พิเศษนอกรอบ 5
“พี่แสบ”
“พี่.................แสบ”ผมยังเรียกไอ้คนที่นอนกระดิกตีนไปมาไม่สนโลกอยู่ตรงหน้าผม
“พี่แสบ!”ผมกระแทกเสียงเรียกอีกครั้ง
“อะไร”มันหันมาตอบเสียงห้วน
“ปานบอกว่าให้ออกไปเก็บผ้า”ผมพูดรอบที่สามแล้วนะไม่ใช่รอบแรก เซ็งจริงๆเลยแม่ง
“โอ้ย..”มันทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจนิดหน่อย แล้วลุกขึ้นจากโซฟาไป อะไรกันนักกันหนานะ วันหยุดทั้งทีแทนที่ผมจะได้อยู่สบายๆ ผมกลับต้องมาซักผ้าในตอนเช้า แล้วบอกให้มันเก็บมันก็ไม่เก็บอีก แค่เก็บผ้าเองมันจะขี้เกียจบ้าบออะไรกันนักกันหนา แล้วนี่มันก็ปิดเทอมแล้วด้วยอ่ะครับ วันๆมันไม่ทำอะไรเลย เอาแต่นอน ดูหนัง ดูบอล ออกไปกินข้าวข้างนอก ข้อสอบของนักศึกษามันก็ยังไม่ตรวจ ยังกองอยู่ในห้องทำงานมาตั้งอาทิตย์นึงแล้ว ไม่รู้ว่าเค้าไม่คิดจะไล่มันออกบ้างรึไงนะ หมันไส้มัน แมร่ง
“อ่ะ”มันเดินเข้ามาพร้อมตะกร้าผ้าแล้ววางลงตรงหน้าผม
“เฮ้อ..”ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“น่าเบื่อชะมัด”ผมบ่นอีกรอบแล้วลุกไปหยิบตะกร้าผ้าหนีมันเดินขึ้นห้องนอนเพื่อไปพับผ้าแล้วเก็บใส่ตู้เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“แล้วพี่จะนั่งๆนอนๆอีกเมื่อไหร่ เมื่อวานพ่อโทรมาบอกให้กลับไปบ้านบ้าง”ผมพับผ้าเสร็จก็เดินลงมาหามันที่ห้องนั่งเล่นอีกรอบ
“ไว้ก่อนน่าขี้เกียจ”มันตอบแบบไม่สนใจแล้วดูโทรทัศน์ต่อ
“อะไรวะ”มันขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิด เมื่อผมเดินไปปิดโทรทัศน์
“ทำอะไรที่มันมีประโยชน์บ้างได้ไหม วันๆอะไรก็ไม่รู้เนี้ย ขัดตา”ผมบ่น
“มันวันหยุดกูนะเว้ย ห่าแม่ง บ่นอยู่นั่นแหละ”มันพูด
“ก็รู้แล้วว่ามันวันหยุด แต่ปานได้หยุดเหมือนพี่ไหมล่ะ ปานต้องทำงานบ้านตั้งหลายอย่าง พี่แสบอะไรก็ไม่รู้เนี้ยเอาแต่ดูโทรทัศน์อยู่ได้”ผมบ่น
“แล้วพ่อก็โทรมาบ่นกับปานอีกว่าไม่กลับบ้านกลับช่องเลย ไม่คิดถึงพ่อแม่กันแล้วใช่ไหมอะไรเยอะแยะอ่ะ ปานเหมือนคนผิดอยู่คนเดียวเลย แล้วดูพี่ดิ”ผมบ่น
“เออน่า กูรู้ละ มึงก็เลิกๆบ่นเหอะน่า”มันพูดปัด
“พี่แสบ”ผมย้ำเสียง
“ก็ไว้ก่อน ใกล้เปิดเทอมค่อยไป มึงก็เตรียมเคลียร์งานไว้แล้วกัน ไปก็จะได้ไม่ต้องรีบกลับห่าอะไรวุ่นวายอีก”มันพูด
“พี่แสบน่าเบื่อ อะไรก็ไม่รู้ น่าเบื่อ!”ผมกระแทกเสียงใส่แล้วเดินหนีมันออกมาอีกครั้ง ก็มันน่าเบื่อจริงๆนี่ครับ ผมอุตส่าห์หยุดมันน่าจะอยากพาผมออกไปกินข้าวนอกบ้าน หรือไม่ก็พาออกไปช็อปปิ้งบ้าง หรือว่าชวนไปดูหนัง หรือหวานแหววอะไรบ้างก็ได้ แต่นี่เอาแต่ทำกิจกรรมของตัวเองก็คือ แดกกับนอน ห่า..มีผัวเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน
กริ๊งงงงงง~~~~~~
“ปานรับเอง”ผมตะโกนบอก แล้วรีบวิ่งเข้าห้องนั่งเล่นไปรับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ”ผมรับ
“น้องปานหรอ”
“พี่ข้าว”ผมพูดด้วยความตื่นเต้นทันที
“ครับพี่เอง”พี่ข้าวตอบเสียงนุ่มเหมือนเคย
“มีอะไรรึเปล่าฮะ ถึงขนาดโทรมาหาเนี้ย”ผมพูด
“แฮะๆ ก็นิดหน่อยอ่ะครับ”พี่ข้าวพูด
“อะไรหรอครับ”
“พอดีพี่กับไอ้ตาร์อยากไปเที่ยวทะเลน่ะ แล้วคือ..เอ่อ พี่ไม่ได้ไปกันสองคนมานานแล้ว ตาร์เองมันก็อยากไปกับพี่สองคน คือแล้วพี่ก็ไม่รู้จะเอาไอ้เพลงไปทิ้งที่ถังขยะแถวไหน น้องปานพอจะรับไปเลี้ยงก่อนได้รึเปล่าครับ”พี่ข้าวพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจปนพูดติดตลก
“ได้สิครับ”ผมรีบตอบทันทีแทบไม่ได้คิดอะไร
“จริงนะ”พี่ข้าวพูดย้ำ
“อะไรวะ”พี่แสบเงยหน้าขึ้นมาถาม
“ไม่ต้องยุ่ง”ผมตอบอย่างงอนๆมันอยู่
“มีอะไรกัน”พี่แสบถามย้ำอีก มันลุกขึ้นมาแล้วแย่งโทรศัพท์จากมือผมไป
“มีห่าไร”พี่แสบพูด
“ห๊ะ ตีนเหอะนี่”มันพูดหลังจากที่พี่ข้าวคงบอกเหตุผลอะไรไปบ้าง
“ลูกมึงนะ มึงก็เอาไปด้วยเด้”พี่แสบพูดอย่างหงุดหงิดไม่เลิก
“ห่าข้าว ถ้าเรื่องอื่นกูจะไม่ปฏิเสธมึงเลยนะเว้ย มึงจะยืมเงินกูกี่แสนกูก็จะไม่ปฏิเสธ หรือจะเอาเมียกูไปทำเมียมึงก็ได้กูไม่ว่า แต่มึงช่วยอย่าเอาลูกมึงมาไว้กับกูได้ไหม กูไม่ชอบเด็ก”พี่แสบมันพูดยาวเหยียด
“ออกไปเลย”ผมพยายามกระชากตัวพี่แสบให้ออกมาแล้วยื้อโทรศัพท์กับมัน
“ปานจะเลี้ยงเอง”ผมพูด พี่แสบหันหน้ามามองหน่อยๆ
“ไม่เอา”มันพูดบอกผม
“ปานจะเลี้ยงเอง ปานจะเลี้ยง”ผมกระแทกเสียงบอก
“..................”พี่แสบเงียบไป มองหน้าผมนิ่งๆ
“พี่วันๆก็ไม่คิดจะออกไปไหนอยู่แล้วนี่ ปานมีน้องเพลงปานจะได้มีเพื่อน อยู่กับพี่สองคนน่าเบื่อจะตาย ตาแก่คนนึงที่เอาแต่กระดิกตีนไปมาวันๆ”ผมพูด
“อ๋อ กูเป็นตาแก่ที่กระดิกตีนไปวันๆว่างั้นเหอะ”มันย้อน
“เออ”ผมตอบ
“...................”มันเงียบจ้องหน้าผมอีก
“มึงจะไปกี่วัน”พี่แสบหันไปถามปลายสาย
“เออ งั้นก็ได้”พี่แสบตอบ
“อืมๆ เออ..หวัดดี”แล้วมันก็วางโทรศัพท์ไป
“มากี่วันอ่ะ”ผมรีบถามด้วยความตื่นเต้น
“หึ นอนแค่คืนเดียว”มันแสยะยิ้มตอบเหมือนสะใจกับผม
“โหยยยย..คิดว่าจะอยู่หลายวันซะอีก”ผมพูดอย่างเซ็งนิดหน่อย
“สม”มันพูดเย้ยอีกแล้วไปนอนต่อ
“จะนอนกินบ้านกินเมือง กิน..กิน โอ้ยยย ไอ้บ้า”ผมตะโกนด่ามัน
“กูผัวมึงนะ”มันตะโกนกลับ
“ผัวเฮงซวยอ่ะสิ”ผมย้อนแล้วนอนลงบ้าง
“แล้วมึงนอนทำไม มึงว่ากูแล้วมึงนอนทำไม”มันไม่ลดละ
“พี่นอนได้ ปานก็นอนได้เหมือนกัน น้องเพลงมาเมื่อไหร่ปลุกด้วย”ผมบอกแล้วด้วยความหมันไส้เลยขว้างกล่องกระดาษทิชชู่ใส่มันซะเลย
...............
...............
ดูมัน..เอาอีกละ -_--
“อย่าสิพี่แสบ” เป็นบ้ารึไง นิ่งเป็นหลับ ขยับไม่แดกก็อย่างว่าเนี่ย
“มึงนี่ขี้บ่นขึ้นทุกวันๆ ไม่รำคาญตัวเองบ้างรึไงวะ”มันพูดแล้วลูบเนื้อลูบตัวผมไม่เลิก
“ก็ดูพี่ทำตัวสิ”ผมหันไปบอก
“กูเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด มึงน่าจะชินซะนะ”มันพูดยิ้มด้วยความภาคภูมิใจในตัวเองมาก
“เอ้ ปล่อยสิ เดี๋ยวน้องเพลงมา”ผมพูดแล้วพยายามปัดมือมันออก เสื้อแม่งล่นขึ้นบนหน้าอกตั้งแต่เมื่อไหร่
“ก็รีบๆทำดิ คืนนี้กูก็อดทำอ่ะดิ”มันพูด
“ก็มีตั้งหลายวันทำไมไม่ทำ ไอ้บ้า”ผมว่า วันก่อนหน้านี้เป็นอาทิตย์ๆ ผมกับมันแทบไม่ได้มีอะไรกันเลย แล้วทำไมเสือกไม่ทำ ไม่เข้าใจ
“ก็มันมีอารมณ์ตอนนี้นี่”มันย้อน
“แต่ปานไม่มี”ผมพยายามดันตัวมันออก แต่มันเสือกล็อกผมไว้ก่อน
“พี่แสบ ไม่..อื้ออ” ไอ้บ้านี่มันเคยฟังอะไรบ้างไหมตั้งแต่คบกันมานี่เคยฟังกูบ้างไหมห๊ะ มันเริ่มมือล้วงไปเรื่อยเปื่อยของมัน ผมพยายามปัดมือมันออกบ้าง แกะบ้างแต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะปากมันก็ยังกดจูบกับปากของผมอยู่ไม่เลิก พอมันเผยปากออก มันก็ถอดเสื้อของตัวเองออก ก่อนที่จะพยายามดึงกางเกงผมออก
“อ่ะ เดี๋ยวพี่แสบ”ผมดึงกางเกงไว้หน่อยเพราะอยู่ดีๆก็เขินมันที่จ้องมองผมด้วยความเจ้าเล่ห์
“แป๊บเดียวนะ”ผมพูดดักไว้ก่อน มันแสยะยิ้มแล้วดึงกางเกงผมลงไปจนถึงปลายเท้า
“อ๊ะ..”ผมขนลุกขึ้นทันทีจากมือของมันที่ลูบมาตรงต้นขาของผมอย่างตั้งใจแกล้ง มันก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง ผมเลยลูบไล้ตัวมันด้วยความเคยชินของร่างกายของมัน
ติ๊งต๊อง ๆ ๆ ๆ
“ห่าข้าว”พี่แสบกัดฟันพูดเหมือนระงับสติอารมณ์ ผมรีบหยิบกางเกงจากปลายเท้าขึ้นมาใส่ แล้วรีบจับเสื้อให้เข้าที่เข้าทางแล้วรีบลุกขึ้นทิ้งไอ้พี่แสบที่นั่งกัดฟันแน่นด้วยความโมโหไว้ที่ห้องนั่งเล่น ผมรีบเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านทันที
“หวัดดีครับพี่ข้าว พี่ตาร์”ผมยกมือไหว้พี่ข้าวพี่ตาร์ที่ยืนยิ้มแต่งตัวเรียบร้อยเตรียมไปเที่ยวรออยู่แล้ว
“สวัสดีครับ”พี่ตาร์กับพี่ข้าวรับไหว้
“สวัสดีครับอาปาน”น้องเพลงยกมือไหว้
“ว่าไงครับน้องเพลง”ผมนั่งลงแล้วลูบหัวน้องเพลงอย่างเอ็นดูกับเด็กคนนี้ที่ทั้งน่าตาและนิสัยน่ารักไปซะหมด
“พี่ฝากด้วยนะครับ พรุ่งนี้พี่จะกลับเย็นๆแล้วจะรีบมารับเลย เอ่อ..แล้วไอ้แสบไปไหน”พี่ข้าวพูดแล้วชะเง้อเข้าไปในบ้าน
“มาทำเหี้ยไร”พี่แสบเดินออกมายังไม่ทันถึงหน้าบ้านก็ตะโกนมาก่อนเลย
“ไอ้สัตว์ กูไปทำไรให้ไม่ทราบ”พี่ข้าวย้อน
“โห มึงไม่ได้ทำอะไรเลยไอ้เหี้ย”พี่แสบด่ากลับ
“หวัดดีเฮีย”แล้วก็ยกมือไหว้พี่ตาร์
“วันหลังช่วยเอาไปไว้บ้านอื่นได้ไหม พี่เจ้า ไอ้แมน ไอ้พี่ไม้ ไอ้ป๊อด ไอ้เป้ หรือใครก็ได้อ่ะ”มันพูดบ่น
“พี่เจ้าเค้าไม่ว่าง ส่วนคนอื่นก็..ดูจะดูแลลูกกูไม่ได้ดีเท่ามึงหรอกน่า”พี่ข้าวพูดขำๆ
“ส้นตีนเหอะ แล้วอะไรมึงเนี่ย มองหน้ากูทำไม”พี่แสบด่าพี่ข้าวก่อนที่จะก้มต่ำลงมองน้องเพลงที่ยืนเงยหน้าจ้องหน้าพี่แสบตาไม่กระพริบ
“เพลงอยากไปกับพ่อด้วย”น้องเพลงหันไปบอกพี่ข้าว
“เอ่อคือ ไปไม่ได้ครับ คือ..พ่อต้องไปทำธุระน่ะ นะครับน้องเพลงอยู่กับอาปานกับอาแสบนะ”พี่ข้าวนั่งลงพูดกับน้องเพลงที่ดูจะลังเลกับการที่ต้องอยู่กับไอ้พี่แสบเสียแล้ว
“แต่เพลงไม่อยากอยู่แล้ว”น้องเพลงพูดหน้าหงอย
“เดี๋ยวพ่อจะรีบกลับมานะครับ น้องเพลงต้องเป็นเด็กดีรู้ไหม กลับมาแล้วพ่อจะพาไปซื้อหุ่นยนต์อีกไง”พี่ข้าวพูด
“.................”น้องเพลงยืนเงียบ
“มึงหุบๆปากบ้างเหอะไอ้เหี้ยแสบ นี่ลูกกูนะ”พี่ข้าวเงยหน้าขึ้นด่า
“ห่า กูไม่ถูกกับเด็กมึงก็รู้”พี่แสบพูดเสียงหงอยลงเมื่อโดนด่าเข้าให้
“กูฝากหน่อยได้ไหมตกลงอ่ะ”พี่ข้าวถามย้ำ
“เออ มึงไปเหอะ กูดูได้..ตัวแค่นี้ไม่คณามือกูหรอก หึหึ”พี่แสบพูดแล้วแสยะยิ้ม
“เพลงไม่อยากอยู่อ่ะพ่อ”น้องเพลงหันมาเห็นหน้าไอ้แสบ น้องแกก็ร้องไม่เลิก
“ไอ้เชี้ยแสบ”พี่ข้าวขึ้นเสียงนิดหน่อย
“เออๆ น่า กูก็แกล้งเล่น”พี่แสบพูดขำๆ
“น้องเพลงอยู่กับอาปานนะครับ อาปานใจดีจะตายนะ”พี่ข้าวพูด
“น้องเพลงอยู่กับอาปานนะครับ ไม่มีใครทำอะไรหรอก เดี๋ยวอาปานพาออกไปเที่ยว แล้วก็กินอาหารอร่อยๆดีไหมครับ น้องเพลงชอบกินอะไรเอ่ย”ผมพูดเอาใจทันที เพราะเดี๋ยวเด็กมันจะกลัวไอ้เหี้ยพี่แสบไปมากกว่านี้
“ไหนน้องเพลงบอกอาปานสิว่าชอบกินอะไร”น้องเพลงยังหน้าหงอยมองหน้าผมไม่เลิก
“เพลงชอบกินวัฟเฟิลกับไอติม”น้องเพลงพูดเสียงเบา
“งั้นเดี๋ยวอาปานพาไปกินนะครับ ดีไหม”ผมพูด
“.................”น้องเพลงได้แต่พยักหน้ารับไม่พูดอะไร
“ไปเถอะครับพี่ข้าว ไม่ต้องห่วงนะครับ..”ผมลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มบอก
“ขอบคุณมากนะครับ ไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนพี่จะได้แฟนดีขนาดนี้ ไม่น่าเลยเนอะ”พี่ข้าวพูดเหมือนลูบหัวก่อนแล้วค่อยตลบตบหลังเข้าให้
“เนอะ ปานก็ว่างั้นแหละ”ผมพูดยิ้มๆ
“ไปนะมึง”พี่ข้าวหันไปบอกไอ้พี่แสบ
“เออ”พี่แสบตอบพยักหน้าให้
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”ผมพูดบอก
“ขับรถดีๆล่ะมึง”พี่แสบพูดบอกแล้วยกมือไหว้พี่ตาร์พร้อมๆกับผม แล้วพี่ตาร์กับพี่ข้าวก็ขึ้นรถขับไปพี่แสบมันก็เลยเดินไปปิดประตูรั้ว
“ไปครับ เข้าบ้านกันดีกว่าเนอะ”ผมบอกแล้วจูงมือน้องเพลงให้เข้าบ้านไปด้วยกัน ระหว่างทางเดินผมก็ถามน้องเพลงตลอดว่าเอาอะไรมาบ้าง เด็กคนนี้เลี้ยงง่ายนะผมว่า ช่างพูดช่างคุย พูดรู้เรื่อง เป็นเด็กที่ฉลาดและก็เรียนรู้ไวมากด้วย
“อันนี้กระเป๋าเสื้อผ้าฮะ”น้องเพลงบอกกระเป๋าเป้สีดำตรงหน้า
“อันนี้ใส่ของๆเพลง”น้องเพลงพูดแล้วหยิบกระเป๋าเป้ที่ตัวเองสะพายมาเมื่อกี้ให้ดู
“อาปานฮะ”น้องเพลงเรียก
“ครับ”
“เพลงนอนตรงนี้ก็ได้นะ”น้องเพลงบอก
“นอนตรงนี้ได้ยังไงครับ นี่มันห้องรับแขก..เดี๋ยวนอนห้องเดียวกับอาปานดีกว่าเนอะ นอนกับอาเลยดีไหม”ผมบอก
“อะไร แล้วกูจะนอนไหน”พี่แสบพูดขึ้น
“อ๋อ..ปานจะนอนพื้นกับน้องเพลงก็ได้ พี่ก็นอนบนเตียงไปแล้วกัน”ผมพูด นี่เป็นการพูดกระแทกแดกดันแต่ว่าผมคิดจริงๆว่าจะนอนข้างล่างแล้วให้พี่แสบนอนข้างบนไป
“ก็ดี”มันทำเสียงสูงตอบใส่อีก
“อย่าไปฟังเสียงหมูเสียงแมวเลยนะน้องเพลง คนขาดความอบอุ่นก็งี้”ผมพูด
“ตีนนิ”พี่แสบพูดว่า ทำเอาผมหัวเราะออกมา เวลาผมด่ามันว่าขาดความอบอุ่น มันจะย้อนแบบไปไม่เป็นสักเท่าไหร่ ฟังดูๆมันก็ตลกปนๆน่ารักดี เพราะว่ามันแบบนั้นทีไรมันจะทำเหมือนเถียงไม่ออกสักที เหอะๆ
“เย็นนี้เราจะกินอะไรกันดี”ผมนึก
“อาปานทำให้กินเอาไหม”ผมพูด
“โอ้โห กล้าเนอะจะทำให้มันกิน กูไม่ต้องพาไอ้เพลงมันแอดมิดฉุกเฉินเลยรึไง”พี่แสบพูด
“บ้า..”ผมว่ามันอย่าเขินๆ
“น้องเพลงมีการบ้านไหมครับ”ผมถาม
“มีครับ แต่เพลงทำเสร็จแล้ว”น้องเพลงยิ้มตอบ
“การบ้านไม่ต้องขยันทำบ่อยก็ได้นะมึง เดี๋ยวมันจะเก่งเกิน เอาพอประมาณอ่ะ ไม่ต้องทำไปโรงเรียนให้ครูตีบ้างก็ได้”ไอ้พี่แสบพูด
“พี่แสบ สอนเด็กอะไรอย่างนี้เนี่ย”ผมบ่นมัน
“เอามันพอดีๆดิ เหี้ยบ้าง เรียนบ้าง พอเป็นสีสันเชื่อกู”มันพูดบอกหลานตัวเองพร้อมกับจ้องหน้ายักคิ้วกวน
“ตัวเองชั่วก็อย่าลากคนอื่นไปชั่วด้วยสิ”ผมบ่นไม่เลิก
“ไปทำกับข้าวเลยไป”ผมบอก
“ไม่ทำแล้ว ขี้เกียจ ออกไปกินหน้าหมู่บ้านแหละ”มันบอก
“อืม ก็ได้ เดี๋ยวพาเพลงไปซื้อขนมด้วยเนอะ”ผมบอก
“มึงนี้บ้าเด็กไรมากมาย ไปมีเมียมีลูกซะเลยป่ะ”มันบอก
“อ่อ ปานมีได้หรอ”ผมย้อนถาม
“ทำเป็นหรอ”มันย้อนยิ้มๆ
“ถึงเวลานั้นก็เป็นเองแหละนะ ทำแบบเดียวกับที่พี่ทำใช่ป่ะละ ปานก็ทำได้”ผมพูดอย่างมั่นใจ
“ใส่ผิดรูเค้าจะได้ถีบมึงให้น่ะสิ”มันพูดขำๆ
“ไอ้บ้า”ผมว่าแล้วลุกขึ้นเอื้อมไปจะตีมัน พี่แสบมันหลบไปหัวเราะไปอย่างสะใจ
...............
...............
“กินไรอ่ะ”ผมถามระหว่างเดินหาร้าน ร้านอาหารหน้าหมู่บ้านเยอะมาก แถมยังมีร้านขายกับข้าวอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด
“น้องเพลงอยากกินอะไรครับ”ผมถาม
“เพลงอยากกิน..”น้องเพลงมองไปรอบๆตัวเอง
“อยากกินเครปญี่ปุ่น”น้องเพลงตอบ
“เค้าถามว่าอยากกินข้าวอะไร ไม่ได้ให้กินขนมก่อน”พี่แสบพูดขึ้น
“.................”น้องเพลงเงียบไป
“ก็อาปานถามว่าเพลงอยากกินอะไรนี่”น้องเพลงย้อนเสียงเบา
“เอ๊ะ ไอ้นี่”พี่แสบเหมือนไปไม่เป็นเมื่อน้องเพลงย้อนกลับ
“งั้นเดี๋ยวเรามาซื้อกันนะครับ แต่น้องเพลงต้องกินข้าวก่อนนะ”ผมบอก น้องเพลงก็พยักหน้ารับ
“กินร้านอีเจ๊เนื้อแล้วกัน”พี่แสบบอก ที่จริงเค้าไม่ได้ชื่อร้านอีเจ๊เนื้อหรอกครับ เป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยวรสเด็ด ซึ่งไอ้พี่แสบมันชอบกินเนื้อ แล้วเจ๊ร้านนี้หยิ่งมากเพราะว่ามันอร่อยมากอ่ะครับ พี่แสบมันเลยชอบเรียกป้าคนขายว่า “อีเจ๊เนื้อ” เหอะๆ
“ปานเอาเส้นเล็กลูกชิ้นเนื้อ เล็กนะ”ผมบอก พี่แสบมันก็จดใส่กระดาษ ของมันประจำก็คือ บะหมี่แห้งลูกชิ้นเนื้อหนึ่ง กับเส้นเล็กเนื้อสดหนึ่ง มันกินสองชามอย่างนี้ประจำแหละครับ
“น้องเพลงกินอะไรครับ เนื้อหมูไหม”ผมก้มลงถาม
“ฮะ เพลงเอาบะหมี่”น้องเพลงตอบ
“เขียนไปด้วยว่าไม่เผ็ด”ผมบอกพี่แสบ
“เออ”มันตอบเสียงห้วน
“เพลงกินน้ำแดงด้วยได้ไหมฮะ”น้องเพลงพูดกระซิบเสียงเบาบอกผม
“เขียนไปด้วยน้ำแดงขวดนึง”ผมกระแทกเสียงบอกพี่แสบอีก
“เออ”มันกระแทกเสียงย้อนตอบ ผมหันกลับมายิ้มให้เพลงอีกครั้งเป็นการปลอบว่า “อย่าไปสนใจไอ้ยักษ์นี่” เหอะๆ ระหว่างนั้นก็ได้น้ำมาเสิร์ฟกินไปพลางก่อน กว่าก๋วยเตี๋ยวจะมาก็รอไปเหอะครับ นานมากๆ เพราะถ้ายิ่งเวลาหกโมงกว่าขึ้นไปละก็ คนนับแสน
“กูละเบื่ออีเจ๊เนื้อจริงๆ”พี่แสบเริ่มบ่นละ เพราะมันเริ่มนาน แต่มันมากินร้านนี้กี่รอบมันก็บ่นอย่างนี้แหละครับ ไม่รู้ทำไมมันไม่รู้จักชินสักที
“บ่นอีกละ วันหลังก็ไม่ต้องกินสิ”ผมบอก
“ก็มันอร่อยนี่”มันตอบ
“แล้วบ่นทำไมล่ะ พี่นี่น่ารำคาญจริง”ผมบอก
“ก็ดูอีเจ๊ดิ แทนที่จะสอนลูกสอนหลานให้ช่วยทำ ทำเองอยู่ได้คนเดียว แล้วคนแม่งก็เต็มร้านแย่งกันหายใจอยู่เนี้ย แอร์ก็ไม่ติด เค็มฉิบหาย”มันบ่นโดยที่ไม่สนใจเด็กเสิร์ฟที่เดินโฉบไปโฉบมา ไม่ได้กลัวว่าเค้าจะได้ยิน
“หึ..”ผมหลุดหัวเราะออกมา มันก็แม่งคิดได้นะแต่ละอย่าง
“มึงมองหน้ากูทำไม”มันหันมาหาเรื่องน้องเพลงที่นั่งเล่นตะเกียบมองหน้าไอ้พี่แสบอยู่
“..................”น้องเพลงเงียบไม่ตอบ หน้าหงอยลงไป
“จ่ายด้วยนะมื้อนี้อ่ะ”พี่แสบแกล้งอีก
“ฮะ เพลงมีเงิน”น้องเพลงย้อนตอบ
“อ๋อ มึงมีเงิน ไหนเงินมึงอ่ะ”มันพูด
“นี่”น้องเพลงยิ้มตอบแล้วชูกระเป๋าโดราเอมอนที่คล้องคออยู่ให้พี่แสบดู
“ไหนมาดูดิ”พี่แสบพูดไม่พูดเปล่า หยิบกระเป๋าของน้องเพลงที่คล้องคออยู่ไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เอาออกจากคอน้องเพลง แล้วมันก็รูดซิบเปิดกระเป๋าดู
“เงินเยอะนี่หว่า กูขอแล้วกันนะ”มันพูดยิ้มๆแล้วหยิบเงินออกมาทั้งหมดกระเป๋า น้องเพลงทำหน้าตกใจตะกุกตะกักแบบทำตัวไม่ถูก
“มันของเพลงอ่ะ”น้องเพลงพูด
“กูจะเอาอ่ะ ทำไม”พี่แสบย้อนหน้าตายแล้วเอามาวางไว้ตรงตัวเอง
“...................”น้องเพลงเงียบมองไปที่เงินที่วางอยู่ตรงพี่แสบ ไอ้พี่แสบมันยิ้มหัวเราะแบบไม่สนใจ
“เอาคืนไปน่า แกล้งหลานอยู่ได้ โรคจิตใช่ไหมเนี้ย”ผมบ่นแล้วจะหยิบเงินคืนแต่ไอ้พี่แสบมันดันหยิบเงินเก็บไว้กับตัวเอง
“เงินของเพลง พ่อให้มา”น้องเพลงทวงสิทธิ์เหมือนกล้าๆกลัวๆ
“แต่มึงมาอยู่บ้านกู กูมีสิทธิ์เอาเงินมึง”มันพูด
“แต่..”น้องเพลงอึ้งเหมือนตอบไม่ถูก
“แต่พ่อให้เพลงไว้ซื้อขนม”
“งั้นเอาไว้เฉพาะซื้อขนม”มันบอกแล้วหยิบแบงค์ยี่สิบคืนแค่แบงค์เดียว
“เพลงจะฟ้องพ่อว่าอาแสบแกล้งเพลง”น้องเพลงพูด
“หึ สม”ผมหัวเราะเยาะ
“ถ้าอาไม่คืนเพลงจะฟ้องพ่อ”น้องเพลงพูดเสียงหนักแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ฟ้องไปดิ้ ใครกลัว”พี่แสบตอบ
“..................”น้องเพลงเงียบ หน้าหงอยลงเหมือนจะร้องไห้
“เอาคืนไปได้แล้วน่าพี่แสบ เอามานี่”ผมขึ้นเสียงแล้วแบมือขอมัน
“เออๆ เอาไป ไม่อยากแกล้งเด็กขี้แยหรอกนะ”มันพูดแล้ววางเงินไว้บนมือผม
“นี่ครับ ได้เงินคืนแล้วนะ”ผมบอก น้องเพลงยังนั่งนิ่งอยู่อีก
“...................”ผมเงียบหันไปมองหน้าไอ้พี่แสบที่ยิ้มแบบสะใจ พอมันเห็นผมค้อนใส่มันมันก็รีบหุบยิ้มลงทันที ผมเลยเอื้อมมือไปผลักหัวมันอย่างหมันไส้จนมันหน้าหงายไป
“กระเป๋าน้องเพลงน่ารักจังเลย อาเอาเงินใส่ให้เหมือนเดิมนะครับ”ผมบอกแล้วรูดซิบเอาเงินใส่
“อาตาร์ให้เพลงแหละ”น้องเพลงเงยหน้ามาตอบแล้วยิ้มให้ด้วยความร่าเริงเหมือนเดิม
“ที่จริงมันเป็นของอาตาร์ แต่พ่อบอกอาตาร์ว่า..ปัญญาอ่อนไม่เจียม อาเลยให้เพลงมา”น้องเพลงพูด ที่จริงมันก็เป็นคำพูดปกติที่แบบฟังแล้วผ่านๆสำหรับพี่ข้าว ถ้าพี่ข้าวเป็นคนพูดอ่ะครับ แต่ถ้าไม่ว่าเด็กคนไหนเอาประโยคแบบนี้ของผู้ใหญ่มาพูดด้วยสีหน้าซื่อแบบตามผู้ใหญ่ไม่ทันแบบนี้ ผมว่ามันดูน่ารักดีนะครับ เหมือนแบบพูดไปเหมือนไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร
“หึหึ”ไอ้พี่แสบหลุดหัวเราะออกมา
“พ่อมึงนี่ปากหมาเนอะ”พี่แสบพูด
“พ่อไม่ได้ปากหมานะ”น้องเพลงย้อนทันที
“..................”ไอ้พี่แสบมันเงียบไปด้วยความตกใจที่น้องเพลงมันย้อนมาแบบนั้น
“แค่ปากไม่ดี”น้องเพลงพูด
“พ่อปากเหมือนอาแสบเลย ปากไม่ดี”น้องเพลงพูด
“หึ หึหึ..ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ
“ผู้ใหญ่ปากไม่ดี น้องเพลงห้ามเอาเป็นเยี่ยงอย่างรู้ไหมครับ ต้องพูดเพราะๆเหมือนอาตาร์นะครับ โตมาจะได้มีแต่คนรักเนอะดีไหม”ผมพูดบอก
“ฮะ”น้องเพลงพยักหน้ารับยิ้มให้เหมือนไม่ได้สนใจกับคำพูดเมื่อกี้ที่ทำเอาผู้ใหญ่อย่างไอ้พี่แสบอึ้งค้างแดก ไปไม่เป็นได้แต่หุบปากนิ่งอย่างแค้นเคืองไอ้น้องเพลงไม่เลิก นั่งรออีกสักพักก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟ แล้วก็นั่งกินกันจนเสร็จผมก็พาน้องเพลงไปซื้อขนมแต่ว่าไอ้พี่แสบมันความอดทนต่ำอ่ะครับ อะไรก็บอกว่าจะกลับผมเลยไล่ให้มันกลับบ้านไปก่อนโดยพี่วินมอเตอร์ไซด์ แล้วทิ้งรถมอเตอร์ไซด์ไว้ให้ผมขับกลับพร้อมน้องเพลง
................................................
พรุ่งนี้กับวันพุธมีสอบ..เลยจะยังไม่ต่ออะไรจนกว่าจะสอบเสร็จ
จะต่อเมตรกับสลิ่มก่อน
ปานแสบยังมีต่อตอนต่อไปอีก..แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
ตามนั้น 
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2493514 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก