หัวข้อ: <<ลมหายใจแห่งผืนทราย>>

[Billie]

 

[iNcamisang]

มาแล้วๆๆ

[t2007]

เจอกันครั้งที่ 2 รึเปล่านะ กวินทร์เกือบโดนฆ่าปิดปากมั๊ยล่ะ

[fahsai]

รอตอนต่อไปค่ะ ทำไมมีแต่คนจ้องจับกวิน เพราะไปกวนใจพระราชารึเปล่า ชอบแนวทะเลทรายมากกค่ะ ❤️

[pui]

 

[pigarea]

พระเอกใช่ไหม๊

[mild-dy]

 

[Ta_ii]

สนุกมาก ชายที่คลุมหน้าเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงอยากได้ตัวกวินกัน

[ซีเนียร์]

รอตอนต่อไปจ้า 

[labelle]

บีบหัวใจมากค่ะ ทำงานแบบนี้ รอดมาได้ตลอด คือดีมากจริงๆ
คนที่มาช่วยเป็นหน.โจรไหมน้า มาช่วยสองครั้งหรือเปล่า

กวินท์ที่ถูกลักพาตัว เพราะไม่ปลื้มคำถามไหม

ลุ้นมากค่ะ ชีวิตจะไม่รอดได้

[พิศตะวัน]

 

[YounIn]

ทางรัฐนั่นปลอมเป็นกลุ่มโจรสั่งาาจัดการแน่ๆ แล้วพระเอกของเราก็มาช่วยไว้

[yymomo]

    เข้ามาเจิมนิยาย เรื่องใหม่จร้า      

เรื่องนี้ต้องมีความซีคแน่นอน  แอบเดาเลยว่า พระเอกเราเนี่ยต้องเป็นพ่อมหาโจรชารุกข์ เซรีม  แน่ๆ

แล้วพ่อมหาโจรคนนั้นอีกน่ะแหละที่ต้องเป็นองค์ชายของกษัตริย์องค์ก่อนแน่นวลลลลล 

ส่วนคนที่ช่วย  กวินท์  ไว้สองครั้งสองคราก็ต้องเป็น ซารุกข์ อีกเหมือนกัน

   ถ้าจะพรหมลิขิตขนาดนี้ เป็นเมียพ่อมหาโจรเถอะกวินท์ 

 

[แฟนตาเซีย]

เฮ้ยยย ชอบอ่ะะ ค้างมากก มาต่อเร็วๆนะ

[cookie_]

  ชอบบบบบบ
ใครมาช่วย ลุ้น!!!

[duck-ya]

เหยยยยยย สนุกมากกกกกกก
ชอบแนวนี้แบบสุดๆ หาอ่านยากมากกก
ติดตามเลยค่ะ

พระเอกคือจอมโจรคนนี้รึป่าวอ่ะ
ลุ้นๆ 

[cavalli]

 

[HISY]

แค่คิดถึงใบหน้าคมเข้มหลังผ้าโพกก็ฟินและ

[zuu_zaa]

 

[Kei]

ตอนต่อไปใกล้มายังฮับ

[runtothemoon]

เนื้อเรื่องน่าสนใจมากกกกก คนที่ช่วยจับตอนตกหลังม้านี่จะใช่คนเดียวกับที่ช่วยตอนโดนขโมยกระเป๋าตังหรือเปล่าาาาาาา

[route rover]

รออ่านต่อค่ะ 

[Belove]

                                                                    ลมหายใจแห่งผืนทราย


                                                                              บทที่ 3




                       ดวงตาคู่นั้นคมปราบดุดันจนแม้แต่กวินท์ที่ไม่กลัวสิ่งใดยังต้องสะดุ้ง คิ้วเข้มสีดำสนิททอดตัวเป็นแพอยู่เบื้องบนดวงตา

ยิ่งส่งผลให้เขาผู้นั้นดูคล้ายปีศาจที่น่าหวาดกลัว กวินท์ที่เตรียมจะอ้าปากเพื่อพูดอะไรบางอย่างกลับต้องหุบปากตนเองไว้ทันที ดาบใน

มือสะท้อนแสงแดดและมีหยาดหยดแห่งโลหิตประดับไว้ราวกับคน ๆ นี้คือมัจจุราช

                     หัวใจของกวินท์เต้นรัวไปด้วยความตื่นเต้นหวาดหวั่นที่สุดในชีวิตที่เคยเผชิญมา และเมื่อยิ่งคิดถึงการจับตัวนักข่าวเป็น

ตัวประกันในเหตุการณ์ที่เคยมีข่าวเขาก็ยิ่งกลัวจนตัวสั่น หากแต่บุรุษผู้นั่งสง่าบนหลังม้ากลับลดดาบลงก่อนจะรวบเอวของเขาไว้ด้วยวง

แขนเพียงข้างเดียวและจับกวินท์ให้พลิกกายขึ้นมานั่งบนอานม้าอยู่เบื้องหน้าของเขาคนนั้น


                    “เอ่อ...คุณจะ...”


                     ยังไม่ทันประโยคคำถามจะหลุดจากปากกวินท์ เขาก็ยกดาบขึ้นโบกเป็นคำสั่งให้ทั้งหมดควบม้าทันที ม้าอาหรับฝีเท้า

เลิศตะบึงลึกเข้าไปยังกลางทะเลยทรายเวิ้งว้างทิ้งให้ศพของพวกที่ชิงตัวกวินท์มาจากรถจี๊ปของทางการฮาลียันนอนสิ้นลมหายใจ

เกลื่อนอยู่บนผืนทรายรอเป็นอาหารให้เหล่านกแร้งที่เริ่มบินวนเวียนอยู่กลางอากาศเมื่อพวกมันได้กลิ่นคาวเลือด

                      ความนึกคิดของกวินท์ยังคงสับสนไปหมด ชั่วระยะเพียงแค่ไม่นานเขาถูกกลุ่มคนที่ไม่รู้ที่มาชิงตัวมาถึงสองกลุ่ม เขาได้

แต่จ้องมองไปยังเบื้องหน้าที่มีสีน้ำตาลของทรายตัดกับท้องฟ้าสีสดใสในยามบ่ายจัดอยู่บนหลังม้า สายตาของกวินท์ลดระดับลงเพราะ

ความแสบตาจนย้ายมามองรอบตัวจึงเพิ่งสังเกตว่าเขานั่งอยู่กลางวงแขนของคนที่กำลังยึดบังเหียนม้าไว้และบังคับให้ม้าสีดำปลอดวิ่ง

อย่างรวดเร็ว

                          แขนยาวและแข็งแรงด้วยกล้ามเนื้อซ่อนอยู่ในแขนเสื้อสีดำสนิทมีเพียงฝ่ามือเท่านั้นที่ไม่มีสิ่งใดปิดบัง กวินท์มอง

เห็นสีผิวน้ำตาลจัดยึดบังเหียนม้าแน่นหนา เขาอดใจไม่ได้ที่จะเหลียวหลังกลับไปมองโครงหน้าของชายผู้นั้น

มองเห็นเพียงผืนผ้าสีดำสนิทปิดบังทุกอย่างโดยสิ้นเชิง ร่างกายของเขาแม้จะนั่งคู่กันบนหลังม้าก็ยังดูออกว่าสูงกว่ากวินท์เกือบฝ่ามือ

                           ครั้นจ้องนานเข้ากวินท์ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาคนนั้นพลันก้มหน้าลงมาประสานสายตาด้วยดวงตาดุจนกวินท์

หลบตาแทบไม่ทัน

                         อยู่ ๆ กวินท์ก็ต้องแปลกใจเมื่อม้าตัวใหญ่ทั้งขบวนพลันชะลอฝีเท้าลงจนกระทั่งหยุดนิ่งใกล้กับเนินภูเขาหินทรายที่มี

ต้นไม้ยืนต้นอยู่ไม่กี่ต้นกระจายตัวอยู่ห่าง ๆ พวกเขาเหล่านั้นบนหลังม้ากระโดดลงไปยืนอยู่บนพื้นโดยมีเขาและบุรุษเบื้องหลังเป็นคน

สุดท้าย


                           “อิลลา”


                            ภาษาอารบิคดังขึ้นเหนือศีรษะเรียกสติกลับคืนสู่กวินท์ เขารู้ว่าความหมายของมันคือคำสั่งให้เขาลงจากหลังม้า

กวินท์ได้แต่หงุดหงิดกับสภาพตัวเอง


                          “จะลงได้ยังไงเล่า ถูกมัดไว้ทั้งตัวแบบนี้ แค่กระดิกแขนยังไม่ได้เลย”


                         เขาพูดออกไปด้วยภาษาอังกฤษยืดยาวจนได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างรำคาญ จากนั้นกวินท์ก็ต้องตกใยเมื่อร่างของ

เขาถูกอีกฝ่ายรวบไว้และกระโดดลงจากหลังม้า


                        “โอ๊ย!”


                       กวินท์อุทานดังลั่นเมื่อเขาถูกทิ้งให้ล้มลงไปกับพื้นทรายโดยมีร่างสูงยืนค้ำข้างกาย เขาตวัดสายตามองอย่างโมโหที่

ถูกกระทำดังนั้น


                       “ไม่เป็นไรน่าคุณ”


                         เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่ง ๆ ทำให้กวินท์หันขวับไปตามเสียงทันที เขาคือบุรุษอีกคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาหาและ

คุกเข่าลงเพื่อช่วยพยุงให้กวินท์ลุกนั่ง เจ้าของประโยคนั้นแกะเชือกให้กวินท์ขณะที่บุรุษแสนดุหันหลังและก้าวเดินหนีไปนั่งพักอยู่บนหิน

ก้อนหนึ่งไกลออกไป


                     “คุณพูดอังกฤษได้งั้นหรือ”


                       กวินท์เอ่ยตอบอย่างยินดี อย่างน้อยเขาก็ยังสื่อสารได้กับหนึ่งในบรรดาทั้งหมดที่ไม่มีใครสนใจเขานักเมื่อทุกคนต่าง

หยุดพักและดูแลม้าของตน


                       “ก็ได้นิดหน่อย ถ้าสำเนียงของผมไม่ดีนักก็อย่าต่อว่าผมนะ”


                      แค่นี้ก็ทำให้กวินท์แทบจะกระโดดโลดเต้นแล้ว อย่าว่าแต่ต่อว่าเลย เขารีบลุกขึ้นยืนเมื่อเชือกเส้นเขื่องหลุดออกจาก

กายจนหมด


                       “ขอบคุณนะที่ช่วยแก้มัด ผมชื่อกวินท์”


                       ยื่นมือไปให้อีกฝ่ายจับทักทายตามธรรมเนียมสากล ชายหนุ่มในชุดสีดำที่มีดวงตาเป็นมิตรยื่นจับทักทายตอบกลับ


                      “เรียกผมว่ายาก็อบก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักกับคุณ”


                       “ผมสับสนเหลือเกิน”


                      กวินท์กล่าวเมื่อเดินตามยาก็อบไปนั่งพักใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีใบกระด้างพอจะให้ร่มเงาได้บ้าง


                     “เกิดเหตุอะไรขึ้นกับผมกันแน่ พวกเขาที่พวกคุณฆ่าตายเป็นใคร ทำไมต้องพาผมมาด้วย และพวกคุณล่ะเป็นใคร”


                      ความลำบากใจเกิดขึ้นในดวงตาที่โผล่พ้นผืนผ้าปิดบังใบหน้าของยาก็อบทันที


                     “บางอย่างผมก็ไม่มีหน้าที่ที่จะบอกคุณได้หรอกกวินท์ หน้าที่ของผมคือทำตามคำสั่งเท่านั้น”


                      กวินท์มองยาก็อบอย่างนึกเคือง


                    “แล้วใครล่ะที่จะตอบผมได้ ว่าเรื่องทั้งหมดคืออะไร”


                    “โน่นไง” ยาก็อบชี้ไปทางบุรุษผู้นั้นที่นั่งทอดสายตาไปยังทะเลทรายเบื้องหน้า


                     “ถามเขาสิ เขาตอบคุณได้ทุกอย่างนั่นแหละ”


                     จะถามอย่างไรเล่า


                     กวินท์นั่งจมอยู่ที่เดิมเมื่อยาก็อบเดินจากไปดูแลม้าของเขา สายตาของกวินท์จ้องมองไปที่ร่างสูงใหญ่ซึ่งกำลังใช้เศษ

ผ้าเช็ดรอยเลือดออกจากดาบแวววาวสีเงินทรงโค้ง และเมื่อเพ่งตามองกวินท์มองเห็นนกเหยี่ยวสีดำสนิทตัวหนึ่งบินอยู่เหนือศีรษะของ

เขาผู้นั้น ก่อนที่มันจะโฉบลงมาเกาะอยู่บนบ่ากว้างราวกับสนิทสนมกันดี

                      ยาก็อบเดินตรงเข้าไปหา ดูออกว่าเขามีทีท่านอบน้อมยิ่งเมื่อก้าวเข้าไปหยุดยืนต่อหน้า ทั้งสองพูดอะไรบางอย่างต่อกัน

และสายตาคมพลันหันขวับมาทางกวินท์จนสะดุ้งโหยงต้องรีบหันหน้าหนีเพราะเกรงจะรู้ว่าเขาเฝ้ามองการกระทำอยู่ กวินท์จำเป็นต้อง

นั่งนิ่ง ๆ ท่ามกลางเหล่าชายในชุดดำที่มองไม่ออกว่าใครเป็นใคร นอกจากเขาที่ช่างมีบุคลิกผู้นำอย่างเด่นชัดเหลือเกิน


                    “ดื่มน้ำเสียหน่อย”


                   กระติกน้ำทรงโบราณยื่นมาตรงหน้าโดยยาก็อบผู้อารีสำหรับกวินท์ เขารับมาดื่มอย่างกระหายเพราะความร้อนของไอแดด

จนคอแห้งเป็นผง หากแต่รสปร่าของน้ำทำให้กวินท์ชะงักและทำหน้าเหยเกทันที


                   “น้ำในทะเลทรายก็มีรสแบบนี้ คุณคงจะไม่ชิน”


                    เรียกว่าไม่เคยลิ้มรสเลยดีกว่า ยาก็อบมองอย่างขำขันและยังหยิบยื่นหาอาหารแห้งส่งให้เขา


                    “กินเสีย เราจะเดินทางอีกพักใหญ่”


                     กวินท์เปิดห่ออาหารออก มันเป็นแผ่นแป้งแข็ง ๆ กับเนื้อตากจนแห้งดูท่าทางไม่น่ากินสักนิด หากแต่เสียงร้องประท้วง

ของกระเพาะทำให้กวินท์ฝืนกินเข้าไปเพื่อให้หนักท้อง


                       “ขอบคุณนะยาก็อบสำหรับอาหารและน้ำดื่ม”


                       “เปล่า ไม่ใช่ของผม” ยาก็อบรีบปฏิเสธ


                         “ของเขาต่างหากล่ะ เขาให้ผมนำมาให้คุณ ทั้งน้ำและอาหารเป็นส่วนของเขาที่ปันให้คุณ”


                        อีกแล้ว เขาคนนั้น คนที่สนใจเหยี่ยวและม้ามากกว่ากวินท์ที่ไปชิงตัวมาเสียอีก


                       “เขาของคุณนี่มีชื่อไหมยาก็อบ ถ้าจะให้ผมไปขอบคุณจะให้ผมเรียกเขาว่าอะไร”


                      “เรียกเขาว่าปีศาจแห่งดาฟาร์สิกวินท์”


                      กวินท์ตาลุกทันทีเมื่อได้ยิน


                        “เขาคือชารุกข์ เซรีม”


                      หัวใจของกวินท์พลันเต้นรัวจนต้องใช้มือกดไว้เพราะความตื่นเต้น กวินท์นึกไม่ถึงว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับบุคคลใน

จินตนาการมาหลายวันตั้งแต่รู้จักเพียงแค่ชื่อเสียงอันเลื่องลือ

                      เขาคนนั้น ชารุกข์ เซรีมพลันลุกขึ้นยืนเหยียดกายสูงใหญ่ และทันทีเช่นเดียวกันบรรดาลูกน้องของปีศาจแห่งดาฟาร์ก็

ลุกขึ้นตามโดยไม่ต้องรอให้สั่ง


                     “เราต้องไปกันแล้ว”


                     ยาก็อบบอกเขา กวินท์หันไปถามด้วยความสงสัย


                     “ไปที่ไหน พวกคุณจะไปที่ไหน”


                     “ถิ่นที่พวกเราอาศัยอยู่ เป็นโอเอซิสในทะเลทรายลึกที่ยังไม่มีใครเข้าไปถึง ชื่อว่าอัลกามาร์”


                      ในขณะที่กวินท์ยังยืนงงอยู่ ร่างสูงนั้นก็กระโดดขึ้นนั่งบนหลังม้าและควบตรงมายังเขา


                       “ฟาวกัร”


                  ภาษาอารบิกง่าย ๆ ที่กวินท์พอจะฟังรู้เรื่องออกคำสั่งให้เขาขึ้นไปบนหลังม้า หากแต่กวินท์ยังอิดออด เขาหันไปหายาก็อบ

มิตรคนแรกกลางทะเลทรายอย่างหวังจะพึ่งพา


                        “ให้ผมไปกับคุณได้ไหมยาก็อบ”


                         ยาก็อบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว


                        “คุณต้องไปกับเขา นั่นเป็นคำสั่งของเขา ผมไม่กล้าขัด”


                           กวินท์เม้มปากอย่างขัดใจ ดูเหมือนว่ากลางทะเลทรายนี้คงไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งปีศาจตนนี้แน่ เขาเงยหน้าขึ้นมอง

ดวงตาดุ เหตุการณ์บังคับให้กวินท์ไม่อาจขัดขืน จำเป็นที่เขาจะต้องกลับไปนั่งอยู่บนหลังม้าตัวเดียวกับคนบ้าอำนาจคนนี้

                        ท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของกวินท์ที่จะขึ้นไปบนหลังม้าคงสร้างความรำคาญอยู่ไม่น้อย กวินท์ร้องไม่ออกเมื่อวงแขนแกร่ง

รวบกายของเขาและออกแรงไม่มากนักกวินท์ก็ขึ้นมานั่งบนหลังม้าในตำแหน่งเดิม ต่างที่คราวนี้ไม่มีเชือกมาพันธนาการบนร่างกาย แต่ก็

ยังมีแขนทั้งสองข้างตวัดบังเหียนล้อมอยู่ด้านข้างจนกวินท์ต้องทำตัวลีบเมื่อชารุกข์ใช้ส้นเท้ากระทุ้งที่สีข้างของอาชาตัวใหญ่ให้เริ่มวิ่ง

ห้อไปสู่ทะเลทรายเบื้องหน้าอีกครั้ง

                      แรงสะเทือนของม้าอาหรับยามห้อตะบึงอยู่บนผืนทรายทำให้แผ่นหลังขอกวินท์สัมผัสกับแผงอกกำยำโดยไม่ได้ตั้งใจ

จะให้เกิด มือจับบังเหียนม้ากระชับแน่นจนกวินท์อดรู้สึกไม่ได้ว่ามันแคบเข้าหาเขาจนไม่กล้าขยับตัว ได้ยินเสียงลมหายใจจากบุรุษเบื้อง

หลังกลมกลืนไปกับเม็ดทรายที่ฟุ้งกระจายเพราะฝีเท้าม้าเมื่อดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อย ๆ และในที่สุดการเดินทางก็สิ้นสุดลงเมื่อฝูง

อาชาชะลอลงบนเนินทรายสูงที่โอบล้อมแอ่งน้ำแห่งหนึ่งไว้

                          ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้กวินท์ตะลึงลาน เขาเบิกตากว้างจ้องมองราวกับตกอยู่ในความฝัน แอ่งน้ำนั้นอยู่ในผืนดินลึก

ลงไปท่ามกลางเนินสูงที่ล้อมรอบเป็นปราการบดบังสายตาเป็นอย่างดี รูปทรงของแอ่งน้ำคล้ายพระจันทร์เสี้ยวด้านฝั่งเต็มไปด้วยต้น

ปาล์มและอินทผลัม น้ำใสในแอ่งกำลังสะท้อนแสงจากดวงจันทร์ที่กำลังทอแสงอยู่บนผืนนภาสีดำราวกับมีพระจันทร์ถึงสองดวง


                        ที่นี่คือ อัลกามาร์


                        สถานที่พักพิงของปีศาจแห่งดาฟาร์และกองกำลังของเขาที่ไม่เคยมีผู้ใดพานพบ





มีต่ออีกนิด...



                   

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้..




                      ฝูงม้าทั้งหลายค่อย ๆ เดินลงไปตามเนินทรายจนกระทั่งพื้นราบที่เป็นพื้นดินแข็ง ความชุ่มชื้นของไอน้ำที่ระเหยออก

มาสร้างความสดใสให้กวินท์ที่ไม่คุ้นเคยกับความแห้งแลงได้เป็นอย่างดี เขาสูดเอาอากาศและกลิ่นหอมที่ลอยมาตามกองไฟที่จุดไว้

หน้ากระโจมแต่ละหลังซึ่งตั้งกระจายกันอยู่โดยรอบแอ่งน้ำ เท่าที่กวินท์กวาดสายตานับอย่างรวดเร็วนั้นไม่ต่ำกว่ายี่สิบหลัง ถือว่าเป็น

กลุ่มเบดูอินที่มีขนาดใหญ่พอสมควร

                          เสียงทักทายดังขึ้นเป็นระยะจากชาวเบดูอินที่นั่งล้อมกองไฟหน้ากระโจมของตน บุรุษในฝูงอาชาต่างทะยอยหยุด

หน้ากระโจมของเขาจนเหลือแค่เพียงม้าของชารุกข์และยาก็อบที่ตามมาเบื้องหลังจนกระทั่งม้าหยุดเท้าลงก่อนที่เจ้าของม้าจะกระโดด

ลงไปทิ้งให้กวินท์ยังนั่งงงอยู่เพียงคนเดียว


                       “ลงมาเถอะกวินท์”


                       ยาก็อบบอกเขา กวินท์จึงลงจากหลังม้าอย่างไม่ยากเย็นเท่าตอนที่ขึ้นม้า ยาก็อบเดินมาเคียงข้างแล้วเอ่ยออกมา


                       “ผมต้องไปแล้ว”


                       “คุณจะไปไหน”


                       กวินท์เอ่ยอย่างใจหาย เขาเป็นคนต่างถิ่นที่นี่ ทุกสายตาต่างจับจ้องด้วยความสนใจยามที่ชารุกข์บังคับม้าให้เยื้องย่าง

มาถึงจุดนี้


                      “ผมก็จะกลับกระโจมของผมแล้วสิ กระโจมของผมอยู่ทางโน้น”


                      เขาชี้ย้อนกลับไปทางที่เพิ่งผ่านมา


                       “แล้วผมล่ะ” กวินท์ยังแตกตื่น


                      “ผมต้องทำยังไง ผมไม่รู้จักใครเลยนอกจากคุณนะยาก็อบ”


                      หวังจะให้ยาก็อบเป็นที่พึ่งแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เป็นใจ ดวงตาของยาก็อบมีแววขำขันเมื่อเห็นกิริยาของเขา


                     “อย่าเป็นห่วงไปเลยกวินท์ ที่นี่ปลอดภัยสำหรับคุณ และยิ่งคุณมาพร้อมกับชารุกข์ก็ไม่ต้องกลัวว่าใครจะทำร้ายคุณได้”


                       คนที่พามานั่นแหละที่น่ากลัว


                      กวินท์ลอบกลืนน้ำลายเมื่อยาก็อบตบไหล่เบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ จากนั้นมิตรเพียงคนเดียวก็กลับขึ้นม้าแล้วบังคับมันให้

หันหลังตรงไปยังกระโจมที่ยาก็อบชี้ให้ดู ทิ้งให้กวินท์ยืนอยู่เพียงลำพังกับร่างสูงที่จูงม้าไปดื่มน้ำในแอ่งโดยไม่สนใจเขาสักนิด

                    ห่อไหล่ด้วยความหนาวเหน็บในยามราตรีของทะเลทรายเวิ้งว้าง ความเงียบที่มีเพียงเสียงเพลงท้องถิ่นของชาวเบดูอิน

บางครั้งจากกระโจมที่อยู่ห่างไกลออกไป ความมืดปกคลุมโดยรอบประกอบด้วยจุดสีแดงจากกองไฟและไต้ที่ให้แสงสว่างเพียงสลัว

กวินท์ยังคงนิ่งงันก่อนจะแอบสะดุ้งเมื่อในที่สุดร่างสูงก็หันขวับมาหาเขาและสบตากันอีกครั้งในความมืด

                      ชารุกข์ เซรีมเดินจูงม้ามาผูกไว้ที่เสาต้นหนึ่งด้านหลังกระโจมที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวไกลจากชาวเบดูอินคนอื่นในกลุ่ม เขา

ลูบขนม้าด้วยความทะนุถนอมก่อนจะหันขวับมาหากวินท์อีกครั้ง

                     เคยมีคนบอกว่าสายตานั้นสื่อความหมายได้ดีที่สุดกวินท์เพิ่งจะเชื่อก็วันนี้ แค่เพียงสบตากวินท์กลับเข้าใจในความหมาย

โดยไม่ต้องเอ่ยปากว่าชายคนนั้นสั่งให้เขาเดินตามเข้าไปในกระโจมทรงสูง กวินท์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินตามแผ่นหลังเข้าไป

ด้านในของกระโจม ภายในมีเพียงแคร่ไม้เล็ก ๆ ขนาดพอดีคนและตู้ไม้และโต๊ะวางของ

                      กระโจมบังลมและความหนาวเย็นได้เป็นอย่างดี แต่กวินท์กลับยืนตัวลีบอยู่กลางกระโจมเมื่อเข้ามาแล้ว เขาเห็นเจ้าของ

กระโจมยืนหันหลังให้เขาค่อย ๆ ถอดผืนผ้าปิดบังใบหน้าออกช้า ๆ หน้ากระจกฝ้าฟางใบหนึ่งซึ่งแขวนอยู่บนเสาไม้ และในที่สุดผ้าผืน

นั้นก็หลุดออกจากศีรษะของเขา


                กวินท์ถึงกับกลั้นหายใจเมื่อแผ่นหลังนั้นหันกลับมาหา และเขาได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของปีศาจแห่งดาฟาร์ ชารุกข์ เซรีม



                                                                                    TBC

                                                                   
                                                                 










                               

[sirin_chadada]

กรี๊ด... กว่าจะยอมเผยโฉมหน้านะพ่อคุณ
แต่ถึงเห็นหน้าก็ยังไม่ยอมพูด (ภาษาเดียวกัน) ด้วยเสียทีสินะ พ่อกลัวดอกพิกุลจะร่วงสินะ (หัวเราะ)

[Peterpanmama]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย
กุค้างงงงงงงงงงงง

[fahsai]

จบไป1ตอน พระเอกพูดไปกี่คำกัน แอบมองตาก็รู้ใจ กวินบอกณ จุดนี้คงไม่รู้ไม่ได้ เสี่ยงเหลือเกิน

[me12inzy]

ใช่ผู้แต่งเดียวกับอากุยมั้ยคะะ. ถ้าใช่คือชอบสไตล์การเขียนมากๆ 

[HISY]

กรี๊ดดด จะได้เห็นหน้าแล้ว
ต้องหล่อวัวตายควายล้มแน่ๆ 555

[cavalli]