หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[Yundori]

แผนจะล่มเพราะเจิ้นรักจันทร์มากเกินไปอะแหละ
เจ้าจันทร์เวลาหึงคือหนู นิวมูนนี่ เลยอะ
แบบเอาจริงมันดูน่ารักขึ้นนะ
แต่น้องคงเครียดมากๆเลยอะ
และยิ่งเจิ้นมาเห็นในสระอีก ย้ำแผลเก่ามากๆ 
ตอนหน้าจะดีขึ้นไหมน้อ

[donut4top]

อยากจับสองคนมานั่งคุยกัน แจกแจงเรื่องราวทั้งหมด เอาแบบให้เคลียร์ไปเลยว่าไม่เข้าใจกันตรงไหน หรือมีอะไรที่ทำให้อีกคนเข้าใจผิด แล้วสาเหตุคืออะไร อึดอัด สงสารน้อง คือเห็นเจิ้นทนเรายังโอเคแต่เห็นน้องเสียใจป้าทนไม่ได้

[tkaekaa]

โอ้ยยยยยย เจ็บปวดบนความมโนของมูนนี่ คือเจิ้นไม่สารภาพไปนี่ มันเจ็บแทนมูนนี่จริงๆ

[ืniyataan]

คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่เมื่อไหร่สองคนนี้จะเปิดอกคุยกันซะที เป็นห่วง...งงงงงง 

[TheWanFah]

เจิ้นมีแผนอะไรอยู่
สงสารมูนนี่

[HZtaoFan]

เจิ้นเอ้ยยย ขนาดเจ้าจันทร์ยังรู้เลยว่าต้องคุยกันแมนๆ
แต่เจิ้นก็ยังแกล้งจันทร์ วางแผนนั่นนี่อีก
ถ้าคุยแต่แรกก็จบแล้วพ่อคุ๊ณณณ!!
#ทีมมูนนี่

[เป็ดอนุบาล]

คนพี่ทำอะไรค่ะคนน้องไม่เข้าใจนะค่ะ
สงสารเจ้าจันทร์
รีบเคลียร์ให้ลงตัวนะค่ะน้องร้องจนตาแดงหมดแล้ว

[Sky]

จะเป็นเจิ้นหรือจันทร์ที่จะทนไม่ไหวก่อนกันนะ

[mamacub]

ที่บอกจะแต่งงานนี้แต่งกับจันทร์ใช่มั้ย เพราะเจิ้นเคยพูดไว้ถ้าจันทร์อายุ 21 จะแต่งงาน
แต่ก็น่าจะบอกน้องนะ เจ้ากระต่ายยิ่งเป็นพวกคิดมาก มโนเก่งอีกต่างหาก 

[twinmonkey0311]

 

[คุณซี]

ทำไมเจิ้นเหมือนเอาคืนน้องที่จะไปหาแฟน! แล้วยุ่งกะปรางค์ทัมมัยสนิากัลหรอ รับมั่ยดั่ยยยยยย แง้

[punthipha]

เจิ้นมีเหตุผลใช่ไหม ที่ทำ 

[malula]

ดี ๆ จะได้คุยกันจริงจังสักที ป้าละลุ้นจนเหนื่อย

[sweet98]

ตั้งแต่เริ่ม part ใหม่ ในส่วนของจันทร์
เนื้อเรื่องไม่ไปไหนเลย อยู่ที่จันทร์ไม่เข้าใจเจิ้น
เจิ้นไม่กล้าบอกจันทร์ ถ้าตามเนื้อเรื่องน่าผ่านมาหนึ่งปี
หรืออาจมากว่าหนึ่งปี  เพราะไปเรียน ตปท. 7 เดือน
รวมถึงย้ายออกไปอยู่เอง นานไปหรือเปล่า เรื่องหลุมดำของจันทร์

[JustWait]

เล่นไรไร้สาระอะคู่นี้ ไม่คุยกันดีๆ

[ดาวโจร500]

อารายว้าาาาา งงใจเจิ้น

[mystery Y]

เจิ้นมีแผนอะไรรึเปล่า

[kinjikung]

แฟน คนรัก เมีย
3 สถานะ 3 คน
เจิ้นสบายเลย

[asmar]

 

[minenat]

โอ้ยยยจันทร์ก็ยังคือจันทร์จะแซ่บแค่ไหนความน่ารักมันก็ยังมี

[Mayana]

กระต่ายน้อยเริ่มโตขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว

[Natti]

เราว่าเจิ้นต้องได้รับบทเรียนจากการชอบวางแผนอ่ะ

[Pam_ban]

ชอบตอนน้องหวง  แบบอารมณ์มาเต็ม  หลุดเก๊กเด็กดีไปแก๊กนึง  เจิ้นคงดีใจจนเนื้อเต้น  แต่พอมาเจอมูนนี่เล่นน้ำท่าแปลกทำเอาเจิ้นสติหลุดกันเลยทีเดียว     โอ๋ ๆ ขวัญเอ้ย ขวัญมา   


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[sripaerrr]

แผนพี่เอ็มนี่กะดัดหลังเจิ้นใช่ไหมคะะะ
สงสารจันทร์ อึดอัดน่าดู ไม่มีลุงหยางอยู่คอยให้คำปรึกษาด้วยอ่ะ
น้องเพิ่งเริ่มเรียนรู้เอง บททดสอบหนักหน่วงกับน้องมากกกกก
รอดูจุดจบคนเจ้าแผนการค่าาาา

[bambooiihallo]

Chapter XVII Your Bird


   ผมรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมันวนลูป เรื่องเจิ้นที่คลุมเครือและงานแต่งงานที่กำกวม ความสุขแต่ละวันของผมมันน้อยลงไปอย่างเห็นได้ชัด ผมเลิกสนใจการดูการ์ตูน ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากไปกินไอติมชิดลม แล้ว...ก็เบื่อการต่อกันดั้มแม้พี่เอ็มจะเพิ่งเอาตัวใหม่มาให้



   การทำอาหารให้เจิ้นก็ดูเหมือนเป็นเรื่องใหญ่มากกว่าเมื่อก่อน ผมคิดว่า...ผมเริ่มไม่เป็นตัวเอง ช่อฟ้าทำให้ผมเริ่มหายใจไม่ออก นั่นมันเพราะสถานการณ์ของผมกับเจิ้น



   เรา...ไม่พูดคุยกัน ปกติถ้าเป็นเมื่อก่อนเราจะคุยกันทุกเรื่องก่อนนอน ผมเป็นฝ่ายชวนเจิ้นคุยเยอะแยะแล้วเราก็หนุบหนับกันแต่...มันกลายเป็นว่าผมกับเจิ้นเราเมคเลิฟกันอย่างเดียว...



   ร่างกายอ่อนล้าและเต็มไปด้วยร่องรอยความรัก...การแสดงออกทางร่างกายเข้ามาแทนที่การพูดคุย มันเป็นความสุขที่อึดอัด...จนผมเริ่มไม่แน่ใจ



   บ้านของเรายังคงถูกตกแต่งรีโนเวทไปทีละนิด...และผมก็รู้สึกอยากจะกระชากทุกอย่างทิ้ง กวาดออกไปให้หมด เพราะมันดูไม่ใช่พื้นที่ของผม



   พี่เอ็มเหมือนอยากจะชวนผมคุยเรื่องเจิ้น...แต่ผมคิดว่าพี่เอ็มไม่ควรมาช่วยผมจะดีกว่า พี่เอ็มควรเป็นคนของเจิ้น ถ้าพี่เอ็มไม่เข้าข้างเจิ้น เจิ้นก็เชื่อใจใครไม่ได้แล้ว



   ....ผมไม่ควรให้พี่เอ็มเข้าข้างผม ผมไม่อยากให้เจิ้นถูกคนใกล้ตัวโกหก หลอกลวง หรือเล่นแง่อะไรก็แล้วแต่แม้มันจะเป็นความหวังดี...บทบาทของพี่เอ็มไม่ควรแสดงความหวังดีแบบนั้น



   และตอนนี้ผมอยากจะตัดสินใจด้วยตัวเอง ผมนั่งพิจารณาเตียงนอนที่เราเพิ่งจะเปลี่ยน ที่ผมกับเจิ้นเมคเลิฟกันบ่อยๆ...ใครจะมาใช้เตียงหลังนี้ต่อ?



   สิปรางค์อยากจะมานอนบนเตียงที่ผู้ชายของตัวเองมีอะไรกับคนอื่นแล้วหรอ...เป็นผมก็ไม่อยากไปนอนบนเตียงของสิปรางค์หรอก ถ้ารู้ว่าเขาเมคเลิฟกับเจิ้น



   ผมคิดว่า....เจิ้นอาจจะแต่งงานกับผมนี่แหละ ทั้งเรื่องเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกเปลี่ยน หรือคุณป้าแม่บ้านที่อารมณ์ดีที่ได้จัดบ้านใหม่ ถ้ามันถึงเวลาที่ผมจะต้องจากไป...คุณป้าแม่บ้านไม่มีทางจะอารมณ์ดีแบบนี้



   มันเหมือนบ้านเรากำลังมีงานมงคล ทุกคนก็อารมณ์ดี...ยกเว้นผมกับเจิ้นที่เหมือนจะหลบหน้ากัน อีกอย่างที่ชวนสงสัยคือเจิ้นกังวลเรื่องผมเยอะมาก... เจิ้นขอให้ผมอย่าลงไปว่ายน้ำคนเดียวอีก เขาขออย่างจริงจัง



   สระว่ายน้ำเป็นแผลใจอันใหญ่โตของเจิ้น...และนอกจากนั้นคือเขาแทบจะกินข้าวกับผมทุกมื้อ เลิกไปงานกลางคืน และเวลาอยู่ด้วยกันเจิ้นแทบจะไม่เอามือออกจากตัวผม ไม่โอบเอว ก็ต้องจับมือ เขากลัวผมจะหายไป...



   มันชัดมากเพราะผมตื่นไปเข้าห้องน้ำกลางดึกแล้วเจิ้นตื่นมาพอดีไม่เจอผม เขาเรียกผมดังลั่นจนผมต้องรีบออกมาจากห้องน้ำ



   เจิ้นเครียด... แต่ยังไม่มาก ยังไม่ถึงกับต้องกินยานอนหลับเหมือนครั้งก่อน แต่ผมต้องนอนกอดเจิ้นไว้เขาถึงจะนอนหลับ



   ผมว่าทุกอย่างมันก็ชัดเจนแล้วว่าเจิ้นคงจะไม่มีทางแต่งกับคนอื่นได้หรอก แค่การนอนก็ชัดแล้วอ่ะ เจิ้นจะไปนอนกับคนอื่นได้ไง แค่ผมไม่กอดยังนอนไม่หลับ มันตลกมากเลย...เขาคงมีแผนจะขอผมแต่งงาน แต่ทำไมไม่บอกตรงๆ? หรืออยากจะเซอไพรส์? แต่ผมก็รู้แล้วมันจะเซอไพรส์ยังไง?



   หรือข่าวสิปรางค์จะเป็นตัวหลอก...เจิ้นจะต้องวุ่นวายขนาดนั้นทำไมอ่ะ? มันดูงงๆ ซับซ้อน หรือว่ากับสิปรางค์คนมันแค่ลือไปเองจริงๆ แบบว่าเจิ้นก็ไม่ได้ทำอะไรแต่ข่าวมาเอง



   ก็อาจจะเป็นไปได้...เพราะเจิ้นก็ชอบมีข่าวกับดาราสวยๆบ่อยๆ คำถามคือ...ทำไมเจิ้นต้องทำเป็นมีลับลมคมในด้วยล่ะ?



   คำพูดที่พี่เอ็มเคยเล่าให้ผมฟังวนเวียนมาอีกรอบ หรือเจิ้นไม่กล้าพูดความจริงกับผม? เขากลัวผมจะมองเขาไม่ดี แต่...ผมรักเจิ้นนี่ ผมให้อภัยเจิ้นได้อยู่แล้ว แค่เจิ้นมาพูดตรงๆ



   พอผมสรุปเรื่องราวได้ทั้งหมด ก็เหมือนปัญหาที่สับสนมานานจะถูกยกออกไป ผมนอยด์อะไรมาตั้งนาน? หงุดหงิด โมโหอะไรมาเป็นเดือนๆปีๆ



   ทุกอย่างมันก็ออกจะชัดเจนว่าเจิ้นคงไปจากผมไม่ได้หรอก ผมจะกลัวเจิ้นทิ้งผมทำไมกันนะ ในเมื่อคนที่กลัวเสียผมไปเป็นเจิ้นด้วยซ้ำ ต่างจากผมที่เคยใจกว้างยอมแชร์เจิ้นกับคนอื่นก็ได้



   คิก...เหมือนเจิ้นเป็นฝ่ายรักผมมากกว่าที่ผมรักเจิ้นเลยอ่ะ...แฮปปี้จัง



   เอาเป็นว่าผมคงต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องไปกับเจิ้นนั่นแหละ เดี๋ยวเขาหายเขินเขาก็คงมาบอกผมตรงๆเอง ถ้าผมไปทำเหมือนผมรู้เรื่องแล้วเจิ้นอาจจะเขินเยอะแยะกว่าเดิม หรือเขาอยากจะลองเลียนแบบพวกหนังที่มีแผนลับแผนร้ายอะไรทำนองนั้น คงงั้นมั้งอ่ะ



   เจิ้นจะทำอะไรก็ทำไป....แค่ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้รักผมน้อยลง...เจิ้นจะเล่นอะไรก็เล่นไปเถอะ





   “ทำไมดูอารมณ์ดี ช่วงก่อนยังเครียดอยู่เลย?”



   “ก็....คิดอะไรได้นิดหน่อยอ่ะ ฮึ่ยยย ไอติมอร่อยจัง”



   “ชวนมาหลายวันก็ไม่เห็นมา ทำมาพูด”



   “ง่ะ ก็มีเรื่องให้คิดเยอะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว สบายใจ”



   “แล้วตกลงเจิ้นจะแต่งงาน?”



   “มั้ง ไม่เห็นพูดอะไร”



   “แปลกๆนะจันทร์”



   คิวทำหน้าไม่เชื่อที่ผมดูสบายอกสบายใจ ผมเหมือนคนปลงได้ แต่มันไม่ใช่อ่ะ มันเป็นอารมณ์แบบว่า งงมาตั้งนานตอนนี้ อ๋อออออออ แล้ว



   “เอาน่า...นี่ๆมาดูรูปน้องนุ่ม อ้วนขึ้นเยอะเลย”



   “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ตกลงยังอยากหาแฟนใหม่อยู่ไหม?”



   “อืม....นั่นสิ”



   ลืมเรื่องนี้ไปเลยแฮะ...ถ้าเกิดเจิ้นไม่ได้จะมีคนอื่น แล้วผมจะมีแฟนใหม่ไปทำไมอ่ะ? หรือว่ามันควรเป็นบทบาทที่ผมต้องเล่นตามน้ำไปก่อน ผมไม่อยากบอกคิวว่าผมคิดเรื่องเจิ้นจบแล้วเพราะเจิ้นจะเขินได้นะ คิวอาจจะคิดว่าเจิ้นทำอะไรของเจิ้น ผมไม่อยากให้ใครมองเจิ้นไม่ดีนี่...



   “หาดิ กระชุ่มกระชวย”



   “อื้อ ไว้จะลองคิดๆ แต่ไม่ค่อยได้เจอใครเลยจะมีแฟนยังไงอ่ะ”



   “ออกมาเที่ยวบ่อยๆ ไว้แนะนำให้มะ ชอบแบบไหน? หล่อๆ น่ารัก?”



   “เอา...แบบสิปรางค์ เอาสวยๆ เอวเอส ฮุ้ววววววววว”



   คิวทำหน้าช็อคไปแล้วจนผมต้องหัวเราะเพราะหน้าคิวเหวอมาก ก็เขาสวย...สวยจริงๆนี่นา



   “จันทร์...เสียใจจนเพี้ยนไปแล้วใช่ไหมบอกที”



   “คิก...เปล่าซะหน่อย”
   



   เอาจริงถามว่าผมเชื่อสนิทใจเรื่องเจิ้นยังก็ยังหรอก แต่พอลองมองด้วยเหตุด้วยผลแล้ว...มันก็ยิ่งใช่อ่ะว่าผมคิดถูก ผมเริ่มชวนเจิ้นคุยก่อนนอนเหมือนเมื่อก่อน แทนที่ผมจะเรียกร้องให้เจิ้นกอดอย่างเดียว



   เรื่องไร้สาระ กระต่าย นก ขนมที่ผมทำ เสียงหัวเราะของเราเริ่มกลับมา ผมคิดว่าเจิ้นดูหายเกร็งมากขึ้นด้วย แม้จะชอบแตะตัวผมอยู่เหมือนเดิม แต่อันนี้ไม่ต้องเลิกทำก็ได้เพราะผมก็ชอบแตะตัวเจิ้นเหมือนกัน



   สูทวันงานมาส่งแล้ว สีน้ำเงินเข้มของเจิ้น สีฟ้าอ่อนของผมแขวนอยู่ในถุงพลาสติกคู่กันบนราว ซินแสกับพี่เอ็มยุ่งกันไปหมดเหมือนทุกปี ส่วนผมก็ยังคงเอ็นจอยชีวิตแม่บ้านกับคุณป้าแม่บ้าน



   พอมันหายเครียดการทำอาหารก็แฮปปี้ขึ้นเยอะเลย แล้วที่ผมรู้สึกว่าผมหายเครียดแล้วจริงๆคือเจิ้นเอาสีการ์ดเชิญวันแต่งมาให้เลือก เขาดูเกร็งๆ แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเป็นการ์ดงานแต่ง เพราะเขาอ้างว่าเป็นการ์ดงานทำบุญตึก...เราเคยแจกการ์ดที่ไหนล่ะ จะบอกว่าปีแรกก็ไม่เนียนอ่ะ



   แต่ผมก็เลือกสีฟ้าอ่อนไป...เจิ้นทำหน้าลุ้นซะน่ารักเชียว... ปลาหมึกของผมนี่ยุบยิบจริงๆ



   นอกจากการ์ดแล้วผมยังต้องมาเลือกสมุดบุ๊คแบงค์ลายกระต่ายคู่ มีทั้งชุดจีน ชุดแต่งงาน แล้วก็ชุดไปเที่ยว เจิ้นบอกจะทำออกมาสำหรับเทศกาลพิเศษ อันนี้ก็ไม่เนียน...ผมคิดว่าอาจจะเป็นของชำร่วย



   ผมว่าเจิ้นเริ่มสงสัยว่าผมจะรู้เรื่องแล้ว แต่ผมจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น คนที่ต้องพูดเป็นเจิ้นต่างหากไม่ใช่ผม ตอนผมหยิบบุ๊คแบงค์ลายกระต่ายใส่ชุดจีนเขาทำเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่เขาก็ไม่พูด



   เขายังอยากเล่นเกมนี้ต่อ...ผมก็จะเล่นเป็นเพื่อนไปจนจบ

   


สิ่งที่ทำให้หงุดหงิดเป็นบางทีคงมีแต่ข่าวเจิ้นกับสิปรางค์ที่ยังคงถูกลือเพราะมีรูปหลุดออกมาเรื่อยๆ แต่เจิ้นกลับบ้านตรงเวลา งานก็เยอะ การจะไปหาสิปรางค์อาจจะเป็นเรื่องอื่นมากกว่า ช่วงนี้ของทุกปีเจิ้นงานยุ่งเป็นบ้าเจิ้นจะไปมีเวลากับคนอื่นได้ยังไง



   ผมว่าปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เจิ้นยังดูท่าทีผมไม่ออกน่าจะเพราะ...เจิ้นงานยุ่งจนลืมใส่ใจดีเทลเล็กๆน้อยๆ ส่วนผมว่าง มีเจิ้นหาเงินให้ใช้ก็เลยมีเวลาเล่นกับเรื่องนี้มากกว่า



   ถ้าจนถึงที่สุดแล้วเจิ้นยังไม่ยอมพูดมาอีก...ผมอาจจะต้องทำอะไรสักอย่างบ้าง ผมคิดว่าเดดไลน์ของผมจะเป็นวันทำบุญช่อฟ้า



   ก่อนวันงานถ้าเจิ้นยังไม่ยอมสารภาพความจริงออกมา ผมจะมีแฟน...หมายถึง...จะบอกเจิ้นว่าผมจะหาแฟนตามที่พี่เอ็มเคยแนะนำ



   พี่เอ็มต้องเข้าข้างเจิ้นแน่ๆที่แนะนำผมแบบนั้น การบอกเจิ้นคือทำให้เจิ้นรู้ว่าผมมีแผนอะไร พี่เอ็มอาจจะให้เหตุผลว่าผมจะได้มีโอกาสเลือกคนดีๆ แต่เปล่าหรอก...เจิ้นไม่ปล่อยผมไปไหนหรอก เขาจะสร้างกรงขังผมเอาไว้กับตัวเหมือนผมเป็นนก



   เป็นเจ้านกค็อกคาเทลในกรงของเจิ้น



   เป็นนกแสนสวยที่ร้องเพลงได้... น่าแปลกที่ผมกลับอยากเป็นนกของเจิ้น ก็...ความคิดรอบตัวผมมีแต่เจิ้นมาแต่ไหนแต่ไร อยากช่วยเจิ้นทำงาน อยากดูแลเจิ้น อยากอยู่กับเจิ้น



   ถ้ากรงของเจิ้นจะมีผมเป็นนกตัวเดียว...การเป็นนกก็ไม่แย่นักหรอก




   แต่นกที่ยอมเดินเข้ากรงเอง กับนกที่ต้องไขว่คว้าหามา แบบที่สองมันก็น่าตื่นเต้นกว่า ผมก็คงต้องเตรียมแผนการเป็นนกซนๆให้เจิ้นวิ่งไล่บ้าง แต่ความจริงแล้วเป้าหมายของผมก็แค่อยากนอนเล่นๆในกรงของเจิ้น ให้เจิ้นเลี้ยงจนเป็นนกอ้วนๆ กินจนอ้วนไปเลย!



   จริงๆผมคันปากยุบยิบอยากจะปรึกษาเรื่องแผนการผมกับใครสักคน เผื่อว่าผมจะคิดผิดไปขั้นตอนไหน แต่ผมก็กลัวว่าความคิดคนอื่นจะทำให้ผมลังเล



   ผมเลยปรึกษาสินเชื่อกับน้องนุ่มแฟมิลี่แทน น้องนุ่มตอนนี้อ้วนมากๆเป็นแม่กระต่ายอ้วน ส่วนหลานๆของผมกับเจิ้นก็เริ่มอ้วน พวกมันกินดีอยู่ดีมากเลย ไม่ต้องทำงานทำการก็มีของกินให้ตลอด



   เกิดเป็นกระต่ายนี่ดีจัง...ถ้าผมกับเจิ้นเป็นกระต่ายผมต้องมีลูกเยอะๆแบบนี้แน่ๆเลย ก็เราเมคเลิฟกันออกบ่อย...แล้วก็เจิ้นไม่เคยใช้ถุงยางและผมก็ไม่ต้องกินยาคุมด้วย



   หรือจะชวนเจิ้นใช้ถุงยางดี...มันอาจจะมีกลิ่น มีรูปแบบที่ทำให้เจิ้นไม่เบื่อ เอาจริงๆเรากอดกันบ่อยมากจนผมก็กลัวเจิ้นเบื่อผม...



   แต่ผมก็ไม่แน่ใจอีกนั่นแหละว่าการใช้ถุงยางมันทำให้แก้เบื่อได้ไหม การเมคเลิฟมันมีจุดอิ่มตัวหรือเปล่า แบบว่าไม่อยากเมคเลิฟกับคนนี้แล้ว? ผมคงต้องลองถามใครสักคน คนที่มีประสบการณ์เมคเลิฟกับคนๆหนึ่งมายาวนาน คนที่จะไม่ค่อยเขินถ้าผมถาม...





   “ลุงหยางเมคเลิฟกับพ่ออยู่ไหม”



   “โทรข้ามประเทศมาเพื่อถามเรื่องแก่แดดหรอฮะไอ้ลูกกระต่าย”



   “ก็สงสัยอ้ะ...ว่าแบบมีเบื่อบ้างไหม แบบว่าไม่อยากเมคเลิฟกับพ่อแล้ว หรือพ่ออาจจะเป็นฝ่ายเบื่อลุง อยากไปเมคเลิฟกับคนอื่นแทน แล้วลุงก็ต้องยอมทนให้พ่อไปมีคนอื่น”



   “เพ้อเจ้อ เมคเลิฟก็บอกอย่าว่าเลิฟ ก็ต้องทำกับที่รักสิวะ คนมันรักต่อให้เดิมๆก็รัก”



   “เดิมๆยังไงอ่ะ”



   “เดิมๆก็คือ... ทำไมกูต้องมาอธิบายเรื่องนี้วะเนี่ย...ก็คือต่อให้เมคเลิฟท่าเดิมๆก็ยังทำกับคนเดิมๆไง”



   “มันมีหลายท่าด้วยหรอ”



   “เยอะแยะ”



   “ยังไงอ่ะ...”



   “เธอคิดว่าฉันหน้าหนาพอจะมาตีแผ่ชีวิตรักฉันกับพ่อเธอหรอ?”



   “งื้อ...ไม่งั้นจะโทรมาปรึกษาทำไมอ่ะ อย่าบอกพ่อนะ...”



   ลุงหยางบนผมยาวเป็นกิโลแล้วบอกว่าอย่าหมกมุ่นให้มาก เอาเวลาไปทำอะไรเสริมสร้างสติปัญญา พัฒนาสังคมดีกว่า ผมเลยต้องเปลี่ยนไปคุยเรื่องกระต่ายแทน แต่ก็โดนลุงบ่นอีกว่าขี้อวดกับอีแค่กระต่าย



   ผมคุยกับลุงไปเรื่อยเปื่อย ถึงลุงจะบ่นว่างานยุ่งก็เหอะแต่เขาก็ยังคุยกับผม จริงๆผมอยากคุยกับพ่อด้วยแต่พ่อไม่ได้มาทำงานกับลุง



   “ลุง...เจิ้นน่าจะมาขอผมแต่งงานอ่ะ”



   สุดท้ายผมก็หลุดปากเล่าเรื่องนี้ออกไป ไม่รู้ทำไม อาจจะเพราะผมมีความไว้ใจลุงหยางเยอะแยะมากเลย ลุงหยางอาจจะปากไม่ค่อยดีแต่ก็เป็นคนดีล่ะมั้ง



   “รู้ได้ไง?”



   ผมเล่าสถานการณ์ทั้งหมด เรื่องที่ผมคิด ข้อสังเกตต่างๆ แล้วก็จุดที่ผมสงสัยเกี่ยวกับเจิ้นที่จะทำเป็นมีลับลมคมในทำไมก็ไม่รู้



   “ลุง...เจิ้นไม่น่าจะแต่งกับคนอื่นหรอก ต้องเป็นผมนี่แหละ”



   “ก็ตามนั้น...คิดดีแล้วใช่ไหม? เรื่องแต่งงาน”



   “ลุงก็คิดว่าเจิ้นจะขอผมแต่งใช่ไหม ทำไมดูไม่แปลกใจเลยอ่ะ”



   “เออน่า...อยากแต่งไหมล่ะ”



   “ก็อยาก...แต่เขาก็ไม่ขอตรงๆอ่ะ ผมคิดว่าผมจะแกล้งไปมีแฟนก่อน แบบว่าแค่แกล้งๆแต่ไม่ได้จะมีจริงๆ ให้เจิ้นตกใจเฉยๆ”



   “มั่นใจ?”



   “อื้อ...อยากทำให้เจิ้นรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นไปตามแผนเจิ้น เขาจะได้ไม่เขินอ่ะ จะได้ยอมพูดกับผมตรงๆสักที”



   “หึหึ...เก่งแล้วนี่เดี๋ยวนี้ จำไว้...จะแกล้งโง่ก็ต้องทำให้มันเนียน”



   “ยังไงอ่ะ”



   “หลอกพวกเดียวกันก่อนค่อยไปหลอกฝ่ายตรงข้าม อย่าเล่าเรื่องนี้กับใคร...โดยเฉพาะใครนะ เอ็ม? เลขาเจิ้นใช่ไหม? คนนั้นนั่นแหละที่ต้องถูกหลอกเป็นคนรัก ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จซะ อย่าให้เขาจับได้”



   “แต่...แต่ผมโกหกไม่เก่ง”



   เจิ้นสอนให้ผมเป็นเด็กดี ต้องพูดความจริงและอย่าโกหก แล้วผมก็โกหกไม่เก่งเลยด้วย



   “ไม่ได้ให้โกหก ยังไงล่ะ? เอาแบบนี้แล้วกัน เวลาถามอะไรก็ถามอ้อมๆ พูดอ้อมๆ เช่น อยากถามเจิ้นว่ามีแฟนยัง แต่เปลี่ยนเป็น แฟนไม่มาด้วยหรอ ถ้าเจิ้นมีแฟนแล้วก็คงตอบว่าไม่ได้มาด้วย แต่ถ้าไม่มีก็จะตอบว่า อ๋อยังไม่มีแฟน เข้าใจยัง?”



   “อื้อ! เจิ้นจะไม่รู้ใช่ไหม”



   “ถ้าถูกจับได้ก็ทำตาแป๋วไปๆ เนียนไป”



   “ตาแป๋วๆคือแบบไหนอ่ะ”



   “แบบ...แบบปกตินั่นล่ะ”



   “ปกติมันคือตาแป๋วๆหรอ”



   “เออช่างมันเถอะ แค่นี้นะกูปวดหัว”





   ลุงหยางวางไปแล้ว ยังไม่ทันทำความเข้าใจตาแป๋วๆเลยอ่ะ แต่วิธีของลุงหยางมันน่าใช้มากเลย ผมจะเอาไปลองถามเจิ้นคืนนี้ก่อนนอน



   ถ้าอยากจะเนียนถามอะไรเจิ้นต้องตอนที่เจิ้นใกล้จะหลับ เขาอาจจะไม่ทันสังเกตว่าผมต้องการคำตอบแบบไหนหรือถามไปทำไม...



   ผมทำซุปเห็ดกับสปาร์เก็ตตี้ซอสครีมกุ้งเป็นมื้อเย็น วันนี้ผมค่อนข้างอารมณ์ดีเลยชวนเจิ้นจิบไวน์ด้วยกัน แต่ผมก็ได้แก้วเดียวนั่นแหละ ต่างจากเจิ้นที่เติมตลอด



   เราใช้เวลามื้อเย็นในห้องครัวนานกว่าปกติเพราะผมมีเรื่องชวนเจิ้นคุยเยอะแยะไปหมด ความรู้สึกแฮปปี้ของผมเหมือนเริ่มกลับมาเต็มหัวใจที่โหวงเหวงมานาน



   มันขาดอีกแค่ไม่ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ผมคงกลายเป็น...ก้อนอะไรสักอย่างที่มีความสุขล้นทะลัก ผมมีเจิ้น และเรากำลังจะแต่งงานกัน



   “ทำไมวันนี้ยิ้มเยอะจัง”



   “ไม่ชอบให้จันทร์ยิ้มเยอะๆหรอ”



   เจิ้นยกมือบีบแก้มผมเบาๆแล้วส่ายหน้า



   “มูนนี่ของพี่มีความสุขอะไรหืม?”



   “กินข้าวกับเจิ้นจันทร์แฮปปี้มากๆ”



   “พี่ก็แฮปปี้”



   “เติมไวน์อีกนะ ยังไม่หมดขวดเลย”



   ผมรินไวน์ให้เจิ้นอีกแก้ว เขาบ่นว่าผมจะมอมเหล้าเขาแต่ก็ยกขึ้นดื่มจนหมด ผมเห็นสายตาเจิ้นที่มองไปที่ชั้นเก็บบุหรี่



   “สูบบุหรี่ไหม?”



   “อย่าเลย..”



   “น่า...ไม่เป็นไร จันทร์เอาให้นะ”



   เราจบมื้อค่ำกันอย่างง่ายๆ แต่เจิ้นก็ยังถือแก้วไวน์เดินออกมาด้านนอกด้วยกัน ผมส่งมวนบุหรี่ให้เขารับไปคาบไว้และค่อยๆจุดไฟแช็คให้



   เจิ้นอัดควันเข้าปอดแล้วปล่อยไอควันสีเทาไปกับบรรยากาศค่ำคืน เวลาเจิ้นสูบบุหรี่มันดูดีมาก...คิ้วเขาขมวดเล็กน้อย ตาหลุบมองมวนบุหรี่ในปาก แล้วก็เงยหน้าขึ้นปล่อยควันออกมา



   ลำคอ...ท่อนแขนที่เห็นเส้นเลือดชัด...สีหน้าและท่าทาง...พระเจ้าคงรักเจิ้นน่าดูถึงให้ข้อดีหลายๆอย่างมารวมในตัวเจิ้นเยอะขนาดนี้



   “มองพี่แล้วยิ้มระวังเถอะ...”



   “หือ ระวังอะไร”



   “ระวังโดนจูบ”



   ผมยังไม่ทันได้ระวังตามที่เจิ้นเตือน เขาก็ใช้มือที่ถือแก้วไวน์โอบเอวผมเข้าไปหาแล้วก้มหน้าลงมาจูบ กลิ่นไวน์และกลิ่นควันบุหรี่ปะปนไปกับกลิ่นน้ำหอมของเจิ้นจนผมหัวหมุนได้แต่ยกมือขยุ้มเสื้อเขาไว้



   “พระจันทร์ของพี่...”



   “เจิ้นทะลึ่ง...มาจูบทำไมเล่า..”



   “อยากจูบ...พี่จูบจันทร์ไม่ได้หรอ?”



   “ฮึ่ยยย ไม่คุยด้วยแล้ว!”



   เจิ้นสูบบุหรี่นิดเดียว แค่สูบสองสามทีเขาก็ขยี้มันลงกับราวระเบียง แก้วไวน์ที่ว่างเปล่าถูกวางลงบนเก้าอี้บนเก๋งจีน และเขาก็ช้อนตัวผมขึ้นอุ้ม



   “เง้อ ทำอะไรอ้ะ”



   “ไปอาบน้ำกันป่ะ”



   “ต้องอุ้มด้วยหรอ”



   ผมถามไปอย่างนั้น...เพราะผมก็ชอบเวลาที่เจิ้นอุ้มและผมได้ยกแขนโอบรอบคอเจิ้นแบบนี้



   “ขัดขืนสิ”



   “ไม่เอา จันทร์สมยอม”



   “หึหึ...ยอมจนเหนื่อยแน่มูนนี่”






   ใช่...ผมยอมเจิ้นจนเหนื่อยจริงๆ ผมมีความสุขกับการเมคเลิฟกับเจิ้นไม่เหมือนช่วงที่ผ่านมาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง และมันก็ดูออกว่าเจิ้นก็ผ่อนคลายเช่นกัน



   เจิ้นซุกลงกับแผ่นอกผมเหมือนทุกที...และนอนดูนมผมเหมือนเด็กๆ ปลายจมูกเขาซนไปทั่ว...ลมหายใจอุ่นๆทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็ชอบ...



   ผมติดสัมผัสเจิ้นไปแล้วและคงจะเลิกไม่ได้ง่ายๆ



   “เจิ้น...จะอยู่กับจันทร์ตลอดไปใช่ไหม”



   “ใช่...”



   ร่างกายผมแอ่นเข้าหาเจิ้นเพราะฟันคมขบกัดลงบนนมจนเจ็บ...แต่ในความเจ็บมันก็มีความรู้สึกราวกับผมกำลังจะโบยบิน



   “จันทร์กลัวการนอนคนเดียว....อยากนอนกอดเจิ้นทุกวันเลย”



   “คิดมาก...ไม่นอนกับจันทร์พี่จะไปนอนกับใคร?”



   “อื้อ...รักเจิ้นนะ”



   “พี่ก็รักจันทร์”



   แผนลุงหยางทำให้ผมได้คำตอบที่ต้องการ และหัวใจผมก็พองโตจนเอ่ยปากขอให้เจิ้นกอดผมอีกรอบ เจิ้นลังเลเพราะกลัวผมไม่สบาย...แต่เขาน่ารักขนาดนี้ผมจะไม่ให้รางวัลเขาได้ยังไง



   รางวัลเด็กดี...



   “จูบจันทร์หน่อยนะ...”



   จูบ...แล้วจันทร์จะยอมเป็นนกแสนสวยในกรงของเจิ้น
   
   
   ========



สู้แบบมูนนี่ๆ สู้แบบยังเข้าข้างเจิ้น 555+ ส่วนลุงหยางก็ดันมาสอนมูนนี่ใช้มารยาไปอีกกกก 

[labelle]

แผนนี้ไม่รู้ใครจะเซอร์ไพรส์กว่ากัน
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เจ้าจันทร์เหมือนจะจับทางได้แล้ว
เจิ้นก็ให้เนียนนะ ทำมาขนาดนี้แล้ว

เจ้าจันทร์น่ารัก น่าจับฟัด พอคิดเข้าข้างตัวเองและเจิ้นแล้ว
อารมณ์ก็ดีเกิน มาไวไปไวมาก 55555
แต่ดีนะ เพราะเจ้าจันทร์มักจะเข้มแข็งในเวลาที่เจิ้นอ่อนแอ

สงสารลุงหยาง ทำไมต้องมาตอบคำถามแบบนี้ 

[Emmaline]

จันทร์อ๋อแล้วววว
แฮปปี้ดี้ด๊านะจันทร์
 

[Minty]

แหมลุงหยาง พอเจอคำถาม 18+ ถึงกับไปไม่เป็นเชียว 555555

[พัดลม]

จันทร์โตแล้ว

[catka12]

  o13เจ้าจันทร์เก่งขึ้นอีกขั้นแล้ว  ส่านลุงหยาง...  น่าสงสาร... แต่ละคำถามที่เจอนี่แบบ  :mew5:งืบได้อีก ..