WARNING!! หมอหื่น Ch.04
โครมมม
หือ?
“พี่จอย ทำอะไรเสียงดัง...!”ยังพูดไม่ทันจบผมก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งพลางไปมองตัว นี่มันไม่ใช่ห้องนอนผมนี่...
“ตื่นแล้วหรอ”
“...”ผมกระพริบตามองคนที่เปิดประตูเข้ามา ผู้ชายตัวสูงที่มักแต่งตัวเรียบร้อยตลอดเวลา แต่ตอนนี้บนตัวของเขามีแต่เสื้อยืดกับ
กางเกงขาสามส่วน ใบหน้าที่ดูดีของเขาก็มีแว่นทรงสวยประดับอยู่ ผมที่เคยเช็ตอย่างดีก็ปล่อยยุ่งไม่เป็นทรง เขาดูต่างไป แต่ก็
ยังดูดีอยู่ดี....
“ฉันทำให้ตื่นหรือเปล่า จะนอนต่อก็ได้นะ”เขาเดินออกไปและกำลังจะปิดประตู นั้นทำให้ผมรีบลุกจากเตียงวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้
เพราะผมกลัวว่าเขาจะหายไป…
“เป็นอะไร ยังตกใจเรื่องเมื่อวานอยู่อีกหรอ”
“ฉันขอโทษนะ ต่อไปจะไม่เล่นอะไรแพลงๆ อีกแล้ว”เล่น?
“นี่คุณ เรื่องเมื่อวานเป็นฝีมือคุณหรอ”ไอ้ที่ทำผมตกใจเกือบตายนั้นหนะนะ
“ก็บทลงโทษเด็กขี้โกหกไง”
“ผมไม่ได้ตั้งใจนี่ คุณทำเกินไปนะเมื่อวาน”
“ฉันรู้แล้ว ก็ขอโทษอยู่นี่ไง”
“ผมกลัว กลัวมาเลยนะ กลัว...แต่ผมก็หวังว่าคุณจะมาช่วนผม”
“เด็กน้อย”เขาว่าพลางเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ ผมชอบสัมผัสแบบนี้ของเขาจัง เพราะตั้งแต่แม่เสียผมก็ไม่เคยได้รับสัมผัสแบบ
นี้จากใครอีกเลย
“แต่คุณไม่โกรธผมแล้วจริงๆ ใช่มั้ยครับ”
“...”
“คุณอยากเงียบสิ”ใจคอไม่ดีนะครับ
“ฉันไม่โกรธหรอก เพราะฉันรู้เรื่องเธอตั้งนานแล้ว”
ห๊ะ!??
“ฉันเห็นเธอที่โรงพยาบาลวันที่เธอไปตรวจเลือดไง หมอที่ตรวจให้เธอเป็นเพื่อนฉัน ฉันเลยไปขอประวัติเธอมา”
“...”
“ก็รอให้เธอบอกอยู่นะแต่ก็ไม่ยอมบอกฉันสักที”
“คิดจะปิดบังฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน”
“คุณไม่มีสิทธิมาว่าผมนะทีคุณเองยังไม่เคยบอกอะไรผมเลย คุณหนะ...นอกจากเรื่องบนเตียงแล้วก็ไม่รู้จักคุณเลยด้วยซ้ำ”
“แล้วอยากรู้มั้ยล่ะ”เขาขยับเดินเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยหลังหนีด้วยความระแวง สายตาแวววาวใต้กรอบแว่นกำลังทำให้ผมรู้สึก
ไม่ไว้ใจเขา
“แต่ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนนะ”ประตูปิดลงพร้อมกับเสียงลงกลอน ผมมองคนตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ...
“นี่! คุณหยุดนะ...”
“ผมจะกลับบ้านแล้ว วันนี้ผมต้องไปเรียน”
“สายป่านนี้แล้วไม่ต้องไปหรอก”
“คุณ...อื้อ!”ผมพยามดันใบหน้าเขาให้ออกห่างจากหน้าอกของผม แต่เขาก็ต้านแรงผมได้อย่างง่ายดาย ลิ้นร้อนดูดดุน ยอดอก
ของผมอีกมือหนึ่งก็ลูบไล้ไปมาบนตัวของผม เสื้อถูกถอดทิ้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่อย่าถามเลยครับผมโดนเขาจู่โจมเข้ามาอย่าง
รวดเร็วจนตั้งหลักไม่ทัน
เดี๋ยวดิ
มันมาถึงตรงนี้ได้ไงว่ะ…
“ค..คุณ...”สมองเบลอกะทันหันเมื่อเขาเลื่อนปากขึ้นมามอบจูบที่เต็มไปด้วยรสชาติขมของกาแฟ น้ำหนักตัวที่ทาบทับลงไม่ถึงจะ
ไม่หนักมากแต่ก็ทำให้ผมขยับไปไหนไม่ได้
รู้สึกเหมือนกาแฟกำลังจะทำให้ผมเมา...
กางเกงนอนที่มันไม่ใช่ของผมถูกถอดออกไปพร้อมกับร่างกายของเขาเข้ามาแทรกตรงระหว่างขา เขายกยิ้มก่อนจะถอดแว่นตาที่
สวมอยู่ออก และสายตาที่ไร้สิ่งบดปังกำลังทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวกำลังจะระเบิด มันร้อนไปทั้งตัวแม้เขาจะไม่ได้สัมผัส
ร้อน...เพียงเพราะเขากำลังมองอยู่
“เลิกมองผมสักที”สายตาของคุณกำลังทำให้ผมเป็นบ้า
“งั้นอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ”
“...”
“เธอต้องการอะไร”เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ข้างหู ก่อนจะเลียตามใบหูเลื่อนลงมาจนถึงซอกคอ มือเขาเลื่อนมือลงไปปรน
เปรอในจุดอ่อนไหวให้ผม ทุกอย่างในหัวมันขาวไปหมด เขาเป็นคนที่เก่งมากถ้าพวกคุณยังไม่รู้ เขาสามารถใช้แค่มือปรนเปรอให้
ผมจนรู้สึกดีได้
“ตอบฉันมาสิ กาว”ใจผมเหมือนฟองน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำ มันฟูฟ่องจนไม่สามารถจะฟูขึ้นกว่านี้ได้เมื่อเขาเรียนชื่อผมออกมา ชื่อที่
เขาไม่เคยเรียกเลย ผมชินกับการที่เขาเรียกผมว่า ‘เธอ’ แต่พอได้ยินชื่อตัวเองที่หลุดออกจากปากเขาแล้วก้อนเนื้อในอกมันเต้น
อย่างกับจะหลุดออกมาอยู่ข้างนอก
“ผม...ผมต้องการคุณ...”เขาหัวเราะอย่างพอใจ เขาค่อยๆ จัดการถอดเสื้อผ้าบนตัวอย่างใจเย็นจนร่างของเขาเปลือยเปล่าไม่ต่าง
จากผม ร่างการที่มีมัดกล้ามเป็นลอนสวย แม้เขาจะเคยบอกว่าไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเพราะงานยุ่งแต่รูปร่างของเขาก็ดูดีมาก
“เป็นของฉันนะ”
“ครับ”ความร้อนที่แทรกผ่านเข้ามาทำให้ผมรู้สึกเจ็บเสียดอยู่บ้างแต่ความรู้สึกบางอย่างมันมีมากกว่า ร่างกายของผมสะเทือนไป
ตามแรงที่เขาถาโถมเข้ามาพร้อมส่งเสียงร้องที่หน้าอายออกไป ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยเพราะคนๆ นี้กำลังควบคุมผม
อยู่ ควบคุมให้ผมเดินไปตามทางของเขา
“ค..คุณ...อ๊ะ...”
“ค.คุณครับ...”
“ภัทร...ชื่อฉัน...”
“เรียกชื่อฉันสิ”
“ภ.ภัทร...คุณภัทร...อ๊ะ..”เขาขยับตัวเร็วขึ้น ท่อนเนื้อร้อนทำหน้าที่มอบความรู้สึกเสียวซ่านจนแผ่กระจายไปทั้งตัว ห้องทั้งห้อง
เต็มไปด้วยเสียงครางที่ไม่เป็นภาษาของผม เสียงลมหายใจที่หอบกระชั้นและเสียงร่างของพวกเราทั้งสองที่กำลังประสานกัน...
ผมรู้...ผมไม่ควรใจง่ายกับคนตรงหน้า
ผมกับเขาอยู่ในความสัมพันธ์ระหว่างเด็กขายกับคนซื้อ...
ความสัมพันธ์ฉาบฉวย แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้...
ยิ่งนานวัน...ผมยิ่งถอนตัวไม่ขึ้น
ถอนตัวไม่ขึ้นจากความเอาใจใส่ ความอบอุ่นที่เขามอบให้
แม้จะเพียงเล็กน้อย...
แต่สิ่งพวกนั้นคืออุปกรณ์ชั้นดีที่ช่วยขุดหลุมให้ผมตกลงไปลึกยิ่งขึ้น...
“ฉันไม่ไหวแล้วกาว...”เสียงเขาแหบกระเส่าดังขึ้นพร้อมแรงที่โถมใส่เข้ามา ปากเลื่อนมาประกบลงบนริมฝีปากที่แห้งเหือดของ
ผม ลิ้นร้อนแทรกเข้ามากวาดต้อนลิ้นของผม...
“อ๊ะ..ผม.ผมก็ไม่ไหวแล้ว...”
“คุณ...คุณภัทร..ตรงนั้น...อื้อ...”ร่างกายเกร็งขึ้นเมื่อเจ้าท่อนเนื้อร้อนๆ กระแทกโดนจุดสำคัญ เขารู้เพราะเขาย้ำแรงกระแทกอยู่
ตรงนั้นซ้ำๆ มันทำให้ผมแทบคลั่งและรู้สึกดีจนแทบบ้า มือผมกำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ เท้าจิกเกร็งเมื่อเขาถอนท่อนเนื้อร้อนๆ นั้น
ออกไปจนสุดแล้วโถมใส่เข้ามาอีกครั้ง
“อ..อ๊าา..า~”ผมปลดปล่อยเมื่อเขาพาผมไปจนสุดทาง แต่เขาก็ยังไม่หยุดที่จะโถมกายเขามา ขาที่เคยตั้งชันก็ถูกจับยกสูงขึ้น
เพื่อที่เขาจะเข้ามาให้ลึกกว่าเดิม
“กาว..ฉันไม่ไหวแล้ว...”
“เด็กดีของฉัน..อื้มมม”ความอุ่นร้อนถูกปลดปล่อยออกมา ก่อนที่เขาจะทิ้งน้ำหนักลงบนตัวผม เสียงหอบหายใจดังขึ้นจากการที่
ออกแรงมากไป ผมยกมือขึ้นลูบกลุ่มเส้นผมของเขาอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆ เกลี่ยนิ้วไปตามโครงหน้าที่ได้รูปของเขา
“อ๊ะ...”ผมร้องเมื่ออยู่ๆ เขาก็ใช้แรงพลิกตัวทำให้ผมกลายมาเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน ท่าทางล่อแหลมทำให้เขายิ้มอย่างชอบใจ เขา
ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวตัวด้วยท่าทางสบายๆ ทั้งๆ ที่ตัวของเรายังเชื่อมต่อกันอยู่
“ขยับสิ ฉันชอบเวลาที่เธอเป็นคนทำมากเลยนะ”
ฉ่าาาาา
เหมือนเสียงเนื้อสดๆ ที่ถูกโยนลงบนกระทะร้อนๆ หน้าผมมันทั้งร้อนและคงแดงเป็นมะเขือเทศ อยากจะทุบคนตรงหน้าเพื่อเอาคืน
แต่เขาก็ใช้มือขยับสะโพกผมให้กดลงไปบนท่อนเนื้อร้อนๆ นั้นเสียก่อน...
ผมขยับตัวขึ้นลงเพื่อปรนเปรอความสุขให้เขา สองมือจับแน่นที่ไหล่กว้างๆ ทั้งสองข้างก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของ
เขา กดปากลงบนริมฝีปากหนาและสอดลิ้นเขาไปในปากรสกาแฟของเขา แม้จะเป็นฝ่ายรุกเข้าไปก่อนแต่ผมก็ค่อยๆ ถูกเขาชักจูง
ไปทีละนิด..ละนิด จนสุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายนำผม...
“รู้สึกดีมั้ย”
“ครับ...”
“ขยับตัวเร็วอีกสิครับกาว”ผมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายด้วยการเร่งจังหวะขึ้นลงให้เร็วขึ้น สองมือจากที่เคยจับอยู่ที่ไหล่กว้างก็
เปลี่ยนเป็นเลื่อนไปขย้ำกลุ่มผมของเขาที่ด้านหลังแล้วซบหน้าลงไปบนไหล่แทน
“อ๊ะ...อ๊ะ...คุณภัทร...ค.คุณภัทร...อื้อ...!”
จะทำยังไงดี...ผมจะทำยังไงดี
ผมรักคุณไปซะแล้ว...
“อ๊าา..า...”
..............................................................
..................................
“จอดตรงนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเดินเข้าไปเอง”
“เดินไหวหรอ”ผมหันไปตวัดสายตามองคนที่กำลังทำหน้ายิ้มอยู่ที่ที่นั่งคนขับ ตอนนี้ก็บ่ายกว่าๆ หลังจากเสร็จจากบนเตียงเขาก็
พาผมไปอาบน้ำ เอ่อ...รอบนี้แค่อาบน้ำเฉยๆ ครับเพราะผมบอกว่าผมหิวข้าวบวกกับไม่มีแรงจะทำแล้วด้วย พอจัดการตัวเองกัน
เสร็จเขาก็พาผมออกมากินข้าวที่ห้างเหมือนเดิมก่อนจะขับรถมาส่งผมถึงที่บ้าน ผมไม่มีอะไรต้องปิดเขาอีกแล้ว...
“งั้นก็ขับเข้าไปเลยก็ได้ครับ”
รถของเขาค่อยๆ จอดเทียบหน้าประตูบ้านผมใจแกว่งนิดหน่อยเมื่อยังเห็นรถของพ่อจอดอยู่ ถ้าเขายังอยู่ที่บ้านและผมเดินเข้าไป
ตอนนี้ก็ไม่พ้นที่จะต้องทะเลาะกันอีกยิ่งเมื่อวานผมไม่ได้กลับบ้านด้วย แถมโทรศัพท์ก็ยังปิด แต่ช่างเถอะ เขาก็คงไม่ได้เป็นห่วง
อะไรผมมากมายนักหรอก...
“ต้องให้กระผมลงไปเปิดประตูให้ด้วยมั้ยครับคุณชาย”
“นี่คุณ”เขาหัวเราะ ดูมีความสุขที่ได้แกล้งผมเล็กๆ น้อยๆ
“ทำไมไม่เรียกชื่อฉันด้วยล่ะ”
“ก็ไม่ชิน”ปกติก็เรียกแต่คุณ คุณ คุณ
“เรียกสิ เรียกฉันว่าพี่ภัทรก็ได้”อยู่ๆ ก้อนเนื้อในอกก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ...
“ไม่เอาหรอก คุณแก่แล้วเรียกพี่ไม่ได้ต้องเรียกลุงแล้ว”
“ว่าฉันแก่หรอ ใครกันนะที่โดนคนแก่อย่างฉันเอาซะแทบหมดแรง”
“คุณ!...”พูดออกมาได้หน้าตาเฉย เห็นใจคนทางนี้ด้วยครับ เขินเป็นนะเว้ย เขินอ่ะ เขินนนนนน
ผมแก้เขินด้วยการปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวและเตรียมจะลงจากรถ แต่ก็ถูกเขาดึงตัวไว้ ผมหันไปมองก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเขา
หยิบกระเป๋าตังออกมา
“อ่ะ”กระดาษสีขาวใบยาวถูกยืนมาตรงหน้า หัวใจที่มันเคยพองโตกลับฟีบลงทันทีแถมยังรู้สึกเจ็บหน่วงๆ ในอกขึ้นมา
“...”
“อยากได้เท่าไหร่เธอไปใส่เลขเอาแล้วกัน ถือเป็นคำขอโทษที่ฉันแกล้งเธอเมื่อวาน”
“...”
สำหรับเขา...
ผมก็แค่เด็กขายตัวเท่านั้นเอง...
“ผมจะเอาให้คุณหมดตัวเลย”
“งั้นก็แย่นะสิ ถ้าฉันไม่มีเงินแล้วเธอจะมาให้ฉันมั้ยเนี่ย”
“ถ้าถึงตอนนั้นผมเลี้ยงคุณเอง ผมรวยนะ”ทั้งเงินที่คุณให้ก่อนหน้านี้ และของที่คุณซื้อให้ผมยังไม่เคยแตะต้องมันเลย
“เป็นเด็กดีจริงๆ”
“งั้นผมเข้าบ้านก่อนนะครับ”เขาแค่พยักหน้า แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอื้อมไปเปิดประตูรถ เขาก็ดึงตัวผมเขาไปแล้วกดจูบลงมา มัน
แผ่วเบาแต่ก็อุ่นวาบไปที่ใจ...
“ไว้ฉันจะโทรหานะ”
“ครับ ขับรถดีๆ นะครับ”
ผมยืนรอจนรถสีดำหายลับไปจากสายตา ก่อนที่ความรู้สึกที่กลั้นเอาไว้จะไหลออกมา เจ็บเป็นบ้า...เจ็บที่รู้ว่าเขาไม่เคยมองผม
เป็นอย่างอื่นเลย...
“น้องกาว น้องกาวหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าที่บ้านวุ่นวายกันแค่ไหน”เสียงพี่จอยดังมาแต่ไกล ผมรีบเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะอยู่บน
หน้าออก ผมเลือกที่จะทำมันเองและผมจะไม่ให้คนอื่นเห็นเด็ดขาดว่าสิ่งที่ผมทำมันกำลังทำให้ผมเสียใจแค่ไหน
“โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ น้องจีนก็ไม่รู้ว่าน้องกาวไปไหนตามหากันให้วุ่นไปหมด”
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะคะน้องกาว ถ้าจะไปค้างที่ไหนช่วยโทรกลับมาบอกที่บ้านบ้างสิคะ”
“ผมขอโทษครับ”
“คนที่น้องกาวต้องขอโทษไม่ใช่พี่หรอก คุณท่านต่างหากล่ะ”
“คุณท่านนะขับรถตามหาน้องกาวไปทั่วเลยนะคะ ท่านไม่ได้นอนเลยทั้งคืนเพิ่งจะกลับมาช่วงเที่ยงนี้เอง”
“พ่อนะหรอครับเป็นห่วงผม เขาก็แค่กลัวว่าผมจะไปก่อเรื่องอะไรให้เขาเดือดร้อนมากกว่า”
“โถ่น้องกาวอย่าคิดอย่างงี้สิ เอาเป็นว่าเราเข้าบ้านกันก่อนเถอะค่ะ”
“ครับ”เท้าผมหนักอึ้งเหมือนมีเหล็กลูกใหญ่ถ่วงเอาไว้ ผมเริ่มกลัวการเผชิญหน้ากับพ่อ ผมกลัวว่าเขาจะสมน้ำหน้าผม จะสมเพช
ผมไปมากกว่านี้...
“นี้แกหายไปไหนมา”ทันทีที่ก้าวเข้ามาให้บ้าน เสียงพ่อก็ดังขึ้น เสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหนี่ถ้าเมียใหม่ของเขาไม่รั้งตัวไว้ พ่อ
ก็คงเขามาตบผมเหมือนที่เคยทำ
“ไปนอนบ้านเพื่อน”
“เพื่อนคนไหน แกมีเพื่อนคนอื่นนอกจากลูกร้านขายเพชรนั่นด้วยหรือไง”
“ครับ เพื่อนนอนนะครับ พ่อรู้จักมั้ย”
“ไอ้กาว แกอย่ามาประชดฉันแบบนี้”
“จะให้บอกอีกกี่ทีครับว่าผมไม่ได้ประชด ผมทำจริงๆ จะดูหลักฐานมั้ยครับเนี่ยรอยดูดเขาเต็มตัวผมเลยหรือยังเช็คใบนี้ก็ได้นะ
ครับ ผมนะค่าตัวสูงมาเลยนะ”ผมพูดพลางชูกระดาษใบยาวในมือโบกไปมา
“คุณ... อย่าค่ะ อย่าทำร้ายลูก”ผมต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นมั้ยที่ช่วยห้ามพ่อ
“ไอ้คนที่มาส่งแกสินะ บอกมาว่ามันเป็นใคร”
“ทำไมครับ พ่ออยากจะรู้ไปทำไม”
“ฉันจะไปแจ้งตำรวจจับมัน”
“ฮ่าๆๆ พ่อจะจับเขาข้อหาอะไรครับ ในเมื่อผมไปเสนอตัวให้เขาถึงที่ ไปนอนให้เอาเองด้วยความเต็มใจ”
“...”
“แล้วอีกอย่างนะครับ ถ้าไปแจ้งความเดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมดหรอกครับว่ามีลูกเป็นเด็กขายตัว แค่เมียใหม่เคยทำอาชีพนี้ก็ตอบคำถาม
คนอื่นไม่จบไม่สิ้นแล้วนะครับอย่าสร้างประเด็นใหม่ขึ้นมาเลย”
“แก ไอ้ลูกชั่ว ปล่อยพี่เดี๋ยนี้วลิน พี่จะเข้าไปสั่งสอนมัน ปล่อยพี่”
“อย่าค่ะ อย่า จอย! พาน้องกาวขึ้นห้องไปเดี๋ยวนี้”
“ไว้ค่อยด่าต่อที่หลังนะครับ ตอนนี้ผมเหนื่อยอยากนอนพักจะแย่”ผมถูกพี่จอยลากขึ้นมาจนถึงห้องนอนของผม เสียงพ่อยังด่าไล่
หลังมาแต่ก็เงียบลงเมื่อประตูห้องนอนถูกปิดลง...
เพียะ!
หน้าผมหันไปตามแรงปะทะ แรงจากฝ่ามือที่สั่นเทาของพี่จอยมันทำให้ผมตกใจและช๊อคมาก เพราะพี่จอยเป็นคนเดียวที่ไม่เคย
แม้แต่จะด่าผม เธอเป็นคนที่คอยปลอบผมเวลาทะเลาะกับพ่อ แต่ครั้งนี้พี่จอยกับใช้มือนั่นตบหน้าผม...
“พี่ผิดหวังในตัวน้องกาวจริงๆ นะคะ”
“คุณผู้หญิงที่กำลังมองลงมา ท่านก็คงผิดหวังในตัวลูกชายของท่านเหมือนกัน”
“น้องกาวทำไปเพื่ออะไร น้องกาวขายศักดิ์ศรีตัวเองทำไมทั้งๆ ที่น้องกาวมีพร้อมทุกอย่าง น้องกาวไม่เคยขาดอะไรเลย บอกพี่มา
สิ น้องกาวไปแบบนั้นไปทำไม”
ผมนะหรอมีครบทุกอย่าง...
“ทั้งๆ ที่พี่คิดว่าน้องกาวพูดประชดคุณท่านมาตลอด เพราะพี่เชื่อว่าน้องกาวจะไม่มีวันทำแบบนั้น...”
“...”
“น้องกาวเป็นเหมือนน้องชายของพี่นะ คุณท่านคุณแม่ของน้องกาวเองพี่ก็รักพวกท่านไม่น้อยไปกว่าใคร พวกท่านเป็นผู้มีพระคุณ
กับพี่แต่ทำไมล่ะค่ะ แค่ทำตัวเป็นลูกที่ดีของคุณพ่อมันยากเกินไปสำหรับน้องกาวหรอ”
“...”
“พูดอะไรออกมาบ้างสิ อย่าเอาแต่ยืนเงียบแบบนี้”
สุดท้ายแล้ว...
“วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว พี่จอยออกไปก่อนเถอะครับ”
“...”
“ผม...ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว”พยามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น พยามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล โดนพ่อด่าพ่อตียังไม่เจ็บเท่านี้เลย
เพราะผมคิดมาตลอดเลยว่าพี่จอยเป็นคนเดียวในบ้านนี้ที่เข้าใจผม แต่สุดท้ายหลังจากแม่เสียไป ผมก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด...
ไม่มีใครอยู่ข้างผมเลย...
ไม่มีเลยสักคน...
----------------------------------------------------------------------
ตัดจบอย่างงี้ก็ได้หรอ ???
ถ้าใครสงสารน้องเราคือเพื่อนกัน ถึงแม้สิ่งที่น้องจะทำมันไม่ถูก อาจจะคิดว่าน้องทำเพราะแค่อยากประชดประชันพ่อตัวเอง
แต่เอาจริงๆ น้องอาจจะแค่ต้องการหาสิ่งที่ขาดก็ได้ เพิ่มเอามาเติมเต็มให้ตัวเอง
แต่ก็...ไม่รู้แล้วโว้ยยยยย
ป.ล. ด่าได้แต่อย่าแรง ช่วงนี้จิตใจเค้าบอบบางมาก 5555+
ป.ล.2 ฝาก เรื่อง นิติ vs วิศวะ ด้วยนะคะ เพิ่งอัพตอนที่ 6 ไปเมื่อวานเอง จะอัพสลับๆ ควบคู่ไปแบบนี้แหละ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0 ป.ล.3 คิดว่าหน้ากากเจ้าชายกบคือใคร ??
ทวิตเตอร์ #ทีมหมอหื่น 
โพลล์
หัวข้อ: WARNING!! หมอหื่น Ch.06 19/02/61 หมอภัทรคัมแบคคคค!!! (อ่าน 32308 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก