ตอนที่ 24 : เกวียนเล่มที่หนึ่งร้อย [End]“ไหนเล่ามา ว่าคนมีแฟนคนเดียวของกลุ่มจะทำอะไรวันวาเลนไทน์” “บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ”
“เดี๋ยวมึง นี่กูกับตะวันไม่ใช่พี่รหัส”
“มึงปากโป้งชอบทำท่าจะแฉกู ถึงไม่พูดพี่รหัสก็รู้หมดว่ากูมีแผน อดเซอร์ไพรส์กันพอดี”
“หึๆ กูว่ามึงจะได้เซอร์ไพรส์มากกว่ามั้ง”
“หือ? มึงรู้อะไรมา” คนโปรดตื่นเต้น “พี่รหัสจะเซอร์ไพรส์กูเหรอ ไม่น่าใช่นะ”
“เปล่า แต่กูว่าพี่รหัสอาจจะมองด้ายหางตาว่ามึงทำไปทำไม งานนี้ได้เซอร์ไพรส์สมใจมึงแน่”
“มึงก็ว่าพี่กูเกินไป พี่กูไม่ได้เย็นชาขนาดนั้น”
“แน่ใจ?”
“แน่ใจสิ พี่รหัสยังเคยซื้อดอกไม้ให้กูเลย”
“แต่นั่นเขาจะจีบมึงไหม มันไม่ใช่เทศกาล”
“พอเถอะไทย คนโปรดเสียความมั่นใจหมดแล้ว” ตะวันห้ามไทยไม่ให้พูดต่อ
“ตะวันน่ารักที่สุด” คนโปรดเข้าไปกอดเอวเพื่อน
“ตกลงจะทำอะไร”
“ทำโรแมนติก กินข้าวใต้แสงเทียน”
“อ้าวที่กูถามไม่บอก” ไทยประท้วง
“ก็มึงไม่น่ารักเหมือนตะวัน”
“คนโปรดจะไปทานร้านไหน อย่าลืมจองล่วงหน้านะ เห็นเขาว่ากันว่าช่วงนั้นร้านดีๆ เต็ม” ตะวันชวนคุยต่อ ขี้เกียจฟังเพื่อนรักเถียงกัน
“เปล่า”
“อ้าว”
“กูจะกินที่ห้อง”
“ห้องรูหนูของมึงอ่ะนะ แล้วมึงจะจุดเทียนอะไร อย่าบอกว่าเทียนไหว้พระ แล้วสั่งไก่เคเอฟซีมากิน”
“บ้านมึงสิ วาเลนไทน์นะโว้ย กูก็ต้องทำโรแมนติกกว่านั้น”
“เอ็มเคเอ้า” คนโปรดมองค้อนเพื่อน
“เปล่ากูจะทำเอง” ไทยกับตะวันสบตากันทันที คนหนึ่งหน้าแหยอีกคนกลืนน้ำลายดังเอื๊อก สองสายตาประสานกันราวกับจะถามว่าใครจะเป็นคนพูด สุดท้ายตะวันก็เริ่มขึ้นก่อน
“สั่งเอาดีไหมคนโปรด เดี๋ยวเราช่วยหาร้านอร่อยๆ”
“มันก็ไม่พิเศษสิ”
“กูว่าจองห้องพิเศษไว้เลยก็ได้มั้ง พี่รหัสแม่งได้ไปอยู่แน่”
“เกินไป กูต้องหัดและทดลองทำก่อนแลวสิวะว่ามันกินได้”
“คราวก่อนมึงก็พูดแบบนี้ เล่นเอากูกับตะวันแทบตาย”
“เฮ้ย แต่คราวนี้กินได้จริงๆ เมื่อคืนกูก็ลองทำ”
“คนโปรดทำอะไรเหรอ”
“อาหารที่พี่รหัสชอบ กูเลือกที่ทำไม่ยาก พวกต้มยำทะเล ยำแซลมอน กระหล่ำปลีทอดน้ำปลา หมูทอดกระเทียม”
“จะทำคนเดียวหมดนั่นเลยเหรอวะ”
“อืม กูอยากทำ มึงก็รู้ว่าพี่รหัสตัดสินใจเรียนต่อโทที่นี่ ถึงจะบอกว่าตัดสินใจดีแล้วไม่เกี่ยวกับกู แต่กูรู้วากูมีส่วนทำให้พี่รหัสไม่ตามพี่เบรลล์ไปเรียนต่อที่อังกฤษ” ไทยอ่อนลงทันทีที่ได้ยินสิ่งที่คนโปรดพูด เข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนถึงพยายาม
“เอางี้ให้กูกับตะวันไปช่วยชิมก่อนสักรอบไหม”
“ดีเหมือนกันนะ เราจะได้ช่วยดูให้” ตะวันทำกับข้าวเก่งมาก เรื่องนี้เป็นที่รู้กันดี
“ดีเลย ขอบใจมาก” คนโปรดยิ้มกว้าง มั่นใจในแผนของตัวเองมากขึ้นเป็นสองเท่า
“พี่รหัสค้างที่ห้องได้ใช่ไ-หมครับ” คนโปรดถามระหว่างนั่งอยู่บนรถ “ได้”
“ดีจัง” ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่มีใครเอ่ยถึงคำว่าวาเลนไทน์ คนโปรดไม่พูดเพราะอยากให้เป็นความลับ แต่เขาเดาว่ารหัสไม่พูดเพราะไม่สนใจเทศกาล
“พูดแบบนี้มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
“แสดงว่ามี”
“ผมไมได้พูดอย่างนั้นสักหน่อย”
“ถ้าไม่มีเราจะไม่รีบปฏิเสธเร็วขนาดนั้น คงจะถามพี่ว่าหมายถึงอะไร ทำไมถึงถาม”
“เกลียดคนรู้ทัน” คนโปรดทำปากขมุบขมิบ
“ไม่ดีเหรอ แปลว่าพี่รู้ทุกอย่างว่าเราคิดอะไร รู้สึกยังไง จะได้ไม่ทำให้เสียใจ”
“พูดแบบนี้ใครจะตอบว่าไม่ดีล่ะครับ มัดมือชกผมนี่นา”
“หึๆ ไหนเราทำอะไรบอกพี่มาเร็ว”
“บอกก็ไม่พิเศษสิครับ”
“พิเศษสิ แค่คนโปรดคิดจะทำมันก็พิเศษแล้ว”
“พูดอย่างนี้ผมละลายกันพอดี”
“เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ให้พี่ใช่ไหม”
“ครับ” คนโปรดไม่รู้จะปิดไปทำไมในเมื่ออีกคนฉลาดเป็นกรด “ผมนึกว่าพี่รหัสไม่สนใจวันนี้เสียอีก รู้ด้วยเหรอครับว่าเป็นวันอะไร นึกว่ารู้แต่ว่าเป็นวันพุธที่สิบสี่”
“รู้สิ”
“อย่าบอกว่าเป็นเพราะผมนะครับ” คนโปรดส่งสายตาล้อเลียน
“เปล่า เพราะถุงพวกนั้น” เขารีบหันไปดู เมื่อครู่รหัสวนรถมารับที่หน้าคณะ คนโปรดจึงรีบขึ้นเพราะมีคันหลังตามมา เขาจึงไม่ได้สนใจมองเบาะหลัง
“โห ผมลืมไปได้ยังไงเนี่ยว่าพี่รหัสฮอตแค่ไหน แล้วอย่างนี้ของผมจะสู้ได้ไหมครับ” คนโปรดเสียงอ่อย มองแต่ละถุงแต่ละกล่อง แค่เห็นก็ท้อ พวกของกินมาจากร้านดังๆ ทังนั้น
“ทำไมจะสู้ไม่ได้ สู้ได้สิ ชนะเห็นๆ”
“พี่รหัสยังไม่รู้เลยว่าผมทำอะไรให้ ทำไมถึงมั่นใจนักครับ”
“ไม่เห็นต้องรู้ ในเมื่อของพวกนั้นไม่มีเจ้าของคนไหนเป็นแฟนพี่สักคน มีแต่เรา” คนโปรดรู้สึกตัวพอง อารมณ์เหมือนได้รับเหรียญทองมาห้อยคอ เขายิ้มอย่างมีความสุข รู้สึกชนะขึ้นมาทันที
“แท่น แท๊น แทน” คนโปรดผายมือไปยังโต๊ะญี่ปุ่นที่ซื้อมาตั้งเตรียมไว้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ ความจริงคือเขาแอบกลับห้องมาทำอาหาร จัดโต๊ะด้วยดอกไม้และเทียนเล่มเล็ก เสร็จแล้วก็รีบกลับไปมหาลัยก่อนหน้ารหัสจะโทรตามไม่นาน
“อาหาร”
“ใช่ครับ”
“ซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ซื้ออะไรกันครับฝีมือผมทั้งนั้น แอบกลับมาทำ”
“ฝีมือเรา?”
“ครับ”
“กินได้ใช่ไหม พี่เคยได้ยินไทยเล่าให้ฟังเรื่องที่ต้องเข้าโรงพยาบาลพร้อมตะวัน” ความรู้สึกชนะในรถหายวับไปกับตา คนโปรดได้แต่ค้อนประหลับประเหลือก สงสัยว่าเสน่ห์ปลายจวักผัวรักผัวหลงจะเป็นข้อที่เขาทำไม่สำเร็จ
“งั้นก็สั่งอะไรเข้ามากินแทนก็ได้ครับ”
“หึๆ อย่าเพิ่งงอน ขอพี่ชิมก่อน”
“ผมไม่ได้งอน แต่ทักกันหลายคนเลยกลัวท้องเสียขึ้นมาจริงๆ เกิดพี่รหัสต้องเข้าโรงพยาบาลรับวาเลนไทน์ปีแรกที่คบกัน ผมคงถูกล้อไปทั้งชีวิต”
“ฮ่าๆ “ รหัสไม่เคยขาดรอยยิ้มเมื่ออยู่กับคนโปรด เขาหัวเราะได้มากกว่าที่เคย มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน
“ยังไงพี่ก็ทานอยู่แล้วใครจะยอมพลาด” รหัสนั่งลงกับพื้น มองอาหารบนโต๊ะ คนโปรดใช้ไม้ขี้ดไฟจุดเทียนบนโต๊ะ เขามองไปรอบๆ ห้องก่อนถอนใจออกมาดังๆ
“เป็นอะไร”
“มีใครเขาจุดเทียนในห้องตอนหกโมงเย็น และพระอาทิตย์ยังไม่ตกดินกันไหมครับ”
“หึๆ”
“เฮ้อ ดูเหมือนเซอร์ไพรส์ของผมจะไม่เหมือนเซอร์ไพรส์สักนิด อารมณ์กินข้าวบ้านเพื่อนชัดๆ”
“ไม่เห็นเป็นไร” รหัสใช้ช้อนตักอาหารเข้าปาก เขาเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนเอ่ยปากชม
“อร่อย”
“ตะวันเป็นคนสอนครับ ผมได้ครูดี”
“แค่นี้พี่ก็เซอร์ไพรส์แล้ว”
“ค่อยยังชั่ว อย่างน้อยก็ได้กินข้าวอร่อยๆ ด้วยกัน” คนโปรดยิ้มกว้าง เริ่มตักอาหารกินบ้าง
พวกเขากินไปคุยกันไป เสร็จแล้วก็เก็บจานไปล้าง คนโปรดเป่าเทียนบนโต๊ะ อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไมได้ “เอาไว้ปีหน้านะครับพี่รหัส สัญญาว่าจะทำให้มันโรแมนติกจริงๆ ให้ได้”
“แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”
“ไม่จริงหรอกครับ นี่เล่นเอาผมนึกถึงเรื่องที่พี่รหัสเคยพูดไว้เลย” คนโปรดเช็ดมือก่อนขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างรหัส เอียงศีรษะซบไหล่กว้าง
“เรื่องไหน”
“ก็เรื่องที่พี่รหัสพูดว่าผมใช้มารยาจีบพี่รหัสด้วยเหรอ ไม่เห็นเคยรู้ เห็นมีแต่วีรกรรมความวุ่นวาย”
“หึๆ” มือใหญ่ลูบผมของเขาเล่น คนโปรดชอบความรู้สึกสบายๆ และอบอุ่นแบบนี้
“สงสัยว่าจะจริงนะครับ ผมขุดมารยามาใช้กี่เล่มก็ไม่เห็นได้เรื่อง วันนี้กะว่าจะใช้เล่มที่ร้อยก็ยังดูไม่เข้าท่าอยู่ดี”
“คนโปรด”
“ครับ”
“วันนี้วันวาเลนไทน์”
“ครับ”
“แต่พี่ไม่มีของมาให้เรา และไม่คิดว่ามันจะสำคัญตรงไหนด้วย”
“ครับ”
“ไม่โกรธเหรอ รอเซอร์ไพรส์จากพี่อยู่หรือเปล่า” คนโปรดรีบส่ายหน้า
“ไม่โกรธครับแล้วก็ไม่ได้รอด้วย ผมไม่ได้อยากให้พี่รหัสทำอะไรให้ผมเสียหน่อย ผมอยากทำให้พี่รหัสต่างหาก”
“หึๆ”
“ผมพูดจริงๆ นะครับ จะอีกกี่สิบวาเลนไทน์ก็เหมือนกัน พี่รหัสเป็นแบบที่ตัวเองเป็นเถอะครับ ผมรักพี่รหัสที่เป็นอย่างนี้” ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาบนริมฝีปากของเขา คนโปรดแหงนเงยใบหน้าขึ้น เพื่อรับความอ่อนโยนที่รหัสมอบให้
“รู้อะไรไหม” เสียงกระซิบชิดริมฝีปาก
“อะไรครับ”
“ไม่จำเป็นต้องใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนแล้ว ถึงยังไงพี่ก็แพ้เราอยู่แล้ว”
“ไม่จริงหรอกครับ”
“จริงสิ อยากรู้ไหมทำไมพี่ถึงบอกว่าไม่รู้สึกสักนิดว่าเราใช้มารยาจีบพี่”
“ทำไมครับ”
“เพราะคนโปรดไม่เคยใช้ ทุกอย่างมาจากข้างใน มาจากตัวตนของเรา ไม่ได้ผ่านการปรุงแต่ง ไม่ได้ดัดนิสัยตัวเองเพื่อให้เป็นแบบที่พี่ชอบ ไม่ได้พยายามเสแสร้งเพื่อให้น่ารัก แต่คนโปรดน่ารักที่ตรงนี้” รหัสแตะมือลงบนศีรษะเล็ก “กับตรงนี้” คราวนี้เขาแตะลงบนหัวใจ
“ดังนั้นขอเพียงมีคนโปรดอยู่ด้วย ไม่ว่าวันไหนก็พิเศษสำหรับพี่ทั้งนั้น เพราะคนๆ นี้ต่างหากที่พิเศษไม่ใช่วัน”
“พี่รหัส” คนโปรดโอบมือไปรอบเอวของรหัส กอดให้แน่นเข้าก่อนปล่อยออก เขาเงยหน้าขึ้นยิ้ม ดวงตาสดใส “งั้นปีหน้าไม่ทำแล้วเนอะ เนื้อยเหนื่อย ผมนั่งให้พี่รหัสมองหน้าก็พอ แล้วเราก็สั่งอาหารอร่อยๆ มากินกัน”
“ฮ่าๆ” รหัสหัวเราะดังลั่น ก่อนทาบทับริมฝีปากลงไปให้รางวัลความคิดดีเด่นของคนโปรด เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าได้มอบของขวัญสุดพิเศษให้เขามานานแล้ว นั่นก็คือรอยยิ้มของเขาเอง จะมีสักกี่คนที่ทำให้เขายิ้มได้และมีความสุขอย่างที่คนโปรดทำ
“ขอบคุณนะที่ไม่ละความพยายาม” รหัสกระซิบชิดริมฝีปาก คนโปรดเพียงคนเดียวของเขาจากนี้และตลอดไป
-Happy Ending-
** ไปต่อกันที่ทฤษฏีเล่มที่สองนะคะ หนูน้อยดลรอพี่ๆ อยู่ค่า ><
Link >>
ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต [ On Air] ** ขอบคุณที่ติดตามคนโปรดมาตั้งแต่ต้นจนจบนะคะ ถ้าตอนไหนไม่สนุกบ้าง ชวนเบื่อบ้าง คนเขียนก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ จะพยายามแก้ไขเพื่อให้น่าติดตามมากยิ่งขึ้นค่ะ ขอบคุณค่า ^^
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333513 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก