ตอนที่130 การ์ดใบนี้
เมื่อผมกับพี่ตังจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ผมก็มานั่งรอเวลาขึ้นเครื่อง(ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ เพราะว่ากี่ครั้งที่ไปเยือน คนเขียนก็ไม่เคยจำสถานที่สำคัญ) พี่ตังตบไหล่ผมเบาๆเป็นการปลอบ ผมหยิบการ์ดที่ไอ้แสบยื่นให้ขึ้นมาดู ตอนแรกกะว่าจะขึ้นไปอ่านบนเครื่อง แต่ว่าไม่ดีกว่า เพราะว่ากรูขึ้นเครื่องกี่ครั้ง กรูรู้สึกอยากจะอ้วกทุกครั้งไป เลยไม่อยากอวดดี ผมลูบหน้าปกการ์ดเบาๆ เหมือนกับบอกว่าจะอ่านแล้วนะ การ์ดเป็นการ์ดธรรมดา ที่ตกแต่งให้ดูน่ารัก ไม่รู้มันไปซื้อที่ไหนกัน แต่มันใหญ่มากจริงๆ ข้างหน้าเป็นตุ๊กตาหมีเต็มไปหมด พร้อมกับโน้ตดนตรี ผมเปิดหน้าต่อไปทันที
ถึงข้าวลูกพ่อ (อันนี้คงไม่ใช่พ่อผมเป็นแน่ คงเป็นไอ้เพื่อนตัวไหนของผมเขียนแซว)
“ที่จริงพวกกรูกะว่าจะเขียนกันเป็นเล่มเลย แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า.ขี้เกียจ.”ผมอ่านบรรทัดแรก ตอนแรกกะว่าจะก้มลงอ่านชื่อ แต่เดี๋ยวก่อนดีกว่า อ่านไปทีละบรรทัดดีกว่า
“เพราะว่ามึงไม่ได้จะไม่กลับมาสักหน่อย อีกแป๊บเดียวมึงก็กลับมาละ.. พวกกรูเลยลงความคิดเห็นกันว่า เขียนการ์ดใบเดียวเนี้ยแหละให้มึง.. ให้เพื่อเตือนความจำว่าไม่ให้มึงลืมพวกกรู เจอเพื่อนใหม่ที่นั่นก็ห้ามลืมพวกกรู วันนี้มันให้กรูเขียนเป็นคนแรก กรูก็งง ไม่รู้จะเขียนเหี้ยไรดี.. แต่กรูมีความในใจจะพูดกับมึงตั้งนานแล้ว แต่กรูไม่รู้จะพูดทำไม มันไม่ได้จังหวะ วันนี้จังหวะมันมีละ กรูบอกเลยแล้วกัน.. กรูไม่เคยคิดเลยว่ามึงจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ มึงที่เคยแดกเหล้าหัวราน้ำ พานคนอื่นไปทั่วไม่เว้นญาติตัวเอง เอาหญิงนับไม่ท้วน(กรูเริ่มอยากรู้ละว่าใครเขียน) แต่มึงเปลี่ยนไปมากจริงๆวะ ..ตั้งแต่คบกับเฮีย กรูคิดว่ามึงจะเล่นๆด้วยซ้ำ เหอะๆ แต่ก็ช่างแม่งเหอะ ตอนแรกก็กรูงงๆนะ แต่กรูก็รับได้ มึงไม่ได้มาเอาตูดกรูนิ..(พอดีว่าลายมือไอ้แสบกับไอ้แมนมันคล้ายๆกันนะครับ)..แต่ช่างเหอะ แค่นี้แหละที่กรูจะบอก กรูอะมันคงได้แค่นี้วะ ที่กรูเรียนไปแค่อยากจะเอาใบปริญญามาแปะหัวแม่ตีนว่ากรูจบป.ตรีแล้วนะ แค่นั้น แต่สำหรับมึง มึงเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมากเลย กรูนับถือ ถึงมึงจะแดกเหล้ามากไปหน่อยแต่ก็ดีที่ยังรักเรียน ไม่เหมือนกรูหรอก ที่คอยให้มึงปากเปียกปากแฉะบอกให้กรูเรียนมาตลอด กรูจะเอาปริญญามาให้มึงแล้วก็พอ จบกัน มึงคงเข้าใจใช่มั้ย ยังไงมึงก็เอาความสำเร็จมาเผื่อกรูด้วยนะ..รักมึงตลอดแหละ ไอ้หัวหน้า.
แมน(สุดหล่อ)
“หึหึ..กล้าเนอะ ไอ้เหี้ย”ผมหัวเราะให้กับมัน
“ขอบคุณที่ดูแลกรูมาตลอด
ขอบคุณที่ใส่ใจกรูทุกๆเรื่อง ทั้งๆที่กรูก็นอกลู่นอกทางหลายครั้ง
ขอบคุณที่ไม่เคยลืมกรูไม่ว่าจะเวลาไหน
ขอบคุณที่มึงเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับกรู
............รักมึงเสมอ ไอ้สหาย.................
แค่นี้แหละที่กรูอยากจะบอก
แสบ(คนเหี้ยไรหล่อโคตร)
“น้ำตาคลอเลยน้องกรู”พี่ตังพูดบ่น ผมไม่มองหน้ามันหรอกครับ อ่านต่อ
“....แปดปีที่กรูรู้จักมึงมา..มึงเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด กรูไม่ผิดหวังเลยที่กรูคบมึงเป็นเพื่อนรัก.. กรูอยากให้มึงเป็นแบบนี้ตลอดไป เป็นเพื่อนที่ดีสำหรับกรู เป็นเพื่อนที่กรูรัก .. อะไรที่มึงเคยบอกกรูสอนกรู กรูจะพยายามทำให้ดีที่สุด มึงรู้อะไรมั้ย กรูอะ ภูมิใจในตัวมึงมาก ไม่ว่าอะไร มึงจะทำอะไร มึงเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่คนอื่นเค้ามองไม่เห็น การเข้ากับคนอื่นได้กับทุกคน เป็นอะไรที่แต่ก่อนกรูทำไม่ได้ จนถึงตอนนี้ถ้ากรูไม่มีมึง กรูก็คงทำไม่ได้.. สังคมที่มึงให้กรู มันเหี้ยสุดๆตีนกรูไปเลย แต่กรูขอบอก กรูโคตรชอบเลย ..และขอบใจ ไม่ว่าคนรอบข้างจะเลวร้ายยังไง มึงก็ยังคงเป็นมึง เป็นคนที่ไม่เคยทำตามใคร ขอบคุณที่มึงทำให้กรูมีวันนี้ ถ้าไม่มีมึง ก็คงไม่มีกรูในวันนี้”
รักมึงเสมอ (อย่าร้องไห้ละ)
ป๊อด
“อะ ผ้าเช็ดหน้า.”พี่ตังมันยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผม ฝรั่งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองหน้าผมเขม่งเลยครับ
“...โย่วๆ what up man กร๊ากก (ดูมันครับเหี้ยเป้แน่นอน เห็นลายมือก็รู้แล้ว) .. ฮันแน่ แอบร้องไห้เปล่ามึง พวกกรูแค่อยากทำซับพราย เฮ้ย ม่ายใช่..เซอร์ไฟร์ หิหิ ไม่ต้องยกตีนจะถีบกรูละ ไปละซะเพื่อนกรู แปดปีที่กอดคอร่วมทุกร่วมสุขกันมา ขอบใจมึงมากนะเว้ย กรูแม่ง โคตรรักมึงเลยวะ ลองจากเมียกรูได้อะป่ะ(ไอ้เชี้ย ผมนึกในใจนะครับ) เปล่าๆ รักคนละแบบกัน.. เอาไงๆ จะเอาแบบซึ้งไม่ซึ้ง เดี๋ยวพี่เป้จัดให้
ฮ่าๆๆ .......... ซึ้งแล้วกัน
.............วันคืนที่เนิ่นนาน ที่มีเราสองคน
ดิ้นรนสู้ทนเพื่อความฝัน
มีคำสัญญาว่าเราไม่ทอดทิ้งกัน
แม้คืนและวันจะโหดร้าย
ไม่อาจทำให้ใจ ของเรานั้นเปลี่ยนผัน
สัญญาที่ให้กัน ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
เพื่อนจะมี จะมีเราและนายเสมอ..
จากวันนี้ จะมีเรา เราและนาย
จดจำไว้ตลอดไป ไม่ทิ้งกัน
หากมีเราจะมีนายร่วมทางไม่มีไหวหวั่น
เพื่อนกัน เพื่อนตายตลอดไป
ไม่อาจทำให้ใจ ของเรานั้นเปลี่ยนผัน
สัญญาที่ให้กัน ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
เพื่อนจะมี จะมีเราและนายเสมอ..
จากวันนี้ จะมีเรา เราและนาย
จดจำไว้ตลอดไป ไม่ทิ้งกัน
หากมีเราจะมีนายร่วมทางไม่มีไหวหวั่น
เพื่อนกัน เพื่อนตายตลอดไป
จากวันนี้ จะมีเรา เราและนาย
จดจำไว้ตลอดไป ไม่ทิ้งกัน
หากมีเราจะมีนายร่วมทางไม่มีไหวหวั่น
เพื่อนกัน เพื่อนตายตลอดไป
คือเพื่อนกันเพื่อนตาย..ตลอดไป
“กรูยังจำวันปัจฉิมม.3 ได้เสมอ มึงกอดคอกรูกับไอ้ป๊อดร้องเพลงนี้ แล้วเสือกร้องไห้ออกมา ไอ้ควาย ทำกรูร้องไปด้วยเลย แต่กรูก็ได้รู้ว่าความรู้สึกของมึง ที่มีให้กรูมันไม่เคยเปลี่ยนเลย รักมึงเสมอ เพื่อน”
เป้ (.................ชื่อมัน......................)
ผมยังจำวันจบได้เลยครับ ไอ้เป้มันพูดกับผมว่า
“มึงเรียนไหน กรูเรียนนั้นนะเว้ย..อย่าทิ้งกรูละ..ถึงมึงจะทิ้งกรู กรูก็ไม่มีวันทิ้งมึงหรอก ฮ่าๆๆ”มันพูดทีเล่นทีจริง
“ไอ้หน้าด้าน.”ไอ้ป๊อด่า พวกผมหัวเราะกันอย่างมีความสุข กอดคอกัน พร้อมที่จะเดินเข้ารั้วม.ปลายไปด้วยกัน และก็สมหวังจนถึงทุกวันนี้
“กรูได้ปิดตูด เอ้ย ปิดท้ายก้วนเราวะ ... กรูไม่อยากปิดตูดมึงหรอก เดี๋ยวเฮียมาแหกดากกรู..กร๊ากก(กวนตีนทั้งผัวทั้งเมีย ไอ้สาด).. มาๆ เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟัง ฟังนะเพื่อนนะ
รู้ อีกไม่นานพวกเราคงจะต้องเหินห่างไกล
ต่างคนก็ต่างไปตามสายทางที่เลือกเดิน
เรา อาจจะเจอเรื่องใดๆที่ไม่เคยพบเจอ
สุขสมใจหรือว่าอาจจะเหนื่อยจนเดินไม่ไหว
อยากขอให้เธอช่วยจดจำถ้อยคำนี้ให้ขึ้นใจ
ว่าอย่างน้อยต่อจากนี้ เธอจะมีฉันตลอดไป
ไม่ว่าชีวิตของเธอนั้นจะต้องเจอะเจอเรื่องราวเช่นใด
แต่อย่างน้อยเพื่อนคนนี้ นั้นพร้อมจะเข้าใจ
และก็พร้อมจะเดินข้างเธอจนสุดทาง ไม่ว่าจะเจออะไร
อย่างน้อยต่อจากนี้ เธอจะมีฉันตลอดไป
ไม่ว่าชีวิตของเธอนั้นจะต้องเจอะเจอเรื่องราวเช่นใด
อย่างน้อยเพื่อนคนนี้ นั้นพร้อมจะเข้าใจ
และก็พร้อมจะเดินข้างเธอจนสุดทาง ไม่ว่าจะเจออะไร
และฉันพร้อมจะเดินข้างเธอจนสุดทาง ไม่ว่าจะเป็นยังไง
“ไม่ซึ้งกรูตบ.(ไอ้เชี้ย ขู่กรูอีก). ม.ปลายที่ทำให้กรูรู้จักมึง วันแรกที่กรูเข้ามาเรียน บอกตามตรง เห็นหน้ามึงแล้วมันไส้เหี้ยๆอะ คนเชี้ยไร หล่อชิบหาย..กรูไม่ได้ชมนะ กรูด่ามึงอยู่ สำเหนียดตัวเองด้วย(ขอโทษแล้วกันที่กรูเกิดมาหล่อ) มึงทำให้ชีวิตกรูพลิกผันจนถึงทุกวันนี้ ก็ไอ้เพื่อนรักของมึง มันเสือกมาเป็นแฟนกรู จวบจนปัจจุบัน .. และมึงก็เป็นเพื่อนรักกรู ไม่เคยมีเวลาไหนเลยที่มึงไม่ใส่ใจพวกกรู มึงเป็นคนเดียวในกลุ่ม ที่สามารถดูแลทุกคนได้หมดเสมอ .. เหมือนพ่อเลย กรูขอบอก ความรู้สึกคือ พวกกรูกลัวมึง จบ... เข้าใจ๋ มึงทำในสิ่งที่พวกกรูทำไม่ได้ และพวกกรูก็เชื่อใจมึงมาตลอด มึงถึงโดนมาตลอดแทนพวกกรูไง กร๊ากก (ดีมากเพื่อนรัก=อันนี้กรูเอง) หนทางอีกยาวไกล อะไรที่มันได้มาง่ายๆมันไม่เร้าใจคนอย่างมึงหรอกกรูรู้ดี ไปซะเหอะมึง ไปตามทางที่มึงตามหา กรูขอให้มึงพบสิ่งที่มึงต้องการ การเดินทางคงไม่ง่าย กรูขอให้มึงตั้งใจ พวกกรูเป็นกำลังให้เสมอ อย่าท้อนะเพื่อน อยากร้องไห้โทรหาพวกกรู พวกกรูยินดีรับฟังเสมอ กรูรักมึงนะ เข็ม...”
“เอาเข้าไป น้องกรู”ไอ้พี่ตังบ่น
“อึก..”ผมนั่งเช็ดน้ำตากับน้ำมูกที่ไหล
“ไม่อยากไปแล้วอะ.”ผมบอกพี่ตัง
“อ่าว..ซะงั้นนะ ไม่ไปไม่ได้เว้ย มาแล้วถอยหลังไม่ได้”พี่ตังบอก
ผมอ่านต่อไป ลายมือพวกมันเขียนตัวเล็กอะครับ ยิ่งไอ้แสบกับไอ้เหี้ยแมนนะ จะเล็กไปไหน แล้วกระดาษมันใหญ่มากอะ เขียนยังไม่เต็มเลยครับ
“ดีฮะพี่ข้าว..พี่สุดที่รักของปาน..วันนี้ปานไม่ได้ไปส่ง ขอโทษด้วยนะฮะ..พอดีว่าปานเตรียมตัวเปิดเทอมอะ..
ขอบคุณพี่ข้าวสำหรับทุกๆอย่างเลย ปานอยากมีพี่ชายมากๆ แล้วก็ได้อย่างที่อยากได้ พี่ข้าวเป็นพี่ชายที่ปานรักที่สุด ขอย้ำ รักที่สุดดดดด จุ๊บ ทีนะฮะ เดินทางปลอดภัย พระคุ้มครองนะฮะ...ดูแลตัวเอง รักษาสุขภาพนะฮะ ปานเป็นห่วงพี่ชายที่แสนดีเสมอ ตั้งใจนะ สู้ๆ”
ปานน้อย(กะอีพี่แสบบ้า)
“หึหึ..”ผมหัวเราะทั้งน้ำตา ให้กับความน่ารักของน้องปาน
ผมอ่านมาเรื่อยๆ
พี่ไม้
พี่ปอง
ไอ้ทศ
ไอ้เอ็ม
ไอ้นิล
พี่ป่าน
พี่ฝ้าย
พี่จอย
พี่กอบ
พี่ซัน
พี่ป๊อป
เนต
เขียนกันอย่างละนิดอย่างละหน่อย ที่จริงเขียนเยอะๆก็ได้ มันไม่เต็มหรอก ก็กระดาษมันกว้างนะครับ
และก็ตบท้าย
ที่รักของผมเองนั้นแหละครับ เขียนซะยาวเลยไอ้เจี้ย
“....นั่งมองภาพเธอทุกวัน และทุกๆครั้งฉันก็สุขใจ
เรื่องราวนั้นผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่สองเราเคยใกล้กัน
ภาพถ่ายยังคงงดงาม รูปที่เธอยืนเคียงคู่ฉัน
วันนั้นเป็นวัน ที่ฉันช่างมีความสุข
นั่งอ่านลายมือของเธอ จากจดหมายสุดท้ายฉบับนั้น
อ่านวนไปมาทุกๆวัน แต่ฉันกลับไม่เศร้าใจ
กระดาษเริ่มเก่าและบาง ตัวหนังสือเรือนลางแค่ไหน
อย่างน้อยก็ทำ ให้ฉันพบเธอในใจ
ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป
กี่ปีที่เราไม่พบกัน แต่ฉันก็ยังสุขใจ
เรื่องราวนั้นผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่เราสองคนเคยใกล้กัน
ภาพเก่าก็ยังสวยงาม และจดหมายในซองเหล่านั้น
ยังช่วยคอยทำ ให้ฉันมีเธอในใจ
เพราะเธอยังอยู่ เธออยู่ในหัวใจ
เธอคือพลังให้ฉัน ได้เจอวันดีๆเรื่อยไป
ในวันที่ตัวฉันแพ้ ในใจท้อแท้แม้ซักเท่าไหร่
ก็ยังมีเธอ คิดถึงอยู่ฉันก็อุ่นใจ
ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป
และใจของฉันจะมั่นคงอยู่ ไม่ขอเปลี่ยนไป..”
“...กว่าข้าวจะได้อ่านการ์ดนี้ เราก็คงจากกันแล้ว.. ตลอดเวลาที่ผ่านมาข้าวทำให้พี่เปลี่ยนตัวเองในเกือบทุกๆเรื่อง มันเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดที่พี่ได้รับ . ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่เราได้ทำร่วมกันมา ตอนแรกพี่ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะรักเด็กอย่างข้าวได้มากขนาดนี้(พูดอย่างกับตัวเองแก่กว่ากรูมากงั้นแหละ) แต่ก็รักไปแล้วนิ ทำไงได้ โงหัวไม่ขึ้นเลยด้วย . ฮ่าๆๆ(ยังตลกได้อีก ไอ้เวร) ใครจะลีลาเด็ดเท่าแฟนพี่ละ เนอะๆ(นี่มึงจะไม่ให้กรูซึ้งใชป่ะ สาดด) ..ขอโทษ อย่างอนนะ จุ๊บๆ ..ป่านนี้ พี่คงนั่งร้องไห้อยู่แล้วละมั้ง ฮึ .. รีบๆกลับมานะครับคนดีของพี่ กลับมาให้พี่กอด กลับมาให้พี่หอม คนดีของพี่ห้ามมีคนอื่นด้วยนะครับ ....
“กรูจะรักมึงคนเดียว หมดหัวใจ”
(ชอบแบบนี้ไม่ใช่หรอครับ จัดให้)
กีตาร์..
“หึหึ..ไอ้บ้า.”เป็นครั้งแรกนะครับ ที่เห็นชื่อมันเต็มๆแบบนี้ ตลกชะมัด
“แสบจมูกอะ.”ผมบ่นกับพี่ตัง
“ก็ร้องซะ”พี่ผมบอก
“เฮ้ย..ลืมเลยอะ..โทรหาไอ้ตาร์ก่อนดิ”ผมลืมเลยครับ กะว่าก่อนขึ้นเครื่องจะโทรหามันซะหน่อย ผมรีบกดโทรศัพท์หามัน
ตู๊ดด ๆ ๆ ๆ
ติด แต่ไม่มีใครรับ
ตู๊ดด ๆ ๆ ๆ
ติดอีก แต่ไม่มีใครรับ
ผมโทรอยู่อย่างนั้น สิบกว่าสาย
“เครื่องมาแล้ว.”พี่ตังบอก
ผมรีบกดข้อความทันที
“ขึ้นเครื่องแล้วนะครับ..ถึงแล้วจะโทรหา อย่าลืมคิดถึงข้าวนะ ไอ้ขี้แย”ผมส่งไป เอาใจมันหน่อย ไม่รู้ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง สลบไปแล้วมั้ง
“แป๊บๆ..”ผมรีบบอกพี่ตัง เพราะว่าพี่ตังมันเตรียมกระเป๋าแล้วครับ Frist Class ก็งี้แหละ ลูกคนรวยอะ กร๊ากก อย่าถีบผมน้า
“แม่ๆ..”ผมโทรหาแม่
“ว่าไง..”แม่ผมรับ
“ตาร์อะ.”ผมรีบถาม
“ตายไอ้ลูกคนนี้..จะไปอยู่แล้วแทนที่จะคุยกับแม่กับเชื้อ.”แม่ผมบ่น
“เอาหน่าแม่..ตาร์ละ.”ผมรีบถาม
“นั่งอยู่ข้างหลังเนี้ย.”แม่ผมบอก
“แล้วมันเป็นไงบ้าง”ผมถาม
“ซึมตลอดทาง.”แม่บอก
“แม่ดูมันให้ด้วยนะ.มันไม่ยอมรับโทรศัพท์ข้าวอะ.”ผมบอก ผมก็ไม่กล้าคุยกับมันหรอกครับ กลัวมันร้องไห้แล้วทำใจไม่ได้
“แล้วไม่คุยเองเลยละลูก”แม่ผมถาม
“ไม่เอาอะแม่ กลัวมันร้องไห้”ผมบอก
“งั้นแค่นี้นะแม่..”ผมบอก
“เดินทางปลอดภัยนะลูกนะ”แม่ผมบอก
“ครับแม่..รักนะครับ..ฝากบอกพ่อด้วย.”ผมบอกแม่ แล้วก็วางไป
ผมเดินขึ้นเครื่อง ใจยังหวิวๆไม่หาย ถ้าใครไปเรียนต่างประเทศจะรู้ความรู้สึกนี้ครับ บางคนครั้งแรกอาจยังไม่รู้สึก แต่ถ้าครั้งที่สองเมื่อไหร่ละก็ รู้สึกแน่ ว่าไม่อยากไปเลย เมืองไทยสบายสุด ยังไงก็บ้านเรา แล้วนี่ครั้งแรกกรูก็หวิวซะแล้ว เซ็งเป็ด
...
มาต่อแล้ว ดึกอะป่ะ พอดีมัวแต่ดูหนังอะ ไม่โกรธเค้านะ มาต่อให้แล้ว พรุ่งนี้ไม่ไปเรียนด้วย เดี๋ยวก็มาต่ออีกนั้นแหละ
มีเสียงเรียกร้อง อยากให้ตัดดัง “ฉับ” อีกรอบ
เอางี้ดีกว่า
ใครต้องการตัดดัง “ฉับ” อีกรอบ กด 1
ใครต้องการสโลว์โมชั่น กด 2
กร๊ากก
ให้ข้อเสนอเลยนะเนี้ย
เบบี้ไม่แกล้งคนอ่านให้ทรมานเล่นอยู่แล้ว
ไม่เหมือนใครบางคน ใช่มั้ยพี่มิ้น (รักร้าย = ร้ายก็รัก) ขยันบ้างอะไรบ้าง แต่อย่างว่า แก่แล้วนิเนอะ
ใช่ป่ะทุกคน คนแก่ก็งี้อะ
ทำไรเชื่องช้า กร๊ากกก
ใช่ป่ะพี่พาก์ท คนแก่ก็งี้อะ
ทำไรเชื่องช้า กร๊ากกก
อะล้อเล่นๆ ขำๆหน่า :jul3:ไม่เอาไม่โกรธนะ
จุ๊บๆ
ไปแระค่ะ
รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ :man1:ขอบคุณสำหรับคอมเม้น :pig4:และกำลังใจที่มีให้มาตลอด
อ่านกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ
ฝานดีนะค่ะ
ป.ล. รักพี่ไต๋จัง
จุ๊บๆนะตัวเอง
ตกลง ให้นับแบงค์กาโม่ใช่อ่ะป่ะ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2648405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก