Chapter 21 : เที่ยวน้ำตกรถออดี้สปอร์ตเคลื่อนออกไปจากหอพักแพทย์ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ทั้งคนขับและคนที่นั่งข้างกันหาวหวอดๆ แต่เพราะเป็นห่วงว่าจะเที่ยวได้ไม่คุ้ม พวกเขาเลยต้องอดทน
“พี่วินอย่าขับไปหลับไปนะเว้ย”
รวินท์แกล้งขับรถส่ายไปมาเล็กน้อย แล้วสะดุ้ง “อย่าเสียงดังดิ ผมตกใจตื่นเลยเห็นมะ”
“จะถึงดอยมั้ยวะเนี่ย!”
“ถ้าไอ้เนวิเกชั่นนี่บอกทางถูกก็ถึงอ่ะ”
ภูพิงค์มองคนที่ขับรถอยู่อย่างหวาดๆ “อย่าพาไปโผล่พม่านะพี่ วันจันทร์ผมมีเรียน เดี๋ยวกลับมาไม่ทัน”
“ผมก็ต้องทำงานเหมือนกันเว้ย ว่าแต่มื้อเช้ากินไรดี ผมหิวแล้วอ่ะ”
“กินข้าวมันไก่กัน จะได้มีแรงเล่นน้ำด้วย เพราะเดี๋ยวเราจะไปน้ำตกแม่ยะกันก่อน”
“ที่บอกให้เอาเสื้อผ้ามาเล่นน้ำด้วยนี่คือเล่นน้ำตกเหรอ”
“อือ เคยเล่นป่ะ”
“มีปลิงมั้ยวะ”
“เดี๋ยวก็รู้น่ะ”
“ทากล่ะ”
“ถ้ามีเดี๋ยวก็เจอเอง”
“ผมไม่ไปแล้วดีกว่าว่ะ”
ภูพิงค์หัวเราะ “ตัวออกจะโต กลัวอะไรตัวเล็กๆ วะพี่”
“คุณก็ตัวโตยังกลัวหมอฟันเลยนี่หว่า”
“หมอฟันตัวใหญ่กว่าทากป่ะวะ”
รวินท์ย่นคิ้วเข้าหากัน เขาไม่รู้จะสรรหาอะไรมาเถียงกับไอ้เด็กนี่แล้วโว้ย พอคิดได้แล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยจะดีกว่า “ไหนล่ะร้านข้าวมันไก่”
เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย “ตรงไปอีกหน่อยค่อยชิดซ้ายครับ”
หลังจากหยุดกินข้าวมันไก่เติมพลังกันแล้ว สองหนุ่มก็ออกเดินทางต่อ ทันตแพทย์หนุ่มขับรถผ่านทุ่งนาและไต่ขึ้นไปภูเขาซึ่งมีป้ายบอกทางเป็นระยะๆ พร้อมกับมองเนวิเกชั่นในรถเทียบกับป้ายไปเรื่อยๆ กันพลาด ไม่นานก็ถึงที่หมายแห่งแรกในเขตอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์
รวินท์ก้าวลงมาจากรถอย่างงงๆ “ไหนวะน้ำตก”
“โหยพี่ น้ำตกอะไรมันจะมาอยู่ตรงนี้ ต้องเดินเข้าไปอีกดิ” ภูพิงค์หยิบเสื้อผ้ากับขนมออกมาใส่กระเป๋าเป้ที่ยืมมาจากรวินท์ แล้วบอกให้อีกฝ่ายหยิบเสื้อผ้าออกมาอีกชุดด้วย จากนั้นก็สะพายเป้ไว้พร้อมกับเดินนำออกไป
สองหนุ่มเดินไปตามทางซึ่งสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี พื้นถนนแฉะเล็กน้อยจากละอองฝนเมื่อคืน อากาศเย็นสบายกำลังดี ทำให้เดินได้เรื่อยๆ ไม่เหนื่อยมากนัก
ทันตแพทย์หนุ่มเดินไปก็หันมองซ้ายขวาไปอย่างสนใจ “เดินป่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
ภูพิงค์อมยิ้ม “ผมนึกว่าจะต้องฟังพี่บ่นตลอดทางซะอีก”
“เดินแค่นี้จะบ่นทำไม ถนนก็โอเคอยู่”
“เดี๋ยวต้องมีผาดโผนนิดหน่อย พี่ไหวนะ”
“ถ้าไม่ไหวจะให้ขี่คอรึไง”
“จะทิ้งให้นั่งรออยู่แถวนั้นแหละ แล้วผมจะไปถ่ายรูปน้ำตกมาให้ดู”
“โห ซึ้ง แบบนั้นผมกูเกิลดูรูปเอาก็ได้” รวินท์หัวเราะ เขายกขาเตะอีกฝ่ายไปเบาๆ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปคว้าเป้ “ผมช่วยถือ หนักมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก เอาตัวพี่ให้รอดเหอะ หนักกว่านี้ผมก็แบกมาแล้วน่ะ”
หลังจากเดินกันแบบสบายๆ ไปสักระยะ ก็ถึงทางเดินไปตีนน้ำตกช่วงสุดท้ายที่ต้องออกแรงสักหน่อย รวินท์หอบเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไร เพราะไม่อยากถูกเด็กหนุ่มสบประมาท
“ใกล้ถึงละๆ อดทนอีกนิด”
ทันตแพทย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่บนที่สูงกว่าข้างหน้า “คุณบอกใกล้ถึงมาหลายทีแล้วนะ”
ภูพิงค์ยิ้มกริ่ม พลางส่งมือให้อีกฝ่าย “เอาน่าลุง บอกว่าใกล้ถึงก็ใกล้ถึงดิ ได้ยินเสียงน้ำแล้วนี่ไง”
รวินท์แยกเขี้ยวใส่ แต่ก็คว้ามือเด็กหนุ่มไว้ด้วย แล้วก็ปล่อยให้อีกฝ่ายทั้งดึงทั้งจูงเขาขึ้นบันไดที่ทำจากหินอย่างลวกๆ ไป
“เดี๋ยวเล่นน้ำก่อนค่อยมานั่งกินอะไรเล่นกันตรงนั้น”
“กินอีกแล้วเหรอ”
“เออน่ะ เดี๋ยวพี่หิวแน่นอน กองทัพต้องเดินด้วยท้องเว้ย”
“เดินด้วยขาก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” เม็ดเหงื่อผุดขึ้นรอบกรอบหน้าหล่อเหลา เขาก้มหน้าก้มตาก้าวขึ้นบันไดตามเด็กหนุ่มพร้อมกับหอบแฮ่กๆ ไปด้วย นึกรำคาญตัวเองอยู่เหมือนกันที่เดินขึ้นบันไดนิดหน่อยก็เหนื่อย ตกลงนี่เขาอายุเท่าไหร่กันแน่วะเนี่ย
“พี่วิน เงยหน้าขึ้นได้แล้ว”
“ฮะ” เจ้าของชื่อเรียกเงยหน้าขึ้นพรวด ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อได้เห็นน้ำตกขนาดใหญ่โต เป็นชั้นๆ ลดหลั่นกันลงมาตรงหน้า ตื่นตาตื่นใจจนลืมเหนื่อยไปเลย “โอ้โห!”
“สวยใช่มั้ยล่า”
“โคตรๆ เลย” รวินท์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายรูปรัวๆ ท่าทางของเขาทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเอ็นดู จนอดยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปทันตแพทย์หนุ่มไว้บ้างไม่ได้ จากนั้นพวกเขาก็ถ่ายรูปคู่กันอีกหลายๆ รูป รอยยิ้มของทั้งสองคนสดใส บ่งบอกถึงความสุขในหัวใจ
“ไปพี่วิน ลงน้ำกัน” คนอ่อนวัยกว่าคว้ามือชายหนุ่มเดินตรงไปยังแอ่งน้ำ บริเวณนั้นมีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น เขาถอดเสื้อยืดที่สวมอยู่และรองเท้าออก วางเป้ไว้ข้างๆ แล้วจึงนั่งลงบนก้อนหินเพื่อหย่อนขาลงไป
พอเห็นเด็กหนุ่มถอดเสื้อ รวินท์จึงถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออกบ้าง ก่อนจะนั่งลงข้างกัน หากเมื่อหย่อนเท้าลงในน้ำก็ร้องลั่น “น้ำเย็นฉิบหาย!”
“แบบนี้แหละ สะใจ” ภูพิงค์ไม่พูดเปล่าแต่คว้าคออีกฝ่ายกระโดดลงน้ำไปด้วยกันเสียงดังตูมใหญ่
แอ่งน้ำไม่ได้ลึกอะไร พอทันตแพทย์หนุ่มตั้งหลักยืนได้ก็อ้าปากโวยวายทันที “จะฆ่ากันรึไงวะ!” เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำบนใบหน้า เส้นผมที่เปียกน้ำลู่ลงไปตามแนวศีรษะ หยดน้ำกลิ้งไปบนลำคอและแผ่นอกช่วงบน
เด็กหนุ่มยืนจ้องอีกฝ่ายเขม็ง “โห พี่วินแม่งอย่างขาว ข้างนอกว่าขาวแล้ว ข้างในขาวกว่าได้อีก ในชีวิตเคยโดนแดดมั้ยวะเนี่ย”
“ก็ทำแต่งานจะไปโดนแดดที่ไหนวะ แล้วคุณอะ ขาวเป็นปล้องๆ นี่เป็นญาติกับม้าลายเหรอวะ”
“ก็ไม่ได้แก้ผ้าทั้งตัววิ่งตากแดดนี่หว่า แต่ข้างในกางเกงขาวมากนะ ดูมะ”
“ไม่เว้ย เสียสายตา วันจันทร์ยังต้องใช้ทำงาน”
ภูพิงค์หัวเราะเบาๆ พลางว่ายน้ำออกไป ส่วนรวินท์ถอยไปยืนพิงโขดหินที่ถอดเสื้อวางไว้ สักพักก็รู้สึกหนาว เขาจึงยืนๆ มุดๆ น้ำอยู่บริเวณนั้น
เสียงของน้ำตกทำให้ใจรู้สึกสงบ รวินท์หันมองไปยังต้นไม้สีเขียวชอุ่มโดยรอบ แล้วเงยหน้าขึ้นมองสายน้ำที่ไหลลดหลั่นลงมาจากหน้าผาสูงชัน เขาเอนหลังพิงก้อนหินใหญ่ ริมฝีปากที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดเพราะความเย็นของน้ำอมยิ้มน้อยๆ
ทันตแพทย์หนุ่มชะเง้อมองหาเด็กหนุ่มที่ในตอนแรกว่ายน้ำไกลออกไป สักพักก็เห็นเงาดำๆ มุดน้ำตรงเข้ามาหาตนช้าๆ เขากระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมกับค่อยๆ ว่ายน้ำออกจากก้อนหินไปเล็กน้อย รอให้เงานั้นเข้ามาใกล้ และพุ่งเข้ามากอดเอวเขาไว้
รวินท์รีบกดศีรษะเจ้าของเงานั้นไว้ไม่ให้โผล่พ้นน้ำขึ้นมาได้ “คิดจะแกล้งผมเหรอ ไปฝึกมาใหม่เว้ย” เป็นผลให้อีกฝ่ายกอดเขาแน่นขึ้น แล้วผลักให้หงายหลังล้มลงไปในน้ำ “เฮ้ย!”
สองหนุ่มกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ในน้ำ พอคนนึงผลัก อีกคนก็ไล่กอด แต่ไปๆ มาๆ คนผลักกลับกลายเป็นกอดอีกฝ่ายไว้แน่นเสียอย่างนั้น จนกระทั่งพวกเขากลั้นหายใจไม่ไหวจึงผุดขึ้นมาเหนือน้ำพร้อมๆ กัน
“เล่นอะไรวะพี่ ผมกินน้ำไปตั้งหลายอึกเนี่ย!”
“คุณแกล้งผมก่อนนะเว้ย!”
ภูพิงค์ยกแขนขึ้นเช็ดหน้า แล้วสะบัดผมใส่อีกฝ่าย “เล่นกับคนรู้ทันไม่หนุกเลยแม่ง”
รวินท์หันหน้าหลบ พร้อมกับยกขาถีบเด็กหนุ่ม “คิดแต่จะแกล้งผมอยู่ได้ ถ้าผมหัวใจวายตายขึ้นมา จะเป็นผีเกาะหลังคุณไปตลอดชีวิตเลยคอยดู”
“เออๆ ไม่แกล้งละก็ได้” คนอ่อนวัยกว่าทำท่าหยุดคิด จากนั้นจึงยกมือขึ้นตบๆ ไปที่ไหล่ของตัวเอง “มาๆ มาเกาะผมไว้”
ทันตแพทย์หนุ่มจ้องอย่างระแวง “เกาะทำไมวะ”
“เดี๋ยวพาว่ายไปใกล้ๆ น้ำตกหน่อยไง ไปด้วยกันจะได้ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะแกล้งผม หรือผมจะแกล้งพี่”
“แหม คิดได้เนอะว่าผมจะแกล้งคุณ ตั้งแต่มานี่ก็มีแต่คุณแกล้งผมมั้ยวะ” รวินท์เอื้อมมือไปหาคนอ่อนวัยกว่า ตอนแรกก็ว่าจะเกาะไหล่ หากเกิดเปลี่ยนใจกลางคัน เขาก้าวเข้าไปกอดเด็กหนุ่มไว้จากทางด้านหลังแทน
ภูพิงค์หันขวับ “ผมบอกให้เกาะเว้ย ไม่ใช่ให้กอด!”
“อ้าวเหรอ เสียงน้ำมันดัง ผมเลยฟังผิด”
“แล้วพี่จะลูบผมทำไมเนี่ย!”
“หาที่จับ”
เด็กหนุ่มก้มลงมองฝ่ามือที่เคลื่อนขึ้นมาบนแผ่นอกเขาช้าๆ “หาที่จับอะไรของพี่วะ!”
“แบนฉิบหาย จับไม่เจออะไรเลยว่ะ”
“ก็แหงสิวะ ผมเป็นผู้ชายเว้ย” คนอ่อนวัยว่าพูด ก่อนจะโวยวาย “แล้วจะเขี่ยหัวนมผมทำไมวะ!”
“อยากลองทำแบบในหนังโป๊บ้าง”
“โว้ย! ไอ้พี่วิน~” ภูพิงค์จับมืออีกฝ่ายออก “เกาะไหล่เว้ย”
“เออๆ เล่นด้วยหน่อยก็ไม่ได้”
“เล่นไรวะ หนังโป๊ในน้ำตกเหรอ”
“ก็น่าสนอยู่นะ”
“พี่ไปเล่นกับหินก้อนนั้นเลย เดี๋ยวผมถ่ายคลิปให้”
รวินท์หัวเราะร่วน พลางเอื้อมมือไปเกาะไหล่คนอ่อนวัยกว่าไว้หลวมๆ “ไม่เล่นแล้วก็ได้ ไปๆ ไปดูน้ำตกกันดีกว่า”
ภูพิงค์ว่ายน้ำออกไปช้าๆ ไม่ลืมที่จะทำหน้าที่เป็นไกด์บรรยายไปด้วย “น้ำตกที่นี่น่ะ เขาว่าสูงลดหลั่นลงมาสามสิบกว่าชั้น สวยติดอันดับหนึ่งในสิบของประเทศเลยนะพี่”
“อือ ก็สวยจริง”
เด็กหนุ่มพาว่ายเข้าไปดูน้ำตกใกล้ๆ ระหว่างนั้นก็ชำเลืองมองรวินท์เป็นระยะๆ แล้วอมยิ้ม ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกาย น้ำเย็นทำให้แก้มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ และริมฝีปากเป็นสีแดงจัด ท่าทางจะสนใจน้ำตกเอามากๆ ดูน่ารักไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆ จนไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้พี่วินจะมีมุมที่ดูไร้พิษภัยแบบนี้กับเขาด้วย โคตรหลอกลวงเลย ภาพลักษณ์กับความเป็นจริงต่างกันแบบสวรรค์กับนรก
ที่จริงเขาชอบไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เป็นกลุ่มใหญ่ๆ มากกว่า แต่กับพี่วิน อยู่ด้วยกันสองคนก็สนุกได้ คงเพราะอีกฝ่ายมีอะไรที่คาดไม่ถึงให้เห็นอยู่บ่อยๆ
“โว้ะ ตรงนั้นมีรุ้งด้วย”
“เออๆ มีน้ำมีแสงก็เกิดรุ้งสิครับ เรียนมานานแล้วลืมรึไง” ภูพิงค์แขวะไปตามเรื่อง พอเห็นทันตแพทย์หนุ่มกำลังเพลินก็นึกอยากจะแกล้งขึ้นมาอีก ขณะที่เขาว่ายๆ น้ำไป จู่ๆ ก็หันไปกอดคนที่เกาะไหล่เขาอยู่แล้วพาอีกฝ่ายผลุบลงไปในน้ำด้วยกันเสียอย่างนั้น
ด้วยความตกใจและไม่ทันตั้งตัว ทำให้รวินท์กอดเด็กหนุ่มไว้แน่น เขาหลับตาปี๋ ส่ายหน้าไปมาอยู่ใต้น้ำชั่วครู่ ก่อนจะโผล่พ้นน้ำขึ้นมาพร้อมกันกับคนช่างแกล้ง
“สำเร็จ!” คนอ่อนวัยกว่าตะโกนอย่างดีใจ ทว่าอีกฝ่ายไม่คิดเหมือนกัน
รวินท์นึกอยากจะจับเด็กหนุ่มกดน้ำซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็กลัวว่าสถานการณ์จะพลิกผันให้ตัวเขาเป็นฝ่ายถูกกดเสียเอง “ไหนว่าไม่แกล้งแล้วไงวะ!”
คนอ่อนวัยกว่าหัวเราะ “ก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ”
“ไม่สนุกเว้ย!”
“อ้าว ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากจะเล่นกับผม”
“ฮึ่ย! เล่นแบบนี้คราวหน้าจะถีบให้!” รวินท์ผลักตัวเองออกห่างพลางยกมือขึ้นเช็ดหน้า
ภูพิงค์จับจ้องคนตรงหน้าไปอย่างลืมตัว เมื่อกี้ได้กอดพี่วินไปหลายที รู้สึกว่าขนาดตัวกำลังน่าฟัด ขนาดเป็นผู้ชายยังน่ากอด ผิวเนียนน่าลูบ เนื้อเด้งน่าขยำไม่เหมือนไอ้พวกเพื่อนๆ เขาที่บ้านเช่าเลยแฮะ
“ขึ้นกันเหอะ นิ้วเหี่ยวแล้วว่ะ”
“โอเค มาๆ เกาะไหล่”
คราวนี้รวินท์ถลาเข้ามากอดคอเด็กหนุ่มไว้ “ถ้าแกล้งอีกจะรัดคอให้ตายเป็นผีเฝ้าน้ำตกแม่งเลย”
“โหดร้าย~” คนอ่อนวัยกว่ายิ้มกว้าง เขารู้สึกถึงหัวใจที่กำลังเต้นระรัวบนแผ่นหลังตน ไอ้พี่วินคงตกใจมากจริงๆ เขารู้สึกผิดเลยเนี่ย
ว่ายน้ำไปสักพักทั้งสองคนก็ถึงฝั่ง ภูพิงค์ก้าวขึ้นไปก่อน จากนั้นจึงหันมาส่งมือให้ชายหนุ่มใช้จับยึด
ทันตแพทย์หนุ่มขมวดคิ้วอย่างลังเล เพราะไม่อยากไว้ใจคนอ่อนวัยกว่าสักเท่าไหร่ จะแกล้งปล่อยมือเขาร่วงลงน้ำหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ไม่แกล้งแล้วจริงๆ”
พอเด็กหนุ่มให้สัญญาแล้ว รวินท์จึงยอมเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่าย
ในที่สุดก็ขึ้นมาบนฝั่งได้ ทันตแพทย์หนุ่มหยุดยืนหอบ หากสายตาก็ยังคอยชำเลืองมองภูพิงค์อย่างระแวง
“แหม มองผมตาขวางแบบนี้ ติดใจอะไรผมอะ” ภูพิงค์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ในระหว่างนั้นต่างฝ่ายต่างก็ได้เห็นท่อนบนที่ไม่ได้ใส่อะไรของกันและกันชัดๆ เขาจึงใช้สายตาค่อยๆ พิจารณามองทันตแพทย์หนุ่ม พลางเอียงคอหามุมเหมาะเจาะทั้งด้านซ้ายและขวา “พี่เนี่ย... กินอย่างกับยัดทะนาน เอาไปเก็บไว้ที่ไหนหมดวะ พุงก็ไม่มี นี่แขม่วอยู่เหรอ”
“แขม่วพ่อง! ผมกินเยอะก็ทำงานหนักปะวะ”
“งานอะไรหนักวะ พี่แบกคนไข้จากหน้าโรงบาลเข้าห้องตรวจเหรอ”
“ทำฟันก็ต้องก้มๆ เงยๆ บ่อยไง เลยไม่ทันลงพุง” รวินท์พูดแก้ตัวไปมั่วๆ “คุณก็ไม่มีพุงเหมือนกัน ปกติแบกกระสอบข้าวสารไปเรียนด้วยรึไง”
ภูพิงค์หัวเราะร่วน “ไม่มีพุงอะไรวะ โคตรหยาบคาย นี่ ดูกล้ามซะก่อน ผมซิตอัปวันละเป็นร้อยนะเว้ย” เขาพูดพร้อมกับทุบลงบนหน้าท้องตัวเองเบาๆ
“เออ อวดไปเหอะ ปกติไม่มีใครให้อวดใช่มะ”
เด็กหนุ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จากนั้นจึงก้มลงหยิบผ้าเช็ดตัวกับกางเกงตัวใหม่โยนให้ “เอ้า ให้เกียรติผู้สูงอายุเปลี่ยนก่อน”
“ขอบใจ” รวินท์ขี้เกียจจะเถียงด้วยแล้ว ไอ้เรื่องที่ไม่ชนะ เถียงไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ แต่อย่าให้ถึงทีเขาบ้างก็แล้วกัน เขารีบเอาผ้าเช็ดตัวพันไว้ที่สะโพก ถอดกางเกงออกพรวดแล้วใส่ตัวใหม่ จากนั้นจึงโยนผ้าเช็ดตัวให้คนอ่อนวัยกว่าบ้าง
“อย่าแอบดูนะพี่”
“เออๆ ให้มองคุณน่ะ แถมเงินอีกสองพันยังคิดหนักเลย” ทันตแพทย์หนุ่มสะบัดหน้าไปมาให้ตัวเองสะเด็ดน้ำ ก่อนจะก้มลงหยิบกางเกงที่เพิ่งถอดออก
แต่จู่ๆ เด็กหนุ่มก็ใช้สองมือตะปบศีรษะเขา
“เย้ย! ไอ้เด็กบ้า ปล่อยหัวผมเดี๋ยวนี้!”
“เอ้า ก็จู่ๆ เห็นพี่หน้าพุ่งลงพื้น ผมก็ตกใจอะดิ นึกว่าพี่ความดันขึ้น จะเป็นลมอะไรแบบนี้ แล้วตรงนี้พื้นก็เปียก ลื่นด้วย”
รวินท์ผลักเจ้าของมือทั้งสองข้างออก “ถ้าจะช่วยก็ประคองที่ตัวสิวะ จับหัวทำพ่อง!”
“แหม ก็ห่วงหน้าพี่อะ ยังต้องใช้อีกหลายงานนะเว้ย”
ทันตแพทย์หนุ่มอยากจะถีบอีกฝ่ายให้ตกน้ำนัก “ห่วงผมบ้างก็ได้โว้ย”
“ก็นี่แหละห่วงพี่ ไม่มีหน้าแล้วจะอยู่ยังไงวะ” คนอ่อนวัยกว่าหัวเราะ แล้วก็ก้มลงจับมือทันตแพทย์หนุ่ม
“จะทำอะไรอีกวะ!”
เด็กหนุ่มจูงมืออีกฝ่ายเดินไปยังก้อนหินแห้งๆ ที่อยู่ถัดออกไปเล็กน้อย “เอ้า รอตรงนี้ดีกว่า จะได้ไม่ลื่น ตรงเมื่อกี้มันเปียก”
พอเท้าสัมผัสพื้นแห้ง รวินท์ก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ ตอนแรกเขานึกว่าไอ้เด็กเปรตนี่จะฉุดเขาไปลงน้ำอีกรอบน่ะสิ จากนั้นก็ยืนมองอีกฝ่ายเปลี่ยนกางเกงไป
สายลมที่พัดมาทำให้รู้สึกเย็นหวิวๆ ทันตแพทย์หนุ่มจึงต้องยกแขนขึ้นกอดลำตัวยืนบิดไปบิดมา “พิงค์ หนาวอะ โยนเสื้อผมให้หน่อย”
ภูพิงค์ใส่เสื้อของตัวเองเพิ่งเสร็จ เขากำลังเก็บเสื้อผ้าเปียกใส่ถุงพลาสติก เมื่อได้ยินชายหนุ่มเรียกจึงหันไปหยิบเสื้อที่อีกฝ่ายถอดกองไว้เดินเอาไปส่งให้ “เอ้า...” แล้วดวงตาเจ้ากรรมก็ไปหยุดมองติ่งไตสีชมพูที่มันรัดตัวแข็งอยู่บนแผ่นอกขาว “ทำไมนมพี่ชมพูจังวะ”
“ลงน้ำนานแล้วสีมันซีดมั้ง” รวินท์ยกมือขึ้นเขกศีรษะเด็กหนุ่มแล้วคว้าเสื้อตัวเองมาสวม ปกติก็ไม่เคยอายเวลาต้องถอดเสื้อหรอกนะ แต่สายตาไอ้เด็กนี่น่ะสิ... แล้วดูมันทักเข้า โว้ย!
คนอ่อนวัยกว่ามองแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีระเรื่อแล้วยิ้มมุมปาก เวลาที่ไอ้พี่วินทำท่าทางแบบนี้โคตรน่ารัก ไอ้พวกเพื่อนที่คณะก็ถอดเสื้อเดินกันบ่อยๆ นะ แต่ไม่มีใครดูน่ารักเหมือนพี่วินเลยน่ะสิ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่มองอีกฝ่ายเร่งติดกระดุมเสื้อ เมื่อทันตแพทย์หนุ่มติดเสร็จ เขาจึงก้าวไปยืนประจันหน้า
“มีอะไรอีก”
“พี่ติดกระดุมผิดอะ” ภูพิงค์หัวเราะเสียงดัง “รีบอะไรจะขนาดนั้นเนี่ย มาๆ ผมติดให้”
รวินท์ก้มลงมองมือของเด็กหนุ่มที่ค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อของเขาออก แล้วติดให้ใหม่ช้าๆ เขาอมยิ้มเล็กน้อย
“หิวยัง”
“ก็นิดหน่อย”
“เดี๋ยวลงไปนั่งกินกันตรงนู้น” คนอ่อนวัยกว่าหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดลำคอตัวเองอยู่มาคลุมศีรษะชายหนุ่ม “เช็ดผมไปก่อน ผมเก็บของแป๊บ”
“อือ” ไม่รู้ว่าใครแก่กว่าใครกันแน่ แต่เขาก็ชอบให้พิงค์ดูแลเขาแบบนี้นะ รวินท์ยกมือขึ้นจับผ้าเช็ดตัวเช็ดผมตัวเองในระหว่างที่เด็กหนุ่มเก็บของใส่เป้ สักพักอีกฝ่ายก็เดินฉับๆ มาแล้ววางรองเท้าของเขาลงตรงหน้าให้ ก่อนจะเดินนำออกไปช้าๆ
ทันตแพทย์หนุ่มรีบใส่รองเท้า แล้วสาวเท้าตามคนอ่อนวัยกว่าไปพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือเด็กหนุ่มไว้
ภูพิงค์ยิ้มมุมปาก บางทีไอ้พี่วินก็ทำตัวน่ารักฉิบหาย เขาไม่ได้หันกลับไปมองคนที่เดินตามหลังมา และปล่อยให้มืออุ่นๆ จับมือเขาไว้อย่างนั้น
ทั้งสองเดินกันไปเงียบๆ ไม่นานก็ถึงโต๊ะเก้าอี้ริมทางน้ำตก เด็กหนุ่มเดินอาดๆ ไปนั่งลงก่อน พอจะหันไปหาคนที่เดินมาด้วยกัน อีกฝ่ายก็เอาผ้าเช็ดตัวคลุมศีรษะเขาไว้
“เช็ดซะด้วย เดี๋ยวไม่สบาย”
“มือไม่ว่างอะ พี่เช็ดให้หน่อย”
รวินท์คิ้วกระตุกเล็กน้อย คือเขาก็เห็นอยู่ว่ามือข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มถือของมา แต่ก็วางลงบนโต๊ะแล้ว มือก็น่าจะว่างไหมวะ
หากพอคิดอีกที พิงค์ก็ช่วยเหลือเขาหลายอย่าง อะไรเล็กๆ น้อยๆ เขาช่วยได้... ก็ช่วยก็ได้วะ
ทันตแพทย์หนุ่มจึงช่วยเช็ดผมคนอ่อนวัยกว่าให้ เมื่อเช็ดเสร็จก็เอาผ้าคล้องไว้ที่คออีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอีกตัว
ภูพิงค์ส่งขวดน้ำอัดลมให้ “เป็นไง เหนื่อยป่ะพี่”
“เหนื่อยเพราะโดนแกล้งอะดิ”
“โหย วัยรุ่นชวนเล่นสนุกแค่นี้ทำเป็นเหนื่อย” คนพูดรื้อเอาห่อขนมออกมาวางบนโต๊ะให้ “เอ้า กินๆ จะได้มีแรงเดินลง”
รวินท์เอื้อมมือไปหยิบถุงขนมมาแกะออก “ต่อจากที่นี่เราจะไปไหนต่อ”
“เดี๋ยวไปหามื้อเที่ยงกินกันก่อน แล้วค่อยไปพระมหาธาตุเจดีย์ต่อ”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มกว้าง “มีไกด์นี่ดีจริงๆ แฮะ” เขาพูดพลางเอื้อมมือไปหยิกแก้มคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน “พิงค์นี่น่ารักจริงๆ เลยน้า~”
ภูพิงค์กระตุกยิ้ม “แหม ใช้ผมได้นี่ชมใหญ่เลยนะ” เขาหยิบขนมใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวหยับๆ จากนั้นก็หันมองไปบนท้องฟ้า สักพักก็พูดขึ้น “ท้องฟ้าอึมครึมชอบกล ฝนจะตกมั้ยเนี่ย”
“ถนนลื่นหน่อยผมก็ขับได้นะ ไม่ต้องห่วง ไม่พาลงเหวแน่ๆ”
“โห ผมไม่ได้ห่วงเลย ฝีมือพี่วินซะอย่างน่ะ ว่าแต่...พี่ขับรถมานานยัง”
“ขับมาตั้งแต่ก่อนมีใบขับขี่อะคิดดู แต่เอาจริงๆ เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยได้ขับไปไหนไกลนักหรอก ส่วนใหญ่ก็แค่บ้านกับมหาลัย แล้วก็ขับไปทะเลบ้าง ภูเขาบ้าง”
“อือ... ทะเลเหรอ ผมไม่ค่อยได้ไปเที่ยวทะเลเลยพี่เชื่อมั้ย เอาจริงๆ ก็นับได้ไม่ถึงสามครั้งเลยมั้ง”
“บ้านอยู่กรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอ พัทยาหัวหินก็ไม่ไกลนี่”
“อือ แต่ตอนปิดเทอมก็มักจะขึ้นเหนือกัน ทะเลนี่ ผมไม่เคยไปกับที่บ้านด้วยซ้ำ มีแต่ไปเข้าค่ายกับโรงเรียน”
ทันตแพทย์หนุ่มยื่นมือไปตบแขนคนอ่อนวัยกว่าเบาๆ “งั้นเอาไว้ถ้าเราได้ไปกรุงเทพฯ พร้อมกันเมื่อไหร่ ผมจะพาคุณไปเที่ยวทะเลบ้างนะ”
ภูพิงค์ยื่นหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที “จริงป่ะ ผมอยากเห็นโลมาอ่ะ”
“อยากเห็นมันพี้ยาเหรอ”
“พูดถึงสัตว์โลกน่ารักได้เสียหายมากว่ะพี่”
“เอ้า นี่เรื่องจริงเว้ย” รวินท์พูดกลั้วหัวเราะ เขาจัดการหยิบโทรศัพท์มือถือที่เปิดเป็นโหมดเครื่องบินไว้ขึ้นมา เมื่อปิดปุ๊บ ข้อความเตือนสารพัดก็เด้งขึ้นมาถี่ยิบ หากรวินท์ไม่สนใจ เขากดไล่หาคลิปโลมาที่ว่า ขยับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกันกับเด็กหนุ่ม จากนั้นจึงกดเล่นคลิปให้ดู “ดูดิ โลมาผลัดกันตบปลาปักเป้าเป็นลูกวอลเลย์เลยเห็นป่ะ เสร็จแล้วก็เสพพิษปลาปักเป้ากัน ตาลอยเลยแม่ง”
“เหยด... ทำไมพี่ทำลายโลมาน่ารักในความฝันวัยเด็กผมแบบนี้วะ”
“ยังมีอีกนะ นี่ๆ” ทันตแพทย์หนุ่มกดไล่หาคลิปไปเรื่อยๆ จนเจอคลิปเด็ดอีกคลิป “นี่มันกุดหัวปลาตัวอื่นแล้วเอามาทำจิ๋มกระป๋อง”
ภูพิงค์เงยหน้าขึ้นพรวด พร้อมกับถลึงตาใส่อีกฝ่าย “.....”
“พูดไม่ออกเลยเหรอ”
“ตกใจที่พี่รู้จักจิ๋มกระป๋องอะ”
“ตกใจทำไมวะ”
“ระดับพี่ไม่น่าเคยต้องใช้”
“ทำไมต้องใช้ถึงจะรู้จักวะ ยานอวกาศผมก็รู้จัก แต่ก็ไม่เคยใช้ขับไปทำงานมั้ยล่ะ” รวินท์หรี่ตามองอีกฝ่าย “แต่คุณก็รู้จักนี่ หรือคุณเคยใช้”
“ไม่เคยเว้ย!” คราวนี้ภูพิงค์เป็นฝ่ายหน้าแดงบ้าง จากการคุยเรื่องสัตว์โลกแสนน่ารัก มันกลายเป็นเรื่องติดเรตแบบนี้ไปได้ไงวะเนี่ย!
หากท่าทางลุกลี้ลุกลนแบบเขินๆ ของคนอ่อนวัยกว่าทำให้ทันตแพทย์หนุ่มต้องอมยิ้มอย่างเอ็นดู เขาคิดว่าอีกฝ่ายต้องไม่เคยมีประสบการณ์กับหญิงสาวมาก่อนแหงๆ ไก่อ่อนของแท้แน่นอน
รวินท์ขยับเข้าไปเบียดเด็กหนุ่ม ยกแขนขึ้นล็อกคอไว้ พร้อมกับเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ “พิงค์... ถามจริงๆ นะ คุณยังซิงอยู่ใช่มะ”
ใบหน้าของภูพิงค์ร้อนวาบ ควันแทบจะพุ่งออกหู “ไอ้พี่วิน! ถามอะไรวะเนี่ย!”
ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะเสียงดัง เขายกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่าย “โทษทีๆ”
“ใครมันจะโชกโชนเหมือนพี่วะ!”
“เฮ้ย ผมไม่ได้โชกโชนเว้ย” ทว่าตอบไปแล้วก็ยังหัวเราะไม่หยุด
“เชื่อตายห่าล่ะ แล้วจะหัวเราะทำไมนักวะพี่”
รวินท์ยกมือขึ้นปาดน้ำตา “ไม่หัวเราะแล้ว” เขาเอียงคอไปสบสายตากับเด็กหนุ่ม “น่าแปลก ผมว่าอย่างคุณน่าจะเคยมีแฟนนะ”
“มีแฟนก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องอย่างว่าป่ะวะ ในหัวพี่มีแต่เรื่องแบบนี้รึไง”
“อื้อ” ทันตแพทย์หนุ่มตอบไปตามตรง
ภูพิงค์เบือนหน้าหนีแล้วพูดเสียงเบา “ผมคบกับใครไม่ได้นานขนาดจะไปถึงเรื่องอย่างว่าหรอก”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เลิกกันก่อนอะดิ”
“เออ รู้เว้ย แล้วทำไมถึงเลิกเล่า”
“ผมขี้หึง”
“......”
เด็กหนุ่มหันกลับมาประสานสายตาด้วย “ต่างกับพี่แบบฟ้ากับนรกเลยใช่ป่ะ ผมว่าพี่ไม่เคยหึงใครแหงๆ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้”
“ทำไมล่ะ”
รวินท์นิ่งอึ้ง มาถึงตอนนี้ก็เพิ่งฉุกใจคิด เขาไม่เคยหึงใคร แม้แต่กับขวัญข้าวก็ไม่เคยหึงเลยสักครั้ง คงเพราะรู้ว่าไม่ว่าอย่างไรเธอก็รักเขา... เพราะเอาแต่คิดแบบนั้น
“ช่างเหอะ... เราไปกันเหอะพี่ เดี๋ยวเที่ยวได้ไม่ครบตามเป้า” คนอ่อนวัยกว่ารวบถุงพลาสติกแยกเอาไว้ไปทิ้งถังขยะ ส่วนขนมกับน้ำที่เหลือเอาเก็บใส่เป้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินนำออกไป
ทันตแพทย์หนุ่มลุกตาม เขาเดินตามหลังภูพิงค์ไปติดๆ หากไม่กล้าเอื้อมมือไปจับอีกฝ่ายไว้อย่างในตอนแรก นัยน์ตาเรียวจ้องมองแผ่นหลังตรงหน้า เขาเดาไม่ถูกว่าตอนนี้สีหน้าของพิงค์จะเป็นเช่นไร อยู่ในอารมณ์แบบไหน
พอไปถึงถนนเรียบ ภูพิงค์ก็เดินช้าลงเล็กน้อยเพื่อให้รวินท์ก้าวขึ้นมาเดินข้างกัน จากนั้นพวกเขาก็เดินคู่เคียงกันไปช้าๆ
รวินท์เงยหน้าขึ้นรับสายลมบางเบา “เสียงใบไม้เวลาลมพัดมานี่เพราะดีนะ”
“อือ กลิ่นป่าก็หอมดี”
“มีกลิ่นด้วยเหรอ”
“ดมดีๆ สิพี่”
รวินท์ทำจมูกฟุดฟิด เขาหมุนตัวไปรอบๆ พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลายๆ ครั้ง
“เดินดูทางด้วยสิพี่ เดี๋ยวก็กลิ้งตกข้างทางหรอก ผมไม่ลงไปเก็บขึ้นมานะ”
“ใจร้ายว่ะ”
“ก็เหมาะกับพี่แล้ว” ภูพิงค์ตอบเสียงเรียบ พลางสาวเท้าฉับๆ เดินนำหน้าออกไป
ทันตแพทย์หนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน อดคิดไม่ได้ว่าเด็กหนุ่มแปลกไปนิดหน่อย อาการเหมือนกำลัง... โกรธ? โมโห? หงุดหงิดกับอะไรสักอย่าง? มือของรวินท์ยื่นออกไปคว้าข้อมือคนอ่อนวัยกว่าก่อนที่สมองของเขาจะสั่งการเสียอีก “พิงค์”
“หือ?”
“เอ้อ...” พออีกฝ่ายหันมาด้วยสีหน้าปกติ รวินท์จึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “เล่นน้ำตกสนุกดีเนอะ” แล้วก็ถือโอกาสเคลื่อนมือไปโอบไหล่คนอ่อนวัยกว่าไว้
“แถวนี้ยังมีอีกหลายแห่งเลย ถ้าอยากไปอีกก็เอาไว้คราวหน้านะ”
รวินท์ยิ้มพลางพยักหน้าหงึกหงัก “ถ้าคุณจะเป็นไกด์ให้อีกก็โอเค”
ภูพิงค์ยิ้มรับ “ได้อยู่แล้ว”
สองหนุ่มเดินเคียงข้างกันไปอีกพักใหญ่ก็ถึงจุดที่จอดรถทิ้งไว้ ยังไม่ทันได้ขับออกไปสายฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาบางเบา และเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
ทันตแพทย์หนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เขาลืมกดเป็นโหมดเครื่องบินไว้ จึงรีบกดเปิด แล้ววางโทรศัพท์ลง ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
“ไม่รับโทรศัพท์เหรอพี่ เผื่อมีเรื่องสำคัญ”
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก”
คนอ่อนวัยกว่าชำเลืองมองคนที่ขับรถอยู่อย่างงงๆ สีหน้ากับน้ำเสียงของพี่วินเปลี่ยนไปหลังจากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจและพยายามหลีกหนีอยู่ในตอนนี้ เขาชักอยากจะถาม แต่ก็ไม่กล้าพอ สุดท้ายแล้วก็เลยหันหน้ามองออกไปทางด้านนอกหน้าต่างแทน
*TBC*พักเรื่องเครียดๆ ไว้ แล้วสนใจปู้จายฟัดกันดีก่าาาา ถึงเนื้อถึงตัวกันสุดแรงเลยตอนนี้ พี่น้องไม่ยอมแพ้กันเล้ย น่าปล่อยให้เล่นน้ำตกกันจนตัวเปื่อยนะคะ เล่นนานกว่านี้อาจได้เสียกัน 55555
ส่วนคลิปปลาโลมา หาดูได้ในยูทูปเลยค่ะ แล้วเราจะได้รู้ว่า "บางทีไอ้สิ่งที่เราคิดว่าน่ารักๆ ใสๆ จริงๆ แล้วมันร้ายกว่าที่คิดนะคะหัวหน้า!"
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ อย่าเพิ่งสาบแช่งพี่เต้กันมาก เก็บไว้แช่งตอนอื่นบ้าง เอ๊ยไม่ใช่!! 555555 รักทุกคนเรยยยย ชุ๊ฟๆ 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 679062 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก