หัวข้อ: <<ลมหายใจแห่งผืนทราย>>

[imetvxq]

ชอบแนวนี้มากเลยค่ะ ติดตามอ่านนะคะ <3

[duck-ya]

หืมมมมม เรื่องจะไปยังไงต่อเนี่ย
รัฐบาลคงไม่ยอมแน่ถ้าเกิดกวินท์รอดไปออกข่าว
 

[t2007]

น่ารักดีเนาะ เหย้าแหย่หยอกกัน

[lizzii]

ดูท่าแล้วยังไงก็ต้องเป็นคนสำคัญแน่ๆ ถึงได้รู้รอบด้านขนาดนี้

[pui]

 

[J029]

นี่กษัตริย์ธาตุแท้เป็นคนไม่ดีแน่ๆ

[HISY]

แหม พระเอกเราก็มีอารมณ์ขันนะ

[Acacha]

สนุกดี 

[Snowermyhae]

แสดงว่ารัฐบาลชุดนี้ต้องไม่ดี กลับกัน กองโจรกลายเป็นคนดีซะงั้น 

[maekkun]

 

[Jessiebier]

สนุกมาก ชอบพระเอกของเรื่อง โจรหล่อ

รอตอนต่อไปจ้า

[MSeraph]

เท่าที่ดูคือรัฐบาลชุดนี้ไม่ดี
ที่แน่ๆคือกษัตรย์ไม่ดี ส่วนเลขานี่เหมือนจะมีเหตุจำเป็นรึป่าว
และอาจจะได้อำนาจมาอย่างไม่ถูกต้อง
ถ้าที่กษัตริย์พูดว่ากษัตริย์คนก่อนเป็นพี่ชายคือเรื่องจริง
เป็นไปได้ว่าพระเอกเราอาจจะเป็นลูกชายที่มีสิทธิในบัลลังค์โดยตรง
5ปีก่อนหรือมากกว่านั้นอาจจะยังเด็กไป อำนาจไม่พอ คนสนันสนุนไม่พอ
เลยต้องลี่ภัยไปอยู่ในทะเลทรายกับกลุ่มทหารที่สนันสนุน
รอเวลาทวงบัลลังค์คืออะไรแบบนี้
นี่คือมั่วหมดเลย555555 เดาล้วนๆเลยค่ะ
สนุกกกมากก มีปม พล้อตแน่น
รอค่าาา

[พิศตะวัน]

 

[bojaemyboo]

น่าตื่นเต้นจัง

[cavalli]

 

[แฟนตาเซีย]

 

[kinjikung]

เงียบได้ซักทีกวินทร์ แอบสงสารชารุกส์ต้องคอยตอบสัมภาษณ์ตลอดเวลา 555+

[YounIn]

ไอ้กษัตริย์นั่น ไม่น่าจะดีแน่ๆ

[koikoi]

จะไม่มีฉากบู๊จริงเหรออยากให้มีนะถ้ามีนิยายเรื่องนี้จะน่าติดตามมากขนาดแค่ห้าตอนยังหลงรักเลย

[DeShiWa]

มาอ่านใหม่จ้า

เรื่องสนุกมากๆไม่ซ้ำใครดี

พระเอกของเราคือเจ้าชายใช่ไหม

รออ่านตอนต่อไป

เป็นกำลังใจให้ครับ

[patee]

รอตอนต่อไปค่ะ 

[Violasheep]

ชอบชื่อนายเอกจังความหมายดี

[Belove]

                                                                  ลมหายใจแห่งผืนทราย


                                                                                       บทที่ 6


                  หมู่บ้านในทะเลทรายใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ บ้านชั้นเดียวก่อสร้างจากอิฐและดินบ้างก็เกาะกันเป็นกลุ่มบ้างก็กระจายอยู่ห่าง

กันลดหลั่นอยู่บนเนินทรายและหินผาด้านหลัง กวินท์มองเห็นอูฐบรรทุกของเดินเรียงแถวไปอีกด้านตรงข้ามกับเขา และที่หมู่บ้านนี้เอง

ที่กวินท์เพิ่งจะเห็นผู้คนขวักไขว่มากกว่าที่โอเอซิสอัลกามาร์หลายเท่า



                    “ตรงนี้คือแถบชายแดนของฮาลียัน”



                    เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลังบอกเล่าให้กวินท์รับรู้เรื่องราวของชาวบ้านในถิ่นนี้ เจ้าม้าบาฮาเหยาะย่างช้า ๆ พาเขาและ

เจ้าของมันผ่านถนนเส้นเล็กที่มีผู้คนตั้งวางสิ่งของบนแผงข้างทางเพื่อค้าขาย และเมื่อพวกเขาทั้งหลายมองเห็นชารุกข์ต่างก็ค้อมศีรษะ

และเอ่ยทักเป็นภาษาพื้นเมืองตลอดทางที่ชารุกข์บังคับม้าให้ผ่านไป



                      “พวกเขาต้องไม่รู้ว่าคุณเป็นโจรแน่ๆ”



                      กวินท์ตั้งข้อสังเกต



                      “ทำไมใคร ๆ ก็พูดคุยกับคุณราวกับไม่นึกหวาดกลัวในสิ่งที่คุณทำ”



                     “อยู่ที่ว่าผมทำสิ่งที่ควรหวาดกลัวกับใครต่างหาก”



                      ชักชินกับคำพูดแนวกำปั้นทุบดินของหัวหน้ากองโจรแห่งดาฟาร์ กวินท์ก็เลยยอมหุบปากจนกระทั่งมาถึงบ้านหลัง

หนึ่งที่อยู่กลางหมู่บ้านชารุกข์จึงดึงบังเหียนให้บาฮาหยุดฝีเท้าก่อนจะกระโดดลงไปยืนสง่าอยู่บนพื้นดิน กวินท์จึงได้กระโดดลงตาม

ประตูบ้านเปิดออกและมีชายชราคนหนึ่งก้าวออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม



                    “อัสสลามุอะลัยกุม วะเราะมะตุลลอฮฺ วะบะเราะกาตุฮฺ”



                     ชารุกข์ตรงเข้าไปกุมมือทักทายและกล่าวทักทายกับชายชราท่าทางใจดีผู้นั้นทันที มือเหี่ยวย่นรีบกุมตอบและกล่าว

อย่างยินดี



                      “วะอะลัยกุมุสลาม วะเราะมาตุลลอฮฺ วะบะเราะกาตุฮฺ”



                     ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ชารุกข์จะผายมือมายังเขา กวินท์จึงได้รู้สึกตัวและก้าวเข้าไปร่วมวงสนทนา



                   “อัสสลามุอะลัยกุม”



                  เอ่ยคำทักทายง่าย ๆ ที่เขาพอจะรู้จักออกไป ชายชรารีบเอ่ยทักทายเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงท้องถิ่นตอบกลับกวินท์

เช่นกัน



                 “อัสสลามุอะลัยกุมพ่อหนุ่ม ขอให้ปลอดภัยและได้รับสันติ”



                 “ท่านนี้คือเชคฮอาลี เป็นผู้นำของหมู่บ้านแห่งนี้”



                  ชารุกข์แนะนำให้กวินท์รู้จัก ก่อนที่เขาจะหันกลับไปพูดคุยกับเชคฮอาลีอีกพักใหญ่จึงได้ออกคำสั่งกับยาก็อบ



                  “พามิสเตอร์แอนเดอร์สันไปเดินเล่นรอบ ๆ หมู่บ้านนะยาก็อบ”



                 “ครับเชคฮ”



                 ยาก็อบรับคำ เขาลงจากหลังม้าและผายมือให้กวินท์เดินตาม



                “ไปเที่ยวกันเถอะกวินท์”



                  ชารุกข์มองตามหลังกวินท์และยาก็อบจนลับสายตาเขาจึงก้าวเข้าไปในบ้านของอาลี บ้านของอาลีตั้งอยู่หน้าเนินเขา

หินทรายลูกหนึ่ง เมื่อก้าวเข้าไปด้านในจึงปรากฏว่าตัวบ้านได้ขุดเจาะลึกเข้าไปในเนินหินจนพื้นที่กว้างขวางโดยที่มองไม่เห็นจาก

ภายนอก



                 อาลีเปิดประตูกั้นให้ชารุกข์เดินเข้าไปและปิดประตูตามหลังมิดชิดโดยไม่ได้เข้ามาด้วย ภายในเป็นห้องกว้างสะอาด

สะอ้านตกแต่งคล้ายเป็นห้องนอนที่มีเตียงตู้และของใช้ตั้งอยู่ ชายชราอีกผู้หนึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นหันมามองชารุกข์พร้อมรอยยิ้ม



               “กลับมาแล้วหรือชารุกข์”



             “ครับพ่อ”



                 ชารุกข์ก้าวเข้าไปหา เขาคุกเข่าลงต่อหน้าและดึงมือของชายชราที่เขาเรียกว่าพ่อมาจูบที่หลังมือด้วยความเคารพ ชารุกข์

ลุกขึ้นยืนดังเดิมและมองผู้เป็นพ่อด้วยความเป็นห่วง



                   “พ่อผอมไปนะครับ”



                  “อย่ามาเอาอะไรกับคนแก่ใกล้ตายนักเลย มีชีวิตอยู่ไปแค่นี้ก็ถือว่าอัลลอฮ์ให้พรแล้ว”



                    ชารุกข์มองชายชราที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยสายตาแห่งความเคารพนับถือ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเดินไม่ได้และบนใบหน้ามีรอย

แผลเป็นจากไฟไหม้เสียเกือบครึ่ง หากแต่ก็ไม่ทำให้เขาลดความรักที่มีต่อบุพการีไปได้



                     “วันนี้ในเมืองมีการชุมนุมประท้วง”



                    พ่อของเขาเอ่ยขึ้น แม้ว่าจะอยู่เกือบชิดขอบชายแดนฮาลียันแต่กลับล่วงรู้ข่าวจากในเมืองหลวง



                    “รัฐบาลจัดงานวัฒนธรรมและเชิญนักข่าวจากทั่วทุกมุมโลกมาทำข่าวเพื่อประชาสัมพันธ์ฮาลียันสู่สังคมเบื้องนอกครับ

พ่อ ประชาชนที่ไปประท้วงคงหวังจะให้นักข่าวพวกนั้นได้รับรู้ปัญหาที่ถูกซุกไว้ใต้พรมที่รัฐบาลกำลังทำอยู่”



                     ชารุกข์เอ่ยเสียงเรียบราวกับไม่นึกแปลกใจที่มีการชุมนุม บิดาของเขาจึงถอนหายใจออกมา



                    “พ่อรู้ว่าลูกอยู่เบื้องหลังพวกเขา”



                   “ผมแค่สนับสนุนพวกเขาด้วยทุนจากรัฐบาลที่ผมไปหามาให้เท่านั้นเอง”



                    “ชารุกข์” ชายชราเอ่ยอย่างเป็นห่วง



                   “ทำอะไรก็ระวังตัวด้วย ตอนนี้ลูกเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขา และเขาคงจะทำทุกวิถีทางที่จะกำจัดลูกทั้งทางตรง

และทางอ้อม อย่างเช่นเรื่องที่เขาใส่ความว่าลูกลักพาตัวนักข่าวที่เป็นแขกของรัฐบาลคนนั้น”



                   “ผมทราบดีครับพ่อ ตอนนี้นักข่าวคนนั้นอยู่กับผม จะได้สมกับข่าวที่ทางนั้นปล่อยไปว่าผมเป็นคนลงมือทั้งที่จริงคือผม

ไปชิงตัวเขามาอีกที”



                   “แล้วลูกจะทำอย่างไรกับนักข่าวคนนั้นล่ะ”



                  ชายชราเอ่ยถามอย่างสงสัย ชารุกข์คลี่ยิ้มส่งให้บิดา



                    “ก็คงจะต้องให้อยู่ที่นี่สักพัก ไม่นานผมจะไปส่งเขา แต่ก่อนหน้านั้นผมคงจะให้เขาได้รู้ว่ากษัตริย์ราชิดได้อำนาจมา

อย่างไม่ชอบธรรมและเขาจะเป็นกระบอกเสียงให้แก่ฮาลียัน”



                    “พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกต้องมาลำบากเช่นนี้ เพราะความอ่อนแอของพ่อโดยแท้”



                   สีหน้าของชายชราสลดลงจนชารุกข์ต้องรีบเอ่ยปลอบโยน



                 “อย่าได้เอ่ยเช่นนั้นอีกเลยครับพ่อ ผมไม่นึกกลัวความลำบากหากมันจะนำไปสู่ความถูกต้อง”



                ชายชราที่ซ่อนตัวอยู่ภายในบ้านใต้เนินหินมองบุตรชายอย่างภาคภูมิใจ



               “อัลลอฮ์จงอวยพรให้ลูกประสบความสำเร็จดังที่หวังนะชารุกข์”



               ชารุกข์ค้อมศีรษะรับคำอวยพรก่อนจะเอ่ยอำลาและก้าวออกมาภายในห้องลับ เมื่อออกมาสู่ตัวบ้านเขาจึงเห็นอาลีนั่งคุยอยู่

กับบุรุษหนุ่มเค้าหน้าเดียวกับเขาสวมใส่ชุดสากลนั่งคู่กับสตรีคนหนึ่งในชุดคลุมอบายะห์สีดำโพกศีรษะด้วยฮิยาบใบหน้างดงาม เมื่อบุรุษ

ผู้นั้นหันมาเห็นชารุกข์เขาจึงลุกขึ้นยืนและตรงเข้ามาทักทายอย่างดีใจ



                  “ว่าไงพี่ชาย”



                 “สบายดี นายล่ะฟาฮีมสบายดีไหม”



                 ฟาฮีมคือน้องชายคนละมารดาของชารุกข์ เขาเผื่อแผ่รอยยิ้มไปถึงน้องสะใภ้แสนสวย



                “นูรอัยนี เป็นอย่างไรบ้าง นี่คงเลี้ยงหลานของฉันจนปวดหัวแน่ๆ”



                 “ฉันสบายดีค่ะชารุกข์อามิร ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะคะ”



                  นูรอัยนีเอ่ยอย่างนอบน้อม เธอเป็นพยาบาลอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในขณะที่ฟาฮีมสามีของเธอเป็นนายแพทย์อยู่ใน

โรงพยาบาลเดียวกัน



                 “ได้ยินข่าวพี่แล้วผมละกลัวแทน นี่กลายเป็นผมเชียร์ฝ่ายโจรอยู่นะครับ”



                 ฟาฮีมกล่าวกับพี่ชายอย่างสนิทสนม เขามองพี่ชายด้วยความนับถือ



                 “ผมเองไม่เก่งเหมือนพี่ จะให้ไปสู้รบกับใครก็ไม่มีปัญญา ก็ได้แต่เอาใจช่วยให้พี่ทำทุกอย่างราบรื่น”



                    “ทุกคนมีความสำคัญทั้งนั้นฟาฮีม อย่าได้กล่าวเช่นนั้น หากไม่มีหมออย่างนายใครเล่าจะดูแลพ่อจนหายจากอาการ

บาดเจ็บปางตายให้แข็งแรงขึ้นมาได้”



                    ชารุกข์พูดให้กำลังใจฟาฮีม แม้ทั้งคู่จะมิได้กำเนิดจากมารดาคนเดียวกันแต่ก็รักใคร่กันแนบแน่น



                   “ดูพี่สิ” ฟาฮีมเอ่ยพร้อมยิ้มขำ



                     “ทำตัวเป็นโจรถาวรไปเสียแล้ว หนวดเคราก็ไม่ยอมโกนจนรกรุงรัง หากหลานทั้งสองเห็นคุณลุงของเขาคงจะจำไม่ได้

เป็นแน่”



                   ปีศาจร้ายแห่งดาฟาร์ยกมือลูบเคราของตนเบาๆ สีหน้าของเขาบอกถึงความสงสัย



                  “พี่น่ากลัวขนาดนั้นเลยรึ”



                  “ถ้าผมไม่ใช่น้องชายของพี่ ผมคงนึกว่าพี่เป็นปีศาจจริงๆดังสมญา”



                    คิ้วเข้มยกสูง ชารุกข์ได้แต่คิดถึงนัยน์ตาสดใสที่จ้องมองเขาในแวบแรกที่สบตากันบนหลังม้า มิน่าล่ะที่กวินท์จะผงะจน

รีบเบือนหน้าหนีขนาดนั้น



                   “ขอบใจที่เตือนนะฟาฮีม พี่จะรีบจัดการกับมันก่อนที่ใครๆจะคิดว่าพี่คือปีศาจไปเสียจริงๆ”



                   ตอนนี้ชารุกข์ได้แต่คิดถึงมีดโกนคมๆ ที่จะทำให้เขาหมดสภาพไปจากความเป็นปีศาจนี่เสียที







                 “เลยจากนี้ไปอีกไม่ไกลก็จะเข้าเขตประเทศเพื่อนบ้านครับกวินท์”



                ยาก็อบชี้ให้เขามองตามเขตแดนประเทศระหว่างฮาลียันกับประเทศอื่น



                   “หมู่บ้านนี้ชื่อยาคีนเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่สืบทอดเชื้อสายมาจากเปอร์เซียในอดีต พวกชาวบ้านชอบที่จะใช้ชีวิตอย่าง

สงบคุณจึงไม่ค่อยได้เห็นความเจริญของวัตถุที่นี่มากนัก ผมเองก็มีแม่ที่เป็นคนจากหมู่บ้านนี้”



                     กวินท์มองยาก็อบอย่างสนใจ



                    “แต่คุณดูไม่เหมือนชาวบ้านในหมู่บ้านเลยนะยาก็อบ ถ้าผมพบคุณที่อื่นคงคิดว่าคุณยังเป็นนักศึกษาอยู่แน่ๆ”



                   ยาก็อบหัวเราะ เขาถูกชะตากับแขกของชารุกข์เป็นอย่างมาก



                 “ผมเป็นนักศึกษาอย่างที่คุณคิดนั่นแหละ แต่ตอนนี้ปิดเทอมผมเลยมาช่วยงานเชคฮชารุกข์”



                  “ทำไมคุณถึงมาช่วยงานเขา นักศึกษาอย่างคุณทำไมถึงมาอยู่ในกองโจรล่ะ”



                     “เชคฮชารุกข์ไม่ใช่แค่โจรธรรมดาหรอกครับกวินท์ เขามีเหตุผลมากกว่านั้น และที่ผมมาอยู่กับเขาคงเป็นเพราะความ

ศรัทธา”



                  กวินท์เลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ



                 “คุณศรัทธาในความเป็นโจรของเขาอย่างนั้นหรือ อยากรู้จริงๆว่าอะไรในตัวชารุกข์ที่ทำให้คุณคิดเช่นนั้น”



                  “สักวันคุณจะรู้” ยาก็อบเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม



                    “ถึงวันนั้นคุณอาจจะเข้าข้างเขาเหมือนผมก็ได้”





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



               เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กเล็กขัดจังหวะการสนทนาระหว่างทั้งคู่ กวินท์หันไปมองเด็กหญิงชายหน้าตาน่ารักอายุราวห้าถึงหกปี

ที่กำลังให้ความสนใจกับอุฐตัวหนึ่งที่นอนพังพาบอยู่บนผืนทราย


                 “เจ้าอูฐลุกขึ้นนะ” เด็กชายท่าทางแสนซนทำหน้ามุ่ยเมื่อเจ้าอูฐไม่ยอมลุก


                 “อูฐมันง่วงนอนนะไฟซาล อย่าไปยุ่งกับมันเลย”


               เด็กหญิงวัยเดียวกันสวมใส่ฮิยาบทำแก้มป่องเมื่อเห็นเด็กชายแหย่ให้อุฐลุกขึ้นตามคำสั่ง


               “นูรีนอย่ายุ่งนะ ผมอยากขี่หลังอูฐนี่นา”


               “เกิดอะไรกันขึ้น”


                กวินท์อดไม่ได้ที่จะนำตัวเองเข้าไปยุ่งกับเด็กสองคนที่ท่าทางจะไม่ได้คนพื้นเพในหมู่บ้านนี้โดยกำเนิด ดูจากรูปร่าง

หน้าตาและเสื้อผ้าราคาแพงที่ทั้งคู่สวมใส่ แถมยังพูดภาษาอังกฤษไฟแลบราวกับเรียนจากโรงเรียนนานาชาติ


               “น้องชายของหนูเขาอยากขี่อูฐน่ะค่ะคุณอา”


               เด็กหญิงที่ชื่อนูรีนบอกกล่าว


               “แต่อุฐมันทำหน้าง่วงขนาดนั้นหนูว่าปล่อยให้มันนอนดีกว่า ไฟซาลตอนง่วงนอนแม่ยังไม่ปลุกเลยนี่นา”


              “อูฐมันเป็นสัตว์นะนูรีน มันไม่ง่วงเหมือนคนหรอกน่า นูรีนไม่อยากขี่อุฐเหรอ”


               เด็กชายไฟซาลยื่นข้อเสนอให้พี่สาวยอมแพ้ นูรีนเม้มริมฝีปากเมื่อไฟซาลจี้ถูกจุด


               “ก็อยากนะ แต่ว่า...”


                “งั้นอาจะช่วยเองนะ ได้ไหมยาก็อบ”


               กวินท์นึกสนุกจนต้องหันไปถามยาก็อบ เขาชอบเล่นกับเด็กและเด็กทั้งหลายมักจะชอบเขา ยาก็อบยักไหล่อมยิ้ม เมื่อไม่ได้

เอ่ยห้ามกวินท์จึงก้าวไปลูบหัวของอูฐที่นอนอยู่บนพื้น


               “นี่เจ้าอุฐ ลุกหน่อยสิ ขอพวกเราขี่หลังเจ้าหน่อยได้ไหม”


               อูฐหน้ายามผงกหัวมองส่งเสียงจากปากด้วยความรำคาญก่อนจะกลับไปนอนต่อ กวินท์ยังไม่ยอมแพ้


               “น่า นะ ขอขี่หลังเดินรอบหมู่บ้านรอบเดียว ไม่เหนื่อยหรอก”


                กวินท์พยักหน้ากับไฟซาลเพื่อให้ร่วมมือกัน ผู้ใหญ่กับเด็กต่างก็ช่วยกันออกแรงผลักเจ้าอุฐแก่ให้ลุกขึ้นยืนจนได้ เขาหันไป

ขยิบตาให้ไฟซาลเมื่อสำเร็จไปหนึ่งขั้น กวินท์ก้าวขึ้นไปบนหลังอุฐที่มีอานใส่ไว้ในที่สุด เขายิ้มกว้างอย่างชอบใจก่อนที่จะตกใจเมื่ออูฐ

ตัวนั้นเหวี่ยงตัวไปมา


               “เฮ้ย เดี๋ยวสิ อย่านะเจ้าอุฐ”


              ร่างโปร่งลอยละลิ่วจากหลังอูฐลงมาสู่พื้นเสียงดังพลักท่ามกลางความตกใจของนูรีนและไฟซาล ส่วนยาก็อบได้แต่หัวเราะ

ลั่นเมื่อเห็นกวินท์นอนแผ่อยู่บนพื้นด้วยสีหน้าอับอาย








                ยาก็อบเดินมาส่งกวินท์ที่หน้าบ้านของเชคฮอาลีพร้อมกับนูรีนและไฟซาล กวินท์หน้าเจื่อนเมื่อเห็นสายตาของชารุกข์ที่

มองเขาอย่างสงสัยเมื่อเห็นสภาพมอมแมมของเขา ส่วนเด็กทั้งสองเมื่อเห็นชารุกข์ทั้งคู่จึงวิ่งเข้าหาอย่างดีใจ


                “คุณลุง”


               “ลุงชารุกข์”


              ชารุกข์อุ้มนูรีนและไฟซาลขึ้นมาด้วยวงแขนแกร่ง เขามองหลานทั้งสองที่เป็นบุตรธิดาของน้องชายอย่างเอ็นดู


              “ว่าไงหลานลุง ไปซนที่ไหนกันมา”


                “ผมเล่นกับคุณอากวินท์ครับ”


                ไฟซาลชี้ไปยังกวินท์


                “พวกเราช่วยกันขี่อูฐ”


                “ขี่อูฐ” ชารุกข์ปลายตามาที่กวินท์แล้วส่ายหน้าอย่างระอา


                   “ซนกันเกินไปแล้วนะ”


                “นูรีนห้ามไฟซาลแล้วค่ะ แต่ไฟซาลดื้อ” เด็กหญิงรีบฟ้อง


                 “ไฟซาลชวนคุณอากวินท์ให้ไปช่วยกันปลุกเจ้าอุฐง่วงนอน”


                  ชารุกข์ปล่อยหลานแสนซนทั้งสองลงพื้นก่อนที่เขาจะก้าวมาใกล้และมองกวินท์ตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อผ้าสีขาวกลายเป็น

สีมัวเพราะเปื้อนฝุ่นทราย


                 “ทำอะไรเป็นเด็กไปได้ ถ้าตกหลังอุฐมาแขนขาหักล่ะ ทำไมไม่กลัวบ้าง”


                 กวินท์หน้าจ๋อยจนชารุกข์นึกสงสาร เขาถอนหายใจและเอ่ยออกมา


                “ไปบ้านผมกันเถอะ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตอนเย็นผมจะพามากินอาหารเย็นที่บ้านเชคฮอาลีอีกครั้ง”


                   ชารุกข์หันไปเอ่ยขอบใจยาก็อบที่ช่วยดูแลกวินท์ เขาเดินนำกวินท์ไปยังด้านท้ายหมู่บ้านที่มีบ้านหลังเล็กตั้งอยู่ห่างจาก

บ้านหลังอื่น ตลอดทางมีแต่ผู้คนที่เอ่ยทักทายเขาจนชารุกข์ตอบรับแทบไม่ทัน


                 “บ้านคุณจริงๆเหรอ”


                 กวินท์เอ่ยอย่างสงสัยเมื่อก้าวเข้าไป ด้านในเป็นโถงเล็กๆ มีประตูเปิดไปในห้องฝั่งหนึ่ง ภายในมีอุปกรณ์อำนวยความ

สะดวกดีกว่าในกระโจมมากนัก


                 “ใช่ บ้านผมเอง”


                 “คุณอยู่กับใคร”


                 “ผมอยู่คนเดียว”


                “แล้วครอบครัว ลูกเมียล่ะ”


                “ผมโสด”


                 คำบอกสถานะทำให้กวินท์หน้าร้อนเห่อโดยไม่รู้สาเหตุ เขาไม่กล้าหันไปมองว่าชารุกข์เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าอย่างไร


                 “แล้วที่อัลกามาร์ไม่ใช่ที่อยู่คุณเหรอ”


                 “นั่นก็ใช่ ผมอยู่ไม่เป็นหลักแหล่งหรอก”


                   กวินท์เดาว่าอัลกามาร์อาจจะเป็นด่านหน้าเพื่อป้องกันไม่ให้ใครรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของชารุกข์อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ

ชายแดนของฮาลียัน


                 “ที่นี่มีห้องน้ำและไฟฟ้าใช้ คุณจะอยู่ที่นี่ได้สบายหน่อย”


                 “เดี๋ยวนะ” กวินท์หันกลับไปมองชารุกข์อย่างแคลงใจ “คุณหมายถึงผมต้องอยู่กับคุณที่นี่จนกว่าคุณจะไปส่งผมที่สถาน

ทูตงั้นหรือ”


                 “ถูกต้อง คุณต้องอยู่ที่นี่ ในฐานะที่คุณเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ผมสละห้องนอนของผมให้คุณ ผมอยู่ข้างนอกได้”


                 ชารุกข์ชี้ไปที่ห้องเล็กๆ ด้านหลัง


               “นั่นห้องน้ำ คุณจะอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก็ได้ ยังมีเวลาก่อนที่เราจะไปบ้านของเชคฮอาลี”


                 กวินท์ไม่ปฏิเสธ เขานึกยินดีที่อย่างน้อยก็ยังได้อยู่ในบ้านที่ดูดีกว่ากระโจมกลางทะเลทราย เขาเข้าห้องน้ำไปทำความ

สะอาดร่างกายอย่างสบายใจกว่าตอนเช้าที่ต้องอาบน้ำจากน้ำในโอเอซิส


                “เสื้อผ้าของคุณอยู่ในห้องนอน ผมเตรียมไว้ให้แล้ว”


                 ชารุกข์เอ่ยออกมาจากด้านหลังของบ้านโดยที่กวินท์มองไม่เห็นต้นเสียง ชายหนุ่มรีบก้าวเข้าไปในห้องนอนที่จะกลายเป็น

เขตแดนของเขาหลังจากนี้เป็นต้นไป


                  แต่งตัวเสร็จด้วยเสื้อผ้าแบบเดิมหากแต่มีสีเข้ม กวินท์ผิวปากเดินออกมาก่อนที่จะชะงักเมื่อเห็นร่างสูงของชารุกข์นั่งอ่าน

หนังสืออยู่ที่เก้าอี้โซฟาสำหรับรับแขก และเมื่อปีศาจร้ายแห่งดาฟาร์เงยหน้าขึ้นมาหัวใจของกวินท์ก็พลันเต้นรัวเมื่อใบหน้านั้นมีเพียง

รอยหนวดและเคราจาง ๆ รอบริมฝีปากเมื่อเจ้าของตัดเล็มความรกรุงรังออกไป


                        กวินท์เพิ่งเห็นชัดๆตอนนี้เองว่า บุรุษชาวอาหรับที่ขึ้นชื่อว่าหล่อเหลาจนสตรีทั่วโลกใฝ่ฝันหานั้นเป็นอย่างไร




                                                          TBC



                                                   กวินท์เริ่มเคลิ้มล้าวว



                               ป.ล.สารบัญอยู่หน้ากฎนิยายนะคะ

                                                 

[winndy]

เคลิ้มเหมือนกัน

[maekkun]

 

[พิศตะวัน]

 

[mild-dy]

 

[twinmonkey0311]

 

[Violasheep]

รอให้เขารักกัน