ตอนที่ 4 : จิตริน ทองคำดี 100%
“คุณจิระ นี่จิตริน ทองคำดี คนที่จะมาช่วยฝึกคุณตลอดสัปดาห์นี้”
บอกทีว่าไม่จริง
“ส่วนคุณจิตริน นี่จิระ ดาราที่ผมอยากให้คุณช่วยดูแลครับ”
ท่ามกลางความนิ่งงันที่คล้ายกับว่าเราสองคนต่างเหยียบโดนกับดักของคมสันเข้าอย่างจังโดยไม่รู้ตัว ผมยืนนิ่งและภาวนาให้ธรณีช่วยสูบๆ ลงไปซะจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคนคนนี้ แต่โลกช่างโหดร้าย เพราะหลังจากมองผมที มองคมสันที และมองผมอย่างสำรวจร่างกายว่าแข็งแรงสมบูรณ์ จิตรินก็โผกอดผมด้วยความรุนแรงประหนึ่งรถสิบล้อพุ่งชน เล่นเอาผมทรุดตายคาอ้อมอกเขา ขัดขืนไม่ได้ดิ้นหนีก็ไม่รอด
“จิระะะ!!!”
จิตรินเรียกชื่อผมอย่างดีใจ ทั้งกอดทั้งเขย่าจนผมเหมือนเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แต่ถึงจะทำอะไรไม่ถูก ผมก็ยังไม่วายเหลือบตาไปทางคมสัน พร้อมขยับปากเบาๆ แบบไร้เสียง
‘Fuck you’
ช่างประจวบเหมาะกับคมสันที่ก้มหน้าเช็ดแว่นพอดีอะไรอย่างนี้ พอเงยหน้าอีกครั้งคุณเลขาใจโหดก็เช็ดหางตาราวกำลังซาบซึ้งกับการเจอหน้ากันอีกครั้งของผมและจิตริน ผู้เคยสลับร่างและร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเพราะผู้ชายคนหนึ่งที่มีนามว่าเสี่ย แน่นอนว่าไอ้ปฏิกิริยาทั้งหมดล้วนหลอกลวงทั้งเพ
...หักหลังกันได้นะจอมมาร! หลังจากนั้น...
“แล้วก็นะจิระ หลังจากนั้นผมก็ไปหาเจ้าส้ม แมวที่เคยเล่าให้ฟังไง ตอนนี้เจ้าส้มตัวติดแจ เหมือนกลัวผมจะหายหน้าหายตาไปอีก แถมตอนนี้ยังตั้งท้อง! มีสามีเป็นแมวข้างบ้านผมด้วย!! ครอบครัวของผมตอนนี้เลยคุยกันว่าจะพาเจ้าส้มมาที่บ้านชั่วคราวจนกว่ามันจะคลอดปลอดภัย จิระอยากมาหาเจ้าส้มมั้ย ตอนนี้มันตัวอวบอ้วนน่ารักมาก กินก็เก่ง รับรองเจอแล้วจะหลงหัวปักหัวปำ จริงสิ จิระยังไม่เคยชิมฝีมือแม่ผมเลยนี่นา เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันเป็นอาทิตย์ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้แม่ทำข้าวกล่องมาเผื่อนะ เราจะได้กินด้วยกันไง!”
ผ่านมาหนึ่งชั่วโมง ผมก็ยังไม่ได้ฝึกซ้อมอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย
“แล้วนาย...” ผมถามอ้อมแอ้ม “แล้วนายไม่ไปกินกับเสี่ยเหรอ”
“กินกับเสี่ยมาหลายวันแล้ว กินกับจิระบ้างไม่เห็นเป็นไรเลย ผมคิดถึงจิระมากนะ เป็นห่วงว่าจะไปอยู่ที่ไหน ถ้ายังไง...ลองมาบ้านผมมั้ย ครอบครัวทองคำดียังต้อนรับจิระเสมอนะ เจ้าส้มก็ด้วย ลูกๆ ของเจ้าส้มก็เหมือนกัน นี่ผมแอบตั้งชื่อล่วงหน้าด้วยล่ะ ชื่อม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง เป็นสีรุ้งเลยเพราะมั้ย แต่ไม่รู้ว่าเจ้าส้มจะคลอดออกมากี่ตัวนี่สิ ถ้าไม่ครบเจ็ดตัวจะทำยังไงดี แล้วถ้าเกินจะเอาสีอะไรมาเพิ่มดีล่ะ สีขาวดีมั้ย ผมชอบสีนี้ แล้วจิระล่ะชอบสีไหน”
ผมหยิบยาดมมาสูดเฮือกใหญ่ พยายามเรียบเรียงประโยคของจิตรินอยู่นานจึงจะวกเข้าประเด็นหลักที่เพิ่งถามไป
“ไม่ต้องทำข้าวกล่องมาเผื่อฉันหรอก นายไปกินกับเสี่ยเถอะ” พูดไปก็ลอบมองคมสันไป รายนี้แอบคิ้วกระตุกตั้งแต่จิตรินบอกว่าจะทิ้งเสี่ยมาหาผมแล้ว คุณเลขาคนเก่งผู้หายใจเข้าออกเป็นบริษัทและเสี่ย...เชื่อเถอะว่าเขาสามารถทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางไม่ให้เสี่ยโดนเท และนั่นหมายถึงคราวซวยของผม
“จิระไม่อยากสนิทสนมกับผมเหรอ ผมอยากเป็นเพื่อนกับจิระนะ อยากเป็นพี่ เป็นน้อง เป็นครอบครัว ผมอยากให้จิระมีความสุข”
“ฉัน...” ผมยิ้มฝืนมองหน้าจิตรินอย่างพูดไม่ออก เข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายดี จิตรินเห็นว่าผมเป็นเด็กกำพร้า เลยอยากมอบสิ่งที่ขาดให้ ผมดีใจ แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ไม่กล้ารับปากหรอก ผมจะกล้าได้ยังไง เทียบกับจิตรินแล้วผมเป็นเด็กเหลวไหล มาสร้างภาระให้คนอื่นชัดๆ
อีกอย่าง...
ผมก้มมองมือตัวเองที่บีบแน่นเข้าด้วยกันอย่างจุกหน่วงในอก ไม่กล้าสบตาจิตรินตรงๆ
ครับ ผมรู้สึกผิดที่เคยสร้างปัญหาให้เขา
แม้สุดท้ายจะต้องมารับกรรมเองก็เถอะ แต่ผมก็เข้าหน้าจิตรินไม่ติดอยู่ดี
“คุณจิครับ...”
ทั้งผมทั้งจิตรินเงยหน้าหาคมสันพร้อมกัน ชื่อเล่นเหมือนกันก็ชวนงงไปอีกแบบ เล่นเอาคุณเลขาหลุดยิ้มขันวูบหนึ่ง
“ผมหมายถึง...คุณจิตรินจะเริ่มฝึกคุณจิระได้รึยังครับ ตอนบ่ายคุณจิระมีนัดต่อนะ”
“จริงด้วย ผมลืมไปเลยว่ามาทำอะไร”
จิตรินจะฝอยจนลืมหน้าที่ไม่ได้!
“จิระตกลงรับเล่นซีรีส์เช็กเมทซีซันสองแล้วสินะ โชคดีจริงๆ ที่ผมเสนอพลอตขึ้นมาแล้วคุณคมสันเห็นด้วย จิระคิดว่าน่าสนุกรึเปล่า มิสเตอร์เอสที่กลับมาในบทบาทตัวร้ายน่ะน่าสนใจมากเลยใช่มั้ย ตอนนี้ผมเป็นนักเขียนบทฝึกหัดที่บริษัทเอ็มเอชเอ็นก็เลยมีโอกาสได้ศึกษาบทของเช็กเมทในซีซันนี้ด้วย เสนอไอเดียไปตั้งเยอะแหน่ะ พูดแล้วก็อยากเห็นตอนฉายจริงชะมัด และอยากเห็นตอนจิระแสดงมากๆ เลยด้วย คุณสัน ผมขอเข้ากองเช็กเมทได้มั้ย”
“ไม่ได้ครับ”
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าจิตรินเข้ากองผมคงไม่มีสมาธิแน่ๆ นับว่าคมสันยังเห็นแก่บริษัทมากกว่าคนรักของเจ้านายตัวเอง
“คุณสัน...ผมสัญญาว่าจะปิดปากเงียบ ไม่ทำความแตกแน่ว่าเคยเป็นจิระและแสดงเป็นมิสเตอร์เอสในซีซันหนึ่ง นะนะนะ”
“คุณจิตรินทำไม่ได้หรอกครับ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อจิตรินเปลี่ยนเป้าหมาย หันมากุมมือผมแทน อันที่จริงด้วยรูปร่างหน้าตาของจิตริน การทำแบบนี้นับว่าชวนขนลุกไม่น้อย ยังดีที่เขาดูแลตัวเอง ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ทำให้กล้ามเนื้อโครงร่างออกมาสวยงามสมบูรณ์แบบ ใบหน้าก็ค่อนไปทางคมเข้มตามประสาชายไทย เมื่อบวกกับนิสัยถึงเนื้อถึงตัว เข้ากับคนง่าย แถมยังเคยมีบุญคุณกันอีก สำหรับผมเรียกว่าตัวหายนะ!
“จิระ ผมอยากไปให้กำลังใจนายจัง อยากเห็นมิสเตอร์เอสในบทบาทใหม่ๆ ด้วย ตั้งแต่เสนอไอเดียไปคุณสันก็ไม่ยอมบอกอะไรเลย สรุปแล้วทิศทางของซีซันสองเป็นยังไง มิสเตอร์เอสจะเป็นตัวร้ายจริงๆ ใช่มั้ย จิระจะเริ่มแสดงตั้งแต่ตอนไหน ขอผมไปดูด้วยนะ”
“ฉัน...” ปากเก่งกับทุกคน แต่จิระพ่ายแพ้แก่จิตริน “ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลม...”
ทักษะการแสดงถูกขุดใช้ ผมปิดเปลือกตาหงายหลังล้มตึงตัดปัญหา
“จิระ จิระ!”
แล้วการเรียนภาคเช้าก็ล่มไปโดยปริยาย เอวัง
วันนั้นทั้งวันผมเหนื่อยหนักแทบรากเลือด
เมื่อถึงห้องผมก็รีบพุ่งเข้าครัวเพื่อเยียวยาตัวเองทันที อา...นี่สิสวรรค์ สับคะน้าดังปักๆ ระบายความขุ่นมัวในใจ ตีไข่จนขึ้นฟองเพื่อบรรเทาความหนักอึ้งในอก ฟังเสียงหมูที่ร้องซู่ซ่ายามเทลงน้ำมันเดือด ก่อนจะตักข้าวลงไปผัดพร้อมใส่เกลือและซอสปรุงรสอีกเล็กน้อย เติมข้าวโพดที่เหลือเมื่อสองวันก่อนลงไปด้วย คลุกให้เข้ากันก่อนจะเว้นที่ราดไข่ลงไปผัดจนข้าวเหลืองสวยส่งกลิ่นหอม
และเพิ่งมาสำนึกได้ว่าไหงผมถึงทำข้าวผัดหมูใส่คะน้าเยอะๆ ตามข้อเรียกร้องของเตโชได้วะ!
แต่ทำไปแล้วจะเททิ้งก็ไม่ถูก ผมถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินไปกดกริ่งเรียกเตโช ไม่นานคนหน้ามึนก็เปิดประตูพร้อมสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง
“ได้เวลาอาหารแล้วเจ้าตูบ”
เตโชพยักหน้าหงึกๆ ไม่สนใจคำค่อนแคะ เดินตามหลังต้อยๆ เข้าห้องผมอย่างคุ้นเคยประหนึ่งเป็นห้องของตัวเองยังไงยังงั้น ผมปลงแล้ว ก็เลยเลื่อนจานข้าวผัดไปตรงหน้าเตโชพร้อมมะนาวผ่าซีก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูระหว่างกินข้าวโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมโต๊ะ
ตอนแรกของซีรีส์เช็กเมทซีซันสองจะเริ่มฉายในวันเสาร์-อาทิตย์นี้แล้ว การโปรโมทเลยเต็มโซเชียลพร้อมเสียงเรียกร้องจากแฟนๆ ที่รอดูอย่างใจจดใจจ่อ หลายคอมเม้นพูดถึงมิสเตอร์เอส ก่อนจะมีคนมาแทรกเรื่องจิระติดยา บางรายฟังแล้วหูทวนลม แต่บางรายหนักหน่อยก็ถึงขั้นขุดข่าวแปะลิ้งสมัยที่ผมโดนจับคากองถ่ายประจานกันโต้งๆ
ผมกัดปาก รู้สึกหนักใจชอบกล กลัวว่าการพลิกบทบาทของผมจะไม่ดีอย่างที่หลายคนคาดหวัง ในเมื่อข่าวฉาวยังตามหลอกหลอนพร้อมหลายคนที่รอซ้ำเติม
“จิ...ระ...”
ผมสะดุ้ง เงยหน้ามองเตโชที่ส่งเสียงในลำคอเอื่อยเฉื่อยแกมครวญครางเหมือนซอมบี้
“อะไร กินไม่อิ่มเหรอ”
“อร่อยมาก”
“แน่อยู่แล้วสิ” ผมตอบพลางมองเตโชงงๆ ที่จู่ๆ ก็ชมขึ้นมา ปกติแล้วเขาเอาแต่จ้วงข้าวเข้าปาก ถ้าไม่ถามก็อย่าหวังเลยว่าจะพูดออกมาเอง “เสร็จแล้วก็ไปล้างจานด้วย ฉันไม่ใช่คนใช้ของนาย ฉะนั้นต้องช่วยกันเข้าใจมั้ย”
เตโชพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะรวบจานไปที่ครัวอย่างว่าง่าย ผมแอบเดินตามไปดูว่าจะรอดมั้ย ปรากฏว่าเตโชทำดีมาก เขี่ยเศษอาหารลงถังขยะกันอุดตัน ล้างคราบสกปรกกับน้ำเปล่าก่อนหนึ่งรอบแล้วค่อยจัดการขัดถูๆ ด้วยท่วงท่าเชื่องช้าประหนึ่งสล็อตแต่สะอาดเอี่ยมทุกซอกทุกมุม เห็นแล้วก็นึกพิเรนทร์ ผมไปหยิบไม้กวาดกับไม้ถูพื้นจากตู้เก็บของมาวางไว้ข้างๆ เตโช
“เสร็จแล้วทำความสะอาดห้องให้ด้วยนะ”
เตโชพยักหน้าหงึกหงักอีกครั้ง หลังเช็ดจานเรียงเป็นระเบียบเสร็จก็หยิบไม้กวาดอย่างไม่อิดออด เริ่มกวาดไล่จากมุมห้องอย่างว่าง่ายเหลือเชื่อ เฮ้ย! นี่ผมเก็บของดีของเด่นได้นี่หว่า!!!
ผมชอบทำอาหารก็จริงแต่ไม่ชอบทำความสะอาดอย่างที่สุด ตอนแรกคิดว่าต้องจ้างแม่บ้านซะแล้ว แต่ตอนนี้เห็นทีจะไม่จำเป็น แค่เตโชคนเดียวก็เอาอยู่!
ผมนอนเลื้อยยกขาขึ้นพาดกับแขนโซฟาเพื่อให้เตโชกวาดถูอย่างเต็มที่ พลางนั่งอ่านข่าวซีรีส์เช็กเมทฆ่าเวลา เงยหน้ามาอีกทีก็ไม่เห็นเตโชแล้ว ผมนึกว่าเขาคงกลับห้อง ก็เลยถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ แต่พอเดินเข้าไปเท่านั้นแหละ...
“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งโหยง มองเตโชที่นั่งยองๆ อยู่ในห้องน้ำอย่างผวาสุดขีด นึกว่าเจอผีซะอีกไอ้บ้านี่ “นายทำอะไร”
“ขัดห้องน้ำ”
“ฉันยังไม่ได้บอกเลย”
“แถมพิเศษ”
แหม...เตโชคนมีน้ำใจ ผมนี่ถึงกับทำหน้าไปไม่เป็นเลย
“ไม่ต้องแล้ว ฉันจะอาบน้ำ นายก็กลับห้องไปเถอะ”
“อีกนิด...”
“ฉันจะอาบน้ำโว้ย”
“ขัดอีกนิด...”
ผมอยากร้องไห้ จริงจังแค่ไหนแค่ไหนเรียกจริงจัง ขัดห้องน้ำไม่ถามเจ้าของไม่พอยังมาไล่กันอีก ผมยอมสวมเสื้อเดินอย่างพ่ายแพ้ออกมา ก่อนจะตกตะลึงเมื่อเห็นว่าข้าวของในห้องถูกจัดเป็นระเบียบ ถ้าเขาทำงานบ้านเก่งขนาดนี้...แล้วทำไมห้องตัวเองรกอย่างกับกองขยะวะ นี่มันเรื่องพิศวงชัดๆ
ผมเปิดโทรทัศน์รอเตโช พอเห็นเขาออกมาก็กะจะชมเชยสักหน่อย แต่คนหน้ามึนดันพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“มื้อเช้า ข้าวไข่ข้นกุ้ง มื้อเที่ยง หมี่ผัดกระเฉด มื้อเย็น แกงส้มชะอมไข่ ปลาทูทอด”
ชีวิตมีค่าต้องเดินหน้าด้วยของกินสินะ ผมกดปิดโทรทัศน์ ก่อนจะขว้างรีโมตใส่คนที่สั่งอาหารล่วงหน้าครบสามมื้อ น่าเสียดาย...เพราะมันวืด
“ฉันไม่ใช่ร้านตามสั่งโว้ย!”
วืดแล้วไง วืดแล้วก็ด่าได้ ผมตะโกนพร้อมชี้นิ้วให้เขาก้มเก็บรีโมต ด้วยกลัวความเกรี้ยวกราดหรือไม่ก็รู้ว่าถ้าเข้าใกล้ต้องโดนผมโบกกบาลแน่ เตโชจึงยอมทำตามโดยการ...เอามือจับรีโมตแล้วกลิ้งมาทางผมประหนึ่งไถรถของเล่น
ก่อนจรลีจากไปโดยไม่ลืมทิ้งท้ายอย่างหนักแน่นว่า
“ปลาทูต้องมีน้ำพริกกะปิด้วยนะ”
----------
จิระผู้ยังไม่เข็ดกับคมสัน #โดนหลอกวนไปค่ะ #จิระผู้เกรี้ยวกราด
ส่วนหนูจิตรินชินแล้ว วิ่งเต้นตามแผนคมสันอย่างดีใจสุดขีด อยากติดต่อกับจิระมานานก็ได้ทำสมใจอยาก เคมีสองคนนี้เริ่มมา แล้วเสี่ยกับเตโชจะทำยังไง!!
เตโช : งั่มๆ อร่อย //เอาแต่กินไม่สนใจ
เสี่ย : คมสัน เอาตัวจิกลับมา! //ออกคำสั่งเลขาส่วนตัวเองนั่งรออย่างเดียว
ค่ะ...อย่าคาดหวังอะไรกับพระเอกในซีรีส์ชุดนี้ 55555
เพจนักเขียนที่เริ่มสงสัยว่าจิระเป็นดาราหรือพ่อครัว 
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 173616 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก