บทที่ 7
1987 café บรรยากาศอบอุ่นที่ดูไม่วุ่นวายคลอเสียงเพลงแผ่วเบานิดๆเพื่อให้บรรยากาศในร้านดูผ่อนคลายเหมาะแก่การนั่งทำงานหรืออ่านหนังสือ เป็นแหล่งที่นักศึกษามักนัดมาพบปะพูดคุยกันที่มุมหนึ่งของร้านกลับมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ นั่งมองหน้ากันเงียบๆโดยไม่ทำอะไรทั้งสิ้น
“ อะ เอ่อสั่งอะไรไหม ” ตาวที่ทนความเงียบไม่ไหวพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขาเอาแต่จ้องหน้าของชายหนุ่มร่างสูงนามว่าเมืองอย่างไม่ละสายตา ส่วนเมืองก็ทำหน้านิ่งปล่อยให้เพื่อนของตาวมองโดยไม่คิดจะพูดอะไรสักคำ
เหมือนต่างฝ่ายต่างลองเชิงซึ่งกันและกัน
“ กูเอาเหมือนเดิม ” พอใจพูดในขณะที่ดวงตากลมโตก็ยังจดจ้องใบหน้าของเมืองอยู่อย่างไม่ลดละ
“ กูเอาแบบอิพอใจ ” บอยที่นั่งข้างๆพอใจว่าขึ้นพร้อมกับยิ้มแหยๆอย่างให้กำลังใจตาว
“ เอ่อแล้ว... ”
“ คาปูชิโน่เย็นก็ได้ ” เมืองพูดเสียงเรียบ และทุกอย่างก็กลับมาเงียบอีกครั้งอย่างอึดอัดตาวส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากบอยเพื่อให้คลายบรรยากาศอึดอัดนี้แต่บอยเองก็ได้แต่ทำหน้าแหยส่งสายตามาบอกว่า กูขอโทษ
“ ละ แล้วของกิน.. ” ตาวเอ่ยปากขึ้นอีกครั้งเมื่อความเงียบรอบข้างมันดูกดดันมากเกินไป จนพอใจต้องถอนหายใจพรืดหันมาจ้องหน้าเพื่อนสนิทเขม่งจนตาวกลัวแทบคอหด
น่ากลัวยิ่งกว่าแม่อีก..
“ มึงจะเอาอะไรก็เอามากูกินได้หมดแหละ ไปเอามาเลย ไปๆ ” พอใจว่าพร้อมกับผลักแขนเพื่อนตัวเล็กที่ดูท่าทางจะกลัวเขาจนหัวหดให้ลุกขึ้นยืนไปสั่งเครื่องดื่มและเลือกขนมสักที
“ เอางั้นเหรอ ”
“ เออ!! ” พอใจและบอยร้องขึ้นมาพร้อมกันตาวจึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าหงึกงักลุกขึ้นยืนเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งเครื่องดื่มและอาหาร
“ เอาล่ะตาวมันไปละ ตกลงพี่จะเอายังไง ” พอใจเปิดประเด็นทันทีที่คิดว่าตาวเดินออกไปไกลเกินกว่าที่จะได้ยินในสิ่งที่พวกเขาพูดกันแล้ว
“ แล้วจะให้พี่เอายังไงล่ะ ” เมืองถามกลับ
“ เอ๊ะนี่พี่กวนตีนหรอ ”
“ พี่ไม่ได้กวนตีนที่พี่ถามเพราะพี่อยากรู้จริงๆ ”
“ เอางี้ง่ายๆพี่ชอบอิตาวไหม ” บอยที่นั่งเงียบอยู่เอ่ยถามขึ้นบ้าง
“ ชอบ ” เมืองตอบแบบแทบไม่ต้องคิด ถ้าไม่ชอบเขาคงไม่ลงทุนมาตามตาวต้อยๆทุกวันแบบนี้ เด็กพวกนี้คงไม่รู้หรอกว่าคนอย่างเขาแค่ยิ้มสาวก็เดินตามแล้ว แล้วมันจะมีเหตุผลอะไรอีกล่ะที่ทำให้เขามาเดินตามตาวเองโดยที่ตาวไม่เคยร้องขอจากเขาด้วยซ้ำนอกจาก
เขาชอบตาว
ชอบมานานแล้วด้วย...
“ พี่คิดว่าตาวมันเป็นไง ” พอใจพยักหน้าอย่างพอใจในคำตอบก่อนหน้านี้จากประสบการณ์ของเธอเองมันบอกเธอว่าผู้ชายหล่อลากดินตรงหน้าไม่ได้โกหกเธอแม้คำพูดว่าชอบแบบสั้นๆทื่อๆจะดูแสนธรรมดาแต่ดวงตาที่สบกันอยู่อย่างมั่นคงไม่สั่นไหวมันก็บอกเธอได้ว่าผู้ชายคนนี้พูดจริง
“ น่ารักดีดูซื่อๆ แต่ก็ปากร้ายใช่เล่น ”
“ ตาวมันเป็นลูกคนเดียว ” พอใจเอ่ยขึ้น
“ ถึงว่าล่ะเค้าดูเป็นคนหวงของ ” เมืองว่ากลับ
“ มันได้รับความรักจากทุกคน ทุกคนประคบประหงมมันตั้งแต่ปู่ย่า ตายาย พ่อแม่ ยันคนงานในไร่พ่อมันก็รักมัน มันเป็นศูนย์กลางของความรัก และก็เป็นความหวังของทุกคน ”
“ ก็เลยดูเป็นคนที่จริงจังกับทุกเรื่องสินะ ” เมืองพึมพำอย่างเข้าใจ
“ ใช่มันจริงจังกับทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว เพื่อน การเรียน หรือความรัก ”
“ ...... ”
“ สุดท้ายความที่มันจริงจังกับทุกเรื่องก็เลยทำให้มันทำได้หมดทุกอย่าง มันเป็นความรักของครอบครัว เพื่อนทุกคนรักมัน เป็นท็อปชั้น แต่มันกลัวความรัก ”
“ ทำไมล่ะ ” เมืองขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย เพราะแบบนี้เองใช่ไหมตาวถึงดูเหมือนมีกำแพงกับเขาทำให้เขาเข้าไม่ถึงตาวสักที
“ เพราะความที่มันทำได้ดีหมดทุกอย่างมันเลยกลัวว่าถ้ามันมีความรักแล้วมันจะผิดหวัง มันเคยเห็นเพื่อนผิดหวังจากความรัก ร้องไห้เสียใจและมันไม่อยากเป็นแบบนั้น เอาง่ายๆก็คือมันไม่อยากเสียใจ ”
“ ทำไมพวกเราถึงเอาเรื่องตาวมาบอกพี่ล่ะ ” เมืองถามเอาจริงๆมันก็ใช่อยู่ว่าที่พวกเขานัดเจอกันในวันนี้ก็เพราะเรื่องตาวแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นที่พูดมาทั้งหมดมันก็ดูจะผิดประเด็นไปหน่อย
“ ก็เพราะพวกเราคิดว่าตาวมันกำลังจะตกหลุมรักพี่ไง ”
“ …… ” เมืองเงียบกับคำตอบที่ได้รับ
“ พี่เป็นคนหล่อนะพี่เมืองหล่อแบบโคตรๆเลยอ่ะ ฐานะทางบ้านก็ดี การเรียนก็ดี และคนแบบพี่คิดอยากได้ใครแค่ส่งยิ้มให้ก็คงได้มาแบบง่ายๆถ้าพี่ไม่คิดจะจริงจังกับมัน แค่มาเล่นๆสนุกๆ พี่ก็หยุดเถอะถือว่าพวกหนูขอเห็นมันเหมือนคนใจแข็งแบบนี้น่ะจริงๆแล้วเวลามันล้มมันน่าสงสารมากเลยนะอย่าทำร้ายใจมันเลย ” บอยพูดจริงจังหมดมาดตุ้งติ้งขึ้นเป็นครั้งแรก
“ งั้นคิดกลับกันนะถ้าพวกเราบอกว่าพี่แค่ส่งยิ้มให้ใครก็คงได้คนนั้นมาแบบง่ายๆแล้วถ้าพี่ทำแบบนั้นได้ง่ายๆมันจะมีเหตุผลอะไรล่ะที่ทำให้พี่ยอมมาเดินตามตาว ยอมทุกอย่าง ทำทุกอย่างเพื่อตาวแบบนี้ พี่ว่าคำตอบพี่มันก็ชัดเจนตั้งแต่ประโยคแรกที่พวกเราถามพี่ละนะว่าพี่ชอบตาว ชอบจริงๆ ”
“ พี่พูดมาแบบนี้แปลว่าพี่จะคบกับมันใช่ป่ะ ”
“ ถามเพื่อนพวกเราดีกว่าไหม ”
“ อิตาวมึงจะคบกับพี่เมืองป่ะ ” พอใจพูดขึ้นเสียงดังชนิดที่คนแทบทั้งร้านหันมามองยังพวกเขาเป็นตาเดียว
“ ห๊ะ! ” ตาวเบิกตากว้างอย่างตกใจที่พอเดินเข้ามาหลังจากหนีออกไปสั่งอาหารและแวะเข้าห้องน้ำเพื่อหนีความอึดอัดก็โดนพอใจยิงคำถามใส่ซะแทบทำตัวไม่ถูกแถมคนทั้งร้านก็กำลังจ้องมองเขาอยู่
น่าอายชะมัด..
“ คบอะไรกันพอใจบ้าเหรอคนมองกันหมดแล้วเบาหน่อย ” ตาวดุเพื่อนพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงข้างเมืองที่อมยิ้มขำจนตาวอยากจะหยิกเข้าให้
“ ก็พะ... ”
“ อาหารที่สั่งได้แล้วครับ ” เจ้าของร้านที่ดูเซอร์ๆในลุคผมยาวปะบ่าเดินมาเสริฟเครื่องดื่มและอาหารก่อนที่พอใจจะได้ทันพูด
“ อันนี้ผมไม่ได้สั่งนะครับ ” ตาวแย้งเมื่อเมื่อจานบราวนี่วางลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา
“ ให้ฟรีครับ ” เจ้าของร้านว่าพร้อมกับยิ้มหวานให้
“ ขอบ...”
“ ไม่เอาครับ ” เมืองชิงว่าขึ้นมาก่อนที่ตาวจะบอกขอบคุณจนตาวหันมามองคนข้างๆอย่างงุนงง เขาให้ฟรีก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอไงจะได้ไม่ต้องเปลืองเงิน
“ ผมให้น้องคนนี้ครับไม่ใช่คุณ ”
“ ไม่เป็นไรครับแฟนคนเดียวผมเลี้ยงได้พอดีบ้านผมรวย ” เมืองว่าพร้อมกับวางแบล็คการ์ดที่พ่อของเขาเอาให้วางมันลงบนโต๊ะและมองหน้าของเจ้าของร้านอย่างไม่เป็นมิตร ดูแค่ตาก็รู้ว่ามันชอบตาวส่วนตาวก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยมันน่าหงุดหงิดชะมัด
“ หูยยยยยยขิงว่ะ ” พอใจกระซิบกับบอย
“ อ่าวมีแฟนแล้วเหรอครับ ” เจ้าของร้านถามพร้อมกับมองหน้าของตาว
“ ครับมีแล้วรักกันมากด้วย ” เมืองตอบแทนพร้อมกับก้มลงหอมแก้มของคนที่นั่งข้างเขาแบบหน้าด้านๆ ทำเอาเจ้าของร้านหนุ่มอึ้งก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินจากไป
“ คุณเมือง!! ” ตาวเรียกชื่อคนด้านข้าง
“ อะไร ” เมืองหันหน้ามาหาตาวอย่างยียวนกวนประสาท
“ ผมไปเป็นแฟนคุณตอนไหน ”
“ ก็ตอนนี้ไง ” เมืองตอบหน้าตาย
“ บ้าเหรอ ผมไม่ได้เป็นสักหน่อย ”
“ ก็เป็นซะสิ ”
“ กรี๊ดดดดดอิพอใจกูไม่ไหวแล้วกูเขิน โอ้ยยพี่เมืองกรี๊ดดดด ”
**************************************************
“ ไงแฟนพี่เมือง ”
“ ไงจ๊ะแฟนคนดัง ”
“ หวัดดีตาวตาววันนี้มาเร็วนะเราพี่เมืองมาส่งหรอ ”
สารพัดคำทักทายที่เพื่อนในเซคเอ่ยแซวเขาหลังจากวันนั้นที่เมืองดันขอเขาเป็นแฟนในร้านกาแฟนไม่รู้ว่าใครที่ไหนแอบถ่ายรูปแล้วเอาไปโพสต์ลงเพจเซ็กซี่กายของมหาลัยเขาเลยกลายเป็นคนดังในพริบตาโดนแซวตั้งแต่เดินเข้ามาในคณะจนแทบจะมุดเข้าไปในหนังสือให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ หูยแซวแค่นี้เองอย่าทำหน้าบึ้งดิ ” พอใจว่าพร้อมกับกอดคอเพื่อนรักอย่างเอาใจ
“ ก็เราไม่ชอบนี่น่าเราอยากอยู่แบบสงบๆรู้ไหมขนาดเมื่อเช้าเราเดินมาซื้อหมูปิ้งแค่โรงอาหารป้าคนขายยังพูดเรื่องนี้เลยให้ตายเถอะ ” ตาวบ่นพร้อมกับจัดอุปกรณ์ของตนเองเตรียมทำฟันให้เคสของตนเองในบ่ายนี้
“ เอาน่าเป็นแฟนคนดังก็แบบนี้แหละเหนื่อยหน่อยแต่คุ้มนะมึงเห็นนิตยาสารเดือนก่อนของพี่เมืองป่ะกล้ามนี่มึงเอ้ยเป็นมัดๆเลยอิตาวกูว่าชาตินี้มึงใช้แต้มบุญหมดละล่ะได้ของแซ่บขนาดนี้ อุ๊ย พูดถึงปุ๊บก็มาปั๊บเลยอ่ะ ” บอยว่าพร้อมกับมองคนตัวสูงในชุดเสื้อช๊อปสีน้ำเงินชายเสื้อเข้าในกางเกงยีนส์สีดำเข้มที่ก้าวขายาวๆเข้ามาในห้องทำฟันของนักศึกษาทันตแพทย์
“ หวัดดีครับคุณหมอ ” เมืองทักทายคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาจัดอุปกรณ์ตรงหน้าทำท่าทางเหมือนไม่สนใจเขา
“ หวัดดีค่ะพี่เมือง ” บอยเอ่ยทักทายแทนเพื่อน
“ ครับน้องบี๋ ” เมืองพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มให้
“ กรี๊ดดดอาจารย์หนูอยากเปลี่ยนเคส ” บอยที่โดนรอยยิ้มแอดแทคยกมือกุมหน้าตัวเองแล้ววิ่งหนีไปอย่างเขินจัด
“ ฮาๆน่ารักดีเนอะ ” เมืองทรุดตัวนอนลงบนเตียงคนไข้พร้อมกับพูดขึ้น
“ บอยมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ ” ตาวว่าพร้อมกับเอื้อมมือหยิบผ้าสีเขียวขึ้นมาปิดใบหน้าของเมืองเอาไว้
“ กูหมายถึงมึง ”
-///-
“ หินปูนเกาะเยอะเลยนะครับ ” ตาวเปลี่ยนรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ เยอะแล้วต้องทำไงเหรอ ”
“ ก็ต้องขูดออกสิครับ ”
“ งั้นฝากด้วยนะครับ ”
“ อะไรครับ ”
“ ฝากดูแลผมด้วยนะครับคุณหมอ ” น้ำเสียงเรียบๆพร้อมกับร้อยยิ้มจากริมฝีปากที่โผล่ออกมาจากผ้าสีเขียวที่ปิดบังใบหน้าเอาไว้ทำเอาตาวหยุดชะงักเครื่องมือที่จับอยู่ในมือแทบหล่น
เป็นคนขายขนมครกรึไงกันนะ...หยอดเก่งชะมัด
“ อ่าวไตรคุณเสร็จละเหรอทำไมคุณหยุดมือล่ะ ” อาจารย์ผู้คุมห้องเดินเข้ามาทัก
“ ยังครับอาจารย์ ” ตาวเงยหน้าขึ้นมาบอกอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างตนเอง
“ ไหนอาจารย์ดูซิ ” ว่าพร้อมกับทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆของตาว “ อืมอุดตรงนี้อีกนิดนะ หินปูนเริ่มเยอะแล้วนี่ครั้งหน้าก็นัดเขามาเป็นเคสต่อเลยสิจะได้ไม่ต้องไปหาเคสยาก ”
“ เค้าคงไม่ว่าง ”
“ ว่างครับ ” คนที่นอนอ้าปากอยู่เงียบๆในตอนแรกว่าขึ้นพร้อมกับยิ้มหยิ่งฟัน
“ โอ๊ะยิ้มสวยซะด้วย ”
“ หล่อมากด้วยค่ะอาจารย์ ” พอใจที่นั่งถัดจากเตียงของตาวสไลด์เก้าอี้มากระซิบข้างหูอาจารย์
“ งั้นดีเลยอาทิตย์หน้าที่เราจะถ่ายวิดีโอกันอาจารย์เอาคนนี้แหละฝากด้วยนะไตรคุณอย่าทำให้อาจารย์ผิดหวังล่ะ ” อาจารย์ตบบ่าของตาวอย่างคาดหวังพร้อมกับเดินจากไป ตาวส่งสายตาดุพอใจที่ยิ้มจนตาหยีแม้จะมีผ้าปิดปากเอาไว้อยู่ก็ตามพร้อมกับชูสองนิ้วให้ตาวอย่างให้กำลังใจ
“ ถ่ายวิดีโออะไรเหรอ ” เมืองถามขึ้น
“ ไม่มีอะไรครับ หยุดพูดแล้วก็อ้าปากอยู่นิ่งๆได้แล้ว ผมจะกรอฟันถ้าขืนพูดอีกกรอพลาดไม่รู้ด้วย ” ตาวดุคนตัวโตพร้อมกับจับเครื่องมือกรอฟันขึ้นมาจับเอาไว้ จากการตรวจเบื้องต้นเมืองฟันผุไม่มากนั่นอาจจะเป็นเพราะว่าคนตัวโตแปลงฟันไม่สะอาดเศษอาหารอุดตันในฟันเลยทำให้ฟันผุต้องทำการกรอฟันนิดหน่อยเพื่อให้ส่วนที่ผุหายไปเหลือเพียงส่วนที่เนื้อฟันยังคงแข็งแรงตาวจึงจะใส่อมัลกัมลงไปอุดช่องฟันที่หายไปให้ก็ถือว่าเสร็จแล้ว
ตาวใช้เวลาพอสมควรในการอุดฟันให้คนตัวสูงมีบางครั้งที่ตาวสังเกตว่าเมืองกำขากางเกงตัวเองซะแน่นจนตาวอดขำซะไม่ได้คงเป็นเพราะการกรอฟันบางครั้งมันจะทำให้คนไข้รู้สึกเสียวฟันล่ะมั้งเมืองถึงได้มีอาการแบบนั้น ตาวจึงได้หยุดพักบ้างให้คนตัวโตได้ผ่อนคลายและทำต่อสลับไปแบบนี้จนเสร็จ
“ เสร็จละครับไปบ้วนปากแล้วก็ไปรอจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ข้างหน้าได้เลย ” ตาวว่าพร้อมกับถอดถุงมือยางของตนเองออกปล่อยให้ร่างสูงลุกขึ้นพยักหน้าและเดินเข้าห้องน้ำไป
“ กลับเลยไหม ” เมืองที่ดักรอตาวอยู่ในห้องน้ำเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินเข้ามาล้างมือ
“ งานผมยังไม่เสร็จครับ ยังไม่ได้ล้างเครื่องมือ ” ตาวตอบ เพราะความที่นักศึกษาทันตแพทย์ทุกคนมีเครื่องมือเป็นของตัวเองเพราะฉะนั้นในการใช้งานทุกครั้งหากใช้ตัวไหนก็ต้องรับผิดชอบและทำความสะอาดมันเอง
“ ไม่เป็นไรนั่งรอก็ได้ ”
“ แต่ว่า... ”
“ อิตาวอย่าปฏิเสธเชียวนะมึงท่องไว้วิดีโอ วิดีโอ ” บอยที่บังเอิญได้ยินรีบเดินมากระซิบข้างหูตาวทันที ตาวกัดปากตัวเองอย่างคิดหนักก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ ก็ได้ครับ ”
********************************************************
“ คุณเมือง เอ่อ เรื่องวิดีโอ ” ตาวเริ่มประโยคการสนทนาทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถยนต์คันหรูของเมือง
“ อ๋อที่อาจารย์มึงพูดอ่ะนะทำไมมีอะไรเหรอ ” เมืองว่าพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาคาดให้คนตัวเล็กที่ได้แต่นั่งกลั้นหายใจเพราะไม่คิดว่าเมืองจะจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้แถมใบหน้ายังห่างกันแค่คืบ “ ใจกูก็อยากพูดว่าดูแลตัวเองหน่อยสิแต่ก็พูดแบบนั้นไม่ได้เพราะต่อให้มึงไม่ดูแลตัวเองกูก็เต็มใจจะดูแลมึงเอง ” เมืองฉีกยิ้มพร้อมกลับไปนั่งประจำที่คนขับตามเดิม
“ ……. ” ตาวพูดไม่ออกเรียวแขนเล็กกอดกล่องอุปกรณ์เครื่องมือทำฟันในตักของตนเองแน่พร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็วเกินกว่าปกติ
“ เอ้าเงียบซะงั้นเมื่อกี้เราพูดถึงไหนละนะ ” เมืองยิ้มขำคนข้างๆ
“ กะ ก็เรื่องวิดีโออย่างที่คุณเมืองได้ยินคือทางคณะจะทำวิดีโอสอนแปรงฟันแล้วก็โปรโมทคณะหาทุนเพื่อไปค่ายตอนปิดเทอมนี้อาจารย์ก็เลยอยากได้คุณมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้แต่ว่าถ้าคุณเมืองไม่ว่างก็... ”
“ เอาดิ ”
“ ครับ? ” ตาวหันมามองใบหน้าด้านข้างของคนที่กำลังขับรถอยู่
“ แลกกับมึงมากินข้าวเป็นเพื่อนกูทุกวัน ดูแลอาหารการกินให้กู มึงบ่นเองไม่ใช่เหรอว่ากูแปรงฟันไม่สะอาดหินปูนเยอะ ฟันก็เริ่มเหลืองเพราะกินแต่กาแฟกูได้ยินนะตอนมึงทำฟันให้กูน่ะ ”
“ ผมก็ว่าผมพูดค่อยๆเองนะ ” ตาวบ่นพึมพำเขายอมรับว่าตอนทำฟันเขาบ่นคนตัวสูงจริงๆอาจจะเป็นเพราะด้วยเขาเป็นนักศึกษาทันตแพทย์มันจึงทำให้เขาติดนิสัยการดูแลช่องปากให้สะอาดพอมาเจอใครที่ไม่ดูแลเอาใจใส่เลยอดจะบ่นเสียไม่ได้
“ หึหึ น่ารักว่ะ ” เมืองว่าพร้อมกับเอื้อมมือมายีผมคนที่บ่นงึมงำกับตัวเองพร้อมกับทำหน้ายุ่งที่โดนเขาจับได้อย่างเอ็นดู
“ หยุดกวนผมได้แล้วไม่ขำนะครับ ” ตาวว่าพร้อมกับยกมือจัดทรงผมของตนเองที่โดนเมืองยีจนยุ่งไปหมด “ แล้วนี่เราจะไปไหนครับ ”
“ คณะกู ”
“ อ่าวถ้ามีงานที่คณะทำไมไม่บอกผมล่ะครับ ผมจะได้กลับเอง ”
“ บอกตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะถึงแล้วลงมาดิ ”
ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์
เมืองก้าวขายาวๆเข้ามาใต้ถุนคณะโดยมีตาวเดินตามหลังมาติดๆในทีแรกเข้าบอกเมืองว่าให้เข้าไปในคณะเลยเขาจะกลับเองแต่เมืองกลับยึดกล่องเครื่องมือทำฟันของเขาเอาไปเก็บไว้ท้ายรถแถมยังกดล็อครถอย่างหน้าตาเฉยมันจึงไม่มีทางเลือกที่ตาวต้องเดินตามคนตัวสูงเข้ามาในคณะที่ 90% เป็นผู้ชาย ใส่เสื้อช๊อปหลากหลายแล้วแต่ภาควิชาของตนเองส่วนกางเกงมีตั้งแต่กางเกงทรงกระบอกถูกระเบียบมหาลัย กางเกงยีนส์ดำ น้ำเงิน ซีด ไปยันขาดเข่า ในขณะที่ตัวของตาวเองแต่งชุดนักศึกษาถูกต้องตามระเบียบของของมหาลัยพร้อมกับสวมใส่เสื้อกราวน์ตัวสั้นตามยูนิฟอร์มของนักศึกษาทันตแพทย์
“ กว่าจะมาได้นะมึงพวกกูแทบจะแดกตะกั๋วแทนข้าวละไอ้หะ...ตาวตาว ” เสือที่เตรียมจะพ่นคำด่าใส่เพื่อนรักหยุดชะงักทันทีที่เห็นว่าใครเดินตามเพื่อนของเขามา
“ สวัสดีครับ ” ตาวยกมือไหว้ทุกคนที่คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเมือง
“ หูยมารยาทงามไม่น่าเลย ไม่น่ากรรมเยอะมาเจอคนแบบไอ้เมืองเลย ” เจมส์ว่าพร้อมกับแสร้งทำหน้าเศร้า
“ กวนตีนละสัส ” เมืองว่าพร้อมกับตบหัวเพื่อนรักไปหนึ่งทีสาเหตุพูดกวนตีเขาเกินไป
“ แต่จะว่าก็ว่านะรู้จักกันมาตั้งนานพวกเรายังไม่เคยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการให้ตาวตาวได้รู้จักเลยหนิเนอะ งั้นเริ่มเลยละกันพี่ชื่อเจมส์นะเป็นคนดีที่สุดในกลุ่ม ส่วนไอ้หัวเอียงๆเอาแต่สะบัดผมนี่ชื่อฟาร์ แล้วก็ไอ้คนที่ยิ้มเหมือนคนบ้านั่นชื่อเสือ ส่วนไอ้พวกที่เหลือนั่งหน้าเหมือนเมายาอยู่นี่รุ่นน้องพวกพี่เอง เอ้าพวกมึงสวัสดีตาวตาวสิวะไอ้เหี้ย ”
“ สวัสดีคร้าบบบบบบบ ตาวตาว ” สิ้นคำพูดของเจมส์เด็กวิศวะที่นับจากทางสายตาน่าจะประมาณสิบคนก็ยกมือขึ้นสวัสดีตาวซะเสียงดังลั่นชนิดว่าไม่เกรงกลัวใครที่ไหน อารมณ์พี่กูใหญ่ ที่นี่ถิ่นกู ยังไงยังงั้น
“ อ่ะ เอ่อ วะ หวัดดี ” ตาวยกมือรับไหว้พร้อมกับยิ้มแหยๆให้ก่อนจะเอื้อมมือไปกระตุกเสื้อของคนตัวสูงอย่างขอความช่วยเหลือ
“ ไปกันได้แล้วพวกเหี้ยถ้าร้านเต็มก่อนกูไม่เลี้ยงนะโว้ย ” เมืองว่าพร้อมกับยกมือไล่
“ ไปไหนครับ ” ตาวถามอย่างงุนงง
“ แดกหมูกระทะ ”
“ ทั้งหมดนี่เลยเหรอครับ ” ตาวว่าพร้อมกับกวาดสายตามองชายหนุ่มในชุดช๊อปสิบกว่าคน
“ เออดิ ”
“ งั้นไปส่งผมก่อนได้ไหมครับ ผมเป็นคนนอกคิดวะ.... ”
“ คนนอกอะไรกันเมียเพื่อนก็เหมือนเมียเราใช่ไหมพวกมึงงงง ” ฟาร์ว่าพร้อมกับหันไปขอเสียงจากรุ่นน้อง
“ ใช่คร้าบบบบบ ”
“ ลามปามละพวกมึงน่ะไปรีบไปก่อนที่กูจะเตะเรียงคน ”
“ อ่ะหวงๆ ทำไมอ่ะ ทำไมเมืองไม่อ่อนโยนกับฟาร์เลยอ่ะ ” ฟาร์ทำเสียงแบ๊วเข้าหา
“ มึงชื่อตาวตาวเหรอกูถึงต้องอ่อนโยน ”
-///-
...................................................................................................
พูดถึงในทวิตอย่างลืมใส่ #วิศวกาม #เมืองตาว ด้วยน๊าเดี๋ยวเข้าไปส่องอิอิ
เลิฟยูวววว ออลลลลลลลลลลลลลลลล
หัวข้อ: ❤ วิ ศ ว ก า ม ! ❤ >Up บทที่13 (หน้าที่27) 30/01/62 (อ่าน 159485 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก