ตอนที่92 พิเศษ เป้กะเข็ม<แผนตัดใจ>
ผมเดินเข้าไปในห้องครัว ไอ้เข็มมันหันมามองหน้าผมครับ แล้วมันก็หันกลับ
“...ชั้นยังไม่รู้เลยถ้าไม่ใช่เธอ..จะรักใคร”
“ถ้าไม่ได้รักเธอ..จะมีใจเหลือให้ใครมั้ย..ให้เธอไปหมดแล้ว..ไม่เหลือหัวใจไว้ให้ใคร”ผมเดินร้องเพลง แล้วแกล้งไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นครับ มันก็แกะอาหารหันหลังให้ผมอยู่ แล้วผมก็ข้ามท่อนต่อไปเลยครับ
“อย่าไปจากชั้นได้มั้ย..ยิ่งเธอจะเดินไปจากชั้น ทุกๆอย่างที่ชั้นเคยครอบครอง ชั้นมอบมันให้เธอ”ผมร้องเนื้อนี้เสร็จก็เดินเข้าไปข้างหลังมันครับ เห็นเลยว่าไอ้เข็มมันหยุดชะงัก ผมยืนอยู่อย่างนั้นไม่ได้ทำอะไร
“ก็ชั้นต้องการเพียงแต่เธอ..อย่าไปจากชั้นได้มั้ย.เพียงเธออย่าเดินไปจากชั้น.”ผมร้องเพลงออกมาช้าๆ เบาๆ
“มีเพียงแต่เธอเท่านั้น..ที่ชั้นต้องการจนหมดใจ”ผมร้องจนแผ่วเสียงเบาลง
“กรูรักมึงนะ..”ผมบอกมันเบาๆ ต่างคนต่างเงียบครับ
ผมยืนนิ่ง นี่กรูทำอะไรลงไปอีกวะ เพราะว่าความบ้าของไอ้แมนทั้งนั้นเลยครับ ที่กระตุ้นผม ที่จริงผมก็ค่อนข้างหน้าด้านนะครับ ถ้าตอนจีบใคร แต่ทำไมกับไอ้เหี้ยเข็มนี่ผมกลัวมันก็ไม่รู้ครับ
ไอ้เข็มมันหันหน้ามาครับ มันมองหน้าผม ผมกับมันยืนจ้องหน้ากันอย่างกับปลากัด
“แต่กรูเป็นเพื่อนมึงนะ...แค่เพื่อน”ไอ้เข็มมันพูดออกมา ผมหน้าซีดไปทันทีครับ อึ้งแดกครับ
บอกรักไปคราวก่อนกรูก็อึ้งแดกไปทีแระ มีอึ้งแดกรอบสองอีกครับ
“กรูไม่ได้รักมึง”ไอ้เข็มมันพูด ทำเอากรูอึ้งแดกรอบสามครับ ไอ้เชี้ยแมนช่วยกรูด้วย
มันกำลังจะเดินออกไปครับ แต่ว่าผมรั้งแขนมันเอาไว้
“เดี๋ยวเข็ม”ผมเรียกมัน
“ทำไมเป็นกรูไม่ได้”ผมถามมัน สีหน้าจริงจัง เพราะว่ากรูเริ่มเครียด มันจะสะบัดแขนออกครับ
“ปล่อยกรูเหอะ”ไอ้เข็มมันบอก ผมยังจับแขนมันแน่น
“ไม่..กรูรักมึงนะ”ผมบอกมัน แล้วกระชากตัวมันเข้ามา แล้วกอดไว้ ไอ้เข็มมันดิ้น
“กรูบอกให้ปล่อย..”ไอ้เข็มมันขึ้นเสียง
“เข็ม..ทำไมวะ...ทำไม..”ผมพร่ำถามมัน ไอ้เข็มมันดิ้นอีก
“กรูพูดดีๆไม่รู้เรื่องใช่มั้ยไอ้เหี้ย”ไอ้เข็มมันตะคอกใส่ผม แล้วผลักผมออกอย่างแรงครับ ผมเซออกมานิดเดียว แล้วมองหน้ามัน
“เข็ม...”ผมเรียกมันอีกจะเดินเข้าไปจับมือมัน แต่กลับโดนนนนนนนน.............
ผลัก
ชกครับ พี่น้อง
หน้าผมหันทันทีไปตามแรงของหมัดไอ้เข็มครับ ผมก้มหน้าอยู่อย่างนั้นสักพัก เรียกสติกลับมาก่อนครับ แล้วหันกลับไปมองมัน ที่หน้าตาก็ เออ บอกอารมณ์ไม่ถูกอะครับ ไม่รู้มันโกรธ หรือว่ามันไม่รู้อะครับ ดูไม่ออก มันเดินหันหลังออกไป แล้วไอ้แมนก็วิ่งตาเหลือกมาเลยครับ
“เป็นเหี้ยไรกันวะ”ไอ้แมนถาม
ผมเงียบครับ ไอ้แมนคงเห็นเลือดนิดนึงตรงมุมปากผมนะครับ มันแตกข้างใน เลยเปื้อนปากออกมานิดเดียว
“ไอ้เหี้ยเข็มต่อยมึงหรอ”ไอ้แมนถาม ผมพยักหน้า
“ไม่ได้ผลแฮะ”ไอ้แมนมันพูด แล้วทำหน้าคิด เหมือนไม่ได้สำนึกผิดเลยครับ ไอ้เหี้ย แผนมึงทั้งนั้น รู้งี้กรูถามไอ้ข้าวก็ดีแล้ว ไม่น่าถามคนไร้สมองทางด้านความรักแบบมึงเลย ไอ้เชี้ย
ผมกับไอ้แมนเดินออกมานั่งกินเบียร์ต่อที่ระเบียง ไอ้เข็มมันเข้าไปในห้องยังไม่ออกมาเลยครับ
“เดี๋ยวคืนนี้กรูไปนอนห้องมึงนะ..เดี๋ยวกรูไปเก็บของก่อน”ผมบอกไอ้แมน มันพยักหน้างืดๆ เกากีตาร์ต่อไป
ผมเดินเข้ามาเก็บชุดนักศึกษาในห้อง สองชุด แล้วก็ชุดใส่นอนชุดเล่น หนังสือที่เรียน แล้วก็กระเป๋าตัง มือถือ ของใช้จำเป็น ใส่เป้ แล้วหยิบกุญแจรถเดินออกมาเอากระเป๋าวางไว้บนโซฟาครับ เดินไปนั่งกินต่อที่ระเบียง
“ไปเหอะมึง..กรูไม่อยากให้มันออกมาแล้วเจอกรู”ผมบอกมัน ผมเดินออกไปรอหน้าห้อง ไอ้แมนมันตะโกนบอกไอ้เข็มข้างในว่ากลับแล้วนะ คราวนี้ผมเลือกที่จะไม่เขียนโน้ตบอกมันว่าไปไหนครับ แต่มันก็คงรู้ว่าผมไปกับไอ้แมน
“มันทำไรมึงบ้างวะ..แล้วมึงไปทำไรมันบ้าง”ไอ้แมนมันถาม ตอนนี้ผมกลับมาคอนโดไอ้แมนอีกรอบแล้วครับ สรุปว่าแผนหน้าด้านชิวของไอ้แมนมันล้มเหลวสำหรับผมกับไอ้เข็ม ผมขับรถตามไอ้แมนมาครับ เพราะว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้าไม่อยากให้มันลำบากไปส่งนะครับ
“กรูก็แค่บอกรักมันแล้วดึงมันเข้ามากอด..แล้วมันบอกให้ปล่อยกรูก็ไม่ปล่อย”ผมบอกมัน
“แล้วมันโมโห.มันก็เลยผลักกรูแล้วก็ชกกรู”ผมเล่า แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา
“อ่าว..ทำไมมึงไม่สู้วะ”นั่นครับ ไอ้เหี้ยนี่ สมองควายมากๆครับ
“ไอ้สัด..มึงจะให้กรูชกคนที่กรูรักรึไง..แต่ถึงไม่ใช่คนรัก..มันก็เพื่อนนะโว้ย..เป็นมึงๆจะชกรึไง”ผมบอกมัน มันทำหน้างง
“เออ..จริงวะ..ลืมคิด”ครับ นี่แหละครับ ไอ้แมน กรูงงกว่ามึงอีก ว่ากรูไปคบมึงได้ไงเนี้ย
“เอาไงต่อละทีนี้”ผมพูด เหมือนไม่ต้องการคำตอบ แต่เสือกได้คำตอบครับ
“เอางี้ดิ..”ไอ้แมนทำหน้าทำตา แบบเด็กคิดแผนออก
“ไม่ต้องเลยมึง..เมื่อกี้แผนหน้าด้านชิวของมึง..ทำกรูโดนต่อยมาเนี้ย”ผมชี้ที่มุมปากมันลูบหัวปอยๆครับ
“โห..นั่นผิดผลาดทางเทคนิคนิดหน่อย..อย่าเพิ่งใจร้อนดิวะ”ไอ้แมนตอบ
“สัด..กรูคงจะเชื่อมึงได้อีกหรอก..มันพูดกรอกเต็มสองหูกรูเลยเมื่อกี้ว่ากรูไม่ได้รักมึง”ผมบอกไอ้แมน ไอ้แมนเงียบสักพัก
“งั้นก็..เลิกดิวะ..ง่ายจะตาย”ครับ คนไม่เคยรักใครอย่างมัน พูดง่ายมากครับ ง่ายมากๆ ง่ายมากไปสำหรับผม แต่มันก็คงจะดีนี่หน่า
“เลิกได้ง่ายๆกรูคงไม่มานั่งเครียดหรอก..แม่ง”ผมบอกมัน
“อ่าว..แล้วให้ทำไงวะ..มันไม่ได้รักมึง..คนไม่ได้รักมึงจะไปทำให้มันรักได้ยังไง”นั่นครับ ไอ้แมนมันพูดแทงใจดำผมมากเลยครับ ผมเงียบ ไม่ตอบ
นึกซ้ำไปซ้ำมากับประโยคเมื่อกี้ คนไม่ได้รัก จะไปรักได้ยังไง
“จริงหรอวะ..มันไม่มีทางมารักกรูจริงๆหรอวะ”ผมหันไปถามไอ้แมน
“เออ....คือกรู”ไอ้แมนมันทำหน้าแบบสำนึกผิด
“เอาน่า..มึงอย่าเพิ่งคิดมากดิ.คืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่..ขอกรูใช้สมองหน่อย..เดี๋ยวพรุ่งนี้กรูคิดแผนใหม่ออกเลย”ไอ้แมนมันพูด แล้วเดินไปโทรศัพท์สั่งอาหารเย็นมากินครับ สบายใจจริงๆครับมัน ผมนอนสูบบุหรี่แก้เครียดอยู่บนโซฟา
“เป็นไงบ้างวะ”ไอ้ข้าวมันโทรมาหาผมนะครับ
“โดนไอ้เข็มต่อยมาเมื่อกี้..แผนไอ้แมนล้วนๆ”ผมแกล้งโยนความผิดให้ไอ้แมนที่นั่งหน้าเหวออยู่ครับ มันกลัวโดนไอ้ข้าวด่าครับ พวกผมล้วนก็เกรงใจไอ้ข้าวหมดแหละครับ
“อ่าว..มันไปคิดไรเหี้ยๆอีกละ”ไอ้ข้าวมันถาม
“ก็มันบอกว่า..ให้กรูใช้แผนหน้าด้านชิวกับไอ้เข็มอะดิ”ผมเล่า
“หน้าด้านชิว..แผนเหี้ยไรวะ”ไอ้ข้าวถาม ผมก็เล่าให้มันฟัง ก่อนที่จะจบลงด้วยคือการตอนนี้ผมมานอนอยู่บ้านไอ้เข็มแล้วครับ
“เดี๋ยวกรูโทรหาไอ้เข็มก่อนนะ..เดี๋ยวโทรกลับมา”ไอ้ข้าวบอก แล้วตัดสายไปครับ
สักประมาณยี่สิบนาที ไอ้ข้าวก็โทรมาครับ
“เป็นไงบ้างวะ”ผมรีบนั่งแล้วถามมัน อย่างตื่นเต้นครับ
“มันก็นอนอยู่บ้านแหละ..กรูถามมันแล้วเรื่องมึง มันก็งงๆนิดหน่อยว่ากรูรู้ได้ยังไง..กรูเล่าให้มันฟังหมดแล้ว....มันไม่ค่อยตอบอะไรกรูเลย..มันบอกแค่ว่ามึงกับมันเป็นเพื่อนกันนะ..จะให้รักกันได้ยังไง”ไอ้ข้าวบอกผม ผมเงียบนิ่งไปสักพัก
“แต่กรูรักมันนะข้าว”ผมบอกไอ้ข้าว
“อืม..กรูรู้ไง..กรูเลยจะถามว่าในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้วมึงจะเอายังไงต่อ”ไอ้ข้าวมันถามผม
“กรูไม่รู้”ผมบอกมัน ผมกับไอ้ข้าวเงียบไปสักประมาณหน้านาที เหมือนไอ้ข้าวมันก็คงเครียดเหมือนกันครับ
“นี่ๆ..กรูนึกแผนใหม่ได้เมื่อกี้..”ไอ้แมนมันวิ่งแจ่นมาครับ
“พอเลยไอ้แมน..แผนมึงทีไร..แม่งซวยทุกที”ผมบอกมัน
“เฮ้ย..แผนนี้ดีนะโว้ย..ได้ผลชัวร์..เชื่อกรูดิ”ไอ้แมนมันทำหน้า
“ชื่อแผนตัดใจ”ไอ้แมนมันบอกแล้วนั่งลง แล้วก็มีคนมากดกริ่งครับ มาส่งอาหาร ไอ้แมนมันเลยเดินไปเอา
“แผนตัดใจแผนเหี้ยไรของมันอีกวะ”ไอ้ข้าวพูดมาในโทรศัพท์
“หึ.มันบ้า.กรูก็ไม่รู้ไปเชื่อแผนมันได้ไง”ผมหัวเราะแล้วบอกไอ้ข้าว
“ก็มึงเพี้ยนไง..สัด”ไอ้ข้าวพูดแล้วหัวเราะบ้างครับ
“เฮ้อ..คิดเหี้ยไรไม่ออกเลยวะ..เดี๋ยวกรูโทรหาใหม่ละกันนะ”ไอ้ข้าวมันถอนหายใจแล้วบอกผม
“เออ..ได้ๆ..”ผมบอกมัน
“ไม่ต้องคิดมากนะมึง..มีไรโทรมาละกัน”ไอ้ข้าวบอก
“อืม.ขอบใจมากวะ”ผมบอกมัน
“เออ..บาย”ไอ้ข้าวบอกแล้ววางโทรศัพท์ไป ไอ้แมนเข้าไปจัดอาหารในครัว แล้วเดินเอามาวางไว้ตรงโซฟา หยิบเบียร์ออกมาสองขวด
“ของใครของมันรินเอาเอง”ไอ้แมนพูด ดูมันครับ
“ขวดเดียวพอนะมึงวันนี้..พรุ่งนี้มีเรียน”ครับ มันก็ยังมีสติยับยั้ง แต่ไอ้ทั้งวันที่มึงแดกมาอะไอ้แมนเอ้ย
“เออ..แล้วแผนตัดใจของมึงนี่อะไรวะ”ผมก็อยากรู้อีกครับ
“ก็ไม่รู้วะ..คิดชื่อแผนได้แต่คิดเรื่องไม่ออก”ไอ้แมนมันพูดแล้วยิ้ม นี่กรูคุยกับคนบ้าอยู่รึป่าวเนี้ย สาวๆที่ชอบมึงเนี้ย เค้าจะรู้มั้ยว่ามึงเป็นแบบนี้ กรูละสงสารพวกเค้าจริงๆ
“เอางี้ดิ..มึงก็แกล้งเลิกรักมันดิ.....เดี๋ยวมันก็กลับมาหามึงเอง”เหอะๆ มันพูดง่ายมากเลยครับ พูดง้ายง่าย
“ไอ้สาด..มันบอกอยู่ว่ามันไม่ได้รักกรู..เหี้ยนี่นิ”ผมด่ามัน
“อ่าว..เออ..จริงวะ..ลืม”โอ้ย..ปวดประสาทครับ ปวดมาก แม่ง กรูไปนอนโรงแรมดีมั้ยเนี้ย
“แต่กรูว่านะ..ง่ายสุด”ไอ้แมนมันพูด
“อะไรวะ..”ผมถามมัน แล้วตักอาหารเข้าปาก
“ตัดใจซะ..ง่ายสุด”ไอ้แมนพูดออกมาไม่ได้รู้เลยว่ากรูจะคิดมากกว่าเดิน
“มึงนี่นะ..กรูเลือกถูกเลือกผิดเนี้ยมานอนกับมึง..กรูไปนอนกับหมาข้างทางมันยังนอนฟังกรูได้กรูว่ายังรู้สึกดีกว่าเลย”ผมบอกมัน
“อ่าว..ไหงพูดหมาๆงี้วะ..แม่ง..”ไอ้แมนมันพูดแล้วยิ้ม
“เออ..กรูจะพูดงี้แหละ..สัดเอ้ย..ถ้ามันเลิกรักง่ายๆ..กรูจะทนมาทำไมตั้งสามปีกว่าวะ”ผมด่ามัน
“เออจริงวะ...แต่ก็จริงไง.ตั้งสามปีกว่ามันยังไม่รักมึงเลย..มึงจะทนหาเตี่ยมึงหรอไอ้เป้”ไอ้แมนมันว่าผมครับ นั่นครับ ทำให้กรูคิดอีกครับ คิดอีก
“เดี๋ยวกรูหาเด็กใหม่ให้..เด็กคณะนิเทศม.กรูนะ..แจ่มๆทั้งนั้น..ขนาดกรูไม่ชอบผู้ชายนะ..โห.เห็นแล้วมันน่ามากเลยมึง”ไอ้แมนพูดไป ทำหน้าหื่นไปครับ
ผมนั่งเงียบ เอาไงดีวะกรู หรือว่าจะตัดใจดี ไม่ได้หรอก กรูรักมัน กรูรักมันจริงๆนะ มึงก็รักมันต่อไปสิ ใครบอกให้มึงเลิกรักมัน มึงแค่หาคนที่เค้ารักมึง มาทำให้มึงมีความสุขแค่นั้นเอง อย่าคิดมากดิวะ ถึงมึงมีคนอื่น มันก็ไม่ได้มาสนใจมึงหรอก ผมคิดกลับไปกลับมา จนแล้วจนรอดก็คิดไม่ออกครับ
ผมกับไอ้แมน ก็นอกบ้าง เรียนบ้างแหละครับ ผมนอนห้องมันสองวันแล้ว วันนี้ผมจะกลับไปที่ห้องผมสักหน่อย ผมเลยโทรบอกไอ้แมน ว่าจะกลับไปเอาของเดี๋ยวกลับไปที่ห้อง มันก็รับทราบแล้วครับ ก่อนกลับผมแวะร้านเค้กก่อนครับ
ผมยืนดูอยู่นานว่าเอาแบบไหนดี เพราะว่าผมชอบกินเค้กมากๆอะ ไอ้เข็มก็ชอบมากๆด้วยเหมือนกันครับ เลยอยู่ด้วยกันได้ไงครับ ซื้อก็ซื้อด้วยกันนะครับแต่ก่อนะ ผมเห็นมูสเค้กช๊อกโกแลต
“เอาชิ้นนี้ครับ..”ผมชี้ไปที่มูสเค้กช๊อกโกแลต ปอนด์ใหญ่ทำเอาสาวๆที่ยืนเลือกอยู่หันมามองครับ
“แล้วก็ชิ้นนี้ด้วยครับ”ผมชี้ไปที่สตอร์เบอร์รี่ชีสเค้ก ปอนด์โตข้างๆ
“ไม่ครับ..เอาทั้งปอนด์เลยครับ”พนักงายขายทำท่าจะตักออก แต่ผมต้องทักไว้ก่อนครับ สาวๆนี่ยืนมองผมงงๆ จะงงไรวะ กรูมาซื้อเค้ก กรูไม่ได้มาซื้อแผ่นโป้สักหน่อย กรูเป็นผู้ชาย กินเค้กผิดรึไงวะ
“แต่งหน้าเค้กมั้ยค่ะ”พนักงานขายถามผม เค้าคงคิดว่าผมเอาไปงานวันเกิดนะครับ ป่าวครับ กรูเอาไปกินเอง
“อ่อ..ไม่ครับ..”ผมตอบแล้วยิ้ม หันไปมองผู้หญิงข้างๆ สองสามคน ยืนยิ้ม ผมรู้ครับว่ายิ้มอะไร เธอไม่ได้ยิ้มเรื่องเค้กที่เธอกำลังเลือกอยู่หรอกครับ แต่ยิ้มผมมากกว่า กรูทำไรผิดวะ มองดูซิบตัวเองก็รูดนะ
“ทั้งหมดหนึ่งพันสองร้อยห้าสิบบาทค่ะ”พนักงานในร้านตรงเคาร์เตอร์ข้างๆคิดเงิน
“รับเทียนเพิ่มมั้ยค่ะ”พนักงานถาม กรูไม่ได้เอาไงงานวันเกิด จะให้กรูเอาไปจุดทำซากไรละวะ
“ฟรีหรอกครับ”ผมเลยกวนตีนกลับไป แต่ยิ้มเหมือนหยอกเล่นมากกว่านะครับ
พนักงานยิ้มให้ผมแล้วบอกว่าไม่ค่ะ เออ วันหลังถ้าเค้าจะเอาเค้าก็สั่งเองแหละ ถามอยู่ได้ ผมหยิบเค้กแล้วเดินออกมาขึ้นรถ
ขับรถออกไปถึงคอนโด ห้องผมกับไอ้เข็ม เปิดประตูเข้าไปมันอยู่ในห้องครับ นอนอยู่ตรงโซฟา มันหันมามองผม แล้วมันก็หันกลับไป ผมเดินเข้าไปในครัว ไม่ได้ทักมัน เพราะว่าไม่กล้าทักแล้วครับ คราวนี้คงกลับมาเป็นเหมือนเดิมยากกว่าคราวก่อนๆ ทั้งที่คราวก่อนๆบอกว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมันยังไม่เหมือนเดิมเลยครับ คราวนี้ไม่อึดอัดไปกว่าเดิมหรอครับ ผมเดินเข้าไปเก็บของในห้อง แล้วเดินเอาเค้กไปไว้ในครัว ผมตัดเค้กแบ่งครึ่งออกเป็นสองส่วน ทั้งสองชิ้น แล้วเอาสตอร์เบอร์รี่ใส่ไว้ที่จาน แล้วเอาอีกครึ่งของมูสช๊อกโกแลตมาใส่ในกล่อง แล้วเอาสตอร์เบอร์รี่ชีสเค้กที่อยู่ในจาน ไปใส่ไว้ในกล่อง กลายเป็นว่าแต่ละกล่อง มีเค้กอย่างละครึ่งครับ ผมเอาอีกกล่องใส่ตู้เย็น แล้วเขียนโน้ตติดตู้เย็นไว้ว่า
“ซื้อมาฝาก..”ผมเขียนแค่นี้ แล้วเดินเข้าไปเก็บเสื้อผ้าในห้อง กับหนังสือเรียนอีก ผมเดินออกมา ไอ้เข็มมันนอนที่โซฟาแต่มันไม่ได้หันมามองหน้าผมครับ จนผมเดินออกไปนอกห้อง แล้วยืนอยู่หน้าห้องสักพัก ทำไมเมื่อกี้กรูกดดันจังวะ ผมยืนเศร้าอยู่อย่างนั้น มันคงไม่ได้รักจริงๆแหละ ไม่งั้นไม่เป็นถึงขนาดนี้หรอก ทำไมกรูต้องเป็นคนเจอสภาพแบบนี้ด้วยวะ ผมคิดในใจ พร้อมกับด่าทอตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นลิฟไป
ขับรถกลับมาห้องไอ้แมน ที่นั่งเล่นกีตาร์อยู่ตรงระเบียง
“เป็นไงบ้างวะ”ไอ้แมนตะโกนถามผมเอาเค้กไปใส่ตู้เย็น แล้วค่อนเดินออกมาตอบคำถามมัน
“ห้องกรูน่ากลัวมากเหมือนไม่ใช่ห้องกรู”ผมตอบ
“มันอยู่หรอวะ”ไอ้แมนถามอีก
“เออดิวะ..”ผมตอบมันแล้วลงไปนั่งเก้าอี้ที่ระเบียงอีกตัว
มันยื่นกีตาร์ให้ผมเล่น
ผมนั่งเล่นกีตาร์กับไอ้แมนอยู่สักพัก ก่อนที่ผมสองคนจะตัดสินใจออกไปหาอะไรกินกันข้างนอกครับ
ผมก็เลือกร้านก็ร้านเดิมที่ไปกินกับไอ้ข้าวนั่นแหละครับ เพราะว่าชอบมากจริงๆครับ
ไอ้แมนก็คงชอบด้วยเช่นกันแหละครับ เพราะว่ามันก็ไม่ได้บ่นอะไร แถมชมอาหารรสชาติดีตลอดไม่ขาดปากครับ วันนี้ไม่เจอพี่เม่นแฮะ ผมคิดในใจ
ตื้ด....ๆ.....ๆ....ๆ
โทรศัพท์ผมสั่น ผมหยิบมาดู “ไอ้ข้าว”ผมรับทันที
“ว่าไงวะ..”ผมถาม
“ว่าไงเหี้ยไรละ..มึงอยู่ไหนวะ..ไอ้เข็มแม่งเมาเป็นหมาอยู่ห้องเนี้ย”ไอ้ข้าวพูด
“อ่าว..ก็อยู่กับไอ้แมนดิ..แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันเมาเป็นหมา”ผมตกใจนิดหน่อยเมื่อได้ยินว่าไอ้เข็มมันเมาอีกแล้วครับ
“กรูมาหามึง..แม่งเป็นห่วงทั้งมึงทั้งมัน..แต่มาไม่เจอมึง..เจอแต่มันนั่งแดกเหล้าอยู่คนเดียว..ไม่รู้มันแดกลงไปได้ไงตั้งหลายขวด..กรูละเชื่อมันเลย”ไอ้ข้าวพูดไปบ่นไปครับ
“แล้วมันเป็นไงบ้างวะ”ผมถาม ไม่รู้ครับ อยากไปก็อยากไป แต่ถ้าผมไปแล้วจะมีไรดีขึ้นมาละครับ
“นอนไปแล้วกรูกับไอ้ตาร์พามันเข้าไปในห้อง..นี่มึงจะไม่มาดูมันหน่อยหรอวะ”ไอ้ข้าวถามผม
“มึงคิดว่ากรูควรจะไปมั้ยละ”ผมถามมันกลับ
“มึงคิดเองเหอะ..กรูตัดสินใจให้มึงไม่ได้หรอก..”ไอ้ข้าวมันพูด ผมเงียบไป
“อืม..ขอบใจมึงมาก..แล้วนี่มึงจะกลับแล้วรึยัง”ผมกลับเปลี่ยนเป็นคำถามเกี่ยวกับไอ้ข้าวแทน
“ยังวะ...คงรอดูมันก่อน..”ไอ้ข้าวบอกผม
“อืม...”ผมตอบ
“ถ้ามาก็โทรมาบอกแล้วกัน”ไอ้ข้าวมันตัดบท
“อืม...จะกินอะไรรึป่าวเดี๋ยวซื้อไปให้..กรูอยู่ร้านพี่เม่นเนี้ย”ผมบอกมัน กลายเป็นว่าผมตัดสินปากไปแล้ว แต่ใจยังไม่ได้คิดเลย
“อืม..เอามาก็ดี..นี่มีแต่ขนม..กรูหิวจะตายแระ”ไอ้ข้าวมันบ่น
“เออๆ..เดี๋ยวกรูไป”ผมบอกก่อนที่จะวางไปครับ
ผมเล่าเรื่องให้ไอ้แมนฟัง มันก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ ก่อนที่ผมจะสั่งอาหารอีกสี่ห้าอย่าง ให้ไอ้ข้าวครับ
นั่งฟังเพลง แล้วก็จิบเบียร์ไป เศร้าดีครับ เศร้าดีจริงๆ เมื่อไหร่กรูจะผ่านช่วงวิกฤตชีวิตความรักกรูไปเนี้ย
ผมกับไอ้แมนรออาหารที่สั่ง ก่อนที่จะเช็คบิล แล้วก็มีส่วนลดด้วยแหละครับ นั่นคือความจริง เอิ้กๆ
ผมขับรถมากับไอ้แมน มาที่คอนโดผมเองครับ ขึ้นไปก็เปิดต้องกดกริ่งครับ เพราะว่าไม่ได้เอากุญแจห้องมา ไอ้ข้าวเดินมาเปิดทันที
“อะ...”ผมยื่นกับข้าวให้ไอ้ข้าวครับ ไอ้ข้าวเดินเข้าไปในครัว แล้วพี่ตาร์ก็เดินตามเข้าไป จะติดกันไปไหนคู่นี้
ไอ้แมนเดินไปนั่งที่ริมระเบียง แล้วเปิดเครื่องไล่ยุงครับ ผมนั่งอยู่ตรงโซฟาหน้าห้องนอนไอ้เข็ม
“มันอยู่ในห้องหรอวะ”ผมถามไอ้ข้าวที่เดินออกมานั่งข้างๆผม
“อืม..”ไอ้ข้าวตอบ
“มึง...กรูจะตัดใจดีมั้ยวะ”ผมถามไอ้ข้าว ไอ้ข้าวหันมามองหน้าผมในทันที
“คิดดีแล้วหรอวะ”ไอ้ข้าวมันถามผม เหมือนกับมันคงไม่สามารถตัดสินใจแทนผมได้ เลยให้ผมตัดสินใจแทน
“กรูไม่รู้หรอก..แต่นี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว”ผมบอกมัน แล้วกำมือสองมือแน่นเข้าหากัน
ไอ้ข้าวมันถอยหายใจทางจมูกตัวเอง เหมือนเหนื่อยๆ
“มันเรื่องของคนสองคนกรูตัดสินใจให้ไม่ได้หรอก..มึงต้องเลือกที่จะตัดสินใจด้วยตนเองวะ..มึงคิดว่าสิ่งไหนดีที่สุดก็ทำไป”ไอ้ข้าวพูดแล้วจับมือผมเบาๆ แล้วเดินออกไปที่ระเบียง ผมนั่งคิดอยู่คนเดียว แล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องไอ้เข็มไปเบาๆครับ แล้วปิดประตูเบาๆ ไอ้เข็มนอนอยู่บนเตียง ใส่แต่กางเกงผ้าขายาวตัวเดียว
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เบาๆ เพราะว่ากลัวมันจะตื่น ผมยืนมองหน้ามันอยู่อย่างนั้น ผมนั่งลงบนเตียงช้าๆ เบาๆ รักษาความเงียบเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ผมเอื้อมมือกล้าๆกลัวๆ ที่จะไปลูบหน้ามัน หน้านี้ ปากคู่นี้ กี่ครั้งแล้วที่เคยจูบ เคยหอม แบบที่คนข้างหน้านี่คิดว่าเพื่อน มากกว่าแฟน แต่แล้วก็ต้องหยุดความสัมพันธ์แบบนั้นด้วยคำพูดประโยคเดียวของเรา ผมจับหน้าเข็มเบาๆ แล้วเลื่อนมือไปแตะที่ริมฝีปาก ลูบเบาๆ จนเจ้าตัวกระดิกตัว ทำเอาผมต้องชักมือกลับ
ผมนั่งนิ่งอยู่สักพัก แล้วก้มหน้าลงไป ใกล้หน้าไอ้เข็มให้มากขึ้น มากขึ้น จนจะติดกันแล้วครับ ลมหายใจกระทบกัน จนริมฝีปากผม แตะที่ริมฝีปากมัน เบาๆ ผมถอนริมฝีปากออก แต่ยังมองหน้าไอ้เข็มอยู่ใกล้ๆ
แต่แล้ว พระเจ้าไม่เข้าข้าง มันกลับลืมตาขึ้นมาครับ ผมชะงักอยู่อย่างนั้น จนโดนไอ้เข็มมันผลักตัวผมออก แล้วลุกขึ้น
“มึงทำเหี้ยไร”มันด่าผมแล้วหน้าโมโหเริ่มออก
“คือ..กรูขอโทษ”ผมบอกมัน หน้าสำนึกผิดแสดงออกไปให้มันรับรู้
“ออกไปซะ”มันไล่ผม อีกแล้วครับ เสียงคราวนี้เรียบเฉย เหมือนมันกำลังระงับอารมณ์อยู่
“เข็ม..มึงคุยกับกรูให้รู้เรื่องก่อนได้มั้ย”ผมบอกมัน แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้แต่มันกลับถอยออก ทำให้ผมเจ็บแปล๊บมากๆเลยครับ ผมนิ่งสักพัก
“มึงเกลียดกรูมากขนาดนั้นเลยหรอ”ผมถามมัน เสียงแผ่วเบา ไม่อยากได้ยินคำตอบจากปากมันเลยครับ
มันเงียบไม่ตอบ
“เข็ม...”ผมเรียกชื่อมัน แล้วจะเอื้อมมือไปจับมือมัน แต่มันกลับหลบมือออกครับ
“ออกไปซะ..กรูบอกให้ออกไปไง...มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”ไอ้เข็มมันเริ่มขึ้นเสียง ผมมองหน้ามัน
“ถ้ามึงไม่ออก.....ได้เดี๋ยวกรูออกเอง”ไอ้เข็มมันลุกขึ้น แล้วไปเปิดตู้เสื้อผ้า ผมรีบเดินตามไปแล้วจับแขนมัน ให้หยุด
“เข็มๆ..กรูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น..เข็ม...กรูขอโทษนะ”ผมพร่ำพูดต่างๆนาๆ ไอ้เข็มมันผลักผมออก
“งั้นมึงก็ไปสิ.ไปจากชีวิตกรูซะ”มันหันมาด่าผม แล้วมองหน้าผม ผมน้ำตาเริ่มคลอ
“มึงไปจากชีวิตกรูซะ”คำพูดมันสะท้อนอยู่ในหัว
“แต่กรูรักมึงนะเข็ม”ผมพูด เสียงเครือ
“แต่มึงเป็นเพื่อนกรูนะ..มึงต้องให้กรูทำยังไง..ต้องให้กรูทำยังไง”ไอ้เข็มมันพูด ไประงับอารมณ์มันไปครับ แล้วหันไปมองอีกทาง
ผมยืนนิ่ง
“งั้นกรูจะไปเองก็ได้...มึงอยู่นี่แหละนะ..กรูจะไปเอง....เดี๋ยวกรูจะย้ายออกเองนะ..มึงไม่ต้องห่วงหรอก”ผมพูด
“เดี๋ยวให้กรูหาห้องได้ก่อนนะ..แล้วเดี๋ยวกรูจะมาย้ายของนะ”ผมพูดด้วยเสียงจริงจัง
ไอ้เข็มมันยืนเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ผมก็ได้แต่ยืนนิ่ง ต่างคนต่างยืนอยู่แบบนั้น
“มึงสบายใจเถอะนะ..กรูจะไม่มายุ่งกับมึงอีก...เพื่อน”ผมพูด แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ไอ้ข้าว ไอ้แมน พี่ตาร์ที่ยืนรออยู่หน้าห้องครับ
“กลับห้องเถอะไอ้แมน”ผมบอกมัน ไอ้แมนรีบเดินตามออกมา ไอ้ข้าวรีบเดินเข้าไปในห้องไอ้เข็มครับ ผมเดินออกมาไม่เหลียวหลังกลับไปอีกครั้ง เพราะมันจะทำให้ผมเจ็บ
ใช่สิ
มันคงไม่เจ็บไปมากกว่านี้แล้วแหละ
...
มาต่อรอบดึกมากๆ
กะว่าจะเอาให้เข็มเป้สักสองสามตอนจบแต่กลายเป็นว่าหลายตอนแล้วเนี้ย
ชักขี้เกียจแล้วนะ
หิหิ
คอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะค่ะ
รักคนอ่านทุกคนค่ะ
จุ๊บๆ
ฝันดีนะค่ะ
พรุ่งนี้ได้ข่าวว่าหวยออก
ใครฝันเป็นหวยกริ๊งกร๊างมาบอกกันบ้างนะค่ะ
ไปแระค่ะ
จุ๊บๆอีกที
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2648617 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก