หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[labelle]

แอบคิดอยู่นะคะว่าอย่าม่าหนักนะ กลัวเจ้าจันทร์ผมร่วงอีก

เจิ้นนน ทำไมชอบยุบยิบน้อง ทำไมปากว่ามือถึง
ชอบล่ะสิพระจันทร์กลิ่นนมน่ะ เชียร์ให้ซื้อจริง

เจ้าจันทร์น่ารัก เป็นคนผลิตสุขที่น่าฟัดมากค่ะ
คิดยังไงล่ะ มีพุงไว้ตุนสุข ความคิดน่ารักจริง
แต่ละไปร้องเพลงกับผลิตโชคไม่ได้นะ เจิ้นจะดึงหูนะ

เจ้าจันทร์ก็ยังคงไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ทางกายจนถึงตอนนี้
อยากกลับไปถามรร.ที่สอนจังว่าจัดคอร์สพิเศษให้หรอ
ทำไมน้องนอกกรอบได้แบบนี้ 55555

[bambooiihallo]

   Chapter VII Levels of relationship



ผมเกือบเข้าเรียนตอนเก้าโมงไม่ทันเพราะมันเมื่อยไปหมด เจิ้นกลับไปตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง ผมสะลึมสะลือตื่นมาจุ้บเจิ้นจนเจิ้นพอใจเขาถึงกลับไป



   เพื่อนๆก็ยังคงถามเรื่องพี่อริญติดต่อกันมาหลายอาทิตย์ เหมือนกับว่างานเปิดตัวบัตรเครดิตคราวก่อนเจิ้นก็สัมภาษณ์แล้วว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ปาร์ตี้วันเกิดที่มีรูปผมก็เพราะที่รักเป็นน้องรหัสแล้วผมจัดงานเลี้ยงอริญเลยมาด้วย



   ก็พยายามบอกแล้วนะว่าไม่มีอะไรหรอก เป็นแบบเจิ้นอธิบายในข่าวนั่นแหละ ถึงผมจะงงๆว่าทำไมต้องไปสัมภาษณ์เจิ้นเพ
ราะเจิ้นไม่เกี่ยวอะไรเลย



   “เฮ้ยแต่เมื่อวันศุกร์เจิ้นก็สัมอีกนะจันทร์ คราวนี้ว้าวกว่าเรื่องก่อนอีก เจิ้นประกาศแล้วนะว่ามีแฟน”



   เจิ้นมีแฟน?



   “จันทร์ไม่รู้เรื่องหรอ? หรือว่าอยากจะเซอไพรส์จันทร์ทีหลัง ยังไงก็ต้องพาไปเปิดตัวกับคนในครอบครัวอยู่แล้ว ไว้มาเล่าบ้างดิว่าแฟนเจิ้นสวยไหม”



   “เจิ้น...เจิ้นไม่มีแฟนนะ”



   ทำไมล่ะ ทำไมกลายเป็นเจิ้นมีแฟน เจิ้นไม่เห็นพูดอะไรเลย



   “โห่จันทร์ อย่าหลอกพวกเราเลย ข่าวออกแทบทุกที่ว่าเจ้าของช่อฟ้าประกาศแล้วว่ามีสตรีหมายเลขหนึ่งเป็นตัวเป็นตน รอตัดสูทไปงานแต่งเจิ้นได้เลย ถึงวัยแต่งงานแล้วนี่ ต้องสวยแน่เลยว่ะระดับเจ้าของธนาคาร นางเอกคนไหนนะ”



   เจิ้นไม่ได้จะแต่งกับผมหรอ? แล้วผมจะต้องไปงานแต่งเจิ้น? เจิ้นจะแต่งงานกับผู้หญิงสวยๆ? ทะ ทำไมอ่ะ มันเกิดอะไรขึ้น ก็วันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเจิ้นก็ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ



   “ถ้าไม่ใช่อริญ ก็แพร พิมพิลา แน่ๆ แพร พิมพิลาเคยสัมปะนานมาแล้วนะว่าปลื้มคนเก่งๆแบบเจิ้น นางจะเมนชั่นถึงทำไมถ้าไม่มีเรื่องอะไร? เนี่ยๆดูสัมภาษณ์เลยจันทร์เราเปิดให้”



   ผมหันไปมองคิวๆงงๆ คิวขมวดคิ้วเหมือนกันแต่ก็ดูคลิปสัมภาษณ์ที่เพื่อนเปิดให้ดู ผมว่ามันแปลกๆที่เห็นเจิ้นในข่าวบันเทิงแต่แบ็คดรอปด้านหลังก็เหมือนงานเปิดตัวสินค้า อ๋อ...แบรนด์นาฬิกาของเพื่อนเจิ้นที่ผมเคยไป แต่เขาจัดวันปกติผมก็เลยไม่ได้ไปด้วย



   “ไม่มีอะไรครับ ไม่ได้สนิทกัน”



   เจิ้นยังคงเหมือนเดิม ตอบคำถามด้วยท่าทีนิ่งๆเหมือนที่ผมเคยเห็นเจิ้นในข่าวเศรษฐกิจเขาก็จะพูดสั้นๆ พี่เอ็มบอกว่าอย่าให้เจิ้นพูดเยอะ เพราะพูดไปคนฟังก็ไม่รู้เรื่อง...เจิ้นเลยมักจะพูดสั้นๆตรงๆ



   “ทราบแค่เป็นคนรู้จักกับน้องรหัสเจ้าจันทร์”



   นักข่าวถามไปถึงข่าวเก่าๆหรือรูปที่เคยออกมาตามงานเลี้ยงเจิ้นก็บอกแค่บังเอิญ น่าจะเข้าใจผิด แต่นักข่าวก็ยังคงถามวนไปวนมาจนผมงงว่าเจิ้นพูดไม่เคลียร์ตรงไหนอ่ะ



   “งั้นถ้าไม่ใช่คุณอริญ เจิ้นมีว่าที่เบอร์หนึ่งของช่อฟ้าหรือยังคะ?”



   “เบอร์หนึ่งช่อฟ้าคืออะไรหรอ?”



   เพื่อนๆที่เข้ามารุมพาหันโห่ใส่ผมแล้วอธิบายว่า เบอร์หนึ่งก็คือผู้หญิงที่จะ เป็นคุณนายคนใหม่ของช่อฟ้า เป็นคนรัก เป็นแฟน



   “อะ อะไรนะ?”



   ก็ผมไม่ใช่หรอที่จะแต่งกับเจิ้น ต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้นหรอหรอ? แล้วผมกับเจิ้นก็รักกันแต่...แต่ไม่ใช่แฟนนี่นา แฟนมันน่าจะแบบอื่นใช่ไหม ก็เจิ้นบอกเองว่าแฟนมันคือแบบที่พี่ธามอยากจะอยู่กับผมเมื่อก่อนโน้น ผมไม่แน่ใจว่าแฟนมันมีนิยามอะไรกันแน่แต่ตอนนั้นที่พี่ธามอยากเป็นแฟนมันดูโรคจิตมากเลย ต้องจีบด้วย แต่เจิ้นไม่ได้จีบกับผมงั้นเราก็ไม่ใช่แฟนไง



   แล้วเจิ้นจะแต่งกับผมแต่ก็จะมีแฟนอีกคนหรอ? คนที่เจิ้นจะจีบ คนที่จะกอด จะไปเที่ยวด้วยกัน จะอยู่ด้วยกัน แล้ว...แล้วผมล่ะ?



   “มีแล้วครับ”



   เสียงเจิ้นตอบกลับดังชัดก่อนนักข่าวจะรุมต่อแต่พี่บอดี้การ์ดก็มาพาเจิ้นออกไป แล้วคลิปก็จบลง



   “เนี่ยยยย แล้วข่าวโครมเลยนะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร นักข่าวก็ยังไปรุมอริญว่าแอบคบกันหรือเปล่าแต่ไม่ได้เปิดเผย แต่นางก็ตอบเลี่ยงๆอยู่นะ ตอบประสาดาราอ่ะ แต่อยากรู้มากกกกว่าถ้าไม่ใช่อริญจะเป็นใคร จันทร์รู้ไหม?”



   “ไม่....”



   หัวผมยังก้องไปด้วยคำว่ามีแฟนแล้วของเจิ้น คำพูดของเพื่อนดูจะไม่เข้าหูผมเลย มือผมมันคงสั้นมากรู้ตัวอีกทีคิวก็ลากผมออกมาแล้ว



   ทะ ทำไม เจ็บจัง...ผมคิดว่ามันอาจจะ...มากกว่าแค่เจ้าหลุมดำกัด เจ้าหลุมดำเหมือนมากันหลายตัว แล้วมันก็กัดผมกันหมด มันเหมือนมีอะไรไม่รู้เป็นก้อนอะไรสักอย่างที่กัดกินผมจนเหวอะหวะ



   “ฮึก...ฮืออ”



   ผมทำได้แค่ร้องไห้ตามคิวไปเรื่อยๆ ร้องจนตาปวดไปหมดแต่น้ำตามันก็ยังไม่ยอมหยุด มันเจ็บไปหมด มันเจ็บมาก เจ็บจนผมอยากจะบ้าตาย



   “พอแล้วจันทร์”



   “คิว ฮึก...ฮือออ”



   คิวกอดผมแน่น เขาพยายามปลอบแต่ว่าผมเสียใจเกินไป ผมยังจับต้นชนปลายไม่ถูกอะไรทั้งนั้นแต่รู้แค่ว่ามันเสียใจมาก ทำไมเจิ้นมีแฟน แล้วแฟนเจิ้นเป็นใคร หรือจะเป็นพี่อริญจริงๆแต่เจิ้นแค่ไม่ได้บอกผม



   หรืออาจจะจีบกันอยู่ หรือ หรือ มันมีหรือมากมายไปหมด ผมอยากถามเจิ้นมากว่าเรื่องมันเป็นยังไง แล้วที่สัมภาษณ์ไปมันคืออะไร แล้ว...แล้วผมกับเจิ้นเป็นยังไงต่อ เจิ้นทำไมอยากไปอยู่กับคนอื่นแล้วล่ะ



   เราจะแต่งงานกันไม่ใช่หรอทำไมเจิ้นไปมีแฟนล่ะ?



    “จันทร์...รักเจิ้นใช่ไหม?”



   ผมพยักหน้าหงึกกับคำถามของคิว ผมรักเจิ้นที่สุดในโลก รักมากๆด้วย แล้วผมก็จะรักเจิ้นไปตลอดชีวิตของผม




   “เคยจูบกับเจิ้นไหม?”



   “ฮึก...เคย”



   “บ่อยหรือเปล่า”



   “อื้อ”



   ผมได้ยินเสียงคิวถอนหายใจ เขาลูบหลังผมจนผมหยุดร้องไห้ซึ่งเวลามันผ่านไปนานมากจริงๆกว่าผมจะหยุด เราอยู่กันในห้องเรียนที่ไม่มีคาบสอน ผมรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมากไม่อยากกลับไปเรียนต่อแล้ว ผมอยาก...พักผ่อนและตั้งสติ



   “เรารู้นะว่ามันไม่ควรพูดตอนนี้ แต่ไหนๆก็ร้องไห้แล้วก็ฟังเหอะ จันทร์...พี่น้องกันเขาแต่งงานกันไม่ได้นะ จูบก็ไม่ได้ มันผิด ที่จันทร์กับเจิ้นทำมันผิด”



   “แต่...ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆนะ...คนอื่นไม่รู้หรอกแต่จริงๆแล้วไม่ใช่”



   “งั้น...ถ้าอยู่กับเจิ้นต่อ มันก็ต้องเป็นความลับไปตลอด จันทร์ก็บอกใครไม่ได้ว่าเป็นคนรักกับเจิ้น จันทร์อยากจะอยู่แบบหลบๆซ่อนๆไปตลอดชีวิต?”



   คำถามของคิวทำให้ผมเหมือนโดนอะไรฟาดหัว ทำไมไม่เคยคิดถึงข้อนี้มาก่อน ผมแค่คิดว่าอยากจะอยู่กับเจิ้นตลอดไป แต่... แต่ผมก็บอกใครไม่ได้ใช่ไหมว่าตัวเองรักกับเจิ้น



   “แต่...เจิ้นบอกว่าจะแต่งงานกัน”



   “ผู้ชายกับผู้ชายแต่งกันได้หรอจันทร์? สังคมเปิดกว้างมากขึ้นแล้วยังไง ระดับเจิ้นถ้าแต่งงานกับผู้ชายคนไม่ด่ากันทั้งเมืองหรอ? จันทร์อาจจะบอกไม่สนใจ แต่เวลาไปข้างนอก เวลาที่คนมอง เวลาที่คนถามจันทร์ทนได้ไหม แค่เจิ้นให้สัมภาษณ์จันทร์ยังร้องไห้แทบเป็นแทบตาย คนที่เจิ้นพูดถึงอาจจะเป็นจันทร์ก็ได้ แต่เขาก็พูดชื่อออกมาไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? อะไรที่มันเปิดเผยไม่ได้ แสดงว่ามันไม่ถูกต้องไงจันทร์”



   “เรา...เป็นเรื่องไม่ถูกต้องของเจิ้นหรอ”



   การมีผมคือเรื่องผิดพลาดใช่ไหม? จริงๆผมกับเจิ้นไม่ควรอยู่ด้วยกันใช่ไหม แต่ผมอยากอยู่กับเจิ้นตลอดไปนี่ ก็แค่อยากอยู่ด้วยไปตลอด



   “ก็ไม่ใช่แบบนั้น แต่...ในฐานะเพื่อนนะ ก็ไม่อยากเห็นเพื่อนเสียใจไปตลอดชีวิตหรอก บางทีความรักที่เป็นความลับมันก็น่าอึดอัดปะวะ... มันเจ็บมากเลยนะจันทร์”



   “แล้ว...เราควรทำยังไงดี”



   ผมคิดว่าผมเชื่อคิวเพราะคิวเป็นเพื่อนที่ดีของผมมาตลอด ไม่ว่ามีเรื่องอะไรคิวก็ช่วยผมเสมอ



   “เคยคิดอยู่เหมือนกัน มันก็คงมีแค่สองทาง...อยู่เป็นความลับของกันและกันต่อไป หรือ...ต้องยอมแยกจากกัน แต่ไม่ว่าวิธีไหนแม่งก็เจ็บเหมือนกันหมด”



   คิวมีสีหน้าเจ็บปวด ผมคิดว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของผม...ถึงผมจะเจอเรื่องร้ายยังไงเขาก็มักจะแค่แสดงความเป็นห่วง แต่ครั้งนี้...คิวเจ็บปวด



   ผมขยับเข้าไปกอดคิวแน่น ผมคิดว่าคิวก็ต้องการคนปลอบใจ เราก็เลยกอดกันเพราะเราเจ็บกันทั้งคู่ คิวอาจจะเจอเรื่องร้ายๆมาเหมือนกันแต่เขาไม่ได้บอกผม



   ผมคิดว่า...ความรักของคิวก็เป็นความลับ และ...อะไรที่เปิดเผยไม่ได้แสดงว่ามันไม่ถูกต้อง ผมอาจจะต้องเอางานวิจัยที่ผมสงสัยเรื่องผมกับเจิ้นสมัยก่อนกลับมาเคาะฝุ่นใหม่



   ผมจะหยุดคิดเรื่องแฟนเจิ้นไปก่อนไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นใคร หรือเจิ้นอาจจะหมายถึงผม ผมจะต้องคิดใหม่ว่าแฟนคืออะไร แล้วผมกับเจิ้นเป็นอะไร และที่สำคัญคือ...ความรักของเรามันผิดจริงหรือเปล่า



   ถ้ามันผิด...ผมจะยอมแยกกับเจิ้น ผมไม่อยากให้ชีวิตเจิ้นมีเรื่องผิดพลาดอะไรทั้งนั้น ผมจะเสียสละ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ผมจะ....จะหวังดีและเป็นห่วงเจิ้นจากมุมของผมตลอดไป



   แล้วทำไม...การเป็นคนดี มันต้องเจ็บขนาดนี้ด้วย



   ทำไมผมจะต้องกลัวคนถามเยอะแยะ



   ทำไมผมจะต้องกลัวว่าเจิ้นจะถูกนินทา



   ทำไมผมจะต้องกลัว...กลัวว่าคนที่เป็นแฟนเจิ้นจะไม่ใช่ผม



   ทำไมผมแย่งเจิ้นมาไว้กับตัวเองไม่ได้...



   ผมอยากเป็นคนเห็นแก่ตัว....ทำยังไงก็ได้ วิธีไหนก็ได้...ที่จะไม่เสียเจิ้นไป






   การร้องไห้เสียใจมันคงไม่ใช่คำตอบ...ผมนอยด์มากกลับมาห้องก็ร้องไห้แต่สุดท้ายผมก็คิดได้ว่าขั้นแรกผมต้องมีสติก่อน



   “เอาล่ะ ฮึ้บไม่ร้องแล้วนะ”



   สองมือดึงแก้มยุ้ยๆของตัวเองแรงๆ ช่วงนี้แก้มผมป่องขึ้นสงสัยจะอ้วนเพราะกินขนมเยอะ แต่เรื่องอ้วนไว้ก่อนเพราะตอนนี้เรื่องเจิ้นมันเป็น Priority ที่จะต้องจัดการ



   สิ่งแรกคือผมกับเจิ้นเป็นคนรักกันเพราะเรารักกันก็เลยรักกัน อันที่สองคือ เจิ้นมีแฟน จากที่พี่ธามเคยบอก คิวบอก ใคร
หลายๆคนบอก แฟนก็คือต้องอยากอยู่ด้วยกัน อยากจับมือ อยากกอด อยากไปเดท ก็คล้ายๆกับผมกับเจิ้น แต่เราก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วดังนั้น สเตตัสแฟนของเจิ้นน่าจะไม่ใช่ผม



   คนรัก กับ แฟน เป็นสองอย่างที่คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน เจิ้นไม่เห็นบอกเลยว่าเราเป็นแฟนกัน ก็เราเป็นคนรักกัน เท่ากับว่าเจิ้นกำลังมีอีกคนที่มีความสำคัญเท่าผมอยู่



   เจ็บจัง... แค่คิดว่าเจิ้นจะมีคนสำคัญอีกคนมาอยู่ข้างๆ ผมต้องตามหาให้ได้ว่าคนนั้นเป็นใคร แล้วเราอาจจะต้องมานั่งคุยกันว่าจะต้องแบ่งเวลาเจิ้นยังไง



   เจิ้นมีเวลาส่วนตัวน้อยจะตาย...ผมก็ได้เจอเจิ้นแค่สองวันต่อสัปดาห์แล้วยังต้องแบ่งไปให้คนอื่นอีกหรอ? ตาผมเริ่มร้อนผ่าวอีกครั้งทั้งๆที่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ร้องไห้อีก



   ทำไมอยู่ๆก็มีแฟนล่ะ หรือช่วงที่ผมสนใจชมรมวิจัยกระต่ายเจิ้นก็เลยมีเวลาว่างหลังเลิกงานที่จะไปตามจีบ ตามไปอยากเดท อยากกอด อยากจูงมือกับใครไม่รู้



   “กอดจันทร์คนเดียวไม่ได้หรอ... ฮึก...ถึงเราจะไม่เคยเดทกัน แต่...แต่จันทร์ก็ไปเดทได้นะ...จะตั้งใจเดทกับเจิ้นด้วย ฮืออ...”



   ผมใจแคบ...ไม่อยากแบ่งเจิ้นให้ใคร ถ้าผมได้เจอเขาคนนั้นแล้วต้องเห็นเจิ้นจับมือกับคนนั้นแล้วผมจะทำยังไง นี่แค่คิดเองนะ แค่ความคิด...ถ้าเห็นจริงๆ...ผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ



   เพิ่งรู้ว่าตัวเองหวงเจิ้นมากขนาดนี้ อาจจะเพราะไม่เคยต้องรู้สึกว่าตัวเองจะเสียเจิ้นไป มันเป็นครั้งแรก...ครั้งแรกที่เจิ้นหันไปทางอื่น



   ผมต้องหาวิธีจัดการกับปัญหานี้... ถ้าผมจะเอาแต่ใจให้เจิ้นเลือกระหว่างผมที่เป็นคนรัก กับใครไม่รู้ที่เป็นแฟนเจิ้น ถ้าผมดึงดัน... เจิ้นจะเลือกผมไหม หรือเจิ้นจะเลือกแฟน



   แล้วถ้าเจิ้นไม่เลือกผมล่ะ...







   “โอ๋...หยุดร้องก่อนจันทร์”



   ผมเลือกโทรหาพ่อเพราะคิดว่าตัวเองเศร้าแบบว่าเศร้ามาก ช่วงนี้คนเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะผมกลัวตัวเองจะเป็นเพราะผมหดหู่สุดๆเลยโทรหาพ่อให้พ่อมารับ



   ลุงหยางก็อยู่ด้วย ลุงไม่ได้พูดอะไรที่ผมเอาแต่ร้องไห้ ผมกอดพ่อแน่น...อย่างน้อยก็ยังมีพ่อที่อยู่กับผม ผมร้องไห้จนปวดตาปวดหัวไปหมดกว่าน้ำตาจะหยุดไหล



   “ตกลงเป็นอะไรหืม ไม่ให้พ่อบอกเจิ้นอีกว่าร้องไห้ งอนอะไรกับเจิ้นหรอลูก”



   “...พ่อ...เจิ้น เจิ้นมีแฟน...”



   “หา อะไรนะ?”



   “เสียงดังอะไรตอง?”



   ลุงหยางเปิดประตูห้องนอนเข้ามาพอดี ลุงดุพ่อนิดหน่อยก่อนจะวางชุดน้ำชาที่ข้างหัวเตียง



   “พี่ซัน เจิ้นมีแฟน”



   “หืม?”



   ผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พ่อกับลุงฟัง เล่าเรื่องพี่อริญที่มาช่อฟ้า เล่าเรื่องเพื่อนถาม แล้วก็ที่เจิ้นสัมภาษณ์ แล้วก็ยกตัวอย่างเรื่องแฟนกับคนรักที่ผมเข้าใจให้พ่อกับลุงฟังด้วย แล้วมันก็จบลงที่ผมร้องไห้อีก



   “โธ่ลูก”



   พ่อหยิบสินเชื่อให้ผมกอด ผมร้องไห้จนหูสินเชื่อเปียกชุ่ม



   “อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย นอนพักก่อนไป ดื่มชาซะ”



   ลุงหยางให้ผมดื่มชาที่มีกลิ่นคาโมมายล์อ่อนๆ สักพักผมก็เริ่มง่วง อาจจะเพราะพ่อลูบหัวด้วย...สัมผัสของพ่อทำให้ผมเคลิ้มจนหาววอด ประกอบกับอาการมึนหัวจากการร้องไห้ทำให้ผมหลับในที่สุด






   “พี่ซันนี่มันเรื่องอะไรกัน งงไปหมดแล้ว”



   กันติชากลอกตาเดินไปเดินมาอยู่ในบริเวณหน้าโซฟา ตกลงเรื่องเจ้าจันทร์กับเจิ้นไม่ใช่ว่ารอจันทร์โตอีกหน่อยหรือไง? คราวก่อนก็ยังยอมให้ไปเรียนต่างประเทศ ให้จันทร์ได้ใช้ชีวิต แล้วทำไมมีเรื่องแต่งงานโผล่ขึ้นมา เรื่องคนรัก เรื่องแฟนที่จันทร์เข้าใจผิดไปคนละเรื่องนี่อีก



   “เรียกเจิ้นมาไป ร้องไห้เป็นกระต่ายตาบวม ตองอย่าร้องตามลูกไปอีกคนล่ะ”



   “ทำไมจันทร์เข้าใจผิดแบบนี้ พี่ซันตองอาจจะเลี้ยงลูกมาโลกสวย แต่ตองไม่ได้อยากให้ลูกไม่เข้าใจแค่เรื่องง่ายๆกับการเป็นแฟนเป็นคนรักนะ? หรือเจิ้นขอจันทร์เป็นแฟน แต่จันทร์สับสนอยู่”



   สุริยะ หยางมองใบหน้ามุ่ยของคุณพ่อวัยสี่สิบเอ็ดที่ยังคงอ่อนเยาว์เหมือนคนเดิมในความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว ปากเล็กยังชอบยู่ยามมีเรื่องขัดใจจนลูกกระต่ายมันเลียนแบบเอามาทำใส่ทุกครั้งที่คุยกัน



   ก็หัวหน้ากองทัพกระต่ายน่ารักขนาดนี้ เจ้าลูกสมุนจะหลุดกรอบไปได้ยังไง



   “พี่ซัน พี่ซัน เหม่ออะไรครับ?”



   “หึหึ...เจิ้นมันคงหลอกจันทร์ไว้ กลัวจันทร์ไปรักคนอื่นล่ะมั้งตอง”



   เกมนี้ไม่ได้อ่านยากเลย แค่มีพวกขี้หวงเกินเบอร์ใช้อำนาจในทางที่ผิดปิดกั้นจับกระต่ายใส่กรงไว้แต่ไหนแต่ไร พอกระต่ายออกมาเจอโลกภายนอกก็เลยยังไม่รู้เรื่องรู้ราวสับสนไปหมด



   หึงกระทั่งตัวเอง...แต่ไม่รู้ตัว



   “เจิ้นรักจันทร์ แต่ตองว่าจันทร์น่าจะต้องไม่รู้อะไรอีกเยอะ ทำแบบนี้ก็ไม่ถูกจันทร์ควรจะต้องโต หมายถึงโตทั้งด้านความ
คิดด้วย ไม่ได้ตรรกะผิดเพี้ยนแบบนี้ แค่เรื่องแฟนเองนะพี่ซัน จันทร์ยังแยกไม่ถูก... เจิ้นก็ควรจะรับผิดชอบการกระทำครั้งนี้บ้าง
แต่ถ้าไปแยกเขาจากกันอีกตองกลัวลูกผมร่วง กินข้าวน้อย กว่าจะกลับมาอ้วนขึ้นได้นี่เป็นเดือน”



   ตาคมอ่อนแสงมองคนรักที่ยังโทษตัวเองเรื่องลูกผมร่วงเมื่อคราวก่อนโน้น กันติชาอยากให้ลูกกลับมาอยู่กับตัวเองแต่ก็กลัวจะทำลูกเสียใจ แถมทำอะไรก็ดูผิดพลาดไปหมด จันทร์เองก็ติดเจิ้นเลยไม่คิดจะดึงลูกกลับมา แต่ยังไงก็เป็นพ่อ...พ่อกระต่ายก็ต้องอยากปกป้องลูกกระต่ายอยู่วันยังค่ำ



    “ก็ให้จันทร์ไปลองมีแฟนสิ”



   “พี่ซันหมายความว่าไง?”



   “ถ้าความผิดเพี้ยนนี่มาจากเจิ้น เราก็ต้องอธิบายให้ลูกเข้าใจว่าความจริงเป็นยังไง แล้วก็ต้องมาดูกันว่าความรู้สึกลูกที่มีต่อเจิ้นยังเหมือนเดิมไหม หรืออยากจะแก้เผ็ดคืนเล็กๆน้อย... เช่น ยุให้จันทร์ไปมีแฟนตัดหน้าเจิ้นไปซะ”



   กันติชามองแววตาคมที่วาวขึ้น...แผนการสุริยะ หยางเรียกว่าหนามยอกเอาหนามบ่งก็ไม่ใช่ จะว่าตาต่อตาฟันต่อฟันก็ไม่เชิง รู้แค่ถ้าจันทร์ไปมีแฟนเจิ้นคงหัวหมุนน่าดู แต่การประชดประชันกันไปมาไม่ได้ทำอะไรดีขึ้นนอกจากทำร้ายความรู้สึกกันไปเปล่าๆ



   “ก็อย่าเพิ่งให้ลูกรีบมีขนาดนั้น... เราก็ให้เขาเรียนรู้วิธีมีแฟนไปก่อน ถ้าลูกรักเจิ้นเหมือนเดิมยังไงก็ต้องกลับไปหาเจิ้นอยู่ดี”



   “วิธีมีแฟน? ยังไงล่ะ?”



   “ตองก็ไปเดทกับลูกสิ พาลูกไปเที่ยวบ้าง ดูหนังบ้าง... เราก็แค่บอกเขาว่าถ้ามีแฟน คนเป็นแฟนก็จะทำแบบนี้กัน ตองจะได้ใช้เวลากับลูกด้วย”



   “พี่ซัน...”



   กันติชาเรียกเสียงอ่อน...จะวันไหนเวลาไหนสุริยะ หยางก็รู้หมดว่าเขาต้องการอะไร...ใช่ เขากังวลว่าตัวเองจะห่างเหินกับลูกมากขึ้น ยิ่งเจ้าจันทร์เริ่มมีกิจกรรมชมรม มีเพื่อน เวลาที่แบ่งมาให้เขาก็น้อยลง



   บางทีอาจจะได้แก้เผ็ดเจิ้นไปด้วย สนิทกับลูกไปด้วย... ไปเดทกับลูกชายดีกว่า







   ผมขาดเรียนไปสามวัน แต่พ่อบอกเจิ้นให้แล้วว่ามาอยู่กับพ่อเฉยๆ เจิ้นไม่รู้ว่าผมไม่ได้ไปเรียนเพราะร้องไห้จนตาบวมเลยป่วย เรายังคุยโทรศัพท์กันปกติแต่ลุงหยางจะทำเป็นเข้ามาขัดผมให้ผมเลิกคุย เป็นข้ออ้างให้ผมได้วางสาย



   ช่วงกลางวันผมจะอยู่กับลุงหยางสองคนเพราะพ่อไปทำงาน แต่ลุงหยางเหมือนจะไม่มีการมีงานทำเท่าไหร่ เหมือนลุงว่างๆยังไงไม่รู้



   “ลุงตกงานหรอ”



   “หายป่วยก็หาเรื่องหรอเจ้าลูกกระต่าย? ทำเป็นซ่า”



   “ก็ลุงดูไม่ทำงานเลยอ่ะ”



   “หึ... หายป่วยแล้วก็มาคุยกัน มีปัญหาอะไรทำไมไม่มาปรึกษา พ่อเธอตกใจพอดี ดีนะเธอไม่พูดเรื่องแต่งงานออกมา ไม่งั้นตองคงไปโวยวายถึงช่อฟ้า”



   “งื้อ... ผมทำยังไงดีอ่ะลุง”



   “แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าเจิ้นจะมีแฟนจริงๆ อาจจะแค่สัมภาษณ์ไปอย่างนั้น”



   “ก็ไม่รู้อ่ะ...ก็เจิ้นไม่เห็นบอกว่ามีแฟนแล้ว แล้วก็พูดว่ามี เจิ้นไม่ใช่คนชอบโกหกนะ เจิ้นเป็นคนจริงใจไว้ใจได้เชื่อถือได้มีเครดิตอ่ะ”



   ลุงหยางถลึงตาใส่ผมแล้วบ่นทำนองว่าเครียดจริงๆ ลุงจะเครียดทำไมปัญหาไม่ใช่ของลุกสักหน่อย ผมสิต้องเครียด เฮ้อ...



   “จะบอกให้นะ...คนรักกับแฟนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ”



   “งั้น ผมก็เป็นแฟนเจิ้นหรอ?”



   “อือ”



   “ลุงโกหกใช่ไหม? เจิ้นไม่เห็นบอกเลยว่าผมเป็นแฟนเจิ้น ถ้าเป็นก็ต้องบอกสิ แต่เจิ้นบอกเป็นคนรักเพราะเรารักกันเฉยๆ แบบว่าไม่ได้เดทกันนะ เจิ้นไม่เคยชวนเดทเลย เคยแต่ชวนไปเที่ยว”



   “นี่เจ้าลูกกระต่าย  โตมายังไงหา บอกที มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ฉันจะไปโกหกเธอทำไม”



   “ก็ลุงอาจจะหมั่นไส้เจิ้นหรืออยากแกล้งผมอ่ะ”



   “เอาล่ะ งั้นถ้ามันไม่เหมือนกัน เธอไม่ใช่แฟนเจิ้น แล้วเจิ้นไม่ใช่แฟนเธอ จะเอายังไง? จะอยู่รักกันสามคน?”



   “เขาจะมาอยู่ช่อฟ้าด้วยหรอ?...ฮึก...ฮือออ”




   เจ้าหลุมดำที่มากันเยอะแยะยังไม่นอนหลับสนิทดี มันยังคงกัดกินอยู่ข้างในตัวผม แค่คิดว่าจะมีอีกคนมานอนกับเจิ้น เตียงผมกับเจิ้นนอกจากจะมีสินเชื่อแล้วจะมีผู้หญิงอีกคนเพิ่มเข้ามา ทำไมเขาไม่ไปนอนที่อื่นล่ะ เจิ้นจะให้มานอนด้วยกันจริงหรอ



   “กูจะบ้าตาย จันทร์ หยุดแล้วฟัง แฟนกับคนรักคืออันเดียวกัน เจิ้นไม่ได้บอกว่าเขาเป็นแฟนเธอเพราะแฟนมันเหมือนขั้นแรกก่อนการเป็นคนรัก พอรักกันก็แต่งงานกัน เธออยู่เลเวลที่เหนือกว่าแฟนแล้วเจ้าลูกกระต่าย”



   ลุงหยางทำสีหน้าจริงจัง ผมซับน้ำตาจากตาปวดๆของตัวเอง...



“อันเดียวกัน? เลเวลอัพหรอ แต่ผมไม่เคยเป็นแฟนกับเจิ้นเลยมันจะเลเวลอัพยังไงอ่ะ?”



   “ก็ไปขอเจิ้นเป็นแฟนซะ เธอโตแล้ว เธอมีสิทธิ์สร้างพันธะทางความสัมพันธ์กับคนที่เธอต้องการได้”



   “แต่เจิ้นบอกว่ามีแฟน หรือเจิ้นจะมีอีกคนที่จะอัพเลเวลขึ้นมาแบบผมอ่ะ?”



   “ไปถามเจิ้นไปว่าเขามีไหม ถ้าไม่มีก็ขอเจิ้นเป็นแฟนซะ แล้วก็เลื่อนเลเวลเป็นคนรักเลยทีเดียว ส่วนขั้นสูงสุดก็ให้เจิ้นมาขอพ่อเธอก่อนเจ้าลูกกระต่าย เข้าใจยัง?”



   ผมคิดว่าการอธิบายของลุงหยางทำให้ผมเข้าใจได้ ความสัมพันธ์ที่จะไปสู่ขั้นแต่งงานแบ่งเป็นสามเลเวล แฟน คนรัก และแต่งงาน



   ผมอยู่ในตำแหน่งคนรัก...แต่ผมต้องกลับไปขอเจิ้นเป็นแฟนก่อนเพื่อจะได้แน่ใจว่าเขายังไม่มีใครจับจองตำแหน่งนั้นไว้ แล้ว...ผมก็จะได้จองทุกตำแหน่งไปเลย



   “แต่เป็นแฟนต้องเดทไหม ผมไม่เคยเดท...เพื่อนเคยบอกว่าต้องไปเดท”



   “พ่อเธอไง ให้พ่อไปสอนเดทสิ...พ่อเธอชวนฉันไปเดทประจำคงจะเชี่ยวชาญ”



   “อื้อ! เอ้ะ พ่อกับลุงหยางก็เป็นแฟนกันหรอ”



   “เออ”



   “ทำไมลุงเลเวลอัพช้าจังอ่ะ ยังไม่ได้เป็นคนรักอีกหรอ หรือว่าพ่ออาจจะรักคนอื่นแล้วลุงก็เลยต้องเป็นลำดับท้ายๆไปก่อน แบบนั้นหรือเปล่าอ่ะ”



   ลุงหยางทำหน้าเหมือนอยากฆ่าผมแล้วก็ถลึงตาใส่ ลุงลุกหนีผมไปชั้นบนคงจะเพราะลุงก็เครียดๆเรื่องอยากจะอัพเลเวลเป็นแฟนกับพ่อเหมือนกัน



   เอาล่ะ ผมจะต้องเลิกร้องไห้แม้จะเป็นการพยายามรอบที่ล้านก็เหอะแต่ผมจะต้องทำอะไรที่มีประโยชน์มากกว่าการร้องไห้ ตอนนี้ผมโตแล้ว ผมมีหลานตั้งห้าตัว ผมต้องสามารถจัดการพันธะทางความสัมพันธ์ของตัวเองได้ ขั้นแรกผมต้องหาก่อนว่าแฟนของเจิ้นเป็นใคร



   วางแผนดีกว่า



====



ยังค่ะ ยังไม่หลุดคอนเซป มูนนี่นักวางแผน 555+



เข้าใกล้ปมที่ทิ้งไว้ในตอนแรกเข้าไปอีกนิดแล้ววววววว น้องจะยี่สิบเอ็ดแล้ววววว



ส่วนเจิ้นบอกได้คำเดียวว่า ซวย ก๊ากกกกกกกก



มูนนี่ก็เก่งนะลูกหึงตัวเองไปดิ เชื่อเจิ้นอย่างเดียวแล้วไปซนกับลุงหยางอีก 55+



เป็นไงบ้างคะมาม่าหม้อเล็ก แอบทิ้งปมคิวไว้ให้ด้วยนะ เห็นเปล่า อิอิ


ปล. ไม่อยากให้งงว่าทำไมน้องไม่เชื่อลุงหยางนะคะ ฟีลแบบคนที่เชื่อมาโดยตลอด พามีคนบอกว่าเฮ้ยมันผิดนะ ก็คงไม่เชื่อทันที น้องเลยยังคลางแคลงใจอยู่นั่นเองจ้ะ



ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า

[mybear_sr]

เจอความคิดเจ้าจันทร์ที่คิดว่าตัวเองเป็นเรื่องผิดพลาดของเจิ้นเราพรากเลย งานน้ำตามาไม่ทันตั้งตัว น้องคิดมากมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โลกน้องก็ใบนิดเดียวเล็กกว่าช่อฟ้าอีกมั้ง พอเจอโลกความจริงเข้าไปเขว้หมดเลย โธ่ลูกกกกก สงสารน้อง แต่ก็สงสารเจิ้นด้วยที่ไม่รู้อะไรเลย คิวน่าจะคบกับธามหรือเปล่า? แล้วไม่ได้เปิดเผยเลยเข้าใจความรู้สึกจันทร์ เดาดราม่าไม่ออกอ่ะ แงง ที่จันทร์ขอมีแฟนคือจะขอเจิ้นเป็นแฟนก็นะแบบพลิกล็อคกันน่าดูถล่มทลายงี้ ไม่อยากให้ให้เครื่องผลิตสุขมูนนี่เศร้าเลย ถ้าน้องเศร้าใครจะผลิตความสุขล่ะ หวังว่าคงไม่ดราม่ามากเพราะความจริงจังไม่มูนนี่มันก็เป็นมูนนี่อยู่ดีแหละ555555555555

[JustWait]

 

[Acacha]

ลุงหยางคงลุกไปหายาพารากิน
 

[B52]

แผนล้ม for sure

[Natti]

เอ็นดูมูนนี่ หนูลูกกกกกกก

สงสารลุงหยาง เลเวลอัพช้าจัง 5555

[arjinn]

หรือมูนนี่จะลองเป็นแฟนกับคิว
แต่หนูต้องถามพี่เขานะคะ
ไม่งั้น เจิ้นซวยจริงๆ

[malula]

ชักจะสงสารทุกคนที่อยู่รอบตัวน้องกระต่ายขี้มโนคนนี้จริง ๆ

[พิศตะวัน]

 

[ืniyataan]

ทำไมเริ่มเห็นความร้ายกาจของคิว..นึกว่าตัดใจไปแล้ว..ยังใช่ไหม 

[คุณซี]

จะม่าก็ม่าไม่สุดเลย ลุงหยางชี้แนะน้องด้วยยยยย

[kataiyai]

 :mew4:ไหง๋อ่านๆไปสงสารลุงหยางซะงั้น

[donut4top]

โลกของเจ้าจันทร์เหมือนอยู่ในพื้นที่บนช่อฟ้าเท่านั้น แต่เราก็ดีใจที่น้องเริ่มโตขึ้น และในที่สุดมันก็มาถึงมาม่าตอนต้นเรื่องซะที

[ดาวโจร500]

ชอบจันทร์ไปป่วนลุงหยางอะ น่าร้ากกกก5555

[เป็ดอนุบาล]

5555ลุงหยางอยูอันดับท้ายๆโธๆๆลูกเจ้าจันทร์ดีแค่ไหนแล้วไม่โดนลุงหักคอ
คิวน่าสงสารอ่ะนางชอบจันทร์แน่เลยหาคู่ให้นางนะ

[twinmonkey0311]

คิวกับพี่ธามรึเปล่า

[punthipha]

งานนี้สงสารลุงหยางจัง เจ้าจันทร์เอ๋ยเจ้าจันทร์

[Ginny Jinny]

ปวดหัวแทนลุงหยาง 

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[klaew]

ลุงหยางเป็นโจ้กเกอร์ที่น่ากลัวมาก
เจิ้นงานเข้า!!

[พิรุณสีเงิน]

มูนนี่นักวางแผน รอดูว่ารอบนี้จะเป็นยังไงนะคะ
แต่ตอนนี้ขอสงสารลุงหยางก่อนละกัน เลเวลอัพช้า อยู่อันดับท้ายๆของพ่อตองไปแล้ววววววว

[เก้าแต้ม]

ฮามากระหว่างเจ้าจันทร์ผู้สับสนกับลุงหยางผู้ให้คำปรึกษา

[cheezett]

วางแผนอีกแล้ว!!!!! 

คิวนี่ยังไงน้อ 

[fc_fic]

 

[snoopy]

เดี๋ยวมูนนี่ลูก  หนูจะหึงตัวเองให้เสียพลังงานไปใย

[bpyt]

ลุงหยางจะล่มแผน ไม่ช่วยเจ้าลูกกระต่ายก็เพราะดันไปบอกเป็นได้แค่แฟนพ่อเนี่ยแหละ 5555

[mamacub]

โถ่มูนนี่นักวางแผน ดูซิคร่าวนี้จะคิดแผนอะไรอีกกกกกกกกกก
เจิ้นเตรียมปวดหัวไว้เลย

[kinjikung]

สงสารลุงหยาง กับเจิ้นค่ะ กินยาพารากันไว้ก่อนก็ดีนะ

[O-RA DUNGPRANG]