หัวข้อ: Psychosis โรคจิต #upตอนที่ 34-35 (06/07/17)

[แอ๊บบี้]

โรคจิต13 แทนใจ

Part รัน

ผมกำลังยืนเก้ๆกังๆที่ห้องของตัวเอง หลังจากเมื่อบ่ายเราออกไปทานอาหารที่รีสอร์ท เดินย่อยกันไปเรื่อยๆตามชายหาดแล้วจบด้วยการเล่นน้ำทะเล น้ำทะเลที่หาดทรายแก้วนี่ใสมากครับ ผมเล่นจนเพลิน พี่ใหญ่ต้องลากกลับขึ้นมาช่วงเย็นเราสองคนเดินเที่ยวบริเวณรีสอร์ท แล้วแวะทานซีฟู๊ดกัน กุ้งหมึกตัวโตๆ สดมากเนื้อหวานสุดๆ ผมก็มีความสุขดีนะ

แล้วทำไมผมถึงมาเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ในห้อง เรื่องของเรื่องคือตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ผมอาบน้ำเสร็จไปอีกรอบ เดินออกมาข้างนอกไม่เห็นพี่ใหญ่เลย สงสัยกลับเข้าห้องนอนไปแล้ว จะออกมาอีกไหมนะ ผมไม่มีเพื่อนคุยและยังไม่อยากเข้าห้องนอนของตัวเอง และเหตุผลหลักของผมเลยก็คือ ......ไม่อยากนอนคนเดียว ทำไงดี จะขอนอนด้วยพี่เขาจะหาว่าเราไปอ่อยเขาไหม จะกลับไปนอนหลับตาที่ห้องก็ไม่กล้า กลัว

นอกจากจะไม่ชอบนอนแปลกที่ยังกลัวผีขึ้นสมองอีกต่างหาก เห้อ ถ้าข่มใจไปนอนแล้วดึกๆ มีผีมายืนจ้องหน้าหละจะทำไงหรือถ้าผีมาอำยืนทับหน้าอกพี่รันจะทำไง ว๊าก ไม่ไหวๆนอนคนเดียวไม่ได้ไม่เอาสมองมันพาคิดไปแล้วทำใจไปหลับในห้องคนเดียวไม่ได้จริงๆ ต้องขุดความน่าด้านในตัวแล้วไปขอนอนด้วยเหอะ พี่รันไม่ไหวจะเคลียร์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พี่ใหญ่ครับอยู่ในห้องไหม"

แกร๊ก  "ว่าไงครับรันพี่พึ่งอาบน้ำเสร็จกำลังจะออกไปหารันอยู่พอดี"

"พี่ใหญ่จะนอนแล้วเหรอครับ"

"พี่จะแวะมาส่งรันเข้านอนก่อน แล้วค่อยไปนอนที่ห้องตัวเอง"

"คือพี่... พี่ใหญ่รันขอนอนด้วยได้ไหม คือรันไม่ชอบนอนคนเดียวแปลกที่นอนไม่หลับครับ แล้วอีกอย่างรันกลัวผี แหะๆ"

'พี่ใหญ่ส่งยิ้มน้อยๆมาแล้วยกมือขึ้นมายีหัวผมเล่น เป็นงั้นไป แต่จะให้ยีหัวก็ได้นะ ถ้าให้เข้าไปนอนด้วย'

"ปะเข้าไปนอนกับพี่ ง่วงแล้วใช่ไหมเราตาปรือเชียวเล่นน้ำตั้งนาน"

"ขอบคุณครับ"

พี่ใหญ่พาผมมานอนแล้วห่มผ้าให้ พี่ใหญ่กำลังจะลุกขึ้นไปปิดไฟแต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ของพี่เขาดังขึ้นมาเสียก่อน

จุ๊บ  "รันนอนพักไปก่อนนะพี่คุยโทรศัพท์กับคุณพ่อพี่สักครู่เดี๋ยวพี่กลับมาไม่ต้องกลัวนะครับ"

ผมพยักหน้าหงึกๆ หลังจากโดนจุ๊บที่หน้าผากไปหนึ่งทีพี่ใหญ่หยิบโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงดังขึ้นมาเปิดประตูกระจกออกไปคุยยังนอกระเบียง

ผมไม่รู้ว่าพี่ใหญ่คุยโทรศัพท์นานแค่ไหน พอหัวถึงหมอนตาผมก็ปิดทันที ง่วงแล้วก็เพลียมาก จนผมรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่น เหมือนมีความรู้สึกว่าพี่ใหญ่กลับเข้ามานอนแล้วผมจำกลิ่นหอมๆจากตัวพี่เขาได้ รู้สึกยุกยิกเหมือนมีอะไรมาอยู่ตรงต้นคอ สักครู่หนึ่งก็หายไปผมไม่มีแรงจะเปิดเปลือกตาดูแล้ว กำลังง่วงถึงขีดสุดคงต้องขอลาไปเฝ้าพระอินทร์ก่อน

ช่วงสายของวันต่อมา

ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตาปรับโฟกัสสายตามองไปที่ระเบียงเห็นแดดอ่อนๆส่องเข้ามาในห้อง

'อ่าเช้าแล้วเหรอเนี่ย' มองไปข้างๆที่นอนตรงที่เคยมีพี่ใหญ่นอนอยู่ แต่ตอนนี้เตียงว่างเปล่า สงสัยพี่ใหญ่คงจะตื่นแล้ว

แกร๊ก เสียงประตูเปิดขึ้นผมมองไปยังต้นเสียงก็เห็นพี่ใหญ่ เดินเข้ามา

"ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงนอนอิ่มเลยไหม"

"กี่โมงแล้วครับพี่"

"10 โมงเช้า"

"หะ 10 โมงแล้วเหรอโห รันนอนตื่นสายจริงๆ ทำไมพี่ใหญ่ไม่ปลุกรันหละครับ"

"ก็อยากให้เรานอนพักผ่อนเต็มที่ ตื่นสายไม่เห็นจะเป็นไรเลย สั่งอาหารเช้าไว้ให้แล้ว กำลังมาส่ง รันไปอาบน้ำนะครับจะได้ออกมาทานข้าวกัน"

"ครับผม"

ผมหยิบผ้าคลุมเสื้อเดินตรงไปยังห้องน้ำ

ระหว่างที่กำลังถอดเสื้อผมรู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่คอของตัวเอง พอถอดเสื้อเสร็จผมจึงก้มลงมอง สิ่งที่เห็นคือสร้อย เหมือนจะเป็นสร้อยทองคำขาว แล้วมันมาอยู่ที่คอผมได้ยังไง ผมหยิบจี้ขึ้นมาดู เป็นจี้ลายพระจันทร์ลายสวยมากดูทันสมัย ต้องเป็นพี่ใหญ่เอามาใส่ให้ผมแน่ๆเลย

ผมถอดสร้อยออกจากคอแล้วเอาวางไว้ที่อ่างล้างหน้า พาตัวเองไปอาบน้ำด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่ดีจนยากจะบรรยายผมเดินออกมาจากห้องหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วเอาสร้อยออกมานอกเสื้อ เดินตรงไปหาพี่ใหญ่ที่กำลังหันหลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

'หมับ' ผมกอดพี่ใหญ่จากด้านหลังซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างด้วยรอยยิ้ม

"ว่าไงคนดีอ้อนอะไรพี่หืม"

พี่ใหญ่พลิกกลับหันหน้ามาหาผม ผมหยิบสร้อยขั้นมาโชว์ให้พี่ใหญ่ดู

"พี่ใหญ่รู้ไหมมีใครก็ไม่รู้เอาสร้อยมาใส่ให้รัน เนี่ยๆ สวยไหมครับ"

"สวยมากเลยใครให้มาตาถึงเน๊อะ"

"ผู้ชายให้มาครับ แอบให้ทีเผลอด้วย ว่าจะหอมแก้มขอบคุณสักหน่อย"

"หอมสิ หอมเลย" แล้วพี่ใหญ่ก็ทำแก้มป่องก้มลงมาจ่อแก้มใกล้ปากของผม

"อะไรกันครับรันบอกว่าจะหอมคนที่ให้สร้อยรันต่างหาก"

"ก็หอมพี่ถูกแล้วไง พี่เป็นคนใส่ให้รันเองกับมือเมื่อคืนนี้"

"แล้วทำไมแอบใส่ให้รันตอนหลับหละครับ"

"ก็รันบ่นว่าพี่ขี้แกล้ง ชอบทำให้รันเขิน พี่ก็เลยแอบใส่ให้ตอนหลับไง"

"ขอบคุณมากนะครับมันสวยมากเลยผมชอบมากๆ"

แล้วพี่ใหญ่ก็หยิบสร้อยจากใต้เสื้อของตัวเองขึ้นมา

"ของพี่ก็มีนะ"   ผมหยิบมาดูเป็นสร้อยแบบเดียวกันแต่ของพี่เขายาวกว่าเล็กน้อย จี้เป็นรูปพระอาทิตย์ สวยเหมือนกันเลย

"รูปพระอาทิตย์ ของผมพระจันทร์ สร้อยคู่เหรอครับ"

"ใช่ สร้อยคู่พี่เห็นว่ามันสวยดีเหมาะกับเราสองคนก็เลยซื้อมา"

"พี่ใหญ่น่ารักที่สุดเลย"  ผมพูดจบพร้อมใช้สองมือคล้องคอให้พี่ใหญ่โน้มตัวลงมา ผมหอมแก้มซ้ายแก้มขวา สลับไปมาไม่หยุด หมันเขี้ยวพี่เขามากเลย คนอะไรดี๊ดี ผมรู้สึกโชคดีจริงๆที่มีแฟนเป็นผู้ชายคนนี้

ตอนที่ผมหอมแก้มพี่ใหญ่เสร็จไปหลายฟอด กำลังจะปล่อยคอพี่เขา แต่ก็โดนจูบสวนขึ้นมา ผมรับจูบของพี่ใหญ่โดยไม่อิดออด เรายืนจูบกันอยู่สักพัก แล้วใช้หน้าผากชนกันสบตาซึมซับความรักที่ส่งผ่านมาจากแววตา

"สร้อยเส้นนี้ พี่ให้เป็นของแทนใจนะ รันเป็นเหมือนดวงจันทร์สำหรับพี่ พี่อยู่ใกล้รันพี่รู้สึกอบอุ่นมีความสุข พี่รักรันมากนะครับแล้วก็จะรักตลอดไปด้วย พี่สัญญา"

ผมกอดพี่ใหญ่ชิดหน้าไปที่แผงอกล่ำๆนี้ ซึมซับความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เขาส่งมา ช่างมีความสุขเหลือเกิน

[am_am]

ไม่ได้เข้าหลายวัน ได้อ่านหลายตอนเลย ขอบคุณค้าบบบบ

[natchaya]

โอยยย เบาหวานขึ้นตา 5555

[mokh2558]

สนุกดีครับชอบ แต่ขออนุญาตครับ ความจริง โรคจิต ต้องเขียนว่า Psychosis ครับ ไม่ใช่ Spychosis แต่ก็รออ่านต่อครับ

[azure]

อุต๊ะ ใหญ่เป็นมากกว่าที่คิดนะเนี่ย ถึงขั้นฆ่าแฟนเก่ารัน
ถึงคนนั้นจะหลอกรันก็เถอะ

[แอ๊บบี้]

โรคจิต14 หมดเวลาพัก


Part ใหญ่

ผมอดอมยิ้มกับพฤติกรรมของรันไม่ได้  ผมเดาออกตั้งแต่ได้ยินเสียงเคาะประตูแล้วว่ารันต้องการอะไร จริงๆผมอาบน้ำเสร็จมาพักหนึ่งแล้ว และกำลังนั่งรอว่าคนดีของผมจะทนได้อีกนานแค่ไหน

ผมเปิดประตูมาเจอสภาพรันที่ตาปรือคงเพลียจากการเล่นน้ำวันนี้ เขาขอเข้ามานอนกับผม และนั่นคือสิ่งที่ผมปรารถนา ผมพารันเข้ามานอนบนเตียง ขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นไปดับไฟในห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดึงขึ้นหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์ของพ่อ ผมจูบหน้าผากและบอกให้รันนอนหลับพักผ่อนซะ ผมจึงเปิดประตูระเบียงออกไปรับโทรศัพท์

"พ่อครับ"

"ว่ายังไง ทุกอย่างราบรื่นดีไหม"

"ดีมากๆครับ รันตกลงเป็นแฟนกับผมแล้วนะพ่อ"

"ฮ่าฮ่า ใช้ไม้ไหนหละ เขาถึงได้ตกปากรับคำเป็นแฟนด้วย"

"ไม่ได้ใช้ลูกไม้อะไรเลยครับใช้ใจอย่างเดียว แต่มีคนมาทำท่าสนใจรันด้วย ผมหงุดหงิดชะมัด"

"เก็บความรู้สึกหึงหวงเอาไว้ให้มั่นนะใหญ่ อย่าให้มันหลุดลอดออกมา มันไม่เป็นผมดีกับใครเลยทั้งน้องรวมถึงตัวแกเองด้วย"

"ครับพ่อ ผมพยายามทำอยู่ ผมจำคำที่พ่อสอนได้เสมอครับ"

"ดี พ่อแค่จะโทรมาถามดูว่าโอเคไหม หนีพ่อไปชาร์จแบทแถมได้แฟนแบบนี้ กลับมาคงจะมีแรงมาช่วยงานที่บริษัทนะ แกไม่อยู่ พิมพ์ กับ สิทธ์ หัวปั่นกันหมดแล้ว แถมโยนงานมาให้พ่ออีก รีบกลับมาให้ทันดินเนอร์เข้าใจไหม พ่อนัดทานข้าวกับว่าที่หุ้นส่วนรายใหม่วันที่แกกลับพอดี อีกอย่างพ่อจะพาเมียไปเที่ยวบ้างคุณนายฟองร้องอยากจะไปเต็มแก่แล้ว"

"หึหึ ครับผมจะออกจากที่พักช่วงเที่ยง ทันแน่นอนครับพ่อ"

"อืมดี"

ผมวางสายจากพ่อ เมื่อกลับเข้ามาในห้อง คนดีของผมหลับไปซะแล้ว ผมหยิบกล่องสร้อยคู่ขึ้นมาอีกครั้ง ตอนแรกคิดไว้ว่าจะใส่ให้เขาคืนนี้ แต่ดันมาหลับหนีกันไปซะก่อน แต่หลับแล้วก็ใส่ให้ได้นี่ ตื่นมาจะได้เซอร์ไพรส์ ผมจึงใส่สร้อยให้รัน หวังว่าเขาคงจะชอบนะ ส่วนผมการได้มีเขามานอนในอ้อมกอดมันเป็นยิ่งกว่าฝันที่เป็นจริง

หลังจากจบทริปเที่ยวทะเล ผมพารันขับรถกลับเข้ายังตัวเมืองชลบุรี

"รันครับเหนื่อยไหม"

"นิดหน่อยครับ แต่สนุกมากกว่า" ^^

"พอดีเย็นนี้คุณพ่อพี่บอกให้พี่กลับไปทานข้าวที่บ้านมีหุ้นส่วนใหม่อยากให้พี่ทำความรู้จัก แล้วก็อาจจะคุยงานด้วย พี่อยากพารันไปทานมื้อเย็นที่บ้านรันไปกับพี่ไหมครับ"

"หะไปทานข้าวที่บ้านพี่ใหญ่เหรอครับ กับคุณพ่อคุณแม่พี่น่ะเหรอ ไม่เอาครับไม่อยากไป ไม่กล้าไป"

ผมเอามือยีหัวคนดีที่ตอนนี้ทำหน้าตาท่าทางลนลานไปเรียบร้อยแล้ว

"ทำไมหละพี่อยากพารันไปให้พ่อกับแม่พี่รู้จักนะ"

"แต่มันเร็วเกินไปผมยังไม่พร้อม คือเราพึ่งจะเริ่มคบกันเป็นแฟนได้วันสองวันเองนะ แล้วอีกอย่างพ่อกับแม่พี่รู้เรื่องที่พี่ชอบผู้ชายด้วยกันรึเปล่าครับ"

"อืม พ่อพี่รู้นะ แต่แม่พี่ยังไม่ได้บอกเลย ก็พี่พารันไปเปิดตัวให้แม่พี่รู้เย็นนี้เลยไง ดีไหม"

"ไม่เอาครับ ไหนว่าจะไปเจอกับหุ้นส่วนใหม่ มันไม่ใช่เวลาพาผมไปเปิดตัวหรือเปล่า"

"ไม่เห็นจะเป็นไรเลย"

"พี่ใหญ่อ่ะพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายตลอด"

"พี่ก็ไม่เห็นว่าจะต้องทำให้มันเป็นเรื่องยากนี่ พี่โตแล้วนะครับ อายุสามสิบสามแล้วไม่ใช่เด็กๆ พี่สามารถตัดสินใจทุกเรื่องได้ด้วยตัวของพี่เอง ทั้งเรื่องงานรวมถึงเรื่องส่วนตัว คุณแม่ของพี่ท่านใจดี พี่รักใครเขาก็รักคนนั้นแหละ รันเชื่อพี่สิครับ มันไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด พี่อยู่ตรงนี้ ข้างๆรันนี่ไง"

"แต่ว่า ถ้าคุณแม่กับคุณพ่อพี่ไม่ชอบรันหละครับ รันไม่อยากโดนไล่ออกมาจากบ้าน  โดนคำพูดหรือท่าทางที่ไม่ยอมรับ รันกลัว เรื่องนี้เอาไว้ก่อนได้ไหมครับ รันอยากให้เราคบกันไปเรื่อยๆก่อน เรื่องของเรามันพึ่งจะเริ่ม รันไม่อยากรีบร้อน พี่ใหญ่ก็เหมือนกัน ใจร้อนเกินไป เอาไว้เราคบกันไปสักพักถ้าเราไปด้วยกันรอดแล้วค่อยไปเปิดตัวกับผู้ใหญ่ดีไหม"

ใจร้อนเหรอ? สำหรับพี่ช้าเกินไปด้วยซ้ำ

"โอเคๆ พี่ตามใจรัน ไว้คราวหน้าก็ได้ครับ"

เมื่อถึงคอนโด ผมจึงพารันแวะเอากระเป๋าของผมไปเก็บไว้ในห้องตัวเองแล้วเดินขึ้นมาส่งรันที่ห้อง

"คนดีแล้วเย็นนี้จะทานข้าวที่ไหนครับ"

"อืม รันว่ารันจะซื้ออะไรมาทานที่ห้องนี่แหละ ขี้เกียจออกไปไหนแล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานด้วย"

"คืนนี้พี่มานอนด้วยได้ไหม"

"เอ่อ..."

"นะครับให้พี่มานอนด้วยนะ พี่สัญญาพี่จะไม่ทำอะไรแน่นอนถ้ารันไม่เต็มใจ"

"ฮ่าฮ่า อ่อเหรอครับ งั้นพี่คงต้องรอไปอีกพ๊ากกกกใหญ่ๆเลย เอาเป็นว่าตกลงแต่ห้ามเกินเลยนอกจากนอนเฉยๆนะ"

"ขอกอดด้วย"

"ได้นิดหน่อย"

"จูบ"

"เยอะไปแล้วครับ"

"จูบราตรีสวัสดิ์ไง"

"หึหึ โอเคๆเรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันดีกว่าพี่ไปเถอะครับเดี๋ยวจะเกินเวลานัดของคุณพ่อพี่"

"ครับ พี่ไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับมา อย่าออกไปตะลอนที่ไหนนะรู้ไหม"

"ค๊าบบทราบแล้ว จะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดครับผม"

ผมออกมาจากคอนโดหลังจากส่งรันเรียบร้อย ขับรถตรงไปยังบ้านใหญ่ของคุณพ่อ

เมื่อมาถึง ผมเห็นผู้ชายสองคนนั่งอยู่ คงเป็นหุ้นส่วนใหม่ของคุณพ่อ

"มาแล้วเหรอใหญ่"

"สวัสดีครับครับพ่อ"

"คุณวัตร นี่ใหญ่ลูกชายของผม ใหญ่นี่คุณวัตรกับวิทย์ ลูกชาย"

"สวัสดีครับ"

"สวัดดีผมได้ยินชื่อเสียงด้านฝีมือทางธุรกิจของลูกชายคุณยศมานานพึ่งจะได้เจอตัวจริงกันวันนี้เอง นอกจากจะเก่งแล้วยังหล่ออีกต่างหากนะครับ"

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับคุณวัตร"

"เรียกอาก็พอไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะ"

"ครับอาวัตร"

"คุณท่านคะ คุณนายให้มาเรียนตั้งโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"อืม ขอบใจมาก พวกเราไปทานอาหารกันดีกว่าครับ"

ระหว่างทานอาหาร คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทำความรู้จักคุยเรื่องธุรกิจ ผมสังเกตวิทย์ ลูกชายอาวัตร เขาเป็นผู้ชายผิวขาว หน้าตาดีบุคลิกดีทีเดียว

"ใหญ่ จะรังเกียจไหมถ้าอาอยากฝากวิทย์เข้าไปเรียนรู้งานในบริษัทบ้าง ไม่ต้องหาตำแหน่งเป็นทางการให้หรอก แค่ให้เข้าไปเรียนรู้งานในส่วนที่จำเป็น"

"ได้ครับเรื่องนี้ไม่มีปัญหา ว่าแต่จะเข้ามาเรียนรู้งานเมื่อไหร่ก็แจ้งผมได้ทันทีครับ"

"ดี เดี๋ยวอาคุยกับวิทย์อีกทีแล้วจะบอกใหญ่นะ พอดีเขาพึ่งกลับมาจากอังกฤษ หลังเรียนจบก็หนีพ่อไปค้นหาชีวิตตามประสาวัยรุ่น นี่ดีนะที่ไปแค่สองปี"

"ผมจะเข้าไปบริษัทคุณใหญ่ พรุ่งนี้ครับป๊า"

วิทย์พูดขึ้นทันทีหลังจากพ่อของเขาพูดจบ

"พรุ่งนี้เลยเหรอ ใจร้อนไม่เบาไอ้ลูกคนนี้ ฮ่าฮ่า"

"เรียกพี่ก็พอ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก เข้ามาพรุ่งนี้ก็ได้ เดี๋ยวพี่จะให้ คนของพี่เตรียมเอกสารต่างๆเอาไว้ให้"

"ครับพี่ใหญ่"

"งั้นก็อาฝากน้องด้วยนะใหญ่ ส่วนวิทย์ตั้งใจเรียนรู้งานให้มากนะจะได้มาช่วยแบ่งเบางานป๊า"

"ครับป๊า"

"ตกลงกันเรียบร้อยแล้วก็ลงมือทานกันต่อดีกว่าครับ"

"พ่อครับ แล้วแม่ไม่มาทานด้วยเหรอ"

"เห็นว่าจะไปเป็นเพื่อนคุณวิไล ไปขอลูกสาวเจ้าสัวร้านทองให้ลูกชายคุณวิไลน่ะสิ ตื่นเต้นกันน่าดู ทำกับข้าวเสร็จก็รีบไปกันทันทีเลย"

หลังจากจบมื้ออาหาร และส่งแขกกลับเรียบร้อย ก็ถึงเวลาที่ผมจะขอตัวกลับไปนอนกอดคนรักของผมบ้าง

"พ่อครับงั้นผมขอตัวกลับเลยนะครับ"

"รีบกลับเชียว ไม่อยู่จิบวิสกี้กับพ่อหน่อยเหรอ"

"เอาไว้วันหลังนะครับพ่อ วันนี้ผมรีบ"

"หึหึ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะรีบไปไหน"

"ครับพ่อ ผมกลับก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวใหญ่ ดูออกใช่ไหม วิทย์น่ะ"

"ครับพ่อ"

"อืม วางตัวให้ดี ไม่ต้องตอบรับหรือปฏิเสธให้เสียเพื่อนทางธุรกิจ"

"เข้าใจครับพ่อ"

ผมขับรถกลับมาที่คอนโดขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตัวเองเรียบร้อย

ติ๊งต่อง  แกร๊ก

"มาแล้วเหรอครับ โห นี่อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนมาเลยเหรอ ฮ่าฮ่า"

"ขำพี่ทำไม ก็จะขอนอนด้วย เลยแวะอาบน้ำในห้องตัวเองเสร็จสรรพ หอมฟุ้งเลยนะไม่เชื่อดมสิ"

"อ่าครับๆ หอมก็หอม ไม่ต้องดมใกล้รันก็ได้กลิ่น"

"แล้วนี่รันทำอะไรอยู่นอนแล้วหรือยัง"

"ยังครับ นั่งดูหนังไปเรื่อยๆ รอเปิดประตูให้พี่อยู่"

"น่ารักที่สุด ป่ะดึกแล้วไปนอนกันดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปส่งรันที่ทำงานเองนะ ไม่ต้องขับรถไป ตอนเย็นเลิกงานโทรหาพี่เดี๋ยวพี่ไปรับ"

"ครับพรุ่งนี้รันเลิกห้าโมงครึ่งปรกติ แล้วพี่ใหญ่เลิกกี่โมง ถ้าไม่ทัน ก็ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวผมให้เพื่อนมาส่งได้ บ้านเพื่อนอยู่ไม่ไกลจากคอนโดเราเท่าไหร่"

"ไม่ต้องให้ใครมาส่ง เดี๋ยวพี่ไปรับรันเองนะ  เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ไปรอรับที่หน้าบริษัทตอนห้าโมงครึ่ง โอเค?"

"โอเคครับ"

ผมกดจูบที่หน้าฝากของรัน ฝังจมูกลงแก้ม

ซ้ายขวาอย่างมันเขียว ไม่อยากทำมากไป

กว่านี้ กลัวใจตัวเอง ถึงผมจะเป็นคนเลวแค่

ไหน แต่สำหรับรัน ผมต้องเป็นผู้ชายที่ดี

ที่สุดในสายตาเขา

[แอ๊บบี้]

โรคจิต15 พาเข้าบ้าน

Part ใหญ่

ชีวิตรักของผมราบลื่นไปด้วยดีหลังจากผ่านช่วงระยะเวลาที่เราคบหาดูใจกันมาล่วงเข้าเดือนที่สาม ตอนนี้ผมจัดการย้ายข้าวของที่จำเป็นในชีวิตประจำวันบางส่วนเข้ามาแฝงตัวอยู่ที่ห้องรันแบบเนียนๆ

เรียกได้ว่าผมสิงอยู่ที่ห้องรันเป็นหลัก วันนี้ผมมีนัดทานข้าวกับครอบครัวที่บ้านใหญ่ ทำไมถึงต้องนัด? ก็เพราะผมจะพารันไปทำความรู้จักพ่อกับแม่ หลังจากที่ออดอ้อนและหลอกล่อรันสารพัดกว่าเขาจะยอมใจอ่อนไปเจอกับครอบครัวผมในวันนี้

"พี่ใหญ่ครับมาดูนี่สิ เลือกเสื้อให้หน่อยรันใส่สีไหนดี ขาวหรือฟ้า หรือจะสีเทาดีครับ"

"สีไหนก็ได้ รันใส่ก็ดูดีเหมือนกันหมดทุกสีนั่นแหละ"

"อ่ะ ไม่เอาดิ ช่วยเลือกมาสักสีหนึ่งเถอะ รันเลือกไม่ถูกแล้วเนี่ย"

"อืม สีฟ้าแขนยาวตัวที่รันถือก็ได้ ดูสบายตาดี"

"สีฟ้าเหรอครับ โอเคสีฟ้าก็สีฟ้า กำลังลังเลสีขาวกับสีฟ้าอยู่เลย งั้นรันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ"

ผมก้มลงดูงานผ่านไอแพดเหมือนเดิม ดูท่าทางคนดีของผมจะตื่นเต้นไม่น้อย ระหว่างที่ผมขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านใหญ่ รันชวนคุยและถามถึงพ่อแม่ผมในเรื่องต่างๆตลอดเวลา ผมจับมือของรันบอกให้เขาลดความเครียดลง

"ไม่ต้องกลัว ไม่ว่าจะดีหรือร้ายพี่จะอยู่ข้างๆรันเสมอ" ผมเลี้ยวรถเข้าไปยังเขตรั้วของบ้านรันดูตกใจไม่น้อยเมื่อได้เห็นบ้านใหญ่หลังนี้

"โอ้โห พี่ใหญ่ นี่บ้านหรือวังครับ ทำไมใหญ่โตแบบนี้ รันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมดเข้าไปทุกที เรามาใหม่วันหลังได้ไหม ผมรู้สึกใจแป้วยังไงไม่รู้"

"ได้ยังไงครับ พ่อกับแม่พี่รออยู่นะเราจะผิดนัดท่านเหรอ"

"เฮ้ยยย  เป็นไงเป็นกันวะ ไม่ตายวันนี้วันหน้าก็ตายอยู่ดี สู้โว้ย"

ผมขำกับท่าทางการให้กำลังใจตัวเองของรันมาก เมื่อลงจากรถ แม่บ้านก็มาแจ้งว่าพ่อกับแม่ผมรออยู่แล้วที่ห้องรับแขก ผมจับมือพารันไปยังห้องนั้น และเมื่อผมเข้ามาสิ่งที่เห็นคือพ่อผมใครคนหนึ่งกำลังนั่งคุยกันอยู่ และวินาทีที่เดินเข้าไปใกล้เหมือนจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญด้วยอีกคน  'วิทย์'

"สวัสดีครับพ่อ วิทย์มาทำอะไรที่นี่เหรอ"

"ใหญ่มากันแล้วเหรอ วิทย์เขามาหาเราที่บ้าน เห็นว่าลืมเซ็นเอกสารที่ต้องเข้าประชุมช่วงเช้าวันพรุ่งนี้"

"ผมขอโทษครับพ่อ ผมรีบกลับไปรับรันมาที่นี่เลยลืม ขอบใจวิทย์มากนะที่เอาเอกสารมาให้"

"ไม่เป็นไรครับ พอดีไม่ทราบว่าพี่ใหญ่ไม่ได้อยู่บ้านนี้ เลยแวะมาให้ที่นี่เจอคุณลุงยศท่านบอกว่าพี่จะมาทานข้าวที่บ้านเย็นนี้พอดีผมเลยนั่งรอครับ"

"อืม พี่พักอยู่กับแฟนที่คอนโดน่ะ"

"แล้วนั่นแกจะไม่แนะนำคนที่หลบอยู่ข้างหลังหน่อยรึ ยืนขาแข็งแล้วป่านนี้"

"ขอโทษครับพ่อ รันนี่พ่อพี่ส่วนนี่วิทย์ ลูกคุณอาวัตรหุ้นส่วนของบริษัท พ่อครับนี่รันคนรักของผม"

"สวัสดีครับ"

"อืม ไหว้พระเถอะ นั่งลงก่อนยืนนานๆเดี๋ยวจะเมื่อยเอา"

"ขอบคุณครับ"

วิทย์ดูอึ้งไปไม่น้อยที่ได้รู้ว่าผมมีคนรักเป็นผู้ชาย ผมดูออกตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ากันที่บ้านหลังนี้เมื่อช่วงสามเดือนก่อน ความรู้สึกของคนเราปิดบังกันได้ แต่แววตาไม่สามารถซ่อนสิ่งที่อยู่ในใจได้หรอก

แต่ด้วยเราต้องมีเอี่ยวด้านธุรกิจกัน นั่นทำให้ผมต้องวางตัวปรกติ วิทย์ก็เช่นกัน เขาวางตัวดีไม่น้อย ถึงจะเป็นเด็กหนุ่มที่รุ่นราวคราวเดียวกันรัน แต่ความคิดความอ่านดูจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่า และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมสลัดเขาไม่หลุดจากชีวิตสักที ไม่แสดงตัวอย่างโจ่งแจ้งว่าสนใจ แต่คำพูดกับการกระทำบางครั้งแฝงความในมาด้วยเสมอ

"อ่าวตาใหญ่มาแล้วเหรอลูกไหนๆ คนไหนแฟนพามาให้แม่ดูเร็วๆอยากเห็นจะแย่ "

"สวัสดีครับแม่ นี่รันแฟนผม รันนั่นแม่ของพี่เอง"

"สวัสดีครับ"

"เอ่อ... คนนี้เหรอแฟนลูก ผู้ชายนะ"

"ใช่ครับแม่ รันเป็นแฟนผม"

"นี่ล้อแม่เล่นอยู่ใช่ไหมตาใหญ่ แม่ไม่ขำนะ"

"ผมไม่ได้ล้อเล่นครับ"

"นี่จะบอกว่าชอบผู้ชายด้วยกัน จะมาบอกแม่ว่าลูกเป็นเกย์เหรอ"

"ครับ"

"โอ้ย คุณยศ ฟองจะเป็นลม นี่เรื่องไม่จริงใช่ไหมคะ รวมหัวกันมาอำฟองเล่นกันใช่ไหม มีอย่างที่ไหนอยู่ดีๆจะมาบอกว่าเป็นเกย์ เมื่อก่อนยังเห็นควงสาวๆสวยๆอยู่เลย"

ผมหันกลับไปมองคนข้างกายทันที สายตาของเราทั้งคู่ประสานกัน ผมสัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองในตัวของคนรักไม่น้อยจึงต้องรีบแก้ไขเรื่องนี้โดยด่วน

"แม่ครับนั่นมันหลายปีมาแล้ว ผมกับรันเราเป็นคนรักกันจริงๆครับ"

"แต่ว่า"

แม่ของผมกำลังจะพูดอะไรบางอย่างต่อแต่พ่อก็พูดสวนขึ้นมาเสียก่อน

"ฟอง ใหญ่ ลุกไปคุยกันที่ห้องทำงานของพ่อ ทั้งคู่เลย"

ผมกับแม่ยุติการพูดระหว่างกัน ด้วยคำพูดและน้ำเสียงที่ได้ยินจากพ่อ ตีความหมายได้ว่านี่คือคำสั่ง แม่เดินนำไปที่ห้องทำงานของพ่อก่อนแล้ว ผมกำลังจะเดินไปหารันเพื่อพาเขาไปด้วย

"ใหญ่ปล่อยน้องไว้นี่ เข้าไปคุยกับแม่ให้รู้เรื่องซะ เดี๋ยวพ่อจัดการตรงนี้ให้เอง"

"ครับพ่อ"

ผมรับคำอย่างไม่อิดออด ส่งสายตาเป็นกำลังใจให้คนรักของผมที่ตอนนี้ นั่งตัวลีบแทบจะจมไปกับโซฟาเต็มที แล้วจึงเดินตามแม่เข้าไปยังห้องทำงาน

"วิทย์จะกลับก่อนก็ได้นะขอโทษที่วันนี้บ้านลุงกำลังเกิดปัญหานิดหน่อย คงไม่สะดวกเอาไว้ค่อยพูดคุยกันวันหลัง"

"ครับคุณลุง ผมขอตัวลาก่อนนะครับ"

"ส่วนเรา นั่งรอพี่เขาอยู่ที่นี่ได้ไหม"

"ค...ครับ"

"ไม่ต้องกลัว เรื่องทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี นั่งรออยู่ตรงนี้ อย่าหนีไปไหน"

"ครับผม"

ภายในห้องทำงาน

"ทำไมเป็นแบบนี้หละตาใหญ่ ทำไมถึงชอบผู้ชายด้วยกัน ผู้หญิงสวยๆมีให้เลือกตั้งเยอะ ทำไมไม่เลือก"

"ผมเลือกความรักของผมแล้วครับแม่ ผมไม่สนว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ผมรักรัน รักมานานมากแล้ว และมันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง"

"แม้แต่คำขอของแม่เหรอ"

"แม่ครับ อย่าทำแบบนี้เลย"

"แบบไหนล่ะใหญ่ แบบที่ใหญ่พาผู้ชายเข้ามาที่บ้านแล้วบอกว่าเป็นแฟนลูกน่ะเหรอ แม่ควรทำใจยอมรับแล้วยิ้มแย้มอย่างมีความสุขที่ลูกชายคนเดียวของตัวเอง มีแฟนเป็นเพศเดียวกันแล้วเรื่องทายาทสืบสกุลหล่ะจะทำยังไง คบกันผู้ชายด้วยกันจะมีหลานให้แม่ได้ชื่นใจได้ไหม"

"แม่ครับ"

"แล้ว ณ เวลานี้ คุณรักใครหรือฟองลูกแท้ๆของตัวเองที่ยืนอยู่ตรงหน้า หรือหลานในอนาคตที่ยังไม่มีจริง"

"คุณยศ คุณเข้าข้างตาใหญ่เหรอคะ คุณรับได้เหรอ"

"ทำไมผมถึงจะรับไม่ได้ ความรักมันเลือกกันได้ด้วยหรือ ถ้ามันเลือกได้ ทำไมผมถึงต้องแย่งชิงคุณมาทำทุกอย่างเพื่อให้มีคุณอยู่ด้วยกันทุกวันนี่ ถ้าเลือกได้จากความคิดจากความถูกต้อง ผมคงไม่เลือกรักคนที่มีเจ้าของหรอกจริงไหม มันไม่เกี่ยวกับว่าเป็นหญิงหรือชายไม่ว่าเพศไหนๆถ้าลองได้รักแล้ว ต่อให้เป็นใครพิกลพิการมารักก็คือรัก"

"แต่เรามีหน้ามีตาทางสังคมนะคะ ทั้งคุณกับลูกไม่กลัวใครๆเขานินทาเหรอ แล้วธุรกิจของครอบครัวเราต่อไปในอนาคตหมดจากใหญ่ใครจะรับช่วงต่อคะ คบกับผู้ชายลูกหลานก็ไม่มี"

"ฟองหน้าตาทางสังคมสำคัญมานักหรือ ความรู้สึกของคนอื่นสำคัญกว่าลูกกว่าครอบครัวใช่ไหม ไม่มีคนสืบทอดแล้วยังไง เมื่อถึงวัยที่ต้องปล่อยวาง ธุรกิจร้อยล้านพันล้าน มันก็ไม่มีความหมาย ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้

คุณมองหน้าลูกชายของตัวเองแล้วหาคำตอบให้ใจคุณดู ถ้าคุณรับไม่ได้กับความรักของลูกคุณ คุณก็บอกต่อหน้าเขาให้เลิกกันไปซะ แต่ถ้าคุณรักลูกก็จงเลือกยอมรับความสุขของเขา เหมือนที่ผมเลือกแล้ว วันนี้คุณมีสิทธิ์เลือกว่าอยากจะเป็นแม่แบบไหนในสายตาของลูก"

พ่อพูดทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องไป แม่ผมยืนร้องไห้น้ำตาไหลอาบหน้าผมเข้าไปโอบกอดมารดาของตัวเอง ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาในหัวใจ

"แม่ครับผมขอโทษที่ทำให้แม่ต้องผิดหวัง ตลอดชีวิตผมที่ผ่านมา ผมไม่เคยทำให้แม่ต้องเสียใจ แต่วันนี้ผมอยากขอร้อง ผมขอเลือกชีวิตคู่ของผมเองได้ไหม ผมรักน้องเขามากครับแม่ อย่าขอให้ผมต้องเลิกกับเขาเลยนะครับ"

"ฮือ ฮือ ใหญ่ มันจะดีเหรอลูก ความรักแบบนี้มันจะยั่งยืนเหรอ"

ผมกอดแม่แน่นขึ้น หอมแก้มของแม่พร้อมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู

"มันจะยั่งยืนตลอดไปครับแม่ ถ้าแม่ให้โอกาสผมกับน้องได้รักกัน"

[แอ๊บบี้]

โรคจิต16 ปัญหาที่ผ่านพ้นไป

Part รัน

ผมนั่งกุมมือตัวเองอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่โตนี้ ปล่อยให้น้ำตาที่มันรื้นไหลลงมาอย่างสุดกลั้น นี่ไงสาเหตุที่ผมไม่อยากมา อยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกลจากที่ตรงนี้ แต่ขาทั้งสองข้างก็ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยืน ไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีเมื่อมีฝ่ามือของใครสักคนแตะมาที่หัวไหล่ซ้ายของผม  'พี่ใหญ่'  ผมรีบหันควับกลับไปแต่เจ้าของมือนั้นไม่ใช่พี่ใหญ่ แต่เป็นคุณพ่อ

"ไปนั่งรอพวกเขาที่โต๊ะอาหารกับพ่อก่อน"

"...ครับ"

ผมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ลุกขึ้นเดินตามหลังพ่อของพี่ใหญ่ไปยังโต๊ะอาหาร

"ตั้งโต๊ะเลยไหมคะคุณท่าน"

เสียงแม่บ้านถามขึ้น

"อืมเตรียมเลย อีกเดี๋ยว สองคนแม่ลูกคงลงมา"

ผมรู้สึกอึดอัดใจมาก จนพูดไม่ถูก จะให้ผมมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ตรงนี้ทำไมนะ ถ้าคุณแม่ของพี่ใหญ่ออกมาเจอผมจะเป็นยังไง จะโดนไล่ตะเพิดออกจากโต๊ะแทบไม่ทันหรือเปล่า ใจกังวลไปสารพัด อยากกลับคอนโดพื้นที่ของตัวเองเต็มทีแล้ว ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะต้องทำตัวยังไงต่อไปดี พี่ใหญ่กับคุณแม่ของเขาก็เดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร คุณแม่ของพี่ใหญ่นั่งตรงข้ามกับผมส่วนพี่ใหญ่เดินมานั่งข้างๆ พี่ใหญ่จับมือผม เราทั้งคู่สบตากันพี่ใหญ่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้แต่ไม่พูดอะไร แม่บ้านตักข้าวใส่จานให้ทุกคนเรียบร้อย คือผมกินไม่ลงจริงๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาคุณแม่ของพี่ใหญ่เลยสักนิด

"น้องทานข้าวเยอะๆนะ ลองชิมอาหารฝีมือแม่ครัวบ้านนี้ดูว่าอร่อยไหม"

"ครับ"

เมื่อคุณพ่อของพี่ใหญ่พูดจบผมพยายามเงยหน้าเล็กน้อยเอาแค่พอมองเห็นอาหารตรงหน้าเป็นพอ จะตักอะไรกินดี อยากจะร้องไห้แล้ววิ่งหนีกลับบ้านมากกว่า แม่ของพี่ใหญ่เงียบมาก ตั้งแต่เข้ามาผมไม่ได้ยินเสียงเลยสักนิด

"รันลองทานผัดวุ้นเส้นสิอร่อยนะ"

พี่ใหญ่พูดพร้อมกับตักผัดวุ้นเส้นใส่ในจานข้าวผม

"ขอบคุณครับ"

ผมตักผัดเข้าปาก ถึงรสชาติจะอร่อย แต่ต่อมความอยากอาหารผมฝืดไปแล้วตอนนี้ ได้แต่พยายามก้มหน้าก้มตากินให้มันหมดๆไป

"อร่อยไหม"

"อร่อยมากครับ"

"นี่ปลาผัดขิง ก็อร่อย"

แล้วก็โน่นนี่นั่นบลาๆ เอาเป็นว่ากับข้าวหกเจ็ดอย่างทั้งโต๊ะพี่ใหญ่จัดการตักมาให้ผมชิมหมด

"สงสัยกับข้าวบ้านนี้คงอร่อยถูกปากแฟนเรานะใหญ่ เห็นเคี้ยวตุ้ยๆไม่เงยหน้ามองใครเลย"

เสียงพ่อของพี่ใหญ่พูดขึ้น

"อึก แค๊ก แค๊ก แค๊ก"

ผมกำลังกินอยู่ถึงกับสำลักเพราะคุณพ่อพี่ใหญ่พูดขึ้นมา นี่ผมไม่ได้ห่วงเรื่องกินนะ แค่ผมไม่กล้าเงยหน้ามาประจัญหน้ากับแม่ของพี่ใหญ่เท่านั้นเอง

"ขอโทษครับ"

"รันทานน้ำก่อน"

พี่ใหญ่ยื่นแก้วน้ำมาให้ผมที่กำลังสำลักอาหารไอโขกๆ น่าอายชะมัด ทำไมไม่ทำตัวกินนิ่งๆให้มันจบๆไปนะ โอ้ย เครียด

หลังมื้ออาหารอันแสนกระอักกระอ่วนใจนี้จบลง ผมกับพี่ใหญ่ก็ขอตัวลา กลับเสียที อื้อ ขอบคุณสวรรค์ช่วยพาผมออกไปจากที่ตรงนี้โดยเร็วด้วยเถอะ ได้โปรดผมยกมือไหว้ลาพ่อกับแม่ของพี่ใหญ่ เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านกำลังจะเดินไปที่รถ เสียงของคุณแม่พี่ใหญ่ก็ดังขึ้น

"เดี๋ยวตาใหญ่"

ผมกับพี่ใหญ่หันไปตามเสียงเรียก ผมคิดว่าเขาสองคนคงมีเรื่องคุยกัน ผมจึงจะขอปลีกตัวไปรอที่รถจะดีกว่า

"พี่ใหญ่งั้นผมไปรอที่รถนะครับ"

ขณะที่ผมกำลังจะเดินเลี่ยงออกไปนั้น

"ใครบอกให้ไป แม่เรียกเราทั้งคู่นั่นแหละ"

'แม่' งั้นเหรอ!! ผมหันกลับไปตามเสียงเรียกของคุณแม่พี่ใหญ่

"แม่จะบอกใหญ่ว่า อาทิตย์หน้ามีงานเลี้ยงที่โรงแรมxxx งานของคุณ ปฐมพงษ์ เจ้าพ่อส่งออกรายใหญ่ระดับประเทศ แม่อยากให้ใหญ่ไปที่งานด้วยกัน จะได้แนะนำให้รู้จักคนในแวดวง เผื่อจะมีประโยชน์กับบริษัทของเราไม่มากก็น้อย"

"ครับแม่"

"จะพาน้องไปด้วยก็ได้ แม่ไม่ว่า"

"ขอบคุณครับแม่"

"ไม่ได้หยิ่งหรือรังเกียจนะ แค่อยากขอเวลาปรับตัวสักหน่อยในเมื่อเลือกเดินทางนี้กันแล้ว  ส่วนเราถ้าอยากให้แม่ยอมรับ ก็พาตาใหญ่มาทานข้าวกับพ่อแม่ที่นี่บ่อยๆลำพังเรียกมาเอง ชอบทำอิดออด ติดงานตลอด จะชนะใจแม่บ้านนี้ ก็พาลูกชายเขากลับมาให้พ่อแม่เห็นหน้าบ่อยๆ ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าจะยอมยกลูกชายคนโปรดให้"

"ท่าทางจะอึ้งที่คุณแม่กลับลำเร็วไปหน่อย"

แล้วพี่ใหญ่ก็ก้มหน้าลงมากระซิบที่หูผมเบาๆ

"คนดี แม่พี่บอกว่าถ้าจะเอาชนะใจแม่ได้ต้องพาพี่มาที่บ้านนี้บ่อยๆ ได้ยินไหมครับ"

"อ่ะ...เอ่อ ทราบแล้วครับ ผมจะพยายามพาพี่ใหญ่มาทานข้าวที่นี่บ่อยๆ ขอบคุณคุณแม่มากนะครับ ที่ให้โอกาสผม ขอบคุณมากครับ"

ผมกลับมาถึงที่ห้องด้วยอารมณ์ที่ต่างกันอย่างสุดขั้ว ก่อนไปกำความกังวลไปอย่างท่วมท้น ระหว่างอยู่ที่บ้านใหญ่หลังนั้น ก็แทบอยากจะกระชากร่างของตัวเองให้หลุดจากสถานที่ที่ทำให้รู้สึกแย่โดยไว แต่กลับมาที่ห้องผมพบกับความอุ่นวาบข้างในหัวใจ ผมรู้สึกคิดไม่ผิดจริงๆที่รักผู้ชายตรงหน้า ช่วงระยะเวลาไม่กี่เดือนที่เราคบกัน เขาสามารถทำให้ผมหลงรักได้อย่างหมดหัวใจ ทุกสิ่งทุกอย่างในแต่ละวัน สิ่งที่เขาส่งมาถึงผมมีแต่ความรัก ความหวังดีที่มอบให้เสมอ

หมับ!!

"เหม่ออะไรอยู่ หืม คนดีพี่เรียกไม่ได้ยิน"

พี่ใหญ่นั่งลงบนเตียงสวมกอดผมจากทางด้านหลัง

"ไม่ได้เหม่อครับ แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"

"คิดเรื่องอะไร เรื่องวันนี้หรือเปล่า"

"ก็ด้วยครับ รันรู้สึกโล่งใจ เหมือนยกภูเขาลูกโตออกจากอกเลย"

ฟอดดดด  พี่ใหญ่จับแก้มผมฟัดไปฟัดมา

"อืออ พี่ใหญ่อย่าเล่นสิครับ"

"ใครว่าพี่เล่น ทำจริงตลอด"

" ( -///////-) "

"ไหนบอกพี่สิว่านอกจากเรื่องที่พาไปบ้านวันนี้มีเรื่องอะไรอีกที่รันคิดอยู่"

"เอ่อ ..."

"คิดอะไร หรือว่าคิดถึงผู้ชายคนอื่น"

"อ่าวๆ ว่างมากหรอครับอยู่ดีๆ ก็หางานให้รัน มีกับผีสิครับ เลิกงานมาก็ตัวติดกับพี่เนี่ยตลอดเวลา ถ้าจะคิดถึงผู้ชายคนไหนก็มีแต่คนที่มานั่งเกาะเป็นตุ๊กแกคนเนี้ยแหละ"

"ฮ่าฮ่า ก็ดีแล้วไง คิดถึงแต่พี่คนเดียวก็พอ พี่ไม่ยอมให้สมองของรันมีคนอื่นหรือคิดถึงคนอื่นนอกจากพี่หรอก"

"ค๊าบ ค๊าบ ท่านผู้นำ ผู้กุมอำนาจบาทใหญ่ที่สุดในห้องของผู้อื่น"

"ผู้อื่นที่ไหน นี่แฟนว่าที่สามีในอนาคตด้วย"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ให้รันเป็นสามีไม่ได้เหรอ"

"จ่อย ตัวแค่นี้คิดว่าจะกดพี่ลงได้ไหมล่ะ"

"ไหนใครจ่อยครับ ดูด้วยสูง170 มาตรฐานชายไทยนะ พี่สูงเวอร์เกินเองอย่าว่าคนอื่นเลย ระวังตัวเถอะวันไหนเมาๆกลับมารันจะกดพี่ทำเมียให้ดู"

"ทำไมต้องเป็นวันที่เมา"

"ก็วันปรกติไม่มีปัญญากดไงครับ ฮ่าฮ่าฮ่า "

"อ่อเรียกว่าเก่งเป็นบางโอกาส แต่พี่ว่ายากหน่อย ยังไงเราก็ต้องเป็นเมียพี่อยู่ดี"

"โว๊ะดูถูก เดี๋ยวยืมคำช่างแอร์มาใช้ก่อน อะแฮ่ม (เก๊กหน้าขรึม)  ผมไม่เล็กนะครับ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

"เออจริงสิครับพี่ใหญ่ รันลืมถามไปเลยมัวแต่คิดเรื่องคุณพ่อคุณแม่พี่จนเกร็งไปหมด คนที่มาที่บ้านวันนี้อ่ะครับ"

"รันมีอะไรรึเปล่า"

"เปล่าครับ รันแค่รู้สึกว่าเขามองรันแปลกๆ"

"แปลกยังไง"

"ก็ไม่รู้สิบอกความรู้สึกไม่ถูก รู้แค่ว่ามันแปลกๆ เหมือนเขาไม่ค่อยชอบหน้ารันเท่าไหร่ เขาทำงานอยู่ที่บริษัทพี่นานแล้วเหรอครับ"

"พ่อพี่กับพ่อวิทย์เป็นหุ้นส่วนกัน คุณอาวัตรขอให้วิทย์มาขอเรียนรู้งานในบริษัท ประมาณสามเดือนได้แล้ว"

"เหรอครับ แล้วฝึกงานอยู่กับพี่เหรอ แล้วเจอกันบ่อยไหม"

"ก็เจอทุกวันนะ ถามทำไม หึงเหรอ"

"เปล๊า ไม่ได้หึงสักหน่อย"

"หึหึ"

"ก็แค่ถามดูเท่านั้นเองแหละครับไม่มีอะไรหรอก"

"อืม มันไม่มีอะไรนอกจากเรื่องงานเท่านั้นแหละ เขามาฝึกงานหาความรู้กับประสบการณ์ เมื่อเขาพร้อมเขาก็ต้องไปทำงานที่บริษัทพ่อของตัวเอง"

"ครับ"

ก็คงจะไม่มีอะไร ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป สายตาที่เขามองมาอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ผมอาจจะคิดมากไปเอง เท่านั้น หวังว่านะ

[natchaya]

อืมมมม ดีจังที่ไม่มีปัญหาทางครอบครัว หวังว่าคุณวิทย์คงจะไม่ร้ายหรอกนะคะ

[แอ๊บบี้]

โรคจิต17  ความในใจของโย

Part ใหญ่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เชิญ"

"พี่ใหญ่ครับยุ่งอยู่หรือเปล่าวิทย์เอาเอกสารมาให้เซ็นสองฉบับครับ"

"อืม เอาวางไว้เลยเดี๋ยวพี่อ่านรายละเอียดแล้วเซ็นให้ แล้วนี่ทำไมถึงมาเดินเอกสารเองได้ล่ะ"

"วันนี้วิทย์เข้าไปดูงานที่ฝ่ายจัดซื้อครับ พอดีเห็นว่าใกล้จะเที่ยงแล้วกำลังจะขึ้นมาชวนพี่ใหญ่ไปทานกลางวันด้วยกัน ก็เลยติดเอกสารที่ฝ่ายจัดซื้อมาให้เซ็นด้วยเลย ว่าแต่เที่ยงนี้ไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ"

"อืม ก็ดีพี่ว่าจะแวะไปดูสาขาในห้างxxxที่กำลังจะเปิดใหม่ ไม่รู้ว่างานเดินไปถึงไหนแล้ว จะได้ให้วิทย์ ไปดูรายละเอียดการทำร้านคร่าวๆด้วยเลย"

"ครับ งั้นวิทย์ไปเก็บข้าวของรอพี่ที่โต๊ะนะครับ"

"อืม เดี๋ยวพี่ขอดูงานตรงนี้อีกนิดหน่อย จะตามออกไป"

ผมเคลียร์งานเสร็จเป็นช่วงเวลาเที่ยงพอดี ผมขับรถพาวิทย์ไปยังห้างที่บริษัทเรากำลังจะขยายกิจการตัวใหม่ ผมพาวิทย์เข้าร้านอาหารไทยในตัวห้างเลือกที่นั่งของร้านในส่วนที่ติดกระจกซึ่งสามารถมองเห็นบรรยากาศคนเดินผ่านไปมานอกร้าน เพื่อเชคจำนวนคนเดินห้างคร่าวๆสำรวจโน่นนี่นั่นไปเรื่อยตามประสา ในระหว่างกำลังนั่งทานกันอยู่ สายตาผมก็หันไปเจอกับโย โยเดินถือถุงของประมาณสามสี่ถุงกำลังเดินตรงมาทางร้านอาหาร เมื่อเขาหันมาเจอกับผม ผมจึงใช้คำพูดที่ไม่ออกเสียงบอกให้เขารออยู่หน้าร้าน

"วิทย์ทานไปก่อนนะพี่ออกไปทักน้องที่หน้าร้านสักครู่"

"ครับ"

วิทย์รับคำ ผมจึงเดินออกมาจากร้าน

"พี่ใหญ่สวัสดีครับ มาทานข้าวกับคุณรันเหรอ"

ด้วยมุมที่โยยืนอยู่ทำให้เห็นวิทย์จากทานด้านหลังแค่ช่วงหัวที่เลยเบาะขึ้นมาเล็กน้อย

"เปล่าพี่มากับลูกชายเพื่อนพ่อที่มาฝึกงานที่บริษัท โยบ้านในป่าเรียบร้อยหรือยัง"

"ครับเรียบร้อยหมดทุกอย่าง ตามที่พี่ต้องการ พี่ใหญ่จะต้องใช้บ้านแล้วเหรอ"

"ยังหรอก ยังไม่มีความจำเป็นต้องใช้ตอนนี้ เผลอๆอาจจะไม่ได้ใช้เลยก็ได้ แต่ยังไงพี่ก็อยากให้มันเสร็จเรียบร้อย อะไรๆมันก็ไม่แน่เสมอไป วันดีคืนดีพี่อาจจะต้องไปที่นั้นแบบไม่ทันตั้งตัวก็ได้"

"เดี๋ยวสักสองสามวันผมจะให้ช่างถ่ายรูปบริเวณบ้านทั้งหมดมาให้พี่ใหญ่ดูนะครับช่วงก่อนหน้ามีพายุเข้า เลยไม่ได้ถ่ายรูปมา"

"ดี ขอบใจมาก ว่าแต่วันนี้มาซื้อของคนเดียวเหรอ ก้อยล่ะ"

"ก้อยเดินไม่ค่อยไหวครับผมเลยให้พักผ่อนอยู่ที่บ้าน พอดีวันนี้วันเกิดผม ผมก็เลยมาหาซื้อของว่าจะไปทำทานกับพวกเด็กในร้านน่ะครับ"

"หืม วันนี้วันเกิดเหรอ พี่ลืมสนิทเลย ทำไมไม่บอกพี่"

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่กล้ารบกวน แค่วันเกิดเอง^^"

"อยากได้อะไร พี่จะซื้อให้"

"ไม่เป็นไรจริงๆนะครับพี่ ผมไม่อยากได้อะไร ทุกวันนี้ที่พี่ให้ก็มากเกินพอแล้ว"

"โย"

โยนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับมา

"ไม่ใช่สิ่งที่ผมกล้าขอ"

"ลองดู คนอย่างโยเคยกลัวอะไรด้วยเหรอ ก็แค่ขอ ทำไมพี่จะให้ไม่ได้"

"..."

"อืม จะเริ่มปาร์ตี้กันกี่โมง"

"คงจะช่วง ทุ่มกว่าๆครับวันนี้ว่าจะปิดร้านเร็วหน่อย"

"ทุ่มนึงพี่จะแวะไป ที่สวน"

"ครับ"

"ไปซื้อของต่อเถอะ"

"ครับสวัสดีครับพี่ใหญ่"

หลังจากคุยกับโยเสร็จ ผมเดินกลับมานั่งทานอาการต่อ

"พี่ใหญ่คนนั้นใครเหรอครับ"

"รุ่นน้องตั้งแต่สมัยเรียนน่ะ"

"อ่อครับ"

ผมรู้สึกได้ว่าวิทย์กำลังจ้องมองผม ผมจึงมองกลับไป

"สนใจเหรอ มีภรรยาแล้วนะกำลังท้องแก่เลย"

"หึหึ ไม่สนหรอกครับ สนคนที่ไม่มีลูกมากกว่า"

"ยังไงก็เป็นคนมีเจ้าของอยู่ดี"

"ก็ไม่ได้คิดจะแย่ง แค่รอเวลาเขาอาจจะเลิกกัน"

"คงไม่มีวันนั้น"

"ก็สร้างมันขึ้นมาสิครับ จะยากอะไร"

"หึ พี่ว่าอย่าเสี่ยงดีกว่า เพราะจุดจบมันคงไม่สวยแน่ๆ"

ผมส่งยิ้มบางๆไปให้วิทย์ แสร้งทำเหมือนว่าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องขำๆ แต่อย่าได้คิดเชียว ถ้าจะมาสร้างความร้าวฉานให้ผมกับคนรักได้ง่ายๆ คงทำได้แค่ในความฝันเพราะชีวิตจริง กว่าที่ผมจะมายืนอยู่จุดนี้ได้ นั่นเพราะผมไม่ง่ายและไม่ได้โง่

หลังจบมื้อเที่ยงผมกับวิทย์ต่างคนต่างแยกกันไปทำงานในส่วนของตัวเอง เมื่อถึงเวลาเลิกงานผมจึงขับรถออกจากบริษัทเพื่อไปรับคนรักของผม วันนี้รถค่อนข้างติดมากกว่าทุกวันผมจึงมาถึงช้าไปสิบกว่านาที เมื่อเข้ามาถึงที่จอดรถ ผมเห็นรันกำลังเดินคุยคู่มากับผู้ชายคนนึง มันเป็นใคร??? ไม่ใช่เพื่อนรัน และเป็นคนที่ผมไม่คุ้นหน้ามาก่อน ช่วงหลังมานี่ตั้งแต่ผมคบกับรัน ผมไม่ค่อยได้สั่งให้ใครติดตามรันเหมือนเคย ซึ่งผมคิดผิดสินะ ผมรีบจอดรถแล้วลงไปดักที่หน้าของรันกับคนหน้าใหม่ทันที

"พี่ใหญ่มานานรึยังครับ พอดีรันพึ่งเลิกประชุมเลยลงมาช้า"

"พี่พึ่งมาถึง"

"อ่อลืมแนะนำพี่ใหญ่ครับนี่คุณโชค หัวหน้าแผนกคนใหม่ของบริษัทครับคุณโชคนี่พี่ใหญ่ แฟนผมเองครับ"

"แฟนเหรอ?"

"ใช่ครับ"

"มีแฟนแล้วเหรอ มาทำงานเป็นอาทิตย์ไม่เคยได้ยินสรัญพูดถึงเรื่องแฟน ผมนึกว่าโสดเสียอีก"

"อ่อครับ อยู่ที่ทำงานผมไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวมากเท่าไหร่"

"งั้นที่ผมชวนไปทานข้าวเย็นนี้คงไม่ได้แล้วสินะ"

"เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับหัวหน้า ไว้รออยู่กันครบทีมค่อยไปเลี้ยงต้อนรับหัวหน้านะครับ วันนี้ผมคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อน สวัสดีครับ"

"เดินทางกลับบ้านดีดีนะ"

"เฮ้ย!! เดี๋ยวนะรันลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ พี่ใหญ่รันวิ่งไปเอาโทรศัพท์ก่อนแป๊บนึง สามนาทีเดี๋ยวรันรีบมานะครับ"

ผมพยักหน้ารับคำพร้อมกับยืนรอรันอยู่ที่เดิม กับไอ้หัวหน้าแผนกที่ยังยืนเสร่ออยู่ไม่ยอมไปไหน ผมยืนอยู่ครู่เดียวรู้สึกไม่ถูกชะตากับไอ้หมอนี่ผมเลยจะเลี่ยงเดินไปรอที่รถ แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนมันก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

"สรัญน่ารักดีนะครับ ตอนแรกผมนึกว่ายังโสดเสียอีก"

"ทำไม ถ้ารู้ว่าโสดอยากจะจีบ?"

"อ่า จีบสิครับ ถ้าโสดต้องจีบอยู่แล้วน่ารักซะขนาดนี้ ขอโทษทีนะครับผมเป็นคนชอบพูดตรงๆ"

"งั้นกูก็คงไม่ต้องอ้อมค้อม เพราะกูก็เป็นคนตรงๆ เหมือนกัน กูไม่ชอบให้ใคร มายุ่งกับคนของกู เก็บความต้องการกลับเข้าสมองไปได้เลย"

"เห้ย ถึงกับต้องขึ้นกูมึงเลยเหรอ แค่พูดว่า อยากจีบถ้าเขาโสด ก็แค่นั้นส่วนสมองผมมีเยอะ ผมจะคิดอะไรจะทำอะไรก็เรื่องของผมจริงไหม แปลกใจจังนะ รันก็ดูน่ารักสุภาพเรียบร้อยดี ไหงชอบผู้ชายพูดจาถ่อยๆแบบนี้ได้"

"หึ สันดารกูจะเป็นยังไงไม่เกี่ยวกับมึง กูเตือนด้วยความหวังดี มึงจะรับฟังหรือไม่ก็แล้วแต่มึง แต่อย่ามายุ่งกับคนของกู"

มันทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่รันก็วิ่งมาถึงหน้าเราสองคนพอดี

"แฮก แฮก มาแล้วครับ โอ้ยเหนื่อยเลย ปะกลับบ้านกัน อ่าวหัวหน้ายังไม่กลับอีกเหรอครับ "

"กำลังจะกลับครับ พรุ่งนี้เจอกันนะ"

"ครับสวัสดีครับหัวหน้า"

ผมกัดฟันกรอด พยายามเก็บอารมณ์ไว้เต็มที่ มันบอกกับรันว่าพรุ่งนี้เจอกัน แต่สายตา

มันมองเย้ยมาที่ผม เกลียดจริงไอ้ประเภทชอบลองของ อยากจะเล่นนักใช่ไหม

ได้เดี๋ยวกูจัดให้

ผมพารันไปส่งที่ห้อง เป็นเวลาหกโมงกว่า และก็ขอปลีกตัวออกมาโดยให้เหตุผลว่า ผมมีธุระกับลูกค้านิดหน่อย คงไม่น่าเกินสองทุ่มครึ่งจะกลับมา

ผมขับรถไปยังร้านขายเครื่องดนตรี แวะซื้อกีตาร์โปร่ง เลือกตัวที่มีเสียงดีที่สุดในร้าน ผมขับมาหาโยที่สวน เป็นเวลาหนึ่งทุ่มพอดี โยรอผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเปิดประตูออกไปคุยกับโย

"มารอนานรึยัง"

"ไม่ครับพึ่งมาถึงก่อนหน้าพี่นี่เอง"

"โย มีคนมาติดรันอีกแล้วว่ะ เป็นหัวหน้าแผนกคนใหม่ของรัน ดูท่าทางกวนตีนเอาเรื่องซะด้วยนะรายนี้"

"ผมจะจัดการให้เรียบร้อยครับพี่"

"ไม่ต้อง คนนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง ดูเหมือนมันจะอยากจะลองดีกับพี่อยู่ไม่น้อย ให้ลูกน้องคอยดูให้พี่เหมือนเดิมก็พอ"

"ได้ครับ"

"อืม พี่แวะเอาของขวัญมาให้ อยู่เบาะหลังรถพี่ ไปเอามาสิ"

โยเดินไปเปิดรถผมทันทีอย่างไม่อิดออด พร้อมยกกล่องใส่กีตาร์ขึ้นมา ผมไม่ได้ห่อของขวัญเป็นพิธีรีตองอะไรมากมาย แค่ผูกโบว์มาเท่านั้น

"พี่ใหญ่ พี่ให้ผมเหรอครับ"

"อืม ก็ให้ไปเอาไม่ใช่ของโยแล้วจะของใครล่ะ"

"แต่พี่ กีตาร์รุ่นนี้แพงมากเลยนะครับ ผมเคยเดินดูที่ร้านอยู่ สองหมื่นกว่าบาทแพงมากผมจำได้"

"เหรอ แล้วใช่ตัวที่อยากได้รึเปล่าล่ะ พี่ไม่รู้ว่าจะถูกใจโยไหม เลยให้เจ้าของร้านเลือกตัวที่มีเสียงใสๆ เขาเลยหยิบตัวนี้มาให้"

"พี่ครับนี่   DX2AE Macassar กีตาร์โปร่งตัวแจ่มของ Martin แบรนด์ดังเป็นกีตาร์ทรง Dreadnought ที่ทำจากไม้สปีลี่เกรดพรีเมียมงานประกอบเนี๊ยบสุด ๆให้เสียงใสเว่อร์"

"หึหึ รู้ดีขนาดนี้แสดงว่าถูกใจ"

"ถูกใจครับ ผมของคุณพี่ใหญ่มาก ตัวนี้ผมเล็งมานานแล้วแต่ไม่อยากซื้อเพราะราคามันสูง เสียดายเงิน"

"ต่อให้มันแพงกว่านี้หรือหายากกว่านี้ แค่โยอยากได้พี่ก็หาให้ได้เชื่อสิ"

"พี่ใหญ่ ผมขอบคุณจริงๆครับ"

"ไม่เป็นไร น้องรักของพี่ โย ไม่โกรธพี่ใช่ไหมที่พี่ให้โยได้แค่นี้ 'แค่น้อง'"

"สำหรับผม แค่นี้ก็เกินพอแล้ว"

"อืม กลับไปที่งานเถอะ เดี๋ยวทุกคนจะรอนาน แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ น้องชาย"

"ครับ"

ผมแยกกับโย ตรงกลับไปยังคอนโด รังรักของผมกับรัน นับจากวันนี้ผมคงจะทำตัวเฉื่อยแฉะเหมือนที่ทำมาหลายเดือนก่อนหน้าไม่ได้เสียแล้ว ผมลืมไปได้ยังไงนะว่า ลูกกวางตัวน้อยของผม สวยงามจนใครๆก็อยากได้ เหมือนกัน

Part โย

"ก้อยออกมายืนนอกร้านทำไมมืดๆ ไม่เข้าไปข้างใน"

ผมจอดรถหยิบกล่องกีตาร์ที่พี่ใหญ่ให้มากำลังจะเดินเข้าตัวบ้านแต่เจอก้อยยืนอยู่เสียก่อน

"พี่โย คุณใหญ่ให้มาเหรอคะ"

"อืม"

"พี่โย"

แค่ผมมองสีหน้าของก้อยผมก็ทราบทันทีว่าเขารู้สึกอะไร และอยากจะพูดอะไร

"ก้อย เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้ว เราจะไม่พูดซ้ำ ก้อยเข้าใจพี่เหมือนเดิมใช่ไหม พี่ไม่เคยผิดสัญญาที่ให้ไว้กับก้อย พี่จะอยู่ดูแลก้อยกับลูกไปตลอดชีวิตของพี่ ไม่ต้องคิดมากนะ"

"พี่โย ก้อยเข้าใจ ก้อยไม่ได้โกรธพี่โยหรืออิจฉาคุณใหญ่ แต่ช่วยตอบคำถามก้อยสักข้อหนึ่งได้ไหม"

"ครับ"

"ถ้าวันหนึ่งพี่ใหญ่ขอให้พี่โยไปอยู่ข้างๆเขา พี่โยจะทิ้งก้อยกับลูกไหม"

ก้อยตามผมเสียงสั่นเครือ ผมโอบกอดก้อยจูบซับขมับปลอบปละโลมส่งแผ่ความรักและความจริงใจที่ผมมีให้ ตลอดเวลาที่ผมกับก้อยอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว ผมไม่เคยปิดบังสิ่งใดกับก้อยเลยแม้แต่เรื่องของพี่ใหญ่ ก้อยรับได้ที่ผมมีใครอีกคนอยู่ในใจ ก้อยเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตผมที่ผมจะหาได้

"ก้อยระหว่างพี่กับพี่ใหญ่เรื่องแบบนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้น ก้อยสบายใจได้ และถ้าเกิดโชคชะตาฟ้าเล่นตลกให้พี่ใหญ่ต้องการพี่ พี่ก็ไม่มีวันทิ้งก้อยกับลูก พี่รักก้อย พี่เลือกแล้วที่จะใช้ทั้งชีวิตกับก้อย พี่รักก้อยแบบที่ชายหญิงพึงมีให้แก่กัน ไม่เหมือนกับพี่ใหญ่ มันต่างกัน พี่รักและเทิดทูญเขา ก้อยเข้าใจพี่ใช่ไหม"

"ก้อยขอโทษ ก้อยงี่เง่าเอง ไม่ควรพูดเรื่องนี้เลย"

"พูดออกมาเถอะ รู้สึกอะไรก็พูดออกมาอย่าเก็บเอาไว้ เราก็เหมือนคนๆเดียวกันไม่เอาไม่ร้องไห้งอแงนะ ดูสิตาแดงหมดเลยใกล้จะเป็นแม่คนแล้วต้องเข้มแข็งสิครับ ปะวันนี้วันเกิดพี่นะ เข้าไปฉลองข้างในกันดีกว่า"

ผมไม่สามารถบรรยายความรู้สึกระหว่างผมกับพี่ใหญ่ได้ออกมาเป็นคำพูดที่ชัดเจนหรอก เรื่องบางเรื่องมันก็ซับซ้อนมากเกินจะบอกให้ใครเข้าใจความรู้สึกของเรา  ผมยึดติดกับพี่เขาผมรู้และเข้าใจตัวเองดี แต่ก็ไม่เคยคิดจะดึงตัวเองออกจากพันธะนี้เลยสักครั้ง ไม่เคย

[แอ๊บบี้]

โรคจิต18 นอกใจกันหรือเปล่า


Part รัน

คืนนี้หลังจากพี่ใหญ่กลับมาจากคุยกับลูกค้า เรานั่งทานข้าวด้วยกันเหมือนปรกติทุกวัน เมื่อทานข้าวด้วยกันเสร็จ ระหว่างที่พี่ใหญ่เข้าไปอาบน้ำ ผมเดินเข้าไปในห้องเสื้อผ้ากำลังจะหยิบชุดนอนของพี่ใหญ่ออกมาวางไว้ให้เขา พร้อมทั้งชุดนอนของตัวเองเตรียมออกมารออาบน้ำต่อจากพี่ใหญ่ ผมสังเกตเห็น กระดาษแผ่นนึงตกอยู่ข้างตะกร้าใส่เสื้อผ้าที่สวมแล้ว กระดาษนั่นน่าจะตกลงมาจากชุดของพี่ใหญ่ที่เขาถอดออกก่อนเข้าห้องน้ำ ผมเลยหยิบมันขึ้นมาดูว่ามันเป็นกระดาษอะไรสำคัญไหม ถ้าเป็นแค่สลิปซื้อของธรรมดาผมจะได้เอาไปทิ้ง แล้วกระดาษที่ผมหยิบขึ้นมาดูมันคือสลิปจริงๆ แต่ที่น่าแปลกก็คือ สลิปนี้มีราคา 26,500 บาท หืม พี่ใหญ่ซื้ออะไรมานะทำไมราคาตั้งสองหมื่นกว่าบาท ผมหยิบเข้ามาดูใกล้ๆ

"กีตาร์???"

พี่ใหญ่ซื้อกีตาร์ พี่ใหญ่เล่นกีตาร์ด้วยเหรอ ผมไม่ยักรู้ แล้วไหนล่ะกีตาร์ ผมรู้สึกตะหงิดใจแปลกๆ พี่ใหญ่บอกว่าจะออกไปพบลูกค้า ผมพับใบเสร็จเก็บใส่กระเป๋าสตางค์เอาไว้ แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากที่พี่ใหญ่ออกมาจากห้องน้ำ ผมจึงเข้าไปอาบน้ำต่อจากพี่ใหญ่ ความคิดในหัวผมกำลังว้าวุ่นผมควรถามเขาไหม เมื่อผมออกจากห้องน้ำมาก็เจอกับพี่ใหญ่ที่นั่งรอผมอยู่ที่เตียงพร้อมกับนมหนึ่งแก้วพี่ใหญ่ทำแบบนี้ทุกวันด้วยการอุ่นนมมาให้ผมทานก่อนนอนตลอด

"คนดีวันนี้ทำไมอาบน้ำช้าจังครับ นมจะเย็นหมดแล้วนะ มาทานก่อนเร็ว"

"ครับ"

ผมรับแก้วนมขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวจนหมด

"เด็กดีของพี่ เก่งมากครับเดี๋ยวพี่เอาแก้วไปเก็บก่อน จะมานอนกอดนะ"

พี่ใหญ่จูบหน้าผากแล้วหอมแก้ม ก่อนจะเดินออกจากห้อง นำแก้วนมเปล่าไปเก็บ

หลังจากที่เราปิดไฟนอนกันเรียบร้อยแล้ว ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความมืด มีแต่ดวงตาของผมเท่านั้นที่มันยังตื่นโพรงอยู่

"พี่ใหญ่หลับหรือยังครับ"

"หืม... ยังครับรันยังไม่หลับอีกเหรอ"

"ผมนอนไม่หลับ"

"มีอะไรหรือเปล่า หืม"

"เปล่า วันนี้ผมทานกาแฟไปตอนเย็นเลยตาแข็งไปหน่อย"

"เอ้า ทำไมทานกาแฟตอนเย็นล่ะ เปิดไฟก่อนไหมเดี๋ยวพี่นั่งคุยเป็นเพื่อน"

"ไม่ต้องหรอกครับ นอนคุยกันแบบนี้ก็ได้รันอยากนอนกอดพี่มากกว่า พี่ใหญ่ครับ เมื่อเย็นไปหาลูกค้ามามีเรื่องด่วนเหรอ"

"ก็...นิดหน่อยครับ ไม่มีอะไรมาก"

"เหรอครับ นึกว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรเห็นรีบออกไป รู้งี้รันขอตามออกไปด้วยก็ดีหรอก ตอนแรกนึกว่าพี่จะไปนาน กะว่าจะไปคุมสักหน่อย กลัวแอบหนีเที่ยว"

"หึหึ อย่างพี่เนี่ยนะหนีเที่ยว รีบทำธุระที่บริษัทเสร็จก็รีบกลับมาหารันทันทีเลย จะไปแวะที่ไหนได้ มีแฟนน่ารักขนาดนี้ ต้องกลับมาตายรังอย่างเดียว"

"ครับ นอนกันดีกว่า ผมเริ่มจะง่วงนิดๆละ"

"อ่าวไหนเมื่อกี๋บอกตาแข็งนอนไม่หลับ"

"ผมล้อเล่น ง่วงนอนแล้ว หาเรื่องคุยก่อนจะหลับต่างหาก"

"งั้นก็นอนเถอะฝันดีนะ ที่รักของพี่"

"ฝันดีครับ"

ผมได้คำตอบแล้ว คำตอบทีไม่มีเรื่องของสลิปค่ากีตาร์อยู่เลย พี่กำลังโกหกผมอยู่ใช่ไหม

ขณะที่ผมกับเพื่อนๆกำลังนั่งทานมื้อกลางวันกันที่ร้านบริเวณด้านหน้าบริษัทหัวหน้าแผนกคนใหม่ก็เดินเข้ามา

"อ่าววันนี้มาทานที่นี่กันเหรอ แหม ไม่มีใครชวนผมเลยสักคน"

"อ้าวหัวหน้า มาคนเดียวเหรอครับ มานั่งทานกับพวกเราไหม"

แมนถามหัวหน้าพร้อมชวนให้นั่งทานที่โต๊ะเดียวกัน แล้วเขาก็ไม่ปฏิเสธ แถมเลือกที่นั่งติดกับผม

"ทุกคนเรียกผมว่าพี่โชคก็พอ ไม่ต้องเรียกหัวหน้าหรอก คนกันเองทั้งนั้น จะได้สนิทกันเวลาทำงานด้วย เออจริงสิ สรัญ เมื่อวานตอนเย็นพี่ไปออกกำลังกายพี่เจอแฟนสรัญด้วยนะคนที่มารับสรัญเมื่อวานเจอที่สวนสุขภาพ เห็นยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง"

เมื่อเขาบอกให้ทุกคนเรียกเขาว่าพี่ สรรพนามในการพูดกับผมก็เปลี่ยนทันที

แต่เดี๋ยวนะ เจอพี่ใหญ่งั้นเหรอที่สวนสุขภาพเนี่ยนะ

"หัวหน้า เจอพี่ใหญ่เหรอครับจำผิดคนหรือเปล่า"

"ไม่ผิดนะพี่จำได้ ตอนช่วงสักประมาณทุ่มกว่า พี่กำลังจะกลับพอดี แต่เห็นมีคนยืนคุยกันอยู่สองคนพี่เลยหันไปมอง มืดหน่อยแต่พอมีแสงไฟ ไม่ผิดหรอกใส่สูทสีเทาชุดเดิมยืนคุยกันที่รถออดี้สีดำที่มารับสรัญเมื่อเย็นนั่นแหละ"

"อ่อ เหรอครับ"

ผมเงียบไป ไม่อยากจะซักไซ้เขาต่อ แต่ผมส่งสายตาให้คิง คิงหันมามองสบตาผม เหมือนเขารู้ว่าผมต้องการจะสื่ออะไร เขาจึงตั้งคำถามกับหัวหน้า

"หัวหน้า เอ่อ...พี่โชคครับ แล้วสองคนนั้น ยืนทำอะไรกันเหรอครับ"

"พี่เห็นเขายืนคุยกัน เห็นผู้ชายอีกคนยืนถือกล่องใบใหญ่ๆน่าจะเป็นของขวัญ เพราะมีโบว์ผูกเอาไว้ แต่พี่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนะ เห็นเขาเปิดๆดูอยู่เหมือนกันแต่มันไกลพี่มองไม่ชัดเท่าไหร่คุยกันสักพักพอพี่เดินขึ้นรถ กำลังจะขับออกก็เห็นพวกเขาขึ้นรถแล้วก็ขับแยกกันกันออกไป คือตอนแรกพี่นึกว่าสรัญอยู่ในรถซะอีก แต่มองไปเห็นรถดับเครื่อง แสดงว่าไม่ได้มาด้วย"

"ครับพี่ใหญ่เขาไปเอาของให้ลูกค้าน่ะ ผมอยู่ที่บ้านไม่ได้ออกไปด้วย"

"อ่อ  อ่าวข้าวพี่มาละ เอาทานๆกันเดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง"

หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จกลุ่มผมแยกออกมาจากหัวหน้า ยังไม่ถึงเวลาเข้างานพวกเราเลยนั่งคุยกันในกลุ่ม

"มึงตกลงทุ่มกว่าๆเนี่ย พี่ใหญ่ไม่ได้อยู่บ้านกับมึงใช่มะ"

คิงถาม

"อืม เขามาส่งที่คอนโด แล้วก็ออกไปบอกว่ามีธุระคุยกับลูกค้านิดหน่อย"

"แล้วเขากลับมาตอนกี่โมง"

"ก็เกือบๆสองทุ่มได้"

"มึงว่าที่หัวหน้าเห็นจะใช่พี่ใหญ่ปะ แล้วนัดกับลูกค้าทำไมเจอกันที่สวนวะ"

"หัวหน้าเขาคงจำคนผิดมากกว่า "

"เหรอ ก็คงงั้นล่ะมั้ง พี่ใหญ่คงไม่บ้าไปนัดคุยกับลูกค้าที่สวนสุขภาพหรอกจริงมะ กูว่าหัวหน้าแผนกตาฝาดชัวร์ มั่วนิ่มชิปหาย"

อืม ใครมันจะไปบ้านัดเจอกับลูกค้าที่สวนสุขภาพ นอกเสียจากคนที่นัดเจอไม่ใช่ลูกค้า แล้วกล่องใบใหญ่ๆ ที่หัวหน้าเห็น คงเป็นกีตาร์ด้วยสินะ

ผมไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไงดี ผมไม่กล้าแม้แต่จะถามพี่ใหญ่ถึงเรื่องที่สงสัย ผมกลัว กลัวว่าเราจะต้องทาเลาะกัน กลัวว่าเขาจะโกหกกลัวว่าจะเจอความจริงที่ผมรับไม่ไหว กลัวไปหมดทุกอย่าง

"รัน เป็นอะไรรึเปล่า พี่เห็นเงียบๆตั้งแต่กลับจากที่ทำงานแล้ว มีปัญหาเรื่องงานเหรอ"

"เปล่าครับ รันแค่รู้สึกเหนื่อยๆ เท่านั้นเอง"

"ไม่สบายเหรอครับ"

"ป่าวหรอกครับ ผมแค่อยากจะพักสายตาสักหน่อย"

"อืม งั้นวันนี้รันนอนเร็วหน่อยนะ จะได้พักผ่อนได้เต็มที่"

"ครับ"

Rrrrrrrrrrrrrr

หลังจากพูดจบ เสียงโทรศัพท์ของพี่ใหญ่ก็ดังขึ้น

"รันนอนพักก่อนนะครับ พี่ไปรับโทรศัพท์ กับลูกค้าก่อน เดี๋ยวมานะครับ"

พี่ใหญ่เดินออกจากห้องนอนไป ผมลุกขึ้นจากเตียง ค่อยๆเปิดประตูอย่างเบามือที่สุด ผมมาหยุดยืนอยู่หลังกำแพงที่ขั้นระหว่างห้องครัวกับห้องนั่งเล่น

"อืม พี่เปิดดูแล้ว ใช้ได้ ตรงตามแบบที่พี่อยากได้ เดี๋ยวพี่จะริสรายการของที่ต้องใช้ไว้ให้......... อืมไม่ต้องหรอกพี่อยากให้มันเป็นธรรมชาติมากกว่า เอาแค่เตียง กับโต๊ะ ก็พอ ของอย่างอื่นฟุ่มเฟื่อยก็ไม่จำเป็นต้องเอาไปลง โยเอาแบบมาให้พี่ดูก็แล้วกัน เอาไม้โทนเดียวกับสีไม้ของบ้านนะ เออ พี่เกือบลืม วันเสาร์แวะไปหาพี่ที่บ้านหน่อยพี่จะเลือกของบางส่วนไปไว้ที่บ้านในป่าด้วย เดี๋ยวเวลาพี่จะโทรบอกอีกที มีอะไรเพิ่มอีกไหม............ อืม พี่จ้างช่างที่ร้านเขาสลักชื่อย่อให้ที่กีตาร์ ถูกใจไหม..............ตัววายสองตัวจะแปลว่าอะไรได้นอกจาก ใหญ่กับโย..........หึหึ อืมได้ไว้พี่จะรอฟังแค่นี้ก่อนนะ"

ผมยืนเอามือกุมอกข้างซ้ายของตัวเองไว้แน่น ความรู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ออกมันเป็นแบบนี้เองเหรอ พี่ใหญ่โกหกผม เมื่อวานเข้าไม่ได้ไปพบลูกค้า แต่เขาไปหาคนชื่อโยสลิปค่ากีตาร์ ก็เป็นของคนชื่อโย ใหญ่กับโย อย่างนั้นเหรอแล้วผมล่ะ ผมยืนขาแข็งอยู่ตรงนี้ชั่วขณะนึง จึงค่อยๆพาร่างที่แทบไร้แรงเดินของตัวเองกลับเข้าไปที่ห้องนอน โชคดีที่พี่ใหญ่ไม่ได้เดินออกมาจากครัวหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ ผมได้ยินเสียงล้างจาน พี่ใหญ่คงยืนล้างจานต่อหลังจากวางโทรศัพท์ ผมล้มตัวซุกหน้าลงกับหมอน ไม่รู้ว่าผมจมจ่อมกับความคิดของตัวเองนานแค่ไหน ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อพี่ใหญ่ ลงมานอนข้างๆแล้วรวบผม เข้าไปกอดไว้แนบอกผมหลับตานอนซบอกกว้างของผู้ชายคนนี้ คนที่ผมรักหมดหัวใจ วันเสาร์นี้ ผมคงจะได้รู้ความจริง เมื่อถึงวันนั้นผมคงหาคำตอบให้กับชีวิตตัวเองได้ล่ะมั้ง

ในห้วงแห่งความฝัน

'พี่ครับช่วยกอดผมแบบนี้ตลอดไปได้ไหม อย่าทิ้งผมไปไหนเลยนะ โปรดอยู่กับผมตรงนี้ต่อไปด้วยเถอะอย่าทิ้งผมไปเหมือนเขาคนนั้น เพราะผมคงทนรับมันอีกครั้งไม่ไหว

[natchaya]

คนแต่งหายไปไหนนน T^T

[insomniac]

เริ่มสงสัยว่ามีคนโรคจิตกี่คนในเรื่องนี้

[Laliat]

จะเกิดจำเลยรักแล้ว

[แอ๊บบี้]

โรคจิต19 Special(แมนxคิง)

ต่อ(รัน)

ผมปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนๆ เพราะไม่รู้จะจัดการกับปัญหานี้ยังไง พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเสาร์แล้ว

"มึงอย่าพึ่งคิดมากนะรันอะไรที่เรายังไม่รู้แน่ชัดอย่าพึ่งไปธสรุปคิดเอาเอง พี่ใหญ่กับคนนั้นอาจจะไม่ใช่อย่างที่มึงคิดก็ได้ พรุ่งนี้มึงโทรหากู ตอนที่พี่ใหญ่จะออกไปข้างนอกเดี๋ยวกูกับแมน จะขับตามพี่เขาไปเอง ส่วนมึงรอให้เขาออกมาก่อนแล้วค่อยนั่งรถไปกับไอ้อิฐ มึงโอเคนะอย่าพึ่งคิดมากยังไงซะมึงก็ยังมีพวกกูอยู่ มึงไม่ได้อยู่คนเดียวนะเว้ย เข้าใจรึเปล่า"

คิงพูดปลอบใจผม

"อืมตกลงตามนั้นขอบใจพวกมึงมากที่ช่วยกู"

"เออ ก็เพื่อนกันนี่หว่าส่วนมึงไอคิง คืนนี้กูไปนอนที่คอนโดมึงไม่ต้องออกไปแรดไหนล่ะ"

"เชี่ยแมนจะมานอนที่คอนโดกูทำไมไม่ทราบ"

"อ่าวก็เผื่อพรุ่งนี้พี่ใหญ่เขาออกไปปุ๊บปั๊บ แล้วเราจะตามทันได้ไงไอ้โง่ กว่ากูจะมารับมึงที่คอนโดอีก พอดีพลาดไม่ต้องรู้เรื่องกัน กูไปนอนที่คอนโดมึงนั่นแหละเวิร์คสุด"

"แล้วทำไมต้องห้ามกูเที่ยวด้วยล่ะ"

"ไอ้เวร เพื่อนมึงมีเรื่องทุกข์ใจขนาดนี้มึงยังจะห่วงเที่ยวอีกเหรอ"

"เออๆ แหมกูแค่ถามไปงั้นไม่ได้จะไปเที่ยวไหนสักหน่อยด่ากูอยู่ได้"

"ก็มึงกวนส้นตีนไม่ได้คิดจะไปแล้วยังจะเสือกเถียงขึ้นมาอีก"

"เออด่ากูเข้าไป ใช่ซี๊ กูมันเมียน้อยนิ"

"ทะลึ่งแล้วสัด"

"พวกมึงสองตัว เอาไว้ไปกัดกันบนเตียงต่อคืนนี้เถอะ กูขี้เกียจฟังว่ะ ไปรันไปหาไรกินกันดีกว่า"

"อิฐมึง พูดให้มันดีๆกูเสียหายมากมายเลยนะแบบนี้ เสียเครดิตหมดเดี๋ยวใครเขานึกว่าไอ้แมนเป็นผัวกู"

"แหมทำอย่างกับกูอยากเป็นผัวมึงตายแหละ"

"เอ๊อ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองแล้วกันเดี๋วคืนนี้กูจะโชว์หุ่นแน่นเปี๊ยะทุกสัดส่วนให้มึงชมดูดิ๊มึงจะอดใจได้ไหม"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ถุย เออกูจะคอยดู"

"พวกมึงสองคนชอบทำเป็นเล่น ระวังผีกลักนะเดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน" อิฐเย้า

"ไม่มีทาง"  (ประสานเสียง)

Special (แมนxคิง)

Part แมน

"ไอ้แมนมึงนอนโซฟานะ"

"เรื่องไรกูจะนอนเตียง มึงอย่ามาเยอะเรื่อง"

"มึงไม่กลัวกูปล้ำ มึงก็นอนไปแล้วกัน"

"หึหึ กูไม่ได้เป็นง่อยป่าววะจะได้ไม่มีแรงกระทืบมึง"

"ชิ ตามใจมึง กูไปอาบน้ำก่อนละไม่ไหว ร้อน เหนื่อยด้วย"

Rrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทนศัพท์ไอ้คิงดังขึ้นหลังจากมันเดินไปอาบน้ำได้ไม่นาน ผมจึงหยิบขึ้นมาดู

'วีจ๋า'

พิมพ์ชื่อกูว่าตัวเหี้ย ทีผู้ชายคนอื่นพิมพ์ วีจ๋า หึ ได้วีจ๋าเดี๋ยวรู้จัก

"ฮัลโหล"

"...เอ่อ นี่ใช่เบอร์ของคิงหรือเปล่าครับ"

"ใช่"

"ผมรบกวนขอสายคิงหน่อยครับ"

"ไอ้คิงมันอาบน้ำอยู่ มีธุระอะไรด่วนไหม ฝากผมได้"

"เอ่อ...งั้นฝากบอกคิงทีครับว่า วีกำลังจะไปหาที่คอนโดจะรับคิงออกไปทานข้าวนะครับ อีกประมาณสิบนาทีผมจะถึง"

"อืม แล้วจะบอกให้"

ผมกดวางสายทันทีขี้เกียจเสวนาด้วย อีกสิบนาทีจะมาเหรอ หึหึ ได้เวลาเอาคืนแล้วมึง ไอ้คิงจ๋า

"ไอ้แมนมึงนั่งยิ้มอะไรวะเป็นอะไรมากรึเปล่า กูยืนดูมึงนั่งโปรยยิ้มอ่อนนานละ ไปอาบน้ำสักทีกูง่วงนอนละ"

อ่าวนี่ผมนั่งคิดอะไรเพลินไปหน่อย มันอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอเนี่ย

"เดี๋ยวดิคิงมึงมานี่หน่อย ดูหลังให้กูทีคันว่ะดูดิ๊มีตัวไรกัดอยู่ป่าว"

ไอ้คิงเดินตรงมาหาผมพร้อมผ้าขนหนูผืนเดียวอยู่ที่เอวเท่านั้น

"ไหนมึงไม่เห็นมีอะไรเลยวะ"

"เออไม่รู้ดิคันว่ะ เกาให้กูหน่อย ทั่วๆหลังเลย"

ติ๊งต่อง ยังไม่ทันที่คิงจะได้นั่งเกาหลังผม เสียงกริ่งก็ดังขึ้น

"ใครมาวะ"

"มึงนั่งนี่แหละไม่ต้องลุกไปเดี๋ยวกูไปเปิดให้เอง อาจจะเป็นไออิฐก็ได้"

"เออๆ"

มันพยักหน้าให้ผมๆจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูด้วยสภาพเปลือยท่อนบน เพราะพึ่งถอดเสื้อจะให้ไอคิงเกาหลัง

แกร๊ก

"เอ่อ....."

"หาไอ้คิงใช่มะ เข้ามาดิพึ่งเสร็จพอดี"

ฮ่าฮ่าฮ่า หย่อนขี้ไว้หนึ่งกอง

"สะ เสร็จอะไรเหรอครับ"

ผมไม่ตอบพลางเดินน้ำหน้าไอ้วีจ๋าของเหี้ยคิงเข้ามา ผมนี่แทบจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ไอ้วีจ๋าหน้าเสียทันทีที่เห็นคิง นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวอยู่ที่โซฟา ส่วนผม เปลือยท่อนบนไม่ต้องสืบเลยว่าในหัวมันคิดอะไรอยู่

"อ่าว วีมาได้ไง มีธุระอะไรหรือเปล่า"

"คิง ค...คือวีตั้งใจจะมารับคิงไปทานข้าว วีโทรมาก่อนแล้วรอบนึงนะ"

ไอ้คิงเหล่มองผมอย่างคาดโทษ

"ที่ไหนวีคิงไปไหนไกลๆไม่ได้นะพรุ่งนี้คิงมีธุระแต่เช้า"

"เหรองั้นออกไปทานข้าวกับวีได้ไหมแล้วเดี๋ยววีมาส่ง ก่อนเที่ยงคืนแน่นอน"

"ก่อนเที่ยงคืนนี่พึ่งสองทุ่ม กินข้าวเหี้ยไรสามสี่ชั่วโมง ไอ้คิงมึงบอกกูว่าคืนนี้มึงจะไม่ออกไปเที่ยวไหน"

"เออ แบบว่าไปไม่นานได้ป่าววะ"

"มึงยังมีแรงเที่ยวอีกเหรอไหนบอกกูว่าเหนื่อย"

"เอ่อ วีๆ นั่งรอคิงตรงนี้แป๊บนึงนะ เดี๋ยวคิงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"

"ครับ"

พูดจบไอ้คิงก็วิ่งเข้าห้องนอนไปเปลี่ยนชุดทันที

"ไอ้คิงไอ้สัดตอแหลตลอด" ผมตะโกนเสียงดังไล่หลังมันไป

"มึง แดกข้าวคนเดียวไม่ได้เหรอไง ถึงต้องเอาเมียกูไปนั่งแดกด้วย"

"ห๊ะ เมีย คิงเมียคุณเหรอครับ"

"เออสิเหี้ย ไม่เห็นสภาพพวกกูเหรอแทบจะแก้ผ้ากันอยู่แล้วเป็นเพื่อนมั่งสัด กูไม่อยากทาเลาะกับเมียกู เพราะงั้นมึงช่วยกรุณาย้ายก้นออกจากห้องกูโดยด่วน แล้วอย่ามายุ่งกับเมียกูอีก เข้าใจไหม"

"ห๊ะ เข้าใจไหม ที่กูพูดเนี่ย"

"อ่ะ ครับๆ เข้าใจผมขอโทษด้วยครับ ไม่ทราบว่าคิงมีแฟนแล้วงั้นผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันครับ ขอโทษจริงๆ"

แล้วไอ้วีจ๋า ก็รีบพุ่งออกจากห้องของไอ้คิงทันที พร้อมกับที่ไอ้คิงเปิดประตูออกมา

"เสร็จแล้ว  อ่าว วีล่ะ วีไปไหน"

"มันกลับไปแล้ว"

"อ่าวไหงงั้นอ่ะ ทำไมกลับไปแล้วไหนว่าจะพากูไปกินข้าว"

"ห่วงแดกเหรอไม่มีปัญญาหาแดกเองถึงต้องให้คนอื่นพาไปแดก"

"เอ้า มึงนานๆจะมีผู้ชายมารับไปแดกสักที กูก็ต้องรีบสนองดิ เดี๋ยวนะเพราะมึงใช่มะไอ้แมน มึงไล่วีใช่ป่าว ตอบกูมา"

"ฮ่าฮ่า เออ กูไล่มันไปเอง มีไรปะ"

"เหี้ยตลอดศกอ่ะมึง กูอดแดกข้าวฟรีแถมอดแดกผู้ชายด้วย เสียอารมณ์อุส่าแต่งตัว แล้วมึงไล่วีไงวะ ถึงได้ยอมไป"

"กูก็บอกมันไปว่ากูเป็นผัวมึง ฮ่าฮ่า โคตรขำหน้าแม่ง เหวอเลยรีบถอยทัพกลับอย่างไว"

"ไอ้เลว มึงนี่เลวหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ คืนนี้กูอดทั้งของคาวทั้งของหวานเลยแม่ง"

"กับกูก็ได้นะ"

"หืม!! มึงพูดว่าอะไรนะไอ้แมน"

"กูบอกว่ากับกูก็ได้นะ ถ้ามึงอยาก"

"เหอะๆ ไม่เอาหรอกมึงมาไม้ไหนของมึง จะแกล้งกูอีกดิกูยอมอดอยากตายดีกว่าเอามึงอ่ะจริง"

"ก็ตามใจมึง อยากอดตายไปทั้งชีวิตก็ตามใจ เพราะกูไม่ปล่อยให้มึงไปเอากับใครอีกเหมือนกัน"

ผมทิ้งระเบิดตูมใหญ่ ใส่ทั้งตัวเองและก็ไอ้คิง แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบๆ

ที่เขาว่ากันว่า เกลียดอย่างไหนได้อย่างนั้นเห็นจะจริงสินะ เพราะเมื่อก่อนผมเกลียดความเป็นเกย์ของมันสุดๆ แต่ว่าตอนนี้ อยากกลับลำ กลืนน้ำลายตัวเองแทบทุกวัน แต่ไม่รู้จะทำได้ไง ในเมื่อเป็นเพื่อนกันมาตลอด

[แอ๊บบี้]

โรคจิต20 ไม่รักก็บอกมา

Part รัน

เช้าวันเสาร์ผมตื่นนอนขึ้นมาแต่เช้าตรู่ ทั้งๆที่เมื่อคืนนอนแทบไม่หลับ ผมหันไปมองพี่ใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆ เขายังไม่ตื่นเลยผมจึงลุกขึ้นมา ทำมื้อเช้าง่ายๆ แล้วก็ไปอาบน้ำออกมานั่งดูโทรทัศน์ที่ห้องนั่งเล่น เปิดไปเรื่อยเปื่อยไม่มีกระจิตกระใจจะดูสักเท่าไหร่หรอก แค่เปิดให้ห้องมันดูไม่เงียบเหงาเกินไปเท่านั้นแล้วพอถึงเวลาเก้าโมงกว่าพี่ใหญ่ก็เปิดประตูออกมาจากห้องนอน ทักทายกับผมปรกติเหมือนทุกวันถ้าไม่มีเรื่องของคนชื่อโยเกิดขึ้น วันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่ผมมีความสุขทุกอย่างราบเรียบ ตลอดมื้ออาหารเช้าได้ไม่นานสิ่งที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ก็กำลังจะเกิด

"รันครับ เดี๋ยวอีกสักพักพี่ต้องออกไปธุระข้างนอกหน่อยนะ เดี๋ยวบ่ายๆพี่กลับมา วันนี้รันจะออกไปไหนหรือเปล่า"

"ไม่ครับ ไม่ได้ไปไหน อยู่ที่ห้องนี่แหละ งพี่ไปเถอะรีบไปรีบกลับนะ"

"โอเคครับ พี่จะรีบไปรีบกลับนะคนดี"

"ครับ"

หลังจากที่พูดกันเสร็จพี่ใหญ่ก็กลับเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะออกไปข้างนอกระหว่างนั้นผมจึงไลน์ไปบอกกับคิงว่าให้เตรียมออกมารอได้แล้ว คอนโดของผมกับคิงอยู่กันไม่ไกลมากไม่ถึงสิบนาที

แล้วเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก คิงก็ไลน์มาหาผม ว่าอยู่ลานจอดรถของคอนโดเรียบร้อยแล้ว รวมถึงอิฐด้วยผมจึงเตรียมพร้อม ทั้งตัวทั้งใจเพื่อจะไปเผชิญกับความจริงวันนี้ เมื่อพี่ใหญ่แต่งตัวเสร็จสักพักเขาจึงออกไปผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องตัวเองอยู่พักใหญ่ อิฐจึงโทรบอกให้ผมเดินลงมาเมื่อผมเปิดประตูเข้าไปที่รถ อิฐจึงบอกกับผมว่า แมนกับคิงขับรถตามพี่ใหญ่ออกไปแล้ว ผมนั่งอยู่ในรถช่วงเวลาประมาณเกือบสามสิบนาทีได้ อิฐก็ขับเข้ามาจอดในซอยแห่งหนึ่ง

"รันโอเคไหม"

"อืม"

"สูดหายใจลึกๆ ใจเย็นๆนะ"

"ขอบใจมากอิฐ ไปเถอะ"

ผมลงมาจากรถ เดินไปที่รถของแมนซึ่งคิงกับแมนยืนรออยู่ก่อนแล้ว

"รัน พี่ใหญ่ขับรถเข้าไปบ้านเดี่ยวที่รั้วสูงๆสุดทางเดินนั่น"

คิงชี้ให้ผมดูรั้วบ้านสีขาวสูงเห็นหลังคาบ้านโผล่พ้นมา ไม่ไกลนัก

"มึงจะเอาไงต่อ คือกูแอบเดินไปส่องดูเมื่อกี๋ เห็นมีรถจอดอยู่อีกคันนึง"

"รออยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูเข้าไปเอง"

"มึงไหวแน่เหรอวะ ให้กูเข้าไปเป็นเพื่อนไหม"

"คิงกูขอเข้าไปคนเดียว ไม่เป็นไร"

"อืม งั้นพวกกูเดินไปส่งมึงที่รั้ว แล้วรออยู่แถวหน้าบ้านเนี่ยแหละ มีอะไรไม่ดีก็ตะโกนเรียกพวกกูแล้วกัน"

ผมพยักหน้า แล้วเดินตรงไปยังบ้านหลังดังกล่าว ทุกก้าวย่างที่ผมเดิน หัวใจผมสั่นและเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงหน้าประตูรั้วของบ้านคิงอิฐและแมนจึงหยุดเดินแล้วรอผมอยู่ตรงนั้น

ผมเดินไปหยุดยังหน้าประตูรั่วของบ้าน ใช้มือผลักบานประตูรั้วบานเล็กสำหรับเดินเข้าไปแทน มันไม่ได้ล็อคเอาไว้  ผมหันไปสบตาเพื่อนๆ ทุกคนส่งผ่านความห่วงใยมาให้ ผมรับรู้ได้พยักหน้าใส่พวกเขาแล้วเดินเข้าไปข้างในบ้าน เห็นรถพี่ใหญ่จอดอยู่คู่กับรถอีกคันพี่ใหญ่อยู่ที่นี่กับคนนั้น ผมยืนนิ่งมองประตูบ้านหลังนี้ ผมควรเดินไปลองเปิดมันแต่ขาผมไม่มีแรงจะขยับไปไหนได้เลยตัวสั่นไปหมดพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่แล้วแต่ก็ทำไม่ได้จริงๆ

ระหว่างที่ผมกำลังพยายามสู้กับตัวเองอยู่นั้นประตูบ้านก็เปิดขึ้น สายตาของผมประสานกับสายตาของใครอีกคน ผู้ชายคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนคนนี้ใช่ไหมที่ชื่อโย

"คุณรัน"

ผู้ชายคนนี้เรียกชื่อผม เขารู้จักผมด้วยเหรอ?

"มาที่นี่ได้ยังไงครับ"

"คุณ ชื่อโยใช่ไหมพี่ใหญ่อยู่ในบ้านนี้ใช่หรือเปล่า"

ในขณะที่ผมถามคำถามออกไปจากปาก แต่ยังไม่ทันจะได้รับคำตอบ ผมก็ได้ยินเสียงพี่ใหญ่พูดขึ้นมาจากในบ้าน

"โย เอาแคตตาล็อกเสร็จแล้วหยิบกรอบรูปที่เบาะหลังรถพี่มาด้วยนะ"

แล้วสิ่งที่ผมเห็นคืน พี่ใหญ่ที่เปลือยท่อนบน มีแค่กางเกงยีนส์ตัวเดียว พูดพร้อมเปิดประตูออกมาทำให้ประตูกระแทกเข้ากับคนที่กำลังยืนอึ้งมองหน้าผมอยู่

"เฮ้ยโย เจ็บหรือเปล่า มายืนทำไมตรงนี้ ไหนมาให้พี่ดูสิ๊"

พี่ใหญ่พลักจากประตูแล้วเดินไปดูคนที่เขาเปิดประตูกระแทกใส่หน้า ทำไมต้องทำท่าทางเป็นห่วงมากขนาดนั้น พี่คิดว่ามีแค่เขากับพี่สองคนบนโลกใบนี้เหรอ หันมามองทางนี้สักนิดสิ ผมยืนโง่อยู่ตรงนี้หันมามองกันบ้าง

"พี่ใหญ่ คุณรัน"

ผู้ชายคนนั้นปัดมือพี่ใหญ่ออก พร้อมทั้งบอกว่าผมยืนอยู่ตรงนี้

"รัน"

"รันมาที่นี่ได้ยังไงครับ"

"ผมตามพี่มา ไหนพี่บอกว่ามีธุระไงครับ นี่เหรอธุระของพี่"

"คือ....คนดีกำลังเข้าใจพี่ผิด พี่อธิบายได้นะครับ"

แล้วพี่ใหญ่ก็พุ่งตัวเข้ามาหาผม

"หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องเดินเข้ามาหาผม ผมกำลังเข้าใจผิดใช่ไหม งั้นช่วยตอบคำถามอะไรผมสักสองสามข้อได้หรือเปล่า"

"ครับ"

"นี่บ้านของใครครับ"

"รัน...บ้านของพี่เองครับ"

"บ้านของพี่ หึ พี่มีบ้านหลังใหญ่โต ทำไมถึงย้ายไปอยู่ที่คอนโดแคบๆล่ะครับ"

"...."

"ผู้ชายคนนี้ชื่อโยใช่หรือเปล่า"

"รันรู้จักโยด้วยเหรอ"

"ผมรู้แค่ว่าเขาคือธุระของพี่มาตลอด คือคนที่พี่มาหาตอนบอกกับผมว่ามีธุระ คือคนที่พี่โทรคุยด้วยตอนบอกกับผมว่าคุยกับลูกค้าผมพูดถูกใช่ไหม เมื่อวานพี่ไม่ได้ไปพบลูกค้าแต่พี่ไปหาเขาที่สวนสุขภาพ ซื้อกีตาร์ให้เขาราคา 26,500 ใช่รึเปล่าครับ"

"รันรู้"

"วายวาย คือใหญ่กับโย ผมคือส่วนเกินใช่ไหม"

"รันไม่ใช่แบบนั้นนะพี่กับโยเราไม่ได้มีอะไรกัน รันเชื่อพี่นะครับ พี่รักรันแค่คนเดียวจริงๆพี่สาบานได้ "

"รักผมแล้วทำไมต้องโกหกผมมาตลอดด้วย พี่มีบ้านหลังนี้ทำไมพี่ไม่เคยบอกผม พี่นัดเจอกับเขาที่บ้านหลังนี้แล้วดูสภาพพี่สิ ถอดเสื้อทำไมครับ อย่าบอกนะว่าแค่มาคุยธุระ ผมขอเข้าไปในบ้านได้ไหม เข้าไปดูให้ชัดๆไปเลย ว่ามันจริงหรือไม่จริง"

"ไม่ได้เข้าไปไม่ได้ คือพี่...พี่"

"งั้นก็พอเถอะครับ พอแค่นี้เถอะ เลิกโกหกผมสักที ผมโง่กับพี่มาพอแล้ว เชิญคุยธุระกันต่อตามสบาย ผมขอตัว"

"รันไม่ ไม่ พี่ไม่ให้ไป อย่าทำแบบนี้รันพี่ขอร้อง"

พี่ใหญ่วิ่งพุ่งเข้ามากอดผมจากด้านหลัง หลังจากที่ผมกำลังหันหลังเดินออกจากบ้าน  พี่ใหญ่กอดผมแน่นมากจนผมเจ็บไปหมด ตอนนี้ผมกำลังเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ ชาไปหมดแล้ว

"ปล่อยผมเถอะ พี่ไม่มีความจริงใจให้ผม พี่มีใครอีกคนทำแบบนี้ได้ยังไง พี่มีเขาพี่จะมารั้งผมไว้เพื่ออะไร ไม่มีผมสักคนพี่จะได้ไม่ต้องมาคอยสร้างเรื่องโกหกแล้วแอบมานัดเจอกันให้มันยากลำบากแบบนี้อีก"

"ไม่รัน ไม่พี่ไม่ปล่อย อย่าทำแบบนี้ พี่ยอมแล้วรัน พี่ยอมแล้วครับ จะเข้าไปข้างในบ้านก็ได้ ขอร้องอย่าเดินหนีพี่ อย่าหนีพี่ไม่ยอม"

"งั้นก็ปล่อยผม"

พี่ใหญ่ค่อยๆคลายอ้อมกอดที่รัดแน่นออก ผมหันไปสบตากับเขา ตอนนี้ผมไม่เห็นพี่ใหญ่คนเดิมของผมอีกแล้ว สิ่งที่ผมเห็นคือผู้ชายที่กำลังหลอกลวงผม ผมหันกลับไปมองผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

"ผมขอถามคุณ ถ้าผมเดินเข้าไปในบ้านผมจะเห็นอะไร"

"เห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น"

"อย่างนั้นเหรอ"

"ผมกับพี่ใหญ่ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ถ้าคุณเข้าไปในบ้านคุณจะไม่เห็นอะไรที่เกี่ยวกับผม ผมเป็นรุ่นน้องพี่ใหญ่ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย และผมมีภรรยาแล้ว ผมมาที่นี่เพราะพี่ใหญ่ขอให้ผมช่วยเหลือ ไม่ได้มาทำอะไรไม่ดีอย่างที่คุณรันกำลังเข้าใจผิด ผมแค่ขอให้คุณเชื่อใจพี่ใหญ่ เขารักแค่คุณคนเดียว ผมอยากจะขอไม่ให้คุณเดินเข้าไปในบ้านเพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่คุณควรจะรู้ ผมบอกได้แค่ว่าข้างใน มีแค่เรื่องของคุณกับพี่ใหญ่ เท่านั้น ถ้าคุณรักพี่ใหญ่ผมขอให้คุณเชื่อใจเขา พี่ใหญ่จะไม่มีวันหักหลังคุณ บ้านหลังนี้คือของเขากับคุณ เมื่อถึงเวลา พี่ใหญ่จะพาคุณมาด้วยตัวของเขาเอง

เรื่องของพี่ใหญ่กับผม อย่างนั้นเหรอ

"ผมจะเข้าไป"

"ได้แต่สัญญากับพี่ก่อนว่าเข้าไปแล้วจะไม่โกรธพี่"

"ถ้าไม่ใช่เรื่องนอกใจ ผมสัญญาว่าจะไม่โกรธ"

"รับปากแล้วนะ ห้ามโกรธ เดี๋ยวพี่พาเข้าไปเอง โยกลับไปก่อนพี่ขอโทษด้วยนะ"

"ครับ ไม่เป็นไร คุณรัน ว่างๆให้พี่ใหญ่พาไปนั่งทานอาหารที่ร้านของผมกับภรรยาสิครับ ร้านผมรอต้อนรับ แฟนพี่ชาย...เสมอ"

[แอ๊บบี้]

โรคจิต21 ขอเวลา

Part ใหญ่

ผมกุมมือรัน พาเขาเดินเข้าไปภายในบ้าน สิ่งแรกที่รันเห็นเมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็คือรูปขนาดใหญ่ ของรันเอง

"นี่รูปผม ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมต้องติดไว้กับผนังทางเดินเข้าบ้านแบบนี้"

"ใช้รันแบบเดิมได้ไหม อย่าใช้คำว่าผมคุยกับพี่เลยนะ มันดูห่างเหินเกินไป"

"...."

รันเดินเข้าไปภายในบ้านต่อ โดนไม่ตอบรับคำพูดของผม

"...."

อึ้งไปเลยทีนี้ เพราะสิ่งที่เขาเห็นหลังจากเดินเข้าไปในตัวบ้าน ทุกผนัง ทุกโต๊ะ ชั้นวางของ ล้วนแล้วแต่มีกรอบรูปของรันอยู่ในทุกๆที่ของบ้านหลังนี้

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ทำไมรูปผมถึงได้เต็มบ้านพี่ไปหมดขนาดนี้"

"...."

"รูปนี้พี่ได้มายังไง"

รันถามพร้อมกับหยิบกรอบรูปหนึ่งขึ้นมา มันเป็นรูปที่รันยืนซื้อขนมอยู่ที่ตลาดน้ำแห่งหนึ่งเมื่อปีก่อน ไม่แปลกที่เขาจะตกใจเพราะทุกๆรูปในกรอบล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะเจอกับผมทั้งสิ้น

"พี่ถ่ายเอง"

"นี่รูปรับปริญญา , นี่ตอนไปออกค่ายอาสา , นี่ตลาดน้ำ , ที่งานวัดเกิดของเพื่อน , ทริปภาคเหนือ นี่มันอะไรกันครับ ทำไมพี่มีรูปพวกนี้ได้ รูปแอบถ่ายทั้งนั้นเลย พี่อธิบายมาเดี๋ยวนี้"

"รูปทั้งหมดพี่เป็นคนถ่ายเอง พี่โกหกรันว่าพึ่งเคยเจอครั้งแรกที่คอนโด ที่จริง พี่รู้จักรันมาก่อนหน้านี้ คือพี่ชอบรันมานานแล้วพี่แอบตามถ่ายรูปรันมาตลอด พี่ขอโทษที่โกหก"

"แอบตาม? พี่คือไอ้โรคจิตคนนั้นใช่ไหม พี่แอบตามผมมานานเท่าไหร่แล้ว เป็นเพราะพี่หรือเปล่าที่ทำให้คนอื่นที่มาจีบผมหายไปหมด พี่ทำร้ายพี่ทอร์ชใช่ไหม ตอบผมมาสิ ตอบมา"

"ใช่พี่ทำเองทั้งหมด เพราะพวกมันทุกคนไม่คู่ควรกับรัน ไอ้ทอร์ชมันก็ไม่คู่ควรมันไม่จริงใจ ไม่มีใครรักรันได้เท่าพี่อีกแล้ว ไม่มีหรอก พวกมันโกหกยิ่งกว่าพี่เสียอีก"

"พ...พี่เป็นคนเอามีดไปปาดคอพี่ทอร์ชเหรอ"

"มันเจ้าชู้มักมาก มันไม่ควรมายุ่งกับรัน พี่แค่ทำให้มันเอาตัวกับความคิดเลวๆของมันออกไปให้ห่างๆรัน"

"แล้วทำไมพี่ต้องคอยแอบตามด้วย ถ้าพี่คิดว่าพี่ดีเลิศที่สุดแล้ว ทำไมพี่ไม่เข้ามาซะเองตั้งแต่แรก ทำไมต้องคอยมาแอบตาม มาทำให้ผมมีปมด้อย มีคนมาจีบตั้งมากมายแต่สุดท้ายผมก็ไม่เคยมีใครสักคน"

"เพราะว่าเมื่อก่อนรันเก็บตัว ไม่เปิดใจรับใครเป็นปีๆ รันจำได้ใช่ไหม"

"พี่แอบตามผมมานานแค่ไหนแล้ว เรื่องพี่อาร์ทล่ะฝีมือพี่ด้วยรีเปล่า"

"พี่ไม่รู้ พี่มาหลังจากที่รันเลิกกับแฟนไปแล้ว"

"ผมไม่เข้าใจ แล้วทำไมต้องโกหกเรื่องคนที่ชื่อโย ทำไม่ต้องแอบคุย แอบนัดเจอกัน"

"คือพี่ไม่อยากให้รันรู้จักกับโย พี่กลัวรันจะจำหน้าโยได้ เมื่อก่อนพี่วานให้โยคอยตามดูรันให้พี่ตลอดตอนที่พี่ติดงาน พี่ไม่อยากให้รันรู้จักโยเพราะแบบนี้ เพราะต่อไปนี้รันจะจำโยได้ พี่จะไม่มีใครตามรันให้พี่อีก"

"นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ ทำไมต้องใช้ให้คนอื่นคอยตามผมพี่ไม่ไว้ใจผมขนาดนั้นเลยรึไง เราจะคบกันยืดไหม ถ้าพี่ยังทำตัวแบบนี้ไม่เลิก อ่อ ขออีกคำถามนะวันที่พี่ช่วยผมจากไอ้พวกโจรนั่นน่ะ เป็นแผนพี่ด้วยรึเปล่า"

"ไม่ พี่ไม่เคยมีความคิดทำเรื่องเลวๆแบบนั้นกับรันเด็ดขาด ถ้าอยากเข้าหารันพี่มาเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครหน้าไหนมาแตะต้องตัวของรันเพื่อแลกกับการได้เข้ามารู้จักหรอก พี่ไม่เคยคิดจะทำร้ายรัน พี่รักรันมากนะ รักมากจริงๆ รันให้อภัยพี่ได้ไหม นะครับ"

"ผมขอเวลา"

"......"

"ผมอยากให้พี่กลับไปนอนที่ห้องของตัวเองสักพัก ผมขอเวลาคิดทบทวนเรื่องก่อนได้ไหม ตอนนี้ผมสับสนไปหมด แค่ขอเวลาคิดให้ผมได้หรือเปล่า"

"นานไหม คือพี่....ไม่อยากห่างจากรันนานๆ"

"ผมไม่รู้ ยังตอบไม่ได้ ถ้าพี่ไม่ทำตามที่ผมขอ เราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก"

"โอเคๆ พี่จะกลับมานอนที่ห้องของตัวเอง พี่จะให้เวลารัน แค่อย่าเลิกกับพี่ก็พอ"

"งั้นผมขอตัวกลับก่อน ไม่ต้องไปส่งเพื่อนผมรออยู่ด้านนอก อ่อแล้วรบกวนอย่าให้ใครแอบตามผมอีกนะ"

หลังจากพูดจบ รันก็เดินออกจากบ้านไป ผมนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง โมโหตัวเองที่โง่บัดซบทำให้รันจับได้ ผมใช้มือข้างขวาต่อยหมัดลงไปยังโต๊ะกระจกที่ใช้วางของ ปล่อยหมัดออกไปเรื่อยๆจนกระจกแตก ผมมองมือตัวเองที่ตอนนี้อาบไปด้วยเลือดสีแดงสดไหลลงมาที่ช่วงแขน

สมควรแล้วคนโง่อย่างผม สมควรโดนแล้ว

ผมใช้มืออีกข้างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ในเวลาที่ผมอ่อนแอแบบนี้ ไม่มีใครช่วยผมได้ดีไปกว่า

"พ่อครับ พ่อรันรู้เรื่องทั้งหมดที่ผมแอบตามเขาแล้วพ่อ เขา...ขอเวลา ตัดสินใจ ผมควรทำยังไง ถ้าเขามาบอกเลิกผม ผมจะต้องทำยังไงครับ พ...พ่อ...ช่วยผม...ด้วย"

Part ยศ

ผมรับโทรศัพท์ไอ้ลูกชาย ฟังมันพูดไปร้องไห้ไป ช่วงประโยคสุดท้ายก่อนสายตัด เสียมันเหมือนคนหมดแรง ...ไม่ได้ทำร้ายตัวเองใช่ไหม?

ผมรีบวางโทรศัพท์ แล้วโทรหาลูกน้อง ให้ออกตามหาลูกชายตัวดี สายตัดไปก่อนที่จะรู้ว่ามันอยู่ไหน จึงสั่งลูกน้องให้ไปทั้งที่บ้านและคอนโด ผมกดเบอร์ของโย เด็กที่ผมสั่งให้คอยอยู่ช่วยเหลือลูกชายมาตลอด

"สวัสดีครับคุณลุงยศ"

"อยู่กับใหญ่หรือเปล่า"

"เปล่าครับ แต่ผมอยู่ไม่ไกลจอดรอดูอยู่ที่ปั้มเลยหน้าปากซอยบ้านพี่ใหญ่มาหน่อยครับ"

"อืมฉันรู้เรื่องแล้ว อยู่แถวนั้นก็ดี รีบเข้าไปดูใหญ่ที่บ้านด่วน มีอะไรโทรมาบอกด้วยฉันกำลังไป"

"ครับ"

หลังจากวางสาย ผมรีบให้คนขับรถขับตรงไปยังบ้านของลูกชายทันที

Rrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าจากเด็กที่ชื่อโยดังขึ้น

"ว่ายังไง"

"คุณลุงยศครับพี่ใหญ่ ทำร้ายตัวเอง ผมคิดว่าน่าจะต่อยโต๊ะกระจกนะครับ มือมีแต่รอยแผลแล้วก็เสียเลือดมาก ผมกำลังพาไปส่งโรงพยาบาลครับ"

"ยังมีสติอยู่ไหม"

"ครับยังมีสติอยู่ แต่คงได้อีกไม่นาน เสียเลือดเยอะอยู่ครับ น่าจะหมดสติเร็วๆนี้ ผมวางก่อนครับกำลังขับรถไปโรงพยาบาลxxx คุณลุงยศ ไปเจอกันที่โน่นเลยครับ"

"อืม"

ผมกดวางสายโทรศัพท์ไป แล้วบอกให้คนขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

ไอ้ลูกโง่ หายไปอยู่กับเขาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งอ่อนแอทั้งโง่ คงต้องจับมาเคาะสนิมกันหน่อยแล้ว

"ไงไอ้ลูกโง่ ยังไม่ตายใช่ไหม"

ผมถามขึ้นตอนที่เดินเข้าไปยังห้องพักในโรงพยาบาล

"พ่อ"

"ทำไมถึงทำร้ายตัวเอง ใครสั่งใครสอนให้ทำเรื่องแบบนี้"

"ผมขอโทษ"

"ทำร้ายตัวเองไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ปัญหามีไว้ให้ใช้สมองแก้ ไม่ใช่ใช้กำลังเอามาทำเรื่องโง่ๆ เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นจะดีกว่า"

"....."

"ใหญ่ ยังมีอีกหลายวิธีที่จะแก้ไขปัญหาเรื่องที่แกเจออยู่ตอนนี้มันเล็กน้อย ถ้าน้องเขารักแกจริง เขาต้องให้อภัยแกถึงวันนั้นถ้าเขาปฏิเสธแก แกค่อยลากเขาเข้าป่าไป หึหึ ได้ข่าวว่ามีโครงการทำบ้านไว้ไม่ใช่เหรอ"

"พ่อ มีอะไรที่พ่อไม่รู้บ้าง"

"มีบ้าง เช่นเรื่องที่แกทำร้ายตัวเองแบบโง่ๆนี่ไง ที่พ่อไม่รู้"

"ผมขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีก"

"คนเราถ้าใช้อารมณ์เหนือเหตุผล วันนั้นแหละความล่มจมจะมาเยือน รบร้อยครั้งก็แพ้มันทุกครั้ง เข้าใจไหม"

"เข้าใจครับ"

"กลับไปอยู่ในที่ของตัวเองซะ เรื่องน้องไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวพ่อให้คนดูแลให้เอง ส่วนแกอยู่เฉยๆ รอคำตอบจากน้อง"

ไอ้ลูกชาย พยักหน้ารับคำเมื่อคุยเสร็จผมจึงออกมาชีวิตของผม อยู่เพื่อภรรยาและลูกทำหน้าที่ปกป้องดูแลเขาสองคนมาตลอด และจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำให้พวกเขาต้องเสียใจ ผมจะจัดการให้หมดไม่เว้นแม้แต่เด็กที่ชื่อรันถ้าเลือกที่จะปฏิเสธความรักลูกชายผมเมื่อไหร่ ก็เตรียมหมดลมหายใจเมื่อนั้น

[natchaya]

อืมมม เป็นพ่อที่ดีแหะ แต่รู้สึกจะดีแบบผิดๆ ยังไงก็ขอให้รันยกโทษให้ด้วยเถอะะ เรายังไม่อยากเห็นรันตาย

[t2007]

อืม โรคจิตจริงๆ

[am_am]

Fc คุณพ่อค่ะ

[natchaya]

ฮือออ คนแต่งหายไปไหนนน เราคิดถึงน้องรันแล้วน้าาา   

[แอ๊บบี้]

ฮือออ คนแต่งหายไปไหนนน เราคิดถึงน้องรันแล้วน้าาา   

เดี๋ยวลงให้วันนี้สายๆค่ะ

[แอ๊บบี้]

โรคจิต22 วันเหงาๆเมื่อเขาไม่อยู่

Part รัน

ผมเดินออกจากบ้านหลังนั้นของพี่ใหญ่ โดยมีเพื่อนๆรออยู่ที่เดิม

"รันเป็นไงบ้าง โอเคป่าววะ"

"ไม่โอเคเลยว่ะคิง กลับไปเล่าที่คอนโดมึงได้มะ"

"เออๆ ไปกลับคอนโดกู"

ผมเดินกลับมาขึ้นรถอิฐ เมื่อมาถึงที่คอนโดของคิง จึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนๆฟัง

"อะไรวะ กูไม่อยากจะเชื่อหู พี่ใหญ่เนี่ยนะที่เป็นโรคจิตแอบตามมึงมาตลอด" คิงพูด

"เออ ก็ว่าแล้วว่ามันแปลกๆ อยู่ดีๆก็เข้ามา รู้จักกันไม่กี่วันมาบอกชอบเฉยเลย ที่แท้แอบชอบมานานแล้ว กูก็ว่าอยู่พอพี่ใหญ่เข้ามาราบรื่นเหลือเกินไม่เห็นหายหัวเหมือนคนอื่นๆ ที่แท้ตัวพ่อมาเอง แล้วนี่มึงตกลงจะทำยังไงต่อรัน"

"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แมนกูกำลังงงกับชีวิตอยู่เนี่ย แต่กูขอเวลาให้พี่เขาย้ายกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองก่อน คือกูอยากมีเวลาคิดสักหน่อย พวกมึงว่ากูควรทำยังไง"

"อืมพูดยากเรื่องนี้ พี่เขาดูน่ากลัวไปหน่อยว่ะ แอบตามมึงมาตั้งนานเป็นปีๆ แถมยังไล่กำจัดผู้ชายที่เข้ามาจีบมึงซะเกลี้ยง กูไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาใช้วิธีไหนบ้าง แต่ดูจากพี่ทอร์ช กูว่าโหดไม่ธรรมดาเล่นปาดคอกันเลยถึงจะแค่ขู่ให้กลัวก็เถอะ น่าขนลุกเหมือนกันว่ะ"

"เออเห็นด้วยกับมึงอิฐ พี่ใหญ่แม่งน่ากลัว หล่อ ดิบ เถื่อน ไปอีก" คิงเสริม

"แต่กูเห็นต่างว่ะ กูว่าการที่ใครสักคนนึง แอบมองแอบตามมึงขนาดนี้ เขาบอกว่ามาตอนมึงเลิกกับพี่อาร์ทสภาพมึงตอนนั้น ผู้ชายคนไหนก็เข้าหน้ามึงไม่ติดจริงอย่างที่เขาบอก มึงเฮิร์ทนานเป็นปีๆ พี่เขาก็ยังรอมึงที่เขาไม่เข้าหา เป็นเพราะเขาตามมึงจนเคยชินหรือเปล่าอยู่ในมุมมืดซะเคยเลยไม่กล้าเปิดเผยตัว อีกอย่างตอนมึงคบกับพี่เขา เขาก็ดีกับมึงมากไม่ใช่เหรอวะไม่ว่าบทสรุปมันจะเป็นยังไง ต้นเหตุของเรื่องนี้ก็มีแค่เขารักมึงแค่นั้น"

"โห ไอ้แมนใจหล่อมากมึง พูดซะกูโอนเอียงมาทางมึงเลย รันมาคิดๆแล้วไม่ว่าเมื่อก่อนมันจะเป็นยังไง ณ ตอนนี้พี่เขาก็รักและก็ดีกับมึงมาก กูว่ามึงลองให้โอกาสเขาอีกสักครั้งเถอะ แล้วก็ปรับนิสัย เรื่องที่ให้คนคอยตามดูมึง ถ้าเป็นหนักก็ควรพาไปพบจิตแพทย์ดูสักหน่อย กูว่าแค่นี้ก็น่าจะเวิร์คนะ"

"...อืมแล้วกูจะคิดดู แต่คืนนี้กูขอนอนกับมึงนะคิง กูไม่อยากกลับไปที่คอนโดตอนนี้"

"เออ ตามสบาย"

"งั้นคืนนี้กูกลับไปนอนบ้านตัวเอง แล้วกันไม่ต้องมาเฝ้ามึง เพราะมึงต้องอยู่เป็นเพื่อนรัน"

"เฝ้าเหี้ยไรของมึง ไม่ต้องมาเฝ้ากูไปไป๊ กลับบ้านมึงไปเลย ชิ้ว~"

"ปากดี รันกลับเมื่อไหร่กูจะไปนอนเฝ้ามึงทุกคืนเลยคอยดู"

"ไอ้แมนไอ้คิง พวกมึงสองคนซุบซิบอะไรกันวะ เดี๋ยวนี้พวกมึงสองคนแปลกๆนะ"

"แปลกไรไอ้อิฐ ไม่มี๊"

"เสียงสูงไปอีก ฮ่าฮ่า"

คืนนี้ผมนอนค้างที่คอนโดของคิง โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมจึงนอนเหยียดยาวอยู่ที่นี่จนบ่าย ผมให้คิงกลับมาส่งที่คอนโดเดินเข้าไปในห้อง ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะยังอยู่ไหม เปิดเข้าไปเจอแต่ความเงียบ ไม่อยู่สินะผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เสื้อผ้าของใช้ของพี่ใหญ่ยังอยู่ครบ นี่พี่เขาไม่ได้เข้ามาเอาเสื้อผ้าของใช้อะไรกลับไปเลยเหรอ

ตลอดทั้งบ่าย ผมใช้เวลาอยู่กับการทำความสะอาดห้องไปเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนเย็น ผมอาบน้ำแต่งตัวอีกครั้ง เพื่อที่จะออกไปหาอะไรทานข้างนอก รู้สึกไม่ชินเลยการที่ต้องอยู่คนเดียว พี่ใหญ่มีอิทธิพลต่อหัวใจของผมมากจริงๆ ผมลงลิฟท์ไปยังชั้นล่าง ระหว่างที่ลิฟท์เปิดคนที่อยู่ตรงหน้าผมคือ ผู้ชายที่ชื่อโย

"คุณรัน จะไปไหนเหรอครับ" เขาทักผมทันที

"เอ่อ....ผม จะออกไปหาข้าวกิน คุณมาหาพี่ใหญ่เหรอ"

ถามออกไปแล้วก็รู้สึกคันๆในหัวใจ

"ผมแวะมาเอาเสื่อผ้าให้พี่ใหญ่น่ะครับ"

"อ่อ...เหรอ งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกัน"

"เดี๋ยวครับ"

ในขณะที่ผมกำลังเดินเลี่ยงออกไป เขาก็เรียกผมเอาไว้

"จะเป็นไรไหม ถ้าผมจะขอให้คุณรันช่วยหาชุดให้พี่ใหญ่สักชุดนึง"

"ก็เข้าไปเอาที่ห้องพี่เขาสิครับ เขาให้มาคุณมาเอาให้ไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นคุณคงไม่มีคีน์การ์ดห้องพี่เขาหรอกจริงไหม"

"คือผมอยากรบกวนให้คุณจัดให้สักชุด คุณเป็นแฟนพี่ใหญ่น่าจะเลือกเสื้อผ้าได้ถูกใจเขามากกว่า ผมมีเวลาน้อยต้องเอาชุดไปให้พี่ใหญ่ที่โรงพยาบาล แล้วต้องกลับไปรับแฟนที่บ้านอีก วันนี้มีนัดตรวจครรภ์ด้วย ผมกลัวจะไปไม่ทัน"

"ทำไมเอาชุดไปให้พี่ใหญ่ที่โรงพยาบาลล่ะ พี่ใหญ่เป็นอะไรรึเปล่า"

"เขาต่อยโต๊ะกระจกจนแตก หลังจากที่คุยกับคุณเมื่อวาน ผมโทรกลับไปหาพี่ใหญ่เพื่อจะถามว่าคุณสองคนตกลงกันได้ไหม แต่ไม่มีใครรับสาย ผมเอะใจเลยกลับเข้าไปดู เห็นพี่ใหญ่นั่งจมกองเลือดตัวเอง ก็เลยรีบพาส่งโรงพยาบาล ต้องนอนพักเพราะเสียเลือดมาก ที่จริงหมอบอกให้พักฟื้นอีกสักสองวัน แต่พี่ใหญ่ไม่ยอมพรุ่งนี้จะออกให้ได้ ผมก็เลยต้องมาเอาชุดให้พี่เขาไว้เปลี่ยน"

"เรื่องจริงเหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปเอาเสื้อผ้าให้เอง คุณรอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะ แป๊บเดียวครับ"

ผมรีบกลับเข้าไปในห้องอย่างเร็ว หยิบชุดของพี่ใหญ่ลงกระเป๋าเป้ และรีบลงไปทันที ขับรถไปยังโรงพยาบาลด้วยความร้อนใจ

คนบ้าเอ้ย อย่าให้เจอนะพ่อจะทุบให้น่วมเลย ไม่มาตามง้อตามตื้อ แถมยังทำตัวเองให้เจ็บจนต้องล้มหมอนนอนเสื่อแบบนี้มันน่านัก

[แอ๊บบี้]

โรคจิต23 กันและกัน

ต่อ

ผมมาถึงที่โรงพยาบาลขึ้นลิฟท์ตรงไปยังห้องที่พี่ใหญ่นอนพักอยู่ ณ ห้อง 701 ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นร่างที่คุ้นเคยนอนเอาผ้าปิดตาอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าหลับอยู่หรือเปล่าผมจึงวางกระเป๋าลงที่โซฟา และเดินเข้าไปใกล้เตียงนั้น

"โยกลับไปเถอะไม่ต้องอยู่เฝ้าพี่หรอก"

ผมไม่ได้ตอบอะไรพี่ใหญ่ แล้วเดินออกนอกห้องไปยังหลังตึก ผมเห็นมีตลาดนัดเล็กๆ อยู่กะว่าจะเดินลงไปหาซื้ออะไรมาทานลงท้องก่อน หิวจะแย่ เมื่อเดินซื้อของกินเรียบร้อย ผมจึงกลับเข้าไปที่ห้องพักฟื้นของพี่ใหญ่ อืม ยังนอนท่าเดิม ผมเทข้าวใส่จานแล้วตักทานคนเดียวเงียบๆ จนหมดเอาจานไปล้างคว่ำเรียบร้อย จึงเอาผลไม้มาจัดใส่จานเดินไปตรงหน้า พี่ใหญ่เหมือนจะรู้สึกตัวแล้ว ผมเห็นพี่เขากระดุกกระดิกอยู่ในผ้าห่ม

"โยพี่บอกไม่ต้องเฝ้าไงพี่อยู่คน ด...เดียว รันมาได้ยังไงครับ"

"ขับรถมา พอดีไม่ได้ชื่อโย ก็เลยไม่ไปแต่ถ้าอยากอยู่คนเดียว"

"ไม่ ไม่อยากดูคนเดียว พี่อยากอยู่กับรัน มานานแล้วเหรอ"

"ก็ตั้งแต่รอบแรกที่โดนไล่"

"พี่ขอโทษ พี่นึกว่าเป็นโย เลยไล่กลับไป พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก อยากให้โยกลับไปดูก้อยมากกว่า"

"ก้อยนี่แฟนคุณโยเหรอครับ"

"อืม"

"ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไรมากไง สายน้ำเกลือห้อยระโยงระเยง ดูมือสิพันเป็นมัมมี่ขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก"

"....."

"ทำไม่พี่ต้องทำร้ายตัวเองด้วย ไม่รักตัวเองเลยเหรอ"

"หึ รักรันมากกว่า"

"....พี่ใหญ่ พี่เจ็บผมก็เจ็บนะ เจ็บที่ใจเนี่ยพี่รู้รึเปล่า ทำไมต้องทำร้ายตัวเอง พี่ทำพี่ไม่ได้เจ็บคนเดียวรู้ตัวบ้างไหม"

"พี่ขอโทษ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก"

"เอาเถอะ ไหนผมขอดูมือคนบ้าหน่อย ดูดิ ต่อยเข้าไปได้กระจก เย็บรึเปล่า"

"24 เข็ม"

"เฮ้ย!! คืนนี้ผมจะนอนเฝ้าแล้วกัน จะลุกเข้าห้องน้ำ หรืออะไรก็เรียกนะ ขอนอนพักตาหน่อย เหนื่อยทำความสะอาดห้องมาทั้งวัน"

"กลับไปนอนพักที่บ้านก็ได้คนดี พี่อยู่ได้ครับอีกแค่คืนเดียวเอง"

"ไม่ หมอบอกสองคืนก็คือสองตามนั้นแยกย้ายกันไปนอน"

"....."

หลังจากนอนโรงพยาบาลครบตามที่คุณหมอสั่ง ผมจึงพาพี่ใหญ่กลับมาที่คอนโด ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์

"รัน ห้องของพี่ชั้น 7 เลยแล้วครับ"

"อื่อฮื้อ"

"ให้พี่ไปส่งรันที่ห้องเหรอ"

"...."

ผมเปิดประตูเข้าห้อง โดนที่พี่ใหญ่ยังยืนขาแข็งไม่ยอมเข้ามา

"เข้ามาสิ ไม่ต้องลงไป นอนนี่แหละ แผลยังใหม่ทำอะไรไม่สะดวกหรอก"

"(^______^)"

"คนดี ไม่โกรธพี่แล้วใช่ไหมครับ ให้อภัยพี่แล้วใช่ไหม"

"......ถ้าพี่สัญญาว่าจะไม่ให้ใครแอบตามผมอีก อย่าแอบทำอะไรลับหลังผม ห้ามโกหก ถ้าพี่ทำได้ระหว่างเราก็เหมือนเดิม"

"พี่สัญญา แต่ห้ามพูด ผมผม พี่ไม่ชอบเลย"

วันนี้ผมลาหยุด เพื่อพาพี่ใหญ่ออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่ตกลงทุกเรื่องได้ เราสองคนก็ใช้ชีวิตเหมือนคู่รักปรกติ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือตัวผม เวลาเรานั่งทานข้าวหรือดูหนัง ผมจะไม่อ้อนพี่ใหญ่เหมือนแต่ก่อน เว้นระยะห่างเล็กน้อย ไม่รู้ดิ ความรู้สึกของผมเหมือน ได้ตีบวก อัพเลเวล ความกล้า ตั้งแต่ที่รู้ว่าพี่ใหญ่ทำทุกอย่างเพราะรักผมมาก ทำให้ตอนนี้คนที่กลายเป็นลูกแมวเชื่อง ไม่ใช่ผมอีกต่อไป

"รันพี่อาบน้ำก่อนนะครับ"

"อืมมม"

"รันว่างอยู่รึปล่าเข้ามาในห้องหน่อยสิ"

ผมเดินเข้าไปตามเสียงเรียกของพี่ใหญ่

"ช่วยพี่ถอดเสื้อหน่อย มือพี่ติด"

ผมเดินไปหาพี่ใหญ่ที่นั่งอยู่บนที่นอน พร้อมช่วยเขาถอดเสื้ออย่างไม่คิดอะไร แต่เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆ นั่นกล้ามท้องใช่หรือไม่ มาเป็นลอนเลย ผมยังยืนตาค้างกับกล้ามงามๆอยู่ๆพี่ใหญ่ก็ดึงกางเกงทั้งตัวในตัวนอนออก,เผยให้เอ่อ...ซัมทิงที่เหมือนของตัวเอง แต่ใหญ่กว่า

"เฮ้ยพี่ ทำอะไรแก้ผ้าทำไมเนี่ย"

"อ่าวก็พี่จะไปอาบน้ำ"

"แล้วทำไมไม่ไปถอดในห้องน้ำเล่า"

"ก็มันลำบาก นั่งถอดบนที่นอนง่ายกว่า"

"โอเคพอๆ หยุดเถียงแล้วไปอาบน้ำเลย"

"อาบให้พี่หน่อยได้ไหม"

"เหงกดิ ไม่เอาหรอกไปอาบเอง เร็วๆเลย"

"อือ แผลพี่เปียกแน่ๆเลยแบบนี้ มือเดียวจะอาบไงนะ"

ผมถอนหายใจพรืดใหญ่ ไม่อยากจะเชื่อเลย คนอะไรหน้าด้านชะมัด ถึงเราจะอยู่ด้วยกันมาหลายเดือนแล้วก็ถาม ผมก็ยังรักษาระยะห่างเสมอ แต่ตอนนี้คงต้องละทิ้งความอายไว้ก่อน ต้องไปช่วยพี่ใหญ่อาบน้ำไม่งั้นแผลเปียกแน่ๆ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยจากนี้จริงๆนะ แค่ก แค่ก

ผมเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ เห็นพี่ใหญ่ยืนหันหลัง ทำท่าเก้ๆกังๆอยู่ตรงฝักบัว ก้น ก้นคือจะบอกว่าก้นฟิตมาก มองจากด้านหลังหุ่นดีสุดๆ

"เข้ามาช่วยพี่อาบน้ำเหรอครับ(^___^)"

โฮกกกกกกกก อย่าหันหน้ามา โอ้ยเดินออกไปทันไหม ไม่ไหว อายจนหน้าจะระเบิดอยู่แล้ว คนแก้ผ้าต่อหน้านี่ด้านจริง หันมาไม่คิดจะปิดบังอะไรเลย ปล่อยโทงเทงอยู่ได้

"รัน รันครับ เข้ามาสิ"

"เออ....ครับๆ คือช่วยถือฝักบัวอย่างเดียวนะ พี่อาบเองโอเคป่าว"

"จ้า"

ผมพยายามเบนหน้าหนีสายตาของพี่ใหญ่ที่จ้องมองมา รีบๆอาบให้เสร็จๆทีเถอะ ภาวนาอยู่ในใจ

"เฮ้ยรัน น้ำจะโดนแผล"

"หะ"

ผมตกใจรีบหันกลับไปมองตอนนี้ฝักบัวชี้ไปที่หัวของพี่ใหญ่เต็มๆ ผมตกใจรีบชักลง กลัวว่าจะโดนแผล แต่ดันทำเปียกตัวเองซะได้

"โอ้ยเสื้อเปียกเลย"

ขณะที่ผมกำลังปิดน้ำฝักบัว พี่ใหญ่ก็ลุกขึ้นมากอดผมไว้แนบอก

"พ....พี่ใหญ่ทำอะไรครับปล่อยรันก่อนเปียกหมดแล้ว"

"เปียกก็ช่าง ถอดเสื้อผ้าแล้วอาบน้ำพร้อมพี่ไปเลยสิ"

"บ้าเหรอ ปล่อยรันเดี๋ยวนี้นะ"

"พี่ไม่ปล่อย ขอจูบก่อน นะคิดถึงไม่ได้จูบเลยตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาล คิดถึงจะแย่"

"โหยยเดี๋ยวค่อยไปจูบข้างนอกได้ไหมล่ะ ปล่อยรันก่อน"

พี่ใหญ่ไม่รอให้ผมได้ประท้วงอะไรต่อทั้งสิ้น ก้มลงมาฉกปากขโมยจูบผมทันที

"อื้อ อื้อ"

เราจูบกันอยู่นานกว่าพี่ใหญ่จะปล่อยปากผมให้เป็นอิสระ

"คนฉวยโอกาส รันยังไม่ได้อนุญาตเลยนะ"

พูดยังไม่ทันจบ พี่ใหญ่ก็ขโมยจูบผมซ้ำๆอยู่อย่างนั้นอย่างหื่นกระหาย เขาค่อยๆลิ้มชิมรสปากของผมเรื่อยๆค่อยๆไล้ลงมาที่ซอกคอ ขนผมลุกเกรียวไปทั้งตัว เขาทั้งดูดและขบเม้น จนผมเสียวซ่านไปหมด สมองกำลังเบลอไปกับสิ่งที่พี่ใหญ่ทำ พี่ใหญ่ค่อยๆสอดมือเข้ามาใต้เสื้อ ใช้มือขึ้นมาสัมผัสที่ยอดอกของผม

"อื้อ อย่า"

พี่ใหญ่ใช้มือขยี้เบาๆที่ยอดอก

"ถอดเสื้อออกหน่อยคนดี"

ผมทำตามที่พี่ใหญ่ขออย่างว่าง่าย (ได้ข่าวว่าเมื่อครู่มีคนร้องอย่า)

"สวยจัง พี่ขอชิมหน่อยนะ"

แล้วเขาก็เริ่มซุกไซ้พรมจูบไปทั่วไล่ลงไปเรื่อยๆ แล้วก็มาหยุดที่ยอดอกของผม

"อ๊ะ พี่....ตรงนั้น"

พี่ใหญ่ทั้งกัดทั้งขบลิ้มชิมรสยอดอกของผมไม่ยอมหยุด มือก็ค่อยๆไต่ลงไปตามเรียวขา พี่ใหญ่ลูบไล้ไปตามแนวสะโพกแล้วขยำก้นของผมอย่างไม่ยั้งมือ ตัวผมอ่อนระทวยไม่สามารถทนกับการเล้าโลมของพี่ใหญ่ได้อีกต่อไป

กางเกงของผมค่อยๆ ถูกรูดให้ร่วงหล่นโดนฝีมือของคนตัวโตตรงหน้า ตอนนี้ผมทำได้เพียงส่งเสียงครางเบาๆ เพราะความวาบหวาม ตัวผมกำลังสั่น แต่สัมผัสที่เร่าร้อนและนุ่มนวลในเวลาเดียวกัน มันช่างชวนเคลิบเคลิ้มสิ้นดี แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเตลิดไปไกลผมรวมรวมสติครั้งสุดท้าย

"พี่....ใหญ่ อื้อ หยุดก่อนครับ หยุด"

"รัน..พี่ขอได้ไหม"

"ต...แต่มือของพี่เจ็บ"

"พี่ทำได้ เป็นของพี่นะครับ"

ฉ่า....ดูสายตาของพี่ใหญ่สิช่างเว้าวอนเสียจริง ผมยอมแพ้ แพ้ให้กับผู้ชายตรงหน้านี้

"ที่เตียงได้ไหม...พะ...พี่ใหญ่ไปรอรันก่อนนะครับรันขอทำความสะอาดก่อน"

ผมอ้อมแอ้มตอบกลับไป

ถึงเวลาที่ผมจะต้องเรียนรู้ความรักแบบผู้ใหญ่แล้วสินะ

[fahsai]

เขาจะกินกะนแล้วววว

[sirin_chadada]

 

[zuu_zaa]

 

[natchaya]

ว้ายยย เค้าจะได้กันเเล้วว -///-

[zeroj]

ไม่ได้รอตอนหน้าเลยจริงจริ้งงงงง

(เกาะผนังฟังอยู่ห้องข้างๆ)
 

[แอ๊บบี้]

โรคจิต24 คนแรก

Part ใหญ่

ผมย่อตัวช้อนคนรักขึ้นพาดบ่า พาเดินกลับไปยังห้องนอน หลังจากที่เห็นเขายืนก้มหน้าตัวแดงไม่ยอมขยับอยู่หน้าห้องน้ำ

"เฮ้ย พี่ใหญ่ปล่อยเดี๋ยวรันตก"

คนรักของผมยังคงร้องเจื้อยแจ้วขอให้ผมปล่อยตัวเขาลงจากบ่า

ผมย่อตัวลงกับเตียงค่อยๆปล่อยรันลงบนที่นอน ก้มลงไปจูบกลีบปากสีแดงช้ำ จูบแล้วจูบเล่า ยิ่งได้ชิมยิ่งหิวกระหาย เมื่ออยู่ในห้วงอารมณ์ที่เพิ่มมากขึ้น รสสัมผัสของผมก็เริ่มรุนแรงเร่าร้อน ผมเริ่มซุกไซ้ลงมาที่ซอกคอหอมๆอีกครั้ง ทั้งกัดและดูด ขมเม้น จนรอยขึ้นเต็มคอแทบไม่เหลือที่ว่างในคอขาวๆนี้ ทุกตารางนิ้วมีแต่รอยรักสีกุหลาบ ช่างเป็นภาพที่น่าหลงไหลยิ่งนัก ผมใช้ลิ้นลากลงมา จนถึงยอดอกสีแดงสด ดูดเม้นไปเรื่อย คนตัวเล็กใต้ร่างส่งเสียงครางเบาๆ สร้างความปั่นป่วนปลุกความต้องการภายในตัวเพิ่มขึ้นไปอีก มือซ้ายที่ใช้การได้เพียงข้างเดียว ค่อยๆรูดแก่นกายของคนรักอย่างแผ่วเบาหยดน้ำใสๆไหลออกมาจากแก่นกายของคนตัวเล็ก ผมไม่รอช้าที่จะได้ลิ้มชิมรสมันอีกครั้ง ใช้ลิ้นทั้งลากและดูดไปตามลำตัว ไล่มาจนถึงแก่นกาย

สีหวานนี้ ค่อยๆใช้ปากครอบครอง ดูดกินอย่างหิวกระหาย

"อ๊า....ซี๊ด...เบาๆหน่อย..."

"พี่ใหญ่อย่าดูดแรง อื้อ จะเสร็จแล้ว อ๊า อ๊า แบบนั้นแหละครับ อย่าพึ่งหยุดนะรัน....อ๊า....จะเสร็จ.....อ๊าาาา"

คนตัวเล็กตัวกระตุกสั่นเทาพร้อมปลดปล่อยน้ำรักออกมาผมดูดกลืนทุกหยาดหยด ภาพใบหน้าของรันตอนที่เสร็จแล้ว ไม่สามารถบรรยายออกมาได้เลยว่า มันสวยงามน่ามองมากขนาดไหน

ผมแยกขาของรันทั้งสองข้างออก เผยให้เห็นรอยจีบสีชมพูหวาน หุบเข้าออกเย้ยสายตา แล้วแบบนี้ใครจะทนไหวผมใช้ลิ้นเลียไปยังรอยจีบสีสวยนี้ เลียไล้ไปรอยๆจนตอนนี้คนรักของผม ร้องครางเสียหลงไปแล้ว ผมค่อยๆสอดนิ้วเข้าไประหว่างรอยจีบเพียงนิ้วเดียวเท่านั้น รันก็ร้องประท้วงขึ้นมาทันที

"โอ้ย เจ็บ เจ็บ พี่ใหญ่รันเจ็บ"

"อดทนหน่อยนะคนดีรันไม่ได้ทำมานาน มันอาจจะเจ็บหน่อย พี่จะนุ่มนวลที่สุดนะครับ"

"โอ้ย เอาออกไปก่อน ไม่ได้ทำนานบ้าอะไรเล่า ไม่เคยทำเลยต่างหาก"

คนตัวเล็กโวยวายใส่หน้า เดี๋ยวไม่เคยอย่างนั้นเหรอ

"รันยังไม่เคยหรอ"

"อ....อื้อ"

"แล้วกับแฟนเก่า"

"ก็...เลิกกันไปก่อน ส่วนที่เหลือคงไม่ต้องบอกล่ะมั้ง โดนพี่ไล่ตะเพิดไปหมดนี่ จะไปเคยกับใครได้ล่ะ"

"พี่เป็นคนแรก"

"อื้อ รู้แล้วก็....ช่วยเบาๆกับรันหน่อย... รันกลัวเจ็บ"

"รัน...พี่รักรันมากนะครับ พี่จะทำให้ดีที่สุดนะ"

จะมีอะไรน่ายินดีกว่านี้อีกไหม ไอ้เวรนั่นมันไม่เคยได้สัมผัสรัน ผมต่างหากที่จะได้เป็นคนแรก

ผมเริ่มจูบเขาใหม่ สร้างความคุ้นเคยเรื่อยๆ ค่อยๆใช้นิ้วสอดอย่างนุ่มนวล นิ้วแรกผ่านไปด้วยดี ผมเพิ่มอีกนิ้ว ร่างกายรันต่อต้านเล็กน้อย ผ่านไปสักพักจึงเริ่ม ผ่อนคลาย

"คนดี มีถุงยางไหม"

รันเอี้ยวตัวลุกขึ้นหยิบถุงบางอย่างออกจากลิ้นชักข้างหัวเตียงแล้วส่งมาให้ผม

"คิงให้มา"

แก้มแดงสุกปรั่ง ท่าทางเอียงอายแบบนี้ รอให้ชินก่อนเถอะพ่อจะขย้ำให้ตายคาเตียงเลยคอยดู

ผมรับถุงจากมือรัน ในนี้มีอุปกรณ์ทำรักครบ ทั้งถุงยาง เจลหล่อลื่น ทิชชู่เปียก แถมมียาแก้ปวด แก้อักเสบ ยาทาด้วย เพื่อนรันไม่ธรรมดา ผมฉีกถุงยางเอามาใส่แก่นกายของตัวเอง พร้อมเปิดหลอดเจลหล่อลื่น มาเป็นตัวช่วยให้รันเจ็บน้อยลง ผมสอดนิ้วเข้าไปอีกครั้งเพื่อเตรียมความพร้อมรอบสุดท้าย เมื่อทุกอย่างพร้อม จึงเอานิ้วออกแล้วจ่อแก่นกายของตัวเองที่รอยจีบ

ของรันค่อยๆกดส่วนหัวเข้าไปทีละนิด รับรู้ได้ถึงการเกร็งตัว ช่องทางที่ตอดรัดคับแคบทำให้เข้าไปได้เพียงส่วนหัว

"เจ็บ พี่ใหญ่รันเจ็บ"

"ทนไหวไหมคนดี ให้พี่เอาออกก่อนไหม"

"อื้อ ไม่เป็นไรครับ แต่ค่อยๆเขามานะ มันเจ็บ"

"คนดีผ่อนคลายหน่อย พี่เอาเข้าไปไม่ได้"

ผมแช่ส่วนหัวเอาไว้สักพักรอจนรันค่อยๆผ่อนคลาย จึงเบียดเสียดยัดเยียดความใหญ่โตนี้เข้าไปจนสุด

"ฮึ่มม คนดีอย่ารัดพี่แรงนัก เดี๋ยวพี่ทนไม่ไหว"

ผมหยุดนิ่งแช่แก่นกายเอาไว้ในช่องทางรักของรัน เพื่อให้เขาลดอาการตอดรัดลง เมื่อรันเริ่มคลายตัว ผมจึงค่อยๆขยับตัวเข้าออกช้าๆเพื่อเป็นการวอร์ม

"อื้อ...อื้อ"

"โอเคไหม ยังเจ็บอยู่รึเปล่า"

"เจ็บนิดหน่อย แต่..."

"แต่อะไรครับ"

"อื้อ....เสี่ยวมากกว่า" (*////////*)

"โอเคงั้นพี่ต่อยาวๆเลยนะ"

เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ผมจึงเริ่มขยับเข้าออกเป็นจังหวะที่เร็วขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันด้วยความเร็วที่เพิ่ม มันเพิ่มความดิบในตัวได้ดี ผมซอยไปเรื่อยๆไม่อยากจะหยุดการกระทำนี้เลย ผมยกขาของซ้ายรันขึ้นมาพาดไว้ที่บ่าส่วนข้างขวาต้องปล่อยไปเพราะมือไม่เอื้ออำนวย ขยับเข้าออกด้วยความเร็วไม่มีตก

ยิ่งทำยิ่งมัน ยิ่งหยุดไม่ได้ ยิ่งมองเห็นสีหน้าของรันที่ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำใสๆ ตัวสั่นไปมาตามแรงกระแทกของผม ผมยิ่งทำไม่หยุด ความเหนื่อยเป็นยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่า ไม่อยากให้ศึกรักครั้งนี้จบลงไปเลย

ด้วยความที่มือเจ็บ จึงไม่สามารถเปลี่ยนท่าได้มากนัก ผมจึงทำได้แค่ท่าเดียวไปตลอดเกมส์ ช่วงล่างขยับขึ้นลงถี่ๆ ปากก็พร่ำบอกรัก ทั้งกัดทั้งเลียต้นขาขาวเนียนของคนรักอย่างบ้าคลั่ง ไม่ยอมปล่อยให้ศึกรักครั้งนี้จบลงง่ายๆ

"อ๊า...อ๊า...อื้อ พี่ใหญ่...จะเสร็จรึยัง....ผมเสียวจะไม่ไหวแล้ว..."

"ฮึ่มม เสี่ยวก็ปล่อยออกมาเลยที่รัก พี่ขออีกนิดนะ อ๊า...แน่นดีจริงๆ"

ไม่นาน รันก็กระตุกปลดปล่อยน้ำรักของตัวเองอีกครั้ง

"ฮื่อออออ คนดีขออีกนิดพี่ใกล้จะเสร็จแล้ว"

และเมื่อความเสียวของผมใกล้ถึงขึดสุด จึงเร่งความเร็วเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง ผมปลดปล่อยตัวเองเข้าไปในตัวรันผ่านถุงยางอนามัย ผมค่อยๆถอนแก่นกายดึงถุงยางออกหยิบทิชชู่มาทำความสะอาดทั้งของผมและ ของรัน ช่องทางสีชมพู เปื้อนไปด้วยคราบปนสีแดงของเลือด

คนดีของผมหมดแรง ฟุบหน้าหลับไปแล้ว จึงหยิบเสื้อของผมใส่ให้เขาเพียงตัวเดียว

ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดโปรแกรมกล้องถ่ายรูป กดถ่ายคนรักขณะนอนหลับ เสื้อหนึ่งตัว พร้อมรอยรักทั่วร่างกาย ไม่มีภาพอะไรจะสวยมากไปกว่านี้อีกแล้ว ถ้าผมไม่ได้ถ่ายเก็บไว้ก็โง่เต็มที