หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[mybear_sr]

การอยู่คนเดียวในต่างประเทศได้ การไปปาร์ตี้บ่อยๆคือโตเป็นผู้ใหญ่หรอคะมูนนี่... เจิ้นเห็นพี่เอ็มมั้ยคะ จีบเลยค่ะ จันทร์เป็นรักแรกใช่ม่ะ เขาว่ารักแรกจะไม่สมหวังไงเจิ้น เนี่ยให้พี่เอ็มเป็นคนสุดท้ายแทน ความเอ็นดูยัยมูนนี่น้อยลงทุกตอนเลยให้ตายสิ 

[ืniyataan]

แล้วกันซนซะแล้วมูนนี่

[Mayana]

น้องกระต่ายหัวลูกชิ้นของขุ่นแม่ 

[ดวงตะวัน]

อย่านอกลู่นอกทางนะจันทร์ คิดถึงใจคนรอด้วย##ทีมเจิ้นตลอดกาล

[B52]

จันทร์เจ้าใจแตกแล้ว

[Gugii]

สงสารเจิ้นง่ะ

[labelle]

เจ้าจันทร์ไหนว่าจะไม่ไง ทำไมถึงจะอยากลองล่ะ

นี่นะ ก่อนไป งอแงแล้วงอแงอีก
พอไปอยู่ชิน ก็สนุก เพลินเลยนะ
อย่าเผลอจนลืมคนที่รออยู่ล่ะ

สงสารเจิ้น ตัวคนเดียว และไม่เข้มแข็งเท่าเจ้าจันทร์
เจ้าจันทร์คนงอแง ตอนนี้ไม่แล้วนะ แถมชอบปาร์ตี้มากด้วย
เจ้าจันทร์จะได้เรียนรู้ ถ้าน้องอยากจะลองจริง จะได้โตอีกนิด

ถึงจะยังมโนเป็นตาจันทร์อยู่ก็ตาม

55555 ตลกตอง โกหกแล้วเป็นไง จูบแรกดีไหมคะ

[Ginny Jinny]

 

[punthipha]

เจิ้นเลี้ยงกระต่ายที่ช่อฟ้า น่าสงสารจัง  มูนนี่จะรอดไหมเนี่ย

[a_tapha]

หนุดูแลตัวเองดีๆ นะลูก อย่าสนุกจนลืมเจิ้นหล่ะ 

[primrose1]

ยิ่งอ่านยิ่งเอ็นดูเจ้าจันทร์น้อยลงเรื่อยๆเลย ตอนแรกๆจจ น่ารักมาก นุ่มนิ่ม น่ากอด ตอนนี้น้องเป็นอะไรไป ติดเที่ยว ติดเพื่อน ติดปาร์ตี้ ไม่โอเคอ้ะ

ไหนว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่า ฟ้าจางๆ นี่ไม่จางแล้วอ้ะ ม่ายาวนาน เริ่มอิ่ม

[เก้าแต้ม]

ขอให้เจ้่จันทร์ไม่เกเรน๊า

[JanJanIsHappy]

เต็มที่เลยเจ้าจันทร์ลูก อยู่ที่นู่นอยากทำไรทำเลย แล้วกลับไทยมาเอาแค่ความโตขึ้นกลับมาก็พอ แต่เป็นเด็กดีเหมือนเดิมด้วยนะ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[gackmanas]

เจิ้น รีบมาบินมาดูแลมุนนี่ด่วนเรย.. ลูกกระต่ายหัวลูกชิ้น จะใจแตกแร้ววว... 

[pigarea]

ยิ่งอ่านยิ่งกลัว เรารู้สึกเหมือนเราเป็นพี่ เป็นแม่ เป็นผู้ปกครองของมูนนี่ไปแล้ว
ตอนนี้น้องแค่ไปเที่ยวเฉยๆ ยังไม่ได้ดื่ม แต่ต่อๆ ไปล่ะ บอกตามตรงว่ากลัวมาก กลัวมูนนี่จะเมา กลัวเรื่องที่ไม่เหมาะสมจะเกิดขึ้น
แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ น้องจะรับได้ไหม น้องจะจัดการยังไง รอบที่แล้วจะจมน้ำตาย รอบนี้ล่ะ
 

แต่การโบยบินไปต่างประเทศของมูนนี่ ก็ทำให้น้องได้อะไรๆ อีกหลายๆ อย่าง ได้เรียนรู้ว่า โลกของความเป็นจริงคืออะไร

[klaew]

มูนนี่นักปาร์ตี้
ชักสนุกใหญ่

[JustWait]

 

[เป็ดอนุบาล]

       เจ้าจันทร์โกอินเตอร์แล้วซินะค่ะ
โชคดีที่นี่คือนิยายเพราะถ้าเป็นเรื่องจริงมันคงเป็นเรื่องที่ยากมากที่เจ้าจันทร์จะไม่เสียคน
ไม่ใช่ว่าน้องไม่รักตัวเองแต่สิ่งยั่วยุมันต่างกันและยิ่งสภาพแวดล้อมที่ฟรีมากๆมันไม่ยากเลยที่จะทำให้เราเดินผิดลู่ผิดทางไปบ้าง
แต่เพราะมันคือนิยายเราเลยไม่เป็นห่วงน้องเท่าๆรอิอิ
ตอนนี้เจ้าจันทร์กำลังปรับตัวและเรียนรู้โลกที่ไม่เหมือนเดิมหวังว่าน้องจะโตและเข้าใจอะไรๆได้เร็วขึ้นนะค่ะ
ว่าแต่ว่าน้องไปอยู่รัฐคนรวยเลยนะค่ะนั้นแบบอิฉาเบาๆค่ะอิอิ

[A_Narciso]

ขอให้จันทร์เริ่มเติบโตขึ้นจริงๆซักทีนะ

[twinmonkey0311]

 

[Yundori]

จริงๆแล้วคนที่รักมากกว่าอาจจะเป็นเจิ้นแล้วล่ะแบบนี้
ตายๆ มูนนี่ไปเที่ยวก็เอาใหญ่เลยนะคะ
กลัวจะเกิดดราม่า รับรองค่ะ ผมร่วงหมดหัวแน่
ถ้าเจิ้นรู้ว่ามูนนี่ทำอะไรบ้าง สงสัยโดนนนนนนน
ขอให้กลับไปหาเจิ้นเร็วๆนะ 

[bambooiihallo]

Chapter XI Surprise
   



   “เครียดน่าดูนะครับ”



   “อือ”



   “ทำไมไม่ตามไปล่ะครับ อเมริกาไม่ได้ยากเลย”



   “ถ้าไป...ก็ไม่รู้จะพูดอะไร”



   “บางทีก็แค่ต้องพูดความจริง คนเราหนีไม่พ้นความจริงหรอกครับ จะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดแบบนี้ด้วย ยานอนหลับไม่ดีกับสุขภาพครับเจิ้น”



   “พูดง่ายนะหมอ แต่ทำยาก”



   “มันเป็นเรื่องของความเชื่อใจด้วยครับเจิ้น ทำไมเจิ้นไม่เชื่อว่าตัวเองจะได้รับการให้อภัย?”



   ตาคมมองหน้าเพื่อนที่ไม่ได้สนิท แต่ต้องมาเจอกันบ่อยเพราะเขาต้องการพบจิตแพทย์ ความเครียดมันทำให้นอนไม่หลับ มันกลับมาเป็นอีกครั้งเหมือนตอนที่เจ้าจันทร์จะฆ่าตัวตาย...



   ไม่...มันไม่หนักขนาดนั้น แต่ก็สร้างภาระน้ำหนักในหัวใจได้ไม่ต่างกัน และคราวนี้สาเหตุของปัญหาก็มาจากตัวเขาเองที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น



   “เพราะ...ที่ทำมันไม่น่าให้อภัย”



   “คุณจันทร์เป็นคนใจกว้างหรือเปล่า?”



   “....เขามีน้ำใจ”



   “คุณจันทร์เคยโกรธเจิ้นนานๆไหมครับ”



   “ไม่...”



   ขนาดคิดว่าเขามีแฟนอีกคนน้องก็ยังไม่โทษเขา แค่ถอยไปไกลๆเพื่อจะตั้งสติ ยังคุยกันเหมือนเดิม ยังบอกให้เขากินข้าวเยอะๆ ดูแลสุขภาพดีๆ ยังบอกกันว่าคิดถึง...และยังรัก



   “งั้นไม่ลองมั่นใจในตัวคุณจันทร์ล่ะครับ เขาอาจจะใจกว้างกว่าเจิ้น ถ้าเจิ้นให้อภัยตัวเองไม่ได้ก็ลองให้คุณจันทร์เป็นคนทำหน้าที่นั้นแทน”



   “จันทร์จะรับได้จริงๆหรอหมอ”



   “ผมไม่ใช่คุณจันทร์ แต่จากที่คุยกัน เขาเป็นคนน่ารักครับ คุณจันทร์ไม่ใจร้ายกับเจิ้นหรอกครับ เพราะเขารักเจิ้น ความรักเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้แต่ทำให้คนเราแสดงออกกับมันแตกต่างกัน เหมือนที่เจิ้นที่กำลังหาทางไปไม่ถูก และคุณจันทร์ก็เลือกถอยหลังออกไปเพื่อมองกลับเข้ามาใหม่ คุณจันทร์หาทางให้ตัวเองได้แล้ว ก็เหลือแต่เจิ้นว่าจะเอายังไงกับมันดี เจ้าความรักตัวร้ายเนี่ย”
    






รูปถ่ายคนผมสั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นตามอิริยาบถต่างๆจนผมเริ่มยาวขึ้นบ้าง แม้จะยังไม่เป็นทรงเพราะมันยาวมาจากการตัดสกินเฮด



   อเมริกาเริ่มเข้าหน้าหนาวทำให้การแต่งตัวของศศิมณฑลเริ่มมีถุงมือ มีผ้าพันคอ มุมประจำที่มักจะถูกถ่ายคือน้องสะพายเป้ใบใหญ่เดินออกมาจากที่พักไปรอรถบัส



   ช่วงนี้ศศิมณฑลชอบใช้บริการรถบัสมากกว่าเพราะมีสายที่ผ่านหน้าสถาบันพอดี นิ้วมือใหญ่แตะไปที่ใบหน้าของคนในรูปที่ยืนตัวเอียงเพราะชะเง้อมองหารถบัส



   จมูกกับแก้มแดงเล็กน้อยเพราะอากาศหนาวเย็น....พระจันทร์รสนมกลืนไปกับกลุ่มคนรอบข้าง น้องไม่ใช่คนโดดเด่น ยิ่งตัวเล็กก็เหมือนยิ่งไม่น่าสนใจ



   นั่นเป็นสิ่งที่เขาชอบ เขาไม่อยากให้ศศิมณฑลเป็นจุดรวมสายตา การอยู่อเมริกาทำให้แก้มยุ้ยนั่นพองขึ้นมานิดหน่อย แต่เขาอยากให้มูนนี่อ้วนกว่านี้อีก ช่วงก่อนจะไปน้องน้ำหนักลดลงเยอะ



   เพราะความวิตกกังวล...เรื่องแฟนที่ไม่มีตัวตนของเขา ไม่รู้ป่านนี้จะใจเย็นลงพอจะคุยกันเรื่องนี้แล้วหรือยัง อยากจะบินไปหา ยิ่งช่วงนี้ไม่ได้คุยกันเลยเพราะเวลาและงานยุ่งรัดตัวไปหมด



   ที่เป็นห่วงคือเรื่องการไปปาร์ตี้ของเจ้าจันทร์ แม้มันจะไม่ได้น่าเป็นห่วงขนาดนั้นเพราะถึงจะบอกว่าปาร์ตี้กลางคืน แต่น้องกลับซนได้น่ารัก



   “คุณจันทร์ไปปาร์ตี้แทบทุกอาทิตย์เลยครับ แต่ละครั้งจะอยู่ไม่นานสักสามทุ่มคุณจันทร์ก็กลับแล้ว มีเดือนนี้ที่เริ่มขยับเป็นสี่ทุ่ม คุณจันทร์น่าจะเริ่มนอนดึกได้แล้วครับ”



   เจิ้นมองรูปถ่ายเจ้าจันทร์ที่เดินเข้าเดินออกบ้านเพื่อน รวมถึงเพื่อนที่สนิท และบันทึกกิจกรรมต่างๆที่น้องทำ ในเมื่อตามไปดูแลเองไม่ได้ ก็แค่ส่งคนตามไป...บอดี้การ์ดคนหนึ่งของเขา



   ถ้าเป็นเอ็มไปทุกอย่างจะยิ่งง่ายกว่านี้แต่เอ็มก็มีงาน ก็แค่จ้างบอดี้การ์ดเพิ่มอีกคน การไปปาร์ตี้ของเจ้าจันทร์แรกๆทำให้เขาเป็นห่วง แต่พอเอ็มชวนน้องคุยในไลน์แล้วกลายเป็นเอ็นดูมากกว่า จะหัดปาร์ตี้แต่กลับบ้านตั้งแต่สามทุ่มเพราะง่วง



   มูนนี่คนดีของเขาเห็นเอ็มเป็นคนสนิท มาปรึกษาเอ็มเรื่องหัดกินเหล้า...แล้วจะได้กินไหมล่ะเอ็มก็ทำเป็นแนะนำว่าส่วนผสมบางตัวอาจจะแพ้ ถ้าแพ้แล้วมีแต่คนเมาในงานใครจะมีสติพาไปหาหมอ และค่ารักษาพยาบาลที่อเมริกาแพงมาก พอแพงก็ต้องโทรมาขอเงินเขา ความลับก็แตก



   มูนนี่ก็ยังเป็นมูนนี่แม้จะห่วงเรื่องน้องคบเพื่อนไม่ดี แต่วัฒนธรรมฝรั่งก็ทำให้เพื่อนไม่ได้พามูนนี่ไปทำอะไรที่น่าเป็นห่วงนักเพราะน้องบอกไม่ ก็คือไม่



   อีกคนที่เจ้าจันทร์มักจะปรึกษาปัญหาคือ คิว ที่เข้ามาคุยกับเขาตรงๆว่าเป็นห่วงเจ้าจันทร์ คิวเลยมาที่ช่อฟ้าบ่อยๆเพื่ออัพเดทในส่วนที่น้องไม่ได้บอก เช่น... การชวนเจ้าจันทร์มี sex friend



   เจิ้นรู้สึกได้ว่าโลกของมูนนี่เปิดกว้างขึ้นแต่น้องไม่ได้รักสนุกในทางนั้น ร้านที่เจ้าจันทร์ไปทุกวันจริงๆกลับเป็นร้านขายไอติมผลไม้ใกล้ๆที่พักที่มีเจ้าของเป็นคุณป้ากับหลานตัวเล็กๆ และวันไหนที่ชักจะซนก็แค่ให้เอ็มชวนคุยเรื่องกระต่าย จันทร์ก็ต้องกลับบ้านเพราะอยากวิดิโอคอลดูน้องนุ่ม



   ตอนนี้มีกระต่ายอยู่ที่ช่อฟ้าถึงสิบเอ็ดตัว น้องนุ่ม ศรราม แล้วลูกกระต่ายอีกเก้าตัว คุณป้าแม่บ้านบอกว่าให้แจกคนอื่นไปบ้างแต่พอเขาบอกว่ามูนนี่ไม่ยอมก็เลยกลายเป็นคุณป้าแม่บ้านดูแลกระต่ายยิ่งกว่าลูก



   พอกระต่ายมาอยู่ที่ช่อฟ้า ซินแสกลับพูดว่ามันหนุนนำดวงชะตาของเขาขึ้นไปอีก เพราะกระต่ายกับดวงจันทร์เป็นสัญลักษณ์คู่ การมีกระต่ายจะเสริมดวงชะตาของเจ้าจันทร์และน้องก็มาเสริมเขาอีกที



   ซินแสบอกว่าน้องนุ่มคลอดลูกถึงเก้าตัวแสดงว่าเป็นกระต่ายนำทรัพย์ นำโชค ศรรามก็มีลายขนสีดำจุดขาวที่เหมือนกับทิศทางการเดินทางของเทพแห่งการเงิน



   ถามว่าเชื่อไหม? อยู่กับพวกนี้มานานจนเลิกสนใจแล้วว่ามันจะจริงไม่จริง แค่ผู้ใหญ่สบายใจ ปู่สบายใจอะไรก็ทำไปเถอะ เรื่องกระต่ายนี่ก็แค่เลี้ยงให้เจ้าจันทร์เหมือนที่เลี้ยงนก เลี้ยงหมา ตอนนี้หมาก็ไปอยู่บ้านสุริยะ หยางแล้ว กันติชาอุ้มขึ้นเครื่องไปจีนด้วยกัน



   “แล้วเรื่องเรียน?”



   “พอตัดพวกเรื่องตัวเลข คำนวณ คุณจันทร์ทำได้ดีครับ การพรีเซ้นต์งานถ้าเทียบกับตอนไฮสคูลถือว่าก้าวกระโดดมาก ส่วนเรื่องวิจัยที่แอดไวเซอร์ส่งรีพอร์ตมา คุณจันทร์น่าจะชอบทำวิจัย แล้วก็ชอบคิดไอเดียใหม่ๆอยู่ตลอดเวลา เหมาะสำหรับงานด้านครีเอทีฟ”



   เจิ้นยิ้มกับคอมเม้นต์ของแอดไวเซอร์ สารพัดไอเดียที่หัวเล็กๆกลมๆจะคิดได้อย่าให้นับเลยว่าเยอะแค่ไหน มูนนี่ชอบคิดนั่นคิดนี่คิดโน่นไปหมด ปากเล็กๆก็ชอบชวนคุย



   คิดถึงจนทนแทบไม่ไหว...นอกจากบ้านจะกว้างเกินไปหัวใจเขาก็เหมือนมีแผล



   ต้นเหตุที่ทำให้เจ้าจันทร์ต้องไปก็เป็นเพราะเขา คนทำน้องผมร่วงก็เขา คนที่ทำน้องร้องไห้ก็เขา ทุกอย่างมันก็เริ่มจากเขาหมด จันทร์จะให้อภัยได้ยังไงในเมื่อถูกทำร้ายความรู้สึกไปขนาดนั้น
   




   “ไปอเมริกากันไหม?”



   “ครับ?”



   มือชะงักจากเอกสารเมื่อเจ้านายที่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นนานเปรยขึ้นมา ถ้าเจิ้นจะไปไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไปได้ แต่เพราะเจิ้นไม่กล้าไปต่างหาก



   “ไปสิครับ แค่อเมริกาเอง”



   “ถ้าจันทร์ถาม?”



   “ก็บอกว่าคิดถึง”



   ความกังวลทำให้เจิ้นมองข้ามเรื่องธรรมดาไปหมด แต่โฟกัสกับแค่เรื่องที่อาจทำให้เจ้าจันทร์เกลียด ทั้งๆที่แค่คิดถึง แค่อยากเจอ ก็เพียงพอแล้ว



   “นั่นสิ...ทำไมมันยากไปหมด”



   “เจิ้น...”



   ขาก้าวจากโต๊ะทำงานไปยังร่างเจ้านายที่เป็นเหมือนน้องชายอีกคน วิวกรุงเทพไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่แต่ความคิดของคนมองคงข้ามไปถึงคนที่อยู่คนละซีกโลกกัน



   “บางที...เรื่องมันไม่ได้ยากขนาดนั้นนะครับ”



   “แล้วมันต้องเริ่มตรงไหน?”



   “ก็แค่เริ่มตั้งแต่แรก ใคร ทำไม เพราะอะไร”



   “ไม่อยากเป็นคนโรคจิตในสายตาจันทร์”



   ต้นเรื่องทั้งหมดมันอาจจะเกี่ยวข้องไปถึงการที่ทุกคนยกเจิ้นไปไว้บนยอดหอคอย ชะตาเทียบเท่าจักรพรรดิ ประหนึ่งสมมุติเทพในโลกธุรกิจ ภาพลักษณ์แห่งการเป็นคนเพอร์เฟคทุกอย่างถูกฝังอยู่ในหัวและมันก็ส่งผลให้ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเจ้าจันทร์ต้องดีที่สุด เยี่ยมที่สุด



   และเจ้าจันทร์ที่ถูกเลี้ยงมาในกรอบก็ย่อมมีเจิ้นเป็นทุกอย่าง



ไม่ว่าใครจะพูดอะไร โน้มน้าวอะไรเพราะเจ้าจันทร์กลายเป็นลัทธิเจิ้นไปแล้ว เป็นลัทธิบูชาผู้นำเหมือนที่นาซีเคยมีฮิตเลอร์เป็นไอดอล มันไม่ต่างกันเลยแค่คนละสถานการณ์และต่างจุดประสงค์



แต่เจิ้นคือคนธรรมดา...พอต้องยอมรับว่าตัวเองพลาดมันก็ยากที่จะทำใจ ยิ่งส่งผลต่อเจ้าจันทร์ที่รักตัวเองที่สุด สายตาผิดหวังจากคนรัก...และรักมาเป็นสิบปี ยิ่งกว่าเคารพ



บัลลังก์จักรพรรดิก็คงสั่นคลอนได้เหมือนกัน





“คนเราแพ้ได้ แต่ก็เริ่มใหม่ได้นะครับเจิ้น สู้ใหม่อีกครั้ง”



   “จะสู้เพื่ออะไร ถ้าจุดหมายไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว”



   “เจิ้นอย่าตัดสินใจแทนคุณจันทร์เลยครับ ให้โอกาสคุณจันทร์ก่อน บางทีมันอาจจะไม่ได้แย่ ผมยกตัวอย่างเวลาดารามีข่าวไม่ดี ถ้าดาราอธิบายตรงไปตรงมา กล้ารับผิด กล้าขอโทษ กลุ่มแฟนคลับก็พร้อมจะเข้าใจ และซัพพอร์ตต่อ คุณจันทร์เป็นแฟนคลับเบอร์หนึ่งของเจิ้น คุณจันทร์ไม่ทิ้งเจิ้นหรอกครับ”



   เจิ้นละสายตาจากวิวด้านนอกมามองเลขาตัวเองในที่สุด แววตามั่นคงมีแต่ความวูบไหวราวกับคนหลงทาง อิทธิพลของความรัก ต่อให้เป็นคนที่เข้มแข็งที่สุดก็กลายเป็นคนอ่อนแอได้เหมือนกัน



   “ไปอเมริกากันครับ ผมไปเป็นเพื่อน ถ้ายังไม่อยากคุยเรื่องนี้ไปเจอกันก็ยังดี นอนไม่หลับมาเป็นเดือนแล้วนะครับเจิ้น ยานอนหลับก็ไม่ช่วยหรอกครับ ตัวยาที่ถูกต้องอยู่ตั้งอเมริกา”



   “อืม...เตรียมตัวได้เลย”




   แม้จะเตรียมตัวเคลียร์งานให้เสร็จภายในหนึ่งอาทิตย์ แต่ทว่าบอสตันกลับเจอพายุหิมะทำให้ไฟลท์บินต้องเลื่อนออกไปก่อน พอถึงกำหนดเวลาจะไปก็ชนกับงานเปิดตัวสินค้าใหม่ของช่อฟ้า



   กว่าจะได้ไปก็ชนกับช่วงหกเดือนที่กันติชาต้องไปหาเจ้าจันทร์เช่นกัน เจิ้นไม่อยากไปพร้อมกันติชาเพราะอีกฝ่ายคงออกหน้าแทนลูก และมันยังมีดีเทลลึกๆที่กันติชาเองก็ยังไม่รู้



   มันควรจะมีแค่ตัวเขากับน้องที่คุยกันสองคน ไฟลท์บินที่สะดวกเลยกลายเป็นเดือนที่เจ็ดที่เจ้าจันทร์ไปอยู่อเมริกา ระยะห่างระหว่างกันมันเลยมากไปถึงเจ็ดเดือน




   “จันทร์...พี่ไม่ได้มีแฟน”



   “อืม...ผมว่ามันขาดลายละเอียด”



   “จันทร์พี่ไม่ได้มีแฟน พี่มีจันทร์”



   “ต้องเพิ่มที่มาก่อน ทำไมไม่มีแฟน ทำไมต้องเป็นคุณจันทร์”



“จันทร์ พี่ขอโทษ...ที่รักจันทร์ตั้งแต่หกขวบ พี่เลยไม่มีแฟน”



   “มันโรคจิตไปนิดอ่ะครับเจิ้น เด็กหกขวบเลยนะ...”



   “พอกันที”



   “นั่นมันประโยคบอกเลิกนะครับเจิ้น”



   “มึงอ่ะพอ”



“ว๊ายหยาบคายครับเจิ้น บ้านเราไม่พูดคำหยาบกันแล้วนะครับเดี๋ยวคุณจันทร์ติด”



   เจิ้นถลึงตาใส่เลขาที่หัวเราะลั่น มันดันเอาคำที่เขาเคยพูดมาแย้ง



   “น่า...ซ้อมๆไว้ก่อนครับ ถึงเวลาจะได้ไม่ตะกุกตะกัก คุณจันทร์จะได้ไม่ตกใจอีก มาครับอีกรอบ เอาหกขวบออกไปก็ได้เผื่อคุณจันทร์กลัว เอาแบบสักสิบหกดีไหม? สิบหกกำลังโอเคนะ”








   “พ่อ ผม...กลับไทยได้ไหม ผมคุยกับพี่หมอ เจิ้นนอนไม่หลับอีกแล้วอ่ะ”



   อยู่ดีๆพี่หมอก็ทักมาว่าให้ช่วงนี้คุยกับเจิ้นเยอะๆ เจิ้นนอนไม่หลับอีกแล้ว พี่หมอไม่ได้พูดอะไรต่อบอกว่าเป็นสภาวะเครียดๆของเจิ้นเรื่องงาน แต่ก็คุยกับเจิ้นไม่ได้เยอะอยู่ดีเพราะเวลาไม่ตรงกัน ผมพยายามถ่างตารอแล้วแต่บางทีเจิ้นก็ยุ่งมาก



   พี่เอ็มก็บอกว่าช่วงนี้เจิ้นโหมงานหนัก เป็นห่วงจัง...คุณป้าแม่บ้านก็บอกว่าเจิ้นกินข้าวน้อยอีกแล้ว การบอกให้คนอื่นทำนั่นให้เจิ้นทำนี่ให้เจิ้นมันก็ลำบากใจเขาอ่ะ เพราะสำหรับคนอื่นเจิ้นเป็นเจ้านายจะไปขัดใจเจ้านายก็ไม่ดีใช่ไหม



   แต่ผมไปดูแลเองก็ไม่ได้อีก ถ้าอยู่ใกล้ๆแบบสิงคโปร์ก็ไปกลับรวมกันสองชั่วโมงเอง หรือผมจะแอบไปหาเจิ้นดี? แต่คอร์สเรียนมันก็เข้าสู่ช่วงสามเดือนสุดท้ายแล้ว ถึงจะบอกว่ามาอยู่หนึ่งปีแต่จริงๆมันก็เป็นคอร์สสิบเดือนอ่ะ ช่วงนี้ก็มีแต่ไปทัศนศึกษา พรีเซ้นต์งาน



   “เป็นห่วงเจิ้นหรอลูก?”



   “งื้อ ผมกลับบ้านได้ไหม มันเลื่อนไฟลต์บินได้เปล่าอ่ะ ผมกลัวเจิ้นป่วย”



   เจิ้นเคยมีอาการเสี่ยงซึมเศร้า ผมกลัวว่าถ้าเจิ้นแย่กว่านี้เจิ้นอาจจะอยากไปจากผม ไปในที่ๆผมจะไม่ได้เจอเจิ้นอีก บางทีอาการของเจิ้นอาจจะยังไม่ฟื้นฟูร้อยเปอร์เซ็นต์จากคราวก่อน



   ถ้าเกิด...เราได้กอดกัน ผมไปกินข้าวกับเจิ้นทุกวัน ก็อาจจะช่วยให้เจิ้นมีกำลังใจขึ้นก็ได้ เรื่องงานเรื่องเรียนอาจจะไม่ค่อยได้เรื่องแต่ถ้าเกี่ยวกับการดูแลเจิ้นผมเต็มที่สุดๆอยู่แล้ว



   ตอนนี้ผมไม่ได้น้อยใจอะไรเจิ้นเรื่องแฟนแล้วด้วย ผมคิดแล้วว่าผมจะปล่อยเจิ้นมีแฟนไปเลย แล้วผมก็มีแฟนด้วย แต่คนรักก็ห้ามเป็นคนอื่นนอกจากผมกับเจิ้น มันก็แฟร์ดีๆ อันนี้ก็ปรึกษาเพื่อนที่นี่แล้วนะ



   เจิ้นก็คงไม่ว่าหรอกเพราะเจิ้นก็มีแฟน แล้วบางทีเราก็อาจจะพาแฟนของเรามาแนะนำให้รู้จักกัน เป็นรักเราสี่คน การเอาแนวคิดของคนที่นี่มาปรับใช้ผมก็ว่ามันโอเค นี่สินะที่เรียกว่าวัฒนธรรมตะวันตก



   เพื่อนบอกว่าถ้าผมกับเจิ้นโอเคทั้งคู่ จะรักกันแล้วต่างคนต่างมีเลิฟเวอร์อีกคนก็ได้มันเป็นเรื่องของทัศนคติ ผมก็แค่ยังหาแฟนของตัวเองไม่ได้แต่เจิ้นอาจจะมี หรือเลิกกันไปแล้วก็ไม่รู้



   เรื่องแฟนก็พับไว้ก่อนแต่ตอนนี้เป็นห่วงเจิ้นจังเลย เวลาเจิ้นเครียดเขาจะไม่ผมร่วงแบบผมหรอกแต่เขาจะนอนไม่หลับ มันแย่กว่าอีกเพราะร่างกายคนเราไม่มีผมไม่ตายนะ คนหัวล้านมีเยอะแยะอาจจะแค่ร้อนๆหน่อยเวลาโดนแดดแต่ใส่หมวกก็ไม่ร้อนแล้ว แต่ถ้าไม่ได้นอนพลังการใช้ชีวิตมันจะหายไปเรื่อยๆ



   แล้วเจิ้นก็กินข้าวได้น้อยอีก ร่างกายเจิ้นก็จะแก่ลงเรื่อยๆ จากตอนนี้เจิ้นก็แก่อยู่แล้ว ผมคิดว่าผมต้องกลับไปจัดการเจิ้นเองดีกว่า คนแก่ก็ต้องดูแลเป็นพิเศษหน่อย



   แล้วเจิ้นใกล้จะวัยทองแล้วหรือเปล่า? ถ้าวัยทองแล้วหงุดหงิดอีกนี่เจิ้นจะไม่มีใครอยู่ด้วยแล้วนะ ทุกวันนี้ก็เพื่อนคบน้อยอยู่แล้ว เจิ้นก็จะกลายเป็นคนแก่ขี้บ่น พี่เอ็มต้องเบื่อเจิ้นจนลาออกแน่เลย



   “ถ้าจันทร์อยากกลับจริงๆไม่ใช่เพราะหนีเรียนพ่อก็ไม่ว่า”



   “โหยยย พ่ออ่ะ ผมไม่หนีเรียนสักหน่อย คะแนนทุกวันนี้มันน้อยเพราะสอบนะ แต่คะแนนเข้าห้องได้เต็มเหอะ เพราะถ้าคะแนนเข้าห้องยังขาดอีก ก็ไม่เหลืออะไรแล้วอ่ะ”



   ผมมีคติ ไม่สาย ไม่หนี ไม่โดด ไม่เรียน เอ้ยเรียน แต่เข้าใจช้าหน่อยแค่นั้นเองอ้ะ



   “เฮ้อ งั้นเดี๋ยวพ่อเปลี่ยนไฟลท์ให้ เดี๋ยวส่ง E-ticket ให้ทางเมลล์ จันทร์ก็แค่เอาพาสปอร์ตไปยื่นตอนเช็คอินนะ ไปสนามบินเองได้ใช่ไหม?”



   “อื้อ! เอาไฟลท์เร็วๆเลยนะ จันทร์อยากกลับแบบเร่งด่วนมากๆ”



   พ่อส่งไฟลท์บินมาให้เป็นอาทิตย์หน้า เพราะผมต้องเผื่อเวลาจัดการเรื่องคอร์สด้วย ถึงจะเป็นคอร์สสิบเดือนแต่ก็เป็นสถาบันในสังกัดมหาวิทยาลัย แล้วผมจะไม่ได้ใบเซอร์ถ้าเรียนไม่ครบคอร์ส



   แอดไวเซอร์แนะนำว่าผมควรจะเรียนต่อเพราะใบเซอร์ที่นี่สามารถนำยื่นเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำตอนเรียนปริญญาโทได้ด้วย ถึงจะไม่ใช่ตัวหลักแต่ก็มีประโยชน์ ผมก็สองจิตสองใจ



   แต่คิดอีกทีเรื่องเรียนเอาไว้ก่อนดีกว่า ปริญญาตรียังยากเลย นี่ผมจะต้องไปต่อโทอีกหรอ? บ้าไปแล้ว พอกันทีกับเส้นทางการศึกษา ผมควรเป็นห่วงเรื่องสำคัญก่อนอย่างเรื่องเจิ้น



   พอจะได้กลับบ้านมันก็ตื่นเต้นมากเลย เจิ้นจะดีใจไหมที่เจอผม ผมคิดภาพตัวเองเปิดประตูห้องทำงานไปแล้วเจอเจิ้นมันก็จะ...ว้าวววววววววววววววววว เจิ้นต้องอึ้งแน่ๆ



   ผมจัดกระเป๋าแบบเอาเสื้อผ้ากลับหมด เพื่อนๆจัดปาร์ตี้เลี้ยงส่งผม หลังๆมานี่ผมก็ไม่ค่อยได้เอนจอยปาร์ตี้เท่าไหร่แล้ว เพราะเต้นเยอะไปแล้วลื่นล้ม ปวดเข่าซะงั้น พอไม่ได้เต้นมันก็ไม่สนุกแล้วอ่ะเลยไปนั่งกินไอติมร้านประจำแทนดีกว่า



   ปาร์ตี้เลี้ยงส่งผมเป็นแบบกินสเต๊กกัน นั่งคุยกันมากกว่า ทุกคนสนับสนุนให้ผมเล่นอินสตาแกรมเยอะๆจะได้ติดต่อกันไป พอมาอยู่อเมริกาผมก็ลงรูปเยอะขึ้นนะ แต่ผมชอบลงแต่รูปไอติม ก็ผมกินไอติมเยอะมากผมก็อยากจะเก็บความทรงจำไว้อ่ะ



   เอ๊ะ? หรือว่าจริงๆแล้วผมอาจจะไม่ได้เหมาะกับการรีวิวกระต่าย แต่รีวิวไอติม? ผมอาจจะเป็นไอติมบล็อกเกอร์ชื่อดังคนแรกของเมืองไทย เพราะมันต้องยังไม่มีแน่ๆอ่ะ



   แต่ก็ยังอยากทำบล็อกเกอร์เกี่ยวกับกระต่ายอยู่อ่ะ ผมมีหลานตั้งเก้าตัวแล้วนะผมควรจะต้องรีวิวหลานๆสิ แล้วถ้าทำไปพร้อมกันได้ไหม? อืม...ไว้ลองดูดีกว่า



   งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา การเรียนก็เช่นกัน ทุกคนมาส่งผมที่สนามบินจนกระทั่งผมเช็คอินที่เคาน์เตอร์เฟิร์สคลาส รอบนี้แครี่ออนผมมีเป้ใบใหญ่กับสินเชื่อถูกผูกคอกับกระเป๋าเหมือนเดิม เพราะผมมีขนมต้องถือกลับไทยเยอะมากเลยไม่มีมืออุ้มสินเชื่ออ่ะ



   พอมาอยู่นี่ผมซักสินเชื่อในเครื่องซักผ้าแล้วดูมันถูกหมุนๆอยู่ในเครื่อง แล้วมันก็กลิ้งไปกลิ้งมาในตู้อบ ตอนอยู่ช่อฟ้าคุณป้าแม่บ้านจะหนีบหูสินเชื่อกับราวห้อยต่องแต่ง มาอยู่อเมริกาสินเชื่อเลยได้เปลี่ยนบรรยากาศการอาบน้ำแต่งตัว



   ผมปิดมือถือตั้งแต่เช็คอินเสร็จเพราะกระเป๋าผมของมันเยอะ จะมาหยิบจับมือถือเข้าๆออกๆก็ยาก ไหนๆขึ้นเครื่องก็ต้องปิดมือถืออยู่แล้ว ผมเลยเอนจอยอีทติ้งในเลาจ์มากกว่า ไม่ใช่เลาจน์ของการบินไทยโดยตรงแต่เป็นของในเครือ แต่นมอุ่นของผมก็ยังมีอยู่ตลอดเส้นทางการบิน



   เพราะต้องบินกลับคนเดียวพ่อเลยเลือกที่นั่งเดี่ยวริมหน้าต่างให้ มันมีที่กั้นเตี้ยๆระบบไฟฟ้าก่อนเข้าที่นั่งด้วยอ่ะ แบบว่าบังสายตาได้ด้วย สบายมากเลย



   ฮึ่ยยย อยากถึงไทยเร็วๆจัง เจิ้นต้องเซอไพรส์สุดๆไปเลย!!!








   “เซอไพรส์มากเลยครับเจิ้น”



   เอ็มทั้งขำทั้งปวดหัว ทันทีที่มาถึงบอสตันคุณจันทร์ก็ขึ้นเครื่องกลับไทยไปแล้ว บอดี้การ์ดที่จ้างมาก็ไม่ได้คิดว่าคุณจันทร์กลับโดยพลการ เพราะไม่ได้พูดคุยกับคุณจันทร์โดยตรงมีหน้าที่แค่ตามห่างๆ



   การมาอเมริกาของเจิ้นเลยสวนทางกับการบินกลับไทยของเจ้าจันทร์พอดี เที่ยวบินกลับไทยเทคออฟได้หกชั่วโมง เจิ้นก็ถึงบอสตัน เลยเจอแค่ห้องเปล่าๆกับพนักงานทำความสะอาดที่เข้ามาเคลียร์ห้อง



   กว่าจะโทรไปถามกันติชาที่เวลาประเทศจีนตอนนี้ตีสองกว่าติดได้ กว่าจะรู้เรื่องกันก็ไม่ทันแล้ว แถมยังโดนสุริยะ หยางที่ถูกปลุกมาพร้อมกันหัวเราะเยาะเย้ยดังมาตามสาย...



   “ไม่ต้องทำหน้าเครียดหรอกครับเจิ้น คุณจันทร์ก็คงเซอไพรส์เหมือนกันเพราะกลับไปก็ไม่เจอใครเพราะเจิ้นอยู่อเมริกา แค่นี้ก็ไม่เขินแล้วครับ อึ้งเท่ากันทั้งคู่ ตั๋วดิสนีย์แลนด์ที่ตั้งใจจะบินพาคุณจันทร์ไปเที่ยวก็...ไปกับผมก็ได้ครับ ผมว่างๆอยู่ อะไรนะครับ อ๋อดิสนีย์รีสอร์ท อื้อหืออยากนอนในนั้นมานานแล้วครับ ห้องลายมิกกี้เมาส์ใช่ไหม ไปครับ ไหนๆก็มาแล้วอย่าเสียตังฟรีเลย ทริปทัวร์แกรนแคนยอน? โอโหห ของถนัดครับ ผมชอบธรรมชาติสุดๆ”



   “กลับ!”



   “กลับ กลับไหนครับ? อ๋อกลับโรงแรมแล้วไปเที่ยวกัน?”



   “ลาออกเลยไหม?”



   “ไปสนามบินกันเถอะครับ คิดถึงประเทศไทย แหม่อากาศบอสตันนี่หน๊าวหนาว คิดถึงแสงแดดอันอบอุ่นของประเทศไทยจังเลยครับเจิ้น ประเทศอะไรก็ไม่รู้ไม่น่าอยู่เลยสักนิด ดีสนีย์แลนด์ก็งั้นๆจะสู้ดรีมเวิร์ลสวนสยามบ้านเราได้ยังไง เห้อออ มิกกี้เมาส์สำเพ็งก็เยอะแยะทำมาตื่นเต้น แกรนแคนยอนเชียงใหม่ก็มีเนอะ”



   “ไอ้เหี้ยเอ็ม หุบปาก!”



ทริปท่องเที่ยวในอเมริกาครึ่งเดือนพับเก็บใส่กระเป๋าทันที การเลื่อนไฟลท์กลับก็ติดขัดไปหมดเพราะไฟลท์ด่วนที่สุดเฟิร์สคลาสมันเต็ม ต้องยอมลดลงมานั่งบิซิเนสคลาส



   เซอไพรส์ไปหมด เซอไพรส์กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
   



===================================

ไม่เครียดกันนะ เรื่องมันถึงจุดเปลี่ยนแล้ว มูนนี่จัดการความคิดตัวเองได้แล้วว่าจะมีแฟนไปสู้กับแฟนเจิ้น 555+ ส่วนเจิ้นยังซ้อมพูดอยู่เลย ใครกันแน่ที่เข้มแข็ง

ในตอนต่อๆๆๆไป น้องจะเริ่มเป็น Empress ขึ้นแล้วจ้า หลังจากมีเจิ้น เป็น Emperor มาตั้งนานนน อำนาจ(ว่าที่)เมีย กำลังจะครอบงำ

ช่วงนี้ก็จะพยายามอัพไวๆค่ะ เพราะว่าอยากแต่งลุงหยางพ่อตอง แล้วก็พี่เอ็มแล้ว 55555555555+

[Piima]

เซอร์ไพรส์สุดๆ ทำไมทำกับเราแบบนี้ รีบๆตามกันกลับไปเลยนะ โอ้ยย ไม่ใช่พอถึงไทย ก็สวนทางกันอีกนะเนี่ย

[Altasia]

ถ้าจันทร์มีแฟนจริงนี่โคตรผิดหวังกับตรรกะความคิดของจันทร์เลย
#ทีมเจิ้น

[catka12]

  surprise. ของจันทร์ทำเจิ้นหลุดสุดๆ... 

[mybear_sr]

คือจันทร์อุตส่าห์ไปอยู่ตั้งอเมริกาแล้วผ่านมา7เดือนยังไม่เข้าใจแค่เรื่องแฟนกับคนรักอะไรนี่อีกหรอ คนปกติเขาต้องเข้าใจอะไรกันช้าขนาดนี้หรอ เราเข้าใจว่าจันทร์เชื่อเจิ้นแต่เราไม่เข้าใจว่าถ้าจันทร์เข้าใจคนรักกับแฟนคืออะไรทำไมยังจะอยากมีแฟนมาเป็นรัก4คนอีกน่ะค่ะ เราคง งง เองนั่นแหละค่ะ5555555 แต่เราว่าคนเขียนเล่นประเด็นนี้นานไปอะ พี่เอ็มเข้าใจเจิ้นดีจัง เจิ้นเห็นความดีพี่เอ็มไหมคะ5555 ถ้าตอนหน้ายังไม่พ้นประเด็นเดิมๆนี้เราขอพักค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งอยากจับเจ้าจันทร์มาตีก้น สงสารเจิ้นด้วย คือไม่โอเคกับความช้าตั่งต่างเลย

[B52]

โอ้ย น่าสงสาร

[todiefor]

กรีดดร้องงงง รออ่านลุงหยางงงงงงงง

[fahdekkom]

สงสารเจิ้นก็สงสารแต่ขำมากกว่าโดยเฉพาะคุณเลขาเนี้ย 555