หัวข้อ: [SET]SEX(Y)Manรักจัดหนัก! อัพบทส่งท้าย (เฮียจ้าว+ไข่ม้วน)YAOI >30/12/60<#23

[Tiffany]

นึกว่าโคนันมาเอง

[OoniceoO]

งือ ค้าง เอาไงดีๆ

[mystery Y]

ใคร??

[WwW]

​

ตอนที่ 46

ความจริงที่ซ่อนอยู่

 

“คนที่เอาเงินมาให้พวกเราก็คือ…!”

“…”

“ผู้หญิงที่มาด้วยกันกับคุณหญิงในวันนั้นค่ะ”

“ใช่ครับ  เมื่อวานหลังจากที่พวกคุณกลับไปสักพักเธอก็เอาเงินมาให้พวกเราแล้วก็กลับออกไปทันที”

คำตอบที่ได้รับทำให้ผมโล่งใจอย่างถึงที่สุด  ถอนหายใจออกมาด้วยความเครียดที่เคยสุมในหัวได้มลายหายไปหมดสิ้น

“เป็นไงล่ะพวกมึง  กูบอกแล้วว่าพวกมึงคิดมากไป”

“แน่ใจนะครับว่าพวกคุณติดต่อแค่สองคนนี้จริงๆ”

ไอ้ไม้พายถามย้ำอีกครั้ง

“แน่ครับ/แน่ค่ะ”

“เป็นไงล่ะไอ้คุณพ่อ!  ทีนี้พวกมึงก็เลิกสงสัยเฮียจ้าวของกูได้แล้ว  เขาไม่มีวันหักหลังหรือว่าหลอกกูหรอกเว้ย  พวกมึงก็ได้ยินไม่ใช่หรือไง  เฮียจ้าวรักกู”

ยกมือขึ้นปิดตาไว้ข้างหนึ่งแล้วยักคิ้วใส่พวกมัน  หมดเรื่องไม่สบายไปจนได้  ผมจะได้เริ่มต้นฝึกวาดอนาโตมีอย่างจริงจังสักที

แววนุ่งบิกินี่โก้งโค้งลอยมาเห็นๆ

“เอาล่ะพวกมึง  ตอนนี้ก็เหลือแค่เอาคลิปนี้ไปถามความจริงจากปากคุณย่าและช่วยเฮียจ้าวให้รอดพ้นจากการถูกคลุมถุงดำเว้ย!!!”

“คลุมถุงชน!”

ไอ้ไม้พายกับไอ้เล้งช่วยแก้คำผิดให้  ผมยิ้มแป้นแสดงสีหน้ามีความสุขออกมาแบบปิดไม่มิด  แม้ว่าพวกเพื่อนๆจะยังมีสีหน้าเคลือบแคลงใจอยู่ก็ตาม

 

“เฮียจ้าวฮะ~~~~~”

ตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายตั้งแต่หน้าประตูรั้ว  เดินกระโดดโลดเต้นเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางดีอกดีใจสุดฤทธิ์   เฮียจ้าวที่กำลังล้างจานโดยมีไอ้ปิงยืนเกาะติดด้านหลังเหมือนชัตเตอร์ทำให้ผมชะงัก

นะ…

นี่กูไม่อยู่แค่แป๊บเดียว  มึงถึงกับเปลี่ยนทางเข้าเลยเรอะ!!

“แกจะตัวติดอะไรฉันขนาดนี้วะไอ้ปิง  จะสิงร่างอยู่แล้วนะเว้ย!”

“ผมเป็นคนป่วยนะพี่  ต้องอยู่ใกล้ๆคนที่คอยดูแลผมสิ”

“แต่ฉันขนลุกเว้ย!!!  ถอยออกไปห่างๆเลย”

“ไม่เข้าไปวะไอ้ไข่  ยืนทำอะไรตรงนี้”

ไอ้เล้งที่เดินตามเข้ามาพร้อมกับคนอื่นๆหยุดเดินพลางเอ่ยถาม  ผมไม่ตอบแต่ชี้ให้มันดูโลกอันแสนมุ้งมิ้งเหมือนผัวเมียแกล้งกันของไอ้ปิงและเฮียจ้าว

ยิ่งไอ้ดำใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนั้นด้วยยิ่งสยอง!!!

ตัวดำเป็นถ่านอย่างมึงไม่เหมาะกับสีชมพูหรอกเฟ้ยยย!

“ขะ…ขนลุก”

หงึกๆ

ผมพยักหน้ารับคำพูดเพื่อนๆที่พึมพำกันออกมา  ขนาดกูตะโกนเสียงดังไปถึงดาวอังคารมันยังไม่ได้ยินเลย  อ๊ากกกก  ไอ้ปิง!  มึงมีหน้าที่เสียบก็เสียบไปเฉยๆสิเฟ้ย  จะมาวุ่นวายกับไอ้ดำของกูทำไมฟะ

“เฮีย…!”

“ปิงครับ!”

ยังไม่ทันได้ตะโกนว้าก  ไอ้คนข้างตัวผมมันก็เสียงดังขึ้นมาแทนเสียก่อน  ไอ้ปิงที่กำลังหยอกล้อคนของผมด้วยการกอดจากด้านหลังถึงกับชะงัก  รีบถอยหลังห่างเฮียจ้าวไปหลายเมตร  ยืนเหงื่อแตกพลั่กๆ

“จะ…จ๋าจ้ะ”

“ทำอะไรครับ”

ไอ้เล้งเดินย่างสามขุมเข้าไปใกล้ก่อนจะ…

หมับ!

“อ๊ากก  เจ็บๆๆๆ  เจ็บแล้วคร้าบบบ”

…ดึงหูไอ้ปิงไปเต็มแรงแล้วลากออกไปทางหลังบ้าน

“พวกเราก็ไปนอนกันเถอะ  ง่วงแล้วอ่ะ”

“อือ…”

ไอ้หลามรับคำไอ้หมอนก่อนจะพากันเดินไปมุมห้องเพื่อนอนกอดกันกลมดิก

“อ่า…ตากูเป็นส่วนเกินบ้างแล้วสินะเนี่ย  งั้นกูออกไปเดินเล่นในสวนละกัน”

ไอ้ไม้พายเดินออกไปอีกคน  เมื่อไม่เหลือใครแล้วผมก็วิ่งดุ๊กดิ๊ก (พยายามให้ดูน่ารัก) เข้าไปหาไอ้ดำ  สวมกอดแล้มุดหน้าซุกแผงอกเป็นลอนๆน่าขย้ำของมัน

“สำเร็จแล้วนะฮะ”

“สำเร็จอะไร?”

เฮียจ้าววางฟองน้ำลงในซิงค์แล้วจัดการล้างมือตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้  ดึงตัวผมให้นั่งลงบนตักพลางกอดเอาไว้แน่น

“พวกผมพิสูจน์ความจริงให้ได้แล้วไงฮะ”

“อะไรนะ?”

“ความจริงวันนี้พวกผมไปสืบเรื่องนั้นกันต่อ  ขอโทษนะฮะที่โกหก  แต่ผมไม่อยากให้เฮียต้องเหนื่อยก็เลยจัดการกันเอง  พวกเราได้อำนาจของบ้านไอ้หมอนทำให้ขอดูกล้องวงจรปิดของโรงแรมในวันนั้นได้  เฮียพ้นผิดแล้วนะฮะ  มีภาพยืนยันชัดเจนว่าเฮียถูกวางยา  แถมหลังจากนั้นเฮียก็อยู่กับผมตลอด  นอกจากวันนั้นแล้วไม่มีทางที่เฮียจะไปนอนกับใครได้อีก  แล้วในเมื่อวันนั้นเฮียโดนวางยา  ก็ไม่มีทางที่จะมีอะไรเกินเลยเกิดขึ้น  ในเมื่อตัวเฮียเองก็เพิ่งหายจากโรคนกเขาไม่ขันในคืนก่อนหน้าวันนั้นแค่วันเดียวเองด้วย”

ผมยกแขนโอบรอคอมันไว้แล้วอธิบายสิ่งที่ทำให้เพื่อมันให้ฟัง

กูทำเพื่อมึงขนาดนี้แล้วนะ  ต้องรักกูให้มากๆเป็นการตอบแทนด้วย!

“ทำไมเงียบไปล่ะฮะ  ไม่ดีใจเหรอ”

เลื่อนจากโอบคอมาเป็นจับใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยมือทั้งสองข้างแทน  ผมลูบใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราจนคมเข้มนั้นด้วยความหลงใหล

ทั้งรัก…

ทั้งหลง…

“นาย…ทั้งๆที่มืดแปดด้านขนาดนั้น  ทั้งที่ทุกอย่างมีแต่อุปสรรคและมีแต่สิ่งที่จะชี้ชัดว่าคืนนั้นฉันอาจจะเผลอตัวทำอะไรลงไปจริงๆก็ได้  ทั้งที่ทุกอย่างเป็นแบบนั้น  แต่นายก็ยังเชื่อใจฉันเหรอ”

“…”

“เชื่อว่าฉันไม่ได้ทำ  พยายามพิสูจน์ความจริงให้ฉันโดยที่ไม่หมดกำลังใจหรือหมดความเชื่อถือในตัวฉันจนเหนื่อยและถอยหนีไปเสียก่อน  นาย…รักฉันจริงๆใช่ไหมไข่ม้วน”

นัยน์ตาหวานซึ้งสบมองจนผมเริ่มประหม่า  จู่ๆก็วกมาเข้าโหมดซึ้งไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ใครจะไปตั้งตัวทันกันเล่า! 

“รักจริงๆสิฮะ   รักมากเลยด้วย”

“นายจะไม่มีวันทิ้งฉันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นใช่ไหม?”

“ฮะ  ผมจะไม่ทิ้งเฮีย  จะกอดเฮียเอาไว้แน่นๆแบบนี้ตลอดไปเลย”

โน้มตัวลงกอดร่างสูงไว้แนบแน่นอย่างที่พูด  ดันหัวอีกฝ่ายให้ซบลงกับแผงอกเล็กๆของตัวเอง  ผมรู้ดีว่าอดีตเรื่องของพี่หอมจันทร์ยังคงฝังใจเฮียจ้าวเรื่อยมาจนกลายเป็นความกังวลที่ไม่อาจลบออกไปได้  แต่ไม่วายังไงผมกับผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนละคนกัน

และผมจะไม่มีวันทิ้งคนที่ผมรักที่สุดไปอย่างแน่นอน

นอกเสียจากเขาจะไม่ต้องการผมเอง…

“พรุ่งนี้พวกเราไปหาคุณย่าด้วยกันนะฮะ  ไปขอให้ท่านเลิกคิดจับคู่ให้กับเฮีย  เพราะไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ยกเฮียให้ใครทั้งนั้น”

“อืม  ได้สิ”

“อื้อ!!!”

เฮียจ้าวยื่นหน้าขึ้นมาจูบผมอย่างดูดดื่ม  ลิ้นซุกซนนั่นราวกับกำลังควานหาวิญญาณของผมเพื่อจะดึงเอามันออกจากร่างไป

นอกจากจะจูบเก่งจนอ่อนระทวยขาอ้อมแขนแล้ว

เรื่องบนเตียงก็ยังเก่งจนผมติดใจไปไหนไม่รอดอีกด้วย!

 

อ่า…

นอนไม่หลับแฮะ

เป็นเวลาร่วมชั่วโมงหลังจากแยกย้ายกับทุกคนไปนอนแล้วแต่ผมกลับนอนไม่หลับ  ขณะที่คนข้างตัวหลับไปเป็นที่เรียบร้อย  คงเพราะตื่นเต้นที่พรุ่งนี้จะได้ไปเผชิญหน้ากับคุณย่าเจ้าขาอีกครั้งเพื่อจบเรื่องทุกอย่างล่ะมั้ง  เพื่อความรักแล้วกูต้องสู้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

ครืด…ครืด…

กำลังคิดอะไรเพลินๆโทรศัพท์ของเฮียจ้าวที่วางอยู่ตรงข้างหมอนฝั่งมันก็สั่นขึ้น  เจ้าตัวสะลึมสะลือขึ้นมารับสาย  ส่วนผมก็แกล้งทำเป็นหลับตาเพราไม่อยากให้มันรู้ว่าผมนอนไม่หลับ

“ว่าไงวะไอ้หมอ”

พี่หมอเหรอ?

ไม่รู้ว่าปลายสายพูดว่าอะไร  แต่ไอ้คนข้างตัวผมถึงกับลุกพรวดขึ้นจากเตียงแล้วเปิดประตูห้องออกไปอย่างเร่งรีบ  ผมรอจนมั่นใจว่ามันเดินออกจากห้องไปแล้วค่อยๆลุกตามมันออกมาด้วยสกิลความเสือกอันเต็มเปี่ยมที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือด  ได้ยินเสียงเปิดประตูข้างล่างเบามากๆราวกับคนเปิดตั้งใจจะค่อยๆเปิดมัน

ตามลงมาถึงชั้นล่างได้ผมก็ค่อยๆแง้มประตูที่ถูกปิดให้ปเดินออกตาม  ดึกดื่นป่านนี้จะไปไหนของมันกันวะ  พี่หมอก็ด้วย  โทรมาทำไมป่านนี้?

“ผัวเมียคู่นี้ชาติก่อนแม่งเกิดเป็นโจรย่องเบาหรือไง  ผัวย่องเสร็จเมียย่องต่อ  บ้านตัวเองแท้ๆ”

“เจี๊ย…!”

“ชู่!  ถ้ามึงเจี๊ยกผัวมึงได้ยินนะ”

ไอ้ไม้พายชี้หน้าปราม  พวกเพื่อนๆผมไม่มีใครหลับเลยสักคนนอกจากไอ้หมอน  พวกมันลุกขึ้นมานั่งหลังตรงแด่วหรี่ตามองผมอย่างระอา

“พี่จ้าวไปไหนวะไอ้ไข่”

“ไม่รู้วะ  เหมือนว่าเพื่อนจะโทรมาแล้วก็รีบออกไปเลย”

ผมตอบคำถามไอ้เล้ง  พวกมันรีบลุกขึ้นจากที่นอนมายืนล้อมผมเอาไว้

“แล้วยังไง  จะตามไหม?”

ไอ้ปิงเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งพลางมองหน้าผมอย่างรอคำตอบ

“ตามสิวะ  เรื่องนี้ต้องตามไปเสือกให้ถึงที่สุด”

สิ้นคำ  ผมก็แง้มประตูออกอีกรอบแล้วเดินย่องออกไปเป็นคนแรก  คนอื่นๆรีบตามมาติดๆ  ไอ้หลามยังคงทำหน้าที่แบกไอ้หมอนเหมือนเคย

“ประตูรั้วเปิดอยู่นี่หว่า  หรือจะออกไปข้างนอก”

ไอ้ไม้พายชี้ไปที่ประตูรั้วซึ่งเปิดทิ้งเอาไว้  ผมไม่ตอบคำถามมันรีบเดินนำออกไป  ชักอยากรู้มากขึ้นเรื่อยๆแล้วว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้มันต้องย่องออกจากบ้านยามดึกแบบนี้!

“เหมือนจะมีเสียงมาจากด้านนั้นนะ”

ไอ้ข้าวหลามชี้ไปทางทุ่งกว้างซึ่งมีเสียงเหมือนคนคุยกันดังแว่วๆมาจากทางนั้น  ผมไม่ลังเลที่จะเดินตามเสียงนั้นไป  เมื่อไปถึงก็รีบวิ่งเข้าไปหลบหลังต้นหญ้าสูงๆริมทาง  ในทุ่งกว้างนั้นมีร่างสูงสองคนที่คุ้นเคยยืนหันหน้าเข้าหากันอยู่  เป็นพี่หมอจริงๆด้วย!

“ชู้ผัวมึงเหรอ?”

“บ้านมึงสิไอ้สัส!”

ด่าไอ้คุณพ่อที่ช่างคิดเรื่องบัดสีออกมา  ผมจุ๊ปากเพื่อบอกให้เพื่อนๆเงียบจะได้ฟังสิ่งที่พวกเขาคุยกันได้ถนัดหน่อย 

“เพราะเรื่องนี้แกเลยถ่อมาถึงนี่เลยสินะ”

เฮียจ้าวเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย  มันเรื่องอะไรกันหว่า  ทำไมพี่หมอต้องโผล่มาดึกๆแถมยังกะทันหันขนาดนี้ด้วย

“ฉันแค่อยากรู้ว่าแกจะจัดการยังไงต่อ  ในเมื่อตอนนี้น้องไข่ก็สามารถพิสูจน์ความจริงเรื่องนั้นให้แกได้แล้ว  แล้วแผนต่อไปของแกล่ะ  เป็นยังไง”

“ไม่มีแผนต่อไปอะไรอีกแล้ว  พรุ่งนี้ฉันจะจบเรื่องทุกอย่างด้วยตัวของฉันเอง”

จึกๆ

“แผนอะไรวะ?”

“กูไม่รู้เฟ้ย”

หันไปตอบไอ้ไม้พายที่สะกิดเรียกผมยิกๆแล้วแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่ต่อไป

“แกไม่คิดบ้างเหรอว่าสิ่งที่แกทำอาจเป็นการดูถูกความรักความจริงใจที่น้องไข่มีให้แกมากเกินไป  แกกำลังเอาคนทั้งโลกมารวมกับหอมจันทร์แค่คนเดียวนะ”

หัวใจผมเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อสิ่งที่พวกเขากำลังคุยกันนั้นเป็นไปในทิศทางไม่ดีสักเท่าไหร่  บรรยากาศอันอึมครึมของสองคนนั้นหม่นหมองไม้แพ้ทางฝั่งผมเลย

“แกไม่เข้าใจฉันหรอกไอ้หมอ  เพราะถ้าแกเข้าใจ  แกจะไม่มีวันร่วมมือกับผู้ชายคนนั้นเพื่อพรากหอมจันทร์ไปจากฉัน”

“เรื่องนั้นก็ขอโทษไปแล้วไง!  ฉันรู้ว่าฉันผิด  ฉันไม่ได้ตั้งใจ  ถึงได้ยอมร่วมมือกับแกมาพิสูจน์น้องไข่อยู่แบบนี้!”

“!!!”

เหมือนมีมือมืดตบเข้ามาที่ใบหน้าฉาดใหญ่

ผมเอื้อมมือไปคว้ามือไอ้ไม้พายมาบีบไว้แน่น  ในใจกำลังภาวนาและอ้อนวอนกับฟ้าขอให้มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด

“เอาน่า  ฉันรู้ว่าแกหวังดี  ขอบใจมากที่ยอมร่วมมือโทรมาหาไข่ม้วนเพื่อบอกใบ้เรื่องพวกนั้นให้  ที่เหลือฉันจัดการเอง  ไข่ม้วนจะต้องเข้าใจว่าฉันทำลงไปเพราะอะไร  เด็กคนนั้นรักฉันมาก  และเด็กคนนั้นคือคนเดียวบนโลกที่เข้าใจความเจ็บปวดของฉัน  เขารู้ดีว่าสิ่งที่ฉันกลัวมาตลอดคืออะไร  ไข่ม้วนจะต้องเข้าใจแน่ๆ”

“แล้วถ้าน้องไข่ไม่เข้าใจล่ะ”

“…”

“แกไม่คิดเผื่อกรณีหากน้องไข่ไม่เข้าใจบ้างเหรอ  ฉันคิดว่าแกจะบอกความจริงตั้งแต่วันที่น้องไข่ยืนกรานจะไม่ให้แกแต่งงานแล้วเสียอีก  แต่กลายเป็นว่ามันไม่ใช่  แกพิสูจน์มากเกินไปแล้วนะไอ้จ้าว”

“อะไรกันไอ้หมอ  ทำไมแกต้องซีเรียสขนาดนี้ด้วยเนี่ย  ไข่ม้วนเป็นคนเฮฮาจะตาย  เด็กคนนั้นไม่มาดราม่ากับเรื่องแบบนี้หรอกน่า”

ร่างสูงตบเข้าที่บ่าเพื่อนรักของตัวเองเพื่อให้คลายความกังวล

นาทีนั้นน้ำตาหยดแรกหลังจากที่ผมเคยร้องไห้เพราเรื่องของเฮียจ้าวไปครั้งหนึ่งไหลพรากลงมา  ร่างกายสั่นเทิ้มไปกับความจริงที่เพิ่งได้รับรู้

ความจริงที่ถูกซ่อนอยู่เอาไว้ตลอดมา

“ฉันแค่อยากพิสูจน์ว่าไข่ม้วนรักฉันจริง  และหนักแน่นในตัวฉันมากพอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามถึงต้องทำแบบนั้น  ฉันแค่ไม่อยากกลับไปเจ็บอีก  ไม่อยากต้องเจ็บปวดซ้ำๆในเมื่อผู้ชายคนนั้นจ้องจะทลายความรักความสุขของฉันอยู่ตลอดเวลาแบบนี้”

“ฮึก…”

ไม่…

ไม่ไหวแล้ว…

เสียงสะอื้นของผมดังแทรกขึ้นมากลางบทสนทนา  เสียงพูดคุยเงียบลงไปก่อนเสียงฝีเท้าจะดังเข้ามาใกล้จุดที่พวกผมซ่อนอยู่แทน

“ไข่ม้วน…”

“น้องไข่…”

“ไอ้ไข่ปล่อยกู”

ไอ้ไม้พายสะบัดมือผมออกแล้วลุกจากที่ซ่อนตรงเข้าไปหาเฮียจ้าว  ไอ้เล้งกับไอ้หลามรีบเอื้อมมาจับมือผมไว้แทน

“ไอ้เลว!!!”

พลั่ก!!!

มันกระโดดถีบเฮียจ้าวเต็มแรงจนอีกฝ่ายหงายหลังลงไป  ใบหน้านั้นตกใจเป็นอย่างมากที่รู้ว่าผมแอบอยู่ตรงนี้  น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ารินไหลออกมา

ผมพยุงตัวเองที่เรี่ยวแรงหายไปไหนหมดไม่รู้ให้ลุกขึ้น  เดินเซเข้าไปหาเฮียจ้าวก่อนจะคร่อมทับร่างสูงเอาไว้  ปล่อยหมัดที่เบาเหมือนปุยนุ่นลงบนหน้าอกข้างซ้ายทั้งน้ำตา

“ทำไมฮะ…  ผมนึกว่าเฮียจะดำแค่ตัว  คิดไม่ถึงเลยว่าหัวใจก็จะดำตามไปด้วย”

“ไข่ม้วน  คือฉัน…”

“ผมเป็นคนเฮฮาเหรอ  ผมเป็นพวกเกรียนเป็นเด็กตลกทีเศร้าไม่เป็นเหรอ  เฮียลืมอะไรไปหรือเปล่า  ผมน่ะ…ผมเองก็…”

“…”

“มีหัวใจนะฮะ”

“…”

“หัวใจของผมก็อยู่ตรงหน้าอกข้างซ้ายเหมือนกัน  และแน่นอนว่ามันเจ็บปวดเป็นด้วย”

เพียงแต่ตอนนี้มัน…

…แหลกสลายไม่มีชิ้นดีแล้ว

 

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพตอนที่ 46   แล้วว  ความจริงเปิดเผยแล้วล่ะ!!!  ที่แท้เฮียจ้าวก็เป็นคนอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์คุลมถุงดำ เอ๊ย  ถุงชน ครั้งนี้เพื่อสร้างบทพิสูจน์น้องไข่นี่เอง  ถึงจะเข้าใจความกลัวและความกังวลของเฮียจ้าวเพราะจอมทัพเองก็จ้องจะทำร้ายทำลายความรักของเฮียจ้าวตลอดเวลาจริงๆ  แต่ยังไงซะ  น้องไข่กับหอมจันทร์ก็คือคนละคนกัน  การกระทำแบบนี้ไม่เป็นผลดีนอกจากสร้างบาดแผลอันแสนเจ็บปวดให้กับคนที่ตัวเองรักเหมือนเขารู้ความจริง  สายฮาอย่างน้องไข่ก็ดราม่าและเจ็บปวดเป็นเหมือนกันนะ  เพราะน้องไข่ก็มีหัวใจ!

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กเม้ามอยและพูดคุยกันได้ในเฟซบุ๊คกับทวิตเตอร์จ้า

[fc_fic]

 

[B52]

มารอคำอธิบาย

[Nus@nT@R@]

อ้าว....เฮียทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ

[minneemint]

มันไม่โอเคอะพี่

[JokerGirl]

เรื่องนี้แรงเกินไปนะเฮีย น้องไข่ก็มีหัวใจนะเห้ย

[k2blove]

 
อีดำทำให้น้องไข่เสียใจ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เฮียจ้าว หลอกคนรักเพราะไม่เชื่อใจ
หลอกแล้วหลอกอีก เพราะอยากแน่ใจว่าไข่จะไม่หักหลังตัวเอง

แต่ไข่ ก็มีหัวใจ พอรู้ว่าที่ตัวเองทุ่มเทความรักให้เฮียจ้าว
เฮียจ้าวไม่เชื่อ น่ะ มันทำลายความศรัทธา ความเชื่อใจ ความรักที่มีให้เฮียจ้าว
เฮียจ้าวก็แก้ปัญหาของตัวเองละกาน
       
 

[❣☾月亮☽❣]

เกินไป  ง้อไปเหอะสักปีสองปี

[areenart1984]

    ไม่ไหวแล้ว ปวดหมอง มึนตืบ ขอยาอม ยาดม ยาหม่องให้คนแก่หน่อย 

[แม่น้องเปา]

ไอ้เฮียเจ้า  สงสารน้องไข่ 

[mystery Y]

ดราม่าซะงั้น

[โอ]

โคตรเห็นแก่ตัว คิดว่าคนอื่นเจ็บไม่เป็นรึไง มันคนละคนกันป่ะ ถ้าไม่คิดเชื่อใจกันตั้งแต่ทีแรกก็ไม่ควรไปยุ่งกับน้องป่ะ กลัวโดนหักหลัง มากจนไม่กล้าเชื่อคนที่บอกรักและทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง ก็อยู่คนเดียวไปเหอะไอ้เลวเอ๊ย

[WwW]

​

ตอนที่ 47

พวกเราขอคืน

 

“ผมน่ะ…รักเฮียด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี  ฮึก…พยายามพร่ำบอก  พยายามพิสูจน์ตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าผมจะไม่มีวันเป็นเหมือนใครคนนั้นที่ทำให้เฮียเจ็บ  ทั้งที่ผมพยายามเข้าใจความเจ็บปวดและความกลัวของเฮียทุกอย่าง  แล้วทำไม  ทำไมทำกับผมขนาดนี้  หัวใจของผมเฮียกล้าเอามันมาล้อเล่นได้ยังไง!”

ตุ้บ  ตุ้บ  ตุ้บ

หมัดแล้วหมัดเล่าถูกปล่อยใส่แผงอกที่ผมชอบนอนซบมันทุกคืน  น้ำตามากมายรินไหลรดเสื้อของอีกฝ่ายจนเปียกชุ่ม

“ไอ้ไข่ พอแล้ว  มึงออกมา”

หมับ!

ไอ้ไม้พายกระชากผมให้ลุกขึ้น  มันดึงผมที่ร้องไห้อย่างหนักเข้าไปกอดไว้แน่น

“ผมคิดไม่ถึงเลยนะครับว่าพี่จ้าวจะใจร้ายได้ขนาดนี้  เล่นตลกกับความรู้สึกของเพื่อนผมเหมือนมันไม่มีหัวใจได้ยังไง  ไอ้ดำทั้งตัวดำทั้งใจเอ๊ย!”

ไอ้เล้งตะโกนด่าไม่ยั้งก่อนจะเข้ามาลูบหัวปลอบผม  ม่านน้ำตาทำให้ดวงตาพร่าเลือนจนมองไม่เห็นอะไรแล้ว

“เสียแรงที่ไอ้ไข่มันยกหัวใจให้คุณ”

เป็นครั้งแรกที่ไอ้หลามเอ่ยปากออกโรงปกป้องผมแบบนี้  พอได้รับการปกป้องและดูแลจากเพื่อนๆมันยิ่งทำให้ผมเจ็บปวด

“ถึงความรู้สึกของไอ้ไข่จะไร้ค่าสำหรับคุณ  แต่มันมีค่าสำหรับพวกเรามากนะครับ”

ต่อด้วยไอ้หมอนที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่  ผมรู้สึกได้ว่าพวกเพื่อนๆพร้อมจะอยู่เคียงข้างผมตลอดเวลา  อย่างน้อยในเวลาที่ทรมานที่สุดตอนนี้

ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว…

“ในเมื่อคุณไม่สามารถดูแลทั้งตัวและหัวใจไอ้ไข่ของพวกเราได้ดีพอ  ถ้าอย่างนั้น…”

“…”

“พวกเราขอคืน”

ไอ้ไม้พายเอ่ยปิดท้าย  มันกระชับวงแขนที่กอดผมอยู่ให้แน่นขึ้น  ดันหน้าผมให้ฝังลงไปบนแผงอกเพื่อไม่ให้ต้องทนมองคนใจร้ายที่ทำลายหัวใจของผมจนย่อยยับ

หมับ…

หันไปสวมกอดเพื่อนรักไว้แน่น  ร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดนั้น

“พวกนายจะพาไข่ม้วนไปไหน  ฉันไม่ให้ไป!  ไข่ม้วนเป็นเมียฉัน  ใครก็พาเมียฉันไปไหนไม่ได้!!!”

พลั่ก!!!

“เฮ้ย  ข้าวหลาม  ใจเย็นก่อน  ฉันขอล่ะ”

เสียงไอ้ปิงร้องห้ามขึ้น  แสดงว่าเสียงเหมือนใครสักคนถูกต่อยเมื่อกี้คงเป็นฝีมือไอ้หลามที่ซัดเฮียจ้าวสินะ…

“รู้ไว้นะว่าปกติผมไม่เคยทำร้ายใครก่อนโดยเฉพาะคนที่อายุมากกว่า  แต่ถึงกับทำให้คนอย่างไอ้ไข่ที่มองว่าโลกนี้มีแต่เรื่องสนุกสนานอยู่ตลอดเวลาต้องร้องไห้  ผมยอมไม่ได้”

“ฉันร้  ฉันรู้ว่าฉันผิด  ฉันพยายามบอกตัวเองหลายครั้งว่าให้เชื่อใจไข่ม้วน  พยายามคิดว่าพวกเขาคือคนละคนกัน!  แต่ความเจ็บปวดที่ฉันจมกันมันมาเกือบสิบปีไม่ได้หมดไปง่ายๆ  พวกนายเข้าใจไหมว่ามันเกาะกินอยู่ในใจฉันมากขนาดไหน!  ฉันต้องทนอยู่กับความกลัวว่าสักวันไข่ม้วนอาจจะทิ้งฉันไปหากแผนการของผู้ชายคนนั้นสำเร็จ!  คนที่ไม่เคยเจ็บปวดจนถึงขั้นต้องพึ่งจิตแพทย์แบบฉันอย่างพวกนายไม่มีวันเข้าใจหรอก”

“ใช่  พวกเราไม่เข้าใจ  สิ่งเดียวที่พวกเราเข้าใจและสนใจคือความรู้สึกของไอ้ไข่เท่านั้น!  สิ่งที่พวกเราเห็นคือไอ้ไข่ที่ไม่เคยรักใครมาก่อนกำลังรักคุณ  ไอ้ไข่ที่ไม่เคยยอมเหนื่อยเพื่อใครนอกจากเพื่อนกำลังทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อคุณ  ไอ้ไข่ที่เคยเป็นคนฉลาดและระวังตัวตลอดเวลาแต่กลับโง่ดักดานขึ้นมาเมื่อตกหลุมรักคุณ  ทั้งหมดนั่นคือความรักของไอ้ไข่ที่มอบให้คุณหมดหัวใจ  แต่คุณกลับไม่เห็นค่าของมัน”

“ไอ้พาย  พอแล้ว  พอแล้ว  พากูออกไปจากที่นี่ที  กูไม่อยากอยู่แล้ว  ไม่เอาแล้วมึง  ฮึก…”

จิกเล็บลงบนแผ่นหลังของไอ้ไม้พายแล้วร้องไห้หนักขึ้น

ผมมันโง่เหมือนที่พวกมันว่านั่นแหละ  จนวินาทีสุดท้ายก็ยังจะเชื่อใจเฮียจ้าวอยู่  ความเชื่อใจที่ส่งผ่านไปแต่กลับไม่ได้รับมันคืนกลับมาเจ็บปวดแบบนี้นี่เอง

ทนมารนแทบขาดใจเป็นยังไง  วันนี้ผมเข้าใจแล้ว

“ไข่ม้วน  ฉันขอโทษ   ให้โอกาสฉันเถอะนะ  ฉันรู้แล้วว่าฉันทำผิดไป  ฉันขอโทษที่พิสูจน์นายแบบนี้  ฉันขอโทษ  อยู่กับเถอะนะ  อย่าทิ้งฉันไป  นะไข่ม้วน”

“ไอ้พาย   ไป  พากูไปที”

“อืม  งั้นไอ้หลาม  ฝากจัดการด้วย  กูพาไอ้ไข่ไปที่รถก่อน  เดี๋ยวจะขับมารับ”

“อือ”

“ขึ้นหลังกู”

ผมผละตัวออกจากไอ้ไม้พายแล้วค่อยๆไต่ขึ้นหลังมันที่ย่อตัวลงให้ตามที่บอก  กอดคอเพื่อนรักไว้แน่น  ร้องไห้ไม่หยุด

“ไข่ม้วน  อย่าไป  ไข่ม้วน!”

พลั่ก!!!

“ผมเตือนแล้วนะว่าอย่ายุ่งกับไอ้ไข่อีก!”

“ไอ้หลามออมตีนหน่อยมึง  เข้าใจว่าโกรธ  แต่เดี๋ยวตายขึ้นมาแล้วมึงจะแย่”

ได้ยินเสียงไอ้เล้งร้องห้ามมันเอาไว้  แต่ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว  ในเมื่อตัวเฮียจ้าวเองยังกลัวตัวเองเจ็บปวดจนต้องทำร้ายจิตใจผมขนาดนี้  ผมเองก็ขอปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดด้วยการไปจากเฮียเหมือนกัน

ลาก่อนนะฮะ…

 

“ไอ้ไข่  กินข้าว”

“อือออออ”

ครางรับกลับไปขณะที่ยังนอนซึมกะทืออยู่บนฟูกนอนของไอ้ข้าวหลาม

ใช่…

ผมหลีกหนีความวุ่นวายของหัวใจมาอยู่ที่บ้านไอ้ข้าวหลามนั่นเอง!

“ก็เข้าหรอกนะว่าอยากจะหนี  แต่ทำไมต้องเป็นบ้านกูด้วย?”

“เพราะบ้านไอ้เล้งไอ้ดำมันรู้จักดี  ส่วนบ้านไอ้พายกูก็ไม่อยากรบกวนมัน  แน่นอนว่าบ้านไอ้หมอนก็หรูหราเกินกว่าที่กูจะเข้าไปในนั่งขี้ในส้วมได้  เลยเหลือแค่บ้านของมึงคนเดียวไงไอ้เพื่อนยาก”

ตอบคำถามไอ้หลามที่เดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ

สามวันแล้วที่ผมหนีมากบดานอยู่นี่  ไม่เปิดมือถือ  ไม่เช็คเฟซบุ๊ค  ตัดขาดจากโลกภายนอกทุกสิ่ง  มีเพียงพวกเพื่อนๆที่ผลัดกันโทรเข้ามาพูดคุยผ่านมือถือของไอ้หลามเท่านั้น

“วันนี้…คนๆนั้นก็ยังรออยู่นะ”

“อืม…”

พึมพำตอบรับกลับไปแล้วฟุบหน้าลงกับหมอนต่อ

‘คนๆนั้น’  ที่มันพูดถึงคือเฮียจ้าวนั่นแหละ  ไอ้ดำไปเฝ้ารอผมอยู่ที่หน้าห้องพักของไอ้เล้งตั้งแต่คืนวันแรกที่ผมตัดสินใจหนีออกมา  แม้ไอ้เล้งกับไอ้ปิงจะยืนยันว่าผมไม่ได้อยู่ที่นั่นก็ตาม  แต่เหมือนอีกฝ่ายจะตั้งใจรอจนกว่าไอ้เล้งจะยอมใจอ่อนยกโทษให้เพื่อเปิดโอกาสให้มันได้เข้าหาผมอีกครั้ง  ส่วนผมน่ะเหรอ…

นาทีนี้กูไม่อยากเห็นแม้แต่เงาของมันด้วยซ้ำ!

เรื่องที่ถูกพิสูจน์ความรักด้วยวิธีแบบนั้นไม่ได้ทำให้ผมเจ็บปวดเท่ากับที่ได้รับรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเฮียจ้าวไม่เคยเชื่อในความรักของผมเลย  ไม่ว่าผมจะพยายามทำดีและแสดงความรักให้เขามากมายแค่ไหน  แต่ทั้งหมดก็สูญเปล่าและดูไร้ค่าเมื่อคนที่ได้รับมันไม่อาจมองเห็นและสัมผัสได้  เหมือนมีผมพยายามเพื่อความรักของเราอยู่คนเดียว…

แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร  หากอีกคนหนึ่งพยายามที่จะฉุดรั้งความรักนี้ขึ้นมาจากหุบเหว  ขณะที่อีกคนกลับดั้นด้นจะผลักมันกลับลงไปท่าเดียว

“กูเหนื่อยว่ะไอ้หลาม  เหนื่อยเหี้ยๆเลย”

กระดึ๊บๆขึ้นไปนอนตักเพื่อนอย่างหาที่พึ่ง  ไอ้หลามวางมือลงบนหัวผมแล้วลูบไปมาคล้ายกลับจะกล่อมให้ผมนอนหลับไปซะ

“ความรักมันก็เหนื่อยแบบนี้แหละ  ยิ่งมึงรักเขามาก  มึงก็ยิ่งเหนื่อยมาก”

“เหมือนที่มึงเหนื่อยกับไอ้หมอนใช่ไหมวะ”

“…”

“อ่า…โทษที  กูพูดแทงใจดำสินะ”

รีบเอ่ยขอโทษเมื่อไอ้หลามมีสีหน้าเจื่อนไปทันตา  เหลือเวลาอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้ว  นั่นหมายถึงช่วงเวลาแห่งการแข่งขันระหว่างผมกับไอ้หมูหันที่ใกล้เข้ามาด้วย  แววแห่งความพ่ายแพ้ลอยมาแต่ไกลเลย  ความสามารถของกูเพิ่งพัฒนาในระดับวาดได้แค่มังกรเองนะ

บรรลัยล่ะสิงานนี้

“มึง…คิดจะให้อภัยเขาหรือเปล่า”

“ไม่รู้ว่ะ  ตอนนี้หัวใจกูมันชาไปหมดแล้ว  ถ้ากูรู้ว่าความรักมันจะทำให้ทรมานเหมือนถูกจับกดน้ำแบบนี้นะ  ชาตินี้ทั้งชาติกูจะไม่ขอมีความรัก  ถ้าได้อยู่กับพวกมึงเหมือนเมื่อก่อนตลอดไปก็คงจะดี  มีแคพวกเราเท่านั้น  แบบนั้นนะ…ดีมากเลยเนอะ”

“มึงก็รู้ว่าพวกเราอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ได้”

“…”

“สุดท้ายต้องมีวันที่แยกจากกันอยู่ดี”

“แยกพ่องมึงสิ  อย่าดราม่านะไอ้หลาม”

ผมยกมือขึ้นดีดหน้าผากมันไปเต็มแรง  ต้องช่วงชิงเอาเวลาที่มันจะได้เกาะติดหนึบกับไอ้หมอนมาแบบนี้แอบรู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน  แต่จะทำไงได้ล่ะ…

ไม่อยากอยู่คนเดียวนี่หว่า!

บ้านของไอ้หลามเป็นบ้านไม้สองชั้นที่มันอาศัยอยู่กับป้าซึ่งพอมีฐานะคอยส่งเสียให้มันเรียน  ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ที่เป็นนักพนันตัวยงวันๆเข้าแต่บ่อน  แต่ป้ามันเองก็ชอบเดินสายไปทำบุญบ่อยๆเลยไม่ค่อยได้อยู่บ้าน  ให้ไอ้หลามคอยดูแลบ้านแทนเป็นประจำ  ส่วนรายได้ที่ไว้ใช้จ่ายในแต่ละเดือนก็มาจากธุรกิจอพาร์ทเมนต์ของสามีคุณป้าที่เสียไปนั่นแหละ  โชคดีที่คุณป้าไม่มีลูกเลยรักและเอ็นดูไอ้หลามเหมือนลูกของตัวเอง  ทำให้เพื่อนของผมไม่ต้องไปจบอนาคตเป็นคนคุมบ่อนอยากที่พ่อแม่มันหมายมั่นจะให้เป็น

“ปากเก่งแบบนี้ค่อยสมกับเป็นมึงหน่อย”

“พะ…พูดห่าไรเนี่ย  กูก็เป็นกูคนเดิมนั่นแหละ  เพิ่มเติมคือถูกผัวย่ำยีหัวใจมาก็แค่นั้น”

“หึๆ”

ไอ้หลามหัวเราะในลำคอพลางก้มมองผมที่นอนหงายจ้องหน้ามันอยู่ก่อนแล้วบนตักของผมมันเอง  พักหลังผมไม่ค่อยได้พูดคุยกับเพื่อนคนนี้เท่าไหร่นัก  ด้วยมันตัวติดกับไอ้หมอนแจบวกกับอยู่ด้วยกันทุกวัน  เจอหน้ากันทุกวันทำให้ไม่เคยคิดเลยว่าความจริงนั้นในแต่ละวันเราพูดคุยกันน้อยแค่ไหน  แต่ทั้งๆที่ความสัมพันธ์เริ่มห่างเหินมากขึ้นทุกที  ในช่วงเวลาที่ผมทุกข์ทรมานที่สุดและไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี  ไอ้หลามกลับเป็นอีกหนึ่งคนที่ยืนหยัดอยู่เคียงข้างและปกป้องผม  มือคู่นี้ของมันช่วยฉุดผมขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง…

“ขอบใจนะ  ที่มึงไม่ทิ้งกู”

“คนบ้าอย่างมึงถ้าพวกกูทิ้งไปก็คงหาเพื่อนคบไม่ได้หรอก”

“อ้าวไอ้เวร!”

ครืด…ครืด…

บทสนทนาแบบเถื่อนๆถูกขัดด้วยสายเรียกเข้าจากมือถือของไอ้หลาม  มันรีบกดรับเมื่อหน้าจอขึ้นชื่อไอ้เล้งเป็นคนโทรเข้าก่อนจะกดเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ผมได้ยินด้วย

“ว่าไงไอ้เล้ง”

[อะ...ไอ้ไข่เหรอ  กู…มีเรื่องจะบอกว่ะ]

“อะไรวะ?”

แหงนหน้ามองไอ้หลามพลางขมวดคิ้วมุ่น  น้ำเสียงของคนโทรมาฟังดูแปล่งๆชอบกล  เริ่มรับรู้ได้ถึงลางสังหรณ์อันไม่น่าอภิรมย์ยังไงไม่รู้

[คือ…]

“…”

[พี่จ้าวกำลังไปหามึง!]

“ฮะ?  อะไรนะ  ขออีกรอบชัดๆ  พูดเร็วแข่งกับสี่จีแบบนั้นกูฟังไม่ทันเว้ย”

[กูบอกว่า…พี่-จ้าว-กำ-ลัง-ไป-หา-มึง ชัดไหม!]

“ชัด!!!  แล้วมันรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่ไหน!”

ผลุดลุกขึ้นจากตักไอ้หลามแล้วตะโกนถามปลายสายอย่างตกใจ  ตายๆๆ  แบบนี้ตายแน่ๆ  กูยิ่งรักยิ่งหลงไอ้ดำมากกว่าปกติอยู่ด้วย  ขืนเจอหน้าคงได้ใจอ่อนชัวร์ป้าบ  กลัวไม่อยากเจอ!  ไม่เอาโว้ยยยยย!

[คือกู…]

“ไอ้เล้ง…อย่าบอกนะว่ามึง!  โหยยย  ไอ้เพื่อนเหี้ย  รีบไสหน้ามาให้กูกระทืบเดี๋ยวนี้เลยนะมึง!”

[กูขอโทษๆๆๆ  ขอโทษจริงๆ  แต่กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว  พี่จ้าวเล่นมานั่งปักหลักอยู่หน้าห้องกูไม่ยอมลุกไปไหน  กินก็ไม่กิน  นอนก็ไม่นอนจนสภาพใกล้จะตายแล้วนะเว้ย  ถ้าไม่ได้ปิงไปจับเอาน้ำกรอกปากคงตายห่าเป็นผีเฝ้าหน้าห้องกูไปแล้ว  เจ้าของอพาร์ทเมนต์เลยขอร้องให้กูช่วยทำอะไรสักอย่างเพราะคนแถนี้เขาหลอนกันหมดแล้ว  ที่สำคัญ…ปิงก็มาช่วยขอร้องด้วย  ปิงบอกว่าพี่จ้าวเขาอยากเจอมึงจริงๆ]

“ไอ้เห็นผัวดีกว่าเพื่อน!!!”

ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเลย!!!

[แต่กูว่าเจอหน้ากันตรงๆก็ดีเหมือนกันนะไอ้ไข่  จะได้พูดคุยกันให้เด็ดขาดไปเลย  มึงเองก็หนีมาโดยที่ความสัมพันธ์ยังคลุมเครือไม่ใช่เหรอ  ถ้ามึงอยากจะตัดให้ขาด  ก็บอกเลิกและจบความสัมพันธ์ไปซะ  เอาให้พี่จ้าวรู้ไปเลยว่ามันหมดหวังในตัวมึงแน่ๆแล้ว  ค้างคาอยู่แบบนี้มึงไม่อึดอัดเหรอไอ้ไข่  อีกอย่าง…มึงจะหนีตลอดไปไม่ได้  ไม่งั้นคนที่จะไม่มีความสุขก็คือตัวมึงเอง]

“เรื่องนั้น…”

[เอาเป็นว่าถ้ามึงพร้อม  มึงก็แหกอกคุยกันซะ]

“เปิดก็พอมั้ง  ถ้าถึงขั้นต้องแหกกูคงไม่ไหว  มึงก็รู้ว่ากูกลัวเข็ม…”

[ยังจะมาตลกอีกนะ!]

“เอ้า  ผิดอีกกู…”

[ปิงมาแล้ว   เดี๋ยวกูรีบไปหา  แค่นี้นะ]

แล้วก็วางสายไป

ผมมองหน้าไอ้หลามพลางนึกคิดว่าควรทำยังไงต่อไปดี  ยังไงซะเดี๋ยวเฮียจ้าวก็คงจะมาที่นี่แน่ๆ  ถึงเวลาที่ผมต้องตัดสินใจแล้วสินะ

จะเอายังไงต่อไปกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้

เดินไปข้างหน้าต่อหรือ…

…จบมันซะ

ออดๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ไข่ม้วน!  ไข่ม้วน!  นายอยู่ข้างในใช่ไหม!  ไข่ม้วน!”

“ตายยากฉิบ  เปิดประตูไปไหนก็ได้มาหรือไงวะ”

เจ้าของบ้านสบถก่อนจะลุกออกไปที่หน้าบ้าน  เสียงกดออดดังระรัวแบบไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่อง  ผมลุกขึ้นยืนชะเง้อมองออกไปด้านนอก  ถึงจะไม่ได้เห็นทั้งหมด  แต่แค่เส้นผมพวกนั้นผมก็จำได้แล้วว่าต้องเป็นเฮียจ้าวแน่ๆ

“ไข่ม้วน!  ออกมาคุยกันก่อน  ขอร้องล่ะ!  คุยกับฉันก่อนนะ  ไข่ม้วน!!!”

“เอาไงไอ้ไข่  ขืนปล่อยให้ยืนตะโกนต่อไปคงถูกบ้านข้างๆออกมาสาดน้ำไล่แน่ๆ  อีกอย่าง…”

ครืน…ครืน…

เสียงฟ้าคำรามดังก้องไปทั่ว  เงยหน้ามองพบกลุ่มเมฆฝนกำลังรวมตัวกันอยู่บนนั้น  ผมยืนมองเฮียจ้าวกับไอ้หลามอยู่ข้างใน  ร่างสูงในสภาพอิดโรย  ขอบตาดำคล้ำและผมเป้าที่ยุ่งเหยิงเกาะประตูรั้วชะเง้อมองเข้ามาข้างในด้วยสายตาแห่งความคาดหวัง  รอบดวงตาบวมปูดเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก  ที่ผมรู้ก็เพราะผมเองก็มีสภาพไม่ต่างกันนั่นแหละ

เราต่างก็เจ็บปวดกันทั้งคู่…

“กูจะออกไป”

“แน่ใจนะ”

“อือ”

เพื่อจบความเจ็บปวดทั้งหมดนี้  เพื่อไม่ให้เฮียจ้าวต้องเจ็บปวดกับความหวาดกลัวในความรักอีกต่อไป  รวมถึงผมเองจะได้ไม่ต้องทรมานกับความทุ่มเทที่เสียเปล่า

ผมตัดสินใจแล้ว…

แอ๊ด…

ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด  เฮียจ้าวก็ระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจจนแทบจะปีนรั้วเข้ามา  ผมมองสภาพผู้ชายที่เคยเพอร์เฟกต์ในสายตาของผมด้วยความสงสาร  ผมรู้ดีว่าคนๆนี้กลัวการถูกทิ้งมากแค่ไหน  ความทรมานเพียงคนเดียวที่เขาได้รับมาเกือบสิบปีมันยากที่จะหมดไปในช่วงเวลาสั้นๆที่ผมเข้ามา

ผมเข้าใจ…

เข้าใจ…

และผม…ยอมแพ้ด้วย

“ไข่ม้วน  ในที่สุดฉันก็ได้เจอนาย”

เอ่ยออกมาพร้อมน้ำตาที่รื้นขึ้น  ผมเดินเข้าไปหาเขาจนร่างสูงสามารถสอดมือเข้าทางประตูรั้วแล้วประคองใบหน้าของผมไว้  รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนใบหน้าที่แสนโหยหา

“ไข่ม้วน   ไข่ม้วนของฉันจริงๆด้วย”

“ฮะ  ผมเอง”

“ไข่ม้วน  ฉันขอโทษ  ฉันผิดไปแล้ว   ฉันรู้แล้วว่านายรักฉันจริงๆและนายจะไม่ทิ้งฉันไปเด็ดขาด  กลับมาหาฉันเถอะนะ  เรามาปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง  ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจอีก   ฉันจะดูแลนายอย่างดีตลอดชีวิตของฉันเลย  นะ...นะไข่ม้วน”

ผมไม่ตอบ  น้ำตาค่อยๆรินไหลออกมา  มือทั้งสองข้างยกขึ้นจับมือของเฮียจ้าวที่ประคองหน้าผมเอาไว้อีกต่อ  หลับตาพริ้มเพื่อซึมซับเอาความอบอุ่นจากฝ่ามือคู่นี้

อย่างน้อยก็ขอจดจำมันเอาไว้ให้นานที่สุด…

ในเมื่อเฮียจ้าวไม่สามารถก้าวผ่านความกลัวในอดีตไปได้จนกลายเป็นความเจ็บปวดที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ยังคงสร้างบาดแผลในใจได้อยู่ดี  ส่วนผมก็ยอมแพ้ที่จะพิสูจน์ความรักที่มีให้เขาเห็นและหัวใจเริ่มคิดหาวิธีปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดเจียนตายขึ้นมาบ้างแล้ว

ทางเลือกเดียวที่สุดในตอนนี้จึงมีเพียงแค่หนทางนั้นเท่านั้น

“เฮียจ้าวฮะ”

“…”

“เรา…”

“…”

“เลิกกันเถอะ”

ครืน!  ครืน!

เหมือนมีสายฟ้าผ่าลงมากลางหัวใจของผมเช่นกัน…

 

 

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพตอนที่ 47   แล้วว  ดราม่าความรักจัดหนักจัดเต็มมากๆ  ในที่สุดน้องไข่ก็ตัดสินใจที่จะหยุดความสัมพันธ์ของตัวเองและเฮียจ้าวเอาไว้  ทั้งนี้เพื่อปกป้องหัวใจตัวเองจากความเจ็บปวด  และเพื่อปลดปล่อยเฮียจ้าวออกจากความหวาดกลัวเรื่องความรักโดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้ตัวเองเลย  แล้วอย่างนี้เรื่องราวของพวกเขาจะเป็นยังไงต่อไป  ความสัมพันธ์ที่จบลงไปแล้วจะสามารถงอกเงยขึ้นมาใหม่ได้หรือไม่?  ตอนต่อไปพบกับเฮียจ้าวเองเลยจ้า

ปล.  แก๊งนี้เขารักกันจริงๆนะเนี่ยยยย

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กเม้ามอยและพูดคุยกันได้ในเฟซบุ๊คกับทวิตเตอร์จ้า

[loveview]

เฮียต้องได้รับบทเรียน

[muiko]

สงสารไข่ม้วน
เฮียจ้าวมันเกินไปอ่ะ เข้าใจนะว่าเคยเจ็บปวดมาเป็นสิบปี
แต่ทำแบบนี้มัน เห็นแต่ตัวเองเกินไปอ่ะ
รักไข่ม้วนจริงๆรึเปล่า ถึงได้ไม่สนเลยว่าจะทำให้ไข่เสียใจแค่ไหน
เลิกกันไปก็ดีละ...

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สงสารไข่ม้วน
เฮียจ้าวมันเกินไปอ่ะ เข้าใจนะว่าเคยเจ็บปวดมาเป็นสิบปี
แต่ทำแบบนี้มัน เห็นแต่ตัวเองเกินไปอ่ะ
รักไข่ม้วนจริงๆรึเปล่า ถึงได้ไม่สนเลยว่าจะทำให้ไข่เสียใจแค่ไหน
เลิกกันไปก็ดีละ...

ก็ว่างั้น
เจ็บปวดทั้งคู่
       
 

[fc_fic]

 

[JokerGirl]

 

[Billie]

 

[Nus@nT@R@]

เฮียสมควรที่จะได้รับบทเรียนอันเจ็บปวด

[areenart1984]

ทำให้คนที่มองโลกสวย ๆ อย่างไข่ม้วนช้ำใจได้นี่ ไม่รู้จะด่าอย่างไงแล้ว 

[k2blove]

ขนาดเศร้ายังตลกได้นะไข่ บอกเลิกอย่างนั้น ไม่คิดถึงเฮียจ้าวหรือไข่

[❣☾月亮☽❣]

เลิกกันแล้วใช่ทางแก้เหรอ

[Tiffany]

สงสารน้องไข่ ลองใจหนักไปมั้ยเฮีย

[mystery Y]

เฮ้อ~

[วายซ่า]

ก็แยกปันซักพักก็ดี ให้เฮียมันได้พิสูจน์ใจตัวเองจริงๆ ว่าจะยอมทิ้งอดีตได้ไหม

ยังงัยน้องไข่ที่รักเฮียหมดใจ ก็ต้องยอมรับเฮียคนใหม่ได้แน่ๆ