ตอนพิเศษ 1 : หลังจากนั้นพวกเราก็... [ตัวอย่าง]
หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้าย
อย่าเพิ่งคิดไกลว่าคู่รักที่ห่างเหินไปนานหนึ่งเดือนเจอกันแล้วต้องร่วมบรรเลงเพลงสิครับ เสี่ยเพิ่งทำใจยอมรับได้ ส่วนผมเองก็ยังมึนๆ งงๆ ผลจากการกลับมาคบหากันอีกครั้งในวันนั้น จึงกลายเป็นผมที่ยืนส่งเสี่ยกลับบ้าน แล้วขึ้นมานอนกลิ้งเล่นในห้องด้วยจิตใจแสนเบิกบานสำราญใจ
“ยินดีด้วยนะพี่” ไอ้เจบอกด้วยสีหน้ากึ่งเอือมระอา เพราะตอนผมฟูมฟายอกหัก มันรับกรรมไปเยอะสุด คงแอบนินทาในใจว่าคู่รักคู่นี้ทำบ้าอะไรกัน เสียดายเวลาชะมัด
โธ่ๆ เจเอ๊ย พี่ไม่อยากจะออกตัวเลยนะว่าความรักน่ะเป็นเรื่องสำคัญ และเมื่อเป็นเรื่องสำคัญ ก็ต้องใช้เวลาไตร่ตรองให้ดี น้องชายคนนี้ของผมยังโสดซิงกระทิงแดง คงจะปวดหัวกับคู่ของผมมากแม้กระทั่งตอนลงเอยกันได้
“แล้วพี่จะทำยังไงต่อ เข้าทีมสตั้นท์แมนกับพี่โสภี?”
“นั่นสินะ” ผมลุกขึ้นมานั่งคุยกับน้องดีๆ ในเมื่อชีวิตรักราบรื่นแล้ว จะให้มัวแต่เป็นพนักงานเซเว่นก็ใช่เรื่อง เพราะนั่นไม่ใช่งานที่ผมใฝ่ฝัน “เดี๋ยวพี่ลองถามเสี่ยก่อน”
“ชีวิตพี่ ทำไมพี่ต้องถามเสี่ยด้วย ตัดสินใจเองสิ” ไอ้น้องดุเข้าให้
“ถามความเห็นเฉยๆ โว้ย!” ผมว่าก่อนจะหลบไปคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำ แล้วมีหรือเสี่ยจะยอม อย่างที่คิดไม่มีผิด พอรู้ว่าผมจะเป็นสตั้นท์แมน เสี่ยก็โวยวายทันที
(( ไม่ได้ ฉันไม่ให้เป็น! ))
“เสี่ยห่วงผมเหรอ” ไอ้จิซาบซึ้งน้ำตาไหล ตอนเป็นจิระ เสี่ยทะนุถนอมประหนึ่งแก้วใสเปราะบาง พอเป็นจิตรินคนถึก เสี่ยก็ยังรักยังอยากปกป้องดูแลสินะ
(( ถ้าเธอเป็นสตั้นท์แมน ก็ต้องออกกำลังกาย เพาะกล้ามอีกน่ะสิ ฉันไม่ให้เป็น! ))
...นี่หรือคือความแตกต่าง ความเป็นห่วงอยู่ไหน อะไรคือคนรักกัน
แต่ที่เสี่ยพูดมาก็ถูก ถ้าผมเป็นสตั้นท์แมน ก็ต้องมีรูปร่างบึกบึนพร้อมลุยกว่านี้ เพื่อให้ชีวิตรักราบรื่นหลังลุ่มๆ ดอนๆ มาตลอดหนึ่งเดือน ผมเลยยอมรับความเห็นของเสี่ย เกือบเสียไปครั้งหนึ่งแล้ว ไม่อยากต้องมอมเหล้าตัวเองอีกครั้งหรอกนะครับ
ไม่ใช่ว่าตามใจคนรักจนไม่เป็นตัวเอง แต่จะว่ายังไงดีล่ะ...ความตื่นเต้นท้าทายตอนเป็นสตั้นท์แมนมันหมดไปแล้ว เพราะผมค้นพบสิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่า
“งั้น...ถ้าผมอยากลองเขียนบทล่ะ” ผมกลั้นใจถาม รู้ตัวว่าเป็นมือสมัครเล่น คงไม่สามารถทำงานได้ในเร็ววันนี้ แน่นอนว่าที่ห่วงไม่ใช่เสี่ย เขาตามใจผมจะตาย ที่ห่วงน่ะเป็น...
(( อยากอยู่กับฉันแล้วสินะ หึ เอาสิ ครั้งก่อนไม่ได้ถาม เดี๋ยวฉันถามสันให้ตอนนี้เลย ))
พูดจบ ปลายสายก็เปลี่ยนเป็นคุณสัน
(( คุณจิอยากเป็นนักเขียนบทเหรอครับ ))
“ใช่ครับ” ผมตอบรับเป็นการเป็นงาน อีกนิดจะยกมือไหว้โทรศัพท์แล้ว
(( เป็นความคิดที่ดีมากเลยครับ การเป็นนักเขียนบท ทำให้ต้องทำงานอยู่ในบริษัท นานครั้งจะติดกองออกไปด้วย นับเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมที่สุดเลยครับ อีกอย่าง คุณจิเองก็มีพรสวรรค์ ที่บริษัทเรา มีทีมงานสำหรับปั้นเด็กใหม่เพื่อร่วมกันเขียนบทกับมืออาชีพอยู่ ถ้าคุณจิสนใจ ผมจะลองฝากเนื้อฝากตัวให้ ))
“เอ่อ ผมสมัครเข้าไปเองไม่ได้เหรอครับ”
(( ไม่ได้หรอกครับ ทีมงานเขียนบทมีคนเฉพาะกลุ่มที่ถูกเล็งไว้อยู่แล้ว คุณจิเป็นมือใหม่ถอดด้าม ถ้าสมัครเองตรงๆ คงไม่มีใครรับหรอกครับ ))
“งั้นก็ฝากตัวด้วยนะครับ”
...สุดท้ายไม่วายเป็นเด็กเส้นอีกแล้ว!
วันต่อมา ผมไปทำงานตามประสาพนักงานปกติหาได้มีความสำคัญใดๆ ไม่เพราะไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวตนอีกต่อไป การได้นั่งรถเมล์ ขึ้นรถไฟ ใช้ชีวิตอย่างคนทำงานปกติ ทำให้เกือบลืมไปเลยกว่าเคยเป็นดาราชื่อดังมาก่อน ยิ่งเวลาเห็นป้ายโฆษณารูปหน้าจิระขนาดยักษ์ ถือโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดแบบฉบับมิสเตอร์เอส ทำเอาจั๊กจี้ชอบกล
“ทางนี้ครับคุณจิ”
คุณสันรออยู่แล้วที่ชั้นล่างเพราะผมไม่มีบัตรพนักงานหรือไร้คนรับรองทำให้ไม่สามารถเข้าไปได้ ผมยกมือไหว้คุณสัน ได้เจอกันที่บริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ด้วยรูปลักษณ์ของจิตรินก็รู้สึกพิลึกดีเหมือนกันแฮะ
คุณสันนำผมไปยังชั้นเจ็ด ซึ่งเป็นออฟฟิศทำงานทั่วไปไม่ใช่ห้องสตูดิโอสำหรับการถ่ายทำ ก่อนผมมาถึง คุณสันคงมีเกริ่นไว้อยู่แล้ว เมื่อเห็นผมทุกคนในห้องจึงไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก แม้จะมองมาด้วยสายตาหนาวๆ ร้อนๆ อย่างสงสัยว่าผมมีอะไรดีถึงได้เลขาท่านประธานช่วยแนะนำตัว
“สวัสดีครับ ผมจิตริน ทองคำดี ขอฝากตัวด้วยนะครับ!”
ผมยกมือไหว้รอบทิศตามประสาคนมืออ่อน ก่อนจะเงยหน้าคลี่ยิ้มสดใส ถ้าอยู่ในร่างจิระ คงทำให้ทุกคนเคลิบเคลิ้มจนไม่ถือสาหาความกับการเป็นเด็กเส้น แต่พออยู่ในร่างจิตริน เลยทำให้ยิ่งตั้งข้อสงสัยหนัก ว่าไอ้เด็กหน้าเอ๋อนี่มีอะไรดี แม้จะช่วยผ่อนคลายบรรยากาศบ้างส่วนหนึ่งก็ตาม
“ฝากดูด้วยนะ สมโชค”
“ครับ!”
แม้จะไม่ได้ฝึกงานกับคนเขียนบทที่รู้จักมักคุ้นกัน แต่ผมก็ไม่หวั่นเมื่อต้องอยู่ใต้การดูแลของพี่สมโชค ผู้รับผิดชอบในการเทรนเด็กเพื่อเป็นนักเขียนบทให้ช่องในอนาคต ผมจะไปชี้ชัดขอท่านนักเขียนบทซีรีส์ผู้โด่งดังที่คงมีงานรัดตัวตรึมมาดูแลโดยเฉพาะได้ยังไง มีแต่ต้องเริ่มไต่เต้าเป็นขั้นเป็นตอนเท่านั้น
พอคุณสันเดินจากไป พี่สมโชคก็เริ่มถามว่ามีประสบการณ์บ้างรึเปล่า
ผมตอบตามสัตย์จริงว่าประสบการณ์ไอ้จินั้นคือศูนย์ไม่มีจุดทศนิยม
พี่สมโชคถึงกับกุมขมับ
“งั้นเริ่มจากเรื่องสั้นก่อนแล้วกัน...”
จากนั้นผมก็ได้รับมอบหมายงานให้อ่านนิยายเรื่องสั้นกึ่งเหนือจริงแล้วลองเสนอไอเดีย โดยสามารถเติมแต่งเข้าไปได้แต่ห้ามหลุดกรอบ ตัดแต่งเติมลดเพื่อให้เหมาะสมกับการถ่ายทำ โดยต้องคำนึงถึงงบประมาณด้วยว่าสามารถสร้างได้จริงมั้ย และจะหาสถานที่ถ่ายทำได้มั้ย
โจทย์ที่ได้รับทำให้ผมทั้งดีใจและตื่นเต้น และแน่นอน...ผมโดนด่ายับ
ไอ้จิใส่จินตนาการเยอะไปหน่อย แถมยังมีแต่น้ำเกินครึ่งของเนื้อ จากเรื่องสั้นแทบจะกลายเป็นเรื่องยาว แม้น่าสนใจแต่กลับจับประเด็นแทบไม่ได้ ผมรับฟังคำติอย่างตั้งใจ ถึงกับจดลงสมุดทุกคำพูดไม่ตกหล่นแม้แต่น้อย
ก่อนจะโดนไล่ให้ไปศึกษางานเก่าของนักเขียนบทท่านอื่น
ผมเข้าไปนั่งที่ห้องเอกสาร อ่านบทเทียบของเด็กฝึกที่เขียนเรื่องเดียวกันแต่คนละคนเพื่อหาความแตกต่างและขั้นตอนการเรียบเรียงเรื่องที่ถูกต้อง ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่คงนานพอที่จะทำให้ใครคนหนึ่งทนไม่ไหว
และเข้ามาตามผม
“เล่นตัวให้ฉันมาตามตั้งแต่วันแรกเลยนะจิตริน”
“อ้าว เสี่ยมาตามผมเหรอ ตามทำไมอ่ะ เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก” ผมถามงุนงงเมื่อเห็นเจ้าของบริษัทยืนทำหน้าบูดตรงประตูห้องเอกสาร
“เลิกงานแล้วทำไมไม่ไปหาฉัน”
“เลิกงานแล้วเหรอครับ!?” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา...ชัดเลย ทุ่มครึ่ง มิน่าล่ะเริ่มหิวแล้ว ผมรีบหอบกองกระดาษใส่กระเป๋าเป้ กะไปอ่านต่อที่บ้าน พอเดินออกมาข้างนอกถึงค่อยเห็นว่าทุกคนกลับไปหมดแล้ว ปิดไฟซะเรียบร้อยอีกต่างหาก...แต่ไม่มีคนมาตามผมเลยสักคน
ไม่น่ารักอย่างจิระก็โดนเทแบบนี้นี่เอง
“ทำไมเสี่ยไม่โทรหาผมล่ะ” ผมถามเสี่ย นึกสงสารว่าเขาคงรอจนเลิกรอ ถึงได้ลงมาตามด้วยตัวเอง
“ฉันไม่มีเบอร์จิตริน”
“เอ้อ จริงด้วย” ผมหลุดขำ เพิ่งนึกได้ว่าเราสองคนเพิ่งกลับมาคบกันอีกครั้งหลังกลับร่างตัวเอง จะว่าลืมก็ไม่ใช่ แต่เพราะผมทำตัวตามสบายเหมือนเดิม ไม่มีอะไรแตกต่างกับก่อนหน้านี้สักนิด
แต่เสี่ยคงไม่ใช่
เขาดูประดักประเดิดอย่างบอกไม่ถูก เดินเข้าใกล้ผมก็แลเกร็งๆ เหมือนไม่รู้จะทำตัวยังไง มองผมที่ตัวสูงเท่ากันด้วยสายตาระแวดระวังจนน่าขัน
“เสี่ย”
เขาสะดุ้ง เหมือนโดนจับได้ว่าแอบมองผมด้วยสายตาประเมิน
“จับมือกันมั้ย” ผมยกมือขึ้นมาเป็นการเชิญชวน ด้วยหน้าตาไอ้จิ ทำแบบนี้คงชวนอ่อนใจมากกว่าใจอ่อน เสี่ยถึงได้ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะยอมจับมือกับผม “เป็นไงครับ”
“หยาบดี”
ผมหลุดขำอีกครั้ง บีบมือเสี่ยเบาๆ
“แต่มือเสี่ยนุ่มเหมือนเดิมเลยนะ”
“ชอบก็บอกว่าชอบ” คนปากไว มีอะไรก็เข้าข้างตัวเองไว้ก่อน
“อืม...ชอบ” ผมกำชับแน่น แค่นึกว่าเกือบจะไม่ได้จับมือนี้อีกครั้ง ผมก็จับไม่ยอมปล่อย “ชอบมากเลยด้วย”
สายตาของเสี่ยเปลี่ยนไป
เริ่มเหมือนกับตอนมองผมในร่างจิระ แม้จะยังไม่ใช่ซะทีเดียว
“เสี่ยห้ามปล่อยมือผมนะ”
“ไม่ปล่อยหรอก” เสี่ยบีบมือผมตอบ “ไม่ปล่อยอีกแล้ว”
'
คืนนั้นผมไปกินข้าวบ้านเสี่ย เป็นเมนูโปรดปูผัดผงกะหรี่เช่นเดิม
พวกเรานั่งฝั่งตรงข้าม บรรยากาศจะว่าดีก็ไม่ใช่ จะว่าแปลกก็ไม่เชิง ผมพูดจ้อ เสี่ยขานรับ ไม่มีท่าทีรำคาญ แต่ออกไปทางเก้อกระดากอย่างประหลาด
เหมือนประตูใจเสี่ยเปิดแง้ม แต่ยังเปิดออกไม่สุด
“คืนนี้ค้างมั้ย”
“เสี่ยอยากให้ผมค้างรึเปล่าล่ะ” ผมถามกลับ ตอนเป็นจิระหลอกล่อร้อยเล่มเกวียนให้ค้าง แต่พอเป็นจิตรินดันมองอากาศแล้วถามแกนๆ ซะงั้น
อันที่จริงก็พอรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ท่าทางของเขามันทำให้ผมนึกพิเรนทร์
“ผมกลับแล้วกัน”
“อยู่กับฉันก่อน!”
ผมกลั้นขำไหล่สั่นเมื่อเสี่ยตะโกนลั่นเสียงหลง โอ๊ย โคตรหายากเลย ขนาดคุณสันยังตกใจ ช่วงนี้เสี่ยขยันหลุดจัง ไอ้ผมเองก็คึกคักสุดขีด ไม่ใช่อะไร คนมันหมดหวังไปแล้วไงครับ พอได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง เสี่ยจะทำอะไรผมก็ยิ้มตลอด อารมณ์ดีสุดขีด
ถ้าเป็นคนทั่วไปควรจะน้อยใจรึเปล่านะ แต่จิตรินซะอย่าง ผมไม่คิดมากอยู่แล้ว และพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ก็ใช่ว่าพอกลับมาคบกันปุ๊บ จะรักกันจี๋จ๋าปั๊บทันทีทันใดเลยนี่ อย่างน้อย เสี่ยยังแสดงให้เห็นว่ายังแคร์ผมอยู่ แม้จะทำตัวไม่ค่อยถูกเพราะยังไม่ชินกับผู้ชายตัวสูงโปร่งผิวเข้มคล้ำคนนี้ก็ตาม
“เดี๋ยวนี้กล้าแกล้งฉันเหรอจิตริน” เสี่ยเห็นผมกลั้นขำจนหน้าแดงก็เริ่มรู้ตัว ความหื่นขึ้นตาบดบังความกระดากก่อนหน้า “มาเลย มานี่เลย”
“เสี่ยจะทำอะไร”
“ทำในสิ่งที่เธอคิดนั่นแหละ” เสี่ยลากผมเข้าห้อง จับโยนบนเตียงแบบทุลักทุเลเพราะเราตัวเท่ากัน นี่ถ้าไม่ใช่เพราะยอมทั้งตัวและหัวใจ อย่าหวังเลยว่าจะโยนได้ง่ายๆ
“เสี่ย” ผมรีบยกมือห้ามทันทีเมื่อเสี่ยถอดเสื้อเตรียมขึ้นคร่อม “เมื่อเช้าผมนั่งรถเมล์ ต่อรถไฟฟ้า คนเบียดแน่นเต็มไปหมด เหงื่อออกเยอะมาก ขออาบน้ำก่อนนะ”
ความหื่นของเสี่ยหดลงในพริบตา
“จะทำอะไรก็ทำ” เสี่ยนั่งแห้วบนเตียง สายตามองเหม่อไปไกลเหมือนเพิ่งระลึกได้ว่าเมื่อครู่เผลอคึกจัด พอเจอกับความเป็นจริงของไอ้จิที่ยืนเปลือยท่อนบนเผยรูปร่างไร้เสน่ห์ยั่วยวน ไร้เอวขอด ไร้ผิวเนียนนุ่ม ก็แทบจะบรรลุธรรม
“อาบด้วยกันมั้ยครับ”
เสี่ยมองผมด้วยสายตาว่างเปล่าเป็นคำตอบ
ผมหัวเราะก๊าก เดินไปอาบน้ำอย่างคุ้นชินประหนึ่งเป็นบ้านตัวเอง แถมยังฮัมเพลงอีกแหน่ะ พอเดินพันเอวออกมาอีกครั้งก็เห็นเสี่ยนั่งในท่าเดิมเป๊ะ เหมือนยังเตรียมตัวเตรียมใจไม่ได้
ไม่ ไม่ต้องห่วงความรู้สึกผมหรอกครับ
ห่วงเสี่ยเถอะ!
“เสี่ย”
เสี่ยสะดุ้ง
“เสี่ยจะอาบน้ำมั้ย ผมเตรียมน้ำร้อนในอ่างให้แล้วนะ”
“เอ่อ...แช่น้ำสักหน่อยก็ดี”
“อยากได้บริการถูหลังมั้ยครับ” ผมขยิบตา ปรากฏเสี่ยถึงกับตัวแข็ง ส่ายหน้ารัวๆ อย่างกับหุ่นยนต์ ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำแบบไม่กล้าสู้หน้าผม
ไม่รู้ว่าไปทำความเข้าใจกับตัวเองยังไง พอออกมาอีกครั้งถึงได้เดินมาบอกผมซึ่งกำลังกลิ้งเล่นบนเตียงโดยสวมแค่ผ้าเช็ดตัวพันเอวอวดหุ่นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ทีหลังอย่าทำแบบนั้นอีกนะ”
“ทำแบบไหนเหรอครับ”
“ขยิบตาน่ะ”
“ผมทำแล้วไม่น่ารักเหรอ” ถามไปโดยไม่ได้ดูน้ำหน้าตัวเองเลยนะไอ้จิ
แต่อย่างน้อยเสี่ยก็ยังถนอมน้ำใจแฟน ไม่บอกตรงๆ แต่อ้อมโลก
“มันไม่เหมาะกับเธอ”
“งั้นเสี่ยชอบแบบไหน เซ็กซี่มั้ยครับ ตอนนี้เทรนผิวแทนกำลังมา ผมว่าผมก็ทำเซ็กซี่ได้อยู่นะ แต่พอแขนขายาวแบบนี้ จะทำอะไรก็เก้งก้างน่าดูชม แต่อย่างน้อยต้นแขนผมก็กระชับตึง ไม่มีหย่อนคล้อยนะ เสี่ยลองจับดูสิ”
ผมยื่นแขนให้เสี่ยจับ เริ่มต้นสร้างความคุ้นเคยของร่างกายกันและกัน
เสี่ยลองแตะแบบกล้าๆ กลัวๆ อะไรจะดูหวาดผวาปานกำลังดับฝันตัวเองขนาดนั้น ผมยิ้มหวาน จับมือเสี่ยให้สัมผัสไล่ลงมาที่หน้าท้อง
“เป็นไง หน้าท้องผมแบนราบสุดๆ ไปเลยใช่ม้า ผลจากการวิ่งตอนเช้ากับพี่โสภีล้วนๆ กินเยอะแค่ไหนก็ไม่อ้วน แม้จะแข็งๆ เหมือนมีกล้ามเนื้อไปหน่อยก็เถอะ ไม่อยากจะโม้ เมื่อก่อนผมมีซิกแพคเลยนะ แต่ตอนนี้เหลือวันแพค เอาไว้ให้เสี่ยจับคนเดียว หูยย หวานหมดขึ้นเลย ไอ้จิพูดแบบนี้ก็ได้ด้วย พูดเองยังเขินเอง”
“อ่อยฉันอยู่เหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิครับ” ผมตอบรับหน้าด้านๆ “แล้วเสี่ยทักทายนี่รึยัง ทาด้า! ไอ้จิหนึ่งนิ้ว น่ารักเหมือนไส้กรอกจิ๋วมั้ยครับ เมื่อก่อนเวลาอาบน้ำรวมกับเพื่อน ผมงี้โดนล้อตลอด บอกตัวโตซะเปล่าแต่ไอ้นั่นเล็กเท่านิ้วก้อย เสี่ยคิดดูสิ นี่มันหยามหน้าลูกผู้ชายกันชัดๆ! แต่คนอย่างจิตริน แม้หนึ่งนิ้วก็ไม่หวั่น ในเมื่อตอนนี้ผมมีเสี่ยนี่นา จะหนึ่งนิ้ว ครึ่งนิ้ว เสี่ยก็ไม่รังเกียจใช่ม้า ไหนๆ ก็มาขั้นนี้แล้ว มา เสี่ย มาวัดขนาดกันดีกว่า”
ผมพยายามกระตุกชายผ้าเสี่ย แต่พอดึงหลุดติดมือสำเร็จ ไอ้จิก็โดนขึ้นคร่อม โดนเสี่ยปิดปากด้วยปาก
“เสี่ยทำอะไร...” ผมครางในลำคอเมื่อเสี่ยกดจูบข้างแก้ม
“วัดขนาดไง”
------------------
ตัดฉับค่ะ!
ฉากวาบหวิวขอสงวนไว้สำหรับในเล่มหนังสือนะคะ เราจะลงตัวอย่างตอนพิเศษให้อ่านแค่ตอนนี้เท่านั้น เพื่อให้เห็นภาพคร่าวๆ ว่าหลังจากจบแล้วสองคนนี้พยายามปรับตัวกันยังไง หนูจิคนใหม่ แม้เสี่ยจะไม่ทะนุถนอมเหมือนเดิม แต่ก็โดนฝอยตกเหมือนเดิม! 55555 ^0^
รายละเอียดตอนพิเศษ
1.หลังจากนั้นพวกเราก็... ( เสี่ยxจิ )- หลังกลับมาคบกันอีกครั้ง เสี่ยกับจิก็ใช้เวลาปรับตัว หนูจิได้เป็นนักเขียนบทฝึกหัด ส่วนเสี่ยก็มาหัดเรียนบทรักใหม่บนเตียงกับหนูจิ แต่ครั้งนี้คงไม่ใช่เซ็กซ์ เป็นการร่วมรักจริงๆ สินะ
2.เจอะเจอกับกิ๊กเก่า (ของเสี่ยนะไม่ใช่ของผม!) ( เสี่ยxจิ )- เมื่อหนูจิกับเสี่ยปรับตัวกันได้แล้ว เดินควงกันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อธนัทมาเห็นเข้า! แต่ทำไมธนัทดูหวงเสี่ยแทนจิระมากกว่ามากีดกันเสี่ยจากหนูจิละเนี่ย ธนัทเป็นกิ๊กเก่าเสี่ยนะไม่ใช่กิ๊กเก่าจิระ!!
3.จิตรินคนดีก็โกรธเป็น ( เสี่ยxจิ )- เมื่อมีเด็กใหม่มาจู่โจมเสี่ยเพื่อขอบท แล้วหนูจิมาเห็นเข้าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าครั้งแรกยังพอไหว แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนี่สิ! ต่อให้เป็นคนดีแค่ไหนแต่จิตรินก็มีมาตรการจัดการคนแกล้งเนียนเหมือนกันนะ อยากเห็นจิตรินโกรธใช่มั้ย! ได้! งั้นลองเจอจิตรินคนดีภาคไม่พูดไม่จา ไม่ฝอยหน่อยก็แล้วกัน!!!
4.เกม Strip Twister ( เสี่ยxจิ )- เมื่อหนูจิมาเล่นเกมกับเสี่ยโดยมีคุณสันและพี่เบิ้มเป็นกรรมการ ความโกงหน้าด้านๆ ก็บังเกิด!
( เกมstrip twister คือเกมที่ให้เอามือหรือขาเเตะตามจุดสีบนแผ่นตามคำสั่งสุ่ม เล่นไปเรื่อยๆ จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะล้ม )
5.เบื้องหลังของเบื้องหลังที่แท้จริง ( เบิ้มxสัน )- จุดเริ่มต้นของการเจอกันครั้งแรกของคุณสันและพี่เบิ้ม ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าคุณสันเป็นฝ่ายรุกจีบ! แต่ว่า...ทำไมเบิ้มถึงรู้สึกว่าโดนจีบมาใช้งานเยี่ยงทาสมากกว่าเป็นคนรักกันนะ แถมยัง...มีความลับที่แอบซ่อนในการกระทำนั้นอีกชั้นที่เบิ้มไม่เคยรู้อีกด้วย!!
[Pre-order] I’m Not Him เขาให้ผมเป็นดารา
- สั่งจองได้ถึงวันที่ 25 ก.ย. / โอนเงินได้ถึงวันที่ 30 ก.ย.
- ของแถมเฉพาะรอบจอง : เล่มเล็ก ‘เสี่ยขอเล่า’ (พิมพ์ตามจำนวน ไม่ทำเพิ่มอีกในอนาคต)
- ตอนพิเศษไม่ลงเวป 5 ตอน + ภาพประกอบขาวดำ 1 ภาพ (เสี่ย-จิ)
รายละเอียดการพรีออเดอร์ เพจมาจะกล่าวบทไป 
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 252310 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก