หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[arjinn]

สงสารเจิ้น ไม่มีใครคิดถึงจิตใจเจิ้น แม้แต่มูนนี่
น่าจะนอนไม่หลับอีก เกรงจะไม่สบายหนัก
จริงๆ น่าจะได้โอกาสอธิบาย ได้ทำความเข้าใจ
มูนนี่คิดเยอะ ไม่เป็นระบบ
และเรื่องนี้ก็ควรแก้โดยคนสองคน เจิ้นกับจันทร์
เมืองนอกจะช่วยอะไร แค่จันทร์หนี หนีไปให้ไกลๆ
พ่อตองกับลุงหยาง น่าจะสอนให้เผชิญความจริง มันแน่นอนที่ต้องเข้าข้างเจ้าลูกกระต่าย
เจิ้นล่ะ ใครอยู่กับเจิ้น ข้างเจิ้น
เมืองนอกก็แทบไม่ค่อยได้ไป ทำแต่งาน
ขายทิ้งไปเลยช่อฟ้า น่าสงสาร
#ข้างเจิ้น

[IamLonelygirl]

จันทร์เอ้ย ไปปแล้วต้องโตนะ
มองโลกให้กว้างๆ
แล้วกลับมาต่อกรกับเจิ้นให้ได้นะ
กลับมาต้องถามเจิ้นเอาให้ฮุค

ไปลองมีชีวิตจริงๆบ้าง
จะขรุขระหรือติดขัดก้อไม่เปนไร
อยากให้มูนนี่โต
เราจะตามอ่านจนกว่ามูนนี่จะโต
สัญญาเลยยยยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[sripaerrr]

เพราะจริงๆแล้วเจิ้นเองเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่ง อธิบายไม่รู้เรื่องเลยอาจเป็นปัญหากับความสัมพันธ์ที่เจิ้นใช้ความเจ้าเล่ห์ตะล่อมน้องมา เราว่าที่สำคัญที่สุด เพราะเจิ้นรักเจ้าจันทร์มากเกินไป ใครจะอยากถูกคนที่ตัวเองรักเกลียดล่ะ  เราเข้าใจว่านิสัยและพัฒนาของน้องที่เกิดมันสืบเนื่องมาจากการตั้งท้องที่ไม่พึงประสงค์ในตอนนั้น น้องจะช้ากว่าคนอื่น อีกอย่างทุกคนยังต้องทรีตน้อง ปกป้องน้องจากความสัมพันธ์ที่ขาดๆวิ่นๆของครอบครัวตังเองด้วย ในตอนนี้เจ้าจันทร์เองก็โตขึ้นมากเลยนะ น้องเรียนรู้ที่จะคิด แยกแยะ วิเคราะห์ รู้จักแก้ปัญหาเรื่องต่างๆด้วยกำลังที่มีได้มากเลย แม้จะซับซ้อนไปก็เถอะ 5555555 เจ้าจัทร์เป็นแฮปปี้ไวรัสที่เรายังคงรักและติดตามเสมอ

  แต่น้องจะแก้ปัญหาผมร่วงด้วยการตัดสกินเฮดไม่ได้นะะะะะ หนูจะตัดทรงอะไรก็ได้แต่ไม่ใช่ทรงนี้สิลูกกกกกกกกก
พ่อตองทำไมไม่ห้ามลูกล่ะคะ โอ้ยตายแล้วววววววว  สงสารลุงเลยค่ะ พ็อกเกตมันนี่ที่จะไปอเมริกาจะต้องถูกหักกกกกก 55555555

[pktherabbit]

ขอเดาว่าเจิ้นทนไม่ไหวแล้วสารภาพ เนื่องจากนางทนเห็นจันทร์เศร้าไม่ไหว แต่จันทร์จะช็อคก่อนที่จะสะระตะได้ว่าเจิ้นก็ไม่ได้เพอร์เฟคและทำเพราะรัก จากนั้นก็กลับมา แต่ไม่น่าไปถึงปีหรอก

[mybear_sr]

สิ่งที่พ่อตองกับลุงหยางทำมันต่างกับการสอนให้จันทร์หนีปัญหายังไง  แบบนี้ถ้าจันทร์มีปัญหาอะไรไม่ต้องหนีไปตลอดหรอ ถ้าจันทร์ไม่ได้เกิดมามีเงินไปเรียนต่างประเทศจะทำยังไง จันทร์เอาแต่หนีๆๆๆๆๆๆๆ การจะโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานที่หรือคนอื่น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตัวเอง  จันทร์พยายามจะโตจริงๆแค่ไหนกัน จันทร์ไม่ได้ถูกขังขนาดนั้นนะในความคิดเราอ่ะ จันทร์ได้ไปรร.ไปม.ถึงเพื่อนที่สนิทจะเป็นคนที่เจิ้นเลือกแต่จันทร์ไม่สนใจคนอื่นเลย EQจันทร์ต่ำมาก จันทร์บอกจะพยายามเป็นผู้ใหญ่แต่สิ่งที่ทำมันเหมือนการสอนเด็กให้โต จันทร์ในความรู้สึกแรกของเราคือน้องใสและอ่อนต่อโลกแต่แบบนี้มันไม่ใช่แค่นั้นแล้วค่ะ จันทร์เหมือนคนไม่รู้จักคิดเลยอ่ะ คงเพราะดคยชอนด้วยมั้งว่าทำอะไรก็มีคนคอยตามเก็บกวาดให้ตลอด ไม่ชอบจันทร์ตอนนี้เลย เฮ้อ ถ้านี่เป็นเจิ้นจะบอกจันทร์ว่า พี่รักจันทร์คนเดียวเพราะจันทร์เป็นทุกอย่างของพี่ เป็นแฟนเป็นคนรักเป็นเมีย จบ. แต่เจิ้นกลัวไง สงสารเจิ้นมากๆ กอดนะเจิ้น

[Natti]

เอ็นดูจจ เรารักพ่อตอง รักลุงหยางอ่ะ
เรารู้สึกว่าลุงหยางรักน้องมากๆตั้งแต่มีสุริยะ หยางโพล่มาแรกๆแล้ว ยิ่งตอนที่บอกว่าลุงหยางคือคนที่อุ้มน้องคนแรกนี่น้ำตาไหลเลย

ส่วนเจิ้น ผูกเองก็แก้เองนะ

[kataiyai]

เรื่องนี้ อ่านแล้วไปๆ มาๆ รู้สึกเหมือนลุงหยางเป็นคนรับกรรมอยู่คนเดียวยังไงก็ไม่รู้

จะโกรธก็ไม่ได้ ทั้งเมีย ทั้งลูก

[PAiPEiPEi]

55555555555555555555555555     ลุงหยางงงงงง    พ่อตองหัวกลมๆไปแล้วเป็นกระต่ายขนสั้น    ตลกคือคิดภาพคนหัวเสียแบบทำอะไรไม่ได้เพราะนั่นคนรัก  แต่ก็แบบอยากเขย่าดูว่าในหัวกลมๆทรงสกินเฮดนั่นคิดอะไรอยู่ถึงทำทรงนี้

[a_tapha]

หน่วง 

[gackmanas]

 

[Mayana]

กาตุ่ยน้อยของแม่ 

[mystery Y]

โธ่ จันทร์~

[mu_mam555]

สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ แง๊

[Yunatsu]

โอ้ยยยยยยยย
ทำไมสงสารลูกกระต่ายจังเลย
ทำไมมมม แต่เจิ้งทำตัวเองเองเลยน้า

[Yundori]

มูนนี่ผมร่วงอีกแล้วววว
คือแบบ น้ำท่วมปากจริงๆ
สิ่งที่เจิ้นทำ ถ้ามูนนี่เข้าใจอะนะ
มันคือการล่วงละเมิดทางเพศจริงๆนั่นแหละ
แต่มูนนี่รักเจิ้นมากเวอร์ คงให้อภัยได้
แต่ไปอยู่เมกานี่ไม่รู้ใครจะวิ่งไปหาใครก่อนกัน ต้องลุ้นจริงๆค่ะ

[JustWait]

 จันทร์เคยดูการ์ตูนอะไรนะ จำได้ว่าโคนัน? ดูโคนันแต่ไม่เข้าใจเรื่องความสัมพันธ์เชิงซับซ้อน กับความสัมพันธ์รูปแบบคนรัก 5555 เปลี่ยนให้น้องไปดูเปปป้าพิกแทนไหมคะ น่าจะเหมาะสมมากกว่านะ55

[Qualmy]

ตอนนี้เจิ้นโซแดมฮอตเว่อวังมาก เห็นใจเจิ้นนะแต่มันก็ผิดที่เจิ้นก้ผิดที่เลี้ยงจันทร์มาแบบนี้อ่ะ เห้อม ให้เจ้าจันทร์ไปเมืองนอกก้ดี

[Qualmy]

  ฮือออออ มันเศร้ามากเลยนะ แต่ขำมากอ่ะ ขำทุกครั้งที่จันทร์ผมร่วง แล้วอาตองก็ตัดผมเป็นเพื่อนนนนฮือออ ขรรมสสส์ สงสารลุงหยาง โอ้ยยยยยยยยยย 55555555555555555

[JanJanIsHappy]

ทุกอย่างดูผิดเพี้ยนไปหมด เพราะความไม่ยอมเปิดใจเชื่อคนอื่นบ้างนอหจากเจิ้นของเจ้าจันทร์ กับความไม่ยอมเปิดปากพูดความจริงบ้างของเจิ้น

[bambooiihallo]

Chapter X Party Boy



   “...”



   ผมยืนนิ่งต่อหน้าเจิ้นหลังจากทำใจไว้แล้วว่าเจิ้นอาจจะตกใจกับทรงผมใหม่ของผม และเขาก็อึ้งจริงๆ เขาจ้องผมกลับสักพักก่อนจะกวาดตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วลุกจากโซฟาเดินเข้ามาใกล้ๆ



   “อิคคิวซัง”



   “อ๊ะ...ครับผม!”



   เราสองคนหลุดหัวเราะออกมา ปฏิกิริยาเจิ้นไม่ได้แย่นักเขาก็ยิ้มๆ ต่างจากลุงหยางที่ทำท่าเหมือนอยากเขย่าหัวพ่อแต่พอลุงหันมาสบตาผมลุงก็ถอนหายใจ



   ‘กลายเป็นลูกชิ้นกระต่ายกันไปหมด เออดี’



   พ่อหันมาขยิบตาให้ก่อนจะเดินตามไปง้อลุงหยางที่เดินหนีไปชั้นบน เสียงโวยวายภาษาจีนทำผมฟังไม่ออกแต่คิดว่าคงเรื่องพ่อตัดผมนี่แหละ สักพักใหญ่ๆก็ลงมากัน



   “ถ้าพี่ซันไม่ชอบ งั้นตองไปอยู่กับลูกก่อน พอผมยาวค่อยกลับมา”



   ลุงถลึงตาใส่พ่อ แล้วก็ถลึงตาใส่ผมอีกทีด้วยเป็นอันจบ ลุงดูเรียกร้องอะไรไม่ได้มากอาจจะเพราะลุงก็ยังอยู่ในช่วงอาจจะถูกพ่อทิ้งได้ทุกเมื่อก็เลยต้องยอมพ่อไปก่อน



   ตัดภาพมาที่เจิ้นเขาออกจะโอเคกับทรงผมใหม่ เจิ้นลูบหัวผมเบาๆ แต่พอมันกลายเป็นผมสั้นติดหนังหัวแล้วก็จักจี้อ่ะ เจิ้นบอกว่ามันเหมือนเครื่องนวดมือด้วย ลูบไปลูบมามันเพลินดี



“อิคคิวซัง”



   “คร้าบบบบผม”



   ผมตบมุกเจิ้นทันทีอีกรอบ เขาก็ยิ้มๆแล้วบอกว่าตัดแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องผมร่วงอีก ผมไม่ได้บอกเจิ้นว่าผมเครียดเรื่องเขาแต่ผมบอกแค่ผมเครียดเรื่องสอบ



   แชมพูกลิ่นนมช่วงนี้ก็เปลี่ยนเป็นแชมพูยารักษารากผม แล้วพอหัวเกรียนๆแบบนี้เวลาเจิ้นสระผมให้มันสบายมากเลย มันจะหนุบหนับๆนวดไปนวดมา



   คุณป้าแม่บ้านบอกว่าหัวผมทุยๆตัดทรงนี้ก็เห็นรูปหัวชัดดี ผมเลยแกล้งพูดว่าอยากจะไปสักลายมังกรบนหัวบ้าง แกบ่นผมเลยทีนี้ ช่วงก่อนผมจะไปอเมริกาแบบนี้คุณป้าแม่บ้านก็ดูแลผมดีมาก อยากกินอะไรก็ได้กิน คุณป้าแม่บ้านบอกไม่อยากให้ผมไปไกลๆจากแก ไปอยู่หอก็ยังไม่อยากเลยเพราะแกเป็นห่วง



   ผมเพิ่งรู้ว่าช่วงที่ผมไม่อยู่เป็นพี่เอ็มมากินข้าวเช้ากับเจิ้นแทนผม คุยไปคุยมามื้อเที่ยงบางทีก็มีพี่เอ็ม แล้วมื้อเย็นก็ยังมีพี่เอ็มอีก



   ตอนนั้นผมก็คิดว่า...พี่เอ็มอาจจะเป็นแฟนเจิ้นหรือเปล่า? แต่ผมไม่กล้าถามเจิ้นก็เลยไปถามพี่เอ็มตอนพี่เขาเดินขึ้นเอาเอกสารมาให้เจิ้น พี่เอ็มถึงกับทำหน้าเหมือนเห็นผีใส่ผม



   “อย่าให้พี่กระโดดตึกตายเลยครับ”



   สรุปว่าไม่ใช่พี่เอ็ม บุคคลคนนั้นยังคงเป็นปริศนา และผมก็ยังหวาดระแวง แต่มันคงไม่ใช่นิสัยของผมแบบเป็นนิสัยประจำตัวอ่ะ ผมหวาดระแวงเจิ้นได้สิบกว่าวันผมก็เบื่อเพราะเจิ้นไม่คุยกับใครเลย



   หรือเขาไม่เป็นแฟนกันแล้ว? ก็อาจจะเป็นไปได้ ผมก็เลยสบายใจขึ้นนิดหน่อย จนกระทั่งวันจัดกระเป๋า วันที่ต้องเตรียมตัวผมก็เริ่มงอแง กังวลไปอีกว่าเจิ้นอาจจะมีแฟนใหม่ช่วงนี้ก็ได้



   ขอให้เจิ้นไม่มีแฟนไปหนึ่งปีทีเถอะ...








   การจากเจิ้นไปจริงๆมันทรมานมาก ผมกอดเจิ้นแล้วก็ร้องไห้ตลอดทางที่มาสนามบิน ความตั้งใจจะไปในตอนแรกมันลดฮวบลงไปหมด แต่เปลี่ยนใจก็คงไม่ทันแล้วเพราะทุกอย่างถูกเตรียมไว้หมด



   “ไปอยู่ที่นั่นจันทร์ต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ ถ้าวันไหนหนาวมากก็อย่าฝืน ถุงมือก็ต้องใส่ ผ้าพันคอด้วย พกติดตัวไว้ตลอดนะเข้าใจไหม”



   “อื้อ..”



   เสียงเจิ้นกระซิบอยู่ข้างหูยิ่งทำให้ผมอยากจะเปลี่ยนใจกลับบ้านกับเจิ้นเหลือเกิน



   “ฝรั่งชอบปาร์ตี้ สารเสพติดบางตัวก็ถูกกฎหมายไม่เหมือนบ้านเรา จันทร์ต้องระวังตัวเอง อย่าให้พี่เป็นห่วง”



   “เจิ้น..ฮือ จันทร์ไม่ไปแล้วได้ไหม”



   “ไม่ได้หรอก...จันทร์เลือกแล้ว จันทร์ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่จันทร์เลือก จันทร์บอกพี่เองว่าปีเดียว....”



   “เจิ้นไม่คิดถึงจันทร์แล้วหรอ”



   “คิดถึง...แต่ยังไงจันทร์ก็ต้องไป เพราะจันทร์เลือกเอง”



   เจิ้นย้ำว่าเพราะผมเลือกเองหลายครั้ง ใช่...ผมเลือกเอง เหมือนกับที่ผมเคยเลือกจะไม่ให้เจิ้นเป็นห่วง แล้วหัวใจผมก็แห้งเป็นต้นไม้ขาดน้ำ คราวนี้ก็เหมือนกัน การเลือกเองของผม การดึงดันของผมทำให้ผมต้องไปจากเจิ้น



   “คราวหลัง...ก็อย่ารีบตัดสินใจ ทำอะไรก็คิดดีๆ”



   ผมดันตัวเองออกจากตักเขา เจิ้นมองผมยิ้มๆ แวบหนึ่งผมเห็นแววตาสะใจของเขา มันทำผมยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วก็หงุดหงิดด้วย ผมเสียใจนะแต่เจิ้นกลับเอาเรื่องที่ผมไม่บอกเขาก่อนมาประชดผมอ่ะ



   “จันทร์เกลียดเจิ้นแล้ว ฮืออออ”



   “จันทร์รักพี่”



   เจิ้นหัวเราะเบาๆแล้วรวบเอวผมเข้าไปกอดแน่นเหมือนเดิม ผมเหมือนคนเป็นไบโพล่าทั้งโกรธ โมโห เสียใจอยู่บนตักเจิ้นไปจนถึงสนามบิน



   พ่อกับลุงหยางมารอก่อนแล้ว ลุงก็มีบินไปจีนเหมือนกัน ส่วนพ่อจะบินไปอยู่เป็นเพื่อนผมก่อนสองอาทิตย์ เพราะคลาสเรียนยังไม่เริ่ม รอผมเริ่มปรับตัวได้ก็จะเหลือผมคนเดียว แล้วพ่อก็จะมาอีกทีตอนครบหกเดือน แล้วครบปีเป็นรอบที่สาม



   ลุงหยางบอกว่าให้ทิ้งช่วงแบบนี้จะดีกว่า เพราะถ้าไปหาบ่อยๆทุกเดือนผมก็โฮมซิก จะติดพ่อได้ แล้วพ่อก็จะติดผมด้วย



   “พวกแก๊งกระต่ายหัวลูกชิ้นก็ชอบงอแง”



   ใช่...เรากลายเป็นกระต่ายหัวลูกชิ้นจากการตัดสกินเฮดคู่กัน



   ลุงบอกน่าจับไปทำลูกชิ้นกระต่ายให้หมดอย่างกับจะไปเกณฑ์ทหารกันทั้งคู่ จะว่าไปผมก็ทำเรื่องผ่อนผันการเกณฑ์ทหารอยู่ เดี๋ยวคงต้องกลับมาจับใบดำใบแดง



   พ่อบอกว่าเป็นทหารก็ดี สมัยพ่อพ่อเรียน รด. ก็เลยได้รับการยกเว้น แต่ถ้าผมได้เป็นทหารผมก็จะได้ฝึกแล้วก็ตัวใหญ่ขึ้นกว่าเดิม แต่ลุงบอกว่าอย่างผมคงอยู่ไม่รอด ค่ายทหารไม่มีนมอุ่นๆให้กิน ไม่มีไอติมชิดลม ไม่มีสารพัดของกินออแกนิกของผม ปวดท้องตั้งแต่วันแรก อาบน้ำก็ช้าเขาต้องอาบตามนกหวีดเป่า



   “คงไปเป็นภาระทหารทั้งค่ายเปล่าๆ”



   ฮึ่ยย ลุงหยางดูถูกอ่ะ ถ้าผมไปเป็นทหารผมอาจจะฉายแววการเป็นนักรบของกองทัพไทย อาจจะไต่เต้าจนได้เป็นพลเอก แล้วก็เป็น ผู้บัญชาการทหารบก แล้วก็เป็นนายก...ง่ะ ไม่คุยเรื่องนี้ดีกว่า



   ลุงบอกว่าเพ้อเจ้อ อย่างผมเป็นได้แค่ยามเฝ้ากระต่ายนั่นล่ะ








   “สินเชื่อป้าผูกไว้ตรงนี้แล้วนะคะคุณจันทร์”



   คุณป้าแม่บ้านตาแดงก่ำ แกย้ำว่าเอาสินเชื่อเกี่ยวไว้กับหูกระเป๋าเป้ผมแล้ว ที่ต้องผูกเพราะกลัวผมลืมวางทิ้งไว้มันจะได้อยู่ติดกระเป๋าไปเลย สินเชื่อจะเดินทางไปอเมริกาพร้อมกับผมด้วย แต่สินเชื่อไม่ได้มีเชือกมาตั้งแต่แรก มันเลยเป็นเชือกฟางผูกของมัดคอสินเชื่อกับกระเป๋า เห็นตอนแรกผมก็ขำเพราะคุณป้าแม่บ้านผูกสินเชื่อตรงคอ เลยเหมือนมันจะหายใจไม่ออกนะถ้าสินเชื่อมีชีวิต



   เราจะบินแบบเฟิร์สคลาสกันเพราะลุงหยางบอกว่าพ่อแก่แล้วไปนั่งชั้นประหยัดก็คงหลังหักไปก่อน บิซิเนสก็อาจจะหลังยอก ให้พ่อนั่งเฟิร์สคลาสแล้วกันอาจจะแค่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว



   การไปเรียนภาษาของผมเป็นปัญหาของพ่อ ลุงหยาง แล้วก็เจิ้นมาก เพราะพอทุกคนตกลงกันได้ว่าผมจะไปก็มาทะเลาะกันเรื่องค่าใช้จ่าย คือตอนแรกผมจะให้ลุงหยางเป็นสปอนเซอร์แต่พ่อบอกว่าผมเป็นลูกพ่อทำไมจะต้องขอเงินลุง เจิ้นก็บอกเขามีหน้าที่ดูแลผมเขาจะจ่ายเอง



   คุยกันไปคุยกันมาผมเลยเสนอให้แบ่งกันจ่าย โดยที่ลำดับตามความสำคัญและตามความสนิทสนมกับผม ลุงหยางเลยได้จ่ายอันที่ถูกสุดอย่างตั๋วเครื่องบิน แต่เฟิร์สคลาสไปอเมริกานี่เป็นแสนเลยอ่ะ



   ส่วนเจิ้นกับพ่อก็ทะเลาะกันว่าใครควรจะจ่ายเยอะสุดเพราะพ่อบอกว่าพ่อสนิทกับผมที่สุดก็ควรจะได้จ่ายเยอะสุด เจิ้นคัดค้านเป็นจริงเป็นจังว่าเขาเลี้ยงผมมา ผมอยู่กับเขายี่สิบสี่ชั่วโมง



   “แต่อาผลิตจันทร์มาด้วยฝีมืออาเอง”



   ลุงหยางถึงกับโวยวายใส่พ่อว่าขุดเรื่องเก่ามาพูดอะไรก็ไม่รู้ อยากจะมีลูกอีกคนใช่ไหมต้องอวดขนาดนี้ ส่วนเจิ้นหลุดขำเพราะเห็นลุงหยางฟิวส์ขาด



   “แต่พ่อต้องเก่งที่สุดสิ เพราะพ่อมีลูก แต่เจิ้นกับลุงยังไม่มีเลยอ่ะ”



   ผมคิดว่าการทะเลาะของเขาสามคนมันก็...เหมือนไม่มีไรทำอ่ะเลยหาเรื่องคุยกัน สรุปว่าพ่อก็ชนะไป เจินเลยได้รับผิดชอบจ่ายค่าคอร์สเรียน หนังสือ และค่ากินของผมทั้งหมด ส่วนพ่อภูมิใจมากที่ได้จ่ายค่าที่พักให้ผม มันเป็นคอนโดหนึ่งห้องนอน แต่กั้นออกมาเป็นโซนรับแขก และครัวเล็กๆ ห้องมันก็เท่าๆกับคอนโดคิวเลยแต่แพงกว่ามากและไม่มีระเบียง ค่าที่หักแพงมากเพราะบอสตันเป็นเมืองเศรษฐกิจสำคัญเมืองหนึ่ง และทำเลก็ค่อนข้างดี



   ผมอยู่ในที่พักใกล้ๆกับ Boston Public Garden ที่เป็นแลนด์มาร์กสำคัญแห่งหนึ่งของบอสตัน เจิ้นเคยอยู่ที่นี่มาก่อน แต่ผมจำไม่เห็นได้ว่าเจิ้นเคยมาเรียนที่อเมริกา



   “จะต่อโท แต่ไม่ได้ต่อ”



   “แล้วทำไมไม่ต่ออ่ะ”



   “จันทร์โทรหาพี่ทุกวัน”



   “ง่ะ จันทร์ทำงั้นจริงอ่ะ”



   “จันทร์หาว่าพี่ไม่พามาเที่ยวด้วย จะให้พี่กลับไปรับ พี่ก็เลยอยู่แค่อาทิตย์เดียว....พี่ไม่ประสบความสำเร็จในการอยู่ห่างจันทร์ จันทร์อาจจะทำได้ดีกว่าพี่ในเรื่องนี้”



   เจิ้นตัดพ้อผมอีกแล้ว เลยต้องขยับไปกอดเอวเขาแน่น เราจะไม่ได้กอดกันอีกตั้งหนึ่งปี เมื่อคืนผมขอให้เจิ้นเข้ามา...ผมอยากจะจดจำความอบอุ่นของเขาไว้ แต่เจิ้นปฏิเสธ เราแค่ไนท์แคร์กันเฉยๆ เจิ้นบอกถ้าเขาทำผมอาจจะไม่สะดวกเวลาเดินทาง เพราะแค่ต้องอยู่บนเครื่องบินนานๆมันก็เมื่อยพอแล้ว



   เราเช็คอินกันเร็วมากเพราะมีช่องเฟิร์สคลาส มีโซฟารับรองและพนักงานมารอช่วยถือของด้วยแต่ผมกับพ่อยังไม่เข้าไปเพราะยังอยากอยู่กับเจิ้นก่อน ส่วนลุงหยางดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย



   “พี่ซันไปกี่โมงนะ”



   “หลังตองบินสักพัก”



   ลุงหยางไม่ได้ถือกระเป๋าเดินทางอะไรมาด้วย แต่วันนี้ลุงใส่สูทเหมือนตัวร้ายในหนังเลย สูทคอแบะๆกระดุมข้างในก็ติดไม่ครบ



   “มองอะไรลูกกระต่ายหัวลูกชิ้น”



   “ลุงไม่เหมือนคนจะไปเมืองนอกเลย”



   “บ้านอยู่จีน เผื่อลืม”



   ลุงชอบกัดผมตลอดเลยอ่ะ แต่ผมไม่สนใจหรอกคนแก่วัยทองก็แบบนี้แหละ ผมอ้อยอิ่งจนกระทั่งพ่อบอกว่าต้องไปข้างในได้แล้ว ถึงมันจะเหลือเวลาอีกประมาณสี่สิบนาทีแต่เราก็ควรต้องไปเตรียมตัวเหมือนกัน ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้งเพราะคุณป้าแม่บ้านร้องไห้อีกแล้ว มันเศร้าอ่ะ



   “เดินทางปลอดภัยนะคะคุณจันทร์ อยู่ไม่ไหวก็กลับมาบ้านเรานะคะ”



   “อื้อ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ผมจะโทรหาบ่อยๆนะ”



   ผมผละจากอ้อมกอดคุณป้าแม่บ้านไปกอดเจิ้น พอจะไปแล้วมันก็เหมือนทุกคำพูดหายไปในอากาศ ผมแค่อยากจะกอดเจิ้นไว้เฉยๆ เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรแค่ลูบหัวผมเบาๆ จนกระทั่งมันถึงเวลาที่ต้องไปจริงๆ



   “รักตัวเองให้มากๆ...ทดแทนส่วนที่พี่รักจันทร์ด้วย”



   “อื้อ”



   “เรียนเสร็จแล้วกลับมาหาพี่นะ มาบ้านเรา”



   “ฮึก ...ฮืออ”



   เจิ้นกระซิบให้ผมหยุดร้องไห้ได้แล้ว เขาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้ ก่อนจะจูบแก้มผมเบาๆ ขยับมาที่มุมปากและหยุดลงแค่นั้น



   “กลับมา...ค่อยจูบกัน”



   “อะแฮ่ม ไปได้แล้วลูก”



   ผมจำต้องยอมปล่อยมือจากเจิ้นไปจับมือพ่อแทน พนักงานรอจนเราพร้อมก็มาช่วยถือกระเป๋าที่จะถือขึ้นเครื่อง ของผมกับพ่อมีเป้คนละใบเราเลือกจะถือเอง ผมก็อยากสะพายเอง



   จังหวะที่จะเดินออกมาแรงดึงจากคนข้างๆทำให้ผมต้องหันไปมอง พ่อโดนลุงหยางเกี่ยวคอเข้าไปจูบ จูบที่เป็นจูบ!! พอลุงหยางปล่อยพ่อก็โวยลั่นหน้าแดงก่ำแต่ลุงกลับหัวเราะเหมือนตัวร้ายแล้วหันไปยักคิ้วใส่เจิ้น



   พ่อเดินดุ่มๆลากผมตามพนักงานเข้าไปข้างในทันที ผมรีบหันไปโบกมือให้เจิ้นมองเขาจนบันไดเลื่อนพาเราลงไปด้านล่าง มันมีการตรวจร่างกายสัมภาระแบบไพรเวทเฉพาะเฟิร์สคลาสด้วย และมีรถรอรับเราไปที่เลาจ์



   พนักงานส่งไอแพดให้เราเลือกอาหารและเครื่องดื่มแต่ผมยังกินไม่ลง พนักงานเลยเอามาเสิร์ฟแค่นมอุ่น ผมงงๆว่าพนักงานรู้ได้ไงแต่พ่อแจ้งเขามาแต่แรกแล้วว่าผมกินอะไรได้ไม่ได้ ตลอดการบินตรงไปอเมริกาผมเลยจะมีนมร้อนยี่ห้อประจำของผมตลอดทาง



   “พ่อ นั่นจูบแรกของพ่อกับลุงหยางหรอ”



   ผมตกใจที่พ่อสำลักน้ำผลไม้ ผมรีบหยิบทิชชู่ให้พ่อซับปาก พอหน้าแดงก่ำไปถึงหู ผมถามอะไรผิดอ้ะ ก็คราวก่อนพ่อบอกพ่อยังไม่เคยจูบกับลุงหยางเลย แต่เมื่อกี๊ลุงหยางมาดึงพ่อไปจูบเฉย



   “อะ...อื้อ พ่อไม่ได้เต็มใจนะ”



   “อื้อ! ลุงหยางแย่มาก คนเยอะแยะทำอะไรก็ไม่รู้”



   ผมบ่นพ่ออีกสักพักจนขนมมาเสิร์ฟ ตอนแรกกินไม่ลงแต่ขนมของเลาจ์น่ากินมากแล้วพอกินคำแรกก็ต้องสั่งเพิ่มอีกหลายๆอย่างทันที การเป็นเฟิร์สคลาสมันก็ดีแบบนี้นี่เอง เพราะของกินอร่อยและเมนูแนะนำก็มีแต่ของที่เราชอบ กินสักพักก็มีพนักงานเรียกขึ้นเครื่อง มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้บินไกลๆแบบนี้ ที่นั่งของเราเป็นสองที่ติดกันแต่มีฉากเตี้ยๆกั้นระหว่างกัน เบาะค่อนข้างนั่งสบาย และมีจอทีวีจอใหญ่   



   “คุณศศิมณฑล คุณกันติชา สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่สายการบินเราค่ะ ดิฉันชื่อ..... welcome drink คุณกันติชารับไวน์ปี....นะคะ คุณศศิมณฑลรับนมร้อนนะคะ”



   พ่อยิ้มกับท่าทางตื่นเต้นของผม พนักงานดูแลดีมากกกกกกก พ่อบอกว่าเขาเสิร์ฟกุ้งมังกรด้วย แล้วก็มีโจ๊กเป๋าฮื้อของผมที่พ่อเลือกไว้ ยังจะขนม ไอติมที่เจิ้นจัดการเพิ่มมาให้อีก ตลอดไฟลท์คือของกินของผมรู้สึกจะ....เยอะเกินความจำเป็นมากเลยอ่ะ แต่อร่อยทุกอย่างเลย เจ้าพุงกลมๆก็เลยป่องกว่าเดิมอีกนิดนึง



   นั่งอยู่บนเครื่องบินก็ไม่มีอะไรทำนอกจากการดูแต่การ์ตูนไปตลอดทาง สักพักก็กลับ แล้วพ่อก็ปลุกมากิน กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กินแล้วเราก็มาถึงสนามบินนานาชาติโลแกน ประจำเมืองบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์



   มีคนมารอรับเราจากสนามบินไปที่พักของผม ยกกระเป๋าให้เรียบร้อย มาถึงผมก็นอนต่ออีกรอบจนพ่อปลุกให้ไปกินข้าวข้างนอก อากาศเวลานี้ของบอสตันค่อนข้างเย็นสบาย พอผมหายง่วงก็รีบโทรหาเจิ้นก่อนเลย



   ระหว่างที่พ่ออยู่กับผม พ่อพาผมไปเที่ยวรอบๆบอสตัน หลงบ้าง ไปถูกบ้างเพราะเป็นครั้งแรกของพ่อเหมือนกัน เรานั่งรถไปนิวยอร์กกันด้วย ลุงหยางโทรมาก็บ่นว่าผมกับพ่อเป็นแก๊งกระต่ายลูกชิ้นหนีเที่ยว



   ผมหัดนั่งรถบัสไปสถาบันสอนภาษาด้วยตัวเอง แล้วก็รู้จักซูเปอร์มาเก็ตแล้ว พ่อบอกว่าที่อเมริกาบรรลุนิติภาวะที่อายุ 21 ดังนั้นใครชวนกินเหล้าเข้าผับผมต้องปฏิเสธเพราะผมยัง 20 อยู่ ตอนคุยกับเจิ้น เขาก็บอกว่าผมจะได้เอาไว้อ้างเวลาใครชวนไปเที่ยวในสถานที่ที่ไม่ปลอดภัย



   สองอาทิตย์แห่งความสุขหมดไปทันทีที่พ่อกลับ...มันถูกแทนที่ด้วยอาการที่เรียกว่า โฮมซิก...





   ผมอยู่อเมริกามาสามเดือนกว่าจะหายโฮมซิกเลิกร้องไห้โทรหาพ่อ โทรหาเจิ้นได้ก็ตอนที่แอดไวเซอร์ให้โปรเจคเล็กๆมาทำ คอร์สที่ผมลงเรียนเป็นแอนด์วานซ์อิงลิชที่เน้นไปทางธุรกิจกับพวกการนำเสนอโปรเจคและงานวิจัย เพราะพื้นฐานภาษาผมดีอยู่แล้ว มันก็ไม่เชิงธุรกิจเต็มตัว แต่เหมือนให้หัดเขียนจดหมาย บันทึกการประชุม แล้วก็ให้หัดการพรีเซ็นต์งาน โต้วาที ไปจนถึงรีเสิร์ชขนาดเล็ก ซึ่งการวิจัยเป็นอะไรที่ผมถนัดมาก



   ที่ปรึกษาชมว่าผมมีความอดทนในการรวบรวมข้อมูล เพราะผมสัมภาษณ์คนได้ถึงหกสิบคน ทั้งๆที่คนอื่นไม่มีใครเกินยี่สิบต้นๆ ผมเลือกทำเกี่ยวกับพฤติกรรมการใช้เงินสด



   เพราะอเมริกาแทบจะเป็นสังคมไร้เงินสด แม้แต่เพนนีเดียว (1 cent) ก็สามารถรูดบัตรได้ วิจัยผมก็ง่ายๆไม่ได้ยากอะไร แต่มันก็ทำเอายุ่งเหมือนกันเพราะเราต้องมีเหตุผลซัพพอร์ต ทฤษฎีต่างๆมาประกอบให้งานวิจัยเราน่าเชื่อถือ



   คนที่มาเรียนคอร์สเดียวกับผมส่วนมากเรียนจบกันหมดแล้ว แต่มาเรียนภาษาเพื่อต่อโทที่อเมริกา กลุ่มเพื่อนเลยมักจะเป็นผู้ใหญ่กว่ากันหมด



   เรื่องที่เปิดหูเปิดตาผมมากที่สุดคือเรื่องการ Free Sex เจิ้นเคยบอกว่าระหว่างผมกับเจิ้นเป็นการ เมคเลิฟ เพราะเราทำด้วยความรัก แต่ถ้าเป็น sex ก็อาจจะเป็นเพราะความสนุกสนาน



   เพื่อนในคลาสที่เป็นคนยุโรปคนหนึ่งเปิดกว้างเรื่องนี้มาก เขาแทบจะเปลี่ยนแฟนอาทิตย์ละคร เขาบอกว่าเขาไม่พร้อมจะหยุดอยู่ที่ใคร ถ้าสุดท้ายเขาจะมีคนรักที่จริงจังเขาก็จะเลิกพฤติกรรมแบบนี้



   ผมชักสับสนกับเรื่องของตัวเอง งั้นถ้าผมกับเจิ้นเกิดจากความรัก แสดงว่าเจิ้นจริงจังกับผมหรอ? งั้นเจิ้นก็ไม่ได้มีแฟนน่ะสิ แต่เจิ้นก็บอกเองว่าไม่เหมือนกัน เจิ้นก็อาจจะมีแฟน



   ปัญหานี้ทำให้ผมนักถกเถียงกับเพื่อนคนนี้นานมาก เขาบอกความคิดผมแปลกๆ ถ้าเจิ้นจริงจังกับผมเขาก็ไม่มีอีกคนหรอกผมอาจจะเข้าใจผิดไปเอง หรือไม่เจิ้นก็อาจจะหลอกผมเพื่อฟันแล้วทิ้ง



   “แต่เขาไม่ได้ทิ้งนี่ ก็คุยกันตลอดอ่ะ รักกันเหมือนเดิม”



   “งั้น....นายก็คิดไปเอง”



   ผมยังคงไม่เชื่อ เขาเลยบอกว่างั้นถ้ามั่นใจมากว่าเจิ้นมีคนอื่นนอกจากผมด้วย ผมก็ควรจะมีบ้างเป็นการเอาคืน แต่ผมไม่อยากทำแบบนั้นนี่ เขาบอกว่าให้ลองเพราะเจิ้นไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย



   สุดท้ายเพื่อนในคลาสที่สนิทกับเขาเลยช่วยกันหว่านล้อมผมให้ไปปาร์ตี้ ขนาดผมงัดข้ออ้างยังไม่อายุยี่สิบเอ็ดออกมาเขาก็ไม่สนใจ บอกว่านี่มันไพรเวทปาร์ตี้ ไม่ใช่สถานที่อโคจรที่ตรวจบัตร



   เรามีปาร์ตี้กันในบ้านของคู่ควงคนล่าสุดของเขา แล้วมันก็เป็นอย่างที่เพื่อนๆพากันไซโคผมไลน์เลยว่าปาร์ตี้ฝรั่งมันส์มาก ทั้งจูบทั้งการมี sex มันเป็นปาร์ตี้แบบที่ผมเปิดหูเปิดตามาก



   ผมโดนลากไปเต้นแบบงงๆ ผมเลยงัดท่าเต้นสมัยเป็นสันทนาการคณะ อย่างพวกท่าเขย่ามดลูกออกมาจนหมด ท่ามัดหมี่ขูดมะพร้าวเอย ฮิปโปเอย สารพัดสารเพ จนเพื่อนฝรั่งขำกันใหญ่



   “นายตลกจัง”



   “เง้อออออ”



   ผู้หญิงคนหนึ่งเมาแล้วมาจูบผม แต่ผมตกใจหันหนีเลยกลายเป็นผมถูกจูบแก้ม ผมตกใจแต่เพื่อนฝรั่งดันขำ การจูบ หอมแก้ม อะไรพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดาของฝรั่งมาก



   เพื่อนที่ชวนผมมาดึงผมเข้าในบ้านแล้วชี้ให้ผมดูชายหญิงที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องๆหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ปิดประตู ผู้หญิงนั่งตักหันหน้าเข้าหาผู้ชายเหมือนที่ผมทำแบบนั้นกับเจิ้นมาก่อน....และฝ่ายชายก็กัดคอฝ่ายหญิงเหมือนที่ผมก็เคยเอียงคอให้เจิ้นกัด



   “นี่ล่ะ sex”



   “แล้ว Make Love ล่ะ?”



   “Same but different ความเหมือนที่แตกต่างไง ถ้าเมคเลิฟก็ต้องรักดิ Sex ไม่ต้องก็ได้ ไม่เชื่อลองมามี sex กันไหม?”



   “หา เดี๋ยวก่อน ไม่ขำนะ”



   “ก็ไม่ขำ ถ้าเรามี Sex พรุ่งนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ Sex friend ไง”



   ผมส่ายหัวสุดชีวิตจนเพื่อนขำ เขาพาผมออกไปปาร์ตี้ข้างนอกต่อตอนที่เสียงคนข้างในเริ่มดังออกมา ผมไม่ได้กินเหล้าเลยเพราะว่ากลัวตัวเองเมาแบบคนในงานบางคนที่เมาหัวทิ่มหัวตำแล้วก็จูบคนนั้นทีคนนี้ที



   เขาตลกกันแต่ผมคงเป็นคนไทยแท้ๆที่ยังไม่ได้โอเพ่นเท่าพวกเขา ผมคิดว่ามันไม่ค่อยปลอดภัยกับตัวเอง แล้วถ้าผมไปไล่จูบสาวๆในงานขึ้นมา ผู้หญิงเขาก็เสียหายอ่ะ ผมไม่อยากทำแบบนั้น



   หลังจากปาร์ตี้วันนั้นผมก็ยังโดนชวนไปอีกหลายครั้งๆในวันศุกร์ ผมกลายเป็นหนุ่มปาร์ตี้ไปเลยทั้งๆที่ผมไม่ได้กินเหล้า พ่อบอกว่าผมสนุกได้แต่ต้องระวังตัว ต้องมีสติ



   ช่วงผมติดปาร์ตี้มันตรงกับช่วงที่เจิ้นงานเยอะมาก ยิ่งเวลาเราไม่ตรงกันมากขนาดนี้มันยิ่งคุยกันยาก ผมได้คุยกับเจิ้นแค่วันละนิดวันละหน่อย ตอนแรกก็คิดถึงมาก แต่พอมันชินก็กลายเป็นว่าบางทีเราก็ไม่ได้คุยกันหลายวัน แม้จะไลน์คุยกัน แต่เจิ้นกับผมไม่ได้ติดไลน์กันทั้งคู่ มันเลยไม่ค่อยจะต่อเนื่องการแชทเท่าไหร่



   เจิ้นออกงานเยอะมากช่วงนี้ แล้วยังมีพวกงานแถลงข่าวโครงการใหม่ๆของธนาคารอีก การเล่าเรื่องชีวิตของกันและกันเลยน้อยลงและเป็นการให้กำลังใจกันมากกว่า



   แต่มันก็มีจังหวะที่ผมน้อยใจก็เลยระบายด้วยการไปเต้นในปาร์ตี้นี่แหละ ตอนนี้ท่าเขย่ามดลูกของผมกลายเป็นคาแรคเตอร์ประจำตัวจนคิวขำก๊าก



   กับคิวนี่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันบ่อยนักเพราะคิวไปฝึกงาน คิวเลือกฝึกงานที่ตลาดหลักทรัพย์เพราะเขาสนใจเรื่องหุ้น แล้วคิวก็จะส่งรูปภาพน้องนุ่มกับหลานๆมาให้เรื่อยๆ ผมไปตะแง้วให้คิวสมัครชมรมวิจัยกระต่ายแทนผม



   หลังจากผมมาเรียนได้สี่เดือนมันเป็นช่วงใกล้จบปีสี่ของรุ่นพี่ในชมรม ชมรมเราสมาชิกก็น้อยอยู่แล้วยังไม่มีคนมาสมัครเพิ่มอีกเลยแจกกระต่ายกันเองไปเลี้ยงต่อ คิวบอกว่าพี่เอ็มมารับไปเลี้ยงที่ช่อฟ้าแทน



   แล้วเรื่องมันก็ต่อเนื่องอีกเพราะผมไลน์ถามพี่เอ็ม พี่เอ็มก็บอกเจิ้นเอาเลี้ยงเองแล้ว...น้องนุ่ม ศรราม และลูกๆเลยตกเป็นสมบัติของเจิ้น และที่สำคัญน้องนุ่มท้องอีกแล้ว!!!!!!



   พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นโทรมาให้ตามหมอไปดูน้องนุ่ม เพราะมันอ้วนผิดปกติแล้วเจิ้นก็ดูไม่เป็นว่ากระต่ายมันท้องหรือมันอ้วน ศรรามยุบยิบกับน้องนุ่มในช่อฟ้า!!! ผมล่ะโมโหหหหห



   เหมือนถูกหยาม เหมือนถูกเยาะเย้ย ศรรามมายุบยิบลูกสาวผมในถิ่นผม ถึงผมจะไม่อยู่แต่ก็ต้องมีความเกรงใจกันบ้าง ผมยังไม่ทันโมโหได้นานก็มัวยุ่งกับซ้อมพรีเซ้นต์งานและปาร์ตี้ มาอีกทีก็ตอนเจิ้นส่งรูปหลานๆเซ็ตใหม่มาให้ดู



   คราวนี้มาถึงสี่ตัว! แล้วเจิ้นก็เป็นคนช่วยน้องนุ่มทำคลอดด้วยเพราะสัตวแพทย์มาไม่ทัน ถนนหน้าช่อฟ้ารถติดมาก เจิ้นบอกว่าหัวใจจะวาย



   ดีที่พี่เอ็มเตรียมพร้อมทุกขั้นตอนการเลี้ยงกระต่ายไว้หมด เลยจับแยกศรรามไปอยู่คนละกรง หลานๆกรุ๊แรกที่โตก็เช่นกันเพื่อให้เด็กๆกรุ๊ปใหม่หัดอยู่กับแม่



   น้องนุ่มมีอาการหงุดหงิดมากกว่าคลอดลูกรอบแรก แต่น้องนุ่มก็ยอมเลี้ยงลูกเหมือนเดิม เจิ้นบอกว่าตอนทำคลอดกลัวบีบลูกกระต่ายตายมากเพราะเด็กๆตัวจิ๋วหลิวนิดเดียวเอง



   ตอนนี้แฟมิลี่กระต่ายเลยมีสมาชิกเพิ่มเป็นศรราม น้องนุ่ม และลูกๆเก้าตัว ตอนนี้ผมไม่ใช่ตาจันทร์หลานห้าแล้ว เป็นตาจันทร์หลานเก้า!!



   ผมโทรไปโม้กับพ่อกับลุงหยาง ตอนนี้ลุงหยางพาพ่อไปอยู่จีนด้วย ลุงมาแอบขโมยพ่อตอนผมไม่อยู่แต่ผมอารมณ์ดีก็พอจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้




   “หลานเธอ แต่เจิ้นเลี้ยง เจิ้นควรมาอวดไหม หลานตัวเองแท้ๆ ยกให้เป็นหลานเจิ้นไป”



   ง่ะ...มันก็จริงอ่ะ อยู่ดีๆกระต่ายผมก็กลายไปอยู่ในการดูแลของเจิ้น งั้น...ผมเป็นตาจันทร์หลานห้า แล้วเจิ้นเป็นปู่เจิ้นหลานสี่แล้วกัน...เผื่อเจิ้นจะอยากได้เครดิตเป็นคุณปู่จากการเป็นแดดดี้ศรรามเหมือนกัน



   ฮึ่ยยยยย มีความสุข ไปปาร์ตี้ดีกว่า! บางที...ถ้าผมอาจจะลองหัดดื่มบ้างแต่ไม่บอกพ่อ บอกเจิ้นจะได้ไหมนะ ยังไงก็ไม่มีใครรู้สักหน่อย เนอะ...


===
น้องติดปาร์ตี้ไปแล้ว กำลังจะซนแล้วทุกคนนนนน  555555555555+

ส่วนกระต่ายสุดท้ายก็ไม่พ้นเจิ้นเลี้ยง


ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า แบมไปงานหนังสือวันที่สามสิบช่วงบ่ายๆเย็นนะคะ ใครสะดวกมาเจอกันนบูทเฮอมิทค่ะ จะไปช่วยขาย กับดักพระจันทร์จ้า
   

[fahdekkom]

มูนนี่ลูก ไปไม่เท่าไหร่ซนจังเลยนะ
หัดกินเหล้าคราวนี้บะมีดราม่าแน่ๆลูก

[Ashita]

คิดถึงจันทร์เหมือนตัวเองเป็นเจิ้น ห่างน้องตั้งปีนึงแน่ะ

[arjinn]

จันทร์จะดูแลตัวเองได้แค่ไหน
สภาพแวดล้อมเปิดโอกาสมากมายเหลือเกิน
สิ่งที่ทำอาจจะผิดอาจจะถูก น่าเป็นห่วง
เพื่อนก็ช่างชวนให้ลองทำอะไรที่พลาดแล้วจะยิ่งแย่ ... แอบห่วง

ขอให้มีสติอย่างที่พ่อตองเตือน
แต่...ห่างกันจังระหว่างเจิ้นกับจันทน์
จะปาร์ตี้ จะซนอะไรก็ต้องแน่ใจว่าเอาตัวรอดได้นะ

คิดถึงเจิ้น สงสารเจิ้น
อยู่เมืองนอกตั้งไกล
แต่ไม่น่าช่วยให้คิดอะไรกับคำว่าแฟนเจิ้น
ความเข้าใจจะมาจากตรงไหน
ลุ้นทุกตอน

[wikawee]

จันทร์หนูอย่างพึ่งใจแตกนะลูก เดี๋ยวพ่อกัยเจิ้นหัวใจวายตาย  โอ้ยยยยย กลัวมาม่า 

[Tuffina]

มูนนี่ไม่เอานะลูกกกกกกกกกกก

[mamacub]

สงสารเจิ้น
ถ้าจันทร์ไม่เอาเราขอ

[IamLonelygirl]

สะดุดหลายคำมากนายงนายกก้อมาาาาา
ฮาาาาาามูนนี่เอาใหญ่เลยนะเราอ่ะะ
แหม่. เริ่มโต คถ บ้านน้อยลงงงง
เง้ออ
เจิ้นนน สู้ๆอดทนนะ

[malula]

แหนะ ๆๆ อยู่ไกลผู้ปกครองชักจะเหลวไหลใหญ่นะหนูจันทร์
สงสัยเจิ้นต้องบินด่วนไปอเมริกาซะแล้ว

[mild-dy]

 

[คุณซี]

ง้อยยยยย มาถึงตอนนี้เริ่มสงสารเจิ้น บ้าจริงนี่คิดภาพเจิ้นเป็นพ่อบ้านเหงาๆที่เมียหนีเหลือแต่กระต่ายไว้ดูต่างหน้า จันทร์ไม่ซนนะรู้กกกก กลับมาหาเจิ้นเร็วววว