ตอนที่ 20 ปราณ&ยู (2) “ไหนว่าไม่มาครับ” ยูอดสงสัยไม่ได้ เมื่อคนติดงานโผล่หน้ามารับเขาที่คณะ
“งานเสร็จไวพี่เลยมาได้” ปราณเลี้ยวรถออกถนนใหญ่ “ยูอยากกินอะไร”
“พี่ปราณเลือกดีกว่าครับ ทำงานมาเหนื่อยๆ”
“เอาใจพี่เหรอ” ปราณหันไปยิ้มยั่วเย้าแต่เจอเข้ากับรอยยิ้มขำ
“ปกติพี่ปราณชอบเข้าข้างตัวเองแบบนี้เสมอเหรอครับ”
“ก็ไม่เชิง เรียกว่าพี่รู้จริงดีกว่า”
“เรียกว่า..” ยูเลียนแบบคำพูดของปราณ “เห็นใจดีกว่าไหมครับเห็นทำงานมาเหนื่อยๆ”
“หึหึ” ปราณหัวเราะออกมาเบาๆ เขาชอบวิธีพูดจาของยู ชอบการเลือกใช้คำที่ไม่เหมือนกับคนอื่น
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่เกรงใจนะ”
“ตามสบายครับ”
ยูลอบมองใบหน้าด้านข้างของปราณ ไม่คิดว่าคำว่าไม่เกรงใจนะของอีกฝ่ายจะให้ผลแบบนี้ พวกเขาอยู่ในลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังชั้น 63 ของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
“เปลี่ยนใจกันไหมครับ ผมรู้จักอยู่สองสามร้านแถวๆ นี้อร่อยดี”
“ไหนว่าให้พี่เลือก”
“มันแพง”
“แลกกับวิวที่ได้ก็ถือว่าคุ้ม”
“แต่ที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นคู่รักมากันไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่”
“พี่ปราณจะถูกคนมองถ้ามากับผมสองคน”
“ยูสนใจเรื่องสายตาคนอื่นด้วยเหรอแต่พี่ไม่ ใครอยากมองก็มองไป พี่เป็นนายแบบไม่ใช่ดารา” ปราณไม่คิดจะผันตัวเองไปเป็นดาราแม้จะถูกชักชวนและติดต่อมามากแค่ไหน สาเหตุเดียวก็เพราะเขายังอยากทำอะไรได้ตามใจตัวเอง โดยไม่ต้องมีข้อจำกัด
“เปล่าครับผมไม่ได้สนใจคนอื่นแต่ผมเป็นห่วงพี่ปราณ” ปราณเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากคนที่ใช้คำว่าเห็นใจเขา ในความเรียบนิ่งของยูกลับมีอะไรมาให้เขาประหลาดใจได้ตลอดเวลา
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นครับ”
“ยูบอกว่าเป็นห่วงพี่”
“ใช่ครับ” ยูพยักหน้ารับ “เป็นห่วงผมก็บอกว่าเป็นห่วงทำไมต้องโกหกด้วย” เหมือนที่เขาบอกปราณว่ายังไม่ชอบ เขาไม่ได้โกหกเพราะเขาห้ามใจตัวเองทุกครั้งที่หวั่นไหว แต่ถ้าปราณถามเขาวันนี้จะได้อีกคำตอบหนึ่ง
“หึหึ ขอบคุณ แต่อย่างที่บอกพี่ไม่สนใจ พี่อยากมากับยูพี่ก็จะมา”
“ครับ”
“พี่อยากจีบยูพี่ก็จีบ”
“อันนั้นผมทราบแล้วครับ”
“พี่ชอบยู” ปราณแตะมือที่เอว มองลึกเข้าไปในตาอีกฝ่ายด้วยดวงตาคู่คม
“ถึงแล้วครับ” ยูหันมาส่งยิ้มอ่อนให้เขา ก่อนก้าวเดินนำหน้าออกจากลิฟท์ไปราวกับไม่ได้ยินคำหวานของเขา ปราณหัวเราะออกมาเบาๆ ใครว่ามีแต่คนตลกเท่านั้นถึงจะมีเสน่ห์ คนนิ่งๆ อย่างยูก็มีไม่น้อยกว่าใคร
“ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ” พนักงานพาเดินไปยังโต๊ะที่ปราณโทรมาจอง แต่ยังไม่ถึงก็ถูกเรียกไว้เสียก่อน ปราณชินกับเหตุการณ์แบบนี้แต่อดลอบมองยูไม่ได้
“ผมถ่ายให้ครับ” ยูยื่นมือไปรับโทรศัพท์ ก่อนหันไปยิ้มให้กับพนักงานที่ยืนรออยู่ “สักครู่นะครับ”
ยูยังมีรอยยิ้มน้อยๆ อยู่บนใบหน้า แม้ว่าผู้หญิงที่เข้ามาขอถ่ายรูปกับเขาจะสวยแค่ไหน หรือเข้ามาเบียดแนบชิดเพียงใด
“เรียบร้อยแล้วครับ ผมถ่ายเผื่อให้สามรูปแล้วกันเสีย” ยูส่งโทรศัพท์คืนให้หญิงสาวด้วยรอยยิ้ม ปราณมองยูด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไปจากเดิม ทุกครั้งที่ได้เจอทุกครั้งที่ได้พูดคุยกันความรู้สึกของเขาจะต่างออกไปเรื่อยๆ จากสนใจ เป็นสนใจมาก จากแค่ชอบเปลี่ยนเป็นชอบมาก
“ไม่หึงพี่เหรอ” ปราณถามเมื่อพวกเขานั่งลงที่โต๊ะและสั่งอาหารเรียบร้อย
“พี่ปราณชอบเขาหรือเปล่าล่ะครับ”
“ไม่”
“ถ้าไม่ชอบแล้วผมจะหึงทำไมครับ”
“แปลว่าถ้าพี่ชอบจะหึง”
“ครับ”
“ไหนว่าไม่ชอบพี่” ปราณโน้มตัวข้ามโต๊ะไปหา ดวงตาเต้นระยิบระยับ ยูสบตาคู่นั้นโดยไม่หลบหรือผละหน้าหนี
“นั่นพี่ปราณถามผมเมื่อวาน”
“หือ?” ปราณเลิกคิ้ว “แล้วถ้าพี่ถามวันนี้”
“ผมก็จะตอบว่า....”
“ว่า”
“ว่าไม่ขอตอบครับ” รอยยิ้มขำในดวงหน้าเล็ก ทำให้ปราณหัวเราะออกมาเบาๆ
“พี่ไม่ใช่จิ้งหรีดนะ”
“ผมก็ไม่ได้ปั่นหัวพี่ปราณนี่ครับ”
“เบื่อคนรู้ทัน” สีหน้าของปราณตรงข้ามกับสิ่งที่พูด เขาชอบที่ยูรู้ทันเขาและแสดงมันออกมา
“พี่ปราณคะขอถ่ายรูปหน่อย” ยูหันไปทางเด็กวัยรุ่นที่เดินเข้ามาหาถึงโต๊ะ ใบหน้าสวยแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางสีจัด เสื้อผ้าเซ็กซี่ไม่เข้ากับอายุ ให้เขาเดายูคิดว่าไม่เกินมัธยมปลาย
“ได้ครับ” ปราณตอบด้วยเสียงสุภาพ
“ขอบคุณค่ะ”
“ผมถ่ายให้ครับ” ยูอาสาเหมือนเคย แต่เด็กสาวกลับตวัดสายตามามอง
“ไม่เป็นไรถ่ายเองได้ค่ะ” คนพูดถือวิสาสะขยับตัวขึ้นไปนั่งบนที่เท้าแขนของปราณ ชายกระโปรงที่ทั้งฟิตและสั้นเลิกขึ้นจนเห็นต้นขาขาว มือกอดไปรอบคอของปราณ ซบหน้าลงไปแนบแก้ม อีกมือชุขึ้นสูงเพื่อถ่ายรูป
“ขออีกรูปนะคะพี่ปราณ” เด็กสาวเบียดชิดยิ่งขึ้น ไม่สนใจว่าปราณพยายามเอนตัวออก ยิ่งเอนเธอก็ยิ่งเบียดเข้าไปชิด
“ขอบคุณนะคะ รี่ชอบพี่ปราณม้ากมาก”
“ขอบคุณครับ” ปราณตอบด้วยเสียงสุภาพ
“รี่ไปดูพี่ปราณเดินแบบบ่อยจะตาย พยายามอยู่รอเจอหลังงานก็ไม่เคยเจอ เพื่อนรี่ต้องอิจรี่แน่ๆ “ ยูมองสีหน้าของปราณออกว่าอีกฝ่ายกำลังใกล้หมดความอดทน
“พี่ปราณกับเพื่อนไปนั่งโต๊ะรี่ไหมคะ รี่มากับเพื่อนสามคน รับรองว่าสวยทุกคน แต่รี่จองพี่ปราณนะคะ”
Rrrrrr “ขอโทษครับ ผมมีสายเข้า” ปราณหยิบโทรศัพท์ออกมา ชะงักเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้า เขายิ้มมุมปากก่อนยกขึ้นแนบหู
“เชิญตามสบายครับ ผมต้องรับสายส่วนตัว” สายตาดุๆ ทำให้เด็กสาวหน้าเสีย ออกอาการฟึดฟัดก่อนกระแทกเท้าเดินจากไป ยูได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ นึกสงสารพ่อแม่ที่มีลูกสาวแบบนี้
“ขอบคุณ” ปราณผ่อนตัวลงพิงพนัก เบื่อหน่ายกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ผมไม่ได้ช่วยพี่ปราณครับผมช่วยน้องคนนั้นต่างหาก รู้ว่าอีกเดี๋ยวคงโดนขวัญใจตอกกลับไม่เลี้ยงแน่”
“หึหึ ยูรู้จักพี่ดีกว่าที่พี่คิด”
“เห็นสีหน้าก็รู้แล้วครับ ว่าอีกเดี๋ยวความอดทนพี่ปราณต้องหมด วิธีนี้น่าจะดีกว่า”
“พี่เคยชอบคนฉลาดมีไหวพริบแต่ตอนนี้ชักกลัว” ปราณเย้ายูขำๆ เป็นการชมว่าอีกฝ่ายฉลาด
“เปลี่ยนใจไหมครับ เพราะผมคงแกล้งโง่ให้พี่ปราณไม่ได้”
“ฮ่าๆ ไม่มีทาง” อารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง ปราณกลับมารื่นรมย์เหมือนเดิม “พี่ถูกใจยูเพราะหน้าตา แต่ชอบยูเพราะนิสัย”
“ตรงดีครับ”
“อาหารมาแล้ว” ปราณบอกเมื่อเหลือบตาไปเห็นพนักงานเดินเข้ามา
“ผมหั่นให้ครับ” ยูตอบเมื่อเห็นปราณทำหน้าแปลกใจเมื่อเขาเลื่อนจานสเต็กของปราณมาไว้ตรงหน้าเขาแทน ก่อนเริ่มลงมือหั่นเนื้อชิ้นโต
“ไหนว่าวิวสวยไงครับ”
“หือ?”
“ผมหมายถึงระหว่างนี้พี่ปราณนั่งมองวิวให้คุ้มกับค่าอาหารดีไหมครับ ไม่ต้องมองหน้าผมก็ได้” ยูเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้ม
“แต่พี่ว่าวิวตรงหน้าคุ้มค่ากว่า” ยูเกือบทำมีดหล่น เขาเงอะงะเล็กน้อยเมื่อสบตากับปราณ
“งั้นก็ตามใจพี่ปราณครับ”
“ยู”
“ครับ”
“พรุ่งนี้พี่จะถามอีกครั้ง”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะตอบพรุ่งนี้ครับ”
“หึหึ” ปราณเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ กอดอกมองคนตรงหน้าหั่นเสต็กให้เขาไปเงียบๆ วิวตรงหน้าไม่ใด้คุ้มค่ากับราคาอาหาร แต่คุ้มค่ากับที่เขาเร่งทำงานโดยไม่พักเพื่อมารับยูให้ทัน แค่ได้กินข้าวด้วยกันก็หายเหนื่อยแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ครึ่งหลังเรียบๆ นิดนะคะ อยากให้สองคนได้รู้จักกันมากขึ้นก่อน
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458867 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก