ตอนที่131 ยังไม่ได้ตัดฉับ
เมื่อผมมาถึงไอ้โนก็มารับถึงสนามบิน พร้อมกับเพื่อนๆมันอีกสี่ห้าคน ล้วนแล้วแต่ เออ.. คนไทยทั้งสิ้น โรงเรียนดนตรีที่มันเรียนอยู่ ก็มีเป๊ก กับ ปอ ผู้ชายทั้งคู่เรียนอยู่ด้วย ส่วนนอกนั้น รู้จักกันในนามคนไทยด้วยกัน เรียนคนละทีกัน เป็นพี่เป็นน้องกัน พี่ชายกระผมก็ออกนอกหน้านอกตา โอเวอร์สุดๆ จะโชว์ไปไหน รู้แล้วว่ารักกัน
การเดินทางอันยาวนาน ผมขอตัวไปพักผ่อนบ้านไอ้โนก่อน ก่อนที่จะเตรียมสู้รบปรบมือ กับการเริ่มต้นขั้นตอนต่อไป ที่จริงการกำหนดวันรายงานตัวอาทิตย์หน้า ทั้งของผมและก็ของพี่ตัง ที่เรียนอยู่ที่เดียวกัน ทุนที่พี่ตังได้เป็นแค่ทุนออกค่าเล่าเรียน และค่าใช้จ่ายด้วย ส่วนผมนะหรอครับ ทุนพ่อแม่ครับ
แต่ว่าการไปรายงานตัว ที่จริงมีเพื่อนๆในมหาวิทยาลัยมาด้วย แต่มาคนละเที่ยวบินกับผม ผมมาก่อน เพราะว่าอยากจะมาปรับตัว แต่ดูบ้านเมืองหน่อย พรุ่งนี้ไอ้โนมันจะจัดแจงทุกอย่างให้กับผม รุ่นพี่นักศึกษาไทยที่นั่นก็จะช่วยกันอีกแรง การติดต่อกับรุ่นพี่คนไทยในมหาลัยผมที่จะอยู่ ก็ไอ้โน กลายเป็นแม่ผมไปแล้วครับ ก็กรูยังไม่รู้อะไรนี่นา
ซิมโทรศัพท์ก็แพ้งแสนจะแพง แต่ก็ต้องซื้อครับ จะต้องโทรหาที่รักนิ ผมกับไอ้พี่ตังอยู่หอในมหาวิทยาลัย ตอนแรกผมจะอยู่หอนอกแหละครับ แต่ว่าไอ้พี่ตังมันได้ทุนมันต้องอยู่ในมหาวิทยาลัย ส่วนผมจะจ่ายค่าหอหูฉี่เลยก็ไม่ไหว สงสารเงินในกระเป๋าบ้างอะไรบ้าง เลยอยู่หอในก็ได้วะ ปรึกษากับรุ่นพี่หลายๆคน เค้าก็บอกให้อยู่หอในนั่นแหละ แรกๆก็อาจจะเลวร้ายหน่อย นานๆไปเดี๋ยวก็ปรับตัวได้ ส่วนไอ้พี่ตังสบาย เค้าจัดที่พักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนผม เดี๋ยวให้รุ่นพี่ทั้งหัวทองหัวดำจัดการอีกที
ผมถูกต้อนรับเป็นอย่างดีจากพี่ๆน้องคนไทยที่นั้น ไปนู้ไปนี่เราก็ต้องจำ เพราะเดี๋ยวเราต้องอยู่ด้วยตกเอง น้องมีไรให้พี่จำพี่ก็จำ พี่มีไรให้น้องจำน้องก็จำครับ
วันนี้ผมออกมากับไอ้โน พี่ตัง พี่อั๋น รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย แล้วก็พี่กล้า กับพี่แจม รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยหมดแหละครับ พาผมไปรายงานตัว ที่มหาวิทยาลัย
“คิดไปคิดมา.อยู่หอนอกดีกว่าวะ.”ผมพูดขึ้น
“อะไรแกอีกไอ้ข้าว”พี่ตังถามกับความไม่แน่นอนของผม
“เอาน่าพี่ก็รู้ว่าข้าวไม่ชอบกฎระเบียบ”ผมพูดบอก
“พี่อั๋นครับ ช่วยหาคนมาหารค่าห้องหน่อยได้มั้ยครับ..”ผมพูดบอก
“ไอ้โน หาห้องให้กรูหน่อยดิวะ.”ผมหันไปพึ่งเพื่อนสุดที่รัก
“ดีมาลงที่กรูอีก”ไอ้โนบ่น
“เอาแบบไหนละ..สองห้องนอนมั้ย”ไอ้โนถาม
“เออ...สองห้องนอน”ผมบอก
“นะพี่อั๋นนะ..”ผมรีบหันไปบอกพี่อั๋น เริ่มสนิทกันแล้วแหละครับ อยู่มาตั้งนานแล้วนิ เกือบสองอาทิตย์แล้ว
“ได้อยู่แล้ว เพราะว่าตอนนี้เด็กกำลังมาใหม่เยอะ..เอาใกล้มหาลัยแล้วกัน ส่วนเรื่องคน ใครเค้าอยากหารเดี๋ยวพี่ดูให้”พี่อั๋นบอก
“ผมอยู่หนึ่งห้องนะพี่ อีกห้องใครอยากหารก็หารกันเอาเอง.บอกไปเลย”ผมบอก
“ได้ๆ...”พี่อั๋นบอก
“ขอบคุณครับพี่.”ผมบอกพี่อั๋น พวกเราพากันไปกินข้าวที่บ้านพี่คนหนึ่ง ชื่อพี่เป้ยกับพี่ฝน ทำกับข้าวอร่อยมาก กรูเลยได้ฝากท้องอาหารไทยอีกมื้อ
............................ตัดให้ขาดเลยฉับๆๆๆ...............................
เรื่องที่เรียนเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่วันมหาลัยก็เปิด ผมได้เพื่อนร่วมห้อง ชื่อไอ้เก่ง มันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับผม แล้วก็ไอ้แชมป์ ไอ้แชมป์เรียนอยู่ไฮสคูลไม่ไกลจากกันนัก ไอ้เก่งกับไอ้แชมป์รุ่นน้องผมทั้งคู่แหละครับ ไอ้เก่งเพิ่งมาเรียนปีหนึ่งเองครับ ผมเลยได้ใช้กรรมสิทธิ์ความเป็นพี่อยู่บ่อยครั้ง
ตั้งแต่มาผมก็ให้ไอ้ตาร์มันซื้อบัตรทูรมูฟ แล้วผมก็โทรหามันจากที่นี่ตลอดอะ ยังไม่เปิดเทอมก็กระหน่ำโทรมันเข้าไปครับ โทรถูก ยิ่งได้ใจ ได้ข่าวว่าไอ้ตาร์มันได้งานทำแล้ว เพราะว่าบริษัทเค้าเห็นข้อมูลการเรียนของมัน เค้าก็เอาเลยครับ มันยังอยู่คอนโดที่เดิม เพราะว่าที่ทำงานก็ไม่ไกลมากนัก ยังไงก็มีรถ ทุกเย็นต้องออนskype วันไหนผมโผล่ไปช้านะ มันจับผิดต่างๆนาๆเลยครับ
“วันนี้ทำไมมาช้าอะครับ”
“กรูออกไปซื้อของกับพวกไอ้เก่งมา”ผมบอก
“อืม หรอ..โกหกรึเปล่า”นั่นไงครับ
“โกหกหาเตี่ยมึงดิ..สาด นี่มึงจะยัดเยียดให้กรูโกหกให้ได้ใช่ป่ะ”ผมด่ามันรอบที่ร้อยยี่สิบได้ครับ
“ก็มันมองไม่เห็นนิ.”มันพูด
“ไอ้บ้า.”นี่ก็ด่ารอบที่พันได้
ปั้งๆๆ
“เหี้ยไรวะ.”ผมด่า
“แดกปังปิ้งมั้ยพี่”ไอ้เหี้ยแชมป์ครับ
“เออ..”ผมตอบรับ
“กินอิ่มนอนหลับดีมั้ยครับ”เหมือนประชด
“ก็ดี.”ผมบอก
“แล้วมึงอะ.”
“ก็ดีครับ..เซ็งๆ..”มันตอบ ก็คงเซ็งจริงๆอะ
“เซ็งมากไม่ได้นะ..ถ้ากรูกลับไปละก็กรูอยากนั่งรถใหม่กับอยากมีบ้านสักหลัง”ผมแซวมัน
“เอาจริงดิ..นี่พี่คิดนะ ก็ว่าจะปรึกษาข้าวอยู่เหมือนกัน”กรูพูดเล่น
“เออกรูพูดเล่น”ผมบอก
“แต่พี่คิดจริง”ไอ้ตาร์พูด ก็ตามนั้นครับ มันคิดจริงไปแล้ว ปล่อยมันไปครับ
นั้นแหละครับ บทสนทนาที่มีทุกวัน ผมใช้ชีวิตอยู่กับพวกไอ้แชมป์ จนเปิดเรียน
การเรียนที่เริ่มงงแดกตั้งกะวันแรก แต่ก็ดีวันแรกก็ได้เพื่อนเลย เค้าก็ช่วยๆเรา แต่บางครั้งก็เหมือนไม่ช่วย ถ้าใครเคยเป็นก็น่าจะรู้ครับ ผมใช้ชีวิตบอกได้เลยว่าเครียดมาก เครียดมากๆเลย มีครั้งหนึ่ง ผมอยากกลับไทยมากเลย เพราะว่าเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ ขอบอก
“แม่ข้าวอยากกลับแล้ว.”ผมบอกแม่
“มีอะไรละลูก.”
“ข้าวเหนื่อย..เครียด.เรียนไม่รู้เรื่อง”ผมบอก
“แล้วแต่นะลูก ลองไปคิดอีกทีดีมั้ย..แม่ตามใจหนูอยู่แล้ว..แต่ว่าหนูตั้งใจว่าจะให้จบที่นั้นไม่ใช่หรอลูก”แม่ผมบอก
ผมนั่งคิดนอนคิดทั้งวันทั้งคืนจนปวดหัวไปหมด หยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก นึกถึงหน้าเหี้ยตาร์ก็ร้องไห้อีก สาดมากอะครับ ความรู้สึกตอนนั้น ถ้าผมกล้ามากกว่านั้น ฆ่าตัวเองตายคงทำไปแล้ว
ผมเริ่มตั้งหลักใหม่อีกครั้ง เพราะว่าจากคำพูดของไอ้ตาร์
“คิดดีๆนะครับ. ข้าวตั้งใจที่จะไปมาก แล้วข้าวจะยอมแพ้หรอครับ”มันพูดแค่นั้น
“ที่จริงกรูก็ไม่ได้อยากกลับหรอก..แต่กรูแค่คิดถึงบ้าน แล้วก็มึงด้วย”ผมพูด เสียงมันเงียบไป
“พี่เข้าใจครับ..”มันพูดบอก
“แต่กรูคงกลับไม่ได้.ก็คงต้องทน”ผมบอกมัน
“ครับ..ลองคิดดูสิครับมีคนตั้งเยอะแยะที่ไม่ได้ไปแบบข้าว..อย่าถอยนะครับ”ไอ้ตาร์มันพูดแค่นั้น ผมก็เริ่มตั้งต้นใหม่ ติดต่อพี่ๆคนไทย ว่าใครเป็นเหมือนกรูบ้างเนี้ยตอนมา ปรากฏว่าเป็นเกือบทุกคน ก็มีพี่อั๋นนั้นแหละครับที่ช่วยผมไว้
บอกว่าต้องทำยังไงบ้าง ผมก็ทำตามพี่อั๋นบอกทุกอย่าง
กลับบ้านมาอ่าน ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนต่างชาติให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลีกหนีคนไทยถ้าไม่จำเป็น แค่มีคนไทยอยู่ในบ้านก็แย่พออยู่แล้ว ผมใช้ชีวิตกับเพื่อน ชาวอิตาลี กับคนอังกฤษแหละครับ มันสอนผมทุกอย่างอะไรที่ผมไม่เข้าใจ เวลาว่าง เข้าห้องสมุด ตอนนั้นเวลาแทบไม่มีโทรหาไอ้ตาร์เลยครับ ก็เลยเน้นส่งข้อความเอา ตอนแรกก็คิดว่ามันจะเข้าใจนะครับ นานๆไปเข้าเริ่มละ
“ทำไมข้าวไม่เหมือนเดิม..”ประโยคคลาสสิก
“กรูไม่เหมือนเดิมยังไง”ผมถามมัน
“ก็ข้าวไม่เห็นโทรหาพี่เหมือนเดิมเลย..โทรน้อยลง โทรมาก็รีบวางด้วย”ไอ้ตาร์มันบอก
“กรูมีเรียนจริงๆนี่หว่า..มึงเข้าใจหน่อยดิวะ.”ผมบอกมัน
“มีเรียนจะไม่มีเวลาโทรหาพี่เลยหรอ เมื่อวานก็ได้คุยกันแค่ในskypeเอง”มันพูด
“กรูขอโทษ..แต่ว่ากรูไม่ว่างจริงๆ..กรูไม่โกหกมึงหรอก.”ผมบอกมัน
“...............................”เงียบ โกรธกรูอีก
“นะมึงเชื่อกรูดิวะ.กรูจะไปมีคนอื่นได้ยังไง ไม่มีหรอก”ผมบอก ความจริงก็มีบ้างเล็กน้อย เค้ามาจีบนะครับ ผมไม่ได้ไปจีบเค้า
“...................................”เงียบ
“นะมึง..เดี๋ยวมึงเอาตารางเรียนกรูไปเลยดีมั้ย”ประชด
“ดีครับ..งั้นส่งมาเลยนะ”ไอ้เวร กรูประชด
“เออ..”ผมก็ต้องตอบส่งๆอย่างเสียไม่ได้ และแล้วผมก็ต้องส่งตารางเรียนให้มัน และบอกมันว่า
“ถ้ามึงไม่อยากให้กรูเรียนสี่ปีนะ..มึงต้องเข้าใจกรูด้วย..ตอนนี้กรูเรียนหนักมาก เพราะกรูไม่อยากสอบตก....กรูจะได้รีบจบไง..มึงไม่อยากให้กรูรีบจบหรอ...”ผมพูดเอาใจมัน
“.........................ก็อยาก..”มันตอบ
“อยากงั้นก็ต้องเข้าใจด้วย..ถ้าอยากโทรหากรูนะก็โทรมาเลยไม่ห้ามแต่ถ้ากรูปิดมือถือนั้นแสดงว่ากรูเรียนอยู่”ผมบอกมัน
“ครับ..”มันตอบ
“งั้นกรูไปนะ...ต้องออกไปซื้อหนังสือ”ผมบอกมัน
“ครับ..”
“คิดถึงนะครับ.อย่างอนนะ.”ผมบอกมัน
“อืม....”ไอ้อืมสั้นๆเนี้ย งอนแน่นอนครับ
“บอกคิดถึงกรูก่อน...”
“............................”เงียบ
“บอกสิ..ไม่คิดถึงกรูรึไง...”ผมบอกมัน
“คิดถึงงงงงงงงงงงงงง..”มันลากเสียงแบบเสียไม่ได้
“คราบบบ..คิดถึงเหมือนกันนะ..ดูแลตัวเองด้วย..เดี๋ยวกลับมาแล้วจะโทรหาอีกที..แต่ขอบอกไว้ก่อน คุยนานไม่ได้เหมือนแต่ก่อนแล้วนะ..เข้าใจมั้ย”ผมย้ำ
“อืม..รู้แล้วน่า”มันตอบเสียงห้วนๆ
“อืม...ไปนะ..กรูรักมึงนะ..อย่านอกลู่นอกทางละ”ผมบอกมัน ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไป
การเดินทางล๊อตใหม่เริ่มขึ้นอย่างไม่น่าคาดหมาย ผมสอบตกไปห้าวิชา ใช่ครับ ห้าวิชา ไม่ใช่น้อยๆเลยจริงๆ ตอนนั้นเครียดมากเลยครับ บอกใครก็ไม่ได้ นั่งอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ๆกับบ้านอยู่คนเดียว อีกมือก็มีเบียร์อยู่ด้วย ไม่รู้จะบอกความรู้สึกนี้กับใครดี เพราะว่าเค้าคงเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้สามารถช่วยเราได้
ถ้าโทรหาที่บ้านผมต้องร้องไห้แน่ๆ มาอยู่นี่ผมไม่คิดเลยว่าใจผมจะอ่อนแอได้ขนาดนี้ มันว้าเหว่ไปหมด มันไม่ใช่บ้านเรา ไม่ใช่ที่ๆเราเคยอยู่ เข้าใจอารมณ์คนไปเรียนกับคนไปเที่ยวมั้ยครับ ถ้าตอนนี้ผมไปเที่ยว ผมคงไม่รู้สึกอะไร คงสนุกสนานด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ผมมาเรียน มันไม่รู้จะบอกยังไงดี มันตันทุกด้านจริงๆ ผมอยากกลับบ้าน อยากไปเรียนที่ไทยแล้ว แต่กลับไม่ได้ ศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่ แน่นหนามาก เลยต้องมานั่งกลุ่มอยู่นี่
“คริสมาสนี้กลับเลยมั้ย..”เสียงนึงดังมาจากข้างหลัง ผมหันไป แล้วก็หันกลับมา
“เปลืองเงิน.”ผมบอก รู้ดีว่าพ่อแม่ใช้จ่ายหมดกับผมไปเยอะมากแล้ว เพราะว่ายิ่งตอนเริ่มต้นมาอยู่ใหม่ ค่าใช้จ่ายหมดไปเป็นล้านได้
“แล้วจำทำไง”พี่ตังถาม
“ไม่รู้”ผมพูดบอก แล้วนอนลงบนตักพี่ตัง ต่างคนต่างมีเบียร์อยู่คนละขวด
“มาได้ไง”ผมถาม
“ก็เห็นไอ้แชมป์บอกว่าไม่ได้กลับมาหอ เดินลัดๆมาก็เห็นนั่งอยู่”พี่ตังบอก
“อืม..”ผมพูด
“ขอนอนสักพักนะ..”ผมบอกพี่ตัง
หลับตาไปประมาณสิบห้านาที ไอ้โนก็โทรให้พี่ตังไปหา พี่ตังก็เลยต้องไปครับ
ในใจผมก็คิดนะ ถ้าปีนี้ผ่านไปด้วยดี อะไรๆมันก็คงจะดีขึ้น ให้กำลังใจตัวเอง
“คนอื่นอยู่ได้ทำไมกรูจะอยู่ไม่ได้..” แต่ใจมันก็หวั่นๆอยู่ดี ยิ่งคะแนนออกมาแบบนี้นะ อยากจะบ้าตายไปเลยครับ
กลับก็ไม่ได้ มันมีทางเลือกเดียวคืออยู่ ผมเสียดายเงิน เสียดายเวลาการเริ่มต้นใหม่ และก็ไม่อยากอยู่นานสี่ห้าปีด้วย วันนั้นผมเดินไปตามถนนหนทางที่มีผู้คนเดินเท้ากันเยอะมาก ถ้าเป็นที่ไทยก็คงไม่ไดเดินกันเยอะขนาดนี้ เพราะคนไทยขี้เกียจ กร๊ากก จนกลับมาถึงห้อง นั่งอยู่ในห้องนานเท่าไหร่ไม่รู้
“เอาวะ..เริ่มใหม่ก็เริ่มใหม่.”ผมพูดกับตัวเอง เพื่อนชาวอิตาลีมันก็ตกไม่ได้น่าเกลียดไปกว่าผมเลยครับ แต่นิสัยผมเป็นคนชอบคิดมาก ชอบคิดไกล เลยทำให้ผมรู้สึกท้อแท้ พี่ประธานนักศึกษาไทยในมหาวิทยาลัยผม เค้าก็บอกผมว่า
“ทำวันนี้ให้ดีที่สุด..อย่าพึ่งไปคิดเรื่องอนาคต เดี๋ยวมันจะดีเองน้อง เชื่อพี่เถอะ..พี่เห็นแววน้องพี่ก็รู้แล้ว หมวกมาแล้วเห็นๆ”พี่เค้าพูดแล้วตบไหล่ผมก่อนที่จะเดินไป ทำเอาผมยิ้มออกมา
“..หมวกมาแล้วจริงๆหรอพี่.”ผมตะโกนถาม พี่แกหันหน้ามาหาผมแล้วยิ้มให้ ก่อนที่จะยกนิ้วโป้งให้ พี่เค้าให้กำลังใจผม ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยครับ
ผมเดินไปด้วยสีหน้าเบิกบานเลยทีเดียวในวันนั้น ผมเริ่มจัดตารางของตัวเองทั้งหมด ทำยังไงถึงจะอยู่กับเพื่อนได้มากที่สุด ทำยังไงให้มีเวลาโทรหาเหี้ยตาร์ด้วย มันต้องมีเวลาเหลือสิ
ผมใช้เวลากับการเรียนเลิกบ่ายสามเกือบบ่ายสี่โมงของทุกๆวัน เลิกเสร็จ ส่งข้อความหาไอ้ตาร์ หลังจากนั้นนัดติวกับเพื่อนๆ ใครมีอะไรกรูยัดใส่หัวหมด ใครไม่เต็มใจให้สมุดเล็กเชอร์กรูลอก กรูก็จะเอา หน้าด้านเข้าไป ผมท่องประจำ ผมเกลียดขี้หน้าใครนะครับ มีอยู่คนชื่อแม๊กซ์ แม่ง คะแนนวิชาเศรษฐศาสตร์ ได้เกือบเต็ม ผมก็ต้องตีหน้าสองหน้าไปหามัน แล้วขอมันลอก มันก็ให้นะครับ ถึงจะขี้เก๊กไปหน่อยก็เหอะ
มีอยู่วันหนึ่ง พี่ประธานนั่นแหละครับเดินเข้ามาหาผม มีแกเรียนปริญญาเอกแล้วนะครับ ด้านจิตวิทยา
“พี่มีไรดีๆจะบอกเอามั้ย.”ผมก็สอดรู้เต็มที่เลยครับ เดินตามพี่เค้าไป แม่ง พี่นพเนี้ยนะ เค้าทำตัวมีลับลมคมในอะครับ ตอนอยู่กับแกเลยต้องระวังตัวหน่อย ดูแล้วพี่แกเก่งเกินไป
“อะไรครับพี่นพ”ผมถามเมื่อพี่แกหยุดยืน
“รอแป๊บ..”พี่นพพูด แล้วเดินเข้าไปในห้องตัวเอง ตอนนี้ผมมาหาพี่ตังในหอพักนะครับ แล้วกำลังกลับพอดี เจอพี่นพพอดีเช่นกัน พี่แกหายเข้าไปห้านาทีก็ออกมา
“อย่าเพิ่งเปิดละ”พี่แกบอก ผมรับออกมางงๆ
“ครับพี่..เออแล้วพี่ให้ผมทำไมครับ”ผมถามอีก
“เอาน่า.พี่บอกแล้วว่าพี่เห็นแวว..เอาไปซะ ถ้าอยากจบง่ายๆ ไม่เครียดก็ลองทำดู แต่ถ้าไม่เชื่อพี่ก็ไม่ต้องทำก็ได้”พี่แกพูดยิ้มๆมีเล่ห์ใน
“อะ อะไรครับ.”ผมถามด้วยอาการงงแดกอีกรอบ
“ลองไปอ่านดูแล้วกัน..กลับถึงบ้านก่อนนะค่อยอ่าน.จะได้มีสมาธิ อ่านให้หมดนะ..แล้วก็คิดเอาเอง ความคิดข้าว เป็นของข้าว..และชีวิตก็เป็นของข้าว เราเลือกเดินเองได้ พี่บอกได้แค่นี้..โชคดีไอ้น้อง”แล้วพี่แกก็เข้าห้องไปเฉย อะไรของแกวะ ผมเกาหัวงงๆ ก่อนที่จะรีบกลับบ้าน ระหว่างเดิน ผมก็อยากเปิดใจจะขาดเลยครับ เอาไงดีวะ กรูพึ่งสวนสาธารณะก่อนแล้วกัน ผมเดินเข้าไปหามุมสงบๆ แล้วหยิบของออกมาจากถุง
“หนังสือพระ..”ผมงงๆ แล้วหยิบออกมา มีหนังสืออยู่สามเล่ม พร้อมกับกระดาษโน้ตที่แนบมาด้วย
“ถ้าคิดจะทำต้องทำทุกวัน..ไม่งั้นผลไม่เกิด.ขอเตือน”ดูมีปริศนามากเลยครับ ผมเปิดหนังสืออ่านอย่างใจจดใจจ่อว่ามันคืออะไรกันแน่ หนังสืออีกเล่ม เหมือนเกี่ยวกับว่า คนเขียนหลายคนมากจบ ปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยในอังกฤษ และที่อเมริกา ภายในสี่ปี ไม่ค่อยมีใครเค้าจบกันหรอกครับสี่ปี หินจะตาย บางคนปาไปหกเจ็ดปียังไม่จบเลย ผมอ่านๆๆ
“นั่งสมาธิหรอ..”ผมพูดกับตัวเอง ผมเคยได้ยินอาจารย์สอนเหมือนกันครับ เมื่อเรานั่งสมาธิจิตสงบทุกอย่างเราจะจำได้ดี ยิ่งผมอ่านขึ้นมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งขนลุกมาเท่านั้น รุ่นพี่บางคนอายุน้อยมากเลย จบปริญญาเอกแล้ว เป็นอะไรที่ผมใฝ่ฝันมากเลยครับ จบปริญญาเอก ตอนอายุน้อย แถมของนอกอีกต่างหาก
“ถ้าอยากจบสองปี ก็สามารถไอ้น้อง พี่ทำมาแล้ว”มีการเขียนขั้นไว้อีกครับ พี่ครับ ผมรู้สึกเหมือนได้สิ่งมหัศจรรย์จากพี่แก ลืมไปได้ไง ทำไมกรูลืมไปได้
อีกเล่มเป็นหนังสือธรรมะครับ บอกไว้หมดเลย ถ้านั่งแล้วเป็นยังไง การนั่งเป็นยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหน
ผมรีบส่งข้อความไปขอบคุณพี่นพทันที ก่อนที่พี่แกจะส่งมาว่า ไม่เป็นไรน้อง ไม่บ่อยหรอกที่พี่จะบอกเรื่องนี้กับใคร เพราะว่าไม่มีใครทำตามที่พี่บอก ผมเดินกลับไปบ้าน ต้องจัดตารางใหม่อีกรอบ ตื่นเช้ากว่าเดิม ให้เวลานั่งสมาธิ นั่งห้องสมุด เวลาไหนก็ให้เวลานั่ง กลับมาบ้าน ทำอะไรๆเสร็จ ก็นั่งก่อนอ่านหนังสือ
ผมใช้เวลาในการอ่านหนังสือวันละสี่ถึงห้าชั่วโมง ใช้เวลาในการนั่งวันละสองชั่วโมงประมาณนั้น
และแล้วการสอบปลายภาคก็มาถึง ผมมั่นใจอย่างบอกไม่ถูก ใช่ถ้ากรูอยากได้อะไรกรูต้องได้ ผมเดินไปไหว้พระที่หิ้งพระก่อนที่จะออกจากบ้าน อย่างสบายอารมณ์อย่างที่ไมเคยเป็นมาก่อน
และผลปรากฏก็คือ ผมทำได้ และมั่นใจด้วย
“เป็นไงบ้างน้อง”พี่นพเดินมาตบไหล่ผม
“ดีครับพี่...ขอบคุณพี่มากเลยครับ.”ผมรีบบอก
“ไม่คิดว่าจะจำได้มากขนาดนี้”ผมพูด
“หลักวิทยาศาสตร์มันมีอยู่น้อง........บลาๆๆ บลาๆๆ...”พี่แกก็อธิบายใหญ่ ว่าตอนเรานั่ง ไอ้นู้ไปไอนี่ ไอ้นี่ไปไอ้นั้น ส่วนหลับศาสนา พี่แกก็อธิบายอีก ผมฟังก็เออ ถ้าใครไม่เชื่อมันก็คงไม่เชื่ออะครับ เพราะถ้าไม่ลองด้วยตัวเองก็คงไม่รู้ แต่ผมเชื่อ และก็ทำทุกวันไม่เคยขาด เพราะมันอิงได้ทั้งหลักวิทยาศาสตร์และศาสนา
ประกาศผลสอบวันแรก ผมผ่าน ผ่านฉะลุยเลยครับ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....”ผมร้องแบบไม่เคยได้ร้องมาก่อน ฝรั่งมังค่ามองมาที่ผมเป็นจุดเดียว แต่กรูไม่อายหรอกเฟ้ย กรูหน้าด้าน
“เป็นไงบ้างพี่ข้าว.”ไอ้เก่งเดินมา
“ผ่านหมดเลยคราบบบบบบบบบบ..”ผมกอดไอ้เก่งด้วยความดีใจ
“จริงดิพี่..ดีใจด้วย...”ไอ้เก่งกอดตอบ กระโดนเย้งๆ อย่างกับลิง
“แต่ผมตก หมดเลยครับพี่ครับ.”ไอ้เก่งบอก
“จริงดิวะ.”ผมถามมัน
“จริงดิพี่”.ไอ้เก่งหน้าเสีย
“แต่ช่างแม่งเหอะ..เริ่มใหม่ได้..ชีวิตไม่สิ้นดิ้นกันไป..เย็นนี้เบียร์กี่ลังดีครับพี่ครับ”ไอ้เหี้ยเก่ง กวนส้นตีนดีจริงๆครับ เหี้ยนี่บ้านแม่งรวย แต่มันไม่แสดงออกแค่นั้น แต่ผมดูมันติดดินเกินไป ผมสังเกตหลายๆครั้ง ดูแล้วไอ้นี่ลูกคนมีเงินแน่นอน เชื่อป่ะครับ มันบอกว่าตอนมาจากไทยนะ ขึ้นเครื่อง ใส่รองเท้าแตะหูคีบคู่ละยี่สิบเก้าบาท กับกางเกงสี่ส่วน เสื้อยืนเน่าๆ สะพายเป้เหมือนแบ๊คแพ๊ก มีแต่คนมอง แต่กรูนั่งFirst Class เฟ้ย มันพูดด้วยความภูมิใจสุดๆ ผมนี่ฮากับมันเลยครับ ผมก็คิดนะ เออ เดี๋ยวคราวหน้ากรูเอาบ้างดีกว่า มันคงจะสบายๆดี
ตอนนั้นผมกดโทรศัพท์หาแม่กับพ่อทันที บอกข่าวดีให้ท่านรู้ ก่อนที่จะโทรหาไอ้ตาร์ และเพื่อนๆ
“จริงดิครับ..งั้นทำให้จบสองปีได้ป่ะ”ไอ้ตาร์บอกด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ
“เวรละ.”ผมตอบมัน
“พยายามหน่อยนะครับนะ..ลองหน่อย..สองปีครึ่งก็ได้.”แนะ มีต่อลอง
“อืม.กรูจะพยายาม..”ผมพูดบอก
“เพื่อใคร.....”มีการถาม
“พ่อกับแม่.”ผมบอกมัน
“ไม่ใช่ เพื่อใคร....”มันพูด
“พี่ตังกับพี่เจ้า.”ผมบอก
“ไม่เอา..เอาดีๆดิ.”มันทำเสียงงอนๆ
“เพื่อตาร์แหละคราบ..พอใจยัง ไอ้ปัญญาอ่อน”ผมบอก มันหัวเราะคิกคักชอบใจ
เย็นนั้นผมกับพี่ตังแล้วก็ไอ้โนพากันไปกินข้าว
“พี่ชายที่แสนดีของกรูเป็นไงบ้าง”ไอ้โนถาม
“ก็ดี”ผมตอบ
“มึงอะ อย่านอกใจพี่กรูแล้วกัน..น้องปุ๋ยเอย.น้องแก๊บเอย.น้องฟางเอย..”ดูมันครับ ทำท่าประกอบด้วย ผู้หญิงพวกนี้ ล้วนแล้วมาชอบผมทั้งสิ้นครับ
“เออ กรูเล่นด้วยเมื่อไหร่ละ”ผมตอกกลับ
“โอ้ย..อีปุ๋ยนะแรงจะตายกรูไม่อยากเมาท์ตอนนั้นมันจีบพี่อั๋นนะ..เข้าบ้านพี่อั๋น ไปซักผ้าให้ ไปทำกับข้าวให้พี่อั๋นแกก็ยอมดิ มาทำให้อะ”ไอ้โนพูด
“แล้วพี่อั๋นไม่เอาหรอวะ”ผมถาม
“ก็เค้าไม่ได้ชอบ พี่แกก็บอกมันแล้ว แต่ว่ามันก็ยังมาอะ หน้าด้านอะ..เป็นกรูหน่อยไม่ได้ ถ้ามันมาหาพี่นะ..กรูจะตบด้วยตีนเลย”ไอ้โนหันไปขู่พี่ชายผม
“ครับแม่ครับ..รู้แล้วครับ..ไม่มาหรอก”พี่ตังรีบพูด พี่ตังมานี่สาวติดตรึมเหมือนกันครับ ก็อย่างว่า หน้าตาดีทั้งพี่ทั้งน้องก็งี้แหละครับ แต่ว่าไอ้พี่ตังอะ สงสัยชอบไอ้โนมากเลย ตอนอยู่ไทยพี่ตังก็ไม่เคยมีใครเลยในระหว่างสองปี แถมยังตามมาเรียนถึงนี่อีก สงสัยคงรักมากจริงๆ ไอ้โนมันก็ยอมรับแล้วครับ มันบอกกับผมว่ามันรักพี่ตัง แต่ไม่ยอมให้ผมบอกพี่ตัง
ก็ดีครับ พี่ผมเป็นคนไม่เจ้าชู้ ผมก็อยากให้พี่ผมได้กับคนดีๆ
...
มาต่อแล้ว คิดว่าจะไม่ได้มาต่อแล้วนะเนี้ย เพราะว่าขี้เกียจมาก นั่งโหลดหนังอยู่ อีกอย่าง อ่านนิยายคนอื่นอยู่ด้วย
มีเสียงเรียกร้องมาว่า กด1 กันมากมาย ได้ค่ะ
จัดไปอย่าให้เสีย ที่จริงวันนี้กะตัดฉับ ให้ข้าวมาอยู่ไทยแล้วนะเนี้ย แต่เดี๋ยวก่อนดีกว่า แป๊บนึง ตอนหน้า เลยดีป่ะ หรือว่า ตอนถัดไป คอยดูเหตุการณ์ลุ้นละทึกกันให้ดี
กร๊ากก
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2647082 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก