หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ)

[loveorlike]

  มาให้กำลังใจ ตาร์ข้าว กีสๆๆๆ

 

[ДηοηγМ]

 

เพิ่งได้มาอ่าน

ชอบมากมายค่า

โดยเฉพาะ

น้องปานกะพี่แสบ

 


คุณเบบี้สุดยอดไปเลยค่า

 

[Salim021]

เบบี้สุดยอดดดดดด

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

วันนี้มามั้ยอ่าค้าบ

พี่เบบี้

อาจจะรอ... 

[nopkar]

ก็คงจริงเหมือนที่น้องเบบี้ บอกผ่านเรื่องราวของเป้ นะครับ ว่ายังไงก็ต้องมีสักวันที่เราโตขึ้น แล้วเราก็ต้องใช้ชีวิตของเราเอง จะไปยึดติดกับใครไม่ได้ แต่ก็ยังที่มีคนอยู่รอบๆตัว คอยเป็นกำลังใจ คอยเป็นที่ปรึกษาอยู่
เรื่องราวของตัวละครในเรื่องนี้ก็เช่นเดียวกัน จะต้องมีเวลาที่จะสิ้นสุดลง แต่ก็จะเข้ากลับมาอ่านใหม่ เพื่อนึกถึงตอนที่เพิ่งเริ่มต้น ว่ามันเริ่มต้นได้อย่างไร
นิยายมันก็ดีแบบนี้แหละครับ พอจบเราก็กลับไปอ่านใหม่ได้ ไม่เหมือนชีวิตจริง ที่ต้องผ่านไปแล้วผ่านไปเลย ย้อนไม่ได้ ได้แต่เก็บเอาไว้เป็นบทเรียนชีวิต

ขอบคุณน้องเบบี้ นะจ๊ะ

แล้วจะรอตอนพิเศษ ของ ตาร์ ข้าวเนอะ

[เบบี้]

ตอนที่149 พิเศษ ตาร์กะข้าว<1>

“พ่อคาบบบ...”
“พ่อ...”

“พ่อ...ฮะ...”โอย เสียงเล็กๆตะโกนดังลั่นบ้าน
“เออ..ไปแล้ว..”ผมขานรับ แล้วรีบหยิบของสำคัญลงไปข้างล่าง
เสียงเมื่อกี้เสียงใครนะหรอครับ เสียงลูกผมเองแหละครับ
หลังจากที่ผมอยู่กับไอ้ตาร์ได้ไม่นาน เราก็ทะเลาะกัน ต่างคนก็ต่างไปคนละทาง(อะไม่ใช่..กร๊ากก)
เออ ใช่แล้วครับ ไอ้เด็กห่าเนี้ย ลูกผมเอง
“พ่อช้าอีกแล้ว.เดี๋ยวเพลงไปโรงเรียนสายหรอฮะ.”นั้นตกลงมึงเป็นลูกกรูหรือว่าเป็นพ่อกรู
“เออนะ..”ผมตอบมันส่งๆ เพราะขี้เกียจเถียงกับมัน เด็กห่าไรไม่รู้ครับ เถียงเก่งชิบหาย
“เอาข้าวต้มมั้ยครับ.”ไอ้ตาร์มันถาม เพราะตอนนี้ แฮม ไข่ดาว กับฮอทดอกอยู่บนจาน ผมพยักหน้าให้
“พ่อฮะ..เนี้ย.อาทิตย์หน้ามีประชุมผู้ปกครองด้วย..พ่อไปป่ะฮะ..ไปนะ นะฮะ”มันดึงแขนเสื้อผมใหญ่
“ดูก่อน.พ่ออาจไม่ว่าง.”ผมบอกมัน แล้วรีบกินอาหารข้างหน้า ไอ้ตาร์มันมองแล้วยิ้ม
“ไม่เอาอะพ่อ.คราวที่แล้วพ่อก็ไม่ไป..น้องเพลงอะต้องให้อาตาร์ไปคนเดียว.แล้วคุณครูก็ถามว่าคุณพ่อไม่มาหรอค่ะ..”มันทำเสียงเลียนแบบครูด้วยครับ
“เพลงอะ.ไม่ชอบให้คุณครูถามแบบนั้นเลย.”มันทำหน้านอย์แดกอีกครับ
“อืม..พ่อดูก่อน..รีบกินสิ.จะได้รีบไป..”ผมรีบบอกมัน มันทำหน้างอ
“กินเร็วๆ..วันนี้พ่อไปส่งให้แล้วนะ.วันอื่นพ่อจะให้รถโรงเรียนมารับเหมือนเดิม..”ผมบอกมัน หน้างอกว่าเดิมอีก แต่ก็ช่างเหอะครับ งานผมเยอะครับ เยอะมากๆเลยตอนนี้ แถมต้องอ่านหนังสือ หลายๆอย่าง ตอนนี้ผมทำเรื่องขอทุน ที่จริงมันต้องสอบแข่งกันเลยครับในบริษัท ผมจะไปต่อปริญญาโทที่อเมริกา ไปพร้อมกับไอ้ตาร์แหละครับ เพราะผมลากมันไปด้วย หลังจากไอ้ตาร์มันจบปริญญาโทที่ไทยแล้ว ถึงไม่ขอให้มันไปมันก็ไปอยู่ดีแหละครับ หลายๆอย่างตอนนี้ผมวุ่นมากๆ กับโปรเจคใหม่ และเรื่องที่ทำงานที่กำลังมีปัญหาทั้งพนักงานเข้ากันไม่ได้ และงาน ที่เดินไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เครียดมากครับ
“..น้องเพลงไม่ดื้อกับคุณพ่อรู้มั้ยครับ..เดี๋ยววันนี้อาตาร์ไปรับแทนนะ.”ไอ้ตาร์มันเอาใจไอ้เพลงตลอดแหละครับ เอาใจจนผมรำคาญ ต้องคอยปรามไอ้ตาร์มันเดี๋ยวเด็กมันจะได้ใจ
เหอะๆ ทุกคนคงสงสัย ว่าไอ้เพลงนี่มาเป็นลูกผมได้ไง ย้อนไปเมื่อสองปีก่อน

................................
“พ่อ....”ผมหันไปตามเสียง ถึงจะไม่มีลูก แต่ก็งงว่าเสียงใคร เมื่อหันไปมอง ก็พบกับเด็กตัวเล็ก ผมหันไปดูชุด นักเรียนอนุบาลสามนี่หว่า ผมมองรอบๆตัวเอง ใครพ่อมันวะ แล้วก็ต้องหันหน้ากลับ เพราะงง
“พ่อฮะ..”อ่าว เอาแล้วไงกรู ผมหันไปอีก ไอ้เด็กนั้นมันมองหน้าผมตาแบ๊ว ผมชี้หน้าตัวเอง ประมาณว่ากรูหรอพ่อมึงอะ มันพยักหน้า กรูงงกว่าเดิมอีกครับ พี่น้องครับ ผมรีบมองรอบตัวเองอีก ว่าพ่อจะมีใครเป็นพ่อมันนอกจากผมอีกมั้ย
“พ่อ...”อ่าวไอ้นี่ กรูไม่ใช่พ่อมึง มาดึงขากางเกงกรูทำมาย
“..เออ..คือ....ใครพ่อมึงวะ.”ผมถามงงๆ ไอ้เด็กตัวเล็กนี่มันเงยมองหน้าผมจนสุดคอ เพราะผมสูงมากๆๆๆ สำหรับมัน
“ใครอะครับ..”ไอ้ตาร์เดินมาพอดี ตอนนี้ผมอยู่ไหนนะหรอครับ ก็อยู่โรงเรียนพ่อผมเองแหละครับ วันนี้พ่อบ่นบอกว่า กิจการพ่อตัวเองไม่มาดูแล ถึงพ่อจะภูมิใจที่ผมเป็นวิศวะ แต่ก็อยากให้ผมไปดูที่โรงเรียนบ้าง ผมก็เลยต้องมา มันก็เปลี่ยนไปเยอะมากอะครับ ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่าง จนจำไม่ได้เลย พี่ตังเป็นคนดูแลแทนพ่ออยู่ตอนนี้ แล้ววันนี้พี่ตังก็ติดประชุม ผมเลยเดินดูรอบๆโรงเรียน รอพี่ตังไปกินข้าวกลางวันด้วยกันนะครับ
“ไม่รู้..”ผมส่ายหัว
“พ่อผมเอง..”มันตอบแทนกรู ไอ้ตาร์มองหน้าเด็ก แล้วมองหน้าผม
“เฮ้ย..ไม่ใช่นะมึง..อย่าคิดลึก.กรูไม่ได้ไปทำใครท้อง.”ผมรีบแก้ตัวทันที เมื่อสีหน้าไอ้ตาร์เริ่มคิดไปไกล
“..พ่อมารับเพลงกลับบ้านหรอฮะ..”มันถามผม
“เฮ้ย..กรูไม่ใช่พ่อมึง..”ผมรีบจะดันขาหนี แต่ไอ้เด็กห่านี่มันกำไว้แน่น แล้วเกือบล้มตามผมมา
“ข้าวเดี๋ยวเด็กก็ล้มหรอก.”ไอ้นี่ก็รักเด็กจริงๆครับ มันรีบนั่งลง
“ไหน.บอกพี่สิครับว่าชื่ออะไร.”มันถาม ไอ้เด็กนี่หันไปมองไอ้ตาร์
“เพลงครับ.”มันตอบ
“ชื่อเพราะจังเลยใครเป็นคนตั้งให้ครับ.”มันยิ้มแล้วลูบหัว
“พ่อไงฮะ.”มันชี้ขึ้นมาทางผม ไอ้ตาร์หันมาค้อนใส่ ผมงงเลยครับ เชี้ยนี่ไรวะ
“แล้วน้องเพลงไม่เข้าเรียนหรอครับ.ทำไมมาตรงนี้ละ.เดี๋ยวคุณครูตามหานะครับ.”ไอ้ตาร์มันถามไปยิ้มไป
“เพลงเห็นพ่อมาหา.”มันยิ้มให้
“กรูไม่ใช่พ่อมึง.”ผมบอก มันทำท่าน้ำตาจะไหลอีก เอา กรูทำไรผิดวะ
“ข้าว..”อ่าว ตกลงมึงจะเข้าข้างใครไอ้ตาร์
“เออๆ..มึงดูมันแล้วกัน.กรูไปละ.”ผมดึงมือไอ้เด็กนั้นออก เสียงดังร้องไห้โฮมาจากด้านหลัง ก็กรูไม่ชอบเด็กนี่หว่า ผมเดินมาที่โต๊ะไม้หินอ่อน หน้าตึกของห้องไอ้พี่ตัง แล้วสักพัก ไอ้ตาร์มันก็อุ้มไอ้เด็กเพลงเดินมา หน้าตามันแบบ แดงก่ำไปทั้งหน้าเลยครับ
“มึงเอามันมาไมวะ.”ผมถามมันอารมณ์เสียหน่อยๆ
“ไม่ไปทำใครท้องแน่อะ.”ไอ้ตาร์มันถาม หน้าตาจริงจังอีกห่านี่
“เออ.จะไปทำใครท้องวะ..ถ้าทำจริงๆป่านนี้ลูกกรูโตแล้ว.แม่ง มึงนี่คิดได้”ผมบอกมัน
“ฮึก...อึก..”ไอ้นี่ก็นั่งสะอึกสะอื้นอยู่บนตัวไอ้ตาร์แหละครับ มีการหันมามองหน้าผมอีก น่ารักตายละ ไอ้เด็กเวร ถึงหน้าตามันจะน่ารักก็เหอะครับ จัดว่าน่ารักมากเลยด้วยซ้ำ ตัวเล็กมาผอมกว่าเด็กทั่วไป ตาโต จมูกนิดเดียว แก้มใสมาก หน้าอย่างกับเด็กญี่ปุ่น ไอ้ห่า
“อ่าว..มึงมาทำไรกันตรงนี้.”เสียงไอ้โนทัก ท้องโย้มาแล้วครับ เพื่อนผมอะ
“ก็รอพี่กรูดิ.แม่ง..นานจังวะ”ผมบ่น เพราะเริ่มหิวแล้ว
“อ่าว..น้องเพลง.ร้องไห้ทำไมค่ะ.”ไอ้โนมันเห็นไอ้เด็กนี่นั่งอยู่มันก็เดินเข้าไปหา
“พ่อไม่รักน้องเพลง”.อ่าว ชี้มาทางกรูอีก ผมส่ายหัวให้ไอ้โน ไอ้โนมันยิ้มๆแล้วส่ายหัวประมาณว่าไม่เป็นอะไร
“ไหนมาหาครูสิค่ะ...”ไอ้โนมันทำท่าจะอุ้ม ไอ้น้องเพลงมันเดินลง แล้วเข้าไปกอดไอ้โน
“นี่พ่อน้องเพลงไงฮะ..ครู”ไอ้เวร กรูม่ายช่ายพ่อเมิง
“ค่ะ.ทำไมคิดว่าเป็นพ่อน้องเพลงละค่ะ.ไหนบอกครูสิ.”ไอ้โนมันถามอีก
“ก็พ่อน้องเพลงจริงๆนะฮะ.พ่อน้องเพลง..ฮึก..”เอ้า ร้องไห้อีก ผมเริ่มกุมขมับตัวเองแล้วครับ
“อ่าว..รอนานเปล่าวะ.”มาสักที ไอ้พี่ชายเวร
“เออ..หิวจนจะกินเด็กได้แล้วเนี้ย.เร็วๆเลย.”ผมบ่นแล้วลุกขึ้น
“เออ.ไปๆ.”พี่ผมเรียก
“เฮ้ยย..”ผมร้องออกมา เมื่อผมจะก้าวเดิน ไอ้เด็กเพลงมันก็วิ่งเข้ามากอดขา ยืนอึ้งมองกรูกันทำมาย กรูไม่ใช่พ่อมันนะ
“พ่อจะไปให้..พ่อจะทิ้งเพลงอีกแล้ว.เพลงไม่ให้ไป.”มันร้องไป เกาะขาผมสองข้างแน่นเลยครับ เอาไงเนี้ยกรูขยับไม่ได้เลย กลัวขยับแล้วเสียงหลัก ทับเด็ก แบนตายพอดีครับ
“เดี๋ยวค่ะน้องเพลง.มาหาครูนะค่ะ.คุณพ่อไม่ไปหรอกนะค่ะ..”อ่าวๆ กรูหิวข้าว
“ไม่เอา..เดี๋ยวคุณพ่อหนีน้องเพลงอีก”มันปัดมือไอ้โนออก ผมทำหน้าประมาณว่าช่วยกรูทีเหอะ
“มาหาครูนะค่ะ.เดี๋ยวคุณพ่อโกรธไม่รู้นะค่ะน้องเพลง..อย่าไปกวนคุณพ่อนะค่ะ.คุณพ่อแค่จะไปกินข้าวเดี๋ยวคุณพ่อก็มารับน้องเพลง..นะค่ะ”ไอ้โนมันกล่อม มันเงยหน้ามองหน้าผม ดูทั้งน้ำมูก ทำน้ำตา ไอ้ห่า เปื้อนกางเกงกรูแล้ว ไม่ใช่ตัวละร้อยเก้าๆนะมึง ไอ้เด็กเปรต
แล้วมันก็ยอมแต่โดยดีครับ ไอ้โนมันเอาเด็กยื่นให้พี่ผม พี่ผมมันก็รับไปแต่โดยดี
“นั่งก่อนมึง.”ไอ้โนสั่ง ไอ้เด็กนั้นโดนพี่ตังอุ้มไป มันก็ยังมองหน้าผมไม่หยุด
“อะไรของมันวะ.”ผมถาม
“อย่าไปถือสาเลยมึง..”ไอ้โนมันบอก
“ทำไมวะ.”ผมถาม
“น้องเพลงนะ.เพิ่งเสียพ่อกับแม่ไปเมื่อเดือนที่แล้ว.เมื่อต้นเดือนนี่เอง”เสียวสันหลังวาบเลยครับผมอะ
“....เนี้ยก็มีป้านั้นแหละที่เลี้ยงดูอยู่..แต่ตอนนี้ทางเรากำลังทำเรื่อง.เพราะว่าข้างบ้านเค้าบอกว่าป้าตบตีแล้วก็ขังน้องเพลงร้องไห้ทุกวัน..ตอนนี้ก็กำลังหาหลักฐานฟ้องอยู่..”ไอ้โนมันเล่า อ่าว เวรกรรม
“.แล้วเกี่ยวอะไรกับกรูวะ.”ผมถามงงๆ
“..น้องเพลงหกขวบนะมึง.ความจำนี่สุดยอดเกินเด็ก..พ่อน้องเพลงนะอายุมากกว่ามึงไม่กี่ปีเอง..ประมาณพี่กรูได้..วัยรุ่นอยู่ไงตอนมีลูกอะ..หน้าตาก็คล้ายมึงโคตร กรูว่าแล้วแม่งคล้ายใคร..ไอ้ห่า..เนี้ย พี่ชายใครมารับที่โรงเรียน แล้วหน้าตาคล้ายนะ เข้าไปหาว่าเป็นพ่อหมดอะ.นี่ก็โดนไปสองรายแล้ว ใครดูวัยรุ่นหน่อยโดนเกือบหมดอะ”ไอ้มันเล่า
“อ่าว..”ผมงงเลยไง
“...กรูก็สงสารนะมึง..แต่คงช่วยอะไรไม่ได้มาก..เนี้ย ชีวิตแม่ง กรูเห็นใจเด็กเลย..ป้านะมารับนะแต่ก็เหมือนตีบทแตกเต็มที่ เหมือนจะเอาตัวน้องเพลงไว้ แต่ดูท่าแล้วจะเป็นการแสดงมากกว่า กรูก็ให้นักสืบๆอยู่ เพราะว่ากรูอยากให้ทางสถานรับเลี้ยงเด็กรับไปเลี้ยง อย่างน้อยก็อุ่นใจหน่อย เพราะว่าไม่มีญาติทางอื่นเลย พ่อแม่ก็ดันมาเสียอีก..”ไอ้โนมันเล่า โอโห ชีวิตบัดสบตั้งแต่เด็กเลยเว้ย
“แต่มึงรู้มั้ย.ไอ้ที่ร้องเมื่อกี้เนี้ย กรูก็ถามจิตแพทย์แล้วนะมึง..หมอบอกว่าเด็กนะ จำพ่อตัวเองได้ ..แล้วที่ไปคิดว่าคนอื่นเป็นพ่อ ตอนนี้คาดเดากันอยู่ว่าเด็กต้องการออกจากบ้าน หรือว่าเด็กคิดว่าคนอื่นเป็นพ่อจริงๆ แต่หมอบอกว่า เด็กนะรับรู้ว่าพ่อตัวเองตาย เด็กรู้..กรูแม่ง งงเลยตอนนี้..เนี้ยแหละมึงนะรายล่าสุด”ไอ้โนเล่า อ่อ ซวยที่กรูว่างั้น
“กรูว่าแม่ง.ที่บ้านต้องมีอะไรจริงๆแหละ..น้องเพลงนะมีรอยแผลไม่เว้นแต่ละวัน พอถามป้าก็บอกว่าหกล้มบ้างละ โดนเด็กข้างบ้านแกล้งบ้างละ..แต่กรูไม่ได้บอกหรอกว่าอยากให้ป้าแกส่งไปสถาบันรับเลี้ยงเด็ก อีป้าแกก็มีลูกอยู่นะ แต่ว่าโตแล้ว..ผู้ชายเหมือนกัน..กรูแม่งกลัวเด็กมีปัญหา.”ไอ้โนเล่า
“แล้วอย่างนี้จะทำไง.”ไอ้ตาร์มันถามขึ้น
“โนก็ทำเรื่องอยู่เงียบๆกับพี่ตังอะ..ตอนนี้ตุกติกไรไม่ได้มาก..”ไอ้โนบอก
“.ถ้าไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยังคงมีหวังได้ครอบครัวดีๆ..กรูแม่ง ไม่ชอบขี้หน้าป้าน้องเพลงเท่าไหร่เลยวะ..แกดูไม่จริงใจ เหมือนมีอะไรปิดบังอยู่”
“มึงอะคิดมาก.”ผมบอก
“..มึงกรูไม่อยากจะบอก..เด็กคนนี้เก่งมากเลยนะมึง..มันเหมือนเก่งเกินเด็ก คำพูดคำจา การรับรู้ ความจำ..มันเกินเด็กอนุบาล ..จริงๆนะมึง.พ่อเป็นนักดนตรีที่บาร์ สอนลูกเล่นกีตาร์แต่เด็ก เล่นเปียโนด้วย ปีก่อนงานวันแม่ ยังขึ้นไปเล่นเลย..เด็กคนอื่นทำได้ที่ไหน..แล้วการที่พ่อกับแม่ตาย.กรูว่าไม่มีทางที่เด็กจะไม่รู้..หมอยังบอกเลยว่า.ตอนหมอถามว่าคุณพ่อกับคุณแม่ไปไหน. น้องเพลงยังบอกเลยว่าไปสวรรค์ .. แล้วการที่เด็กไปเที่ยวหาว่าคนอื่นเป็นพ่อตัวเองนะ..ประเด็นมันคือ เพราะอะไร....”ไอ้โนมันคิด เออ ทำให้กรูคิดมากตามไปด้วยเลยนะมึง
“กรูว่า.คงอยากให้คนอื่นมาแทนพ่อตัวเองมั้ง”ผมพูด
“พ่อคนนะครับข้าว..ไม่ใช่พ่อไก่..”นั้นโดนย้อนอีกกรู
“พี่ว่า.คงเป็นเหตุผลที่ว่าไม่อยากอยู่ที่บ้านด้วยรึเปล่า..เด็กฉลาดไง จะมาบอกได้ไงว่าป้าตัวเองทำอะไรบ้าง.เคยถามรึเปล่าละ...อีกอย่าง พี่ว่าเด็กก็คือเด็ก ยังไงก็ต้องมีเรื่องฝังใจเป็นธรรมดา การที่คิดว่าคนหน้าเหมือนเป็นพ่อของตัวเอง.มันเหมือนกับการเรียกร้องความสนใจ ที่ตอนนี้ไม่มีอีกต่อไปแล้ว รึเปล่า”ไอ้ตาร์มันวิเคราะห์ เออ จริงของมัน
“อืม โนก็ว่าคงใช่...นั้นมาแล้ว..”ไอ้โนมันทำเสียง ไอ้เด็กห่า มองหน้ากรูจัง
“..วันนี้ครูตังบอกว่า.พี่จะพาเพลงไปกินข้าวหรอฮะ..”เฮ้ย..เรียกกรูพี่ หูฝาดรึเปล่าวะ.. มันเดินลงมา ทางผมที่นั่งอยู่ แล้วจับมือผม มือเด็กมันเล็กขนาดนี้เลยหรอวะ
“อืม..”ผมพยักหน้าส่งๆ เมื่อเจอสายตารอบข้างประมาณว่าตอบตกลงไปนะมึง ไม่งั้นตาย ไอ้ห่าเอ้ย
“ไปกรูหิวแล้ว.”ผมบอก
“ข้าวพูดเพราะๆหน่อยสิครับ.เดี๋ยวเด็กก็จำหรอก.”นั้น โดนเมียด่าอีก กร๊าก เมียหรือผัววะ
“อุ้มเพลงหน่อยได้มั้ยฮะ.”มันดึงมือผม
“ไม่ได้..มีขาก็เดินเองดิวะ..”ผมพูด มันหน้างอ ก้มหน้าทันที
“มาครับ..เดี๋ยวพี่อุ้มให้นะ.”ไอ้ตาร์มันเดินมา แล้วอุ้มไอ้น้องเพลงขึ้นบ่า มันยังมาหน้าหันมายิ้มให้ผมอีกครับ เด็กห่าไรวะ
“พี่ไปพูดอะไรกับมันอะ.”ผมรีบถาม เมื่อไอ้ตาร์เริ่มเดินออกไป
“อืมใช่.ทำไมยอมเรียกว่าพี่ละ”ไอ้โนมันถาม
“ก็ไม่ได้พูดไรมาก.แค่บอกว่า.ทำไมเรียกคนอื่นว่าพ่อหมดเลยละครับ.ไม่กลัวคุณพ่อน้องเพลงเสียใจหรอ..เด็กมันก็เงียบ พยักหน้า แล้วบอกว่า.ก็พี่คนนั้นหน้าเหมือนคุณพ่อน้องเพลง.กรูก็เลยบอกว่า คนนั้นไม่ใช่พ่อของน้องเพลง.เค้าเป็นน้องชายพี่เอง..มันก็พูดรู้เรื่องนี่หว่า..หน้ามันหงอไปเลยพี่ก็เลยบอกว่าจะให้แกพามันไปกินข้าว ถึงยิ้มกลับมาได้นะ”ไอ้พี่ตังเล่า
“เออ.แค่พี่ยังพอไหววะ”ผมบ่น
แล้วหลังจากนั้นก็พามันไปกินข้าวแหละครับ แล้วเรื่องราวก็ไปถึงไหนไม่รู้ คือ หลังจากวันนั้น ไอ้เด็กนี่มันก็ถามหาผมทุกวัน แล้วไอ้โนก็ดันพามันกลับมาเที่ยวบ้านอีก ผมก็เลยต้องกินข้าวกับมันเล่นกับมัน จนสนิท จนอยู่มาวันนึง ไอ้โนได้เอารูปภาพ หลักฐานและเสียง คือไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดอะไรเลยครับ
เด็กโดนขังไว้ในห้อง พอป้ากับลูกของป้าออกไปข้างนอก ก็โดนขังไว้ในนั้นคนเดียว แล้วคุณลองคิดถึงอารมณ์ของเด็กสิครับ ว่าจะน่ากลัวขนาดไหน เสียงร้องไห้ไม่ยอมหยุด จนป้ากลับมาบ้านแล้วก็โดนตี คนข้างบอกบอกว่าเป็นอย่างนี้เกือบทุกวัน บางทีคนข้างบ้านไปถามก็บอกว่าไม่มีอะไร บางทีก็แอบเห็นว่าโดนตบเลย แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง รูปหลายรูปที่สามารถฟ้องได้ รูปที่โดนตบ รูปที่โดนตี รูปที่โดนขัง สายสืบที่ไอ้โนจ้างแม่งเจ๋งจริงวะ พร้อมกับเสียง ที่เพลงมันร้องไห้ตลอดเวลา
มีอยู่ตอนนึงผมถึงกับสะอึกเลยครับ ไม่รู้ว่าไอ้นักสืบห่านี่มันเอาไปติดไว้ได้ยังไง
“อึก..พ่อฮะ..เพลงเจ็บ..เจ็บมากเลย..อึก..ทำไมคุณป้าทำกับเพลงแบบนี้.พ่อเอาเพลงไปอยู่ด้วยได้มั้ยฮะ..เพลงอยากไปอยู่กับพ่อด้วย...อึก..ฮือออออ..ทะ ทำไม พ่อทิ้งเพลงไป..อืก..”มันร้องไปพูดไป ผม แม่ผม พ่อผม พี่ตัง ไอ้ตาร์ ไอ้โน ฟังกันอึ้งแดกเลยครับ นักสืบบอกว่า ตอนนี้ป้าออกไปข้างนอก เสียงมันเหมือนกับว่าเด็กโดนตีก่อนออกไป
“มันบ้ารึเปล่าวะ.”ผมพูดออกมาแล้วพิงตัวเอนกับโซฟาด้วยความเครียด หดหู่บอกไม่ถูก
“เออทำได้ไงวะ”ไอ้โนบอก
“เปล่า.ไม่ใช่ป้ามันที่บ้ากรูหมายถึงไอ้เพลงนะ..”ผมพูด ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
“หมายความว่าไงครับ.”ไอ้ตาร์ถาม
“มึงโดนขนาดนี้นะ..เด็กหกขวบนะโว้ย..ไม่พูด ไม่ยอมบอกใคร แล้วอะไร.ครูประจำชั้นนะไม่เห็นไม่ถามเลยหรอ..รอยข่วนรอยตบรอยตี..”ผมพูด
“ถามแล้วเว้ย.แต่ว่าเด็กบอกว่าทำเอง.หกล้ม.เล่นกับเพื่อน”
“นั้นไง.มันบ้าแล้ว.ทำไมเด็กถึงยอมทำแบบนั้น..ทำไมไม่คิดจะฟ้องครู.หรือว่าบอกใครก็ได้..ทำไมถึงปกป้องป้ามันเอง..ที่ทำกับมันแบบนี้.แล้วนี่ถ้าเด็กโตขึ้นจะเป็นยังไง เด็กฉลาดๆโง่กันพอดี..นี่ขนาดมันโดนขนาดนี้ยังทนได้เลย.เป็นกรูนะ.แอบปาดคอป้ามันตอนหลับให้ตายคาเตียงเลยมึง.”เออกรูแอบเลว
“แล้วจะให้ทำไงวะ..”ไอ้โนมันถาม
“มึงโทรหามูลนิธิสงเคราะห์เด็กเลย.ทำเรื่องเลยเดี๋ยวนี้.อีป้านี่บ้ารึเปล่าวะ..”ผมพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดตีนครับ
“...เอาที่อยู่มันมาดิ..”ผมยืนขึ้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ
“ทำไมวะ.”ไอ้พี่ตังถาม
“จะไปหามันหน่อย..”ผมพูด ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าไปหาทำไม ไม่รู้เลยครับแค่รู้ว่ามันมากเกินไป ที่เด็กตัวเล็กจะรับได้ เด็กนะครับ เด็ก ถึงผมจะดิบเถื่อนกับเด็ก แต่ยังไงก็ทำไม่ลงจริงๆ
เมื่อผมออกมา ก็ออกมาพร้อมกับไอ้ตาร์แหละครับ เมื่อถึงหน้าบ้าน ก็กดกริ่ง
“มาหาใครค่ะ.”สงสัยอีป้านี่แหละ
“น้องเพลงนะครับ.”ผมบอก ป้าแกทำหน้างงๆ
“อ่อ.ผมเป็นครูนะครับ.”ผมบอกไป
“อ่อค่ะ..”ป้าแกทำหน้างงๆอีกรอบ
“เดี๋ยวไปตามให้นะค่ะ.”เออมารยาทอะ กรูเป็นครูนะ ไม่คิดจะชวนกรูเข้าบ้านเลย สักพักไอ้น้องเพลงมันก็เดินออกมา พอมันเห็นหน้าผมมันก็ยิ้มทันที แต่พอป้ามันเดินออกมา มันหุบยิ้มอย่างเห็นได้ชัด ผมกับไอ้ตาร์มองหน้ากันเลยครับ
“คงให้คุยแป๊บเดียวนะค่ะ.เดี๋ยวต้องให้เข้าบ้านแล้ว.”ป้ามันพูด
“ครับ..”ผมตอบไป ไม่อยากต่อปากต่อคำ พอป้ามันเดินเข้าบ้านปุ๊บ มันเข้ามากอดขาผมทันที
“พี่คิดถึงเพลงหรอฮะ”มันเงยหน้าถาม
“เออ.”ผมตอบ ไอ้ตาร์ยิ้มเยาะเย้ยผม
“อย่ากวนตีนได้มั้ยตาร์”ผมกันไปบอก
“..แล้วนี่มึงอาบน้ำรึยัง”ผมไม่มีอะไรจะถามนะครับ นี่ก็ใกล้จะเย็นแล้ว
“ยังเลยฮะ.เพลงต้องรอคุณป้า....เออ...”มันก้มหน้าเหมือนไม่อยากจะพูด แล้วเงยหน้ามายิ้ม ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง
“พี่ข้าว..จะมาหาเพลงที่โรงเรียนพรุ่งนี้ใช่ป่ะฮะ.”นั้นไง มัดมือชกกรูเลย
“เออ.”แต่ก็ต้องตอบรับไปก่อน เดี๋ยวกรูจะแอบถามความในใจมึงไอ้เด็กเวร
“งั้นเพลงเข้าบ้านก่อนนะฮะ.คือ..เดี๋ยวคุณป้าดุ..”มันพูดยิ้มๆ แล้วหันกลับไปมองบ้านตัวเองหน้าเศร้าๆ
“อย่าลืมอ่านหนังสือละ.”ผมลูบหัวมัน มันยิ้ม ก่อนที่จะยกมือไหว้ผม กับไอ้ตาร์อย่างตลกๆ แล้วเดินไป
“เฮ้ออออ..”ผมถอนหายใจยาว
“เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกรูเนี้ย..ต้องมารับรู้เรื่องแย่ๆ.”ผมบ่น แล้วเดินไปเปิดรถ ขึ้นไปนั่งด้านคนขับ ก่อนที่จะออกรถไปหาข้าวกินกับไอ้ตาร์
................เช้าวันต่อมา................
“นี่ไปโดนอะไรมา.”พยายามพูดให้เพราะที่สุด
“อ่อ.เพลงหกล้มอะฮะ.”มันรีบจับแผล ดูดีๆ รอยตีชัดๆ
“.การโกหกเป็นเด็กไม่ดีรู้มั้ย.”ผมขู่มัน มันหุบยิ้มทันที
“เออ.เพลง.หกล้ม จะ จริงๆฮะ”มันก้มหน้า เสียงเหมือนจะร้องไห้
“โอเคๆ..หกล้มก็หกล้ม”ผมลูบหัวมัน ผมกับมันนั่งเล่นกัน ผมก็ซื้อขนมแถวนั้นให้มันกิน จนเกือบชั่วโมง ไม่รู้จะตะล่อมมันตรงไหนดี
“คุณป้าดีกับเพลงรึเปล่า.”ผมถามตรงๆ เด็กหกขวบ ยังไงก็เด็กอะครับ การที่มันรู้อะไรมา มันกล้าที่จะโกหก ถ้าเป็นเด็กคนอื่น ก็พูดความจริงไปแล้ว
“ดีฮะ..”มันตอบเสียงค่อย
“เนี้ย.ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่ฟังอยู่.ท่านจะเสียใจนะถ้าเพลงโกหก”ผมบอก แล้วก้มหน้าไปจ้องหน้ามัน มันเงยหน้ามองผม แล้วมองไปรอบๆตัว น้ำตาเริ่มคลอ
“พ่อกับแม่ไปสวรรค์แล้ว.”มันน้ำตาไหลออกาแล้วเบะปากทันที มองหน้าผม เอาไง งานเข้ากรูอีก ปลอบเด็กไม่เป็นด้วย ไอ้ห่าตาร์ก็ไม่อยู่ด้วยครับ
“.รู้ได้ไงถึงคุณพ่อกับคุณแม่จะไปสวรรค์.คุณพ่อกับคุณแม่ก็ยังเป็นห่วงเพลงอยู่นะ..พ่อกับแม่ คงอยากให้เพลงเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่โกหก..”ผมพูด
“แต่ว่าเพลง..อึก..”มันเอามือปาดน้ำตาตัวเอง
“คุณป้าเคยตีเพลงรึเปล่า.”ผมถาม มันเงียบ ไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้า
“เนี้ยถ้าเพลงไม่โกหกพี่นะ.พี่จะพาไปกินไอติม.แล้วจะมาหาทุกวันเลย..”ผมบอกมัน
“พี่ข้าวจะมาหาเพลงจริงๆหรอ.”มันรีบเงยหน้ามามอง ผมพยักหน้า
“แต่ต้องพูดความจริงกับพี่นะ..”ผมพูดมันพยักหน้า
“แผลนี้ใครทำ.”ผมชี้ไปที่แขน ไอ้น้องเพลงก้มหน้า แล้วเงียบ
“......................”
“..คะ..คุณ...ป้า..”มันตอบเบาๆ
“แล้ว..ป้าตีทุกวันเลยรึเปล่า.”ผมถามอีก มันไม่ตอบ น้ำตาไหลเป็นทาง แล้วพยักหน้า
“แล้วทำไมไม่บอกคุณครู..”ผมถามกลับ
“อึก...ฮะ..อึก..ฮือออ..ปะ ป้าบอกว่า.ถ้าบอกคุณครูป้าจะ จะ..อึก.จับน้องเพลงขังไว้ไม่ให้มาโรงเรียน..”มันร้องไห้ ผมเครียด เครียดมากเลยครบ จับตัวมันเข้ามากอด ทั้งๆที่ไม่เคยกอดเด็กคนไหนเลย แต่ก่อนกอดแต่เด็กสิบแปดนะ กร๊ากก
“อืมๆ..เข้าใจแล้ว..”ผมบอกมัน
“พี่ข้าวอย่างไปบอกคุณป้านะฮะ..อึก..เดี๋ยวเพลงโดนตีอีก..อือออ”มันร้องไห้ใหญ่เลยครับ
“อืม..พี่ไม่บอกหรอก..”ผมปลอบ กว่ามันจะหยุดร้องปาไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ครับ
ตื้ดๆ  ๆ   ๆ  ๆ
“ฮัลโหล”ผมกรอกสายไป
“มึงมาที่โรงพักด่วนเลย.อยู่กับเพลงใช่มั้ย..เอามาด้วย.”ไอ้โนมันรีบพูด
“มีอะไรวะ..”ที่จริงวันนี้ก็พอรู้นะครับว่าไอ้โนมันจะแจ้งความ แต่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเร็วขนาดนี้
“เออป้ามันโวยวายไม่ยอบรับเลย.มาก่อนเหอะ..เอาแผลที่ตัวให้ทางตำรวจเค้าถ่ายรูปหน่อย.ตอนนี้มีรึเปล่า.ตำรวจจะขอตรวจร่างกายด้วย”ไอ้โนบอก
“มี..เต็มอะมึง”ผมพูดแล้วมองตัวไอ้น้องเพลง
“เออรีบมาละ.”ไอ้โนบอกก่อนที่จะวางไป และนั้นแหละครับ จุดเริ่มต้น เมื่อเอาไปโรงพัก ก็ขึ้นโรงขึ้นศาลกันเป็นที่เรียบร้อย สรุป ไอ้น้องเพลงมันไปอยู่สถาบันเลี้ยงเด็กกำพร้า ส่วนผมก็กลับมาบ้าน แล้วก็ไปทำงานปกติ ไอ้โนโทรมาบอกว่า ไอ้น้องเพลงเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้า ไม่ยอมคุยกับใครเลย ที่โรงเรียน มันขอร้องให้ผมกลับมาหา ผมก็กลับไป พอมันเห็นหน้าผมแค่นั้นแหละครับ กระโจนเข้าใสทันที ผมก็พอตัดสินใจอะไรได้มากกว่านี้ เห็นแล้วก็สงสารมันจับใจเลยครับ เลยจับเข่าคุยกับไอ้ตาร์ พ่อ แม่ พี่ตัง ไอ้โน ว่าจะเอายังไง สรุปทุกคนเห็นฟ้อง ให้ผมรับไอ้เพลงเป็นบุตรบุญธรรม
และเรื่องราวของมันก็เป็นประการละฉะนี้
..................................
กลับสู่ปัจจุบัน




...

มาต่อแล้ว ดึกไปหน่อย ไม่ว่ากันละ เอิ้กๆ

[loveorlike]

^
^
^
จิ้มๆๆเบบี้ ไปอ่านก่อน

กีสๆๆๆ ตาร์ข้าวๆ

 

มีลุกกันเลยที่เดี่ยวกีสสสสสสสสส เรียกข้าวเป็นพ่อด้วยน้องเพลงคงน่ารักมากๆน่าดู
แต่ว่าอิจฉานะเนี้ย มีอาใจดี ทำอาหารเก่งแล้วก็รักพ่อของน้องเพลง โคตรๆแบบนี้
แต่ว่าเจอกันวันแรก ฮ่าตาร์เหมือนกันมีแอบถามอีกว่าไม่ได้ไปทำใครท้องใช่มั้ย55+
น้องเพลงน่าสงสารมากมาย คุณป้าใจร้ายยยยยยยยย มากๆเลย
ตอนนี้ก็เลยกลายเป้นครอบครัวสุขสันเลยสิ

แต่ว่าอยากรู้จังว่ารับมาอยู่ด้วยแบบนี้เด็กน้อยของเราไม่ป่วนแย่เหรอ
แอบหึงเด็กกันเปล่าเนี้ยทั้งตาร์ทั้งข้าวเลย
 กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเบบี้นะจ้า

 


จิ้มน้องชาย ไม่ได้เจอกันเลยนะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ละคิดถึงปะป๊ามากมายเลยนะ
v
v
v
v

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

^
^
^

อันดับสองง

จิ้มพี่จุ๊บ มายซิสเตอร์ด้วยค้าบบบบบบ 

น่ารักอ่ะ ข้าว-ตาร์ 

  พี่เบบี้ 1 ทีค้าฟฟฟฟ

[TONG]

เลยได้ลุกมาแบบไม่ต้องมีแน่เลย

ดีเหมือนกันนะเนี่ย

พี่่ตาร์คงรู้สึกเหมือนต้องดูแลเด็กสองคน

[A-J.seiya*]

><
+1 ให้ นะคะ เบบี้
ฮ่าๆๆ

ชอบตอนเข็มเป้ มากกกก


อ่านแล้วแบบ  กรี๊ดๆอ่ะ

น้องเพลงลักษณะจะมาแรง
หุหุ
รอติดตามมมม

หนูรักเด็กค่ะ !!!!


 

[Ferfa]

  เอาซะร้องไห้เลย ทำไมชีวิตมันเศร้างี้อะลูก

[namtaan]

เห็นเบบี้เคยพูดถึงเพลงไว้ตอนเป้-เข็ม
เอามาเฉลยตอนนี้เอง
แต่ชื่อน้องเพลงเข้ากะตาร์จังเลย
เป็นลูกพ่อข้าว แล้วทำไมไม่ใ้ห้เป็นลุงตาร์
  สงสัยกลัวจาแก่
ได้ลูกมาแบบไม่ต้องผลิตเอง ดีจริงเลยวุ้ย
  เบบี้
บวก 1 ให้แล้วจ้า

[Mint]

 ณ ปัจจุบันๆๆๆ

รอ ณ ปัจจุบัน

 

[||WiTHOuT_YoU||]

เฮ้อ ฟังชีวิตน้องเพลงแล้วเศร้า

ถึงแม้จะเป็นคนไม่ชอบเด็กประเภทเอาแต่ใจพูดไม่รู้เรื่อง

แต่ถ้าแบบน้องเพลงนี่ เป็นใครๆก้ออยากช่วยอยากเอาไปเลี้ยงอ่ะ

ป้าก้อแง่ง หัวใจทำด้วยอะไรฟ่ะ

 

[K2KARN]

โอ๊วววววววววววว
ไอ้เราก็นึกว่าข้าวไปไข่ไว้ที่ไหน
ต้องมาเดือดร้อนรับผิดชอบอีก ฮ่าๆๆๆๆ




ส่วนเป้เข็ม น่ารักไร้คำบรรยาย
ถึงจะดิสม์นิดๆ แต่นี่ล่ะคู่นี ชอบชอบ 

[Salim021]

เย้


เบบี้มาต่อ

น่าร๊ากกกกกก 

[anna1234]

เศร้าโว๊ย เบบี้
ตื่นขึ้นมาอ่านเรื่องเบบี้
ทำให้เศร้าแต่เช้าเลย

สมน้ำหน้าข้าวเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น
เพราะฉะนั้นอย่าเกลียดเด็กให้มากเอาแต่พองาน เข้าใจ๋
เดียวเป็นเหมือนข้าวน้า  ขอบอก อิอิ

[sexyman]

ณ ปัจจุบันๆๆๆ

รอ ณ ปัจจุบัน

 

มารอด้วยคน

[Ferfa]

 o18มารอแต่เช้าาาา

[M@nfaNG]

ตัวละครมีพัฒนาการดีจัง อ่านไปแล้วเหมือนฟังเรื่องเพื่อนของเราที่โตขึ้นไปเรื่อยๆ ชอบจังค่ะ

[meadthat]

รอตอนต่อไปนะครับ อยากรุ้ว่าข้าวกับพี่ตาร์เปงยังไงต่ออะครับ

[pongsj]

ทำไมต้าร์ไม่เป็นแม่ล่ะ  อิอิ

[OHmeza019]

สงสารน้องเพลงมาก
ท่าทางเดกคนนี่จะน่ารักเอามาก ๆๆ เลย
สมเเล้วที่เปน ลูกของข้าว + เฮียต้าร์ ...

[Ferfa]

มารอรอบบ่าย

[ben~ya]

นึกว่าข้าวไปมีกิ๊กที่ไหน
ที่แท้เป็นแบบนี้เอง  สงสารเพลงจัง

[kaewpoo]

พี่ข้าวพี่ต้าร์น่ารักจัง

[LIZZ]

บทลงโทษเป้ดุเดือนจิงๆ 

ว่าแต่ทำไมน้องเพลงเรียกข้าวว่าพ่อ แต่ทำไมตาร์ไม่เป็นมะมี๊ล่ะ   

[menano]

บทลงโทษของเป้นี่ก็น่ากลัวเข็มจะอยู่ไม่ถึงแก่จริง ๆ น่ะเนอะ

เหอเหอ

แบบนี้เข็มคงไม่ทำแบบนี้ไปอีกนาน 55

ว่าแต่ตอนของข้าวเนี่ยน่าสงสารน้องเพลงจังเลยอ่ะ

แต่ก็ยังดีนะมาเจอข้าวน่ะ ดีซะอีกมีลูกเป็นของตัวเองแล้วเนอะข้าวเนอะ

[Min*Jee]

 
ปัจจุบัน
แล้วหด
สงสารเพลง
แต่โตมาต้องหล่อเหมือนข้าวแหงม

มาต่อไวๆนะค้า

[IZE]

มีลูกแล้วเหรอเนี่ย นายข้าว  แต่ลูกอะ ออกแนวกวน เหมือนข้าวเลย อิอิ