หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[Yara]

พ่อแม่ของเพลิงมาก็ดี บางทีถ้ารู้ว่ามีหลาน อะไรๆก็คงดีขึ้น

[VaLyn_TM]

สนุกมากกกกกกกก ไม่คิดว่าจะสนุกขนาดนี้เลยค่ะ
ปกติมักจะไม่ค่อยชอบนิยายเหนือธรรมชาติสักเท่าไหร่
ไม่ใช่อะไรค่ะ อ่านแล้วชอบระแวงเอามาคิดอ่ะ 55

แต่ชอบเรื่องนี้มาก นี่อ่าน1วัน 1คืน จนตามทันตอนล่าสุด (หยุดนอนและกินข้าว55)
เราชอบการเดินเรื่องมากๆ มันแบบชวนให้คิด ให้ติดตาม มันพิศวงอย่างกับอ่านโคนัน
ไหนจะลุ้นว่าเพลิงกับแมนจะรักกันไหม ลูกจะรอดไหม มารผจญจะทำอะไร แล้วผีจะหลอกตอนไหน หลายรสชาติเหลือเกิน
ดีใจมากที่แมนและลูกกลับมา หมดเคราะห์ไปแล้วแต่ยังไม่หมดโศก มรสุมก็จะเข้าอีกลูก คือแบบ.....
แมนเอ๋ย... ชาติที่แล้วทำกรรมไว้เยอะป่ะ กลัวจะเครียดหนักจนแท้งลูกอีก อันนี้แมนทนไม่ไหวแน่
เพลิงต้องเคลียร์ให้ชัดอ่ะ รู้ใจตัวเองแล้ว ผ่านเส้นเฉียดความตายมาแล้ว เรื่องพ่อแม่คงไม่ยากเกินไปหรอก ใช่ไหม?   

[PrimYJ]

แอบหวั่นใจเรื่องบ้านเพลิงนี่แหล่ะว่าถ้ารู้เรื่องกันแล้วผลจะออกมายังไง เป็นกำลังใจให้เพลิงกับแมนนะ สู้ๆ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

อะไรคือตอนที่แล้วดีใจเหมือนปีนถึงยอดเขาเอเวอเรส แต่วันนี้เหมือนถูกถีบลงมากลางทาง555
บอกเลยป้ากลัวใจบ้านพ่อเพลิง เอาใจช่วยทุกคน โดยเฉพาะสะใภ้ใหม่น้องแมนแม่เป้งของป้า รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อค่ะๆๆ

[angel_Z4]

ปัญหาใหญ่มาแล้วหมอเพลิง พึ่งหวานไปไม่ทันไร...

[cavalli]

 


เอาอีกกกกกกกกกกกกกก

[SuPeRDonGDanG]

ก่อนหน้าที่จะมาเจอเรื่องนี้ เราจะหาอ่านแต่นิยายที่จบแล้วเท่านั้น และของคนเขียนแค่คนเดียวที่ตามอ่านตอนต่อตอน
แต่ตอนนี้เพิ่มเรื่องนี้อีกเรื่องที่ตั้งหน้าตั้งตารออ่าน
อยากรู้ว่าก่อนจะแฮปปี้เอนดิ้ง จะดำเนินเรื่องแบบไหน
เราไม่ค่อยลุ้นตอนจบนะ เพราะคิดว่าแฮปปี้อยู่แล้ว แต่คาดหวังกับการดำเนินเรื่องรหว่างนั้นมากกว่า
รออ่านนะคะ เพลิงจะแก้ไขปัญหานี้ยังไง

 

[Bb nale]

บ้านเพลิงจะเป็นยังไงบ้าง ที่แน่ๆตอนนี้หน้าบวมแล้วร้องไห้ซบหมอน555

[mild-dy]

เครียดเรื่องบ้านเพลิงแทน
 

[Tiffany]

ครอบครัวหมอเพลิงจะว่ายังไงบ้างน้า 

[Chompoo reangkarn]

 

[pui]

  รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ

[greenapple]

สมมติ.ถ้าหมอเพลิงขัดทางบ้านไม่ได้ จำเป็นต้องแต่งกับน้ำฟ้า แต่งไปก็เท่านั้นนะเราว่า แต่งไปก็ได้แต่ตัว หมอเพลิงคนใหม่เขามีรักเดียว รักกันปานจะกลืนกินกับแม่ของลูก แถมเห่อลูกยิ่งกว่าอะไรเสียอีก น่าสงสารคนใหม่ คุณปู่คุณย่าก็ไม่น่าจะใจร้ายนะ หลานทั้งคน ให้หมอแมนกลับบ้านกับคุณแม่ไปก่อน หวังว่าจะเป็นข่าวดี จะรอฟังข่าวหมอเพลิงค่ะ

 

[LifePo-YuGu]

เรื่องวิญญาณหมอหลินก็ผ่านมาแล้ว แม่ของแมนก็ผ่านได้ ต่อไปก็เรื่องพ่อแม่เพลิงอีก
โอ๊ยยยย เครียดแทนเลย  ขอให่ผ่านไปได้ด้วยดีน้าา 

[Jibbubu]

กลัวใจพ่อเพลิงมากกว่าแม่ของเพลิงซะอีก ท่าทางจะหัวดื้อน่าดูเลย
จะยอมรับแมนหรือเปล่านะ เฮ้อออออ กลุ้ม

[a_tapha]

ขอให้ผ่านไปด้วยดีเถอะ ซดมาม่าจนอิ่มแล้วอ่ะ

[ommanymontra]

 


 

[nuch-p]

 o13ชอบมากกกก เขียนดีมาดค่า

[alt1991]

  มาม่ารอบนี้ท่าจะหนักน่าดู 

[jimmyjimmy]

โอ๊ย... อ่านยาวๆไป3วัน วางไม่ลง
ผ่าน เรื่อง ร้าย ไม่ มากแล้ว.... เจอเรื่องดีดีมั่ง.. สาธุ

[mooping-7]

ดัน ดัน รีบมาเร็วๆน้า มีคนคิดถึงหนักมาก

[Spoypopoy]

จังหวะนี้คือต้องรีบมาต่อแล้วนะคะเพราะตื่นเต้นมาก กลัวใจบ้านปู่ ย่า แต่ว่าก็ขอให้ผ่านไปด้วยดี(เร็วๆด้วย) เราไม่อยากหวั่นใจนาน 55555

[AdLy]

ฮือออออ สนุกอ่า

อิเพลิง ทำไมน่ารักขนาดนี้ ลืมความหมาในตอนแรกหมดเลย

[Jiraapp]

ผีก็เคลียร์แล้ว แต่บ้านเพลิงเนี่ยสิ 
สู้ ๆ นะทั้งสองคน

[tkaekaa]

  รออ่านตลอด
หวังว่าบ้านของเพลิงจะไม่ร้ายเนอะ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

มารอรับสะใภ้ใหม่จ้าาาาาา

[็Hollyk]

Internal Love

ตอนที่ 33

You get the best out of others when you give the best of yourself.



 

 

 

 

 

 

            “พ่อว่างหรือเปล่าครับ”  เพลิงกัลป์กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์  “ผมมีเรื่องสำคัญจะปรึกษา”

            หลังจากนั่งคิดนอนคิดอยู่สองวันเต็ม  ชายหนุ่มก็มองไม่เห็นทางออกอื่นที่จะทำได้นอกจากสารภาพความจริงแก่บุพการีไปตามตรง  ถึงอย่างไรเขากับเมืองแมนก็เรียนจบทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว   ไม่ต้องพึ่งพาอาศัยพ่อแม่อยู่อีก  ถ้าพ่อกับแม่ของเขายอมรับไม่ได้  ก็คงจะทุกข์ใจบ้างเท่านั้น

            “มีอะไรล่ะ  โทรมาแต่เช้า  เมื่อคืนไม่แฮงก์หรือไง”  เสียงเข้มๆของพ่อตอบกลับมา  คนเป็นลูกกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ

            “ผมเลิกดื่มเลิกสูบมาหลายเดือนแล้วพ่อ”  เขาตอบสั้นๆ  เหลือบตามองคนป่วยที่ยังนอนหลับสนิทบนเตียงนั้นแวบหนึ่ง  “คือ ...พ่ออย่าเพิ่งโกรธผมนะ”

            “อุว๊ะ  ดักคอกันแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ  อะไรล่ะว่ามาเร็วๆ  ไปทำสาวที่ไหนท้องหรือไง”

            “ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ  พ่อจะว่าอย่างไรครับ”  เขากัดฟันพูด  หัวใจเต้นแรงอย่างลุ้นระทึก  ปลายสายเงียบไปครู่ก่อนจะว้ากกลับมาเสียงดัง

            “เห้ย  ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยให้ป้องกันให้ดีๆ  แล้วนี่อะไร  พลาดหรือจงใจ  หรือว่าอะไรเมาล่ะสิท่า  ผู้หญิงเป็นใคร  พ่อแม่เขาไม่เอาเรื่องตายเลยเรอะ”  พ่อร่ายยาวมาอีกหลายประโยคจนเขาหูชา  “....บอกจนปากเปียกปากแฉะแล้ว  สอนเท่าไหร่ไม่จำ...”

            “โธ่..พ่อครับ  ก็ผมไม่ตั้งใจ  มัน...เมา”  ...เกิดอะไรขึ้นบ้างยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

            “ก็โทษว่าเมาทุกทีแหละ  ตัวเองขาดสติยับยั้งชั่งใจ  ถือว่าเป็นผู้ชายทำอะไรไม่เสียหายหรือไง  มันก็เสียหายด้วยกันทั้งสองฝ่ายนั้นแหละ  แล้วตกลงแม่สาวนั่นเป็นใครที่ไหน  เด็กเชียร์เบียร์หรือไง”

            คนฟังเหลือบมอง ‘เด็กเชียร์เบียร์’ ที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอีกรอบก่อนจะถอนหายใจเฮือก

            “ไม่ใช่หรอกครับ  เป็น...เพื่อนผมเอง”

            “โอ๊ย กูล่ะปวดหัวจริงๆ  อ้ายลูกคนนี้หาเรื่องปวดหัวให้กูแต่เช้า....แล้วยังไง  เล่ามาเลยนะ  ไปมีอะไรกันตอนไหน  ตอนนี้ท้องได้กี่เดือนแล้ว”  พ่อซักมาอย่างละเอียด

            “เกือบหกเดือนแล้วครับ”  พอตอบเวลาออกไปเท่านั้นแหละ  เพลิงกัลป์ก็หูชาอีกรอบเพราะบิดาสวดมาตามสายแบบแทบไม่พักหายใจ  “...พ่อเดี๋ยวสิ  ใจเย็นๆ  เดี๋ยวหายใจไม่ทันหรอก”

            “กูไม่เป็นไรหรอกโว้ย  แข็งแรง  แต่แกนั่นแหละเตรียมกระบาลเอาไว้ให้ดี  ทำอะไรเอาไว้  นี่พ่อแม่ฝ่ายผู้หญิงเขาไม่มาเตรียมฟ้องเอาเรอะ  เดี๋ยวนะถามจริง  พรากผู้เยาว์หรือเปล่า”

            “ไม่ใช่ครับพ่อ”  เพลิงกัลป์หัวเราะออกมาได้ครั้งแรก  “บรรลุนิติภาวะแล้ว  มีงานทำด้วยกันทั้งคู่ครับ  ....เขาก็เป็นหมอเหมือนกันกับผม”  เขารีบพูด  “นิสัยก็น่ารักนะพ่อ  คุยกันรู้เรื่องดี”

            “อ้าว  ก็ฟังดูดีนี่”  พ่ออุทาน

            “ใช่ครับพ่อ  ผมรักเค้า”  เพลิงกัลป์พูดเต็มปากเต็มคำ  “ผมอยากแต่งงานกับเค้าครับ”

            “พูดจริงหรือเปล่า”  พ่ออุทานอีกรอบอย่างแปลกใจสุดขีด  “แกเนี่ยนะอยากแต่งงาน....นี่อย่ามาลูกเล่นกับพ่อตัวเองนะ  ฉันรู้ทันแกนะเพลิงกัลป์”

            “ผมพูดจริงครับ  พ่อก็รู้ว่าผมไม่เคยพูดแบบนี้กับพ่อมาก่อน  แต่กับคนนี้....ผมอยากใช้ชีวิตอยู่กับเค้าครับ”  เพลิงกัลป์พูด

            ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง  เดาว่าบิดาคงกำลังงุนงงเพราะนึกไม่ถึงว่าจะมีคำนี้ออกมาจากปากของลูกชายแสนเจ้าชู้ได้

            “นี่เอพริลฟูลเดย์หรือเปล่า   ลูกฉันอยากแต่งงานเนี่ยนะ”  คนสูงวัยอุทาน  “ดูท่าคงต้องเลื่อนทริปให้เร็วขึ้นแล้ว  อยากเห็นหน้าแม่สาวนั่นเต็มทน  คงจะสวยถูกใจแกมากล่ะสิ”

            “ก็...ไม่สวยหรอกครับ  แต่น่ารักมาก”  ลูกตอบกลับมา  “พ่อต้องมาเห็นเอง”

            “ตายห่า  แล้วแม่หนูน้ำฟ้าลูกสาวไอ้วิเชียรฉันจะทำยังไงล่ะ  อุตส่าห์ตกลงกันไว้เสียดิบดีตั้งแต่แกยังเรียนไม่จบ  แบบนี้ตาวิเชียรไม่มาถอนหงอกฉันตายเรอะ”  พ่อเริ่มกลุ้มใจ

            คนเป็นลูกยิ้มกว้าง  เขากะเอาไว้แล้วเชียวว่าพ่อจะต้องเข้าใจเรื่องนี้ได้ง่ายกว่าแม่แน่ๆ  พ่อของเขาถึงจะได้ชื่อว่าเป็นคนหน้าดุเสียงดุ  แต่ก็ดุไปอย่างนั้นเอง  ตัวจริงเป็นคนใจกว้างกล้าได้กล้าเสีย  และเป็นคนที่เข้าใจเขาได้มากที่สุด...มากกว่าแม่ด้วยซ้ำ  อาจเป็นเพราะพ่อก็เคยเป็นคนเจ้าชู้มาก่อนจะกลับใจเมื่อเจอแม่

            “จะทำอย่างไรได้ล่ะพ่อ  นี่ผมก็กลุ้มใจจะแย่อยู่แล้ว  คิดไม่ตกเลยตัดสินใจโทรมาหาพ่อก่อน  รู้ว่ายังไงพ่อก็ต้องช่วยผม”  เพลิงรีบพูดเสียงอ่อน  “เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว  เด็กในท้องก็หลานของพ่อนะ  หลานทั้งคน...พ่อกับแม่อยากอุ้มหลานไม่ใช่หรอ”

            “เออ  ไม่ต้องเอาเรื่องหลานมาอ้างเลยไอ้ตัวแสบ”  ถึงจะพูดอย่างนั้น  แต่เสียงของพ่อก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด  “ฉันขอไปคิดก่อนว่าจะทำยังไง  แกจะบอกเรื่องนี้กับแม่แกเองหรือจะให้ฉันบอก”

            “ผมฝากพ่อบอกได้ไหมครับ   ...ถ้าผมบอกเอง  กลัวว่าแม่จะเป็นลม”

            “แล้วแกไม่กลัวว่าฉันจะตกใจจนเป็นลมเป็นแล้งไปบ้างเรอะ”  พ่อตอบกลับมาอย่างฉุนจัด  “ฉันก็จะหกสิบแล้วนะ  ขยันหาเรื่องมาใส่หัวเหลือเกิน  แล้วนี่ฉันต้องไปเป็นคนไปบอกแม่แกอีก  ตาย..”  พ่ออุทานออกมาราวกับมองเห็นอนาคต  “ต้องโทรเรียกรถโรงพยาบาลเอาไว้เลยหรือเปล่า”

            “แม่จะต้องเข้าใจแน่ๆครับ”

            “เหนื่อยใจจริงๆ  ฉันต้องไปเคลียร์กับลุงวิเชียรแกอีก  ไม่รู้ล่ะ  ...ขอไปดูหน้าเมียแกก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

            “พ่อคงไม่คิดจะจับพวกผมแยกกันหรอกนะครับ  เพราะมันไม่มีทางสำเร็จ  พ่อแม่บังคับผมไม่ได้เพราะพวกผมทำงานกันแล้ว  รับผิดชอบชีวิตตัวเองได้”  เขารีบพูดเร็วปรื๋อ

            “รู้แล้วไม่ต้องย้ำ   ฉันก็ไม่คิดจะไปบงการชีวิตแกหรอก   แค่อยากได้สะใภ้ที่สมน้ำสมเนื้อหน่อยเท่านั้น  ไม่ใช่แกไปคว้าเอาใครที่ไหนก็ไม่รู้มา”

            “พ่อไม่เชื่อมั่นในสายตาของผมหรอครับ”

            “ไม่เชื่อ”  พ่อตอบกลับมาแบบไม่ต้องคิด  “อย่างแกน่ะ  แค่ขาวๆเซกซี่หน่อยก็เอาแล้ว  นิสัยพื้นเพเป็นยังไงไม่สนใจ”

            “ก็นั่นมันแค่คู่ควงนี่ครับ  นี่แม่ของลูกผมนะ”  เพลิงกัลป์ท้วง  “ผมเลือกแล้วครับพ่อ”

            “ไม่ต้องมาทำพูดดีไปหรอก  ฉันรู้จักแกดีที่สุด  เอาไว้เจอกันค่อยว่ากันอีกที  แค่นี้นะจะไปธุระ”  พ่อวางสายไปแล้ว  ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้มมองโทรศัพท์ในมืออย่างครุ่นคิด  นึกอยากรู้ว่าพ่อจะพูดกับแม่อย่างไรบ้าง  และที่สำคัญก็คือ....พ่อกับแม่จะว่าอย่างไรถ้าลูกสะใภ้ของพวกท่านไม่ใช่ผู้หญิง

            แต่กลับเป็นผู้ชาย...แถมยังตั้งท้องได้อีกด้วย

            เอาเถอะ  อย่างน้อยก็โล่งไปได้นิดหนึ่งว่าได้บอกกับพ่อไปบ้างแล้ว  ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟา  หลับตาคิดถึงขั้นตอนต่อไปที่จะบอกบิดามารดา

            คนบนเตียงลืมตาขึ้นบ้าง  หันไปเห็นอีกคนส่งเสียงกรนเบาๆออกมาแสดงว่าคงหลับสนิทไปแล้ว  เมืองแมนลุกขึ้นมานั่งพลางถอนหายใจยาว

            ...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่ก่อนแล้ว  เขาเคยได้ยินมาตั้งแต่สมัยเพิ่งรู้จักกันแรกๆ  เขารู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายกังวลเรื่องนี้พอๆกับเรื่องที่เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่ง  วูบหนึ่งที่เมืองแมนชักรู้สึกน้อยใจขึ้นมาว่าทำไมเขาถึงไม่เกิดมาเป็นผู้หญิงเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย  ทำไมจะต้องมาติดอยู่ในเพศสภาพครึ่งๆกลางๆ หญิงก็ไม่ใช่ ชายก็ไม่เชิงแบบนี้ด้วย   ...ราวกับเป็นตัวประหลาด

            บ้านของเพลิงกัลป์อาจจะรังเกียจเขา  ...ไม่แปลก  ลองคิดดูถ้าจู่ๆมีผู้ชายคนหนึ่งมาบอกว่าท้องกับลูกชาย  อันดับแรกถ้าไม่หาว่าบ้า  ก็คงว่าแปลกพิสดารเต็มที  ขนาดเขาเรียนหมอมาตั้งหลายปียังไม่เคยเจอผู้ชายที่ไหนตั้งท้องได้มาก่อนเลย  เรียกได้ว่าฉีกตำราทิ้งหมด  ไม่แน่ว่าพ่อกับแม่ของเพลิงกัลป์อาจจะพากันหัวเราะท้องแข็ง  คิดว่าลูกชายเล่นตลกก็เป็นได้  หรือไม่ก็จับเขาส่งโรงพยาบาลบ้าแทน

            หรือถึงแม้จะพิสูจน์ได้ว่าเขาท้องจริง....แล้วไงล่ะ  พ่อกับแม่ของอีกฝ่ายก็อาจจะไม่ยอมรับอยู่ดี

            ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว  แล้วก็พาลให้ความดันโลหิตสูงขึ้นตามไปด้วย  เมืองแมนเลยอดออกจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้นเพราะความดันเริ่มสูงแปลกๆ

            “พี่กลัวว่าจะเกิดจากครรภ์เป็นพิษ  ยิ่งเรามีปวดหัวด้วย  อยู่นอนต่อดูอาการอีกสักคืนเถอะ”  พี่คริสพูดเนิบๆ  ไม่ต้องอธิบายมากเมืองแมนก็เข้าใจดีว่าอาการครรภ์เป็นพิษคืออะไร  อาการส่วนใหญ่ก็คือมีความดันเลือดสูง  ปวดหัว  จุกแน่นใต้ลิ้นปี่  ตาพร่ามัว  ขาบวม  ...เขามีแล้วสองข้อคือปวดหัว  กับความดันพุ่งกระฉูด

            “ผมว่าน่าจะเกิดจากเครียดมากกว่าครับ เลยนอนไม่ค่อยหลับ”  เมืองแมนตอบ ก้มลงมองขาของตัวเองเห็นว่ายังไม่บวมก็ค่อยใจชื้น  “นอนพักแล้วน่าจะดีขึ้นเอง”

            “พี่ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”  อาจารย์ตอบกลับมา  “ยังไงก็เก็บฉี่กับตรวจเลือดเอาไว้หน่อยแล้วกันนะ  ว่าแต่เพลิงกัลป์ไปไหนล่ะ”

            “ไปส่งแม่ผมที่ท่ารถครับ”

            “คุณแม่กลับแล้วเหรอ”

            “ครับ  พอดีน้องสาวต้องกลับไปเรียนต่อ”

            อาจารย์พยักหน้า  อยู่คุยด้วยแก้เหงาอีกนิดหน่อยแล้วก็กลับออกไปจากห้อง  ทิ้งให้เมืองแมนนอนคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปมาอยู่คนเดียว  อดนึกถึงหน้ามารดาที่เพิ่งร่ำลากันก่อนหน้านั้นไม่กี่ชั่วโมงไม่ได้

            “ดูแลตัวเองให้ดีๆนะลูก  เสียดายที่เมย์ยังไม่ปิดเทอม  ไม่อย่างนั้นจะได้อยู่ด้วยกันยาวๆ”  แม่ของเขาพูด  “นี่ทางนู้นก็ยังไม่เรียบร้อย   แม่ล่ะไม่อยากปล่อยให้แมนอยู่ทางนี้คนเดียวเลย”

            “ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนะแม่  มีเพลิงด้วยไง”  เขาแข็งใจตอบกลับไป  ฝืนยิ้มไม่ให้แม่ต้องกังวลมากไปกว่าเดิม  “แม่กลับไปพร้อมเมย์เถอะ  น้องเป็นผู้หญิง  อยู่บ้านคนเดียวไม่ไหวหรอก  ทางนี้แมนดูแลตัวเองได้สบายอยู่แล้ว  ไม่ต้องห่วงอะไรเลย  เรื่องที่บ้านของเพลิง...ก็ไม่น่าห่วง  แมนจัดการได้”   เขาพูด

            “แม่ก็ยังเป็นห่วงแมนอยู่ดี  ห่วงหลานแม่ในท้องหนูด้วย   แมนมีอะไรก็ต้องเล่าให้แม่ฟังตามตรงนะ  ห้ามปิดบังแม่นะรู้หรือเปล่า”  แม่ของเขาดักคอ  ขณะที่เมืองแมนก้มลงสวมกอดร่างท้วมแน่น  “แม่เคารพในการตัดสินใจของแมนเสมอ  แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น...ยังไง...กลับบ้านเรานะลูก  หลานคนเดียวแม่เลี้ยงได้”

            เมืองแมนน้ำตารื้น  ยิ้มออกมา

            “ตกลงครับ  ถ้าเกิดอะไรขึ้น  ผมจะบอกแม่คนแรก”

            แม่กลับไปแล้ว  น่าจะไปถึงกรุงเทพฯตอนเย็นพอดี   จู่ๆเมืองแมนก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยวขึ้นมา  คิดถึงบ้าน...ทั้งๆที่ความรู้สึกนี้จางหายไปตั้งแต่เดือนแรกที่มาทำงานไกลบ้าน   คงเป็นเพราะความเจ็บป่วยเลยทำให้จิตใจอ่อนแอลงกระมัง

            คนในท้องขยับตัวนิดหนึ่งพอให้รู้สึก  เมืองแมนยิ้มนิดๆ นั่งนับลูกดิ้นไปจนครบสิบครั้งตามที่ได้เรียนมา  อย่างน้อยลูกของเขายังแข็งแรงเต้นเก่งอยู่  เรื่องอื่นค่อยว่ากัน

            เพลิงกัลป์กลับเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยตอนกลางคืนด้วยท่าทางเพลียจัด   ชายหนุ่มอยู่เวรคืนเว้นคืนต่อกันมาหลายวันเพราะชดเชยช่วงที่ป่วยและอยู่แทนเวรสุดท้ายของเมืองแมนด้วย  สีหน้าของอีกฝ่ายเคร่งเครียดจนเมืองแมนไม่กล้าพูดถึงเรื่องที่กำลังกังวลอยู่ในใจ

            “ทานอะไรมาหรือยัง”  เขาถาม

            “กินบะหมี่มาแล้ว  ของพี่พยาบาล”  เพลิงกัลป์ตอบ  ทิ้งตัวลงนั่งแหงนหน้าบนโซฟา  “เหนื่อยจังเลย”  เจ้าตัวพูด  “นี่ขนาดหาเงินเลี้ยงตัวเองอย่างเดียวยังเหนื่อยขนาดนี้  นี่ถ้าเจ้าตัวเล็กคลอดมามีหวัง....พ่อทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตแน่ๆ”

            เมืองแมนเงียบไป

            “เรื่องลาออกของมึงผอ.เซ็นอนุมัติให้แล้วนะ  ต้องจ่ายเงินประมาณสามแสนกว่าบาท  อย่างน้อยเขาก็ใจดีให้หักลบที่ใช้ทุนมาห้าเดือนได้”  เพลิงกัลป์พูดเรื่อยๆ  “ส่วนของกูยังไม่เรียบร้อยเพราะโรงพยาบาลที่เชียงใหม่ยังไม่มีตำแหน่งว่างเลย  ต้องรอคนย้ายออกก่อน”

            “มึงส่งเลขที่บัญชีมา  เดี๋ยวกูโอนเงินให้”  เมืองแมนพูดขึ้นบ้าง

            “เรื่องเงินค่อยว่ากันทีหลัง  มีเวลาใช้คืนกูทั้งชีวิต”  เพลิงกัลป์ตอบ  ลุกขึ้นเดินมาหยุดชิดเตียง  “ส่งแม่ขึ้นรถทัวร์ไปแล้ว  ป่านนี้น่าจะถึงกรุงเทพฯแล้วล่ะ”

            “เมย์เพิ่งไลน์มาบอกว่าถึงบ้านแล้ว”

            “อืม  ค่อยยังชั่วหน่อย”  ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งเบียดข้างตัว  หันหน้าไปมองใบหน้ารูปหัวใจที่ก้มต่ำนั้นแล้วก็ถามขึ้นเบาๆ  “เป็นอะไรไป  คิดถึงแม่?”

            เมืองแมนส่ายหน้า

            “งั้น...คิดถึงกู?”

            “เปล่าสักหน่อย”  เขาตอบ  “อยู่ใกล้กันแค่นี้  จะคิดถึงทำไม  ...กูคิดถึงบ้าน  อยู่ดีๆมันก็อยากกลับบ้าน”  เมืองแมนพึมพำ         

            เพลิงกัลป์ลอบถอนหายใจยาว  เขาเพิ่งคุยกับอาจารย์คริสมาเมื่อครู่นี่เองถึงอาการของเมืองแมน  อาจารย์กำลังกลัวเรื่องครรภ์เป็นพิษอยู่  เพราะความดันของแมนขึ้นสูงมาก  น่าจะมาจากความเครียดของคุณแม่  เลยทำเอาเขาพลอยเครียดไปด้วย  ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบที่ท่อนแขนเนียนนั้นไปมาก่อนจะดึงเข้ามากอดเต็มอก

            “มึงอยากกลับบ้านเหรอแมน”

            “อยาก”  เสียงอู้อี้ตอบกลับมา

            “กูก็อยาก....อยากให้มึงไปที่บ้านกูสักครั้ง”  เพลิงกัลป์กระซิบ

            “พ่อแม่ของมึง”  เมืองแมนพูดแล้วก็นิ่งไป 

            “อย่าเครียดเรื่องนั้นเลย  กู...บอกเรื่องของเรากับพ่อไปแล้ว”

            คำพูดของอีกฝ่ายทำให้คนฟังใจหายวูบ  เมืองแมนดันตัวออกจากวงแขนของคนรัก

            “จริงหรอ  แล้วพ่อว่าอย่างไรบ้าง”  เขาถามละล่ำละลัก

            “พ่อก็ด่านิดหน่อย”  เพลิงกัลป์ตอบยิ้มๆ  ซ่อนความกังวลลึกเอาไว้ในแววตา  “แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก  พ่อกับแม่บังคับอะไรกูไม่ได้อยู่แล้ว  ไม่ต้องห่วง”

            “กูไม่อยากให้มึงทะเลาะกับพ่อแม่  เคยบอกแล้วไง”  เมืองแมนพูด  คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน  เพลิงกัลป์ใช้ปลายนิ้วแตะเบาๆที่หัวคิ้วนั้น

            “อย่าเพิ่งคิดมากไปเลย  เรื่องหนักกว่านี้เรายังผ่านกันมาได้  เรื่องนี้เล็กน้อยจะตายไป  เมืองแมนของกูน่ารักออกขนาดนี้  ทำไมพ่อแม่จะไม่รัก  ไหนจะหลานในท้องอีก  ...พ่อแม่กูน่ะเขาอยากให้กูเป็นฝั่งเป็นฝา  มีหลานให้เขาอุ้มนานแล้ว  เขาถึงได้หาคู่หมายเอาไว้ไง”

            “คู่หมายนั่นเป็นเรื่องจริงสินะ”

            “ใช่...ก็แค่ลูกสาวเพื่อนพ่อน่ะ   หน้าตาก็จืดๆเหมือนเต้าหู้  สู้ปลาคราฟของกูไม่ได้หรอก”  เพลิงกัลป์พูดแล้วหัวเราะออกมา  เมืองแมนย่นหน้า  ยกมือขึ้นทุบคนพูดไปทีหนึ่ง

            “ปลาคราฟที่ไหนจะหล่อขนาดนี้”

            “หล่อ?”  เพลิงกัลป์ปล่อยเสียงหัวเราะดังลั่นห้อง  “รู้หรือเปล่าว่าตอนที่เจอหน้ามึงครั้งแรก  กูคิดยังไง”  อีกคนส่ายหน้า  “กูนึกว่ามึงเป็นลูกแม่บ้านมาเก็บห้องที่แฟลตเสียอีก  เล่นใส่เสื้อยืดกางเกงนอนย้วยๆแบบนั้น”

            “หึ  แล้วรู้มั้ยว่ากูเห็นมึงครั้งแรกแล้วคิดยังไง”

            “อืม...ก็น่าจะประทับใจในความหล่อของกูนะ  มึงจ้องกูตาไม่กระพริบเลยนี่”  เพลิงกัลป์ตอบ  ยืดอกขึ้นเล็กน้อย

            “ผิด  กูคิดว่ามึงท่าจะประสาทอ่อนๆ  อย่าไปยุ่งด้วยเลยจะดีกว่า  ต่างคนต่างอยู่ยิ่งดี”

            เพลิงกัลป์ทำหน้าพิกล  ไม่เคยมีใครว่าเขาว่าคล้ายคนเป็นโรคประสาทมาก่อน  นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงได้มีเคืองกันแน่  แต่นี่คนพูดดันเป็นคนที่เขายกให้เสียคนหนึ่งแล้ว  จะทำอะไรเขาก็โกรธไม่ลงทั้งนั้น  ก็เลยได้แต่หัวเราะแห้งๆแทน

            “ประสาทเลยเหรอ  ไม่ขนาดนั้นมั้ง”

            “นี่ยังน้อยไป  เมื่อเทียบกับสมัยตอนแรกๆที่เราเจอกัน”  เมืองแมนตอบ  “แต่เดี๋ยวนี้ดีขึ้นมากแล้ว...น่ารัก”  คนพูดพูดเสร็จก็ส่งยิ้มจนตาหยีมาให้เขา

            หัวใจของเพลิงกัลป์เต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่งเพราะรอยยิ้มนั้น  เจ้าตัวกระแอมออกมาแก้เขิน  จู่ๆก็ไม่ค่อยกล้าสบตากลมโตวาววับของอีกฝ่ายมากนัก  มันทำให้หัวใจของเขาทำงานหนักกว่าที่เคย  ...ให้ตายสิ  คนอย่างเพลิงกัลป์ในชีวิตนี้เคยเขินนับครั้งได้ด้วยซ้ำ

            ทำไมถึงต้องมาใจเต้นแรงกับแค่คำชมสั้นๆของอีกฝ่ายด้วย  ไม่เข้าใจ

            “อืม   อันนี้รู้อยู่แล้วล่ะ”  เขากลบเกลื่อนอาการ   รีบเปลี่ยนเรื่องไปชวนคุยเรื่องอื่นแทน

            เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงๆ ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าเขาจะสามารถนั่งคุยกับใครสักคนได้นานขนาดนี้  ตั้งแต่เรื่องซีเรียสอย่างการทำงานไปจนถึงเรื่องสัพเพเหระอย่างเช่น  กลัวผ้าที่ตากเอาไว้ไม่แห้งเพราะฝนตก  หรือกินถั่วมาแล้วฟันแตกเป็นต้น  น่าแปลกที่เขาสามารถเล่าเรื่องโง่ๆของตัวเองออกมาให้อีกคนฟังได้โดยไม่ต้องกลัวว่าคนฟังจะมองตัวเองเป็นตัวตลกยังไง

            เป็นครั้งแรกที่เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคุณหมอหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยเสน่ห์แรงอนาคตไกล  แต่กลับเป็นแค่ผู้ชายบื้อๆธรรมดาสักคนที่สามารถนอนกลิ้งบนเตียงได้เป็นวันๆด้วยความขี้เกียจ  และก็หมกกางเกงในใช้แล้วเอาไว้เต็มตะกร้าที่ห้อง  อาจเป็นเพราะเมืองแมนเป็นผู้ชายเหมือนกับเขาหรือเปล่า  เราถึงได้คุยกันถูกคอเหลือเกิน

            “เดี๋ยวคืนนี้ดูบอลกันดีกว่า  กำลังหนุก”

            “ดูบอลอะไรล่ะ  ตาจะปิดอยู่แล้ว  ไปนอน!”  อีกฝ่ายพูดเสียงเขียว  “เร็ว...ลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำก่อนเลยอันดับแรก”

            “ไม่ไป”  คนตัวใหญ่พูด  ซุกหน้าลงกับหน้าท้องของเขาอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ  “ดูสิครับลูก  แม่เขาไล่พ่ออีกแล้ว  นิสัยไม่ดีเลย”

            “แน่ะ  หาพวก”  เมืองแมนชักขวางคนตัวโตเท่าหมีแต่กลับพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับลูกในท้องได้น่าหมั่นไส้มาก

            “พ่อยังพักไม่ทันหายเหนื่อยเลย  แม่หนูเขาก็เอาแต่ไล่ลงจากเตียงอยู่นั่นแหละ  ไล่มากๆเดี๋ยวตบะแตกขึ้นมาอย่าหาว่าไม่เตือนนะ”  ประโยคท้ายเจ้าตัวลดเสียงลงพูดหงุงหงิงอยู่ในคอ  เมืองแมนขมวดคิ้วฟังไม่ถนัด

            “ว่าอะไรนะ  ไม่ได้ยิน”

            “บอกว่า  ไล่ขนาดนี้  ต้องรีบไปอาบน้ำแล้วล่ะ  ขอบคุณที่เตือนนะ”

            เมืองแมนเบ้ปาก  รู้อยู่หรอกว่าเมื่อกี้อีกคนไม่ได้พูดแบบนี้แน่ๆ  แต่จะไล่ยังไงก็คงไม่มีทางจนมุมง่ายๆ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวทั้งตัวขนาดนี้

            “รู้ก็ดี  ลุกได้แล้ว  ท่านี้มันเมื่อย”  เขาพูด  ขยับตัวพลิกตะแคงแทน

            “เดี๋ยวไว้จะสอนท่าอื่น  รับรองไม่เมื่อย”  เพลิงกัลป์พูดออกมาด้วยแววตาเป็นประกายชวนให้ระแวง

            “ท่าอะไร”  เมืองแมนถาม

            “ก็ท่านอน...ท่านั่ง  อะไรทำนองนี้”  คนพูดยักไหล่  อมยิ้ม  “ไว้ออกจากโรงพยาบาลก่อน  จะสอนให้  รับรองหายเมื่อยเป็นปลิดทิ้ง”

            “ไม่อยากรู้แล้ว”  เมืองแมนรีบปฏิเสธ  ชักจะเดาได้ลางๆว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอะไร  คนแบบนั้นคงไม่พ้นเรื่องอย่างว่าเป็นแน่  รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอ  “ไปอาบน้ำ  ต้องให้พูดกี่รอบ”

            “นี่จะเป็นเมียหรือแม่เนี่ย  ประโยคเมื่อกี้มันประโยคคลาสสิคของแม่กูเลยสมัยเด็กๆ”

            “จริงดิ  แม่กูก็ชอบพูด  เวลานั่งดูการ์ตูนเพลิน”  เมืองแมนหลุดปากออกมาบ้าง

            “งั้นสรุปเป็นเมียเนอะ  อย่าเป็นแม่เลย  ไม่อยากมีแม่คนที่สอง”  เพลิงกัลป์รวบรัดหน้าตาย  “แน่ะ  ไม่ต้องมาเขิน  พี่พูดจริงๆ”  ชายหนุ่มร้องออกมาเป็นเพลงดังเพลงหนึ่ง  “ประสาท?  รู้นะจะพูดอะไร”  เขาดักคอเมื่อเห็นเมืองแมนอ้าปาก

            “ดี  ทีนี้ลุกได้ยัง”

            “ได้  แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

            “นี่ปกติเป็นคนเยอะๆแบบนี้ตลอดเลยหรือเปล่า”

            “ก็เยอะเฉพาะคนที่อยากเยอะด้วย...อยากมีลูกเยอะๆ”

            “เลิกพูดได้แล้ว  โยงเรื่องนู้นเรื่องนี้มั่วไปหมด  ถามจริง...เครียดอะไรอยู่  กูรู้นะว่ามึงเครียดถึงมาชวนพูดเล่นไม่เลิกแบบนี้”  เมืองแมนพูดเสียงจริงจัง

            เพลิงกัลป์ขยับตัวลุกขึ้นยืน  คว้ามือของเมืองแมนมากุมเอาไว้

            “อย่างกูจะเครียดเรื่องอะไรได้  นอกจากเรื่องมึง”

            เมืองแมนพลิกมือกลับเป็นฝ่ายกุมมือใหญ่เอาไว้แทน  เงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายแล้วพูดช้าๆ

            “มีอะไรก็เล่ามาให้หมด  อย่าคิดอยู่คนเดียว  ให้กูช่วยคิดด้วยคน”

            “นี่แหละที่เครียด....มึงหยุดคิดสักพักได้ไหม  ความดันจะได้ลง”  เพลิงกัลป์ตอบกลับมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ   ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบที่ศีรษะทุยปกคลุมด้วยเส้นผมสลวยนั้น  “มึงไว้ใจกูหรือเปล่า?”

            “..............”  เมืองแมนเลิกคิ้ว  แต่ก็พยักหน้า

            “เรื่องพ่อแม่...ถ้าไว้ใจ  ก็ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่กูเอง  เรื่องอื่นก็เหมือนกัน  หน้าที่มึงก็คอยดูแลลูก  ดูแลตัวเองให้แข็งแรง  กินอิ่มนอนหลับไม่ต้องกังวล  กูจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมาก  ทำได้หรือเปล่า”

            “แต่ว่า...”  เมืองแมนทำท่าจะค้านแต่แล้วก็เงียบไป  “โอเค  ตามนั้น”

[็Hollyk]

            เมืองแมนได้ออกจากโรงพยาบาลในอีกสองวันถัดมา  ความดันเลือดของเขายังไม่ปกตินักเลยต้องกินยาลดความดันไปก่อน  แถมอาจารย์คริสยังให้กลับไปสังเกตอาการต่อที่แฟลตและยังกำชับว่าไม่ให้ว่าที่คุณแม่เครียดอีกด้วย

            ยิ่งกำชับก็ยิ่งเครียด...เมืองแมนคิดในใจแม้จะพยายามผ่อนคลายตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วก็ตาม  กระนั้นความกังวลใจต่ออนาคตก็ไม่วายคอยกระตุ้นเตือนให้คิดมากอยู่เรื่อย  บัดนี้เขาก็ลาออกมาจากแพทย์ใช้ทุนแล้ว  กลายเป็นคนตกงานเต็มตัวที่ได้แต่นั่งมองดูเพื่อนแพทย์ด้วยกันทำงานอย่างแข็งขัน

            ส่วนตัวเขาเองนั้นอุ้มท้องโต  กินยากินอาหารบำรุงสามเวลารอให้เจ้าตัวเล็กออกมาดูโลกเท่านั้น  เวลาผ่านไปแค่สามวันทว่าเมืองแมนกลับรู้สึกเหมือนสามปี  จากคนที่เคยทำงานวุ่นวายทุกวันต้องมานั่งๆนอนๆอยู่ในแฟลตคนเดียว  จะออกไปเดินที่วอร์ดก็อายสายตาของคนอื่นที่มองมา  นานๆถึงจะมีเพื่อนแวะมาเยี่ยมที่ห้องบ้าง  ส่วนเพลิงกัลป์ก็ยังทำงานหนักทุกวัน  จะกลับมาเจอหน้ากันก็แค่ตอนกลางวันและตอนเย็นที่ไม่ได้อยู่เวรเท่านั้น

            ความเครียดที่เมืองแมนรู้ว่ามันค่อยๆสะสมพอกพูนขึ้นเรื่อยๆนั้นมาถึงจุดแตกหักเอาตอนที่จู่ๆ ในคืนวันที่สี่หลังจากออกจากรพ.เพลิงกัลป์ก็บอกเขาด้วยน้ำเสียงเรียบๆราวกับพูดถึงเรื่องลมฟ้าอากาศว่า

            “พรุ่งนี้พ่อแม่กูจะมาที่นี่นะ”

            “ว่าไงนะ”  คนฟังใจหาย  กลัว...ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าจะกลัวทำไม  พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด  เพลิงกัลป์บอกว่าจะดูแลเขา  ให้เชื่อใจ  แค่นั้น...

            “พ่อแม่กูจะมาจากเชียงใหม่”  คนพูดย่นคิ้วเล็กน้อย  เหลือบมองหน้าเขา  “คงอยากมาเห็นมึง  ...กูเล่าเรื่องมึงให้พวกเขาฟังไปแล้ว  คิดว่าน่าจะไม่มีอะไร”

            “มึงเล่าหรือเปล่าว่ากูเป็นผู้ชาย”  เมืองแมนถาม  สะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่ให้เสียงสั่น

            “ยังไม่ได้เล่า”

            เมืองแมนผุดลุกขึ้นยืนทันที

            “แมน...บอกแล้วว่าอย่าลุกขึ้นเร็วๆแบบนี้”

            “ยังไม่ได้เล่า..?  เรื่องสำคัญขนาดนี้มึงยังไม่ได้เล่าให้พ่อแม่ฟังอีกเหรอ  แล้วยังไงล่ะ  รอให้พวกท่านมาเจอเองหรือไงว่าแฟนของลูกชายเป็นผู้ชายท้องได้”  เมืองแมนพูด  ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว  “มึงคิดว่าพ่อแม่มึงจะรับได้ง่ายๆหรือไง”

            “แล้วจะให้กูทำยังไง  บอกไปโต้งๆแล้วใครจะเชื่อ  สู้ให้มาเจอเองไม่ง่ายกว่าเหรอ”

            “พ่อแม่ของมึงจะได้เห็นกูเป็นตัวประหลาดงั้นสิ”

            “คิดไปใหญ่แล้วเมืองแมน  พ่อแม่กูจะมองมึงเป็นตัวประหลาดได้ยังไง”  เพลิงกัลป์ลุกขึ้นยืนบ้าง  ขยับเข้ามาหา  “ใจเย็นๆก่อน  วันนี้มึงเป็นอะไรไป”

            “กูจะเป็นอะไร  ก็กินอิ่มนอนหลับสามเวลาหลังอาหารนี่ไง  มึงบอกให้กูไม่ต้องคิดอะไรมาก  แต่กลับไม่ยอมจัดการเรื่องพ่อแม่ของตัวเองให้เรียบร้อยเสียที  กูถามจริงเถอะ  ...ที่มึงบอกจะพากูไปเชียงใหม่  ไปอยู่ที่บ้านนี่พูดจริงหรือเปล่า  หรือแค่พูดให้ความหวังกูไปเฉยๆ  ถ้าเป็นแบบนั้นกูจะได้กลับบ้าน  อยู่ที่นี่คนเดียวทั้งวันมันน่าเบื่อจะตายอยู่แล้วรู้หรือเปล่า”

            “แมน  กูก็ค่อยๆบอกพ่อแม่อยู่นี่ไง  มึงใจเย็นๆก่อนสิ  กูมีแผน...พอพรุ่งนี้พ่อแม่กูมา...”

            “แล้วพวกท่านก็จะเปิดประตูออกมา ปิ๊ง...เจอหน้ากู  แล้วก็รับกูได้งี้เหรอ”

            “ทีแม่ของมึงยังรับกูได้”

            “มึงรู้อยู่แล้วว่าสถานะมึงกับกูต่างกันยังไงเพลิง”  เมืองแมนตอบ  น้ำตาชักเริ่มเอ่อล้นออกมาจากขอบตา  ความรู้สึกพุ่งพล่านอัดแน่นอยู่ในใจต้องการระบายออก  “ไม่ว่ายังไงตอนนี้กูก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว  งานก็ไม่มี  เงินก็ไม่มี  แม้แต่เงินจะส่งให้แม่กับน้องยังไม่มี”

            “ก็บอกว่ากูเลี้ยงมึงไหวไงแมน  รวมแม่กับน้องมึงด้วยเอ้า”

            “แล้วกูจะต้องอยู่ในสถานะอะไรล่ะเพลิง   ถ้าพ่อแม่ของมึงไม่ยอมรับ...”  เมืองแมนกระซิบ  “กูต้องอยู่ที่แฟลตนี้ตลอดไปหรือเปล่า  หรือว่าหอบลูกกลับไปอยู่ที่บ้านตัวเอง”

            “ไม่เอาน่าแมน  อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ได้มั้ย  พ่อแม่กูไม่ใช่คนใจร้าย”

            “.................”  เมืองแมนไม่ตอบแต่กลับเดินหนีเข้าไปในห้องนอน

            เพลิงกัลป์ถอนหายใจเฮือก  ลุกไปอาบน้ำเผื่อจะลดอะไรๆที่ปะทุในอกให้สงบลงได้บ้าง  ที่เมืองแมนพูดก็ถูก...ทำไมเขาถึงไม่บอกพ่อแม่ไปเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป  จะรอให้มาเจอเองจะได้เชื่ออย่างที่ตัวเองอ้างเอาไว้ก็เหตุผลอ่อนไปหน่อย  เขามัวแต่กังวลกลัวพ่อแม่จะตกใจจนลืมไปว่าเผลอปล่อยให้ใครอีกคนต้องอยู่กับความคลุมเครือแบบนี้  เพราะคิดเอาเองว่าการที่จะค่อยๆแนะนำเมืองแมนให้พวกท่านรู้จักน่าจะทำให้ทั้งคู่รักเอ็นดูเมืองแมนได้ไม่ยาก  เขาเชื่อมั่นในตัวของคนรัก

            ก้มลงสระผม  นวดวนที่หนังศีรษะเบาๆ  นึกถึงใบหน้าของเมืองแมนที่มีน้ำตาเปื้อนเต็มแก้มแล้วก็ใจหดเหลือนิดเดียว  ไม่ได้การ...เห็นทีเขาคงจะต้องจบเรื่องนี้เสียที  ไม่อย่างนั้นก็ค้างคาไม่จบสิ้น  ขืนปล่อยให้พ่อแม่มาเจอเมืองแมนต่อหน้าแล้วเกิดท่านไม่ได้เห็นดีเห็นงามด้วย  มีหวังเมืองแมนคงได้หอบลูกหนีเขาเป็นแน่

            เขาจะต้องบอกพ่อกับแม่ก่อน  และถ้าท่านรับไม่ได้  ก็คงต้องปล่อยตามเลย  ไม่พามาเจอเมืองแมนให้คนท้องใจเสียเด็ดขาด  อีกหน่อยพอมีหลานเล็กๆออกมาค่อยพาไปไหว้อีกทีแล้วกัน  คนแก่...พอเห็นหลานรับรองว่าแพ้ทางทุกคน 

            อาจจะดูอกตัญญูไปหน่อย  แต่คิดได้แบบนั้นก็สบายใจขึ้น  รีบอาบน้ำ  ชายหนุ่มได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องพักหลายที

            คิ้วคมขมวดฉับ  ...ใจประหวัดไปถึงวิญญาณหมอสาวที่ควรจะไปผุดไปเกิดแล้ว....ไม่ใช่มั้ง  หมอหลินไปแล้วนี่นะ  หรือจะเป็นเพื่อนๆ  เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีก

            คราวนี้เพลิงกัลป์ได้ยินเสียงเมืองแมนเปิดประตูห้องนอนออกมา  ชายหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาคาดเอว  หูได้ยินเสียงประตูหน้าห้องพักเปิดออกพร้อมกับเสียงพูดคุยแว่วๆ

            เสียงนั้นคุ้นหูจนเพลิงกัลป์แทบจะกระโจนออกมาจากห้องน้ำ

            เงาของผู้ชายร่างสูงใหญ่พอๆกับเขายืนอยู่หน้าห้องพัก  ถัดไปเป็นเงาของผู้หญิงหุ่นสมส่วนแบบคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี  เสียงหัวเราะของแม่เขาดังเข้าหู

            “แม่แวะมาเซอร์ไพรซ์จ้ะ  หนูเป็นรูมเมทของเพลิงเขาหรือลูก  แล้วเพลิงอยู่ที่ไหนล่ะ  แม่แอบดูตารางเวรแล้วเขาไม่ได้อยู่เวรนี่นะ”

            “แอบหนีเที่ยวแล้วมั้ง  ไหนว่ามีสาวเป็นตัวเป็นตนแล้วไง”  เสียงห้าวดุของพ่อดังขึ้นบ้าง  “ไม่เป็นไรถ้างั้น  เดี๋ยวพวกเรากลับก่อน”

            “กลับอะไรกันจ้ะพ่อ  ฉันอยากกอดลูกจะตายอยู่แล้ว”  เสียงแม่เขาตอบกลับมา

            “เพลิงอยู่ข้างในครับ  อาบน้ำอยู่  เชิญข้างในก็ได้ครับ”  เมืองแมนพูด  ขยับเบี่ยงให้บิดามารดาของคนรักเข้ามาในห้อง  เพลิงกัลป์ยืนคาดผ้าเช็ดตัว  เนื้อตัวเปียกโชกอยู่หน้าห้องน้ำแล้ว

            “อ้าว เพลิง/ไอ้เพลิง”  พ่อแม่ของเพลิงอุทานออกมาพร้อมกัน

            “พ่อแม่!  ไหนว่ามาพรุ่งนี้ไงครับ”   น้ำหยดจากตัวติ๋งๆ  แต่มารดาของเขาก็กลับก้าวเข้ามาสวมกอดเต็มรัก  เพลิงกัลป์กอดแม่ตอบแน่น  ส่วนพ่อตบที่ไหล่ของเขาแรงๆ

            “คิดถึงลูกจังเลย  ไม่ได้เจอกันหลายเดือน  ผอมไปนะเรา”  คุณเพตราพูด   เขย่งขึ้นหอมแก้มลูกชายซ้ายขวา

            “เที่ยวหนักหรืองานหนัก  สารภาพมาซิ”  พ่อของเขาพูดแล้วลดเสียงลง  “ว่าแต่....ผู้หญิงคนนั้นล่ะ  คงไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยกันหรอกใช่มั้ย  พ่อแม่เขาคงไม่ยอม”

            ลูกชายมีสีหน้าลำบากใจ  ปลดแขนของแม่ออกจากลำตัว

            “ทำไมล่ะเพลิง  หรือว่าผู้หญิงคนนั้นเขา...เรียกร้องอะไรกับลูก”

            “อะไรนะครับ”  เพลิงกัลป์งง  มองหน้ามารดาของตัวเอง

            “ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ก็พูดกันมาตรงๆเถอะลูก  พ่อเขาเล่าให้แม่ฟังแล้วเรื่องที่เพลิงพลาดทำให้เขาท้อง  แม่เดาว่าลูกคงไม่ได้ตั้งใจให้ลูกเกิดมาใช่มั้ย”   เธอส่งยิ้มให้  “แม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะ  แต่พ่อกับแม่พร้อมจะช่วยเพลิงเต็มที่”

            คนเป็นลูกอึ้ง  หางตาเห็นร่างเล็กทำท่าจะหลบแวบเข้าไปในห้องนอนก็รีบเรียกเอาไว้เสียงดัง

            “เมืองแมน  มานี่ก่อน”  เขากวักมือเรียก

            อีกฝ่ายนอกจากไม่ทำตามแล้วยังเผ่นพรวดเข้าไปในห้องนอนแถมยังล็อคประตูดังกริ๊ก

            “ปล่อยเพื่อนของลูกไปก่อน  เพลิง...นี่เรากำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่นะ”  แม่ของเขาพูด

            “ปล่อยไม่ได้ครับแม่  นั่นก็คนสำคัญของผมเหมือนกัน”  เพลิงกัลป์ตอบ  ยกมือขึ้นทุบประตูห้องนอนอีกฝ่ายแรงๆ  “แมน  เปิดประตู  ไม่งั้นจะพังเข้าไปนะ”  ทุบอยู่ไม่กี่ที  อีกฝ่ายก็เปิดประตูห้องออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย  ทว่านัยน์ตากลมโตกลับแดงก่ำ   มองเข้าไปในห้องก็เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าเปิดค้างเอาไว้บนเตียง  มีเสื้อผ้ากระจายยุ่งไปหมด  เพลิงกัลป์ถอนหายใจเฮือกคว้าข้อมือบางเอาไว้แล้วพาจูงมาที่หน้าผู้ใหญ่สองคนที่กำลังมองมาด้วยความฉงนแกมตกใจ

            “อะไรกันลูก  ทำไมไปลากเพื่อนมาแบบนั้น”

            “ความจริงผมก็ว่าจะค่อยๆบอกพ่อกับแม่  แต่กลัวว่าจะมีคนหนีไปก่อน...นี่เมืองแมนครับ  รูมเมทของผม”

            “เขาแนะนำตัวกับพ่อแม่แล้วจ้ะ”  คุณเพตราตอบ  สังหรณ์บางอย่างเริ่มผุดพรายขึ้นมาในใจ  เธอกวาดตามองผู้ชายตัวเล็กๆขาวๆเหมือนคนขี้โรคสวมชุดเสื้อคลุมรุ่มร่ามตรงหน้า

            “แมนเป็นแฟนผมครับ  แล้วก็เป็นแม่ของลูกผมด้วย”

            สิ้นประโยคนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นภายในห้อง  เงียบจนเมืองแมนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นรัวเร็ว  สัมผัสอบอุ่นจนเกือบร้อนที่ข้อมือยิ่งทำให้เขาร้อนรุมเหมือนถูกไฟแผดเผา  ...ไม่ใช่อย่างนี้  เมืองแมนคิด  ไม่ใช่ตอนนี้....แววตาฉงนสนเท่ห์ในดวงตาของผู้ฟังปรากฏขึ้นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความไม่เชื่อถือ  พ่อแม่ของเพลิงกัลป์มองหน้าเขานิ่งก่อนที่คนเป็นแม่จะหัวเราะขึ้นมาเบาๆ

            “นี่เล่นอะไรกัน  จะอำพ่อกับแม่เล่นเหรอ”  เธอพูด  “พ่อหนุ่มคนนี้ก็หน้าตาน่ารักดีอยู่หรอกนะจ้ะ  แต่ว่าเขาเป็นผู้ชายไม่ใช่หรือไง ....เพลิงกัลป์  เลิกเล่นได้แล้ว  ถ้าเพลิงไม่อยากแต่งงานกับหนูน้ำฟ้าก็บอกมาตามตรงเถอะ  ไม่ต้องกุเรื่องขึ้นมาเป็นตุเป็นตะขนาดนี้หรอกจ้ะ”

            .................................................................................

           

            มาอัพแล้วจร้า

            เอาแล้วๆ ม่าไม่ม่า   มันก็จะสับสนๆหน่อยนะคะ

            เจอกันตอนหน้านะคะ #แฟนหมอแมน

            ปล..ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันอ่านช่วยกันเม้นท์มากกกกกก ปลื้มใจสุด

[Duangjai]

……


ตอนต่อไปต้องเดาใจคนเขียนละ. 555

เดาว่าต้องมีการชงมาม่าสักตอนก่อนปิดท้ายอ่ะ

เมืองแมนเก็บกระเป๋ากลับบ้านสักพักละกัน

ปล่อยให้ครอบครัวเพลิง เขาเคลียร์กันให้เข้าใจก่อน

เพลิงเองก้อยังกล้าๆกลัวๆ ให้ผ่านขั้นนี้ไปได้ ก้อจะเข้มแข็งขึ้น

ไม่กลัวสายตาคนนอกละ


……


          



…

[kingkongkaew]

จบตอนได้แบบทำร้ายจิตใจมากเลยค่ะ ต้องกระวนกระวายรอตอนหน้า เครียดไปอีก

เรื่องนี้มีทุกอย่างจริงๆ ตื่นเต้น หวาดกลัวด้วยเรื่องผี ลุ้นความรักระหว่างเพลิงแมน ลุ้นเจ้าหลานตัวเล็กว่าจะรอดไม่รอด ตอนนี้ก็มาดราม่าเรื่องครอบครัวต่อ ต้องลุ้นกันตลอดทั้งเรื่องเลย

รอตอนหน้าด้วยใจระทึกยิ่งกว่าตอนผีหมอหลินอีกว่าพ่อแม่เพลิงจะยอมรับแมนได้ไหม หวังว่าจะไม่เลวร้ายจนเกินไป สงสารแมน คงไม่มีอาการครรภ์เป็นพิษมาแทรกอีกน้า