หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63)

[areenart1984]

เหมือนจะได้เด็กมาเลี้ยงมากกว่าได้แฟนนะ 

[O-RA DUNGPRANG]

 

[HISY]

คนแก่ไปไหนไม่รอดและ

[i.am.wee]

จากมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ กลายร่างมาเป็นหมาหงอยกลัวถูกทิ้ง

[labelle]

ถ้าปล่อยไปอีกรอบจะด่าแล้วนะนิค
ยิ่งใหญ่กับใครก็ไม่ได้ แต่ไม่เข้มกับหมอซะงั้น

โอ๊ยยยย ใจบางค่ะ หมอมาหาขนาดนี้แล้ว
แถมมีแผนสำรองรอเพียบ ทีมพร้อมเสมอด้วย
หมออย่าถอยค่ะ ให้ใจนิคเหลวไปเลยนะ

เอเดรียนน่ารัก อ้อนซะ

[bpyt]

สรุปติดกับดักการอ่อยของคนแก่สินะพ่อมาเฟีย 555

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ กว่าจะกล้าเนาะ

[WilpeR]

นิโคไลกลับกลายเป็นหนุ่มน้อยริเริ่มรักซะแล้ว

[kms]

รีบๆๆๆทำคะแนนเลนพ่อมาเฟียยยยยยยยย

[JokerGirl]

เปลี่ยนไปนะจากตอนแรก5555 น่ารักดี

เอเดรียนน่ารัก อยากอ่านเอเดรียนกับนิกิต้า แม้แต่พ่อยังไม่สามารถแทรกเข้าไปได้

[Ryoooo]

เหตุผลของเธอนั้น....น่ารักเกินมาเฟียไปไกลมาก

[fay 13]

 

[sira_nann]

 

[littlepig]

Part 4



คเชนทร์รู้ว่านิโคไลชอบปลูกดอกไม้



แต่ที่เขาไม่รู้ คือการที่อีกฝ่ายมีทุ่งดอกไม้เป็นเนินกว้างเป็นของตัวเองห่างจากคฤหาสน์ไปไม่ไกล



“พ่อของผมซื้อที่นี่ไว้ให้คนที่เขาสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา” ร่างสูงข้างๆเขาเอ่ยขึ้น ในมือถือตะกร้าสานที่มีผ้าลายหมากรุกสีขาวแดงลายคุ้นตาวางปิดอยู่  ดวงตาสีมรกตเหม่อมองท้องทุ่งกว้างด้วยแววตาเหม่อลอย “ผมอยาก...ให้คนสำคัญของผมได้เห็นมัน”



“คนสำคัญ...แม่ของคุณเหรอ?” คเชนทร์ตั้งคำถามกลบเกลื่อนความรู้สึกร้อนวาบบนใบหน้า แต่ชายหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย



“เปล่าหรอกครับ พ่อกับแม่ไม่เคยรักกัน...ไม่ว่าจะก่อนหรือหลังแต่งงาน”



“ขอโทษที่ถาม” คเชนทร์พึมพำ นิโคไลเพียงแต่ส่ายหน้า




“ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้รู้สึกอะไร”



ไม่รู้ทำไม คำพูดนั้นถึงได้ทำให้คเชนทร์รู้สึกเจ็บแปลบในอกมากกว่าจะรู้สึกโล่งใจ


“คนสำคัญที่สุดของพ่อ คือผู้ชายคนนึงที่ถูกตระกูลของตัวเองกำหนดให้รับใช้พ่อของผมไปจนลมหายใจสุดท้าย” นิโคไลเงยหน้ามองท้องฟ้าสีคราม “แต่พ่อของผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคนคนนั้นไม่ใช่ความสัมพันธ์ทั่วไปของเจ้านายกับลูกน้อง ขนาดผมเป็นเด็กยังรู้เลยว่าพ่อปฏิบัติกับเขาเหมือนสามีภรรยามากกว่าแม่แท้ๆของผมเสียอีก”
คเชนทร์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่เลือกที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายเล่าต่อตามประสาผู้ฟังที่ดี




“ผู้ชายคนนั้น...กรรณวัชร เขาเป็นเหมือนพ่ออีกคนของผม ในวันที่พ่อมีงานยุ่ง เขาจะเป็นคนอาสาดูแลผมทุกครั้ง จนบางครั้งผมก็คิดนะ...ว่าที่พ่อไม่ชอบหน้าผมเพราะกรรณชอบผมมากรึเปล่า” นิโคไลยิ้มขำเมื่อนึกถึงสายตาอาฆาตพยาบาทของบิดาเวลาเงาของตนอุ้มลูกชายคนโตเดินหนีไปเล่นที่ห้องข้างๆเวลาที่หัวหน้าตระกูลต้องทำงาน “กรรณเป็นคนสอนอะไรหลายๆอย่างให้ผม เขาสอนให้ผมรู้ว่าความรักที่ไม่มีเงื่อนไขมีอยู่จริงบนโลก...คงต้องบอกว่าเพราะเขา ถึงทำให้ผมเชื่อเรื่องความรักทั้งที่โตมาในสังคมแบบนี้”




“…คุณโชคดีนะที่ได้เจอคนแบบนั้น”




คเชนทร์นั่งลงบนผ้าที่ร่างสูงปูลงบนพื้นหญ้านุ่ม นิโคไลทรุดตัวลงข้างอีกฝ่าย ไออุ่นจากร่างของชายชาวต่างชาติในวันที่อากาศค่อนข้างเย็นนี้ทำให้คเชนทร์นึกอยากจะขยับเข้าใกล้คนข้างๆอีกสักนิด



“เรื่องของผมพอก่อนดีกว่าครับ ผมอยากรู้เรื่องของคุณหมอมากกว่า”



นิโคไลเอ่ยขึ้น เอนตัวลงนอนบนผ้าปู ไม่วายดึงให้คนข้างกายเอนตัวลงมานอนข้างๆ คเชนทร์มองตามอีกฝ่ายไปยังท้องฟ้าสีคราม รู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ตนไม่เคยได้รู้สึกมาหลายปี



“พ่อกับแม่ผมเสียไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน ผมเป็นลูกคนเดียว แม่กับพ่อมีผมตอนอายุมากแล้ว...” บางครั้งคเชนทร์ก็รู้สึกว่าฟ้าไม่ยุติธรรมกับเขา ทั้งที่หลังเรียนจบเขาควรจะได้ตอบแทนบุญคุณของคนที่ชุบเลี้ยงเขามา โชคชะตากลับทำให้โรคร้ายพรากทั้งบิดาและมารดาของเขาจากไปในเวลาไล่เลี่ยกัน “ญาติก็ไม่มี สัตว์เลี้ยงก็ไม่มี วันๆอยู่แต่โรงพยาบาล มหาวิทยาลัย แล้วก็ไปหาไอ้เชษฐ์กับไอ้วีบ้าง ชีวิตผมไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก”




“แต่ผมสนใจนะครับ” คเชนทร์หันกลับไปหาคนข้างกาย พบว่าอีกฝ่ายหันกลับมาจ้องหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “เพราะเป็นคุณ...ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณน่าสนใจสำหรับผมเสมอ”




“มีปัญญาคิดมุกจีบได้แค่นี้เหรอ” คเชนทร์กลอกตากับคำพูดน้ำเน่านั้น แต่คนพูดเพียงแค่หัวเราะอย่างไม่ถือสา ใบหน้าคมขยับเข้าใกล้




“แล้วได้ผลมั้ยครับ?”



“ผมหิวแล้ว มีอะไรกินบ้าง”



คเชนทร์ผุดลุกขึ้นจากสภาพสุ่มเสี่ยง นิโคชันตัวขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า ปล่อยให้คนข้างๆสาละวนอยู่กับข้าวของในตะกร้ากลบความเขินอายโดยไม่คิดจะขัด











“ตกลงคุณเป็นมาเฟียหรือชาวไร่กันแน่เนี่ย”



หลังจากมื้อเที่ยงในสวนดอกไม้ สถานที่ต่อไปที่นิโคไลพาเขามาเดินย่อยอาหารคือเรือนกระจกขนาดยักษ์ที่มีต้นไม้พืชผักปลูกเรียงกันเป็นระเบียบแลดูสะอาดตา คนดูแลในชุดสีขาวปลอดที่มีอยู่ไม่ถึงสิบคนโค้งทักทายพวกเขาพอเป็นพิธีก่อนจะกลับไปสนใจงานของตัวเองต่อ



“ทำไมผมจะเป็นสองอย่างไม่ได้ล่ะครับ”




นิโคไลตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง ขณะที่เดินชมภายในเรือนกระจก เขาสังเกตว่าผู้ดูแลทุกคนดูเหมือนอยู่ในวัยเกษียณ และดูเหมือนเป็นคนอิตาลีแท้ๆไม่ใช่ชายหนุ่มรูปร่างกำยำเชื้อชาติผสมอย่างที่เห็นในคฤหาสน์อัลฟอนโซ่




“ที่นี่ผมให้คนท้องถิ่นที่ปลดเกษียณแล้วเข้ามาช่วยกันดูแลน่ะครับ” นิโคไลเอ่ยขึ้นราวกับรู้ทันความคิดของเขา “เอาไปขายที่ตลาดนัดชาวสวนใกล้ๆ บางส่วนก็เอากลับไปทานที่บ้าน นอกจากจะช่วยลดสารพิษตกค้างจากปุ๋ยเคมีแล้วยังเป็นรายได้เสริม ช่วยให้คนแก่ได้มีงานทำ ได้พบปะผู้คนรู้มั้ยครับว่าตรวจสุขภาพปีที่แล้วเขตอิทธิพลอัลฟอนโซ่มีผู้ป่วยติดเตียงน้อยที่สุดในแถบนี้เลยนะครับ”



คเชนทร์ไม่รู้ว่าเขาควรจะโต้ตอบอย่างไรกับสถานการณ์ในตอนนี้ ในทีแรกเขาคิดว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันนี้จะเป็นเพียงดินเนอร์โรแมนติกกับคำขอให้เขาอยู่ต่ออย่างที่มธุวันคาดการณ์ไว้ แต่นอกจากนิโคไลจะไม่เดินหมากตามเกมส์ที่พวกเขาคิดไว้แล้ว อีกฝ่ายยังทำตัวเหนือชั้นไปอีกขั้นด้วยการพาเขาเยี่ยมชมโปรเจ็คช่วยเหลือผู้คนในท้องถิ่นและรายงานผลการทำงานราวกับว่าเขาเป็นผู้ตรวจการมาเยี่ยมชมสถานที่ แถมยังเป็นล่ามให้เขาได้พูดคุยถึงคุณภาพชีวิตของคุณตาคุณยายที่
เข้ามาทำงานในวันนี้อีกด้วย




ให้ตายเถอะ...แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกดีกับอะไรแบบนี้มากกว่าดินเนอร์หวือหวาในภัตราคารดาวล้านดวงด้วยนะ



“ผมคิดว่ามาเฟียอย่างพวกคุณจะดีแต่ฆ่ากันแย่งชิงอำนาจซะอีก”



คเชนทร์แทบจะเอามือตะครุบปากตัวเองทันทีที่เผลอพูดในสิ่งที่คิด นิโคไลที่เดินนำเขาออกมาจากเรือนกระจกหยุดนิ่ง แม้สีหน้าของร่างสูงจะไม่ได้ดูโกรธเคืองคำพูดของเขา แต่คเชนทร์อ่านไม่ออกว่าในตอนนี้คนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่



“ตอนแรก...ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ”



คำสารภาพนั้นเป็นสิ่งที่คเชนทร์ไม่คิดว่าจะได้ยิน คุณหมอหนุ่มกอดอกนิ่ง นึกอยากรู้ถึงมุมมองของอีกฝ่ายในแนวคิดนี้



“แค่คิดว่าคนคนนึงจะสามารถเห็นแก่เงินและอำนาจมากพอที่จะพรากชีวิตของคนอื่น มันทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงคนพวกนี้ยิ่งกว่าขยะ” ร่างสูงหัวเราะอย่างขมขื่น “แต่โลกของเรามันไม่ได้สวยงามแบบนั้น ถ้าผมต้องการตามหาน้องชาย ผมต้องมีอำนาจมากพอที่จะปกป้องเขา ผมไม่สามารถเลือกที่จะปกป้องใครโดยไม่ทำร้ายคนอื่นได้ ผมถึงเลือกที่จะให้คนที่เจ็บน้อยที่สุดเป็นคนที่ผมรัก”




คเชนทร์เม้มปากแน่นเมื่อนึกถึงทางเลือกที่นิโคไลต้องเผชิญ หากเป็นเขา เขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะสามารถพูดได้เต็มปากว่าตนจะไม่ทำเช่นนั้น




“ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าบทบัญญัติของการเป็นมาเฟียคืออะไร แต่สำหรับผม มันคือการทำให้คนที่อยู่ใต้การปกครองของผมมีคุณภาพชีวิตที่ดี ปกป้องพวกเขาจากพวกสวะที่จ้องจะเอาเปรียบคนไม่มีทางสู้”




สายตาของชายหนุ่มทอดไปยังหมู่บ้านขนาดเล็กที่เหมือนกับหลุดออกมาจากภาพวาดทิวทัศน์ชนบทสมัยก่อน “ตราบใดที่ยังมีอัลฟอนโซ่ จะไม่มีใครในพื้นที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของคนอื่น คงจะต้องพูดว่า ผมเลือกที่จะเป็นคนที่เลวน้อยกว่าในคนเลวสองคนล่ะมั้งครับ”



“…ก็ไม่ได้ไม่เข้าใจหรอกนะ” คเชนทร์พึมพำ แต่เมื่อนิโคไลเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม คนอายุมากกว่าก็เลือกที่จะเบือนหน้าหนีแล้วออกเดินนำอีกฝ่าย “กลับกันเถอะ”



 “…อยากกลับแล้วเหรอครับ” น้ำเสียงของชายที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกมืดฟังดูเหมือนลูกสุนัขโดนเตะ



“อืม…” คเชนทร์ตอบรับในลำคอโดยไม่หันกลับไปมองร่างสูง “ถึงอยู่ต่อก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนใจผมอยู่แล้วนี่”



“คุณหมอ...ผม...”




“เพราะผมก็ไม่ได้คิดจะไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”



ในที่สุดเขาก็กล้าเหลือบมองสีหน้าของนิโคไลในตอนนี้ ดังคาด ดวงตาที่เบิกกว้างและปากที่อ้าค้างของชายหนุ่มบลอนด์ตรงตามที่เขาจินตนาการไว้จนชายหนุ่มต้องหลุดหัวเราะออกมา



“นี่คุณ...แกล้งผมเหรอครับ”



“เรื่องปากแข็งน่ะ ให้เป็นหน้าที่ของผมคนเดียวก็พอ” รอยยิ้มมุมปากของคนอายุมากกว่าทำให้จิตใจของนิโคไลอ่อนยวบยาบจนไม่มีแรงแม้แต่จะโกรธ “กลับกันได้แล้ว เดี๋ยวพระอาทิตย์ตกดินกันพอดี”




“มีใครบอกมั้ยครับว่าคุณหมอเป็นคนใจร้าย...” ร่างสูงที่ก้าวตามเขามาโอดครวญ เรียกรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของคเชนทร์ได้เป็นอย่างดี



“แค่กับคุณคนเดียวนั่นแหละ”



ดวงตาสีมรกตเป็นประกายกับคำตอบที่ตนไม่คาดคิด ก่อนจะได้ตั้งตัว ร่างสูงใหญ่ก็โถมเข้ากอดคนอายุมากกว่าไว้แน่นจนคเชนทร์เซวูบ



“ขอบคุณนะครับ” เสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์จากใบหน้าคมที่ฝังอยู่กับไหล่ของเขา คเชนทร์ยกมือขึ้นลูบศีรษะของมาเฟียหนุ่มเบาๆ ปล่อยให้เสียงของสายลมแทนคำพูดในใจที่เขายังคงอายเกินกว่าจะพูดออกมา



สักวัน...เขาจะมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองมากพอที่จะพูดออกไป




แต่สำหรับวันนี้ เขารู้ว่านิโคไลเข้าใจทุกสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อโดยไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ย






THE END

[Hoya]

  รายงานตัวว่า อ่านจบแล้ว....ขอบคุณ ไรท์ ค่ะ

เรื่องนี้ สนุก รอเล่ม รัวๆๆ

[kms]

ฮือออออออ ในที่สุดดดดด
รอตอนพิเศษคุณหมอกะพ่อมาเฟีย ขอสวีทๆๆๆบ้าง 5555555

[WilpeR]

จบซะแล้ว แต่จบได้อบอุ่นมากเลย แต่อยากอ่านคู่คุณหมอคเชนทร์กับนิโคไลอีกนะ

[mild-dy]

 

[titansyui]

 

[O-RA DUNGPRANG]

ในที่สุดนิโคไลก็มีความสุขจริง ๆ แล้วน้า 

[Meen2495]

จำได้ว่า ... ช่วงแรก ๆ ติดตามอ่านแบบติดเลยค่ะ
ชอบความหน่วง ๆ อึน ๆ ของหมอก
ชอบเมะแบบนี้ ... แต่อ่าน ๆ ไปก็เริ่มเบื่อ หยุดอ่านแบบหยุดเลย

พอเห็น END ก็คลิกเข้ามาดู ... ต้องอ่านแต่ต้นเพราะนานจนลืม
แปลกที่ ... อ่านแล้วไม่ติด
ปมเยอะ วกวน วุ่นวาย ... อ่านแล้วเหนื่อยซะงั้น
อ่านได้แค่ครึ่งทางค่ะ ...

ย้ำค่ะว่า ชอบความหน่วงอึนในช่วงต้น
แต่พอมามีมาเฟีย มีตระกูลนั่นนี่นู่น มีพล็อต "เงา" มันไม่อินเลยค่ะกับแนวนี้

ฮือ ฮือ ... เสียดาย

[วายซ่า]

นี่ถ้าหมอไม่เฉลยออกมาว่าไม่คิดจะไป อิตามาเฟียนี่ก็คงปล่อยให้หมอออกไปจากชีวิตง่ายๆ เลยสินะ

แต่ก็จบแบบแฮ้ปปี้เอ็นจนได้. ขอบคุณค่ะ

[sailom_orn]

  พี่หมอกสายอ่อย อ่อยแฟนคนเดียวไม่พอ
ยังสอนหมอให้ไปอ่อยพี่ตัวเองถึงอิตาลี่อีก

นิย่ยเรื่องนี้สนุกค่ะ อ่านตั้งแต่ยังไม่จบ พอจบแล้วก็เริ่มอ่านให้ม่ตั้งแต่ต้นจนจบ
สำนวนดี เนื้อเนื้อเรื่องสนุก น่าติดตาม ปมอาจมีเยอะจนงงหน่อยๆ
ตั้งแต่อ่านของไรท์มาเรื่องนี้ปมเยอะมากที่สุดๆเลย มีที่รู้สึกขัด คือคำว่าร่างสูง ร่างโปร่งค่ะ บางที่เราว่ามันเลยอะไป แล้วในบางบทที่มีตัวละครที่พัวพันกัน การนำ2 คำนี้มีแทนการพิมพ์ชื่อไปเลย บางทีก็เกิดการสับสนค่ะ

[areenart1984]

ตอนจบนี่ ทำไมมาเฟียถึงมีหู มีหางโผล่มาให้เห็นนะ น่าเอ็นดูเชียว 

[HISY]

แฮปปี้แล้วน้าา

[Ice_Iris]

ลุ้นหนักมาก

เดาอะไรไม่ได้เลย

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[wetter]

สนุกมาก แต่ปมกับตัวละครเยอะมาก ซ้อนกันจนงงต้องมานั่งนึกว่าใครญาติใคร
ดำเนินเรื่องแอบเอื่อยด้วยความที่สลับ then กับ now แต่ขอชมว่าแต่งเก่งมาก 

[Ryoooo]

พบความสุขที่แท้จริงของตัวเองเสียทีนะ

[labelle]

5555 หมอหลอกซะนิคไปต่อไม่เป็นเลย
แต่มาขนาดนี้แล้วเนาะ ต้องไม่กลับมือเปล่าสิหมอ

นิคคิดดีนะ กรรณสอนมาดี
ไม่ทำลายพวกพ้อง ต่อสู้กับคนไม่ดีที่เข้ามาทำร้าย

ตอนพิเศษก็จบแล้ว ก็อยากอ่านอีกอยู่ดีค่ะ 5555
ขอบคุณมากนะคะ ทุกคนลงเอยด้วยดี
รออ่านคู่เชษฐ์มีนนี่แหละ สงสารน้อง

[Runmarukung]