ตอนที่134 แอบ
“เฮ้ย...ไอ้ข้าว ทางนี้ๆ..”ผมหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็เดินเข้าไปกอดเพื่อนผมอย่างแนบแน่นที่ไม่ได้เจอกันนาน ไอ้ป๊อด ไอ้แสบ น้องปาน ไอ้เป้ ไอ้เข็ม ไอ้แมน กับไอ้ทศ มารับผมวันนี้ มันมากันครบเลยทีเดียวครับ
กลายเป็นจุดสนใจของสุวรรณภูมิไปครับ ผมมองพวกมัน โตขึ้นมาก สองปีครึ่งที่ไม่ได้เจกัน พวกมันเปลี่ยนทรงผมกันเยอะแยะ แถมยังตัวใหญ่ขึ้นกว่าเก่ากันอีก น้องปานก็ดูโตเป็นวันรุ่นเต็มตัวแล้ว กว่าพวกผมจะออกจากตรงนั้น ยืนคุย ยืนกอดกันอยู่นาน
“แล้วนี่มึงจะไม่บอกเฮียจริงๆหรอวะ”ไอ้ป๊อดถาม ผมพยักหน้า
“เออน่า..พวกมึงเงียบๆไว้แล้วกัน.”ผมพูด
“แล้วนี่ไอ้นิลกับไอ้เอ็มมันไม่คิดจะมารับเพื่อนมันเลยรึไง”ผมพูด ด้วยอาการน้อยใจนิดๆ
“มันไปจองโต๊ะให้มึง อาหารร้านโปรดมึงไง..ป่านนี้คงอยู่ที่ร้านแล้ว”ไอ้ทศบอก
“เออ..ยังรู้หน้าที่”ผมพูด พวกมันพาผมไปที่รถ วันนี้ผมนั่งรถไอ้แมนไปครับ ไปอยู่บ้านไอ้แมน มันซื้อบ้านเป็นหลักเป็นแหล่งแล้วเรียบร้อย คงไปอาศัยบ้านมันอยู่ก่อน เพราะว่าผมยังไม่ได้ไปดูทำเลที่ทำงานผมเลย จากที่กลับมานี่มีแต่พวกเพื่อนๆ กับพี่เจ้าแล้วก็พี่ตังนั้นแหละครับที่รู้ พ่อแม่ผมอีก ผมย้ำอีกว่าห้ามทุกคนบอกไอ้ตาร์เป็นอันขาด ถ้าไอ้ตาร์รู้ละก็มีเคืองครับ
ผมได้ตกลงทำงานกับบริษัทหนึ่งแล้วเรียบร้อย จากการคิดไตร่ตรองอย่างดี และมีพี่ๆแนะนำ ผมก็ได้เซ็นสัญญาเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว กะว่ากลับมาจะไปดูคอนโดใกล้ๆสักหน่อย
คิดถึงเมืองไทยจริงๆสินะ ที่ไหนมันจะดีเท่าบ้านเรา ประเทศของเรา แล้วยิ่งประเทศไทยแล้ว มันน่าอยู่เป็นที่สุดแล้วละครับ
พวกผมเดินทางกันมาที่ร้านอาหาร ก่อนที่จะสังสรรค์เฮฮากันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานแรมปี
“เรียนเป็นไงบ้างครับ”ผมถามน้องปานที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ก็ดีฮะ...เครียดนิดหน่อย”น้องปานพูดแล้วเอาหัวหนุนไหล่ผม
“มันไม่ได้เครียดนิดหน่อยหรอกมึงมันเครียดมาก..การบ้านกับกรูมันก็ไม่ยอมรับผิดชอบ..กรูต้องให้แม่นางทั้งห้านิ้วของกรูประเคนความสุขให้ทุกคืน..เพื่อนมึงน่าสงสารมั้ยละ”ไอ้แสบหันมาพูดความในใจ ก่อนจะเรียกเสียงฮาจากโต๊ะผม และรอยยิ้มงงๆจากพนักงานเสริฟ
“พี่แสบ..น่าเกลียด”น้องปานว่าเบาๆด้วยความอาย ผมคิดถึงพวกนี้จริงๆสินะ มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่ผมรู้จักมา มันรักผมจริงๆ และผมก็รักพวกมันมากด้วย
“อ่าวไอ้ป๊อดแล้วนี่เนตไปไหน”ผมถามไอ้ป๊อด
“กำลังตามมา..”ไอ้ป๊อดบอก
“รักกันปานจะแหกดากดมเดี๋ยวก็คงได้ข่าวดีแล้ววะ”ไอ้เป้แซว
“กรูแหกดากแล้วมึงแหกอะไรละไอ้ห่าเป้..ทำมาเป็นแซวกรูสาดนี่”ไอ้ป๊อดหันไปด่าเพื่อนมัน
“ไอ้แมนแล้วร้านเหล้ามึงเป็นไงคืนนี้กรูขอไปแดกฟรีหน่อยนะ”ผมพูดถาม
“ก็เรื่อยๆ..อย่าลืมไปอุดหนุนไวน์ร้านกรูนะ”ไอ้แมนพูด
“เออ..ลดด้วยนะมึง”ผมพูดบอก
“เออแม่ง..กรูขายให้พวกมึงขาดทุนทุกที ก็อย่างที่เค้าว่าเปิดร้านเหล้าอย่ามีเพื่อนแดกห่าเหล้า”ไอ้แมนบ่น
พวกผมนั่งอยู่นาน ประมาณสองสามชั่วโมงได้ ผมยังนึกถึงไอ้ตาร์อยู่เลย ถ้ามันมาด้วยก็คงจะดีไป แต่เอาไว้ก่อนดีกว่า ขอผมดูอะไรดีๆก่อนแล้วกัน
.........................
“มึงนอนห้องนี้นะ”ไอ้แมนพาผมมาที่ห้อง บ้านมันก็น่าอยู่ดีนะครับ ไม่ใหญ่เกินไปไม่เล็กเกินไป สองห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่น
“เดี๋ยวกรูอาบน้ำก่อน..”ผมบอกไอ้แมน เพราะว่าเหนียวตัวมากเลยครับ
“เออ..เดี๋ยวกรูจะออกไปดูร้านหน่อย..มึงก็นอนพักผ่อนไปก่อนนะมึง.เดี๋ยวเย็นๆกรูมารับ”ไอ้แมนบอก
“เออ..”ผมตอบรับ รถผมจอดอยู่ที่บ้านนู้ครับ เลยไม่มีรถใช้
ผมได้ซิมโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว ไอ้ป๊อดมันซื้อเตรียมไว้ให้แล้ว ใส่เบอร์ไอ้ตาร์ให้ผมเรียบร้อยแล้วครับ ผมเห็นเบอร์แล้วก็อยากโทรหามันใจจะขาด แต่ไม่เอาดีกว่า
“เฮ้ย..ป๊อดมึงอย่างลืมนะโว้ยเย็นนี้อะ”ผมโทรไปย้ำไอ้ป๊อด
“เออ.กรูรู้แล้วน่า ไอ้ห่านี่นิ”ไอ้ป๊อดบ่นๆ
“เออ.งั้นแค่นี้แหละ”แล้วผมก็วางไป เย็นนี้ผมจะได้เจอหน้าไอ้ตาร์เป็นครั้งแรกในรอบสองปีกว่าที่ไม่ได้เจอกัน เอิ้กๆ ตื่นเต้นดีแฮะ
“พี่เจ้า..เย็นนี้ข้าวไปร้านไอ้แมนอะ..ร้าน......จะไปป่ะ.”ผมโทรไปหาพี่เจ้าอีกครั้ง จากที่เมื่อเช้าผมมาถึงก็โทรรายงานแม่ๆ กับพี่ๆของผมแล้วครับ
“คงไปไม่ได้อะครับ..เย็นนี้พี่มีประชุม อีกอย่างงานเยอะมากเลย”พี่เจ้าพูด
“เหรอ..งั้นไม่เป็นไรครับ..”ผมตอบไป
“ครับ..นัดเจอป่านสิ..”พี่เจ้าบอก
“อืม..พี่ป่านรู้แล้ว บอกว่าเดี๋ยวจะมาเจอ ข้าวโทรแล้วละ”ผมบอก
“ครับๆ..เดี๋ยวพี่ต้องไปก่อนนะครับ..เดี๋ยวโทรหาอีกที”พี่เจ้าบอกก่อนที่จะวางไป
ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนที่จะล้มตัวนอน ด้วยความเหนื่อยล้าสุดๆครับ
ตื่นมาอีกที ไอ้แมนมาเคาะห้องปลุกแล้วครับ
“ไปมึง..ไปนั่งก่อนที่เฮียจะมา”ไอ้แมนบอก
ผมลุกขึ้นด้วยอาการงัวเงียสุดๆ วันนี้ผมจะไปเป็นอีแอบ แอบดูไอ้ตาร์สักหน่อย ว่าจะหล่อขึ้นรึเปล่า พฤติกรรมน่าไว้ใจเหมือนเดิมมั้ย ไม่ค่อยระแวงเลยกรู
พอมาถึงที่ร้าน ไอ้แมนมันจะที่นั่งหลบมุมสุดๆให้ผม แต่ว่าก็สามารถมองเห็นโต๊ะที่ไอ้พวกเพื่อนเวรของผมจะมานั่งในคืนนี้แหละครับ พวกมันเริ่มทยอยกันมาเรื่อยๆ มาทักผมก่อนเป็นระยะๆ
“พี่ป่านทางนี้..”ผมกวักมือเรียกพี่ป่าน
“แล้วมานั่งทำอะไรตรงนี้จ๊ะ”พี่ป่านเดินเข้ามา ก่อนที่ผมกับพี่ป่านจะกอดกันกลม
“หลบแอบดูไอ้ตาร์..พี่ป่านอย่าไปหลุดปากเชียวนะว่าผมกลับมาแล้วอะ”ผมย้ำ
“จ้า..รู้แล้ว..แกล้งเพื่อนพี่อีก แค่นี้มันก็จะลงแดงตายอยู่แล้ว.มันบ่นๆอยู่ว่าติดต่อข้าวไม่ได้เลย”พี่ป่านบอก แน่ละครับ มันจะติดต่อผมได้ไง ก็ผมอยู่ไทยแล้วนิ ขาดการติดต่อมันไปเลยทันทีครับ ป่านนี้มันคงกระวนกระวายใหญ่แล้วละครับ
ทรมานคนเล่นอีกกรู
“เอาหน่า..นิดหน่อย..สักสองสามวัน”ผมพูดบอก
“เร็วๆละกัน.มันมีคนอื่นไปไม่รู้ด้วยนะ..สาวๆยิ่งติดมันอยู่”ว่าแล้วก็เข้าเรื่องเลยละกัน เป็นไปไม่ได้หรอกครับที่จะไม่มีใครมาชอบมันเลย หน้าตาก็ดี หุ่นก็ดี บ้านก็รวย เรียนก็เก่งอีก ผมไปอยู่ยังมีเลยครับ มันไม่มีทางไม่มีหรอก
“แล้วมีใครมาจีบมันบ้างละครับพี่ป่าน..บอกมาให้หมดนะครับ”ผมพูด พี่ป่านถึงจะอยู่คนละบริษัทกับไอ้ตาร์แต่อย่างน้อยก็เพื่อนสนิทนะครับ ต้องรู้บ้างแหละ
“ก็มีนะ..เห็นมันบอก มีคนหนึ่ง ผู้ชายเจอที่ผับนี่แหละ”พี่ป่านเล่า
“ห๊ะ..ไอ้ตาร์มาเที่ยวผับด้วยหรอ.ไม่เห็นมันบอกผม”ผมรีบพูดขึ้น
“ก็มานะ..ผู้ชายตัวเล็กๆ น่ารักดีเหมือนกันแหละ..ตามจีบไอ้ตาร์อยู่พักนึงได้..แต่ไอ้ตาร์ไม่เล่นด้วยก็เงียบหายไป”พี่ป่านเล่า
“แล้วใครอีกครับ.”ผมถาม
“ลูกสาวประธานบริษัทมันนั่นแหละ..ชื่อรินรึไงเนี้ยแหละ พี่ไม่ค่อยได้จำ เห็นมันบ่นอยู่ว่าจีบมัน ประธานก็เข้าข้างลูกสาวอีก มันเลยทำตัวไม่ค่อยถูก”ดูครับ มันไม่เล่าให้ผมฟังเลยครับ ไอ้นี่นิ เนื้อหอมไม่เบา ทั้งๆที่ผมบอกแล้วว่าถ้าใครมาจีบให้เล่าให้ผมฟังด้วย
“มีอีกมั้ยครับ.”ผมถาม
“ข้าวคิดว่าหมดมั้ยละ.”พี่ป่านเล่นลิ้นกลับอีก
“ก็มีคนในบริษัทนั้นแหละ..สาวบ้างชายบ้าง..แต่ที่พี่เห็นมันสนิทสุดก็เพื่อนใหม่มันที่อยู่บริษัทเดียวกัน ทำงานแผนกเดียวกัน ชื่อทราย..ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ.”พี่ป่านพูด ทำเอาผมเริ่มคิดครับ ไม่คิดไม่ได้หรอกครับ คนเรารักกัน ไว้ใจกันขนาดไหน มันต้องมีช่องโหวนิดหนึ่งแหละที่หวง แล้วก็หึงเล็กๆอยู่ลึกๆ
“หึ..”ผมหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่หึงหรอ..”พี่ป่านถาม หึงดิพี่ ถามได้
“ก็นะ..”ผมพูดแค่นั้น
“พี่กลับไปนั่งเหอะ เดี๋ยวไอ้ตาร์มามันจะเห็นผม”ผมบอก
“อืม..อย่าเมาละจ๊ะหนุ่มน้อย”พี่ป่านพูดพรางหยิกแก้มผมก่อนไป
ผมนั่งอยู่ประมาณสามทุ่ม ไอ้ตาร์มันก็โผล่หัวมาแล้วครับ พวกเพื่อนๆ ส่งสายตามาหาผมเป็นระยะ ประมาณว่า มาละนะมึง ผมจ้องไอ้ตาร์ตาไม่กระพริบ สองปีกว่าที่ไม่ได้เจอกัน นานแทบทำกรูบ้า มึงรู้มั้ย ไอ้หื่นตาร์ ตัวมันเหมือนใหญ่ขึ้นเลยครับ หน้าตาดูภูมิฐานขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเดิน แต่หน้าตาเก๋ากวนส้นตีน ยังคงรูปดีจริงๆครับ หน้ามันยังหยิ่งเหมือนเดิมนั่นแหละ มันยิ้มทักเฮฮากับพวกไอ้ป๊อด ไม่ได้รู้เลยครับว่าผมนั่งดูอยู่
ผมไม่ได้ยินเสียงบทสนทนาหรอกนะครับ เพราะว่าเพลงมันดังมาก อีกอย่างก็นั่งอยู่ไกลกันด้วยครับ
“ดีครับ.ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ.”แล้วมึงเป็นใครจะมาขอนั่งกับกรูเนี้ย
“เรารู้จักกันหรอครับ”ผมถามกลับไป หน้าตาก็ดี ไม่มีเพื่อนคบหรือไงวะ
“ก็อยากทำความรู้จักอยู่ตอนนี้แหละครับ”มันตอบ ผมยิ้มเจื่อนๆ
“เชิญครับ.”ใจง่ายให้เค้านั่งซะงั้น เอาเหอะครับ นั่งคนเดียวนะ เหงานิ ไม่มีเพื่อนคุย
“ผมโฟนครับ.แล้วคุณ..”มันยิ้มอย่างเป็นมิตรอย่างกับรู้จักกันมาเป็นชาติ
“ข้าวครับ.”ผมตอบหน้าเฉยๆ
“แล้วนี่มาคนเดียวหรอครับ.เห็นนั่งอยู่ตั้งนานแล้ว”
“ครับ..”ผมตอบ
“แล้วโฟนมากับเพื่อนหรอ”ผมถาม
“ครับ.”
“แล้วทำไมไม่ไปนั่งกับเพื่อนละ.”คำถามผม ทำหน้ามันเจื่อนไปนิดนึง
“ก็อยากรู้จักกับคนน่ารักนะครับ..”มันยังตีหน้าซื่อใส่ผมได้อีก
อยู่นู้ไปเที่ยวกรูก็เจอแบบนี้ มานี่ยังเจอแบบนี้เหมือนเดิมอีก
“หึ...”ผมหัวเราะน้อยๆ
“แล้วจะกลับกี่โมงหรอครับ.”มันถาม
“ก็เดี๋ยวคงกลับแล้วละครับ..เบื่อๆแล้วเหมือนกัน.”ผมบอก
“ไปทานข้าวต่อกับผมหน่อยมั้ยครับ..สานสัมพันธ์”มันพูด
“ผมก็กินอยู่นี่ไงละครับ.กับข้าวเต็มโต๊ะ..”ผมบอกแล้วยิ้มให้มัน
“ข้าวนี่ไม่เปิดโอกาสให้เลยนะครับ.”มันพูดกับมาตรงๆ
“ก็นะครับ..แล้วคุณยังไม่มีแฟนหรอ..”ผมถามกลับ
“ยังครับ.”มันตอบ
“อืม..แต่ผมมีแล้ว.”ผมบอกไป
“หรอครับ..งั้นผมก็จีบไม่ได้แล้วซิ”มันพูด
“ก็คงงั้น.คิดได้ก็ดีครับ..”ผมบอก
“หึ...ตรงๆดี..ผมชอบ..”นั่น เสือกชอบกรูอีก นี่กรูไล่นะเนี้ย
“ข้าวทำงานหรือว่าเรียนอยู่ละครับ”มันถาม
“เพิ่งเรียนจบนะครับ..ตอนนี้ก็เป็นพนักงานบริษัท.............เรียบร้อยแล้ว”ผมตอบ
“อ่าว...บริษัทเดียวกันเลย..”ไอ้โฟนพูดด้วยความตกใจ
“อ่าวหรอครับ..คุณอยู่แผนกไหนละครับ”ผมถาม
“อยู่การตลาด..”มันตอบ
“อืม..ผมวิศวกรรมยานยนต์ครับ.”ผมตอบ ไม่คิดว่าจะบริษัทเดียวกันแฮะ จะบังเอิญเดียวกันเกินไปแล้ว
ผมกับโฟนกลายเป็นคุยถูกคอ แล้วก็ให้นามบัตรกันไว้เป็นที่เสร็จสรรพ ส่วนมากไม่ได้คุยเรื่องจีบเลยครับ เรื่องงานทั้งนั้น ผมก็ถามอะไรที่อยากถามเยอะแยะไปหมด
และแล้วหันไปอีกที ไอ้ตาร์มันก็กำลังกลับแล้วครับ เห็นมันโบกไม้โบกมือกันผมก็ไม่ได้ตามออกไปหรอกครับ เดี๋ยวมันเห็นเอา
“เฮียกลับไปแล้วนะมึง.มึงจะรอกลับพร้อมกรูรึเปล่า”ไอ้แมนเดินมาถาม โฟนมองไอ้แมนคงตะลึงกับความหล่อเข็ม อย่างลูกครึ่งแขกปากีของไอ้แมนมั้งครับ
“เออ กลับพร้อมมึงแหละ”ผมบอก ไอ้แมนมองไปที่โฟนประมาณว่าไอ้เหี้ยนี่ใคร
“นี่โฟน.เพื่อนกรูเอง”เมื่อผมขี้เกียจอธิบายมากครับ
“แมนครับ.”ไอ้แมนพูด ไอ้โฟนพยักหน้าให้นิดๆ
“งั้นเดี๋ยวกรูไปจัดการร้านก่อนนะเดี๋ยวมา”ไอ้แมนบอก พวกเพื่อนๆผมยังนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิม มีแต่ไอ้ตาร์ กับพี่ป่านที่กลับไปแล้ว
“งั้นเดี๋ยวข้าวขอตัวนะครับ”ผมหันไปหาโฟน
“อ่อ..ครับ.”ไอ้โฟนรับนิดๆเป็นการรู้ ผมกับโฟนแยกกัน ก่อนที่ผมจะเดินไปที่โต๊ะไอ้ป๊อด
“ไงมึง.ใครวะ”ไอ้เป้ถาม
“เพื่อนรู้จักกันเมื่อกี้..เสือกทำงานที่เดียวกับกรูอีก”ผมบอก
“มันกลับบ้านหรอ”ผมถาม
“เออ..เห็นบอกว่างานเยอะ”ไอ้เป้ตอบ
“ไอ้ป๊อดแล้วคอนโดใหม่ไอ้ตาร์มันอยู่ตรงไหนวะ”ผมถามมัน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงก็ให้ไอ้แมนพาไปดิ.”ไอ้ป๊อดบอก
“อืม..พวกมึงไปกันมาแล้วหรอ”ผมถาม
“เมาไปหลายรอบแล้วเพื่อน”ไอ้ป๊อดบอก แล้วยักคิ้วให้
“กวนตีน.พาแฟนกรูเสียอะพวกมึง”ผมด่ามัน
“โอ้ย..เฮียอะเสียกว่าพวกกรูอีก..สาดนี่มาว่าพวกกรู..”ไอ้ป๊อดย้อนให้
ถ้าจะพูดเรื่องผ่านโลก ไอ้ตาร์มันคงผ่านมาเยอะกว่าไอ้พวกนี้อีกนะครับ
พวกผมนั่งกินเหล้ากันอยู่ จนทยอยกันกลับแหละครับ จนเหลือผมคนเดียว รอไอ้แมนมัน ปิดร้านเรียบร้อยก่อน
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตามติดไอ้ตาร์โดยมีไอ้ป๊อดคอยบอกตลอดว่ามันไปไหนบ้างวันนี้มันต้องไปพบลูกข้าข้างนอก ผมก็ตามมันไปโดยการนั่งแท็กซี่ตาม กร๊าก เหมือนคนโรคจิตเลยครับ
“คนนี้แหละมั้ง ทราย.”ผมพึมพำคนเดียว ร้านอาหารหรูระดับโรงแรมห้าดาวที่ไอ้ตาร์กับผู้หญิงอีกคน ที่ไอ้ป๊อดบอกว่าออกมาด้วยชื่อทราย ผมตามเข้าไปห่างๆ แต่ก็ไม่ได้เข้าไปในร้าน ผมยืนดูอยู่ข้างนอกเหมือนกับว่าเป็นลูกค้า
เห็นแล้วก็อดนึกตอนกินข้าวด้วยกันไม่ได้ แต่สองคนนั้นก็ดูเหมาะสมกันดีจัง ผู้หญิงก็สวย ดูเป็นคนทำงานเก่ง มีสปีริตตลอดเวลา ส่วนไอ้ตาร์ก็ดูดีไม่มีที่ติ นี่ถ้าไม่ได้มาพบลูกค้า ค้าก็คงคิดว่าแฟนกันอย่างแน่นอนแหละครับ ก็เล่นสนิทกันซะขนาดนั้น ผมก็กลัวไอ้ตาร์มันจะเหลือบมาเห็น ก็เลยลงมารอข้างล่างดีกว่า
ผมโทรหาไอ้แมนให้ไอ้แมนบอกทางไปคอนโดไอ้ตาร์ให้หน่อย แค่อยากรู้ว่าอยู่ตรงไหน แค่นั้นแหละครับ เหมือนคนโรคจิตเปล่า ฮ่าๆๆ แล้วผมก็กลับมาหาไอ้แมนที่ร้านอีกที เย็นนี้ก็นัดกันไว้ แต่ไม่ได้นัดไอ้ตาร์หรอกนะครับ
“พรุ่งนี้กรูจะกลับบ้านสักหน่อย..ไปเอารถ”ผมพูดขึ้น จะกลับพร้อมกับพี่เจ้านะครับ
“อ่าวหรอ..แล้วไปยังไง”ไอ้ป๊อดคงรู้ดีว่าผมไม่นั่งรถทัวร์มาแต่ไหนแต่ไร
“ไปกับพี่เจ้า แล้วก็พี่ป่าน.สงสัยพี่เจ้าจะเอาไปโชว์ตัว”ผมพูดบอก
“อืมนะ...ก็เหมาะกันดี”ไอ้เข็มแสดงความคิดเห็น
“แล้ววันนี้เป็นไงไอ้สายสืบสายสะดือ”ไอ้เป้หันมาแขวะ
“ก็เรื่อยๆ..มันไปพบลูกค้า..ก็แค่นั้น กรูก็กลับ”ผมบอก แล้วจุดบุหรี่
“อะไรมึงกลัวเฮียมีคนอื่นรึไง”ไอ้เข็มมันถาม
“เปล่า..นั้นมันเป็นผลพลอยได้ กรูแค่อยากรูว่าตอนกรูไม่อยู่มันใช้ชีวิตยังไงก็แค่นั้น..อีกอย่างก็ อืม..แค่อยากรู้”ผมพูดไป
“แค่อยากรู้หรือจับผิดวะ”ไอ้เข็มพูดอีก
“เอ๊ะเชี้ยเข็ม..กรูบอกแค่อยากรู้ก็แค่อยากรู้ดิวะ..แต่ก็นะ..คนชื่อทรายอะไรนั้น.ชอบไอ้ตาร์รึเปล่า.”ผมเปิดประเด็นไปหาไอ้ป๊อด
“ไม่รู้เหมือนกันวะ..คงชอบแหละมั้ง..กรูดูๆแล้วนะ.เห็นคนที่บริษัทเค้าก็พูดๆกัน..แต่ว่าเฮียดังจะตาย.มันก็ไม่แปลกอะ”ไอ้ป๊อดบอก
“อืม...”ผมใช้ความคิดนิดหน่อย
“คิดมากสาด..เฮียรักมึงคนเดียวแหละ.”ไอ้แสบพูด
“กรูไม่ได้คิดมาก..เหี้ย มึงคิดไรกันอยู่วะ..กรูไว้ใจมันจะตาย”ผมพูดบอก ก็จริงอะครับ ผมไม่ได้คิดมากจริงๆนะ แค่คิดว่าเหมาะสมกันดีก็แค่นั้น มันไม่น่ามาคบคนอย่างผม ผู้ชายอีกต่างหาก
“นั้นแหละ..จุดอ่อนจากการที่ไว้ใจ”ไอ้แมนเดินมาบอก แล้วทำท่าเป็นนักปราชญ์จีน
“เสือกละไอ้สัดแมน.”ผมด่ามัน
คืนนี้ก็เมาหัวราน้ำกันไปตามๆกันครับ
เช้ามาพี่เจ้ามารับผมที่บ้านพร้อมกับพี่ป่าน แล้วออกเดินทางกลับบ้านเกิดกันครับ
“แม่...พ่อ..”ผมร้องเรียกลั่นบ้านเลยครับ
“มาแล้วไอ้ตัวดี..”พ่อผมหน้าบานเป็นจานดาวเทียมเดินเข้ามากอดผมเลยครับ กอดกันกลม เลย อบอุ่นดีแท้
“แม่..คิดถึงจังเลย...”ผมพูดแล้วเข้าไปกอดแม่ แม่ทั้งหอม ทั้งกอด เนื้อผมช้ำหมดแล้วมั้งแม่
“เอาพี่สะใภ้มาอวดด้วย”ผมหันไปหาพี่ป่าน
แม่กับพ่อผมมองหน้ากันงงๆ
“คนนี้แหละ..”ผมพูด พี่ป่านยกมือไหว้พ่อกับแม่ผม
“ไหว้พระเถอะลูก..น่ารักน่าเอ็นดูไปรู้จักกับตาข้าวได้ยังไงเนี้ย”แม่ผมถาม
“เฮ้ยแม่..ของพี่เจ้าไม่ใช่ของข้าว..”ผมรีบบอก
“เออ..แม่ล้อเล่น”แม่หันมายิ้ม แล้วเดินไปจับมือพี่ป่าน ให้เข้าไปในห้องรับแขก
วันนี้วันต้อนรับแขก แล้วก็ต้อนรับผมด้วย พากันยกโขยงกันไปบ้านไอ้ตาร์เลยครับ
..................
“แม่ครับ.อย่าบอกตาร์นะครับ..ข้าวจะเซอร์ไฟร์มัน”ผมพูดบอกแม่ ที่จริงไม่ได้เซอร์ไฟร์ไรหรอกครับ แค่อยากแอบดู ไม่มีสาเหตุ
“จ้า...แม่ไม่บอกหรอก..มันก็ไม่ได้โทรมาถามอยู่แล้ว..เห็นยุ่งๆกับงาน”แม่ไอ้ตาร์บอก
“ครับแม่..นี่ครับของฝากครับ.”ผมบอกแม่ไอ้ตาร์
“ซื้อมาทำไมลูกเปลืองเงินเปลืองทอง”แม่พูด
“เงินข้าวเองนะครับแม่..ข้าวทำโปรเจคแล้วได้เงินดีนะ”ผมพูดบอก
“อืมขอบใจนะลูกนะ..เจริญๆนะลูกนะ”แม่ไอ้ตาร์ลูกหัวผม ผมก็เอาของแจกเค้าทั่วบ้านทั่วเมืองเลยครับ กว่าจะได้กินข้าวเย็น ฝีมือแม่ๆ ก็เล่นนานหน่อย เพราะลองเสื้อผ้ากันใหญ่ เหอะๆ
...
มาต่อยามดึกๆ
เร็วป่ะละ
เอาใจคนอ่านอะ
กร๊ากก
ไปแระนะ
พี่มิ้น :angry2:ลูบหัวแบบนี้นะ :serius2:ไปเจอกันหลังโรงเรียนเลยม๊ะ :angry2:เชอะๆ
จะฟ้องพี่ไต๋ คุง :
:ของเบบี้ :-[ให้จัดการ
แบรรรรร
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2648299 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก