หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[fullfinale]

น้องร้ายขึ้นทุกวัน

[Yundori]

มูนนี่ร้ายมากกกก คือแบบน้องเป็นงี้เพราะเจิ้นอะ
สงสารพี่เอ็มด้วย คนที่หวังดีที่สุดก็คือพี่เอ็มนี่แหละ
แต่เรื่องพี่เอ็มก็น่าสนใจง่าา ดูเป็นเลขาที่ร้ายแต่ดี งงวุ้ย 555555
อยากรู้แผนการของพี่เอ็ม แต่น่าจะได้ผลร้อยเปอเซ็นต์ชัวร์ 

[mystery Y]

เจิ้นวางแผนอะไร?

[minenat]

ทำไมคำสั่งมูนนี่มันเซ็กซี่แบบนี้

[labelle]

เจ้าจันทร์ร้ายมากค่ะ เรียกร้องมาก มีขู่ด้วยนะ
เจิ้นจับฟัดจมเตียงแน่ ทำเนียนไปงั้นเอง

เอ็มเจ้าพ่อแผนการ ปูทางให้หมด
พอกันทั้งเจ้านายลูกน้อง เรื่องคนอื่นน่ะรู้ดี
เรื่องตัวเองน่ะไม่รอด เจิ้นจะเดินหมากยังไงนะ

ใครรอเอ็มอยู่ล่ะ อยากเจอแล้วค่ะ

[Pam_ban]

มูนนี่คืออยู่เหนือทุกสิ่งอ่ะ สั่งได้ทุกคน  เป็นผู้มีอิทธิพลตัวจริง ทำให้หลายคนต้องเปลี่ยนตัวเองและความคิดเพื่อให้เจ้าจันทร์มีความสุข   


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[Pam_ban]

มูนนี่คืออยู่เหนือทุกสิ่งอ่ะ สั่งได้ทุกคน  เป็นผู้มีอิทธิพลตัวจริง ทำให้หลายคนต้องเปลี่ยนตัวเองและความคิดเพื่อให้เจ้าจันทร์มีความสุข   


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[เป็ดอนุบาล]

ว้ายยยเจ้าจันทร์ช่างกล้ามีสั่งให้เจิ้นกัดตัวเองด้วยค่ะอิอิเขินแปป
แล้วใครค่ะที่เป็นแฟนของเอ็มอยากอ่านมากกก
เก่งแต่เรื่องงานทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเเต่สอบตกเรื่องความรักทั้งคู้555
น่าสงสารนายธนาคารใหญ่กับเลขาคนเก่งจริงๆค่ะ

[A_Narciso]

ชอบจัง..เนื้อคู่หนุบหนับ 5555

[por_pla4u]

ไปกอดกันซะให้หนำใจ อิจฉาาาาาาาาาาาา

[Natti]

เจิ้นนนนนนนนนน รอเจิ้นกับจจ

[twinmonkey0311]

 

[Killian]

รอตอนต่อไปอยู่เด้อ รีบมาเด้อ

[bambooiihallo]

Chapter XVI Rumor



   เจิ้นกำลังจะแต่งงาน



   เขาไม่ได้บอกผม แต่...ตอนนี้อยู่ๆข่าวนี้ก็มาแรงมาก มากจนเพื่อนที่มหาลัยหรือเพื่อนในกลุ่มยังถามเพราะว่าเพจข่าวดาราข่าวหนึ่งบอกว่าเจิ้นกำลังจะแต่งงานกับปราง สิปรางค์ นางเอกคนนั้น



   ผมพยายามหาข่าวเขาสองคนแต่ยังไม่มีใครออกมาพูดอะไร สิปรางค์ไปงานเทศกาลหนังที่ต่างประเทศ ส่วนเจิ้น...เขาเหมือนเดิม และ...ไมก็ไม่กล้าถาม



   ถ้าเจิ้นจะแต่งงานเขาต้องบอกผมสิ เราก็ยังเหมือนเดิมนี่...เจิ้นไม่ได้มีพิรุธอะไร แต่..แต่ไม่เหมือนทุกครั้งเลย ฝ่ายการตลาดของช่อฟ้าไม่ออกมาแก้ข่าวเหมือนทุกทีทั้งๆที่ข่าวนี้มาแรงมาก



   ผมพยายามจะทำใจเย็นๆ มันก็อาจจะแค่ลือไปเฉยๆ พี่เอ็มบอกเองนี่ว่าปกติไม่มีใครชอบเจิ้นหรอก เขาชอบพี่เอ็มกัน มันก็อาจจะเป็นแบบนั้น...ถ้ายังไม่ได้รับรู้จากปากเจิ้น ผมจะไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด เจิ้นคง...คงไม่ใจร้ายกับผมหรอก



   แล้วเดือนหน้าก็จะวันเกิดผมแล้ว แล้วก็ตรงกับทำบุญช่อฟ้าด้วย เจิ้นคงไม่แต่งงานตอนนี้ มันจะกลายเป็นงานใหญ่สองงานชนกัน พวกข่าวมันก็...เหลวไหล โกหก...เชื่อไม่ได้



    “เป็นอะไร คิ้วขมวด”



   “ฮื้ออ เปล่า”



   ผมซุกตัวลงในอ้อมแขนเจิ้น ร่างกายยังร้อนผ่าวเพราะถูกเจิ้นกอด กลิ่นเหงื่อกับกลิ่นกายของเจิ้นยังคงโอบล้อมรอบตัวผม เจิ้นก็ยังอยู่ตรงนี้...จะแต่งงานได้ยังไง






   คลาสเรียนทำอาหารกลับมาอีกรอบเพราะผมค่อนข้างว่างกว่าจะเริ่มเรียนต่อก็อีกหลายเดือน ผมเลยเริ่มหัดเรียนทำอาหารจีน เริ่มจากเมนูที่เจิ้นชอบก่อนอยากพวกกะหล่ำปีผักกาดผัดน้ำมันหอย เป่าฮื้อผัดกวางตุ้ง แล้วก็พวกปลา เมนูปลาจะทำค่อนข้างยากหน่อยเพราะมันจะคาว



   ผมพยายามทำกับข้าวทุกวัน...ผมบอกคุณป้าแม่บ้านว่าอยากให้เจิ้นกินของอร่อยทุกวัน แต่...แต่จริงๆแล้วคือผมกลัวเจิ้นไม่กลับบ้าน ถ้าเกิดว่าผมทำกับข้าวไว้เขาก็ต้องกลับมาแน่ๆเพราะผมรอ



   “วันนี้เจิ้นบอกไม่ต้องทำมื้อเย็นนะครับ เจิ้นติดงานข้างนอก”



   พี่เอ็มโทรขึ้นมา ผมถามว่าทำไมเจิ้นไม่บอกเอง คำตอบคือเจิ้นมีประชุมด่วน มันก็เกิดขึ้นบ่อยๆที่เจิ้นจะไปออกงานบ้าง แต่มันต่างตรงที่ผมข่มตานอนหลับไม่ได้



   ผมนั่งรอเจิ้นจนเวลาสามทุ่ม เขาควรจะใกล้กลับได้แล้ว...แต่นาฬิกาแตะสี่ทุ่มเจิ้นก็ยังไม่กลับมา ผมกระวนกระวายและเริ่มง่วงเต็มที การไปอเมริกาทำให้ผมนอนดึกขึ้น แต่ก็คือไม่เกินสี่ทุ่มครึ่งอยู่ดี...



   เจิ้นกลับมาตอนห้าทุ่ม เขาแปลกในที่เห็นผมนั่งสัปหงกอยู่หน้าโซฟา เขาบ่นว่าทำไมผมไม่นอนมานั่งฝืนตัวเองทำไมตรงนี้



   “ก็จันทร์รอ...จันทร์นอนไม่หลับ”



   เสียงเข้มถึงยอมอ่อนลงแล้วเจิ้นก็อุ้มผมเข้านอนด้วยกัน พอเจิ้นกอด...การนอนก็ง่ายขึ้นเยอะ ตอนนี้แม้แต่สินเชื่อก็ไม่ค่อยอยากกอดแล้ว ผมอยากกอดเจิ้นคนเดียว



   เจิ้นไม่ได้ออกไปงานกลางคืนที่ไหนอีกในอาทิตย์นั้น แต่สุดสัปดาห์สื่อก็เล่นข่าวว่าเจิ้นนัดทานข้าวกับปราง สิปรางค์ที่ร้านอาหารจีนชื่อดัง



   มันไม่ใช่ร้านที่เขามักจะพาผมไป เป็นร้านที่เจิ้นไม่ได้ไปประจำด้วยซ้ำ ผมเลยไม่เชื่อเพราะมันเป็นแค่ข่าวเม้าดาราเฉยๆ เจิ้นไม่ไปกินร้านนั้นหรอก...เจิ้นกินยาก...และร้านนั้นก็ไม่ถูกปากเจิ้นเท่าไหร่



   ปราง สิปรางค์ยังคงไม่เคลื่อนไหว ผมกลายเป็นแฟนคลับเหนียวแน่นของแฟนเพจเม้าดาราเพจนั้น คอมเม้นของคนๆหนึ่งทำให้ผมไม่สบายใจ เขาบอกว่าเขาเห็นเจิ้นมากับสิปรางค์จริงๆ



   และวันดังกล่าว...คือวันที่เจิ้นกลับดึก แต่เจิ้นไปงาน... ผมเครียดเลยไปปรึกษาคิว คิวบอกว่าอาจจะแค่คอมเม้นเพื่อให้ตัวเองเป็นจุดเด่น ถ้ายังไม่มีหลักฐานอะไรคนก็พูดไปเรื่อยได้นั่นแหละ



   เจิ้นกลับบ้านทุกวันตรงเวลาเหมือนเดิมทำให้ผมเริ่มหายกังวล มันเป็นความกังวลที่คลุมเครือ เหมือนจะใช่แต่ก็ไม่ใช่ แต่เส้นผมของผมมันยังไม่ร่วงแสดงว่า...ผมก็ยังไม่ได้ให้น้ำหนักกับข่าวลือมากนัก



   ยิ่งใกล้วันเกิดและวันทำบุญตึก ช่างตัดเสื้อก็รีบมาวัดตัว เจิ้นดูดีมากในสูทสีน้ำเงินแบบกระดุมสองแถวของเขา ส่วนผมก็คิดว่าตัวเองใช้ได้ในสูทสีฟ้าอ่อนแบบเดียวกัน



   “กระดุมข้อมือ?”



   “นี่ครับเจิ้น”



   พี่เอ็มส่งกล่องกระดุมข้อมือให้ช่างจากห้องเสื้อ เจิ้นสั่งทำกระดุมสีเงินสองคู่เอาไว้สำหรับตัวเองกับผม เจิ้นใส่ใจชุดผมมากกว่าชุดตัวเองอีก เปลี่ยนเนคไทค์ถึงสอบรอบเขาถึงพอใจกับเนคไทลายขวาง ทั้งๆที่ของตัวเองก็ยังไงก็ได้



   ยังโชคดีที่พุงผมยังไม่กลมมากนัก การใส่สูทแบบนี้เลยยังออกมาดูดีทั้งๆที่มันค่อนข้างจะตึงช่วงท้อง ส่วนเจิ้นก็ราวกับเกิดมาเพื่อเป็นไม้แขวนเสื้ออ่ะ ใส่อะไรก็ดูดี ...ขาก็ยาว



   บ้านของเรามีการปรับเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์หลายอย่างในระยะเตรียมงาน แม้แต่เตียงนอนก็ถูกเปลี่ยน ปกติเจิ้นแทบไม่อยากยุ่งกับดีเทลพวกนี้เลยด้วยซ้ำแต่คราวนี้เขากลับใส่ใจทุกขั้นตอน



   เรียกอินทีเรียมาคุยด้วยตัวเอง พร้อมซินแส แม้แต่แจกันโบราณหน้าลิฟต์ก็ถูกเปลี่ยนเป็นลายนกกวนยางคู่ เจิ้นเลือกแบบไว้แล้วแต่จะสั่งเป็นอันสุดท้ายเพราะจะให้ลุงหยางเอามาให้ทีเดียว



   ลุงหยางกับพ่อยังอยู่จีน คราวนี้พ่อไปอยู่นานกว่าทุกที แต่...จริงๆก็อยู่นานแบบนี้แต่แรกแล้วนะก่อนที่ผมจะรู้เรื่องของลุงหยางอีก เรียกว่าช่วงที่มาอยู่ไทยนานๆนี่แปลกมากกว่า



   ข่าวลือของเจิ้นกับสิปรางค์ยังมีมาเรื่อยๆ ผมยังคงไม่เชื่อและตั้งใจเรียนทำอาหารไปตามปกติ จนกระทั่งเพจเม้าดาราที่ผมกดติดดาวไว้แจ้งเตือน...



   รูปเจิ้นกับสิปรางค์จากด้านหลังเดินอยู่ในห้างชิดลมด้วยกัน



   มัน...มันเป็นรูปถ่ายไกลๆแต่ แต่ผู้ชายผมยาวแบบเจิ้นในประเทศนี้จะมีสักกี่คน แล้วสูทสีดำนั่นอีก ทำไมผมจะจำเจิ้นไม่ได้ เขาเดินด้วยกันจริงๆแม้จะไม่ได้จับมือหรือตัวติดกันแต่...สิปรางค์หันมายิ้มให้เจิ้นด้วย



   คิวโทรมาหาผมคนแรกถามว่าผมรู้เรื่องหรือยัง ในหัวมันตื้อไปหมด แต่...ผมไม่มีคำตอบอะไรให้คิวเลย ผมกำลังสับสน ทำไมเจิ้นไปอยู่กับเธอล่ะ?



   “หรือเจิ้นกำลังคุยๆกับปราง?”



   คิวตั้งข้อสังเกต แต่ก็บอกผมว่าอย่าเพิ่งคิดมากอาจจะบังเอิญ หรือนัดเจอกันเพื่อตกลงเรื่องข่าวลือที่ช่วงนี้เยอะเป็นพิเศษ แต่เพื่อนๆก็ถามมาเยอะมากจนผมต้องปิดมือถือแล้วไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่หน้าคอกกระต่าย



   พวกหลานๆของผมกับเจิ้นตอนนี้เริ่มโตแล้ว แต่มันก็ยังติดนิสัยนอนทับกันอยู่ ทุกตัวพากันไปกองห้อมล้อมอยู่ในมุมที่น้องนุ่มนอนเคี้ยวอาหาร แม้แต่ศรรามก็เบียดสนิทชิดน้องนุ่มไปหมด



   มือผมสั่นจนได้แต่กำขอบรั้วคอกกระต่ายไว้ หัวใจเต้นรัวและ...ผมอยากลงไปถามเจิ้นเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่...แต่ถ้าคำตอบของเจิ้นมันทำให้ผมเจ็บปวด... ถ้ากลายเป็นว่าเจิ้นกำลังคุยๆกับสิปรางค์คนนั้นจริงๆ



   ความกลัวทำให้ผมเลือกที่จะเงียบ และทำตัวเหมือนเดิมตอนเจิ้นกลับมา ยังคงชวนเขาชิมเมนูใหม่ที่ผมหัดทำ ชวนคุยเรื่องกระต่าย...แต่ผมฝืนยิ้มมากกว่าทุกวัน



   หลังจากกินข้าวผมปล่อยตัวเองนั่งแช่อยู่ในอ่างน้ำ กลิ่นหอมของสบู่กับน้ำอุ่นๆทำให้ผมสบายตัว...แม้จะยังไม่ค่อยสบายใจ ผมอยากร้องไห้แต่น้ำตามันไม่ออกมา



   “จันทร์?”



   เสียงเจิ้นเรียกจากด้านนอกทำให้ผมได้สติ ผมแช่น้ำนานจนมือเริ่มเปื่อยต้องรีบลุกล้างตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เจิ้นยืนกอดอกคิ้วขมวดมุ่น



   “ทำไมแช่น้ำนาน?”



   “จันทร์เหนื่อยๆอ่ะ”



   “ไม่ต้องทำกับข้าวทุกวันก็ได้ มันเหนื่อยนะทำอาหาร”



   “ก็อยากทำให้เจิ้นอ่ะ...เจิ้นไม่อยากกินข้าวที่จันทร์ทำแล้วหรอ”



   “เปล่า พี่ไม่อยากให้จันทร์ฝืน”



   “จันทร์ไม่ได้ฝืน จันทร์เต็มใจจะทำให้”



   “จันทร์?”



   ผมกระพริบตาปริบๆเพราะเมื่อกี้ผมเผลอขึ้นเสียงกับเจิ้นทั้งๆที่ไม่เคยเป็น



   “จันทร์...จันทร์ขอโทษ”



   “ไม่ต้องขอโทษ...จันทร์ไม่ได้ทำอะไรผิด...พี่ต่างหาก ขอโทษนะครับ”



   เจิ้นดึงผมไปกอด ผมรู้สึกดีกับอ้อมกอดของเจิ้นเหมือนทุกครั้ง...ต่างตรงที่ครั้งนี้ผมมีความหวาดระแวงปะปนมาบางส่วน เจิ้นไม่ได้กอดคนอื่นเหมือนที่กอดผมใช่ไหม?



   ความหึงหวงไร้สาเหตุปะทุขึ้นมาเฉยๆ ผมเงยหน้ามองเจิ้นที่ก้มหน้าลงมาและยกตัวขึ้นจูบเขา... เจิ้นจูบตอบผม และผมก็เรียกร้องอ้อมกอดของเจิ้น



   ผมอยากให้เจิ้นกอด...อยากให้สัมผัสของเขาแต่งแต้มอยู่บนตัวผม...อยากเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองว่าเจิ้นยังเป็นของผม...ยังอยู่กับผม...ยังไม่ได้ไปไหน
   





   เจิ้นไปทำงานเหมือนทุกวัน ส่วนผมก็ลุกจากเตียงตอนสายๆ อาบน้ำอย่างเชื่องช้าและเดินออกมายืนเปล่าเปลือยอยู่หน้ากระจก



   ร่องรอยบนตัวผมที่เกิดจากเจิ้นเป็นสัญลักษณ์ยืนยันว่าเจิ้นยังรักผม...ไม่งั้นเขาคงไม่กัดผมเยอะแบบนี้...นมผมบวมแดงและมีรอยฟันอยู่รอบแผ่นอก



   รอยจูบบนแผ่นท้องแดงจนช้ำ...และพอหันหลังผมก็เห็นรอยฝ่ามือของเจิ้นที่ฟาดลงบนก้นผม สลับขยำไปขยำมา...



   และเพียงแค่ขยับมือเปิดดูช่องทาง...มันก็แดงก่ำไปหมดเพราะการร่วมรักระหว่างเรา...เจ็บแต่ทว่าผมพอใจ...เพราะเมื่อเช้าตอนเจิ้นแต่งตัวผมเห็นร่องรอยที่ผมตีตราบนตัวเจิ้นไม่ต่างกัน
   





   ความอิ่มเอมใจกลับมาอยู่กับผมเพราะเจิ้นพาผมไปดินเนอร์ข้างนอกสามวันติดกัน วันแรกเราไปที่เลาจ์บนดาดฟ้าของโรงแรมชื่อดัง... วันที่สองไปที่ร้านอาหารสไตล์โรมันที่มีที่นั่งกลางน้ำบรรยากาศดี และวันที่สาม คือสั่งอาหารฝรั่งและไวน์มานั่งจิบริมสระน้ำบ้านเรา



   “จันทร์ว่ากินข้าวที่โรงแรม ที่ร้านอาหาร หรือว่าที่บ้านดีที่สุด”



   “ที่บ้าน...เพราะจันทร์ได้นั่งตักเจิ้น”



   เจิ้นหัวเราะแล้วจูบผม...และถึงแม้ว่าผมจะใส่เสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ที่ค่อนข้างแนบเนื้อซึ่งมันถอดยาก...เจิ้นก็ทำเหมือนมันเป็นกางเกงยางยืดที่ดึงทีเดียวก็หลุดออกไปจากตัวผมอย่างง่ายดาย



   เราร่วมรักกันริมสระน้ำอีกครั้ง ลมเย็นๆและกลิ่นไวน์หอมๆทำให้ผมเอาอกเอาใจเจิ้นกว่าทุกที มันเป็นคืนพิเศษของเรา...ตัวผมเลอะเทอะไปด้วยไวน์ที่เขาเทใส่ และลิ้นอุ่นก็ไล้ชิมไปบนตัวผมทีละนิด



   ลมหายใจผมติดขัด และขาก็อ้ากว้างเพื่อเจิ้นจะได้เข้ามา...มือผมยื่นไปหาเจิ้น...รอเจิ้นเขายกมือขึ้นมาผสานและเราก็รวมเป็นหนึ่ง



   “ถ้าพี่จะแต่งงาน...พี่ก็คงจัดงานที่ริมสระนี่แบบที่จันทร์แนะนำ”



   เจิ้นกระซิบบอกผมในขณะที่ผมใกล้หลับในอ้อมแขนของเขา สติผมกลับมาจนหมด ตาเบิกกว้างในความมืด...แต่งงาน? เจิ้นเคยพูดเรื่องแต่งงานกับผมมาก่อนแล้ว เราจะแต่งงานกัน...แต่ทำไมประโยคคำพูดของเจิ้นคราวนี้มันเหมือน...เหมือนว่าผมกำลังแนะนำให้เจิ้นไปแต่งกับคนอื่น



   “เจิ้น...จะแต่งงานแล้วหรอ”



   เสียงของผมเกือบจะสั่น...อ้อมแขนของเจิ้นกระชับกอดผมเข้าหาอ้อมอกเขา



   “อืม...พี่จะแต่งงาน”



   “กับใคร....”



   ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เสียงหายใจเป็นจังหวะ...เจิ้นหลับไปแล้ว เหลือแต่ผมที่ฟุ้งซ่านไปจนพระอาทิตย์แตะขอบฟ้า ในหัวมีแต่คำถามว่าเจิ้นจะแต่งงาน? แต่งกับใคร? ผม...หรือว่า สิปรางค์คนนั้น






   ผมเริ่มงงกับสถานการณ์ เพราะเหมือนทั้งผมและเจิ้นก็กำลังวางแผนเดินหันหลังจากกัน ผมไปมีแฟน เจิ้นไปแต่งงาน นั่นหมายถึงในกรณีที่เจิ้นแต่งกับคนอื่น



   แล้วถ้าเจิ้นหมายถึงการแต่งกับผมล่ะ? ถ้าผมไปมีแฟน แสดงว่าเจิ้นก็โดนผมทิ้งหรอ? แต่ถ้าผมไม่ไปมีแฟน ก็เลยเป็นผมทิ้งเจิ้น



   ผมน่าจะคุยกับเจิ้นดีๆ... เราต่างโตกันแล้ว อย่างน้อยก็บรรลุนิตภาวะแล้วนะ จะอายุยี่สิบเอ็ดแล้วด้วยผมควรได้คุยกับเจิ้นแบบตรงไปตรงมา แล้ว...ผมจะได้เลิกหวาดระแวงสักที เลิกกังวล เลิกคิดมาก แล้วเดินต่อไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาทางไหน



   การรวบรวมความกล้าของผมมันใช้เวลาอยู่สองวัน ผมไม่ได้ปรึกษาใครก่อนเพราะ...พอมาคิดๆดูคนที่ต้องตัดสินใจกับเรื่องทั้งหมดมันต้องเป็นผมสิ?



   ผมเลือกเวลาเจิ้นทำงานเพราะมันเรื่องจริงจัง เราควรคุยกันแบบเป็นการเป็นงาน...ผมเดินมารอพบเจิ้นหน้าห้อง น่าแปลกมากที่ไม่มีใครอยู่แม้แต่พี่บอดี้การ์ด หรือเจิ้นจะไปข้างนอก?



   งั้น...รอเจิ้นกลับมาก่อนก็ได้มั้ง? กลับไปทำมื้อเย็นก่อนดีกว่า...เจิ้นจะอยากกินสเต็กปลาไหมนะ แต่ทำแบบน้ำสลัดญี่ปุ่นแทนที่จะเป็นซอสพริกไทยดำ...หรือจะเป็น...



   “งั้นไว้เจิ้นลองไปเลือกที่ร้านปรางค์นะคะ มีหลายแบบเลย น่าจะดีกว่ามาดูในแคตตาลอกแบบนี้...”



   “อืม ขอบคุณ จันทร์?”



   “อ้าว...สวัสดีค่ะคุณจันทร์”



   เจิ้นกับสิปรางค์ตัวจริงเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกัน หัวใจผมเหมือนถูกบีบรัดด้วยมือขนาดใหญ่ ตามันร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ แต่ผมพยายามกำมือแน่นเพื่ออดกลั้น...ผมไม่อยากร้องไห้



   เจิ้นเคยบอกว่าอย่าร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น เพราะเขาจะปลอบไม่ได้...ผมต้องเข้มแข็ง..แต่ แต่จริงๆแล้ว ผมไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าสิปรางค์



   มันดูเหมือนผมแพ้...ทั้งๆที่ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองแข่งอะไรกับเขาอยู่
   





   “จันทร์ ลงมาหาพี่มีอะไรหืม”



    “เดี๋ยวนี้มาหาเจิ้นต้องมีอะไรด้วยหรอ”



   มือเจิ้นที่กำลังขยับมาโอบเอวผมชะงัก แล้วผมก็ชะงักเองด้วย ทะ...ทำไมผมพูดแบบนั้นออกไปล่ะ



   “คือ...คือจันทร์ไม่ได้...”



   “...ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จัก นี่คุณสิปรางค์ คุณสิปรางค์นี่เจ้าจันทร์ครับ”



   “สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรียกปรางก็ได้ค่ะ”



   “สวัสดีครับ...งั้นจันทร์ไปข้างบนก่อนนะ เจิ้นคงยุ่งอยู่”



   “อืม เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหา”



   เจิ้นปล่อยแขนออกจากเอวผมแล้วขยับไปหาคุณสิปรางค์ มันก็ใช่ที่ผมเป็นคนเอ่ยปากเองว่าผมจะไปก่อน แต่ผมก็ไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆ ไม่รู้ว่ามันเพราะอะไรแต่ผมไม่โอเคเลย



   ความอดทนผมมันหมดลงตอนเดินเข้าห้องนอน ผมถือว่าตัวเองเก่งมากที่ยังยืนคุยกับคุณป้าแม่บ้านเรื่องมื้อเย็นจนจบแล้วถึงได้ร้องไห้สักที



   “ฮึก...ฮืออออ สินเชื่อ สิปรางค์สวยมากเลย ฮืออออ”



   ผมร้องไห้กับสินเชื่ออยู่นานก็คิดได้ว่าการร้องไห้มันต้องไม่ตอบโจทย์อะไรสักอย่างแน่ๆ แต่ผมก็ยังฟุ้งซ่านคิดอะไรไม่ออก เจิ้นก็ยังไม่กลับมาสักที....



   ความหงุดหงิดเริ่มเข้ามาแทนที่ ผมรู้สึกเหมือนพฤติกรรมเจิ้นช่วงนี้ทำให้ผมเหมือนคนหนึ่งวันสิบแปดอารมณ์ แล้วตอนนี้ก็เริ่มโมโห โมโหมากๆ



   “สินเชื่อ จันทร์จะเป็นเด็กไม่ดีบ้างแล้วนะ”



   การประชดคอนเซ็ปเด็กดีที่เจิ้นพยายามให้ผมเป็นคือการแสดงออกแบบโง่ๆของผมเอง ก็ตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้สักอย่าง อารมณ์ผมก็แปรปรวนเกินไป






   “แค่กๆๆๆ”



   ควันบุหรี่ของเจิ้นลอยละล่องไปบนท้องฟ้าส่วนผมก็สำลัก หลังพยายามสูบไปสองครั้งผมก็ล้มเลิกแผนการเด็กไม่ดีโดยการคีบบุหรี่ไว้เฉยๆ แล้วมองมันค่อยๆไหม้ไปเรื่อยๆ



   กลิ่นควันยังเต็มปากผมไปหมดแต่มันก็ค่อนข้างเย็นๆเพราะเป็นกลิ่นเมนทอล ทำไมผมสูบแล้วมันไม่เท่แบบเจิ้นบ้างนะ... เจิ้นทำอะไรก็ดีไปหมด ขนาดทำตัวไม่ดีเจิ้นยังทำได้ดีกว่า



   “โมโหไปหมดแล้วนะ!!!”



   ผมโยนบุหรี่ลงไปทีรางน้ำริมขอบสระ แล้วก็กระโดดน้ำลงไปแก้หัวร้อนของตัวเอง การนอนนิ่งในน้ำเย็นๆอาจจะทำให้หัวผมโล่งมากขึ้น การลืมตาในน้ำก็เหมือนการเปิดโอกาสให้ตัวเองร้องไห้ได้เต็มที่โดยที่ไม่มีใครเห็น



   นอนลอยตัวไปเรื่อยๆ...จนกว่าจะทนไม่ไหวก็ค่อยพลิกตัวมาหายใจแล้วนอนคว่ำลงไปใหม่...





   “จันทร์! จันทร์ทำอะไร!!!”



   ตัวผมพลิกกลับมาเพราะแรงดึงของเจิ้น ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเจิ้นก็ดึงผมไปกอดแน่น ลมเย็นๆทำให้ผมตัวสั่นผสมความงง แต่...ที่ชัดเจนคงเป็นเจิ้น



   อ้อมกอดของเจิ้นสั่นไปหมด...ตัวของเขาสั่น...เขาดันผมออกแล้วลากมือสั่นๆของเขาแตะไปทั่วใบหน้าผม ผมเห็นความหวาดกลัวในแววตาเจิ้น



   “จันทร์...แค่แช่น้ำเฉยๆ”



   ผมทำให้ความหวาดกลัวเมื่อตอนผมฆ่าตัวตายกลับมาหาเจิ้นอีกครั้ง






   “จันทร์ไม่ได้ทำจริงๆใช่ไหม...”



   เสียงของเจิ้นแหบพร่าหลังจากเขากอดผมตั้งแต่พาผมขึ้นจากน้ำ ร่างกายผมรองรับอารมณ์อันแปรปรวนของเจิ้นจนเขาสงบลงและนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดผม



   “จันทร์เปล่า...จันทร์แค่เล่นน้ำ...กำลังจะขึ้นแล้ว”



   “ไม่ได้จากพี่ไปนะ?”



   เจิ้นขยับตัวขึ้นจากอกผม เขาดันตัวขึ้นกักผมไว้ในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งเขาไล้ต่ำลงมาที่ต้นขา...ขยับไปถึงน่องและดันขาของผมขึ้น



   “ไม่ได้ไปไหนจริงๆ...จันทร์อยู่นี่”



   ผ้าห่มร่นลงมากองอยู่ที่เอว ผมมองเห็นเข่าตัวเอง...และเจิ้นที่ขยับตัวต่ำลงไป สายตาเขาจ้องตาผมไม่ยอมผละไปไหน เหมือนเขากลัวผมหายไปจากสายตา



   ที่ผมทำได้คงเป็นแค่ยิ้ม ยิ้มให้เจิ้นรู้สึกวางใจ...ยิ้มให้เขาไม่ต้องกังวล



    “จันทร์อยู่กับเจิ้นจริงๆ...ไม่เชื่อก็กอดจันทร์สิ...กอดจนกว่าเจิ้นจะแน่ใจ”




===============



   หายไปนาน คิดถึงกันไหมมมมมมมมม อิอิ เรื่องกำลังขยับไปอีกหนึ่งสเต็ปปปปปป แต่มูนนี่เริ่มฮอตแล้วค่ะ 555+
   
   

[Ashita]

สงสารจันทร์อ่ะ แต่มันเป็นแผนใช่ไหม เราจะต้องเข้าใจ 

[B52]

หมอกควันมัวหมอง

[เนเน่]

อย่าแกล้งเจ้าจันทร์นะคะโกรธแล้วนะน้องจะเครียด

[Gugii]

คิดถึงมากกกกกกกกกกกก ตอนหน้าขอยาวววๆ จันทร์เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ ไม่มูนนี่แล้วนะ 5555555

[Emmaline]

 
แผนเจิ้นใช่ไหม เจิ้นกำลังทำอะไรอยู่ จันทร์แย่แล้วนะ ทำไมมีอะไรไม่คุยกันดีๆ เฮ้ออออ

[gackmanas]

เฮ้อ... มูนนี่ อย่าไปยอม.. เอาคืนให้หนักๆเรย.. เจิ้นก็นะ ไม่ยอมพูด..
มูนนี่ก็คิดมากไปซิ.. ชิๆๆ..
ตอนนี้ #ทีมมูนนี่ นะ

[Ginny Jinny]

 

[mild-dy]

 

[klaew]

อยากให้จันทร์โวยวายใส่หน้าเจิ้นว่ารู้สึกยังไง
หรือไม่ก็เจิ้นขอจันทร์แต่งงานไปเลย
จะได้จบ
สิปรางค์เกี่ยวไรว้าาาาา

[BooJiRa_]

บีบรัดหัวจายยยยยย

[labelle]

อึดอัดมากค่ะ อยากโมโหแบบเจ้าจันทร์แล้วนะ
อยากให้น้องรู้ว่าขาดเจิ้นไม่ได้ เลยยอมทำน้องคิดมาก
แล้วดูแผนเจิ้น ไม่ใช่ว่าเตรียมงานแต่งวันเกิดเจ้าจันทร์
แล้วเซอร์ไพรส์เจ้าจันทร์ให้ธีมริมสระนำ้นะ

เจ้าจันทร์เป็นคนดีแล้วเจิ้นจะทิ้ง เลยหัดเป็นคนไม่ดีซะงั้น
ใจบางไปอีก เจ้าจันทร์เข้มแข็งนะแต่คนเราเจอซ้ำๆ ก็นอยด์ได้นะ
น้องพยายามทำให้เจิ้นติดใจและผูกติดมาก

[O-RA DUNGPRANG]

เราชักโมโหแทนเจ้าจันทร์แล้วนะ เจ้าแผนการจริงๆนะเจิ้นเดี๋ยวให้เจ้าจันทร์ซ้อนแผนดัดหลังซะมั่งจะได้รู้สึก 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เบื่อเจิ้น.....รำคาญเจิ้นแล้ว 
เล่นกับความรู้สึกของจันทร์
ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิดแท้ๆ
ไม่กล้าพูด เจิ้นขี้ขลาด เชอะ....
กลัวจะพูดความจริง กลัวจะเสียจันทร์
ถ้าเสียจันทร์ไปเพราะไม่กล้าพูด
ก็เป็นความผิดของเจิ้นคนเดียว  คุ้มกันไหม
       
 

ขอแก้คำผิดนะ
กะหล่ำปี ------- กะหล่ำปลี
นกกวนยาง ------- ยวนยาง

[onlyplease]

อย่าทำให้มูนนี่โกรธนะเจิ้น!!!1 

[ninghyuk]

ปากแข็งกันทั้งคู่ ทำกันเจ็บไปมา คุยกันตรงๆเถอะเจิ้นนน มูนนี่ด้วยย

[jing_sng]

จะยังไม่ด่าเจิ้นนะ ต้องรอดูเหตุผลก่อน แม้จะคันปากยิบๆ