แอ๊บรัก : Abnormal Love ♥ แอ๊บที่ 30: แฟนกูไม่ใช่ตุ๊ด! ♥ ----- (จบบริบูรณ์)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: แอ๊บรัก : Abnormal Love ♥ แอ๊บที่ 30: แฟนกูไม่ใช่ตุ๊ด! ♥ ----- (จบบริบูรณ์)  (อ่าน 64976 ครั้ง)

ออฟไลน์ A_bookworm

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 127
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
กลับมาแล้วฮู้เล้ฮู้เล๊ เย้ๆๆๆ นึกว่าจะอดอ่านแล้วซะอีก ขอบคุณไรท์เตอร์มากกกกกกกที่กลับมาต่อ (ขยี้ตาหลายรอบมากที่เห็นตอนใหม่) :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ Januarysky

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 507
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
คิดถึงสิ่งที่เมียตุ๊ดของพี่ทำให้พี่ดูซิพี่แมน
ภริยาดีเด่ขนาดนี้หาที่ไหนได้อีก
น้องยอมพี่แมนทุกเรื่อง กะแค่เรื่องครกกับสากแค่นี้จิ๊บๆ
น่านะๆๆๆๆ

ออฟไลน์ papapajimin

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 294
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
ซวยแล้วไงเอ็ม ใจเย็นๆแล้วคิดแผนง้อพี่แมนเลย
ต่ก่อนอื่นต้องรู้ให้ได้ก่อนนะ ว่าพี่แมนแกรู้ความจริงแล้วอ่ะ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10



ในที่สุดความจริงก็เปิดเผยแล้ว สนุกล่ะอิอิ

ดีใจอ่ะมาต่อแล้ว

ออฟไลน์ missredlip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
แอ๊บที่ 24: ผมไม่ได้เป็นตุ๊ด



“แปลว่าพี่แมนรู้แล้วว่ามึงไม่ใช่เมียเขา”



แฝดผู้พี่เอ่ยสรุป หลังจากสอบถามเหตุการณ์จากคุณสามีของตัวเองแล้วมานั่งสุมหัวปะติดปะต่อเรื่องราวกันอยู่ที่หอเพื่อนหญิง พอได้ยินดังนั้น เอ็มที่สลดเป็นผักโดนลวกแล้วก็ยิ่งห่อเหี่ยวลงไปอีก



“กูสารภาพช้าไป”



เอ็มพูดน้ำตาซึม ก้มหน้านิ่งจนแฝดคนน้องต้องโยกตัวปลอบ สองสามวันมานี้พี่แมนหลบหน้าเอ็มตลอด หนักเข้าเอ็มก็ไปดักหน้าห้องหอ พี่แมนเลยตัดปัญหาด้วยการไม่กลับห้องตัวเองเสียเลย



“เอาน่า...ให้เวลาพี่แมนหน่อย เดี๋ยวเขาคงยอมให้แกง้อเองนั่นแหละ”



มาม่าพยายามหาคำปลอบ ทั้งๆ ที่ตนก็ไม่แน่ใจในคำปลอบนั้นสักเท่าไรนัก แต่อย่างน้อยก็อยากให้อีเพื่อนมันเลิกทำหน้าเหมือนหมาโดนทิ้งแบบนี้สักที เห็นแล้วจิตตก!



“จริงด้วยมึง นี่กูก็ให้ผัวกูช่วยดูอยู่ มึงก็แดกข้าวแล้วก็นอนซะมั่ง โทรมแบบนี้พี่เขาเห็นหน้าก็ยิ่งอยากเขี่ยมึงทิ้งน่ะสิ”



เมเม่พูดพลางเดินไปอุ่นเกี๊ยวน้ำเซเว่นให้เพื่อน แล้วก็กลับมาบังคับให้มันกินให้หมดก่อนจะไล่อดีตเมียพี่แมนไปอาบน้ำ แต่เจ้าตัวส่ายหน้าปฏิเสธ



“กูจะกลับห้อง”



“มึงอย่าดื้อน่า”



“ก็แค่เผื่อพี่เขากลับมา กูสัญญาว่าจะนอนให้หลับ”



พอรู้ว่าแม้จะดึงดันไป มันก็คงดื้อแพ่งจะกลับไปรังรักให้ได้อยู่ดี สองแฝดจึงยอมปล่อยให้เพื่อนซี้ได้ทำตามใจโดยไม่ลืมกำชับหนักหนาว่าให้กินยาแก้ปวดฟันที่เพิ่งทำมาก่อนนอนด้วย



.

.

.



แกร๊ก



เสียงประตูห้องบนชั้น 7 ดังขึ้น ก่อนที่พี่แมนผู้ซึ่งตัวเหม็นยังกับไปตกถังเหล้าแต่กลับไม่มีท่าทางเหมือนคนเมาซักนิดเดินเข้ามาในห้องโดยไม่เปิดไฟ พอคลำทางได้ก็ล้มตัวลงแหมะบนเตียง ยังไม่ทันจะหลับให้สมอารมณ์หมาย อะไรแข็งๆ บนเตียงก็ทำเอาพี่แมนเด้งพรวดไปเปิดสวิตซ์ไฟโดยสัญชาตญาณ



“มึง?! ทำไมมึงมานอนอยู่นี่? ก็อีงอกมันบอกว่ามึงอยู่กับเมียมันนี่?”



พี่แมนผู้หลบเลี่ยงการเผชิญหน้ามาตลอดคิดจะหลบหนี แต่คนโดนเมินรู้ทันขยับเข้ามาขวางอย่างไม่กลัวตาย ล็อกเอวไว้ได้ก่อนที่พี่แมนจะเผ่นหนีไปได้อย่างหวุดหวิด



“พี่แมน ฟังผมก่อนนะ”



“กูไม่ฟัง ปล่อยกู!!”



คนแรงเยอะกระทุ้งเข่าเข้าที่ท้องน้อยจำเลย ถึงจะเจ็บจนหน้าเขียวเป็นฝาโออิชิรสต้นตำรับแต่เอ็มก็กัดฟันทนไม่ยอมปล่อยมือที่ล็อกเอวบางๆ ของคุณอดีตสามีออก



“ให้โอกาสผมแก้ตัวบ้างเซ่!”



“ฟังมึงหลอกกูอีกน่ะเหรอ? ห๊ะ?”



“ผมขอโทษจริงๆ นะ ผมผิดเองที่หลอกพี่แมน แต่ตอนนั้นมันเหตุสุดวิสัยอ้ะ ถ้าผมไม่หลอก ผมก็กลายเป็นเมียพี่แมนแทนอ่ะดิ”



เอ็มพยายามอธิบาย แต่เหมือนจะได้ผลตรงกันข้ามเสียมากกว่า



“มึงก็เลยทำให้กูกลายเป็นมะ...เมียมึงแทนเนี่ยนะ? เหี้ยกระดากปาก!”



“ก็มันมีวิธีอื่นหรือไงเล่า?”



“แล้วมึงไม่คิดหรือไงว่าการที่กูเป็นเมียตุ๊ดนี่มันทำให้กูเสียศักดิ์ศรีแค่ไหน?! กูเป็นผู้ชายนะ! ผู้ชายที่อยากมีเมีย ไม่ได้อยากตกเป็นเมียคนอื่น! มึงเข้าใจความรู้สึกกูไหม? อีตุ๊ดเห็นแก่ตัว!!”



คนโดนตวาดชะงักไปเมื่อเห็นน้ำตาอดีตสามีรื้นขึ้นมาอีกรอบ มือไม้ที่ล็อกเอวบางเหมือนจะหักไว้เมื่อครู่ก็เผลอปล่อยออกเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าหยุดดิ้นแล้วหันไปร้องไห้แทนซะแล้ว



“ทั้งๆ ที่กูไว้ใจมึง...อึก...แต่มึงก็หลอกกูได้ กูเจ็บใจ...มึงรู้ไหม? กูเจ็บใจมาก...ฮึก...เสียใจมากด้วย อีเลว!!”



กำปั้นพี่แมนทุบอั้กมาที่อกล่ำๆ ของคนตรงหน้า ถ้าเป็นของชะนีอาจจะดูน่ารักพอทน แต่ถ้าเป็นกำปั้นพี่แมนนี่ขึ้นรอยช้ำเป็นวงได้อย่างไม่ต้องสงสัย



“ผมขอโทษนะ...พี่แมนอย่าร้องไห้สิ ผมเห็นน้ำตาพี่แล้วใจไม่ดีเลย”



“มึงคิดว่ากูอยากร้องรึไง? เพราะมึงนั่นแหละ อีตุ๊ดสารเลว ฮือ....”



พอถูกเมียรักพูดเสียงอ่อนโยนใส่ พี่แมนก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ โกรธมันก็โกรธ โกรธตัวเองก็โกรธที่พอได้ยินเสียงแบบนี้ของมันแล้วใจก็อุ่นวาบทุกที



“ไหนๆ ก็ไหนแล้ว ผมมีอีกเรื่องจะสารภาพ”



“นี่มึงยังหลอกอะไรกูอีก...ห๊ะ?”



ดวงตากลมแดงฉ่ำน้ำจ้องมองอีเอ็มมี่อย่างคาดคั้น



“คือผม...”



“อึก...อะไรเล่า?”



“ผมไม่ได้เป็นตุ๊ด”



พี่แมนถึงกับลืมสะอื้น จ้องหน้าตุ๊ดตรงหน้าอย่างสับสน มันเป็นตุ๊ดที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่ตุ๊ด แต่มันเป็นตุ๊ดนะ!



“อะไรนะ?”



“ผมบอกว่าผมไม่ได้เป็นตุ๊ด ผมเป็นผู้ชาย”



“นี่มึง...”



พี่แมนหายใจหอบเหมือนในอกจะปะทุเดือดด้วยอารมณ์โกรธขึ้นมาอีกรอบ



“นี่มึงหลอกกูว่ามึงเป็นตุ๊ดมาตลอดเลยเหรอ?!”



กูไปหลอกมึงตอนไหนวะ? จำได้ว่ากูอธิบายเท่าไหร่มึงก็ไม่ฟังเองนะ



เอ็มคิดพลางทำหน้าเหวอ ในขณะที่อีกคนพยายามประมวลผลด้วยภาวะสมองขั้นสุด ตอนสอบโอเน็ตกูยังไม่มึนขนาดนี้เลยนะ!



“มึงไม่ได้เป็นตุ๊ด?”



“อาฮะ”



“งั้นใครเป็น? กูเหรอ?”



พี่แมนเอานิ้มจิ้มจึ้กที่อกตัวเอง ในขณะที่เอ็มขำพรวด พี่แมนเห็นอย่างนั้นก็สะบัดตัวทำท่าจะหนีไปอย่างทนไม่ได้ แต่เอ็มก็มือไวคว้าเอวหมับไว้ได้เสียก่อน



“ไม่มีใครเป็นตุ๊ดทั้งนั้นแหละครับ”



“กูไม่อยากคุยกับมึงแล้ว กูปวดหัว! ปล่อยกูนะ!”



“พี่แมนก็เลิกโกรธผมก่อนสิครับ”



“นี่มึงต่อรองเหรอ? อย่าให้กูต้องใช้กำลังนะ”



แกนสุดโหดทั้งดิ้นทั้งเหวี่ยงแขน แต่อีกฝ่ายก็หลบเลี่ยงอย่างสุดชีวิต



“อย่าโกรธกันเลยครับ ผมไม่ชอบเลยเวลาพี่แมนเมินผม ดีกันเถอะนะ?”



“กูไม่มีวันยกโทษให้มึงหรอก!”



เอ็มจับตัวคนดื้อให้หันมาเผชิญหน้าก่อนจะตีหน้านิ่งเอ่ยท้าอย่างเป็นต่อ



“งั้นพี่แมนกล้าพูดไหมล่ะครับว่าพี่เกลียดผมน่ะ?”



ไม่มีทาง...แฟนกูเค้ารักกูจะตาย!



“เออ! กูเกลียดมึง!!”



แกนคณะเธอจัดให้ชัดถ้อยชัดคำ เล่นเอาเอ็มเหวอแดก พี่แมนเลยใช้จังหวะนี้เตะเจาะยางไปเต็มแรงแล้ววิ่งหนีออกจากห้อง ฝ่ายเอ็มที่กุมแข้งหน้าเบี้ยวก็รีบคลานกระดึ๊บๆ เป็นหนอนชาเขียวเพื่อโผล่หน้ามามองแผ่นหลังเล็กๆ วิ่งดุ๊กๆ ไปจนเกือบสุดทางเดิน



“ถึงผมจะหลอกพี่หลายเรื่อง แต่ที่ผมรักพี่น่ะเป็นเรื่องจริงนะ!!”



เอ็มตะโกนลั่นสุดเสียง หยุดขาพี่แมนได้อย่างชะงัด แต่ก็เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นก็ที่ท่านแกนฯ เธอจะก้าวอาดๆ เดินลงจากชั้น 7 ไปโดยไม่สนใจรอลิฟต์



.

.

.



“กูชักจะเบื่อหน้ามึงแล้วนะไอ้พี่จิ๋ม”



“กูชื่อฉิม ไอ้เหี้ยงอก!”



รุ่นพี่ปี 5 ตวาดใส่รุ่นน้องตัวแสบที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่สายตายังไม่ละไปจากรุ่นน้องปี 3 ที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนห่างไปไม่ไกลในโรงละครของมหาวิทยาลัยที่แก๊งค์สถาปัตย์ที่ยึดพื้นที่ตรงนี้ฝึกซ้อมละคร



ไอ้น้องโฟนที่นั่งอยู่ข้างเพื่อนตัวเองนั่งทำหน้าเหมือนโดนยาเบื่อมาตั้งแต่ถูกลากมาซ้อมละครพร้อมกับไอ้ตัวการเมื่อครู่ อยากจะลุกหนีก็ทำไม่ได้เพราะไอ้บ้านั่นมันขู่ไว้ว่าอยู่นอกสายตามันเมื่อไหร่มันจะลากไปมิดีมิร้ายทันที และก็นั่นแหละ...ไม่ใช่ว่าไม่เคยลองหนีหรอกนะ แต่มันไม่สำเร็จสักครั้งไงเลยต้องมานั่งให้มันมองเหมือนหมาเลียกระดูกอยู่แบบนี้



“นี่พี่เคลียร์กับมันรู้เรื่องยัง?”



พี่เงิบถามขึ้น เสือกระยะประชิดจนจำเลยร่วมหูกระดิกมองตาขวาง แต่พี่เงิบก็ถือว่ากูเป็นรุ่นพี่ กูมีสิทธิ์เสือก!



“ก็พอจะรู้เรื่องอ่ะนะ ตอนนี้ก็จีบๆ อยู่”



“จีบยังไงวะ?”



“ใช้หัวไง”



แกนปี 3 สะบัดมองหน้าไอ้รุ่นพี่อย่างนึกค้าน ไอ้ที่มึงทำคือลากกูไปคอนโดมึงแล้วก็ขยี้กูโดยไม่พูดไม่จานี่มันใช้หัวตรงไหนของมึงวะ?



“หัวอะไรของพี่วะ?”



“ก็หัว***ไง”



“ไอ้เหี้ย!!”



จำเลยร่วมสุดทน ด่าไอ้รุ่นพี่ปากหมาหน้าแดงเถือก ฝ่ายพี่ฉิมก็ยิ้มมุมปากอย่างได้ใจที่ยั่วเมียจนปรี๊ดแตกหลังจากชักสีหน้าเหม็นเบื่อใส่มันมาหลายชั่วโมง



“พวกมึงไปจีบกันไกลๆ ได้ไหม? กูรำคาญ”



ประโยคคำสั่งที่มาในรูปประโยคขอร้องแบบห้ามปฏิเสธหยุดอาการกระฟัดกระเฟียดของไอ้น้องโฟนได้ผลชะงัด พี่แมนที่ยืนมองการแสดงบนเวทีอยู่ใกล้ๆ ส่ายหัวอย่างนึกหมั่นไส้ รู้งี้ไม่จับไอ้โฟนเสิร์ฟไอ้พี่ฉิมซะก็ดี มาจีบกันให้กูแสลงใจอยู่ได้!



“อิจฉาล่ะซี้~ อิจฉาก็รีบคืนดีก็เมียซะทีสิคะ พี่แมนขา~ เอ็มมี่คิดถึงพี่แมนนะค้า~”



พี่งอกเอ่ยล้ออย่างสนุกปาก แต่พอเพื่อนรักเท้ากระตุกเตะเก้าอี้ใกล้ๆ ล้มกลิ้งไป 3 ตลบก็ทำให้ทุกคนเข้าสู่สภาวะใบ้แดกได้อย่างเฉียบขาด



คิดถึงเหี้ยอะไร? วันนี้มันยังไม่โทรมาง้อกูเลยเนี่ย!



Rrrrrrrr




พูดไม่ทันขาดคำไอโฟนพี่แมนก็สั่นกึกๆ อยู่ในกระเป๋า แกนคณะล้วงขึ้นมาอย่างมีมาดแต่ชื่อที่โชว์กลับไม่ใช่คนที่อยากได้ยินเสียง แต่เป็นเบอร์แปลกที่ไม่รู้จัก พี่แมนชั่งใจอยู่พักใหญ่แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะกดรับ



“ฮัลโหล”



‘ยังรักกับเมียดีอยู่ไหม? เพื่อนแมน’



“มึงเป็นใคร?”



‘อะไรกัน? แมนจำเราไม่ได้เหรอ? เสียใจจังนะ’



เสียงจากปลายสายยียวนจนพี่แมนรู้ได้ว่ามันไม่ได้มาดีแน่ แกนคณะปี 4 ส่งสายตาให้สองสมุนอย่างเป็นอันรู้กันว่าอาจมีเรื่องให้ต้องลงมือกันอีกแล้ว



“มึงเป็นใคร? กูไม่มีเวลามาล้อเล่นกับมึงหรอกนะ”



‘ไม่มีเวลาให้เรา แล้วพอจะมีเวลาให้น้องเอ็มมี่ เมียแมนบ้างรึเปล่าล่ะ?’



‘โอ๊ย!!’




เสียงที่สองที่ลอดเข้ามาในสายทำเอาพี่แมนใจกระตุก เพราะช่วงนี้มันโทรมาง้อเขาเกือบทุกวันก็เลยจำเสียงมันผ่านสัญญาณโทรศัพท์ได้ขึ้นใจ



“มึงทำอะไรเมียกู?!”



‘จุ๊ๆๆ แมนนี่พูดไม่เพราะเลย ถ้าทำให้เราไม่พอใจล่ะก็...’



‘อ๊ากก’




“มึงอย่าทำอะไรเมียกูนะ!!”



เสียงหัวเราะลอดผ่านปลายสายมาอย่างพออกพอใจเมื่อได้ยินแกนสถาปัตย์ตวาดด้วยเสียงร้อนรน พี่งอกกับพี่เงิบสั่งให้หยุดการซ้อมแล้วเรียกรวมปี 4 อย่างเตรียมพร้อม ในขณะที่ไอ้โฟนที่อยู่ใกล้ๆ ก็สั่งให้ปี 3 เตรียมหาอาวุธเช่นกัน



‘แค่นิดหน่อยน่า...เจ็บน้อยกว่าตอนมึงกระทืบกูจนนอนโรงบาลเป็นเดือนตั้งเยอะ’



“ไอ้เหี้ยภูมิ!”



‘หึ...จำกันได้ซักทีนะ’



“มึงต้องการอะไร?”



‘เดี๋ยวกูจะส่งแผนที่ไปให้ มาหากูซะ’



“ได้...แค่นั้นใช่ไหม?”



‘แค่นั้นแหละ...แต่มึงต้องมาคนเดียวนะ ถ้ากูรู้ว่ามึงเล่นตุกติกล่ะก็...รอรับชิ้นส่วนเมียมึงได้เลย!’



“ตกลง...โรคจิตอย่างมึงน่ะ แค่กูคนเดียวก็พอแล้ว”





โปรดติดตามแอ๊บต่อไป




Talk~
คนปากแข็งใจอ่อนกำลังจะไปช่วยเมียแล้ว!!
อย่าเพิ่งตายก่อนนะอีเอ็มมี่

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ papapajimin

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 294
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
ตอนหน้าจะมีบู๊ไหม
พี่แมนรีบไปช่วยเร็ว เอ็มเจ็บมาเยอะมากจริงๆ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
พี่แมนคนโหด รีบๆๆไปกระทืทไอภูมิเลย
กล้าจับเอ็มมี่ไปทรมาน เอาใจจมดินเลย

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ลุยโลดหลานแมน เอาเมียกลับมาให้ได้  :m16:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
เจ็บตัวตลอดเลยเอ็มมี่  :mew5:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
อ้าวว อีเอ็มมี่ จะตายไหมนั้น 5555

ออฟไลน์ kokoro

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +138/-2
พี่แมน ใจแมนมากค่ะ
รับไปช่วยเมียด่วน

ออฟไลน์ rockiidixon666

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 760
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-3
มั่นใจในความเป็นพี่แมน มือทีนหนักขนาดนี้ กล้าเล่นกับพี่แมนนี่คงจองศาลาไว้แล้วสินะ หึหึ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
ตอนใหม่จงมาๆๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ missredlip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
แอ๊บที่ 25: ปล่อยให้เป็นหน้าที่พระเอก



แผนที่ที่ถูกส่งเข้าไอโฟนพี่แมนบอกตำแหน่งโกดังเก็บสินค้าของบริษัทผลิตเสาไฟฟ้าแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไปไม่ไกลนัก แต่เพราะแถวนี้เป็นแถบชานเมือง บ้างก็มีนา บ้างก็เป็นที่ดินว่างเปล่ามีหญ้ารกชัฏ แถมตอนกลางคืนก็มืดมากจนเป็นอีกหนึ่งจุดที่อันตรายไปง่ายๆ และจะยิ่งอันตรายมากขึ้นอีกถ้าแกนปี 4 ตัดสินใจจะไปคนเดียวตามข้อเสนอของมัน



“กูจะไปคนเดียว”



คนพูดยืนยันหนักแน่น มองหน้ารุ่นพี่รุ่นน้องและเพื่อนฝูงที่ยืนรายล้อมอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องที่ต้องกังวล แต่คนอื่นไม่เห็นด้วยโดยเพราะสมุนซ้ายขวาอย่างไอ้งอกและไอ้เงิบ



“มึงไปคนเดียวไม่ได้หรอก มันแค้นมึงมากนะ มึงกระทืบมันขาหักเข้าโรง’บาลไปเป็นเดือนๆ แถมเรื่องที่มันทำก็รู้ถึงหูอธิการ ถึงพ่อมันใหญ่แค่ไหนก็ช่วยให้มันพ้นรีไทร์ไม่ได้อยู่ดี”



“ถ้ามันมาคนเดียว มึงก็พอจะสู้ได้หรอก แต่ดูแล้วแบบนี้...มันก็คงเรียกมึงไปรุมกระทืบนั่นแหละ”



สองสมุนช่วยกันวิเคราะห์สถานการณ์เพื่อพยายามโน้มน้ามหัวหน้าแก๊งค์ แต่แกนคณะปี 4 ก็นั่งทำหน้าเมินเฉยเหมือนสิ่งที่ได้ยินเป็นสิ่งที่คาดเดาอยู่แล้ว



“กูรู้น่าว่ามันคิดจะทำอะไร?”



“รู้แล้วมึงก็ยังจะไปคนเดียวอีกเหรอ?”



“ก็ถ้ากูไม่ยอมให้มันกระทืบ คนที่โดนก็เป็นเมียกูน่ะสิ”



หมู่คณะเงียบไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่พี่ฉิมผู้ซึ่งดำรงชั้นปีสูงสุดก็ยังคัดค้านอยู่ดี



“มันเสี่ยงเกินไป ไอ้ภูมิแม่งบ้า มันอาจจะเอามึงถึงตายก็ได้”



“ถ้าเป็นไอ้โฟนโดนจับตัวไปแบบนี้ พี่จะทำยังไง? จะเสี่ยงพาพวกไปแล้วยอมให้มันเชือดเมียพี่รึเปล่า?”



สุดท้ายพี่ฉิมก็ต้องจำนน แต่คนโดนพาดพิงก็มิวายสอดปากขึ้นมาแย้งไม่ได้



“ผมไม่โง่ให้โดนจับไปง่ายๆ เหมือนเมียพี่หรอกน่า”



สายตาคมกริบตวัดมองมาที่คนเป็นรุ่นน้องให้ได้สะดุ้งเฮือก



“มึงก้าวร้าวเมียกูอีกแล้วนะ”



แกนปี 4 พูดเสียงเย็น แสดงความโกรธได้เฉียบขาดจนไอ้น้องโฟนต้องก้มหน้าพูดขอโทษเสียงแผ่ว ไอ้ที่ได้ผัวมาประดับชีวิตนี่ถือว่าพี่แมนเธอยังปรานีอยู่หรอกนะ



“ไม่ต้องกลัวนะ โอ๋ๆ”



“อย่ามายุ่งน่า!”



พี่ฉิมที่ฉวยโอกาสโอบหัวน้องโฟนเข้ามาซบบ่าเพื่อปลอบใจให้หายกลัว ก็ถูกเจ้าตัวผลักกลิ้งไปกองกับพื้นก่อนจะเดินหนีไปอยู่อีกทาง



“ยังไงพวกกูก็ต้องตามไป จะอยู่ในระยะห่างมากพอที่พวกมันจะไม่รู้ตัวก็แล้วกัน”



พี่งอกสรุป ซึ่งพี่แมนก็พยักหน้าเห็นด้วยตามนั้น ก่อนที่ต่างคนจะแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง โดยที่พี่งอกกับพี่เงิบรั้งไหล่หัวหน้าแก๊งค์ของตัวเองไว้ก่อน



“กูให้ได้มากสุดแค่กระดูกหักนะ”



พี่เงิบสั่งเสียงจริงจัง



“ไม่รับปากได้ไหมวะ?”



“ไม่ได้...มึงอยากให้อีเอ็มมี่มันเป็นหม้ายรึไง?”



พี่งอกยกชื่อเมียเพื่อนมาอ้าง ซึ่งเจ้าตัวก็รับคำด้วยเสียงหัวเราะต่ำแล้วหยิบกุญแจฟีโน่คู่ใจขึ้นมาควงเล่น



“นั่นสินะ”



แกนปี 4 ยิ้มสร้างความมั่นใจก่อนจะตบไหล่เพื่อนซี้คนละทีแล้วก้าวคร่อมฟีโน่ไขกุญแจและบิดออกไป ตามหลังห่างๆ ด้วยทั้งรถมอเตอร์ไซค์และรถยนต์ของชาวคณะ พอเลี้ยวออกจากถนนใหญ่พี่แมนก็ส่งสัญญาณมือให้หยุดตามเพียงเท่านี้



พี่ฉิมมองสถานการณ์รอบด้านด้วยความหนักใจ ทางที่ใช้รถเข้าไปได้มีทางเดียว ด้านหลังนั่นเป็นทุ่งนามืดๆ เลยออกไปอีกไกลหน่อยถึงจะเป็นโรงงานและชุมชน แกนปี 5 หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไล่เบอร์แล้วโทรออกอย่างใคร่ครวญดีแล้ว



“ฮัลโหล...โฉมเหรอ? พ่อกลับมารึยัง?”



.

.

.



 ฟีโน่คู่ใจจอดไว้หน้าโกดังสุดท้ายของบริษัทเสาไฟฟ้าที่ว่า พี่แมนก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปด้านในที่มีแสงไฟเปิดอยู่อย่างไม่นึกหวั่นเกรง เมียรักของเขาถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้ นอกจากรอยช้ำนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็ไม่มีอาการบาดเจ็บอะไร เห็นอย่างนั้นแล้วก็สบายใจได้ไปหนึ่งเปราะ



“มาแล้วเหรอ? คิดถูกแล้วล่ะนะที่ให้เพื่อนรออยู่ข้างนอกนั่นน่ะ”



พี่แมนหรี่ตาลง พูดอย่างนี้แสดงว่ามันมีคนคอยดูสถานการณ์ด้านนอกด้วยสินะ แกนปี 4 กวาดสายตาไปรอบๆ นอกจากไอ้ภูมิแล้วยังมีคนของมันอีก 5 คน อาวุธครบมือด้วย



“พี่แมน...มาคนเดียวจริงๆ เหรอ?”



“อืม...ก็มันขู่จะเชือดมึงนี่ มึงนั่นแหละ...ทำอีท่าไหนถึงโดนมันจับตัวมาได้เนี่ย?”



เอ็มก้มหน้านิ่งเมื่อถูกถาม ไอ้พี่ภูมิที่อยู่ข้างๆ ได้ยินดังนั้นเลยกลั้วเสียงหัวเราะแล้วตอบให้แทน



“ก็แค่ส่งคนไปเคาะประตูห้องแล้วบอกว่า ‘น้องเอ็มมี่ครับ...พี่แมนให้มาเรียกไปพบ’ เมียมึงก็รีบเดินตามคนของกูต้อยๆ ขึ้นรถมาให้กูจับมัดถึงนี่แล้วล่ะ”



พี่แมนได้ยินดังนั้นก็อยากจะหน้ามืดเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด ถ้ารอดกลับไปได้ต้องเอาน้ำมันตับปลา โอเมก้าสามกรอกปากมันเช้ากลางวันเย็นซะแล้ว



“แล้วมึงล่ะ เรียกกูมาต้องการอะไร?”



ไอ้พี่ภูมิเดินจากข้างตัวเมียพี่แมนขยับเข้ามาใกล้ มันฉีกยิ้มเป็นมิตรแบบที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่จริงใจ ก่อนจะปล่อยหมัดกระแทกท้องพี่แมนดังอั้กแบบไม่ออมแรง แต่แค่นี้ไม่ทำให้หัวหน้าแก๊งค์ปี 4 ล้มได้ เจ้าตัวคว้าแขนศัตรูไว้ด้วยมือข้างหนึ่งก่อนจะง้างหมัดเตรียมกระแทกหน้าไอ้โรคจิต



“อื๊อออออออ”



หมัดพี่แมนชะงักกึกด้วยเสียงของตัวปัญหา พี่แมนใช้หางตามองคุณแฟนที่ถูกมีดจ่อแนบคอแล้วก็ได้แต่กำหมัดให้แน่นขึ้น มองสายตาเป็นต่อของไอ้ภูมิอย่างเครียดแค้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องยอมให้ไอ้ภูมิมันหลังแหวนใส่หน้าจนล้มลงไปกองกับพื้น



“พี่แมน!”



เอ็มร้องเสียงหลงเมื่อเห็นภาพนั้น แต่ยิ่งมันร้องออกมาด้วยความเป็นห่วง ไอ้พี่ภูมิก็ยิ่งรู้สึกฉุนจนห้ามเท้าไม่ให้เต็มอัดเข้ากับท้องน้อยพี่แมนไม่ไหว



“เพราะมึง...กูเลยต้องนอนโรงบาลตั้งเป็นเดือน”



“อึก!”



พี่แมนยกมือขึ้นมาป้องกันไปหน้ากับศีรษะของตัวเองได้ทันก่อนที่ฝ่าเท้านั้นจะกระทืบลงมา



“เพราะมึง...เรื่องมันเลยแดงจนกูโดนไล่ออก”



“อึก! อึก!”



“พี่ภูมิ! พอแล้ว!!”



“พอเหรอ?! ตอนผัวมึงซ้อมกู มึงเคยร้องห้ามแบบนี้บ้างไหม?!”




เอ็มได้แต่มองคนบนพื้นอย่างสงสาร ถึงพี่แมนจะถึกแค่ไหนแต่โดนไปขนาดนั้นก็หมดสภาพได้เหมือนกัน ทั้งเนื้อทั้งตัวคนตัวบางเปรอะไปด้วยฝุ่น ที่หัวกับมุมปากมีเลือดไหลออกมาเป็นระยะ แต่ที่ร้ายกาจกว่านั้นคือไอ้พี่ภูมิมันหยิบท่อนเหล็กยาวขึ้นมาควงเล่นในมือ



“และเพราะมึง...อีเอ็มมี่มันถึงได้หลอกใช้กูเป็นเครื่องมือให้มึงหึงมัน ทั้งๆ ที่กูจริงจังกับมันแค่ไหนมึงรู้ไหม?!”



ผัวะ!



“อ๊ากกกกกกกก”



“พี่แมน!!”




แกนคณะกุมหน้าแข็งตัวเองบิดตัวไปมาอย่างเจ็บปวด เอ็มแทบน้ำตาร่วงเมื่อเห็นคนรักถูกทำร้ายโดยที่มันช่วยอะไรไม่ได้ แถมมันยังเป็นต้นเหตุอีกต่างหาก



“ถ้าพี่ภูมิโกรธผมก็ลงกับผมเซ่!”



“เดี๋ยวมึงจะได้สนุกกับกูทั้งคืนแน่ อีเอ็มมี่!”



“อย่า...อย่าทำเมียกู”



แกนคณะที่แทบจะหมดแรงพูดเอ่ยห้าม ยิ่งเห็นสายตาเป็นห่วงที่เหยื่อทอดมองกันก็ยิ่งทำให้พี่ภูมิรู้สึกโมโหจนทนไม่ได้ ไอ้โรคจิตจึงหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องตนเอง ทั้ง 5 คนจึงกลุ้มรุมเข้าไปแล้วจัดการลงไม้ลงมือกับคนที่นอนอยู่บนพื้นแบบไม่ยั้งเท้า



“พอแล้ว...พี่ภูมิพอเถอะนะ ผมขอโทษ ผมขอโทษ”



เอ็มอ้อนวอน แต่คนโรคจิตก็ได้แต่ยิ้มเยาะอย่างสมเพช



“ขอโทษเหรอ? เอ็มมี่รู้ไหมว่าพี่ชอบเรามากแค่ไหน? แต่เรากลับหลอกใช้พี่ ให้ความหวังพี่!! แล้วก็ไปมีความสุขกับมันหลังจากทำร้ายพี่จนปางตาย! เล่นตลกกับความรู้สึกคนอื่นน่ะมันสนุกมากใช่ไหม?!!”



“อั้ก!!”



ถ้ามากกว่านี้ พี่แมนได้ตายอยู่ที่นี่แน่!



“ผมขอโทษนะพี่ภูมิ ฮือ...ปล่อยพี่แมนไปเถอะนะ ผมขอร้อง”



“ขอร้องเหรอ?!!”



โครม!!



เก้าอี้ที่เอ็มนั่งอยู่ถูกถีบไปไกลพอสมควร พี่แมนใช้จังหวะนั้นคว้าท่อนเหล็กที่กำลังจะฟาดลงมาแล้วพลิกข้อมือฉวยอาวุธมาเป็นของตัวเองก่อนตวัดท่อนเหล็กกวาดขาพวกมันเรียงตัวจนล้มไป พี่แมนใช้จังหวะนี้กลิ้งตัวไปคั่นระหว่างไอ้ภูมิโรคจิตกับเมียตัวเองแล้วชี้เหล็กใส่หน้าตัวบงการ



“กูให้มึงกระทืบกูได้ แต่ไม่ได้หมายความว่ามึงจะทำอะไรเมียกูได้นะ”



คนโดนชี้หน้าได้แต่หัวเราะเหอะอย่างไม่นึกกลัวคำขู่



“คนจะยืนไม่ไหวอย่างมึงจะทำอะไรกูได้ ห๊ะ?”



“ก็ทำให้มึงไปนอนโรงบาลอยู่เป็นเดือนแล้วก็โดนไล่ออกไง”



“ไอ้เหี้ยแมน!”



“ได้แล้วพี่แมน!”




ไอ้ภูมิชะงักกับเสียงบอกของอีเอ็มมี่ คนด้านหลังสลัดตัวหลุดจากเชือกที่มัดมันไว้มาเกาะหลังพี่แมน เพราะแกนคณะแอบส่งมีดให้มันตอนเอาตัวมาบังไว้เมื่อครู่ ส่วนเจ้าตัวก็หยิบไอโฟนที่ซ่อนไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มมุมปาก



“คิดว่าโทรไปแล้ว พรรคพวกมึงจะมาช่วยทันรึไง?”



แกนคณะมองลูกน้องของไอ้โรคจิตที่ลุกขึ้นมาทีละคนแล้วก็ได้แต่ถอนใจ



“ใครว่ากูจะใช้โทรล่ะ?”



ฟึ่บ!!



เพล้ง!




ไอโฟนเครื่องหนักถูกขว้างไปในระยะเข้าหน้าไอ้พี่ภูมิ แต่มันก้มตัวหลบทัน เป้าหมายเลยเปลี่ยนไปเป็นหลอดไฟสีส้มเพียงหนึ่งเดียวที่เปิดอยู่ หรือจะพูดให้ถูกคือมันเป็นเป้าหมายของพี่แมนตั้งแต่แรกแล้วนั่นแหละ



ไอ้พี่ภูมิพยายามกะพริบตาให้ชินกับความมืด ก่อนจะล้วงเอามือถือตัวเองมากดเปิดส่องไปยังจุดที่สองผัวเมียอยู่เมื่อครู่ แต่กลับไม่มีใครอยู่ตรงจุดนั้นแล้ว ไอ้พี่ภูมิส่องไฟไปทั่วทั้งโกดังแต่ก็เหลือเพียงเสาไฟฟ้ากับลูกน้องของเขาเท่านั้น



“มันหนีไปแล้ว ขาเจ็บแบบนั้นไปได้ไม่ไกลหรอก รีบตามเร็ว!”



ไอ้โรคจิตสั่งลูกน้องก่อนจะวิ่งนำเพื่อไล่ตามแกนคณะกับเมียของมันซึ่งคงจะหนีออกไปได้ไม่ไกลนัก พอเสียงฝีเท้าห่างออกไปแล้ว พี่แมนกับแฟนของเขาที่ซ่อนตัวอยู่หลังกองเสาไฟฟ้าก็ได้แต่ถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก



“ดีนะที่มันโง่เหมือนมึง ไม่ได้ฉลาดเหมือนกู”



“อย่าเพิ่งด่ากันเลยครับ รีบหนีก่อนเถอะ เดี๋ยวมันเอะใจย้อนกลับมาก็ไม่รอดกันพอดี”



“อืม...โอ๊ย!”



พอพี่แมนจะลุกขึ้น ขาขวาข้างที่ถูกเหล็กตีใส่เมื่อครู่ก็เจ็บร้าวจนยืนไม่ไหว ไอ้ที่ฝืนไว้เมื่อครู่ก็เพราะแรงฮึดที่เมียตกอยู่ในอันตรายล้วนๆ



“ให้ผมอุ้มนะ”



คนพูดทำท่าจะช้อนตัวพี่แมนขึ้นอุ้ม แต่ก็โดนพี่แมนใช้ขาข้างที่เจ็บยันโครมออกไปซะก่อน



“ไม่เอา!”



“พี่แมนง่ะ งั้นจะหนีไปได้ไงเล่า”



“อีหื่น อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงจิ้นอะไรไว้ในหัว จะอุ้มกูเหมือนเจ้าสาวนี่คืออะไร? หันหลังมา!”



เอ็มทำปากยื่นเมื่อสุดที่รักรู้ทันตลอด ก่อนจะนั่งหันหลังให้พี่แมนได้โอบคอขึ้นขี่หลัง มันเดินคลำทางออกมาแล้วหนีไปทางตรงข้ามกับที่พี่ภูมิวิ่งออกไป ทางด้านหลังโกดังนี่เป็นท้องนามืดๆ เอ็มเดินไปตามคันนาด้วยอาการหอบเบาๆ สุดปลายทางเป็นโรงงานขนาดใหญ่ ถ้าเลาะตามรั้วโรงงานออกไปได้ ด้านหน้าจะเป็นแหล่งหอพักและบ้านเช่าที่หนุ่มสาวโรงงานอาศัยอยู่ มีตลาด ร้านค้าและผู้คน...นั่นหมายความรอด



“แฮ่กๆ”



“เหนื่อยก็วางกูลงเหอะ มึงจะหนีไปคนเดียวก่อนแล้วค่อยเรียกคนมาช่วยกูก็ได้”



“ได้ไงเล่า พี่แมนยังไม่เคยทิ้งผมเลย ผมจะทิ้งพี่แมนได้ไง?”



เอ็มกระชับขาพี่แมนให้แนบแน่นขึ้นก็จะกลั้นใจเดินต่อ พอใกล้จะหมดแรงอีกรอบพี่แมนเธอก็จุ๊บลงมาเบาๆ ที่ข้างแก้ม เล่นเอาคนอุ้มหน้าแดงหัวใจสูบฉีดมีแรงฮึดจนเดินออกมาถึงแหล่งชุมชนจนได้ เอ็มวางตัวพี่แมนบนม้านั่งหินหน้าเซเว่นก่อนจะเข้าไปซื้อน้ำเปล่าด้านในมาให้ทั้งตัวเองและพี่แมนดื่ม



“มือถือมึงยังอยู่ไหม?”



“โดนพี่ภูมิยึดไปแล้วครับ ดีที่เขาไม่ยึดกระเป๋าตังค์ไปด้วย”



สรุปได้ว่าพวกเขาสองคนยังติดต่อใครไม่ได้ พอพักจนหายเหนื่อยแล้วหาตู้โทรศัพท์โทรหาตำรวจก็แล้วกัน ระหว่างที่พี่แมนกำลังผ่อนลมหายใจและดื่มน้ำดับกระหาย เอ็มก็ลงมานั่งคุกเข่าข้างหน้าแล้วยกขาขวาอีกฝ่ายขึ้นมาดูอย่างทะนุถนอม



“เจ็บมากไหมครับ?”



“เจ็บสิ สงสัยจะหัก”



“ขอโทษนะครับ เพราะผมแท้ๆ เลย”



คนเจ็บแอบยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนหมาสำนึกผิด พอเป็นแบบนั้นแล้วพี่แมนก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวมันอย่างเอ็นดู



“ทีหลังก็อย่าโง่ให้ใครจับตัวไปได้สิ กูเป็นห่วงแทบแย่แหนะ รู้ไหม?”



เอ็มคว้ามือที่ลูบหัวตัวเองอยู่ลงมาแนบแก้มอย่างรักใคร่



“พี่แมนหายโกรธผมแล้วใช่ไหมครับ?”



คนเป็นรุ่นพี่กะพริบตาปริบๆ เออ...กูโกรธมันอยู่นี่หว่า! พอนึกขึ้นได้เจ้าตัวก็พยายามดึงมือออกแต่ไม่รู้มันไปอัพสกิลมือกาวมาจากไหนถึงได้ดึงไม่หลุดเสียที



“อย่าโกรธเลยนะครับ โดนพี่แมนเมินใส่ ผมทรมานจะแย่”



อดีตเมียตุ๊ดพูดเสียงอ้อน ช้อนตาลูกหมามองชวนให้ใจสั่น พี่แมนต้องกลั้นใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะใจอ่อนกับท่าทางแบบนี้ของมันอีกแล้ว



“สมน้ำหน้า”



คนตัวบางแสร้งมองไปทางอื่น ทำปากงุบงิบด่าด้วยเสียงแผ่วๆ อย่างน่ารัก ทำเอาคนง้อได้ยิ้มออกเมื่อรู้ว่าคุณแฟนไม่ได้ใจแข็งเสียเท่าไหร่



“ยังจะมายิ้มอีก! อีตุ๊ด...ไม่ใช่สิ...ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว มึงจะให้กูบอกคนอื่นยังไงว่ากู...กูเป็น...”



“ก็ไม่ต้องบอกสิครับ ให้คนอื่นเขาเข้าใจว่าผมเป็นเมียพี่นั่นแหละ ไม่เป็นไรหรอก”



พี่แมนมองสายตาอ่อนโยนของผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก



“พี่แมนทั้งรักทั้งเป็นห่วงผมจนยอมเจ็บตัวขนาดนี้ แค่โดนคนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นตุ๊ดน่ะเรื่องเล็กน้อยจะตายไป ให้เรารู้ความจริงกันแค่สองคนก็พอเนอะ?”



“แต่ว่า...”



“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ ถ้าทำแบบนี้พี่แมนก็จะรู้สึกแย่น้อยลงและให้อภัยผมได้ ใช่ไหมครับ? นะ?”



คนตัวบางนิ่งเงียบไปก่อนจะก้มหน้าลงซ่อนสีหน้าไว้ มือที่โดนกุมไว้บีบตอบคนเป็นแฟนก่อนจะโน้มตัวลงโอบคอมันไว้ ซุกหน้าลงกับไหล่กว้างของอีกฝ่ายด้วยใบหูแดงเรื่อ



“กู...ไม่เคยเข้าใจตัวเองนักหรอกนะ ว่าทำไมถึงรักตุ๊ดอย่างมึงได้”



ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ใช่ตุ๊ด!



คนโดนกอดนึกค้านในใจ แต่พอรู้สึกถึงหยดน้ำชื้นๆ ตกกระทบไหล่แล้วก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ



“แต่วันนี้...เหมือนจะรู้คำตอบขึ้นมา...อึก...นิดนึง”



คนถูกชมแบบอ้อมโลกยกยิ้ม โอบร่างคนเข้มแข็งแต่หวั่นไหวง๊ายง่ายเมื่อเป็นเรื่องของเขาเข้ามาในอ้อมกอดอบุ่นแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า



“คำตอบคืออะไรอ่ะ? บอกผมมั่งสิ”



“อีโง่...คิดเองสิ!”



เอ็มหัวเราะ ในขณะที่พี่แมนนึกด่ามันในใจต่อไปอีกหลายประโยค พอไถหน้าซับน้ำตากับไหล่มันจนพอใจแล้วก็ผละออกมาให้เมียรักได้เห็นตาแดงๆ จมูกแดงๆ เหมือนลูกกวาง



“ดีกับเมียนะครับ เมียสำนึกผิดแล้วนะ”



นิ้วก้อยของอีคนที่เรียกตัวเองว่าเมียยื่นออกมาตรงหน้า ชวนให้นึกถึงภาพตัวเองที่เคยยื่นให้มันเพื่อขอคืนดีที่บ้านของมันเมื่อตอนทำกีตาร์ของมันพัง ตอนนั้นเขาจะดูทั้งเท่ห์ทั้งอบอุ่นเหมือนมันในตอนนี้รึเปล่านะ?



“อื้ม...ถ้าโกหกอีก กูจะทิ้งมึงไปมีเมียใหม่จริงๆ ด้วย!”



แล้วนิ้วก้อยเล็กๆ ของสุดโหดประจำมหาลัยก็ยื่นออกมาเกี่ยวไว้กับของคนตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มเปี่ยมสุขของคนทั้งสองคนที่ส่งให้กันและกัน







โปรดติดตามแอ๊บต่อไป



Talk~~~~
หน้าที่พระเอกคือโดนจับเป็นตัวประกัน
ส่วนหน้าที่นายเอกคือตามไปตื้บผู้ร้ายแล้วพาหนีออกมา โถๆๆๆ

ออฟไลน์ papapajimin

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 294
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
ชอบความสลับกัน พระเอกไม่จำเป็นต้องบู๊เก่งเสมอไป
โดนจับบ้างก็ด้ายยยย ดีใจที่สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกาน

ออฟไลน์ rockiidixon666

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 760
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-3
พีแมนก็ยังจะเรียกเอ็มว่าตุ๊ดอีก 5555 นางก็บอกไปตั้งแต่แรกๆแล้วนะว่าไม่ได้เป็นตุ๊ด  :katai4:

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ตอนหน้าหนีให้รอดทั้งคู่นะ เอาใจช่วย  :กอด1:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ inginggist

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 1
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
อยากเห็นเอมมี่โชว์แมนมั่งเลย5555555

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ใช่เลยแบบนี้เลย
มีเเมนคนเถื่อนโหดรักเมียตุ๊ด(ถึงเอ็มมี่จะเถียงในใจก็เตอะ) ห้ามลงไม้ลงมือเมียพี่แมนน่ะ พี่แมนขาหักไปเลย อิอิ

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ missredlip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
แอ๊บที่ 26: เฝือก



“พี่ฉิมเนี่ยนะ...ลูกชายผบ.ตร.?”



คนถูกพาดพิงเหล่มองรุ่นน้องตัวแสบเป็นทำนองว่า “มึงมีปัญหาอะไรกับพ่อกู?” ซึ่งสมุนฝ่ายซ้ายของพี่แมนก็ไหวไหล่ตีเนียนเอาตัวรอดไปได้อย่างแถๆ



“ทำไม? กูหน้าตาไม่เหมือนลูกตำรวจตรงไหน?”



ทุกคนในห้อง อันประกอบด้วยแกนปี 4 ที่นอนห้อยเฝือกที่ขาอยู่บนเตียงโรงบาล อีเอ็มมี่ที่นั่งเกาะข้างเตียง ไอ้งอกไอ้เงิบที่นั่งอยู่บนโซฟา และน้องโฟนที่นั่งประกบเตียงพี่แมนอีกด้าน หันมองคนพูดด้วยสายตาแบบเดียวกันเป๊ะ



“ทำไมพ่อมึงปล่อยให้เรียนสถาปัตย์ได้วะ?”



“ก็พี่กูเป็นตำรวจไปคนแล้วไง กูมันลูกคนกลาง เขาเลยปล่อยๆ”



ครอบครัวพี่ฉิมประกอบด้วยคุณพ่อเฉลิมวงศ์ ซึ่งป็นผู้บัญชาตำรวจแห่งชาติคนปัจจุบัน มีคุณพี่ฉลามชล เป็นสารวัตรที่เจริญรอยตามพ่ออยู่ในขณะนี้ และมีคุณน้องโฉมงามผู้กำลังเรียนเอกภาษาฝรั่งเศสอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ส่วนคุณแม่ฉันทนานั้นเป็นคุณครูสอนภาษาไทยให้โรงเรียนชื่อดังย่านลาดพร้าว



“อย่างนี้น้องโฟนของเราก็เป็นสะใภ้ตำรวจน่ะเสะ!”



“เก็บปากไว้ดูดนมเมียเถอะพี่งอก”



ไอ้น้องโฟนด่าเสียงเย็น นับวันชักจะถอดแบบรุ่นพี่ของมันมาทุกกระเบียดนิ้ว แกนปี 3 ก้มหน้าลงเล่นไอโฟนตัวเองอย่างหงุดหงิด ยิ่งอีแกนปี 5 มันกระเถิบเข้ามาจิ้มแขนล้อเลียนก็ยิ่งหงุดหงิด ปิดท้ายด้วยสายตาของแกนปี 4 ที่กวาดมองชาวคณะทีละคนแบบไม่พอใจ



“พวกมึงกลับๆ กันไปซะทีดิวะ กูรำคาญ”



แกนปี 4 เอ่ยไล่ชาวคณะ แค่ต้องมานอนขาเดี้ยงอยู่แบบนี้ก็เซ็งเต็มทนแล้วยังต้องมาฟังพวกมันกัดกันอีก เบื่อ!!



“มึงกล้าไล่ผู้มีพระคุณของมึงเลยเหรอ? ไอ้แมน”



พี่ฉิมลำเลิก เพราะคนที่โทรแจ้งพ่อของเขาคนท่านจัดการเอาคนของท่านมารวบตัวไอ้ภูมิและพวกไปได้หลังจากที่ไอ้แมนและเมียมันหนีออกไปได้แล้วก็คือเขา คนที่พาไอ้แมนกับเมียมันหามส่งโรงบาลเมื่อคืนก็คือเขา คนที่กระซิบพี่ฉลามให้ยัดข้อหาไอ้ภูมิให้หนักก็คือเขาอีกนั่นแหละ



“กูก็ผู้มีพระคุณของมึงเหมือนกัน มีเมียนั่งเล่นไอโฟนเป็นตัวเป็นตนนี่เพราะใคร? ห๊ะ? เพราะใคร?!”



สุดโหดย้อน ทำเอาพี่ฉิมต้องเบ้ปากอย่างเถียงไม่ได้ ในขณะที่ไอ้น้องโฟนค้อนขวับใส่รุ่นพี่มันอย่างไม่กลัวตาย



“แล้วผมควรจะจะทดแทนบุญคุณพี่ยังไงดี?”



ไอ้น้องโฟนถามประชด



“ก็ยอมๆ เป็นแฟนมันไปซะ เลิกเล่นตัวซะทีเหอะ กูเดือดร้อน”



“พี่ไม่ได้เป็นฝ่ายถูกกระทำก็พูดได้ดิ!”



ตึ่ง!



พี่แมนเงียบ อีเอ็มมี่ก็เงียบ แอบสบตากันเล็กน้อยพอไม่ให้ใครจับพิรุธได้ ก่อนที่เมียตุ๊ดของแกนคณะจะเปลี่ยนเรื่องไปเสียเฉยๆ



“เอ้อ! พี่ฉิม ได้ยินว่าพี่ยัดยาพี่ภูมิด้วยอ่ะ ทำแบบนี้ไม่ถือว่าใช้อำนาจหน้าที่ในทางมิชอบเหรอ?”



“ใครบอก?”



ลูกชายผบ. ปฏิเสธ



“เค้าเรียกว่าใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่กูชอบต่างหาก!”



สองสมุนของพี่แมนหัวเราะรับมุข ส่วนพี่น้องแกนปี 4 และ ปี 3 นั่งส่ายหัว ในขณะที่อีคนถามกะพริบตาปริบๆ อย่างโล่งอกที่เบี่ยงประเด็นไปได้อย่างเนียนๆ



แกร๊ก!



“ไงมึง?”



ฝูงชนสถาปัตย์ขนาดย่อมๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย VIP ที่ดูแคบไปถนัดตา พอมีคนเยอะขึ้น เสียงมันก็ดังมากขึ้นมาตามลำดับ



“หือ? นางพยาบาลเขาปล่อยพวกมึงมาได้ไงเนี่ย? เขาไม่คิดว่าช่างกลจะมาตีกันในโรง’บาลเหรอ?”



“หมอน่าจะใส่เฝือกที่ปากมึงด้วยนะไอ้แมน เจ็บแล้วก็ทำตัวเป็นคนป่วยหน่อย มันจะได้ดูน่าสงสาร”



“ขากูหักแค่ข้างเดียวนะมึง ตีนซ้ายกูยังใช้ได้นะ”



แกนปี 4 กระดิกเท้าโชว์เป็นการเตือนไอ้พวกเพื่อนที่ถือโอกาสลามปามตอนเขาเพลี่ยงพล้ำ



“รู้อยู่ๆ ขาที่สามก็ยังใช้ได้ ยิ่งขาที่สามนี่ถ้าหักไปอีเอ็มมี่มันเสียใจแย่~”



“ฮิ้ววววววววววววววว”



ไอ้พวกเพื่อนซี้แต่ละตัวส่งเสียงรับเล่นเวฟกันอย่างสนุกสนาน แต่แทนที่คนเป็นเมียมันจะเป็นคนเขิน พี่แมนกลับหน้าแดงแทนมันทั้งที่น่าจะชินกับคำพูดลามกจกเปรตของอีผองเพื่อนพวกนี้ได้แล้ว



“หน้าแดงเลยว้อย~ หน้าที่เขินมันเป็นของเมียเว่ย มึงเป็นผัวอย่าหน้าบางนักสิวะ!”



“พูดมากว่ะพวกมึงอ่ะ กลับไปเรียนกันให้หมดเลยไป!”



“กลับน่ะกลับแน่ แต่ขอเจิมเฝือกพี่แมนก่อนนะฮร้า~”



เพื่อนของท่านแกนทำเสียงแปร๋นได้อย่างน่าตบ ก่อนจะเรียงคิวกันเข้ามาจารึกข้อความไว้บนเฝือกขาวๆ ของคุณแกนด้วยปากกาเคมีทีละคนๆ ด้วยข้อความเด็ดๆ ครีเอทกันสุดติ่ง



‘ผมไม่เล็กนะครับ’



‘เจ็บจุงเบย’



‘รักของพี่เกิดที่รังมดแดง’



‘เมียเป็นตุ๊ด ฉุดมาจากสินกำ’




“นี่เฝือกหรือรถสิบล้อวะ?”

พี่ฉิมมองการกระทำของรุ่นน้องแล้วก็ปวดกบาล รุ่นที่ 47 ถือเป็นรุ่นโหดเหี้ยมที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งคณะมา แต่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นที่ปัญญาอ่อนที่สุดด้วยเหมือนกัน



“ผมอยากเขียนเฝือกพี่แมนบ้างอ่ะ”



คนที่นั่งคลอเคลียคุณสามีภาคทฤษฎีอยู่ข้างเตียง เอ่ยอ้อนด้วยเสียงกระซิบ แต่ดูท่าจะกระซิบดังไปหน่อย ผองเพื่อนพี่ท่านเลยได้ยินกันถ้วนทั่ว



“หนอย...อีเวร! มึงน่ะตัวต้นเหตุทำมันเจ็บเลย ยังจะมาอยากเขียนเฝือก มานี่เลยมึง!”



“เฮ้ย!!”



แก๊งค์ปี 4 แห่งสถาปัตย์พร้อมใจกันยกตัวอีเอ็มมี่ออกจากเก้าอี้ลงมากองกับพื้นท่ามกลางเสียงโวยวายของมัน ไอ้คนที่อยู่ใกล้สุดก็จัดการถอดเสื้อตัวต้นเหตุออกโดยไม่สนแรงดีดดิ้น



“ไอ้ที มึงทำไรเมียกูวะ?!”



แกนคณะผู้พิการชั่วคราวตะโกนด่า ติดที่เฝือกกะไอ้เพื่อนตัวแสบอีกหลายคนมันล็อกแขนล็อกขาไว้ไม่ให้ดิ้นหลุด ดูมัน! นมหกหมดแล้วอีอ่อนด๋อย!



“ขืนใจไงมึง ขืนใจ”



“ขืนใจพ่อง! ปล่อยมัน!!”



แทนที่ไอ้ทีกะฝูงเพื่อนจะปล่อยตามคำสั่งกลับลงมือปฏิบัติการขืนใจตุ๊ดจนท้อง(แข็ง) ด้วยการลงมือจั๊กจี้หวีวิ่วไปตามเรือนร่างขาวผ่องของน้องปี 1 อย่างไม่ละเว้น ไอ้สองตัวที่อยู่ข้างหลังก็ถอดรองเท้าน้องตุ๊ดเทียมแล้วทำแบบเดียวกันจนอีเอ็มมี่ชักตัวหนีจนเหมือนคนเป็นลมบ้าหมู



“กร๊ากกกกกกกก ปล่อยๆๆๆ กร๊ากก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เหี้ย! กูเหนื่อย!! ปล่อยผม~~~”



“ไอ้พวกปัญญาอ่อน!!”



พี่แมนตะโกนด่า แต่ก็มิวายหัวเราะไปกับท่าทางเหมือนหนอนโดนสบู่ของอีเมียรักที่ดิ้นแด่วๆ หนีมือรุ่นพี่อยู่กับพื้น อีตัวแสบทั้งหัวเราะทั้งหอบจนแทบหมดลม กว่าไอ้ทีกับพรรคพวกจะยอมปล่อยมันก็ลิ้นห้อยเป็นหมาหอบแดดแล้ว



ก๊อกๆ



“ขอโทษนะคะ ผู้ป่วยห้องข้างๆ แจ้งว่าพวกคุณเสียงดังมากเลย รบกวนลดเสียงนิดนึงได้ไหมคะ?”



คุณพยาบาลเดินเข้ามาเตือนแก๊งค์สถาปัตย์แอนด์เดอะตุ๊ดด้วยรอยยิ้มน่ารัก ซึ่งไอ้พวกนี้ก็ขานรับเป็นเสียงเดียวกันด้วยความหน้าหม้อ แต่พอคุณเธอเดินกลับออกไปเท่านั้นแหละ



“ห้องไหนแจ้งวะ? เก็บแม่ง!”



“กลับไปได้ละพวกมึงอ่ะ!!”



ไอ้พี่แมนออกปากไล่ พลางลูบหัวเมียที่หอบสารร่างขึ้นมาเกาะข้างเตียงได้อีกครั้งอย่างปลอบขวัญ พอได้มาเยี่ยมเยียนหัวโจกให้รับทราบอาการและเจิมเฝือกเป็นที่เรียบร้อย ชาวคณะก็พอใจและลากลับตามคำสั่งไปในที่สุด รวมทั้งพี่ฉิมที่ลากน้องโฟนติดมือกลับบ้านไปด้วยกัน



“มึงสองคนอ่ะ?”



พี่แมนหันไปถามสองสมุนซ้ายขวา



“เดี๋ยวน้องเม่เขาจะมาเยี่ยมมึงอ่ะ”



“น้องม่าด้วย”



แกนคณะพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจว่าต้องปล่อยให้พ่อสองศรีอยู่เป็นก้างต่อไป ส่วนเอ็มที่ฟื้นตัวและจัดการสภาพร่างตัวเองเรียบร้อยแล้วก็คว้าปากกาเคมีที่ถูกทิ้งไว้บนเตียงขึ้นมาหาที่ว่างบนเฝือกสีขาวที่ถูกย้อมจนแทบกลายเป็นสีน้ำเงินของพี่แมน



ในที่สุดเขาก็เจอที่ว่างเล็กๆ บนส้นตีนพี่แมนพอดี เอ็มยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะรีบจรดปลายปากกาตวัดข้อความที่มันอยากเขียนอย่างแฮปปี้



“อ่าว!”



...ปรากฏว่าหมึกหมด



“อะไรมึง?”



“หมึกหมดอ่ะพี่แมน ผมลงไปซื้อแปบนึงนะ”



“เออๆ ตามใจ”



พอคุณสามีรับทราบ เอ็มก็เดินออกจากห้อง ลงลิฟต์ไปยังเซเว่นที่ชั้นล่างสุด เลือกซื้อปากกาเคมียี่ห้อที่ดีและแพงที่สุดเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง ไม่วายซื้อไส้กรอกเซเว่นไปฝากสุดที่รักด้วย



ภรรยาภาคทฤษฎีเดินผิวปากควงปากกาอย่างอารมณ์ดีกลับขึ้นมายังห้องพักผู้ป่วย แล้วเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยสีหน้าแช่มชื่นสุดฤทธิ์



“เค้ากลับมาแว้ว~”



ทว่าภาพที่ปรากฏตรงหน้าคืออีสองตุ๊ดเพื่อนทรพีกำลังลากเส้นสุดท้ายลงบนที่ว่างหนึ่งเดียวบนเฝือกพี่แมนที่มันค้นพบ เอ็มถึงกับทำไส้กรอกหล่นตุ้บลงพื้น ก่อนจะชี้หน้าอีเพื่อนกุมารอย่างโกรธเกรี้ยว



“อีเพื่อนชั่ว มึงรู้ไหมว่ามึงทำอะไรลงไป?!!”



น้องเมเม่อ้าปากค้างเมื่อโดนด่าอย่างมิรู้ความผิด พอนางตั้งสติได้ก็เท้าสะเอวแว้ดกลับอย่างมิยอมแพ้



“มึงด่ากูทำไมเนี่ย?!”



“มึงรู้ไหมว่ากว่ากูจะหาที่ว่างเล็กๆ เจอนี่ กูต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน? แล้วมึงมาตัดหน้าเขียนก่อนกูได้ไง?”



“ใครจะไปรู้ว่ามึงยังไม่ได้เขียนล่ะ อีบ้า!”



เอ็มเบะปาก มองปากกาในมือเพื่อนรักด้วยน้ำตาแทบจะปริ่ม



“มึงไปเอาปากกามาจากไหน?”



“ผัวกูให้มาน่ะสิ”



น้องมาม่าตอบ



“อ้าว? ทำไมเมื่อกี้พี่เงิบไม่บอกว่ามีปากกาอ่ะ?”



เอ็มเปลี่ยนเป้าหมายไปเหวี่ยงผัวเพื่อนแทน



“ก็มึงไม่ถามเองนี่”



พี่เงิบยักไหล่สบายๆ แต่ดูยังไง๊~ยังไง ก็กวนตีนจนน่าเอาพื้นรองเท้าวัดหน้า



“พี่แมนก็เหมือนกัน! ปล่อยให้อีแฝดมันเขียนที่สุดท้ายที่เหลืออยู่ได้ไงอ่ะ?”



“อ้าว? กูจะรู้ได้ไงว่ามันเหลือแค่ที่เดียว มึงคิดว่ากูมีตาที่ตีนรึไง?!”



เอ็มทำแก้มป่องมองสุดที่รักอย่างน้อยใจ สะบัดมองอีเพื่อนอย่างโกรธเคือง ก่อนจะหันไปทิ้งหางตาให้พี่งอกพี่เงิบอย่างนึกแค้น พอไม่มีใครให้เหวี่ยงขึ้นสักคน เขาเลยเดินไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่มุมห้อง กัดไส้กรอกเซเว่นที่ซื้อมาฝากสุดที่รักเข้าปากตัวเองหงับๆ



พี่แมนเหล่มองคนที่ทำตัวตุ๊ดทั้งที่ไม่ใช่ตุ๊ด จะง้อมันเพื่อนก็ยังอยู่ เลยต้องหันไปรับผลไม้ที่สองแฝดเธอเอามาฝากแทน แถมยังจัดแจงนั่งปอกใส่จานให้อย่างเอาใจ เอาใจกูด้วยการวางทิ้งไว้ให้ เอาใจผัวด้วยการป้อนถึงปาก เพราะงี้สิน้า~ ไอ้สองตัวนั่นถึงได้รักได้หลงจนพร่ำเพ้ออยู่ทุกวัน คิดๆ แล้วก็...



“มึง กลับไปได้แล้วไป”



“ทำไมมึงไล่พวกกูจังวะ?”



พี่แมนไม่ตอบ แต่เหล่มองอีตัวปัญหาที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมด้วยบรรยากาศมาคุ สองสมุนเลยพอเข้าใจได้ พี่ท่านทั้งสองจึงแกล้งเอ่ยชวนเมียรักไปทานข้าวและปล่อยให้ในห้องพักผู้ป่วยเหลือแต่อีสองผัวเมียนี่สองต่อสองได้ซะที



“มึง...”



พอทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว พี่แมนก็เอ่ยเรียกตัวกลมๆ ที่ม้วนอยู่มุมห้อง



“ฮึ!”



แหนะ! ดูมันงอน!



“มึง...”



มันยังเงียบ



“อีเอ็มมี่”



มันไม่ตอบ



“.........”



“.........”



“เอ็ม”



คนงอนเงยหน้าขึ้น หันกลับมามองคนเรียกด้วยดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะรีบวิ่งมาเกาะขอบเตียงคนป่วยเหมือนหมาโดนเจ้าของเรียก



“พี่แมนเรียกผมว่าอะไรนะ?”



“อีเอ็มมี่ไง”



“ไม่ใช่ซะหน่อยอ่า”



เอ็มทำหน้างอเมื่อรู้ตัวว่าโดนแกล้ง เจ้าตัวฟุบหน้าไปกับตัวคนรักพลางทำปากเบะ



“มึงอ่ะงอนไร้สาระ”



“ก็ผมอยากเขียนเฝือกพี่แมนนี่”



“มึงบอกกูก็ได้นี่ จะเขียนไรอ่ะ”



“มันไม่เหมือนกันอ่ะ เขียนมันไม่เหมือนบอกนี่”



พี่แมนมองความเอาแต่ใจแบบป่วงๆ ของมันแล้วก็หน่ายแสนหน่าย สุดท้ายก็ถอนใจที่ถึงจะหน่ายก็มิวายต้องง้อมันอยู่ดี คนเจ็บแบมือขาวๆ ยื่นไปตรงหน้าเมียตัวเอง



“เขียนสิ”



“พี่แมน...”



“เอ้า! เขียนสิ”



เอ็มยันตัวลุกขึ้นนั่ง จรดปากกาลงบนฝ่ามือที่แมนโดยไม่เปิดปลอก พี่แมนเลยต้องมองตามเส้นที่มันลากไปบนฝ่ามือทีละตัวอย่างตั้งใจ



‘หายเร็วๆ นะครับ’



“แค่เนี้ย? โถ...งอนเป็นตุ๊ดเลย กูก็นึกว่าจะเขียนอะไร”



พี่แมนถือโอกาสเอานิ้วจิ้มหน้าผากมันจนหน้าหงายด้วยความหมั่นไส้ เอ็มเลยฉวยโอกาสจับมือพี่แมนมาประทับจูบเป็นการเอาคืน



“ขอโทษจริงๆ นะครับที่โง่จนทำพี่แมนเจ็บ”



ทำตาลูกหมาใส่กูอีกละ!



“อีโง่...ถ้าช่วยมึงไม่ได้ล่ะก็...กูคงเจ็บกว่านี้อีก”



ประโยคสุดท้ายพี่แมนพูดเสียงแผ่วก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดแก้มร้อนๆ ของตัวเองอย่างแนบเนียน แต่ถึงอย่างนั้นก็ปิดไม่มิดจนอีโง่ที่ว่ามันยิ้มกว้างปากแทบฉีกถึงไส้ติ่ง



“รักพี่แมนนะครับ”



“...รู้แล้วล่ะน่า!”



...ก็เหวี่ยงแก้เขินไปงั้นเอง





โปรดติดตามแอ๊บต่อไป





Talk~
ใกล้จบแล้วววจ้า
เหลือตัวร้ายรีเทิร์นคนสุดท้ายอีกแค่คนเดียว!


ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
เวลาพี่แมนเขินมันน่าฟัดมากใช่มะเอ็มมี่ อิอิ
พี่แมนน่ารักมากกกกกกกกกก
ตัวร้ายตัวไหนอีกน่ะเค้าลืมไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ rockiidixon666

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 760
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-3
พี่แมนน่ารักไปอีกกกก  :mew1:

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
พี่แมนคนแมน ๆ ยอมอ่อยเมียแล้ว  :m17:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด