หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[t152_rakjai]

อีหลินอีบ้าาาาา

[Tiffany]

ต้องการตัวตายตัวแทนสินะคุณผี

[arissara]

ยังไงจ๊ะอีผี

[greenapple]

หลินนี่เป็นผีที่น่ารังเกียจมาก

เรียนจบหมอมาได้งัยเนี่ย

ไม่มีแม้ความเมตตา

ใจดำอำมหิต

แทนที่จะเห็นอกเห็นอกเห็นใจคุณหมอทั้งสอง

เผื่อเขาจะได้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เนอะ

จะได้ไปเกิดเสียที


นี่..ยังจะมาสร้างกรรมเพิ่ม

จะฆ่าลูกเขาไม่พอ..ยังจะฆ่าแม่เขาอีก

สงสัยจะได้ไปที่ชอบๆจริงๆแหละ

นอ..รอ..กอ..งัย

วุ้ยย อินไปหน่อย....

หลานตัวเล็กต้องอยู่นะคะ

หมอแมนไม่น่าจะท้องได้อีกละมั้ง..

สงสารทั้งหมอแมนและหมอเพลิง

แต่ก้อสงสารตัวเองอีกเหมือนกัน..


ตั้งแต่อ่านมา หมดน้ำตาไปหลายปิ๊ปแล้วเนี่ย



 

[O-RA DUNGPRANG]

 

[Ti0590]

เกาะขอบรอ 

[greenapple]

 

ส่งกำลังใจมาให้หลานตัวเล็ก ขอให้รอดปลอดภัยแข็งแรงรวมทั้งคุณแม่คุณพ่อด้วยค่ะ

คิดถึงอย่างแรง จะมาตอนไหนน้อ คุณป้ารอใจจิขาดรอนๆแล้วเอยยย

+1....

 

[หัวเเม่มือ]

สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไป

[GAZESL]

หลินนนนน อีบ้าาา แกเป็นคนทำเมืองแมนแท้งรึเปล่าเนี่ย

[็Hollyk]

Internal  Love
ตอนที่ 30
I look at you now and I want this forever.
I might not deserve it but there’s nothing better.








   พอชายหนุ่มพูดจบ  เกวลินก็เปล่งเสียงหัวเราะดังลั่น 
   “ดี  คิดได้อย่างนั้นก็ดี  งั้นก็โดดลงไปเสียสิ”  เธอตวาด 
   “ผมขอพูดกับเพลิงกัลป์ก่อน...เป็นครั้งสุดท้าย”  เมืองแมนพูดอย่างสงบ  กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อทว่ากลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด  “ได้โปรด  ให้ผมพูดกับเค้า  ผมไม่เบี้ยวคุณหรอก”
   “หึๆ  คิดว่าฉันโง่นักหรือไงเมืองแมน  โดดลงไป  เธอก็รู้นี่ว่าสมองของคนเราขาดออกซิเจนได้นานเท่าไหร่” 
   “ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะไม่หักหลังผม”
   “อีกสามสิบวินาทีเมืองแมน  ถ้าเธอไม่อยากให้คนรักของเธอกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดล่ะก็”
   เมืองแมนเม้มปากแน่น   ค่อยๆเดินลงไปในน้ำลึกขึ้นทุกที  จากเข่ากลายเป็นเอว  สูงขึ้นมาถึงอก  สายน้ำเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็งทำให้ชาไปหมดแทบไม่รู้สึก  มืดสนิทไม่เห็นก้นบ่อ  โคลนเหลวๆเริ่มดูดกลืนขาของเขาเอาไว้ยากแก่การก้าวเดินไม่ว่าจะไปต่อหรือหันหลังกลับ 
   ทอดสายตามองผืนน้ำมืดดำตรงหน้า  น่าแปลกที่เขากลับมองเห็นใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งชัดเจน  รอยยิ้มเจ้าชู้ขี้เล่น  คำพูดที่บางครั้งก็กวนประสาท  บางครั้งก็อ่อนหวาน  การกระทำที่อ่อนโยน  แววตาคู่นั้น...เมืองแมนสะท้อนในอก  ต่อแต่นี้ไปเขาคงจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสอีกแล้ว
   “เพลิงกัลป์”
   ไม่มีเสียงห้าวๆตอบกลับมาให้ได้ยิน  คนๆนั้นคงใกล้หมดสติเต็มทีใต้น้ำนั่น   เขาอธิษฐานในใจ
   “ขอโทษด้วยที่เรื่องของเราจะต้องมาจบลงแบบนี้  ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้  ขอบคุณความรักความเอาใจใส่ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน  หลายเดือนที่ผ่านมาเป็นความทรงจำที่ดีจริงๆ ขอให้มึงมีความสุขมากๆ ประสบความสำเร็จในชีวิตทุกสิ่ง...”
   “ไม่เหลือเวลาแล้วนะเมืองแมน”  เสียงใสๆดังขึ้นแกมหัวเราะเล็กน้อย 
   เมืองแมนหลับตาลง  สูดลมหายใจสุดท้ายเข้าปอดจากนั้นก็พุ่งตัวลงไปน้ำ  ความมืดมิดด้านล่างและความกดดันรอบตัวทำให้เขานึกกลัวขึ้นมาจนเกือบจะเปลี่ยนใจดันตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ  ทว่ากลับมีแรงบางอย่างกดลงตามเนื้อตัวของเขาเอาไว้ทุกตารางนิ้วทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้ตามที่ใจคิด  เมืองแมนรู้สึกแน่นในอก  ปวดหัวตุบๆเหมือนจะระเบิด
   สายตาพร่ามัว  ความรู้สึกนึกคิดช้าลง  แรงกดอัดบีบเขาทุกทางราวกับร่างกายใกล้จะแตกออกเป็นเสี่ยง  เช่นเดียวกับหัวใจของเขา...ลูก  ลูกของเขากับเพลิงกัลป์ที่เกิดจากความผิดพลาดในตอนแรกหากกลับกลายเป็นบ่วงคล้องใจของพวกเขาเอาไว้ด้วยกัน  เสียใจเหลือเกินที่ลูกไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว...
   ไม่ไหวแล้ว  หัวใจเต้นรัวแรงอยู่ในอก  เมืองแมนอ้าปากตามกลไกธรรมชาติเพื่อจะเอาอากาศเข้าปอด  หากที่ตามเข้ามาในหลอดลมของเขากลับเป็นน้ำเย็นเยือก  เขาสำลักน้ำจนแสบปากแสบจมูก  เมืองแมนดิ้นรนอยู่ใต้น้ำ  วินาทีนั้นเองที่เขารู้สึกว่าตัวเองเข้าใกล้ความตายมากที่สุด 
   หัวใจเริ่มเต้นช้าลงจนเขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองบีบตัวอย่างอ่อนแรง  สมองขาวโพลนไปหมดแล้วนึกอะไรแทบไม่ออก  ความคิดสุดท้ายที่แวบเข้ามาในหัวก็คือผู้ชายคนเดียวที่เขายกหัวใจให้
   กูรักมึงนะเพลิง  รักมากจริงๆ...
   จากนั้นสติของเขาก็วูบดับไป
   “ไม่นะแมน  เมืองแมน  อย่าทำแบบนี้  แมน อย่าทิ้งกูไปแมน  อย่าทำแบบนี้เลย  ไม่!”  เพลิงกัลป์ร้องโหยหวนราวกับสัตว์บาดเจ็บ  ชายหนุ่มตะเกียกตะกายอยู่ริมฝั่งหลังจากถูกมือที่มองไม่เห็นผลักขึ้นมาจากใต้น้ำ  เขารอดเพื่อจะได้เห็นเมืองแมนจมหายลงไปกับตา  “เมืองแมน  กลับขึ้นมา  อีผีร้าย  ปล่อยเมียกูกลับมานะ”  ชายหนุ่มดันตัวล้มลุกคลุกคลาน  ทั้งโคลนเลนทั้งต้นหญ้าวัชพืชตะไคร่น้ำเหนียวลื่น  เขาตะเกียกตะกายจนลื่นไถลตกลงไปในน้ำทั้งตัว   
   “หึๆ  อยากตายตามไปอีกคนก็ตามใจ  ฉันไม่ว่าอยู่แล้ว”  เกวลินหัวเราะอย่างสะใจ
   “แมน  กลับขึ้นมาสิ  แมนอยู่ที่ไหน  เมืองแมน”  เพลิงกัลป์รู้สึกเหมือนหัวใจถูกปลิดขาดจากขั้ว  แค่ตอนที่เห็นว่าลูกหัวใจหยุดเต้นเขาก็แทบบ้าแล้ว  พอมาเห็นภาพเมืองแมนจมหายไปต่อหน้าต่อตาอีก   เขารับไม่ไหวแล้ว... “แมนกลับมา  แมนกลับมาเถอะ”  ชายหนุ่มควานหาร่างของคนรักในน้ำ  ดำผุดดำว่ายอย่างบ้าคลั่ง
   “พยายามเข้านะ  แต่เดี๋ยววันพรุ่งนี้ศพก็จะลอยอืดขึ้นมาเองนั่นแหละ”  เธอพูดเยาะๆ  มองความพยายามอย่างไร้ประโยชน์ของอีกฝ่ายพลางยิ้ม  “อย่าเสียแรงเปล่าเลย”
   “หลิน!”  เสียงเรียกของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง  เสียงนั้นคุ้นหูจนเกวลินสะดุ้งเฮือก  หันขวับไปมอง  เงาสูงใหญ่ที่ต่อให้เห็นเพียงไกลๆเธอก็จำได้ปรากฎตัวขึ้น   “พอเถอะ  หลิน   ปล่อยพวกเขาไปเถอะนะ  เขาไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย”  ชายหนุ่มพูด
   “ปราการ!”  หญิงสาวอุทาน 
   พริบตานั้นเอง  ความกดดันรอบตัวก็จางหายไปฉันพลันพร้อมกับร่างของเมืองแมนที่ผุดขึ้นมากลางสระ  เพลิงกัลป์ร้องลั่นว่ายน้ำตรงเข้าไปหาอย่างไม่คิดชีวิต   
   “เมืองแมน  ทำใจดีๆไว้นะ  อย่าเพิ่งตาย”  เพลิงกัลป์คว้าตัวของเมืองแมนไว้ได้  ร่างนั้นอ่อนปวกเปียกจนเขาใจเสีย  “แมนอย่าเพิ่งทิ้งกัน”  ชายหนุ่มใช้แรงเฮือกสุดท้ายออกแรงว่ายพาอีกคนเข้าฝั่ง 
   “หยุดนะ  ฉันบอกให้หยุดไง  หยุด”  เกวลินกรีดร้อง  เกิดลมพัดกรรโชกแรงจนฝุ่นคลุ้งไปทั่วบริเวณ  ต้นไม้ลู่ตามลม  “หยุดเดี๋ยวนี้”   
   “หลิน  หยุดเถอะ  สองคนนั้นเค้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย   ถ้าจะโกรธอะไรก็มาลงที่ผมเถอะ”  ปราการพูดขึ้น  “ผมเองที่เป็นคนผิด  หลิน...ผมผิดเอง”
   “เปรม...”  เสียงของเกวลินอ่อนลง  กระแสลมแรงรอบตัวเริ่มสงบ
   “เจ็ดปีก่อนเป็นความผิดของผมเอง  ผมรู้สึกผิดมาตลอด ที่ผ่านมาผมไม่มีความสุขเลย” ชายหนุ่มย่างเท้าเข้าไปใกล้วิญญาณสาวที่เห็นอยู่ลางๆนั้น  ก้าวต่อก้าว ท่าทีของหลินคล้ายจะอ่อนลง “ผมไม่รู้เลยว่าคุณจะยังอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นผมคงรีบกลับมาเสียนานแล้ว…”
               “จริงหรือ คุณยังคิดถึงฉันอยู่หรือ” กระแสเสียงของเธอปนความยินดี ลมรอบตัวอ่อนกำลังกลายเป็นสายลมแผ่วๆ  ทว่านัยน์ตาสีน้ำตาลจางคู่นั้นก็กลับลุกวาบขึ้นอีกเมื่อมองเห็นใครอีกคนที่เดินตามหลังปราการมา “โกหก!! คุณกลับมาเพราะจะมาหาชู้รักของคุณตะหาก ไอ้เพื่อนรักทรยศ ไงล่ะออกจากวอร์ดจิตเวชได้แล้วเหรอ” ความโกรธเกรี้ยวของเกวลินเพิ่มขึ้นทันทีที่เห็นคริส
               ลมเริ่มโหมกระหน่ำพัดเอาฝุ่นควันฟุ้งกระจายในอากาศ เกวลินกรีดร้องหันขวับไปยังเพลิงกัลป์ที่กำลังปั้มหัวใจเมืองแมนอยู่
               “ปล่อยเมืองแมนเดี๋ยวนี้นะ มันจะต้องตายที่นี่  อยู่ที่นี่แทนฉัน”
               “หลิน พอเถอะ อย่าทำบาปทำกรรมอีกเลยนะ ที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้ว่าคุณยังติดอยู่ที่นี่ จนกระทั่งอ.คมศักดิ์ติดต่อไป  ผมไม่ได้ติดต่อกับคริสเลยตั้งแต่นั้น  ที่ผ่านมาผมรู้สึกผิดต่อคุณมาก คุณตายเพราะผม”
               “รู้ตัวเหมือนกันเหรอว่าฉันตายเพราะคุณ” เกวลินพูดเสียงแหลมสูง
               “ผมขอโทษ”
               “มันสายไปเจ็ดปีปราการ เจ็ดปีนับแต่วันที่คุณปฏิเสธฉันกับลูก เจ็ดปีเต็มที่ฉันติดอยู่ที่นี่ไปไหนไม่ได้ ขณะที่พวกคุณได้มีชีวิตที่อยากเป็น ถึงตอนนี้แล้วก็คงจะเสวยสุขกันต่อสินะ กลับมาเจอกันแล้วนี่”
               “ผิดแล้วหลิน ต่อให้กลับมาเจอกันอีก ผมกับคริสก็ไม่มีทางเป็นอะไรได้นอกเสียจากคนเคยรู้จักกันเท่านั้น คุณคงไม่รู้ว่าคืนนั้นที่ผมเมาเหมือนหมาแล้วคุณมาเจอเข้า วันนั้นคริสขอยุติความสัมพันธ์กับผมเพราะเห็นแก่คุณ เขารักคุณมากนะหลิน คริสขอเลิกกับผมเพื่อคุณ เขาไม่อยากให้คุณเสียใจ”  ชายหนุ่มพูดเสียงแหบโหย  ตวัดตามองไปยังสูติแพทย์ที่น้ำตาไหลเป็นทาง                “เรื่องของผมกับคุณเป็นความผิดของผมเอง ผมเมามาก”
           “ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ” เกวลินตวาด “คุณมาจีบฉันก่อน คุณรักฉัน เรารักกันจนกระทั่งไอ้เพื่อนชั่วมันเข้ามาแทรกกลาง”
              “หลิน ไม่ใช่นะ” คริสคราง
               “คุณเข้าใจผิด เป็นความผิดผมด้วยที่ทำให้คุณเข้าใจไปว่าอย่างนั้น ความจริงแล้วผมรักคริสตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะบอกเค้า ผมเลยเข้าหาเขาผ่านทางเพื่อนสนิทอย่างคุณ”
               “ไม่จริง” หลินกรี้ดดังลั่นจนคนที่ได้ยินขนลุกชันทั้งตัว
               “ผมพยายามทำทุกอย่าง ใช้เวลานานมากเพราะคริสไม่อยากให้คุณเสียใจ” ปราการถอนหายใจยาว “ผมรู้สึกผิดต่อคุณจริงๆ ทั้งคุณและลูก”
               “อย่ามาโกหก ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่ยอมรับลูกของฉัน ทั้งๆที่คุณทำให้เขาเกิดมา” เกวลินเริ่มร้องไห้ รู้สึกเหมือนรอยร้าวเดิมในหัวใจเริ่มปริแตกออกเพิ่ม  ยิ่งเห็นสายตาของผู้ชายสองคนตรงหน้ายามสบกันเธอก็ยิ่งเสียใจ แววตาของปราการไม่เคยมีเงาของเธออยู่ในนั้น  แม้แต่ตอนที่เขามีเธออยู่ในอ้อมกอด ชื่อที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากก็ยังเป็นเพื่อนสนิทของเธอ
               “ผมก็บอกคุณแล้วว่าผมจะรับเลี้ยงลูก แต่ผมคงแต่งงานกับคุณไม่ได้”
               “คุณมันใจร้าย  คุณทำให้ฉันจนตรอก  เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉันไม่มีเหลือ  วันนั้นคุณบอกฉันว่าคุณจะรับเด็กไว้เพราะเห็นแก่มนุษยธรรม หึ ทำเหมือนว่าคุณสมเพชฉันเต็มที  แกก็เหมือนกัน  ตีหน้าใสซื่ิอทำตัวเหมือนเป็นที่ปรึกษา  ที่ไหนได้แอบลักลอบคบกันเอง  ฉันกลายเป็นคนโง่ เป็นคนไร้ค่าไม่มีใครต้องการ”
               “ไม่ใช่อย่างนั้นเลยหลิน  วันที่เจอหลินในห้องน้ำนั่นเป็นวันที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิต…”
               “หยุดโกหกเสียทีปราการ ฉันไม่อยากฟัง เสียเวลา”  เธอเปลี่ยนสายตาไปมองผู้ชายสองคนที่อยู่ริมตลิ่งแล้วก็โกรธมากขึ้นที่เห็นตัวตายตัวแทนของเธอฟื้นแล้วกำลังสำลักเอาน้ำออกมา “ไม่นะ!” ทำท่าจะโผนเข้าไปหา กายของเธอก็ถูกตรึงเอาไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่ล่ามเข้าที่ข้อเท้า เธอเงยหน้าหันขวับไปมองต้นเหตุ “อาจารย์!”
               “พอเถอะนะ เกวลิน อย่าก่อกรรมเพิ่มอีกเลย แค่นี้วิญญาณของเธอก็จะไม่ได้ไปผุดไปเกิดแล้ว”
               “ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อฉันหาตัวตายตัวแทนที่อาจารย์เคยบอกได้แล้ว”
               “ฉันไม่เคยบอกเธอเรื่องตัวตายตัวแทน เธอเข้าใจไปเอง”
               “แต่อาจารย์บอกว่าคนที่มีชะตากรรมเหมือนฉันจะมาปลดปล่อยฉันไงล่ะ  เมื่อเจ็ดปีก่อนอาจารย์บอกฉันแบบนี้ ฉันก็เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่คนๆนั้นจะมาจนกระทั่งเมืองแมนมาปรากฏตัวที่นี่  ฉันมั่นใจว่าต้องเป็นเค้า”
               “อาจจะเป็นความผิดของฉันเองที่ทำให้เธอเข้าใจผิดไป” อาจารย์คมศักดิ์คราง “ฉันไม่นึกว่าเธอจะเข้าใจไปว่าอย่างนั้น  คืนนั้นหลังจากที่เธอตาย ฉันรู้ว่าเธอยังไปไหนไม่ได้ก็เลยมาหา ตั้งใจว่าจะช่วยเธอ ฉันบอกเธอว่าอย่ายึดติดกับอารมณ์อีกเลย  ปล่อยวางเพื่อจะไปยังภพภูมิอื่น ถ้าเธอคิดได้ วิญญาณของเธอก็จะได้ไปผุดไปเกิด  แต่ถ้าไม่…อีกเจ็ดปีจะมีคนชะตาเดียวกันกับเธอมาปลดปล่อยเธอ”
               “ไม่ว่ายังไงก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ  ปล่อยฉันได้แล้ว อาจารย์ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วใช้พลังกับอาจารย์”
              “พลังของเธอขึ้นกับเด็กในท้องของเมืองแมน  เธอดึงพลังชีวิตของเด็กทารกคนนั้นมาแล้วใช้มันหลอกเมืองแมนมาที่นี่ เธอแทบไม่เหลือพลังอะไรอีกแล้วเกวลิน” ชายวัยกลางคนพูดอย่างสงบ
              “แต่ฉันก็ยังเหลืออีกทาง” วิญญาณสาวยิ้มเยาะ จากนั้นก็พุ่งวูบเข้าไปหาเมืองแมนที่กำลังกระอักกระไออยู่ ชายหนุ่มตาเหลือกค้างจนเพลิงกัลป์ตกใจ 
               “แมน เป็นอะไร”
               “ปล่อยฉัน” เมืองแมนผลักเพลิงกัลป์ออกอย่างแรงจนฝ่ายนั้นกระเด็น  ผุดลุกขึ้นยืนตาขวาง จากนั้นก็ตรงไปที่สระน้ำอีกครั้ง คราวนี้ปราการกับคริสไม่ได้อยู่เฉยกลับพุ่งตัวเข้ามารั้งร่างของเมืองแมนเอาไว้เต็มที่
               “ปล่อยฉัน ปล่อย  มันต้องตาย …คืนนี้มันต้องตาย ฉันจะเป็นอิสระ กรี้ด” เมืองแมนสะบัดตัวอย่างแรงจนคริสเซไปอีกทาง แต่ปราการยังล็อคแขนเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
               “หลิน พอเถอะนะได้โปรดเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย หรือถ้าอยากได้ตัวตายตัวแทนนักก็เอาชีวิตผมไป  เด็กสองคนนี้ไม่เกี่ยว อย่าไปยุ่งกับเขา มาเอาชีวิตผมนี่”
               หลินในร่างของเมืองแมนชะงัก หันมามองหน้าคนพูดก่อนจะเลยไปยังอดีตเพื่อนสนิทที่กำลังพยุงตัวลุกขึ้นมา
               เธอยิ้มแสยะ
               “อยากตายนักเหรอ ได้  งั้นก็โดดลงไปสิปราการ ชดใช้กรรมที่ทำกับฉันเอาไว้”
               “ถ้ามันจะทำให้คุณยกโทษให้ผม” ชายหนุ่มก้าวเข้าไปที่ขอบสระ
               “ไม่!!” คริสถลาเข้ามาห้ามอย่างลืมตัว น้ำตาไหลเต็มหน้า  เหนี่ยวแขนของปราการเอาไว้ “ผมไม่ให้ไป หลิน…ฉันไปเอง  เอาฉันไปแทน”
               “ไม่ได้ เรื่องนี้คุณไม่ได้ผิดอะไรเลยคริส  เลิกโทษตัวเองได้แล้ว มันเป็นความผิดของผมเอง” ชายหนุ่มร่างสูงพูดพึมพำ  ยื่นมือไปใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ข้างแก้มของอดีตคนรักแผ่วเบา แล้วก็ดึงมือกลับเมื่อรู้ตัว 
               สูติแพทย์หนุ่มกลับปล่อยโฮออกมาตอนนั้นเอง คริสโผเข้ากอดปราการแน่น  ร้องไห้ออกมาราวกับจะขาดใจ “ไม่ได้ ผมทนเห็นคุณจากผมไปไม่ได้อีก  ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมามันเหมือนตกนรก  ผมอยู่กับความรู้สึกผิด  ฮึก  ทั้งกับคุณและกับหลิน  ผมรู้ว่าเรื่องของเราไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้วแต่ว่าคราวนี้…ฮึก  คราวนี้…ผมขอเถอะนะ  หลิน  เป็นผม  ผมเป็นคนขัดขวางความรักของคุณกับเปรม  ให้เป็นผมเอง”
               “คริส..” ปราการอึ้งไปนาน นับตั้งแต่กลับมาเจอกันอีกครั้ง คริสทำเหมือนไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน ความเย็นชาหมางเมินทำให้เขาเข้าใจไปว่าอีกฝ่ายคงหมดเยื่อใยไปนานแล้ว หรือไม่ก็โกรธที่เขาเป็นต้นเหตุให้เพื่อนสนิทตาย  ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ขนาดนี้
               “เปรม ขอบคุณโชคชะตาที่เราได้พบหน้ากันอีกครั้ง  แค่นี้มันก็เกินพอ คริสไม่ขออะไรแล้วสำหรับชีวิตนี้” ชายหนุ่มพึมพำ ยกฝ่ามือขึ้นแนบใบหน้าของปราการ  พิศดูก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายก็ต้องทนอยู่กับความทุกข์เช่นกันไม่ต่างกับตน แววตาคู่นั้นมองเขาราวกับมองสิ่งที่อยู่สุดเอื้อม ไม่อาจเอื้อมคว้าแต่ก็ไม่อาจหักใจจนแล้วจนรอด  ความคิดถึงที่สัมผัสได้ ความรักอาลัยอาวรณ์  เจ็ดปีที่ห่างกันเหมือนไม่มีความหมาย….แค่นี้ก็พอแล้วที่คริสจะจดจำไว้ใส่ใจ  ความรักที่เหมือนเส้นขนานไม่มีวันบรรจบของเรา เขาจะเป็นคนยุติมันเอง “คริสรักเปรมนะ รักมาก” พูดได้แค่นั้นก็พูดต่อไม่ออก  เขาดันตัวออกจากวงแขนของอีกฝ่าย  หันไปมองหลิน “ฉันไม่รู้ว่าหลังจากฉันตายไป เธอจะได้ไปผุดไปเกิดหรือเปล่า แต่ฉันขออโหสิกรรมทุกอย่าง อย่าได้มีกรรมผูกพันต่อกันอีกเลย”
               “คริส” ปราการไม่ยอมปล่อยมือ กลับกำชับแน่นกว่าเดิม “ถ้าจะไป ก็ไปด้วยกัน” คำพูดของเขาหนักแน่น  ออกมาจากใจจริง  คริสอึ้งไปแล้วก็ยิ้มรับทั้งน้ำตา ความตายไม่ได้น่ากลัว การอยู่อย่างโดดเดี่ยวไร้ค่าสิ น่ากลัวเสียยิ่งกว่าไม่ต่างจากการตายทั้งเป็น
               ยังไม่ทันโดด  วิญญาณสาวในร่างของเมืองแมนก็กรีดร้องออกมาแหลมสูงจนเกิดคลื่นสะท้อนเป็นวงกว้าง จากนั้นเมืองแมนก็ล้มลงกับพื้น  เพลิงกัลป์ปราดเข้าไปรับเอาไว้ได้ทัน 
               “แมน ทำใจดีๆไว้ อย่าทิ้งกูนะแมน อย่าไป” เพลิงกัลป์ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร คลำชีพจรไม่ได้ ชายหนุ่มก็ลงมือปั้มหัวใจคนรักอีกครั้ง
               “พาเมืองแมนกลับไปที่โรงพยาบาลก่อน เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง  โทรศัพท์ใช้ไม่ได้ เพราะถูกจิตของเกวลินบังสัญญาณเอาไว้  เธอต้องพาเมืองแมนออกไปจากที่นี่” อาจารย์คมศักดิ์พูดรัวเร็ว ออกเดินแกมวิ่งไปทางแฟลตที่มีแสงไฟสว่างวาบบนชั้นสามโดยมีปราการและคริสตามไปด้วย
เพลิงกัลป์แบกร่างเมืองแมนวิ่งไม่คิดชีวิตตรงกลับไปที่โรงพยาบาล  ที่นั่นทุกคนกำลังวุ่นวายเพราะไฟดับทั่วทั้งโรงพยาบาล เพลิงกัลป์พาร่างของคนรักไปถึงห้องฉุกเฉินจนได้
               “ช่วยด้วยครับ ช่วยเมืองแมนด้วย”  เขาพูดแกมหอบแทบไม่มีเสียงแล้วขึ้นปั้มหัวใจต่อเมื่อวางร่างของเมืองแมนลงบนเตียงได้  เพื่อนอินเทิร์นต่างตกใจกรูกันเข้ามาช่วยเต็มที่  เพลิงกัลป์ถูกกันออกมาอีกเตียงหนึ่งเพื่อทำแผลรอบตัวของเขา
               “เกิดอะไรขึ้นกับมึงและแมน ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” โย่งพูดละล่ำละลัก “มึงอยู่เฉยๆก่อนเพลิง แผลลึกถึงกระดูกเลย มึงเสียเลือดมากนะเพลิง นานแค่ไหนแล้วเนี่ย”
               “มึงปล่อยกู กูจะไปช่วยเมียกู แมนจะตายอยู่แล้ว  มึงเข้าใจมั้ยโย่ง กูต้องไปช่วยมัน  ปล่อยกู”  เพลิงกัลป์พูดแทบไม่เป็นคำ พลางดิ้นอย่างแรงจนเพื่อนต้องช่วยกันจับ
               “ใจเย็นๆก่อน  ตอนนี้อาจารย์กำลังดูไอ้แมนอยู่  ถ้ามึงไม่นิ่งมึงนั่นแหละที่จะตายก่อน”
               “โย่ง กูขอร้อง  ให้กูได้ดูเมืองแมนหน่อยเถิดนะ ถ้าแมนตายกูคง..”
               “ใจเย็นก่อนเถิดโยม” พระอาจารย์ที่เคยให้น้ำมนต์แก่เขาปรากฏตัวขึ้น “ฟังที่เพื่อนโยมพูดเถอะ”
               “หลวงพ่อ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร ท่านมาช่วยเมืองแมนใช่มั้ย”
               เจ้าอาวาสไม่ตอบแต่กลับเดินหายเข้าไปในม่านที่กั้นระหว่างเขากับเมืองแมนเอาไว้
               “มึงพูดกับใครเพลิง หลวงพ่อที่ไหน” โย่งอุทานอย่างประหลาดใจ เหลียวมองข้างหลังเลิกลั่ก “มึงเห็นอะไร  เห็นพระท่านมาบอกทางเรอะ ชิบหาย ความดันเริ่มต่ำแล้ว  เห้ย ไอ้เพลิง   อย่าเพิ่งนะเว้ย  พี่ครับผมขอ….เดี๋ยวนี้เลยครับ” โย่งตะโกนสั่งยากับพยาบาล
               “ท่านมาช่วย  ท่านมาช่วยแน่ๆ” เพลิงกัลป์พึมพำ เปลือกตาหนักอึ้ง  สำนึกสุดท้ายก่อนที่สติจะวูบหายก็คือความหวัง ขอให้เมืองแมนรอดชีวิต
               
 
…………………………….


               

[็Hollyk]

               แฟลตแพทย์มืดสนิท ปราการจรดฝีเท้าเดินขึ้นบันไดตามหลังอาจารย์คมศักดิ์มาติดๆ มือก็จับจูงมือของคริสเอาไว้แน่นไม่ปล่อย
               “น่าจะอยู่ที่ห้องนั้นแหละ” อาจารย์พึมพำ  “ถ้าพวกคุณกลัว  ก็กลับไปก่อนเถอะ”
               “ผมอยากให้เขาหลุดพ้นจากที่นี่ครับ” ปราการตอบหนักแน่น  “ผมทำผิดต่อเขามามาก” 
               “ผมก็เหมือนกัน”
               “ไม่รู้ว่าเกวลินจะคิดได้หรือเปล่านะคราวนี้  คราวก่อนที่ฉันมาคุยด้วย  ความอาฆาตแค้นของเขาก็ยังบดบังสายตา  มองไม่เห็นความเป็นจริงอยู่นั่นเอง”  อาจารย์พูดเรียบๆ แล้วหยุดเดิน  มีเสียงอะไรบางอย่างกลิ้งขลุกๆลงมาจากบันไดขั้นบนสุด  ทุกคนหยุดชะงัก  แสงจันทร์ลางๆส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้คริสขนลุกทั้งตัวเมื่อเห็นสิ่งนั้นเข้า  มันคือร่างของเด็กทารกขนาดเท่าลูกบอล
               “อ้าก” คริสร้องลั่น
               “อยู่ข้างหลังฉันเอาไว้” อาจารย์คมศักดิ์พูด  หลับตาลงแวบหนึ่งแล้วลืมตาขึ้นใหม่  “ไปกันเถอะ”  ชายวัยกลางคนเดินขึ้นบันไดรวดเดียวจนถึงชั้นสาม  ตรงไปหยุดยังหน้าห้องพักห้องเดิมที่เกวลินเคยอาศัยอยู่  ประตูห้องล็อคเอาไว้  อาจารย์คมศักดิ์หยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วผูกที่ลูกบิด  ประตูห้องเปิดออก
               บรรยากาศข้างในนั้นเย็นจัด  เสียงน้ำไหลจ้อกๆดังมาจากในห้องน้ำ  น้ำเอ่อล้นออกมาจนถึงห้องกินข้าวข้างหน้า  กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งชวนคลื่นเหียน  คริสเกือบอุทานออกมาเมื่อเห็นว่าของเหลวที่ท่วมข้อเท้าคือเลือดสดๆ 
               มีเสียงร้องไห้ดังมาจากในห้องนอน  มันเเผ่วเบาแต่กลับเศร้าสร้อยจับใจ   พวกเขาจรดฝีเท้าเข้าไปจนถึงหน้าห้อง  อาจารย์คมศักดิ์ใช้สายสิญจน์พันที่ลูกบิดเหมือนเดิม  ประตูห้องถูกเปิดออก  แสงจากข้างนอกส่องให้เห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งชันเข่าร้องไห้อยู่ที่พื้น  สภาพภายในห้องเละเทะเหมือนเพิ่งถูกพายุถล่มหมาดๆ 
               “หลิน” ปราการเรียกเบาๆ  เธอเงยหน้าขึ้น  ใบหน้าเรียบๆนั้นไม่น่าดูเอาเสียเลยด้วยคราบน้ำมูกน้ำตาเป็นทาง
               “ยังจะตามมาอีกทำไม  พวกเธอชนะเเล้วนี่”  เธอตวาด
               “ไม่มีใครเเพ้ใครชนะหรอก  เพราะเราไม่ได้แข่งอะไรกัน”
               “ทำไมจะไม่ใช่  หึ.. ความรัก  รักกันมากนัก ก็ไปอยู่ด้วยกันเสียสิ  ฉันจะถอยให้”  เกวลินพูดแกมเยาะ  “ทิ้งให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปนั่นแหละ  คนอย่างฉันเกิดมากับเขาชาติหนึ่งไม่เคยมีใครรัก  แม่ก็ทิ้งไป  พ่อก็มีเมียมีลูกใหม่  ฉันเป็นเพียงส่วนเกินในบ้าน  เรียนหมอเพราะพ่อขอให้เรียน   ต้องทนทำงานที่ไม่ได้รักเพราะต้องหาเงินเลี้ยงครอบครัว”  เธอสะอื้น  “ไม่มีใครรักฉัน  ไม่มีใครต้องการฉัน  ขนาดตอนฉันตายพ่อยังไม่มีน้ำตาสักหยด  พ่อไม่ได้มางานศพของฉันด้วยซ้ำเพราะอับอายชาวบ้าน  ฉันฆ่าตัวตายเพราะท้องใครๆก็รู้กันทั่ว”
               “ไม่จริง  พ่อหลินเสียใจมากนะ  ท่านไม่สบายมากตอนงานศพของเธอ  ฉันรู้เพราะฉันเป็นคนไปดูแลท่านเอง  พอเสร็จงานศพท่านก็แยกบ้านกับแม่เลี้ยงของเธอ  ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกนะ”  คริสพูด  “ทุกวันนี้ท่านก็ยังคิดถึงหลินอยู่  ฉันรับประกันได้”
               “คนเป็นจะพูดอะไรก็พูดได้ทั้งนั้น” 
               “ฉันจะโกหกเธอทำไม  หลิน”  คริสพูดช้าๆ  “ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนมาตลอด  เธอก็รู้ว่าแต่ก่อนฉันเกลียดวอร์ดสูติขนาดไหน  แต่ฉันก็เลือกไปเรียนสูติเพราะเธอไงล่ะ  ฉันหวังแค่ว่าจะได้ช่วยคนที่ตั้งท้องไม่พร้อมแบบเธอบ้างเป็นการชดเชยความผิดที่ฉันเคยทำกับเธอ”
               “หึๆ”  หลินหัวเราะออกมา  “เธอก็ยังซื่อไม่เปลี่ยนนะคริส  ซื่อเสียจนโง่   เธอคิดจริงๆเหรอว่าการที่ฉันตั้งครรภ์จะเป็นเแค่ความผิดพลาด”  หญิงสาวเปลี่ยนสายตาไปยังปราการ  “คืนนั้นฉันรู้ดีว่าเธอบอกเลิกกับปราการ  ฉันรู้ว่าเขาเสียใจมากเลยไปดื่มคนเดียวที่ผับแห่งนั้น   ฉันรู้ก็เลยตามไป “  เธอเหยียดยิ้มเยาะ  “เพราะทางเดียวที่ฉันจะชนะเธอได้ก็คือ…ฉันท้องได้  ส่วนเธอ…ไม่”
               “หลิน”  คนฟังชะงักไป 
               “ใช่แล้ว  ฉันจงใจปล่อยให้ตัวเองท้อง  มันถึงได้เจ็บปวดมากไงที่ถูกเธอปฏิเสธ”  หญิงสาวกรีดเสียง  “ขนาดฉันท้องแล้ว  มีลูกให้เธอ  เธอก็ยังเลือกมัน  ฉันยอมลดศักดิ์ศรีเพื่อเธอ  เธอไม่รู้หรอกว่าวันที่ฉันรู้ว่าตัวเองจะเสียลูกที่เป็นความหวังสุดท้ายไปมันเสียใจขนาดไหน  ฉันไม่เหลืออะไร  ไม่เหลือใครอีกแล้วที่จะอยู่กับฉัน  เป็นของฉันอย่างแท้จริง”
               “เธอก็ยังมีตัวเธอเองไงล่ะ  เธอไม่รักตัวเองหรือไงหลิน  ตัวเธอมีค่านะ  เธอยังสาวยังมีโอกาสจะได้เจอใครๆอีกตั้งมากมาย  เธอมีงานมีอาชีพหาเลี้ยงตัวเองได้ไม่ต้องพึ่งใคร แถมอาชีพของเธอก็เป็นการทำบุญช่วยเหลือคนอื่น  แล้วถึงเธอจะไม่มีแม่แต่เธอก็ยังมีพ่อ  ฉันยังอิจฉาเธอเลยที่เธอมี  ดูฉันสิ  พ่อแม่ก็ไม่เคยเห็นหน้า  แม้แต่รสนิยมทางเพศของตัวเองก็ยังต้องปิดบัง  ฉันต้องทนอยู่ในร่างนี้ทั้งที่มันไม่ใช่ความต้องการของฉันเลย  พอจะมีความรักก็ต้องปิดบังหลบซ่อนเพราะไม่มีใครยอมรับ  เธอไม่รู้หรอกว่าฉันทรมานแค่ไหนที่รู้ว่าเธอเองก็รักปราการเหมือนกัน   ฉันไม่อยากเสียเพื่อนไป  ขณะเดียวกันก็ไม่อยากเสียเค้า”  คริสพูดแกมสะอื้น  “วันที่เธอตายเป็นวันที่ฉันรู้สึกผิดแทบบ้า  ฉันกลายเป็นโรคซึมเศร้าหลังจากนั้นมา”
               “ผมก็ไม่ต่างจากคริสหรอก”  ปราการพูดขึ้น  ทอดสายตามองผู้ชายข้างตัวแล้วเปลี่ยนไปมองหญิงสาว  “ผมใช้ทุนไม่จบสามปีเพราะทนไม่ไหว  ทั้งความผิดที่เป็นต้นเหตุให้คุณฆ่าตัวตาย  ไหนจะคริสที่หายไปจากชีวิตผม  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทนมาได้ยังไงตั้งเจ็ดปี” 
               หลินนิ่งไปนาน  ดวงตาคมของชายหนุ่มที่เคยเต็มไปด้วยประกายวิบวับบัดนี้กลับแห้งผากไร้แวว  ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าผู้ชายตรงหน้าผ่านความทุกข์ทรมานมาขนาดไหน  ภาพหมอจบใหม่ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาเมื่อเจ็ดปีก่อนไม่เหลืออยู่อีก มันถูกพรากออกไปจากจิตวิญญาณเพราะความเศร้าหมองและรู้สึกผิด
               “ไม่มีอะไร หรือใครรั้งเธอเอาไว้ที่นี่หรอกนะเกวลิน  เป็นเพราะดวงจิตของเธอเองผูกพันอยู่ที่นี่  เธอปล่อยวางไม่ได้ ถึงไม่สามารถไปจากที่นี่ได้”  หมอคมศักดิ์พูดขึ้นช้าๆ  “ไม่ต้องใช้ตัวตายตัวแทน  ไม่ต้องมีของวิเศษอะไรทั้งนั้น  แค่เธอปล่อยวางลงได้ก็พอ”
               “ปล่อยวางอะไร  ฉันไม่ได้ถืออะไรไว้”
               “ไม่มีใครรู้ว่าเธอถืออะไรเอาไว้  เธอต้องรู้ด้วยตัวเอง”
เกวลินเงียบไปนาน   หญิงสาวทอดสายตามองภาพของผู้ชายสองคนที่เธอเคยรักมากที่สุด  คนหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทมานานหลายปี  ส่วนอีกคนก็เป็นคนที่เธอปักอกปักใจ  พวกเขาไม่ได้มีความสุขเลยเช่นเดียวกับเธอ
               “เจ็ดปีนานพอหรือยัง  สำหรับความทุกข์ทั้งหมดนี้  หรือจะต้องอีกสิบปียี่สิบปีหรือชั่วกาลปาวสาน  เธอจะลงโทษทั้งตัวเองและพวกเขาไปอีกนานเท่าไหร่”
               “ฉัน..”
               “ไปเถอะหลิน  ไม่ต้องห่วง  ฉันกับเค้า…เราไม่มีทางเป็นมากกว่าคนรู้จักกันแน่นอน”  คริสพูด  กลั้นสะอื้นเอาไว้   ปลดมือปราการออก
               “ผมจะบวชให้คุณ”  ปราการพูด
               “พอแล้ว  หยุดคำพูดที่ทำให้ฉันละอายใจเสียที”   หลินผุดลุกขึ้นยืน  “ออกไปจากห้องของฉัน  ออกไปให้หมด ออกไป๊” ประโยคหลังเธอพูดเสียงดังจนต้องอุดหู ประตูห้องเปิดดังปัง ปราการดึงแขนเสื้อของคริสลากให้ออกมาจากห้องนั้น ขณะที่อาจารย์คมศักดิ์กลับนิ่งไม่ขยับ
               “ไปจากที่นี่เถอะเกวลิน  ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะขังตัวเองเอาไว้กับความเศร้าหมอง  ทุกสิ่งเกิดมาแล้วย่อมดับไป อารมณ์ของคนเราก็เช่นกัน  มีรักได้ก็เลิกรักได้”
               “ฉันรู้แล้ว ออกไป”
               อาจารย์คมศักดิ์ถอดสร้อยคอที่มีจี้พระห้อยอยู่ออกวางเอาไว้ที่โต๊ะหัวเตียงพร้อมกับล้วงเอาสเต็ทโทสโคปสีชมพูอ่อนออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกข้างหนึ่ง
               “ฉันเอามาคืนให้”
               เธอถอยกลับไปนั่งคุดคู้ตามเดิม ประตูห้องปิดไปแล้วตอนที่หลินเงยหน้าขึ้นจากหัวเข่าที่ซบอยู่  เธอร้องไห้เสียจนไม่มีน้ำตาจะร้อง ลุกขึ้นยืนข้างหน้าต่างมองลงไปยังเบื้องล่าง เธอเห็นปราการกับคริสกำลังเดินเคียงคู่กันกลับออกไปจากแฟลตแห่งนี้
               สถานที่ๆเธออยู่คนเดียวมาตลอดเจ็ดปี  เฝ้ามองเหล่าแพทย์จบใหม่เข้ามาและผ่านไป  เธออดทนอยู่ที่นี่เพื่อรอ…อะไรสักอย่างที่เธอเดาว่าคงเป็นใครสักคนที่จะมาแทนที่เธอ  แต่สุดท้ายแล้วเธอก็คิดผิด  ที่สุดปลายทางนั้นไม่มีใครนอกจากเธอคนเดียว
               นั่งลงบนขอบหน้าต่าง เผลอเอามือลูบหน้าท้องของตัวเองด้วยความเคยชิน รู้ทั้งรู้ว่าลูกไม่อยู่แล้ว รู้ดีอยู่แก่ใจว่าสิ่งที่ทำมันผิด แต่การยอมรับความผิดของตัวเองช่างยากเย็น  อดนึกถึงผู้ชายร่างเล็กหน้าตาน่าเอ็นดูคนนั้นไม่ได้ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง กระแสจิตของเธออ่อนแอเต็มทีเพราะฝืนใช้พลังเกินตัวไปมากในวันนี้ทำให้ไม่สามารถรับรู้เหตุการณ์ที่โรงพยาบาลได้อีก
               แต่ผู้ชายคนนั้นเข้มแข็งกว่าเธอมากนัก คนรักของเขาก็ทุ่มเทชีวิตจิตใจทั้งหมดให้ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่กี่เดือน เมืองแมนโชคดีกว่าเธอมากจริงๆ น้ำตาของเพลิงกัลป์ในวันนี้เป็นพยานได้
               การถูกรักและได้รับความรักตอบกลับมาช่างเป็นอะไรที่น่าอิจฉา  เธอจะได้พบคนที่รักเธอมากจนแม้ชีวิตของเขาก็สละให้ได้บ้างไหมหนอ…..   
หรือจะต้องเจ็บช้ำอยู่กับความรักข้างเดียวที่ไม่สมหวังเช่นนี้ตลอดไป…กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกปีบที่เธอชอบนักชอบหนาลอยมาตามลม เกวลินสูดกลิ่นหอมอวลนั้นเข้าปอด
               ดอกไม้กลีบสีขาวนวลปลิวตกใส่ตัก เธอหยิบขึ้นมาพินิจดู 
               บางที..อาจจะมีวันนั้น
               หรือว่าความรักอาจไม่จำเป็นต้องมีสิ่งใดตอบแทนเลย
               แค่ได้รัก…ก็น่าจะพอแล้ว
               เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับปีบดอกนั้นลอยคว้างตกลงมาสู่พื้นดิน


               ……………………………….



               ที่แห่งนั้นสว่างจ้าราวกับมีไฟสักพันดวงเปิดพร้อมกัน  มันเป็นที่โล่งกว้างมองไม่เห็นทั้งทางเข้าและทางออก ไม่มีจุดเริ่มต้นและสิ้นสุด เมืองแมนยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คิดไม่ตกว่าเขาควรจะเดินไปทางไหนดี ซ้ายหรือขวา ไปข้างหน้าหรือถอยหลังกลับ
               กลับไปที่ไหน เขาก็จำไม่ได้อีกเช่นกัน ความรู้สึกนึกคิดดูว่างเปล่าจนน่าแปลกใจ
               เสียงฝีเท้าดังกึกๆมาตามทาง เขาเหลียวไปมองเห็นหญิงชราคนหนึ่งเดินถือไม้เท้ามาตามทางด้วยท่าทางสบายใจ
               “คุณยาย ที่นี่คือที่ไหนหรือครับ ยายพอทราบไหม”
                “ทางเชื่อมน่ะ” หญิงชราตอบพลางหัวเราะจนเห็นหมากเกรอะ “ฉันต้องไปก่อนนะ ตาเขารอฉันอยู่ฝั่งโน้นนานแล้ว” เธอเดินจากไป  เมืองแมนมองตามหลัง ลังเลว่าจะเดินตามหลังยายไปด้วยดีหรือเปล่า
               “เมืองแมน” ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน เขาก็ถูกเรียกเอาไว้ เมืองแมนหันไปมอง ผู้หญิงสาวคนหนึ่งเดินมาตามทาง เธอสวมเสื้อสีขาวสะอาดเหมือนที่เคยเห็นในความฝัน
               “หมอหลิน” ความโกรธวูบเข้ามาแล้วหายไปอย่างรวดเร็วจนน่าแปลกใจ เมืองแมนเริ่มเดาได้แล้วว่าที่นี่คือที่ไหน “ที่นี่คือนรกหรือสวรรค์งั้นหรือครับ”
               “อย่างฉันคงไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นสวรรค์หรอก” หญิงสาวตอบแกมหัวเราะน้อยๆ ใบหน้าของเธอดูสดชื่นกว่าที่เคยเห็น หากก็สงบนิ่งราวกับคนที่ปลงตก  “แต่ที่นี่ก็ยังไม่ใช่นรก”
               “แล้วเพลิงกัลป์ล่ะครับ” เมืองแมนถาม “พอผมจมลงไป คุณได้ช่วยเพลิงกัลป์เอาไว้หรือเปล่า”
               “ฉันทำตามสัญญา” เกวลินตอบสั้นๆ “เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองแหละ  ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว”
               “แล้วผมล่ะ”
               “เธอยื่นมือมาหน่อยสิ” เกวลินพูด เมืองแมนชะงัก หญิงสาวก็หัวเราะเสียงใสราวกับระฆัง “ยื่นออกมาเถอะ ฉันมีสิ่งหนึ่งจะคืนให้เธอ”
               ชายหนุ่มยื่นมือออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
               เธอวางของอย่างหนึ่งลงบนมือของเขาแล้วกำมือของเขาเอาไว้ รอยยิ้มปรากฏที่มุมปาก
               “จริงๆมันผิดกฎแต่ว่าฉันอยากจะขอไถ่โทษเธอ  บาปยกให้กันไม่ได้แต่บุญยกให้ได้ ฉันยกให้เธอทั้งหมด ฉันรู้ว่าฉันทำให้เธอใจสลาย เพราะฉันเคยผ่านเรื่องเช่นเดียวกันมาก่อนฉันรู้ดีว่ามันทรมานแค่ไหน แต่ฉันก็ยังทำกับเธอได้ลงคอ ฉันขอโทษนะ เมืองแมน  ความรักของเธอกับเพลิงกัลป์เป็นของจริง  ฉันยินดีด้วยจากหัวใจ”
               เมืองแมนพูดไม่ออก เขากำของสิ่งนั้นเอาไว้แน่น
               “ดูแลให้ดี”
               เพียงกระพริบตา ภาพหญิงสาวตรงหน้าก็สลายหายไปราวกับไอหมอก เมืองแมนพบว่าตัวเองยืนอยู่คนเดียวอีกครั้ง
               เขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปทางไหนต่อ
               เสียงสวดมนต์ดังขึ้นจากที่ใดที่หนึ่ง เมืองแมนหมุนคว้างมองหาต้นเสียง เสียงสวดมนต์คาถาบทที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เมืองแมนรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว
               “แมน เมืองแมน กลับมาเถอะ” ใครร้องไห้เรียกชื่อเขา “แมน มึงทิ้งกูไปแบบนี้แล้วกูจะอยู่ยังไงล่ะ กลับมาก่อน อย่าเพิ่งไป” เสียงนั้นช่างคุ้นหู หัวใจของเมืองแมนเต้นรัวแรงก่อนจะนึกขึ้นได้เสียอีก
                   “เพลิงกัลป์ กูอยู่นี่ ต้องไปทางไหน” เขาตะโกนกลับไป ทว่ากลับได้ยินเพียงตัวเองสะท้อนกลับมาเท่านั้น “เพลิง!!”
               เมืองแมนไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปทางไหน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ตรงที่ใด เขาได้ยินแต่ไม่อาจเห็น 
               “กลับมาเถิด ยังไม่ถึงเวลาของโยม” เสียงสวดมนต์หยุดไปแล้ว แทนที่ด้วยเสียงพูดที่ทำให้จิตใจที่ร้อนรนเริ่มสงบลง “ตามหัวใจของโยมมา มันจะพาโยมกลับมาเอง”
               เมืองแมนขมวดคิ้ว ตามหัวใจคืออะไร ชายหนุ่มหลับตาลง คิดถึงสิ่งที่ต้องการมากที่สุดในขณะนี้
               เขาอยากเห็นหน้าเพลิงกัลป์อีกสักครั้ง


                         ………………………………….


มาอัพแล้วจร้าาาา
ช่วงนี้อัพเร็วเนอะ ไม่อยากอยู่กับความดราม่านานๆ รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน555555 ขอบคุณทุกคนมากที่เข้ามาอ่านมาเม้าท์กัน บอกไม่ถูกว่าดีใจมากแค่ไหน เอาเป็นว่าไม่นอนสองคืนเพื่อเขียนนิยายก็ยังได้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนี้นะคะ 
#แฟนหมอแมน

[cavalli]

 



ลูกกกกกกกกกกกกกกกกกก ล่ะ ?

[malula]

ในที่สุด ๆ หมอหลินก็ทำถูกต้องเสียที สงสารหมอเปรม หมอคริส ทุกข์หนักกันไปหมด
เพลิงกับแมนต้องรอดอยู่แล้ว พระเอกกับนายเอกนี่นะ
แต่ที่แปลกสุดคงเป็นหมอคมศักดิ์ เป็นหมอด้วยเป็นหมอผีด้วย 55555
กราบขอบคุณพระอาจารย์ที่มาทันเวลา
ขอบคุณคนเขียนที่เร่งมาต่อเรื่องให้ ลุ้นมากจ้า

[sailom_orn]

  ดีใจหมอหลินคืนลูกให้เมืองแมนแล้วว
กลับมาเร็วๆน้า

[cho_co_late]

หลินคืนลูกให้แมนแน่เลย ที่ว่าวางใส่ในมือ น้องงงง หนูจะกลับมามั้ยลูก
ปลงได้ก็ดีแล้วหลิน เห็นมั้ย ได้ไปตามทางแห่งกรรมเลย ไม่ต้องติดอยู่ที่แฟลตแล้ว
อ.คมศักดิ์เป็นทั้งหมอคนและหมอผีหรอ 5555555 ชอบๆ
เรื่องของเปรมกับคริสก็น่าสงสาร แต่ได้กลับมาเจอกันแล้วนะ หมดทุกข์กันซักที

[Rumraisin]

ลุ้นอะไรขนาดนี้  ในที่สุดหมอหลินก็คิดได้ ฟื้นเร็วๆนะหมอแมน หมอหลินคืนลูกให้ใช่มั้ย ขอบคุณค่ะ

[sompong]

มาเลยอยากท้องบาง อยากมีลูกเหมือนเมืองแมน

[todiefor]

โอ๊ยย อยากอ่านตอนต่อไปเลยค่ะเนี่ยยย มันมากกตอนนี้

[Chompoo reangkarn]

อ.คมศักดิ์นี่สุดยอด ตกลงอาจารย์ยึดอาชีพอะไรคะ หมอผีหรือหมอคน แต่ขอบคุณนะที่มาช่วยแมนกับเพลิง
สงสารหมอคริสกับหมอเปรมทรมานกับความเจ็บปวดเจ็ดปีกับหมอหลิน

[Yarkrak]

คืนลูกคืนชีวิตและคืนความสุขให้หมอแมนซะ
แล้วเธอก็จะได้ไปผุดไปเกิดจะได้หลุดพ้นจากพันธนาการ
และสิ่งชั่วร้ายทั้งปวง

[iceman555]

 

[areenart1984]

อ่านไปลุ้นไป ยิ่งกว่าตอนฟังหวยออกเสียอีก 

[ommanymontra]

 


 

[PAiPEiPEi]

แทบกลั้นหายใจอ่านไปด้วยเลยตอนนี้  มันลุ้นไปด้วยทุกจังหวะ

[B52]

โล่งใจไปหลายส่วน

[Seilong2]

โอ้ยลุ้นนน
สิ่งที่หลินคืนให้คืออะไรหนอ ลูกยังอยู่ใช่มั้ย

[alt1991]

  ลุ้นตั้งนาน  เฮ้อออออออออ โล่งอกสักที 

[mild-dy]

ในที่สุดหมอหลินก็คิดได้
ลุ้นมาก
 

[greenapple]

ไปสู่ที่ชอบๆนะหลิน
ขอบคุณมากที่คืนหลานน้อยมาให้
รวมทั้งคุณหมอแมน หมอเพลิง
ปลอดภัยทั้งคู่
ทำดีตอนนี้ยังไม่สายเกินไป
พระคุณเจ้าท่านพลอยเดือดร้อนไปด้วยเลย
วันพระนี้จะไปทำบุญให้นะจ๊ะ
แล้วไม่ต้องโผล่มาให้เห็นอีกนะ..
ไปแล้วไปเลย..

หมอปราการค่าตัวแพงมากกก...
หมอมาฉากที่30แระ
ชักจะเริ่มชอบคุณหมอคู่นี้เสียแล้วซิ..
น่ารักไม่แพ้คู่หลักเลยค่ะ
คงจะรักกันมากกกกกก..
 

ตอนนี้เล่นเอาคนอ่านใจหายใจคว่ำ
อ่านไปได้2-3บรรทัด
ต้องกลับมาอ่านคอมเม้นก่อน
โชคดี..คนเขียนเมตตามากค่ะ
อ่านเจอว่าหมอปลอดภัย..ทั้งคู่
เลยกลับมาอ่านต่อจนจบตอน
แต่ต้องมาอ่านทีละคำ..
..กลัวตัวอักษรจะหมดก่อน อิอิ

อ้อ..ฝากถึงคนที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยนะคะ
หมอตุ๊กตา..
ทำใจเรื่องหมอเพลิงเถอะนะ
ปลงซะ..
แล้วจะขอบคณมากๆ


ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ
ที่อดนอนเขียนนิยายดีๆมาให้อ่าน..
คนอ่านก็อดนอน..รออ่านได้เช่นกันค่ะ
สู้ๆๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ


 

[Ti0590]

งื้ออออออ ดีใจจจจจจจ  หมอหลินตอนเป็นคนน่าสงสารนะ แต่ความคิดก็เลวร้ายมากเกินไป -*-

แมนกลับไปซะ กลับไปหาเพลิง เอาลูกกลับไปด้วย!!!!