สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นกราบขออภัยด้วยนะคะ 
มาช้ามากและหายไปหนึ่งสัปดาห์โดยไม่บอกกล่าว อย่างที่บอกไปเมื่อตอนที่แล้วว่าเดือนมีนาคมเรายุ่งมาจริงๆค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาปกติเหมือนเดิมแล้วนะคะ จะมาอัพต่อเนื่องเช่นเคยนอกจากมีอะไรกะทันหันก็จะแจ้งล่วงหน้านะคะ ขออภัยอีกครั้งค่ะ 
มาอ่านกันต่อดีกว่านะคะ ถ้าหลงลืมไปแล้วก็วนกลับไปอ่านตอนที่แล้วก็ได้นะคะ หากตอนนี้มีคำผิดหรือข้อผิดพลาดอะไรก็ขออภัยไว้ด้วยค่ะ มีอะไรอยากบอกติชมก็บอกมาได้นะคะ ยินดีรับฟังค่ะ สุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และกำลังใจนะคะ มีหายไปบ้างน้อยลงไปบ้างแต่ก็ขอบคุณที่ยังติดตามและยังให้กำลังใจกันมานะคะ รักคนอ่านค่ะ เจอกันตอนหน้านะคะ 
+++++++++++++++++++++++
Holler…เรียกฉันสิที่รัก
ตอนที่ 27 Confess.
Oh, baby
ที่รัก
I can’t fight this feeling anymore
ฉันไม่อาจทัดทานความรู้สึกนี้ได้อีกต่อไปแล้ว
Drives me crazy when I try to
มันทำให้ฉันคลั่งยามที่ฉันต้องฝืนมัน
So call my name and take my hand
เรียกชื่อฉันที และกุมมือของฉันไว้
Can you make my wish, baby, your command?
ทำให้ปรารถนาของฉันเป็นจริงได้ไหมที่รัก
ขับรถมาถึงโรงแรมก็เป็นเวลาเย็นพอดี ทั้งสี่คนช่วยกันขนข้าวของขึ้นไปยังโรงแรม โชคดีที่มีคนทางโรงแรมมาช่วยขนขึ้นไปยังห้องและบาร์บีคิวที่จัดเตรียมไว้นั้นตั้งตรงริมสระว่ายน้ำที่ห้องพักของไคและเก้า ซึ่งมีความเป็นส่วนตัวรวมถึงบรรยากาศยามเย็นที่ดูแล้วช่างเข้ากันได้ดีกับการจะมีปาร์ตี้เล็กๆนี้
“น่ากินว่ะ”
เก้าวางของลงและเดินไปดูชุดบาร์บีคิวที่ทางโรงแรมจัดเตรียมตามที่ไคสั่งจองไว้ ซึ่งจำนวนนั้นได้สั่งไว้เยอะเพราะไคสั่งเผื่อกลัวไม่พอ อีกทั้งทางโรงแรมอำนวยความสะดวกด้วยการหาถังแช่ไวน์มาให้อีกด้วย ไคจึงจัดการแช่ไวน์ทั้งหมดและเตรียมเครื่องดื่มนิดหน่อย ส่วนพระพายนั้นเริ่มย่างบาร์บีคิวลงบนเตา เก้าก็ได้แต่เดินวนไปมาดูทั้งพระพายทั้งไค
“เก้า มาช่วยกันหน่อย” ไคเรียกขึ้น เพราะหันไปเห็นว่าพิธานนั้นเหมือนอยากจะเข้าไปหาพระพาย
“ทำคนเดียวไม่ได้รึไงวะ” เก้าบ่นแต่ก็เดินไปช่วยหยิบจับตามที่ไคขอ
“นายต้องมาอยู่กับฉัน ปล่อยสองคนนั้นไว้” ไคกระซิบบอก
“มึงนี่แผนเยอะจริง” เก้าว่าแต่ก็เหลือบมองไปยังพิธานที่เดินเข้าไปพระพาย
“ทำเป็นเหรอ?” พิธานเอ่ยถามขึ้นพลางมองพระพายที่ขะมักขเม้นจัดผักสลัดถ้วยใหญ่ใส่จานแบ่งให้ทุกคนและดูบาร์บีคิวบนเตาไปด้วย
“ทำเป็นสิ เวลาไปกินปิ้งย่างบ้านพี่กล้วยก็ช่วยเขาทำ” พระพายว่า
“พี่กล้วยไหน?” พิธานถามขึ้น ใบหน้านั้นเริ่มนิ่งลงทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ดูจะปกติแท้ๆ
“พี่ที่ทำงาน” พระพายตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก
“ใช่คนที่แอบชอบเหรอ?” พิธานถาม น้ำเสียงนั้นดูเบาลง
“พี่กล้วยน่ะเหรอ ชอบไม่ลงหรอก ปากก็เสีย ชอบแกล้งที่หนึ่ง” พระพายว่าร้ายเสียเยอะจนพี่กล้วยที่นอนอยู่ที่บ้านถึงกับจามออกมาสองครั้งเลยทีเดียว
“จะจริงเหรอ?” พิธานยังคงถามย้ำ
“จริงๆ” พระพายยืนยันเช่นเดิม ก่อนที่จะหันไปกลับด้านบาร์บีคิว
“ให้ช่วยไหม?” พิธานถาม ซึ่งคำถามนั้นน่าแปลกใจจนพระพายต้องหันมามองพิธานตรงๆ
“ทำได้เหรอ?” ไม่ได้สบประมาทแต่อย่างใดแต่คิดไปว่าพิธานจะทำเรื่องพวกนี้ได้จริงๆหรือ
“ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้” พิธานบอก ก่อนที่จะจัดผัดสลัดใส่จานและแน่นอนว่าจัดสวยกว่าที่พระพายทำเป็นไหนๆ
“เก่งจัง” พระพายชมออกมาอย่างตั้งใจและหวังอยากเห็นว่าท่าทีตอบกลับของพิธานว่าจะเป็นอย่างไร สิ่งที่ได้เห็นคือรอยยิ้มที่มุมปากอย่างที่เจ้าตอบชอบทำเวลาที่รู้สึกพึงพอใจ
พิธานและพระพายช่วยกันเรื่องอาหาร ด้านไคและเก้าก็ช่วยกันแช่ไวน์จนกระทั่งทุกอย่างพร้อมเสร็จสรรพ ทั้งสี่คนจึงนั่งลงตรงเก้าอี้นอนที่ตั้งอยู่ริมสระน้ำส่วนตัวของห้องพัก
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นใกล้พลบค่ำ แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าประกายเป็นสีส้มอมม่วงหม่นๆ ช่างสวยงามจนอยากจะมองดูจนกว่าจะมืดมิด เก้าที่ไม่ได้สนใจบรรยากาศใดๆทั้งสิ้น กลับตั้งหน้าตั้งตาทานบาร์บีคิวอย่างเอร็ดอร่อยและดื่มไวน์ไปพร้อมๆกัน รสชาติไวน์ขององุ่นเข้ากันได้ดีกับเนื้อหมูบาร์บีคิวที่ทางโรงจัดไว้ให้
“อร่อยเกิน” เก้าพูดพลางทานไปด้วย
“อร่อยก็กินเยอะๆ” ไคบอก
“ไม่ต้องบอกกูหรอก กูกินเยอะอยู่แล้ว” เก้าว่า
“ก็เพราะรู้ไงเลยสั่งมาเยอะขนาดนี้” ไคหัวเราะร่วนก่อนที่จะหันไปดูพระพายนั่งมองไวน์ในแก้วโดยที่พิธานนั่งมองอยู่
“เวลาจะจิบไวน์ก็แกว่งแก้วก่อนแล้วดม” พิธานเอ่ยขึ้นมาและทำให้พระพายดูเป็นตัวอย่าง ซึ่งเหมือนที่ทางไร่สอนให้ชิมรสชาติของไวน์ที่แท้จริงตอนบ่าย แต่เขาไม่ได้ดูจนจบเพราะมัวหันไปดูคนงานขนองุ่นสดเข้ามาเสียก่อน
“แล้วทำยังไงต่อ?” พระพายเอ่ยถาม
“จากนั้นก็จิบ นิดเดียวพอแล้วอมไว้” พิธานว่า พระพายเริ่มลองทำตาม
“ยุ่งยากจัง กินเข้าไปเฉยๆไม่ได้เหรอ?” พระพายว่าพลางดื่มเข้าไปหลังจากที่ทำตามที่พิธานบอกแต่ก็ไม่สะใจเท่าดื่มเข้าไปแบบอึกใหญ่
“มันก็ได้ แต่เวลาออกงานแล้วใครเห็นว่าดื่มเป็นมันจะดีกว่า”
“ไม่ได้ออกงานที่ไหนสักหน่อย” พระพายส่ายหน้าพลางพูด
“มันต้องมีวันที่นายได้ออกงาน” พิธานว่าเท่านั้น หลังจากนั้นก็หันไปจิบไวน์ต่อไป พระพายไม่ได้ใส่ใจนักจึงเลือกที่จะดื่มแบบพรวดๆเหมือนดื่มเครื่องดื่มมึนเมาปกติทั่วไป
ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว แสงไฟสีส้มนวลตาเปิดรายรอบสระน้ำ แมลงและยุงเริ่มจะมาบ้างตามประสาป่าเขา ทางโรงแรมจึงนำยากันยุงเป็นขดมาจุดไว้ให้เพื่อช่วยป้องกันอยู่แม้จะไม่ได้มากมายก็ตาม ตอนนี้บาร์บีคิวเริ่มพร่องจนทำท่าจะหมดโดยฝีมือการทานอันดุเดือดของเก้าที่ตั้งหน้าตั้งตาทานจนตอนนี้ต้องหยุดลงและนั่งดื่มไวน์ได้แค่อย่างเดียวแล้ว
ทั้งสี่คนนั่งดื่มไวน์กันหลังจากที่อิ่มจากบาร์บีคิว ทางโรงแรมให้พนักงานมาเก็บเตารวมถึงจานชามทั้งหมดไปเรียบร้อยจนตอนนี้เหลือแค่ถังไวน์ที่ยังมีไวน์แช่อยู่หลายขวด ไคชวนพิธานคุยบ้างเล็กน้อยในขณะที่พระพายกับเก้าก็นั่งคุยกันสองคน ไวน์รสชาติขมอมหวานนี้เหมือนจะไม่มีมีฤทธิ์แรง แต่เมื่อดื่มติดๆไปหลายแก้วก็เริ่มจะมึนๆจนพระพายเริ่มเอ่ยปาก
“คิดว่าจะไม่เมา นี่กูทำท่าจะเมาแล้วนะ” พระพายบอกเก้า ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ไคที่ได้ยินก็หัวเราะออกมา
“ใครบอกว่าไวน์ไม่เมาล่ะพระพาย” ไคถาม พิธานเหล่มองพระพายที่ยังคงดื่มต่อทั้งๆที่บอกว่าเริ่มจะเมาแล้วแท้ๆ
“ก็คิดแบบนั้นมาตลอดนะคุณไค” พระพายว่าพลางยิ้มกว้าง
“ขึ้นชื่อว่าแอลกอฮอล์ก็เมาหมดแหละ” เก้าบอกบ้าง ตอนนี้เจ้าตัวไม่ได้เมาแต่จะเรียกว่าเหมือนเดิมปกติก็ไม่ได้เต็มปากเพราะดื่มไปคนเดียวสามขวดติดแล้ว
“คืนนี้ต้องหมดโหล ไม่หมดไม่ให้นอน” ไคว่า
“อ้าว มึงท้าเหรอไอ้ไค” เก้าร้องขึ้นทันที
“ไม่ได้ท้า แค่บอก ไม่แข่งหรอกเดี๋ยวนายแพ้อีก” ไคว่า
“พูดอย่างนี้ก็สวยสิมึง มาเลยๆ” เก้าไม่ยอมเข้าไปอีกเมื่อไคพูดถึงเรื่องที่เก้าแพ้เมื่อคราวก่อน
“ถ้าแข่งอีกคราวนี้ข้อตกลงคืออะไรรู้ใช่ไหม?” ไคถามขึ้น สายตาที่มองไปยังเก้านั้นดูเจ้าเล่ห์จนพระพายเห็นและรู้สึกได้ทันที
“อะไรเหรอ?” พระพายถามอย่างอยากรู้ ยิ่งเริ่มกรึ่มๆได้ที่ยิ่งปากไวขึ้นเท่าตัว
“อยากรู้เหรอ?” ไคหันไปถามพระพาย เก้าเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงรีบออกตัว พิธานที่นั่งดูอยู่เงียบๆรู้สึกบันเทิงไม่น้อยที่เห็นเก้าลุกลี้ลุกลน
“มันจะให้กูเป็นเบ๊มันนะสิ ไม่มีอะไรหรอก” เก้ารีบตัดความสงสัยของพระพายออกในทันที แม้จะยังดูน่าสงสัยแต่ก็เลิกที่จะถามต่อ
นั่งดื่มกันต่อจนในที่สุดพระพายก็ยกธงขาวคนแรก เพราะรู้สึกว่าดื่มต่อไม่ไหวแล้วอาจจะเพราะไม่เคยดื่มไวน์เป็นจริงเป็นจังอีกทั้งมีความคิดที่ว่าไวน์ไม่น่าจะเมาได้หนัก แต่ได้พบกับตัวเองแล้วว่าช่างเป็นความคิดที่ผิดจริงๆ
“ไม่ไหวแล้วว่ะ” พระพายพูดขึ้น
“ไม่ไหวอะไร อีกขวดแล้วค่อยไป” เก้าที่คอทองแดงอยู่ก็คะยั้นคะยอให้พระพายดื่มต่อ
“ไม่เอาแล้ว พรุ่งนี้เดินทางอีก เดี๋ยวไปอ้วกแตกในรถพอดี” พระพายว่า
เก้าทำท่าจะแย้งแต่กลับหันไปเห็นไคที่ส่ายหน้านิดๆเชิงจะบอกว่าให้พระพายไป เก้าจึงนึกขึ้นได้ว่านี่เป็นเวลาช่วงสุดท้ายของการเที่ยวในครั้งนี้แล้ว อาจจะเป็นโอกาสเดียวที่พระพายจะได้บอกความในใจ
“เออๆ กลับเหอะ กูจะกินต่อล่ะกัน” เก้าว่า
“ไปนะ..เอ่อ ขอกุญแจหน่อย” พระพายหันไปขอกุญแจกับพิธานที่ยังคงนั่งดื่มอยู่ พิธานยื่นให้อย่างง่ายดาย
พระพายเดินไปกลับไปยังห้องพลางขบคิด ทั้งที่ตั้งใจจะพูดกับพิธานถึงเรื่องนั้นแท้ๆแต่สภาพตอนนี้ไม่น่าดูเลยสักนิด กลิ่นไวน์หึ่งแถมเริ่มเมานิดหน่อย หมดกันความตั้งใจที่จะบอก อีกทั้งหาโอกาสก็ยากและดูเหมือนว่าพิธานจะสนุกกับการดื่มไวน์มากกว่าที่จะอยากกลับห้อง โอกาสหมดแล้ว..ตอนนี้พระพายได้แต่ทำใจและคงต้องหาโอกาสในรอบอื่นซึ่งไม่ได้จะมีง่ายๆ
เมื่อเดินมาถึงห้อง พระพายเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับเดินเซหน่อยๆไปยังเตียงจากนั้นทิ้งตัวลงนอน ขยี้หน้าขยี้ตาอย่างพยายามจะให้รู้สึกดีขึ้น อยากอาบน้ำอยากทำให้ตัวเย็นกว่านี้ แต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าห้องนี้มีสระว่ายน้ำส่วนตัว ซึ่งตั้งแต่มาก็ยังไม่ได้ลงเลยสักครั้ง
ไวเท่าความคิดพระพายรีบถอดเสื้อ กางเกงและชั้นในออก เหลือเพียงร่างเปลือยเท่านั้นจากนั้นก็รื้อหากางเกงขาสั้นที่พาติดมาสวมมันทั้งที่เซอยู่น้อยๆ ลงสระน้ำตอนกลางคืนดูจะแปลกไปสักหน่อยแต่คิดว่าคงไม่เป็นไรเพราะไม่มีใครมาเห็น อีกทั้งพิธานคงจะยังไม่กลับมา
พระพายเดินไปเลื่อนบานประตูกระจก เดินออกไปจากห้องไปยังสระว่ายน้ำที่ไม่ได้ใหญ่เท่าสระหลักของโรงแรมแต่ก็สามารถกางแขนกางขาว่ายน้ำได้และมีพื้นที่ว่ายน้ำได้สบายๆ พระพายนั่งลงก่อนที่จะค่อยๆเดินลงไปในสระที่มีความสูงเลยเอวไปเกือบถึงหน้าอก ซึ่งไม่ลึกเลยสักนิด
เมื่อลงในสระน้ำ น้ำในสระไม่ได้เย็นอย่างที่คิดกลับอุ่นนิดๆเสียด้วยซ้ำ พระพายเริ่มว่ายน้ำด้วยท่าฟรีสไตล์และท่าตะกุยน้ำ รู้สึกตลกตัวเองที่กำลังว่ายน้ำท่าทางเด็กน้อยเพิ่งหัดว่ายน้ำ ดำผุดดำโผล่อยู่หลายครั้งแต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกเหนื่อย ความเมาจากไวน์เมื่อครู่นี้เริ่มดีขึ้นเหลือแค่รู้สึกมึนหน่อยๆ แม้จะมึนอยู่บ้างแต่การเล่นสระน้ำด้วยความมึนก็รู้สึกสนุกไปอีกแบบ แน่นอนว่าในยามปกติคงไม่มีโอกาสทำอย่างนี้ได้แน่
เล่นไปอยู่อย่างนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่ามีคนมายืนมองอยู่และไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นพิธานนั่นเองเพราะห้องนี้มีแต่พิธานเท่านั้นที่เข้ามาได้ พระพายชะงักจากที่กำลังว่ายน้ำอยู่ก็หยุดโดยทันที
“เคาะอยู่ตั้งนานไม่ยอมเปิด” พิธานพูดขึ้น
“โทษทีลืมไปเลย แล้วเข้ามาได้ยังไง?” พระพายถาม
“ให้พนักงานมาเปิดให้ เขากำลังจะเลิกงานพอดี” พิธานตอบก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆสระน้ำ
“เหรอ?”
“ใช่ แล้วนายหายเมาแล้วรึไง ถึงมาเล่นน้ำ?”
“เหลือมึนนิดหน่อย” พระพายตอบ
“แล้วเล่นคนเดียวสนุกเหรอ?” พิธานถาม
“ก็...สนุกนะ” พระพายตอบพลางมองพิธานที่จู่ๆก็ถอดเสื้อถอดกางเกงออก เหลือแต่เพียงชั้นในขาสั้นสีดำเท่านั้น
พิธานเดินลงไปในสระน้ำ พระพายที่ยืนนิ่งเพราะไม่คิดว่าพิธานจะลงมาเล่นน้ำด้วย พิธานค่อยๆเดินไปใกล้ๆพระพายที่ตอนนี้เริ่มถอยจนหลังไปชนเอาขอบสระ
“ทำไมกลับมาไวจัง” พระพายถาม การที่ใกล้กันในสภาพกึ่งเปลือยเช่นนี้ก็รู้ใจคอไม่ดีเหมือนกัน
“เพื่อนนายเริ่มเมาและเริ่มทะเลาะกับเพื่อนฉัน” พิธานตอบ
“ว่าไงนะ แล้วนี่นอนด้วยกันไม่ยิ่งกว่าเดิมเหรอ?” พระพายชักเป็นห่วงทั้งสองคนแล้ว
“ปล่อยให้เป็นเรื่องของสองคนนั้นเถอะ”
พิธานว่าก่อนที่จะมองพระพายด้วยสายตาที่ซุกซน จากนั้นใช้มือกวักน้ำใส่หน้าพระพายด้วยความรวดเร็ว แน่นอนว่าพระพายไม่ทันตั้งตัวน้ำจึงเข้าหน้าเข้าปากจนสำลักน้ำไอโขลกๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเห็นพิธานยิ้มออกมา แม้จะไม่ได้ยิ้มกว้างอย่างคนปกติ แต่มันช่างเป็นยิ้มที่ดูเจิดจ้าจนพระพายยืนมองอย่างตะลึง พิธานที่เหมือนจะรู้ตัวรีบทำหน้าเคร่งขรึมดังเดิมทันที
“ตกใจอะไร?” พิธานถาม
“ปะ..เปล่า”
พระพายตอบก่อนที่จะกวักน้ำใส่พิธานเพื่อเอาคืนบ้าง กลายเป็นว่าทั้งสองทำสงครามในสระว่ายน้ำเพื่อเอาชนะกันทันทีและแน่นอนว่าพระพายไม่มีทางที่จะชนะพิธานได้ เพราะพิธานจับล็อคคอของพระพายเพื่อให้พระพายยอมจำนน นี่เป็นครั้งแรกที่พระพายรู้สึกว่าพิธานดูสนุกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เหนื่อย”
พิธานบ่นหลังจากที่ปล่อยตัวพระพายไปเพราะเจ้าตัวร้องขอเสียงหลง พิธานจึงยอมหยุดและตอนนี้ก็ดันตัวเองขึ้นไปนั่งบนขอบสระเพื่อพักเหนื่อย แต่พระพายยังคงยืนอยู่ในสระน้ำ ตอนนี้ทุกอย่างรอบข้างเงียบสงบนอกจากเสียงน้ำจากการเคลื่อนไหวของพระพาย
จู่ๆก็รู้สึกถึงโอกาสที่เข้ามา ช่วงจังหวะที่เหมือนจะรู้ได้ว่าน่าจะเป็นช่วงที่คุยถึงเรื่องนั้นได้ พระพายหันไปมองพิธานที่มองไปยังข้างหน้าราวกับกำลังปล่อยใจออกไปไกลๆ พระพายลูบไหล่ตัวเองอย่างใช้ความคิด รู้สึกลังเลไม่น้อยว่าสมควรจะพูดออกไปดีหรือไม่
พยายามรวบรวมความตั้งใจทั้งหมดให้กลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็ดันตัวเองขึ้นไปนั่งบนขอบสระข้างๆพิธาน พิธานหันมามองอย่างแปลกใจ
“เป็นอะไร?” พิธานถาม
“เปล่านี่” พระพายส่ายหน้า
“ท่าทางหลุกหลิกแปลกๆ” พิธานยังคงสงสัย
“ไม่มีอะไรจริงๆ แค่คิดว่า..ที่นี่เงียบดี” พระพายเฉไฉไปเรื่อย พิธานไม่พูดอะไรต่อ
“เรา..มาเล่นสิบคำถามกันดีไหม?” พระพายเอ่ยขึ้น
“เล่นยังไง?”
“ก็ผมถามคุณสิบคำถาม คุณแค่ตอบคำเดียวใช่หรือไม่หรืออะไรก็ได้แค่คำเดียว เท่านั้นก็พอ”
“แบบนั้นมันจะสนุกเหรอ?” พิธานถามพลางเหล่มองพระพายอย่างรอคำตอบ เพราะเจ้าตัวดูเหมือนจะไม่มั่นใจว่าจะสนุกหรือไม่
“คิดว่านะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลย” พิธานบอก
“วันนี้ร้อนรึเปล่า”
“ร้อน”
“รำคาญเก้าไหม?”
“มาก”
“ไวน์อร่อยไหม?”
“อร่อย”
“เมารึเปล่า?”
“ไม่”
พระพายถามคำถามที่พิธานเริ่มขมวดคิ้วเพราะมันเป็นคำถามที่ออกจะไม่มีสาระเท่าไหร่นักและเมื่อถึงคำถามต่อไปพระพายก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนถามต่อ
“มีแฟนรึยัง?” พระพายถาม พิธานเลิกตามองราวกับอึ้งนิดหน่อยที่จู่ๆก็มีเปลี่ยนหัวข้อคำถามอย่างกะทันหัน
“ยัง”
“ถ้าอย่างนั้นคุณชอบคนแบบไหน?”
“อย่างนี้คงตอบคำเดียวไม่ได้หรอก” พิธานว่า
“ตั้งแต่ข้อนี้ไปไม่จำกัดคำ พูดยาวๆได้” พระพายว่า
“ชอบคนที่...” พิธานพูดแล้วหยุดไปก่อนที่จะจ้องมองพระพาย มองนิ่งๆจนพระพายเริ่มทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ..ชอบแบบไหนล่ะ?” พระพายย้ำคำถาม
“ก็....คนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง” พระพายยิ้มนิดๆเมื่อได้คำตอบนั้น อย่างน้อยคำตอบนี่ก็ไม่ได้เจาะจงอะไรมากและนี่เป็นครั้งแรกที่พิธานเปิดปากถึงเรื่องราวส่วนตัว
“แล้ว...มีคนที่ชอบอยู่รึเปล่า?” ในใจเริ่มเต้นรัวอย่างคนลุ้นในคำตอบ นี่เป็นคำตอบที่พระพายอยากรู้ที่สุดแล้ว
“มี”
พิธานตอบสั้นๆ พลางมองปฏิกิริยาของพระพายถึงดูเหมือนจะหน้าหมองลงทันตาทั้งที่เมื่อครู่ยังเหมือนเบิกบานอยู่แท้ๆ พระพายรู้สึกห่อเหี่ยวทันทีราวกับคนที่วิ่งแบกเอาความหวังมาแล้วสะดุดล้มไม่เป็นท่าจนความหวังหล่นกองลงตรงพื้นก็ไม่ผิดนัก
พระพายรู้ดีว่าการบอกชอบครั้งนี้คงจะคว้าน้ำเหลว เพราะยิ่งพิธานมีคนที่ชอบอยู่แล้วคงไม่มีทางมองใครอื่นอีกแล้ว จะเหลือเพียงสัญญาคู่นอนที่ทำไปเพียงเพราะความสนุกและสนองความต้องการเท่านั้น แต่อีกใจหนึ่งก็ฮึดขึ้นมาว่าอย่างน้อยก็ได้บอก ถึงจะไม่สมหวังแต่ก็ทำให้ตัวเองหายอึดอัดกับการแอบรักอยู่อย่างนี้ก็ยังดี
“แล้ว...ถ้ามีใครสารภาพรักคุณ คุณจะทำยังไง?” พระพายถาม ใบหน้านั้นเสมองไปทางอื่นเพราะใจนั้นกลัวคำตอบเหลือเกิน
“ก็ต้องดูว่าเป็นใคร ถ้าคนๆนั้นคือคนที่ชอบ คำตอบก็ง่ายมาก”
“แล้วถ้า...เขาไม่ใช่คนที่คุณชอบล่ะ” พระพายถามเสียงเบาลง
“แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ชอบเขา” พิธานตอบกึ่งถาม
“ผมถามคุณอยู่นะ คุณต้องตอบคำถามผมสิ” พระพายแย้ง ทั้งที่ใบหน้านั้นเริ่มจะเศร้าลง
“ก็ต้องให้เขาพูดมาก่อน” พิธานตอบเช่นนั้น
พระพายกำลังนั่งทบทวนคำตอบของพิธาน คงหมายถึงอย่างน้อยก็ลองบอกออกไปก่อน ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรก็ช่างมัน พระพายรวมรวมแรงใจที่เหลืออันน้อยนิดขึ้นมาอีกครั้ง หายใจเข้าแรงๆและหายใจออกช้าๆจากนั้นก็กระโดดลงสระน้ำแล้วหันไปประจันหน้ากับพิธานที่เลิกคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมพระพายถึงลงไปในน้ำ
“แล้วไหนคำถามสุดท้ายล่ะ?”
พิธานถามพลางสบตาของพระพายที่ยืนอยู่ในน้ำ พระพายเดินถอยห่างจากพิธานเล็กน้อยก่อนที่จะพูดขึ้น เป็นคำถามสุดท้ายที่พระพายจะถาม คำถามที่จะตัดสินความรู้สึกทั้งหมดว่าจะลงเอยอย่างไร เมื่อพร้อมที่จะฟังคำตอบแล้วพระพายจึงเอ่ยถามขึ้น
“แล้วจะได้ไหม...ถ้าผมจะบอกว่าผมกำลังชอบคุณอยู่”
Lyrics: I wanna be with you by Mandy moore
หัวข้อ: #Holler...เรียกฉันสิที่รัก#...ตอนที่ 71 (17/11/19) P.37 -END- (อ่าน 223658 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก