ตอนที่ 51
คนสำคัญของหัวใจ
ในที่สุดก็ถึงเวลาตามที่นัดหมาย
สถานที่ที่หอมจันทร์ให้ผมไปหาอยู่ในป่าลึกด้านหลังสวนส้มโอของผมและพวกชาวบ้านอีกที เหมาะจะเป็นที่กบดานของคนที่กำลังหนีตำรวจอย่างเธอจริงๆนั่นแหละ
ฉึก!
“โอ๊ย!”
บ้าฉิบ!
ผมมองแขนที่ถูกกิ่งไม้ข่วนจนถลอกเป็นทางยาวจนมีเลือดซิบออกมา ในป่ามีแต่จุดอันตรายที่เสี่ยงต่อการบาดเจ็บทั้งนั้น กว่าจะไปถึงจุดหมายร่างกายของผมคงกลายเป็นแผนที่ประเทศไทยแน่ๆ
กลั้นใจออกเดินต่อไป ยังไงวันนี้ผมก็จะต้องหาไข่ม้วนให้เจอให้ได้ จะต้องพาเด็กคนนั้นกลับไปหาเพื่อนๆของเขาอย่างปลอดภัย ผมจะไม่ยอมให้คนสำคัญของหัวใจต้องมีแม้แต่รอยขีดข่วนเด็ดขาด
ออกเดินทางต่ออยู่ร่วมชั่วโมงกว่าจะมาถึงจุดที่หอมจันทร์บอกว่า ผ้าเช็ดหน้าสีแดงถูกแขวนอยู่บนกิ่งไม้ตรงหน้าผมคือสถานที่นัดพบกันตามที่เธอบอก ผ้าเช็ดนี้ผืนนี้…คือของขวัญคบรอบสามเดือนที่เราคบกัน ผมเป็นคนซื้อมันให้กับเธอเอง
“ฉันมาแล้ว! เธออยู่ไหนล่ะหอมจันทร์!”
หมับ…
“ฉันอยู่นี่ค่ะจ้าว”
มือเล็กๆปิดตาผมจากด้านหลังพร้อมกับยื่นหน้ามากระซิบพูดข้างหูอย่างแผ่วเบา เป็นสิ่งที่เธอชอบทำเพื่อแกล้งยั่วผมเสมอในตอนที่เรายังคบกัน
“ปล่อยไข่ม้วนไปสิ คนที่เธอต้องการคือฉันไม่ใช่เหรอ”
“เดี๋ยวสิคะจ้าว เรายังไม่ได้เจรจากันเลยนะคะ”
“ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่น…!”
พลั่ก!!!
“อั้ก!”
ขาทรุดลงไปกับพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นมายืนได้อีกเพราถูกฟาดเต็มแรงด้วยท่อนไม้ ผมล้มฟุบลงไปกับพื้นก่อนสายตาจะเริ่มมองเห็นหญิงสาวที่เคยรักหมดใจยืนแสยะยิ้มอยู่เหนือหัว ข้างๆเธอมีชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ยืนประกบอยู่สองคน ถ้าผมจำไม่ผิด เหมือนว่าสองคนนี้จะเป็นลูกน้องของพ่อเธอ!
“หอมจันทร์ นี่เธอ…”
“ขอโทษนะคะที่ต้องทำร้ายคุณ แต่ฉันจำเป็นต้องทำเพื่อให้มั่นใจว่าคุณจะไม่ใช้กำลังขัดขืนเพื่อเล่นตุกติกกับฉัน”
ร่างเล็กที่เคยน่าทะนุถนอมเหมือนนางฟ้าบัดนี้ไม่เหลือคราบหอมจันทร์คนเดิมอีกแล้ว เธอกกลายเป็นมารร้ายเต็มสูบไปเรียบร้อย!
“คุณรู้ไหมคะจ้าว ว่าคุณน่ะ…เป็นผู้ชายที่ฉันมากที่สุด และเป็นคนที่ฉันอยากจะใช้ชีวิตร่วมด้วยไปจนกว่าจะตายจากกัน ฉันไม่เคยคิดอยากจะทิ้งคุณไปเลยสักนิด”
“แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งฉันไม่ใช่หรือไง!”
“นั่นมันก็เพราะพ่องี่เง่าของฉันกับพ่อเลวๆของคุณต่างหาก!”
“อะไรนะ…”
“พ่อเลี้ยงฉันด้วยเงินมาตลอด ให้ฉันมีชีวิตที่สุขสบายจนมันกลายเป็นความเคยชินที่ติดตัวฉัน ตอนแรกที่คุณตัดสินใจออกจากบ้านเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง ฉันยอมสนับสนุนคุณเพราะคิดว่ายังไงฉันก็ยังมีเงินของพ่ออยู่คงไม่มีวันลำบากแน่ๆ แต่สุดท้าย...ความฝันของฉันก็พังครืน พ่อเป็นหนี้พนันมากมาย ต้องขายของในบ้านุทกอย่างเพื่อใช้หนี้ สุดท้าย…ของเพียงชิ้นเดียวที่พ่อเหลืออยู่พอจะให้ขายได้ก็คือฉัน”
ใบหน้าตอนเล่าเรื่องราวทั้งหมดของเธอดูสติหลุดไปแล้ว เธอไม่ใช่หอมจันทร์คนเดิมที่ผมเคยรู้จัก ความเก็บกดตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาของเธอทำให้ผู้หญิงที่เคยน่ารักและอ่อนโยนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
ความแค้นที่ไม่ยอมปล่อยวางของผู้ชายคนนั้นทำลายชีวิตบริสุทธิ์ไปกี่ชีวิต!
“ใจดีเข้ามาเกลี้ยกล่อมฉันว่าถ้าแต่งงานกับพ่อของคุณแล้วฉันจะมีความสุข มีชีวิตที่เหมือนเจ้าหญิง พ่อก็มาขอร้องฉันเพื่อจะได้เอาเงินสินสอดไปใช้หนี้ ฉันไม่มีทางเลือก ฉันไม่อยากลำบากและฉันต้องการจะช่วยพ่อถึงได้ตกลงแต่งงานกับพ่อคุณ คิดว่าเขาคงรักฉันมากจริงๆถึงได้พยายามทำทุกทางให้ได้ฉันไป ยอมแม้กระทั่งแย่งคนรักของตัวเอง แต่มันไม่ใช่…เขาไม่เคยรักฉันเลย! ตลอดระยะเวลาที่แต่งงานกันเขาไม่เคยมอบความสุขให้ฉันไม่ว่าจะทางร่ายกายหรือจิตใจ!”
“เธอเลยวางแผนคิดฆ่าเขางั้นเหรอ”
“ใช่! ฉันอยากให้มันตาย! ผู้ชายที่ทำลายความสุขของฉันคนนั้น ฉันอยากให้มันตายอย่างทรมานที่สุด! ฉันทำอะไรผิดเหรอคะจ้าว ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ฉันแค่อยากมีความรักกับคนที่ฉันรัก อยากมีชีวิตที่สุขสบาย ผู้หญิงคนไหนก็อยากเป็นแบบนั้นทั้งนั้น! แต่พ่อของคุณก็มาทำลายมัน ทั้งที่ไม่เคยลืมแม่ของคุณได้เลยแต่เขาก็เอาชีวิตฉันมาย่ำยีเหมือนเป็นของเล่น!!!”
ดวงตาขวางเหมือนมองคนทั้งโลกเป็นศัตรูกำลังจ้องผมอย่างไม่วางตา ความเจ็บที่ขาทำให้ผมทำได้แค่เพียงยันตัวลุกขึ้นมานั่งเท่านั้น
บ้าเอ๊ย! ขาผมมันปวดจนขยับไม่ได้เลย
“เพราะอย่างนั้นฉันถึงได้คิดว่าฉันควรกลับมาหาคุณ คนที่รักและพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อฉันมีแต่คุณเท่านั้น แต่ถ้ากลับไปทั้งๆที่ฉันยังอยู่ในฐานยะภรรยาของพ่อคุณก็คงดูไม่ดีแน่ ฉันถึงได้มีความคิดที่จะฆ่าผู้ชายคนนั้น ค่อยๆทำให้เขาล้มป่วยและตายลงไปเอง จากนั้นฉันก็จะกลับมาหาคุณ ทั้งหมดที่ฉันทำลงไปก็เพื่อคุณนะคะจ้าว”
“ไม่ เธอไม่ได้ทำเพื่อฉันหอมจันทร์ เธอทำเพื่อตัวเธอเอง ถ้าเธอรักฉันจริงๆอย่างปากว่าเธอควรจะกลับมาหาฉันตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ปล่อยให้ฉันจมอยู่กับความเจ็บปวดที่ถูกเธอทิ้งไปร่วมสิบปีแบบนี้!”
“แต่นั่นก็เพราะคุณหายไปเลยต่างหาก! คุณหายไจปากชีวิตของฉันและฉันก็ติดต่อคุณไม่ได้อีกเลย พอได้ยินจากชาวบ้านว่าคุณกลับมาแล้วฉันถึงได้รีบไปหาคุณ ฉันยังรักคุณอยู่นะคะจ้าว รักคุณเต็มหัวใจ เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะคะ หนีไปด้วยกัน หนีไปในที่ที่มีแค่เราสองคนเท่านั้น”
ร่างเล็กถลาเข้ามาสวมกอดผม ซุกหน้าลงกับแผงอกจนกลิ่นอับจากตัวเธอลอยมาแตะจมูก ผมใช้มือทั้งสองข้างที่ยังใช้งานดันตัวเธอออก
“ขอโทษนะหอมจันทร์ ถ้าฉันได้ฟังประโยคนี้ก่อนหน้านี้สักสองเดือนฉันคงตอบตกลงไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่”
“ทำไมคะ ทำไมถึงไม่ใช่ คุณรักฉันไม่ใช่เหรอ คุณยังเก็บรูปวาดของฉันเอาไว้ไม่ใช่หรือไง!”
“เป็นความจริงที่ฉันเก็บมันเอาไว้ เพราะตอนที่ฉันวาดรูปนั้นขึ้นมา มันคือช่วงเวลาที่เป็นความทรงจำที่สวยงามของฉัน ฉันถึงทิ้งมันไม่ลง”
“ก็นี่ไงคะ ความทรงจำที่สวยงามของคุณกลับมาแล้ว คุณอย่าปฎิเสธอีกเลยนะจ้าว ฉันรู้ว่าคุณรักฉัน คุณรักฉันมากกว่าใครในโลกนี้ จำได้ไหมคะ”
สายตาอ้อนวอนและสองมือเล็กๆที่พยายามจะเกี่ยวรั้งตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้งให้ความรู้เวทนายิ่งกว่าอะไร ผมสงสารเธอ…อย่างน้อยครั้งหนึ่งเธอก็เป็นผู้หญิงที่ผมเคยรัก
“ฟังฉันนะหอมจันทร์”
“…”
“มอบตัวซะ เธอยังมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ อย่าทำแบบนี้ คืนไข่ม้วนมาให้ฉันเถอะนะ เด็กคนนั้น…สำคัญกับฉันมาก อย่าทำอะไรเขาเลย”
“…”
“ฉันขอร้อง”
“ไม่”
“!!!”
“ในเมื่อฉันอ้อนวอนคุณดีๆแล้วคุณยังยืนยันที่จะไม่กลับมาหาฉัน ถ้างั้น…คุณก็ไปรอเด็กนั่นในนรกก็แล้วกัน!!!”
หอมจันทร์ตวาดกร้าวก่อนจะผละตัวออกไปจากผม เปิดทางให้ลูกน้องทั้งสองคนเดินเข้ามาประชิดตัว ด้วยขาที่ยังเจ็บจากการถูกฟาดมาเต็มแรงทำให้ผมยังขยับไม่ได้ดั่งใจนัก
พลั่ก!
“อั้ก!”
ใครคนหนึ่งในสองคนนั้นตวัดขาเตะเข้าที่ใบหน้าของผมจนฟุบไปกับพื้น กลิ่นคาวเลือดคะคลุ้งในโพรงปาก ผมหลับตาแน่นข่มความเจ็บปวดที่เริ่มปะทุไปทั้งร่างกาย
“ถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ก็พูดมาสิว่าคุณจะเลือกฉัน พูดมา!!!”
“ไข่…ไข่ม้วน”
พึมพำชื่อคนที่ต้องการมากที่สุดในตอนี้ออกมา พยายามตะเกียกตะกายที่จะไปข้างหน้าแต่ว่ากลางหลังกลับถูกเหยียบเอาไว้ ฝ่าเท้าของพวกมันบดขยี้ลงแรงกระทืบไม่ยั้ง
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
“อั้ก! อั้ก! อั้ก!”
สองมือยื่นไปข้างหน้า ผมตะกุยดินตามพื้นพยายามที่จะกระเสือกกระสนไปหาไข่ม้วนให้เจอ นายอยู่ที่ไหนกันแน่ นายยังปลอดภัยอยู่หรือเปล่าไข่ม้วน…
หมับ!
ร่างกายถูกกระชากคอเสื้อขึ้นไปจนตัวลอยก่อนที่พวกมันสองคนจะรุมปล่อยหมัดเข้าไปที่ใบหน้าและลำตัวราวกับผมเป็นเพียงกระสอบทราย รับรู้ได้ว่าดวงตาบวมปูดจนแทบลืมไม่ขึ้นในเวลาอันสั้น สมองอื้ออึงจนแทบไม่รับรู้อะไร ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความชินชา
ผมไม่รับรู้อะไรอีกแล้วไม่ว่าจะที่ใบหน้า ลำตัว หรือว่าขาทั้งสองข้างของตัวเอง
“ไข่ม้วน…”
“จนถึงขนาดนี้คุณก็ยังจะเรียกหาแต่มันอีกเหรอ! ทำไมคะจ้าว! ทำไม!!!”
“เพราะรัก”
“…”
“เพราะฉัน…รักเด็กคนนั้นมาก”
รวบรวมแรงเพื่อจะตอบคำถามของหอมจันทร์ ถ้าไม่ได้ไอ้ยักษ์สองตัวนี้มันหิ้วปีกผมเอาไว้ผมคงร่วงไปกองกับพื้นแล้ว
เกิดมาเพิ่งเคยโดนรุมกระทืบเป็นครั้งแรก…
เจ็บชะมัด
“แต่เด็กคนนั้นเขาไม่ได้รักคุณ! เขาไม่มีวันรักคุณเท่าฉัน คุณได้ยินไหม!”
“ผิดแล้ว”
“…”
“เธอ…เข้าใจผิดแล้ว…”
“…”
“เด็กคนนั้นน่ะ…รักฉัน เขารักฉันมากกว่าทุกคนบนโลก รักฉันมาก…ที่…สุด…”
ตุ้บ!
สุดท้ายผมก็ฝืนต่อไปไม่ไหว ร่างกายทิ้งน้ำหนักร่วงลงสู่พื้นในสภาพร่อแร่และอิดโรย ลมหายใจรวยริน เหมือนดวงตาจะเริ่มพร่าเลือนจนแทบมองไม่เห็น
“คุณบีบให้ฉันต้องใจร้ายนะคะจ้าว คุณทำร้ายจิตใจของฉัน”
“ไข่ม้วน…”
“หยุดเรียกชื่อของมันเดี๋ยวนี้!!!”
“ไข่ม้วน…ฉันจะ…หานายให้เจอ”
“ฉันบอกให้หยุดไงเล่า!!!”
“ไข่ม้วน…”
พลั่ก!!!
“ฉันบอกให้หยุด หยุด หยุด ได้ยินไหม! อ๊ายยยยย!!!”
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
“อั้กกก!”
หอมจันทร์เตะเข้าที่ลำตัวผมครั้งแล้วครั้งเล่า เลือดมากมายไหลทะลักออกมาจากปาก ที่หัวมีเลือดไหลพรากลงมาจากการถูกทำร้ายจนหัวแตก ผมกำหมัดแน่นแม้ว่าจะไร้เรี่ยวแรง…
ฉันต้องหาไข่ม้วน…
ฉันจะหานายให้เจอ…
“ไข่…ม้วน…”
“อ๊ายยยยยย!!!”
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
“พี่จ้าว!!!”
เสียงคุ้นเคยของไอ้ปิงดังขึ้น ผมพยายามลืมตาขึ้นมองตาภาพตรงหน้ามันก็เลือนรางเต็มทน รู้แค่ว่าไอ้ยักษ์สองคนถูกใครไม่รู้จับล็อกเอาไว้
“พวกแก! พวกแกมาได้ยังไง! ไอ้จ้าว! นี่แกหลอกฉันเหรอ! แกไม่ได้มาคนเดียวใช่ไหม!”
“ก็ใช่น่ะสิ! กับคนที่สติแตกไปแล้วอย่างเธอใครมันจะโง่เข้ามาคนเดียวล่ะ! ถ้าพวกฉันตามมาเจอให้เร็วกว่านี้ พี่ชายฉันคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้หรอก! สารวัตรครับ จับไปเลย ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมที่พวกคุณตามหาอยู่”
“อะ…ไอ้ปิงเหรอ”
เอ่ยถามเมื่อร่างกายถูกพยุงให้ลุกขึ้น หายใจหอบแฮ่กเนื่องจากสะบักสะบอมไปทั้งตัว เนื่องจากร่างกายสะบักสะบอมจากการถูกซ้อม มันเจ็บและปวดไปหมดจนผมไม่รู้แล้วว่าส่วนไหนของร่างกายบ้างที่ยังปลอดภัยดีอยู่
“ขอโทษนะครับที่พวกเรางี่เง่าหลงป่าทำให้คลาดสายตาไปจากคุณ คุณเลยต้องเจ็บตัวขนาดนี้”
“พะ…พะพายเหรอ มาช้าจริงนะพวกนาย…”
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ แล้วนี่…เจ็บมากไหมคุณจ้าว”
“ไปโรงพยาบาลดีกว่านะพี่ เลือดพี่ออกเยอะมากเลย บอกตามตรง สยองว่ะ”
“ปิงครับ ไม่ใช่เวลามาตลกนะ พี่จ้าว…ไปหาหมอนะครับ ตำรวจเขาเอารถมาด้วย”
“ไม่…ไม่ได้ ยังไปไหนไม่ได้”
“ทำไมล่ะครับ?”
“ต้องหา…ไข่ม้วนให้เจอ”
ผมสะบัดไอ้ปิงที่ช่วยพยุงอยู่ให้ออกไป มือทั้งสองข้างจับขาที่กำลังสั่นเทาของตัวเองเอาไว้แล้วออกเดินต่อเพื่อตามหาไข่ม้วน
“พี่จ้าว! ไม่ได้นะพี่! พี่ต้องไปโรงพยาบาลก่อน ร่างกายพี่ไม่ไหวแล้วนะ!”
“ไม่ได้ ฉัน…ต้องไปหาไข่ม้วน ดะ…เด็กคนนั้นรอฉันอยู่ ฉันต้องไปช่วย…”
“รีบๆไปช่วยก็ดีนะคะจ้าว เด็กคนนั้นถูกขังเอาไว้สองวันสองคืนเต็มๆแล้ว ไม่ได้กินข้าว ไม่ได้กินน้ำ ถูกจับมัดไว้ท่ามกลางอากาศหนาวๆ ถ้าขืนชักช้า เด็กคนนั้นอาจตายก็…”
หมับ!
หอมจันทร์ชะงักเมื่อถูกผมลากสังขารพรวดๆเข้ามาใกล้ก่อนจะจับไหล่ของเธอเอาไว้ ตำรวจรีบเข้ามากันผมเพราคิดว่าผมจะทำร้ายเธอ
“ขอบใจนะ”
“…”
“ที่บอกฉันว่าต้องรีบไป คุณพ่อ…กำลังสู้อยู่ ท่านจะไม่ตาย ไข่ม้วนเอง…ก็เหมือนกัน จะไม่มีใคร…ตายทั้งนั้น เธอ…ไม่ต้องกังวลนะ”
“…”
“กลับตัวแล้วเริ่มต้นใหม่เถอะ กลับไป…เป็นหอมจันทร์คนเดิม”
วางมือลงบนหัวของเธอแล้วยีมันเบาๆก่อนจะกลับหลังเดินออกมาเพื่อตามหาไข่ม้วนต่อ ได้ยินเสียงร่ำไห้ของหอมจันทร์ดังไล่หลังมา
ผม…หวังว่าเธอจะคิดได้ อย่างน้อยก็ยังไม่มีใครตายจากการกระทำของเธอ
ตุ้บ!
“พี่จ้าว!”
“ไม่! ไม่ต้อง…ช่วยฉัน แยกย้ายกันตามหาไข่ม้วนเถอะ จะชักช้า…ไม่ได้นะ”
ร้องห้ามไอ้ปิงและผองเพื่อนที่ตั้งท่าจะพุ่งเข้ามาช่วยผมเอาไว้
“แต่ว่า…”
“ขอ…ขอร้องล่ะ ช่วยกันตามหา…ไข่ม้วนเถอะนะ”
“ตกลงครับ พวกเราแยกย้ายกันหาไอ้ไข่เหอะ”
ผมยิ้มขอบคุณพะพายที่ยอมฟังคำขอร้องของผม พวกเขาช่วยกันแยกย้ายตามหาไข่ม้วนไปคนละทาง พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้ง
ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้…
“กระท่อมกลางป่าค่ะ”
“…”
“เด็กคนนั้นอยู่ที่กระท่อมกลางป่า ที่ที่ตอนเด็กๆพวกเราเคยมาเล่นด้วยกัน”
ยิ้มกับตัวเองหลังจากคำพูดของหอมจันทร์จบลง ผมรวบรวมแรงทั้งหมดที่พอเหลืออยู่ไปที่สองขาของตัวเอง ข่มความเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้สุดใจ แล้วเดินตรงไปยังเส้นทางของกระท่อมร้างแห่งนั้น
อีกนิดเดียวฉันก็จะหานายเจอแล้วนะ
ไข่ม้วน…
บับเบิ้ลบิวชวนคุย :
อัพตอนที่ 51 แล้วจ้า อีกนิดเดียวเฮียจ้าวก็จะได้เจอน้องไข่แล้ว! จะได้ปรับความเข้าใจกันเสียที ป่านนี้น้องไข่จะเป็นยังไงนะ อาจจะเป็นลมหมดสติหรือนอนกอดตัวเองด้วยความหนาวเหน็บอยู่ก็เป็นได้ ไม่แน่ว่าน้องคงกำลังร้องไห้รอให้เฮียจ้าวไปช่วยอยู่? จะเป็นอย่างนั้นมั้ยน้อ 55555+ เอาเป็นว่าตอนหน้าไข่ม้วนคนเกรียนจะกลับมาค่ะ โฮะๆๆๆ
#เฮียจ้าวคนกินไข่ ติดแฮชแท็กเม้ามอยและพูดคุยกันได้ในเฟซบุ๊คกับทวิตเตอร์จ้า
โปรโมตกันหน่อยยย
ปกรักโคตรแซ่บและรักจัดหนัก แซ่บจัดหนักทั้งสองปกเล้ยยยยย
หัวข้อ: [SET]SEX(Y)Manรักจัดหนัก! อัพบทส่งท้าย (เฮียจ้าว+ไข่ม้วน)YAOI >30/12/60<#23 (อ่าน 94090 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก