หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ)

[love_y]

ลั้นล้าๆมาจองพื้นที่รอเบบี้

[เบบี้]

พิเศษนอกรอบ 4


“รถกับข้าวมาแล้วครับ รถกับข้าว”เสียงรถกับข้าวที่มันมาประจำในตอนบ่ายและตอนเย็น และส่วนมากมันไม่เคยมาตรงเวลา เหอะๆ
“เยส!..รถกับข้าวมาแล้ว”ไอ้เพลงพูดขึ้นเสียงดังด้วยความตื่นเต้น
“มึงจะเสียงดังทำไม”ผมพูดบ่นแต่ตายังจ้องอยู่ที่หนังสือรถ
“เพลงไปซื้อกับข้าวนะ”มันพูด ผมพยักหน้าตอบให้มันแบบไม่สนใจ
“เงินอ่ะ”มันพูด
“อยากซื้อก็ใช้เงินตัวเองดิ”ผมตอบ
“พ่ออ่ะ เงิน เอาเงินมา”มันพูดเสียงดังพร้อมกับเขย่าตัวผมไม่หยุด
“เออๆ”ผมตอบส่งๆ แล้วหยิบแบงค์ร้อยให้มันหนึ่งใบ มันรับไปแล้วเอาไปดู
“จะพอไหมอ่ะ”มันพูด
“พอ..จะซื้ออะไร”ผมหันไปถาม
“หมูสับ หมูสับหมดแล้ว แล้วก็ปลาทู”มันพูดเหมือนนึกๆ
“มึงจะซื้อหมูมาเลี้ยงหมู่บ้านรึไงร้อยเดียวไม่พอเนี่ย”ผมบ่นใส่
“พ่อ ขี้งก”มันพูดแล้วลุกขึ้นเดินหนีออกจากห้องนั่งเล่นไป ผมหันมาสนใจกับหนังสือตรงหน้าต่อ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ของผมและมัน ส่วนไอ้ตาร์ก็หยุดเหมือนกันแต่ว่าตอนเช้าลูกน้องโทรมาตามให้ไปดูเอกสารอะไรก็ไม่รู้กะทันหัน มันเลยออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ เดี๋ยวอีกไม่นานก็คงกลับมาแล้วแหละ
“พ่ออออออออออออออออ~~”เออ..เสียงมึงดังมากได้อีกไหม -_--
“พ่อๆ”มันเรียกซ้ำพร้อมกับวิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว
“ไร”ผมถามกลับ
“มีใครอยู่หน้าบ้านก็ไม่รู้อ่ะ”ไอ้เพลงทำหน้าตาสงสัย ปนระแวงแล้วชี้ไปที่หน้าบ้าน
“ใคร”ผมพูดอย่างสงสัย
“ไม่รู้ น่ากลัวชะมัด”มันพูดแล้วทำหน้าทำตาหวาดระแวง
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”ผมถาม
“ผู้ชาย เค้ามองหน้าเพลงด้วยอ่ะ”มันพูดด้วยสีหน้ากลัวมากๆ ซึ่งไม่ค่อยเป็นมากนัก ปกติจะบ้าบอไม่แคร์อะไร ผมเลยสงสัยเลยลุกขึ้นไปกดดูบันทึกกล้องวงจรปิดหน้าบ้าน
“อ่าว หายไปไหนแล้วอ่ะ”มันพูดแล้วรีบเดินไปใกล้โทรทัศน์มากขึ้น ผมเลยย้อนกลับไปดูย้อนหลังก็เห็นผู้ชายยืนอยู่หน้าบ้านผมจริงๆ มันยืนอยู่ตรงเสาไฟฟ้าหน้าบ้านโดยมีไอ้เพลงซื้อของอยู่ตรงรถขายกับข้าวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนที่ไอ้เพลงจะรีบวิ่งเข้าบ้านมานี่แหละ
“วันหลังก็ไม่ต้องออกไปคนเดียวล่ะ”ผมหันไปพูดบอกมัน ซึ่งที่จริงผมไม่เคยระวังอะไรเรื่องพวกนี้มากนัก เพราะยังไงก็หน้าบ้านของเรา เพลงมันจะชอบวิ่งออกไปซื้อไอศกรีมบ้าง ซื้อกับข้าวบ้าง ซื้อของเล่นอะไรของมันไป บางทีมันก็ปั่นจักรยานไปบ้านของพี่เจ้า ซึ่งผมก็ปล่อยให้มันไปคนเดียวตลอด
“ทำไมอ่ะ”มันรีบถามกลับทันที
“เดี๋ยวมันก็จับตัวไปฆ่า หั่น ศพหรอก เหอะๆ”ผมแกล้งทำหน้าทำตาแล้วทำเสียงใส่
“.................”ไอ้เพลงเงียบตาค้างมองหน้าผมเหมือนอึ้งๆ
“ห้ามออกไปล่ะ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ได้แกล้งมันแล้ว เพราะสมัยนี้อะไรมันก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น
“อื้อ”มันพยักหน้าตอบทันที ผมเหลือบหันไปเห็นในมือมันยังถือถุงกับข้าวอยู่เลย
“เงินทอนอ่ะ”ผมถาม
“ไม่มี”มันส่ายหัวตอบ
“...................”ผมนั่งจ้องหน้ามัน
“แฮะๆ เพลงซื้อหมดร้อยนึงเลย”มันพูด
“.................”ผมกำลังข่มอารมณ์ไม่ให้ธาตุไฟแตก จ้องมองหน้ามันจนมันเริ่มขยับตัวเองถอยหลังเหมือนจะหนีผม
“ก็เพลงอยากกินหลายอย่างที่มันต้องใช้หมูสับนี่ แล้วปลาทูก็อยากกินด้วย”มันพูดแก้ตัวก่อน
“มาเน้!!”ผมกระแทกเสียงแล้วจะเข้าไปตะครุบมันแต่มันวิ่งหนีผมไปแล้วเรียบร้อย ผมก็แกล้งมันเล่นไปอย่างนั้นเองล่ะครับ ผมล้มตัวลงนอนบนโซฟาอีกครั้ง เสียงไอ้เพลงเข้าไปทำอะไรในครัวก็ไม่รู้ แล้วสักพักก็เงียบไปจนผมเริ่มสงสัยว่ามันหายไปทำอะไร
“เพลง”ผมตะโกนเรียกทั้งๆที่ยังนอนอยู่
“น้องเพลง”ผมเรียกซ้ำ
“.................”แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ผมเลยวางหนังสือรถลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นไปเดินดูในห้องครัว
“เพลงอยู่ไหนน่ะ”ผมเรียกเพราะไม่เห็นมันอยู่ในห้องครัว เหลือแต่หมูสับกับปลาทูวางไว้บนโต๊ะทำกับข้าว ผมเลยเดินขึ้นไปดูบนห้องก็ไม่เจอ เลยเดินลงมาข้างล่างแล้วเดินออกไปนอกบ้าน
“เพลง”ผมตะโกนเรียก
“..................”แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาอีก มันยิ่งทำให้อยู่ดีๆผมก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา ผมรีบเดินหาไปทั่วหลังบ้านก่อนที่จะกลับมาตรงที่จอดรถ
“ไอ้เพลง ไอ้ลูกเวรเอ้ย”ผมบ่นแล้วกระชากตัวมันออกมา มันเสือกมายืนหลบอยู่ตรงข้างรถของผมน่ะสิครับ
“ทำอะไรเนี่ยห๊ะ”ผมถามมันด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย
“เค้ายังอยู่หน้าบ้านอยู่เลยเหอะพ่อ”มันพูดแล้วทำท่าลับๆล่อๆเหมือนกลัวไอ้คนหน้าบ้านจะเห็น ผมหันไปมองก็เห็นว่ามีผู้ชายยืนอยู่หน้าบ้านจริงๆ
“แล้วออกมาคนเดียวได้ยังไง พ่อบอกไม่ให้ออกมาไง”ผมพูด
“..................”มันเงียบทำหน้าสำนึกผิดไป
“เข้าบ้าน”ผมลากตัวมันให้เดินตามมา
“กูบอกว่าห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว พูดเนี่ยเคยฟังกันบ้างไหม แล้วนี่ออกมาแอบดูเค้าทั้งๆที่รู้ว่าเค้าอยู่หน้าบ้านน่ะ ไม่กลัวรึไง”ผมพูดบ่น
“ก็..”มันอ้าปากจะเถียงอะไรสักอย่าง
“ถ้าเกิดมันเป็นคนร้ายแล้วอุ้มตัวไปขึ้นมา กูไม่ตามหามึงหรอกนะ เหนื่อย”ผมพูดใส่
“...................”มันยืนเงียบนิ่งไป
“..................”ผมก็เงียบ เพราะดูเหมือนมันจะน้อยใจจริงๆกับคำพูดเล่นๆของผม
“ตามอยู่แล้วล่ะน่า แต่ให้ดีมึงช่วยฟังที่กูพูดหน่อยได้ไหม ให้พูดบ่อยๆกูไม่ชอบ”ผมบ่น
“..................”มันก็ยังยืนเงียบกำมือแน่อยู่อีก ผมเลยจับหัวมันแล้วกระชากเข้ามากอดไว้ ไม่รู้จะทำยังไง ไม่ใช้ไอ้ตาร์ซะด้วย ขานั้นโอ๋อย่างเก่ง
“มึงเป็นลูกกูนะ จะไม่ให้ตามได้ยังไง..ให้คนอื่นเอาไปเลี้ยงแทนกูสงสารเค้า ดื้อซะขนาดนี้ใครจะเอาอยู่”กูพูดขำๆ
“พ่ออ่ะ..”มันผลักผมออกแล้วทำหน้างอใส่เหมือนงอนไม่เลิก
“หึ..มาทำการบ้านเลย ถ้ากูรู้ว่ามึงออกไปนอกบ้านอีก มึงโดน”ผมขู่มัน มันเลยกลับมานั่งทำการบ้านเหมือนเดิม
“หิวข้าวแล้วด้วย เมื่อไหร่อาตาร์จะกลับมาสักที เพลงหิว”มันพูด
“เออ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”ผมพูดบอก ผมกดโทรศัพท์โทรหายามในหมู่บ้าน บอกเค้าก่อนว่ามีคนมาด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้าน บอกให้ยามมาจัดการไปด้วย ส่วนตัวผมเองกลัวครึ่งไม่กลัวครึ่ง ถ้ามันไม่มีอาวุธก็ว่ากันไป แต่ถ้ามันมีอาวุธแล้วผมเดินออกไปที่แจ้งแบบนั้น ไม่เอา..กูก็กลัวตายเหมือนกัน ให้ยามไปตายดาบหน้าก่อนแล้วกัน กร๊าก
ก่อนที่ผมจะโทรบอกให้ไอ้ตาร์รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บอกมันด้วยว่าไม่ต้องลงจากรถ ถ้าถึงบ้านแล้วผมจะเดินไปเปิดประตูรั้วเอง ไอ้ตาร์มันก็จะไม่ยอมท่าเดียว บอกว่าจะลงไปเปิดเอง ผมเลยด่ามันไปหนึ่งดอกหลังจากนั้นก็เลยเชื่อฟังตามปกติดี เหอะๆ
“มึงนี่นะ”ผมบ่นไอ้เพลงเมื่อผมกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น มันเปิดดูบันทึกกล้องวงจรปิดอีกครั้ง
“อยากรู้มากเลยรึไงว่ามันเป็นใคร ออกไปถามเลยป่ะ”ผมบอก
“โหย พ่อไม่กลัวรึไง เกิดเป็นโจรขึ้นมาทำไง”มันพูด
“เป็นโจรหน้าบ้านไม่เป็นไร แต่อย่าเข้าบ้านเป็นพอ”ผมตอบ
“โจรที่ไหนไม่เข้าบ้านอ่ะ”มันพูด
“เสือกจริง ทำการบ้านเลย”ผมเดินไปตบหัวมันเบาๆ แล้วกดดูเห็นว่ายามมาจัดการคุยกับไอ้คนนั้นเรียบร้อยแล้ว แล้วไอ้ตาร์ก็เสือกขับรถมาถึงพอดี ผมเลยรีบลุกขึ้นจะไปเปิดประตูให้
“อยู่นี่เลย”ผมพูดดักก่อนเพราะว่าไอ้เพลงมันลุกตามทันที
“เพลงอยากไปด้วย”มันพูด
“ไม่เสือกสักเรื่องได้ไหม นั่งลง”ผมสั่งเสียงเข้ม มันเบะปากนิดหน่อยก่อนที่จะยอมนั่งลงเหมือนเดิม ผมเดินขึ้นไปหยิบปืนบนห้องด้วยความระแวงไอ้ห่าหน้าบ้านนิดหน่อย แล้วเดินออกไปเปิดประตูรั้วให้ไอ้ตาร์
“มีอะไรอ่ะครับลุง”กูถามลุงยาม
“ไม่รู้เค้า พูดไม่รู้เรื่อง..ถามว่าเข้ามาได้ยังไงก็ไม่ยอมตอบ ตอบอะไรก็ไม่รู้คุณ”ลุงบอก
“ลุงเลยให้เด็กมาพาออกไป”ลุงแกบอก
“ครับ ขอบคุณครับ”กูพูดบอก
“คุณก็ระวังหน่อยแล้วกันครับ มีอะไรก็โทรมาได้เลย”ลุงพูดบอก
“ขอบคุณครับ”กูพูดบอก ส่วนไอ้ตาร์ขับรถเข้าบ้านแล้วเรียบร้อย ผมปิดประตูรั้วแล้วล็อกกลอน ไอ้ตาร์มันเดินหน้าเครียดมาหา
“อ่าว”ผมอ้าปากค้าง
“ลูกใครอ่ะ”ผมถามทันที เพราะมันไม่ได้เดินมาคนเดียว มันเสือกอุ้มเด็กผู้หญิงที่ไหนมาด้วยก็ไม่รู้
“ลูกพี่เอง”มันพูดยิ้มหน้าบาน
“เอ่อ..ลูกเพื่อน”มันรีบพูดทันที เพราะว่าผมหยิบปืนที่เหน็บไว้ด้านหลังออกมาให้มันเห็น
“ไม่ใช่ลูกพี่”มันรีบพูดแล้วเดินถอยหลังหนี
“อย่าให้กูรู้นะ”ผมเอาปืนชี้ๆหน้ามัน ไอ้ตาร์รีบยิ้มแหยๆตอบผมทันที
“แล้วมีอะไรหรอ”มันถาม
“ใครก็ไม่รู้ ผู้ชาย..คนบ้ารึเปล่าก็ไม่รู้”ผมพูดบ่นๆ
“แต่ไอ้เพลงอ่ะดิ ชอบออกไปนอกบ้าน พูดไรก็ไม่ฟัง มึงไปสอนหลานมึงเองเลยนะ”ผมพูดบอก
“หึ..”ไอ้ตาร์หัวเราะตอบ
“แล้วนี่ลูกใคร”ผมหันไปถาม
“ลูกไอ้ห่าไม้อ่ะดิ”ไอ้ตาร์บอก ผมรีบหันไปมองเด็กทันที
“เด็กนี่อ่ะนะ”ผมรีบถามอย่างตกใจ ก็พี่ไม้เสือกไปทำผู้หญิงท้องก่อนแต่งอ่ะดิครับ แถมยังบอกอีกด้วยว่าจะไม่แต่งงาน ผมล่ะเครียดแทนเมียมัน แล้วผมก็ไม่เคยเจอลูกมันด้วย
“อืม”ไอ้ตาร์พยักหน้าตอบ
“ไงคะน้องมิ้น”มันหันไปหยอกเล่นกับเด็ก เด็กก็หัวเราะคิกคักตอบมัน
“กี่ขวบเนี่ย”ผมถาม
“สองขวบกว่าน่ะ”มันบอก
“แน่ใจนะว่าไม่ใช่ไข่มึง”ผมพูด
“หึ”ไอ้ตาร์หัวเราะตอบมองหน้าผม ผมทำหน้าขู่มันไว้ก่อน
“แล้วเอามาทำไม”ผมถามแล้วเดินนำมันเข้าบ้าน
“มันฝากมาเลี้ยง บอกจะมารับตอนเย็น ต้องไปทำธุระกับเมียมันกะทันหันน่ะ พี่ก็เลยบอกให้เอาลูกไว้กับพี่ก่อนก็ได้”มันพูดบอก
“อาตาร์”ไอ้เพลงวิ่งออกมารับอามันอย่างรวดเร็ว
“ใครอ่ะ”ไอ้เพลงชะงักแล้วมองไปทีเด็กที่ไอ้ตาร์อุ้มอยู่
“น้องมิ้น ไหนน้องมิ้นทักพี่เพลงหน่อยซิ้”ไอ้ตาร์อุ้มลูกไอ้พี่ไม้ลงแล้วให้ไปยืนอยู่ตรงหน้าไอ้เพลง ไอ้เพลงจ้องมองหน้าลูกพี่ไม้ก่อนที่จะเอานิ้วไปจิ้มแก้มน้องมิ้นมัน
“นี่แก้มหรือลูกซาลาเปาเนี่ย”มันพูดหน้าตาเฉยๆ
“คึคึ..ไม่ใช่ละ”ไอ้เพลงขำพร้อมกับจับแก้มลูกไอ้พี่ไม้ไว้สองมือ ลูกพี่ไม้ก็ยืนนิ่งตาโตจ้องไปที่ไอ้เพลงเขม็ง เด็กมันคงงงๆว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
“โมจิต่างหาก ฮ่าๆๆ”มันพูดแล้วขำคนเดียว ส่วนตัวแล้วก็อยากจะหลุดขำอะนะ เลยต้องหันหลังหลบไม่ให้ไอ้เพลงมันเห็นว่าผมขำ ไม่งั้นมันต้องได้ใจแน่ๆ
“ฮึก~~..”อยู่ดีๆก็มีเสียงสะอึกออกมา ทำเอาผมรีบหันไปมอง ลูกไอ้พี่ไม้เบะปากไปแล้วเรียบร้อย
“โอ๋ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวลุงตีพี่เพลงให้นะ”ไอ้ตาร์พูดแล้วอุ้มลูกพี่ไม้ขึ้นแล้วอุ้มโอ๋เข้าห้องนั่งเล่นไป

ปั๊งงงง!!

“เสียงปืน”ผมพูดด้วยความตกใจ ไอ้เพลงตาค้างไปแล้วเรียบร้อย
“ข้าวอย่าออกไปนะ”ไอ้ตาร์เดินมาบอกก่อน ผมพยักหน้าตอบให้มันแต่รีบไปตรงห้องนั่งเล่นแล้วเปิกล้องวงจรปิดดูกัน
“กูว่าไอ้ห่านั่นแน่เลย”ผมพูด แต่ในกล้องวงจรปิดมองไม่เห็นอะไรเลย จนมีเสียงปืนดังขึ้นอีกนัดทำเอาไอ้เพลงรีบเข้ามากอดแขนผมไว้
“กูออกไปดูดีกว่ามั้ง”ผมพูด
“ไม่ต้องออกหรอก เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวเจอลูกหลง”ไอ้ตาร์พูดหน้าเครียด แต่ยังเขย่าตัวเด็กไว้เหมือนปลอบๆ แม่ง จะเป็นแม่เลี้ยงรึไงวะ จะคล้ายแม่เข้าไปทุกวันๆละ  ผมกับไอ้ตาร์นั่งลุ้นเสียงและสถานการณ์อยู่สักพักก็ได้ยินเสียงรถตำรวจดังมาแต่ไกล ผมกับไอ้ตาร์ลุกไปดูตรงหน้าต่าง
“ห่า อยากรู้ใจจะขาดอยู่แล้วเนี้ย มีอะไรวะ”ผมพูดบ่น
“ออกไปดูกันเหอะ”ผมพูดบอก
“......................”ไอ้ตาร์พยักหน้ารับแล้ววางเด็กลงตรงโซฟา
“น้องมิ้นนั่งอยู่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวลุงมานะ”ไอ้ตาร์บอกเด็ก
“น้องเพลงดูน้องด้วยนะครับ”ไอ้ตาร์หันไปบอกไอ้เพลง
“เพลงอยากออกไปด้วย”มันพูด
“ไม่ได้ครับ นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก มันไม่ปลอดภัยรู้ไหมครับ”ไอ้ตาร์พูดบอก
“แต่เพลง..”
“มึงอยู่นี่แหละ ดูน้องด้วยล่ะ..เออ แล้วอย่าให้รู้ว่าก้าวขาออกเขตประตูบ้านเพียงนิดเดียวนะ”ผมขู่มัน ไอ้เพลงยืนนิ่งมองหน้าผมเหมือนเซ็งที่ผมรู้ทันมัน ผมกับไอ้ตาร์เลยเดินออกมาหน้าบ้าน เห็นคนมายืนอยู่หน้าบ้านกันค่อนข้างเยอะ คงเพราะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นนั่นแหละครับ
“ลุง..มีอะไรอ่ะครับ”ผมรีบถามลุงยามที่กำลังเดินมาทางนี้
“โรคจิตน่ะครับ จับตัวเด็ก..ไม่รู้เมายาหรืออะไร”ลุงพูดหน้าเครียด
“อ่าวแล้วนี่มันอยู่ไหน”ผมรีบถามทันทีด้วยความเป็นห่วงเด็กคนอื่นๆ
“เมื่อกี้พ่อเด็กเค้าเสี่ยงยิงไปที่ขามัน ดีนะไม่โดนเด็ก..เด็กปลอดภัยแล้วล่ะครับ บ้านคุณไพโรจน์น่ะ”ลุงบอก
“อ๋อ หรอครับ ตำรวจจับไปแล้วใช่ไหม”ไอ้ตาร์ถาม
“ครับ ไม่ยอมพูดอะไรเลย เงียบอย่างเดียว ไม่รู้มันจะจับเด็กไปทำไม อยู่ดีๆก็ลากลูกเค้าไปตอนเด็กมันซื้อไอศกรีมหน้าบ้านน่ะ”ลุงพูดบ่น
“เฮ้ออออ..คนพวกนี้เนี่ยนะ”ผมพูดไม่ออก อยู่ดีๆใจก็ระแวงห่วงไอ้เพลงขึ้นมา
“อย่าให้ลูกออกมาข้างนอกอีกละครับคุณ เดี๋ยวนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ ผมเองก็ผิดที่ไม่ตรวจตราให้ดี”ลุงพูดบอก
“ครับ ขอบคุณนะครับลุง”ผมพูดบอก ก่อนที่จะลุงจะเดินไปบอกคนบ้านอื่นๆ ผมกับไอ้ตาร์เดินเข้าบ้านมา และแน่นอนล่ะว่าผมเป็นคนล็อกบ้านด้วยตัวของผมเอง เพราะเริ่มระแวงเล็กน้อย
“แงงงงงงงงงงงงงงงง~~”ผมกับไอ้ตาร์ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เห็นน้องมิ้นนั่งร้องไห้อยู่โดยมีไอ้เพลงยืนอยู่ตรงหน้า
“น้องเป็นอะไรน่ะ”ผมรีบถาม
“เพลงไม่ได้ทำอะไรนะ”เพลงมันพูดขึ้นก่อน ไอ้ตาร์รีบเข้าไปอุ้มเด็กไว้แล้วเขย่าพร้อมกับลูบหลังเด็กเหมือนปลอบ
“ทำอะไร”ผมจ้องหน้าไอ้เพลงเขม็งเหมือนจับผิดมัน
“เปล่านี่พ่อ เพลงไม่ได้ทำ..อยู่ดีๆน้องก็ร้องอ่ะ”มันพูดแต่หน้ายังเหมือนกลัวๆอยู่
“โอ๋ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องน้า”ไอ้ตาร์ปลอบเด็กที่กอดคอมันแน่น
“แค่นี้ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย”ไอ้เพลงพูดบ่นเบาๆ
“นิสัยเสียนะไอ้เพลง มึงทำอะไรน้อง”ผมนั่งลงบนโซฟาแล้วจับหัวมันให้หันมามองหน้าผม
“เพลงแค่จะขอเล่นตุ๊กตาด้วยแค่นิดเดียวอ่ะ”มันหันมาพูดแล้วหลบตาผมอีก ไอ้ตาร์หันมามองหน้าผมแล้วยิ้มหน่อยๆก่อนที่จะโอ๋ลูกมันต่อ
“มึงไปแกล้งน้องอ่ะสิ น้องมันถึงได้ร้องน่ะ”ผมพูดบ่น
“ชิ้~~”มันทำปากเสียงไม่พอใจนิดหน่อย ก่อนที่จะเดินไปหาอามัน
“เพลงหิวแล้วอาตาร์”มันพูดบอก
“ครับ..กินอะไรดีล่ะ”ไอ้ตาร์ถามอย่างเอาใจ
“เพลงซื้อหมูสับกับปลาทูมา เพลงอยากกิน..”มันทำหน้านึก
“ขนมปังทอดหน้าหมูสับกับ น้ำพริกกะปิปลาทูทอด”มันพูด
“คร้าบ เดี๋ยวอาทำให้กินนะ แต่ระหว่างที่อาทำน้องเพลงต้องดูน้องให้อาได้ไหมครับ”ไอ้ตาร์พูดแล้ววางเด็กลง แต่เด็กยังไม่ยอมปล่อยคอไอ้ตาร์อยู่ เกาะแน่นเป็นตุ๊กแกเลยครับ
“ก็ถ้าน้องไม่ดื้อ”มันพูดแล้วมองเด็กเหมือนไม่อยากจะรับปากสักเท่าไหร่
“น้องมิ้นไม่ดื้อหรอกครับ ใช่ไหมคะ”ไอ้ตาร์หันไปพูดกับไอ้เพลงที่ หันไปพูดกับลูกไอ้พี่ไม้ที กว่าที่มันจะสั่งเสียไอ้เพลงเสร็จแล้วเดินเข้าห้องครัวไป ผมนั่งมองว่าไอ้เพลงมันจะทำอะไร น้องมิ้นเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ม้าไม้ที่สามารถโยกไปมาได้ของไอ้เพลง ไอ้เพลงก็ยืนมอง อยู่ดีๆน้องมิ้นมันก็จะปีนขึ้นไปเล่นไอ้เก้าอี้ม้าโยกตัวนั้น แต่ด้วยความเตี้ยและตัวเล็กก็เลยทุลักทุเลนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ขึ้นไปนั่งได้แหละนะ ลูกไอ้พี่ไม้ก็หน้าตาน่ารักไม่ได้พ่อเลย ดีแล้วแหละที่ไม่ได้พ่อ พ่อแม่งหน้าตาออกแนวกวนส้นตีน ถ้าลูกสาวมันออกมาหน้าตากวนส้นตีน มีหวัง..เหอะๆ
“คึคึ”เสียงน้องมิ้นหัวเราะที่เล่นโยกเก้าอี้ม้าอยู่คนเดียวแล้วหันมามองหน้าผม ผมก็นั่งยิ้มตอบให้แค่นั้น  แล้วอยู่ๆเด็กมันก็ลงจากเก้าอี้ม้าไม้ แล้วเดินไปหยิบตุ๊กตาหมีของไอ้เพลงที่อยู่บนโซฟาก่อนที่จะหันมามองหน้าผมที หน้าไอ้เพลงที แล้วหันกลับไปมองที่ตุ๊กตา
“น้องมิ้นอยากเล่นหรอครับ”ผมลงไปนั่งกับพื้นแล้วหยิบตุ๊กตาไปยื่นให้ เด็กพยักหน้ารับแล้วรับไปกอดคอไว้
“ไหนดูในกระเป๋าซี๊ มีอะไรเล่นบ้างเอ่ย”ผมหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของเด็กมาแล้วค้นดู มีพวกของใช้เด็ก ผ้าอ้อมแล้วก็สมุดวาดเขียน
“มีสมุดวาดเขียนด้วย”ผมหยิบออกมาดู
“หนูวาด”น้องมิ้นพูดแล้วชี้ไปที่สมุดที่ผมกางออกมา
“ไม่เห็นสวยเลย”ไอ้เพลงพูดขึ้นแล้วเอาหน้ามาใกล้
“สวย”น้องมิ้นพูดแล้วหันไปมองหน้าไอ้เพลง
“ไม่สวย”ไอ้เพลงพูด
“....................”น้องมิ้นเหมือนอึ้งไป มองไอ้เพลงตาค้างเหมือนจะร้องไห้อีก
“ไอ้เพลง หุบปากไปเลยมึง”ผมรีบปรามมันก่อนที่เด็กจะร้อง เพราะผมปลอบไม่ค่อยเป็น
“ก็มันไม่สวยจริงๆนี่พ่อ”ไอ้เพลงพูดแล้วจะแย่งตุ๊กตาหมีออกจากอ้อมกอดของน้องมิ้น
“มึงก็ไม่ต้องพูดได้ไหม กูว่ารูปก็สวยดีออก”ผมพูด
“..................”ไอ้เพลงเงียบหน้างอมองหน้าผมแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“ปล่อยซิ้~~”ไอ้เพลงดึงตุ๊กตาหมีไม่เลิก
“มึงจะแย่งน้องทำไมเนี้ย”ผมบ่น
“ของเพลงอ่ะ”มันพูดแล้วยื้อไม่เลิก ไอ้น้องมิ้นมันก็ไม่ยอมปล่อยเหมือนกัน
“อึก..”นั่นไงกูว่าละ
“เพลงมึงปล่อยได้ไหมเนี้ย เดี๋ยวน้องร้องไห้”ผมพูดบอกแล้วจับตัวมันเหมือนปรามๆ
“พ่อก็บอกให้น้องปล่อยตุ๊กตาของเพลงสิ”มันพูด
“ให้น้องเล่นแป๊บเดียวไม่ได้รึไงเพลง”ผมพูด
“ไม่ให้”มันพูดเสียงดังฟังชัด
“เพลง”ผมกระแทกเสียงนิดหน่อย
“เพลงไม่ให้”มันพูดแล้วยังดึงไม่เลิก
“น้องมิ้น ไม่เล่นดีกว่านะครับ เดี๋ยวลุงหาตัวใหม่ให้น้าดีไหม”ผมบอกเด็กแล้วยิ้มให้ก่อนที่จะจับมือเหมือนจะให้ปล่อยตุ๊กตาหมีของไอ้เพลงออก เด็กมองหน้าผมเหมือนจะเชื่อดีไหม แต่ก็ปล่อยมือออกจนได้
“ไม่ต้องไปเล่นของมันหรอกเนอะ มันนิสัยไม่ดี..เราไปเดินเล่นกันดีกว่าไหม”ผมอุ้มตัวเด็กขึ้นถาม เด็กมันก็ว่าง่ายพยักหน้ารับ
“น่ารักจังเลย ไม่เหมือนใครบางคน”ผมพูดบอกแล้วเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น พาเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วยืนดูไอ้ตาร์มันทำกับข้าว ก่อนที่จะพาเดินไปทั่วบ้านเพื่อหาของเล่นให้ ผมเลยไปขโมยตุ๊กตาโดราเอมอนที่อยู่บนห้องนอนผม และแน่นอนล่ะว่ามันเป็นของไอ้ตาร์มาให้เด็กมันเล่นตัวนึง
“ตุ๊กตาพี่อ่ะ”ไอ้ตาร์ค้างนิดหน่อยทั้งๆที่กำลังจัดโต๊ะกับข้าวอยู่ เหมือนแม่งจำตุ๊กตาของตัวเองได้ทุกตัว
“ก็มึงเอาเด็กมานี่ แล้วไอ้เพลงมันก็หวงของมันจะตาย แย่งกันไปแย่งกันมานิเมื่อกี้อ่ะ”ผมพูดบอก

[เบบี้]

“อ่าวหรอ..น้องเพลง มากินข้าวครับ”ไอ้ตาร์ตะโกนบอก ผมยืนดูกับข้าวบนโต๊ะ ไอ้ตาร์มันรับเด็กไปจากผม แล้วให้ผมนั่งกินข้าวก่อน ไอ้เพลงเดินออกมาเงียบๆแล้วนั่งลงตรงข้ามกับผมไม่พูดอะไร หน้างอเป็นกระบวยไปละ
“มึงไม่กินหรอ”ผมถาม
“ข้าวกินก่อนเถอะ พี่กินมาบ้างแล้วน่ะ ไม่ค่อยหิว”ไอ้ตาร์บอก
“เดี๋ยวพี่ทำไอติมไว้ให้แล้วกัน กินไอติมไหมคะ”ไอ้ตาร์พูดบอกผมก่อนที่จะหันไปคุยกับลูกไอ้พี่ไม้
“กินค่ะ”เด็กตอบทันที แล้วไอ้ตาร์ก็หายไปในครัวอีกครั้ง ทิ้งไว้เพียงผมกับไอ้เพลง โดยที่ไอ้เพลงไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
“....................”ผมเอื้อมไปดึงปลาทูจากมือมัน แล้วแกะให้เพราะกลัวว่ามันแกะเองแล้วก้างเสือกติดคอขึ้นมา มันจะตายแบบหน้าอนาถไป
“เพลงแกะเองได้”มันพูด
“อยากให้ก้างติดคอตายรึไง”ผมย้อนแล้วแกะให้มันหมดไปหนึ่งตัว  มันก็นั่งกินเงียบๆ สักพักมันก็ตักไข่เจียวกิน แล้วก็ตักน้ำพริกกะปิดกับมะเขือยาวทอดกินอย่างชำนาญอ่ะนะ เพราะว่ามันชอบเมนูนี้ซะเหลือเกิน ผมกับมันนั่งกินอยู่สักพักไม่ได้พูดอะไร ต่างคนต่างเงียบเพราะผมรู้ดีว่ามันงอนผมอีกนั่นแหละ
“.....................”แล้วสักพักไอ้เพลงมันก็กินหมด ก่อนที่จะเดินหยิบจานไปวางไว้ตรงอ้างล้างจานแล้วเดินเข้าห้องนั่งเล่นไป พอผมกินเสร็จผมก็เอาจานไปเก็บก่อนที่จะเก็บโต๊ะให้เรียบร้อย แล้วกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น เห็นไอ้เพลงมันเอาโต๊ะเล็กญี่ปุ่นไปนั่งวาดรูปอยู่ตรงอีกมุมที่ติดกระจก
“......................”ผมส่งสายตาให้ไอ้ตาร์ แล้วมองไปที่ไอ้เพลง ไอ้ตาร์ก็พยักหน้ารับแล้ววางจานไอศกรีมลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไปหยิบอีกจานมาวางไว้ ไอศกรีมถูกแต่งด้วยวิปปิ้งครีม ช็อคโกแล็ตและคาราเมล และกล้วยอย่างน่ากิน
“น้องเพลงมากินไอติมสิครับ”ไอ้ตาร์พูด
“......................”ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ไอ้เพลงเอาแต่นั่งระบายสีไม่พูดตอบอะไร
“น้องเพลงครับ”ไอ้ตาร์เรียกซ้ำ
“ไม่กินหรอครับ วันนี้อาตาร์ใส่ช็อคโกแล็ตเยอะเลยน้า”ไอ้ตาร์พูด
“เพลงไม่กิน”มันพูดตอบเสียงแข็ง ไอ้ตาร์จะลุกไปเหมือนจะไปหาไอ้เพลง แต่ผมส่ายหัวไว้เหมือนไม่ให้มันเข้าไปปลอบ มันเลยนั่งลงเหมือนเดิมแล้วป้อนไอศกรีมให้น้องมิ้นแทน
“ไม่กินก็ดี ไม่เปลือง”ผมพูดลอยๆ
“ข้าวก็..”ไอ้ตาร์ปราม
“ก็ดูมันสิ เอาแต่ใจตัวเองอยู่ได้ นิสัยเสีย”ผมว่า
“ข้าว”ไอ้ตาร์ลากเสียงปรามๆอีกครั้ง ผมเลยต้องเงียบแล้วนั่งกินไม่อยากว่ามันต่อ พอกินกันเสร็จก็เล่นกับลูกไอ้พี่ไม้ได้ไม่นานมากจนเย็นพ่อเด็กก็มารับไป พร้อมกับปากหมาอีกเช่นเคยนั่นแหละครับ
“อ่าว ยังไม่ตายหรอมึง”ไอ้พี่ไม้ทักคำแรกเมื่อเห็นผมอะนะ
“พี่ตายเมื่อไหร่เดี๋ยวผมก็ตายตามไปเองนั่นแหละ”ผมตอบแล้วยักคิ้วให้
“ครวย ปากนี่เสมอต้นเสมอปลายเลยนะมึง”ไอ้พี่ไม้ว่ายิ้มๆแล้วอุ้มลูกไป ผมกับไอ้ตาร์ก็เดินไปส่งหน้าบ้านนั่นแหละ กลับมาอีกทีก็ไม่เจอไอ้เพลงมันนั่งในห้องนั่งเล่นแล้ว
“งอนจริงซะมั้งคราวนี้”ไอ้ตาร์พูดแต่น้ำเสียงยังเหมือนเอ็นดูหลานตัวเองไม่เลิก มันเก็บของในห้องนั่งเล่นก่อนที่จะเดินเข้าไปล้างจานในครัว
“กูอาบน้ำนะ”ผมพูดบอกแล้วเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำเพราะว่าเดี๋ยวค่ำมากกว่านี้แล้วผมจะขี้เกียจ พออาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งดูโบว์ชัวรถ(ที่เคยเขียนตอนลงในหนังสือ) ดูไปดูมาหลายรอบแระ แต่ยังตัดสินใจไม่ลงสักทีว่าจะซื้อดีไหม  มันต้องคิดหลายอย่าง..เอ๊ะ หรือว่ากูเค็ม เหอะๆ

แกร๊ก~~

“เสร็จแล้วหรอ”ไอ้ตาร์ทัก ผมพยักหน้าตอบแล้ววางโบว์ชัวลง ก่อนที่จะเดินไปหยิบสมุดจดบันทึกงานของอาทิตย์หน้ามานั่งดู ไอ้ตาร์มันเข้าไปอาบน้ำได้สักพัก ไม่สิ..นานเหมือนกันกว่าจะออกมาน่ะ ผมดูหนังสือเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว
“เช็ดผมให้หน่อย”มันเดินมาทั้งๆที่นุ่งผ้าขนหนูอยู่แล้วยื่นผ้าขนหนูอีกผืนให้ผม  มันนั่งลงตรงพื้นระหว่างขาของผม ผมก็จับผ้ามาแล้วเช็ดหัวให้มัน แล้วมันก็เอื้อมไปหยิบรีโมทกดเปิดโทรทัศน์
“โอ้ย หึหึ..”มันร้องเบาๆเพราะผมเอาผ้าไปคลุมหน้าแล้วขยี้เข้าที่หน้ามัน
“จุ๊บ~~”มันหันหน้ามาแล้วจูบเข้าที่หัวเข่าผมแล้วยิ้มให้
“ไร”ผมพูดถามไปงั้นๆ
“จุ๊บ~~”แล้วมันก็จูบซ้ำที่เดิมแล้วยิ้มเหมือนเดิมอีก ผมยิ้มให้มันอย่างงงๆ
“อะไรของมึงเนี่ย”ผมพูดแล้วผลักหัวมันเบาๆ
“...............”ไอ้ตาร์ยิ้มไม่พูดอะไรต่อ
“ไปไกลๆตีนกูเลยไอ้ห่านี่”ผมพูดขำๆแล้วผลักมัน ไอ้ตาร์หลุดขำออกมา ผมก็ยิ้มเริ่มจะเขินมันแบบแปลกๆ ไม่รู้มันจะนั่งมองหน้าทำไม แล้วกูก็ผิดเองที่ไม่ชินสักที
“ข้าวจะซื้อรถใหม่แล้วใช่ไหม”มันพูดถามแล้วเอาหน้าซบตรงหัวเข่าผม
“เปล่า ดูไปงั้น”ผมตอบ เพราะผมยังไม่ได้ตัดสินใจจริงๆ คันไม่ใช่บาทสองบาท ทำงานมาแทบตาย ถึงเงินจะพอและเหลือแต่ยังไงมันก็ยังไม่จำเป็นสำหรับผม รถที่ขับอยู่มันไม่ได้เก่าถึงขนาดอะไหล่หลุดสักหน่อย ก็แค่ตกรุ่นไปแล้วแค่นั้นเอง
“โหหหหหหห”ไอ้ตาร์ทำเสียงเซ็งใส่
“ยังไม่ซื้อ”ผมพูดบอกแล้วผลักหน้ามันอย่างหมันไส้
“พี่อยากได้แล้วอ่ะ”มันพูดแล้วเอาหน้าคลอเคลียตรงหัวเข่าผมไปมา มือก็ลูบต้นขาผมด้วย ผมเลยปัดมือมันออกเพราะมันขนลุก
“บอกว่าไม่ซื้อไงเล่า”ผมพูดแล้วเอนพิงตัวเองกับเบาะโซฟา
“จะเค็มไปไหนเนี้ย”มันบ่น
“ชินซะสิ”ผมพูดบอกแล้วยิ้มให้
“ซื้อเหอะนะ”มันพูดแล้วลุกขึ้นเข้ามากอดเอวผมไว้อีก
“ไม่เอา มันยังไม่พังสักหน่อยอ่ะตาร์”ผมพูดบอก
“โห ชาตินี้มันก็อาจจะไม่พังเลยเหอะครับ นู่นให้อีกสิบปีมันก็ยังขับเครื่องแรงเหมือนเดิม”ไอ้ตาร์พูด
“เออ งั้นอีกสิบปีค่อยซื้อ”ผมพูดบอก
“ข้าวอ่า”มันลากเสียงเหมือนไปไม่เป็นกับการที่จะทำให้ผมใจอ่อน
“พูดกันรู้เรื่องแล้วน่า อย่ามาเซ้าซี้”ผมพูดบอก มันหันหน้ามามองหน้าผม
“ไหนลองชิมสิ”อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้น แล้วเอาลิ้นมาเลียหน้าผม
“สาดดดนี่”ผมว่ามันแล้วผลักหน้ามันออก
“เค็มจริงๆอ่ะ หึหึ”ไอ้ตาร์พูด
“จริงดิ”ผมพูดแล้วกอดคอมันไว้ ไอ้ตาร์ยักคิ้วตอบยิ้มมองหน้าผม มันเอาหน้ามาใกล้มากขึ้น ผมจับต้นคอมันแล้วยกตัวเองเข้าไปจูบมันก่อน มันเองก็เหมือนจะต้องการอยู่แล้ว ต่างคนต่างจูบโต้ตอบกันอย่างเคยชิน
“อื้อออ เดี๋ยว..”ผมห้ามมันไว้เหมือนปรามให้มันช้าลง เพราะอยู่ดีๆมันก็รีบถอดเสื้อยืดผมออก ผมก็ต้องปล่อยให้มันถอดไปนั่นแหละนะ ไอ้ตาร์เริ่มรุกหนักมากขึ้น และผมรู้แน่แล้วว่ารอบนี้ผมไม่ได้รุกมันแน่นอนล่ะ เพราะมันเล่นรุกซะขนาดนี้ ผมเอนตัวลงนอนปล่อยให้มันถอดกางเกงผมออกโดยไม่ได้มีการเขินอายอะไรกันอีก แม่ง..จะให้พวกกูเขินอะไรกันอีก ล่อกันมานี่ทำสถิติลงกินเนสบุ๊คกันได้แล้วมั้ง กร๊าก
“หึ..”ผมหัวเราะเพราะผมเอาตีนไปเกี่ยวผ้าขนหนูไอ้ตาร์จนหลุดและแน่นอนว่ามันไม่ได้ใส่กางเกงในนั่นแหละ มันยิ้มตอบให้แล้วเดินลุกไปหยิบอุปกรณ์สำคัญบนหัวเตียงก่อนที่จะเดินกลับมา
“ชักช้าว่ะไอ้แก่”ผมพูดแซวขำๆ
“ข้าวอ่ะ”มันร้องเหมือนเซ็งที่โดนผมแซวเรื่องนี้อีกแล้ว ซึ่งเป็นปมของมันอ่ะนะ มันจะไม่ชอบให้ผมพูดว่ามันแก่ หรือแซวว่ามันแก่ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ระบุได้ว่ามันแก่ มันจะทำเสียงงอนๆไม่ชอบเลยจริงๆ
“หึหึ..”ผมหลุดหัวเราะ
“เร็วๆได้เปล่าเนี่ย แล้วกูยังไม่มีอารมณ์เลย ช่วยทำให้กูมีอารมณ์ด้วยนะ”ผมพูดบอก
“ไม่มีก็เรื่องของข้าวดิ พี่มี..”มันตอบหน้าตายเหมือนแกล้งกลับ มันโน้มตัวลงมาหาผมอีกครั้ง และเริ่มซุกไซร์ตามสเต็ปของมันอย่างชำนาญและรู้จัดอ่อนของผม  ผมก็ยอมโอนอ่อนตามมันไปแล้วก็รุกมันด้วยเหมือนกันเป็นการสร้างอารมณ์ไปพร้อมๆกัน
“เดี๋ยว ห่าตาร์..มึงรีบไปเยี่ยมญาติมึงรึไง”ผมรีบจับของมันไว้ที่จ่อมาที่ผมแล้วเรียบร้อย
“เดี๋ยวเพลงมาเรียกอีกอ่ะ”ไอ้ตาร์พูดเสียงระแวงนิดหน่อย แล้วดันเข้ามาไม่เลิก ผมพยายามผ่อนคลายแล้วรับมันเข้ามากับไอ้สิ่งแปลกปลอมที่เคยชินมาแล้วกว่าสิบกว่าปี เหอะๆ ผมผ่อนลมหายใจออกเมื่อมันเข้ามาได้สุด ไอ้ตาร์ยิ้มให้ผมหน่อยๆก่อนที่จะเริ่มขยับ มันเริ่มจากช้าแบบว่าช้าฉิบหาย จนเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆจนมันเร็วจนตัวผมสะเทือน
“ไอ้สัตว์ตาร์ อะ..มึง จะรีบปั้มไปไหนเนี่ยห๊ะ”ผมทุบเข้าที่ไหล่มัน  
“หึหึ..”ไอ้ตาร์หัวเราะออกมาแบบไม่สนใจ ไอ้ตรงนั้นมันก็ไม่ยอมเลิกขยับให้ช้าลงด้วย
“ไอ้..อึออ”พอผมจะอ้าปากด่ามันอีก มันก็ก้มลงมาจูบผมไว้ แล้วเสือกไม่ได้จูบแป๊บเดียว มันเล่นจูบซะนานจนผมต้องยอมให้มันกระแทกกระทั้น ทำทารุณกรรมต่อไปอย่างช่วยไม่ได้

ก๊อก  ๆ   ๆ..

ห่าไอ้เหี้ยตาร์เหมือนตาเห็น มันรู้ได้ไงว่าไอ้เพลงจะต้องมาเคาะประตู
“ตาร์เดี๋ยว..มึงล็อกห้องรึเปล่า”ผมรีบห้ามมันไว้ก่อน
“ล็อก”แต่ไอ้ห่านี่ดูเหมือนจะไม่กระหยี่อะไร เพราะแม่งมึงหยุดขยับแล้วตอบกูก่อนได้หมายยยยยยย..
“อาตาร์ฮะ”เสียงไอ้เพลงเรียกจากด้านนอก
“อือ”เสียงไอ้ตาร์ครางออกมาเบาๆ ผมโน้มคอมันลงมาจูบอีกครั้ง
“เร็วๆสิ”ผมกระซิบบอก ผมเองไม่เสร็จช่างหัวผมไปก่อน แต่ให้ไอ้เหี้ยนี่เสร็จเร็วๆภายในห้าวินี้เหอะ ไม่งั้นมันไม่ยอมออกไปหาไอ้เพลงแน่ๆ ไอ้ตาร์กระแทกเร็วขึ้นกว่าเดิม ไม่มีเสียงขานรับตอบไอ้เพลงมัน
“อะ...อื้อออ”สิ้นเสียงสุดท้าย มันก็ก้มลงหอบซบหน้าอยู่ตรงไหล่ผม
“อาตาร์ฮะ”เสียงคนข้างนอกยังเรียกไม่เลิก
“ลุกเลยเร็วๆ”ผมสะกิดมันแล้วพยายามดันมันออก ไอ้ตาร์ลุกขึ้นแล้วถอนน้องชายของตัวเองออก ผมรีบดึงผ้าขนหนูของมันมาห่มตัวเองไว้ แล้วรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ส่วนไอ้ตาร์ปล่อยให้มันจัดการเรื่องข้างนอกเอาเองแล้วกัน กร๊าก ผมจัดการอาบน้ำอีกรอบ ได้ยินเสียงคนข้างนอกคุยอะไรกันไม่รู้
“มันมาทำไม”ผมถาม
“จะให้พี่ไปนอนด้วยน่ะ”ไอ้ตาร์บอก ผมหันไปมองก็เห็นว่าไอ้เพลงมันกลับห้องตัวเองไปแล้ว
“ไม่ต้องไป มึงนอนนี่แหละ..ไปตามใจมันมาก เคยตัวหมด”ผมพูดบ่นแล้วหยิบกางเกงมาใส่
“เดี๋ยวก็ร้องไห้พอดีอ่ะ”ไอ้ตาร์พูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป สักพักมันก็เดินออกมาแล้วแต่งตัว พอมันแต่งตัวเสร็จมันก็จะเดินออกไปจากห้อง ผมดึงแขนมันไว้แล้วกระชากจนตัวมันล้มลงกับเตียง
“นอนนี่แหละ”ผมพูดขำๆ ไอ้ตาร์ก็ขำด้วย
“ตัวเองไม่เอาแต่ใจเลย”ไอ้ตาร์พูดแล้วเอื้อมมาตีหัวผมเบาๆ
“พ่ออ่ะ ตัวพ่ออยู่ละ”ผมพูดบอกแล้วก้มลงไปจุ๊บที่ปากมันอย่างรวดเร็ว

แกร๊ก~

“อาตาร์ฮะ”อยู่ดีๆไอ้เพลงมันก็เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับตุ๊กตาหมีที่กอดมาเป็นเพื่อนด้วย
“เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะเข้าห้องคนอื่นให้เคาะประตูก่อน”ผมพูดบอก
“...................”ไอ้เพลงยืนเงียบหน้าหงอยไป
“กลับไปนอนได้แล้ว”ผมพูดบอก มันเงยหน้ามามองหน้าไอ้ตาร์ ไอ้ตาร์ก็ยิ้มตอบให้แหยๆ
“พี่ไปนอนกับเพลงแล้วกัน”มันพูด
“ไม่ต้องไป โตแล้ว..นอนเองให้ได้สิ”ผมพูด
“....................”ในห้องเงียบ ไอ้ตาร์ก็ไม่กล้าขยับตัว ส่วนไอ้เพลงก็ยืนกอดตุ๊กตาของมันนิ่ง แล้วสักพักมันก็เดินออกไปไม่พูดอะไร
“ยังไงล่ะเนี่ย”ไอ้ตาร์พูดงงๆ
“งอนทั้งวันอ่ะวันนี้”ผมพูดบ่น
“ข้าวก็พูดอะไรแรงไปรึเปล่า เพลงมันก็ต้องงอนสิ”ไอ้ตาร์บอก
“แต่มันจริงนิ เอาใจหน่อยมันก็ไม่ค่อยจะเชื่อฟัง”ผมบ่นบ้าง
“พี่ไปดูหน่อยดีกว่า”มันพูด
“มึงก็เอาใจมันตลอด”ผมบ่น
“ข้าวนี่ก็..”มันทำเสียงเซ็งๆแล้วเดินออกนอกห้องไป ผมล้มตัวลงนอน ห่มผ้าห่มเรียบร้อยเตรียมนอน แต่ก็ยังนอนไม่หลับเพราะก็เป็นห่วงอยากรู้เหมือนกันว่าไอ้เพลงมันจะเป็นยังไงบ้าง ผมนอนเล่นอยู่สักพักไอ้ตาร์ก็กลับมา
“นอนร้องไห้อยู่นู่น”มันพูดทันทีเมื่อก้าวเข้าห้องมา
“...................”มันลุกขึ้นนั่งเงียบๆ แล้วเกาหัวตัวเองอย่างเซ็งๆ
“พี่ไปเรียกก็ไม่ยอมออกมาจากผ้าห่ม ข้าวไปดูเลยนะ”มันพูดบอก
“เฮ้อออ”ผมถอนหายใจเซ็งๆแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหาไอ้เพลงที่ห้อง ในห้องไฟปิดสนิท ส่วนไอ้เพลงนอนอยู่บนเตียงคลุมโปงอยู่เรียบร้อย
“ฮะ..อึก ฟื้ดดด~~” เอาไงก่อนล่ะทีนี้ แล้วร้องทำหอยอะไรวะแม่ง
“ร้องทำไมเนี่ย”ผมพูดแล้วจับผ้าห่มของมันจะดึงออกมา แต่มันยังคงยื้อไว้
“มึงเลิกเอาแต่ใจสักทีได้ไหม”ผมพูดแล้วจะกระชากผ้าห่มอย่างแรง
“อึก ฮื้ออออออออออ”ไอ้เพลงร้องเสียงดังกว่าเดิมพร้อมกับมันที่โดนผมดึงผ้าห่มจนหัวมันโผล่ออกมา มันรีบลุกขึ้นนั่งกอดเข่าตัวเองไว้
“เป็นอะไรอีกล่ะ”ผมพูด ไอ้ตาร์เดินเข้ามาในห้อง แต่ไอ้เพลงมันยังกอดเข่าร้องไห้ไม่หยุด
“เฮ้ออออ”ผมถอนหายใจอีกรอบนั่งมองไอ้เพลงมัน  มันก็ยังคงสักอึกสะอื้นไปของมันคนเดียว
“น้องเพลงร้องไห้ทำไมครับ”ไอ้ตาร์เดินมานั่งลงบนเตียงตรงข้างๆไอ้เพลง ไอ้นี่ก็ใจดีตลอดๆ
“ไหนครับ เงยหน้ามาคุยกับอาสิ ไม่ร้องนะ”ไอ้ตาร์เข้าไปกอดไว้ ผมลุกขึ้นอย่างเซ็งๆ ไอ้ตาร์หันหน้ามามอง
“โอ๋กันเองแล้วกัน”ผมบอกแล้วเดินกลับมาห้องนอน ไม่รู้ทำไมหงุดหงิด ผมเอาใจมันบ่อยมากๆ ง้อมันก็บ่อย ซึ่งผมปลอบไม่ค่อยเป็นนัก แต่นี่มันโตขึ้นทุกวันๆซึ่งผมไม่อยากให้มันเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้อีก มันจะเคยตัวเอาน่ะสิครับ  ผมกลับมาที่ห้องแต่ยังเปิดไฟทิ้งไว้รอไอ้ตาร์มัน แล้วล้มตัวลงนอนเรียบร้อย ผมนอนอยู่สักพักจนตาจะปิดอยู่แล้ว

แกร๊ก~~

เสียงประตูเปิดเข้ามา ผมเหลือบไปมอง เห็นไอ้ตาร์เดินจูงไอ้เพลงมาด้วย มันยังหน้าแดง ตาบวมจากการร้องไห้อยู่ ในมือก็กอดตุ๊กตาหมีของตัวเอง
“อึก..เพลง ขอโทษ”มันพูดเสียงเบา สะอึกสะอื้นก้มหน้านิ่ง ผมหันไปมองหน้าไอ้ตาร์ ไอ้ตาร์ก็ทำหน้าทำตาประมาณว่าโอ๋ๆหน่อยเหอะ
“...............”มันเงียบไป ผมเลยลุกเดินไปหามันแล้วนั่งลงตรงหน้ามัน
“เพลงขอโทษ”มันพูดไปร้องไห้ไป  ผมเลยดึงมันเข้ามากอดไว้ มันก็รีบเข้ามากอดคอผมแน่น
“ตัวเองผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ เอาแต่ใจตัวเองเกินมันเป็นเด็กไม่น่ารักรู้ไหมครับ”ผมพูด
“ฮึก..”มันพยักหน้าอยู่ตรงไหล่ผม
“ก็..ก็พ่อเข้าข้างน้องบ้านั่นอ่ะ”มันพูด
“ก็นั่นน้องนี่ แล้วเพลงไปแกล้งน้องทำไมล่ะครับ น้องรู้เรื่องอะไรที่ไหน”ผมพูด
“เพลงไม่ชอบอ่ะ ฮึก”มันพูดไปร้องไห้ไป
“ครับๆ พ่อก็รักเพลงคนเดียวนี่แหละ นั่นไม่ใช่ลูกพ่อสักหน่อย”ผมพูดปลอบ
“จริงนะ”มันพูดทันที
“คร้าบ”แต่มันก็ยังยืนกอดผมไม่เลิก ผมเลยอุ้มมันขึ้นไปบนเตียง ไอ้ตาร์ก็เดินตามมาจัดที่นอน แม่ง ทำไมสภาพผู้ชายตัวใหญ่ๆสองคนต้องมาคอยเอาเด็กมานอนแทรกกลางแบบนี้ด้วยวะ กูละไม่อยากจะเชื่อตัวเอง พอมันนอนได้มันก็หันมามองหน้าผม พอผมล้มตัวลงนอนมันก็รีบเข้ามาซุกๆตัวผมทันที ไอ้ตาร์เห็นงั้นมันก็ยิ้มให้ผมหน่อยๆ
“อาตาร์ไม่หันหลังให้เพลง”มันรีบหันไปพูดทันทีเหมือนรู้ว่าไอ้ตาร์นอนตะแคงหันหลังให้มัน
“หึ ครับๆ”ไอ้ตาร์ตอบแล้วหันหน้ากลับมานอนเข้าหาไอ้เพลง
“หลับละ”มันพูดส่งท้ายก่อนที่จะหลับตาลง ผมก็หลับด้วยเหมือนกัน พรุ่งนี้เช้าต้องตื่นแต่เช้าเพราะเป็นวันครอบครัว ต้องพามันไปนู่นไปนี่อีก เฮ้ออออ..ทำตัวคล้ายแม่มันยังไงก็ไม่รู้ว่ะ เหอะๆ

...............................................

ไม่ได้ว่าจะต่อต้าข้าว แต่มีคนขอ + ขี้เกียจต่อสลิ่มเมตร กร๊าก
เมื่อวานเนตเหี้ยมาก เลยมาลงให้ไม่ได้ ขอโทษไว้ณ ที่นี้..
คงได้อีกน่าจะต่อเมตรสลิ่มนะ แล้วจะบอกที่เมตรสลิ่มอีกทีว่าจะต่อ (ปานกับแสบ) ให้ตอนไหน
ปล.แม่งขอเอ็นซีกันมา ไอ้คนเขียนก็ขี้เกียจ มันก็ด่าเราว่า ไม่เอาเอ็นซีแบบดับเทียน ชักม่านปิด หรือแพลนกล้องไปที่อื่น
กร๊าก แต่คือกูขี้เกียจไง เอาไปแค่นี้พอ 
ง่วง..ไม่ได้ตรวจคำผิด พรุ่งนี้มีสอบไปนอนดีก่า    

[MaZeltoV]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ต้าร์กับข้าวคู่นี้ที่คิดถึง
เพิ่งอ่านจบรอบที่สาม แบบว่าปลื้มมากถึงมากที่สุด

อย่ามาขี้เกียจต่อเมตรกับสลิ่มนะ..คนเข้ารอกันมาหลายวันแล้ว
จะลงแดงกันแล้วววววววววววววววววว

[tutu]

มาทำให้ยิ้มอีกแล้วนะ.........ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ

[nopkar]

เพลงตอนเ็ด็กๆขี้อ้อนนะเนี่ยยยยยยยย....

[K2KARN]

คิดถึงคู่นี้เหมือนกันนะเนี่ย อิอิ
ข้าวตาร์ก็ยังเหมือนเดิม น้องเพลงเด็กๆก็แสบไม่ใช่น้อยนะ ฮ่าๆ

[อนันตกาล]

น้องเพลงนี่ง๊องแง๊งใช่ย่อยเลยนะเนี่ยย

คิดถึงคู่นี้เช่นกันค่ะ

[YongaMO]

ครอบครัวสุขสันต์ หึ ๆ 

[bobie]

ครอบครัวนี้น่ารัก 
รอเป้เข็มอ่า

[nick2xiah]

คิดถึงมากกกกกกนะคะ อ่านละนะ

[kitty]

 :impress2:น่ารักตลอดคู่ๆนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Bong]

คิดถึงต้าร์กับข้าวสุดๆ..น่ารักมากๆ

[-N-]

น่ารักมากอ่าาาาา ดีใจจังเลยที่เบบี้มาต่ออออ
เพลงยังคงนิสัยแบบเดิมไม่เปลี่ยน ข้าวก้อเหมือนกัน
นิสัยเหมือนกันเหอะสองคนนี้ 5555555555555555555555555

เพลงอ้อนได้น่ารักมากอ่า นึกตอนโดนแล้วแบบ แมนได้อีก
กรี๊ดดดดดดชอบน้องเพลงอ่า



ปล เค้าก้ออยากได้หนังสือ ซื้อไม่ทัน เสียใจมากกกกกกกก เบบี้รับพิจารณาด้วยนะจร๊ะ อิอิ

[barjaku]

จะเอา จะเอาแบบนี้ คิดถึงนะครับ

[andaseen]

อ๊ายยยยยยยยยย  ดีจายยย  ได้อ่านครอบครัวสุขสันต์อีกแล้วว... รอปานแสบต่อ...

[Phing]

คิดถึงคู่นี้จังเลยน้องเพลงน่ารักอะ
พี่ไม้ก็มีลูกมีเมียแล้ว
ปูเสื่อรอ แสบปาน

[meduza]

อั๊ยยยยยยยน้องเพลงน่ารักอ่ะมีงอนพ่อด้วย
ข้าวอ่ะใจร้ายทำน้องเพลงร้องไห้เลยเพลงคงคิดว่าพ่อไม่รักอ่ะจิยิ่งเป็นเด็กมีปมยิ่งขี้น้อยใจ
แต่ก็เข้าใจกันได้น่ารักที่สุดอ่ะคุณแม่ข้าว5555+
+1เป็นกำลังใจให้เบบี้น๊า

[rowetszaa]

สวัสดีคร๊าบบบบบบ  พี่เบบี้
 
บอกเฮียตาร์ กะข้าวด้วย  คิดถึงเหลือเกินนนนน  ฮ่าๆๆๆ

เห็นมาโพส แบบ น้ำหูน้ำตาไหล  คิดถึงจริงๆ

เป็นเอามาก  อิอิ....=)

อยากให้พี่เบบี้  ให้เฮียตาร์กะข้าว มาในอีกเรื่องนึง เป็นเรื่องใหม่ไปเรยอ่ะ

จะได้ติดตามบรรดาเฮียๆ  ต่อ  อิอิ

[MaeMoo]

ขอบคุณจ้าเบบี้

คิดถึงคู่นี้มากถึงมากที่สุดเลยล่ะ

แต่รู้สึกได้เลยนะ ว่าข้าวรักเพลงมากเหลือเกิน
เพียงแต่ว่าแสดงออกไม่เก่งเท่านั้น
ได้อารมณ์ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ

[Panda-Ba]

น้องเพลง(ตอนเด็ก)กับพี่เพลง(ตอนโต)
นิสัยต่างกันสุดขั้ว

ข้าวก็ยังโหดเหมือนเดิมไม่เสื่อมคลาย

อยากอ่านคู่พี่แสบกับปานด้วยอะพี่เบบี้ 

[kazhiki]

น่ารักตลอดอ่ะ เรื่องนี้ ชอบๆ   

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

น้องเพลงน่ารักมากค่า >~<
มีอิจฉาน้องมิ้นท์ด้วย เด็กๆก็งี้แหละค่ะ เราก็เคยเป็น 
พี่ตาร์ยังเหมือนเดิมเลยนะคะ 
ตอนเอาใจเด็กน่ารักมากเลยค่า

[honeymic]

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพลงตอนเด็กๆจะขี้อ้อนขนาดนั้น
ครอบครัวสุขสันต์มากกกก น่ารักจัง
                           
ขอบคุณเบบี้จ้าที่มาลงพิเศษ แต่ถ้าจะดีกว่านี้พาสลิ่มกับเมตรมาเร็วๆก็ดีนะ

[dragonfly08]

ขอบคุณที่มาต่อ 
ชอบเหมือนเดิม
ครอบครัวน่ารัก

[archi_10_001]

สงสารน้องเพลงหงะ เข้าใจความรู้สึกอย่างแรง เพราะเราก็เป็นอย่างบ่อย ๕๕๕

[scottoppa]

ไอ้ครอบครัวนี้ก็รักกันดีจริงๆ
ชอบเวลาข้าวโอ๋น้องเพลง
มันเป็นการผสมผสานความเถื่อนกับความเอ็นดูได้อย่างลงตัว ก๊ากกก 
พี่ตาร์เท่เสมอนะ คึคึ 

รอน้องสลิ่มอยู่นะเบบี้ แล้วจะรอพี่แสบต่อ  ม๊วฟฟฟ

[•ไนท์คลุง•]

แอร๊ยยย


น้องเพลง

ยัง

น่า

รัก

เหมือน

เดิม



ชอบบบบบบบบบบบบบ

 

[bigbeeboom]

ชอบตลอดอ่ะ อาร์ต้า พ่อข้าว น้องเพลง รักมากๆๆเลย ฮุๆๆๆ ขอน้องเพลงอีกตอนได้ได้ป้ะจ๊ะ อิอิอิ
ไรเตอร์สู้ๆ

[lasom]

เด็กก็คือเด็ก อ่านง่ายและน่ารัก