ตอนที่79 ตอนพิเศษ ปานกะแสบ<ไอ้พี่แสบบ้า>
หลังจากวันที่เข้าใจกับพี่แสบดีแล้ว วันเวลาก็ดำเนินมาเรื่อยๆ พี่แสบมารับที่บ้านเกือบทุกเช้า แล้วก็ต้องมาส่งตอนเย็นหลังจากที่พี่แสบเลิกซ้อมเทควันโดด้วยครับ ไม่ยอมให้ผมกลับเองเลยนิ
“ตกลงพี่แสบจะสอบนิติศาสตร์มหาลัยเดียวกับพี่ข้าวหรอฮะ”ระหว่างที่กินเข้าที่บ้านพี่แสบ วันนี้อยู่บ้านกันสองคนนะครับ เพราะว่าพี่ใสพาแฟนใหม่ออกไปข้างนอก
“อืม...อยากเรียนคณะนี้”พี่แสบบอกผม แต่ว่ายังกินข้าวต่อ
“เหอะๆ..แล้วอย่างนี้บ้านเมืองยังมีกฎหมายที่ถูกกฎหมายบ้านเมืองอยู่หรอเนี้ย..กระทั้งคนอย่างพี่แสบไปเป็นนักกฎหมาย”ผมพูดไปแล้วยิ้ม พี่แสบเงยหน้ามองตาแข็งทันที
“ไอ้เด็กเวร”พี่แสบด่าแค่นี้แหละครับ แล้วกินต่อ
“โด่..นึกว่าจะแน่”ผมพูด แล้วกินต่อบ้างครับ
“แน่ไม่แน่เดี๋ยวมึงก็รู้”พี่แสบพูด แต่ไม่ได้มองหน้าผม งะ อะไรอะ กรูว่าเรื่องบนเตียงแน่ๆ
ผมรีบกิน แต่ว่าก็นะ ไม่หมดจานหรอกครับ โดนพี่แสบด่าไปอีกตามระเบียบ
“ไปฮะ..กลับบ้าน”ผมบอกพี่แสบพร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋าที่โซฟาห้องรับแขก
“ใครให้กลับ”พี่แสบพูด แล้วเดินมากอดจากด้านหลัง เสียววาบทันทีเลยครับ
“เหอะๆ..พรุ่งนี้โรงเรียนก็ไม่ปิดนี่หน่าที่ปานจำได้”ผมพูด
“แล้วใครบอกปิด..”พี่แสบพูดต่อ
“งั้นก็ไปส่งปานที่บ้านได้แล้วฮะ”ผมบอก
“ก็กรูไม่ให้กลับ..”พี่แสบพูดอีก
“อยากกินลูกปืนพ่อปานหรอฮะ”ผมบอกบ้าง
“ใครกลัววะ”พี่แสบพูด ปากดีจริงๆครับ
“อะ......พี่แสบ...”ผมร้อง เพราะว่าพี่แสบอยู่ดีๆก็เอามือมาลูบน้องชายผมซะงั้น
“หยุดเลย..ปานจะกลับบ้านแล้ว”ผมหันไปค้อน
“ไรวะ..แค่นี้เอง”พี่แสบหัวเสีย
“แค่นี้ไรละ...เดี๋ยวก็ต่ออีก ต่ออีก..”ผมพูด ใช่ครับ ไอ้พี่แสบมันอึด
“งั้นนอนกับกรูเฉยๆก็ได้..”พี่แสบยังไม่วาย
“ไม่ได้หรอกฮะ..เดี๋ยวปานต้องกลับไปทำรายงานให้เสร็จ..หนังสือก็อยู่ที่บ้านด้วย..ไหนจะการบ้านนักหนาอีก”ผมสาธยาย
“ไม่มีเวลาให้ผัวเลยว่างั้น”พี่แสบพูด ผมยิ้มออกมา เพราะว่าพี่แสบเริ่มหน้างอ
“รอ..โครงงานชิ้นสำคัญปานเสร็จก่อนนะฮะ..แล้วเดี๋ยวมานอนด้วยนะ”ผมบอกแล้วหันไปกอดคอพี่แสบไว้
“มึงอย่ายั่วกรูสิวะ”พี่แสบพูด หน้าอายๆ
“ปะ..กลับบ้าน”ผมเลยเดินออกมาเลยครับ พี่แสบก็เดินออกมาแล้วล๊อกบ้าน ก่อนที่จะขับรถมาส่งผม
พอมาส่งผมเสร็จที่บ้านก็ทำการบ้านงกๆเลยครับผมอะ ก่อนนอนก็ต้องโทรรายงานคุณชายเค้าอีกครับ เดี๋ยวโดนด่า
.........................
“พี่แสบวันนี้ปานคงต้องไปกับเพื่อนนะ..พี่แสบกลับบ้านเลยนะฮะ”ผมโทรบอกพี่แสบตอนพักกลางวัน
“ทำไม..ไปไหน..กับใคร”พี่แสบถามเริ่มมีสอบสวนครับ
“ทำรายงานบ้านเพื่อน..ไปบ้านไอ้เค..เดี๋ยวคงให้ป๊าไปรับ”ผมบอก
“อืม...ไปกันกี่คน”พี่แสบถามอีกครับ ตกลงมึงเป็นพ่อกรูใช่ป่ะเนี้ย
“ไปก็เค จูน วิว นัท ปาน แล้วก็แค่นี้อะ”ผมพูด
“อืม..ถ้าถึงบ้านไอ้เคโทรบอกด้วย..แล้วถ้าป๊ามารับแล้วก็โทรบอกด้วย”พี่แสบบอก
“คราบบบพ่อ”ผมแกล้งเล่น
“อย่ามากวน..แค่นี้นะ..จะกินข้าว”พี่แสบพูด ตัดสัมพันธ์กรูซะงั้น
ตอนเย็นผมก็ไปกับไอ้เคครับ ไปซื้อของทำรายงานด้วย แล้วก็ให้ไอ้พวกนั้นขับรถตามมา ไม่รู้วันนี้จะทำกันยันดึกรึป่าว แต่ยังไงก็ต้องกลับบ้านกันทุกคน เหลือเวลาอีกวันเดียวคือวันพรุ่งนี้ ส่งงานวันรืน ผมก็มัวแต่อ่านหนังสือแหละครับ รายงานก็เลยไม่ค่อยได้ทำ เซ็งเลย แต่ตอนนี้ต้องทำคะแนนเก็บแล้วก็เกรดให้ได้ดี ไม่งั้นขึ้นม.ปลายผมไม่ได้อยู่ห้องท๊อปแน่ๆเลยครับ นั้นแหละครับ ห้องท๊อป ห้องที่ผมใฝ่ฝันอยากจะอยู่นินะ
...............................
หลังจากวันโครงงานผ่านพ้นไป ผมไม่ได้เจอพี่แสบมาสองวันแล้ว ก็ได้แต่โทรก่อนนอนแค่นั้นแหละครับ พี่แสบโทรมาก็ไม่ค่อยได้คุยเพราะว่ากระผมไม่ว่างที่จะคุยนานๆ
“ฮัลโหล..เพ่แสบอยู่หนาย”ผมทำเสียงยานคางใส่ เมื่อพักเที่ยงที่โรงเรียน
“เออ................อยู่ห้องพยาบาล”พี่แสบตอบแบบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
“ห๊ะ..พี่แสบเป็นอะไรอะ..ทำไมอยู่ห้องพยาบาล..เดี๋ยวปานไปหานะ..”ผมรีบพูด
“เฮ้ย..ไม่ต้องมา..มาทำไม..”พี่แสบรีบทักท้วง
“ทำไมอะ..ปานจะไปหาพี่แสบ”ผมบอก
“กรูไม่ได้เป็นอะไร”พี่แสบพูดเสร็จจบโดนผมสวนทันที
“เดี๋ยวไปนะ.แค่นี้แหละ”ผมก็วางเลยครับ พี่แสบโทรมาอีกผมก็ไม่รับรีบวิ่งไปที่ห้องพยาบาลที่แสนจะห่างไกลจากโรงอาหารซะเหลือเกิน
อ่าว ทำไมพี่แสบมานั่งรอหน้าห้องพยาบาลอะ
“ทำไมมานั่งตรงนี้ละฮะ..ตกลงเป็นอะไร”ผมเดินไปข้างหน้าพี่แสบ
“กรูไม่ได้เป็นอะไร..พอดีแยมเป็นลมกรูเลยพามาส่ง”พี่แสบบอก
“หรอ....”ผมอึ้งไปชั่วขณะเลยนึกคำพูดไม่ออก
“แล้วเป็นไงบ้างละ”ผมถาม
“ก็ดี..โรคประจำตัวแยมกำเริบนะ..”พี่แสบบอก
“อืม....พี่ก็เลยมาช่วยไว้ว่างั้น”ผมพูดทำเสียงกวนตีน
“มึงอย่ามาประชดกรูขอร้อง”พี่แสบบอก
“ป่าว..”ผมบอก แล้วยืนล้วงกระเป๋า
“แล้วนี่ว่างรึไง..กินข้าวรึยัง”พี่แสบถาม นั่งมองหน้าผม
“กินแล้ว..โครงงานก็เสร็จหมดแล้ว..”ผมบอก
“อืม...งั้นก็ไปนอนบ้านกรูได้แล้วสิ”พี่แสบยิ้มเจ้าเล่ห์อีกแระ
“ดูก่อน”ผมบอก
“ไรวะ..ก็มึงบอกกรูแล้ว..อย่ามา”พี่แสบรีบลุกขึ้นยืน
“อะๆ..จะทำไรครับ....กลางแจ้งเลยนะเนี้ย”ผมยิ้มแล้วเดินถอยหลัง
“มึงนี่จะกวนส้นตีนกรูไปถึงไหนวะ”พี่แสบคิ้วขมวด
“แฮะๆ...”ผมเกาหัวเบาๆ
“แล้วจะขึ้นเรียนรึยังฮะ..เดี๋ยวก็ออดแล้วนิ”ผมบอก เพราะว่าเดี๋ยวกริ่งโรงเรียนก็ดังเตือนให้ขึ้นชั้นเรียนกันแล้ว
“คงรอแยมก่อนนะ”พี่แสบพูดแต่ไม่มองหน้าผม
“งั้นปานรอด้วย”ผมบอกไม่คิด
“รอทำไม..มึงก็ไปเรียนสิวะ”พี่แสบหันมาดุ
“ก็ปานจะรอ”ผมเถียงทันที
“ไม่ได้มึงต้องขึ้นเรียน”พี่แสบบอก
“แล้วทำไมพี่แสบไม่ขึ้นเรียน.ที่ห้องพยาบาลก็มีอาจารย์คอยอยู่แล้ว..พี่แสบจะมาเฝ้าทำไม”ผมพูด
“..ไม่ใช่..ถ้าเผื่อแยมอยากไปเรียนกรูจะได้ไปส่ง”พี่แสบแก้ตัวทันที
“งั้นปานก็จะไปส่งเป็นเพื่อน”ผมบอก
“เอ๊ะ..มึงนี่ยังไงวะ..กรูบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้..”พี่แสบหัวเสีย
ผมเงียบครับ
“ก็ได้ๆ..กรูจะขึ้นเรียน...”พี่แสบบอก
“งั้นรอแป๊บนะ..ไปบอกแยมก่อน”พี่แสบพูด แล้วเดินเข้าห้องพยาบาลไป ผมก็ยิ้มร่าเริงสิครับ เดินออกมาพี่แสบก็ไปส่งผมที่ห้อง
“พี่แสบ..อย่าให้รู้นะว่ากลับห้องพยาบาล..เดี๋ยวปานมีสาย”ผมหันไปทำหน้าตาใส่
“เออ..มึงนิ..ระแวงมากเกินไปแล้ว”พี่แสบบอกแล้วเดินไปตรงทางเชื่อมของอาคารเพื่อเข้าตึกตัวเองครับ
...........................................
ตอนเย็นพี่แสบก็โทรมาหาผมเรียบร้อยเลยครับ บอกว่าให้รอกลับพร้อมกัน ผมก็เลยต้องมานั่งห้องสมุดสักพัก แล้วก็ออกไปเมาท์แตกกับเพื่อนๆข้างนอกที่พวกมันไม่อยากกลับบ้าน
“ว่าไงฮะ..คุณชาย”ผมรับสาย
“เออ...ปาน..เดี๋ยวกรูไปส่งแยมก่อนนะ..เดี๋ยวมารับ”พี่แสบพูด แบบเสียงกลัวๆ ผมเงียบไปสักพัก อะไรวะ ทำไมต้องไปส่งด้วย
“อืม..ไม่เป็นไรกลับเองได้ไปส่งเหอะ.”ผมตอบแค่นั้นแล้ววางเลยครับ พี่แสบก็โทรมาอีก แต่ผมไม่รับโทรศัพท์ แล้วบอกให้ไอ้เพื่อนเวรแถวนั้นมันไปส่งครับ ดีครับ เพื่อนเยอะ เพราะว่าตรงนั้นมันก็ติวๆหนังสือกันอยู่ด้วย
พอผมถึงบ้านก็ชวนป๊ากับม๊าออกไปข้างนอกเลยครับ ไม่อยากอยู่บ้าน
“ป๊า..ปานอยากกินข้าวนอกบ้านอะ”ผมเข้าไปกอดป๊า
“มาถึงก็อ้อนเลยนะ..ไอ้ลูกคนนี้”ป๊าพูดแล้วลูบหัวผม
“เร็วป๊า..ปานหิว”ผมบอก
“เออๆ..แล้วพี่แกละ..เลิกเรียนรึยังจะได้ไปพร้อมกัน”ป๊าถาม
“ยังเลย..เราก็เดินช๊อปปิ้งกันก่อนนะป๊านะ..ปานอยากได้เสื้อผ้าใหม่”ผมรีบอ้อน
“อีกแล้วนะเรา..ชอบอ้อนป๊า”แม่ผมเดินมาพอดีครับ
“เร็วม๊าไปแต่งตัวสิ..วันนี้ปานอยากออกไปข้างนอกกับป๊ากับม๊า”ผมบอก
“จ้าๆ...แต่งตัวๆ.ลูกจะพาไปพาลเงิน”แม่ผมพูดแล้วเดินไปเลยครับ ขึ้นห้องไปแต่งตัว
“ป๊าด้วยไปแต่งตัวสิฮะ”ผมบอก
“เออๆ..ไอ้ลูกคนนี้นิ”พ่อผมบอก แล้วก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็ไปชุดนักเรียนนี่แหละครับ ไม่รู้เป็นอะไรครับ ถ้าเกิดผมรู้สึกไม่ค่อยดีเรื่องที่เรียนหรือเรื่องพี่แสบ ผมก็จะมาว้าวุ่นชวนคนอื่นออกนอกบ้านอย่างนี้แหละครับ เหอะๆ ผมเดินขึ้นไปบนห้อง ล้างหน้าล้างตา ทาแป้งนิดหน่อย ดูสภาพความหล่อตัวเอง แล้วก็ไปดูโทรศัพท์ พี่แสบโทรมาเมื่อเย็นนี้ สี่สาย แค่สี่สายเอง ไอ้พี่แสบบ้า ผมก็เลยวางโทรศัพท์ไว้แล้วหยิบกระเป๋าตังออกมาอย่างเดียวครับ
พอเตรียมพร้อมผมกับพ่อแล้วก็แม่เตรียมไปกระจายเงินที่ห้างครับ พ่อกับแม่โดนผมลากไปซื้อเสื้อผ้า ผมเลยได้กางเกงมาหนึ่งตัว เสื้อสองตัว พ่อผมได้เสื้อหนึ่งตัว ส่วนแม่ได้กระเป๋าครับ แล้วก็มาเดินดูอาหารสด เสร็จแล้วก็โทรบอกพี่ปอยว่าให้ไปเจอกันที่ร้านอาหาร เพราะว่าพี่ปอยเลิกเรียนพอดีนะครับ
“นิ..ทะเลาะอะไรกันอีกละปาน”พี่ปอยกระซิบเมื่อพ่อกับแม่กำลังทานอย่างอร่อย
“อะไร”ผมถาม แต่รู้สาเหตุแล้วแหละครับ
“ก็ไอ้แสบไง”พี่ปอยกระซิบ
“ป่าว..ก็พี่แสบ.ไปส่งแยม..กลับบ้าน”ผมบอกแค่นี้
“อ่าว..ได้ไงอะ...เลิกกันไปแล้วไม่ใช่หรอ”พี่ปอยบอก
“ไม่รู้..เพื่อนกันไง..เลยต้องดูแล”ผมพูดประชด
“ทำไมพี่แสบโทรหาหรอ”ผมถาม
“อืม..มันโทรมาถามว่าอยู่กับปานรึป่าว..มันถามว่าปานได้โทรให้พี่ไปรับรึป่าวนะ”พี่ปอยบอก
“หรอ..”ผมบอกแค่นี้แล้วกินต่อ เป็นห่วงกรูมาเลยนะไอ้พี่แสบ ผมโมโห ยิ่งโมโห ยิ่งกิน แม่งๆ
พอกลับมาถึงบ้าน โทรศัพท์ไม่เข้ามาสักสาย ไอ้พี่แสบบ้า ไอ้พี่เวร ไอ้บ้า ไอ้เวร ไอ้เหี้ยเอ้ย ผมด่าในใจ ปิดโทรศัพท์แม่งเลยครับ แม่งๆโมโหโว้ย
แล้วอาบน้ำนอนทันที แม่ง อยากบีบคอตัวเองตายชิบเลย ถ้ากรูบีบมึงจะมาดูตอนกรูตายมั้ยไอ้พี่แสบ แม่ง อยู่ไหนวะตอนนี้ ผมเลยเปิดมือถือ แล้วกดโทรเข้าบ้านพี่แสบ
“ฮัลโหลครับ”เสียงใครวะ
“เออ..ไอ้เหี้ยแสบอยู่ป่าวครับ”ผมพูดเหมือนเพื่อนโทรไป กร๊ากมันจะได้จับไม่ได้ว่ากรูโทรไปจับผิดมัน
“อ่อ..ไอ้แสบยังไม่กลับบ้านเลย”สงสัยนี่พี่ใสแน่ๆ
“พอจะทราบรึป่าวครับว่ามันไปไหน”ผมพูด พี่ใสคงจำไม่ได้หรอกครับว่าเป็นผม เพราะว่าผมไม่เคยโทรหาพี่ใส แฮะๆ
“ไม่รู้เลยวะไอ้น้อง..พอดีว่ามันยังไม่กลับตั้งแต่เย็น..ไม่รู้หายหัวไปไหน”พี่ใสพูด
“อ่อครับๆ..งั้นแค่นี้นะครับ..ขอบคุณมากครับ”ผมพูดแล้วรีบวาง มึงยังไม่กลับบ้าน มึงหายหัวไปไหน ห๊ะ ไอ้พี่แสบบ้า
จะโทรหาพี่ข้าวก็ไงอยู่ กลัวพี่ข้าวไปบอกพี่แสบว่าโทรหา แต่ว่าพี่ข้าวคงจะเข้าข้างเราบ้างอะไรบ้างแหละมั้ง คิดไปคิดมา นอนดีกว่า ช่างหัวแม่งมัน
แล้วก็ไม่วายที่จะเอื้อมไปปิดโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียง
เช้ามาผมก็ไปโรงเรียนพร้อมพี่ปอย ตอนแรกกะรอพี่แสบแหละครับ แต่ว่าก็ไม่เห็นโทรมา เลยคิดว่าวันนี้คงไม่มารับแล้วแหละครับ ขนาดออกซะสายแล้วนะก็ยังไม่เห็นมา
ไปโรงเรียนตามปกติ ก่อนเข้าแถวผมมองรอบๆไปหมด ตรงไหนที่พวกพี่แสบชอบยืนประจำก่อนที่จะไปเข้าแถวผมก็มอง จนพบ เห็นว่าพี่แสบยืนอยู่กับพวกๆเพื่อนพี่แสบนั้นแหละครับ ผมกำลังเดินไป เพราะว่าต้องเดินผ่านกลุ่มๆนั้นก่อนที่จะไปที่สนามใหญ่
ผมเดินไปกับไอ้วิว แล้วก็ไอ้เค ก็แกล้งทำเป็นหัวเราะชวนพวกมันคุยเรื่องที่จะทำให้พวกมันสนใจที่สุดได้ เพื่อที่ว่ามันจะได้ไม่ต้องสะกิดผมให้ดูพี่แสบ ผมเดินกับไอ้เคกับวิว ไม่ได้มองพี่แสบเลย ทำท่าเหมือนไม่เห็น คุยเรื่องอื่นไปเรื่อย จนมันผ่านกลุ่มพี่แสบมาแล้วแหละครับ เฮ้อ แล้วทำไมกรูต้องทำแบบนี้ด้วยเนี้ย กรูเป็นแฟนพี่แสบไม่ใช่รึไงวะ เออ ก็ใช่ไง แต่กรูโกรธอยู่โว้ย
จนพักเที่ยงพวกผมก็นั่งกินข้าวกันเสร็จ ผมก็เดินไปห้องสมุดคนเดียว เพราะว่าอยากทำการบ้าน แล้วก็หาหนังสือที่ต้องทำรายงานวิชาภาษาไทยด้วย
“เมื่อวานทำไมไม่รับโทรศัพท์”เสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์ทำให้ผมตกใจเพราะความเงียบในห้องสมุดแล้วหันไปดู พี่แสบนั้นแหละครับ
“ไม่อยากรับ”ผมตอบเรียบๆบ้าง
“เมื่อวานขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปส่ง”พี่แสบพูด แต่ผมเงียบ ไม่โต้แย้งใดๆ หาหนังสือไปเรื่อยๆไม่สนใจ
“แล้วเมื่อวานกลับยังไง”พี่แสบถาม ถามอย่างนี้ พี่แสบช่วยพูดดีกว่าว่า เมื่อวานไปไหนมา ทำไมต้องไปส่ง แล้วทำไมกลับบ้านดึก มันยังเป็นอะไรที่ดีกว่าคำถามที่พี่แสบถามอีก
“เพื่อน..จะให้ใครไปส่งนอกจากเพื่อน”ผมตอบ
“มึงอย่ามางอนไร้สาระได้มั้ยวะ”พี่แสบพูด ผมหันไปมองหน้าพี่แสบทันที
“ถ้ามันไร้สาระมากนัก..ก็ไปไกลๆ..ไม่อยากเห็นหน้า..อยากไปไหนก็ไป”ผมพูด แล้วหันกลับมา ก็โดนพี่แสบกระชากแขน แล้วพิงชั้นวางหนังสือทันที ด้วยความตกใจครับ เพราะหน้าตาตอนนี้พี่แสบเข้าลายเสืออีกแล้ว
“เมื่อวานกรูไปส่งแยมมา..แยมไม่สบาย..พ่อแม่แยมไม่อยู่กรูเลยต้องไปเฝ้า..”พี่แสบพูด แต่ผมไม่มองหน้า เงียบ ฟังเฉยๆ
“เมื่อวานกรูเลยไม่ได้โทรหา เพราะว่ากลับบ้านก็ดึกมาแล้ว..คิดว่ามึงหลับแล้ว..เช้าก็ตื่นสายไปหน่อย..เลยไม่ได้ไปรับ”พี่แสบบอก
“อืม..แค่นี้ใช่มั้ยที่จะพูด”ผมพูดขึ้น
“นี่มึงหัดเข้าใจอะไรง่ายๆหน่อยได้มั้ยวะ”พี่แสบเริ่มหัวเสีย
“ก็เข้าใจอยู่นี่ไง”ผมพูดบ้าง แสดงสีหน้าเรียบเฉย
แต่ยังไม่ทันพูดอะไรมากกว่านั้นครับ พี่แสบประกบจูบทันที
“อืออ”ผมร้องออกมา เดี๋ยวมีคนมาเห็นไม่ซวยกันหมดหรอครับ แต่พี่แสบไม่ยอมปล่อยเลยครับ จูบเอาเป็นเอาตายไม่คิดชีวิต จนผมหายใจแทบไม่ทัน มือสองข้างก็โดนล๊อก ตกลงไอ้นี่แม่งชอบใช้กำลังชิบเลยครับ
“ทำบ้าอะไรของพี่”ผมพูดเสียงเบาคิ้วขมวดแบบกรูโกรธมึงนะ
“ก็มึงเสือกเข้าใจอะไรยากเองนิ”พี่แสบพูดแล้วยิ้ม
“ไปไกลๆเลย..”ผมพูดแล้วดิ้น แต่มันไม่ขยับอะ หันหน้าหนี
“มึงนี่นะ..ขี้หึงชิบหาย..”พี่แสบพูด โห ไอ้พี่แสบ มึงไม่ขี้หึงเลยเนอะ
“หายโกรธกรูเหอะ...กรูง้อไม่เป็น”พี่แสบพูด (กรูว่าไอ้กลุ่มนี้แม่งง้อไม่เป็นกันทั้งกลุ่มแหละ..คนแต่ง)
“โทรมาบอกสักคำก็ได้”ผมพูดลอยๆ
“แล้วไอ้ลูกห่าลูกกระรอกที่ไหนมันไม่รับโทรศัพท์กรูวะ”พี่แสบพูด ผมเลยหันไปมองตาขวาง
“แล้วไอ้แฟนกรูมันไปส่งชู้ละ”ผมเลยใส่บ้างครับ
“หึ..เดี๋ยวนี้ขึ้นมึงขึ้นกรูหรอ..เดี๋ยวมึงจะโดนแล้วใครชู้วะ..ไม่มีเว้ย.แม่ง ยุให้กรูมีจริง”พี่แสบพูดหัวเสีย
“ไปเร็วๆ..จะไปส่งที่ห้อง..อย่ามาลีลา..เย็นนี้ไปรอกรูที่โรงยิมด้วย”พี่แสบบอก แล้วปล่อยมือผม ผมก็เลือกๆหยิบๆหนังสือสบายอารมณ์ไม่สนพี่แสบ จนพี่แสบโมโหนั่นแหละครับ หยิบออกจากมือผมไปหมดเลย แล้วไปวาง โมโหๆจนอาจารย์ที่อยู่ตรงที่เช็คหนังสืองงๆ เหอะๆ มันอารมณ์เลือดร้อนนะครับจารย์
ผมก็ได้แต่ยืนขำๆ พี่แสบ
...
มาต่อปานกับแสบตามคำเรียกร้องแล้วนะค่ะ
ตอนนี้ดำเนินตอนยังเรียนมัธยมอยู่เลยค่ะ
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกเล่าต่อขานกันมาได้เลยนะค่ะ
ยังไงก็ยังรับความคิดเห็นที่ดีและไม่ดีเสมอ
รักคนอ่านทุกคนน่ะค่ะ
จุ๊บๆ
ตอนแรกกะว่าพิมพ์ให้ได้เยอะๆหลายๆตอนก่อนค่อยมาต่อ แต่กลายเป็นว่าทนเสียงคนอ่านไม่ไหว ทำไมชอบใจอ่อนนิ เซงตัวเอง หิหิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกกำลังใจที่มีให้น่ะค่ะ
ไปแระค่ะ
จุ๊บๆคนอ่านอีกที
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2646141 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก