บททดสอบที่ 6
ความอ่อนไหว
{เพลิง} ผมมองไอ้พายหอบหิ้วไอ้เพื่อนปลวกของมันกลับมาห้อง ด้วยความโมโหผสมกับความรู้สึกอึดอัดขัดอกขัดใจ ก็เพราะแม่งเล่นเมาชนิดที่เรื้อนเอาโล่ขนาดนี้ ทั้งที่เตือนแล้วห้ามแล้วก็ยังอวดดีใส่ แล้วดูสภาพดิ น่าทุบฉิบหาย
“นี่ไง กูบอกแล้วว่าแม่งต้องเมา ดูดิ๊แม่งเมาจริงๆ ด้วย สัดถ้ามึงจะเมาเบอร์นี้วันหลังอย่ามากับกูนะ หน้ากูบาง อายคน”
ไอ้พายหิ้วปีกเพื่อนมันที่ทำท่าเมาไม่รู้เรื่องรู้ราว
“อ้ายพี่เพลิง พี่แม่งร้ายว่ะ ผมชอบพี่ไปได้ยังงายยยย” ไอ้เด็กเรื้อนมันแหกปากขึ้นมาระหว่าที่เราทั้งสามคนกำลังขึ้นลิฟท์
“มึงพูดดีดีนะ เมาแล้วปากหมานะมึงอ่ะ”
“เออไง ปากหมาเหมือนกันเลย ก็พี่อ่ะ ชอบด่าผม เกลียดผมมากหรือไง พูดกับผมเพราะๆ บ้างไม่ได้เหรอ” มันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ผมอย่างใจหน้าด้าน แล้วก็ผลักไอ้พายกระเด็นไปสองก้าว “แต่ผม โคตรชอบพี่เลย”
“ไอ้กันต์ เบาๆ หน่อยได้มั้ย หูกูจะแตก” ผมได้ยินเสียไอ้พายหัวเราะลั่น “จะสารภาพรักกันก็ไปทำกันสองคน กูคนกลางฟังแล้วจั๊กจี้”
ผมเปิดประตูห้องให้ไอ้พายที่หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย พร้อมกัยลากเพื่อนเส็งเคร็งของมันเข้ามาข้างใน
“แต่ผมแม่งโคตรชอบพี่เลย พี่แม่งคนจริง คนตรง แถมพี่แม่งหล่อที่สุดในใจผมเลยนะพี่” มันเอื้อมมือทำท่าจะมาจับหน้าผม แต่ผมผงะหนีอย่างตกใจ
“มึงอย่า! ไอ้พายมึงมาเอาแม่งไปเลย เดี๋ยวกูห้ามใจไม่ไหวเผลอถีบมันเข้า”
“พี่จะไปถือสาคนเมาทำไม ฮ่าๆๆ แม่งเมาน่ารักจะตาย”
“ดูตรงไหนว่าน่ารัก ธรรมดากูก็เบื่อแม่งจะตายล่ะ มาเจอไอ้อาการเมาเรื้อนของแม่งนี่อีก เพื่อนมึงนี่แม่ง”
“พี่จะบ่นอะไรนักหนา กินเหล้ามันก็ต้องเมาดิวะ” ไอ้พายหัวเราะร่วนไม่หยุด
“แต่แม่งเมาไม่เหมือนคนอื่น มึงดูมัน มีสติที่ไหน พวกลากไปข่มขืนทำไง เผลอแป๊บเดียวแม่งโดนหิ้วไปแล้วเห็นมั้ย”
“หวงมันเหรอ”
“กูรำคาญ”
“ปากแข็ง”
“แต่ที่แข็งแน่ๆ คือแข้ง อยากลองมั้ยมึง”
“พี่แม่งเดายากว่ะ เดี๋ยวด่ามัน เดี๋ยวก็ทำท่าเหมือนหวงมัน เอาสักอย่าง”
“กูไม่เหี้ยอะไรทั้งนั้นล่ะ”
“เบื่อคนปากไม่ตรงกับใจ รำคาญว่ะ ผมไปนอนดีกว่า” ไอ้พายเดินหนีไปเฉยๆ ไม่มีท่าทีห่วงหาอาทรไอ้เพื่อนปลวกของแม่งสักนิด ปกติเห็นรักันจริงรักกันจัง ทีงี้แม่งเสือกทิ้งดื้อเลยเนี่ยนะ
“แล้วมึงไม่เอามันเข้าไปนอนด้วยล่ะ”
“ไม่เอา เดี๋ยวมันอ้วก ให้มันนอนข้างนอกแหละ พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บซาก”
“มึงจะทิ้งมันไว้อย่างงี้นะ”
“เออ ถ้าพี่เวทนามันก็เอามันเข้าไปนอนด้วยดิ หรือถ้าไม่ก็ปล่อยมันไว้อย่างนั้นล่ะ ผมง่วงล่ะ ขืนเอามันเข้าไปด้วยนอนไม่หลับพอดี ว่าแต่พี่เหอะ ใจดีเอามันเข้าไปนอนด้วยก็ได้นะ แต่อย่าไปซุยมันล่ะ มันยังซิงอยู่นะเว้ยพี่”
“ไอ้เหี้ยพาย” ผมทำท่ายกตีนถีบมัน ขณะที่ไอ้น้องชายปากหมาเดินหัวเราะร่าเข้าห้องของตัวเองแล้วกดล็อคประตูดังแกร๊ก
ไอ้พายทิ้งเพื่อนมันนอกเกลือกบนโซฟาอย่างไม่ดูดำดูดี ผมมองมันอย่างชั่งใจ ว่าจะเอายังไงกับมัน จะทิ้งให้นอนจมกองอ๊วกดี หรือจะช่วยสงเคราะห์มันด้วยการเอาน้ำสาดให้สร่างเมาดี
แต่ไม่ว่าจะทางไหนแม่งก็มีแต่คำว่าเลอะเทอะ
“พี่เพลิง พี่เกลียดผมเหรอ” มันเพ้ออีกระรอก
“…”
“พี่ไม่เกลียดผมได้ไหมอ่ะ”
มันมองท่าทางออดอ้อนของมันด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโมโห ทั้งรำคาญ แต่ก็มีคำว่าสงสารอยู่กระจิ๊งหนึ่งก็ตรงที่มันทำเสียงอ้อนนี่ล่ะ
“กูเกลียดเพราะมึงทำตัวแบบนี้แหละ”
“ผมทำอะไรผิด”
“มึงไม่รู้ตัวเหรอ”
“ผมแค่ชอบพี่ มันผิดมากเหรอที่ผมชอบพี่”
“…”
“ชอบมาก ชอบจริงนะ” มันลุกขึ้นมาอย่างยากเย็น แล้วนั่งจ้องหน้าผมทั้งที่ดวกตาปรือแดงก่ำ
“ไอ้กันต์ ไอ้เหี้ย มึงจะตะโกนให้ข้างห้องเขามาด่าหรือไง”
ไอ้กันต์ที่เมาแล้วไร้สติโดยสิ้นเชิง แผดเสียงดังแปดหลอด ไม่สนว่าตอนนี้มันจะปาเข้าไปตีหนึ่งตีสองแล้ว
โวยวายไม่โวยวายเปล่า ยังมาสารภาพรักกูอี๊ก ป่านนี้ไอ้พายแม่งเก็บข้อมูลรอเวลาเอามาล้อเลียนจนลูกบวชแน่ กูแม่งก็อายเป็นนะ นี่โทษเพราะความที่มันเมาเลย ทั้งที่ผมเตือนมันนอกจากที่มันจะไม่ฟังเสือกยังดึงหน้าใส่ผมอีก
ทีนี้อยากจะดูน้ำหน้าไอ้คนที่บอกว่าดูแลตัวเองได้ซิ ว่ามันจะเก่งสักแค่ไหน แล้วเห็นมั้ย สุดท้ายก็ต้องมานอนห้องผมอยู่ดี บอกแล้วแม่งเก่งไม่ตลอดหรอก
“ผมเสียใจว่ะ เวลาพี่ไปกับคนอื่นอ่ะ แม่งเหมือนหายใจไม่ออก”
“ใครเอาตีนอุดจมูกมึง” ผมย้อนกลับแบบมีโมโห
“มันเหมือนพี่เอาตีนกระทืบหัวใจผมมากกว่าาาาา”
กูก็เป็นของกูแบบนี้นี่หว่า แต่ไหงกลับรู้สึกว่าตัวเองผิด ทำไมกลับรู้สึกว่าผมทำอะไรบางอย่างที่ไม่ควรแก่การให้อภัยเอาเสียเลย
“…”
“พี่ไม่ชอบผมไม่เป็นไร แต่พี่อย่าเรื่อยเปื่อยไปทั่วซิ ผมไม่ไหวว่ะ”
เสียงของไอ้กันต์มันชวนให้หดหู่แปลกๆ ว่ะ มึงอย่าดรามาให้กูรู้สึกผิดเด่ ไม่ใช่เมียกูสักหน่อย
“แล้วใครใช้ให้มึงมาชอบ”
“ก็ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ไง ผมแม่งโคตรงี่เง่า”
“รู้ตัวก็ดีมึงอ่ะ”
“โกรธตัวเองว่ะ โกรธพี่ด้วย”
“มาโกรธกูเรื่องไร แล้วมีสิทธิ์ไรมาโกรธกู”
“ก็รู้ว่าไม่มีไง ถึงพี่จะไปทำอะไรกับผู้หญิงคนไหน ผมแม่งก็ไม่มีสิทธิ์ แต่ผมก็โกรธพี่อยู่ดี ทั้งโกรธทั้งน้อยใจ”
“…”
เมาแล้วตรงฉิบหายเลยแม่งเอ้ย!
คือมึงตรงไป ตรงจนไม่ได้ไว้หน้าความมาดแมนของกูเล้ยยย! ปกติก็รู้นะว่ามันชอบ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เคยโจ่งแจ้งขนาดนี้
ถึงกูจะไม่ได้อ่อนไหวอะไรง่ายๆ แต่พอเจอย้ำๆ ซ้ำๆ แบบนี้ ใจมันก็แกว่งป่ะวะ
“ผมหึงพี่ ไม่รู้เอาความมั่นหน้าอะไรไปคิดแบบนั้นเน๊อะ”
“…”
“ผมอ่ะ รู้ว่าพี่เป็นคนชัดเจน แต่ผมก็ชัดเจนเหมือนกัน ผมชอบ อ๊วกกกกกกก”
“ไอ้กันต์ ไอ้เวร!”
“อ๊วกกกก”
มึงแดกอะไรเข้าไปบ้างเนี่ย!
มันปล่อยของที่คั่งค้างออกมาจนเละไปหมด สภาพของไอ้กันต์ตอนนี้ที่เลอะเทอะไปหมดเพราะเหล้ากับอาหารที่อยู่ในกระเพาะสารพัดสารพัน
“ไอ้กันต์ สัด! พรมกู เดี๋ยวๆ รอก่อนอย่าเพิ่งปล่อย”
ผมรีบห้ามมันแล้ววิ่งพล่านเพื่อหาถังขยะสักใบเพื่อเอามาให้ไอ้เด็กขี้เมา แต่ไม่ทันแล้วครับ ตอนนี้ทั้งพรม โซฟา แล้วก็ตัวมันไม่ต่างอะไรไปจากกองขยะเปียกที่ดูไม่จืด
“มึงนี่แม่ง” พูดไปก็ขยี้ผมตัวเองไป “ไอ้พาย มึงมาดูเพื่อนมึงเลย หนีไปนอนแล้วทิ้งมันไว้แบบนี้เหรอ โถ่เว้ย ภาระชัดๆ” ผมตะโกนเสียงดัง แต่ไม่ว่าจะยังไง ไอ้น้องชายตัวดีก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาดูศพเพื่อนรักแม้แต่น้อย
“แหวะ” มันสำรอกออกมาอีก
และรอให้ไอ้กันต์อ๊วกจนหมดไส้หมดพุง
“เดี๋ยวฟื้นขึ้นมาเมื่อไร กูจะจัดให้หนักเลยมึง”
ถึงปากผมจะพูดไป แต่ก็ไม่วายยกร่างไอ้กันต์ขึ้นมาในอ้อมแขน แม้มันจะทั้งเหม็นและมอมแมมเหมือนหมากก็เหอะ แต่ผมก็ยังเวทนาด้วยการลากมันเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้มันนั่งแมะอยู่กับพื้น แล้วจัดการลอกคราบมันออกไปจนหมดเหลือไว้แค่กางเกงบ๊อคเซอร์ตัวเดียวของมันจากนั้นก็เอาน้ำราดมันตั้งแต่หัวลงมา เพื่อล้างคราบต่างๆ นาๆ ที่มันทำเอาไว้
“เฮ้ย! หนาวนะโว้ย ปล่อย”
“มึงโว้ยกับใคร”
“…”
“นี่กูพระเพลิงนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่นมึง”
ผมผลักหัวมันแรงๆ ให้สำนึก
“ผมหนาว”
ปากมันสั่งหงึกหงัก แต่ทำเสียงอ่อยลง ดูเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่ากำลังพูดกับใครอยู่
“มึงก็ลุกขึ้นมาล้างเนื้อล้างตัวดีๆ จะได้เสร็จเร็วๆ”
“ผมลุกไม่ไหว หัวมันหนัก”
“ก็อวดเก่งแดกเข้าไปสิ เป็นไงมึง ผิดคำพูดกูมั้ย”
“…”
เราสองคนมองหน้ากัน ผมที่ถือฝักบัวอยู่มองหน้าแดงระเรื่องของมัน ปากกระจับได้รูบของมันสั่นระริกจนผมอดสงสารไม่ได้ ก็ปกติผมชอบอาบน้ำเย็นเพราะอาบน้ำอุ่นมันผิวแห้ง ทีนี้ก็เลยไม่ได้ปรับอุณหภูมิให้
“น้ำเย็นนี่ล่ะมึง จะได้สร่าง”
“ขอน้ำอุ่น ผมหนาว”
“ไม่ มึงดื้อ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง เอ้าเร็วๆ เข้าลุกขึ้นจะได้เสร็จ กูจะได้นอนสักที ต้องมาวุ่นวายกับภาระอย่างมึงเนี่ย เสียเวลา”
ผมพูดเหมือนตัดความรำคาญ แต่เอาจริงๆ ใจเป๋เหมือนกันว่ะ
ไม่เอาๆ อย่าอ่อนไหว มันไม่แมน
“พี่มาช่วยผมทำไม”
เออ นั่นสิ
ทำไม?
“พอ! สะอาดแล้ว” ผมปิดน้ำ “เอ้า นี่ผ้า เช็ดตัวซะ กูรอข้างนอก”
ผ่านไปครู่ใหญ่ ไอ้กันต์ก็เดินเซเล็กน้อยออกมาจากห้องน้ำด้วย อาการมันดูดีขึ้นหลังจากโดนน้ำเย็นๆ ราดหัวเข้าไป ผมเดินไปที่ตู้แล้วหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นของตัวเองออกมา แล้วโยนใส่หน้ามันก่อนที่จะเป็นฝ่ายเดินเข้าห้องน้ำบ้าง
“มึงนอนนี่ก็ได้ ข้างนอกเละเทะเหมือนสมรภูมิรบ เพราะอ๊วกมึงนั่นล่ะ ส่วนไอ้พายเพื่อนมึงแม่งปิดห้องเงียบไปแล้ว” ผมบอกเสียงเรียบ แล้วก็เดินเลี่ยงไปอาบน้ำโดยที่มีไอ้กันต์มองมาด้วยสายตางงเหมือนหมาเอ๋อ
“…”
ผมผลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง โดยมีไอ้กันต์ที่นอนตัวแข็งเป็นก้อนหินนอนห่างออกไปไม่ถึงเมตร ผมนอนหงายลืมตามองเพดานในความมืด ไตร่ตรองเรื่องต่างๆ ที่วนเวียนเข้ามาในหัว ซึ่งเรื่องเหล่านั้นคือเรื่องของไอ้คนที่นอนอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน
วันนี้ผมพยายามที่จะใช้ชีวิตให้เหมือนเดิม ด้วยการออกไปกับสาวที่เจอกันในร้านเหล้า เธอสวย เซ็กซี เป็นผู้หญิงในอุดมคติที่ผมชอบ มีนม แล้วก็มีก้นที่น่าตีเป็นที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมตอนที่ผมจูบกับเธออยู่นั่นใบหน้าหงอยๆ ของไอ้กันต์ก็ผุดขึ้นมาในสมอง แล้วก็พาลไม่อยากทำอะไรๆ ต่อไปเสียฉิบ
ผมนึกถึงดวงตาที่แสนเศร้าของมันที่แอบมองผมตลอดตั้งแต่เข้าร้านมา ตั้งแต่สาวคนแรกขอเบอร์ สาวคนที่สองแลกไลน์ แล้วสาวคนสุดท้ายที่ขยับมานั่งตัก ผมเห็นตลอดว่ามันกำลังมอง ผมทำกับมันเหมือนคนใจร้าย ทั้งที่รู้ว่ามันชอบ ทั้งที่รู้ว่ามันมีใจ แต่ผมก็ยังยั่วมันด้วยการแสดงท่าทางสนใจผู้หญิงคนอื่นให้มันเห็น
ผมรู้ว่ามันเสียใจ แล้วผมก็รู้ว่ามันเศร้า...
ผมก็แค่ไม่อยากให้มันรู้ว่าผมเองก็ไขว่เขวกับมันอยู่นิดๆ หน่อยๆ
มันเสียฟอร์ม
มันไม่เซลฟ์
โว้ยยยยย!
สับสน ไม่เอา ไม่ชอบแบบนี้
“กันต์”
“…”
“ไอ้กันต์”
“…”
“กูรู้ว่ามึงไม่หลับ”
“ครับ”
“ทำไมมึงต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยวะ”
“แบบไหนครับ”
“ก็แบบว่า... หึง”
“… ก็เพราะว่าผมหึง”
“มึงกับกู ไม่ได้เป็นไรกัน จะมาหึงกูทำไม”
“ผมขอโทษที่ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้”
เสียงของไอ้กันต์เบาหวิว ในความมืดผมไม่รู้ว่ามันกำลังแสดงสีหน้าแบบไหน แต่เสียงมันดูเศร้าๆ
“มึงไม่ควรชอบกู มึงไม่รู้เหรอว่ากูมีแต่แฟนที่เป็นผู้หญิง”
“…”
“กูไม่เคยชอบผู้ชาย”
“…”
“มึงได้ยินที่กูพูดไหม”
“…”
“ไอ้กันต์ มึงได้ยินหรือเปล่า” ผมส่งเสียงให้ดังกว่าเก่าอีกนิด แล้วก็หันไปมองมันที่กำลังหันหลังให้อยู่
“ครับ ได้ยิน”
เสียงไอ้กันต์สั่นเครือ
“งั้นมึงก็ควรเลิกชอบกู”
“…”
“กูเป็นพี่มึงได้ แต่เป็นคนรักของมึงไม่ได้ มึงอย่าดื้อ”
“ผมเคยลองแล้ว”
“มึงควรมองคนอื่นที่ไม่ใช่กู กูไม่ใช่สำหรับมึงหรอก”
ผมพูดแต่ใจมันกับหวิวๆ ไอ้คำว่าให้มันไปมองคนอื่นมันพูดออกไปได้ไม่เต็มปากสักเท่าไร ในนั้นมันยังมีคำว่าหวงมันอยู่หน่อยๆ ยิ่งตอนที่มันสนิดกับรุ่นพี่คนอื่น
“ผมทำให้พี่รู้สึกไม่ดีเหรอ”
“…”
เสียงแม่งเศร้าว่ะ ผมเลยพูดไม่ออก ไม่เคยหักอกผู้ชาย เพิ่งครั้งนี้ครั้งแรกนี่ล่ะ
“ผมขอโทษนะพี่”
เราอยู่ภายใต้ความเงียบกันเนิ่นนาน แต่ผมกลับรู้สึกว่าความเงียบนั้นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสงบ ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองอาจจะกำลังเสียอะไรในชีวิตที่อาจจะสำคัญมากๆ ไปก็ได้
ผมลุกขึ้นนั่ง แล้วหันไปมองอีกคนที่หันไปทางอื่น ด้วยเซ้นท์ทำให้ผมรู้ว่าไอ้กันต์มันไม่ได้หลับ
“มึง! ร้องไห้ทำเชี่ยไร”
ผมโวยเสียงหลงเมื่อเห็นว่าไอ้เด็กน้อยข้างๆ น้ำตาไหลเป็นทาง ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้
ใครตาย! เรื่องนี้ไม่มีใครตายนะมึง ร้องไห้เพื่อ
มันหลับตา แล้วเอามือเช็ดแก้มตัวเอง ทำท่าเหมือนกำลังหลับ แต่กูบอกได้เลยว่าแม่งไม่เนียน
“ไอ้กันต์”
ผมจับหัวไหล่ของมันแล้วออกแรงให้หันมามองกันตรงๆ
ผมเอื้อมมือไปเปิดไฟตรงหัวนอน แสงสลัวๆ ทำให้เราทั้งคู่ต่างจ้องมองกันได้ชัดเจนขึ้น ผมมองเห็นความเศร้าและเสียใจผ่านดวงตาของอีกฝ่าย แต่ไอ้คนดื้ออย่างไอ้กันต์ก็ไม่หลบตา
“ผมขอพี่อย่างเดียว”
“…”
“ขอแค่ครั้งเดียว แล้วผมจะไปไกลๆ จากพี่ จะไปให้พ้นจากสายตาของพี่”
“…” ผมเงียบ รอดูว่ามันจะพูดอะไร
“จูบเดียว แล้วผมจะไม่ยุ่งกับพี่อีก ให้ผมได้มั้ย”...
จูบเดียวเท่านั้นนนนนน
แล้วฉันจะไป!
กระซิก กระซิก 
หัวข้อ: {เรื่องสั้น} รัก คือ บททดสอบ : พระเพลิง (ตอนที่ 13) 18/2/61 (อ่าน 8335 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก