ตอนที่ 6 : จะเป็นที่พักพึง ปกป้องและคุ้มครอง"มึงเอาจริงเหรอ"
"เออ" คนโปรดพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น ไม่มีใครมาสั่นคลอนความมั่นใจของเขาลงได้
"กูว่าอย่าเลย" ไทยไม่อยากใช้คำว่าเขาหนักใจ เพราะความรู้สึกของเขามันมากกว่านั้นเยอะ
"ไม่ได้ กว่ากูจะสืบเจอความลับนี้มึงรู้ไหมว่ากูเหนื่อยแค่ไหน เอาน่ากูอยากเป็นฮีโร่ ถ้ากูเข้าไปช่วยตอนพี่รหัสกลัวมึงคิดดูเขาจะประทับใจกูแค่ไหน"
"ไอ้คนโปรดดด” ไทยสุดจะกล่าว “มึงเพี้ยนหรือเปล่า คนหล่อๆ เท่ๆ แบบนั้นใครจะอยากให้รู้ความลับดำมืดของตัวเองวะ เกิดพี่แกกลัวแหกปากร้องแต๋วแตกขึ้นมา ขายหน้าฉิบหาย"
"เออวะ” คนโปรดชักลังเล หรือมันจะไม่เข้าท่าวะ
“มึงไปเก็บมาเลย” ไทยรีบไล่เมื่อเห็นว่าคนโปรดเริ่มเอนเอียงตามความคิดของเขา
“ได้ๆ” คนโปรดกุลีกุจอลุกแต่ตะวันรั้งแขนเอาไว้เสียก่อน
“ไม่ทันแล้ว มาแล้ว!"
รหัสวางขวดน้ำลงบนโต๊ะที่เขาใช้หนังสือวางจองที่ไว้ เขาสะดุ้งสุดตัวเมื่อเจอแมลงสาบตัวใหญ่เห็นเด่นชัดอยู่ข้างกองหนังสือ
"เหี้ย!! แมลงสาบ!!"
คนโปรดรีบลุกขึ้นยืนหมายจะเดินเข้าไปช่วย จังหวะนี้เขาไม่ได้คิดถึงแผนอะไรทั้งนั้นแค่คิดว่าเขาต้องรับผิดชอบความคิดเพี้ยนๆ ของตัวเอง ไม่น่าทำเรื่องโง่ๆ สร้างความเดือดร้อนให้พี่รหัสเลย แต่เขายังเดินไปไม่ถึงโต๊ะ คนกลัวแมลงสาบจัดการหยิบหนังสือฟาดเปรี้ยงเข้าให้ ก่อนปัดลงใต้โต๊ะใช้เท้าเหยียบขยี้อย่างแรง
“กูแม่งโคตรกลัว” รหัสบ่นกับสายฟ้า คนโปรดกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ถอยทัพกลับโต๊ะแทบไม่ทัน นั่นพี่กลัวแล้วเหรอวะ คนอะไรกลัวแล้วโหดฉิบหาย โชคดีที่แมลงสาบตัวนั้นตายแล้วตั้งแต่ตอนเขาไปเก็บมา ไม่อย่างนั้นนี่คงเป็นการฆาตกรรมที่โหดร้ายที่สุด
“ไอ้คนโปรด!”
“หะ หะ” คนโปรดมัวแต่ตะลึง เขาเบือนหน้าไปมองไทยแบบงงๆ
“มึงเก็บดอกไม้ไว้ให้ดีเลยนะโว้ย”
“ดอกไม้อะไรวะ” เขายังอยู่ในอาการช็อกเล็กๆ จากเรื่องผิดคาดที่เห็นจึงตามเพื่อนไม่ทัน
“ก็ดอกไม้ที่มึงซื้อให้พี่รหัสไง หรือถ้ามึงยังนึกไม่ออกก็ดอกไม้ที่พี่รหัสฝากมึงทิ้งนั่นแหละ” ไทยย้ำให้เพื่อนฟังชัดๆ
“กูจำได้ตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว มึงไม่ต้องแทงกูซ้ำหลายแผลก็ได้”
“นึกออกก็ดีแล้ว มึงเก็บไว้ดีๆ อย่าให้โผล่ออกมาเป็นอันขาด กูเห็นพี่รหัสกระทืบแมลงสาบแล้วนึกภาพตอนกระทืบมึงออกเลย” สิ้นเสียงไทยคนโปรดคอย่น นึกภาพตัวเองจมกองตีนพี่รหัสออกชัดเจน
“ทำไมมีแมลงสาบมาเพ่นพ่านแถวนี้วะเปลี่ยนโต๊ะเถอะ” สายฟ้ามองซากแมลงสาบ เขาใช้เท้าเขี่ยไปหลังเสา หยิบถุงขนมที่เพิ่งเดินไปซื้อขึ้นมาถือ หันซ้ายหันขวามองหาโต๊ะว่าง
“ไม่เหลือโต๊ะว่างเลยว่ะ” สายฟ้าทำหน้าเซ็งพยายามมองไปรอบๆ
“โต๊ะเดิมก็ได้ มึงเขี่ยมันไปไกลๆ ให้กูก็พอ” แค่ไม่เห็นรหัสพอไหว จะไปที่อื่นก็เสียเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องขึ้นเรียน
“ไปนั่งโน่นดีกว่า” สายฟ้าชี้ไปยังโต๊ะที่หมายตาไว้ รหัสมองตามเมื่อเห็นว่าเป็นโต๊ะของใครเขาถอนใจเบาๆ แต่ไม่ขัดเพราะไม่โต๊ะว่างให้เลือก
“พวกพี่นั่งด้วยสิ” สายฟ้ายิ้มทักทายคนที่นั่งอยู่ก่อน
“ได้ครับ” ตะวันเป็นคนตอบ จัดการเลื่อนหนังสือเพื่อให้โต๊ะครึ่งหนึ่งว่าง
“เป็นอะไร” รหัสถามด้วยน้ำเสียงดุๆ เมื่อเห็นคนโปรดเอาแต่จ้องหน้าเขาตื่นๆ ตั้งแต่เขาเดินมาจนถึงโต๊ะ
“เปล่าครับ! ผมไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้ทำอะไรเลย”
“เห็นอยู่” ก็ไอ้ตัวดีนิ่งเป็นก้อนหิน ตัวเกร็งยันคอ เขาไม่อยากใช้คำว่าดูผิดปกติเพราะไม่เคยมีช่วงเวลาไหนที่มันดูปกติอยู่แล้ว
“หรือไม่อยากให้นั่ง”
“นั่งได้ครับ! นั่งได้” คนโปรดรีบโกยของตัวเองลงกระเป๋า เปิดพื้นที่ให้กว้างขึ้น
“พอๆ ไม่ต้องเล่นใหญ่”
“ก็เดี๋ยวจะมีคนน้อยใจหาว่าไม่ให้การตอบรับ”
“ใคร?! ใครมันจะไปน้อยใจกับเรื่องพวกนี้วะ”
“พี่ไง” คนโปรดยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเขา “เมื่อกี้ยังพูดอยู่เลย” ไอ้เด็กบ๊องทำหน้าเหมือนจับได้หรอกน่าไม่ต้องมาทำกลบเกลื่อน
“สมองนายมันต๊องขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“งี้แหละคนขี้น้อยใจชอบบอกว่าไม่เป็นไร ปากแข็ง” ไอ้เด็กบ้านี่เล่นเอาเสียเขากลายเป็นคนขี้งอน บอกไปมันก็ไม่สนใจฟัง
“พี่สายฟ้านั่งได้นะครับพวกผมเต็มใจ ไม่ต้องงอนไป” คนโปรดหันไปบอกเพื่อนสนิทของรหัส
“ฮ่าๆ พี่ไม่งอน ปล่อยให้ไอ้รหัสงอนคนเดียวก็พอ” สายฟ้าสบตากับเพื่อน เขาขำจนตาพราว รหัสถลึงตาใส่แต่ไมทำให้อาการขำของเขาลดลงได้ โอ๊ยเพื่อนกู ถึงกับไปต่อไม่ถูก
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่รหัส พี่รหัส~” เสียงเรียกดังโหวกเหวกเร่งให้รหัสสาวเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น
“เดี๋ยวพี่รอผมด้วย” คนเรียกไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เสียงเดินกลายเป็นเสียงวิ่งตึงตัง รหัสค่อยๆ ผ่อนฝีเท้าลง รู้ว่ารีบเดินไปก็เท่านั้น
“จะกลับแล้วเหรอครับ” เสียงพูดปนหอบเมื่อเด็กต๊องเดินมาทันเขา
“เปล่า”
“อ้าว เห็นพี่เดินไปที่รถ”
“ก็รู้นี่”
“โห จะหลอกด่าว่าผมถามอะไรโง่ๆ ใช่ไหม”
“หึๆ” เรื่องอะไรรหัสจะปฏิเสธ
“ยอมรับว่าโง่ก็ได้ ผมไม่ฉลาดเหมือนพี่รหัสหรอก...เหี้ย!!” คนโปรดร้องดังลั่นจนรหัสต้องหยุดเดิน เป็นจังหวะเดี๋ยวกับที่ร่างเล็กโดดตัวลอยขึ้นจากพื้น สองแขนของคนโปรดกอดรัดคอเขาเอาไว้แน่น สองขาหนีบเอวไว้ไม่ให้หล่น หน้าซุกลงบนบ่า
“นั่นมันงูไม่ใช่เหี้ย” งูเขียวตัวเล็กนิดเดียวค่อยๆ เลื้อยผ่านไป เมื่อมีเสียงไปรบกวนการพักผ่อนของมัน
“ผมไม่ชอบงู” คนพูดเสียงสั่น ดูอาการแล้วมันคงกลัวจริงไม่ได้หลอก
“กลัวไปได้ ตัวเล็กเท่าตะเกียบ” รหัสส่ายหน้า งูมันก็อยู่บนพุ่มไม้เตี้ยๆ ของมันดีๆ ไม่ได้เข้ามารบกวนสักนิด มีแต่ไอ้เด็กต๊องนี่แหละไปรบกวนจนต้องเลื้อยหนี
“ตัวแค่ไหนมันก็งู” คนโปรดเถียงแหลก ขึ้นชื่อว่างูจะเล็กใหญ่แค่ไหนเขาก็กลัว
“จะลงได้หรือยัง”
“ไม่เอา” คนโปรดหนีบขาให้แน่นขึ้น แขนที่กอดคอไว้เหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแก เผื่อคนหล่อจะใจร้ายโยนเขาลง “มันไปหรือยัง”
“ไปตั้งแต่นายแหกปากร้องแล้ว จะลงไม่ลง” เสียงถามทั้งเข้มทั้งดุ
“ไม่ลง ผมกลัว”
“หูตึงหรือไงบอกว่าไปนานแล้ว”
“พี่ไม่ได้จะแกล้งผมนะ” คนโปรดถามหวาดๆ
“ทำไมพี่ต้องแกล้งนาย”
“เอาคืนผมไง” คนโปรดผละศีรษะจากไหล่ขึ้นมามองหน้า
“ทำผิดอะไรไว้ ทำไมพี่ต้องเอาคืนนาย”
“เปล๊า” คนโปรดรีบซุกหน้ากลับไปที่ไหล่ เกือบแล้วไหมกู กลัวจนสมองฝ่อเกือบเผยความลับอันดำมืดออกมา
“ตกลงจะไม่ลงใช่ไหม” แทนคำตอบคนโปรดขยับแขนขาให้แน่นขึ้นเพราะนานๆ ไปตัวเขาเริ่มหย่อนลง
“ถ้าจะเกาะเป็นปลิงอยู่แบบนี้ก็เลิกเบียดเสียที”
“ผมไม่ได้เบียด ผมกอดกันตกเฉยๆ”
“จริงเหรอ” รหัสกระชับมือที่จับสะโพกคนโปรด เพื่อให้รู้ว่าหมายถึงส่วนไหน คนโปรดตาโตเป็นไข่ห่าน เขามัวแต่ตกใจกลัวจึงคอยขยับตัวอยู่เรื่อยๆ เพื่อกันไม่ให้ตัวเองตก ไม่ได้คิดเลยว่า...อ๊ากกก น้องสุดโปรดถูไถกับหน้าท้องพี่รหัสอยู่
“ทีนี้จะลงได้หรือยัง”
“เดี๋ยวสิผมตกใจอยู่” เรื่องอะไรจะลงง่ายๆ ก่อนหน้านี้เขากลัวเลยไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้รู้แล้วมันต้องขอซึมซับซิกแพ็คแน่นๆ สักนิดให้เป็นกำไร
“โอ๊ะ!” คนโปรดอุทานเมื่อถูกทิ้งโครมลงกับพื้น ไอ้เขามัวแต่เคลิบเคลิ้มมือไม้เลยอ่อนจนโดนสลัดหลุดอย่างง่ายดาย
“พี่รหัส~มันเจ็บนะ” คนโปรดโอดครวญ โยนลงมาได้แขนขาหักหมด
“แค่นี้ไม่ตายหรอก”
“กอดนิดกอดหน่อยทำเป็นหวง”
“พูดว่าอะไรนะ”
“....” ไม่ตอบหรอกขืนตอบไปเขาก็โดนโมโหอีก คนโปรดลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า ก่อนนิ่วหน้าน้อยๆ เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า หาเรื่องเจ็บตัวจนได้สิน่า
รหัสเห็นสีหน้าของคนโปรด เขารู้ทันทีว่าข้อเท้าอีกฝ่ายมีปัญหา
“เจ็บเหรอ”
“เปล่าๆ “ คนโปรดส่ายหน้าแต่พอลงน้ำหนักก็ปวดแปลบขึ้นมา “โอ๊ย”
“เล่นจนได้เรื่อง”
“เล่นอะไรกันเล่าคนมันกลัว ไม่เคยกลัวหรือไม่ พี่รหัสก็กลัวแมลงสาปเหมือนกันแหละน่า” คนโปรดหน้างอ
“พูดอีกทีสิ”
“อ่า..” คนโปรดเหงื่อตก “ก็..ก็วันนี้ผมได้ยินพี่รหัสคุยกับพี่สายฟ้า”
“จะไปไหน”
“ครับ?” คนโปรดมองหน้ารหัสงงๆ เล่นเปลี่ยนเรื่องแบบไม่ให้สัญญาณเตือนกันบ้างเลย
“พี่ถามว่าเราจะไปไหน”
“อ๋อ กลับหอครับ”
“อยู่ไหน”
“ใกล้ๆ นี่เอง” คนโปรดชี้มือไปทิศเดียวกับด้านหลังของมหาลัย
“อืม”
คนโปรดยืนเอ๋อ ไอ้เขาก็นึกว่าที่ถามคือจะไปส่ง อะไรคือถามเสร็จแล้วพยักหน้ารับรู้แล้วคุณชายท่านก็หันหลังเดินหนีไปเลย กลับมารับผิดชอบกันก่อนนน
คนโปรดถอนใจยาว เมื่อเห็นว่ารหัสคงไม่หันกลับมาแน่ เพราะเดินดุ่มๆ เหมือนคนเร่งรีบ ขืนยืนอยุ่ตรงไหนต่อไปก็ป่วยการ เขาจึงเริ่มออกเดิน
“โอ๊ย!” เจ็บเหมือนกันแฮะ สงสัยว่าจะแพลงจริงๆ คนโปรดย่อตัวลงนั่ง บีบนวดข้อเท้าเบาๆ อูยยย โยนลงมาได้คนใจร้าย
เขาลุกขึ้นยืน พยายามลองเดิน เมื่อไม่มีทางเลือกก็ต้องกระเผลกกลับให้ถึงหอให้ได้ เดี๋ยวไปถึงค่อยหาอะไรประคบน่าจะดีขึ้น
ปรี๊น เสียงบีบแตรดังอยู่ข้างหลังเล่นเอาคนโปรดสะดุ้ง หันกลับไปมองถึงเห็นรถคุ้นตา
“ขึ้นมา”
“ครับ” คนโปรดไม่เก๊กหรือท่ามากให้เสียเวลา รีบกระเผลกๆ เดินไปเปิดประตูขึ้นรถ
“บอกทางด้วย”
“ครับ”
“ทำไมถึงไม่ยืนรอ” อ้าว!คนโปรดตาโต ไม่บอกเขาสักคำใครจะรอวะ
“ผมจะรู้ได้ไงครับว่าพี่จะมารับ”
“พี่เป็นคนทำเราเจ็บ ไม่แย่ขนาดไม่รับผิดชอบ”
“ผมก็ไม่ได้ว่าพี่แย่แต่บอกสักคำก็ได้นี่ครับ ดอกพิกุลมันร่วงอีกสักดอกสองดอกคงไม่หมดต้นมั้ง”
“......” เงียบสนิทเลยวุ้ย คนโปรดนึกอยากตบปากตัวเอง ไม่น่าปากหมาออกไปเลย คะแนนที่ติดลบอยู่แล้วคงลงไปต่ำเตี้ยติดพื้น
“ขอโทษ”
“หะ!”
คนพูดหน้าขึ้นสีแดงนิดๆ “บอกว่าขอโทษ พี่รีบไปเอารถไม่อยากให้เรายืนนาน”
เหมือนมีใครดึงพลุกระดาษขึ้นไปบนฟ้า คนโปรดรู้สึกว่ามันระยิบระยับตา พี่รหัสเป็นห่วงเขา ประสบความสำเร็จแล้วโว้ยยย
“ผมก็ขอโทษ” เมื่อสติมาปัญญาก็เกิด ต้องขอโทษสักนิดที่พูดจากวนโมโห
“ที่เอาแมลงสาบไปวางแกล้งพี่เหรอ”
“ครับ !! เฮ้ยยย!”คนโปรดตาเหลือก “ผมเปล๊า”
“หึๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แต่ระวังคราวหน้าเราเปิดกระเป๋ามาจะเจองู”
“พี่รหัสสสส”
“ฮ่าๆ”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เรื่องนี้มี 16 ตอนจบค่ะ
✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก