บทที่ 34 > ชื่อว่าตอน 'จบ' .+
.
.
.
"
...
...
... อดทนเวลาที่ฝนพรำ .. อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง ...
... เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง .. ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ...
...
... 'ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ' ...
...
...
... ผ่านพ้นไปแล้ว ...
... สำหรับช่วงเวลาที่ต้องรอคอย ...
... สำหรับตัวผมเองคิดว่ามันจะนานจนรอไมได้ ...
... แต่ก็น่าแปลกใจ ที่มันไวกว่าที่ใจเราคิด ...
...
... ในชีวิต บอกตรงๆว่าไม่เคย ...
... แม้แต่จะคิด ที่จะต้องรอคอยอะไรทำนองนี้ ...
... แต่แล้ว .. ก็เอาตัวไม่รอด ...
...
... ตอนนี้ก็ได้เรียนรู้ถึงคำว่า ...
...
...
... "การรอคอย" ...
... ว่ามันมีค่าขนาดไหน สำหรับบางสิ่ง ...
... บางอย่างก็ "คุ้มค่า" แก่การรอคอย ...
...
... ตอนนี้โลกของผม ปกคลุมไปด้วยสีชมพูจางๆ ...
... รสชาติของมันไม่ได้ฝาดขื่นขม ...
... หากแต่ ...
... มันมีรสหวานจางๆเบาๆให้ผมได้รับรู้อยู่ทุกเวลา ...
...
... แล้วโลกสีเทา - ดำของผมก็ถูกปลกคลุมไปด้วย 'สีชมพู' อีกครั้ง ...
... แต่สีของมันคงเป็นชมพูอุ่นๆไม่ร้อนแรงอย่างครั้งที่ผ่านมา ...
...
... แต่ผมจะรักษามันให้ดีที่สุด ...
...
...
...
... 25 สิงหาคม วันธรรมดาของปี 2008 ...
... ไม่ได้มีความคาดหวัง ...
... ว่าวันนี้จะมีอะไรพิเศษระหว่างเรา ...
...
... กลายเป็นบันทึกอีกหน้าที่ถูก highlight เอาไว้ในสมุดภาพของความทรงจำ ...
... เพราะเป็นวันที่มีคนพิเศษ ในคืนพิเศษ และช่วงเวลาที่แสนวิเศษ ...
...
...
...
... 'เฮียตรอง .. เป็นแฟนกันนะ' ...
... 'ตกลงครับ 
) )' ...
...
... 'เซิ่นครับ .. เป็นแฟนกับเฮียนะ' ...
... 'อืม^^' ...
...
...
...
... เป็นความรู้สึกที่หายไปนาน เป็นความสุขที่เกือบจะลืมรสชาติของมันไปแล้ว ...
... Thank you, for completing my question ...
"ผมปิดหน้าต่าง Notepad ลงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ .. มันคือส่วนหนึ่งของเรื่องราวดีๆที่ผมเคยเขียนเอาไว้ .. ข้อความข้างบนเขียนไว้ตอนที่เป็นแฟนกัน .. ทุกครั้งที่ผมเขียนเรื่องราวลงในสมุดบันทึกบนโลกไซเบอร์เล่มนี้ ผมจะส่งเรื่องที่เขียนเพิ่มนั้นเข้าเมล์ของเซิ่นด้วย .. แต่จากนี้ไป .. เขาไม่อยากรับรู้ความรู้สึกของผมอีกแล้ว ...
.
.
:: ' .. พอเหอะตรอง .. เขาเหนื่อย เขาร้องมาสองวันแล้ว .. ไม่อยากรับรู้อะไรอีก .. ' ::.
.
ผมนั่งอ่านข้อความเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา ... มันเป็นข้อความเดียวที่อยู่ในกล่องข้อความของโทรศัพท์เครื่องนี้ .. งั้นเหรอ ? ?? มันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ .. การไม่รักใครสักคนมันง่ายอย่างนี้เองเหรอครับ ? ..
หน้าต่าง Notepad ถูกสร้างขึ้นใหม่ .. ผมทำลายความว่างเปล่าของหน้าจอสีขาวด้วยการพิมพ์ข้อความที่รู้สึกตอนนั้นออกมาทีละนิด ... นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้ ..
"
.
.
เหลือเพียงความทรงจำ ..
14.10.08 ..
มันจบลงแล้ว .. จริงจริงเหรอ ...
วันพรุ่งนี้ชีวิตของผมจะไม่มีคุณเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งอีกแล้วเหรอ ...
รอยยิ้ม .. เสียงหัวเราะ .. สัมผัส .. อ้อมกอด .. รอยจูบ .. เสื้อกันหนาว .. กลิ่นน้ำหอม .. รูปถ่าย .. ข้อความ .. ทุกอย่างยังคงอยู่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป ..
คงมีเพียงหัวใจของคุณที่ไม่เหมือนเดิม ... ความรักของเรามันตายไปแล้วใช่ไหม ...
อะไร ?? ใจที่ให้ไปไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ...
ที่ผ่านมามันคืออะไร ... สุดท้ายก็ 'เลิก' ...
รู้สึกเจ็บ .. จนจุก !
มันตันอยู่ข้างในนี้ .. ในหน้าอกข้างซ้าย .. หน่วงหน่วงอย่างหม่นหม่น ..
บอกรักทำไม .. มาทำให้รักทำไม ... ขอคบทำไม ... ในเมื่อคิดว่าผมไม่ใช่ ...
หลอก .. ให้ความหวัง ... สุดท้ายก็พัง ...
ใครเจ็บ ?? ?
เจ็บ ..
ผมเจ็บ ..
คุณล่ะ .. ?? ?
คงไม่ ...
เจอแบบนี้ควรทำยังไง .. ร้องไห้ ?? ?
แต่ผม ...
ร้องไห้ไม่เป็น ...
.
.
.
"หน้าจอคอมพิวเตอร์ถูกเปิดค้างเอาไว้อย่างนั้น ... เดินออกมานอกระเบียง ลมหนาวพัดมาสัมผัสตัวหากไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกของผมตอนนี้เลย .. เหมือนไร้ความรู้สึก .. ผมนั่งลงริมระเบียงในมือมีเสื้อกันหนาวลายขวางสีเทา - ดำของ 'เขา' อยู่ ... ขอบตารู้สึกร้อนผ่าวก่อนจะซุกหน้าลงกับเสื้อไหมพรมในมือ ... มันเป็นเสื้อที่เขารักมาก ทุกครั้งที่มานอนที่นี่เขาจะใส่มันตอนนอน ... ผมไม่กล้าซัก เพราะกลัวว่ากลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มจะทำให้ 'กลิ่นของเขา' มันหายไป .. ผมเอาแขนเสื้อทั้งสองข้างมาวางโอบต้นคอผมไว้เหมือนกับว่าเขากอดผมอยู่ ...
.
เมื่อตอนเย็น .. ผมโทรหาเขาแต่ไม่รับ ผมเลยเดินไปหาเขาที่หอ ... เขาไม่อยู่ที่ห้อง ... นั่งรออยู่หน้าลิฟท์ตรงชั้นห้องเขานั่นล่ะ
:: ' ตกลงนี่เราเกลียดกันถึงขั้นไม่อยากแม้แต่จะพูดคุยใช่ไหมครับ .. ตรองรออยู่ที่หอเซิ่นนะ ' :: ข้อความที่ผมส่งไป ..
แล้วก็นั่นล่ะครับข้อความที่ผมได้กลับคืนมา .. คือเขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ผมจะเป็นยังไงเขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว ...
ผมผิดเอง ... ผมผิดเองทั้งหมด .. ผมหายไปเพื่อให้เขามีเวลาได้คิดทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น .. ผมหวังแค่ว่าเมื่อผมกลับมาเราจะเข้าใจกัน เราจะรักกันมากขึ้น ... ผมผิดเอง ที่ลืมคิดไปว่าทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเอาไว้เสมอไป ...
เขาเลือกแล้ว .. เขามีคำตอบให้กับผมแล้ว ... แต่ผมทนรับความรู้สึกกับคำตอบที่ได้มาไม่ไหว ...
.
.
นี่ความรักของผม กำลังจะกลายเป็นเพียงแค่ ' ความทรงจำ ' อย่างนั้นเหรอ ? ??
ผมควรจะยื้อทุกทางให้เรากลับมาเหมือนเดิม .. หรือผมควรจะ .. ยอมรับความพ่ายแพ้ ...
.
.
.
... สี่ทุ่มของคืนวันอังคารที่สิบสี่ตุลาคม ...
... ผมนั่งอยู่บนรถเมล์สักสายที่วิ่งผ่านหน้ามหาวิทยาลัย .. รถเมล์วิ่งไปยังจุดหมายปลายทาง .. แต่ผมกลับไร้ซึ่งปลายทาง ...
... ผู้โดยสารบนรถมีเพียงไม่กี่คน .. รถแวะจอดรับผู้โดยสารหน้าเมเจอร์ รังสิต ผู้คนที่ยืนอยู่หลายคนมองมาบนรถ ...
...
...
...
...
...
' คุณเคยเห็นผู้ชายนั่งร้องไห้อยู่บนรถเมล์ไหม ? ' ...
.
... บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน ...
... เพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า ...
... ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อย ฉันหนาว .. และเหงาเหลือเกิน ...
... ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ ...
... จ้องมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า ...
... ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว .. จนล้าสิ้นแรง ...
... ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า .. อยากจะพักดวงตาลงชั่วกัลป์ ...
... จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์ .. จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา ...
... คงจะมีเพียงลมหายใจรวยริน ...
... เอนกายบนดินยอมรับความแพ้พ่าย ...
... ปีกของฉันมันหนักบินต่อไม่ไหว .. จะขอพักกายชั่วกาล ...
.
.
.
ปี ก ข อ ง ฉั น มั น ห นั ก . บิ น ต่ อ ไ ม่ ไ ห ว . , จ ะ ข อ พั ก ก า ย
ชั่ ว ก า ล *
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
