หัวข้อ: Psychosis โรคจิต #upตอนที่ 34-35 (06/07/17)

[แอ๊บบี้]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

[แอ๊บบี้]

Spychosis โรคจิต

Intro
คุณเคยแอบชอบใครสักคนไหม ความชอบที่คุณเก็บไว้นานที่สุดมันนานมากแค่ไหน สำหรับผมที่แอบรักเขาคนนั้น 3 ปีแล้ว 1,095 วัน ที่ลมหายใจเขาออกของผม เป็นของเขา เขาคือคนที่ผมรัก คือคนที่ผมบูชา และบางครั้งผมอยากจะเก็บซ่อนเขาเอาไว้จากสายตาผู้คน เพราะผมไม่อยากให้ใครบนโลกนี้เห็นเขายกเว้นผมคนเดียว ความรู้สึกที่มีให้เขานั้น นับวันมันยิ่งรุนแรงขึ้น จากเริ่มแอบมอง แอบตาม ยิ่งเห็นยิ่งรัก ยิ่งตามยิ่งอยากเข้าใกล้

ผมชอบทุกครั้งที่เขาลุกจากโต๊ะกาแฟร้านประจำของเขา และจะเป็นผมที่ไปนั่งทับที่ของเขาคนนั้น กลิ่นน้ำหอมของเขามันลึกเข้าไปถึงสัมผัสข้างใน ทำให้​ครั้งผมจะก้มหน้าลงไปที่โต๊ะ เพื่อจะสูดกลิ่นกายของเขาที่มันยังหลงเหลืออบอวลอยู่รอบๆโต๊ะ มันทำให้ผมแทบคลั่ง ผมไม่กล้าจะเข้าหาเขาโดยตรง มันเป็นสิ่งที่ทำใจยาก แค่ได้แอบมองอยู่ตรงนี้ผมก็แทบบ้า ถ้าได้คุยกันสักครั้งละก็ ผมไม่รู้ว่าผมจะทนเก็บอารมณ์กับความรู้สึกของตัวเองต่อหน้าเขาได้ไหม?


##############################################################################
01/05/60

[แอ๊บบี้]

โรคจิต1

Part ใหญ่
[/size]
ผมสะกดรอยตามผู้ชายคนหนึ่งมาเรื่อยๆขณะที่มันกำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งอีกไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อมันวิ่งมาถึงจุดอับผมก็เข้าไปล็อคคอมันจากทางด้านหลังแล้วลากเข้าไปทางหลังหินสูงที่จำลองเป็นน้ำตกของสวนนี้

"เห้ยอะไรวะ"

เสียงมันตะโกนออกมาด้วยความตกใจ และในนาทีต่อมามันก็ทำตาโตตัวแข็งเกร็งอยากเห็นได้ชัด ทำไมน่ะเหรอ เพราะผมกำลังเอามีดจ่ออยู่ที่คอมันยังไงล่ะ

"คะ...คุณๆอย่าทำอะไรผมเลยครับปล่อยผมไปเถอะผมไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทเดียวผมมาวิ่งมีแต่โทรศัพท์กับนาฬิกาถ้าคุณอยากได้เอาไปเลย อย่าทำร้ายผม"

"หึๆ กูจะอยากได้ของเหลือเดนที่มึงใช้แล้วทำไม"

"ละ...แล้วคุณต้องการอะไรครับ ผมขอร้องอย่าทำอะไรผมเลย"

มันทำท่ายกมือไหว้ท่วมหัว เห็นแล้วยิ่งเพิ่มความน่าสมเพศในตัวเท่าทวีคูณในสายตาผม ไอ้สันดารตัวนี้น่ะเหรอ ไอ้ปอดแหกที่จะยืนเยี่ยวราดอยู่ทนโท่นี่นะที่ริอาจจะมาจีบคนนั้นของผม

ผมกดมีดลงไปในเนื้อที่คอมันเพิ่มอีกเล็กน้อย ทำให้ตอนนี้เลือดที่คอเริ่มไหลซึมออกมาแล้วจึงส่งสารให้มันฟัง

"มึงตั้งใจฟังกูให้ดีนะ เพราะกูจะพูดกรอกหูมึงแค่ครั้งเดียว อย่ามายุ่งกับรันน้ำหน้าคนอย่างมึงไม่เหมากับเค้าสักนิด มึงช่วยใสหัวไปไกลๆไปให้ไกลจากชีวิตของรัน ถ้ามึงไม่อยากตาย... กูไม่ได้ขู่แต่กูทำจริง อ่อ...แล้วมึงจงจำใส่กระบาลไว้ด้วยว่าถ้ามึงยังไม่เลิกตอแยรัน มึงจะไม่ใช่ศพแรกในชีวิตกู มึงเข้าใจไหม"

"ข...เข้าใจแล้วครับผมเข้าใจแล้ว ผมจะเลิกยุ่งกับรัน เลิกยุ่งเด็ดขาดเลยครับผมสัญญา อย่าทำอะไรผมเลยนะผมกลัวแล้วจริงๆ ผมจะอยู่ให้ห่างๆจากรันเลยครับ ...ฮึก"

มันรีบพ่นคำออกมาทันที ปอดแหกแบบนี้จะมาขอเป็นแฟนรันของกู ไม่คู่ควรไม่มีเหี้ยอะไรดีเลยน่าสมเพศสิ้นดีผมจึงพูดกรอกหูมันอีกครั้ง

"แล้วกูคงไม่ได้เห็นหรือรับรู้นะ ว่าเรื่องมึงกับกูเจอกันวันนี้จะถึงหูรัน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น กูจะแวะไปเยี่ยมมึงที่บ้าน ได้ข่าวว่าอยู่กับหมาอีกสองตัวใช่ไหม"

"คับๆเลิกยุ่งจริงๆคับ"

ผมจับคอมันหันเข้าไปในโขดหิน กดหัวให้นั่งลงไปแล้วกระซิบบอกมันครั้งสุดท้ายว่า

"มึงนั่งนิ่งๆตรงนี้ แล้วนับหนึ่งถึงร้อยเล่นไปก่อนแล้วค่อยออกมาวิ่งต่อ ถ้ามึงไม่เจ็บคอจนทนไม่ไหวซะก่อน แล้วมึงจำสิ่งที่มึงพูดวันนี้แล้วทำตามซะ"

พูดจบผมเก็บมีดแล้วเดินออกจากสวนนั้นไปด้วยรอยยิ้ม อารมณ์ดีของผมกลับคืนมาปล่อยให้ไอ้ส้นตีนนั้น นั่งกุมแผลที่คอไปเรื่อยๆ มื่อมาถึงที่รถผมหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสีเทาอ่อนขึ้นมาดมฝังจมูกลงไป

"คนดีของพี่ วันนี้พี่จัดการไล่มันให้แล้วนะพี่รู้ว่ารันรำคาญหน้ามัน แค่มองตารันพี่ก็เข้าใจแล้ว พี่จะคอยดูแลรัน รันใช้ชีวิตอย่างสบายใจได้เลย ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะครับ ยิ้มให้พี่เห็นบ่อยๆนะคนดี"

ผมวางผ้าเช็ดหน้าไว้ที่เดิม แล้วขับรถแล่นออกไปตามท้องถนน ผมมีความสุขจังผมจัดการตัวเหี้ยไปอีกหนึ่งหวังว่ามันจะไม่ดื้อแพ่งนะ เพราะไม่อย่างนั้นมันคงได้ไปอยู่เป็นเพื่อนไอ้อาร์ทแน่นอน ผมขับรถกลับเข้ามาในบ้าน บ้านของผมเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวกำแพงสูงท่วมหัว เนื้อที่รอบบ้านกินพื้นที่กว้าง ตัวบ้านสร้างอยู่ตรงกลาง ผมชอบความสงบ เป็นส่วนตัวไม่สุงสิงกับใคร เพราะผมไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวเวลาให้ใครได้หรอก ซึ่งคุณคงรู้ดีว่าเพราะอะไร ผมเดินเข้ามาในบ้านสิ่งแรกที่เห็นคือรูปภาพของรันคนที่ผมรัก นี่เป็นรูปใหญ่ไซส์เท่ากับตัวจริงของเขา ทุกวันที่ผมเข้าหรือออกจากบ้าน ผมจะคุยกับรูปที่อยู่ตรงหน้าว่าผมกลับมาแล้ว และจะออกไปไหนในแต่ละวันเหมือนเช่นตอนนี้

"รันครับ คนดีพี่กลับมาแล้วนะ" ผมกดจูบไปที่กลีบปากของรูป

"วันนี้พี่ไปจัดการให้แล้วนะครับ ไอ้คนที่ไล่ตามตื้อรันเมื่อสามวันก่อน ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วพี่รักรันรักมากๆคนดีของพี่" ผมไล้จมูกไปตามโครงหน้าของรูปนั้น เรื่อยลงมาที่คอผมใช้ลิ้นเลียไล่ลงมาเลื่อยๆจากหน้าอกช่วงเอวสะโพก หัวเข่าลงมาถึงปลายรองเท้า ผมนั่งจมจ่อมใช้จมูกสูดดมรูปภาพ จินตนาการความหอมของกลิ่นตัวรัน จากจิตใต้สำนึก ผมอยากให้รันอยู่ที่นี่จริงๆ อยากให้เขามาเดินอยู่ในบ้าน อยากให้เขาพูดกับผม รับจูบผมรับความรักจากผม ผมต้องทำยังไงทำยังไงดีถึงจะทำให้เขาเป็นของผมทั้งกายและใจได้

[am_am]

 รอตอนต่อไปจร้าาาา 

[แอ๊บบี้]

โรคจิต2 สิ่งกระตุ้น

Part ใหญ่

ผมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัวพรุ่งนี้ผมต้องบินด่วนไปคุยงานกับหุ้นส่วนที่สิงคโปร์ สามวัน มันจะมีอะไรแย่กว่านี้อีกไหม ไม่ได้เจอหน้ารัน สามวันเต็มๆ ผมกดเบอร์ต่อไปยังปลายสายทันที

"โยตามรันให้พี่ด้วยสามวันเริ่มพรุ่งนี้แต่เช้าเลยนะพี่มีบินไปดูงานที่สิงคโปร์"

"ได้เลยครับพี่ใหญ่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปดักตั้งแต่ หกโมงเช้าเลยครับ"

"อืมดูแลรันให้ดีอย่าให้คลาดสายตาเข้าใจไหม"

"ครับพี่"

โยเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนของผม ปัจจุบันเปิดร้านอาหารร้านเล็กๆกับภรรยาสองคน เมื่อสามปีก่อน และเป็นผมเองที่ซื้อร้านนั้นให้เขาต่อจากเจ้าของคนเก่า เพราะเมื่อเริ่มตกลงหาคนสนิทที่ไว้ใจได้ในการตามดูรันซึ่งคนที่ไว้ใจได้มากที่สุดก็คือโยนั่นเองดังนั้นผมจึงปูทางทุกอย่างให้กับโยเรียบร้อย

ผมบินมาคุยงานกับหุ่นส่วนที่สิงคโปร์ได้สองวันแล้วมันคือ48ชั่วโมงที่ยาวนานมากสำหรับผม ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้วพึ่งเสร็จจากการดูงานกลับเข้ามาในโรงแรมสิ่งแรกหลังจากเข้ามาในที่พักคือการกดดู ทวิสเตอร์ ig จนไปถึงเฟสบุ๊กของรัน ทวิสกับig ไม่มีอะไรเพิ่มเติมจากสองวันก่อนที่ผมจากมา แต่พอเปิดเฟสบุ๊คเพียงเท่านั้นใจผมเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะทันทีถ้าหัวผมเปรียบเป็นภูเขาไฟตอนนี้มันก็ใกล้จะระเบิดเต็มที่แล้วในเฟสบุ๊คของรันเมื่อ หนึ่งชั่วโมงก่อนมีคนแท็กรูปภาพมาซึ่งคนแท็กนั้นผมจำได้ว่าชื่อคิงเป็นเพื่อนรัน แต่ไอ้คนที่ถูกแท็กร่วมแล้วก็เสนอหน้านั่งข้างๆรันมันเป็นใคร ผมไล่อ่านคอมเม้นใต้โพสนั้นทันที

Like 32  Comment 7

พลอยสวย: หนุ่มคนกลางนั้น(ของ)ใครเอ่ย?Saratman: ของรันชัวร์หล่อๆแบบนี้ไม่เหมาะกับถึกๆแบบไอ้คิง

Kingclub: @Saratman หรอแมนมึงหล่อมากว่างั้น?

สรัญรุ่งเรืองกิจ: @Saratman พี่เถอะ

Saratman: @Kingclubหล่อกว่าผัวมึงทุกคนที่กูเคยเห็นแล้วกัน @สรัญรุ่งเรืองกิจ พี่น้องท้องติดกันรึเปล่าคร๊าบคุณรัน

อภิชาติ: ติดกันเสียงดังป๊าบๆๆเลยกูคอนเฟิร์ม

สรัญรุ่งเรืองกิจ: ตลกละไอ้อิฐเดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดหมด

ผมกำโทรศัพท์ในมือแน่นกระบอกตาร้อนผ่าว กดโทรศัพท์ด้วยมืออันสั่นเทา

"คุณพิมพ์ เตรียมตั๋วเครื่องบินให้ผมด่วนบินภายใน 1-2 ชั่วโมงนี้ผมต้องรีบกลับไทย" ผมวางสายพร้อมเตรียมตัวเก็บกระเป๋ากลับทันที

"ไอ้โยมึงทำเหี้ยอะไรของมึงอยู่วะทำไมไม่โทรมาบอกกู"

สามทุ่มครึ่งตามเวลาประเทศไทย

"สิทธิ์ไปบ้านไอ้โยด่วน"

"ครับคุณใหญ่"

สี่สิบห้านาทีต่อมาสิทธิ์ก็มาจอดรถที่หน้าบ้านไอ้โย

"รออยู่ที่รถ"

"ครับ"

ผมเดินเข้าไปในร้านของไอ้โยเดินเข้ามาบริเวณข้างในเห็นลูกจ้างสองสามคนกำลังเก็บร้านกันอยู่จึงเดินตรงไปยังเค้าเตอร์ทันทีผมเห็นไอ้โยมันนั่งคุยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับเมียของมัน นั่นยิ่งทำให้อารมณ์ของผมพุ่งถึงขีดสุด

"ไอ้โย"

ผมพุ่งเข้าไปต่อยมันทันที ด้วยความที่มันไม่ทันตั้งตัวจึงโดนหมัดของผมเข้าไปเต็มๆ จากนั้นผมก็สาวหมันใส่มันไปหลายทีด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่าน ผมได้ยินเสียงเมียมันร้องกรี๊ดด้วยความตกใจอยู่ข้างๆ ขณะที่ผมปล่อยหมันใส่ไอ้โยรัวๆสี่ห้าหมัด แล้วหมัดต่อไปที่ผมกำลังจะตะบันใส่หน้าเมียของไอ้โยก็เข้ามาแทรกกลางกอดตัวไอ้โยเอาไว้ แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กๆในร้านของมันวิ่งเข้ามาช่วยกันห้ามล็อคตัวผม

"ก...ก้อยอย่าถ...ถอยออกไป" เสียงไอ้โยบอก

"ไม่ๆอย่าทำพี่โย ก้อยขอร้องคุณใหญ่ อย่าทำพี่โยเลยเลือดเต็มไปหมดแล้ว ฮือฮือ"

ผมหยุดการกระทำทุกอย่างลุกขึ้นยืนเอามือปาดหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติอีกครั้ง

"พ...พี่ใหญ่ค...ครับผม" 

ไอ้โยมันกำลังจะพูดต่อแต่ผมก็พูดสวนมันขึ้นมา

"ทำไมมึงไม่ไปเฝ้ารันให้กู ทำไมฮะไอ้โยกูฝากมึงดูคนที่กูรักแค่สามวันมึงทำให้กูไม่ได้หรอ มึงรู้ไหมว่าวันนี้รันไปไหนถ่ายรูปคู่กับใคร มึงรู้ไหมไหนมึงบอกกูมา"

ไอ้โยลุกขึ้นยืนยกมือไหว้ขอโทษผมพร้อมกับพูดออกมา

"พี่ใหญ่ผมขอโทษครับ วันนี้ผ...ผมไม่ได้ไปเฝ้าคุณรันตามคำสั่งพี่ผมขอโทษจริงๆครับ"

"มึงบอกเหตุผลมึงมาเพราะอะไรมึงถึงไม่ทำตามคำสั่งกู กูหวังว่าจะได้เหตุผลที่มันเข้าท่ามากกว่าคำว่ามึงลืมนะไม่งั้นกูจะกระทืบมึงซ้ำเดี๋ยวนี้เลย"

"คือผ...ผม"

"พี่โยเจ็บปากไม่ต้องพูดแล้วนะ เดี๋ยวก้อยจะเป็นคนเล่าทุกอย่างให้คุณใหญ่ฟังเองค่ะ แม็กมาพาพี่โยทำแผลก่อน"

เธอพูดพร้อมสั่งให้เด็กในร้านคนนึงที่ยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังผม

"ครับเจ๊ มาเฮียไปทำแผลก่อน" หลังจากโยเดินไปข้างหลังร้าน ก้อยจึงเริ่มพูดต่อ

"คุณใหญ่คะ เรื่องนี้เป็นความผิดของก้อยเองค่ะ ก้อยรู้สึกไม่ค่อยสบายมาหลายวันแล้วค่ะช่วงนี้ เวียนหัวคลื่นไส้บ่อยๆ แล้วเมื่อเช้าก่อนที่พี่โยจะออกไปดูคุณรัน ก้อยเป็นลมตอนกำลังจะลงมาทำมื้อเช้าให้พี่โยค่ะ พี่โยเลยพาก้อยไปโรงพยาบาล คือ หมอบอกว่าก้อยกำลังมีน้องค่ะ"

"มีน้อง ก้อยท้องเหรอ" 

"สองเดือนแล้วค่ะ ก้อยไม่รู้ตัวเลยช่วงนี้ร้านขายดีก้อยนึกว่าตัวเองพักผ่อนไม่เพียงพอ พอรู้ตัวว่าท้อง พี่โยก็พาก้อยฝากท้องที่โรงพยาบาลเลยค่ะ กลับมาก้อยก็อาการไม่ค่อยสู้ดี มึนหัวตลอดเวลา พี่โยเลยต้องอยู่ดูแลก้อย คุณใหญ่อย่าโกรธพี่โยเลยนะคะ"

"..." , "..."

"อืมพี่ต้องขอโทษก้อยด้วยที่ต่อยไอ้โยมันไปหลายหมัดเลยพี่เข้าใจแล้วพี่ใจร้อนไปหน่อย ถ้าเป็นเรื่องของรันพี่จะคุมสติไม่ค่อยอยู่ทุกที"

"ค่ะคุณใหญ่ก้อยเข้าใจคุณใหญ่ค่ะ"

"งั้นพีีขอตัวเข้าไปดูไอ้โยมันหน่อยแล้วกัน"

ผมเดินเข้ามาทางหลังร้านเห็นเด็กที่ร้านกำลังทำแผลให้ไอ้โยอยู่

"ไอ้โย"   ทันทีที่ผมเรียกชื่อออกไป มันก็สะดุ้งเฮือกกระเด้งตัวยืนหันหน้ามาหาผมทันที

"ครับพี่"

"มึงนั่งลงทำแผลต่อเถอะ เมียมึงเล่าเรื่องให้กูฟังหมดแล้ว กูขอโทษที่ต่อยมึง มึงมีความจำเป็นกูเข้าใจแต่กูขอได้ไหมวะ ทีหลังอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกถ้ากูสั่งงานมึงแล้วมึงมีเหตุขัดข้องอะไรที่มึงจะทำให้กูไม่ได้ มึงบอกกูสักคำ ให้กูรู้ตัวก่อนว่าจะไม่มีใครคอยดูรัน ถ้ามึงรีบบอกกูตั้งแต่เช้า ป่านนี้กูก็กลับมาถึงนานแล้วมึงเปิดเฟสของรันดูแล้วมึงจะรู้ว่ารันของกู ไม่ควรให้คลาดสายตา"

"ครับพี่ใหญ่ผมขอโทษต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแล้วครับผมสัญญา"

"อืม มึงก็ไปหายากินซะ กูต้องไปทำหน้าที่ของกูต่อ"

ผมเดินออกจากร้าน ด้วยอารมณ์ค่อนข้างเบาลงจากตอนที่เข้ามา แต่ใช่ว่ามันจะหายไปเสียทีเดียว ผมต้องสืบให้ได้ว่า ไอ้หน้าใหม่ที่เข้าหารันวันนี้เป็นใคร ผมให้สิทธิ์แวะจอดที่บริษัทซึ่งระยะทางจากร้านไอ้โยใกล้กว่าบ้านของผม ผมให้สิทธิ์ขนกระเป๋าเดินทางของผมขับรถอีกคันเอาไปไว้ที่บ้าน ส่วนผมขับรถไปตามเสียงหัวใจเรียกหา สี่ทุ่มสิบห้านาที ผมมาจอดรถที่หน้าคอนโดของรันผมนั่งมองขึ้นไปบนชั้น 9 ห้องริมซ้ายสุดห้องของคนที่ผมแอบรัก ผมมองเห็นแสงไฟจากห้องของรันแสดงว่าเขาอยู่ที่ห้องและยังไม่เข้านอน

"คนดีพี่กลับมาแล้วนะครับ วันนี้รันของพี่ถ่ายรูปคู่กับใครทำไมต้องไปถ่ายรูปกับผู้ชายคนอื่นด้วย ทำไมต้องปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้มันเข้ามานั่งใกล้ๆ ยิ้มให้มันด้วยใช่ไหม พี่โกรธมากเลยโกรธคนที่มันเข้ามาใกล้รัน รันรู้ไหมรันกำลังทำให้ความอดทนของพี่หมดลงไปเรื่อยๆจนตอนนี้มันแทบจะไม่เหลือแล้ว...รอพี่อีกสักหน่อยก็แล้วกัน อีกไม่นานพี่กับรันจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปเมื่อถึงวันนั้นจะไม่มีอะไรมาแยกเราจากกันได้พี่สัญญา"

ผมพูดจบพร้อมวางผ้าเช็ดหน้าสีเทาอ่อนลงที่เดิม

[am_am]

เย้ ๆ มาต่อแล้วววววว

[แอ๊บบี้]

โรคจิต3 เพราะอะไร

Part รัน

รันพี่แม็คที่ขอเบอร์มึงหล่อว่ะ"

"เรื่องหล่อไม่เถียงเลยคิงแต่ถามดิจะจีบกูได้สักกี่วัน กูมันคนอาภัพ รายนี้เดี๋ยวมึงคอยดูไม่เกินเจ็ดวันเดี๋ยวแม่งก็หายต๋อมเหมือนทุกคนนั่นแหละกูเบื่อจะตื่นเต้นกับคนหล่อแล้ว"

"เออถูกของมึงกูแม่งไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนที่มาจีบมึงจีบๆแล้วก็หายเข้ากลีบเมฆทุกรายเลย"

"ช่างเหอะชินแล้วกินเหล้าดีกว่าไม่อยากจะสนใจเรื่องความรักเท่าไหร่หรอกสมัยนี้มันก็มีแต่คนไม่จริงใจมาๆหายๆ ยิ่งเกย์อย่างเราเนี่ยยิ่งหายากมึงกูพูดเลย"

"อ่ะหืมรันมึงปลงชีวิตขนาดนี้เลยหรอ ถ้ามึงคิดได้แบบนั้นมึงก็ไม่ต้องไปสนใจหรอกความรักห่าเหวอะไรเนี่ย ถูกใจใครหิ้วไปแดกก็จบ One night stand ไปเลยง่ายดี"

"มึงก็พูดไปคิงจะให้กูไป One night กับใครไอ้ห่าโรคถามหากูพอดี"

"เอ้าแล้วจะเก็บซิงไว้ชิงโชคเหรอคุณมึง"

"กูเก็บซิงไว้ให้คนที่จริงใจโว้ยไอ้คิง"

"อย่างพี่อาร์ทของมึงอ่ะหรอ อุ้ย กูขอโทษว่ะรันกูลืมตัว"

"อืม...ไม่เป็นไรหรอกมึงมันผ่านไปนานละกูลืมๆไปหมดแล้ว"

"ดีแล้วคนไม่รักจริงอยู่ๆก็ทิ้งไปแบบนั้นลืมไปเถอะไม่คู่ควรว่ะ"

"เออเลิกพูดเรื่องบ้าบอนี่ดีกว่ากินเหล้าย้อมใจไม่แน่นะเว้ยบางทีคืนนี้กูอาจจะคึกหนีไป One nightกับใครก็ได้ ฮ่าๆๆ"

"ฮ่าๆ เออเริศมึงสาธุขอให้ได้ขอให้โดนนะ"

สรุปวันนี้ผมก็ไม่ได้หิวจนต้องหิ้วใครไปกินเหมือนเดิม ผมชินกับชีวิตโสดเพราะผมโสดมานานม๊ากกกก  จะสามปีได้แล้วมั้ง หลังจากเลิกกับพี่อาร์ทไป จริงๆมีคนเข้ามาจีบผมมากหน้าหลายตาเลยนะ แต่น่าแปลกเพราะแต่ละคนที่เข้ามาจีบจะหายจากชีวิตผมไปเฉยๆซะอย่างนั้น เหมือนกับพวกเขาเหล่านั้นที่เคยมาคุยมาขอเบอร์ ไม่มีตัวตน

หลังจากดื่มกับคิงเมื่อวาน วันนี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการแฮงค์หน่อยๆ เมื่อมาถึงออฟฟิตก็เกือบเลยเวลาเข้างานแล้ว ด้วยความที่มีอาการเมาค้าง เที่ยงนี้ผมเลยสั่งข้าวต้มหมูร้อนๆมาซ๊ดให้เบาท้องหน่อย ในระหว่างที่ผมและเพื่อนกำลังทานข้าวกันอยู่นั้น เพื่อนในกลุ่มของผมชื่อแมนก็โพลงขึ้นมา

"เฮ้ยพวกมึงนั่นพี่ทอร์ชที่มาจีบรันเมื่ออาทิตย์ก่อนใช่ป่าววะ"

"เออใช่กำลังเดินมาทางนี้ด้วย" เสียงคิงเป็นคนตอบ

ผมเงยหน้าจากการซ๊ดข้าวต้ม ก็เจอพี่ทอร์ชจริงๆด้วย พี่ทอร์ชเป็นคนที่เข้ามาติดต่องานในบริษัทที่ผมทำงานอยู่แล้วก็มาทำท่าสนอกสนใจผมจีบผมออกนอกหน้า แต่ไม่ทันไรก็หายหน้าไปตามเคย

"รันมึงจะทักพี่เขาหรือเปล่า" อิฐเป็นคนถามขึ้นมา ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะทักพี่ทอร์ชดีไหมเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่ทอร์ชหันมาเห็นผมพอดี พี่ทอร์ชทำท่าสะดุ้งแล้วหยุดเดิน ผมส่งยิ้มไปให้พี่ทอร์ช แต่พี่ทอร์ชก็หันหลังเดินกลับไปทางเดิมทันทีเหมือนกำลังหนีใครสักคน แล้วเขาหนีใครกันล่ะ ผมเหรอ? ท่าทางพี่เขาไม่ใช่แค่ผมที่งงนะ ยังมีพวกเพื่อนๆที่ไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ทอร์ชทำเหมือนกัน

"อ่าวๆ ทำไมเดินอยู่ดีๆ พอเห็นหน้ามึงก็เดินหันหลังกลับอย่างไวเลยวะไอ้รัน"

คิงตั้งคำถามพร้อมมองหน้าผมสลับกับพี่ทอร์ชที่ตอนนี้เดินเลี้ยวไปอีกทางพ้นสายพวกผมไปแล้ว

"ถามกูแล้วกูจะรู้กับพี่เขาไหมหันมาเห็นหน้ากูก็ทำท่าตกใจเดินหนีไปเลยทำอย่างกับกูเป็นผู้ร้ายฆ่าคนอย่างนั้นแหละ"

"เฮ้ยกูงงกับอาการไอ้พี่ทอร์ชไรเนี่ยมากเลยนะจะหนีหน้ามึงทำไม แม่งแปลกแปลกมากอาการออกว่ากลัวมึงจนน่าแปลกใช่คนเดียวกับเมื่ออาทิตย์ก่อนที่มาทำตาเยิ้มอยากได้มึงเป็นเมียจนตัวสั่นรึเปล่าวะไอ้รัน"

"อย่าว่าแต่มึงงงเลยอิฐ กูงงยิ่งกว่ามึงอีกกูก็ไม่ได้ทำไรเลยนะพวกมึงก็เห็นอยู่

"กูเห็นมีผ้าพันแผลที่คอพี่แกด้วยไปโดนอะไรมา" แมนถาม

"กูว่าเรื่องนี้มีเงี่ยนงำ"

"เงื่อนเหอะไอ้คิงเขาจริงจังกันอยู่มึงก็นะ"

"ฮ่าฮ่า เออเงื่อนก็เงื่อน แต่เอาจริงๆนะกูว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาต้องมีอะไรแน่นอน คิดได้จากบรรดาคนที่เข้ามาจีบไอ้รันทุกคนหายหัวทุกราย ยิ่งมาเห็นพี่ทอร์ชห่าไรของมึงเนี่ยหนีมึงอย่างกับเห็นผี กูจารย์คิงฟันธงเรื่องนี้ต้องสาวให้เจอตอ"

[loveview]

โอ้รันไม่รู้เล้ย

[natchaya]

ถ้ารันรู้ความจริงนี่จะเกลียดคนที่ชื่อใหญ่มั้ยน้อออ ปล.คนแต่งอย่าทิ้งเรื่องนี้น้าา นิยายแนวนี้หาอ่านยากอ่ะ

[แอ๊บบี้]

โรคจิต4 การพบเจอ

part รัน

วันนี้คืนวันศุกร์ วันนัดหมายค้นหาความจริง พวกเพื่อนผมมันไปสืบมาเรียบร้อยแล้วว่าคืนนี้พี่ทอร์ชจะไปเที่ยวผับxxx พวกผมไปถึงกันตั้งแต่หัวค่ำเลยครับ เลือกที่นั่งบนชั้นสองเพื่อคอยสอดส่องมีอิฐนั่งรอเชคพี่ทอร์ชเข้าผับ ตรงหน้าทางเข้า พอสามทุ่มกว่าอิฐไลน์มาบอกว่าเป้าหมายเข้ามาข้างในแล้วผมเห็นพี่ทอร์ชฉายเดี่ยวนั่งอยู่โซนขวามือติดกำแพงชั้นล่าง

"มาคนเดียวด้วยมึงสงสัยจะมาหาเอาที่นี่" แมนพูด

"มาคนเดียวดีแล้วมึง ทางสะดวกเดี๋ยวรอให้พี่มันกินให้กึ่มๆก่อนแล้วพวกเราค่อยเข้าไปชาร์ท กูลุ้นว่ะอยากรู้ว่าจะเจอคำตอบอะไร"

"คิงบางทีพวกเราอาจจะไม่เจอคำตอบอะไรแปลกไปจากเดิมก็ได้นะพี่เขาอาจจะเป็นอย่างที่พวกเราเข้าใจมาตลอดก็ได้ว่าเขาแค่จีบกูเล่นๆ ถ้าเป็นคำตอบนี้กูหน้าแหกไหม"

"แหกไรไอ้รันมึงเชื่อกู กูจารย์คิงถ้ากูบอกว่ามีมันต้องมีกูรู้กูเห็น"

"หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งจิบเหล้าเบียร์กันชิวๆพร้อมกับคอยจับตาดูพี่ทอร์ชไปด้วย พี่แกตั้งใจมาหิ้วเด็กกลับบ้านแน่นอน ทั้งคุยทั้งเต้นเสียดสีคนนั้นทีคนนี้ที ดูเจ้าชู้ไก่แจ้เอามากๆ ถ้าผมไม่เห็นเขาคืนนี้แล้วถ้าเขายังคงจีบผมอยู่ มันจะเป็นยังไงนะไม่แคล้วผมอาจจะได้แฟนเจ้าชู้ก็เป็นได้

ใกล้เที่ยงคืนพวกผมก็เตรียมเริ่มภาระกิจของจริงพี่ทอร์ชเริ่มเลื้อยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง นี่พี่แกเป็นเสือใบหรอ ผมรู้สึกโชคดีสุดๆ เลยที่พี่แกไม่มาสานต่อความสัมพันธ์กับผมเนี่ย เห็นแบบนี้ผมยี้มากพูดเลย

"ป่ะพวกเราพี่ทอร์ชมันลากสาวออกนอกผับแล้ว" เสียงคิงบอกทุกคนให้ลุกขึ้นพร้อมเตรียมออกไปดักคุยกับพี่ทอร์ชที่ลานจอดรถ

"พี่ทอร์ชคับ" ขณะที่พี่ทอร์ชกำลังนัวเนียสาวอยู่ตรงประตูรถ ผมเรียกพี่ทอร์ช พี่ทอร์ชหันมาหาผมท่าทางเมามายยืนโยกเยกมาเลยครับ พี่ทอร์ชหรี่ตามองหน้าผมสักพักเหมือนสมองพี่แกจะประมวณผลได้แล้วว่าผมเป็นใครเพราะตอนนี้หน้าแกดูตื่นตกใจมากเลย

"ร...รัน" เสียงแผ่วมากครับ สะบัดตัวหลุดออกจากอ้อมกอดสาวทันทีพร้อมหันไปมองรอบตัวเห็นพวกผมยืนกันครบทีม

"พ...พี่...พี่ขอตัวก่อนนะ" เตรียมชิ่งเลยครับแต่เรื่องอะไรผมจะยอมลงทุนมาดักตั้งแต่หัวค่ำแล้วเว้ย ผมเข้าประชิดตัวพี่ทอร์ชทันที ดันสาวน้อยออกไปให้แมนช่วยพยุงท่าทางจะเมาจนแทบไม่รู้สึกตัวแล้ว

"เดี๋ยวสิครับพี่ทอร์ช ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่นิดหน่อยไม่นานหรอกครับ" พี่ทอร์ชดูลนลานมากเลยไม่สนใจตอบผมทำท่าล้วงกุญแจจะรถจะไปอย่างเดียวจังหวะที่พี่ทอร์ชรีบเขาทำกุญแจรถหลุดมือ ผมจึงก้มลงไปคว้ามาได้ก่อน

"พวกแกจะทำอะไรอีก พี่ขอร้องอย่าทำอะไรพี่เลยพี่ทำตามที่สัญญาทุกอย่างแล้วพี่ทำแล้วปล่อยพี่ไปเถอะ" พี่ทอร์ชยกมือไหว้ปรกแล้วพูดอะไรออกมาไม่รู้ซึ่งพวกผมสี่คนยืนงงแดกมาก

"พี่ทอร์ชผมคิงเองนะพี่ใจเย็นๆก่อนพวกผมไม่ได้มาทำร้ายอะไรพี่ ผมแค่อยากถามพี่เฉยๆว่าทำไมพี่ถึงต้องหลบหน้ารัน พวกผมแค่อยากรู้"

"ไม่...บอกไม่ได้ บอกไม่ได้พี่กลัว"

"กลัวอะไรพี่ใครทำอะไรพี่บอกพวกผมสิพวกผมอยากรู้"  คิงยังถามต่อ

"บอกไม่ได้จริงๆ"

"ถ้าพี่ทอร์ชไม่บอกงั้นเราก็ยืนกันอยู่แบบนี้แหละครับแล้วผมก็จะตามตื้อพี่จนกว่าจะได้คำตอบ" พี่ทอร์ชมองหน้าผมอึ้งไปเล็กน้อยเหมือนพี่แกกำลังใช้ความคิด

"ไม่ๆรันอย่ายุ่งกับพี่เลย แค่จีบรันคอพี่ก็แทบจะขาดแล้ว" พูดพร้อมเอามือขึ้นลูบแผลที่คอ ผมยืนนิ่งจ้องมองเขาอย่าคิดวิเคราะห์ไม่นานเขาก็พูดขึ้น

"โอเคพี่จะพูด แค่นิดเดียวนะขอร้องอย่าบังคับพี่มากกว่านี้เลย"

"พูดมาครับพี่พวกผมรอฟัง"

"มีผู้ชายคนหนึ่งเอามีดมาจี้คอพี่จนได้แผลนี้มาเขาขู่ให้พี่เลิกยุ่งกับรันเขาบอกว่ารันเป็นของเขาพี่กลัวพี่พูดได้แค่นี้แหละขอร้องนะต่างคนต่างอยู่เถอะ" พูดจบพี่แกก็ยื่นมือขอกุญแจรถจากผม ผมยื่นคืนไปแบบอึ้งๆ พี่ทอร์ชขับรถออกไปพร้อมกับหญิงสาว พวกผมสี่คนมองหน้ากัน

"นี่เรื่องจริงใช่ป่ะ กูไม่อยากจะเชื่อ"

"กูก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนพวกมึงนั่นแหละมีใครบ้าทำอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ"

"รันถ้าเป็นเรื่องจริงมึงโดนโรคจิตแอบตามอยู่แน่ๆมองซ้ายมองขวาก่อนห่าแอบอยู่แถวนี้รึป่าว"

"กูว่าคืนนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า กลับไปนอนพักกันก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาหารือกันใหม่ถ้านี่เป็นเรื่องจริง กูคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว"

"เออๆ เอาตามนั้นแยกย้ายว่ะ"  หลังจากสลายตัวกันเรียบร้อยผมก็ขึ้นมานั่งรถของคิงส่วนอิฐกลับไปกับแมนเหมือนขามา คิงจอดรถให้ผมหน้าคอนโด

"รันมึงโอเคป่าว ให้กูขึ้นไปส่งที่ห้องไหม"

"คิงกูโอเคตอนไม่รู้อะไรกูยังอยู่มาได้เหมือนปรกติเลย ตอนนี้ก็เหมือนกันแหละ ถ้ามีโรคจิตตามติดกูจริง ถ้ากูจะโดนลากไปฆ่าหรืออะไรกูคงโดนไปตั้งนานแล้ว กูไม่กลัวหรอกแค่อึ้งนิดหน่อยแหละ"

"แต่กูข้องใจอยู่เรื่องเดียวรันที่พี่ทอร์ชบอกว่าโดนเอามีดจี้คอมีคนกล้าทำขนาดนั้นด้วยเหรอวะ มึงคิดป่ะ"

"อาจจะแค่ขู่ให้กลัวมากกว่ามั้งมึงอย่าคิดมากคิง เดี๋ยวกูคิดตามกูไม่อยากมานั่งจิตตก"

"เออๆ งั้นมึงรีบขึ้นไปเหอะ"

"เคๆ ขอบใจมากมึง ขับรถกลับบ้านดีๆถึงแล้วไลน์มาบอกกกูด้วย"

ผมลงจากรถของคิงเดินมากดลิฟท์จะกลับขึ้นไปบนห้อง ระหว่างรอลิฟท์ผมก็คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นคืนนี้ ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นมาจริงๆผมจะตั้งรับกับเหตุการณ์ทั้งหมดได้ยังไงนะ คิดแล้วกลุ้มใจ ระหว่างที่ผมกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่นั้นผมก็เริ่มรู้สึกเหมือนมีคนเข้ามาประชิดตัว ผมหลุดจากภวังค์หันหลังกลับไปมองเห็นวัยรุ่นสองคนยืนประกบผมอยู่ สัญชาติญาณบอกได้ทันทีว่าผมกำลังตกอยู่ในอันตราย

"มึงเงียบๆไว้แล้วส่งกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์มาให้กู"

ผมกำลังโดนปล้น จะมีอะไรแย่กว่านี้อีกไหมเนี่ย

"เอ่อใจเย็นๆนะค่อยๆคุยกันผมจะเอากระเป๋าตังให้แต่ผมขอบัตรประชาขชน บัตรพนักงานบัตรประกันของผมนะ จำเป็นต้องใช้บัตรพวกนี้ ส่วนเงินกับกระเป๋าเอาไปได้เลย โทรศัพท์ให้ได้แต่อย่าทำร้ายผมก็พอครับ"

"มึงรีบส่งมาให้พวกกูไวๆอย่าตุกติกนะมึงไม่งั้นกูแทงไส้ไหลแน่"  ผมรีบหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมากำไว้ส่งให้พวกมันแล้วล้วงโทรศัพท์ส่งให้มันจบๆไป ในกระเป๋าผมมีเงินอยู่ไม่ถึงหมื่น บวกกับโทรศัพท์ผมไม่ใช่ยี่ห้อดังอะไร ผมถือซะว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกันดีกว่ายึกยักให้เสียทรัพย์แล้วแถมจะเจ็บตัวด้วย พอผมส่งกระเป๋าและโทรศัพท์ให้พวกมันไปแล้ว ไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็พูดขึ้นมาว่า

"เฮ้ย มึงลากมันไปตรงบันไดหนีไฟดิ๊ กูอยากเอาว่ะผิวแม่งขาวจั๊วเลยเห็นแล้วเงี่ยน"

"เฮ้ยอย่านะเว้ย ได้ของที่มึงต้องการแล้วปล่อยกูไปดิ"

"แต่กูอยากเอามึงด้วยอย่าคิดหือนะไม่งั้นกูให้เพื่อนกูแทงจริงไม่ได้ล้อเล่น กูขอเอามึงทีเดียวแลกกับมึงไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อมึงไปสนุกกับกูแค่แป๊บเดียวไอ้หน้าขาว"

"ช่วยด้วย ช่วย" พลั๊ก "อุก" ผมร้องให้คนช่วยได้แค่นั้นก็โดนมันปล่อยหมัดมาที่หน้าหนึ่งทีแรงมากผมถึงกับทรุดมึนและชาไปทั่วหน้าเลย แล้วพวกมันสองคนก็ช่วยกันลากผมไปทางบันไดหนีไฟ ผมพยายามขัดขืนพยายามตั้งสติ แล้วผมก็โดนมันต่อยท้องมาอีกที จุกมากและตอนนี้สติผมกำลังจะดับวูบลง ผมรู้สึกตัวแต่เหมือนคนแทบไม่มีสติ ผมรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของพวกมันที่กำลังปลดกระดุมเสื้อและปลดกางเกงของผม แต่ผมไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย หน้าผมชาและได้กลิ่นคาวเลือดโชยคลุ้งที่ปากและจมูก ใครก็ได้ช่วยผมทีนี่ผมจะต้องโดนข่มขืนใช่ไหมผมเป็นผู้ชายนะบัดซบที่สุดผมไม่ควรเจอเรื่องแบบนี้ ช่วยผมทีใครก็ได้วินาทีนั้นผมนึกถึงคำว่าไอ้โรคจิตที่คิงพูด ผมภาวนาอยู่ในใจไอ้โรคจิตถ้ามึงมีตัวตนแอบตามกูจริงได้โปรดช่วยกูด้วย'

แล้วผมก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งแว่วเหมือนมาจากที่ไกลๆ

"ไอ้สัดพวกมึงสองตัวไม่ตายดีแน่"

ผมได้ยินแค่นั้น นั่นเสียงใคร มีคนมาช่วยผมใช่ไหมแล้วจากนั้นสติผมก็ดับวูบไป

[แอ๊บบี้]

โรคจิต5 แรกพบ


Part รัน

ผมเริ่มรู้สึกตัวอีกทีที่ไหนสักแห่ง ค่อยๆกระพริบตาปรับโฟกัสมองตรงไปยังเพดานห้องสีขาวมองที่เตียงผมอยู่ที่โรงพยาบาลนี่เอง แล้วสติสุดท้ายก็ฉุขึ้นมาในหัว ผมกำลังจะถูกข่มขืน ผมรีบเอามือไปคลำที่ก้นทันทีก้นไม่เจ็บ เจ็บแต่บริเวณหน้ากับช่วงท้อง แสดงว่ามีคนมาช่วยผมทัน ผมรู้สึกดีใจที่สุดในชีวิตน้ำตามันเริ่มจะรื้นขึ้นมา ไม่คิดเลยว่าชีวิตตัวเองขนาดเกิดเป็นผู้ชายแล้วยังไม่พ้นเหตุการณ์แบบนี้ได้

"เป็นอะไรรึเปล่า"  หือเสียงใคร? ผมรีบหันควับไปหาต้นเสียงทันทีนึกว่าตัวเองอยู่คนเดียวในห้องซะอีก แล้วผมก็เจอผู้ชาย  หน้าตาดีมากผิวสีแทนหน้าคมใส่สูทด้วย

"ร้องไห้? เป็นอะไรหรือเปล่าให้ผมตามคุณหมอให้ไหม"

ผมเอามือลูบแก้มตัวเอง อ่าวน้ำตาไหล คงจะตั้งแต่ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาจำเหตุการณ์แย่ๆได้ แต่ตอนนี้กำลังตกอยู่ในภวังความหล่อเลยไม่รู้ตัว (อาการแบบนี้ยังไม่วายนะ)

"เอ่อ ม...ไม่ต้องครับไม่ได้เจ็บอะไรมากผมแค่ตื่นมาแล้วตกใจเท่านั้นเอง แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับเกิดอะไรขึ้นผมหมดสติไปจำอะไรไม่ได้เลย"

"คุณโดนทำร้ายผมเห็นเหตุการณ์พอดีเลยเข้าไปช่วยทัน ส่วนไอ้...เอ่อคนร้ายสองคนนั้นถูกจับส่งตำรวจเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวสายๆทางเจ้าหน้าที่จะเข้ามาขอสอบปากคำคุณอีกที หมอบอกว่าคุณไม่เป็นอะไรมาก มีแผลที่หน้ากับแผลช้ำบริเวณท้อง อวัยวะข้างในไม่มีอะไรเสียหายแต่อาจจะบอบช้ำเล็กน้อย ที่หมดสติไปเพราะคุณเลือดจาง ระหว่างนี้คุณคงต้องหยุดงานสักสองสามวันเพื่อรักษาอาการ"

มาเป็นชุดเลย แล้วพูดกับเราแต่ไม่ยอมสบตานี่หมายความว่าไง เออแปลกคนแต่หน้าตาดีมากสมควรให้อภัยแถมยังมาช่วยชีวิตผมอีกหนี้บุญคุณอันใหญ่หลวง ต้องทดแทนนนนน

"ครับขอบคุณมากๆเลยที่ช่วยผมไว้ ไม่งั้นป่านนี้ผมคง"

"ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปคนร้ายก็ถูกจับตัวไปแล้วด้วย เดี๋ยวอีกสักพักหมอคงเข้ามาตรวจร่างกายคุณอีกที น่าจะอนุญาติให้กลับได้วันนี้เลย เดี๋ยวผมรอทำเรื่องแล้วกลับพร้อมคุณทีเดียวเลยแล้วกัน"

"รบกวนรึเปล่าครับ ไม่ต้องรอก็ได้เดี๋ยวผมโทรให้เพื่อนมาทำเรื่องให้แทน คุณอยู่นี่มาทั้งคืนแล้วใช่ไหม? กลับไปพักผ่อนเถอะครับผมไม่เป็นไร ยังไงผมรบกวนขอเบอร์ติดต่อคุณไว้หน่อยนะครับ ผมหายดีเมื่อไหร่อยากจะขอเลี้ยงข้าวตอบแทนคุณสักมื้อ เพราะถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ผมคงแย่"

"ไม่รบกวนอะไรครับ ผมรอได้ อีกอย่างผมอยู่คอนโดเดียวกับคุณด้วยกลับพร้อมกันทีเดียวง่ายกว่า"

"อ่าวจริงเหรอครับ อยู่ที่เดียวกันเหรอ มาอยู่นานหรือยังครับผมไม่เคยเห็นหน้า"

"พึ่งย้ายมาได้สองวันครับ ยังไม่ได้จัดของอะไร

แล้วการสนทนาของผมกับผู้มีพระคุณก็จบเท่านั้นเมื่อคุณหมอเข้ามาตรวจดูอาการ ช่วงสายผู้ชายคนนั้นก็ออกไปจากห้อง แล้วสักพักก็มีนายตำรวจเข้ามาสอบปากคำเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน เมื่อให้ปากคำเสร็จพยาบาลก็มาแจ้งให้ผมเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะคุณหมออนุญาติให้กลับไปพักที่บ้านได้ แล้วเขาคนนั้นก็เข้ามาพร้อมกับถุง

"พยาบาลมาแจ้งแล้วใช่ไหม นี่เสื้อผ้า ผมเอาเสื้อผ้าของผมที่สำรองไว้ในรถมาให้คุณเปลี่ยนก่อนอาจจะหลวมหน่อยคุณโอเคนะ"

"คับผมขอบคุณมากเลยคุณ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับผมชื่อรัน"

"ใหญ่"

"ครับคุณใหญ่" ผมยิ้มกว้างไปให้เขาหนึ่งทีเพราะเขาดูใจดีกับผมมาก

"เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำก่อนนะครับ"

"ลุกไหวไหมให้พี่ช่วยนะ...ผมขอแทนตัวเองว่าพี่ได้ไหม"

"ได้สิครับพี่ใหญ่"

เมื่อมาถึงคอนโดพี่เขาก็อาสามาส่งผมถึงหน้าห้อง เพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดผมคงต้องชวนเขาเข้าไปดื่มน้ำสักแก้วสินะ

"เข้ามาก่อนไหมครับดื่มน้ำสักแก้ว"

"พี่...เข้าไปได้เหรอ"

"ได้สิครับเข้ามาข้างในก่อนก็ได้หรือว่าพี่มีธุระอะไร จัดห้องใช่หรือเปล่าครับเห็นว่าพึ่งย้ายเข้ามา"

"ไม่เป็นไรดื่มน้ำสักแก้วให้ชื่อใจแล้วค่อยลงไปที่ห้องก็ได้ครับ"

สรุปพี่ใหญ่แกอยู่ชั้น 7 พึ่งย้ายมาเมื่อสองวันก่อน แบบนี้ก็ดีผมจะได้ซื้อของเล็กๆน้อยๆไปขอบคุณพี่เขาได้ง่ายๆ



Part ใหญ่

วันนี้เป็นอีกวันที่ผมงานยุ่งเอามากๆจนต้องให้โยคอยดูรันให้  ตอนช่วงหัวค่ำโยโทรมารายงานผมว่ารันกับเพื่อนไปเที่ยวผับ ขยันไปเที่ยวกันจริงๆ ไม่รู้ทำไมถึงชอบไปกันนัก ไปทีไรก็มีแต่ผู้ชายมาจีบ ผมไล่ขู่ไล่กระทืบจนมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว ทำไมต้องมางานยุ่งวันนี้ด้วยนะใกล้เที่ยงคืนงานผมกำลังจะเสร็จตัวผมอยู่ที่ทำงานแต่ใจผมไปอยู่ที่ผับแล้ว กลัวว่าจะมีใครมายุ่งกับรัน แล้วโยก็โทรมาบอกผมว่ารันกับเพื่อนกำลังจะออกจากผับ โยรายงานผมตลอดเวลา ทั้งโทร ไลน์และคลิป เมื่อโทรมาบอกแบบนี้ผมก็ค่อยโล่งใจหน่อยเตรียมตัวจะกลับกันแล้วผมจะได้กลับบ้าง ผมได้ห้องชั้นคอนโดเดียวกับที่รันอยู่เมื่อวานก่อนนี่เองเมื่อผมรู้ตัวว่าต้องเข้าใกล้รันมากขึ้นทำให้ปีที่แล้วทั้งปีผมคอยเชคอยู่ตลอดว่าจะมีคนย้ายออกบ้างไหมแล้วเมื่อเดือนก่อนก็มีคนแจ้งเรื่องย้ายทำให้ผมได้อยู่คอนโดเดียวกับคนดี เมื่อถึงวันที่เราต้องคุย ต้องเจอหน้ากัน ผมไม่สามารถพารันไปบ้านผมได้ เพราะที่นั่นล้วนแล้วแต่มีทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นรันครอบครองไว้ทั้งหมด ผมไม่ต้องการย้ายของสิ่งใดออกจากที่ของมัน ผมจึงต้องหาที่อยู่สำรองใหม่ และคอนโดเดียวกันคือสิ่งที่ดีที่สุดผมกำลังจะเตรียมตัวขับรถกลับไปคอนโด สายเรียกเข้าของโยก็ดังขึ้นมา

"ว่าไงโย"

"พี่ใหญ่ คุณรันกับเพื่อนไปยืนคุยกับไอ้คนชื่อทอร์ช ผมไม่รู้ว่าคุยอะไรกันเข้าไปใกล้ไม่ได้มันเป็นที่โล่งลานจอดรถครับ"

"อะไรนะทำไมต้องไปยืนคุยกันด้วย นัดเจอกันเหรอ"

"ไม่ใช่ครับพี่ ในผับผมเห็นคุณรันอยู่แต่กับเพื่อนๆ ส่วนไอ้คนชื่อทอร์ชมันออกมากับสาว เดี๋ยวนะครับพี่ใหญ่ มันพาผู้หญิงขึ้นรถออกไปแล้ว พวกคุณรันยืนคุยกันอยู่ ตอนนี้กำลังแยกกันขึ้นรถผมจะขับตามไปเรื่อยๆนะพี่"

"อืม ตามดูห่างๆอย่าให้พวกรันเห็น"

"ครับพี่"

ผมขับมาใกล้จะถึงคอนโดอยู่แล้วตอนที่โยโทรมาบอกว่ารันลงจากรถของคิงกำลังจะกลับเข้าไปในตึก ผมจึงสั่งให้โยกลับบ้านไป เพราะผมก็ถึงแล้วเหมือนกัน"

เมื่อขับรถมาถึงคอนโดระหว่างที่ผมกำลังเดินไปกดลิฟท์ ผมได้ยินคล้ายกับเสียงคนคุยกันแว่วมาจากทางบันได

"ขาวซิบหายเลยว่ะไอ้เสก กูเอาตรงนี้เสร็จหิ้วกลับไปเอาที่บ้านอีกนะมึงถ่ายวีดีโอไว้ แล้วเดี๋ยวมึงค่อยไปเอาต่อจากกูที่บ้าน"

ผมเดินมาตามเสียงคนคุยกันจึงได้ยินคำพูดนี้ออกมาสมองผมสั่งการทันทีว่า คนที่พวกมันพูดถึงอยู่คือใคร ใช่รันของผมหรือเปล่า เพราะเขาพึ่งเดินเข้ามาในตัวตึกนี่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนแต่ถึงจะไม่ใช่รันผมก็ไม่ควรปล่อยผ่านไปได้ เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมจึงวิ่งพุ่งไปที่บันไดหนีไฟทันทีแล้วภาพที่ผมเห็นทำเอาผมตัวชาไปทั้งร่าง ผมเห็นไอ้เหี้ยนรกส่งมาเกิดสองตัวกำลังถอดเสื้อผ้ารันคนหนึ่งอีกคนหนึ่งกำลังกดโทรศัพท์ซึ่งมันคงกำลังจะถ่ายวีดีโอเหมือนที่ผมได้ยิน ความโกรธของผมแล่นปี๊ดแล้วมันจะแตกในวินาทีนี่

"ไอ้สัดพวกมึงสองตัวไม่ตายดีแน่" ผมพุ่งเข้าไปถีบไอ้คนที่กำลังซุกไซ้รันอยู่ แล้วก็หันไปเตะก้านคอไอ้คนที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์ มันคงกำลังตกใจที่อยู่ดีๆผมก็วิ่งเข้ามามันเลยไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งคู่ ผมเตะก้านคอไปสุดแรงที่ผมมีมันสลบไปทันที แล้วผมก็หันกลับมากระทืบไอ้ระยำที่มันจะทำร้ายคนของผมต่อ ผมไม่รู้ว่าผมเตะมันไปกี่ครั้ง สมองผมสั่งให้เตะมันไปเรื่อยๆ จนกว่าจะชดเชยสิ่งที่มันทำกับคนที่เป็นหัวใจของผมได้ ผมไม่รู้ว่ามันสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมมาได้สติอีกทีเมื่อมีคนมาดึงผมออกมา เป็นรปภ. ประจำคอนโดนี้นั่นเอง

"คุณๆหยุดก่อนมีเรื่องอะไรกันตั้งสติก่อนครับ เห้ยไอ้ปองช่วยกูล็อคผู้ชายคนนี้ก่อน อีกสามคนเดี๋ยวค่อยไปดูเร็วเดี๋ยวหลุด"

สามคน สามคน เมื่อคำนี้ผ่านเข้ามาในสมองผม ผมจึงหยุดตัวเองแล้วหันกลับไปมองรันทันที

"รัน ปล่อยกู ปล่อยสิวะกูจะไปดูคนรักของกูมึงปล่อย"

"คุณครับใจเย็นๆก่อนแล้วผมจะปล่อย ไอ้ปองโทรแจ้งตำรวจเร็ว1669 ด้วยมีคนบาดเจ็บ"

ผมหลับตาเพื่อเรียกสติตัวเองอีกครั้ง แล้วลืมตา

"ปล่อยผมก่อนผมจะไปดูแฟนผมเขานอนสลบอยู่ตรงนั้น ส่วนไอ้เหี้ยสองตัวนี้ มันเป็นโจร มันลากแฟนผมมาทำร้ายผมมาช่วยแฟนผมปล่อย"

ยามสองคนมองหน้ากันมองดูสภาพการแต่งตัวผม แล้วก็ปล่อยตัว ผมจึงถลาเข้าไปอุ้มร่างของรันขึ้นมาแนบอก

"คนดีของพี่ อย่าเป็นอะไรนะเดี๋ยวพี่จะพาไปโรงพยาบาลนะครับ  ผมจะพาแฟนไปโรงพยาบาล ผมกับแฟนพักอยู่คอนโดนี้ ส่วนไอ้สองตัวนี้ ฝากเรียกตำรวจมาจัดการด้วยแล้วเดี๋ยวผมจะให้คนติดต่อมา"

"อ่าวนี่คุณคนนี้ผมจำหน้าได้เห็นบ่อยๆเดี๋ยวผมไปเปิดประตูให้ครับ ส่วนเรื่องทางนี้เดี๋ยวผมโทรแจ้งเจ้าหน้าที่มาจัดการให้ครับ"

ผมรีบพารันไปส่งโรงพยาบาลผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะโดนอะไรมาบ้าง ผมเห็นบาดแผลเดียวคือที่ใบหน้า ทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ด้วยผมไม่เข้าใจ ทำไมใครๆก็จ้องอยากจะครอบครองตัวเขา ผมเกลียดอารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ของตัวเองมาก ไม่อยากให้เขาเจ็บ ไม่อยากให้ใครมาแย่งเขาไป เห็นไหมคลาดสายตาแต่นิดเดียวเขาก็ถูกทำร้ายแบบนี้ ผมไม่อยากเลย ไม่อยากทำให้สิ่งที่ผมตั้งใจทำมาโดยตลอดต้องพังหรือไม่เป็นไปตามที่ผมกำหนดไว้ แต่เมื่อเหตุการณ์บีบบังคับใจผมแบบนี้ ผมคงต้องรุกให้เร็วขึ้น เพื่อเขาคนที่ผมรักสุดหัวใจ[/color]

[natchaya]

5555 พี่ใหญ่มีความขี้โม้ว่ารันเป็นแฟนของตัวเองง กว่าจะรุกได้เนอะะ ตามเค้าเป็นพวกโรคจิตอยู่ตั้งนาน

[am_am]

พี่ใหญ่ๆๆๆๆๆๆๆ กว่าจะมา ลุ้นแทบตายยย รันเจ็บเลยอ่ะ 

[cavalli]

 

[kimkidoy]

พี่ใหญ่น่าตาก็ดี ทำไมถึงไม่จีบน้องรันตรงๆๆๆๆละค่าาา
รอๆๆๆตอนต่อไปคะ

[am_am]

มารอพี่ใหญ่จร้าาาา

[ดาวโจร500]

ติดตามค่าาา

[แอ๊บบี้]

[size=24pt]โรคจิต6 เข้าใกล้

(ต่อ) ใหญ่[/size]

ผมเฝ้าดูอาการของรันทั้งคืนเอื้อมมือไปสัมผัสรอยแผลที่มุมปากและรอยช้ำที่แก้มขวาของรันอย่างแผ่วเบาลูกกวางน้องของผมตอนนี้ดูบอบบางนัก ผมก้มลงไปสัมผัสกลีบปากของรันอย่างนุ่มนวล หัวใจมันเต้นแรงมาก ทั้งๆที่มีคนผ่านมือผมมากหน้าหลายตาแต่ไม่มีใครทำให้ผมมือสั่นเหมือนเด็กชายแรกรักแบบนี้เลยยกเว้นรัน แค่แอบขโมยจูบเขาก็ตื่นเต้นจนแทบบ้า ผมไม่ได้นอนตลอดทั้งคืนนั่งมองรันอยู่แบบนั้นด้วยความรักพอฟ้าเริ่มสว่างผมพยายามนึกคำพูดร้อยแปดที่จะฟังแล้วดูปรกติที่สุดเพื่อที่จะพูดกับรันเมื่อเขาตื่นนอน และพอถึงเวลานั้นจริงๆ ปฏิกิริยาแรกที่เขาตื่นคือคลำก้นของตัวเองผมพอเข้าใจได้นะว่าเขากังวลแล้วเขาก็นั่งเหม่อมองไปข้างหน้าอยู่สักพัก นี่ผมนั่งเงียบเกินไปใช่ไหมเหมือนเขาจะไม่รู้ตัวว่ามีใครอีกคนจ้องมองเขาอยู่ตรงนี้

ผมเห็นน้ำตาของเขาไหล เขากำลังร้องไห้ เมื่อผมถามว่าเขาเป็นอะไรรึเปล่า ดูเขาจะสะดุ้งเล็กน้อยแล้วมองมาทางผม ผมพยายามควบคุมตัวเองควบคุมทุกคำพูดที่เอ่ยออกมา เมื่อนี่คือครั้งแรกในการพบเจอกันสำหรับรัน แต่ไม่ใช่กับผม สักพักหมอก็เข้ามาตรวจร่างกายของรัน ผมรู้ว่าวันนี้รันจะได้ออกจากโรงพยาบาลผมรีบลงไปที่รถเพื่อหยิบเสื้อผ้าของตัวเองไปให้เขาเปลี่ยน แล้วมันคือภาพที่งดงามยิ่งกว่าที่ผมเคยจินตนาการเอาไว้เสียอีก ผู้ชายตัวขาวๆปากแดงระเรื่ออย่างคนสุขภาพดี ดวงตากลมถึงวันนี้จะไม่สุกสดใสเหมือนทุกๆวัน แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความงามในตัวเขาไปได้เลยสักนิด ดูเขาใส่เสื้อผ้าของผมสิเหมือนเด็กชายตัวน้อยๆไม่มีผิด น่ารักจนอยากเก็บเอาไว้คนเดียวไม่อยากให้ใครได้เห็นเลย ผมรีบให้สิทธิ์จัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อย และรีบพารันไปส่งที่ห้อง ไม่ส่งถึงหน้าห้องผมคงนอนไม่หลับแน่เป็นห่วงเหลือเกิน แต่ก็นึกไม่ถึงนะว่าเขาจะชวนผมเข้าไปในห้อง เข้าไปในโลกส่วนตัวของเขา ถึงภายนอกผมจะดูขรึมแต่ในใจตอนนี้มันลิงโลดมากๆ ผมนั่งที่โซฟาสีครีมมองไปรอบๆห้องพยายามเก็บทุกรายละเอียดต่างๆไว้ให้มากที่สุด ถึงผมจะเป็นสต๊อกเกอร์  แต่ผมไม่นิยมเก็บของใช้แล้วจุกจิกของรันมาสะสมนะประเภทหลอดดูดน้ำแก้วน้ำกินทิ้งแล้วต่างๆ สิ่งที่ผมชอบคือรูปถ่าย คลิป ตามไปในที่ๆเขาชอบไป ทำในสิ่งที่เขาชอบทำ นั่นคือสิ่งที่ผมคลั่งไคล้ เขายื่นน้ำมาให้ผม เรานั่งคุยกันสองสามประโยคก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกเพื่อนของตัวเองเรื่องนี้ แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรและไลน์บอกเพื่อนในกลุ่ม วันนี้วันหยุดของพวกเขา อีกไม่นานก็คงมา ใจจริงผมอยากจะฝังตัวอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน แต่ด้วยความที่เมื่อคืนผมทำงานจนดึกแถมใช้แรงกระทืบไอ้โจรนั่นและนั่งเฝ้าคนดีทั้งคืน ตอนนี้ร่างกายผมต้องการพักผ่อนจริงๆแล้ว

"น้องรัน" (ใจกล้าเรียกน้องเพิ่มความใกล้ชิด

"ครับ" รันเงยหน้าจากโทรศัพท์ที่กำลังรายงานเรื่องราวต่างให้เพื่อนฟัง ระหว่างรอเพื่อนมาหา

"พี่คงต้องขอตัวกลับลงไปที่ห้องก่อนนะครับ พอดีพี่นัดให้คนมาลงฟอร์นิเจอร์เพิ่มวันนี้ นี่ก็ใกล้เวลานัดแล้ว"

"อ่อครับๆขอโทษที่รบกวนนะครับแล้วก็ขอบคุณพี่ใหญ่มากจากใจเลยส่วนเรื่องค่ารักษาใบเสร็จมาพี่บอกผมนะเดี๋ยวผมแวะไปเอาที่ห้องพี่ก็ได้ครับ ว่าแต่เย็นนี้พี่ใหญ่ติดธุระอะไรไหมครับ"

"เย็นนี้พี่ว่าง ไม่ได้ไปไหน รันอยากให้พี่ช่วยอะไรโทรตามได้เลย 24 ชั่วโมงพี่พร้อมให้บริการ"

"ฮ่าๆ เป็นเซเว่นหรอครับ ถ้าผมโทรไปตอนตีสองบอกว่าหิวเนี่ยจะทำไง"

"พี่ก็รับอาสาพาไปทานไงครับ"

"พี่ก็พูดไป"

"พี่พูดจริงถ้าหิวตอนดึกๆโทรหาพี่นะ พี่ไม่อยากให้รันออกไปไหนคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตรายพี่เป็นห่วงรู้ใช่ไหม"

"เอ่อ...ครับ (-////-)  ขอบคุณพี่มากจริงๆ พี่ใหญ่กลับห้องไปเถอะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมขอจองมื้อเย็นพี่นะ"

"ครับพี่จะรอ"



Partรัน

"ครับ พี่จะรอ"  คำนี้ลอยวนอยู่ในหัว คนอะไรช่างดูดีไปซะหมด ระหว่างนั่งคิดอะไรเพลินๆ พวกแก๊งของผมก็มาถึงกันแล้ว คราวนี้โดนรุมถามกันเยอะสิ่งไปหมดคำถามเบสิคนั่นแหละ เรื่องเป็นยังไง ผมเจ็บตรงไหนบ้างบลาๆ ผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดไปตามที่ผมเจอมา

"อะไรจะดวงซวยขนาดนั้นวะ ขนาดกูไปส่งเกยถึงหน้าคอนโดมึงก็ยังไม่วายโดนลากไปอีก แม่งน่ากลัวว่ะคนสมัยนี้ มึงกับกูต้องคอยระวังตัวให้ดีกว่านี้นะรัน เดี๋ยวนี้อะไรๆมันก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วแม่งผู้ชายด้วยกันเองมันยังจะลากไปโคตรเหี้ยเลย"

"โถ่ไอ้คิง ให้รันมันระวังตัวไปคนเดียวเหอะ หน้าตาจิ้มลิ้มอย่างมันนั่นน่าเป็นห่วงแต่ ควายๆอย่างมึงไม่ต้องกลัวใครลากไปหรอก กูว่าคนอื่นกลัวมึงมากกว่า"

"แหม ไอ้แมนกัดกูตลอดเวลาเลยนะ ปากดีกลัวกูทิ้งไปมีผัวมากกว่ามั้งถึงกูจะถึกแต่กูหน้าตาดีมึงจบป่ะ"

"ถุย  เอาจริงๆบรรดาหนุ่มๆที่เข้าหามึงกูเห็นมีแต่เกย์รับทั้งนั้นเลย หน้ากับหุ่นมึงให้เป็นรุกมากอ่ะ เกย์รุกที่ไหนมันจะตรัสรู้วะว่ามึงเป็นรับ กูเห็นตัวเล็กตัวน้อยมาจีบแล้วรู้ว่ามึงเป็นขุ่นแม่ แม่งเผ่นทุกราย ฮ่าๆๆ กูขำ"

"เออแม่ง กูหน้าตาดีไง หุ่นก็ดีถ้ากูแมนๆ  กูกลัวมึงจะดับต่างหาก กูหล่อกว่ามึงเยอะนี่กูเสียสละเป็นเกย์ให้มึงได้ชูคอนะยังไม่สำนึกบุญคุณ"

"แหม...ไอ้"

"เห้ย พอๆ พวกมึงสองตัวจะกัดกันทำไมนักหนาวะรำคาญไปนอกห้องโน่นเลยไป กูจะฟังไอ้รันเล่าต่อ" อิฐแทรกขึ้น

"สรุปมีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วย หน้าตาดี๊ดีชื่อใหญ่ แถมพึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่อีกด้วย อยากเห็นหน้าหล่อเบอร์ไหนนะถึงทำให้ไอ้รันเพ้อได้"

"กูเพ้ออะไรไอ้อิฐมึงอย่ามามั่ว กูแค่บอกเฉยๆว่าพี่เขาดูใจดี แถมหล่ออีกต่างหาก"

"มึงชอบรึเปล่าหละ ไหนตอบกูมาดี๊"

"โว้ยยย ชอบไม่ชอบมันไม่สำคัญป่าววะ มึงลืมไปแล้วหรออิฐ จะมีผู้ชายคนไหนอยู่ใกล้กูเกินสามวันบ้าง ไม่มี๊ พี่ใหญ่ก็เหมือนกันเดี๋ยวพวกมึงคอยดู สามวันดีสี่วันหายแน่นอน"

"เฮ้ย ก็ไม่แน่นะรายนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม อาจจะจูนกันติดก็ได้นะมึงไม่ลองทอดสะพานดูรันเผื่อฟลุ๊ค"

"ไม่เอาหรอก เกิดไปทอดสะพานใส่แล้วเข้ามาแมนๆทั้งแท่ง แทนที่จะได้แฟน ได้ตีนมาแทนดิไม่ว่า"

"เอ้าไม่ลองไม่รู้เว้ยไอ้รัน เออจริงด้วยกูคิดอะไรออกละ ไอ้คิงไอ้แมนมาสุมหัวๆ"

"อะไรของมึงวะไอ้อิฐ"

"นั่นดิมีไร"

"พวกมึงทั้งสามคนฟังกูให้ดี พวกมึงอยากรู้ใช่ไหมว่าไอ้พี่ทอร์ชพูดเรื่องจริงหรือโกหก กูมีทางพิสูจน์ ไอ้รันเริ่มจากมึงจีบพี่ใหญ่อะไรเนี่ยมา ถ้ามึงไม่กล้ากลัวเขาแมนๆไม่กินดุ้น มึงก็แค่เข้าไปตีสนิทกับพี่เขาก็ได้ ส่วนพวกเราก็คอยตามดูว่ามีอะไรผิดปรกติไหมถ้ามีคนแอบตามมึงจริงยังไงก็ต้องเจอ ก่อนหน้านี้เราไม่รู้ตัวอาจจะไม่เคยสังเกต เห็น ถ้าเป็นตอนนี้เราอาจจะเจอตัวการก็ได้"

"เฮ้ยจะดีหรอ ถ้าเกิดพี่เขาโดนทำร้ายเหมือนพี่ทอร์ชล่ะ ไม่คุ้มนะเว้ยไม่เอาด้วยหรอก"

"แต่กูว่าความคิดไอ้อิฐใช้ได้นะรัน ถ้ามึงไม่ลองมึงจะไม่มีวันรู้เลย ว่าชีวิตมึงที่ผ่านมาเนี่ย ไม่มีใครเอาหรือไม่มีใครกล้าเข้าใกล้กันแน่ ก็แค่ตีสนิทจะเป็นอะไรไปไม่ได้ให้ไปนอนกับเขาสักหน่อย ลองเข้าใกล้อาทิตย์เดียวก็พอ เพราะส่วนใหญ่สามสี่วันหายทั้งนั้นแล้วเดี๋ยวกูกับไอ้อิฐไอ้แมนจะช่วยกันสอดส่อง" คิงเสริม

"เห้อ พวกมึงคิดว่าแผนนี้จะเวิร์คแน่หรอ"

"ไม่รู้วุ้ย ต้องลองเนี่ยนัดไปกินข้าวเลี้ยงตอบแทน หรือไม่ก็ซื้ออะไรไปให้เขาตีสนิทเข้าไป"

"เย็นนี้กูนัดพี่เขาเลี้ยงตอบแทนพอดีเลยว่ะ"

"โป๊ะเชะ มึงไปกินกันสองคน  กินแบบกินข้าวนะไม่ใช่กินอย่างอื่น"

"ไอ้ห่าคิงช่วยเป็นการเป็นงานด้วย"

"เออ แหมแซวขำๆ มึงไปเลี้ยงตอบแทนกับพี่เขาสองคน มึงเลือกร้านไว้เลยเอาร้านแบบที่มีมุมซุ่มดูหน่อยนะ อย่างเช่นร้านระเบียงไม้ก็ดีนะเว้ย ที่เราเคยไปกินเมื่อต้นเดือนจำได้มะ อาหารอร่อย บรรยากาศดีร้านกว้างมึงไปเลือกนั่งโซนระเบียงด้านนอกพวกกูอยู่ด้านใน แอบมองพวกมึงได้สบายๆถ้ามาจริงไม่รอดพ้นสายตาพวกกูสามคนแน่ๆ"

[แอ๊บบี้]

โรคจิต7 หมดเวลาของคนในมุมมืด

ผมกำลังนั่งรถไปทานอาหารมื้อเย็นกับพี่ใหญ่ ยิ่งได้สังเกตใกล้ๆความหล่อของเขายิ่งพุ่งแรง(> <) พี่เขาหน้าจะอายุราวๆ 20ปลายๆ ผิวสีแทนคิ้วหนาโครงหน้ารับกันทุกสัดส่วนเลยสูงราวๆ 180 ได้มั้งเดาเอาเพราะเขาสูงมากผมสูง 170 ดูเตี้ยไปถนัดตาที่เดียวเชียว ผมเลือกร้านริมระเบียงไม้ตามที่คิงแนะนำ และพวกเพื่อนๆทั้งสามคนของผมก็นำไปที่ร้านนั้นแล้ว ผมเลือกที่นั่งริมระเบียงด้านนอกตามที่ตกลงกันไว้ระหว่างทางเดินผมเห็นพวกเพื่อนๆแล้วล่ะครับ นั่งกันหน้าสลอนเลยยังดีที่มีต้นไม้บังสายตาบ้างถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้ จริงๆคิงคะยั้นคะยอให้ผมจีบพี่ใหญ่นะออกแนวโยนหินถามทางอะไรแบบนั้น ความรู้สึกก็ก้ำกึ่งมองเผินๆพี่เขาก็ดูแมนๆปรกติทั่วไปดูไม่ออกว่าชอบแนวไหน แต่ผมเหมือนมีความรู้สึกบางอย่าง จะเรียกว่าเข้าข้างตัวเองได้ไหม เหมือนกับพี่ใหญ่จะชอบหันมามองผมบ่อยๆขณะขับรถ ถึงเราจะชวนคุยกันไปตลอดทางแต่บางครั้งเวลาเราหันมาสบตากันแววตาพี่เขาดูเชื่อมๆยังไงบอกไม่ถูก ระหว่างรอพนักงานมาจดเมนู

"พี่ใหญ่ไม่ทราบว่าพี่อายุเท่าไหร่เหรอครับ"

"ให้ทาย"

"อ่ะ!! 27"

"ผิด"

"29"

"ผิด"

"30"

"ผิด"

"โอเคผมยอมแพ้เฉลยมาเลยดีกว่าครับ"

"หึหึ 33 ครับ"

"ห๊ะ 33 เอาจริงดิ หน้าไม่ถึงเลย ผมนึกว่าพี่จะ 20 ปลายๆเถอะ"

"พี่ดูเด็กขนาดนั้นเลย? ก็ดีนะจะได้ไม่ดูห่างจากรันเยอะ ^^"

" (0 o 0") พี่รู้หรอว่าผมอายุเท่าไหร่"

"24"

"เฮ้ยรู้ได้ไง"

"อ่าวจริงเหรอพี่เดาๆเอาคิดว่าไม่น่าเกิน 25 ประมาณนั้น"

"แม่นมาก ยอม...ขออีกคำถามนะครับพี่สูงเท่าไหร่ตอบเลยนะไม่ต้องให้ผมเดา"

"182"

"โห182 ห่างจากผม 12เซ็น ตอนแรกผมเดาๆไว้ว่าพี่น่าจะสูงราวๆ 180 ไม่เกินนี้ผมก็ว่าเยอะแล้วนะ นี่ 182 สูงมากครับอิจฉา"

ยังไม่ทันจะพูดอะไรกันต่อพนักงานก็เดินมาที่โต๊ะเพื่อเตรียมจดเมนู

"พี่ใหญ่อยากทานอะไรสั่งได้เต็มที่เลยนะมื้อนี้ผมเลี้ยงไม่อั้น"

"รันสั่งสิครับพี่ทานได้หมด"

"ไม่เอาพี่สั่งเลยเอาแบบที่พี่ชอบนั่นแหละ"

แล้วพี่ใหญ่ก็ยิ้มหล่อๆส่งมาให้ผมพยักหน้าแล้วสั่งอาหารมา 4 อย่างแต่ละอย่างที่พี่เขาสั่งไม่อยากจะบอกเลยว่าของชอบผมทั้งนั้น

"พี่ใหญ่ชอบทาน แกงส้มผักกะเฉดหรอครับ"

"ใช่พี่ชอบทานรันหละชอบไหม"

"โหยของโปรดเลยแหละ ที่พี่สั่งมาสี่อย่างของโปรดผมทั้งนั้นเลย พี่ใหญ่ชอบทานเหมือนผมเลยสงสัยจะใจตรงกัน"

"ก็คงงั้นมั้งครับ"

ไม่ปฏิเสธแบบนี้แอบคิดลึกอีกแล้ว ไอ้รันเอ้ยใจร่มๆ พึ่งเจอกันสองวันเองใจร่มๆเอาไว้

"แหะๆ ชงเองเขินเอง"

"เขินน่ารักดีครับ"

"พี่ใหญ่อย่าหยอด ผมคิดจริงนะ ฮ่าๆๆ"  หยอดแรง(ผมนี่แหละ) พูดเสร็จคอแห้งเลยกินน้ำแก้เก้อหน่อย

"พี่พูดจริง พี่ชอบรันถ้าพี่จีบรันจะรังเกียจไหม"

'พรวด' ตกใจมากกำลังกระดกน้ำแก้เขินอยู่เลยจู่ๆก็มาพูดว่าอยากจีบ พ่นน้ำใส่หน้าพี่เขาไปเต็มๆ

"แค่กๆ พี่ใหญ่ขอ แค่กๆ ขอโทษครับ"  ผมรีบลุกขึ้นไปฝั่งตรงข้ามหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาเช็ดหน้าพี่ใหญ่

"ไม่เป็นไร รันทานน้ำก่อน ไอใหญ่แล้ว"

แล้วพี่ใหญ่ก็ส่งน้ำมาให้ผมดื่ม โอ้ย ดื่มเสร็จแล้วทำยังไงต่อล่ะเนี่ย เขินชะมัดนี่พี่เขาพูดจริงๆใช่ไหมผมไม่ได้หูเพี้ยนไปนะ

"พี่ขอโทษที่ทำให้ตกใจคือจริงๆพี่เคยเห็นรันก่อนหน้านี้ที่คอนโด ช่วงที่พี่แวะมาคุยเรื่องห้อง คืิอพี่เห็นรันน่ารักดีเวลาพี่ไปที่คอนโดพี่จะชอบมองหารันอยู่บ่อยๆ เผื่อจะได้เห็นรันอีกพี่เคยเจอรันสองสามครั้งได้ก่อนจะเกิดเรื่อง รันอาจจะคิดว่ามันเร็วไปแต่พี่เป็นคนตรงไปตรงมากับความรู้สึกตัวเอง ชอบก็บอกว่าชอบครับ พี่ไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบอะไร ถ้าตอนนี้รันไม่ได้คบใครพี่อยากให้เก็บพี่ไว้พิจารณาสักคน พี่พร้อมพิสูจน์ตัวเองนานแค่ไหนพี่ก็รอได้"

ถ้าตัดภาพเป็นการร์ตูน ตอนนี้ผมก็กำลังยืนอ้าปากแล้วมีหัวใจกะเด้งออกมา ประมาณนั้นเลย

"เอ่อคือ จะพูดยังไงดี ตอนนี้ผมก็ไม่ได้คบใครแล้วก็ไม่ได้รังเกียจพี่ด้วยแต่ว่า"

"แต่ว่าอะไรครับ"

"เห้อ จะให้พูดยังไงดีหละครับ เอาแบบนี้แล้วกัน พี่คุยกับผมเกินหนึ่งอาทิตย์ให้ได้ก่อนแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้ดีกว่า คือชีวิตผมค่อนข้างจะซับซ้อนนิดหน่อยพี่อย่าพึ่งถามอะไรตอนนี้ไว้ผมพร้อมผมจะบอกพี่เองเอาเป็นว่าตกลงตามนั้นแล้วกันเน๊อะ"

"ตกลงครับ"

"แล้วพี่โสดใช่ไหม โสดแบบ โสดจริงๆ ไม่ได้แอบใครไว้ใต้เตียงอะไรแบบนั้นใช่ป่ะ"

"โสดครับ สามปีกว่าแล้ว"

"เอ้าจริงดิ เหมือนผมเลย ผมก็โสดมาสามปีได้แล้ว แบบว่าไม่มีใครเอา ฮ่าๆ"

"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ไม่มีใครเอา ไม่งั้นรันคงไม่ตกมาถึงพี่หรอก"

"หุหุ ตกเติกอะไรกันพี่ ผมยังไม่ได้ตกลงอะไรเลย พูดเหมือนหิวโหยไม่มีอะไรตกถึงท้องอย่างนั้นแหละ"

"ก็หิวอยู่นะ สามปีกว่าเรียกว่าโหยเลยก็ได้"

"เวอร์ไปครับ ไม่มีแฟนก็พอจะเชื่อแต่ไม่ผ่านใครเลยมาตลอดสามปีกว่าเนี่ย ใช่เหรอครับ"

"ไม่มีครับ หรือ รันโสดแต่มี"

"แหะๆ ไม่มีเหมือนกัน งั้นก็พอๆกันทั้งคู่หละมั้ง"

หลังจากจบมื้ออาหารด้วยบรรยากาศสีชมพูอ่อนๆ พี่ใหญ่ก็มาส่งผมที่หน้าห้องแล้วก็ขอตัวกลับไปที่ห้องของตัวเอง ผมปิดประตูห้องด้วยหัวใจที่พองโต ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เขาจะขอจีบผมโต้งๆแบบนี้ในอาหารมื้อแรกของเราสองคน แต่หัวใจของผมที่พองโตไม่นานมันก็เหี่ยวแฟบลงไปเมื่อผมนึกถึงความจริงข้อหนึ่งในชีวิตได้ว่า พี่ใหญ่อาจจะเหมือนกับผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามา เพราะมันมักจะเป็นแบบนั้นเสมอ

และผมภาวนาขออย่าให้มันเกิดขึ้นเลย เพราะผมรู้สึกดีกับพี่ใหญ่มากๆเลยตอนนี้

[natchaya]

กรี๊ดดด ในที่สุดเวลาที่พี่ใหญ่รอก็มาถึงงง น้องรันชอบคนง่ายไปมั้ยคะ 5555 #มีความรุกแรง

[แอ๊บบี้]

โรคจิต8 ความจริงที่ซ่อนอยู่

(ต่อ)

ไม่นานหลังจากที่ผมมาถึงที่ห้องเหลาบรรดาเพื่อนๆตัวดีทั้งสามก็เข้ามาสุมหัวกัน

"ไอ้รันมึงพ่นน้ำใส่หน้าพี่เขาทำไมแม่งโคตรฮาพวกกูนั่งขำกันท้องแข็งเลยคุยกันอยู่ดีๆพ่นน้ำใส่เต็มหน้าเขาเลยแถมพี่แกยังทำท่าไม่สะดุ้งสะเทือนหลับตาพริ้มรับน้ำมนต์จากปากมึงอีกนะ"

"ฮ่าๆๆ"   เออหัวเราะประสานเสียงขำกันเข้าไป

"อิฐมึงเห็นตอนเขาลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มอ่อนให้ไอ้รันป่ะ นี้กูฮาสุดพูดเลยพี่เขานิ่งดีซิบหาย"

"เออหล่อได้อีก แล้วตกลงคุยอะไรกันบ้าง มึงเม้ามาอะไรทำให้มึงแสดงอาการแบบนี้ออกสู่ที่สาธารณะ"

"คือกูตกใจ พี่เขาขอจีบกูว่ะ"

"ห๊า อะไรนะ ขอจีบพึ่งเจอกันสองวันขอจีบบ้าอะไรเร็วแท้"

"จริงๆไม่งั้นกูจะตกใจจนพ่นน้ำใส่หน้าพี่เขาเหรอ อีกอย่างเขาบอกว่าเคยเห็นกูมาก่อนหน้านี้แล้วที่คอนโดนี่แหละช่วงที่เขามาดูห้อง แล้วเจอกูผ่านๆสองสามครั้งแล้วรู้สึกชอบอะไรประมาณนั้น"

"รักแรกพบ แค่เห็นหน้าผ่านๆก็เก็บเอาไปฝันแถมชะตาฟ้าลิขิตให้ได้ช่วยเหลือ แล้วก็มาสารภาพรักต่อหน้ากัน โอ้ยกูฟินพี่ใหญ่ของมึงหล่อไส้แตกมาก คิงอยากมีโมเม้นแบบนี้บ้างคิงจะหาได้ที่ไหนเนี่ย กะซิกๆ"

"มึงลองไปหาตามถังขยะเปียกสิ เชื่อกูไอ้คิงลองไปคุ้ยๆดูเนื้อคู่มึงอาจจะอยู่แถวนั้นก็เป็นได้"

"มึงหุบปากไปเลยแมนทำไมชอบเบรคไอ้คิงจังวะ" ผมบ่นขึ้นมา

"เออหุบปากเน่าๆของมึงไปเลย ไม่หล่อแล้วยังจะปากหมาอีก เน๊อะรันเพื่อนรัก"

"กูรำคาญพวกมึงสองคนจริงๆ กัดกันตั้งแต่ที่ร้านละให้มาช่วยกันหาตัวคนที่ตามไอ้รัน พวกมึงก็มานั่งกัดกันจนกูไม่มีสมาธิเลย" อิฐบ่น

"เอ้ากูไม่ผิดนะอิฐมึงไปด่าไอ้แมนโน่นชอบหาเรื่องกูก่อน"

"กูว่ามึงก็พอๆกันทั้งคู่แหละไม่ต้องเถียงกันหรอก ว่าแต่พวกมึงเห็นใครมีท่าที่แปลกๆบ้างรึเปล่า" ผมพูดตัดบทด้วยความรำคาญ

"เท่าที่กูสังเกตก็ไม่มีใครผิดปรกตินะกูมองคนที่เขามาในร้านทุกโต๊ะสลับกันไปเรื่อยๆ ก็ไม่เห็นมีใครมองจ้องพวกมึงหรือมีปฏิกิริยาว่าสนใจโต๊ะมึงเป็นพิเศษเลย เห็นมีแต่เด็กเสิร์ฟสาวๆแอบมองพี่ใหญ่ตาเป็นมันก็แค่นั้น"

"แต่กูก็ยังเชื่อพี่ทอร์ชอยู่นะว่ามีคนไปคุกคามเขาจริงๆ ดูจากสีหน้าแววตากูว่าพี่เขาไม่ได้โกหก ไหนๆก็เดินตามแผนไอ้คิงมาแล้ว แผนต่อไปพวกเราคอยแอบติดตามดูพี่ใหญ่กันดีไหมวะพวกมึงว่าไง ถ้าจะตามตัวให้เจอ ต้องไปตามดูพี่ใหญ่ช่วงวันสองวันนี้แหละถ้าจะมีคนไปคุกคามจริงๆมันต้องมาหาพี่ใหญ่วันสองวันนี้แน่นอน พวกมึงคิดว่าไง"

"เออแผนดี กูเห็นด้วยกับไอ้แมน มึงหละรันเอาด้วยไหม"

"เอาดิไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองกรายร่างเป็นนักสืบดูสักที ถ้าเจอตัวการจะได้จับส่งตำรวจซะ กูจะได้คุยกับพี่ใหญ่แบบสบายใจ"

"ฮี้ว ออกตัวๆ กลัวแห้วเหรอเพื่อน"

">///////<"



Part ใหญ่

วันนี้ผมมีความสุขที่สุด รันนั่งรถของผม นั่งอยู่ข้างๆใกล้แค่เอื้อมเราไปกินข้าวด้วยกัน แถมผมสารภาพกับรันไปแล้วด้วยว่าชอบเขา หลังจากที่ส่งรันที่ห้องผมก็กลับลงมายังห้องของตัวเอง ยังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องทำ และหนึ่งในนั้นคือเรื่องของคนที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับรัน

Rrrrrrrrrr

'ครับพี่ผมอยู่ลานจอดรถชั้นหนึ่งคอนโดพี่แล้วครับ'

"ขึ้นมาที่ห้องพี่วางคีย์การ์ดสำรองไว้ข้างล่างบอกกับเจ้าหน้าที่เรียบร้อย"

'ครับพี่ใหญ่ มีอีกเรื่องผมพาลูกน้องมาด้วยคนหนึ่งแบบที่พี่ใหญ่ต้องการพี่จะให้ผมพาขึ้นไปให้พี่ดูเลยไหมครับ'

"อืม"

"เอ็มสวัสดีพี่ใหญ่"

"สวัสดีครับคุณใหญ่"

ผมรับไหว้ลูกน้องใหม่ของโยที่พามาอายุราวๆ 26ปีอาจจะน้อยกว่านี้แต่ไม่น่าเกิน ลักษณะท่าทางเป็นอย่างที่ผมอยากได้แต่นิสัยต้องคุยกันอีกทีว่าจะทำงานให้ผมได้ไหม

"พี่ใหญ่ลูกน้องผมชื่อเอ็ม คนนี้ไว้ใจได้ครับเป็นน้องที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ รู้ไส้รู้พุงกันอยู่"

"แล้วเรื่องไอ้คนชื่อแม็คที่ให้ไปจัดการเรียบร้อยหรือเปล่า"

"เรียบร้อยดีครับพี่รายนี้พวกผมไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไร มันเป็นไบท์แต่มีเมียแล้วครอบครัวมันรวมถึงพ่อแม่ไม่มีใครรู้ผมเลยแค่เอาคลิปแอบถ่ายที่มันนัวกับเด็กหนุ่มๆหลังผับไปจัดการผมให้มันลบเบอร์คุณรันออกจากเครื่องมันรับปากแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับคุณรันอีกแล้วจะไม่พูดถึงเรื่องคืนนั้น"

"ดี แล้วที่พี่สั่งให้มันลบรูปที่กอดคอรันลงเฟสหละ ทำรึเปล่า"

"เรียบร้อยครับพี่แล้วนี่หนังสือที่พี่ให้ผมไปซื้อ ได้มาครบทุกเรื่องตามที่สั่งครับ"

"ขอบใจกลับไปดูแลร้านกับก้อยเถอะพี่ไม่มีอะไรแล้ว"

"ครับงั้นผมขอตัวกลับก่อนครับพี่ ไปเอ็ม"

"ผมกลับก่อนครับคุณใหญ่"

ระหว่างที่โยกับเด็กหนุ่มชื่อเอ็มกำลังจะออกจากห้องไปนั้น

"โย" ผมเรียกโยไว้พร้อมกับเดินเข้าไปหา

"เอ็ม ลงไปรอเฮียที่รถได้เลยเฮียขอคุยกับพี่ใหญ่ก่อน"

"ครับเฮีย"

พูดจบเอ็มจึงเดินออกไปในห้องจึงเหลือแต่ผมกับโยสองคน

"เด็กนี่ไว้ใจได้ใช่ไหมโย"

"ครับพี่ไว้ใจได้แน่นอนผมรับประกัน"

ผมเอามือลูบหัวโย

"ดีพี่ไว้ใจโย อย่าทำให้พี่ผิดหวังเข้าใจไหม"

"ครับพี่ ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังแน่นอน"

"แล้วเรื่องบ้านในป่าหละไปถึงไหนแล้ว"

"ตัวบ้านเสร็จ90%แล้วครับเหลือเก็บรายละเอียดแล้วก็ถางต้นไม้รกๆรอบตัวบ้าน ไม่เกินสิ้นเดือนนี้เสร็จแน่นอนครับ"

"ให้มันได้อย่างนี้สิสมแล้วที่เป็นน้องรักของพี่ โยเป็นคนเดียวที่พี่ไว้ใจ เรื่องของพี่ทุกอย่างมีโยคนเดียวที่รู้ แล้วพี่ก็เชื่อว่าโยจะไม่มีวันหักหลังหรือหันหลังไปจากพี่ใช่ไหม"

"ครับพี่ ผมไม่มีวันหักหลังพี่แน่นอน ชีวิตของผมเป็นของพี่แล้วมันก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอดจนกว่าผมจะหมดลมหายใจเลยครับ"

ไม่ต้องแปลกใจที่โยจะยึดติดกับผม นอกจากจะเป็นพี่น้องกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ผมยังเป็นผู้ชายคนแรกของโย ผู้ชายคนแรกและคนเดียวในชีวิต ถึงแม้ตอนนี้โยจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วแต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ถึงเราจะไม่มีความสัมพันธ์กันทางร่างกายหลังจากผมเรียนจบ แต่ความรักความเทิดทูนบูชาที่โยมีให้ผมยังคงเหมือนเดิมเสมอจนถึงวันนี้และผมรู้ว่าโยจะไม่เปลี่ยนใจตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจอยู่บนโลก หัวใจของโยคือของผม ชีวิตโยอยู่ในกำมือผม

[azure]

จอั่ยย่ะ ใหญ่นี่น่ากลัวกว่าที่คิด
ไม่กะคบกับนายเอกแบบคู่รักธรรมดาเลยซินะ
นี่จะพาไปขังไว้ในป่าหรือเปล่า

แต่ความรู้สึกเหมือนเดียวเด็กใหม่จะทำเรื่องยุ่งให้แต่ๆ

[oilzaza001]

 

[พิศตะวัน]

 

[natchaya]

มีความรู้สึกเหมือนพี่ใหญ่หลอกใช้โยอ่ะ แย่จัง

[แอ๊บบี้]

โรคจิต9 เที่ยวทะเลลั้นลา


Part รัน

หลังจากวันนั้นที่พี่ใหญ่สารภาพว่าชอบก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้วตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาผมใจจดจ่ออยู่กับพี่ใหญ่ตลอดเวลา คอยลุ้นทุกวันว่าพี่เขาจะหายหน้าไปจากผมวันไหนหลังจากที่สองสามวันแรกผมกับพวกเพื่อนๆแอบติดตามดูชีวิตประจำวันของพี่เขาอย่างเงียบๆ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกอย่างดูปรกติ พี่ใหญ่โทรมาหาผมวันละสองครั้งคือช่วงเวลาก่อนเที่ยงและก่อนนอน การที่พี่เขายังแวะเวียนมาหาและโทรหาผมทุกวันอย่างสม่ำเสมอนั่นก็ช่วยเป็นเครื่องการันตรีให้ผมว่าพี่เขายังอยู่ดีไม่ได้หายเงียบไปเหมือนคนก่อนๆ

Rrrrrrrrrrrrr

บ่ายวันนี้หลังจากที่ผมรอสายโทรศัพท์เก้อโดยที่ช่วงเที่ยงพี่เขาไม่ได้โทรเข้ามาเหมือนทุกวันในขณะที่ผมกำลังนั่งมองโทรศัพท์แบบเซ็งๆนั้นเสียงเรียกเข้าของพี่ใหญ่ก็โทรเข้ามา

"สวัสดีครับพี่ใหญ่ทำไมวันนี้โทรมาผิดเวลาล่ะครับ"

"ครับรันรอโทรศัพท์พี่อยู่หรอขอโทษทีนะวันนี้พี่ติดประชุมด่วนพอดีตอนแรกนึกว่าจะจบทันก่อนเที่ยงแต่ดันลากยาวมาจนบ่ายเลย"

"เหรอครับ แล้วพี่ใหญ่ทานมื้อกลางวันรึยัง"

"ยังเลยครับพึ่งเลิกประชุมเสร็จพี่ก็โทรหารันก่อนเลย คิดถึงอยากได้ยินเสียง"

'-////-'

"หูยจะให้ผมเขินให้ตายเลยใช่ไหมเนี่ย"

"หึหึ พี่ชอบเวลารันเขิน น่ารักดีนี่นา"

"ผมเขินแรงนะจะบอกให้รอบที่แล้วไม่เข็ดอีกเหรอ"

"ครับก็พอได้อยู่นะถ้าพ่นน้ำเปล่าไม่มีผักอะไรติดออกมาด้วย"

"ฮ่าๆ พี่พูดซะผมนึกภาพออกเลย พี่ไปหาอะไรทานเถอะครับบ่ายมากแล้ว"

"พี่อยากทานฝีมือรันจัง เย็นนี้พอจะมีเวลาว่างทำให้พี่ทานได้ไหม"

"เย็นนี้เหรอครับ ก็พอได้อยู่แต่ผมออกตัวก่อนเลยนะว่าไม่เก่งเท่าไหร่"

"ไม่ต้องอะไรมากหรอกแค่ข้าวไข่เจียวก็ได้ขอแค่รันเป็นคนทอดให้พี่ทานก็พอ"

"ผมไปทำงานดีกว่าไม่คุยกับพี่ใหญ่แล้วชอบหยอดอยู่เรื่อยผมไม่ใช่ขนมครกนะไม่ต้องหยอดเยอะ"

"หึหึ ครับงั้นเย็นนี้เจอกันนะ พี่คงไปถึงช่วงหกโมงกว่าทำกับข้าวรอพี่ไปพลางๆนะครับคนดี"

ผมกดวางสายทันทีกดโทรศัพท์ไว้แนบอกอมยิ้มจนแก้มปริไม่ไหว ตั้งรับมุขที่พี่ใหญ่ขยันเอามาป้อผมไม่ทัน ไม่รู้เก็บกดหรือไงใส่ซะผมเขินไปหมดแล้ว

แล้วเรื่องราวระหว่างผมกับพี่ใหญ่ก็ผ่านมาร่วมสองเดือน ชีวิตของผมสองเดือนที่มีพี่ใหญ่เข้ามาในชีวิตต้องบอกว่ามันดีมากจริงๆ ทุกอย่างมันดูเรียบง่ายมีความสุขเราทานข้าวเย็นด้วยกันแทบทุกวันที่ว่างเที่ยวกันบ้างในวันหยุดผมยังไม่ได้ตกลงคบกับพี่เขานะครับที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันก็ดีมากแล้วไม่รีบร้อนไม่เร่งเร้า

หลังจากผ่านสองอาทิตย์แรกไป ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นทุกอย่างปรกติ ผมและเพื่อนเลิกสงสัยและติดตามไม่ว่าสิ่งที่พี่ทอร์ชพูดจะจริงหรือเปล่าถึงวันนี้มันคงไม่สำคัญสำหรับผมอีก

และวันนี้เป็นวันหยุดของเราสองคน ผมกับพี่ใหญ่นัดกันมาเที่ยวทะเลแบบค้างคืนสองคืนด้วยกันสองต่อสอง ผมตื่นเต้นมากแทบจะเป็นที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ผมไม่รู้ว่าสองคืนที่เราต้องนอนร่วมเตียงเดียวกันมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างไหม ถึงผมจะซิงไม่เคยผ่านมือใคร แต่ผมก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เกิดขึ้น ไม่ได้อยากจะมีอะไรกับพี่เขาหรอกนะ แต่อุปกรณ์ทุกอย่างสำหรับทำรักกันผมเตรียมพร้อมหมด คิงเอามายัดไว้ให้ผมใต้กระเป๋าลึกๆเลยพร้อมประโยคเด็ดที่ว่า

'ไม่อยากโดนแต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่โดนแค่เผื่อไว้เกิดสถาการณ์จริงมันเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องเซฟเซ็กส์กันบ้าง'

'ติ๊งต่อง'   กำลังคิดถึงเรื่องเซฟเซ็กส์เพลินๆเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น พี่ใหญ่คงจะเสร็จเรียบร้อยแล้ว

'แกร๊ก!!'  ผมเปิดประตูมาเจอพี่ใหญ่ยืนส่งยิ้มหล่อมาให้ผมเหมือนมีลมความหล่อมากระแทกเบ้าหน้าจังๆ(หล่อไรนักหนาเนีืย)พี่เขาหล่อมากจริงๆเสื้อสีขาวสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวลายทางสีฟ้าอ่อนๆ กางเกงสามส่วนสีขาว รองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีขาวสลับฟ้า ฮ่อออออ

โคตรดูดีดูเด็กกว่าอายุจริงมาก ดูสะอาดสะอ้านถ้าวันนี้ผมควงพี่เขาเดินคงชูคอได้ยาวเหมือนยีราฟเลย

"รันเป็นอะไรรึเปล่า"

"หะ ปะ...เปล่าครับกำลังตะลึงความหล่อของพี่ใหญ่อยู่ วันนี้หล่อสุดๆไปเลยครับ" ผมชมไปตามตรงแถมยกนิ้วโป้งให้พี่เขาอีกต่างหาก  สิ่งที่พี่ใหญ่ตอบรับมาคือรอยยิ้มเขินๆ ยกมือมาจับต้นคอ โอ้ย พอเถอะครับผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

"รันก็น่ารักมากๆเลยวันนี้"  ผมก้มมองดูตัวเองจะว่าไปวันนี้เหมือนเราจะนัดกันใส่เสื้อผ้ากรายๆเลย ผมใส่เสื้อคอวีสีฟ้าอ่อน กางเกงสีครีมสว่างๆ รองเท้าผ้าใบสีขาว พร้อมเป้สะพายหลังหนึ่งใบ

"ฮ่าๆผมว่าเราเลิกยอกันเองแล้วไปกันดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไปถึงสายเกิน"

ที่ๆพวกผมมากันคือหาดทรายแก้วจังหวัดระยอง ไม่ไกลมากแค่ ชลบุรีไประยอง

เมื่อมาถึงที่พักที่พี่ใหญ่จองไว้เรียบร้อย พี่ใหญ่ก็ทำการเชคอิน ผมจึงนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ไม่ไกลจากพี่เขานัก

"รันปะเดี๋ยวพนักงานจะพาเราไปที่บ้านพักที่จองไว้"

"ครับ"

ระหว่างทีเดินกันอยู่นั้นบรรยากาศดีวิวสวยมากๆพนักงานเดินนำเราไปยังบ้านพัก ผมรู้สึกตื่นเต้นตั้งแต่ตอนมาจนถึงตรงนี้ แล้วผมจะตื่นเต้นแค่ไหนกันนะถ้าได้อยู่กับพี่ใหญ่สองต่อสองในบรรยากาศแบบนี้ผมไม่อยากจะคิดเลยแหงนหน้าขึ้นไปมองก็เห็นแววตาส่องประกายของพี่ใหญ่พร้อมรอยยิ้มส่งมาให้ ก็นะไม่รู้จะทำยังไงเลยยกมือขึ้นมาเกาจมูกแก้เขิน เมื่อพนักงานเปิดบ้านให้เราเรียบร้อยแล้ว จากนี้ก็เหลือแค่สองคนจริงๆ

"ว้าว ที่นี่สวยมากๆเลยครับพี่ใหญ่บรรยากาศดีทะเลก็ใสบ้านพักก็สวยมองเห็นทะเลด้วยพี่ใหญ่เลือกที่พักเก่งมากเลยครับ"

"รันชอบพี่ก็ดีใจ เดี๋ยวเราเอาของไปเก็บในห้องกันก่อนดีกว่าครับที่นี่มีสองห้องนอน สองห้องน้ำ รันเลือกเลยครับว่าจะอยู่ห้องไหน มองเห็นวิวทะเลทั้งสองห้องเลย"

"ห๊ะ นอนคนละห้องเหรอครับ" ผมเผลอพูดออกไปคือไม่ใช่ผิดหวังอะไรนะ แต่แบบผมแค่อยากนอนเตียงเดียวกับพี่เขามากกว่า(ไม่ได้จะอ่อยนะ) ผมไม่ชอบนอนคนเดียวในที่ๆไม่คุ้นชิน เวลาไปค้างที่ไหน ถ้าต้องนอนคนเดียวผมมักจะนอนไม่หลับเสมอ

"หืม กลัวเหรอถ้ากลัวนอนห้องเดียวกับพี่ก็ได้นะถ้ารันไม่รังเกียจที่มีพี่ร่วมเตียง"

"เอ่อ... ไม่มีอะไรครับนอนแยกห้องก็ได้ ผมไม่ได้รังเกียจพี่นะครับ"

เล่นตัวนิดนึงเดี๋ยวเขาจะหาว่าเราอยากถวายตัวให้ อีกอย่างถ้าพี่เขาเลือกสองห้องแสดงว่าเขาคงอยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้างหละ ก็เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา

"ใจจริงพี่อยากเลือกที่มีห้องเดียวนะ แต่พี่กลัวรันจะอึดอัดที่ต้องนอนเตียงเดียวกับพี่"

"ไม่อึดอัดหรอกครับพี่ใหญ่ไม่ต้องคิดมาก เรามาเที่ยวกันสองคน ตามสบายมาผ่อนคลายไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกครับ"

"ครับ"

ตอนนี้ผมกับพี่ใหญ่แยกกันเอาของมาเก็บในห้องของตัวเอง

Rrrrrrrrrrrrrr

โทรศัพท์ผมมีสายเข้าจึงหยิบขึ้นมาดู   'คิง'

"ว่าไงคิง"

'ว่าไงอะไรหละจ๊ะถึงไหนกันแล้ว'

"พึ่งถึงที่พักเนี่ยกำลังเอาของเก็บอยู่ในห้อง"

'กูไม่ได้ถามว่ามึงเดินทางถึงไหนกันแล้ว แต่กูหมายถึงว่ามึงกับพี่ใหญ่อ่ะ ถึงไหนกันแล้วเอ่ย มีซัมติงกันยังกูโทรมาขัดจังหวะอ๊ะเปล่า'

"มีซัมเตี่ยมึงสิคิง คนพึ่งจะมาถึงแถมนอนคนละห้องกันด้วย มึงอย่าลุ้นให้เหนื่อยเลย"

'อ่าวไหงนอนคนละห้องล่ะ'

"พี่ใหญ่เขาไม่กล้าจองบ้านห้องเดี่ยวกลัวกูอึดอัดใจ"

'โหเป็นพระเอกหลุดมาจากซีรีย์เกาหลีเรื่องไหนวะ เป็นกูหน่อยไม่ได้จะนอนห้องเดียวกันแล้วจับกดตั้งแต่วินาทีแรกที่ไปถึงเลย'

"มึงโทรไปหื่นใส่ไอ้แมนเถอะไป ไม่ต้องมาหื่นใส่กูเลยมีอะไรอีกรึเปล่า ไม่มีกูจะได้วางยังจัดเสื้อผ้าไม่เสร็จเลย"

"เดี๋ยวนะ ทำไมมึงต้องให้กูโทรไปหื่นใส่เชี่ยแมนด้วยหละ กูแค่โทรมาถามข่าวคราวมีคนรอเผือกอยู่โว้ย ยังไงมึงก็ถ่ายรูปมาให้พวกกูดูเยอะๆละกัน แล้วกูก็ขออวยพรให้มึงได้พี่ใหญ่เป็นผัวคืนนี้เลยนะเพื๊อนนนน  โชคดี บาย"

"ไอ้... อ่าวตัดสายไปแล้ว ห่าอวยพรมาได้"

ไม่รู้จะมาสะกิดต่อมผมทำไมสงสัยคืนนี้ผมนอนไม่หลับแหงๆเลย เห้อ

[The Empress]

แงงงง สั้นจัง มาต่อเร้วๆน้าา

[แอ๊บบี้]

โรคจิต10 เป็นแฟนกันเถอะ

Part ใหญ่

วันนี้ผมพารันมาเที่ยวเขาน่ารักมากๆแววตาดูมีความสุขสดใสตลอดเวลาแต่เมื่อมาถึงที่ห้องพักตอนที่บอกให้รันเลือกห้อง คนดีของผมหน้าเสียไปเลยผมสังเกตได้และผมก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาไม่ชอบการนอนคนเดียวในที่ๆไม่คุ้นเคย ที่จริงผมจะเลือกที่พักที่มีแค่ห้องเดียวผมก็ทำได้และรู้ว่ารันเต็มใจนอนร่วมเตียงกับผมแน่นอน ผมแค่อยากทำให้เขารู้สึกเหมือนเขามีตัวเลือกและผมไม่ได้ล้ำเส้นก็เท่านั้น แต่เชื่อสิว่าถึงยังไงรันก็ต้องนอนห้องเดียวกับผมอยู่ดี

หลังจากที่เราเก็บข้าวของกันเสร็จเรียบร้อยผมพารันออกมาทานข้าวกลางวันที่ร้านอาหารของรีสอร์ท วันนี้อากาศดีมากแดดไม่แรงหลังจากนั้นเราจึงเดินย่อยอาหารและนั่งพักที่เก้าอี้ชมวิว

"รันทานน้ำอะไรไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้ครับน้ำมะพร้าวไหมพี่เห็นร้านของทางรีสอร์ทวางขายอยู่ "

"น้ำมะพร้าวก็ได้ครับ"

"รันนั่งทาครีมอยู่ที่นี่ห้ามไปไหนนะเดี๋ยวพี่รีบไปรีบมาไม่นานหรอก"

"ครับ"

ผมลุกเดินออกจากจุดที่เรานั่งเล่นกันเพื่อขึ้นไปซื้อน้ำมะพร้าวสำหรับเราสองคน ระหว่างที่ผมซื้อเสร็จกำลังจะเดินกลับลงไปทางชายหาดผมมองผ่านไปเห็นร้านขายของที่ระลึก สายตาผมสะดุดกับสร้อยลายพระอาทิตย์กับพระจันทร์สองเส้นคู่กันที่แขวนโชว์อยู่หน้าร้าน ผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปดู

"สวัสดีค่ะคุณผู้ชายสนใจสร้อยทองคำขาวคู่นี้เหรอค่ะ สวยมากเลยเป็นลายที่พึ่งมาใหม่เมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เองค่ะ"

"ผมขอดูหน่อยได้ไหม"

"ได้ค่ะสักครู่นะคะ"

ผมมองสร้อยพระอาทิตย์กับพระจันทร์มันมีดีไซน์สวยงามจริงสร้อยรูปพระจันทร์ถ้าได้อยู่บนต้นคอขาวๆของรันคงสวยงามน่าดู

"ผมเอาสร้อยคู่นี้"  ผมไม่สนใจถามราคาด้วยซ้ำว่ามันเท่าไหร่ ในเมื่อมันถูกใจแพงแค่ไหนผมก็ซื้อได้ผมส่งบัตรเครดิตให้พนักงานรับไปจัดการ

"ช่วยเร็วหน่อยนะครับแฟนผมรออยู่"

"ค่ะจัดใส่กล่องครู่เดียวค่ะคุณลูกค้า"

แล้วผมก็เดินออกจากร้านพร้อมมะพร้าวสองลูก ผมให้พนักงานใส่สร้อยไว้ในกล่องใบเล็กขนาดใหญ่กว่ากล่องของแหวนไม่มาก ผมไม่อยากให้รันเห็นว่าผมซื้ออะไรมาให้เขา  แต่ขณะที่ผมกำลังเดินลงไปยังชายหาด ผมเห็นรันนั่งอยู่ที่เดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือมีผู้ชายคนหนึ่งยืนถือลูกบอลชายหาดคุยกับรันของผมอยู่ 'โถ่เว้ยเผลอไม่ได้เลย' ผมรีบเดินจ้ำไปอย่างเร็วแล้วหยุดยืนอยู่ข้างๆตัวรันมองไอ้ผู้ชายคนนั้นด้วยอารมณ์คุกรุ่น

"คุยอะไรกัน" น้ำเสียงบ่งบอกได้เลยว่าตอนนี้อารมณ์ผมไม่ดีเท่าที่ควร

"เอ่อ...ไม่มีอะไรครับพี่ใหญ่ เต้เขาเล่นบอลชายหาดอยู่กับเพื่อนแล้วกระเด็นมาทางนี้ครับเขามาเก็บลูกบอลเห็นผมอยู่คนเดียวก็เลยชวนคุยเฉยๆ"

"ครับผมเห็นนั่งอยู่คนเดียวเลยว่าจะชวนไปเล่นบอลด้วยกัน ไปไหมครับ รันกับพี่...."

'เยี่ยมไปแค่ไม่นานรู้จักชื่อแซ่กันเรียบร้อย'

"อ่อนี่พี่ใหญ่นะ พี่ใหญ่นี่เต้ครับ"

"สวัสดีครับพี่ใหญ่ ไปเล่นด้วยกันไหมครับ รันเล่นไหมป่ะ"

"พี่ใหญ่ไปเล่นกับพวกเต้กันไหมครับ"

'ไม่อยากไปอยากฉุดเด็กกลับห้องมากกว่า' ได้แต่คิดชีวิตจริงพูดไม่ได้

"รันอยากเล่นเหรอ"

"ก็น่าสนุกดีครับไปเล่นกันสักพักค่อยลงเล่นน้ำนะ"

ผมพยักหน้าตามอย่างเสียไม่ได้ ทั้งๆที่ในใจอยากจะลากรันกลับห้องแทบแย่ ผมปล่อยให้รันไปเล่นบอลชายหายกับพวกนั้น มากันเป็นกลุ่มใหญ่ ผู้ชายแปดผู้หญิงสี่ ผมนั่งเฝ้ารันอยู่ใกล้ๆไม่อยากเล่นและไม่มีอารมณ์จะมาเล่นเลยบอกตรงๆใกล้ๆกับผมมีผู้ชายสองคนกับผู้หญิงสองคนนั่งดูอยู่ด้วยกัน บ้างก็ชวนคุยอ้อล้อกับผมทั้งตัวผู้ตัวเมีย น่ารำคาญที่สุดโดนเฉพาะพวกผู้หญิงผมไม่มีอารมณ์คุยกับใครหน้าไหนทั้งนั้นสมาธิผมจดจ่ออยู่ที่รันคนเดียว อารมณ์ผมกำลังไม่คงที่เพราะสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้ารันดูมีความสุขแต่ผมกำลังปะทุในอีกไม่นานนี้ ก็ไอ้เหี้ยคนที่มาชวนรันเล่นบอลชายหาด รู้สึกว่ามันจะจ้องรอชาร์จรันตลอดเวลารันล้มก็เข้าไปประคองรันเหงื่อออกออกเอามือสกปรกของมันเข้าไปปาดเหงื่อให้ ส่งน้ำ ส่งส้นตีนอะไรนักหนา ผมอยากจะพุ่งไปต่อยมันให้ร่วง แต่ผมมองหน้ารัน ถ้าผมเข้าไปทำแบบนั้นรันต้องไม่พอใจแล้วทุกอย่างอาจจะพังซึ่งผมไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้แน่ ผมคงต้องเดินหนีไปสงบสติอารมณ์ที่อื่นสักเดี๋ยว ขืนนั่งดูอยู่แบบนี้ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินหันหลังขึ้นไปทางโซนเก้าอี้ไม้ทางด้านบนไม่สนใจเสียงเรียกเจื้อยแจ้วของบรรดาสาวๆหนุ่มๆที่มานั่งห้องล้อมผมสักนิด ทั้งหงุดหงิดและน่ารำคาญ ขอไปตั้งสติก่อนค่อยว่ากัน

ระหว่างที่ผมกำลังมองหาที่นั่งไม่ไกลจากตรงที่รันเล่นบอลเพื่อสงบสติอารมณ์ ผมได้ยินเสียงรันเรียกผมแว่วๆตามมา อ่า!! ผมหาวิธีให้รันเลิกไปเล่นกับไอ้พวกนั้นได้แล้ว ผมจึงเลือกที่จะเดินดุ่มๆกลับไปยังบ้านพัก



Part รัน

ผมกำลังเล่นบอลกับเพื่อนใหม่สนุกๆอยู่เลย แล้วผมก็ได้ยินเสียงแว่วมีคนเรียกชื่อพี่ใหญ่ ผมหันไปมอง อ่าว!!  เดินไปโน่นแล้ว

"พี่ใหญ่ไปไหนเหรอครับ"   ผมหันไปถามพวกที่นั่งรวมอยู่กับพี่ใหญ่

"ไม่ทราบค่ะ อยู่ดีๆก็ลุกแล้วเดินไปเลย"

"อ่อเหรอครับ งั้นผมขอตัวไปตามพี่ใหญ่ก่อนนะครับ ขอบคุณที่ให้เล่นด้วยนะทุกคน สนุกมากเดี๋ยวผมขอไปดูพี่ใหญ่ก่อน อาจจะลงมาเล่นใหม่"

เมื่อผมลาทุกคนเสร็จจึงรีบวิ่งตามพี่ใหญ่มา โอ้ย ทำไมเดินไวแท้เห็นหลังไวไว หายไปไหนแล้ว สงสัยจะเดินกลับไปที่บ้านพัก  หรือว่าพี่เขาอาจจะปวดอึก็เป็นได้ไหนๆก็เดินจะถึงที่พักแล้วเข้าไปดูหน่อยดีกว่า แล้วผมก็เปิดประตูเข้าไปเห็นรองเท้าพี่ใหญ่ถอดวางอยู่แสดงว่าเข้ามาที่นี่จริงๆ อ่าวกลางห้องไม่อยู่แสดงว่าอยู่ในห้องนอนหรือจะปวดอึจริงๆอยากที่ผมคิด จะเข้าไปห้องนอนดีไหมหว่า จะดูน่าเกลียดไหม งั้นลองเคาะประตูดูก่อนแล้วกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พี่ใหญ่ครับอยู่ในห้องหรือเปล่า"

"เข้ามาได้เลยพี่ไม่ได้ล็อค"

"พี่ใหญ่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ปวดท้องเหรอผมเห็นรีบเดินกลับมา"

เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ผมเลยถือวิสาสะเดินเข้าไปใกล้กว่านี่

"พี่ใหญ่เป็นอะไรครับ ดูหน้าเครียดๆมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือมีใครพูดอะไรให้พี่ไม่พอใจครับ"

"พี่ขอโทษ ไม่มีใครพูดอะไรแย่ๆหรอกแต่เป็นพี่เองที่รู้สึกแย่ๆเลยเดินเลี่ยงออกมา"

ผมนั่งลงข้างพี่เขาทันทีอะไรทำให้พี่เขารู้สึกแย่นะ

"ทำไมครับพี่ใครทำอะไรให้พี่รู้สึกแย่บอกผมได้ไหม"

พี่ใหญ่เงยหน้ามาสบตากับผมแววตาเขาดูอึดอัดใจไม่น้อย

"คือ...มันอาจฟังดูงี่เง่านะพี่เห็นรันมีความสุขพี่ก็ดีใจแต่พี่หึงรันน่ะ"

" ห๊ะ!! หึง หึงผมเหรอครับ ทำไมถึงหึง ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ"

"รันไม่ผิดหรอกแต่ไอ้คนที่ชวนรันไปเล่น พี่ไม่ชอบเลยสายตาท่าทางที่มันมองรัน พี่มองอยู่มันจะอยู่ใกล้รันตลอดคอยช่วยประคอง เช็ดเหงื่อ พูดคุยเข้าใกล้ส่งน้ำส่งท่าหาทางอยู่ใกล้จนมากไป พี่เห็นแล้วหงุดหงิดเลยเดินออกมาปรับอารมณ์ที่ห้องก่อน"

อ่อแบบนี้นี่เอง ถึงผมจะรู้สึกหน่อยๆนะว่าเต้เข้ามาประชิดผมตลอด แต่ด้วยความที่ไม่คิดอะไรผมเลยไม่สนใจ แต่พี่ใหญ่คงมองอยู่ตลอดเวลาสินะ

"พี่ขอโทษนะครับ พี่รู้ว่าพี่ไม่สมควรหึงแต่พี่ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้จริงๆ"

"หึงก็บอกว่าหึงถูกแล้วนี่ครับ"

"แต่พี่ไม่มีสิทธิ์ พี่เป็นแค่ผู้ชายที่กำลังจีบรัน พี่ยังไม่ใช่แฟนรันพี่ควรเก็บอารมณ์มากกว่านี้ ไม่ควรแสดงอาการออกมาเลย"

"นั่นสินะครับ พี่ไม่มีสิทธ์จริงๆ ก็พี่ยังไม่ได้ขอผมเป็นแฟนนี่นา จะมาหึงได้ยังไง"

ผมใช้คำตอบแบบปลายเปิด จะพูดตรงๆก็เขินเหมือนกัน หวังว่าพี่เขาคงจะหัวไวคิดทันนะ พูดจบผมเลยลุกขึ้นหย่อนคำพูดให้เขาคิดแล้วจะเดินออกไปรอข้างนอก

พรึบ!! "อ๊ะ"  ผมอุทานมาด้วยความตกใจกำลังว่าจะให้เวลาพี่แกคิดแล้วลุกออกไปรอด้านนอก แต่พอยืนขึ้นแค่นั้นพี่ใหญ่ก็กอดเอวผมจากด้านหลังทันที

"รันถ้าเราเป็นแฟนกันพี่จะมีสิทธ์หึงหวงคนของพี่ได้เต็มที่ใช่ไหม"

"กะ...ก็คงอย่างนั้นมั้งครับ"

"รันเป็นแฟนกับพี่ได้ไหม"

ฉ่า (-////////-)  หูผมไม่ได้ฝาดใช่ไหมพี่ใหญ่ขอผมเป็นแฟน ด้วยความที่กำลังเขินพี่ใหญ่ค่อยๆจับตัวผมให้หันหน้าไปหาเค้า

"นะเป็นแฟนกับพี่นะครับ"

โอ้ยเขินจะแย่ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าพี่เขาเลยพูดไม่ออกจริงๆ พี่ใหญ่จับปลายคางผมให้เงยหน้าขึ้นไปสบตาผมพยายามขนความกล้าทั้งหมดที่มีเงยหน้าไปมองจ้องตากับพี่เขา พระเจ้าปรกติก็หล่อจะตายชักอยู่แล้ว ดูหน้าตอนนี้สิครับสายตาหวานฉ่ำดูอ้อนวอนจนผมทำอะไรไม่ถูกไปหมดแล้ว อยากจะตอบตกลงใจแทบขาด แต่ตอนนี้ใบ้แดกพูดไม่ออกจริงๆหน้าผมตอนนี้คงจะต้องแดงเป็นตูดลิงไปเรียบร้อย เพราะมันร้อนวูบวาบไปหมด

"ทำไมไม่ตอบพี่หละครับ ไม่ต้องกลัวคำตอบ ไม่ว่าตกลงหรือปฏิเสธพี่จะยอมรับทุกอย่าง"

"ครับ" อ้อมแอ้มตอบไปแล้วด้วยเสียงที่แผ่วจนเหมือนจะหมดแรง

"อะไรนะพูดใหม่ได้ไหมพี่ไม่ทันฟัง"    โอ้ย เขินตัวจะแตกแล้วช่วยกรุณาเข้าใจกันหน่อยเถอะครับ ไม่ต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้หรอก เดี๋ยวขอรวบรวมพลังชีวิตมาตอบอีกรอบ

"ครับ"

"ครับ คือ?"

เหอะๆ ครับคือครับไงพี่ จะไล่ต้อนผมทำไมเนี่ย

"คือตกลงไง แล้วก็เลิกถามคำถามผมสักทีผมเขิน"

"หึหึโอเคงั้นไม่ถามแต่อยากจูบงั้นพี่จูบเลยนะ"

ทันทีที่พี่ใหญ่พูดจบ เค้าก็ก้มลงมาใกล้ขึ้นและปากของเรากำลังจะสัมผัสกัน ผมตื่นเต้นมากๆหลับตาปี๋เมื่อปากของเราแตะกันมันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าผ่านมาทางสัมผัสนี้พี่ใหญ่ค่อยๆกดจูบลงมาอย่างแผ่วเบา เขากำลังไล้ปากขึ้นลงแล้วกดจูบลงมา

พี่ใหญ่ค่อยๆส่งลิ้นร้อนๆเข้ามาตามไรฟัน ผมกำลังตัวสั่นสองมือกำเสื้อที่หน้าอกพี่ใหญ่จนยับย่น ค่อยๆเผยอปากรับลิ้นร้อนๆของพี่เขาเข้ามา แค่ผมเปิดปากเท่านั้นลิ้นของพี่ใหญ่ก็เกี่ยวกวัดลิ้นของผมตอนนี้มันกำลังเพิ่มความวาบหวามในจิตใจของผม จูบของพี่ใหญ่มันชวนให้รู้สึกมวลท้องไปหมด เหมือนกับเขาจะกลืนกินผมเขาไปให้ได้ เราจูบกันอยู่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่ผมเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก เหมือนพี่ใหญ่จะรับรู้เขาค่อยๆผละออกจากผม จากนั้นผมก็สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ นี่แค่จูบนะยังรู้สึกเหนื่อยและสูญเสียพลังงานมากขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรปากของพี่ใหญ่ก็บรรเลงจูบเร่าร้อนมาให้ผมอีกครั้งและอีกครั้ง ผมกำลังมึนเมาในรสจูบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น พี่ใหญ่ผละออกจากปากของผมอีกรอบแต่คราวนี้ไม่ใช่การหยุดเข้าค่อยๆซุกไซ้ซอกคอของผมอย่างหิวกระหาย ทั้งกัดและขบเม้น ผมรู้สึกทั้งเจ็บและเสียวไปพร้อมๆกัน ปากอยากจะบอกว่าอย่าให้เขาทำรอย แต่ตอนนี้ผมคิดคำพูดอะไรไม่ออกเลยสักอย่างเดียว

[แอ๊บบี้]

โรคจิต11 ความรักผลิบาน

Part รัน

อื้อ...พี่ใหญ่ อื้อ พอก่อนครับ"   ผมพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น แต่เหมือนพี่ใหญ่จะไม่สนใจคำพูดผมเท่าไหร่ ยังคงตะโบมซุกไซ้ซอกคอไม่ยั้ง ไล่เลื้อยลงมาเรื่อยๆที่หน้าอกจุดพีค พี่ใหญ่ค่อยๆแทะเล็มตุ่มไตบนหน้าอกของผม ผมเริ่มไม่ไหวแล้วทั้งจั๊กกะจี้ทั้งเสียวไปหมด หายใจไม่ทั่วท้องเลย นี่ผมจะโดนปล้นสวาทตั้งแต่ตะวันยังแยงหัวแบบนี้เลยเหรอ

ผมกำลังมัวเมาในสิ่งแปลกใหม่ที่พี่ใหญ่ส่งมาให้กางเกงของผมหลุดออกไปแล้วเหลือเพียงปราการด่านสุดท้ายคือกางเกงในสีเทาของผมและมันกำลังจะถูกคนมือบอนรูดออกไป

"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนครับพี่ คือผม"  ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อพี่ใหญ่ก็เงยหน้าขึ้นมาจูบผมอีกรอบพร้อมดึงกางเกงในของผมเหวี่ยงกระเด็นทันที คนอะไรมือไวปานวอก

"ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี แค่ภายนอกเท่านั้น"  พี่เขาพูดหลังจากจูบผมจนหนำใจแล้วก็ค่อยๆใช้ลิ้นลากลงมาเรื่อยๆ ยังต้นคอหน้าอกลงมาถึงช่วงท้อง ผมขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว พี่ใหญ่ใช้มือค่อยๆรูดแก่นกายของผมที่มันตั้งชูชันเย้ยสายตาเขาอยู่ มันน่าอายมากจริงๆนะเกิดมาผมไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนมาเห็นรันน้อยของผมเลยสักคน แล้วสิ่งที่ทำให้ความอายของผมพุ่งขึ้นไปถึงขีดสุดของชีวิต พี่ใหญ่ค่อยๆใช้ปากของเขาครอบลงมาที่แก่นกายอันแสนฉ่ำของผม

"ฮึก อื้อ พี่ใหญ่ ไม่ ไม่เอาครับพี่มันสกปรก"

"ให้พี่ช่วยนะ คนดีของพี่สวยงามมากที่สุดไม่มีส่วนไหนที่สกปรกเลยสักนิด"

"อ้า   อ้า ฮึก พอก่อนครับ ผม...เสียว"   ผมพยายามกลั้นเสียงครางเต็มที่ แต่ทนไม่ไหวจริงๆ มันเสียวมากจนผมมวลท้องปั่นป่วนไปหมดแล้ว พี่ใหญ่เริ่มขยับปากขึ้นลงด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น และผมก็ใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที่

"อื้อ...พี่เอาปากออกก่อน อ๊าผม...จะเสร็จแล้วเอาออกก่อนเดี๋ยวเลอะ"

"ปล่อยมาเลยไม่ต้องอั้น"

"ฮึกอื้อออ"   แทนที่พี่ใหญ่จะหยุดเขากลับยิ่งเพิ่มความเร็วขึ้นผมพยายามจะกลั้นไว้เต็มที่อยากจะถอยหนีแต่ทำไม่ได้

"ฮ๊ะ จะออกแล้ว อ๊ะอ๊า  ออกแล้ว"   ตัวผมกระตุกรัวๆพร้อมกับปล่อยน้ำรักของตัวเองใส่ปากพี่ใหญ่อย่างสุดกลั้น ผมกลัวพี่ใหญ่จะขยะแขยงที่ต้องกินน้ำรักของผม ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะรู้สึกดีไหมที่ผมพ่นใส่ปากเค้าแบบนั้น แต่สิ่งที่ผมเห็นคือพี่ใหญ่ค่อยๆดูดเลียและกลืนกินน้ำรักของผม เลียทุกซอกทุกมุมเหมือนกับว่ามันเป็นน้ำหวานอันโอชะที่ไม่อาจให้ร่วงหล่นได้เลยสักหยดเดียว

"อื้อ พอแล้วครับเลิกดูดได้แล้วมันเสียว"  พี่ใหญ่ผละจากแท่งร้อนของผมที่ตอนนี้มันกลับคืนสู่สภาพเดิมกลายเป็นหนอนชาเขียวตัวจ้อยไปเรียบร้อยแล้ว

"พี่ใหญ่ไปล้างปากเถอะครับ ทำไมถึงกินเข้าไป มันสกปรกนะ"

พี่ใหญ่หอมแก้มผมฟอดใหญ่

"สกปรกที่ไหนกัน น้ำของรันออกจะรสชาติดี ดีซะจนพี่อยากกินมันทุกวันเลย"

จริงเหรอ ผมเคยได้กลิ่นเวลาช่วยตัวเองเสมอคือกลิ่นมันคาวๆมาก รสชาติมันจะดีจริงเหรอ ผมสงสัยไม่เคยกินของใคร จะลองจิ้มของตัวเองขึ้นมาชิมก็ไม่ใช่ที่

"เอ่อ....แล้วจะทำต่อไหมครับคือถ้าทำ ผมขอไปหยิบตัวช่วยในกระเป๋าก่อนได้ไหม"    อายสุดจะบรรยายแต่ไม่พูดก็ไม่ได้ จะทำแบบไม่มีตัวช่วยเลยมันคงเจ็บมากแน่ๆ (เพื่อนคิงเป่าหูมา)

"หึหึ พกตัวช่วยมาด้วยเหรอเรา"

"ป่าวนะครับไม่ได้ตั้งใจพก เพื่อนผมมันยัดเยียดมาให้ต่างหากหล่ะ"

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปเอาหรอกวันนี้พอแค่นี้ก่อนพี่พารันมากเที่ยวพักผ่อนอยากให้รันเที่ยวให้เต็มที่ ถ้าพี่ทำตอนนี้รันคงต้องนอนซมอยู่แต่ในห้องพอดีพี่ขอแปะเอาไว้นะกลับไปแล้วเราค่อยมาสานต่อจากวันนี้ก็ยังไม่สายจริงไหม^^ "

ผมกอดพี่ใหญ่ไว้แน่น คนอะไรจะดีป่านนี้นึกถึงความสุขของผมก่อนความสุของตัวเองเสมอ แบบนี้ไม่ให้หลงรักยังไงไหว โคตรหล่อโคตรเทคแคร์เลย

"รันเราเป็นแฟนกันแล้วนะ รันแทนตัวเองว่ารันเวลาคุยกับพี่ได้ไหม ไม่เอาผม"

"ได้ครับ"

"พี่รักรันมากนะครับ พี่เป็นผู้ชายขี้หึงขี้หวงมากๆนะรันเป็นแฟนกับพี่แล้ว ห้ามไปยุ่งกับใครเด็จขาดเข้าใจไหมรักพี่คนเดียวเป็นของพี่คนเดียวนะ"

หลังจากเสร็จภาระกิจปล่อยลูกๆนับล้านลงท้องพี่ใหญ่ไปแล้ว ตอนนี้ท้องผมกำลังร้องประท้วงว่าหิวข้าว พวกเราเลยตัดสินใจออกไปเดินหาอะไรทานกันผมจึงได้โอกาสลุกออกจากอ้อมกอดของพี่ใหญ่มาเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดรันน้อยของผมสักที ใช้เวลาไม่นานทำความสะอาดร่างกายส่วนร่างเสร็จจึงเดินมาที่อ่างล้างหน้าเพื่อส่องกระจก

"หืมมม(O{}O) โอ้แม่เจ้า คอลายเป็นตุ๊กแกเลย ไม่นะลายขนาดนี้จะกล้าออกไปนอกที่พักได้ยังไงเนี่ย" มิน่าเล่าผมถึงรู้สึกเจ็บๆที่คอจากร่องรอยที่ผมเห็นได้จากตาเปล่า สี่ห้ารอยได้แล้วยิ่งคอผมขาวมันโคตรจะชัดเลย

ผมเดินหน้าบูดออกมาจากห้องน้ำ สภาพแบบนี้แทบไม่อยากออกไปเจอผู้คนเลย

"พี่ใหญ่"

"ครับ"   พี่ใหญ่ขานรับหันมามองหน้าผมแถมส่งยิ้มหล่อๆขยี้ใจ เดินเข้ามากอดเอวผมไว้

'แหมพอได้เป็นแฟนรู้สึกจะถึงเนื้อถึงตัวขึ้นมา10เลเวลเลยนะ'

"เป็นอะไรไปครับคนดี ทำไมทำหน้าบูดแบบนั้น"

"ก็เพราะพี่นั่นแหละดูนี่สิดูๆ รอยเต็มคอรันไปหมดเลย"

"ไหนดูสิ อืมสวย พี่ขอถ่ายรูปได้ไหม"

"เหอะๆ ไม่เอาไม่ให้ถ่ายให้ดูว่าพี่ทำรันเป็นรอยขนาดนี้แล้วจะกล้าออกไปเดินข้างนอนรึเปล่าไม่ใช่ให้มาชื่นชมตลกใหญ่แล้วนะครับ"

"ไม่เห็นต้องอายเลย ดูสิรอยคิสมาร์กจางๆที่คอขาวๆของรันออกจะน่ามอง"  เห้อนอกจากจะไม่สำนึกยังทำท่าละเมอเพ้อพกใส่ผมอีกต่างหาก

"ไปกันเถอะรันหิวข้าวจะแย่ท้องร้องจ๊อกๆแล้วเนี่ย"

ผมพูดตัดบทไปซะ

"รันแล้วจะไม่อึดอัดเหรอติดกระดุมแบบนั้น"

"ก็นิดนึงเพราะใครก็ไม่รู้"

"พี่ขอโทษถ้ารันไม่ชอบคราวหน้าพี่จะไม่ทำอีก"

นั่นทำเป็นตีหน้าเศร้า(เล่าความเท็จอยู่ป่าววะ)

"ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่ว่าอายครับ เดี๋ยวมีคนมองเยอะ อีกอย่างไม่เคยมีใครมาฝากรอยไว้ที่คอรันก็เลยไม่ชิน"

"งั้นก็ทำรอยเอาไว้บ่อยๆ พอจางก็ซ้ำเอาไว้ รันเห็นทุกวันจะได้ชิน"

"พี่ก็ดูดคอตัวเองไปสิครับ"

"แล้วพี่จะยื่นปากไปดูดคอตัวเองยังไง แต่ถ้าให้รันดูดให้ก็โอเคนะ"

"โว๊ะ พอเลิกพูด ไปกินข้าวดีกว่า"

"ฮ่าฮ่า"

"ชิ คนขี้แกล้ง"

ผมหันควับไปมองค้อนใส่ แล้วยังไม่วายมาขำใส่หน้าอีก ขี้แกล้งสุดๆผู้ชายคนนี้ อะไรที่ทำให้ผมเขินอายได้นี่ขยันทำจัง

สรุปแล้วเราสองคนก็มาทานอาหารกลางวันกันที่ร้านอาหารของรีสอร์ท ขณะที่ผมกับพี่ใหญ่กำลังนั่งคุยกันไปเรื่อยๆระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ ผมเห็นกลุ่มของพวกเต้กำลังเดินเข้ามาในร้านเหมือนกัน แล้วเต้ก็หันมาเห็นผมนั่นไงส่งยิ้มเดินตรงดิ่งมาแล้ว พี่ใหญ่นั่งหันหลังให้เขาจึงมองไม่เห็น

"อ่าวรันมาทานข้าวกลางวันที่นี่เหมือนกันหรอ พวกเต้พึ่งเลิกเล่นบอลกันเลยแวะมาหาอะไรกินลองท้องก่อนกลับที่พักเจอรันพอดีเลย"

ผมยิ้มแห้งๆตอบกลับไป ตอนนี้พี่ใหญ่ของผมหุบยิ้มเข้าโหมดหน้าตูมไปเรียบร้อยแล้ว

"รันคืนนี้พวกกลุ่มเต้จะขับรถไปเที่ยวบาร์แถวๆนี้รันสนใจไปเที่ยวกับพวกเต้ไหม ชวนพี่ใหญ่ด้วยนะครับ"

"เอิ่มม ไม่ดีกว่าเต้ พวกเต้ไปเที่ยวกันเถอะคืนนี้เรากับพี่ใหญ่มีโปรแกรมเที่ยวกันแล้ว"

แถไปมั่วๆ โปรกงโปรแกรมอะไรไม่มี๊

"เที่ยวไหนกันหรอ เผื่อสนุกเต้จะได้ขอติดล้อไปด้วย จริงๆแล้วเต้ไม่ค่อยอยากไปเที่ยวบาร์เท่าไหร่"

"ผมว่าคุณไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนนั่นแหละดีแล้ว เพราะผมกับรันเรามาทริปนี้เพื่อมาหาเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองตามภาษาคนรัก โปรแกรมเที่ยวผมคงไม่สนุกสำหรับคุณหรอกเพราะผมไม่ได้ไปไหนไกลแค่คิดไว้ว่าจะใช้เวลาอยู่กับรันที่ห้องทั้งคืนแค่นั้น"

ง้อออ พี่ใหญ่ของผมมาแล้วโหมดขี้หึง ออกตัวแรงมากอยู่ด้วยกันทั้งคืนอะไรกันเล้า แต่ผมก็ชอบนะฟินไปอีก

"เอ่อ...รันกับพี่ใหญ่เป็นแฟนกันเหรอครับ"

"เกรงว่าจะเป็นมากกว่านั้น"

แร๊งงง ผมอยากจะกรี๊ดให้แต๋วแตกไปเลยอารมณ์โดนคนรักหวงมันดีอย่างนี้นี่เอง ไม่ต้องพูดอะไรให้มากนั่งเก๋ๆคอยส่งยิ้มให้พี่ใหญ่จัดการทุกอย่างให้

"ครับขอโทษที่มาขัดจังหวะคู่รัก รันงั้นเต้ขอตัวไปนั่งทานข้าวกับเพื่อนก่อนนะ ไว้ค่อยเจอกัน"

แล้วเต้ก็เดินลิ่วกลับไปที่โต๊ะของกลุ่มเพื่อนทันที

"หึหึ ไว้ค่อยเจอกันงั้นเหรอ ไอ้เด็กอ่อนหัด"

"เอ้าไปว่าเขาทำไมครับพี่"

"ก็มันอ่อนจริงๆนี่ โง่ดูไม่ออกว่าพี่กับรันเป็นแฟนกัน ถ้าเป็นพี่ดูออกไปตั้งแต่แรกแล้ว"

"ค๊าบ ค๊าบ พ่อคนเก่ง เก่งจริงจริ๊ง"

"หึหึ ใช่พี่เก่งแล้วก็จะเก่งเพิ่มเป็นเท่าตัวด้วยถ้าเป็นเรื่องของเรา"

[แอ๊บบี้]

โรคจิต12 ความเป็นมา

Part ใหญ่

การมาเที่ยวทะเลครั้งนี้ของผมกับรัน มันช่างเป็นอะไรที่คุ้มค่ามากที่สุด นอกจากจะได้รันมาเป็นแฟนสมใจอยากแล้ว ผมยังได้ทำในสิ่งที่ผมใฝ่ฝันอยากทำกับเขามาตลอด ถึงจะยังไม่ได้ครอบครองอย่าสมบูรณ์ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็อยู่ในเกณฑ์ที่หน้าพึงพอใจเป็นอย่างมาก

รันรักผมข้อนี้ผมรู้ดีและมั่นใจ ตั้งแต่ที่ผมเจอกับเขาและรู้ตัวว่าหลงรักเขาจนหัวปักหัวปำ ผมก็พยายามทำทุกอย่าง สืบค้นทุกๆเรื่องที่เค้าเป็น ทุกๆเรื่องที่เขาเคยผ่านมา และผมก็ได้รู้ว่าคนดีของผมใช้ชีวิตที่ผ่านมาอย่างโดดเดี่ยวมากแค่ไหน พ่อของรันทิ้งรันกับแม่ไปตั้งแต่รันยังเด็ก ส่วนแม่ก็มาจากรันไปเมื่อตอนที่รันเพิ่งจะอายุ 16 ปี และไม่มีญาติมิตรที่ไหนให้พึ่งพิงเด็กมากสำหรับการที่ต้องไม่เหลือใครและใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง

รันแข็งแกร่ง สู้ชีวิตมาด้วยลำแข้งของตัวเองพออายุ 19 รันมีแฟนคนแรกและก็เป็นผู้ชายคนเดียวกับที่ผมเกลียดมากที่สุดในชีวิต ผมเจอเขาตอนอายุ 20 ย่าง 21 ผมตกหลุมรักคนมีเจ้าของ ผมแอบติดตามพวกเขาสองคนนับแต่นั้นเป็นต้นมา ยิ่งพวกเขาดูรักกันมากเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกเหมือนถูกบีบให้ไกลออกไปจากเขาเพิ่มขึ้นทุกวัน เมื่อไหร่จะเลิกกันนั่นเป็นคำถามที่อยู่ในหัวผมมาตลอด

ผมพยายามคุกคามไอ้เวรนั่นทุกอย่าง ทุกๆทางแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่มันก็ยังไม่ยอมถอยห่างและผมก็หมดความอดทนในที่สุด ผมทำให้มันหายไป จากชีวิตรันตลอดกาล ผมเฝ้าติดตามรันในทุกๆวัน เมื่อไอ้ดื้อด้านนั้นหายไป แทนที่ผมจะได้มีโอกาสเข้าใกล้รันมากขึ้นแต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ยิ่งแย่ลง ผมยังคงเข้าไปไมถึงรันอยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้นมันเหมือนมีกำแพงสูงขึ้นมาจากตัวของรันที่ผมไม่สามารถข้ามผ่านมันไปได้ เป็นปีกว่าที่ผมจะรู้สึกว่ากำแพงนั่นเริ่มเบาบางลง รันเริ่มแสดงอาการโหยหาเรียกร้อง ผมพยายามขับไล่ทุกคนที่แวะเวียนเข้ามา แต่ยิ่งทุกคนถอยห่างรันยิ่งแสดงความต้องการอยากมีใครสักคนเพิ่มมากขึ้น

สิ่งที่เขาแสดงออกทำให้ผมยิ่งพยายามทำให้เขาไม่เหลือใครไปเรื่อยๆ  ให้เขาโหยหาให้เขาต้องการ เมื่อถึงวันนั้นผมเองจะเป็นคนที่ยื่นมือนี้ไปให้เขากอบกุม

แล้วสิ่งที่ผมเฝ้ารอมาตลอดก็เกิดผล รันรับความรักที่ผมมอบให้อย่างเต็มใจ และยิ่งผมทำดีกับรันรักรันมากเท่าไหร่ ก็จะเป็นตัวของรันเองที่ไม่อาจหลุดพ้นพันธนาการที่สร้างขึ้น จากน้ำมือของเราทั้งสองคน

3 ปีก่อน

ขณะที่ผมกำลังเดินกลับเข้าไปภายในตัวบ้าน วันนี้ผมตั้งใจมาทานข้าวเย็นกับพ่อแม่ที่บ้านใหญ่

"ทำไมคุณไม่ให้ฟองไปด้วยหละคะ"

"แขนคุณเจ็บอยู่นะฟอง ผมอยากให้คุณพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านมากกว่า อีกอย่างผมไปแค่อาทิตย์เดียวเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"

"แต่ฟองไม่อยากนอนคนเดียว แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ฟองไปฟองไม่ไปก็ได้ค่ะ"

"มีอะไรกันเหรอครับ พ่อแม่" ผมเดินมาได้ยินบทสนทนาสั้นๆระหว่างพ่อกันแม่ผม

"ตาใหญ่ลมอะไรหอบมาได้ลูก มาให้แม่กอดเดี๋ยวนี้เลย"

ผมยกมือไหว้สวัสดีพ่อกับแม่พร้อมกับเดินเข้าไปให้มารดาสวมกอด

"ตาใหญ่อาทิตย์นี้มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่บ้านได้ไหมลูก แม่ถูกผู้ชายใจร้ายทิ้ง"

"ฟอง ผมไม่ได้ทิ้งผมไปทำงานนะ"

"ทิ้งสิ คุณยศจะทิ้งฟองไว้ที่บ้านไงตั้งหนึ่งอาทิตย์  ใหญ่ว่างมานอนเป็นเพื่อนแม่หรือเปล่าลูกถ้าไม่ว่างไม่เป็นไรเดี๋ยวอาทิตย์หน้าแม่หาโปรแกรมไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อนเล่นๆ ก็ได้"

"ผมไม่ให้คุณไปกับผม เพราะอยากให้คุณพักรักษาแขนที่เจ็บให้หายดีก่อน แต่คุณยังจะหนีไปเที่ยวต่างประเทศเนี่ยนะ จะไปโดยไม่มีผมอย่าได้หวังเลยฟอง ผมไม่ยอมให้คุณไปไหนไกลสายตาหรอก"

"ไม่อยากให้ฟองไปเที่ยว ก็ให้ฟองไปด้วยสิคะ ไม่เห็นจะยากเลยนะ ฟองสัญญาจะไม่รบกวนเวลาคุณทำงาน ฟองเหงาฟองไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว"

"เห้ย เจ้าใหญ่ดูแม่แกทำสิ อายุไม่ใช่น้อยๆแล้วยังมาทำอ้อนเป็นเด็กสาวไปได้"

"ก็ไม่รู้สิคะ ได้ข่าวว่ามีตาแก่แถวนี้ชอบนี่นา"

"หึ โอเคอยากไปก็ไป"

"ไงลูกมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนนะจำไว้" แล้วแม่ก็มากระซิบกับผมเบาๆ แล้วรีบเดินปรี่ขึ้นไปชั้นบนทันที ผมสายหัวให้กับการกระทำของแม่ แม่น่ารักแบบนี้เสมอไม่เคยเปลี่ยน พวกเขาสองคนรักกันมากเป็นตัวอย่างที่ดีเรื่องความรักให้ผมมาตลอด

"ว่ายังไง วันนี้ทำไมถึงมาที่บ้านได้คิดถึงพ่อกับแม่ หรือมีปัญหาที่บริษัท"

"บริษัทเรียบร้อยดีครับพ่อ"

"งั้นก็เรื่องความรัก"

"ก็ไม่เชิงครับ"

"เดี๋ยวพ่อต้องคอลงานกับลูกค้าที่สิงคโปร์ ขึ้นไปคุยกับพ่อที่ห้องสิ"

"ครับ"

หลังจากผมนั่งฟังพ่อคุยงานเสร็จเรียบร้อย พ่อก็ยื่นแก้ววิสกี้ชั้นดีมาให้

"เล่าให้พ่อฟังสิ มีเรื่องอะไร"

"ผมรักคนๆนึงครับพ่อ"

"แล้วยังไง"

"คือ...เขาเป็น..."

"ผู้ชาย? "

"พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงครับ"

"ทำไมจะไม่รู้ ฉันเป็นพ่อแกนะใหญ่ ฉันให้แกย้ายออกไปอยู่คนเดียวตั้งแต่สมัยเรียน เพื่อให้แกเก่งช่วยตัวเองได้ในทุกๆด้าน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สนใจลูกชายคนเดียวของตัวเองนะ  แล้วอีกอย่างสมัยเรียน คนที่แกนอนด้วยก็เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ"

"พ่อให้คนแอบตามดูผมเหรอครับ"

"ใช่ก็แกเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อจะให้ทิ้งขว้างแกได้ยังไง พ่อรู้เพราะเป็นสิ่งที่ควรจะรู้ พ่อไม่เคยว่าและไม่เคยก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของใหญ่ แค่ให้คนคอยดูบ้างเผื่อมีอะไรต้องช่วยเหลือ และจุดประสงค์หลักคือพ่อก็อยากรู้ว่าลูกตัวเองใช้ชีวิตแบบไหนผ่านอะไรมาบ้าง"

"แล้วพ่อรู้เรื่องของรันไหม"

"ก็รู้แค่ว่าแกคอยแอบตามเด็กผู้ชายคนนึง แค่นั้น"

"ครับ"

"แล้วแกมีปัญหาอะไรใหญ่"

"ผมรักเขาครับพ่อ รักมากแต่เขามีแฟนอยู่แล้ว ผมตามเขามาเกือบครึ่งปีเขายังรักกันดี ไม่มีแววจะเลิกกันสักทียิ่งผมตามยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกปวดใจ ผมควรทำยังไงดีครับพ่อ"

"รักเขามากเหรอเด็กคนนั้น ใหญ่มั่นใจแค่ไหนว่าใหญ่รัก"

"ผมไม่เคยมั่นใจความรู้สึกของตัวเองเท่านี้มาก่อนครับ"

"คิดว่าแกจะรักเขาได้ดูแลเขาไปจนแก่เฒ่าได้หรือเปล่า"

"ผมทำได้ครับ"

"งั้นก็ไปแย่งมา"

"ห๊ะ แย่งพ่อจะให้ผมแย่งแฟนคนอื่นเหรอครับ"

"อืม"

"แต่มันผิด"

"ในมุมมองของพ่อความรักคือการแย่งชิง ถ้าใหญ่คิดว่าใหญ่รักเขามากกว่าก็แย่งมาดูแลเอง แต่ถ้าใหญ่ไม่แน่ใจในตัวเองว่าจะรับผิดชอบความรักครั้งนี้ได้ไหม ก็ตัดใจซะพ่อให้แย่งเพื่อเอามารักและดูแลไปตลอดชีวิต แต่ถ้าใหญ่คิดว่ายังไม่มีความรู้สึกถึงจุดนั้นพ่อก็อยากให้ใหญ่ลองมองหาคนอื่นแทน"

"ผมมั่นใจว่าผมรักเขาผมอยากมีชีวิตครอบครัวที่ดีเหมือนพ่อกับแม่บ้าง"

"แม่แกฉันก็แย่งเขามานะเจ้าใหญ่"

"จริงเหรอครับพ่อ"

"อืม"

"ใหญ่รู้ไหมทำไมแม่ถึงไม่ชอบการอยู่ห่างจากพ่อ"

"เพราะว่าแม่รักพ่อมากไงครับ"

"นั่นก็ใช่ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันคือผลจากการกระทำ ทำให้ไม่เหลือใคร ทำให้รักทำให้รู้ว่าสองมือของเราปลอยภัยและไม่มีวันจะปล่อยมือทิ้งกันไปไหน แค่นั้นใหญ่คือสิ่งที่พ่อทำ"

หลายเดือนต่อมา

"พ่อครับพ่อช่วยผมด้วย"

"ใหญ่เป็นอะไรตั้งสติแล้วค่อยๆพูด"

"พ่อมาหาผมที่บ้านเดี๋ยวนี้ได้ไหมครับ ผม...ผมฆ่าคน"

"เรื่องจริงใช่ไหม"

"พ่อ พ่อครับ"

"สงบสติอารมณ์ซะใหญ่ แล้วรอพ่ออยู่ที่นั่น พ่อจะรีบไป"

"รีบมานะครับพ่อ"

ไม่นานพ่อผมก็มาถึงพร้อมกับลูกน้องที่คอยติดตามสองคนและคนที่ผมไม่คุ้นเคยอีกหนึ่ง

"พ่อ ผมฆ่ามันฆ่ามันไปแล้ว"

"นั่งรอพ่อตรงนี้ใหญ่  สุน อ้วนแกสองคนจำกัดพื้นที่อย่าให้เลือดกระจายออกไปกว้างกว่านี้"

"ครับท่าน"

"ตู่ มึงจะจัดการยังไง"

"จับโยนลงบ่อครับเฮีย"

"อืม เอาเสื้อผ้าออกให้หมด โกนผมด้วย เสร็จแล้วเอาไปเผาทิ้ง แล้วแยกชิ้นส่วนลงบ่อให้ลูกๆมึงกินไป จัดการให้เรียบร้อยอย่าให้เหลือร่องรอยให้ตามได้ กูฝากด้วย"

"ครับ ผมจะเก็บกวาดให้เรียบร้อย"

"ใหญ่ถอดเสื้อผ้าออกเอามาให้พ่อแล้วไปอาบน้ำให้เกลี้ยง"

"พ่อ มันไม่ยอมเลิกกับรัน ผมสืบเจอว่ามันมีเมียมีลูกตั้งแต่มอปลายอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่มัน ผมบอกว่าจะบอกให้รันรู้ แต่มันก็ไม่ยอมเลิก"

"อืม ไปอาบน้ำซะ"

"พ่อโกรธผมหรือเปล่า ผมมันเลวผมขอโทษ"

"แกเลวตรงไหนใหญ่ คนที่มาหลอกลวงคนที่เรารักต่างหากที่เลว สมควรแล้ว"