ตอนที่80 พิเศษ ปานกะแสบ<งอน น้อยใจ>
“แล้วจะไปไหน”ผมถามพี่แสบหลังจากที่รอพี่แสบซ้อมเสร็จ
“บ้านกรู”พี่แสบบอก แล้วเอาผ้าขนหนูเช็ดหัวที่เปียกอยู่ พี่แสบซ้อมเสร็จก็อาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนปกติแล้ว
“อืม.....”ผมก็รับรู้แล้วแหละครับ พี่แสบขับรถมอไซด์คันเก่งออกมาแล้วพาผมไปที่บ้าน พอถึงบ้านก็หาไรกินกันด้วยอาการหิวโหยเลยทันทีครับ แต่พี่ทำนะครับ เหอะๆ ผมทำไม่เป็นอะ นั่งรอดูโทรทัศน์อยู่ตรงห้องรับแขก
“เสร็จแล้ว...ลุก”พี่แสบถาดออกมาครับ ผมก็ลุกขึ้นดู มีแกงจืดวุ้นเส้น กับไข่เจียวใส่หัวหอม
“โห..น่ากินอะ..แกงจืดใส่ปลาหมึกด้วย”ผมพูดแล้วหยิบจานออกมาแล้วตักข้าวจากหม้อข้าวที่พี่แสบถือมาเมื่อกี้
“น่ากินสิ..มึงไม่ได้ทำเองนิ”พี่แสบพูดแล้วเอามือมาเขกหัวผม
“ไรอะ..ทำไม่เป็นนี่หว่า”ผมลูบหัวปอยๆเลยครับ
ผมนั่งกินข้าวกับพี่แสบไป แย่งกันกินไปครับ แม่ง ไม่ยอมผมเลยอะ
ผมกับพี่แสบเงียบแล้วจ้องหน้ากัน เพราะว่าเหลือปลาหมึกตัวใหญ่ตัวสุดท้าย ผมหยิบอาวุธได้ก็รีบตักลงไปที่ถ้วยใบใหญ่ทันที แต่พี่แสบแม่ง ไม่ยอมลดละครับ มันยิ้มเจ้าเล่ห์ แถมเอาช้อนตัวเองมากันช้อนผมด้วยกัน ตีกันอยู่ถ้วยใบใหญ่นั้นแหละครับ
“พี่แสบ..ปานจะกิน”ผมพูดแต่สติอยู่ที่ช้อนไม่ลดละ
“กรูก็จะกิน”พี่แสบก็ไม่ยอมครับพูดไปหัวเราะไปอีกต่างหาก พี่แสบบ้า
“เออ..ไม่กินแล้ว..อยากกินๆก็กินไปคนเดียวเลย”ผมเริ่มเหนื่อย เลยวางช้อนไว้ที่จานข้าวตัวเองแล้วหันไปมองโทรทัศน์ด้วยอาการงอน
แต่พี่แสบก็ยังหัวเราะ แล้วตักปลาหมึกของตัวเองไปไว้ที่จากข้าวตัวเองครับ เงียบประมาณสามนาที ผมหันกลับมามองที่จากข้าวตัวเองก็พบว่า ปลากหมึกตัวใหญ่ที่มันยัดไส้นะ ถูกตัดออกเป็นส่วนๆแล้วทุกส่วนก็อยู่ครบครับ ผมหันไปมองหน้าพี่แสบที่กินแต่ไข่เจียวกับวุ้นเส้นของแกงจืด
“ขอบคุณสักคำเป็นมั้ย..”พี่แสบพูดเมื่อเห็นผมงงๆ จ้องหน้าพี่แก
“ไร..ใครใช้ละ..จำเป็นหรอ”ผมพูด แต่ว่าก็ตักปลาหมึกใส่ปาก พี่แสบเลยตบหัวผมเข้าให้เบาๆ
“มึงนี่นะ...”พี่แสบพูดแต่ก็กินต่อครับ
“อะ....ให้..ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ..พอดีมันเหลือ”ผมตักปลาหมึกไปที่จานพี่แสบครึ่งนึง พี่แสบหันมามองหน้าแล้วหัวเราะ
“ทำไมมึงชอบปากดีวะ..”พี่แสบพูดแล้วตักปลาหมึกเข้าปาก
“ไรใครปากดี..พี่แสบนั่นแหละชอบปากดี”ผมเถียง
“นะเห็นมั้ย.เถียงคำไม่ตกฟาก”พี่แสบบ่น แล้วก็บ่นต่อ เถียงต่อกันยาวครับ
ตื้ด ๆ ๆ ๆ ๆ ผมหันไปที่เครื่อง พบว่าเป็นเครื่องของพี่แสบครับ ผมก็หยิบจากบนกระเป๋ามาให้พี่แสบที่กำลังเก็บถ้วยอยู่
“เออว่าไงวะ”พี่แสบรับโทรศัพท์
“ใครบอกมึง...”พี่แสบพูด
“เมื่อวานกรูก็เพิ่งไปเฝ้ามา..แล้วนี่เข้าโรงพยาบาลเลยหรอวะ..เป็นไรมากรึป่าว..อืม แค่ตรวจร่างกายเฉยๆหรอกรูตกใจหมด”พี่แสบพูดอีก คุยกับใครอะ สงสัยเรื่องพี่แยมแน่ๆเลย
“เออ..งั้นมึงรอที่โรงพยาบาลแล้วกันเดี๋ยวกรูไป”พี่แสบพูดอีก ไปอะไร ไปไหน ไม่ให้ไป ผมคิดในใจ
“อืมๆ..สักพัก..เดี๋ยวถึงแล้วโทรหา...เออๆ..โอเค บาย”พี่แสบก็วางโทรศัพท์ไปแล้วเดินไปที่ห้องครัว ซึ่งผมนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา
“เดี๋ยวจะไปโรงพยาบาลแป๊บนึงนะ..เดี๋ยวมา”พี่แสบเดินมานั่งข้างๆแล้วพูดขึ้น
“ไปทำไม”ผมถามเสียงเรียบ แต่ตามองที่โทรทัศน์ทำท่าไปงั้นเองครับ เออ เดียวโมโห
“แยมนอนอยู่โรงพยาบาล...จะไปเยี่ยมหน่อย..”พี่แสบพูด
“ทำไมต้องเยี่ยม”ผมพูดอีก
“อ่าว..เพื่อนกันไปเยี่ยมไม่ได้รึไงวะ”พี่แสบหันมามองที่ผม
“ปานไม่ให้ไป”ผมบอกพี่แสบแล้วหันไปมองหน้าพี่แสบทันที
พี่แสบถอนหายใจแล้วหันกลับไปมองที่โทรทัศน์เหมือนระงับอารมณ์
“เมื่อกี้ไอ้ข้าวมันโทรมาบอกเอง..แล้วก็ไม่ได้ไปคนเดียวด้วย..ไอ้ข้าวกับไอ้ป๊อดก็อยู่”พี่แสบพูด
“ก็แล้วไง...ปานไม่ให้ไปคือไม่ให้ไป”ผมบอก เสียงเรียบ
“ปาน..มึงอย่ามาไร้เหตุผลได้มั้ยวะ..งั้นมึงรออยู่นี่นะเดี๋ยวกรูกลับมา”พี่แสบพูดขึ้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ
“งั้นปานก็จะกลับ”ผมลุกขึ้นบ้างครับ เอาดิ กรูไม่ยอมมึงหรอกไอ้พี่แสบ
“ปาน...กรูเคยทำผิดกับแยมไว้น่ะ..แล้วที่คบกันอยู่ตอนนี้ก็คือแบบเพื่อนเท่านั้น..มึงช่วยมีเหตุผลหน่อยได้มั้ย”พี่แสบพูด คิ้วเริ่มชนกันแล้วครับ รู้แล้วครับว่าตอนนี้พี่แสบกำลังระงับอารมณ์
“งั้นถ้าเกิดปานไปนอนบ้านบูมแล้วทิ้งพี่แสบไว้นี่พี่แสบจะเข้าใจมั้ยละ”ผมพูดบ้าง เอาสิมึง พี่แสบเงียบทันที
“มันไม่เหมือนกันโว้ย”พี่แสบเถียง
“ไม่เหมือนยังไง..ทำไมพี่แสบยังชอบพี่แยมอยู่หรอ..ทำไมต้องไปคอยเอาอกเอาใจกันด้วย..ปานไม่ชอบ..”ผมพูดตรงๆเลยครับ
“กรูไม่ได้เอาอกเอาใจ..มึงบ้ารึป่าวเนี้ย..รอกรูแค่แป๊บเดียวไม่ได้รึไง..เพื่อนกรูมันโดนเด็กเทคนิคตีหัวมากรูก็ต้องไปเยี่ยมด้วย..แล้วแยมก็อยู่นั้นแล้วถามถึงกรู..กรูรู้แล้วไม่ให้กรูไปเยี่ยมรึไงวะ”พี่แสบบอกสีหน้าเริ่มเคร่งเครียดครับ
ผมยืนนิ่ง สาเหตุและเหตุผลพี่แสบก็เพียงพอนะครับ แต่ผมไม่อยากให้ไปนิ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ มันไม่อยากอะ
“อืม..อยากไปก็ไป งั้นไปส่งปานที่บ้านก่อนแล้วกัน”ผมพูดเหนื่อยๆแล้วหยิบกระเป๋าเป้ตัวเอง แต่พี่แสบก็มากระชากไว้ครับ
“งั้นมึงไปด้วยกันกับกรู”พี่แสบพูด
“ปานไม่ไป..ปานไม่อยากไป...”ผมบอกแล้วกระชากกระเป๋าตัวเองกลับ
“งั้นมึงก็ต้องอยู่รอกรูที่นี่”พี่แสบบอก
“ปานไม่อยู่”ผมพูด แต่ไม่มองหน้าพี่แสบ
“แล้วมึงจะเอายังไงวะ..นู้ก็ไม่เอานี่ก็ไม่เอา”พี่แสบบ่น ผมเงียบไม่ตอบ
“ไปส่งปานที่บ้าน..ปานอยากกลับบ้านแล้ว”ผมพูดเสียบเรียบ บ่งบอกว่ากรูเริ่มเบื่อแล้วนะ
“เฮ้อ...ตามใจมึง...มึงเลือกเองนะ”พี่แสบพูดจบ ผมถึงกับจุกครับ ตกลงว่าผมผิดใช่มั้ย ผมเป็นคนขี้น้อยใจนะครับที่จริงอะ ขี้น้อยใจมากถึงมากที่สุด ดังนั้นประโยคเมื่อกี้มันเลยทำให้ผมน้อยใจแล้วก็เสียใจมากๆด้วยที่พี่แสบไม่ง้อผม
ผมหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมารอข้างนอก พี่แสบเดินตามออกมาล๊อกบ้านเรียบร้อย ก็มาส่งผมที่บ้าน ตลอดทางผมก็ไม่พูดอะไรเลยครับ จนถึงบ้าน ก็เข้าบ้านเลยไม่มองพี่แสบ แล้วพี่แสบก็ขับรถออกไปทันที
ผมก็ได้แต่นอนเอาหน้าซุกหมอนบนเตียงแหละครับ น้ำตาเริ่มไหล กับอาการน้อยใจเมื่อกี้ ไอ้พี่แสบบ้า ไม่ง้อเลย ก็รู้ว่าผมเอาแต่ใจนะครับ แต่ทำไมอะ ง้อบ้างก็ได้นิ ผมไม่อยากให้ไปอะ ทำไมต้องไปด้วยอะ แล้วถ้าผมไปแล้วจะให้ผมไปในฐานะอะไร ไม่อยากเจอหน้าพี่แยมด้วย มันเคยเข้าใจหัวอกผมบ้างมั้ย ไอ้คนแข็งกระด้างอย่างนั้นอะ
ก๊อกๆๆ ผมรีบเช็ดน้ำตาออก
“ปานพี่นะ”พี่ปอยนี่เองครับ
“ฮะ..”ผมตอบรับ พี่ปอยเดินเข้ามา
“ว่าไงพี่ปอย”ผมรีบถาม
“พี่จะมาคุยเรื่องที่จะให้พี่โน้ต..เพื่อนพี่ตอมที่จะให้มาสอนพิเศษนะ”พี่ปอยพูดถึงพี่โน้ตที่เป็นนักศึกษาแพทย์ปีสามมาสอนพิเศษผมนะครับ พอดีว่าพี่ตอมนะเป็นแฟนกับพี่ปอยพี่สาวผมเองครับ มันเล่นนักศึกษาแพทย์เลยครับพี่ผมอะ นั่นแหละครับ แล้วพี่ตอมกับพี่โน้ตก็เคยไปเที่ยวกับผมด้วย เพราะว่าติดร่างแหมาจากพี่ปอยพี่สาวผมเองครับ ผมก็เลยได้รู้จักกับพี่โน้ตแต่ก็ไม่สนิทมากหรอกครับ พอพี่ตอมรู้ว่าผมจะสอบแพทย์ แต่มันอีกตั้งสามปี พี่ตอมก็เลยบอกว่าให้พี่โน้ตสอนให้มั้ย เพราะว่ามันสอนเก่งนะ แล้วก็เรียนเก่งด้วย ผมก็เออออ อ่อดีครับไปเรียบร้อย เพราะว่ามีความรู้บางส่วนไว้ก็ไม่เสียหาย เพราะว่าผมต้องการอยู่ห้องท๊อปของปีหน้านิครับ
“ว่าไงหรอครับ”ผมถาม
“ก็พี่ตอมบอกว่าพี่โน้ตตอบโอเคแล้วนะ..แต่ว่าพี่โน้ตอยากเจอปานนะ..เดี๋ยวพี่โน้ตจะมารับพรุ่งนี้เย็น ปานอยากไปรึป่าวละ”พี่ปอยถาม ผมนิ่งคิดสักพัก
“ไม่ไปก็ได้นะ..พี่ไม่บังคับ เพราะว่าพี่โน้ตแค่อยากทำความรู้จักให้มากขึ้นแค่นั้น”พี่ปอยพูด ผมก็นิ่งอีก
นึกถึงไอ้พี่แสบ ได้ ไอ้พี่แสบบ้า ไม่สนใจดีนัก กรูก็ไม่สนใจเหมือนกัน
“ก็ได้ฮะ..พรุ่งนี้เย็น..พี่ปอยเอาเบอร์พี่โน้ตให้ปานหน่อยดิ..เดี๋ยวปานโทรหาเอง”ผมพูด แล้วไปหยิบมือถือตัวเอง พี่ปอยบอกเบอร์แล้วก็ถามอีกนั่นแหละครับว่าผมเป็นอะไรเงียบๆ ผมก็เล่าเรื่องไอ้พี่แสบให้ฟัง
พี่ปอยก็บอกว่าผมเอาแต่ใจตัวเองมากไปรึป่าว แล้วไงอะ พี่แสบมันก็เอาแต่ใจเหมือนกันนั่นแหละ แล้วยิ่งมาพูดไอ้ประโยคบ้าๆนั้นอีก ยิ่งไปใหญ่
“ฮัลโหลครับ..พี่โน้ตรึป่าวครับ”สักพักคิดไปคิดมาก็ปวดหัว ผมเลยโทรหาพี่โน้ตเพื่อคุยนัดเรื่องพรุ่งนี้
“ใช่ครับโน้ตพูดครับ”พี่โน้ตตอบ
“พี่โน้ตนี่ปานนะฮะ..”ผมบอกพี่โน้ต
“อ่อ..น้องปานหรอครับ..เมื่อกี้ยังคุยเรื่องน้องกับไอ้ตอมอยู่เลย”พี่โน้ตพูด
“หรอครับ..แฮะๆ..พอดีว่าปานจะโทรมาคุยเรื่องที่ให้พี่โน้ตช่วยสอนพิเศษหน่อยนะครับ”ผมพูด
“ครับ..พี่ก็อยากคุยเรื่องนี้เหมือนกัน..เอาเป็นว่าพรุ่งนี้น้องปานว่างมั้ยครับ”พี่โน้ตถาม
“ว่างครับ.แต่ต้องตอนเย็นๆนะครับ.ตอนปานเลิกเรียนแล้ว”ผมพูด
“ได้ครับ..งั้นเออ..ให้พี่ไปรับได้มั้ยครับ”พี่โน้ตพูดเหมือนเสียงกลัวๆผมซะงั้นอะ
ผมหยุดคิดสักพัก พรุ่งนี้แล้วใครจะไปส่งกรูวะ แม่ง ให้ไปง้อพี่แสบหรอ ไม่มีทางอะ
“งั้นก็ได้ครับ”ผมตอบ
“ครับๆ..งั้นเดี๋ยวปานเรียนเสร็จ ปานโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะครับ”พี่โน้ตพูดด้วยเสียงดีใจสุดๆจนผมงง
“ครับๆ..”ผมตอบ
“แล้วนี่กินข้าวรึยังครับ”พี่โน้ตถาม ที่จริงผมจะวางแล้วแหละครับ
“กินแล้วครับ..พี่โน้ตละ”ถามกลับเป็นมารยาทครับ
“ยังเลยครับ..ที่จริงกะว่าวันนี้จะไปรับปานไปกินเป็นเพื่อนสักหน่อย”พี่โน้ตตอบ
“แฮะๆ...”ผมก็ได้แต่หัวเราะแหละครับ แล้วก็นั่งคุย นอนคุยโทรศัพท์กับพี่โน้ตจนหนึ่งชั่วโมง ผมขอตัวไปอาบน้ำ พี่โน้ตแกจึงยอมวางในที่สุดแหละครับ
พออาบน้ำเสร็จก็ลงมาดูโทรทัศน์กับพ่อกับแม่ข้างล่างครับ ที่จริงบนห้องผมก็มีแหละครับ แต่ว่าไม่เอาอยากอยู่กับพ่อแม่
พอขึ้นมาบนห้องก็กดโทรศัพท์ดู ไม่มีไอ้พี่แสบสักสาย อารมณ์มาคุเริ่มมากขึ้นครับ แต่ทำไงอะ ไม่โทรไปหรอกครับ แต่ก่อนที่โทรเพราะว่าจีบอยู่ยังไงก็ได้ แต่ตอนนี้อารมณ์มันไม่เหมือนกันแล้วครับ ผมกับมันเป็นแฟนกันแล้วนะ อะไรบางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป จะให้ไปผมตามจิกมันตลอดไม่ได้เพราะว่ามันก็ต้องเข้าใจด้วยตัวเองบ้าง
เช้ามาก็ตื่นมาด้วยอาการงัวเงีย เพราะว่ารอโทรศัพท์ไอ้พี่แสบเกือบทั้งคืน มันไม่โทรมาเลยครับ ไอ้บ้านั้น ผมก็เลยได้ วันนี้เมิงก็ไม่ต้องคุยกับกรูเลยก็แล้วกัน ไม่ได้อยากจะประชดนะครับ แต่ไอ้พวกที่คิดว่าตัวเองแน่ ยังไงผมก็ต้องกลับไปหามันอยู่แล้ว เพราะมันรู้ว่ายังไงผมก็ต้องรักมัน ง้อแป๊บเดียวก็หาย นั่นแหละครับตัวดี งั้นก็จัดไปตามสิ่งที่มันต้องได้รับครับ
เกือบทั้งวันผมก็ยังไม่ได้เจอพี่แสบเลยครับ แต่เห็นพี่ข้าวเดินมาไวๆตรงนั้น แล้วตรงดิ่งมาที่ผม
“เรียนอะไรครับน้องปาน”พี่ข้าวทักขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้ผมที่ตอนนั้นกำลังจะเดินไปอีกตึกนึงคนเดียวครับ เพื่อนๆไปกันหมดแล้ว แต่ผมมาเข้าห้องน้ำ ผมรู้แหละครับว่าไอ้พี่แสบมันต้องเปลี่ยนตึก แล้วมันจะลงช้าหน่อย ผมอาจเจอมัน ผมก็เลยกะเวลาไว้แล้วคนเดียว
“เรียนศิลปะฮะ..พี่ข้าวละไปไหนฮะ”ผมตอบ พี่ข้าวยื่นลูกอมมาให้ผมในมือ
“ขอบคุณฮะ”ผมตอบ
“ไปเรียนเคมี..ตึกวิทย์..แล้วนี่เจอไอ้เหี้ยแสบยัง”พี่ข้าวถาม
“เจอไมครับ..ไม่ได้อยากเจอ”ผมบอก พี่ข้าวเป็นอีกคนนอกจากเพื่อนๆแล้วก็พี่ปอยที่ผมสามารถพูดประชดให้ฟังได้
“อะนะครับ...เดี๋ยวมันคงกำลังเดินมาแหละครับ..ทำไมครับทะเลาะกันหรอ”พี่ข้าวรู้ครับ
“ก็ไม่เชิง..ช่างมันเหอะครับ”ระหว่างที่ผมกำลังพูดดันเหลือบไปเห็นพี่แสบกับเพื่อนๆกำลังเดินมาพอดีครับ
“เรื่องแยมเมื่อวานรึป่าว..เห็นมันบ่นๆ”พี่ข้าวพูดต่อ แต่ตอนนี้ผมอยากเดินไปจากตรงนี้แล้วครับ เพราะว่าพี่แสบเห็นผมแล้วเต็มๆ แล้วกำลังเดินมาที่ผมกับพี่ข้าว พร้อมกับเพื่อนๆ ผมเลยหันมาที่พี่ข้าว
“ก็ประมาณนั้น..ทำไมไอ้พี่แสบมันบ่นไรครับ”ผมรีบถาม เพราะว่าระยะทางก็ไกลพอสมควรที่จะรอคำตอบได้
“ก็ว่าปานโกรธ งี่เง้าไม่ยอมให้มันมา..ที่จริงไอ้แสบมันจะมาอยู่แล้วนะครับเมื่อวานเพราะว่าเพื่อนพี่ไอ้บาสมันโดนเด็กเทคนิคตีหัว..แล้วพอดีพี่ไปเยี่ยมก่อนก็ไปเจอเพื่อนแยมพอดี..แล้วก็รู้ว่าแยมนอนอยู่โรงพยาบาลรอตรวจร่างกายนะ”พี่ข้าวบอก
“หรอครับ..อืม..ช่างมันเหอะ..ปานไม่อยากรู้แล้ว..ปานไปก่อนนะฮะ”ผมรีบพูด เพราะว่ามันเริ่มมาใกล้แล้ว
“อ่าวไปแล้วหรอครับ..มันมาพอดีเลย”พี่ข้าวหันหลังไปเห็นพี่แสบ
“ฮะ...ขอบคุณสำหรับลูกอมนะฮะ”ผมตอบแล้วก้มหัวนิดนึงแล้วเดินออกมาเลยครับ พวกพี่แสบที่เล่นๆกันอยู่เมื่อกี้ก็มองมาที่ผมทีเดินผ่านหน้าพี่แสบไปเฉยๆ ก็งงกันเลยครับ
“มึงเดินหนีกรูทำไม”พี่แสบเดินมาแล้วกระชากแขนผม ผมไม่ตกใจหรอกครับ เพราะว่ารู้อยู่แล้วต้องเป็นแบบนี้ ผมหันไปมองหน้าพี่แสบ หางตาก็เห็นพวกพี่ข้าวยืนมองอยู่แหละครับ
“เรื่องของปาน..ปานมีเรียน..ปล่อย”ผมพูดพี่แสบเริ่มหน้าถอดลายแล้วครับ
“เป็นเหี้ยไร..เรื่องเมื่อวานน่าจะหายโกรธได้แล้วนะ”พี่แสบพูด โห โทรมาง้อก็ไม่โทร ก่อนไปง้อกรูก็ไม่มี แถมบอกกรูเลือกเองอีก นี่กรูคงเลือกเองอีกละมั้ง ไอ้พี่แสบบ้า
“ถ้าเป็นพี่หายมั้ยละ”ผมย้อนกลับไปพร้อมกับจะสะบัดแขนออกแต่มันไม่หลุด
“มึงอย่ามากวน..”พี่แสบพูด
“ปานมีเรียน”ผมเริ่มทำหน้าเครียดบ้าง พี่แสบหันมองไปที่อื่น แล้วปล่อยแขนผม
“เย็นนี้มารอที่ยิมด้วย”พี่แสบบอก แต่ผมก็เดินจากออกมาเลยครับ ไม่สนใจ ใครจะไปรอ เชอะ
ผมเรียนไปก็ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะเรียนหรอกครับ แต่ทำไงได้ก็ต้องเรียนอะ พี่โน้ตส่งข้อความหาผมด้วยครับว่า “ตั้งใจเรียนนะครับ..”เหอะๆ อ่านแล้วก็งงๆ แต่ก็น่ารักดีอะครับ เป็นพวกชอบเก็บข้อความที่คนอื่นส่งด้วยความหวังดี ซึ่งไอ้พี่แสบไม่เคยส่งเลยครับ ทำไมครับ ตอนผมส่งไปมันก็ไม่เคยส่งกลับ ทำไมอะครับ ส่งแค่ไม่กี่นาทีมันจะตายมั้ยอะ บางทีเราก็อยากได้ข้อความมันมีอยู่ในเครื่องอะ บางคนอาจดูงี่เง่านะ แต่ผมไม่แสดงออกแค่นั้น ไม่บอกพี่แสบด้วยว่าอยากได้ แต่แค่อยากให้มันรู้ด้วยตนเองตอนเราส่งไปบ่อยๆอะ แต่มันก็ไม่เคยรู้ตัว ผมก็เลยเป็นฝ่ายส่งอยู่ฝ่ายเดียว แล้วก็ได้แต่เฝ้ารอทุกวันที่มันจะส่งกลับบ้าง แต่ก็ยังไม่เคยพบ ถ้าสมมุตสักวันหนึ่งข้อความมันเต็ม ผมก็คิดว่าผมจะลบทุกข้อความไม่ว่าใครจะหวังดีแต่ถ้าพี่แสบส่งมาด่าผม ผมก็จะขอเก็บข้อความของพี่แสบไว้ มันจะรู้มั้ยนะว่าผมนะแคร์มันมากกว่าใคร คงไม่รู้หรอก ก็มันเป็นไอ้โง่อะ
“เฮ้ย...โชคดีนะ..กรูกลับก่อนนะโว้ย”เสียงไอ้เคมันตะโกนลั่นห้องแล้วรีบวิ่งไปครับ ผมเดินกลับออกมารอหน้าโรงเรียนพร้อมกับไอ้วิว แล้วก็นัท คนอื่นๆกลับบ้านไปก่อนแล้วครับ ผมมารอตรงไม้หินอ่อนตรงทางเดินระหว่างออกนอกโรงเรียน เพราะว่าตรงนี้เป็นที่พบปะเพื่อนก่อนที่จะกลับบ้านนะครับ เยอะแยะหลายห้องมากๆ ส่วนมากเป็นเด็กม.ปลายครับ เพราะที่ม.ปลาย ม.ต้นห้ามแตะครับ
“มึงกลับไงวะ”วิวถามผมก่อนที่มันจะไปรอสามีมันหน้าโรงเรียน
“เดี๋ยวมีรุ่นพี่มารับ..”ผมตอบ
“อ่าว..แล้วพี่แสบละ”ไอ้วิวมันงง
“ทะเลาะกัน”ผมตอบ
“ใครผิด”ไอ้วิวถามตรงประเด็น
“กรูก็ว่าทั้งคู่แหละ”ผมตอบ
“เออดี..”วิวมันพูดเหมือนประชดครับ แล้วสักพักก็คุยกันแล้วก็ลากันไป ผมคิดๆดูแฮะๆ ก็เลยเดินกลับไปที่โรงยิมอันแสนไกลครับ แล้วกรูจะไปดูมันเพื่อ... สาเหตุอันใดเนี้ย
ผมเดินไปเรื่อยๆจนใกล้โรงยิม เดินถอยหลังบ้าง เดินหันหลังกลับบ้างเป็นระยะๆ แม่งกรูบ้าป่าววะ ก็นั่งคิดอยู่คนเดียวแหละครับ จนเดินเข้าไปใกล้ พอหันซ้ายแค่นี้เองก็ต้องชะงักครับ เพราะว่าเห็นพี่แสบนั่งอยู่หน้าโรงยิมพร้อมกับพี่แยมสองคน ผมก็รีบหลบตรงมุมทันทีครับ
ตรงนั้นค่อนข้างเงียบนะครับ แต่มันก็ยังไม่ค่อยได้ยินอะไรอยู่ดี ได้ยินแต่เสียงหัวเราะ ผมยืนอยู่นานจนโทรศัพท์มันสั่นนะครับ ผมเลยรีบดู ปรากฏว่าเป็นพี่โน้ตครับ ผมเลยย่อยเดินออกมาเบาๆ กลัวเค้ารู้เหอะๆที่จริงไม่สามารถรู้ได้หรอกครับ
“ฮะ..”ผมรับ
“เออ..พี่มารออยู่หน้าโรงเรียนแล้วนะครับ”พี่โน้ตพูด
“อ่าว..หรอครับ..ปานลืมเลยว่าให้พี่โน้ตมารับ..ขอโทษทีนะครับ..ตอนนี้ปานอยู่ตรงโรงยิมของโรงเรียนพี่โน้ตรอได้มั้ยครับ.ปานจะรีบวิ่งไป”ผมพูดยาวเหยียดด้วยอาการเกรงใจพี่โน้ต
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่รอได้..พี่จอดรถรออยู่ตรงหน้าประตูนะครับ เลยทางม้าลายมาหน่อย..อยู่ตรงตู้โทรศัพท์”พี่โน้ตบอกที่หมาย
“ครับๆ..ปานจะไปเดี๋ยวนี้..แป๊บนึงนะครับ”ผมรีบบอกแล้วก็รีบวางทันทีก็เดินจ้ำๆๆเลยครับ เหอะๆ ในหัวเรื่องพี่แสบ เท้าที่สั่งกายให้เดินไปหาพี่โน้ต แม่งๆๆ โมโหโว้ย มันออกจากโรงพยาบาลแล้วรึไง คนป่วยไรวะ เข้าแป๊บเดียวออก อีบ้า นี่เริ่มด่าพี่แยมแล้วครับ
“พี่โน้ตครับ”เมื่อผมกวาดตาดูหน้าประตูโรงเรียนที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายก็เห็นนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังในตัวจังหวัดยืนรออยู่
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้พี่โน้ต
“ไม่ต้องไหว้หรอกครับ..คนกันเอง...เหนื่อยมั้ยครับไม่ต้องรีบมาก็ได้นิ”พี่โน้ตพูด
“ไม่รีบมาได้ไงฮะ..ปานกลัวพี่โน้ตรอจะแย่..ขอโทษจริงๆนะฮะ.ที่ปานมาสาย”ผมตอบพี่โน้ตไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...กินอะไรดีละ..ขึ้นรถสิครับ”พี่โน้ตถามแล้วก็เปิดประตูรถ แล้วผมก็เดินไปอีกฝั่งเพื่อเข้าไปนั่งด้านใน ข้างในเปิดแอร์ไว้แล้วเย็นเฉียบเหมาะกับอากาศร้อนตอนนี้มากเลยครับ ต้องการอยู่พอดี
“อยากกินอะไรครับ..หืม”พี่โน้ตถาม แบบสนิทสนมมากครับ ที่จริงก่อนหน้านี้ผมเจอกับพี่โน้ตสองครั้ง ครั้งแรกผิวเผินพอรู้จัก ครั้งที่สองไปกินอาหารด้วยกัน นะครับ แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมาก ที่จริงพี่โน้ตเข้ากับคนง่ายนะครับ แต่ผมอะ เขิน ก็พี่แกหล่อ แถมเก่งด้วยอะ คนหล่อใครอยู่ใกล้ก็เขินทั้งนั้นแหละครับ ไม่เหมือนไอ้เถื่อนนั้นหรอก เชอะ นึกแล้วก็ของขึ้นครับ
“ที่จริงปานอยากกินMK แล้วก็ต่อด้วยไอติมร้านประจำของปานนะฮะ...แต่ที่จริงปานอยากดูหนังเรื่อง..............ก่อนเพราะว่าเข้าวันนี้..”ผมพูดยาวเลยครับ อยากล้อพี่แกเล่นนะ แต่พี่แกดันตอบกลับมาว่า
“พี่ก็อยากดูเหมือนกัน ตอนแรกกะจะชวนปานแต่คิดว่าปานไม่ชอบนะเนี้ย..หนังเลือดสาดขนาดนั้น...”พี่โน้ตตอบมาผมเริ่มงง ก็คิดว่าพี่แกแค่อยากนัดมากินข้าวคุยเรื่องเรียนเฉยๆนะครับ
“แฮะๆ”ผมก็หัวเราะเจื่อนๆแล้วครับ
“งั้นเดี๋ยวเราไปกินไอติมกันก่อนนะครับ..แล้วไปดูหนัง เสร็จแล้วเดี๋ยวไปกินMK ดีมั้ยครับ”พี่โน้ตพูด ดีครับอยากไป ไม่อยากกลับบ้านเลย ถ้ากลับบ้านก็ฟุ้งซ่าน เสร็จปุ๊บก็ไม่มีไรทำ แล้วก็ต้องชวนพ่อกับแม่ออกไปข้างนอกอีก เปลี่ยนคนบ้างดีกว่า
“พี่โน้ตเลี้ยงปานนะ”ผมก็เล่นพี่แกอีกครับ
“ไม่บอกพี่ก็เลี้ยงอยู่แล้วครับ..หึหึ..”นั่นครับตอกกลับแบบให้ไอ้ปานงงอีก
“เหอะๆ..ปานพูดเล่นฮะ..ปานจ่ายเองได้..ปานเกรงใจ”ผมตอบมองหน้าพี่แกที่ตอนนี้มองไปที่ถนน
“ไม่เป็นไรครับ..พี่จะจ่ายเองพี่เป็นพี่นะ..ปานอยู่เฉยๆเลย.....กินกับดูอย่างเดียว”ดูพี่แกสั่งครับ เป็นการสั่งที่ไอ้ปานชอบครับ ของฟรี
“ก็ดีฮะ..อิ่มจังตังอยู่ครบนิ”ผมพูด
พี่โน้ตก็หัวเราะใหญ่ คุยไปคุยมาก็ถูกคอสิครับ ไม่ว่าจะเรื่องที่พี่โน้ตเรียน เรื่องเรียนผมตอนนี้ อนาคตอะไรยังไง เรื่องนินทาพี่ตอมกับพี่ปอย โอ้ย ฮาแตกครับ เลยทำให้ลืมหงุดหงิดเรื่องพี่แสบไปเลย
...
มาต่อแล้วน้าคะ
ดึกไปหน่อยนะ
ขอโทษด้วย
พอดีคนเขียนมีภารกิจ
พรุ่งนี้ก็มีภารกิจอีก
แต่ยังไงจะปลีกตัวอันสวยงามมาต่อให้ได้เลย
ไม่ต้องห่วงค่ะ
มหาลัยจะเปิดแล้ว เริ่มเซงๆที่บางวันอาจไม่ได้มาต่อเพราะรักเลาท์นี้มากๆอะ
เหมือนเพื่อนสนิทไปเลย
แต่ก็ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ
ปลื้มมากๆเลยค่ะ
นอนหลับฝันดีนะค่ะ
จุ๊บๆน้า
คนอ่านที่น่ารัก
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2649322 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก