ตอนที่ 12 : กระต่ายตัวอ้วน“ยังไงๆ เล่ามา” ฟ้าใสยื่นหลักฐานเป็นรูปในอินสตาแกรม 360ong_saa ปัตย์ทำหน้าเขินแต่ยิ้มไม่หุบ
“เมื่อคืนอุตส่าห์โทรไปซักว่าเดทเป็นไงบ้างไม่เห็นเล่าเรื่องนี้ คิดจะมีความลับกับเพื่อนเหรอ”
“เดี๋ยวๆ เราก็ไม่รู้เพิ่งเห็นเมื่อกี้เหมือนกัน”
“มันชักยังไงๆ แล้วนะ” ณดลหยิบโทรศัพท์ของฟ้าใสไปพินิจพิจารณา เป็นรูปถ่ายด้านหลังของปัตย์ตอนกำลังเดิน ไอ้รูปไม่เท่าไหร่แต่ข้อความนี่สิมันชวนให้คิดอยู่ไม่น้อย
มาดูหนัง #คนนั่งข้างๆ น่ารัก #อ้วน “ตกลงมันไม่ใช่อย่างที่พูดเมื่อคืนใช่ไหม” ฟ้าใสเปิดสัมภาษณ์เพื่อนรัก เรื่องนี้เธอจะไม่ยอมพลาดการมีส่วนรวมแน่นอน
“ไม่รู้” ปัตย์แก้มเป็นสีชมพูยิ่งดูน่าหยิกเข้าไปใหญ่ เมื่อคืนเขาบอกฟ้าใสไปว่าเขากับองศาสนิทกันมากขึ้นแต่ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“อั๊ย ตอบแบบนี้แปลว่ามี เพราะถ้าไม่มีปกติปัตย์ต้องปฏิเสธแล้ว เริ่มคิดดิใช่ไหม” ฟ้าใสทำหน้าล้อเลียนเพื่อนยิ่งทำให้ปัตย์เขินเข้าไปใหญ่
“มีชัวร์ ผู้ชายที่ไหนจะชมผู้ชายด้วยกันว่าน่ารัก” ณดลคาดเดาจากคำบรรยายที่องศาพิมพ์
“นะไงเคยชมเราน่ารัก” ปัตย์พูดประสาซื่อ “ปราณก็พูด”
“เฮ้ยไม่นับสิ พูดเหมือนกันแต่มันให้คนละความรู้สึก”
“เราว่าองศาเริ่มสนใจปัตย์แล้ว” ฟ้าใสจัดการฟันธง ไม่ต้องมีหมอดูหรอกแม่หมอฟ้าใสนี่แหละจะฟันธงเอง
“ใช่ เห็นด้วย”
“คิดอย่างนั้นเหรอ” ปัตย์ขอความมั่นใจจากเพื่อนเพราะเขาเองก็แอบเข้าข้างตัวเองว่าหรือองศาจะสนใจเขา
“ไม่ต้องมาทำเป็นถามเลย” ฟ้าใสอดไม่ได้ดึงแก้มเพื่อนแรงๆ “หน้าบานขนาดนี้ดีใจอยู่ล่ะสิ”
“อืม” ปัตย์พยักหน้ารับไม่คิดจะโกหกความรู้สึกตัวเอง “ดีใจ ดีใจมากด้วย”
“โอ๊ยอย่ามายิ้มน่ารัก อิจฉาคนมีความสุขจัง ทำไมผู้หญิงสวยๆ บอบบางอย่างฟ้าใสต้องเป็นโสดด้วย”
“ขึ้นเรียนกันไหมปัตย์จะถึงเวลาแล้ว” ณดลรีบเก็บขนมนมเนยลงถุงเตรียมทิ้ง ไม่สนใจการบ่นฟ้าบ่นดินของฟ้าใส
“เหอะแม้แต่เพื่อนยังเมิน ชาตินี้เราคงหาแฟนไม่ได้” อาการค้อนลมค้อนแล้งของเพื่อนทำให้ปัตย์หัวเราะแต่ณดลกลับส่ายหน้า
“กับเพื่อนยังบ่นไม่หยุดผู้ชายที่ไหนจะอยากหูหนวก” ฟ้าใสหุบปากฉับ ส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้ณดลก่อนผายมือออกเพื่อบอกให้เพื่อนเดินนำ
“ดีมาก” ณดลหอบของเดินผ่านหน้า ฟ้าใสยกมือขึ้นทำท่าจะเขกหัว หันมาบุ้ยใบ้กับปัตย์ก่อนกระซิบเบาๆ
“ต้องเชื่อ เพราะตัวอย่างคนบ่นมากแล้วหาแฟนไม่ได้เพิ่งเดินผ่านไป”
“พูดอะไร” ณดลหันกลับมามอง
“เปล่า” ฟ้าใสไม่ยอมรับ ยักคิ้วให้ปัตย์เป็นการบอกว่าเห็นไหม ก่อนรีบเดินไปคล้องแขนณดลเป็นการเอาใจ ปัตย์ยิ้มขำ ใครบอกคนขี้บ่นไม่น่ารักเขาเถียงขาดใจ เพราะณดลกับฟ้าใสน่ารักที่สุด
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไงครับมึง อะไรคือคนข้างๆ น่ารัก ไม่แน่จริงนี่หว่าแน่จริงมึงต้องลงรูปคู่” ครามโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะ ทิ้งตัวลงนั่งข้างภาค ดึงน้ำจากมือเพื่อนมายกดื่ม
“เนียนแดกนะมึง ไปซื้อเอง” ภาคดึงแก้วน้ำคืนมาจากคราม “กูกำลังซักมันอยู่นี่มึงมาขัดจังหวะพอดี”
“ไม่รอกู” ครามบ่น เขาติดคุยเรื่องโปรเจ็คงานกับอาจารย์จึงลงมาช้ากว่าเพื่อน
“พวกมึงจะเถียงกันใช่ไหมกูจะได้ไม่ต้องตอบ”
“ตอบมา” สองเสียงพูดขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับใบหน้าที่หันขวับมามองโดยไม่ต้องนัดหมาย องศาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้สบายๆ ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก
“มึงเอาจริงแล้ว ลงสนามแน่นอนแล้วใช่ไหม” ครามยื่นไมค์จ่อถามเป็นคนแรก
“กูลงสนามแล้ว กูเอาจริงแต่ยังไม่ทำจริง”
“มึงช่วยตอบแบบไม่ต้องใส่ความติสต์ลงไปได้ไหมวะกูขี้เกียจแปล” ครามบ่นการพูดแบบอมภูมิของเพื่อน
“ที่มึงเห็นกูแค่เคลียร์ทาง ของจริงมันหลังจากนี้”
“มึงคิดจะทำอะไร” ภาครับไม้ต่อจากครามในการเป็นผู้ซักฟอก
“ติดป้ายจอง”
“จะติดก็ติดดีๆ กูห่วงพี่ปัตย์ ในมหาลัยไม่ใช่ว่ามึงไม่ดัง ระวังพวกเพจต่างๆ จะเอาไปลง”
“กูรู้”
“มึงเข้าไปดู?”
“เปล่ากูเดาเอา ถึงลงรูปแค่ข้างหลังก่อน”
“เออ มึงเดาไม่ผิดว่ะ คนวิเคราะห์กันให้มั่วไปหมด” ครามไล่อ่านข้อความ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดทันทีเมื่อได้ยินภาคพูดถึงเพจดัง “บางคนก็ว่ามึงลงรูปไม่ตรงกับข้อความที่เขียน คนละคนกันเป็นตัวหลอก บางคนก็กรี๊ดแตกไปแล้วว่ามึงชอบผู้ชาย บางคนบอกมึงอำเล่นเพราะมึงขี้แกล้ง อ่านไหม” ครามยื่นโทรศัพท์ให้องศา
“ไม่ กูไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง กูลงเพราะอยากให้อ้วนเห็น กับอยากให้คนที่รู้จักอ้วนเห็น มันต้องมีคนจำอ้วนได้บ้าง”
“ไอ้ขี้หวง มึงยังไม่ทันจีบพี่เขาก็จะแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแล้วเหรอวะ”
“เออกูหวง” องศายิ้มรับคำกล่าวหาของภาค
“ไม่ปฏิเสธหน่อยเหรอมึง” ครามถามด้วยความหมั่นไส้ที่เพื่อนตอบรับหน้าตาเฉย
“ปฏิเสธทำไม ใช่กูก็รับ”
“ครับพ่อคนจริง แล้วตกลงมึงจะจับกระต่ายอยู่ไหมหรือเลิกสนใจเรื่องนั้นแล้ว”
“จับสิ กูจะจับกระต่ายอ้วนให้อยู่หมัดไม่ให้หนีไปได้อีก” สีหน้ามุ่งมั่นผสมกับดวงตาวาววับของเพื่อน ทำให้ครามชักไม่แน่ใจว่าจับให้อยู่หมัดขององศาหมายถึงเรื่องไหนกันแน่ แต่ที่รู้คืองานนี้พี่ปัตย์น่าจะรอดยาก
“มีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอก”
“มี แต่กูขอนัดอ้วนก่อน” องศาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ส่งข้อความผ่านแอปสีเขียวไปหากระต่ายอ้วน
“อ้วน ภาคให้ชวนไปร้านพี่ชาติเย็นนี้ ฝากชวนเพื่อนด้วย” องศารอไม่กี่นาทีก็มีข้อความตอบกลับมา
“ว่างพอดีไปก็ได้ เจอกันที่ร้านทุ่มนึง ไปพร้อมนะกับฟ้าใส”
“โอเค” องศาส่งข้อความกลับก่อนวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “เรียบร้อย ทีนี้ก็ตาพวกมึง”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พี่นะทางนี้” ณดลหันไปตามเสียงเรียก เห็นครามโบกมือให้จากโต๊ะที่นั่งอยู่ เขาสะกิดฟ้าใสกับปัตย์ให้เดินตามมา
“มานานหรือยัง” ณดลนั่งลงตรงข้ามกับคราม ฟ้าใสนั่งตรงกลาง ตามด้วยปัตย์นั่งซ้ายสุดตรงข้ามกับองศา
“สักพักพี่”
“ทานอะไรดีอ้วนสั่งสิ” องศาส่งเมนูให้ปัตย์เลือกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งลงเรียบร้อยแล้ว
“คนชวนเลือกดีกว่าผมทานอะไรก็ได้” ปัตย์ส่งเมนูต่อไปให้ภาคแทนแต่ถูกปฏิเสธ
“พี่ปัตย์สั่งเลยครับ ผมทานอะไรก็ได้”
“มานี่ ไม่ต้องเถียงกันสั่งให้” หญิงเดียวของกลุ่มดึงเมนูออกจากมือปัตย์ จัดการเรียกพนักงานและสั่งอาหารให้พอดีกับจำนวนคน
“นัดกันวันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่า อย่าบอกว่าวันเกิดภาค” ณดลเดาเพราะปัตย์บอกว่าภาคเป็นคนฝากชวน
“เปล่าครับพี่นะ ผมเพิ่งทำงานส่งอาจารย์เสร็จเลยอยากคลายเครียด” ภาคไหลไปได้เนียนๆ
“อิจฉา” ฟ้าใสนึกถึงงานของตัวเองที่กองเป็นภูเขาแล้วอยากจะร้องไห้
“อยากงานเสร็จก็ขยันเข้าสิ ขี้เกียจตัวเป็นขนจะไปบ่นอิจฉาน้องมันทำไม”
“เดี๋ยวๆ คุณณดลนี่เพื่อนนะคะ เพื่อน จะมาเผากันต่อหน้ารุ่นน้องหล่อๆ ไม่ได้” ภาคกับครามหัวเราะเสียงดัง มีเพียงองศาคนเดียวที่นั่งอมยิ้ม พวกเขาคุยเล่นไปเรื่อยๆ ระหว่างรออาหาร ความสนิทสนมคุ้นเคยระหว่างสองกลุ่มเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ทำอะไรวะสนใจเพื่อนหน่อย” ครามดึงโทรศัพท์ออกจากมือของภาค ที่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์มาได้สักพักหนึ่งหลังจากพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ
“เฮ้ย! ไอ้ครามเอาคืนมากูคุยกับสาวอยู่”
“แดกก่อนไหมมึง ให้เกียรติรุ่นพี่หน่อยมึงเป็นคนชวนพี่เขามานะ”
“ไม่เป็นไรพวกพี่ไม่ถือ เรื่องสาวเรื่องใหญ่ตามสบาย” ณดลเอ่ยปากอนุญาต
“ใครว่าไม่ถือ ไม่ได้ๆ พี่ถือ ผู้หญิงน่ารักนั่งอยู่ตรงนี้ไปสนใจผู้หญิงในโทรศัพท์ได้ยังไง” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะให้รู้ว่าเธอแหย่เล่น
“พี่ฟ้าใสพูดถูก พี่เขานั่งตรงหน้ามึง น่ารักขนาดนี้มึงยังสนใจแต่โทรศัพท์ ไอ้ตาไม่ถึง” ครามไม่ยอมส่งโทรศัพท์คืนให้ภาค
“ครามพูดดีมาก” ฟ้าใสชมเปาะ
“เห็นสิครับ พี่ฟ้าใสน่ารักขนาดนี้ใครจะไม่เห็น แต่มึงช่วยส่งโทรศัพท์คืนมาให้กูก่อน” ภาคกระดิกนิ้วเร่งครามให้ส่งโทรศัพท์คืนให้
“มึงจะเถียงกันอีกนานไหม กูมากินข้าวฟังเพลง” องศาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเพื่อน
“มึงเอาโทรศัพท์ไอ้ภาคมานี่กูเก็บเอง” ครามรีบส่งโทรศัพท์ของภาคให้องศาอย่างว่องไว เจ้าของมันจึงตะครุบไว้ไม่ทัน
“เดี๋ยว ถ้ามึงจะยึดไม่ให้กูใช้ มึงก็ต้องยึดของไอ้ครามด้วย”
“อ้าว กูไม่ได้เล่นมึงจะมายึดของกูทำไม” ครามไม่ยอมให้ของตัวเองง่ายๆ
“มึงต้องให้เพื่อความยุติธรรม”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องยึดของทุกคน” ครามหาพวกไม่ยอมโดนหางเลขคนเดียว
“ก็เข้าท่าดี ระหว่างกินข้าวห้ามใครใช้โทรศัพท์เพื่อความเสมอภาค ถ้าพี่นะพี่ฟ้าใสพี่ปัตย์ยอมให้ยึด กูก็จะไม่บ่นที่มึงยึดของกู แต่ถ้าพี่เขาไม่ยอมมึงก็คืนของกูมาซะดีๆ”
“ว่าไงอ้วน” องศาหันกลับมามองคนที่นั่งตรงหน้า เพราะมัวแต่นั่งฟังคนอื่นคุยกันเพลิน ปากอิ่มของปัตย์จึงเผยอออกน้อยๆ โดยไม่รู้ตัว องศากลืนน้ำลายเมื่อสายตาตกลงมองปากอิ่มนิ่มสีแดงของกระต่ายอ้วน
“ยังไงก็ได้ ไม่ค่อยมีใครโทรหาผมหรอก”
“......”
“องศา”
“หือ?” องศาเบนสายตาขึ้นมอง รีบเรียกสติกลับมา ทำไมปากกระต่ายอ้วนถึงน่าจูบชะมัด
“ผมบอกว่ายังไงก็ได้”
“ก็ดีนะ พี่เห็นแก๊งเพื่อนทำกันยังคิดว่าเข้าท่า”
“ทำอะไรกัน” ณดลตาลุกวาวยื่นหน้าเข้าใกล้ฟ้าใส ทำสีหน้าให้รู้ว่าหมายถึงเรื่องอะไร
“เดี๋ยวเถอะ” ฟ้าใสผลักหัวเพื่อนออก “เวลาไปกินข้าวเพื่อนมันริบมือถือทุกคนมากองรวมกันไว้ไม่ให้เล่น กินเสร็จค่อยส่งคืน”
“อ้าวแล้วถ้าคนโทรมาธุระด่วนทำยังไง” ณดลอดสงสัยไม่ได้
“ก็ถ้าเครื่องไหนมันดังถี่ๆ ก็อนุโลมให้รับได้มั้ง”
“อืมก็ฟังเข้าท่าดี” ณดลฟังแล้วเห็นด้วย ต่อไปอาจต้องนำไปใช้กับที่บ้านบ้าง เพราะทุกวันนี้น้องชายแทบไม่คุยกับพ่อแม่ตอนกินข้าว ถามคำตอบคำเสียส่วนใหญ่
“อะนี่ของพี่” ฟ้าใสหยิบโทรศัพท์ตัวเองส่งให้องศา ก่อนแบมือขอของณดลกับปัตย์ส่งเพิ่มให้อีกสองเครื่อง
“ทีนี้มึงไม่มีข้ออ้างแล้วส่งมาซะดีๆ” ภาคแบมือไปตรงหน้าคราม อีกฝ่ายทำหน้าเซ็งก่อนหยิบออกมาส่งให้อย่างไม่เต็มใจ
“นี่พวกพี่ตั้งใจรวมกันแกล้งผมหรือเปล่าครับหรือแกล้งไอ้ภาคมัน”
“ใครแกล้ง” ฟ้าใสหัวเราะสนุกสนาน “เขาเรียกว่าใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้คุ้มค่า”
“จริง” ปัตย์พยักหน้าเห็นด้วย เพราะมัวแต่ขำท่าทางหัวเสียของครามจึงไม่มีใครทันสังเกตว่าองศาหย่อนโทรศัพท์ของปัตย์ลงกระเป๋า ส่วนเครื่องที่เหลือเขาจับมันซ้อนกันวางชิดกำแพง ใช้กล่องทิชชู่บังไว้ให้เห็นเฉพาะเครื่องที่อยู่ด้านบน
องศากินข้าวนั่งคุยต่ออีกพักใหญ่เพื่อไม่ให้เกิดพิรุธก่อนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เขาเดินด้วยท่าทางสบายๆ ในมือไม่ได้ถืออะไรไปยังหลังร้าน เปิดประตูออกไปภายนอกมองหาที่ปลอดคน เขาหยิบโทรศัพท์ของปัตย์ออกมา องศายิ้มน้อยๆ เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆ กระต่ายอ้วนเอ๊ยทำไมถึงไม่ล็อครหัสหน้าจอ
องศาไม่สนใจอย่างอื่นเขาต้องการเห็นเพียงอย่างเดียว องศาเปิดอินสตาแกรมของปัตย์ขึ้นมา ดวงตาของเขาเป็นประกายวาววับ รอยยิ้มกระจ่างทั่วใบหน้า สวัสดีกระต่ายอ้วน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มึงครับ ช่วงนั่งชิวๆ คืนโทรศัพท์กูได้แล้วมั้ง” ครามเอ่ยปากทวงโทรศัพท์จากองศา สายตาที่สบกันเป็นคำถามว่าเรียบร้อยแล้วใช่ไหม องศาพยักหน้าตอบรับว่าจะคืนให้ แต่ครามรู้ดีว่าเพื่อนพยักหน้าทำไม
องศาหยิบโทรศัพท์ของครามที่อยู่บนสุดส่งให้ ก่อนส่งให้ภาคเป็นคนต่อไป
“พวกพี่โหลดแอพนี้กันหรือยัง มาใหม่ผมใช้แล้วดีนะ” ครามจัดการเปิดแอพที่ว่าขึ้นมาและส่งให้ฟ้าใสดู
“ไหน” ฟ้าใสรับมาถือไว้ในมือ ณดลยื่นหน้าเข้ามาดูด้วย มีเพียงปัตย์ที่ยังนั่งมองตรงไปยังองศา
“พี่ปัตย์ล่ะครับโหลดหรือยัง”
“อันไหน” ปัตย์หลงกลครามจนได้ เขาชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วยอีกคน องศาใช้จังหวะนั้นหยิบโทรศัพท์ของปัตย์ออกมา
“อ้วน รับโทรศัพท์ก่อน”
“อะ..อืม” ปัตย์หันมาเจอมือขององศายื่นโทรศัพท์มาให้ตรงหน้า เขารับมาวางไว้บนโต๊ะข้างจานข้าว โดยไม่รู้ตัวเลยว่าความลับของเขาไม่ใช่ความลับอีกต่อไป
พวกเขานั่งพูดคุยและนั่งดื่มกันไปเรื่อยๆ องศานั่งมองกระต่ายอ้วนเพลิน ใบหน้ากลมแตะแต้มด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ตลอดเวลา ริมฝีปากอิ่มที่เจ้าตัวมักเผยอออกโดยไม่รู้ตัว ดวงตากระจ่างใส เสียงหัวเราะเบานุ่มหู ปัตย์คือกระต่ายอ้วน และกระต่ายอ้วนคือความน่ารักของโลกใบนี้ เหลือเพียงอีกอย่างเดียวที่เขาอยากรู้ กระต่ายอ้วนชอบแอปเปิ้ลจริงใช่ไหม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ขอบคุณนะที่มาส่ง” ปัตย์ปลดเข็มขัดออกเมื่อองศาจอดรถหน้าบ้าน เมื่อถึงเวลาแยกย้ายองศาเอ่ยปากอาสามาส่งเขาที่บ้าน เพราะเห็นว่าณดลต้องไปส่งฟ้าใส ส่วนครามกลับกับภาคอยู่แล้ว เพื่อนตัวดีของเขารีบรับข้อเสนอ ไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะเขินอายแค่ไหน
“ไม่เป็นไรผมอยากมา” คำพูดสั้นๆ ทำให้ปัตย์หน้าแดงยิ่งขึ้นจากที่แดงอยู่แล้วเพราะแอลกอฮอล์
“ขับกลับดีๆ ถ้าง่วงก็จอดนอนก่อน”
“ถ้าอ้วนเป็นห่วงก็นั่งไปเป็นเพื่อนผมสิ”
“อ้าวแล้วผมจะกลับยังไง” ปัตย์หัวเราะขำเพราะคิดว่าองศาแซ็วเล่น
“ก็ค้างด้วยกันที่ห้อง” ปัตย์ใจเต้นตึกตัก ตกลงองศาพูดเล่นใช่ไหม หรือ..หรือจะพูดจริง
“พูดเล่น” ปัตย์หน้าจ๋อย หัวใจที่พองโตเหี่ยวเฉา “พรุ่งนี้ปัตย์เรียนเช้าไม่ใช่เหรอเห็นพี่นะพูดอยู่ อยากให้พักผ่อน กว่าจะถึงห้องผมอีกเป็นชั่วโมงเอาไว้วันหลังจะชวนไปค้าง”
“ใครจะไป” ปัตย์ปฏิเสธแต่แก้มกลมกลับมาแดงเรื่ออีกครั้ง
“ใครจะไปเดี๋ยวก็รู้ แต่ที่แน่ๆ พรุ่งนี้รอด้วย”
“หือ? รออะไร” ปัตย์ทำหน้างงเพราะยังไม่ได้นัดอะไรกัน ตลอดทางที่ขับรถมาก็คุยกันแต่เรื่องสัพเพเหระ
“รอกินข้าวเที่ยง”
“องศาจะไปที่คณะเหรอ”
“ใช่ รอด้วย”
“ไปทำไม”
“อย่าถามเยอะน่า บอกให้รอก็รออย่าดื้ออย่าซน”
“เดี๋ยวๆ มันเกี่ยวกันตรงไหน” ปัตย์หัวเราะออกมาเบาๆ
“จะรอหรือเปล่า” องศาจับแก้มของปัตย์ด้วยสองมือให้หันมาสบตา ปัตย์เผยอปากออกน้อยๆ ใจเต้นรัว เขาไม่อาจละสายตาจากดวงตาขององศาได้
“อะ..อืม”
“ดีมาก พรุ่งนี้เจอกัน” องศาดึงแก้มของปัตย์ยืดออกจนเจ้าตัวร้องประท้วง เขาอยากทำมากกว่านั้นแต่ต้องตัดใจ ยังไม่ใช่ตอนนี้
“ผมไปก่อนนะ ถึงแล้วส่งข้อความมาบอกด้วยผมเป็นห่วง”
“ครับ” ปัตย์เสียดายช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันแต่ก็ต้องบอกลา เขาเงอะงะพยายามเปิดประตู แต่เหมือนมือไม้มันไม่เป็นใจ องศาจึงชะโงกตัวข้ามมาเปิดให้ ใบหน้าเฉียดปลายจมูกเขาไปนิดเดียว ปัตย์ได้กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นแอลกอฮอล์มาจากเสื้อขององศา หัวใจของเขากำลังทำงานหนักเกินไปแล้ว
“ฝันดีอ้วน”
“ฝันดีองศา” ปัตย์พึมพำตอบก่อนก้าวขาลงจากรถ เขาปิดประตูอย่างเบามือ ยืนรอจนองศาขับรถออกไปจึงเปิดประตูเข้าบ้าน
องศาอยากดูหนังกับเขาสองคน บอกว่าคนนั่งข้างๆ น่ารัก องศาชวนเขาไปเฮฮากับเพื่อน ให้เขารอกินข้าวกลางวันพรุ่งนี้ องศากำลังสนใจเขาใช่ไหม ปัตย์มีความหวังขึ้นมาเต็มหัวใจ
It's always been you #apple of my eye ปัตย์เลือกรูปองศาในแสงแดดอุ่นๆ ยามเช้า โพสต์ลงอินสตาแกรม rabbitboy เขามีความสุขจนอยากบอกออกมา
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ปัตย์นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์เหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาดที่สุดในชีวิต อินสตาแกรมrabbitboy มีไดเร็กแมสเซสส่งเข้ามาจากองศา ปัตย์ต้องบังคับมือไม่ให้สั่นขณะกดเข้าไปอ่าน
ชอบผมเหรอ
ข้อความสั้นๆ แต่ทำเอาปัตย์ใจเต้นรัว ต้องบอกตัวเองว่าอย่าตื่นเต้นองศาไม่รู้ว่าrabbitboyคือเขา ตอบอย่างที่อยากตอบออกไป
อืม ขอโทษนะจะขอโทษทำไม มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด
ขอบคุณ ไม่เป็นไรใช่ไหมไม่เป็นไร แต่ผมมีคนที่ชอบแล้ว
มือไม้ของปัตย์ยิ่งสั่น ใจของเขากำลังจะกระดอนออกมาจากอก องศามีคนที่ชอบแล้ว! มันจะเป็นอย่างที่เขาคิดไหม
หายไปไหน
ยังอยู่ ไม่ถามผมเหรอว่าใคร
ไม่ถาม ผมไม่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวถามได้ผมไม่ได้ปิดบัง แต่ขอให้ผมบอกเจ้าตัวก่อนนะแล้วจะบอก
ยังไม่ได้สารภาพเหรอยัง
ดีใจด้วยนะก็หวังว่าเขาจะชอบตอบ
เขา?ใช่เขา
แปลกใจเหรอ
นิดหนึ่งแปลกใจเหมือนกัน แต่ก็ชอบไปแล้ว
ขอให้สำเร็จนะขอบคุณ ขอโทษด้วย
ไม่เป็นไร เราแค่ชอบไม่ได้หวังอะไรคนดี ฝันดีนะ
ฝันดี ปัตย์กลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียง เขินจนทำอะไรไม่ถูก องศาหมายถึงเขาหรือเปล่า ใช่เขาใช่ไหม คราวนี้ rabbitboy ต้องอิจฉาพี่ปัตย์บ้างแล้ว โอ๊ยใครจะว่าเขาบ้าหรือเปล่านั่งอิจฉาตัวเองไปมา ขอให้องศาหมายถึงเขาด้วยเถอะ เพี้ยง...
ปัตย์ยังยิ้มไม่หุบ ม้วนตัวอยู่ในกองผ้าห่ม ด้วยความสงสัยว่าแล้วคืนนี้เขาจะหลับลงไหม
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 459254 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก