[เรื่องสั้น]-ห้องสุดท้าย ตอนที่ 4 : ครั้งสุดท้าย (ตอนจบ)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น]-ห้องสุดท้าย ตอนที่ 4 : ครั้งสุดท้าย (ตอนจบ)  (อ่าน 4487 ครั้ง)

ออฟไลน์ earth.jry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-04-2017 12:51:02 โดย earth.jry »

ออฟไลน์ earth.jry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
"ตอนนี้เราได้รับรายงานจากศูนย์ข่าวท้องถิ่นบางแก้ว ได้รับรายงานว่าพบรถเก๋งฮอนด้า แอคคอร์ด สีขาว ทะเบียน หสท 1300 กรุงเทพมหานคร ขับรถมาด้วยความเร็วสูง เสียหลักพุ่งชนกับทางโค้งบริเวณต้นไม้ใหญ่ พบนักศึกษาชายชื่อนายสุริยา เอกะทัศนะ อายุ20ปี เสียชีวิตคาที..."ไม่ทันได้ฟังข่าวจบผมก็ปิดวิทยุลง

"ทำไมวันนี้น่าเบื่อแบบนี้วะ"ผมสบถกับตัวเองบนรถฮอนด้าซิววิคที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญในการเรียนมหาวิทยาลัย

มันน่าเบื่อชะมัดไหนจะโดนคนที่กำลังคบหาดูใจทิ้ง เพื่อนหาย ฝนตก รถติด หงุดหงิดชะมัดเลย

ผมชื่อนายรัตติกร นิลพัฒน์ ชื่อเล่นว่ากร มันก็มาจากชื่อจริงหล่ะ เป็นลูกคนเดียว แน่นอน พ่อแม่ค่อนข้างตามใจเลยทีเดียว กำลังเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ตอนนี้ก็ปี2แล้วหล่ะ เอาเป็นว่าค่อยๆรู้จักกับผมหลังจากนี้ละกัน

Rrrrrrrr
"..."
"เออ ใช่รู้ได้ไง"ผมตอบปลายสาย
"..."
"หรอ"
"..."
"อืมๆ"

ผมวางสายลง แล้วเปิดไอจีขึ้นดูหน้าไทม์ไลน์ล่าสุดเป็นรูปคู่ของชายแปลกหน้าคนหนึ่งกับสาวสวยใสที่ผมรู้จักดี เธอคือคนที่ผมกำลังคบหาดูใจด้วยครับ แต่พึ่งเลิกไปเมื่อ6ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง ด้วยเหตุผลที่งี่เง่าว่าผมดีเกินไป ถ้าจะพูดแบบนี้บอกว่าเธอเลวเกินไปมันน่าจะน่าฟังมากกว่าอีก ผมน่ะรู้มาตลอดระหว่างที่เธอมีผมเธอก็มีอีกคน แต่ผมก็เลือกที่จะเงียบ เพราะคิดว่าสักวันเธอคงจะเห็นความดีในตัวผม แต่กลับกันเธอมาบอกเลิกผมซะงั้น อย่างที่ว่าความรักไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี แต่ตัวผมเองก็เหมือนทำใจในสักระยะนึงแล้วหล่ะ แรกๆก็เสียใจนะ แต่หลังๆมีแต่ความชินชา ที่เสียดายก็คงจะเป็นเวลา2ปีที่ผมทุ่มเททั้งหมดให้กับเธอเท่านั้น ก็แค่ชีวิตประจำวันที่ไม่เหมือนเดิม...

"ให้ช่วยอะไรไหมครับ"ผมเลื่อนกระจกลงถาม ผู้ชายที่ยืนคนเดียวอยู่ข้างถนน
"ช่วยไปส่งที่คอนโดตรงอีกสองโค้งข้างหน้าหน่อยสิครับ"
"ขอโทษนะครับ"เขาหันมาและส่งยิ้มให้ พลางชี้ไปยังเบาะที่เขานั่งซึ่งตอนนี้มันเปียกไปหมด
"ไม่เป็นไรครับ"ผมตอบจากใจจริง สภาพแบบนี้ใครเห็นก็คงอยากช่วยทั้งนั้นหล่ะ ตัวนี่ขาวซีดจนไม่เห็นเม็ดเลือด กับอาการสั่นหนาว
"พักห้องไหนหรอครับ"ผมพูด
"ห้ะ?"เขาหันหน้ามาด้วยความงุนงง
"ผมก็พักที่คอนโดนั้นเหมือนกัน"
"อ๋อ ห้องสุดท้ายชั้น11ครับ คุณละ"
"ผมพักชั้น7ครับ ผมชื่อกรครับ อายุน่าจะไม่ห่างกันมาก อย่าเรียกคุณเลย"
"ผมไบร์ทครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ"
"เรียนที่นี่เหมือนกันหรอครับ"ผมชี้ไปยังเข็มกลัดตรงอกเสื้อไบร์ท
"ใช่ครับ บริหารปี2"
"หรอ ปีเดียวกันเลย ผมนิเทศครับ"
"เอางี้ดีกว่า ไม่ต้องคงต้องครับครับหรอก กระดากปาก ไหนๆก็ปีเดียวกันแล้ว"
"เอางั้นหรอ"
"เออดิ"ผมตบบ่าไบร์ทเพื่อให้ดูสนิทขึ้น

ผมมาส่งไบร์ทที่หน้าคอนโดเสร็จก็รีบพารถเข้าคาร์แคร์ทันที ทำความสะอาดเบาะสักหน่อย เปียกแล้วเหม็นอับแย่ และนี่ก็ดึกมากแล้ว โชคดีจริงๆที่ยังมีคาร์แคร์เปิดอยู่แถวนี้ ผมนั่งรอรถประมาณ2ชั่วโมง ฝนก็ตกกระหน่ำอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดสักนิด รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวเหมือนจะไม่สบาย ทันทีที่ผมออกจากคาร์แคร์ก็แวะเซเว่นซื้อขนมกินจุกจิกและยาพารา เอ่อ!ใช่สิ ซื้อไปฝากไบร์ทด้วยดีกว่ารายนั้นอาการน่าจะหนัก ยืนตากฝนแบบนั้น ไงละผมอ่ะคนดีใช่ไหมละ

"ห้องไหนน๊าาาาา"ผมพึมพำแกว่งถุงและเดินหาห้องของไบร์ท
"นี่ไง...ก็อกๆ"
"..."
"ก็อกๆ"
"..."
"ก็อกๆ...ไบร์ทนี่กรเอง"
"แกร๊ก"เสียงปลดล็อคลูกบิดดังขึ้นและประตูเปิดแง้มเล็กน้อย
"เปรี้ยง!!"ไม่ทันที่ผมจะเข้าห้อง จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาบริเวณประตูหนีไฟด้านข้างๆห้อง แสงของสายฟ้าที่ฟาดผ่าลงมาทำให้ผมมองอะไรไม่เห็นขาวโพลนไปทั้งหัว มีเสียงอื้อในแก้วหูตลอดเวลา สติผมค่อยๆเลือนลง และฟุบสลบไปในที่สุด

ผมลืมตาขึ้นในวันต่อมา ไอเย็นจากแอร์อ่อนๆ และบรรยากาศความมืดในห้องทำเอาชวนน่าขนลุก ผมจำไม่ได้สักนิดว่าหลังจากฟ้าผ่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

ผมก้าวลงจากเตียงเดินสำรวจบริเวณโดยรอบ ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงฝาเท้าของผมเอง

"ตื่นแล้วหรอ"ผมสะดุ้ง เมื่อจู่ๆก็มีเสียงดังจากข้างหลัง
"อะ..อื้อ"ผมพยายามKคุมน้ำเสียงให้กลับมาเป็นปกติ ตอนไหนกัน ไบร์ทมาตอนไหน ทำไมผมไม่รู้สึกตัว
"เมื่อวานเห็นกรนอนอยู่หน้าห้องหน่ะ"
"อ๋อ...โทษทีนะ"
"อะไรกันเรื่องแค่นี้เอง ทีกรยังช่วยเราเลยไม่ใช่หรอ"
"ฮ่าๆๆๆ"เราทั้งคู่หัวเราะกัน
"เราซื้อข้าวต้มมาให้อ่ะไปกินกันเถอะ กินเสร็จก็จะได้กินยาด้วย"
"เอ่อ จริงสินี่กี่โมงแล้วเนี่ย"
"จะ11โมงแล้วอ่ะ"
"ชิบหายไปเรียนไม่ทันแล้ว"ผมหลุดปากพูดขึ้น
"ฮ่าๆ"
"โทษทีๆ หลุดไปหน่อย"ผมเกาหัวแก้อาย คนมันอุตส่าห์สุภาพก็นะ
"เดี๋ยววันนี้ไม่ต้องไปหรอก ไม่สบายอยู่นี่ เดี๋ยววันนี้เราดูแลเอง"ไบร์ทส่งสายตาหวานให้ผม
"ไอบ้า ขนลุกเว้ย"ผมค้อนใส่
"มาๆกินๆ จะได้กินยา"
"ว่าแต่ไบร์ทเถอะ เมื่อวานตากฝนขนาดนั้น ควรจะให้เราดูแลมากกว่านะ"ผมพูดไปก็ตักข้าวต้มเข้าปากรัวๆ
"เราสบายดี ไม่เชื่อดูนี่"จู่ๆไบร์ทก็ลุกจากเก้าอี้ เอาหน้าผากมาประกบหน้าผากผม
"ทำไมตัวเย็นจัง"แทนที่ผมจะตกใจที่จู่ๆหน้าของไบร์ทใกล้ชิดขนาดนั้น แต่กลับแปลกใจที่ตัวของไบร์ทเย็นเฉียบ
"ไม่ดีหรือไง ตัวของกรร้อนตัวของเราเย็นเข้ากันได้ดีจะตาย"
"พูดอะไรอ่ะ ยังกะคนจีบกัน"
"แล้วถ้าเราขอจีบละจะได้รึเปล่า"
"เลอะเทอะ...เราเป็นผู้ชายนะ"ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นหนี
"โกรธหรอ ขอโทษ เราแค่พูดเล่น"
"ป่าวสักหน่อย"ผมตอบปัดๆ ไม่ได้โกรธหรอก แต่จู่ๆมีผู้ชายที่พึ่งรู้จักมาขอจีบเป็นใครก็ตกใจ แล้วยิ่งเป็นผู้ชายเหมือนกันด้วย

พอถึงตอนเย็นผมก็ขอตัวกลับห้อง ไหนจะต้องทำงานที่อาจารย์สั่งอีก โชคดีเพื่อนโทรมาบอก แต่โชคร้ายงานเยอะเป็นบ้าเลย

ผมพักเบรคจากการอ่านหนังสือเตรียมสอบโดยการเขี่ยหน้าจอเช็คไอจีวนไปวนมา ทั้งๆที่ไม่มีอะไร จะว่ามีมันก็มีนะ แฟนเก่าผมนะแหล่ะ ลงรูปคู่กันจัง ทีกับผมรูปคู่ตลอดสองปีมีไม่ถึงสิบซะด้วยซ้ำ อยากบล็อคเหมือนกันนะ แต่ผมก็ยังอยากรู้ความเคลื่อนไหวของเธออยู่ดี ก็นะคนที่เคยรู้สึกดีด้วย จะเฉยไปเลยก็คงเป็นไม่ได้อยู่แล้ว

ผมอ่านหนังสือจนถึงตีสาม ลืมไปเลยว่าไม่ได้กินมื้อเย็น ก็เลยไปเซเว่นที่เดินไป10นาทีก็ถึง ขี้เกียจเอารถไปครับ พึ่งล้างมาเดี๋ยวเลอะ คนรักรถน่าจะเข้าใจดีนะ

"เห้ย"
"..."
"เห้ย พวกกูเรียกไม่ได้ยินหรอ"
"..."(เอาแล้วไง)
"หือ"ผมหันไปมองกลุ่มที่ก๊งเหล้าระหว่างทางกลับจากเซเว่น
"กวนตีนกูหรอ"
"เปล่า มีอะไร...คะ..ครับ"ผมพยายามพูดสุภาพเพราะไม่อยากกินยำตีน
"พวกกูเรียกทำไมไม่หัน"อีกคนพูดขึ้น
"ผมไม่รู้ว่าพวกคุณเรียกผม"ผมแก้ตัวไป
"โกหกไอสัส...ไหนดูดิมีอะไรกินบ้าง"ไม่ทันที่ผมได้พูดมันก็กระชากถุงเซเว่นในมือไป ผมก็ได้แต่มองขอความช่วยเหลือ แต่บ้าจริงตีสามแล้วไม่มีใครเลย บริเวณคอนโดก็อีกไกล ซวยชะมัดเลย
"เอ่อ อันนี้ผมขอเถอะ ผมมีอยู่แค่ห้าร้อยจริงๆ"ผมร้องขอขณะที่พวกมันเปิดกระเป๋าตังค์ทีท่าว่าจะหยิบ
"โกหก มึงพักคอนโดตรงนั้น รวยจะตาย อย่ามาๆ"
"แม่งเอ้ย"ผมสบถเบาๆ
"มึงว่าไงนะ กูอ่านปากออกนะ อยากโดนกระทืบนักรึไง"เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ผมก็ผู้ชาย และผมก็ไม่ใช่พวกอ่อนแอที่ไม่กล้าแม้แต่จะปกป้องตัวเอง

ผมไม่รอช้ากระชากกระเป๋าตังค์กลับ เตะก้านคออีกคนอย่างแรง และก็ใส่เกียร์หมาวิ่งหนีให้เร็วที่สุด ผมไม่ได้เก่งพอที่จะชิวๆในวงล้อมศัตรูหรอกนะ

"มึงตายแน่"พวกมันตะโกนวิ่งไล่ผมตามมาติด รู้สึกระยะคอนโดทำไมมันไกลแบบนี้วะเนี่ย
"โอ๊ย!!"ผมร้องด้วยความเจ็บ วิ่งๆอยู่ก็เหยียบตะปูซะได้ ทำให้ความเร็วในการวิ่งค่อยๆลดลง เลือดก็ไหลเป็นทาง ตาย ตาย ตาย ตายแน่ไอกรเอ้ย
"ทำกูแล้วคิดจะหนีหรอ"ไอคนที่ผมเตะก้านคอประคองหัวตัวเอง วิ่งมาสีหน้ามัจจุราช กระโดดถีบหลังผม ล้มกองไปกับพื้น
"..."ผมไม่ตอบ ได้แต่ขยับหนีไปเรื่อยๆ
"เดี๋ยวมึงเจอกู"พูดจบมันก็เตะขวามาที่หน้าผมอย่างจัง ผมได้กลิ่นฟุ้งคาวเลือด จมูกเลือดไหลเป็นทาง จากนั้นพวกมันก็กรูกันเข้ามารุมกระทืบผมกันอีกสามคน

"หยุด ไอสัสทำเพื่อนกู"น้ำเสียงคุ้นหูจากข้างหลังตะโกนห้าม
"ไบร์ท"ผมมองแผ่นหลังคนตรงหน้าที่กำลังต่อสู้กับพวกอันธพาล
"อย่าเสือกไอสัส"ฝ่ายอันธพาลตะโกนด่า พร้อมควักมีดพกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์
"..."ไบร์ทหยุดสู้ ยืนนิ่ง แต่กลับเป็นอีกฝ่ายที่พากันยืนหน้าซีด ตัวสั่นกันหมด
"ผะ...ผี"คนในกลุ่มอันธพาลชี้ทางไบร์ท ผมเลยหันไปมองข้างหลัง ก็ไม่มีอะไรนี่ ผีอะไรกัน สงสัยจะมาช่วยเราสองคนสินะ
"เชี้ย!!"ผมสะดุ้ง เมื่อหันกลับมาก็เห็นไบร์ทนั่งมองหน้าผม ส่วนไอพวกอันธพาลก็วิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง

"ไง เจ็บตรงไหนรึเปล่า"
"ไม่เลย สบายมาก"ผมทำหน้าตาประชดใส่ แหม่ คนเหยียบตะปูและโดนรุมกระทืบนะ
"รู้น้าาาา มาเราช่วย"ไบร์ทส่งยิ้มให้ แล้วประคองให้ผมลุกขึ้น
"เห้ยๆๆ จะทำอะไร"ผมถามด้วยเสียงตื่น จู่ๆไบร์ทไม่ได้ปล่อยให้ผมยืนอย่างปกติ
"ก็อุ้มไง แบบนี้เดินไม่ไหวหรอก"
"อย่าเลย กูหนัก"
"หือ? กู"
"โทษๆ เราลืมตัว"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร มาๆ อย่าดื้อ"
"ไอบ้า ดื้อมันใช้สำหรับเด็กและผู้หญิงเว้ย"ผมทุบที่ต้นไหล่ของไบร์ท
"ไบร์ทเจ็บนะ มือกรหนักไม่เบาเลย"
"อย่ามาโมเมเปลี่ยนสรรพนามสิ มันแปลกๆ ใช้คำว่าเราเหมือนเดิมแหล่ะ"
"ก็ทีกรยังเปลี่ยนเลยนี่"
"ก็ตอนนั้นเราลืมตัว"
"ไม่!!"
"ไบร์ท!!!"
"คร้าบบบ"
"ให้ตายเถอะ ก็แล้วแต่"
"จ้าาาาา"ไบร์ทพูดและส่งยิ้มกวนๆให้
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-04-2017 14:15:35 โดย earth.jry »

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
อย่าบอกว่าคนในข่าวตอนแรกนั่นคือไบร์ท

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ได้กลิ่นอะไรหลอนๆ รอจ้า   :ling3:

ออฟไลน์ earth.jry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
อย่าบอกว่าคนในข่าวตอนแรกนั่นคือไบร์ท

รอติดตามนะครับ

ออฟไลน์ earth.jry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ได้กลิ่นอะไรหลอนๆ รอจ้า   :ling3:

ขอบคุณครับ รอติดตามนะครับ

ออฟไลน์ earth.jry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
"ขอบใจนะ"ผมขอบคุณไบร์ททั้งเรื่องที่มาช่วยจากไอพวกนั้นและช่วยทำแผลให้
"ทีหลังดึกๆอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวแบบนี้อีกนะ มันอันตราย"
"แล้วไบร์ทไปเจอได้ไงอ่ะ"
"ไบร์ทหิวจะไปหาอะไรกิน"
"ตัวเองก็เหมือนกันละ ไปไหนมาไหนดึกๆคนเดียว ว่าแต่คนอื่น"ผมทำหน้าเชิดใส่
"คนอุตส่าห์ไปช่วยนะ นี่แหน่ะ"ไบร์ทเอานิ้วจิ้มไปยังจมูกที่ตอนนี้แดงสดคลั่งไปด้วยเลือด
"เราเจ็บนะไบร์ท"ผมเองก็ไม่ยอมกัดแขนไบร์ทไปทีนึง
"เอาเป็นว่าพักฟื้นจนกว่าจะหายก่อนละกันนะกร ไปเรียนแบบนี้คงไม่ไหว เดี๋ยวไบร์ทดูแลกรเอง"เจ้าตัวพูดไม่สนใจ ไหงมาควบคุมผมละเนี่ย
"ยุ่ง ตัวเองไม่มีเรียนรึไงละ"
"แค่นี้สบายมาก"
"อะไร ไบร์ทตอบไม่ตรงคำถามเรานะ"
"..."ไบร์ทไม่ตอบ เอาแต่ส่งยิ้ม ไอบ้อไอบอ ผมโดนอ่อยใช่ไหมห้ะ อ่อยจากผู้ชายด้วยกันเองซะด้วย

ผ่านพ้นไปสองสัปดาห์ผมมาเรียนตามปกติ แถมมีงานที่อาจารย์สั่งไว้เท่าภูเขาอีกต่างหาก

จากเหตุการ์ณที่ผมโดนรุมกระทืบนั้น ดูเหมือนทำให้ผมกับไบร์ทสนิทกันอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่รู้จักกันไม่นาน ผมเอาแต่กกพักผ่อนในห้องไบร์ท ก็เจ้าตัวบังคับมานี่เนาะ ไบร์ทเองก็ดูแลผมได้อย่างดีเยี่ยม สมกับที่อาสามา เรียกได้ว่าผมกินอยู่อย่างราชาเลยทีเดียว

"ทำไมช่วงนี้มึงดูโทรมๆจังวะ ได้กินข้าว ได้นอนบ้างไหมวะกร"เพื่อนในเซคเดียวกันทักขึ้น หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้ายของวัน
"กูออกจะแข็งแรงนะ"ผมยกแขนเบ่งกล้ามโชว์
"ให้มันแน่...เลิกแล้วไปเล่นบอลด้วยกันป้ะ ขาดสนามตั้งหลายวันละมึงอ่ะ"
"ไม่อ่ะ งานเท่าภูเขาขืนไม่รีบทำกูได้เอแน่ๆ เอ..เอฟไงสัส"ทักทายกันเสร็จ ผมก็แยกตัวกับเพื่อนๆ ไปยังที่จอดรถข้างตึก
"กร"เสียงหวานที่คุ้นเคยจากอดีตคนสำคัญเรียกขึ้น
"ไง"ผมตอบกลับ และส่งยิ้มไปให้ชายอีกคนที่เธอควงมาด้วย
"ช่วงนี้ไม่เห็นหน้าเลยนะ"เธอก็ยังยิ้มสดใสให้ผมเหมือนเดิม ทำเอาสะเทือนใจเล็กน้อย
"อืม เรายุ่งๆหน่ะ"
"หรอ ดูแลตัวเองบ้างสิ หน้าโทรมไปหมดแล้ว"เธอยกมือมาลูบแก้มผมเบาๆ
"อย่าทำแบบนี้เลย ไม่ให้เกียรติเราก็ให้เกียรติแฟนของเธอหน่อย"ผมจับเรียวแขนลง
"โชคดีนะ"ผมพูดลา ไม่รู้ว่านี่พูดลาจากความสัมพันธ์หรือลาจากบทสนทนากันแน่

ภายในรถผมนั่งมองรูปคู่ระหว่างผมและเธอ ภายในใจไม่มีความรู้สึกรัก มีเพียงแต่ความอาลัย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเศร้า ผมก็เสียใจอยู่ แต่สักวันนึงความเสียใจที่มี ก็ค่อยๆลดตามกาลเวลา




"กร ทำไมถึงวันนั้นช่วยไบร์ทเอาไว้ละ"ไบร์ทถามขณะที่เรานั่งดูทีวีภายในห้องของผม
"หือออ...เรามันคนดีไง"ผมพูดอย่างภาคภูมิ แต่ก็หมั่นไส้ตัวเองไม่น้อย
"เอาดีๆสิ"
"ก็มันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้สนใจแบบพิเศษไง"
"พิเศษยังไง"
"ไม่รู้อ่ะ"
"แล้วตอนนี้ยังพิเศษไหม"ไบร์ทเอื้อมเอาทิชชู่เช็ดปากให้ ขณะที่ผมนั่งกินสตอเบอร์รี่ปั่นของโปรด
"ไม่รู้เว้ย"
"เอ่อ ว่าจะถามหลายรอบละ ทำไมเราไม่ค่อยเห็นไบร์ทที่มอเลยอ่ะ"ผมพูดต่อ
"ไบร์ทเห็นกรออกจะบ่อยนะ"
"จริงหรอ ทำไมไม่เข้ามาทักบ้างเลย"
"อยากให้เข้าไปทักหรอ"ไบร์ททำหน้ากวนๆใส่
"ป่าวนี่ ก็แค่ถามเฉยๆ"
"หรอ ไว้เดี๋ยวไบร์ทเจอ ค่อยไปทักนะ"
"ก็แล้วแต่นี่"ผมทำหน้าเรียบเฉย
"หึ!"ไบร์ทอมยิ้มใส่
"เดี๋ยว นี่อะไร"ผมตีมือลงหนวดปลาหมึกของใครบางคนที่แอบเนียนโอบไหล่ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหน
"เอ้า เพื่อนกันโอบไหล่ไม่ได้หรอ"
"ดะ..ได้ดิ"ผมโอบไหล่กลับ ทำเนียนว่าไม่ได้คิดอะไร
"เพื่อนรัก...รักเพื่อน ฮ่าๆ"ไบร์ทหัวเราะและกระชับแขนโอบรัดให้แน่นยิ่งขึ้น
"..."ผมไม่ตอบ ทำหน้านิ่งตามฉบับของผม 

เออ!!จริงสิ พ่อผมได้ให้ครุฑมาองค์นึงนี่ ผมต้องไปรับจากร้านเลี่ยมกรอบพระแล้วหล่ะ ครุฑคือสิ่งหนึ่งที่ผมชื่นชอบมากครับ ไม่ใช่เพราะสรรพคุณทางไสยศาสตร์หรอกนะ ด้วยความที่ผมชอบอ่านหนังสือ วันนึงผมก็อ่านประวัติของเหล่าสัตว์เทพนิยายในเอเชีย ครั้งแรกที่ผมอ่านเรื่องราวของครุฑก็ประทับใจเลยทันทีครับ ว่ากันว่าครุฑคือสัตว์ที่แข็งแกร่งและซื่อสัตย์ โดยเฉพาะความแข็งแกร่งที่แม้แต่เทพยังไม่ชนะ ทำให้ผมชื่นชมมากๆ ยังไงซะผู้ชายกับความแข็งแกร่งเป็นของคู่กันอยู่แล้ว หลายคนอาจจะห้อยติดตัวไว้เพื่อสำหรับความศักดิ์สิทธิ์ แต่ไม่ใช่กับผม ที่ห้อยไว้เหมือนคอลเล็กชั่นมากกว่า แต่ก็มีบางทีที่ผมรู้สึกอ่อนแอ ผมก็จะคอยภาวนาขอความแข็งแกร่งจากครุฑเสมอ เด็กดีเนอะ ทุกคนก็มีมุมเด็กๆในแบบของตน เรื่องครุฑเองก็เป็นอีกมุมนึงของผม

"อ้าว ป้าคิดว่าหนูย้ายห้องซะแล้วนี่"แม่บ้านทัก
"ครับ?"ผมยิ้มทำหน้างุนงง
"ป้าเห็นหนูขึ้นไปชั้น11บ่อยๆอ่ะจ้า"
"อ๋อ ไปหาเพื่อนครับ"
"แหม่ คบเพื่อนซะสูงวัยเชียวนะ ดีแล้วหล่ะคนแก่จะได้ไม่เหงา ไม่เหมือนลูกป้า พอโตปุ๊บก็เอาแต่เที่ยว อยู่บ้านไม่เคยติด"
"ฮ่าๆ"ผมหัวเรากลบเกลื่อน แต่ในใจก็อะไรของแกวะ งงชะมัด
"ไปกันเถอะ"ไบร์ทพูดเสียงเรียบ
"ไปก่อนนะครับ...สวัสดีครับป้า"

"เดี๋ยวแวะกินข้าวก่อนนะ กรหิวแล้ว"ผมลูบท้อง ทำหน้าโอดโอย
"ฮ่าๆ ไบร์ทไม่กินนะ ไม่หิวเท่าไหร่ กรกินเลย"


"เอาข้าวน้ำพริกลงเรือครับ"ผมบอกกับพนักงาน ไม่นานก็มีน้ำมาเสิร์ฟให้ แต่ไหงเสิร์ฟให้แค่ผมคนเดียวละ ตามมารยาทแล้ว ควรเสิร์ฟให้ไบร์ทอีกคนนะ
"ไม่เป็นไรหรอก"ไบร์ทส่งยิ้ม  เมื่อเห็นสีหน้าผมไม่ดี

ขณะที่ผมกับไบร์ทพูดคุยอย่างออกรส จู่ๆก็มีลมพัดกระหน่ำในบริเวณโดยรอบ ท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนจากสีส้มกลายเป็นสีแดงปนดำ อีกาฝูงใหญ่บินร้องกาๆแสบแก้วหู คนในร้านอาหารต่างพากันแตกตื่นรวมถึงผมด้วย บรรยากาศพลบค่ำเช่นนี้ทำเอาทุกคนต่างพากันขนหัวลุกต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไบร์ทลุกขอตัวไปเข้าห้องน้ำทันที

เหตุการณ์นี้สงบลงได้ เมื่อมีชีพราหมณ์ชุดขาวคนนึงเดินเข้ามาในร้าน ทุกสายตาพากันจ้องที่พราหมณ์ผู้นั้น ราวกับต้องมนต์สะกด พราหมณ์ผู้นั้นเดินตรงดิ่งมายังผม

"ระวัง หากยังเป็นแบบนี้ชีวิตเอ็งจะชิบหาย"

พราหมณ์ชี้หน้าผม พร้อมกับกล่าวเสียงดังก้องอย่างมีอำนาจ บุคลิกที่ลึกลับ และน่าเกรงขามทำเอาผมไม่กล้าลุกขึ้นถามถึงประโยคปริศนาที่ได้ยินเมื่อสักครู่ ก่อนพราหมณ์ผู้นั้นหันหลังเดินออกจากร้าน ก็จ้องเขม็งมาที่อากาศธาตุข้างๆผม แล้วกล่าวอย่างดุดัน "ปล่อยเจ้านี่ไปซะ แล้วไปตามทางของเอ็ง ถ้าอยากให้เจ้านี่มันรอด" (ใคร เขาพูดกับใคร?)คำถามนี้ก้องในหัวผม ผมค่อยๆเรียบเรียงปริศนาที่ระยะนี้มีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นกับผม ไหนจะผีที่พวกอันธพาลว่า ถึงผมจะไม่เชื่อเรื่องภูติ ผี วิญญาณ แต่มีคนพูดแบบนี้ผมก็กลัวๆเหมือนกันนะ

"อิ่มหรือยัง?"จู่ๆก็มีมือเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งมาแตะที่บริเวณไหล่
"อะ..อืม"ผมรักษาน้ำเสียงให้คงเดิมก่อนตั้งตังค์และเดินออกจากร้านไปพร้อมกับเจ้าของมือนั้น 'ไบร์ท'

"เมื่อกี้ มีพราหมณ์คนนึงพูดจาแปลกๆกับกรด้วยอ่ะ"ผมหันหน้าไปพูดกับไบร์ทบนรถ
"หรอ ว่าไงละ"
"ก็ให้ระวังอะไรสักอย่างนี่หล่ะ"
"ไม่ต้องห่วง ไบร์ทจะปกป้องกรเอง"พูดจบไบร์ทก็เอามือมาขยี้หัวผมเบา
"น้อยๆหน่อย เดี๋ยๆ"ผมทำหน้ามุ่ยใส่




"ลุงครับมาเอาครุฑที่ฝากให้ทำไว้อ่ะครับ"
"อ่ะนี่ครับ ลุงตั้งใจเลี่ยมเลยนะ ครุฑของเราหน่ะ สวยมาก ของหายากเลยนะเนี่ย"
"เป็นของที่ถ่ายทอดมาจากรุ่นปู่อ่ะครับ"ผมยิ้มพลางดูครุฑ สวยจริงๆ ผมเห็นที่แรกก็จ้องอยู่นานสองนานเลย องค์นี้ปู่ผมถวายปัจจัยมูลค่ากว่าหนึ่งล้านบาทกว่าจะได้มันมาเลยนะ

"ไงสวยไหม"ผมยกครุฑให้ไบร์ทดู
"สะ...สวย"ไบร์ทสะดุ้ง ตกใจเล็กน้อย
"..."ผมมองหน้าไบร์ทอย่างงุนงง
"ไบร์ทแพ้พวกเครื่องเงินอ่ะ"
"โทษนะ ไม่เป็นไรใช่ไหม"ผมคล้องครุฑเก็บเข้าที่
"อะ...อืม"

พอถึงคอนโด ไบร์ทแยกตัว บอกว่ามีธุระจะไปทำ ส่วนผมเองก็มานั่งปั่นงานที่ค้างไว้ในช่วงที่หยุดต่อในห้อง เสร็จแล้วก็อ่านหนังสืออีกสองชั่วโมงถึงจะขึ้นเตียงนอน แต่พอหัวถึงหมอนก็กระส่ายกระสับนอนไม่หลับอีก ตัดสินใจไปนั่งเล่นที่ห้องไบร์ทดีกว่า

ประตูลิฟต์เปิดขึ้น ผมก้าวเข้าสู่ชั้น11 ทางเดินวันนี้ค่อนข้างมืด ไฟกระพริบดับๆติดๆ ค่อนข้างวังเวง ลมเย็นพัดผ่านอ่อนๆ แสงไฟมัวๆสว่างอยู่ห้องเดียว แต่นั่นไม่ใช่ห้องไบร์ท

"ก็อกๆ...แกร็ก"ครั้งที่สองจองการเคาะประตู ประตูก็เปิดเองเหมือนกับไม่ได้ล็อกไว้ ผมถือวิสาสะจากความสนิท เข้าไปเลยโดยอัติโนมัติ

ห้องของไบร์ทตอนนี้ค่อนข้างแตกต่างจากวันอื่นๆที่ผมเคยมา มันวังเวง หนาวเหน็บ และมืดสนิท ราวกับไม่มีใครอยู่มานาน

"ไบร์ท...ไบร์ท"ผมตะโกนเรียกพร้อมหาเจ้าตัว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด

ผมเดินไปเปิดไฟ และสำรวจห้องอีกครั้ง ดูเหมือนไบร์ทน่าจะลืมล็อกประตูเอาไว้ ผมกำลังจะเดินกลับ คิดในใจผมเข้าผิดห้องรึเปล่า เพราะสภาพห้องของไบร์ทมันไม่เหมือนอย่างวันอื่นๆที่เคยมา เฟอร์นิเจอร์อ่ะใช่ แต่บรรยากาศทำให้นึกถึงห้องที่ไม่มีคนอยู่มานานมากกว่า

"แกร๊ก"ประตูห้องปิดลง ผมถอดใจเดินกลับห้อง ไม่รู้ว่าไบร์ทไปไหน เห็นบอกว่าออกไปทำธุระ แต่มันก็นานเกินไป นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย ฝนก็เริ่มตก ฟ้าร้องน่ากลัว เป็นห่วงชะมัดเลย

"ตึกๆ"ระหว่างเดินไปที่ลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินผ่าน แต่ด้วยที่ว่าทางมันมืดมากๆ และเป็นคืนเดือนมืด ทำให้ผมมองคนที่เดินสวนไม่ชัด มีแค่สะเก็ดน้ำที่กระเซ็นโดนต้นแขนนิดๆ

"ปัง!!"ผมสะดุ้งกับเสียงประตูห้องที่ดังสนั่นไปทั้งชั้นก่อนที่ประตูลิฟต์ปิดลง

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
อ่า...ไบรท์นี่คง...แน่ๆแล้ว บรื๋อ...ออออออออ   :a5:

ออฟไลน์ earth.jry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ฝนตกกระหน่ำ ลมพัดกันโชกแรง ผมขับรถคู่ใจกลับคอนโด อาจเป็นเพราะมันดึกมากๆ ไม่มีรถสักคันวิ่งสวนกันเลย แสงไฟข้างทางสลัว ถูกสายฝนที่โหมตกลงมาทำให้สว่างได้ไม่ชัด

อีกสองโค้งหน้าก็จะถึงทางเข้าคอนโด มีผู้ชายคนหนึ่งยืนโบกรถท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาใต้ต้นไทรยักษ์ เสื้อผ้านักศึกษาทำให้รู้ว่าเรียนที่เดียวกันกับผม โชกไปด้วยเลือด ผิวสีซีดไม่เห็นเกล็ดเลือด มือค่อยๆโบกอย่างช้าๆ

"ช่วยด้วย...เจ็บ...หนาว"เสียงแหบเย็นก้องในหู ผมค่อยๆขับรถช้าลง ช้าลง เพื่อจะมองชายข้างหน้าให้ชัด

"ไบร์ท!!"ผมร้องลั่นกับตัวเอง เมื่อเห็นคนที่พึ่งรู้จัก และเข้ามาทำให้ชีวิตผมมีชีวิตชีวาอยู่ตรงหน้า หน้าของไบร์ทซีกขวาล่างเละเห็นกระดูก น้ำตาที่ไหลมาเป็นสายเลือด กับแววตาที่อ้างว้างและโดดเดี่ยว

จู่ๆคนตรงหน้าก็พุ่งกระโจนเข้ามา เกาะหน้าต่างข้างหน้ารถ ที่ปัดน้ำฝนแทนที่จะปัดน้ำฝนตอนนี้กลับมาทำหน้าที่ปัดเลือดที่ไหลเต็มหน้าต่าง แววตาที่แสดงถึงความทรมานเจ็บปวดของไบร์ทจ้องยังมาหน้าผม แววตาเราทั้งคู่ประสานกัน ไบร์ทคลี่ยิ้มที่มักจะส่งให้ผมเป็นประจำ

ผมสะดุ้งเฮือก! บนเตียงนอน ยกมือปาดเหงื่อที่ไหลลงมา อากาศก็ไม่ได้ร้อนอะไร แสดงถึงว่าผมพึ่งผ่านฝันร้ายมา


ผมเปิดคอมค้นหาข้อมูลบางอย่าง ที่อาจเป็นกุญแจของปริศนาที่เกิดขึ้นในช่วงนี้

 ชื่ออะไรน้าาาาา....อืมม..เอกะทัศนะ..เออใช่ อันนี้หล่ะ ผมเลื่อนเมาส์หาข้อมูลข่าวๆหนึ่ง ที่จู่ๆเสียงของผู้สื่อข่าวดังก้องขึ้นในหัว คิดไปคิดมามันก็มีส่วนคลับคล้ายคลับคลากับความฝันที่พึ่งเกิดขึ้น เพียงแต่'ไบร์ท'ทำไมถึงมาอยู่ในความฝันนี้ได้

"ก็อกๆ"เสียงประตูห้องผมดังขึ้น ผมละสายตาจากหน้าจอคอมไปเปิดประตู
"ไง"ไบร์ทส่งยิ้มและชูถุงข้าวต้มสองถุงให้
"ข้าวต้มอีกแล้วหรอ"
"เบื่อแล้วหรอ"
"ป่าว"
"เมื่อวานกลับดึกหรอ ไปหาไม่เห็นอยู่เลย"ผมพูดพลางแกะถุงข้าวต้มใส่ถ้วย
"อื้ม...ก็นิดหน่อยหน่ะ"
"จริงสิ ว่าจะถามนานแล้ว วันนั้นทำไมถึงไปยืนตากฝนโบกรถแบบนั้น"
"...ไบร์ทกำลังรอใครบางคนหน่ะ"ไบร์ทวางช้อนแล้วพูดขึ้น แต่คำตอบก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
"หรอ ช่างมันเถอะ เอานี่!กินดิ กรให้"ผมตัดหมูในถ้วยให้ไบร์ท
"ขอบคุณนะ"
"อะไรเรื่องแค่นี้เอง"
"ไบร์ทหมายถึงทุกๆเรื่อง"
"..."ผมเงียบ สายตาเราประสานจ้องตากัน
"เวลาของไบร์ทใกล้หมดแล้วนะ"ไบร์ทส่งยิ้มให้
"...พูดอะไร งงไปหมด เอ้า กินๆ"ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง บรรยากาศโดยรอบมันช่างอึมครึมซะเหลือเกิน


หลังจากกินข้าวเสร็จ เราก็ดูหนังกันต่อ จากนั้นผมก็หลับไป ตื่นขึ้นในยามบ่ายแก่ๆก็ไม่พบไบร์ทที่อยู่ด้วยกันแล้ว ล้างหน้าล้างตาเสร็จ ผมก็มุ่งไปที่คอมพิวเตอร์ตัวเดิมที่เปิดทิ้งไว้ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง จำได้ว่าล่าสุดที่ผมเปิดเว็บมันคือหน้าหลักกูเกิ้ล แต่ตอนนี้จู่ๆ กลายเป็นหน้าของข่าวๆหนึ่ง

ผมนั่งบรรจงอ่านอย่างละเอียด 'เมื่อวันที่8 ตุลาคม ที่ผ่านมาเกิดอุบัติเหตุสลด พบนายสุริยา เอกะทัศนะ นักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดัง ขับรถเสียหลักโค้งพุ่งชนกับต้นไทรที่ ถนนบางแก้ว เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ' ไม่ทันให้ผมแปลกใจกับข้อมูลที่ผมพยายามค้น ก็ต้องช็อคตกใจกับรูปประกอบข่าว ซึ่งเป็นรูปในที่เกิดเหตุกับรูปจากบัตรประชาชน ผมตัวสั่นหงิกๆประกอบกับบรรยากาศรอบตัวเย็นราวกับอยู่ขั่วโลกเหนือ

"ไบร์ท...."ผมพูดออกมาเบาๆ สะบัดหัวเรียกสติ นี่อาจเป็นฝันอีกก็ได้ แต่มันก็ไม่ได้ผล แล้วตลอดระยะเวลาทั้งหมดที่ผมอยู่กับไบร์ทละ มันคืออะไรกัน ที่เห็นจากตาก็ปกติทุกอย่าง ถึงแม้จะเกิดเหตุการณ์แปลกๆนิดหน่อย

"แหม่ คบเพื่อนซะสูงวัยเชียวนะ ดีแล้วหล่ะคนแก่จะได้ไม่เหงา ไม่เหมือนลูกป้า พอโตปุ๊บก็เอาแต่เที่ยว อยู่บ้านไม่เคยติด"

"ระวัง หากยังเป็นแบบนี้ชีวิตเอ็งจะชิบหาย"

"ปล่อยเจ้านี่ไปซะ แล้วไปตามทางของเอ็ง ถ้าอยากให้เจ้านี่มันรอด"

จู่ๆ ผมก็นึงถึงเสียงของเหล่าผู้คนที่พูดจาแปลกๆก็เข้ามาในโสตประสาท ไหนจะเหตุการณ์ที่พวกอันธพาลวิ่งหนีอะไรสักอย่าง น้ำในร้านอาหารที่ถูกเสิร์ฟเฉพาะผม อาการสะดุ้งเมื่ออยู่ใกล้กับกรอบครุฑที่เลี่ยมด้วยเงิน และบรรยากาศของห้องไบร์ทในตอนที่ผมแอบเข้าไป


"ป้าครับ วันก่อนที่ป้าพูดว่าผมคบเพื่อนสูงวัย จริงๆแล้วนั่นไม่ใช่เพื่อนผมนะครับ เพื่อนของผมเป็นนักศึกษาอายุเท่ากันนี่หล่ะ"ทันทีที่ผมได้สติผมรีบวิ่งหน้าตาตื่นไปหาป้าแม่บ้านอย่างเร็ว เพื่อค้นหาคำตอบของปริศนานี้
"อะไรกันหนู ทั้งชั้น11 ก็มีแต่ห้องของตาลุงคนนั้นเท่านั้นหล่ะ"
"เพื่อนผมพักห้องสุดท้ายไงครับ"
"หืมมม ห้องนั้นไม่มีคนอยู่นานแล้วนะ"
"ถ้ามีก็เจ้าของคนเก่าหล่ะ เป็นนักศึกษาเหมือนกับหนูนี่หล่ะ"ป้าพูดต่อ
"..."
"แต่ว่าได้ข่าวว่ารถเสียหลักชนต้นไทรตายคาที่นะ"ผมผล่ะออกจากป้าเล็กน้อย ใจผมลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตายที่ใต้ต้นไทรงั้นหรอ นักศึกษาเหมือนกันงั้นหรอ นั่นมันเชื่อมกับเนื้อข่าวชัดๆ และที่สำคัญ เจ้าของห้องสุดท้ายห้องนั้นคือ ไบร์ทใช่ไหม ผมยอมรับความจริงไม่ได้
"ละ...แล้วคนที่มากับผมวันนั้นละครับ ที่ป้าทักผมไง"ผมพูดเสียงสั่น
"คนไหนลูก ป้าก็เห็นมีแค่ลูกคนเดียวนะ"ผมเดินกลับไปยังห้อง ใจที่หลุดลอยกลับมายังร่าง ผมได้สติแต่ยังคงช็อคกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

บรรยากาศตอนเย็นวันนี้ค่อนข้างน่ากลัว มันอาจจะเป็นผมคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้น ท้องฟ้าสีส้มแดงฉาน ฝูงอีกาบินร้องกันก้องฟ้า ลมนิ่งสนิทประกอบกับเรื่องราวที่ผมพึ่งได้รับรู้ ทำให้ผมกลัวจนจิตตก ยอมรับจริงๆว่ากลัว ไม่เคยกลัวอะไรแบบนี้มาก่อน แบบนี้ใช่ไหม ที่เรียกว่าผีหลอก ผมกลัวไบร์ทมากๆในตอนนี้ ถ้าไบร์ทมาหาอีก ผมคงทำนิ่งเหมือนไม่รู้อะไรเลยคงไม่ได้

ผมตัดสินใจออกมาขับรถเล่น เพื่อหนี หนีทุกอย่างที่คอนโดแห่งนั้น หนีความกลัว รวมถึงหนีไบร์ท

เวลาเกือบถึงสองทุ่มผมวนรถกลับไปยังคอนโด ฝนก็เริ่มตกปรอยๆ ผ่านไปยังต้นไทรนั้น ผมคิดสองจิตสองใจ ค่อยๆชะลอรถและจอดลงบริเวณร้านขายพวงมาลัยข้างๆต้นไทร

"เอากุหลาบ20ครับ"ผมจอดรถ ลงเดินไปซื้อ
"นี่จ้า"หญิงวัยกลางคนยื่นพวงมาลัยให้ผม
"เอ่อ ขอโทษนะครับ แถวนี้เคยมีรถชนบ้างไหมครับ"ผมยื่นเงินจ่าย
"มันก็มีบ่อยๆหล่ะจ้า ได้ชื่อว่าโค้งมรณะเลยนะ"
"แล้วน้าไม่กลัวหรอครับ ขายตรงนี้เลย"ผมแสร้งยิ้มข่มความกลัวในใจ
"แรกๆน้าก็กลัวนะ แต่คิดไปคิดมาก็น้าสงสารคนพวกนั้นที่มาตายตรงนี้มากกว่า...รู้ไหมจ้ะ ผีตายโหง จะไม่ได้ไปไหนต้องรอให้อายุไขหมดก่อน ทั้งหนาว ทั้งหิว และทรมาน"ภาพเหตุการณ์ในความฝันก็ผุดขึ้นมาในหัว ที่ไบร์ทต้องยืนตากฝน บาดเจ็บกับแผลตามตัว น้ำตาที่ไหลเป็นเลือด รอคอยวันที่ปลดปล่อย ทำให้ความกลัวของผมค่อยๆเปลี่ยนเป็นความสงสาร
"อ่อ ครับ"ผมส่งยิ้มให้ป้าขายพวงมาลัยก่อนกลับขึ้นรถไป ตัดสินใจว่าจะไม่หนีไบร์ทและกลับไปหาเผื่อพอช่วยอะไรได้บ้าง

ผมมองกระจกหลังเช็ครถก่อนออกตัวก็พบกับร้านขายดอกไม้ถูกรถพ่วงพุ่งชน และป้าคนขายพวงมาลัยคนนั้นที่นอนกระอักเลือดตาย ผมสะดุ้งและรีบส่ายหัวเรียกสติก่อนหันไปมองอีกครั้งก็ไม่พบอะไรเลยแม้แต่ร้านที่ผมพึ่งไปซื้อพวงมาลัยเมื่อกี้ ผมกลับมามองดูพวงมาลัยในมือตอนนี้กลับกลายเป็นพวงมาล้ยเก่าๆที่แห้งไปหมด ผมสะดุ้งตกใจรีบเปิดหน้าต่างทิ้งไปในทันที ไม่ลืมที่จะภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธ์คุ้มครองก่อนมุ่งตรงไปยังคอนโด เพื่อไปเผชิญหน้ากับปัญหาทั้งหมด

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
หลอกซ้ำหลอกซ้อน...อ๊าก..กกกกกก  o22

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ earth.jry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้องประตูไบร์ท ทำใจดีสู้เสือสยบความกลัวในใจ ก่อนหมุนลูกบิดเข้าไปข้างใน ครั้งนี้ประตูไม่ได้ล็อคไว้ ภายในห้องยังคงเดิม คือ ห้องที่อึมครึม ผมเดินสำรวจห้องอย่างละเอียด มองผ่านรูปต่างๆที่แขวนอยู่บนฝาผนัง ทั้งรูปครอบครัว รูปเพื่อนๆ และรูปของไบร์ทซึ่งมีรอยยิ้มที่ไบร์ทมักจะส่งมาให้ผม ต้นไม้ในกระถางเล็กๆนอกระเบียงตอนนี้ได้เฉาตายกันหมด แต่อย่างน้อยก็เป็นสัญลักษณ์ที่สื่อได้ดีว่าไบร์ทค่อนข้างเป็นคนที่อบอุ่นเลยทีเดียว


ผมสะดุ้ง เหือก! ความหลอนระดับขุมนรกชั้นในสุดแล่นเข้าโสตประสาท เมื่อจู่ๆ ผมที่กำลังหมุนลูกบิดเข้าห้องนอน ซึ่งครั้งนึงก่อนหน้านี้เคยเป็นห้องที่ผมกับไบร์ทอยู่ด้วยกันบ่อยๆก็ปรากฏไบร์ทมายืนขวางประตูอยู่ตรงหน้า ทำเอาผมก้าวถอยหลังเตรียมวิ่ง ก่อนที่จะได้สติกลับมาในอีกไม่กี่วินาที ไบร์ทในตอนนี้ใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกับวันที่เกิดเหตุ โชคดีที่ไม่มีเลือดและบาดแผลมาด้วย ไม่อย่างงั้นผมคงทนใจแข็งไม่ได้อีกต่อไป แววตาของไบร์ทเศร้ากว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น

"ไบร์ท..."ผมพูดเบาๆ และส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารและเห็นใจ
"..."ไบร์ทไม่ตอบอะไรกลับมา เพียงแต่ส่งยิ้มนั้นมาให้ แต่มันช่างแตกต่างจากยิ้มในครั้งก่อนๆก็คือ ยิ้มนี้แฝงไปด้วยความเศร้าทั้งหมดทั้งมวลยากที่จะหาคำบรรยาย
"จำได้ไหม ที่ไบร์ทเคยบอกกรไว้ว่าไบร์ทกำลังรอใครบางคนในตอนที่ยืนโบกรถครั้งนั้น"ไบร์ทพูดขึ้น
"จำได้สิ"ผมนึกย้อนถึงช่วงที่ผมเริ่มไขปริศนา
"ไบร์ทกำลังรอกร"
"รอเรา?"ผมถามอีกครั้ง
"ไบร์ทตั้งใจจะให้กรเป็นตัวตายตัวแทนหน่ะ แต่แล้วสิ่งที่ไบร์ทคิดมันแตกต่างกับความจริงไว้มาก ทั้งๆที่กรไม่ควรจะจอดรับคนแปลกหน้าในช่วงดึกๆแท้ๆ แต่กรก็ทำ แถมยังมีน้ำใจเกินความจำเป็นต่อคนแปลกหน้า ไหนจะเรื่องยาที่กรเอามาให้ในวันนั้นอีก ไหนจะมาเป็นห่วงไบร์ททั้งๆที่ตัวเองไม่สบายอีก บอกตรงๆไบร์ทฆ่ากรไม่ลงจริงๆ ไบร์ทพยายามแล้วนะ พยายามอยู่ใกล้ๆกรเผื่อจะตัดสินใจฆ่าได้ ผลกลับกัน มันทำให้ไบร์ทมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยซะงั้น และตลอดระยะเวลาทั้งหมดมันก็ทำให้ไบร์ทชอบกรมากขึ้นๆ จนไม่อยากที่จะต้องห่างกรไปเลย แต่นั่น มันกลับกลายเป็นการฆ่ากรทางอ้อมชัดๆ ยิ่งไบร์ทอยู่ใกล้กรมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้กรเป็นอันตรายอย่างที่พราหมณ์คนนั้นบอก และไบร์ทก็ไม่อยากให้คนดีๆแบบกรต้องเป็นอะไรไป ไบร์ทจำเป็นที่จะต้องไปตามทางของไบร์ท..."
"ไบร์ทจะไปไหน"ผมที่กำลังยืนอึ้งกับคำพูดของไบร์ทที่พูดขึ้น
"ไปตามทางของกรรมหน่ะ"
"ไบร์ทชอบกรนะ ชอบมากๆด้วย ไบร์ทอยากอยู่กับกรให้มากกว่านี้ แต่มันเป็นไม่ได้"น้ำตาทั้งผมและไบร์ทต่างอาบไหลแก้มทั้งสองข้างของตน
"แล้วกรหล่ะ รู้สึกยังไงกับไบร์ทบ้าง"ไบร์ทเอามือของผมยกทาบกับหัวใจตัวเอง
"ขอโทษนะไบร์ท ที่ก่อนหน้านี้เราไม่แสดงความรู้สึกออกมาอย่างตรงๆ ขอโทษที่พอรู้ความจริงก็เอาแต่หนี และขอบคุณนะไบร์ท ตลอดระยะเวลาที่กรมีไบร์ท มันทำให้ชีวิตของกรมีสีสันขึ้นมาก ถึงแม้จะมีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้น แต่มันทำให้กรรู้สึกอยากกลับจากมอเร็วๆเพื่อมาหาไบร์ท กรชอบทุกๆครั้งที่ไบร์ททำเนียนแอบกอด กรชอบทุกครั้งที่ได้กินเมนูเดิมพร้อมไบร์ท ถึงตอนนี้กรเองก็คงต้องพูดออกมาตรงๆเลยว่า กรชอบไบร์ท กรเสียใจที่เรามาได้แค่นี้ กรอยากอยู่กับไบร์ทนะ แม้ชีวิตกรจะอันตรายก็เถอะ แต่นั่น กรก็ทำไม่ได้หรอก กรไม่อยากให้ไบร์ทมาทรมาน กรอยากให้ไบร์ทได้ไปตามทางที่ควรจะไป กรไม่ได้ไล่นะ นั่นคือความรักของกรต่างหาก ความรักที่เห็นคนที่เรารักอยู่อย่างมีความสุข ถึงแม้ตรงนั้นอาจไม่มีตัวเราอยู่"
"....ขอบคุณนะ แค่กรชอบไบร์ท เหมือนที่ไบร์ทชอบกร นั่นก็พอแล้ว"ไบร์ทคลี่ยิ้ม และเข้ามากอดผม เราทั้งคู่กอดกันอยู่นาน ทั้งน้ำตาแห่งความสุข และเสียงสะอื้นแห่งความเศร้าที่รู้ว่าเวลาใกล้หมดต่างทำให้เราทั้งคู่มีความสุขพร้อมกับความเจ็บปวดไปด้วย
"ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เรากลับมาพบกันอีกครั้งนะ"ไบร์ทยกมือเช็ดน้ำตาข้างๆแก้มของผม
"ถึงตอนนั้นรีบๆจีบให้ติดนะ จีบชาตินี้พอแล้ว"เราทั้งคู่ต่างพากันขำ ก่อนที่ไบร์ทจะส่งยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วหายไปในที่สุด ทิ้งให้ผมยืนกอดอากาศธาตุในห้องแห่งนั้น....ห้องสุดท้าย



-----------------------------------
จบแล้วนะครับ ออกตัวก่อน "แรงบันดาลใจมาจาก เพลง ห้องสุดท้าย" ลองไปหาฟังกันได้รับประกันความหลอน ที่เรื่องสั้นเรื่องนี้อาจถ่ายทอดออกมาไม่ได้ดีพอ(เรื่องแรกของชีวิตเลย) และขอบคุณทุกคอมเมนต์(มีอยู่2คนมาเมนต์5555)มากๆครับ ตอนนี้กำลังวางแผนเรื่องสั้นจากบทเพลงอยู่หนึ่งเรื่อง ฝากติดตามด้วยนะครับ ขอบคุณมากๆ

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ขอบคุณค่ะ
(ถ้าจะให้ดีน่าจะมีตอนพิเศษอีกสักหน่อยนะ)

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
 เศร้าอ่ะ  :m15:
เป็นกำลังใจให้น๊า สู้ๆ อึ๊บๆ

ออฟไลน์ Nighttime

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 68
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
 :sad4: น้าสงสารทั้งคู่จัง จะมีภาต่อมั้ยอ่า
อยากอ่าน แบบกรกลับมา เป็นคนแล้วคบกันต่อไรงี้
ย้อนมาเกิดใหม่ไรงี้ :m15:

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
มีภาคต่อมั้ยคะ แบบไบร์ทกลับมาเกิดใหม่แล้ว และเจอกับกรอีกครั้ง :o12:

ออฟไลน์ aoihimeko

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3133
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +155/-9

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
หลอนอ่ะ เศร้าด้วย T^T

ออฟไลน์ mentholss

  • "เหตุผล" หรือ "ข้ออ้าง"
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-1

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด