หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ)

[namtaan]

เป็นกำลังใจให้น้องเบบี้เสมอนะจ๊ะ

เชื่อว่าเบบี้ต้องผ่านมันไปได้ มันไม่ยากเกินไปหรอก
น้ำตา และเวลาจะช่วยให้ทุกสิ่งดีขึ้น
แล้วเมื่อวันนั้นมาถึง เราจะไม่มีน้ำตาให้มันอีก
เหลือแค่ความทรงจำอันหนึ่ง ก็แค่นั้นเอง

สู้ๆนะจ๊ะน้องเบบี้

[K2KARN]

ข้าวเซอร์ไพรส์ซะเอง



สู้เค้านะเบบี๋ 

[•JaJuJing•]

เป็นกำลังใจให้เบบี้อีกแรงค่ะ

สู้ๆๆ

 

[เบบี้]

มานั่งอ่านกำลังใจที่คนอ่านให้มา ร้องไห้แบบไม่เคยร้องมาก่อน พยายามคิดตาม ยิ่งคิดยิ่งร้อง
อย่างที่พี่ไต๋บอก งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา เราคบกัน เดี๋ยวก็คงต้องเลิกกันสักวัน มันเร็วขึ้นแค่นี้จะเป็นไรไป คิดมานานแล้วเหมือนกัน พอเจอจริงๆ จังๆ กลับรับไม่ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
FsH[O]  ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะค่ะ เบบี้ไม่สบายใจก็มาระบายที่บอร์ดบ่อยๆ สงสารบอร์ดมากเลย ต้องมารองรับอารมณ์ กับเรื่อง ไม่เป็นเรื่องของเบบี้
aimaim อย่างที่aimaim ว่า "ของทีเป็นของเรา ยังไงก็เป็นของเราในวันที่ใช่" ดีแล้วที่ไม่เคยคิดมากเรื่องรักสักที เบบี้ก็ไม่คิดหรอกนะ เราไม่เคยเปิดใจเลย แล้วไอ้คนๆนี้ดันมาใช้ในสายตาเรา พอมันใช่ เราทุ่ม แต่จากนี้ไป คงไม่เปิดใจอีกแล้ว จนกว่าจะถึงเวลา ไม่ได้ปิดตายหรอก แต่แค่ไม่อยากรักแล้วเท่านั้น ตอนรักก็มีความสุขดี ตอนเลิกรัก กลับทุกข์ ยิ่งนึกยิ่งทุกข์ ไม่มีคงดีกว่า
[H]a[N]m[E]i
ขอบคุณมากเลยนะค่ะสำหรับกำลังใจ วันนี้แม่ก็ถามว่า อกหักหรอ อยากบอกแม่จริงๆว่า ไม่ได้อกหัก แต่หักอกตัวเอง ทั้งๆที่รักเค้าอยู่ แต่ไม่อยากฝืน เพราะรู้ดีว่ามันคืออะไร เป็นยังไง คบเพราะอะไร ขอบคุณค่ะ สักวันต้องเข้มแข็ง วันนี้เบบี้ขอร้องไห้ให้พอ พรุ่งนี้เบบี้จะเคลียร์ให้จบ จะได้ร้องทีเดียว หมดแม๊ก และจะไม่ร้องอีกแล้ว พอกันที
namtaan
ขอบคุณสำหรับกำลังใจจริงๆนะค่ะ อ่านแล้วก็ร้อง พิมพ์อยู่ก็ร้อง ตลกเป็นบ้า เชื่อมั้ย เพื่อนเบบี้ที่อยู่ข้างห้อง เมื่อคืนร้องไห้ด้วยกัน ปัญหาคนละปัญหา แต่เกี่ยวกับความรักทั้งคู่ รุ่งเช้า เพื่อนเบบี้สมหวังกับความรัก แต่เบบี้กลับเป็นคนที่จมอยู่กับความทุกข์ วันนี้เพื่อนนั่งคุุยหัวเราะกับแฟน เรานั่งร้องไห้คนเดียว เพื่อนมาเล่าว่าวันนี้ไปไหนมาบ้างกับแฟน เรานั่งฟัง ก็เครียดตาม เพราะนึกถึงวันเก่าๆ เซ็งชะมัด ถ้าไอ้แมนอยู่ ป่านนี้มันคงพาไปเที่ยวแล้ว มันคงไม่ปล่อยให้เบบี้นั่งร้องไห้คนเดียวแบบนี้ ยังไงเพื่อนก็ดีที่สุด เพื่อนเหี้ยๆที่คอยกอดคอกัน เราไม่อยากบอกมันหรอก เพราะถ้าบอกมันต้องแห่กันมาแน่ ยอมร้องไห้รับอารมณ์คนเดียวดีกว่า เพื่อจะดีขึ้น
น้ำตาคงจะช่วยให้เข้มแข็งขึ้น เบบี้ก็หวังว่าแบบนั้น
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่ขอรักใคร ไม่รักใครอีกเลย

วันนี้อะไรก็เคลียร์หลายๆอย่าง เรื่องที่บ้านก็เคลียร์แล้ว แม่เข้าใจเรียบร้อย ร้องไห้กับแม่ไปรอบกับเรื่องที่บ้าน ทั้งๆที่เป็นคนเข้มแข็งมาตลอด แต่ปัญหานี้ทำให้น้ำตาเบบี้ไหลออกมาจนได้ ฮ่าๆๆ ขำชะมัด คนป่าเถื่อนแบบเบบี้ต้องยอมเพราะเรื่องนี้

วันนี้เลยได้นั่งพิมพ์เล่นๆ
นั่งอ่านเรื่ืองพี่พาก์ทจบ ร้องไห้อีก ซึ้ง พี่พาก์ททำซึ้งมาก
บอกว่า"อดีตเป็นตัวกำหนดอนาคต แต่สิ่งสำคัญคือปัจจุบัน"จำได้แค่นี้ แต่ซึ้ง

พอแล้ว วันนี้จะไปนอนหลับฝันดี เพราะว่ามีคนให้กำลังใจเยอะเหลือเกิน
พรุ่งนี้อาจมาต่อเรื่องนะค่ะ
รักคนอ่านทุกคน
ฝานดีนะค่ะ
ขอบคุณจริงๆสำหรับทุกอย่าง มันช่วยให้เบบี้ตัดสินใจอะไรได้มากขึ้น

[RealReal]

เบบี้เอ้ยย เอาเข้าไป อยากร้อง ร้องออกมาให้พอ ร้องให้หมด จนไม่มีไรเหลือให้ร้องนะ ร้องมันเข้าไป ร้องให้เต็มที่ เสียงดัง ๆ ก้อได้ เอาให้พอเลยนะ พอพ้นพรุ่งนี้ไปไม่ต้องร้องอีก เราร้องเราเสียใจมาพอแล้ว พอกันทีเรื่องร้องไห้ ตอนนี้อายุเท่านี้ไม่จำเป็นต้องเสียใจไรนาน ๆ อนาคตมันยังมีเรื่องให้เราได้ร้องอีกเยอะนัก

ปัญหาทุกปัญหามันมีทางออก ถ้าหาทางออกไม่เจอก้อย้อนกลับไปออกทางที่เข้ามานั่นแหละ (เพิ่งดูตีสิบมาหมาด ๆ อิอิ ยืมใช้หน่อยละกัน) บางเรื่องเราแก้เองไม่ได้ก้อรอให้คนอื่นแก้ แต่ถ้ายังไม่ได้อีกก้อรอเวลาเมื่อถึงจังหวะเหมาะเราจะมองปัญหาออกเอง

ป.ล.  ให้กำลังใจคนเก่ง พี่รู้ว่าคนเก่งจะต้องทำได้

[andyus1]

เอาน่าคับ ร้องไห้หั้ยพอ ทำทุกอย่างที่อยากทำ เอาหั้ยหายเครียด หายกดดัน เสร็จแล้วกับมาเป็นเบ่บี๋ที่น่ารักแจ่มสัยเหมือนเดิมนะคับ

อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันไปคับ อย่าไปสนมัน เหลือไว้แค่ความทรงจำดีๆ ก็พอคับ

พบ จากลา เป็นสัจธรรมคับ อย่าคิดมากนะคับ

ทางข้างน่าอีกยาวไกล ผมเชื่อว่าเบ่บี๋ต้องทำได้คับ

เปนกำลังจัยเสมอคับ มาๆๆ กอดที 

[||WiTHOuT_YoU||]

ไม่ต้องคิดอะไรมากเบบี้ อะไรที่มันต้องคู่กับเรา ทำยังไงก้อต้องคู่กันอยู่ดีหละ

ส่วนอะไรที่มันไม่ใช่ เราก้อปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์หละกัน

อย่าคิดมาก ยังไงก้อสู้ๆต่อไป ท้อได้แต่อย่าถอยน้า

 
 

[moonlight]

อย่าคิดมากนะค่ะเบบี้

เดี๋ยวมันก้อจะผ่านไปค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[jobisuka]

ปลอบคนม่ายเป็น แต่อบากบอกว่าสู้ๆ นะคะ
โลกมันยังหมมุนไปเรื่อย ๆ เราก็ต้องหมุนตาม เด๋วก็ดีเอง

[namtaan]

เบบี้ไม่ต้องสงสารบอร์ดหรอกนะจ๊ะ
มีอะไรมาระบายออกบ้างมันก้อทำให้เราโล่งขี้นอีกเยอะเลย
เบบี้เข้มแข็งมากๆเลยจ้ะ อย่างน้อยการที่เบบี้มาเขียนได้อย่างนี้ก้อแสดงให้เห็นว่าเบบี้มีลูกฮึดอีกเยอะ

อย่าไปคิดเลยนะจ๊ะเบบี้ว่าจะรักหรือไม่รักใครอีก
อนาคตเรากำหนดมันได้ซะทุกเรื่องที่ไหนกัน โดยเฉพาะเรื่องหัวใจของเราอ้ะ

ขนาดเพื่อนเบบี้วันนี้ร้องไห้ วันรุ่งขี้นยังหัวเราะได้
แล้วทำไมจะไม่มีวันของเบบี้บ้างหละจ๊ะ

สู้ๆนะจ๊ะ

[torto]

อย่าคิดอะไรมากเลยนะเบบี้  เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น  เรื่องความรักมันไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตหรอก  พออายุมากขึ้นเรื่อยๆๆความคิดก็จะเปลี่ยนไป

เมื่อตัดสินใจแล้วก็เดินหน้าต่อไปนะ   ใครจะเป็นงัยก็ช่างแต่เบบี้ต้องรักตัวเองนะ  เค้าเปลี่ยนเราก็เปลี่ยนสิ(ต้องทำได้  สู้  สู้   )


คนอื่นรักเบบี้ก็ไม่เท่ากับครอบครัวรักหรอกนะ  เราก็รักและเป็นห่วงเหมือนกัน  คนในบอร์ดรักเบบี้เยอะแยะ   เอ้าสู้ สู้  อีกรอบ

หวังว่าต่อไปจะมีแต่รอยยิ้มนะ   เพราะร้องไห้ไปเยอะแล้ว

[anna1234]

จับหัวไอ้คนไม่ดีมา นี้แหนะ นี้แหนะ
มาทำให้เบบี๋เสียใจ แถมให้อีก 1 เอาปาย
 
555 ทำเก่งได้ก็แต่ในนี้แหละว่ะกู

[boboaje]

 . . . .เจอกันแล้ว  คิดว่าจะมีบทลองใจกันอีกนิดนึง  . . .. .  ลุ้นตอนพิเศษค่า  . .. เบบี้รักษาสุขภาพนะคะ . . .

 ... . .อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย  . . . .

 

[nopkar]

กลับมาก็เรียกเลือดเรยอ่ะ

[three]

สู้ๆนะครับเบบี้เป็นกไลงใจให้นะครับ

[nOn†ღ]

มีคนรอรักเบบี้อยู่อีกเยอะเลย แล้วอย่าลืมรักตัวเองให้มาก ๆ นะ

ไม่มีอารมณ์ต่อเรื่อง ก้อมาระบายให้หายอึดอัดก็ดีนะ

เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้น้องจ้า 

[เบบี้]

ตอนที่136 วันเกิด

นี่ก็ผ่านมาสามปีแล้วสินะ ใช่ครับ ผมทำงานด้านออกแบบกับเครื่องยนต์ต่างๆ ของบริษัทชื่อดังมาได้สามปีแล้ว คิดไปคิดมา เริ่มแก่แล้วสิกรู ไอ้ตาร์ทำงานย้ายมาที่สาขาใหญ่ หลังจากที่มัน ทำงานอยู่สาขาย่อย แล้วทำงานได้ดีมาก จนประธานบริษัทย้ายมาเมื่อสองปีที่แล้ว ผมกับมันยังคงแยกกันอยู่แหละครับ เพราะว่าที่ทำงานค่อนข้างไกลกันพอสมควร
“ทำไมไม่ว่างอีกแล้ว.”ไอ้ตาร์มันกรองเสียงมาตามสายโทรศัพท์ ตอนนี้ผมกำลังแต่งตัวเพื่อไปฉลองเปิดตัวสินค้าชุดใหม่อยู่ ไม่ไปไม่ได้ครับ งานใหญ่ แต่วันนี้ดันนัดกับไอ้ตาร์ว่าจะไปดูหนัง แล้วก็ไปนอนคอนโดมัน
“ก็กรูรีบอะ..เลยลืมโทรบอก”ผมบอกไป ก็ติดกระดุมเสื้อตัวเองไปด้วย
“ข้าวผลัดพี่มาหลายครั้งแล้วนะครับ..หนึ่งเดือนมานี่เรายังไม่ได้เห็นหน้ากันเลย”ไอ้ตาร์มันพูดด้วยอาการหัวเสียสุดๆ
“กรูขอโทษ..แต่กรูไปไม่ได้จริงๆ..ประธานเค้าอยากเจอกรูแล้วกรูก็ต้องไปด้วย.ผลงานนี้กรูเป็นคนทำนะ”ผมบอกมัน สีหน้าตึงเครียดไม่แพ้กัน
“.............................”เข้าใจแล้วครับคุณตาร์ว่าคุณโกรธผม
“เดี๋ยวค่อยไปวันอื่นแล้วกัน..พรุ่งนี้ก็ได้..นะมึงนะ”ผมรีบบอก
“...............................”
“เนี้ยกรูสายแล้วนะมึง..กรูรีบ ต้องไปรับโบว์ด้วย.”โบว์เด็กฝึกงานเองครับ ทำไมผมต้องไปรับมันนะหรอครับ ไอ้โบว์เป็นเด็กผู้ชาย เพิ่งมาฝึกงานได้เดือนกว่าๆ แต่ค่อนข้างสนิทกับผม เพราะว่ามันเป็นเด็กที่ค่อนข้างไม่มีเงิน และมันเป็นเด็กที่กตัญญูมากเลยครับ ขยันด้วย ผมก็เลยเอ็นดูมันเป็นพิเศษหน่อย  ผมมีผมก็ให้มันแหละครับ อีกอย่าง มีอะไรก็ช่วยๆกัน วันนี้ที่จริงมันจะไม่ไปก็ไม่ได้ เพราะว่าต้องไปดูแขกในงานด้วยครับ
“คนอื่นไปรับไม่ได้รึไง.”ไม่ได้หรอกครับ เพราะว่าคนอื่นไปคนละทางกับบ้านมัน อีกอย่างผมเห็นไปทางเดียวกัน ผมก็เลยไปรับไม่อยากให้มันเสียงเงินค่าแท็กซี่ จะไปรถเมล์ก็ยังไงอยู่ ใส่สูทซะ
“ไม่ได้หรอก..มึงอย่างอแงวะ..เดี๋ยวกรูต้องไปแล้ว.”ผมพูด
“..............................”
“งั้นกรูวางนะ.เสร็จงานแล้วเดี๋ยวโทรหา...”
ตู๊ดด ๆ ๆ ๆ
คนที่วางไม่ใช่ผมหรอกครับ แต่เป็นไอ้ตาร์มันต่างหาก
ผมแต่งตัวเสร็จ จัดการกับหน้าตาตัวเองเรียบร้อย
ตื้ดๆ ๆ  ๆ
ผมรีบเดินไปรับโทศัพท์ที่สั่นอยู่บนหัวเตียง
“ว่ามา..”ผมพูด พร้อมกับเดินไปหยิบกุญแจรถกับของสำคัญก่อนที่จะเดินออกจากห้อง
“เรียบร้อยแล้วนะ..”ไอ้ป๊อดพูด
“อืม.ขอบใจมาก..แล้ววันที่สิบสามแน่นะ.”ผมถามมันอีกครั้ง การ์ดแต่งงานของไอ้ป๊อดถูกพิมพ์เรียบร้อย ส่งให้เพื่อนสนิทกับญาติๆ 13 กุมพาพันธ์ ถ้าใครยังคงจำกันได้ ก็วันเกิดไอ้ตาร์มันนั่นแหละครับ 14 กุมพาพันธ์
“เออดิ..เนี้ยมาเอาของชำร่วยกับชุดอยู่..”ไอ้ป๊อดพูด ผู้หญิงคนแรกที่มันจีบ มาเกือบเจ็ดปี แต่ไม่ได้งาบเข้าจู๋น้อยมันสักแอ๊ะ ถือว่าเนตก็แน่มากพอสมควรครับ ที่ไม่ได้ให้ไอ้ป๊อดมันจิจ๊ะเลย
“อืมๆ..กรูต้องรีบไปงานแล้ว..เดี๋ยวไงกรูโทรหาใหม่นะ..บายเพื่อน”ผมบอกก่อนที่จะวางไป แล้วรีบวิ่งเอ้าไปขึ้นลิฟ
วันเวลาของผมช่างวุ่นวายกับการทำงานอย่างหนัก เพื่ออะไรหลายๆอย่างในชีวิต เป็นเหมือนการตั้งต้นกับชีวิตของตัวเอง ให้มันมั่นคง
ผมขับรถออกไปรับไอ้โบว์ เด็กฝึกงานตัวดี ปากดี กวนส้นตีนคนนี้แหละครับ แต่หน้าตานี้จัดว่า น่ารักเลยทีเดียว ไม่งั้นไอ้ตาร์มันไม่หึงขนาดนั้นหรอกครับ มันเคยเจอกับโบว์แล้วครั้งหนึ่ง ตอนที่ผมไปซื้อของที่ห้าง ไปส่งโบว์ด้วย แล้วไอ้โบว์มันจะซื้อของเหมือนกัน ก็เลยไปพร้อมกัน แล้วก็ดันนัดกับไอ้ตาร์ไว้ด้วย ก็เป็นการให้คนขี้หึงง่ายอย่างมัน อารมณ์บ่จอยไปครับ
“ดีครับ..”ผมบีบแตรอยู่หน้าบ้านมัน ก่อนที่มันจะวิ่งหน้าตั้งมา ขึ้นรถ
“ไปเลยน้อง..”นั่นแหละครับ มันแหละ
“ไอ้เหี้ยนี่..เล่นหัว.กรูหัวหน้ามึงนะ”ผมตบหัวมันเบาๆ มันลูบหัวปอยๆ การที่ผมเป็นคนแบบนี้ก็ทำให้ลูกน้องหลายๆคน รักใคร่กันดี บอกแล้วว่าผมชอบอยู่แบบพี่แบบน้อง แบบเพื่อนแบบครองครัว การทำงานก็ต้องทำให้มีความสุข มีอะไรปรึกษาหารือกัน การที่ผมเป็นคนอย่างนี้เสมอต้นเสมอปลาย ตอนทำงานแรกๆ ก็ไปขัดขากับผู้จัดการคนเก่าเข้า แต่แล้วก็ด้วยความดีความชอบ ของผู้จัดการอีกฝ่าย เข้าข้างผม ในด้านการทำงานและคุยถูกคอ เลยได้รับการสนับสนุน จากท่านประธานบริษัท เลื่อนตำแหน่งผมโดยฉับพลัน การที่ผมได้เลื่อนตำแหน่งเร็วขึ้น จากการทำงานไม่กี่ปี ก็เป็นที่กังขากับไอ้ผู้จัดการฝ่ายผมอีกนั่นแหละครับ ตีฉะกันด้วยสายตาและคำพูด แต่แล้ว พวกผมก็มากกว่า เพราะด้วยที่ว่าเข้ากับคนง่าย และพูดเด็ดขาดของผม ทำให้ไอ้ลูกน้องตัวดีทั้งหลาย มันติดร่างแหมาทางผมซะเยอะ กร๊ากก ตกลงกรูดีหรือเลวกันนิ
โปรเจคใหม่ที่ผมได้รับมอบหมาย และทำออกมาได้ดีเกินคาด สองเดือนก่อน ได้เจอกับไอ้ตาร์ครั้งเดียวเอง เพราะโปรเจคนี้แหละครับ ผมจริงจังและมุ่งมั่นมาก เพราะว่าถ้าผมทำสำเร็จ เงินก้อนโตก็จะมากองงามๆตรงหน้าทันที
และด้วยที่ว่าผมไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าไปแล้ว การที่มีคนเข้ามาทำงานก่อนเรา ได้สอนงานบางอย่างที่เราไม่เคยรู้ มันคือประสบการณ์ และถ้าเค้าอยู่ก่อน ก็ถือว่าเป็นรุ่นพี่ ผมคิดอย่างนี้มาตั้งแต่เรียนมัธยมต้น การนับถือรุ่นพี่รุ่นน้องของประเทศไทยเป็นสิ่งที่ดี ซึ่งประเทศอื่นแทบไม่มีเหมือนเรา ผมจะเรียกช่างที่แก่กว่าหรือว่าอยู่มาก่อนว่าพี่เสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไร ไปกินข้าวด้วยกัน โต๊ะเดียวกัน สังสรรค์เฮฮากันแบบครอบครัว ทำให้ไอ้ผู้จัดการมันไม่ชอบใจผมเท่าไหร่ แต่ทำไงได้ กรูเป็นของกรูงี้อะ แก้ไม่ได้จริงๆ
“ไปเลยเฮีย..เดี๋ยวสาย”มันพูด ผมกับมันหัวเราะเฮฮากันสามประสา พี่น้องซะมากกว่า นอกเวลางาน ก็ไม่ใช่งาน ผมคิดแค่นั้น
เมื่อมาถึงงาน คนมากมายที่แห่กันมาชมร่วมให้ความยินดี
“สวัสดีครับ.”ผมยกมือไหว้ ท่านประธานมาก่อนกรูอีก
“ดีๆ..แล้วเป็นไงบ้างเรา.เหนื่อยเลยละสิ.”ท่านประธานเป็นคนที่ใจเย็น และใจดีมากๆคนหนึ่ง ที่ผมเคารพรักท่านมาตลอด การทำงานของท่านที่น่าเอาเป็นแบบอย่าง ผมนับถือจริงๆ
“ดีค่ะพี่ข้าว..”ลูกประธานบริษัทจะงาบกรูละ
“ดีครับน้องปราย.”หรืออีกชื่อ ปรายแก้ว สวย หุ่นดี มีสง่าราศรี เด็กนอก. แต่เสียใจด้วยน้อง พี่มีเมียแล้ว  เดี๋ยวพี่โดนเมียกระทืบ ตีนมันใหญ่
“พี่ข้าวผิดนัดทานข้าวกับปรายหลายรอบมากเลยนะค่ะ”น้องปรายพูดขึ้นต่อหน้าคุณพ่อของตัวเอง ขนาดแฟนพี่ๆยังผิดนัดเลยครับน้องปราย
“ขอโทษครับพอดีพี่งานยุ่งจริงๆ”ผมยิ้มให้
“ปรายลูกก็ไปรบกวนพี่เค้า.พี่เค้างานเยอะ ไม่เหมือนเราหรอก จำงานเป็นชิ้นเป็นอันให้พ่อดูหน่อยสิ”น้องปรายโดนคุณพ่อติง
“พ่ออะ..”น้องปรายทำหน้างอนๆ แต่หันมายิ้มให้ผมซะงั้น
“เดี๋ยวขอผมคุยเรื่องโปรเจคคราวหน้าด้วยหน่อยนะข้าวนะ.”ไม่แปลกที่ประธานคุยกับผมแบบนี้ ตอนแรกท่านประธานชอบแทนตัวเองว่า คุณกับผมตลอดแหละครับ แต่ผมไม่ชอบฟังเลยจริงๆ ผมเรียกท่านว่าท่าน และด้วยคุยกันถูกคอ ถามชื่อเล่นผม เรียกข้าวเฉยๆซะงั้น เพราะตอนท่านเรียกชื่อจริงผมทีไร แม่งๆทุกที
“ได้ครับ.”ผมก็ต้องนอบน้อมไปตามมารยาทที่ควรรักษาไว้ แล้วไปคุยโปรเจคต่อไป ไม่ได้ให้กรูพักบ้างเลย
และแล้วกว่าจะจบงานก็ทำเอาผมหืดขึ้นคอ รอนู้รอนี่ ผมไม่ชอบจริงๆครับงานแบบนี้
ไปส่งไอ้โบว์เสร็จ ก็กลับห้อง หลับเป็นตาย ลืมโทรหาไอ้ตาร์ไปกันครับ

.........................

“อือออ..ใครวะ.”ผมกรอกสายลงไปด้วยความโมโห แต่ว่ายังหลับตา
“ไอ้เหี้ยข้าว.มึงไปทำเหี้ยไรเฮียไว้วะ..วันนี้ระเบิดลงกันทั้งออฟฟิต”เสียงหนึ่ง คาดว่าเป็นเสียงไอ้ป๊อด ด่าผมเน้นๆ
“หืออ..ทำเหี้ยไร..”ผมตอบงัวเงีย ยังคงหลับตาไม่รับรู้โลกภายนอก กรูจะนอน
“ไอ้สัด.มึงตื่นเลยนะ..ไปโทรหาเฮียเลย.แม่ง เฮียเป็นเหี้ยไรไม่รู้ รับงานหมดเลย ทั้งๆที่งานก็หมดแล้ว ไปรับของคนอื่นมาทำอีก..อีกอย่าง เมื่อเช้าพวกกรูโดนด่าเป็นชุด ว่าทำงานสับเพร่าบ้างละ ห่วยแตกบ้างละ เขียนแบบอย่างนี้ไปถามเด็กอนุบาลบ้างละ โว้ย..กรูผมจะร่วงแล้ว แม่ง มาคุมาหลายวันแล้วเนี้ย”ไอ้ป๊อดบ่นเสียงดัง
“กรูยัง.ไม่ได้ทำไรเลยนะ.”ผมบอกเสียงงัวเงีย
“มึงไม่ได้ทำ.กรูไม่เชื่อ..เค้าโทรหามึงเมื่อวานกรูอยู่ด้วย. ขว้างโทรศัพท์บนโต๊ะโคตรดังอะ”ไอ้ป๊อดบอก โห ไอ้ตาร์ นี่มึงโกรธกรูที่กรูไม่ไปดูหนังด้วยแค่เนี้ย กรูไม่ได้ไปเหยียบญาติมึงนะ
“มึงตื่นเลย..เร็วๆ มึงโทรไปง้อเฮียเลยนะ.กรูจะเป็นเจ้าบ่าวแล้วขอกรูหล่อหน่อยได้มั้ย.ตอนนี้กรูโคตรจะโทรม เครียดโว้ยยย..”มันตะโกนใส่หูผมเสร็จ ก็วางกระแทกอย่างเร็วไว กรูผิดใช่ป่ะ แต่ยังไม่รู้สำนึกครับ ยังง่วงอยู่ หลับต่อแล้วกัน
ตื้ด ๆ  ๆ ๆ ๆ  ๆ ครางไป กรูไม่รับ กรูง่วง วันนี้ขอเข้าสายสักวันแล้วกัน
ตื้ด ๆ  ๆ  ๆ  ๆ
ตื้ด  ๆ  ๆ  ๆ  ๆ

“เหี้ยไรวะ..”ผมสบถด้วยอาการโมโหสุดตีน
“เหี้ยไหนจะหล่อขนาดนี้ละคุณเจ้านาย.มาได้แล้ว เข้าโรงนะวันนี้อะ”เข้าโรงที่ว่าเนี้ย โรงงานครับ
“เออ..ขอกรูนอนอีกแป๊บ”ผมบอกมัน
“อะไร นี่นอนอย่างกับตัวเองเป็นประธาน..เร็วๆเลย..วันนี้อะ แม่ทำลอดช่องมาให้ด้วยนะ..เอามาเผื่อเฮียโดยเฉพาะเลยเนี้ย..จะกินไม่กิน”มันพูดด้วนน้ำเสียงดีใจ ดีใจเพื่อ
“เออ..ขอกรูอีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวไปเลย”ผมบอก
“โหยย..เฮียอะ..เร็วๆ..เนี้ยผู้จัดการฝ่ายการตลาดอยากพบด้วย ผมเลื่อนให้ตั้งแต่เช้าแล้วเนี้ย.ตกลงอยากตกงานใช่ป่ะ ทำผลงานดีเด่นแค่นี้ทำมาเป็นเก๋าไม่ยอมมาทำงาน.เดี๋ยวพ่อสั่งให้ประธานปลดออกซะนี่”ดูมันครับ ตกลงมันเป็นเด็กฝึกงานหรือว่าเป็นพ่อผมกันแน่เนี้ย
“เออ..เด็กเวร.เดี๋ยวกรูไปแค่นี้แหละ ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ”ผมพูดเสร็จ วางใส่หูแม่งเลย สาด
ตื้ดๆ  ๆ  ๆ  ๆ เหี้ยไรอีกวะเนี้ย
“มึงอยากตายรึไงไอ้โบว์”ผมตะโกนสุดเสียง
“..........................” เออ งงครับ เลยหันไปดูเบอร์หน่อย
“อ่าว.มึงเองหรอ.”ผมทัก
“ไม่ใช่โบว์หรอก”ประชดกรูอีก
“ว่าไง..มีไรเปล่า”ผมถามมัน
“ไม่มีอะไรแล้วโทรไม่ได้รึไง..”มันถามกลับมาเสียงห้วนๆ นับหนึ่งถึงสิบไว้ลูก หนึ่งถึงสิบ
“เปล่า..เดี๋ยวกรูต้องรีบไปทำงาน..”ผมบอกมัน
“เออ...คือ......”มันอั้มๆ อึ้งๆ เป็นไรของมันวะ
“มีไรวะ..”ผมถามตาสว่างละ
“เปล่า..”มันตอบ
“แค่นี้นะ.”แล้ววางไปเลยครับ งง นิ
ผมต้องไปทำงานด้วยอาการไม่สดชื่นสุดตีน  ไปก็ไปเจอลูกน้องให้มันเล่นหัวเล่นอีกครับ
กว่าจะได้กลับเย็นเลยครับค่ำเลยก็ว่าได้ ประชุมบ้าบอคอแตก เบื่อ เซ็ง
........................
“ไอ้ข้าว..พรุ่งนี้มึงจะไปดูเปล่า.”ไอ้ป๊อดถามขึ้น วันนี้ผมมาบ้านมัน ที่ซื้อไว้เป็นเรือนหอ ที่กรุงเทพหนึ่งหลัง ไม่ได้กะตั้งรกราก แต่ก็คงวางแผนว่าอยู่กรุงเทพแน่นอนมั้งครับ เลยซื้อไว้
“ว่างป่ะละ”ผมถามมัน วันนี้ลางานครึ่งวัน นัดไอ้ตาร์ไปดูหนัง ให้มันหลายงอนซะที เพราะจากวันนั้นก็มาคุมากหลายวันเหลือเกินครับ
“กรูอะว่าง..มึงนั้นแหละว่างตอนไหน”ไอ้ป๊อดถามกลับ
“กรูว่าแม่งไม่ดูละ..เดี๋ยวดูทีเดียวเลยแล้วกัน”ผมบอกมัน ก่อนที่จะหยิบกุญแจ
“อะไรของมึงถ้าเกิดนี่กรูทำไม่ถูกใจมึงขึ้นมาอย่างมาด่ากรูนะ.เวลาไปดูยังไม่มี”ไอ้ป๊อดบ่น
“มึงอย่าบ่นได้เปล่าวะ..กรูแม่งเหนื่อยโคตรเนี้ย..”ผมบ่นกลับบ้าง
“ช่างหัวมึง..สาดนี่”ไอ้ป๊อดหันมาด่า
“ไปนะมึง.แล้วเจอกันร้านไอ้แมน”ผมบอก
“เออ.ไสหัวไปเลยไป..”มันบอกส่งๆ แล้วผมก็ขับรถไปรับไอ้ตาร์ที่คอนโดมัน วันนี้มันหยุดเองโดยปริยายของมัน ว่าอยากหยุด เพราะว่างานที่มันรับทำ ก็ต้องทำกันหัวหกตีนขวิด โดยไอ้พวกลูกน้องมันก็รองรับอารมณ์แปรปรวนอย่างกับสาววัยทอง ประจำเดือนไม่มา แต่ที่จริงแล้ว เครียดเรื่องผมนั้นแหละครับ กร๊ากก
“หล่อเชียวนะมึง..ไปโรงแรมก่อนเลยมั้ย”ผมแซวขำๆ เพราะไม่อยากให้มันเครียด
“ไปบ่อยละสิ..”นั่น กรูอยากให้มึงขำ ไม่ได้ให้มึงมาประชดกลับ
ผมก็เงียบดีกว่าครับ เงียบเป็นดี เงียบไป เดี๋ยววันนั้นจะไปไม่สวย
“ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ไว้ไปงานแต่งงานไอ้ป๊อดดีกว่ามั้ย”ผมถามมัน
“...............................”ตกลงนี่นัดกันออกมาให้กรูง้อมึงใช่ป่ะ
“จอดทำไม.”มันถามผม เมื่อผมจอดรถเข้าข้างทาง
“เป็นอะไร..งอนอะไรกรูอีกอะ..กรูก็มาแล้วนี่ไง”ผมพูด
“เปล่านิ.”นี่สงสัยเป็นสาววัยทองจริงๆ
“เอาดีๆ..ไม่งั้นก็ไม่ต้องไปมันแระวันนี้..อยู่แม่งมันตรงนี้แหละ”ผมบอก พร้อมกับเอนตัวเองพิงเบาะรถ
มันเงียบสักพัก เหมือนรวบรวมคำพูดไว้ก่อนแล้ว
“ก็ข้าวไม่เหมือนเดิม.พี่นัดเจอกี่ครั้งก็ไม่ยอมมาเจอ รู้มั้ยพี่เครียดขนาดไหน ว่าข้าวจะมีคนอื่นรึเปล่า..แล้วไอ้โบว์ไรนั้นด้วย พี่ไม่ไว้ใจ อีกอย่าง ไม่ใช่คนเดียวสิอีกหลายคน..รู้มั้ยพี่ต้องเคลียร์านกี่รอบ เพื่อที่จะให้เราอยู่ด้วยกัน แต่ข้าวก็พลัดพี่ตลอด เดือนๆนึงเราได้เจอกันนับครั้งได้ ตกลงมีแต่พี่คนเดียวใช่มั้ยที่คิดมาก ดูข้าวจะสบายใจเหลือเกินนิ”โอ้ โห พระเจ้าจอร์ช ผมไม่เคยโดนมันพูดยาวไฟแล๊บติดกันขนาดนี้มาก่อนเลยครับ
“เออ..คือ กรู  เออ..”พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
“อะไรละมีอะไรจะแก้ตัว.อะไรก็งานๆๆ..พี่ก็มีงานเหมือนกัน..พี่ยังมีเวลาให้เลย..ข้าวอะจะบ้างานเกินไปแล้ว. ทั้งที่คิดว่าจะได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆแท้ๆ..ข้าวกลับรับแต่งานใหม่ๆ ไม่คิดจะโยนให้คนอื่นทำบ้างเลยรึไง”เออ แล้วเค้าเสนอมาให้กรูทำกรูไม่ทำได้หรอ นั่นประธานนะ โดนไล่ออก เงินไม่มีแดกนะมึงนะ
“เฮ้อออ..พูดออกไปแล้ว..”อะไรของเมิงงงงงง 
“ฮ่าๆๆ....ฮ่าๆๆๆ..”อะ เออ งงครับ
“เออ.มึง..เป็นไรอะ..”ผมถามด้วยอาการกลัวมันนิดๆ
“เปล่า..พูดแล้วสบายใจดีเหมือนกันแฮะ.”มันหันมายิ้ม ผมนั่งงงกับมันครับ จะมันหยุดหัวเราะ แล้วกลับมาทำหน้าขรึมอีกรอบ
“ตกลงนี่ไม่คิดจะขอโทษเลยใช่มั้ย”มันพูดเสียงแข็ง อ่อ นี่กรูต้องขอโทษด้วยใช่ป่ะ ถึงครบสูตรมึงอะ
“ขอโทษ”ผมพูดบอก
“อืม จบ..ไปซื้อเสื้อผ้ากัน”มันพูดแค่นั้น สีหน้าอ่อนโยนเหมือนที่เคยเป็นกลับมาอีกครั้ง ผมก็ต้องออกตัวรถอย่างงงๆ นั่นแหละครับ
ผมกับไอ้ตาร์พากันไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ พร้อมกับกางเกงในที่มันลากผมไปซื้อด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรก เลยไม่อายแล้วครับ

[เบบี้]

“สีนี้ไม่สวย..กรูชอบสีนั้น.มึงใส่สีชมพูอ่อนดิ..น่ารักดี”ผมเอาเสื้อลาคอสสีชมพูอ่อนไปทาบตัวมัน พนักงานทั้งหญิงทั้งชายมองงงๆกับบทสนทนา
“ข้าวใส่เหมาะกว่าอีก”ไอ้ตาร์มันเอามาทาบตัวผมแทน
“สองตัวไปเลยแล้วกัน..”ผมยื่นให้พนักงาน ไอ้ตาร์มองหน้าผมงงๆ
“ตาร์มึงชอบป่ะ.”ผมชี้ไปที่นาฬิกาทอมมี่ เรือนสวย
“อืม..ชอบครับ.ขอดูหน่อยครับ เรือนนี้”ไอ้ตาร์มันชี้ไป มันหยิบออกมา แล้วหยิบข้อมือผมไปใส่ซะงั้น
“กรูไม่เอานะ..”เมื่อผมเห็นราคา ความเค็มก็บังเกิด ใช้ได้หลายเดือนเลยนะนั้นนะ
“เอาเรือนนี้แหละครับ.”มันบอกยิ้มๆ พนักงานมองงงๆอีกรอบ มันคงคิดว่าง่ายกันจังวะ
“เปลืองเงิน”ผมบ่น
“แล้วเอาป่ะละ”มันหันมาถาม
“เอาดิวะ..ของฟรี”ผมบอก ไอ้ตาร์เดินไปรูดบื้ด รูดบื้ด  วันนี้คงเป็นวันที่มีความสุขตั้งแต่ทะเลาะกันมายาวนาน เดินดูของไปเรื่อยๆ ก็ไปป่ะกับโดราเอมอนเข้าให้ มันเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ลืมกรูไว้เลย ไอ้เวร
“ตัวนี้น่ารักป่ะ”มันเอามายื่นให้ผมดู แล้วผมก็หันกลับไปมองสายตาของพนักงานในร้าน ที่ยิ้มเป็นมิตร แบบไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันเข้าใจว่าพวกคุณคบกันอยู่
“เออ..”ผมตอบส่งๆ
“งั้นเอาสองตัวนะครับ..นี่ด้วย..นี่ด้วย.นี่ด้วย.”เอาเข้าไปครับ ทั้งผ้าเช็ดตัว ทั้งนาฬิกาตั้งโต๊ะ เหมือนคนไม่เคยเจอโดราเอมอน แล้วก็ไปซื้อของกินมากมายมหาศาล ไม่รู้ว่ากินหรือแดก เสร็จแล้วก็ไปนั่งกินเอ็มเคตามคำเรียกร้องของมัน

ก๊อก ๆ ๆ

ผมหันไปมองกระจก ไอ้โบว์ยืนยิ้มหน้าระรื่นเลยครับ แล้วผมก็หันกลับไปมองไอ้ตาร์ หน้างอเป็นกระบวยไปกัน
ผมกวักมือมันให้เข้ามากินด้วยกัน มันส่ายหน้า แล้วมองไปที่ไอ้ตาร์เหมือนรู้ ผมพูดประมาณว่าไม่เป็นไร มันก็ส่ายหันสักพัก บอกว่าจะไปแล้ว ผมรู้ครับว่ามันอยากกิน อีกอย่าง มันไม่ได้กินบ่อยนักหรอก
“เข้ามาก่อนที่กรูจะมีน้ำโห”ผมโทรไปหามันที่อยู่ติดกันแค่กระจกกั้น มันเดินเข้ามาอย่างว่าง่าย แล้วทำหน้าเป็นแบบว่า ให้นั่งตรงไหนอะ ผมขยับให้มัน แล้วให้มันนั่งลงข้างๆ
“อีกที่นะค่ะ”พนักงานเดินมาถาม
“ขอเมนูด้วยครับ”ผมพยักหน้าให้ ก่อนที่จะรับเมนู
“สั่งเลย.”ผมบอกมัน
“ไม่เอาอะเฮีย.”มันทำหน้าเกรงใจ ที่จริงถ้ามันอยู่กับผมสองคนมันไม่เกรงใจหรอกครับ แต่เมื่อกี้ มันยกมือไหว้ไอ้ตาร์ ไอ้ตาร์รับไหว้ หน้ายังงออยู่เลย
ไอ้นี่มันไม่ถูกโฉลกกับคนน่ารักนะครับ
“งั้นกรูสั่งเอง...บลาๆๆๆๆ..”เสร็จเรียบร้อย
“นี่กินหรือ..แดะครับ”มันทำปากเหมือนจะพูดว่าแดก แต่ก็สงวนไว้ เพราะเกรงใจไอ้ตาร์
และแล้วกว่าจะหมด ก็ผ่านบรรยากาศอันตึงเครียดไปครับ โดยมีแค่ผมกับไอ้โบว์ที่คุยกัน เพราะว่าไอ้ตาร์มันเงียบกริบ ผมไม่รู้ว่ามันจะเหี้ยไรนักหนา แต่ก่อนมันก็ขี้หึงจริง แต่ก็ไม่มากขนาดนี้ อันนี้เริ่มจะมากขึ้นทุกวันแล้วครับ
และแล้วก็ทะเลากันอีกรอบก่อนกลับ เจริญละ ผมก็หงุดหงิดด้วยครับ ยิ่งมันเป็นอย่างนี้ผมยิ่งหงุดหงิด เลยใส่กันเต็มที่เลย ไปส่งมัน มันก็เงียบตลอดทาง จนลงจากรถ มันหยิบของได้ก็ลงไปเลยครับ
“เฮ้อออ..ไอ้ขี้หึงเอ้ย..”ผมบ่นกับตัวเองเหนื่อยๆ ก่อนที่จะขับรถกลับคอนโด

....................................
“แด่คนสละโสด..ฮิ้วววว”ไอ้แมนพูด พวกผมชนแก้วกันดัง กับวันนี้ งานแต่งงานของไอ้ป๊อด ที่จัดขึ้นอย่างสบายๆ คงความเป็นช่างออกแบบของมัน จัดขึ้นที่บ้านมัน ไม่ใช่โรงแรมหรูห้าดาวแต่อย่างใด ความคิดนี้เป็นของเนตเอง ที่อยากจัดกันในครอบครัว คนที่มาเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของไอ้ป๊อดและเนต แล้วก็ญาติของทั้งสองฝ่าย เมื่อเช้ามีงานบุญไปแล้ว เย็นนี้เลยเป็นงานเลี้ยงแทน
“ตาร์คราบ...ตักนั่นให้ข้าวหน่อยดิ.”ผมอ้อนมันนิดๆ จากที่เมื่อสามสี่วันก่อนที่ทะเลาะกันไป ผมก็ไม่ได้ไปง้อมันถึงคอนโด แต่ว่าส่งข้อความไปแทน อีกอย่าง มันจะงอนก็ไม่แปลก เพราะว่าวันพรุ่งนี้วันเกิดมันแต่ว่าผมทำเป็นจำไม่ได้ แกล้งมัน สนุกดี
“ตักเองดิ.”มันพูดเสร็จก็เดินลิ่วๆ ไปอีกทางเลยครับ ตักเองก็ได้วะ ผมบ่นกับตัวเอง
“อะ...”ไอ้ป๊อดยื่นกุญแจให้ผม
“ขอบใจวะ.”ผมบอกมัน ก่อนที่จะตบไหล่เบาๆ
“เบาๆหน่อยก็ดีนะ.”มันพูดยิ้มๆ
“สัด..กรูยังไม่ได้คิดไรเลย”ผมบอกมัน ก่อนที่จะไปสังสรรค์กับเพื่อนต่อ ผมเหลือบดูนาฬิกา ก่อนที่จะเหลือบไปมองไอ้ตาร์ที่นั่งอยู่กับพวกญาติๆกับพี่ไม้
“เดี๋ยวกรูไปก่อนนะมึง.”ผมแอบกระซิบไอ้ป๊อด ไอ้ป๊อดพยักหน้าให้เป็นเชิงรับรู้
“อย่าแดกมากละพวกมึง.เดี๋ยวขับกลับกันไม่ได้อีก”ผมบอกพวกมัน
“กลับไม่ได้ก็นอนเรือนหอรอรักนี่ดิวะ.เอิ๊กก”ไอ้แมนเมาไปแล้วละครับ ผมเดินเข้าไปหาไอ้ตาร์ที่นั่งอยู่
“ตาร์..กลับกันเหอะ..”ผมทำหน้าเหนื่อยๆใส่มัน
“จะรีบไปไหน.เพื่อนยังไม่กลับเลยไม่ใช่หรอ.”มันพูด พี่ไม้มองหน้าผมนิดๆ ผมยักคิ้วให้พี่ไม้ ประมาณว่าช่วยหน่อย
“มึงก็กลับได้แล้วไป..งานเยอะไม่ใช่หรอ.”เข้าขากรูดีจริง
“ไม่เยอะแล้ว.ไม่เหมือนบางคนแถวนี้หรอก.”นะครับ ได้อีก
“ไปเหอะ..”ผมรีบตัดบท เพราะว่าไอ้พี่ไม้มันเริ่มขำที่ผมหน้าเสียแล้วครับ
“กรูเหนื่อยมากเลยเนี้ย.”ผมบ่น แล้วลูบท้ายทอยตัวเอง
มันลุกขึ้น แล้วเดินตามผมมาที่รถอย่างว่าง่าย แต่ดันเงียบตลอดทาง ผมเหลือบมองนาฬิกาอีกรอบ อีกครึ่งชั่วโมงเที่ยงคืน พอดีแหละ
“ไปไหน.”มันถามขึ้น เมื่อเริ่มออกนอกเส้นทาง
“ก็กลับบ้านไง”ผมพูด
“บ้านไหน”มันถาม
“ก็บ้านเราไง.”ผมบอก แล้วยิ้มน้อยๆ เพราะรู้ดีว่าบ้านไหน ผมกับมันเวลาพูดว่ากลับคอนโด ส่วนมาก ไม่พูดว่ากลับห้อง ก็กลับบ้านนั้นแหละครับ
“มาหาใคร”เมื่อถึงที่หมาย มันก็เริ่มหันหน้ามาขู่ผมอีกรอบ มึงจะงอนกรูไปไหน
“ลงดิ.”ผมบอกมัน ก่อนที่จะปลดเข็มขัด
“ลง..”ผมสั่งมันอีกรอบ มันถึงลงตามมา ผมเดินอ้อมมาด้านมัน แล้วจับมือมันที่ยืนงงๆอยู่ มองบ้านหลังไม่ใหญ่เกิน ไม่เล็กเกินไปอยู่ด้านหน้า หญ้าสีเขียว โดนแสงจากพระจันทร์อ่อนๆ โรแมนติกสุดตีน
“อะ..”ผมยื่นกุญแจให้มัน
“อะไรครับ.”เริ่มมีครับละ
“เปิดสิ.”ผมบอกมัน ไอ้ตาร์รับไปงงๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูรั้ว ผมเดินตามมันเข้าไป
“ไม่มีใครอยู่หรอ ทำไมมืดจัง”มันพูด แล้วมองไปรอบๆ การมาดูบ้านครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาหลังจากที่สร้างเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง  ไอ้ป๊อดเป็นคนจัดการกับมือ การออกแบบ ที่สร้างมาจากการถามไอ้ตาร์ “เฮียชอบบ้านแบบไหนอะ”  “เฮีย เอาแบบนี้หรือแบบนี้ดี” “เฮีย..นี่ดีป่ะ..” เฮียๆๆ สารพัดเฮีย จนออกมาเป็นแบบนี้ ที่จริงตอนแรกผมบอกมันว่าอยากให้มีพื้นที่กว้างๆ สนามหญ้ากว้างๆ เป็นบ้านสองชั้น เป็นบ้านปูน กับไม้ ทำไงก็ได้ให้มันตัดกันแล้วลงตัว แต่เอาคราสสิกหน่อย ทำบ้านให้มีสระว่ายน้ำ อยู่ในบ้าน เพราะกรูกลัวดำ กร๊ากก สี่ห้องนอน สี่ห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องรับแขก หนึ่งห้องนั่งเล่น และก็ได้ออกมา ผมเพิ่งเห็นเป็นรูปเป็นร่างก็วันนี้แหละครับ ลงทุนลงแรงไปหลาย ทั้งเงิน และการหลบๆซ่อน ร่วมกว่าสองปี
“ไขเลยหรอ”มันหันมาถามผม ผมพยักหน้า
“แล้วนี่บ้านใครอะ..มาทำไมอะ”มันถามอีก ด้วยอาการอยากรู้ มันมองไปรอบๆตัวบ้าน ผมเดินไปเปิดไฟ ไอ้ตาร์หันมามองหน้าผมงงๆ
“ไปเดินดูรอบๆบ้านสิ ..บ้านสวนรึเปล่าชอบมั้ย”ผมถาม พร้อมกับตีหน้าซื่อ
“สวยดีครับ..ก็ชอบอะ...มีหลายอย่างที่ชอบ”มันพูด พร้อมกับเดินไปรอบๆตัวบ้าน ผมเดินไปหาห้องครัว ตามแบบที่เคยดู แล้วก็เคยมาดูตอนก่อสร้างบ้างแล้ว ก็พอจำได้
“อืมหืม..กรูบอกเอาเค้กนมสด.เอาช๊อกโกแลตให้กรูอีก.เหี้ยป๊อด”ผมบ่นกับตัวเอง แล้วจุดเทียนหนึ่งเล่ม แล้วเดินอย่างระมัดระวัง ผมหันไปดูนาฬิกา เที่ยงคืนห้านาที
ผมเดินลัดเลาะไปด้านหลังบ้าน เป็นสระว่ายน้ำ ไอ้ตาร์มันเปิดไฟซะทุกดวงเลยครับ แต่มันหายหัวไปไหนวะ ผมรีบเดินไปปิดไฟ เพราะกลัวมันจะเห็น
แล้วรีบเอาเค้กไปวางไว้บนโต๊ะอาหาร ก่อนที่จะนั่งอยู่บนเก้าอี้ เห็นเด่นเป็นสง่า  เล่นเป็นเด็กเลยกรู
“ข้าวครับ..อยู่ไหนอะ.”มันรีบเรียกเมื่อมองไม่เห็นอะไร ผมกดไฟดับหมดทั้งบ้านอะ ชั้นล่างอะ
“ข้าวครับ.ไม่เล่นแบบนี้นะ..”มันเรียกอีก พร้อมกับเดินไปมา มันหยุดชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นเค้กวางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับผม ที่นั่งเท้าคางมองหน้ามันยิ้มๆ
“ยิ้มไร.”ผมถามมัน เมื่อเห็นรายยิ้มบานแฉ่งเต็มหน้าของมัน  มันยืนอยู่กับที่แบบนั้น แล้วมองหน้าผมสลับกับมองเค้ก
“เป่าสิ.”มันเดินมา ยิ้มหน้าบาน ยิ้มเข้าไป
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ.”มันเป่าเสร็จ มันก็ก้มตัวลงมาจูบหน้าผากผมที่นั่งอยู่กับโต๊ะอีกฟาก
“เซอร์ไฟร์มั้ยค่ะ.”ผมทำเสียงล้อเลียนมัน มันยืนยิ้ม
“ชอบมั้ย.”ผมถามมัน มันพยักหน้า
“แต่ชื่อกรูนะ...”ผมพูดยิ้มๆ
“แค่นี้ก็ดีใจแทบบ้าแล้ว”มันบอก แล้วจับหน้าผมทั้งสองมือของมันจนหน้าผมบู้บี้ จูบเข้าจมูกผมเต็มๆ
“ตอนไหนเนี้ย.”มันเดินไปเปิดไฟแล้วมองไปรอบๆตัวบ้านอีกครั้ง
“สองปีแล้ว..ไม่สังเกตไอ้ป๊อดหรอทุกทีเห็นฉลาดนักนิ”ผมพูดแล้วเดินไปริมสระไว้น้ำที่มีกระจกกั้นอยู่
“หมดไปเท่าไหร่ครับ.”มันเดินเข้ามากอดจากด้านหลัง แล้วเอาคางเกยไหล่ผม
“จะรู้ไปทำไม.”หยาดเหงื่อแรงกายกรูเลยละ เงินที่เก็บมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย กับเงินที่พ่อให้คนละบัญชี เป็นบัญชีที่ผมเอาไว้เฉยๆ ไม่ค่อยได้ใช้ ใครให้เงินกรูก็เก็บ แต่อีกบัญชี เป็นเงินที่ผมทำงาน ทำโปรเจคตั้งแต่ที่อังกฤษ แล้วก็เงินจากทำงานที่ไทยด้วย
“หารครึ่งไงครับ.อยู่ด้วยกันนิ”มันบอก แล้วกอดผมไปมา
“ใครบอก..กรูถามเฉยๆว่าสวยมั้ย ไม่ได้ให้อยู่ด้วยกันสักหน่อย”ผมบอกมัน
“หึ..”มันหัวเราะในลำคอ
“...ขอบคุณนะ..”
“เรื่องอะไร.”ผมถามมัน
“ทุกเรื่อง.”แล้วมันก็คุกเข่าลง ผมมองมันงงๆ
“ทุกเรื่องที่ทำร่วมกันมา..ต่อจากนี้ไปคุณ............จะยอมรับผมเป็นสามีหรือไม่.”ดูมันเล่นครับ ไอ้ตาร์นั่งลงกับพื้น ชันเข่าไว้ เหมือนขอแต่งงาน
“หึ...”ผมหัวเราะเบาๆ กับความติ๊งต๊องของมัน
“เร็วดิ้..”มันแกว่งมือผมไปมาเมื่อผมไม่ยอมพูดอะไรสักที
“ยอมครับ.”ก็เล่นกับมันหน่อยแล้วกัน
“และต่อจากนี้ไปคุณ.(ชื่อผมเอง).จะรักผมคนเดียวตลอดไปใช่หรือไม่”มันพูดแล้วเงยหน้ามองผม สีหน้ากับแววตาที่เปลี่ยมไปด้วยความปลาบปลื้มดีใจ จนเห็นได้ ทั้งๆที่ไม่ได้ยิ้ม
“หึ...ใช่ครับ.”ผมตอบ
“เย้ๆๆ...เหมือนแต่งงานกันแล้วเลยอะ”มันกระโดดอย่างกับเด็กเข้ามากอดผม ผมไม่ได้พูดอะไรตอบ แค่กอดมันกลับเท่านั้น
“กรูรักมึงนะ..ขอให้จำไว้แค่นี้.”ผมจับท้ายทอยมันลูบเบาๆ
“เหมือนกันครับ.”มันตอบกลับแค่นั้น เราสองคนยืนกอดกันอยู่อย่านั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้ สรุปไปจบอยู่ที่โซฟาซะงั้นครับ
.................................
“ไม่ทันแล้วๆ....”ผมรีบวิ่งลงจากบันได ที่บอกให้ไอ้ป๊อดมันสร้างดูสถานะถ้าตอนกรูแก่ด้วยเอาแบบเดินง่ายๆหน่อย มันก็ทำง่ายซะจริง ไม่ชันดีครับ
“ไม่กินข้าวหรอครับ.”ไอ้ตาร์รีบเดินมาหาผมจากห้องครัว มันใส่ชุดผ้ากันเปื้อนลายใหม่ที่ผมซื้อให้ ผมรีบวิ่งไปที่โต๊ะอาหาร รู้ดีถ้าไม่กิน เดี๋ยวมันเป็นห่วง แล้วก็งอนอีก
“กรูรีบ มึงอะไม่ปลุกกรู ไปประชุมไม่ทันมึงโดน”ผมรีบหยิบขนมปังใส่ปาก แล้วจิบกาแฟอย่างลวก
“เดี๋ยวๆ..แค่นี้หรอ..กินข้าวต้มก่อนสิ”ไอ้ตาร์รีบท้วงก่อนที่ผมจะผูกเนคไทไปด้วย ปากก็คาบขนมปังเตรียมพร้อมออกนอกบ้าน
“ไม่ทันแล้ว..ไปนะ..”
“เดี๋ยว..มอร์นิ่งคิสพี่อะ..”มันรีบทำหน้าเหมือนเด็กโดนแม่ไม่ซื้อของเล่นให้ ผมรีบหยิบขนมปังออกจากปาก
“จุ๊บ”แค่แตะที่ปากเบาๆ
“เฮ้ย..”ไอ้ตาร์มันร้องออกมาเมื่อผมบีบเข้าที่ก้นมันอย่างแรง
“ไปนะจ๊ะเมียจ๊า..เดี๋ยวผัวกลับมาทำข้าวเย็นรอด้วยละ”ผมพูดจบก็รีบวิ่ง ไอ้ตาร์หน้าแดงนิดๆ เมื่อโดนผมทำแบบนั้น เห็นว่าวันนี้มันจะเข้าสาย มันก็เลยชิวได้ครับ

ชีวิตของผมช่างราบเรียบไปตามประสา ผู้ชายสองคนที่อยู่ร่วมกัน ทำงาน กลับบ้าน กินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน อย่างว่าด้วยกัน ออกไปซื้อของ ช๊อปปิ้ง กินเหล้าเฮฮากับเพื่อน ไปเที่ยว เหมือนคนโสด มันเลยทำให้ชีวิตผมไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด
การมาอยู่ของผมกับไอ้ตาร์พ่อแม่ก็รู้ดี ว่าผมซื้อบ้านหลังนี้ และมันก็ด้วยเงินผมเอง แม่กับพ่อก็ยิ่งปลื้มใจใหญ่ ไอ้ตาร์เอาเช็คมาวางไว้ ช่วยออกครึ่งหนึ่ง แต่ผมไม่รับ มันบอกไม่ได้ถึงจะเป็นชื่อผม แต่มันก็อยู่ด้วย ไหนบอกว่าบ้านหลังนี้เป็นของเราสองคนไง ผมก็เลยต้องรับ
หลังจากวันนั้นก็ทะเลาะกันบ้าง มันก็คือเรื่องปกติ ผมไม่รู้หรอกครับว่าอนาคตจะเป็นยังไง ผมรู้แค่ว่า ตอนนี้ นาทีนี้ ผมยังคงรักมัน รักมันอย่างมั่นคง และมั่นใจในตัวเองเหลือเกิน ว่าจะไม่มีวันลดน้อยลง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หรือนอกจากมันเป็นจากผมไปเอง ทุกอย่างมันอาจจบลง แต่ผมมั่นใจได้เลยว่า มันก็คงคิดเช่นเดียวกับผมเหมือนกัน ในเมื่อผมกับมันเชื่อใจกันและกันขนาดนี้ ก็คงไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก อยู่ตามปกติ ชีวิตมนุษย์ธรรมดา ที่ต้องการความรัก ความห่วงใย และความอบอุ่น

ต่อจากนี้ไปผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว
นอกจากคนๆนี้ คนที่ผมรักหมดหัวใจ คนเดียวที่ทำให้ผมรู้จักรัก และคนสุดท้ายของชีวิตของผมด้วย
ขอบคุณจริงๆที่ได้พบกับมัน ผมรักมันจัง
“กรูรักมึงนะตาร์”คำซ้ำๆที่อยู่ในอกผมทุกนาที
ผมยิ้มออกมาเมื่อถึงที่ทำงานทันก่อนเวลา และคิดว่าเย็นนี้ต้องทำอะไรกับมันดี เมื่อนึกเรื่องเมื่อเช้า มันน่ารักเป็นบ้าเลยครับ แฟนผมเองแหละ


“พี่ก็รักข้าวครับ”คำพูดหวานที่จะได้ยินตลอดเมื่อผมบอกรักมันก่อน แค่ได้ยินเสียงก็อ่อนระทวยอย่างกับได้ยินครั้งแรก คงไม่มีใครเหมือนมันอีกแล้วละครับ ประโยคนี้มันยิ่งตอกย้ำว่ายิ่งผมได้ยิน ผมยิ่งรู้สึกรักมันมากขึ้น ทุกวัน ทุกวินาที


ขอบคุณพรหมลิขิต ที่ทำให้เจอกันในห้องน้ำ ถ้าไม่มีห้องน้ำโรงเรียน ก็คงไม่มีวันนี้วะ กรูว่า กร๊ากก


......................................................................จบบริบูรณ์....................................................................

[kimagain]

กีสสสสสสสสสสสส จบแล้วววว

ขอบคุณนะคะ เบบี้คนสวย สู้ๆนะ เปนกำลังใจ

[torto]

เบบี้ มาแล้ว เบบี้มาแล้วจ้า     ดีใจจังในที่สุดก็คืนชีพแล้ว   

[pongsj]

จบแล้วเหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย

อยากให้ชีวติเราเป็นแบบนั้น แต่มันยากจัง ถือว่าข้าวกับต้าร์โชคดีน่ะ ที่เจอคนที่ใช่ของกันและกัน

ขอบคุณเบบี้มากกกกกกกกกกกกกกกกน่ะ เขียนเรื่องใหม่เร็วๆด้วยน่ะ อิอิ

[three]

ขอบคุณนะครับเบบี้

[kaporzung]

Happy Ending จบบริบูรณ์ 

ขอบคุณมากๆนะคะ ที่เขียนเรื่องนี้

ทำให้มีเรื่องชื่นฉ่ำหัวใจ ขำบ้าง เศร้าบ้าง ซึ้งบ้าง หื่นบ้าง สนุกมากกกกกกกก 

เปนกำลังใจให้น้า ต้องเขียนเรื่องต่อปายให้อ่านเร็วๆนะคะ อิอิ

นึกถึงตอนแรกเลยเหมือนกัน ถ้าไม่เป็นเพราะเจอกันในห้องน้ำโรงเรียน ก็คงไม่ได้รักกัล

แฮปปี้ๆๆๆๆ น้า 

[Poes]

ขอบคุณเบบี้สำหรับเรื่องราวความรักน่าประทับใจ อีกเรื่อง

 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

ขอบคุณเบบี้มากมายอะที่แต่งเรื่องราวดีๆ แบบนี้ให้อ่าน

ยิ่งอ่านยิ่งผูกพัน กับตัวละครแต่ละตัว ไม่อยากให้จบเลย

อย่างว่าแหละไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา มีพบก็ต้องมีจาก

แบบว่าก่อนจากกันอะ ขอตอนพิเศษอีกไปเปล่าอะ อยากอ่าน คู่แสบกับน้องปานดู ท่าทางจะน่าร๊ากกกกกก

 

[boboaje]

 . . . .ชีวิตที่ใฝ่ฝัน  . . .. . เย้ แฮปปี้ด้วยย ย ย ย ย   . .. . น้องปานน้องปานค่า  .. .

[yochio]

จบแล้ว

อยากอ่านแสบกะปาน

[golf]

จบแล้วเหรอ

จะมีตอนพิเศษรึป่าว

แสบกับปาน หรือ เป้กับเข็มก้อได้

 

[menano]

จบแล้วววววว

มิน่าล่ะเนอะ

ว่าทำไมข้าวบ้างานขนาดนี้

เก็บเงินสร้างเรือนหอนี่เอง

น่ารักมากมายยยยยยยยยยยยยยย

 

รอตอนพิเศษนะจ๊ะ

เอาทุกคู่เลยนะ

รักคนแต่งที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดด 

[benxine]

มีความสุข จนร้องไห้อ่ะ...





Happy Ending