ตอนที่114 พิเศษ เป้กะเข็ม<มึงขออะไร>
ผมกลับมาส่งไอ้เข็มที่บ้าน หลังจากที่ปล่อยให้แป้งมันคุยโทรศัพท์กับพ่อกับแม่
“คืนนี้มึงก็กลับไปนอนบ้านซะนะ”ไอ้เข็มมันพูดขึ้นหลังจากที่นั่งรถกันมาได้เกือบครึ่งทาง ผมเงียบคิดสักพักก่อนที่จะพูดขึ้น
“กรูนอนได้นะ.มันไม่มีอะไรแล้ว”ผมบอกมัน
“ไม่มีอะไรได้ยังไง..ไม่ใช่เพราะมึงหรอที่ติดกรูนะจนไม่ได้ดูแลน้องสาวตัวเอง”ไอ้เข็มมันพูดเสียงจริงจัง
“กรูรู้..แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันก็สู่สภาวะปกติแล้ว..มันโดนจับไปหมดแล้วส่วนเรื่องนี้ก็คงเป็นบทเรียนสำหรับน้องกรูก็คงไม่มีอะไรแล้ว”ผมบอกมัน ผมก็คิดอย่างนี้จริงๆอะครับ
“เพราะมึงคิดแบบนี้ไงน้องมึงถึงโดนแบบนี้”ไอ้เข็มมันพูด ทำเอาผมจุกไปเลยครับ ผมเงียบไม่ตอบ ไอ้เข็มมันก็คงรู้ว่าพูดแทงใจดำ
“เดี๋ยวกรูไปนอนด้วยละกัน”ไอ้เข็มมันพูดขึ้น ผมหันไปมองหน้ามันแบบงงๆ
“ทำไม..ไม่อยากให้กรูไปนอนรึไง”มันหันมาทำหน้าดุ
“อยากดิ..กรูคิดว่ามึงจะไม่กลับไปนอนบ้านกรูซะละ”ผมยิ้มให้มัน เพราะว่าตั้งแต่กลับมามันยังไม่กลับไปนอนห้องผมเลยครับ
“ขับๆไปเลยมึง”มันพูดแก้เขิน ผมจับมือขวามันมากุมไว้
“มึงนี่นะ..เลือดร้อน..เดี๋ยวมือเป็นแผลเป็นหรอก”ผมพูดอย่างกับว่าพวกผมไม่เคยมีเรื่องชกต่อย ฮ่าๆ ทั้งๆที่เคยมานักต่อนักแล้ว แต่ตอนนี้ดันคิดเป็นห่วงมันซะงั้น
“มึงจะบ้ารึไง.ทำอย่างกับกรูเป็นผู้หญิง”มันบอกผม แล้วจะชักมือกลับแต่ว่าผมจับไว้แน่น
“ก็กรูเป็นห่วงแฟนกรู ใครจะทำไมวะ”ผมพูดบอก แกล้งมัน
“มือมึงออกจะสวย..เป็นแผลไปทำไง”ผมแกล้งมันต่อ
“หุบปากไปเลยไอ้ห่านี่”มันบอก แล้วมองหน้าออกไปนอนถนน
“เดี๋ยวซื้ออะไรไปทำกินกันนะ... ทำให้แป้งกับป้าจุกินด้วย”ผมบอก
“อืม..ตามใจ”มันบอก ก่อนที่เราจะขับรถกลับมาถึงบ้าน ป๊ากับม๊าไอ้เข็มนั่งคิดบัญชีอยู่ตรงทางก่อนเข้าบ้าน มันเป็นเหมือนโต๊ะทำงานที่ใหญ่ๆของป๊ากับม๊ามันมากกว่า เพราะอ๊อฟฟิตข้างๆนะเป็นของพนักงาน ไอ้เข็มเข้าไปเล่าเรื่องแป้งให้ป๊ากับม๊าฟัง ก่อนที่ผมจะไปบอกว่าไม่มีอะไรแล้ว ป๊ากับม๊าก็บอกว่าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่บอกกัน เดี๋ยวพ่อกับแม่ผมกลับมาเดี๋ยวจะหาว่าไม่ดูแล ตาย ทำอย่างกับพวกผมเป็นเด็กมัธยมต้นนะครับ
“ป๊า..แล้วนี่ไอ้ข่ากลับมารึยัง”ผมถาม เพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้ว กว่าจะเสร็จจากโรงพักก็นานพอดูครับ รอนู้รอนี่
“ยังเลย มันหายหัวไปไหนไม่รู้ป๊าโทรไม่ติด”ป๊าบ่น ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาไม่รีรอทำอย่างกับเป็นน้องตัวเอง
“ว่าไงเฮีย”เสียงแรกที่มันพูด
“มึงอยู่ไหน”ผมถาม
“โห..อยู่ร้านหมูกระทะไงเฮีย”ไอ้ข่ามันพูด ทำเสียงแบบให้ผมเชื่อ
“กลับมาได้แล้ว ดึกแล้ว”ผมบอก พูดไปก็มองหน้าไอ้เข็มไป เพราะว่ามันหันมามองหน้าผมที่ยืนอยู่
“น่าเฮียแป๊บเดียว”ไอ้ข่ามันพูด
“มึงจะกลับไม่กลับ ถ้ามึงไม่กลับมานะกรูจะไปตามถึงร้านเลย..ไม่สิ ถ้าให้กรูทายไม่ผิดคือมึงอาจไม่ได้อยู่ร้าน”ผมบอกมัน มันเงียบสักพัก
“โหเฮียอะ..รู้ทันทุกที”มันพูดบอก
“มึงกลับมาเลยนะอย่างให้กรูของขึ้น..ป๊าโทรไปทำไมไม่รับ”เสียงไอ้เข็มลอดเข้าไป
“เฮีย..อย่าให้เฮียเข็มทำไรข่านะ...ถ้าข่ากลับไปแล้วเฮียต้องหยุดเฮียเข็มด้วย”มันพูดบอก
“เออ..มันไม่ทำไรมึงหรอก..รีบๆกลับมาเลยมึง แค่นี้นะ”ผมบอกมัน
“คราบเฮีย”มันตอบรับก่อนที่ผมจะวางสายไป
“ไอ้ลูกคนนี้..ป๊ากับม๊ามันไม่ยอมรับ กับอาเป้ดันรับ”ป๊าบ่น
“ป่าวหรอกป๊า..มันกลัวเป้กับเข็มกระทืบมันไง..”ผมบอกแล้วนั่งลง นึกไปนึกมาอ่าว การบ้านไอ้ข่ายังไม่ได้ทำเลยนี่หว่า ผมบอกไอ้เข็มว่าขอขึ้นห้องก่อน จะไปอาบน้ำซะหน่อย เพราะเหนื่อยมาทั้งวัน แล้วต้องทำการบ้านให้ไอ้ข่าตามที่สัญญาด้วย เวร ก็คิดดูสิครับ วันนี้กินเหล้าเสร็จจากบ้านเฮียตาร์ แล้วต้องมาทะเลาะเรื่องตุ๊กตา แล้วก็เล่นจ้ำจี้กับไอ้เข็ม แล้วต้องไปตามล่าหาตัวไอ้แป้ง ในวันเดียวกัน นี่ก็นะ กี่ทุ่มแล้วครับ สามทุ่มแล้ว คิดไปคิดมาต้องกลับไปนอนบ้านอีก ไหนการบ้านอันไม่พึงประสงค์อีกครับ
“มึงเก็บเสื้อผ้าเลยสิ”ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เจอไอ้เข็มเดินเข้ามา
“อืม..เดี๋ยวกรูไปอาบบ้านมึงแล้วกัน”ไอ้เข็มมันบอก
“ไอ้ข่ากลับมารึยัง”ผมถาม
“กลับมาแล้ว..โดนป๊ากับม๊าบ่นอยู่ข้างล่าง”มันพูด
“เด็กวัยรุ่นสมัยนี้นี่ยังไงวะ..กรูก็เข้าใจนะโว้ยว่ามันช่วงวัยรุ่น แต่ว่าตอนพวกเราไปไหนมาไหนก็รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ เรียนเป็นเรียนเล่นเป็นเล่น ไม่ต้องให้พ่อกับแม่มาคอยจ้ำจี้จ้ำไช แล้วไหงพวกมันต้องคอยให้เราเป็นห่วงคอยให้เราดุด่ามันด้วยวะ”ผมพูดบ่น
“มึงอย่างกับตาแก่แนะ”ไอ้เข็มมันพูด แล้วเก็บเสื้อผ้าลงเป้
“แหม..ไม่ชอบไงจ๊ะ..มีผัวแก่”ผมพลิกผันคดีทันที
“มากไปละ..”ไอ้เข็มมันมาค้อน
“ไปแต่งตัว..แล้วต้องทำการบ้านไอ้ข่าอีกไม่ใช่หรอ..หาเรื่องใส่ตัวนะมึง”ไอ้เข็มมันบ่น
“อืมดิ...เดี๋ยวไปหาซื้ออะไรไปทำกินกัน”ผมบอก
“ไม่ต้องซื้อแล้วกรูว่า..”มันบอก
“ทำไมอะ.”ผมถามมันแล้วแต่งตัวเรียบร้อย ก่อนที่จะเก็บของผมบางอย่าง
“เดี๋ยวมึงก็เหนื่อย”ไอ้เข็มบอก ทำเอาผมยิ้มออกมาแล้วเดินไปกอดมัน
“งั้นเดี๋ยวให้ป้าจุทำให้ก็ได้..ป่านนี้แป้งมันคงกินอะไรไปแล้วมั้ง”ผมพูดบอก
“เดี๋ยวไปซื้อโต้รุ่งดีกว่านะ..เร็วดี”มันบอก
“ครับไงก็ได้ขอให้ที่รักบอกเหอะ”ผมบอกมัน
“กรูจะอ้วก”ไอ้เข็มบอกก่อนที่จะดันตัวผมออก ผมไปหยิบกระดาษที่ไอ้ข่ามันเขียนโน้ตเกี่ยวกับหัวข้อรายงานมันครับ พร้อมกับชื่อนามสุกลเลขที่ของมัน
ผมเดินลงมาพร้อมกับเจอไอ้ข่ากับไอ้ขิมนั่งทะเลาะกันพอดี
“ไอ้ข่า..เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเอาที่บ้านพี่นะ”ผมบอกมัน
“อ่าว..ไมอะเฮียกลับไปนอนบ้านหรอ”ไอ้ข่ามันพูด
“เออ..ไปเฝ้าน้องกรู”ผมบอก
“ให้ข่าไปเฝ้ามั้ยเฮีย..”มันพูดพร้อมกับทำหน้าทะลึ่ง
“แดกตีนกรูก่อนมั้ยมึง”ผมบอกมันแล้วยกเท้าให้มันเล่นๆ
“ขำๆน่าเฮีย..ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้ข่าไปเอาแล้วเดี๋ยวโทรบอกนะเฮีย.เอาให้เสร็จละ”ไอ้ข่าบอก
“เออ..สั่งกรูจริง..ไปก่อนนะป๊าครับ ม๊าครับ”ผมหันไปยกมือไหว้
“อะๆ..ดูแลแป้งดีๆนะลูก..เข็ม หนูก็ช่วยเป้ด้วยนะ”ม๊าบอก บ้านนี้ทำไมไม่แทนตัวเองอั๊วกับลื้อวะ
“รู้แล้วนะม๊า”ไอ้เข็มมันพูด ก่อนที่พวกผมจะลาออกมา
ผมไปตลาดโต้รุ่งกับไอ้เข็ม โทรไปหาไอ้แป้งมันบอกอย่างกินสลิ่มทับทิมกรอบ ผมก็ต้องไปสั่งให้มัน ไอ้เข็มนี่ไม่ค่อยกล้าสั่งครับ มันจะให้ผมสั่งตลอด กลายเป็นว่าอาหารเต็มไม้เต็มมือผมสองคนเลยครับ ซื้อไปให้ลุงชิดคนขับรถด้วย แล้วก็ป้าจุกับพี่ใจ กับอาหารหวานบางอย่างที่ผมกะเอาไว้ใส่บาตรตอนเช้าพรุ่งนี้ ผมก็ได้ผัดไทยเจ้าเก่าที่ผมกับไอ้แป้งจะมากินด้วยกันประจำครับ แล้วก็เกาเหลาลูกชิ้นของไอ้เข็ม ไหนจะลูกชิ้นทอด ขนมหวาน โจ๊ก แม่งซื้อไม่ได้เข้ากันเลยครับ แต่ไอ้เข็มมันบอกว่าอยากกินทุกอย่างเลย มันเลยซื้อมา มีการบอกว่าช่วยกันกินด้วย กินไม่หมด ก็สมควรกินไม่หมดแหละครับ
พอมาถึงบ้าน ก็จัดของ ป้าจุก็เข้ามาช่วยจัดของด้วย
“ป้าครับ..เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปจ่ายตลาดกับผมนะครับ ผมจะไปซื้อของด้วยนะครับป้า..”ผมบอกป้าจุ
“ค่ะคุณ.จะทำกับข้าวเองหรอค่ะพรุ่งนี้”ป้าจุถาม
“ครับ.ทำใส่บาตรนะครับ พรุ่งนี้วันพระ”ผมบอก
“.แล้วคุณเข็มจะเอาอะไรมั้ยค่ะ”ป้าหันไปถาม
“อ่อไม่ครับป้าขอบคุณครับ”ไอ้เข็มตอบ
“พี่เป้..”ไอ้แป้งมันเดินหน้าแจ้นลงมา
“ไง..หายดีแล้วรึไง..เดินหน้าบานมาเชียว”ผมหันไปทักมัน
มันทำแก้มป่องใส่ผม ก่อนที่จะหันไปมองไอ้เข็ม
“ซื้ออะไรมาบ้างอะพี่เข็ม”ไอ้แป้งมันพูด เหมือนกับว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกินขึ้นครับ
“ก็สลิ่มของแป้ง. แล้วก็เกาเหลา ผัดไทย ราดหน้า โจ๊ก ลูกชิ้นทอด ปลาหมึกย่าง”ไอ้เข็มมันร่ายยาว
“โห..เยอะจังอะ..แป้งกินด้วยนะค่ะ”ไอ้แป้งมันบอก
“ครับ..ป้าก็มากินด้วยกันสิครับ..”ไอ้เข็มมันบอก
“ไม่ดีกว่าค่ะคุณขอบคุณมากค่ะ..แค่ของที่คุณเป้ซื้อมาก็กินไม่หมดแล้วค่ะ”ผมซื้อขนมหวานกับผัดไทมาให้ป้ากับพี่ใจแล้วก็ลุงชิดนะครับ
“อ่อครับ...”ไอ้เข็มยิ้มให้ ก่อนที่มันจะช่วยกันกับไอ้แป้งแกะถุงอาหาร ผมเก็บขนมหวานเข้าตู้เย็น
“พรุ่งนี้ตื่นเจ็ดโมงมาไปใส่บาตรที่วัดนะแป้ง มึงด้วยไอ้เข็ม”ผมพูด ขณะกำลังกิน
“พี่เป้จะทำกับข้าวเองหรอ”ไอ้แป้งมันถาม
“อืม..ทำไมจะช่วยรึไง”ผมถามมัน เพราะว่าน้องสาวผม ขี้เกียจนะครับ ให้มันตื่นเช้าๆแบบนี้คงไม่ใช่
“ก็ได้..”ไอ้แป้งมันรับคำง่ายๆ
“เฮ้ย.ผีเข้าหรอ”ผมทำมือไปแตะหน้าผากมัน
“บ้า...แป้งแค่อยากจะทำล้างซวย”ไอ้แป้งมันพูดบอก ทำเอาวงเงียบไปสักพัก
“นี่พี่จะบอกอะไรให้นะ..”ผมพูดบอก
“เดี๋ยวพี่ก็ต้องกลับกรุงเทพแล้ว ไม่มีใครมาคอยตามดูแลแป้งแล้วนะ”ผมบอก ไอ้แป้งมันก้มหน้า เขี่ยๆอาหารในจาน ไอ้เข็มมันก็มองหน้าผมมองหน้าแป้งไปพราง
“พ่อกับแม่ แล้วก็พี่ปล่อยแป้งในฐานะที่ให้แป้งได้รู้จักเรียนรู้ชีวิตของตัวเอง.. แต่แป้งก็ต้องเคารพความไว้ใจของพ่อแม่ และก็พี่ด้วย... บางอย่างพี่ไม่อยากก้าวก่าย ไม่อยากถาม เพราะมันอาจเป็นเรื่องส่วนตัวของแป้ง แต่แป้งรู้มั้ย ไม่ว่าแป้งทำอะไร ทุกคนเค้าก็เป็นห่วง.. สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้พี่อยากให้มันเป็นบทเรียนสำหรับแป้ง ไม่ใช่แค่เรื่องไว้ใจคน แต่เรื่องการใช้ชีวิตวัยรุ่นนี่ก็ด้วย แป้งก็น่าจะรู้ ส่วนหนึ่งก็เกิดขึ้นจากแป้งด้วย พี่ก็ไม่อยากจะซ้ำเติม แต่นี่คือเรื่องจริง พี่จะไม่ตักเตือนไม่ได้”ผมพูดบอก แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ ไอ้แป้งมันเงยหน้ามองผมน้ำตาคลอ
“การกระทำทุกอย่างมันเกิดจากตัวแป้งเองนะ.. แป้งต้องรู้จักบังคับจิตใจ มีสติคิดให้ได้ว่าอะไรควรไม่ควร ผลที่จะเกิดขึ้นตามมามันเป็นยังไง..แป้งโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ พ่อแม่ ไม่อยากดุด่าว่าแป้งเพราะว่าอยากให้แป้งคิดได้เอง.. ดังนั้นพี่ขออะไรหน่อยนะแป้ง.. โลกอีกเยอะที่แป้งต้องเจอ มันไม่ใช่แค่นี้แน่ๆ ต่อไปแป้งต้องคิดให้รอบคอบก่อนจะทำอะไรรู้มั้ย ไม่ใช่แค่เพื่อตัวแป้งเอง มันเพื่อคนรอบข้างที่รักและเป็นห่วงแป้งด้วย .ถ้าแป้งเป็นอะไรขึ้นมา พ่อกับแม่และก็พี่จะเสียใจแค่ไหนแป้งรู้มั้ย”ผมพูดแล้วลูบหัวแป้งเบาๆ แป้งมันพยักหน้ารับ น้ำตาหยดลงที่โต๊ะ
“แป้งรู้ แป้งขอโทษ..แป้งไม่น่าทำแบบนั้นเลย..แป้งคงติดเพื่อนมากเกินไป”แป้งพูด พร้อมกับเงยหน้ามองหน้าผม
“พี่รู้ว่าแป้งเป็นเด็กดีนะ.. เริ่มต้นใหม่นะ พี่ไม่ได้บอกว่าให้แป้งตั้งใจเรียนจนลืมสังคมกับคนรอบข้าง แต่ให้เลือกคบคน เลือกและก็มีสติที่จะเดินรู้มั้ย..ไม่ใช่นึกจะทำอะไรก็ทำตามใจตัวเอง โอเคมั้ย ไม่งั้นพี่กลับไปพี่ก็เรียนไม่สบายใจ”ผมบอกแป้ง
“อืม..แป้งจะทำตามที่พี่เป้บอก”แป้งมันพยักหน้า แล้วจับมือผมที่ลูบหัวมันอยู่ ไอ้เข็มหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้แป้ง
“ขอบคุณค่ะ”ไอ้แป้งรับมาแล้วเอามาเช็ดแก้มตัวเองที่เปื้อนน้ำตา
“งั้นก็กินได้แล้ว..แล้วพอพ่อกับแม่กลับมา ก็อธิบายให้พ่อกับแม่ฟังด้วยตัวเองละกัน..ทำตัวให้ท่านไว้ใจ พ่อกับแม่จะได้ไม่เป็นห่วงแป้ง”ผมบอก
“อืม.”ไอ้แป้งตอบรับ
“แต่พี่ว่าคราวนี้ไปรับไปส่ง พ่อกับแม่คงไปรับไปส่งเองแล้วแหละ หรือไม่ก็คงให้ลุงชิดไปรับ”ผมบอก
“อืม..ก็ดีเหมือนกัน..”แป้งมันตอบรับง่ายๆ เพราะทุกที มันจะให้เพื่อนมาส่งบ้านตลอดแหละครับ พ่อกับแม่ให้ลุงชิดไปรับมันก็ไม่ยอม จะกลับกับเพื่อน
“พี่เข็ม..มือเจ็บมากมั้ยค่ะ”หลังจากที่เรานั่งกินกันมาได้สักพัก
“ไม่มากหรอกครับ”ไอ้เข็มมันตอบ
“เดี๋ยวมึงไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวกรูทำแผลให้”ผมบอกมัน ผมยังไม่เห็นแผลที่มือมันเลยครับที่จริงอะ
“กรูไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย..มันก็แผลธรรมดา มึงทำอย่างกับกรูไม่เคยโดน”ไอ้เข็มมันพูดไป กินปลาหมึกย่างไปครับ
ผมก็เงียบสิครับ ตรงนี้ต่อหน้าน้อง หวานไม่ได้ครับ หวานไม่ได้
ผมกับไอ้เข็มแล้วก็แป้ง กินข้าวกันเสร็จ ผมก็ต้องไล่ไอ้เข็มขึ้นไปอาบน้ำ ไอ้แป้งก็ไล่มันขึ้นไปนอนครับ บอกว่าถ้าพรุ่งนี้ปลุกไม่ตื่นนะโดนครับ ผมเข้ากลับมานั่งทำรายงานให้ไอ้ห่าข่า นั่งหานั่งอ่านกันไปครับ หันไปดูนาฬิกา ห้าทุ่มครึ่งแล้ว เริ่มทำตอนสี่ทุ่มสิบห้า ก่อนผมทำงานจะเป็นอย่างนี้ตลอดแหละครับ จะจดเวลาว่าเริ่มกี่โมง แล้วจะจบลงกี่โมง ใช้เวลาไปเท่าไหร่ อะไรประมาณนี้นะครับ
ผมนั่งทำงานสักพัก ไอ้เข็มนี่ใช้เวลาอาบน้ำนานมากอะครับ ไม่รู้เป็นลมตายคาห้องน้ำไปแล้วรึยัง
“เข็ม..เข็ม”ผมลุกไปด้วยความเป็นห่วง ไอ้นี่มันชอบอาบน้ำร้อนๆ
“อืม..ว่าไง”มันตอบรับกลับมา
“อาบนานจังวะ”ผมบอกมัน
“จะเสร็จแล้ว”ไอ้เข็มบอก ผมได้ยินเสียงมันปิดน้ำ
ผมกลับมานั่งที่โซฟา ตรงที่พิมพ์งานกับโน้ตบุ๊คไว้ ไอ้เข็มมันเดินออกมา พร้อมกับเช็ดหัวตัวเอง
“วันหลังเข้าไปห้องน้ำไม่ต้องล๊อกนะ..กรูเป็นห่วง”ผมพูดจริงจัง เห็นตัวมันแดง เพราะว่าน้ำคงร้อนมาก
“มึงจะบ้ารึไงกรูเข้าไปอาบน้ำนะ”ไอ้เข็มมันพูดคงไม่เข้าใจความหมายของผมนะครับ คือผมเป็นพวกชอบคิดไกล กลัวแบบ หัวฝาดพื้นตายคาห้องน้ำไรงี้ แล้วห้องล๊อกไว้เปิดไม่ได แต่ที่จริงกุญแจสำรองที่บ้านผม มีกันไว้เก็บทุกคนอยู่แล้วนะครับ พร้อมกับติดตัวกับแม่ผมที่เป็นกุญแจแม่ด้วย
“นั่นแหละ..”ผมบอกมันแล้วนั่งพิมพ์งานต่อ ไอ้เข็มแต่งตัวเสร็จก็เดินไปเล่นคอม สงสัยเล่นเกมส์อีกแล้วนะครับ ก่อนที่มันจะนั่งลงให้ผมทายาที่มือมันให้ครับ
“ใกล้เสร็จรึยัง”ไอ้เข็มถาม
“อืม..อีกนิดเดียว”ผมบอก เพราะว่าเวลานี้มันเกือบตีหนึ่งแล้วนะครับ ตาเริ่มจะปิดแล้ว ไอ้เข็มมันเดินมาเปิดหนังดูข้างๆผม
“มึงง่วงก็ไปนอนก่อนก็ได้”ผมบอกมัน ไอ้เข็มหันมามองหน้าไม่ตอบ แต่ว่าหันกลับไปดูหนังต่อ เสียงในจอโทรทัศน์ทำให้ผมเริ่มไม่ง่วงแล้ว เริ่มจัดหน้ารูปเล่ม แล้วก็ตกแต่งให้สวยงามสักพัก ใช้เวลาพอสมควร ก่อนที่จะเก็บข้อมูลลงแฮนดี้ไดฟ์ แล้วไปใส่เครื่องคอมอีกตัว แล้วปริ้นให้มัน ระหว่างรอปริ้น ผมก็ไปนั่งลงข้างๆไอ้เข็มที่นอนอยู่ตรงโซฟาตัวยาว
“พรุ่งนี้จะตื่นมาทำกับข้าวกับกรูรึป่าว”ผมถามมันแล้วเอาหน้าไปใกล้ ก่อนที่ไอ้เข็มจะหลับตา
“อืม..ก็ปลุกด้วยละกัน”ไอ้เข็มบอก ผมยิ้มให้มันก่อนที่จะจูบลงหน้าผากมันเบาๆ ตาไอ้เข็มนี่ปรือๆแล้วครับ
“ไปนอนได้แล้ว”ผมบอกมัน
“ก็รอมึงเสร็จก่อนดิ”ไอ้เข็มมันพูดแต่ว่าตามองจอโทรทัศน์
“กรูเสร็จแล้วรอปริ้นเสร็จนี่ไง”ผมบอกมัน
“ไปนอนก่อนไป”ผมบอกมันอีกครั้ง ไอ้เข็มลุกขึ้นอย่างว่าง่ายมันคงง่วงมากเหมือนกันนะครับ ไอ้เข็มมันเดินไปนอนที่เตียง ไม่ปิดโทรทัศน์ด้วยนะครับ แสดงว่าง่วงจริงๆครับ ผมรอปริ้นงานเสร็จ ก็เดินไปปิดโทรทัศน์แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนกอดไอ้เข็ม
ตื่นเช้ามาอีกทีก็ตีห้าครึ่งครับ ผมหันไปมองไอ้คนข้างๆที่นอนหลับอยู่ ตอนหลับละเหมือนเด็กเชียว ตื่นขึ้นมาขยับปากได้นี่ด่าไม่หยุด ผมได้แต่ยิ้มมองหน้ามันสักพัก ผมลุกจากเตียงเบาๆ เดินออกไปนอกห้องเงียบๆ ไปปลุกไอ้แป้ง
มันงัวเงียขึ้นมา ผมไล่มันให้ไปอาบน้ำเพื่อจะไปจ่ายตลาด มันก็พยักหน้าเหมือนแบบคนไม่มีแรง ผมกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ไอ้เข็มดันได้ยินซะงั้นอะครับ
“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกกรูวะ”ไอ้เข็มมันพูดงัวเงีย ผมเห็นมันลางๆ เพราะฟ้าเริ่มสางแล้ว แต่ก็ยงมืดอยู่
“กรูเห็นมึงหลับอยู่ไงเลยไม่อยากปลุก”ผมบอกมัน
“ก็กรูบอกให้ปลุกก็ปลุกดิ”มันเริ่มทำหน้างอ แล้วลุกนั่ง
“คราบๆ..ขอโทษครับ..เดี๋ยวเป้อาบน้ำก่อนนะครับ.ที่รัก”ผมพูดเสร็จก็เดินไปหอมแก้มมัน ไอ้เข็มมันทำเสียงหงุดหงิดแต่เช้าที่ผมลวนลามมัน ก่อนที่ผมจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ออกมาไอ้เข็มมันก็นอน แต่ว่านุ่งผ้าขนหนูไว้นะครับ แต่หน้านี่ทิ่มหมอนเลยครับ
“นอนก่อนก็ได้นะเข็ม..เดี๋ยวกรูไปซื้อกับข้าวเสร็จมึงก็ค่อยตื่นก็ได้”ผมบอกมัน
“ไม่เอา”มันทำหน้าบู้บี้แล้วลุกนั่งทันที ไอ้เข็มเดินเข้าห้องน้ำไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลยครับ สักพักมันก็อาบน้ำเสร็จออกมา ผมเดินไปเขียนรายการของที่ต้องซื้อรอไอ้เข็ม เสร็จแล้วก็เดินลงมา ป้าจุรออยู่ข้างล่างแล้วนะครับ ทำความสะอาดครัวอยู่ ไอ้แป้งก็เสร็จแล้วเช่นกัน ก่อนที่จะขับรถออกไปตลาดด้วยกัน
พอไปถึงไอ้เข็มมันก็ตื่นเต้นกับตลาด เพราะมันไม่ค่อยมาตลาดตอนเช้านะครับ ก็คนมันทำกับข้าวไม่เป็น ก็รอแต่สั่งที่บ้านนะสิครับ แต่ผมนะ ตั้งแต่เด็กแล้ว ป้าจุทำอะไร ผมจะให้ป้าแกสอนตลอดแหละครับ ผมซื้อเต่ามาสิบตัว ที่จริงเคยอ่านหนังสือธรรมะมาบอกว่าห้ามปล่อยสัตว์พวกนี้เพราะมันบาป มันเหมือนกับการไปสนับสนุนการทำเลวของพวกเขา แต่ก็นะครับ การทำความดีกับความเลวพร้อมๆกัน มันคงจะลดหลั่นกันบ้าง ฮ่าๆๆ ซื้อก็บาป ปล่อยก็ได้บุญครับ แล้วก็เลือกซื้อของไป ไอ้เข็มนี่จะกินขนมเบื้องบ้างละ จะกินไข่นกกระทาบ้างละ แต่ละอย่าง แล้วไม่สนใจผมด้วยนะครับ ตื่นตาตื่นใจ ลากแขนไปกับไอ้แป้งนู้ กลับมาอีกทีของเต็มไม้เต็มมือไปแล้วครับ เมื่อผมเลือกซื้อของเสร็จ ก็พากันกลับบ้านไปทำกับข้าว ก่อนที่จะไม่ทันไปใส่บาตรที่วัดซะก่อนครับ
ผมกลับมาที่บ้านก็แบ่งหน้าที่กันไปครับ ไอ้พวกที่ทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นอย่างไอ้แป้งกับไอ้เข็มก็ให้หั่นๆสับๆไปครับ ส่วนผมกับป้าจุก็ปรุงเครื่องปรุง วันนี้ทำแกงเขียวหวานปลากราย แล้วก็แกงส้มใส่กุ้งตัวใหญ่ๆ ให้พระตะลึงไปเลยครับ ปกติไปวัดตั้งแต่เด็กๆแล้ว อาหารที่เอาไปถวายพระมักจะเป็นแกงถุงกับของเดิมๆ ผมเลยคิดว่าน่าจะทำเองไปร้อนๆ ครบเครื่อง ไม่ใช่แบบแกงถุงแล้วมีเนื้อนิดเดียว น้องนั้นน้ำซะหมดครับ กับไก่ตุ๋น ขนมหวานที่ซื้อไว้เมื่อคืนแล้ว ตกลงเราใช้เวลาไปเกือบสองชั่วโมงในการทำอาหาร แล้วก็พากันไปวัดครับ ไปกันครบเลยครับ ลุงชิด พี่ใจ ป้าจุ ผม ไอ้แป้ง ไอ้เข็มครับ ก่อนไปวัดก็เอารายงานไปให้ไอ้ข่าที่บ้านซะด้วย เพราะว่ามันโทรมาบอกว่าเพิ่งตื่น ไม่ทันแล้ว เอาไปให้หน่อย ผมเลยด่ามันไปอีกชุด พร้อมกับไอ้เข็มอีกชุดครับ
ไปถึงวัดก็จะแปดโมงพอดีครับ เลยไปนั่งรอบนศาลา ก่อนที่พระทุกรูปจะขึ้นมา พวกผมก็เอาอาหารไปจัดแล้วก็ไปวางไว้นะครับ แล้วก็พากันไปไหว้พระพุทธรูปด้านข้างๆก่อน ที่จะมานั่งรอพระ
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นก็พากันไปปล่อยเต่ากับแม่น้ำข้างๆวัดครับ คือวันนี้เป็นวันที่ผมรู้จักวัดเดียวนะครับที่ติดกับแม่น้ำ ก็แบ่งกันไปคนละสองตัวนะครับ
“มึงอธิฐานอะไรอะ”ผมถามไอ้เข็ม ที่มันหลับตาไหว้ซะนาน
“เรื่องไรจะบอก”มันหันมาบอกผม
“อยากรู้ของกรูมั้ย”ผมยิ้มถามมัน เพราะว่าตรงนี้ไม่มีพวกป้าๆ กับไอ้แป้งแล้วละครับ ขึ้นฝั่งกันไปแล้ว
ไอ้เข็มทำหน้าตาอยากรู้สุดๆครับ
“หอมแก้มกรูก่อนดิ”ผมพูดแล้วทำแก้มป่องใส่มัน
“กรูไม่รู้ก็ได้”มันพูดแล้วยืนขึ้น
“อ่าว ไม่ปล่อยหรอ”ผมทักมันก่อน เพราะว่าความเขินของมัน ทำเอาที่อธิฐานเมื่อกี้มันก็ยังไมได้ปล่อยเต่านะครับ
ไอ้เข็มนั่งลงอย่างเขินๆ แล้ววางเต่าลง
“ไปให้ไกลๆเลยนะ..อย่าให้เค้าจับได้อีกละ..”ไอ้เข็มมันพูด แล้วยืนขึ้น ผมกับมันมองเต่าที่เดินลงน้ำไป
ไอ้เข็มหันมามองหน้าผมที่ยิ้มระรื่นให้กับที่รักตรงหน้าผมด้วยความที่มันน่ารักเกินไปแล้วครับ ถึงความห่าม ความดิบเถื่อนมันจะมีเยอะก็ตาม แต่มันขัดกับรูปร่างหน้าตาหวานๆของมัน ถึงตัวมันจะใหญ่ก็เหอะ ไม่ได้ผอมเพรียวบางอย่างน้องปาน แต่มันก็โดนใจผมสุดๆแหละครับ
“มึงไม่อยากรู้จริงๆหรอ..ว่ากรูขออะไร”ผมบอกมันอีก มันพยายามเดินหนี
“ไม่อยากเว้ย”ไอ้เข็มมันพูดให้ แล้วเดินหันหลังให้ผม
“แต่กรูอยากบอก”ผมบอกมัน
“เรื่องของมึง”มันพูดแล้วเดินดุ่ยๆๆไปครับ
ผมยิ้มก่อนที่จะพูดออกมา
“กรูขอให้คำอธิฐานที่มึงขอเป็นจริง..”ผมพูดบอกมัน ไอ้เข็มมันเงียบไม่พูดใดๆตอบ
“แล้วทีนี้มึงบอกกรูได้รึยังว่ามึงขออะไร..กรูจะได้รู้ไงว่าจะเกิดจริงหรือไม่จริง”ผมถามมัน ไอ้เข็มมันหยุดเดิน เมื่อถึงบันไดที่ต้องเดินขึ้นไปครับ
ผมกับมันเงียบอยู่สักพัก ที่ผมเงียบเพราะว่าผมก็อยากรู้จริงๆนั่นแหละครับว่ามันขออะไร
“บอกได้รึป่าว”ผมถามมัน แล้วเดินเข้าไปจับมือมันไว้ แล้วขึ้นไปนั่งยองๆตรงขั้นบันได กลายเป็นว่าตอนนี้หน้าไอ้เข็มที่ก้มอยู่ มันต้องเห็นผมเต็มๆ เพราะว่าผมนั่งอยู่ตรงหน้ามันแล้วครับ
“หืม..ว่าไง”ผมยิ้มถาม พร้อมกับแกว่งมือไปมา
ไอ้เข็มเริ่มหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด หูมันก็แดงครับ ฮ่าๆไม่ได้กะแกล้งมันนะครับ แต่มันเสือกทำให้ผมอยากแกล้งขึ้นมาซะงั้นอะ
“ไม่บอกเว้ย..”ไอ้เข็มมันตะโกนใส่หน้า แล้วสะบัดแขนเดินหนีไปเฉยเลยครับ แม่ง ผมได้แต่นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว ผมเดินไปหาไอ้แป้งที่มันยืนรอผม ที่จะไปไหว้พระในโบสถ์พร้อมกัน
ก่อนที่ผมจะไหว้ เพราะว่าจุดธูปเสร็จแล้ว
“คราวนี้กรูจะขอให้คำอธิฐานของมึงเป็นจริงบ้าง ขอดีๆด้วยละกัน”ไอ้เข็มพูด แต่ว่าตามองพระพุทธรูปตรงหน้า ไม่ได้มองมาที่ผมครับ ผมมองหน้ามันแล้วยิ้ม ยิ้มให้กับตัวเอง ที่ได้รักมัน ผมรักมันมากจริงๆ
“อืม..ขอบใจนะ”ผมบอกมัน แล้วต่างคนก็ต่างไหว้พระกันเสร็จ เสี่ยงเซียมซีเรียบร้อยครับ พร้อมกับออกไปปล่อยนกอีกรอบ ไอ้แป้งนี่ยิ่งใหญ่เลยครับ ปล่อยซะเหมาหมดเลยครับ ผมก็ไอ้เข็มก็เหมาหมดอีกร้านเหมือนกันครับ พร้อมกับเตรียมอาหารที่มาให้ข้าวหมาด้วยครับ เพราะว่าวัดนี้หมาเยอะมาก ป้าจุจะรู้ดีครับ ป้าแกจะนำอาหารมาเพื่อหมาอีกด้วยครับ
“เมื่อกี้กรูขอว่า..”ผมพูดทิ้งท้ายไว้ เพราะว่าตอนนี้เรากำลังเดินกลับรถ แล้วพวกแป้ง ป้าจุ และลุงชิดเดินนำหน้าไปแล้วครับ ตอนนี้ไอ้เข็มมันก็เดินห่างผมไม่กี่ก้าว ไอ้เข็มมันหันมามองหน้าผม ผมยิ้มให้มัน
“กรูขอให้มึงมีอายุมั่นขวัญยืน”ผมทำเสียงแบบตาแก่แกล้งมันครับ ไอ้เข็มมันหันมาคิ้วขมวดใส่ ที่จริงอันนี้ผมก็ขอจริงๆแหละครับ
“ไม่เจ็บไม่ไข้”ผมยังแกล้งไม่เลิกครับ ทำเสียงล้อเลียนมัน ก่อนที่ไอ้เข็มมันจะรีบจ้ำๆๆเดินต่อไป
“และขอให้มึงอยู่กับกรูตลอดไป”ผมพูดเบาๆ ไอ้เข็มมันก็คงได้ยิน มันเดินช้าลง จนมันหยุดเดิน ที่จริงผมพูดเสร็จ ก็หยุดเดินแล้วนะครับ เพราะว่าอยากดูกิริยาไอ้คนข้างหน้า ไอ้เข็มมันนิ่งไปครู่ ก่อนที่จะหันหน้ามาหาผม
“ก็ขอเหมือนกรูนั่นแหละ”
มันพูดจบแล้วเดินไปแทบจะวิ่งเลยครับ ผมได้แต่เข่าอ่อน นั่งยองๆกับพื้น แล้วหัวเราะอยู่คนเดียว
บ้าทั้งคู่กรู แม่ง น่ารักชิบหาย แฟนใครวะ ผมคิดในใจ ก่อนที่ไอ้แป้งมันจะตะโกนเรียกผม
...
มาต่อยามค่ำคืน วันนี้โดดเรียน เมื่อคืนนอนดึกมากๆ ตื่นอีกที บ่ายสองโมง เหอะๆ เจริญ กรูจะติดเอฟอีกปีเพราะแม่งขี้เกียจเนี้ยแหละ วันนี้ที่จริงจะมาต่อให้แล้ว แต่ว่าขี้เกียจอีกนั้นแหละ เลยมาพิมพ์ตอนดึกๆ เริ่มที่เที่ยงคืน เพิ่งเสร็จ เลยเอามาลงให้ เอิ้กๆ
ไปแระ คอมเม้นแต่ละคน ขอบอกว่า ชอบมาก อ่านแล้วรู้สึกดี อยากมาต่อเรื่อยๆทั้งๆที่คนเขียนแถมไม่มีอารมณ์แต่ว่ากลัวคนอ่านรออะ ไงก็ดูสุขภาพด้วยนะค่ะ อากาศหนาว มากอดหน่อยจิ จุ๊บๆก่อนนอนนะค่ะ
ฝานดีทุกคนค่ะ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2647326 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก