#ตอนที่3– มาวินกับณนนท์#
“น้องๆเคมีปี1 ที่มาถึงแล้วให้นั่งกันตามรหัสนักศึกษาเลยนะครับ” เสียงของพี่ภูมิที่เคยเป็นพี่ว้ากที่เคยสั่งผมลุกนั่ง กลิ้ง คลาน วิ่งไปรอบคณะ กำลังประกาศเรียกรวมปี1 อีกครั้ง ครั้งนี้คงไม่ได้รับน้องให้เหนื่อยแล้วล่ะครับ ผมหวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ วันนี้ปี1ภาคเคมีถูกเรียกมารวมที่หอประชุมคณะเพื่อที่จะเปิดตัวสายรหัส โชคดีที่มีแอร์ ไม่งั้นต้องเป็นลมเป็นแล้งกันแน่ๆ เพราะคนเยอะมากๆ มีตั้งแต่ปี1ยันพี่บัณฑิต คงเป็นเพราะผ่านการรับน้องการมาทุกคน เลยทำให้พวกผมตั้งแถวและนั่งลงได้อย่างรวดเร็ว
“เอาล่ะครับ เพื่อไม่เป็นเสียเวลา พี่จะเริ่มเลยแล้วกันนะครับ” เป็นที่น่าแปลกครับว่าถึงแม้พี่ภูมิจะเป็นพี่ว้ากที่ทำพวกผมและเพื่อนผู้ชายหลายๆคนไม่กล้าหือกับพี่ภูมิ แต่สาวๆดันหวีดพี่ภูมิทั้งสาขา หรือไม่ก็ทั้งคณะไปเลยดีกว่า บางคนก็บอกหล่อ บางคนก็บอกเท่ห์ ชมข้ามหัวกูไปเลย ไม่ต้องเกรงใจกูแล้ว “ขอเชิญพี่โอเล่มารับช่วงต่อครับ”
“สวัสดีค่ะน้องๆ พี่เป็นพี่เป็นพิธีกรรับเชิญจากฟิสิกส์นะคะ แต่ไม่ได้รับตังนะคะเนี่ย พี่ชื่อพี่โอค่ะ แต่ต้องเรียกพี่ว่าโอเล่นะคะน้องๆ” เสียงของเจ้โอเล่ สาวสองสุดสวย(?)ประจำคณะ เฮดสันทนาการปี2ขึ้นมารับช่วงแทนพี่ภูมิที่เดินลงไปหลังเวที “เนื่องจากวันนี้น้องๆต้องเปิดสายรหัสของเคมีนะคะ จะให้พี่ๆภาคเคมีมาเป็นพิธีกรก็เดี๋ยวจะไม่ได้ลุ้น พี่ก็เลยมาข่วยเป็นพิธีกรให้นะคะ”
“เอาล่ะค่ะน้องๆลูกสาวลูกเจี๊ยบลูกชายทั้งหลายแหล่แม่ปลาช่อน พี่จะบอกวิธีการก่อนนะคะ พี่จะประกาศเรียกทีละ 10 รหัสนะคะ พอพี่เรียกแล้วให้หนูๆมายืนเรียงเป็นแถวหน้ากระดานที่ด้านหน้า แล้วหลับตา รอเซอร์ไพรส์จากพี่รหัสนะคะลูกขา ส่วนด้านในนะคะ ถ้าเห็นอะไรก็อย่าเพิ่งส่งเสียงนะคะ จนกว่าพี่จะบอกให้คนด้านหน้าลืมตาเนอะ โอเคมั้ยค้า ”
“โอเคค้าบบบ/โอเคค่า”
“เอาละค่ะ พี่ๆด้านหลังพร้อมกันแล้วเนอะ”
“รหัส 00-09เชิญด้านหน้าเลยจ้า” เจ้โอเล่เริ่มเรียกรหัสทีละ 10 อย่างที่พี่เค้าอธิบายไว้จริงๆ ส่วนการเซอร์ไพรส์ของพี่รหัสก็ไม่มีอะไรมากครับ ก็แค่การพี่รหัสมายืนอยู่ด้านหลัง พร้อมกับหอบ หนังสือ ชีทต่างๆ และขนมไม่อั้น สิ่งสุดท้ายนี่แหละคือสิ่งที่ผมหมายตาที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
.
“รหัส 40-49จ้า มาเลยลูกจ๋า ขอสปอยว่ามีผู้โชคดี1คนจะได้ของดีไปจ้า”
“กรี๊ดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดของสาวๆดังกระหึ่มขึ้น มึงจะดีใจอะไรกันขนาดนั้น กูก็ของดีนะเว้ยยยยยย
ผมออกไปยืนข้างหน้าเรียงตามรหัสซึ่งรหัสของผมคือรหัส 47 ผมมองซ้ายมองขวาทำให้ผมเพิ่งสังเกตว่ารหัสรอบข้างผมเป็นผู้หญิงทั้งหมดเลยแหะ ขอให้พวกเธอโชคดีแล้วกัน ส่วนณนนท์ขอให้พี่รหัสเป็นผู้หญงสวยๆทีเถ๊อะ
“หลับตาลงด้วยนะจ๊ะ” ผมหลับตาลงตามคำสั่งของผู้เป็นพิธีกร ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงกรี๊ดจากผู้ชมในห้องส่ง ไม่สิ ผมได้ยินเสียงหญิงแท้หญิงเทียมทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องที่กำลังกลั้นเสียงกรี๊ดตัวเองอยู่ด้านหน้าของเวที ทำให้ผมเดาได้ทันทีว่าคงมีพี่ภูมิอยู่รอบนี้แน่ๆ เสียงถุงใส่ของค่อยวางลงเรื่อยๆจนหมดในที่สุด เสียงทั้งหอประชุมเงียบสนิท มีเพียงแค่เสียงแอร์ทั่งหึ่ง หึ่งอยู่เท่านั้น ผมรู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่ด้านหลังของผมแล้วตอนนี้ ลมหายใจอุ่นที่รดต้นคอของผมทำให้ผมเดาความสูงได้ไม่ยาก คงจะเป็นพี่ผู้ชายสินะ โถ่ววววว กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่โชยมาทำให้ผมผ่อนคลายดีเหลือเกิน ถ้าลืมตาเมื่อไหร่ผมจะต้องถามให้ได้ว่าใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร
“พร้อมรึยังคะหนู”
“พร้อมแล้วครับ/ค่ะ”
“แต่พี่ยังไม่พร้อมค่ะ พี่อิจฉา น้องทำบุญมาด้วยอะไรคะเนี่ย” เสียงโห่ร้องเชิงเป็นการเห็นด้วยกับเจ้โอเล่ดังงขึ้นมาทั้งหอประชุม
“ขอให้โชคดีนะคะชะนีน้อย ... ลืมตาได้ค่ะ”
“ค่อยๆลืมตาแล้วหันมานะครับ” เสียงกระซิบที่เจ้าของเสียงยื่นเข้ามาพูดข้างๆหูผม ทำให้ผมได้กลิ่นน้ำหอมชัดมากขึ้น รวมถึงลมหายใจที่พ่นออกมารดต้นคอผม ทำให้ผมจักจี้จนต้องเผลอหดคอแล้วหันไปด้วยความรวดเร็ว นั่นทำให้...
จมูกผม
ไปชนกับ
จมูกของพี่ภูมิ
ชิบหาย...
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด’
‘มึ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง กูอิจฉาน้องงงงงงงงงงงงงงงงงงง’
‘กูเกลียดมึง นนท์ กูเกลียดดดดดดดดดดดดด’
‘เดือนมหาลัยของกู กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด’
พี่ภูมิเป็นพี่รหัสของผมหรอ นี่พี่ว้ากเลยนะเว้ย ชิบหาย กะจะกวนตีนขอกินข้าวฟรีทั้งเทอม กูจะได้กินตีนแทนมั้ยวะเนี่ย แล้วเรื่องน้ำหอม ... เอ้ย ช่างแม่ง ไม่ถงไม่ถามแล้ว
“เห้ยเป็นไร ทำไมหน้าเหวอขนาดนั้นอะ” พี่ภูมิย่อตัวลงมามองหน้าผมใกล้ๆ นั่นแสดงว่าผมเตี้ยกว่าพี่ภูมิอีกแล้ว กูเตี้ยกว่าอีกแล้ว เห้อออ “ไม่ดีใจหรอ พี่เสียใจนะเนี่ย” พี่ภูมิทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ป ป ปเล่าครับพี่ ค ค คือ...ผม เอ่อ คือว่า ผม..” ผมรีบก้มหน้ามองพื้น ทำให้ผมมองเห็นถุงที่บรรจุขนมเต็มหมด หูวววว
“นี่เรากลัวพี่ขนาดนั้นหรอ ฮ่าๆๆ” พี่ภูมิเอามือมาขยี้หัวผม เห้ย พี่อย่า ผมไม่ได้สระผมมา...
“ก็ตอนรับน้องพี่เล่นให้ผมวิ่งรอบคณะ แถมยังทำโทษด้วยวิธี... เอ่อ..ง”
“วิธีอะไร พูดมาดิ รอฟังอยู่”
“อะๆๆๆ อย่าเพิ่งเสวนากันค่ะ ปี1ปี2คะ รหัสอื่นรออยู่นะคะ เชิญลงไปนั่งรอด้านล่างก่อนนะคะ” เจ้โอเล่ผายมือเชิงให้พวกเรารีบลงจากเวที
“เมื่อกี้จะพูดว่าวิธีไรอะ รอฟังอยู่เนี่ย”
“ห๊ะ...อ๋อออ วิธีที่..”
“...”
“พูดได้จริงอะ”
“เออ พี่หมดหน้าที่พี่ว้ากแล้ว” พี่ภูมิพูดพร้อมกบหัวเราะเบาๆ
“โหดและเหนื่อยเหี้ยๆ”
“...”
“...”
“...” ผมก้มหน้างุด ชิบหายแล้ว กูตายแน่ๆ กูจะเจอฝ่าตีนอรหันต์มั้ย เหี้ยเอ้ยยยย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” พี่ภูมิหัวเราะร่วนพน้อมกับพาผมไปนั่งที่มุมหนึ่งในหอประชุมเพื่อดูการเปิดตัวสายรหัสที่เหลือ ระหว่างที่ดูการเปิดตัวสายรหัส พี่ภูมิก็แนะนำพี่ปี2แต่ะคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าไปด้วย พี่ภูมิบอกว่ารู้จักรุ่นพี่เยอะๆไว้น่ะดี เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้หี่ๆคอยช่วยเหลือได้
“เชิญพี่ปี2พาน้องไปหาสายรหัส พบปะลุงป้าน้าอารหัสได้เลยจ้า ขอให้กลับโดยสวัสดิภาพนะจ๊ะ สำหรับวันนี้สวัสดีค่า บ๊ายบายจ้า” เจ้โอเล่โบกมือลาทุกคนนั่นแปลว่าพิธีเสร็จลงเรียบร้อย พี่ภูมิหยิบถุงขนมและชีท(ที่ผมสนใจน้อยกว่าขนมที่เยอะมากๆ)ทั้งหมดขึ้นมาและยืดตัวเต็มความสูงพลางยืดแขนมาโอบไหล่ผมเพื่อที่จะให้ผมเดินไปพร้อมกับพี่เค้าที่ไหนซักที่ เออ สูงกว่ากูจริงๆด้วยแหะ T^T
“เดี๋ยวพาไปหาพี่ปี 3 ปี4 นะ” พี่ภูมก้มคอลงมาพูดข้างหูผม จะว่าไป พี่ภูมิก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดนี่หว่า ผมถูกพาเดินออกมาจากหอประชุมท่ามกลางสายตาของผู้หญิงค่อนสาขา จนกระทั่งผมมาหยุดอยู่ที่หน้ารถยนต์สีขาว
“อ้าว แล้วพี่ๆเค้าไม่ได้อยู่ข้างในหรอครับ”
“ไม่หรอก สายเราไม่เคยรับน้องรหัสในหอประชุมอยู่แล้ว” พี่ภูมิพูดดูท่าทางสบายๆ ต่างจากตอนที่พี่เค้าเก๊กหน้าขรึมตอนเป็นพี่ว้าก
“อ้าว พี่แล้วกระเป๋านนท์อะ”
“เออน่า ขึ้นรถไปเถอะ พี่จัดการให้หมดแล้ว” ผมเปิดประตูรถตามเจ้าของรถ ทำให้ผมเห็นว่ากระเป๋า และสัมภาระของผมทั้งหมดอยู่บนรถของพี่ภูมิแล้ว พี่ภูมิขับรถพาผมมาหยุดที่ร้านบาร์แห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพใกล้กับมหาวิทยาลัย ทำให้ผมผู้ไม่เคยมาสถานที่แบบนี้อดจะตื่นเต้นไม่ได้
“เอ่อ พี่ ผมยังไม่ได้บอกป๊ากับม๊าเลยอะ”
“พี่บอกให้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง” พี่ภูมิพูดพลางหยิบมือถือขึ้นมาโชว์ให้ผมดูว่าโทรไปหาป๊าผมแล้วเรียบร้อย
“แล้วพี่ไปเอาเบอร์มาจากไหนอะ” พี่ภูมิไม่ตอบแต่ยักไหล่ให้ผม พร้อมกับยื่นข้อมูลของผมในมือถือของพี่เค้าให้ผมดู เป็นรูปถ่ายข้อมูลที่เหมือนจะแอบถ่ายจกข้อมูลทะเบียนของนักศึกษาปี1 สายรหัสนี้นี่มันสุดยอดจริงๆ แต่ก็อดที่จะไลน์ไปบอกป๊ากับม๊าไม่ได้อยู่
HelloNonT :.’วันนี้นนท์มารับน้องสายรหัสนะครับ กลับดึกหน่อย’
PaPa : ‘รู้แล้วครับ ดูแลตัวเองนะ’
พี่ภูมิจูงมือผม เน้นว่าจูงมือครับ จูงเหมือนผู้ใหญ่จูงมือเด็กเดินเที่ยวห้างแล้วกลัวหลงยังไงอย่างนั้น ผมถูกจูงเดินเข้าไปในร้านโดยคนที่จูงราวกับรู้จักทุกซอกทุกมุมเป็นอย่างดี ขนาดคนตรวจบัตรหน้าร้านยังยกมือไหว้พี่ภูมิเลย ยอมใจเค้าจริงๆ คงจะมาบ่อยสินะ ไม่นานผมก็มาหยุดที่โต๊ะ โต๊ะหนึ่งมีประชากรรวมทั้งสิ้น 5 คน รวมผมด้วย ซึ่งเป็นผู้ชายทั้งหมด
“ว่าไงครับน้องใหม่รหัส 47”
“ยินดีต้อนรับสู่สายรหัสชายล้วนครับโผมมมมม” พี่ผู้ชายที่คาดว่าน่าจะเป็นพี่บัณฑิตเพราะผมไม่เคยเห็นหน้าในมหา’ลัยยื่นแก้วที่มีน้ำสีอำพันมาให้ผม
“เห้ยพี่ น้องยังเด็ก” พี่ภูมิพูดเชิงหยอกบ้อกับพี่คนนั้นพลางดันแก้วกลับไป แต่ดูเหมือนพี่เค้าจะไม่ยอม
“โห ไรวะ ตอนปีมึงนี่กูเห็นมึงแดกเอาแดกเอา แดกยิ่งเครื่องสูบน้ำอีกมั้ง” พี่อีกคนนึงพูด แต่พี่ภูมิยักไหล่เชิงไม่สนใจ
“นี่พี่เจ อยู่ปี3” พี่ภูมิชี้ไปที่พี่คนที่เพิ่งพูดเมื่อกี้
“ส่วนนี่พี่บอมบ์ เพิ่งจบ” พี่ภูมิชี้ไปที่พี่ที่ยื่นแก้วมาให้ผม
“ส่วนนี่เป็นพี่เอิร์ท อยู่ปี 4” พี่ภูมิชี้ไปที่พี่อีกคนที่ใส่แว่น ผมยกมือไหว้พี่ๆทุกคน พี่ทุกคนก็ก้มหัวเล็กน้อยเชิงเป็นการรับไหว้
“เห้ย มึงไม่ต้องไหหว้กูก็ได้ แต่แดกนี่แทนเป็นการเคารพกูแทนละกัน” พี่เจยื่นแก้วโค้กมาให้ผม ผมยิ้มรับก่อนจะรับแก้วนั้นมาอย่างเต็มใจ ก็ดีกว่ากินเหล้าแล้วกันน่า ผมกระดกเข้าปากอย่างไม่ลังเล หางตาของผมเห็นพี่เจกับพี่เอิร์ทตีมือกันเหมือนกับทำอะไรซักอย่างสำเร็จ แต่ก็ใช่แหละครับ สำเร็จจริงๆ ก็แก้วที่ผมเข้าใจว่าเป็นโค้กดันเป็นเหล้าผสมโคกที่โคตรพ่อโคตรแม่เข้ม แต่ผมก็ดันกลืนไปหมดแก้วแล้วนี่น่ะสิครับ
“เห้ย พี่น้องมันไม่เคย” พี่ภูมิทำหน้าตกใจ แต่ดูเหมือนไม่มีผล เพราะเมื่อหมดแก้วแรก แก้วต่อไปก็มาเรื่อยๆ ถึงแม้พี่ภูมิจะพยายามแย่งแก้วออกจากมือผม แต่มีหรอคนอย่างผมจะยอม
“พี่ ผมยอมพี่แค่ตอนพี่รับน้องแค่นั้นแหละ” ผมเอามือไปแตะไหล่กับพี่ภูมิอย่างสนิทสนม ก่อนจะหันไปชนแก้วกับพี่เจ พี่บอมบ์ พี่เอิร์ท พร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หัวเราะร่วนอย่างไม่เคอะเขิน การกระทำนี้เรียกว่าเมารึเปล่าครับ ถ้าใช่ผมก็คงเมาแล้วครับ
“พี่ครับ ผมไปห้องน้ำนะครับ” ผมลุกขึ้นในทันที
โครมมม!
ผมกลับลงมานั่งที่โซฟาที่เดิม อ้าว ทำไมถึงห้องน้ำซักทีวะ
“ปายห้องน้ามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“เออ เดี๋ยวพี่พาไป พวกพี่แม่ง”
“ฮ่าๆๆๆๆ เห้ย นิดหน่อยน่า ใครจะไปคอทองแดงเหมือนมึงวะ ไอ้เดือนหมาลัย” ผมรู้สึกตัวว่าผมโดนหิ้วไปที่ห้องน้ำโดยใคร ใครก็ไม่รู้ เพราะตอนนี้โลกหมุนติ้วๆ
“นนท์ ไหวปะเนี่ย ไม่ไหวกลับก่อนได้นะเว้ย”
“ไหวเพ่” ผมยืนฉี่ตรงโถ โดยเจ้าของยืนเฝ้าผมเหมือนเจ้าของมาเฝ้าหมาฉี่ตามสนามหญ้าไม่มีผิด ผมไม่ใช่หมานะ! สังขารผมถูกลากกลับมาที่โต๊ะหลังจากที่ผมทำภารกิจในห้องน้ำเสร็จ
[พาร์ทของภูมิ]ผมพยายามห้ามน้องไม่ให้ดื่มต่อ แต่พี่รหัสตัวดีดันเอาแต่รินให้น้องไม่ยั้ง ไอ้รินเบาๆไม่พอ ดันรินออกมาซะเข้มเชียว
“พี่เจ พอแล้ว มันจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ย” ผมตีมือพี่เจ
“ไอ้เหี้ยนี่ หวงน้องจังเลยเว้ย ทำอย่างกะเป็นผัวมัน” พี่เอิร์ทตะโกนมา ทำให้พี่ทั้ง3หันไปหัวเราะกันร่วน
ตึก.... ตึก... ตึก..
ให้ตายสิ หัวใจผมดันเต้นไม่เป็นจังหวะ
“เอาน่า พรุ่งนี้วันเสาร์นี่ น้องไม่มีเรียนอยู่แล้ว” ผมส่ายหน้าให้กับความดื้อด้านของไอ้พี่เจจริงๆ แต่ที่ดื้อกว่าพี่เจคือไอ้น้องนนท์นี่แหะครับ เมาจนหน้าแดงหมดสภาพแล้วยังรับแก้วเค้าไม่หยุดหย่อน
“เห้ยนนท์ เมางี้แล้วพี่จะไปส่งถูกมั้ยวะ”
“เพ่ /จ-จพ$$%^!2!#%&!” พูดอะไรนะ
“นนท์พูดว่าอะไรนะ” ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆน้อง เพราะมันพูดไม่รู้เรื่องแล้ว ให้ตายเถอะ ถึงผมจะแอบไปขอข้อมูลทะเบียนมาแต่ผมดันถ่ายมาแค่เบอร์โทรพ่อแม่มัน ไม่ได้ถ่ายที่อยู่มันมา ไอ้ภูมิ ไอ้โง่เอ้ยยย
“...” ไม่มีสัญญาณจากหมายเลขที่ท่านเรียก เงียบสงัด
“เห้ย นนท์” ผมตบหน้าน้องเบาๆ เขย่าตัวเพื่อหวังให้น้องตื่น
“...” อยากจะถ่ายภาพเก็บไว้แปะฝาบ้านจริงๆครับ น้องเอาหัวมาซบไหล่ผมแล้วหลับ
“มึงก็ให้น้องมันไปนอนห้องมึงก่อน พรุ่งนี้มันตื่นมาค่อยว่ากันอีกที” ก็คงต้องเป็นอย่างที่พี่บอมบ์ว่าแหละครับ เพราะสภาพแบบนี้ ถ้าผมให้น้องบอกทาง คงได้ไปโผล่ที่ยะลาหรือไม่ก็เชียงใหม่แน่ๆ แต่ว่ามันจะดีหรอครับ ถ้าปล่อยให้ผมอยู่กับน้อง2คน ....
หัวข้อ: oooมาวินกับณนนท์ooo (อ่าน 2439 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก