(ฉันคิดถึงเธอ รู้ใช่มั้ย)
“ผมก็คิดถึงคุณครับ”
(งั้นก็ออกมาหาฉันสิ)
“ไม่ได้หรอกครับ...”
“ช่วยอดทนรอผมอีกหน่อยได้มั้ยครับ”
(แล้วฉันทำอะไรได้หรือไง)
“คุณน่ารักจัง”เราคุยกันอีกสักพักก่อนที่ผมจะตัดสินใจวางสาย ยิ่งคุยก็ยิ่งคิดถึง พอคิดถึงมากๆ มันก็เจอ แต่เพราะผมมีสอบไฟ
นอลซึ่งก็เหลืออีกแค่ไม่กี่วันผมก็จะเป็นอิสระแล้ว แต่ต้องแลกกับการอุดอู้อยู่แต่ในบ้านเพราะไอ้จีนก็จะไปอยู่บ้านย่าที่ต่างจังหวัด
ส่วนผมก็ไม่ใช่คนชอบออกไปเที่ยวดังนั้นช่วงปิดเทอมของผมมันเลยแย่กว่าใครเขา ถึงผมจะไม่ชอบไปโรงเรียนแต่ผมก็ไม่ชอบ
ช่วงเวลาโรงเรียนปิดเทอมยิ่งกว่า
เพราะบ้านหลังนี้มันน่าเบื่อ...
“ของว่างค่ะน้องกาว”
“เทอมนี้ขยันอ่านหนังสือจังเลยนะคะ”
“ถ้าเทอมนี้เกรดน้องกาวขึ้นคุณท่านคงภูมิใจน่าดูเลย”
“ผมไม่ได้ทำเพื่อให้เขาภูมิใจหรอกนะ”
พ่อเขาไม่เคยภูมิใจในตัวผมหรอก
เขาไม่อยากให้ผมเกิดมาด้วยซ้ำ...
---
วันสอบวันสุดท้ายผ่านไปด้วยดีกับวิชาเบาๆ อย่างศิลปะและสุขศึกษาเพราะวิชาหนักๆ เล่นไปกองกันตั้งแต่วันแรกๆ ไอ้จีนถึงกับ
กระโดดโลดเต้นเพราะรู้สึกหมดเวรหมดกรรมเสียทีกับปีนี้
“ไปฉลองปิดเทอมกัน”
“มึงเลี้ยงมั้ยล่ะ ถ้าเลี้ยงก็ไป”
“งั้นแยกกันเถอะ เจอกันเปิดเทอมนะมึง”
“เดี๋ยวๆ พูดเล่นแค่นี้ทำเป็นจริงจังไปได้”ผมเหลือบมองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ คำว่าพูดเล่นของมันคือพูดเล่นๆ นะแต่ถ้าเลี้ยงก็เอา
พวกเรามานั่งกันที่ร้านชาบูข้างๆ โรงเรียนซึ่งเต็มไปด้วยนักเรียนโรงเรียนผมที่ยกขบวนกันมาเป็นกลุ่มๆ แล้วตัดภาพมาที่ผมกับไอ้
จีนที่นั่งตัวลีบกันอยู่สองคน รู้สึกอนาถใจกับความไม่มีใครคบนี่จังเลยครับ
“แล้วนี่มึงบอกเขายังว่าสอบเสร็จแล้ว”
“อือ บอกแล้วแต่เขายังไม่อ่าน สงสัยทำงานอยู่”
“ไอ้กาว”
“มึงไม่คิดว่านานไปหรอว่ะ เรื่องของมึงกับเขาอ่ะ”
“...”
“กูรู้นะว่ามึงรักเขา แต่มึงน่าจะตัดใจเลิกยุ่งกับเขาได้แล้วนะ...”
“...ยิ่งนานมึงจะยิ่งเจ็บนะเว้ย”
“...”
“มึงก็รู้อ่ะเรื่องของมึงกับเขามันไม่มีวันเป็นไปได้เลย”
ครืนนน ครืนนนน
ผมละสายตาจากไอ้จีนก้มมองโทรศัพท์ที่กำลังสั่นจนสะเทือนไปทั้งโต๊ะ ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้ผมยิ้มออกมา เราไม่ได้โทร
คุยกันเกือบอาทิตย์เลยเพราะผมสอบและเขาก็ไม่อยากรบกวนเวลาอ่านหนังสือของผม แต่ละวันเราแค่คุยกันสั้นๆ ในโปรแกรมแช
ทเท่านั้นเอง
“กูรู้เรื่องนั้นดีเว้ย แต่ตอนนี้เขาคือความสุขของกู”
“กูขอมีความสุขบ้างไม่ได้หรอว่ะ...”
การปรากฏตัวของเขาในร้านชาบูเล็กๆ ทำให้เกิดเสียงซุบซิบดังไปทั่วร้าน เพราะเขาไม่ใช่คนแบบที่จะเจอได้ง่ายๆ ทั้งรูปร่าง
หน้าตาแถมยังการแต่งตัวที่เรียบร้อยแต่ดูดีนั้นอีก สายตาของผู้หญิงในร้านทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบใจจนอยากจะลุกขึ้นตะโกนแสดง
ความเป็นเจ้าของออกมา แต่ก็ทำไม่ได้
“สวัสดีครับ”ผมกับไอ้จีนเอ่ยทักทายเขาก่อนที่จะได้รับรอยยิ้มบางๆ ของเขาตอบกับมา อ่า...คิดถึงแหะ อยากกอด อยากหอม
อยากจูบคุณเขาจัง แต่ทำในร้านนี้ไม่ได้สินะ
“คุณจะทานอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวผมสั่งให้”
“ไม่ล่ะ ฉันยังไม่หิวพวกเธอกินกันเถอะเดี๋ยวฉันนั่งรอ”
“ถ้าไม่หิวก็ไม่เห็นต้องรีบมาเลยนี่ครับ ค่อยมารับตอนผมกินเสร็จแล้วก็ได้”
“ก็ฉันคิดถึงเธอจนทนแทบไม่ไหวอยู่แล้ว...”
แค่กๆๆ
ไอ้จีนสำลักน้ำไอจนหน้าแดงเมื่อได้ยินประโยคของคนที่นั่งข้างๆ ผมไป มันเจอกับคุณภัทรไม่ปล่อยหรอกครับ ดังนั้นไม่คงไม่มี
ภูมิต้านทานเวลาได้ยินคุณภัทรพูดอะไรแบบนี้ ถึงคุณเขาจะดูเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ แต่นั้นมันก็แค่ภาพที่เขาสร้างขึ้นมันเพื่อหลอก
คนอื่นเท่านั้นเอง...
การเลี้ยงฉลองปิดเทอมของผมก็จบลงด้วยการที่คุณภัทรเป็นคนออกเงินให้ทั้งหมด ที่แรกพวกผมสองคนก็ไม่ยอมนะครับแต่ก็ทำ
อะไรไม่ได้ แถมยังตบท้ายด้วยการซื้อน้ำแข็งใสที่ตั้งร้านอยู่ใกล้ๆ ให้พวกผมอีกคนละถ้วยและยังใจดีขับรถไปส่งไอ้จีนถึงบ้านที่
โคตรไกล ทั้งทีมันก็เกรงใจคุณเขาชิปหายปฏิเสธว่าไม่ต้องๆ แต่ก็ไม่เป็นผลอะไรเลยจนสุดท้ายก็ต้องยอมเปิดประตูเข้ามานั่งใน
ตัวเกร็งในรถ...
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”
“เจอกันเปิดเทอนนะมึง แล้วก็เที่ยวให้สนุกอ่ะอย่าลืมของฝากจากบ้านย่ามึงด้วยนะ”
“เออ ไม่ลืม ขับรถกลับดีนะครับ บาย”ไอ้ว่าก่อนจะวิ่งเข้าไปบ้านเมื่อเห็นม๊ากับป๊ามันเริ่มออกมายืนมองแล้ว มันก็คงไม่อยาก
อธิบายนักหรอกว่าใครขับรถมาส่ง
พอไม่มีไอ้จีนอยู่ในรถคุณภัทรของเริ่มอยู่ไม่สุขทั้งๆ ที่ต้องใจสมาธิในการขับรถ จนผมต้องจับมือที่กำลังล้วงเข้าไปในกางเกงไว้
ก่อน
“ใจเย็นๆ สิครับรอให้ถึงบ้านก่อนนะครับ”
“ฉันใจเย็นมาทั้งตั้งแต่ที่ร้านชาบูนั่นแล้วนะ”
“ก็ทนอีกนิดสิครับ”เขาถอนหายใจแต่ก็ยอมละมือออกไป ให้ตายสิผมเริ่มกลัวเขานิดๆ ละนะ ทำไมเขาถึงได้ดูอยากมากขนาดนี้ล่ะ
ทุกคนครับ ช่วยภาวนาให้พรุ่งนี้ผมมีแรงลุกเดินด้วยนะครับ...
“คุณอยากทานอะไรก่อนมั้ย...อื้อ!”ยังพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็เขามาจู่โจม ที่แค่ลานจอดรถของคอนโดเขาเองนะครับ ฮือออ
ผมพยามดันเขาให้ออกห่างเพราะกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเขา
“รังเกียจฉันหรือไง”
“ม.ไม่ใช่นะครับ แต่นี้มันลานจอดรถ...”
“ใครสนกันล่ะ...”ทำไมเขากลายเป็นแบบนี้ล่ะ แต่ผมก็ไม่มีแรงจะห้ามอะไรเขาแล้วเมื่อถูกเขาสัมผัสเขากับส่วนอ่อนไหวที่ดูจะตื่น
ตัวเร็วเป็นพิเศษ ก็ใช่นะสิตั้งแต่ช่วงอ่านหนังสือสอบผมก็ไม่ได้ปลดปล่อยออกมาเลย
“คุณ...ไปที่ห้อง..”
“อ๊ะ...คุณครับ...คุณ...”
“เรียกชื่อฉัน...”
“คุณภัทร...แรงๆ...เข้ามาแรงๆ..”ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหาสัมผัสของเขาจนแทบคลั่ง แรงกระแทกหนักหน่วงที่แทรกเข้ามามันทำให้
หัวผมขาวโพลนไปหมด รู้สึกดีจนอยากจะคลั่งตายทุกครั้งที่เขาแทรกลิ้นร้อนๆ เข้ามาในปากรวมถึงมือใหญ่ๆ ของเขาที่บีบเค้นทั่ว
ตัว แม้จะเจ็บแต่ผมก็ชอบ
“ตรงนี้ใช่มั้ย”
“อ๊าาาา~”เขารู้จักร่างกายของผมดีเกินไปจึงรู้ว่าต้องเข้ามาจุดไหนถึงจะทำให้ผมไปถึงฝั่งได้ เขารั้งสะโพกของผมแล้วกระแทก
ท่อนเนื้อเข้าเน้นๆ ก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขุ่นเข้ามาในตัวจนมันร้อนวูบ ระหว่างเราไม่รู้จักคำว่าถุงยางมาตั้งนานแล้วล่ะครับ
“อ๊ะ...เดี๋ยว”ผมร้องเมื่อเขาถอนตัวออกไป ช่องท้องรู้สึกวูบโหวงรวมถึงความรู้สึกที่ยังเรียกร้องหาสัมผัสของเขา ผมยังไม่พอ ยัง
ต้องการอีก ผมต้องการคุณภัทรอีก...
เขาเหมือนยาเสพติด...
ที่พอขาดนานๆ ก็รู้สึกอยากจนแทบคลั่ง...
แต่พอได้เสพแล้วก็ไม่รู้จักพอ...
“กาว ชอบมั้ย”
“ค.ครับ...”ตัวสั่นคลอเพราะแรงกระแทก ความเสียวซ่านที่ปกคลุมไปทั่วร่างทำให้ผมต้องจิกเล็บไปกับผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ ลิ้นร้อน
ที่ไล้เลียทายทอยยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียวจนแทบจะปลดปล่อยออกมา แต่เพราะมือของเขาที่กรอบกุมและอุดปลายท่อนเนื้อร้อน
ของผมเอาไว้
“เสร็จพร้อมกันสิ เด็กดี”
“คุณ...อ๊ะ!”
“กาว ฉันชอบเธอ...”
คุณอย่าทำให้ผมใจเต้นแรงอย่างนี้สิครับ...
---
ผมตื่นมาในช่วงเที่ยงของอีกวัน รู้สึกระบมไปทั่วร่างเพราะความเร้าร้อนรุนแรงที่เขามอบให้ มันก็มีความสุขดีนะครับตอทำแต่ตอน
นี้ผมกับเจ็บจนขยับตัวแทบไม่ได้ โพสอิสสีเหลืองที่แปะอยู่หัวที่เรียกความสนใจจากผมเมื่อขยับตัวลุกขึ้นนั่งได้
‘รอฉัน’
คำสั้นๆ แต่ได้ใจความ ผมยิ้มให้กับกระดาษแผ่นเล็กในมือก่อนจะพยุงตัวเองไปที่ห้องน้ำ ผมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านกระจก
เงาสะท้อนสารรูปตัวเองทำให้ผมตกใจเพราะผิวตัวของผมเต็มไปด้วยรอยแดงซ้ำ จะทั้งจากมือหนาๆ หรือริมฝีปากของเขาก็ดี
“อ๊ะ...”ผมหลุดเสียงร้องเมื่อแหย่นิ้วเข้าไปเอาน้ำสีขุ่นของเขาออกมา ไม่บ่อยที่ผมจะทำเองเพราะคุณเขามักจะจัดการล้างตัวผม
จนสะอาด แต่เพราะเมื่อคืนเราจัดกันหลายรอบและก็ต่างคนต่างเหนื่อยเลยหลับไปทั้งทียังไม่ได้อาบน้ำกันสักคน
“กาว ฉันชอบเธอ...”
แย่แล้ว...
ผมเดินออกมากจากห้องน้ำหลังจากจัดการตัวเองเสร็จ ใช้เวลานานไปเล็กน้อยเพราะอยู่ๆ เจ้าลูกชายก็ตื่นขึ้นมาซะดื้อๆ ผมแค่
คิดถึงประโยคที่เขาพูดกับผมเองอ่ะ ผมไม่ได้หื่นนะ
นอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนหิวก็ต้องภาพร่างตัวเองออกมาจากห้องนอน กะว่าจะหาอะไรง่ายๆ กินแน่นอนอยู่แล้วว่าคนอย่างไอ้กาวทำ
อาหารไม่เป็นหรอก แค่ต้มมาม่าได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
‘ข้าวผัด อุ่นกินร้อนๆ นะ’
โพสอิสอีกแผ่นที่แปะอยู่กับประตูตู้เย็นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง พอเปิดตู้เย็นก็เจอกับจานใส่ข้าวผัดน่าตาหน้ากินที่ถูกห่อ
ด้วยแรปใส ผมหยิบออกมาก่อนจะจัดการเอาไปเวฟกินร้อนๆ ตามที่เขาเขียนไว้ในโพสอิส
ข้าวผัดรสชาติที่ค่อนไปทางจืด เพราะคุณภัทรเป็นคนไม่ทานรสจัดตามประสาคนที่ดูเหมือนจะรักสุขภาพ มันจืดจนผมต้องหา
น้ำปลามาเหยาะเพื่อเพิ่มรส แต่อย่าบอกคุณเขานะครับ เดี๋ยวจะโดนโกรธเอา
โทรทัศน์จอใหญ่ที่กำลังฉายหนังฝรั่งไม่ได้ทำให้ผมสนใจเลย เพราะผมเอาแต่มองนาฬิกาว่าเมื่อไหร่คุณเขาจะกลับมา สี่โมงเย็น
ก็แล้ว ห้าโมงก็แล้ว จนสุดท้ายผมก็หลับไปทั้งๆ ที่ยังเปิดหนังคาไว้อยู่
ก็คนมันง่วงนี่ครับ...
“เด็กน้อย ตื่นได้แล้ว”
“อื้อ..คุณกลับมาแล้ว”
“ครับ กลับมาแล้ว ลุกเร็ว นอนตอนเย็นเดี๋ยวปวดหัวนะ”ผมลุกขึ้นตามแรงดึงของเขา ก่อนที่ผมจะโถมตัวกอดจนคุณภัทรเสียหลัก
ไปกับพื้นโดยมีผมคล่อมทับอยู่ด้านบน
“เล่นอะไร เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก”
“คิดถึง”
“คิดถึงคุณที่สุดเลยครับ”พูดจบผมก็กดปากจูบลงไป คุณภัทรตอบรับผมอย่างดีด้วยการสอดลิ้นเข้ามา ผมชอบจูบของคุณภัทร
เอาจริงๆ ผมก็ชอบทุกสัมผัสที่คุณภัทรมอบให้ผม ผมบอกแล้วไงว่าเขาเปรียบเหมือนยาเสพติดชนิดหนึ่ง
“กาว...”
เขาเรียกชื่อผมเมื่อกระดุมเสื้อของเขาถูกปลดออกจนหมด ผมใช้มือลูบไล้อกกว้างๆ ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อรวมไปถึงซิกแพคของ
เขาอย่างหลงไหล ก่อนจะถอนจูบออกมาแล้วไล้ลิ้นต่ำลงมาเรื่อยๆ สันกราม ซอคอ หน้าอก กล้ามท้อง และขอบกางเกง ผมชะงัก
แล้วเหลืออบตาขึ้นไปมองเขา
“รู้ใช่มั้ยว่ามันจะไม่จบแค่รอบเดียว”ผมยิ้มและจัดการปลดเข็มขัดและรูปซิปลง ท่อนเนื้อร้อนที่พองขับชั้นในสีเข้มทำให้ผมยิ้ม
ออกมา ใช่สิ ผมสามารถรุกเขาได้เหมือนกัน เห็นมั้ยฝีมือผมไม่ธรรมดานะ
“ขอผมนะครับ”ผมพูดก่อนจะจัดการกับท่อนเนื้อร้อนๆ ของเขาแม้จะเก้ๆ กังๆ อยู่บ้างแต่ผมก็ตั้งใจเต็มที่เพื่อที่จะทำให้เขารู้สึกดี
ยิ่งพอได้ยินเสียงครางต่ำๆ ในคอแล้วผมยิ่งได้ใจ
“ซี๊ด..กาว...พ.พอก่อน...”
ไม่พอหรอก...
“เด็กดี...หยุดก่อน...”
“ไม่เอา ผมอยากกินน้ำของคุณ...”เขายิ้มก่อนจะวางมือบนหัวผม ท่าทางของเขาทำให้ผมก้มลงไปจัดการเจ้าลูกชายของเขาต่อ
แม้จะใหญ่คับปากจนไม่สามารถเข้าปากไปได้ทั้งแท่งก็ตาม เสียงครางต่ำดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผมใช้ลั้นดูดดุ้นเข้าที่ปลายท่อนเนื้อ
มือเขาจากที่ลูบหัวผมเบาๆ กลายก็เป็นจิกดึงเส้นผมของผมจนรู้สึกเจ็บแต่คงเทียบไม่ได้กับหลายครั้งที่ผมระบายความเสียวลง
บนร่างกายของเขา
“กาว...ซี๊ดดด อ๊าาา...”คุณภัทรเกร็งตัวก่อนจะกระตุกปลดปล่อยน้ำสีขุ่นเข้ามาให้ปาก บางส่วนไปมันพุ่งลงคอจนผมสำลัก แต่ผม
ก็จัดการกลืนและเลียทำความสะอาดน้ำสีขุ่นจนเกลี้ยง แม้รสชาติมันจะแปลกๆ ก็เถอะ
“อร่อยมั้ย”ผมส่ายหน้า เราหัวเราะแล้วดึงผมเข้าไปจูบ กางเกงขาสั้นที่ผมใส่ผมถูกร่นไปอยู่ตรงขาอ่อน มือหนาๆ ลูบอยู่ที่สะโพก
ของผมก่อนจะแทรกนิ้วเข้ามาสีเดียวสองนิ้ว ผมสะดุ้งมันไม่เจ็บมากแต่ก็รู้สึกแสบเบาๆ
“อ๊ะ...คุณภัทร ห.แหวน”ผมร้องเมื่อโลหะเย็นๆ สัมผัสเข้ากับผนังด้านใน ความรู้สึกแปลกใหม่แทรกเข้ามา เป็นแหวนวงสำคัญ
ของเขา ผมไม่รู้ว่าใครให้มาเพราะไม่เคยกล้าถามแต่เขาจะถอดมันออกทุกครั้งที่อยู่กับผม คุณภัทรถอนนิ้วจากตัวผมเพื่อจะถอด
แหวนออกผมเลยอาศัยจังหวะนี้จัดการสอดเอาท่อนเนื้อของเขาที่ขยายใหญ่เข้ามาในช่องทางของผม ไม่ต้องเตรียมความพร้อม
อะไรมาก เพราะเมื่อคืนก็โดนมาไม่ใช่น้อยๆ...
“เด็กโลภ”
“ผมไม่ได้โลภนะ ผมแค่คิดถึงคุณ”ผมเถียง ก็ไม่ได้โลภสักหน่อย
และก็เป็นอย่างที่คุณภัทรว่าไม่จะไม่จบแค่รอบเดียว ผมนอนหมดแรงอยู่บนโซฟาหลังถูกคุณภัทรพาไปล้างตัวในห้องน้ำ แค่ล้าง
ตัวจริงๆ ครับเพราะผมไม่ไหวแล้ว ขาสั่นจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ส่วนคุณภัทรก็กำลังไปทำอาหารเย็นสำหรับเราสองคน
มื้อเย็นของเราเริ่มต้นเรียบๆ กับแกงจืดและไข่ตุ๋นกุ้ง ผมไม่ค่อยรู้สึกอยากอาหารเท่าไหร่เพราะมันจืดไปหมด ใจอยากจะลุกไป
หยิบน้ำปลามาเหยาะใส่ข้าวก็กลัวคนแก่แถวนี้เขาน้อยใจ
“กินเสร็จแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ จะพาไปส่งที่บ้าน”
“ผมอยากอยู่กับคุณ”
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะต้องกลับไปเข้าเวรตอนดึก”ผมเบ้ปากอย่างขัดใจ ผมยังไม่อยากกลับบ้าน แน่นอนแหละหายมาเกือบวันหนึ่ง
เต็มๆ แบบติดต่อไม่ได้อย่างนี้ คงโดนด่าอีกแน่นอนเพราะผมปิดโทรศัพท์ไปตั้งแต่เมื่อวันแล้ว ขืนเปิดไว้ก็โดนโทรตามแน่ๆ
“ทำไมคุณทำงานหนักจัง”
“ก็เก็บเงินไว้เลี้ยงเด็กแถวนี้นั้นแหละ”
“ผมไม่กินเยอะซักหน่อย”เขาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหัวเราะเบาๆ แล้วตักเอาหมูชิ้นโตในแกงจืดใส่จานผม ส่วนเขาก็ตัดเอาผัก
ไปกิน เขารู้ว่าผมไม่ชอบกินผัก เขาไม่เคยบังคับให้ผมต้องกิน แต่จะเป็นการหลอกล่อผมด้วยวิธีต่างๆ อย่างการทำสปาเก๊ตตี้ที่
เอาผักลงไปปั่นกับซอสจนละเอียด หรือไม่ก็หันผักเป็นชิ้นเล็กๆ จนผมไม่สามารถเขี่ยทิ้งได้ เขาทำให้ผมคิดถึงแม่เพราะวิธีที่เขา
ใช้ก็เป็นวิธีเดียวกับที่แม่เคยทำกับผม
“ถ้าคุณมีลูก คุณคงเป็นพ่อที่ดีมากแน่ๆ เลยนะครับ”ผมพูดตามที่ใจคิด แต่เขากับชะงักไปก่อนจะวางช้อนลงไปพร้อมกับ
บรรยากาศที่เปลี่ยนไป ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า...
“เอ่อ...”
“ถ้าอิ่มแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เดี๋ยวฉันออกไปสูดอาการข้างนอกแปบนึง”เขาลุกออกไปทำให้ผมใจเสียเพราะไม่เคยเห็นเขา
นิ่งใส่ผมขนาดนี้มาก่อน อาหารตรงหน้าไม่ชวนให้อยากกินอีกแล้วผมเลยลุกเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกมาก็เห็นคุณ
ภัทรกำลังเก็บจานไปไว้ที่ซิงค์อยู่
“เสร็จแล้วใช่มั้ย”
“ครับ”
“คุณ...”
“...”
“คุณครับ”
“เมื่อกี้ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่าครับ...”ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันบีบจนทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออก
“คุณครับ ผมขอโทษ”
หมับ!
ผมถูกดึงเข้าไปกอดทำให้น้ำตาที่คลออยู่ไหลอาบแก้ม ไม่ได้อยากจะร้องไห้แต่ผมแค่กลัวว่าจะไปทำอะไรให้คุณเขาไม่พอใจ
คิดไปถึงถ้าคุณเข้าโกรธแล้วหายไปจากชีวิตผม แล้วผมจะทำยังไง...
“ไม่ต้องขอโทษหรอก เธอไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แต่คุณ...ฮึก...โกรธผม...”
“เด็กดี ฉันไม่ได้โกรธเธอเลย”
“อย่าร้องไห้สิ”เขาใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของผม ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วกดจูบลงเบาๆ ที่ดวงตาพลางจูบซับ
น้ำตาของผมอย่างอ่อนโยน หัวใจที่มันเคยบีบเน้นกลับเต้นโลดขึ้นมาทันที
“ผมกลัวว่าคุณจะโกรธผม กลัวว่าถ้าคุณโกรธผมแล้วคุณจะหายไปจากชีวิตของผม”
“ผ.ผม..ผมคงทนไม่ได้”
“คุณภัทรครับ...”
“...ผมรักคุณนะครับ”
ผมรักคุณในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง...
“ผม...ถ้าไม่มีคุณแล้วผมคงต้องแย่แน่ๆ เลยครับ”
เพราะคุณเข้ามาเติมในส่วนที่ขาดไป
เพราคุณทำให้ผมเคยตัวกับการมีคุณอยู่ข้างๆ
เพราะคุณที่ทำให้ผมรักจนแทบบ้าอย่างนี้
รสจูบที่หอมหวานเขามอบมันให้ผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา เขาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธกับความรู้สึกที่ผมมีให้ เขาก็ยัง
เป็นเขาที่ผมไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ อย่างน้อยเขาน่าจะพูดอะไรออกมาบ้าง ผมจะได้รู้ว่าต่อไปนี้ต้องทำตัว
ยังไง ต้องวางตัวเองอยู่ในฐานะอะไร
ผมไม่อยากเป็นเด็กขายของเขาแล้ว...
เป็นคงเป็นคนโลภมากแน่ๆ เลยครับ
-----
มีใครคิดถึง หมอกับน้องกาวมั้ยยยยยย ไหนยกมือขึ้นมาให้ดูหน่อยยยยยย
จากใจคือกะไม่จบด้วยม่าแล้วนะ แต่แบบอดไม่ได้เด้อ เห็นคนรักกัน หวานกันไม่ได้ ชุ้นหมั่นไส้มากกกก สำหรับฉากnc คือตัวฝ้ายเองยังแต่งไม่ดีเลย นี่รู้ตัวแต่ แต่เพราะไม่รู้เป็นโรคอะไรทำไมเขียนnc แล้วเขิน พอเขินก็เขียนไม่ออก
ทั้งๆ ในหัวนี้มีเป็นฉากๆ มันเลยออกมาแปลกๆ แต่ฝ้ายจะไปพยามส่วนนี้ให้ดีขึ้นนะคะ
หายไปเกือบ 4 เดือนเลย โหยยยย อย่าว่าเก๊านะ เก๊าขอโทษนะตัวเองงงง ได้โปรดให้อภัยและมาติดตามคุณหมอกับน้องกาวกันต่อนะคะ
ป.ล. มีใครอยากกินวิปครีมมั้ยค่ะ ถ้าอยากจะจัดมาให้แบบจานใหญ่ๆ
ขายค่ะขายยยย ฝากเรื่อง นิติ vs วิศวะ ด้วยนะคะ ใครชอบหน่วงๆ ก็เชิบกดๆ จิ้มๆ ได้เลยนะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0#หมอหื่น
โพลล์
หัวข้อ: WARNING!! หมอหื่น Ch.06 19/02/61 หมอภัทรคัมแบคคคค!!! (อ่าน 26725 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก