ตอนที่113 พิเศษ เป้กะเข็ม<น้องสาว>
เมื่อพวกผมรอไอ้กบอะไรนั่นอยู่ประมาณสิบห้านาทีมันก็มาถึงครับ น่าจะใช่มัน เพราะว่าหน้าตาตื่นมาเลยครับ มากับเพื่อนมันอีกคน
“มึงชื่อกบใช่มั้ย”ไอ้เข็มเดินเข้าไปถาม
“ครับพี่..”ไอ้กบมันยกมือไหว้ไอ้เข็ม ก่อนที่จะยกมือไหว้ทุกคน
“พากรูไปบ้านไอ้หนุ่มเดี๋ยวนี้.แล้วมีที่ไหนที่มันจะไปอีกรึป่าว”ผมถามไอ้กบ มันหันหน้าไปมองเพื่อนมัน
“ก็บ้านเพื่อนมันอีกหลังนะครับ..มันชอบไปสุมหัวกันที่นั้น..คือพี่ผมไม่อยากให้เรื่องถึงผมนะพี่”ไอ้กบมันทำหน้าตาแบบกลัวมากๆครับ ผมก็เข้าใจมันนะ ถ้าเกิดผมเอาคนไปเล่นไอ้หนุ่มนั้น มันรู้ว่าไอ้กบเป็นคนบอก แล้วเดี๋ยวกลับมายำไอ้กบเป็นเรื่อง
“งั้นเอางี้..เดี๋ยวเรานั่งรถพวกพี่ไปแล้วก็อยู่เฉยๆในรถห้ามออกมา”พี่หม่อมพูดขึ้น ไอ้กบพยักหน้า
“งั้นเดี๋ยวแยกไปสองทาง บ้านมันกับบ้านเพื่อนมัน”ผมบอก
“มึงชื่ออะไร”ผมหันไปถาม
“เทนครับ”มันตอบ
“มึงไปกับกรู แล้วเดี๋ยวไอ้กบไปกับพวกมึงนะไอ้ป๊อด ไอ้ป๊อดไปบ้านมัน..แยกย้ายกันไป”ผมบอก ไอ้ป๊อดและพี่หม่อมก็จัดการให้ตำรวจอีกคนไปกับฝั่งไอ้ป๊อด อีกคนมากับผมกับพี่หม่อม
“เดี๋ยวกรูจะไปดูที่บ้านเพื่อนมัน ส่วนพวกมึงไปดูที่บ้านมัน.”ผมบอก ลางสังหรณ์ผมว่ามันไม่น่าจะพาน้องสาวผมไปบ้านมันนะครับ
และแล้วเราก็แยกย้ายกันมาอย่างเร็วไว ผมขับรถออกมาพร้อมกับไอ้ข้าว พี่ตาร์ พี่ปอง แล้วก็พี่หม่อม ไอ้เข็ม และตำรวจอีกนาย
ส่วนไอ้กบไรนั้น มันขึ้นรถไปกับพวกไอ้ป๊อดนะครับ พี่ไม้ก็เอามอไซด์มาด้วยซะงั้นด้วยความรีบ และก็ไอ้แสบ ไอ้แมน และตำรวจอีกนาย
“หลังนี้แหละครับ”ไอ้เทนมันพูดบอก ผมหันไปดู มันเป็นที่ๆน่าจะสุมหัวของเด็กวัยรุ่นมากๆเลยครับ เพราะว่าวัยรุ่นนั่งอยู่เต็มนอกบ้าน
“มึงแน่ใจนะ”ผมถามย้ำ รถไอ้ข้าวมันจอดตามท้ายรถผม
“มึงนั่งอยู่ในนี้ อย่าให้มันเห็นเพื่อความปลอดภัยของตัวมึงเองแล้วกัน”ผมบอก
แล้วผมก็ลงมาจากรถมาพร้อมกับพี่หม่อมครับ พี่หม่อมบอกให้ตำรวจอีกนายรออยู่ในรถ เมื่อผมเดินไปก็เจอกับวัยรุ่นที่มันทำหน้างงๆ ว่าพวกนี้ใคร ไอ้ข้าว ไอ้เข็ม พี่ตาร์ก็เดินตามลงมา
“หนุ่มอยู่มั้ย”ผมถาม
“มาหามันทำไม”ไอ้เด็กคนหนึ่งทำหน้ากวนส้นตีน ท่าทางน่าจะม.สาม เพราะยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลยครับ ถ้าจะเป็นโรงเรียนชายล้วน
“กรูถามว่าไอ้หนุ่มอยู่มั้ย”ผมพูดอีกครั้ง มันก็กรูกันออกมาข้างนอก เหมือนจะหาเรื่อง เพราะว่าผมเริ่มขึ้นเสียง
“ใครวะ..”เสียงคนหนึ่งดังออกมา ผมหันไปมอง
“เฮ้ย..”เสียงไอ้คนๆนั้นทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผม ผมรีบเดินกรูเข้าไปกระชากคอมัน ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่ามันเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ มันคงรู้จักผม ไม่งั้นไม่ตกใจขนาดนี้
“มึงเป็นใคร”ผมรีบถามมัน
“ผมไม่รู้เรื่องนะครับพี่”มันรีบตอบแบบไม่ตรงคำถาม
“กรูถาม..”ผมพูดกระชากอีกครั้ง
“แป้งอยู่ในบ้านครับ”มันรีบตอบ พร้อมกับชี้เข้าไปในบ้าน
ผลัก
ผมต่อยมันเข้าไปทีนึง ก่อนที่มันจะล้มลงกับพื้น พวกเพื่อนๆมันก็จะเดินเข้ามา แต่ว่าพวกไอ้ข้าวมันเดินมาแล้วครับ ผมเดินเข้าบ้านไม่สนใจ
“แป้ง...แป้ง”เมื่อผมเดินเข้าไป ก็พบกับขวดเหล้ากระจายวายวัง พร้อมกับอาหารมากมาย สิ่งเสพย์ติด
“แป้ง.....”ผมเรียกชื่อน้องตัวเองดังขึ้น
พร้อมกับเปิดประตูทุกบาน ผมมองไปรอบบ้าน ไม่มีชั้นสองนิ
“แป้ง..พี่นะแป้ง..”ผมตะโกนดังขึ้น แล้วเคาะประตูอีกบานที่มันเปิดไม่ได้
“แป้ง..อยู่ในนั้นรึป่าว...แป้ง..”ผมทุบประตูดังมากๆ
“พังเข้าไปเลย..พังเลย”เสียงไอ้ข้าวดังออกมา มันเดินกรูเข้ามาทางผม แต่ก่อนที่จะพังเข้าไป
แกร๊ก
ประตูก็เปิดเอง ผมมองเข้าไป ก็เจอกับผู้ชายคนนึงที่เดินออกมา หน้าตามันตกตลึงสักพัก ก่อนที่มันจะแสดงสีหน้าโหด
ผมไม่รีรอ กระชากคอมันออกมาข้างนอก แต่ไม่จัดการด้วยตัวเอง เพราะว่ามันไม่ใช่เวลา ผมรีบเดินเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ข้างนอกไอ้ข้าวมันจัดการแล้วกันครับ
ผมก็พบว่าน้องสาวตัวเองนั่งถูกมัดอยู่บนเตียง ปิดปากน้ำตาที่ไหลพรากออกมา ผมคงดูแลมันไม่ดีจริงๆ
“แป้ง”ผมตะโกนอย่างตกใจ และรีบวิ่งไปบนเตียง แกะเชือกที่ปากให้อย่างร้อนรน
“พี่เป้....ฮืออ...”ไอ้แป้งร้องไห้โฮ เมื่อผมแกะมันที่ปากมันออก สักพักก็ได้ยินรถตำรวจดังมาจากข้างนอก สงสัยพี่หม่อมคงจัดการแล้ว
“ไม่ร้องนะ..ไม่ร้อง..”ผมได้แต่ปลอบคำนี้ แล้วรีบกอดน้องตัวเองอย่างเร็ว ก่อนที่จะแก้มัน ไอ้แป้งมันโถตัวเข้ามากอดผมอย่างแน่น เหมือนกลัวผมจะหายไป ผมได้แต่ลูบหัวเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรออกไป ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับน้องสาวของผมด้วย ถ้าผมไม่ปล่อยมันขนาดนี้คงไม่เป็นแบบนี้ แล้วจะเอาหน้าที่ไหนไปบอกพ่อกับแม่ ไปอยู่บ้านเพื่อน จนน้องสาวตัวเองต้องมาถูกทำแบบนี้
“มันทำอะไรเรารึป่าว”ผมรีบถาม
“อึก....”ไอ้แป้งสะอึก แล้วส่ายหน้า ผมโล่งอกไปทันที
“มันกำลังจะทำแต่ว่าพี่มาก่อน..อึก..”ไอ้แป้งมันพูดไปสะอึกไป
“เป้..เดี๋ยวพี่รอข้างนอกนะ..จับตัวไว้หมดแล้ว เดี๋ยวไปให้ปากคำที่โรงพัก..เดี๋ยวพี่โทรหาน้าก้องให้”พี่หม่อมเดินเข้ามาบอก ผมพยักหน้า น้าก้องคือน้องสาวแม่ผมนะครับ ดูแลพวกผมมาตั้งแต่เด็ก ค่อนข้างจะสนิทกัน
“ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ย..ทำไมไว้ใจใครง่ายๆแบบนี้..ถ้าพี่ไม่อยู่จะเป็นยังไง”ผมบอกมัน แล้วลูบหัวมันเบาๆ ไอ้เข็มมันเดินเข้ามาดูผม มันไม่พูดอะไร ผมยิ้มให้มัน เพราะว่ามันคงแสดงออกว่ารู้สึกเสียใจเหมือนกัน แต่มันก็คงปลอบผมไม่เป็นหรอกครับ อันนี้ผมรู้ดี
“อึก...”ไอ้แป้งมันสะอึก เหมือนเป็นการรับรู้
“กลับบ้านกันนะ”ผมกระซิบบอกมันเบาๆ มันพยักหน้า แต่ว่าผมมองไปตามรอยตัวของไอ้แป้ง เหมือนกับโดนทำร้าย มีรอยแดงๆเต็มไปหมด
“แป้ง..”ผมถามอีกครั้ง เบาๆ ไอ้เข็มเดินเข้ามา แล้วจับหน้าไอ้แป้งเบาๆ ไอ้แป้งเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา
“..ใครทำบ้าง”ไอ้เข็มถามเสียงปกติ ไอ้แป้งได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ ไอ้เข็มไม่พูดอะไรต่อ ก่อนที่จะเดินออกไปเงียบๆ
แต่เสียงข้างนอกกลับดัง
“เฮ้ย..ไอ้เข็ม อย่า.”เสียงคนข้างนอกเริ่มห้ามปราม เสียงอะไรที่ดังพอสมควรที่จะได้ยิน เท้า หรือ มือกัน ไอ้เข็มมันคงบ้าไปแล้ว ผมก็คงลุกไปจากตรงนี้ไม่ได้ เพราะว่าน้องผมคงรู้สึกว้าเหว่เป็นแน่
“เข็มหยุด..ตาร์ ข้าว.บอกให้เข็มหยุด..เราทำร้ายร่างกายเค้าไม่ได้นะ”เสียงพี่หม่อมตะโกน
“ไอ้สัดเอ้ย..มึง เป็นคนอยู่รึป่าวห๊ะ..”เสียงไอ้เข็มดังออกมา ทำเอาไอ้แป้งร้องไห้หนักมากขึ้น
“แป้งผิดเอง..”ไอ้แป้งบอกเบาๆ ไปก้มหน้าอยู่ตรงหน้าอกผม
“อย่าร้องนะครับ..พี่อยู่นี่แล้วไง.ไม่มีอะไรแล้ว”ผมได้แต่ปลอบแค่นี้ ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่จะมาเค้นว่าใครผิดใครถูก
“คุณครับ..หยุดครับ”อันนี้ไม่รู้เสียงใคร คงเป็นตำรวจมั้งครับ เสียงไอ้คนที่โดนกระทำ ร้องโว้ยวายไม่หยุด หึ มึงอยากให้เมียกรูบ้าเองนะ รับตีนมันไปแดกก็แล้วกัน กรูขอบอกหนักซะด้วย
“หยุดเข็มหยุด..แม่ง เดี๋ยวมันก็ฟ้องเอาหรอก”เสียงไอ้ข้าวดังออกมา
“ฟ้องกรูก็มีจ่าย..ไอ้เหี้ย..ระยำ....มองหน้า. ไหนมองหน้ากรูหรอ แน่นักหรอมึงห๊ะ แน่นักใช่มั้ย.”เสียงไอ้เข็มโวยวาย ผมก็กะรอให้ไอ้ข้างนอกมันสะงบก่อนนะครับ ค่อยพาน้องออกไป แต่คงยากหน่อย
“แม่งเอ้ย..”อันนี้คงจะไม่ใช่เสียงไอ้เข็มแล้วละครับ สบถซะขนาดนี้ ไอ้ข้าวเป็นแน่ พร้อมกับเสียงยำตีนต่อมา
“หยุดพี่บอกให้หยุด..ข้าวๆ.”สงสัยกลายเป็นว่าไอ้ข้าวมันประเคนตีนซะเองหลังจากที่ห้ามไอ้เข็มไว้
และแล้วเสียงข้างนอกก็เงียบไปครับ
“กลับบ้านกันนะ”ผมกระซิบบอก แต่กลายเป็นว่าไอ้แป้งมันหลับคาอกผมไปแล้วครับ ผมก็เลยต้องอุ้มมันไปที่รถ ผมกลับหันหลังไป ไอ้เข็มมันยืนอยู่หน้าประตูห้อง ผมเห็นเลือดที่มือมัน ผมเดินอุ้มไอ้แป้ง แล้วเดินไปหามันที่ประตู
“ขอบใจนะ”ผมหอมแก้มมันเบาๆ ไอ้เข็มพยักหน้า
“เจ็บรึป่าว..”ผมถามมันแล้วยิ้มให้น้อยๆ มันส่ายหัว
“เดี๋ยวกรูไปโรงพัก..มึงพาแป้งกลับไปบ้านก่อนแล้วกัน.แล้วเดี๋ยวกรูโทรหาอีกที”ไอ้เข็มมันพูดบอก
“อืม..ดูแลตัวเองด้วยนะ..กรูเป็นห่วง”ผมบอกมัน ไอ้เข็มพยักหน้า ก่อนที่จะเดินนำหน้าผมออกไป ตำรวจได้เก็บหลักฐานในบ้านไว้ทุกอย่าง มันคงไม่ได้โดนแค่กักขังหน่วงเหนี่ยวแน่ เพราะทั้งสารเสพย์ติดที่เจอ และเหล้าอีกมากมาย เกินที่เด็กวัยอย่างมัน จะกินได้ เพราะมีตั้งแต่ม.ต้นยันม.ปลาย สิ่งลามกอนาจาร (ทำเหมือนกรูแต่ก่อนเป๊ะ..แต่กรูไม่เคยเอาใครมาทำระยำแบบนี้ก็เท่านั้น) เหอะๆ ผมเดินอุ้มแป้งออกมานอกบ้าน เด็กวัยรุ่นทั้งหลายโดนจับขึ้นรถตำรวจสองคัน
“กลับไปแล้วมาที่โรงพักด้วยนะเป้”พี่หม่อมบอก
“ครับ..ฝากด้วยครับพี่”ผมบอกพี่หม่อม ก่อนที่จะเดินไปที่รถคนเดียวแล้วขับออกมา ไม่สิ ไอ้เทนอีกคน
“เออ.พี่ครับ..คือเดี๋ยวส่งผมที่ร้านไอติมก็ได้ครับ”มันพูดเหมือนกล้าๆกลัวๆ เพราะว่าเหลือผมกับมันแล้วก็แป้งในรถแล้ว
“มึงรู้เห็นเรื่องนี้รึป่าว”ผมถามมัน พร้อมกับมองมันที่กระจก
“ไม่รู้ครับพี่..ผมไม่รู้จริงๆสาบานได้.ผมก็เคยมากินเหล้าที่นี่เฉยๆนะครับ..แต่ว่าผมไม่รู้เรื่องนี้จริงๆนะพี่.พี่อย่าทำไรผมเลยนะ”มันรีบพูดติดกันเหมือนกลัวความผิด
“ไอ้หนุ่มมันเป็นใคร”ผมถามมัน ไอ้เทนมันหลบสายตาก่อนที่จะเล่า
“คือเท่าที่ผมรู้มา คือแป้งมีแฟนอยู่แล้ว แล้วก็เลิกกันแฟน ไอ้หนุ่มมาชอบ.แล้วแป้งก็ไปคบกับไอ้หนุ่มเล่นๆแต่ไอ้หนุ่มมันจริงจัง..หลังจากนั้นแป้งก็ตีตัวออกห่าง..ที่แป้งไปคบกับไอ้หนุ่มเพราะว่าอยากคบประชดแฟนเก่านะพี่”ไอ้เทนมันเล่า ผมกำลังลำดับความคิด
“แล้วไงอีก..”ผมถามต่อ สรุปน้องผมผิด แต่ถึงผิดยังไง ลูกผู้ชาย ก็ไม่สมควรทำแบบนี้
“ไอ้หนุ่มมันค่อนข้างบ้านะพี่..ประมาณว่าที่รู้มาคือบ้าเซ็กซ์..แล้วแป้งเค้าก็ไม่ค่อยทันคนนะผมว่า.. จนตีตัวออกห่าง ไอ้หนุ่มมันก็ตื้อไม่เลิกเหมือนอยากได้แป้ง..แล้วแป้งก็เหมือนทะเลาะกับแฟนเก่าด้วย เพราะว่าแฟนเก่าแป้งก็เป็นเพื่อนกับไอ้หนุ่มและก็เข้าข้างไอ้หนุ่ม”ไอ้เทนเล่า
“สรุป..ไอ้เหี้ยหนุ่มบ้ากาม..ส่วนน้องสาวกรูมีแฟนอยู่แล้วแต่ว่าเลิกกัน แฟนมันคือเพื่อนไอ้หนุ่ม มันชื่ออะไร”ผมพยายามเก็บรวบรวมข้อมูล
“ชื่อนัดครับพี่.”ไอ้เทนบอก
“แล้วแฟนมันรู้มั้ยว่าไอ้หนุ่มทำแบบนี้”ผมถามมันอีก
“รู้ครับ แต่ว่าเป็นเพื่อนกัน มันก็ไม่ได้ห้ามอะไร”มันเล่าบอก
“ดี..เลวทั้งคู่..”ผมพูดบอกมัน แต่เรื่องที่หนักใจยิ่งกว่า น้องสาวผมได้กับไอ้เหี้ยพวกนี้รึยัง มันเป็นปัญหาที่ผมไม่สามารถหาคำตอบได้ทั้งๆที่ผมอยากรู้มากแค่ไหนก็ตาม ความรู้สึกของคนเป็นพ่อแม่ที่หวงลูกสาวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมไม่อยากให้น้องผมต้องไปโดนใครทำอะไรแบบนั้น แล้วน้องสาวผมยิ่งไม่ทันคนด้วย แต่ผมก็ไม่อยากที่จะถามมัน เพราะว่าก็ต้องเคารพในตัวน้องสาว กับการที่มันต้องดำเนินชีวิตของตนเอง
“แล้วเมื่อกี้มึงเห็นไอ้นัดบ้างรึป่าว”ผมถามมัน เพราะว่ามันก็คงจะเห็นบ้าง เพราะผมจอดหน้าบ้านเลย
“ก็......เออ..”ไอ้เทนมันก้มหน้า เหมือนไม่กล้าพูด
“คนไหน”ผมรีบถามเสียงแข็ง
“คือ....ก็ไอ้คนที่มันเดินออกมาคนแรกไงครับพี่”มันพูด อ่อ ต้องไอ้คนที่เห็นผมแล้วตกใจเป็นแน่ครับ
“แสดงว่ามันสุมหัวกันหลอกน้องกรูใช่มั้ย”ผมพูดบอก
“ผมไม่รู้ครับพี่..ผมไม่รู้”มันตอบ ผมนั่งเงียบขับรถ ต้องใช้ความคิดมากมาย กลายเป็นว่าน้องสาวผมมีแฟนชื่อไอ้นัด แล้วเลิกกับไอ้นัด มาคบกับไอ้หนุ่มเพื่อที่ประชดไอ้นัด แต่แล้วไอ้นัดมันก็เสือกเข้าข้างเพื่อนหื่นกามของมันที่จะจับน้องผมมา แล้วไม่คิดจะห้ามเพื่อนตัวเอง เพราะว่ารักเพื่อน ไอ้ชิบหาย
ผมไปส่งไอ้เทนที่ร้านไอติม ก่อนที่ไอ้แสบจะโทรมาถามข่าวคราว ว่าไม่เจอใครที่บ้าน
“ว้ายเป็นอะไรมาค่ะคุณ”เสียงแม่บ้านร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพไอ้แป้งที่โดนผมอุ้มเข้าบ้าน
“ต่อโทรศัพท์ให้ผมถึงพ่อกับแม่หน่อย..แล้วเดี๋ยวป้าให้พี่ใจเอายากับน้ำอุ่นไปเช็ดตัวแป้งด้วย”ผมสั่ง ก่อนที่ป้าแกจะรับปากอย่างลุกลี้ลุกลน แล้วผมก็เดินขึ้นไป
“ติดแล้วค่ะคุณ”ป้าเดินมายื่นมือถือให้ผม
“ครับ..แม่หรอ..เป้นะ.”ผมรับโทรศัพท์แล้วเดินออกมานอกห้อง ปล่อยให้ป้ากับพี่ใจทำความสะอาดและรักษาแผลให้กับน้องผม
ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้พ่อกับแม่ฟัง และยอมรับผิดที่ดูแลน้องไม่ดีด้วย พ่อกับแม่ตกใจมาก จนเสียงแม่หายไป จนทำเอาผมตกใจเองกลัวแม่เป็นอะไร
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ..น้องไม่ได้โดนทำอะไรครับ.เดี๋ยวเป้กับพี่หม่อมแล้วก็น้าก้องจะจัดการที่นี่เอง..แม่กับพ่อทำใจดีๆนะครับ.แล้วทำงานไม่ต้องกลับมานะครับ”ตอนแรกผมกะจะไม่บอกพ่อกับแม่แล้วแหละ แต่ว่าบอกช้าบอกเร็วก็มีค่าเท่ากัน ขืนบอกช้าเดี๋ยวพ่อกับแม่ได้น้อยใจว่าทำไมเรื่องใหญ่แบบนี้ถึงไม่บอกท่าน
“แต่ว่าเดี๋ยวแม่กลับไปดีกว่านะ”แม่ผมพูดเสียงร้อนรน
“แม่ครับ..เป้เป็นพี่แป้งนะ..เป้จะดูแลน้องเอง.แม่ไม่ต้องห่วงนะครับบอกพ่อด้วย..เพื่อนๆเป้ก็ดูแลน้องอย่างเต็มที่แม่อย่าทำให้เป้ต้องลำบากใจสิครับ..นะแม่..อยู่ทำเคลียร์งานให้เสร็จก่อน..แล้วเดี๋ยวผมจัดการเรื่องเสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวผมจะให้แป้งโทรหาแม่นะครับ”ผมบอกแม่
“มันจะดีหรอกลูก.แม่เป็นห่วงน้อง”แม่ผมบอก
“ดีครับแม่...แม่กลับมาเดี๋ยวแม่ก็ต้องกลับไปอีก ไม่เหนื่อยหรอครับ เป้เป็นห่วงแม่กับพ่อนะ..อยู่ดูทางนั้นก่อนเถอะครับ..เดี๋ยวทางนี้เป้จัดการเอง..พ่อแม่ไอ้เข็มไอ้ข้าวก็อยู่..แม่ไม่ต้องห่วงนะ..คนอื่นๆอีกเยอะแยะ..ผมดูแลน้องได้ครับ”ผมบอกแม่ เพื่อนให้ความมั่นใจกับแม่
“เอางั้นหรอลูก..ถ้าไงน้องพร้อมคุยกับแม่เมื่อไหร่บอกแม่นะลูกนะ”แม่ผมบอก
“ครับแม่..ไปพักผ่อนนะครับแม่..ไม่ต้องห่วงนะครับผมบอกอีกครั้ง
“จ๊ะ..”แม่ผมตอบก่อนที่พ่อผมจะพูดแทน
“ไอ้นั่นมันเป็นลูกเต้าเหล้าใคร”ประโยคแรกของพ่อผมครับ
“ยังไม่รู้ครับพ่อ..แต่ว่าพวกไอ้ข้าวอยู่โรงพัก..เดี๋ยวก็คงรู้เรื่องแล้ว”ผมบอก
“ดี..ฟังความทั้งสองข้างนะลูก ถ้ามันผิดจริง..จัดไปให้หนัก”พ่อผมบอก
“ครับพ่อ”ผมบอก ก่อนที่จะล่ำลาแล้ววางไปครับ
ผมกลับเข้าไปในห้อง ป้ากับพี่ใจทำแผลให้เสร็จแล้ว ผมคิดว่าผมน่าจะพาน้องผมไปตรวจที่โรงพยาบาลดีกว่า แต่ว่าคงต้องปรึกษาพี่หม่อมก่อน แล้วน้องสาวผมด้วย แต่คงต้องรอให้พื้นก่อน
“เดี๋ยวโทรหาอาหมอบอกให้มาดูแป้งให้หน่อยนะครับป้า..ผมต้องไปทำธุระ..แล้วป้าอย่าไปไหนไกลนะครับ ผมฝากน้องด้วย”ผมบอกป้า
“มีเรื่องอะไรกันค่ะคุณ”ป้ารีบถามสีหน้าป้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“มีเรื่องนิดหน่อยนะครับ..ป้าอย่าไปถามแป้งนะครับ.เดี๋ยวผมกลับมาเล่าให้ฟัง..ส่วนอาหมอนะถ้าตรวจเสร็จบอกให้โทรหาผมด้วยนะครับป้า..ผมไปละ”ผมบอกป้าเสร็จก็เดินออกมา อาหมอเป็นหมอประจำตัวแม่ผมนะครับ แม่ผมไปตรวจบ่อยกับพ่อผม รู้สึกว่าจะรู้จักกันมานานเลยค่อนข้างสนิทกัน
ผมขับรถออกไปแล้วตรงดิ่งไปโรงพัก
คนเต็มโรงพักเลยครับ ไอ้พวกเด็กเวรนั่งหน้าเครียดกันเป็นทิวแถว ก่อนที่มันจะหันมามองหน้าผมแล้วรีบก้มหน้า ผู้ปกครองมากหน้าหลายตา โหวกเหวกโวยวาย ทั้งเรื่องลูกตัวเองด้วยเช่นกัน
“เป็นไงบ้าง”ผมถามไอ้เข็ม
“มันรับสารภาพทุกอย่าง.มันเล่าหมดเลยตั้งแต่ต้นตอ..”ไอ้เข็มพูดบอก
“หวัดดีครับน้า”ผมยกมือไหว้น้าก้อง น้าผม
“แป้งเป็นไงบ้าง”น้าก้องถาม
“ก็นอนอยู่บ้านให้ป้าจุดูให้นะครับ”ผมบอก ก่อนที่น้าจะพยักหน้ารับ
“เรามีพยานรู้เห็นนะ..เด็กคนนี้ก็ยอมรับหมดทุกอย่าง..เป้จะเอายังไง”พี่หม่อมเดินเข้ามาถาม ผมหันไปมองหน้ามันที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงโต๊ะสอบสวนของตำรวจ ไอ้หนุ่มกับไอ้นัดนั่งอยู่ด้วยกัน
“ไงมึง..”ผมทักแล้วนั่งลงข้างๆ
“หน้าตัวเมียนะ..กรูเอาผ้าถุงมานุ่งให้เอามั้ย”ผมพูดไปแล้วตบแก้มมันไป คนตรงนั้นมองผมกันหมด
“มึงทำอะไรน้องกรูบ้าง..”ผมถามมัน แล้วมองหน้ามัน ไอ้หนุ่มมันเงยหน้ามา ก่อนที่จะเจอกับสายตาผมแล้วก้มหน้า
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับพี่...”มันพูดตะกุกตะกัก
“แน่นะ..ถ้ามึงโกหกกรูจะเล่นงานมึง”ผมบอกมัน
“นะ..แน่ครับพี่..ผมไม่ได้โกหก..ผมเพิ่งเอาตัวแป้งมา แล้วพี่ก็มาเจอพอดีครับพี่”ไอ้หนุ่มมันรีบพูด
“ดี..กล้าทำกล้ารับ..”ผมบอกมัน
“พ่อแม่มึงอยู่ไหน”ผมถาม
“กรูถามว่าพ่อแม่มึงอยู่ไหน”ผมถามมัน เสียงดังเกือบตะคอก
“มันไม่กล้าโทรบอกพ่อแม่..แต่ว่าทางเรากำลังติดต่ออยู่ครับ”เสียงพี่ตำรวจคนหนึ่งพูดแทรกขึ้น
“หึ..ทีงี้กลัว..ตอนทำไม่กลัว.. ไง เงยหน้ามามองกรูนี่..”ผมบอกมัน แล้วตบแก้มมันเบาๆ
“ทำกับผู้หญิงได้..แมนมาก ไหนแสดงความแมนให้กรูดูหน่อยสิ..”ผมพูดเข้าไปใกล้หน้ามัน
“ผมขอโทษครับพี่..ผมขอโทษ”มันรีบพูด
ผมมองหน้าพวกมันชัดๆ ไอ้หนุ่มนี่ถ้าจะโดนหนักครับ เลือดเต็มเสื้อผ้าเลย แถมรอยแตกเต็มไปหมด สงสัยเค้าไม่เอามันไปโรงพยาบาลก่อนเลยมั้งครับเนี้ย ผมระงับสติอารมณ์ตัวเองไม่ให้วู่วาม หายใจเข้าลึกๆหายใจออกยาวๆ เพื่อที่ตัวเองจะไม่ระเบิดออกไปครับ
“เดี๋ยวต้องส่งแป้งไปตรวจร่างกายนะ”พี่หม่อมบอก ผมพยักหน้า
“ตอนนี้ให้หมอไปดูอยู่เดี๋ยวคงโทรมานะครับพี่”ผมบอก เพราะว่าแป้งบอกไม่โดนอะไร ผมก็เลยไม่อยากบังคับน้องให้ไปตรวจทั้งที่มันยังไม่ได้สติ แต่คงต้องมีหลักฐาน ถ้าจะเล่นงานไอ้พวกเวรนี่
สักพักพ่อแม่มันสองตัวก็มา พ่อแม่ไอ้นัดร้องห่มร้องไห้ ส่วนพ่อแม่ไอ้หนุ่มตีไปด่าไปร้องไห้ไปครับ ผมพูดคุยกับพ่อแม่มันห่างๆ แม่ไอ้หนุ่มกับพ่อไอ้หนุ่มเป็นหมอ เหอะๆ เป็นหมอ ลูกมึงโรคจิตมึงรู้มั้ย
ส่วนพ่อไอ้นัดเป็นครู แม่มันเป็นแม่บ้านครับ ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง พวกเค้าก็ร้องห่มร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรผม
“จะดำเนินเรื่องตามคดีเลยรึป่าว”พี่หม่อมถามผม
“ครับพี่”ผมบอก ไอ้พวกเด็กมันหันมามองหน้าผมกันหมด
“มึงจำคำกรูไว้นะ..ถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่งกับน้องกรูอีก กรูไม่เอามึงแค่นี้แน่..จำคำกรูไว้ น้องสาวกรู ถ้ามึงแตะแม้แต่ปลายเล็บอีกละก็.. กรูจะไม่เล่นแค่มึงแน่”ผมกระซิบขู่มัน ด้วยความอาฆาตสุดชีวิต พร้อมกับจัดการทุกอย่างตามขั้นตอน ไม่โกหกตอแหลใดๆ แต่ไม่ได้เพิ่มความผิดให้มัน แต่ให้ตำรวจทำตามคดีทุกอย่างเองครับ ไอ้ข้าวไอ้เข็มก็รอดตัวไป เพราะบอกว่าไอ้พวกนั้นขัดขืน ว่าไปนั้นครับ กลายเป็นว่าไอ้แสบเจอพ่อน้องปานด้วย เรื่องเลยใหญ่มากขึ้น เพราะว่ายศใหญ่ลงมาเองครับ ตอนแรกพ่อน้องปานบอกไม่อยากให้เอาเรื่อง แต่พอเล่าไปเล่ามา พ่อน้องปานดันสอบสวนซะเองเลยครับ ส่วนแป้ง หมอโทรมาบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ก่อนที่ผมจะให้พี่หม่อมดำเนินเรื่องตรวจร่างกายอีกรอบ ผมกลับไปที่บ้าน ไอ้แป้งมันก็ตื่นนอนแล้วละครับป้าบอก
“มึงเข้าไปคุยกับน้องมึงเถอะ”ไอ้เข็มมันบอก เพราะว่าตอนนี้ผมกับไอ้เข็มกลับมาด้วยกัน
“เข้าไปด้วยกันสิ”ผมบอกมันแล้วจับมือมันขึ้นมา
“ไม่ดีกว่านะ..พี่น้องกันคงอยากคุยส่วนตัว”ไอ้เข็มบอก ผมจับมือมันที่พันแผลมาดู
“กรูไม่อยากทิ้งมึงไว้ตรงนี้คนเดียว..เดี๋ยวเกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีกคนกรูจะอยู่ยังไง”ผมพูดแล้วยิ้มๆ
“มึงนี่นะ..หน้าสิวหน้าขวานยังมาทำเน่าอีก”ไอ้เข็มทำจมูกย่นใส่กัน แล้วเดินตามผมเข้ามาอย่างว่าง่าย
“พี่เป้..พี่เข็ม”ไอ้แป้งมันเห็นผมกับไอ้เข็มเดินเข้ามา ตอนแรกไอ้เข็มมันจะดึงมือออกนะครับ แต่ว่าผมจับไว้แน่น จนมันรั้งตัวเองไม่ให้เดินต่อ ผมเลยต้องปล่อยมือมัน ถึงยอมเดินเข้ามา
“เป็นไงบ้างเรา”ผมเข้าไปนั่งข้างๆ
“ก็ดีขึ้นแล้ว”ไอ้แป้งบอก
“เดี๋ยวไปตรวจร่างกายนะ”ผมบอกมันแล้วลูบหัว ไอ้แป้งพยักหน้า
“มือพี่เข็มไปโดนอะไรอะค่ะ”ไอ้แป้งมันถามด้วยความสงสัย ก่อนที่ไอ้เข็มมันจะชักมือหลบไว้ด้านหลัง แล้วยิ้ม
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”ไอ้เข็มมันคงไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
“เรื่องนั้นหรอค่ะ..”ไอ้แป้งมันพูด ผมก็พยักหน้าตอบแทน
“ขอบคุณนะค่ะ”ไอ้แป้งบอกแล้วยิ้มให้หน่อยๆอย่างเศร้าๆ ผมนั่งคุยกับไอ้แป้งอยู่นาน ถามกระทั้งเรื่องมันได้มีอะไรกับใครหรือยัง มันบอกยัง ผมก็เชื่อครับ เพราวะว่าเราให้ความเชื่อใจแก่มัน ผมก็คิดว่าผลตอบรับผมจะได้กลับมาคือไม่โกหก แป้งเล่าทุกอย่างให้ฟังอีกครั้งโดยที่ผมไม่ได้บอกว่าผมรู้อะไรมาจากเทนบ้าง สรุปว่าตรงกันทุกอย่าง ผมก็บอกแป้งแล้วว่าดำเนินคดีตามที่ตำรวจเค้าต้องทำ แป้งพยักหน้ารับ ก่อนที่ผมจะบอกให้แป้งโทรหาแม่กับพ่อ แล้วบอกว่าจะออกไปส่งไอ้เข็ม แล้วให้ป้าจุมาอยู่เป็นเพื่อนแป้งอีกรอบ แต่มันบอกว่าอยู่ได้ ผมก็ตามใจครับ เวลานี้มันคงอยากจะคิดอะไรเงียบๆคนเดียวมากกว่า ผมก็ไม่อยากบังคับ
...
มาต่อแบบง่วงๆ
ง่วงมากมายเลยอ่า
หิหิ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นละกำลังใจนะค่ะ พรุ่งนี้คนเขียนโดนเรียนอีกแล้ว ด้วยความสะใจยิ่ง
เอิ้กๆ รักคนอ่านทุกคนเลยน้า
จุ๊บๆทีนะค่ะ
บับบายค่ะ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2647233 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก