หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ✿✲ความบังเอิญ...ไม่มีจริง✲✿ [จบ] *Special3* // 21-10-2020

[moggy]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡. *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡. *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡. *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.

[moggy]

ตอนที่ 1
By moggy
-----------------------

ตุ่มใส่น้ำ......ใส่น้ำให้เต็มตุ่ม  ตุ่มใส่น้ำ......ใส่น้ำให้เต็มตุ่ม  แล้วเราจะชื้นใจ ๆ
ตุ่มตะลุ่มตุ่มโป๊ะ โป๊ะปะโล๊ะโป๊ะตุ่ม วี๊ดตุ่มว๊ายตุ่มๆ
เด้งซ้าย เด้งขวา เด้งหน้า เด้งหลัง เด้งพร้อมๆกัน เด้งๆๆๆๆ เด้งๆๆๆๆ

กิ่ง ก้าน ใบ ช่ะช่ะ ใบก้านกิ่ง ๆ
ฝนตกลมแรงจริงๆ ช่ะช่ะ ใบก้านกิ่ง

ดันมะดันดอง ตี 1 ตี 2 ปลุกน้องขึ้นมาดัน
ดันมะดันดี ตี 3 ตี 4 ปลุกพี่ขึ้นมาดัน

โอ้ทะเล แสนงาม ฟ้าสีครามสดใส มองเห็นเรือใบ แล่นอยู่ในทะเล (ทะเล๊........ทะเล)
หาดทรายงามเห็นปู ดูซิดูหมู่ปลา กุ้งหอยนานา อยู่ในท้องทะเล (ทะเล๊........ทะเล)
เมื่อเราเดินเที่ยวไป เดินเที่ยวไปๆ เดินเที่ยวในทะเล ...........................
เราแสนฮาเฮ....เฮ้ๆๆๆ เที่ยวทะเลสุขใจ เมื่อ ตะวันต๊กดิน ๆๆ มองเห็นเครื่องบินผ่านไป
เราหอนทันใด ฮู้ๆๆๆ สุขใจจริงๆ

ก้าวแรก เป็นกิจกรรมที่จัดขึ้นเพื่อนักศึกษาใหม่ทุกคน เพื่อที่จะได้รู้จักเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ รู้จักทั้งพี่ๆ และเพื่อนๆ ที่มาจากต่างที่กัน แต่ก็มารวมกัน มาเจอกัน ณ ที่แห่งนี้ เสียงเพลงเชียร์รับน้องใหม่ดังก้องอยู่ทั่วบริเวณมหาวิทยาลัย น้องๆ ที่เพิ่งเข้าใหม่ในปีนี้ ก็ทยอยมารวมตัวกันในบริเวณลานกลางมหาวิทยาลัย ในระหว่างที่รอก็จะมีพี่ๆ สันทนาการ มาร้อง มาเต้น ประกอบจังหวะกันอย่างคึกคักสนุกสนาน


ผมที่เป็นหนึ่งในที่นี้ด้วย ก็เดินเข้าไปในแถวที่พี่ๆ เขาจัดให้ ในระหว่างที่นั่งรอ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาคุยด้วย

“นายๆ ชื่ออะไรอ่ะ” ผู้ชายตัวขาวๆ ปากแดงๆ ถามผม

“ขนมชั้น” ผมตอบ

“เปล่าๆ เราไม่ได้ถามว่านายชอบกินอะไร...เราถามว่านายชื่ออะไร” ผู้ชายคนนั้นถามอีกครั้ง

“ขนมชั้น เราชื่อ...ขนมชั้น” ผมตอบย้ำอีกที

“อ้าวหรอ เรานึกว่าเราฟังผิดเสียอีก แหะๆ เราชื่อบลูนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน”

“ขนมชั้นมาจากจังหวัดไหนล่ะ”

“ลำปาง บลูล่ะ”

“จังหวัดที่ไม่มีวันหลับ มีแต่แสงสี” บลูตอบ

“...” ผมกำลังคิด แต่คิดไม่ออก จังหวัดไหนกันล่ะเนี่ย

“กรุงเทพฯ ไง ขนมชั้น อย่าขมวดคิ้วสิ หน้าย่นหมดแล้ว อิอิ” บลูเฉลย ยิ้มตาหยี และยังแซวผมอีกด้วย

“อ่อ กรุงเทพฯ นี่เอง แล้วเพื่อนบลูล่ะ” ผมเอ่ยและถามบลูต่อ ผมรู้สึกว่าบลูเป็นคนน่ารัก ขี้เล่น และคุยเก่งมากเลย ต่างจากผม ผมเป็นคนพูดน้อย และขี้อาย

“ไม่มี เราติดที่นี่คนเดียว ขนมชั้นก็เหมือนกันใช่ไหม ถ้าอย่างนั้น เราเป็นเพื่อนกัน โอเคนะ” บลูตอบเอง ตกลงเองหมดเลย และผมก็พยักหน้าเสียด้วยสิ คุยกันไปมา และก็รู้อีกว่าเราอยู่คณะเดียวกัน สาขาเดียวกันอีก ผมคิดว่าดีนะ จะได้สนิทกันมากขึ้น


จากนั้นก็ถึงเวลากิจกรรม รุ่นพี่แจกป้ายห้อยคอที่ยังไม่ได้เขียนชื่อ และสั่งให้รุ่นน้องเขียนชื่อเล่นของตัวเองลงไป จากนั้นก็เข้ากิจกรรมประกอบจังหวะ รุ่นพี่สั่งให้รุ่นน้องยืนและเต้นตาม ทำยังไงดีล่ะ ผมไม่เต้นได้ไหม น่าอายจัง

“น้องขนมชั้นครับ ทำไมยืนเฉยๆ ล่ะครับ ทำกิจกรรมกับเพื่อนนะ ถ้าไม่ทำ พวกพี่ๆ จะลงโทษนะครับ กับคนน่ารัก อย่างน้องขนมชั้น พี่ก็ไม่เว้นนะครับ” รุ่นพี่บอกกับผม
“ครับ” ผมตอบรับ และขอโทษ


เสียงเพลง เสียงกลอง ดังอีกรอบ แล้วผมก็ต้องเต้นไปกับเพื่อนๆ ถึงผมจะเต้นเบาๆ ก็เถอะ แต่รุ่นพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้ว บลูที่เต้นอยู่ข้างๆ ผม ค่อนข้างสนุกเลยทีเดียว ทั้งเต้น ทั้งร้อง ทั้งหัวเราะชอบใจอยู่คนเดียว บลูกับผมตัวเท่ากันเลยครับ ผิวของบลูจะออกขาวอมชมพู แต่ผิวของผมจะออกขาวซีดๆ บลูจะออกแนวๆคนจีน ตาตี่ๆ ส่วนผมคนเหนือครับ ตากลมโต แถมยังแก้มป่องอีกต่างหาก อันนี้ได้มาจากแม่ครับ ต้องบอกว่าซะส่วนใหญ่บนหน้าผม ได้มาจากแม่หมดเลย ถึงจะถูก หลังจากทำกิจกรรมประกอบจังหวะเสร็จ ก็พักทานอาหาร และค่อยกลับมารวมตัวกันใหม่อีกครั้งตอนบ่าย ผมกับบลูก็ไปต่อแถวรับอาหารกล่องกันครับ แถวค่อนข้างยาว แต่ก็รอไม่นานเท่าไร ผมยื่นมือไปจะรับอาหาร แต่พี่ผู้ชายคนที่แจกไม่ยอมปล่อยมือออกจากกล่องเสียที ฮือ.....ทำไงดีอ่ะ

“พี่ครับ” ผมเรียกพี่ที่แจกอาหารให้ผม

“...” เขามองหน้าผมนิ่ง

“เอ่อ...” ผมมองหน้าพี่ผู้ชายคนนั้น และมองไปที่กล่องข้าว

“โทษทีครับ” พี่ผู้ชายคนนั้นเอ่ยตอบ

“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบ และยิ้มให้ แล้วผมก็เดินไปหาบลู ที่ตอนนี้นั่งรอที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว



“ขนมชั้น ทำไมนานจัง” บลูถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก พอดีกล่องข้าวหมด พี่เขากำลังแกะถุงใหม่น่ะ” ผมตอบ

“อ่อ กินข้าวกันดีกว่า” บลูชวนผมนั่งกินข้าว และเล่าเรื่องนั้น เรื่องนี้ให้ฟังอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลย ผมก็นั่งฟัง นั่งยิ้ม ตามประสาคนฟังที่ดี ทานข้าวกันเสร็จแล้ว บลูก็ขอไปซื้อขนมก่อน ให้ผมนั่งรอที่โต๊ะ สักพักก็มีรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเอาน้ำมาให้ ผมมองอย่างสงสัย เป็นน้ำแดงแมงลัก และเป็นน้ำที่ผมชอบมากเลย

“เอ่อ...เอามาให้ผิดคนหรือเปล่าครับ” ผมเอ่ยถาม

“ไม่ผิดหรอกครับ น้องขนมชั้น พี่ชื่อฟลุคนะ” คนที่เพิ่งมาใหม่แนะนำตัว

“เอ่อ...ครับ พี่เอามาให้ผมทำไมครับ” ผมถามพี่ฟลุคที่ตอนนี้นั่งตรงข้ามผม ยิ้มแฉ่ง และมองหน้าผม

“พี่เป็นแค่คนเดินเอามาให้ครับ แต่ไม่ใช่คนให้” พี่ฟลุคตอบ

“ให้ผมหรอครับ” ผมถาม และพี่ฟลุคก็พยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้น ก็ฝากขอบคุณคนให้ด้วยนะครับ” ผมเอ่ยอย่างไม่คิดอะไรและยิ้มให้คนที่เดินเอามาให้


พี่ฟลุคลุกเดินไปแล้ว สักพักบลูก็กลับมาพร้อมขนม 2-3 ถุง

“ไปซื้อน้ำมาหรอ ขนมชั้น ไม่บอกเราล่ะ จะได้ซื้อมาให้ ร้านขนมกับร้านน้ำอยู่ติดกัน แต่เอ๊ะ...ทำไมเราไม่เห็นขนมชั้นล่ะ” คนปากแดงถาม

“อ๋อ...เราไม่ได้เดินไปซื้อมาหรอก มีคนเอามาให้” ผมตอบบลู

“ใครอ่ะ”

“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน” 

“เฮ้ย..แล้วไปรับมาได้ไง มียาพิษหรือเปล่าเนี่ย”

“จะบ้าหรอ ในมหา’ลัย เนี่ยนะ บลูก็คิดมาก” ผมเอ่ยตอบ

“คนสมัยนี้ ไว้ใจไม่ได้หรอกนะ...ขนมชั้น รู้หน้า ไม่รู้ใจ แล้วนี่กินไปยังเนี่ย”

“กินแล้ว อร่อยด้วย ของชอบเรา” ผมตอบและยิ้มไปให้

“เฮ้ย กินเข้าไปได้ไง จะเป็นไรไหมนี่” บลูบ่นและขมวดคิ้ว

“บลู เรากินได้ครึ่งแก้วแล้วนะ ถ้าเป็นคงเป็นไปนานแล้ว คิดมากหน่า” ผมตอบ

“อืมๆ คราวหน้า ก็ดูๆ ก่อนล่ะ” บลูยังบ่นต่อ

“รู้แล้ว ^^”

----------------------------
TBC.

[golove2]

รุ่นพี่คนไหนแอบชอบขนมชั้นกันนะ

 

[moggy]

ตอนที่ 2
By moggy
--------------------------

ช่วงบ่ายเป็นกิจกรรมการเล่นเกมส์ เฟรชชี่ปี 1 กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง และกิจกรรมก็เริ่มขึ้น รุ่นพี่อธิบายเกมส์ที่จะเล่นให้ฟัง เกมส์แรกเป็นเกมส์ใบ้คำ แบ่งเป็นกลุ่มๆ กลุ่มไหนได้คะแนนน้อยสุด โดนทำโทษให้เต้นไก่ย่าง ดีที่กลุ่มผมไม่เป็นที่โหล่ เกมส์ใบ้คำใช้เวลาค่อนข้างนานทีเดียว และก็มาถึงเกมส์สุดท้ายของวันก่อนที่กิจกรรมจะจบลงและแยกย้ายกันกลับบ้านและหอ เจอกันใหม่อีกทีตอนเปิดเทอม ซึ่งอีกแค่ 3 วันเท่านั้นก็จะเปิดเทอมแล้ว เกมส์สุดท้ายของวันนี้ มีชื่อว่า ลายเซ็นต์สื่อสัมพันธ์ คือให้รุ่นน้องล่าลายเซ็นต์ของรุ่นพี่ คนละ 1 ลายเซ็นต์เท่านั้น จากการจับฉลากทีละคน รุ่นน้องอาจจะได้รุ่นพี่ซ้ำกันเพราะรุ่นพี่ในที่นี้มีน้อยกว่ารุ่นน้องกว่า 30% เลยทีเดียว ซึ่งผมจับได้รุ่นพี่ชื่อ ‘Y.O.U.’ ในกระดาษเขียนอย่างนี้อ่าครับ รุ่นน้องจับฉลากกันครบแล้ว ก็เริ่มหาพี่ที่ตัวเองต้องไปเอาลายเซ็นต์ ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้กลับบ้าน ผมก็ต้องเริ่มหาเหมือนกัน


“ขนมชั้น เดี๋ยวเราแยกกันหา แล้วค่อยมาเจอกันตรงนี้ล่ะกันนะ” บลูสรุปเสร็จสรรพ แล้วแยกตัวไปหาพี่ รู้สึกว่าบลูจะได้ พี่ที่ชื่อ ‘ฟ้า’ นะ แล้ว ‘พี่ยู’ วันนี้ผมจะได้เจอไหมนะ เห็นพี่บางคนกำลังให้ลายเซ็นต์รุ่นน้องอยู่ หลังจากที่เต้นเสร็จตามคำสั่งรุ่นพี่ ถึงจะได้ลายเซ็นต์มา ทำไมหากันเร็วจัง จากนั้นผมก็เดินไปเรื่อยๆ เจอพี่ผู้ชายที่แจกข้าวกล่องให้ผม กำลังก้มเขียนหรือวาดอะไรสักอย่าง นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนคนเดียว ผมคิดในใจว่าควรจะเดินเข้าไปถามดีไหมนะ ลองดูก็แล้วกัน


“พี่ชื่อ ‘ยู’ หรือเปล่าครับ” ผมเดินเข้าไปถาม

“...” พี่คนนั้นหยุดวาดและเงยหน้าขึ้นมามอง

“เอ่อ...พี่ชื่อ ‘ยู’ หรือเปล่าครับ” ผมถามอีกรอบ

“คิดว่าไงล่ะครับ” เสียงทุ้มตอบกลับมา

“เอ่อ...ไม่รู้สิครับ ถ้ายังไงพี่ช่วยตอบหน่อยนะครับ”

“ขนมชั้น” พี่คนนั้นมองที่ป้ายชื่อและอ่านออกมา

“ครับ?”

“ชื่อ ขนมชั้น หรอ”

“เอ่อ...ครับ แล้วพี่ชื่ออะไรครับ”

“ตามหาพี่ที่ชื่ออะไรอยู่ล่ะ”

“พี่ ‘ยู’ อ่ะครับ”

“ก็ตามนั้น”

“หื้ม?” ผมเอ๊ะใจ อย่างสงสัย

“พี่ชื่อ ‘ยู’ ใช่ไหมครับ เฮ้อ...เจอสักที ผมเดินหาตั้งนานแหนะ ผมขอลายเซ็นต์พี่หน่อยนะครับ ผมจะได้กลับบ้านเหมือนเพื่อนคนอื่นเขา” ผมเอ่ย

“บ้านไกลรึไง” พี่ยูถาม

“เอ่อ...ผมอยู่คอนโดตรงหลังมหา’ลัยอ่ะครับ ก็ไกลสำหรับผมนะ เพราะผมต้องนั่งรถบัสไปลงหน้าปากซอย แล้วต่อวินมอเตอร์ไซด์เข้าไปอีก” ผมตอบตามตรง

“อืม จะเอาลายเซ็นต์ ก็ต้องทำอะไรแลก เห็นเพื่อนคนอื่นเขาทำกันใช่ไหม” พี่ยูเอ่ยถาม

“ครับ แต่ไม่เอาเต้นได้ไหมครับ” ผมเอ่ยอย่างขอร้อง

“ตอนนี้ยังคิดไม่ออกว่าจะให้ทำอะไร...ทำอะไรเป็นมั่งอ่ะเรา”

“เอ่อ...ผมพอวาดรูปได้ครับ ให้ผมวาดรูปมาให้ไหมครับแลกกับลายเซ็นต์พี่”

“แล้วนี่อะไร” พี่ยูยกกระดาษที่ก้มวาดก่อนผมจะมาให้ดู รูปในกระดาษเป็นรูปดอกกุหลาบที่แรเงาไว้อย่างดี

“เอ่อ...ดอกกุหลาบครับ”

“รู้แล้วว่าดอกกุหลาบ...ที่ให้ดูเพราะพี่ก็วาดได้ไง...แล้วเราจะวาดมาให้พี่ทำไม”

“ถ้าอย่างนั้น...แล้วพี่อยากให้ผมทำอะไรอ่ะครับ”

“อืม...ขอคิดแปป” พี่ยูกำลังนั่งคิด

“มาเป็นแบบให้หน่อย...” เสียงทุ้มเอ่ยในที่สุด

“...” ผมยืนขมวดคิ้วอย่างสงสัย เพราะไม่เข้าใจความหมายที่คนข้างหน้าเอ่ย ไม่รู้ว่าตอบตกลงหรือปฏิเสธ จะเป็นผลดีกับตัวเองมากกว่า

“หมายถึง แบบวาดรูปน่ะ พี่ต้องส่งงานอาจารย์ วิชาวาดเหมือน ตกลงไหม” คนข้างหน้าเอ่ยขยายความให้เข้าใจมากขึ้น

“อ่อ...งั้นก็ได้ครับ” ผมตอบตกลง เพราะเป็นแบบวาดรูป ก็แค่นั่งเฉยๆ เท่านั้น คงไม่มีอะไรมาก แต่ถ้าพี่ยูให้เต้นแทนนี่สิ...น่าอายกว่า

“เอาเบอร์เรามา”

“เอาไปทำอะไรครับ”

“ไว้โทรตามมาเป็นแบบไง...ไม่ใช่เซ็นต์ให้แล้วชิ่งนะ”

“เอ่อ...ผมไม่ชิ่งหรอกครับ...นี่เบอร์ผม 080-345-xxxx” ผมบอกเบอร์ผมไป พร้อมกับคลายความกังวลของอีกฝ่าย

“อืม เรียนคณะอะไรล่ะ” พี่ยูเอ่ยถามอีกรอบ

“สถาปัตย์ครับ” ผมตอบ

“อืม...เอากระดาษมาสิ ไม่อยากกลับบ้านหรือไง”

“อยากครับ...นี่ครับ” ผมเอ่ยตอบ และยื่นกระดาษไปให้เซ็นต์



หลังจากพี่ยูเซ็นต์ให้เรียบร้อย ผมก็เอามาให้กับสต๊าฟ แล้วเดินไปหาบลูที่นัดกันไว้

“เสร็จนานแล้วหรอ...บลู” ผมถาม

“สักพักเองอ่ะ” บลูตอบ

“ป่ะ กลับบ้านกัน บลูกลับยังไงล่ะ”

“เดี๋ยวแม่มารับน่ะ”

“อ่อ...งั้นเราอยู่เป็นเพื่อนบลูจนกว่าแม่บลูจะมาล่ะกัน...เราอยู่คอนโดหลังมหา’ลัย นี่เอง”

“ก็ดีสิ ขนมชั้นนี่น่ารักจัง” บลูเอ่ยแล้วยิ้มแป้น

สักพัก แม่บลูก็มารับ ผมก็เดินไปขึ้นรถบัส ตอนแรกแม่ของบลูจะไปส่งที่คอนโด แต่ผมปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้ย้อนไปย้อนมา...

--------------------------
TBC.

[ืniyataan]

เอ๊ะ..เอ๋..พี่ Y.O.U คิดอะไรกะขนมชั้นรึเปล่า? รู้สึกได้ถึงบรรยากาศ(สีม่วงๆ) 

[moggy]

ตอนที่ 3
By moggy
----------------------

วันเปิดเทอม...

“ขนมชั้น ทางนี้ๆ” บลูตะโกนเรียกผมที่อีกฟากของถนน ผมจึงยิ้มตอบกลับ

“มานานยัง” ผมเดินข้ามถนนมาเรียบร้อยแล้ว และถามคนตรงหน้า

“เพิ่งมา ป่ะ...เข้าเรียนกัน”

“อืม” ผมตอบรับ

ระหว่างที่เดินก็มีเสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ผม ผมเปิดดู เป็นข้อความที่เขียนว่า ‘ ^_^ ’  เอ่อ ผมไม่รู้ว่าคนส่ง ส่งผิดหรือตั้งใจกันแน่ ผมจึงไม่ได้สนใจมันอีก สักพักก็มีเสียงข้อความเข้าอีกฉบับ ‘ยิ้มหน่อยครับ’ ตอนนี้ผมค่อนข้างแน่ใจแล้วว่า คนส่งตั้งใจส่งมาให้ผม แต่ที่ผมไม่รู้คือ ใครเป็นคนส่ง - -?


วันนี้มีเรียนวิชาเดียว พอเลิกคลาส รุ่นพี่ก็เข้ามาพูดเกี่ยวกับกิจกรรมเข้าเชียร์ และเรื่องพี่รหัส น้องรหัส กิจกรรมเข้าเชียร์ จะเริ่มอาทิตย์หน้า เป็นระยะเวลา 2 สัปดาห์ รุ่นพี่อยากให้เข้าทุกคน ส่วนเรื่องพี่รหัส น้องรหัส จะเปิดสายในอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้าเช่นกัน ระหว่างนี้ พี่รหัสน้องรหัสสามารถส่งของให้กันได้ และน้องรหัสต้องตามหาพี่รหัสของตัวเองให้เจอ ถ้าไม่เจอ และไปเจอในวันเปิดสาย จะมีการลงโทษ ชี้แจงเสร็จก็ปล่อยให้รุ่นน้องกลับบ้าน แต่ในระหว่างที่เดินออกมาจากห้อง ผมก็เจอพี่ยูนั่งอยู่ที่ม้านั่งตรงระเบียง เราสบตากัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมรู้สึกหัวใจผมเต้นแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะตื่นเต้นที่เจอคนรู้จัก...มั้ง

“ขนมชั้นๆ ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม” บลูถามผม

“อืม ยังไงก็ได้”

“งั้น ขนมชั้นอยากกินอะไรล่ะ”

“อะไรก็ได้ แล้วแต่บลูเถอะ”

“งั้นไปร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดข้างคณะล่ะกันนะ เห็นรุ่นพี่บอกอร่อย ต้องลองๆ”

“...อืม” ผมตอบ พร้อมกับคนข้างตัวที่ตอนนี้กึ่งฉุดกึ่งลากผมไปด้วย


ที่ร้านคนไม่ค่อยเยอะมาก เราจึงได้โต๊ะนั่งพอดี หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว บลูก็ขอออกไปเอาชีทที่ฝากถ่ายเอกสารไว้ที่ร้าน ผมจึงนั่งคอยคนเดียว สักพักก็มีกลุ่มรุ่นพี่ 4-5 คน เดินเข้ามาที่ร้าน และก็อีกครั้งที่ผมเจอกับพี่ยู...โลกกลมไปหรือเปล่านี่ ผมคิดในใจ เราต่างก็เห็นกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกครั้ง สักพักมีข้อความเข้า ‘ยิ้มหน่อยครับ’ ...อีกแล้ว ข้อความนี้ ใครกันนะ = =? สักพัก บลูก็กลับมา

“ขนมชั้น โทษที รอนานหรือเปล่า แล้วทำไมไม่กินไปก่อนล่ะ” บลูถาม

“ไม่เป็นไร กินพร้อมกัน” ผมตอบและยิ้มให้

“มาๆ กินเลยๆ” บลูนั่งลงตรงข้ามผม


นั่งกินไปได้สักพัก ก็เหมือนมีคนมองอยู่ ผมจึงหันไปมองตามทิศทางที่สงสัย และก็ เอ่อ...อีกแล้ว พี่ยูมองอยู่จริงๆ มองแบบไม่หลบสายตา จะพูดว่าจ้องเลยก็น่าจะได้ครับ เอ่อ...แล้วยังไงดีล่ะนี่ ผมทำตัวไม่ถูกอ่ะครับ ผมจึงยิ้มไปให้พี่ยู แต่พี่ยูอยู่ๆ ก็ยิ้มตอบกลับผม เอ่อ...รอยยิ้มพี่ยู >_< ยิ้มแล้วดูดีมากทีเดียวครับ อาจจะเพราะเขี้ยวเลยทำให้พี่ยูมีเสน่ห์มากเวลายิ้ม ผมก็ชอบนะ...รอยยิ้มนั่น

“ขนมชั้น ๆ” บลูสะกิดเรียกผม

“หืม..อะไรหรอ”

“เหม่ออะไรอ่ะ...แล้วนี่แพ้อะไรทำไมหน้าแดง ตัวแดงหมดแล้ว” บลูถาม ผมจึงมองตามตัวผม ก็เป็นดังที่บลูถามจริงๆ ด้วย

“ไม่ได้แพ้อะไรนี่” ผมตอบตามตรง

“แล้วทำไมมันถึงแดงขนาดนี้ล่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน อากาศร้อนมั้ง”

“ก็ไม่ร้อนนะ เขินอะไรอยู่หรือเปล่า”

“ก็เปล่านี่ จะเขินได้ไง ในร้านอาหารเนี่ยนะ อย่าสนใจเลย เอาเป็นว่าไม่ได้แพ้อะไรล่ะกันนะ” ผมตอบบลูอย่างตะกุกตะกัก

“อืมๆ ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว เมื่อกี้แม่เราโทรมาบอกว่าใกล้ถึงแล้ว”

“ป่ะ จ่ายเงินกัน เดี๋ยวแม่บลูรอนาน” ผมเสนอ


ตอนที่กำลังลุกออกจากโต๊ะ ผมกับพี่ยู ก็สบตากันอีกรอบ ผมยิ้มให้นิดหน่อย แล้วเดินออกมา เมื่อแยกกับบลู  ผมก็กลับคอนโดทันที ระหว่างที่นั่งรอรถบัส ผมได้เอา Ipod มากดเลือกเพลงฟัง แต่ทันที่จะรู้สึกว่ามีใครมานั่งรออยู่ข้างๆ ผมไม่ได้เอะใจอะไร คิดแค่ว่า น่าจะเป็นคนที่มารอรถบัสเหมือนกัน แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นและมองไปมา ก็เห็นคนที่เพิ่งเข้ามานั่งเมื่อกี้...พี่ยู - - โลกกลมอีกแล้ว

“เอ่อ...พี่ยู” ผมทักไป

“...” พี่ยูหันมามอง ยักคิ้วข้างซ้ายให้อย่างสงสัยว่ามีอะไรหรือเปล่า

“เอ่อ...ผมที่เคยขอลายเซ็นต์พี่อ่ะครับ”

“อ่อ”

“ที่จะให้ผมเป็นแบบให้ วันไหนหรอครับ”

“ยังไม่ชัวร์เลย เดี๋ยวดูอีกที แล้วจะบอก”

“ครับ”

จากนั้น เราก็เงียบกันทั้งคู่ ทำไมผมรู้สึกว่ามีพี่ยูนั่งอยู่ข้างๆ แล้วรู้สึกปลอดภัยจัง ผมขึ้นรถบัส พี่ยูก็ขึ้นตาม ผมเดินเข้าลิฟท์ พี่ยูก็เดินเข้าตาม ผมเดินไปที่ห้องผม พี่ยูก็เดินไปทางเดียวกับผมอีก ตอนแรกผมนึกว่าพี่ยูตามผม แต่แล้วความจริงก็ปรากฎ ห้องพี่ยูอยู่ตรงข้ามห้องผมเลย ห้องผมเป็นห้องริมทางซ้ายมือ ห้องพี่ยูอยู่ริมทางขวามือครับ ผมค่อนข้างแปลกใจ เพราะอยู่ห้องนี้มาจะ 1 เดือนแล้ว แต่เพิ่งจะเคยเห็นหน้าเจ้าของห้องก็วันนี้ แต่ก็ไม่ติดใจอะไร ตอนนี้ผมกำลังไขกุญแจเข้าห้อง และกำลังจะเดินเข้า ก็มีเสียงหนึ่งทักเสียก่อน

“วันนี้นะ” พี่ยูเอ่ย

“ครับ?” ผมตอบอย่างสงสัย

“เป็นแบบให้วันนี้นะ มาที่ห้องพี่”

“วันนี้เลยหรอครับ...เอ่อ...ก็ได้ครับ ขอผมอาบน้ำก่อนนะครับ”

“อืม”


ผมพยักหน้ารับอีกรอบ แต่ก็มีเสียงทุ้มรั้งผมไว้อีกรอบ

“มากินข้าวที่ห้องพี่นะ”

“หื้ม?”

“จะได้ไม่เสียเวลาไง” พี่ยูตอบ ผมพยักหน้าตอบรับอีกครั้งและเดินเข้าห้องไป

---------------------------
TBC.

[janeta]

แหน่ะพี่ยู ชวนน้องเข้าห้องคิดอะไรกับน้องแล้วล่ะเซ่!

[ืniyataan]

อะไร? ยังไง? พี่ยูพูดน้อย..ยยยย จะอ่อยหนักรึเปล่า อิอิ 

[BAKA]

หื้ออออออ....

ช่วยขนมชั้นสงสัย ฮาาาา

[moggy]

ตอนที่ 4
By moggy
----------------------

ก๊อกๆๆ ...ผมยืนรอสักพัก พี่ยูก็มาเปิดประตูให้ เรามองหน้ากัน

“เข้ามาสิ” พี่ยูมาเปิดประตูทั้งๆที่ เช็ดผมอยู่เลย

“...” ผมค้อมศีรษะนิดหน่อย และเดินเข้าไป


ห้องของพี่ยู เป็นโทนสีน้ำเงิน การจัดห้อง และการตกแต่งห้องก็คล้ายๆ กับห้องผมครับ ก็คอนโดเดียวกันนิเนอะ ต่างแค่ตรงห้องของผมเป็นโทนสีเขียวน้ำทะเล

“เริ่มงานเลยไหมครับ” ผมถาม

“ยังอ่ะ...หิว”

“ถ้าอย่างนั้น กินก่อนก็ได้ครับ”


พี่ยูเดินเข้าครัวไป แล้วชูถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้ผมดู และถามผมเอารสอะไร

“เอ่อ...ผมไม่เอาได้ไหมครับ”

“แล้วจะกินอะไร ถ้าไม่กินอันนี้”

“...ผมไม่ค่อยชอบกินอ่ะครับ” ผมตอบกลับไป ผมพูดจริงๆ นะ ถ้าไม่จำเป็น ผมจะไม่กินเลย พวกอาหารกระป๋องอ่ะ ผงชูรสเยอะจะตาย ผมมองไปที่พี่ยู ที่ตอนนี้ขมวดคิ้วมองผมอย่างไม่ละสายตาเลย เอ่อ...ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า

“พี่ยูพอจะมีของสดไหมครับ” ผมถามต่อ

“มี แม่พี่ชอบซื้อมาไว้ แต่พี่ทำไม่เป็นนะ”

“ผมทำเอง”

“...” พี่ยูแค่พยักหน้าให้และเขยิบที่ให้ผมเดินเข้าไปในครัวได้

“ทำเป็นหรอ” พี่ยูถาม ในขณะที่ผมกำลังหาของสดในตู้เย็นอยู่

“พอเป็นครับ”

“ให้ช่วยอะไรก็บอก”

“ครับ...พี่ยูช่วยล้างหอมใหญ่กับมะเขือเทศให้หน่อยครับ”

“อืม” พี่ยูตอบ มือก็รับไปล้างให้ ผมชำเลืองมอง ก็อดขำไม่ได้ เหมือนพี่ยูจะกระทำชำเราหอมใหญ่กับมะเขือเทศซะมากกว่าครับ หอมใหญ่เปลือกหลุดรุ่ยมาก มะเขือเทศก็เละไป 1 ลูก

“พี่ยู ล้างอย่างนี้ครับ” ผมเข้าไปทำเป็นตัวอย่างให้พี่ยูดู

“...” พี่ยูไม่ตอบอะไร แค่ทำตาม และก็ดีขึ้นกว่าเดิมครับ หอมใหญ่และมะเขือเทศอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์สุดๆ



ผมก็เตรียมเครื่องเทศ แกะเปลือกกุ้ง ต้มเส้น และกำลังจะหั่นหอมใหญ่ พี่ยูก็บอกจะช่วย ผมก็ให้ช่วยครับ หั่นให้ดูเป็นตัวอย่าง พี่ยูหั่นเก่งนะ เท่ากันทุกชิ้นเลย ผมหัวเราะในใจ คิดว่าพี่ยูมีสายตาเป็นไม้บรรทัดซะอีก หั่นไปได้สักพัก พี่ยูก็บอกแสบตา เอามือไปขยี้ตาอีก ผมรีบเข้าไปดู

“พี่ยู อย่าเอามือขยี้ตาสิ” ผมล้างมือแล้วรีบเข้าไปจับมือพี่ยูออกจากตาตัวเอง และพาพี่ยูมาล้างตา เราจับมือกันตอนไหนก็ไม่รู้ เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก รู้ตัวอีกที หัวใจผมก็เต้น ตึกๆ ตักๆ แล้ว ในตอนที่พี่ยูลืมตาขึ้นมองผม

“แสบตาจัง”

“ครับ รู้แล้วว่าแสบ รอสักพักนะ ล้างตาแล้ว เดี๋ยวก็หายแล้ว...เดี๋ยวที่เหลือผมทำเองครับ” ผมบอกกับพี่ยู

“เอาอย่างนั้นก็ได้”

พาสต้ากุ้งซอสมะเขือเทศ เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ผมเรียกพี่ยูให้มากินด้วยกัน

“พี่ยู กินข้าวครับ”

“...” พี่ยูพยักหน้าแล้วเดินมาที่โต๊ะกินข้าว

“หายแสบตายังครับ” นั่งกินไปสักพัก ผมจึงถามพี่ยู

“อืม...อร่อยดี” เสียงทุ้มตอบกลับ มันคนละคำถามนะ - -

“...” ผมไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้มตอบกลับไป

“ถ้ามีคนมาทำให้กินแบบนี้ทุกวัน คงจะดีนะ”

“...” ผมจะพูดอะไรต่อดีล่ะครับ รู้สึกแปลกๆ เขินๆ ที่มีคนมาพูดแบบนี้กับผม “เอ่อ...ครับ” ผมตอบกลับได้แค่นี้แหละครับ

“พี่ไปเอาน้ำให้”

“ครับ”



สักพัก พี่ยูก็มาพร้อมกับน้ำแดงแมงลัก 1 เหยือก อยู่ๆ ผมก็นึกอะไรออก

“พี่ยูชอบกินน้ำแดงแมงลักหรอครับ” ผมถาม

“ชอบคนที่ชอบกินมากกว่า”

“เอ่อ...หรอครับ” ผมถามต่อไม่ถูกเลยครับ รู้สึกน้อยใจยังไงก็ไม่รู้

“คนที่พี่ยูชอบ...กิน พี่ยูก็เลยชอบกินหรอครับ”

“อืม” พี่ยูตอบกลับด้วยแววตาแปลกๆ


จากนั้น เราก็เริ่มงานกันครับ พี่ยูให้ผมนั่งอยู่ที่โซฟาเฉยๆ ตัวเองก็เดินหามุมที่ดีที่สุดในการวาด ผมเพิ่งสังเกตชัดๆ ว่า พี่ยูเป็นคนตัวสูงมากราวๆ สัก 185-186 ซ.ม. มั้งครับ ตัวไม่เล็ก ไม่ใหญ่ ผิวขาว เหมือนลูกคนจีน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนนั้น รู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูด เป็นแววตาที่มีเสน่ห์ครับ บวกกับรอยยิ้มครั้งก่อน ยิ่งมีเสน่ห์มากๆ จมูกคมเป็นสัน รับกับริมฝีปากหยักอย่างลงตัว แล้วตอนที่กำลังตั้งใจทำงาน ดูหล่อขึ้นไปอีก โอ๊ย...หัวใจเจ้ากรรม ทำไมเต้นแรงอย่างนี้นะ ผมว่าผมไม่ได้เป็นโรคหัวใจนะ...สงสัยผมต้องหาเวลาไปตรวจเสียแล้ว

“เอ่อ ผมพูดได้ไหมครับ” ผมถามคนตัวสูงในที่สุด เพราะตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว กินน้ำแดงแมงลักไปเยอะ เลยทำให้ระบบท่อตรงของผมทำงานครับ

“ไม่ได้” เสียงทุ้มตอบกลับมา

“คือ...ผมต้องพูดอ่ะครับ เพราะว่าไม่ไหวแล้ว” ผมพูดอย่างเร็ว

“ไม่ไหว เป็นอะไร”

“คือผมอยากเข้าห้องน้ำครับ”

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก ไปสิ ห้องน้ำเดินไปทางนั้นนะ”

“ผมขอเวลาแปปนึงนะครับ” ผมรีบวิ่งในทันที



สักพัก ผมก็ออกมาจากห้องน้ำ รู้สึกโล่งมากครับ

“กินน้ำไปเยอะน่ะสิ”

“ครับ...ก็มันอร่อยดีนี่ครับ” ผมยิ้มตอบกลับไป

“พักก่อนก็แล้วกัน พี่ก็อยากพักด้วย ปวดหลังไปหมด เดี๋ยววันอื่นค่อยมาวาดต่อ นี่ก็ดึกแล้ว ป่ะพี่ไปส่ง” เสียงทุ้มเอ่ย

“เอ่อ...ครับ แต่ไม่ต้องไปส่งก็ได้ ผมอยู่ห้องตรงข้ามนี่เอง เออ!!พี่ยูอยู่ที่นี่นานหรือยังครับ ผมไม่เคยเห็นพี่มาก่อนเลย” ผมถามอย่างสงสัย

“ตั้งแต่ปี 1 แล้ว”

“หรอครับ แปลกทั้งๆ ที่อยู่ห้องตรงข้ามกัน แต่ไม่เคยเห็นกันมาก่อน” ผมพึมพำอยู่คนเดียว

“เราอาจจะไม่เคยเห็น แต่พี่เคยเห็น”

“เอ่อ...พี่ยู เคยเห็นผมด้วยหรอ”

“ตอนย้ายเข้ามาไง...หรืออาจจะตอนอื่นๆด้วย”

“หื้ม??”

“เปล่า กลับห้องเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่รึไง” คนตัวสูงเอ่ย

“ครับ...เอ่อ อีกเรื่องนึงครับ พี่เรียนสถาปัตย์เหมือนกันใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้น ผมถามได้ไหม...เรื่องน้องรหัสพี่ พี่รู้ใช่ไหมครับว่าน้องพี่คนไหน”

“รู้” พี่ยูตอบ

“พี่ยูรหัสอะไรอ่ะครับ”

“...” พี่ยูเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่า หลอกถามอยู่รึไง

“เอ่อ ผมหาเองก็ได้”

ก่อนนอน ผมสงสัยตัวเองจัง ตอนที่อยู่กับพี่ยู ผมพูดมาก แบบมากๆ เลยอ่ะครับ อาจจะเพราะเริ่มสนิท และผมรู้สึกสบายใจด้วยมั้งครับ สักพักก็มีข้อความปริศนาเข้ามา ‘Good Night ^^’ จากนั้นผมก็ผล็อยหลับไป

------------------------
TBC.

[Billie]

 

[moggy]

ตอนที่ 5
By moggy
--------------------

...นี่ก็ 1 อาทิตย์ผ่านไปแล้ว ผมยังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอเลย T^T ทำยังไงดี ส่วนเรื่องวาดรูปของพี่ยู ผมก็ไปหาทุกวันตามปกติครับ วาดวันละ 1 ช.ม. พี่ยูบอกว่ารายละเอียดเยอะ และอีกอย่างไม่อยากให้ผมเหนื่อย ผมคิดในใจว่า ผมแค่นั่งเฉยๆ จะเหนื่อยตรงไหน ผมเลยต้องไปทุกวันตอนเย็นๆ วาดจริงๆ 1 ช.ม. แต่ผมอยู่ในห้องพี่ยูไม่ต่ำกว่า 4 ช.ม. ครับ...ไม่ได้ทำอะไร อย่างที่ทุกคนคิดนะครับ แค่ทำอาหารด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ดูทีวีด้วยกัน พูดคุยกัน ผมจะปรึกษาพี่ยูเรื่องเรียนซะมากกว่าครับ จนผมเริ่มรู้สึกสนิทกับพี่ยูมากขึ้น เริ่มชินที่เป็นอย่างทุกวันนี้ ส่วนเรื่องข้อความเข้า ก็ยังเข้าทุกวันครับ ผมเมมเบอร์ไว้เรียบร้อยแล้ว ด้วยชื่อ ‘คุณปริศนา’ ส่วนเรื่องน้ำแดงแมงลัก ก็ยังส่งให้ทุกวันตอนกลางวัน เป็นรุ่นพี่ที่เดินเอามาให้ครับ แต่ก็ยังเป็นปริศนาต่อไป


เข้าอาทิตย์ที่ 2 กิจกรรมเชียร์ก็หนักครับ แล้วยังต้องหาพี่รหัสตัวเองอีก ตอนนี้ผมไม่คิดที่จะหาแล้วล่ะครับ ให้โดนลงโทษไปเลย อ่อ...บลูหาพี่รหัสของตัวเองเจอตั้งแต่วันจันทร์แล้วล่ะครับ...ไม่ใช่ใครอื่น พี่ฟลุคที่เคยเอาน้ำแดงมาให้ผมไงครับ ที่สำคัญจะถึงวันศุกร์แล้ว วันที่จะเปิดสายรหัส และพี่ยูก็หายไปตั้ง 3 วันแล้วครับ


เย็นวันนี้ผมจึงลองไปเคาะประตูห้องของพี่ยูดู เพราะพรุ่งนี้จะมีการเปิดสายรหัส สักพักก็มีคนมาเปิดครับ เป็นผู้หญิงสาววัยรุ่น น่าตาจิ้มลิ้ม ผมดัดลอน ผมจึงมองไปที่ประตูห้องอีกครั้ง เลขห้องก็ถูกนิ หรือว่าพี่ยูย้ายออกไปแล้ว


“มาหาใครคะ” เด็กสาวคนนั้นถาม

“เอ่อ...ห้องพี่ยูหรือเปล่าครับ” ผมถามกลับ

“อ๋อ...ใช่แล้วค่ะ แต่พี่ยูอาบน้ำอยู่นะคะ จะเข้ามารอไหม” คำตอบที่ได้รับ ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ใจเต้นแรงมากเหมือนเพิ่งผ่านการวิ่งมาใหม่ๆ ตาร้อนผ่าว มีน้ำเอ่อคลออยู่แต่ยังไม่ไหล ผมได้แต่กักเก็บเอาไว้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไร

“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมค่อยมาใหม่ดีกว่า” ผมตอบแล้วยิ้มให้เธอ ผมรีบกลับหลังเดินเข้าห้องของตัวเองทันที ไม่อยากให้เธอคนนั้นเห็นน้ำตา แต่สุดท้ายเมื่อปิดห้อง น้ำตาจำนวนมาก ก็มาจากไหนไม่รู้ ไหลหลงอาบสองแก้ม สะอื้นอย่างหนัก ตัวโยนจนต้องนั่งลงกับพื้นหน้าประตู ตาเริ่มบวมแดงทั้งสองข้าง รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรเลย ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน เลยไม่รู้จะจัดการกับตัวเองอย่างไรดี จึงได้แต่นั่งร้องไห้ออกมา เป็นเวลานานทีเดียว



ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ “ขนมชั้นอยู่ในห้องหรือเปล่าน่ะ” พี่ยูมาเคาะประตู และเรียกผม

“...” ผมได้แต่เงียบ เพราะยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองตกหลุมรักเสียแล้ว ครับ ผมว่าผมรักพี่ยู...

“พี่รู้นะ ว่าเราอยู่ในห้องน่ะ เปิดประตูให้พี่หน่อยครับ”

“...” ผมเลือกที่จะเงียบต่อไป

“ชั้นครับ...เปิดประตูให้พี่หน่อยนะครับ” เสียงเว้าวอนจากหน้าประตู

“แปปนึงนะครับ” ผมตอบกลับไป พร้อมกับลุกเดินไปที่ห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าลบรอยคราบน้ำตาออก ผมตัดสินใจเผชิญหน้า เพราะไม่รู้จะหนีหน้าไปได้สักกี่วัน และเพื่อไม่ให้พี่ยูสงสัยอะไรในตัวผมด้วย



ผมเปิดประตูในที่สุด ผมดีใจที่เห็นหน้าพี่ยู แต่อีกความรู้สึกหนึ่งตีขึ้นมา ทำให้ผมอยากร้องไห้อีกครั้งเมื่อเห็นหน้าพี่ยู

“ครับ... มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมก้มหน้าถามพี่ยู

“พี่เข้าไปได้ไหม” พี่ยูตอบกลับ

“ไม่ค่อยสะดวกน่ะครับ ไว้วันอื่นดีไหมครับ”

“แค่แปปเดียวเท่านั้น” พี่ยูเอ่ยเสียงอ่อน

“ถ้าอย่างนั้น ก็ได้ครับ” ผมตอบกลับไปในที่สุด


ตอนนี้เราอยู่ในห้องกัน 2 คน บรรยากาศโดยรอบเลยเงียบมาก เพราะเรายังไม่ได้พูดอะไรกันเลย หลังจากที่พี่ยูเข้ามาในห้องของผมแล้ว

“พี่ยูมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมเอ่ยทำลายความเงียบ แต่ก็ยังก้มหน้าอยู่

“มาใกล้ๆ พี่หน่อยครับ”

“เอ่อ...ผมยืนตรงนี้ดีกว่าครับ” ผมก็ยังก้มหน้า ตอบกลับไป

“...” พี่ยูเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับกอดผมไว้แน่น ผมซุกหน้าอยู่ที่อกของพี่ยู

“เป็นอะไร หิ้ม...เรา...บอกพี่ไม่ได้เลยหรอ” พี่ยูถามทั้งๆที่ยังยืนกอดผมพร้อมกับลูบหลังผมอยู่

“เปล่าครับ” ผมตอบ พร้อมกับน้ำตาผมที่ไหลอีกรอบ

“เป็นอะไร ไม่บอกพี่ พี่จะรู้ไหมครับ...บอกพี่ให้รู้หน่อยนะครับ...คนดี”

“พี่ยะ...ยู อึก...ผมขอ...โทษ อึก...แต่ผะ..ผม..ระ...ก..รักพี่ไปแล้ว...อึก” เสียงอ่อนโยนของพี่ยูทำให้เขื่อนที่ซึมอยู่แตกทะลัก พร้อมคำสารภาพที่อีกฝ่ายอาจจะรับไม่ได้

“หื้ม...พูดว่าอะไรนะครับ...พี่ได้ยินไม่ถนัดเลย” พี่ยูดันผมออก และเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้ “พูดอีกทีนะครับ” พี่ยูถามต่อ

“ระ..ก..พ..พี่...ยู...รักพี่ยู” ผมตอบเสร็จพร้อมกับก้มหน้าลง ไหนๆ ก็พูดแล้ว ผมเก็บก้อนสะอื้นแล้วพูดต่อ “ผมขอโทษ...แต่พี่ยูไม่ต้องรู้สึกอึดอัดนะครับ...พรุ่งนี้ ผมจะเป็นคนเดิม” ผมรีบเอ่ยต่อ

“พี่ไม่ได้รู้สึกอึดอัดนะ..ออกจะรู้สึกดีด้วย เพราะพี่ก็รักเรามานานแล้ว พี่ดีใจที่เรารู้สึกแบบเดียวกับพี่” พี่ยูตอบกลับมาแล้วยิ้มให้

“นานแล้ว?” ผมสงสัยถามต่อ ตอนนี้พี่ยูพาผมมานั่งที่โซฟา แต่ให้ผมนั่งตัก และกอดผมเอาไว้

“เราเคยเดินชนพี่ที่ลำปาง ตอนงานพืชสวน เราอาจจะจำไม่ได้ แต่พี่จำได้แม่น พี่แค่เห็นชั้นพี่ก็ชอบแล้ว จนมาเจอที่นี่นี่แหละ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก พี่เลยเดินหน้าจีบเราเต็มที่เลยนะ” พี่ยูเล่าพร้อมกับยิ้มให้

“...” ผมรอฟังต่อ

“น้ำแดงแมงลักที่พี่ส่งให้ชอบไหม พี่เห็นเรากินวันนั้นที่ลำปาง...เลยทำให้พี่ชอบกินไปด้วย” นั่นจีบหรอ >_<

“พี่ยู...” ผมมองหน้าพี่ยูที่ตอนนี้ยิ้มมาที่ผมอยู่

“เวลาที่ชั้นยิ้ม ชั้นดูน่ารักมากเลยนะ...แต่ต่อจากนี้ พี่คงไม่อยากให้ชั้นยิ้มให้ใคร เพราะพี่คงจะหวงมาก”

“ข้อความนั่น??”

“ใช่ ของพี่เอง” พี่ยูยังยิ้มให้ผม

“เป็นแฟนกันนะ” พี่ยูเอ่ยกระซิบข้างหูผม ใจผมเต้นรัวราวกับมีคนมาตีกลอง

“เอ่อ...แล้วผู้หญิงคนนั้นในห้องพี่”

“น้องสาวพี่เอง ชื่อยาหยีน่ะ” พี่ยูตอบไขข้อข้องใจให้ผม

“แล้ว...ที่พี่หายไป...” ผมถามต่อ

“ไปจัดการเรื่องยัยหยีนี่แหละ ไปทะเลาะกับเพื่อนมาน่ะ เห็นน่ารักๆ อย่างนั้น แสบไม่เบาเลยนะนั่น...อย่าบอกนะ ที่ร้องไห้ เพราะยัยหยี” พี่ยูถามแกมยิ้มล้อ

“เปล่าซะหน่อย” ผมก้มหน้าลงทันที

“พี่รหัส ก็แค่ดูแล ให้คำปรึกษาในขอบเขตที่จำกัด แต่พี่อยากดูแลชั้นตลอดไป ชั้นจะเป็นแฟนกับพี่ได้ไหมครับ” พี่ยูมองผมด้วยสายตาที่มั่นคงและถามผม

“ครับ” ผมยิ้มและตอบกลับ

“พี่ยูรักขนมชั้นนะครับ”

“ชั้นก็รักพี่ยู”


เรายิ้มให้กัน จับมือกัน กอดกัน...และจะประคับประคองความรักนี้ไปด้วยกัน...คุณเชื่อในความบังเอิญไหมครับ ความบังเอิญคงไม่สามารถทำให้เราได้เจอกันตั้งหลายครั้งขนาดนี้ ผมเคยเชื่อนะ แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วครับ หลังจากวีรกรรมของพี่ยูที่เล่าให้ผมฟัง เรากลับมาเจอคนที่เรารักและรักเราได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะพรหมลิขิตที่ขีดให้เราต้องคู่กัน ต้องเดินร่วมทางกัน ว่าไหมครับ นั่นก็ทำให้ทั้งผมและพี่ยู เชื่อในพรหมลิขิตมากกว่าความบังเอิญ และความบังเอิญ...ไม่มีจริง

...จบบริบูรณ์...

[ืniyataan]

อย่าง-น่า-รัก
ขอตอนพิเศษได้ไหม..

[golove2]

 

[moggy]

*Special 1*
By moggy
-----------------------

การสอบปลายภาคกำลังจะมาถึง ผมจึงต้องมาเร่งทำงานส่งอาจารย์ ส่วนใหญ่คณะผมจะไม่ค่อยมีสอบ แต่จะส่งเป็นชิ้นงานแทน แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีเลย เพราะผมยังปี 1 ยังมีวิชาพื้นฐานที่ต้องสอบอยู่ครับ ผมเร่งทำงานให้เสร็จเพื่อที่จะได้มีเวลาอ่านหนังสือวิชาอื่น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะผมกำลังสเก็ตภาพ มือผมชะงักก่อนรับสาย

‘อยู่ไหน ชั้น’ เสียงคนที่เป็นพี่รหัสและแฟนผมโทรเข้ามา

“อยู่ห้องครับ”

‘เอาอะไรไหม พี่กำลังกลับ’ พี่ยูไปส่งงานมาครับ

“ไม่เอา ชั้นทำราดหน้าหมี่กรอบไว้”

‘โอเค เดี๋ยวพี่กลับแล้ว หิว’

“เดี๋ยว พี่ยู ซื้อเค้กมะพร้าวอ่อนให้ด้วยนะ”

‘ซื้อเรียบร้อยครับ’ รู้ใจจริง

“โอเคครับ” หลังจากวางสายแล้ว ผมก็ทำงานต่อ


นึกไป นึกมานี่ก็จะ 8 เดือนแล้ว ที่ผมคบกับพี่ยูมา นานเหมือนกันแหะ สอบเสร็จพี่ยูแพลนไว้ว่าจะพาไปเที่ยว ก็ดีครับ จะได้พักสมองบ้าง

เสียงไขประตูเข้ามา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เรามีกุญแจสำรองของกันและกันครับ สามารถเปิดเข้ามาได้เลย และตอนนี้พี่ยูจะชอบมาสิงอยู่ห้องผมตลอด แทบจะย้ายของมาหมด ผมก็ตามใจครับ คบกันมาขนาดนี้แล้วนี่เนอะ

“ชั้น”

“หืม” ผมเงยหน้ามองพี่ยู

“กินข้าว หิว” ผมยิ้มให้คนตัวโต

“กินก่อนเลย พี่ยู อยู่ในหม้ออ่ะ เดี๋ยวชั้นลงตรงนี้อีกนิด”

“กินพร้อมกัน” พี่ยูยืนนิ่งพิงขอบประตูห้องไว้

“ก็ได้ครับ” ผมยอมคนหิวก็ได้ ผมวางมือแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือ พี่ยูเดินออกไปรอแล้วครับ


ออกจากห้องนอนก็เห็นพี่ยูนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร แถมยังตักใส่ชามให้ผมด้วย ^^ ที่จริงพี่ยูก็ดูแลผมอย่างนี้อยู่แล้ว และสม่ำเสมอด้วย พี่ยูไม่ค่อยพูด แต่จะทำให้เลย ตอนแรกๆ ผมก็มีน้อยใจบ้าง ตอนหลังๆ มาเริ่มรู้นิสัยมากขึ้น ผมเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามพี่ยู จากนั้นก็ลงมือทานทันที

“…” ผมมองหน้าพี่ยู ที่กำลังทานอยู่

“อร่อย” พี่ยูพูดขึ้น แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ไม่รู้เป็นไร เวลาผมทำอาหาร ผมต้องนั่งฟังคำติชมของพี่ยูตลอด เหมือนติดเป็นนิสัยไปแล้ว และเป็นกับพี่ยูคนเดียวด้วยนะ เจ้าตัวก็คอมเม้นท์กลับมาประจำ แต่ก็ใช่ว่าจะอร่อยทุกอย่างนะครับ บางอย่างพี่ยูก็ติ ยิ่งพวกอาหารที่ผมหัดทำใหม่ๆ ยิ่งติหนักเลย เหมือนมือผมยังกะไม่ถูกครับ ผมก็เอาไปปรับปรุง ผมว่าแบบนี้ดีนะ ไม่อวยกันเกินไป

“ส่งงาน อาจารย์ว่าไงบ้างครับ”

“ผ่าน”

“แค่นั้นหรอ” ผมรู้นะว่าพี่ยูเก่ง แต่ก็น่าจะมีฟีดแบคกลับมาป่ะครับ

“อืม”

“ก็ดีครับ” ผมกำลังคิดๆ เรื่องวิชาสอบผมอยู่

“อ่านหนังสือจบยัง”

“จบไป 2 วิชาเอง ตอนนี้ชั้นมาทำภาพสเก็ตก่อน จะทำให้เสร็จวันนี้ พรุ่งนี้จะได้อ่านหนังสือต่อ เฮ้อ...เหนื่อยอ่ะ” พี่ยูเอาจานไปเก็บที่ซิงค์ แล้วเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ก่อนจะเดินมาจับหัวผมโยกไปมา แล้ววางแก้วน้ำให้ผม

“อื้อ”

“ดีมาก มีอะไรไม่เข้าใจก็มาถามพี่”

“ถามอยู่แล้วล่ะหน่า คุณพี่รหัส” พี่ยูไม่ได้ตอบอะไร ก็บิดแก้มผม

“โอ๊ย เจ็บนะ” แรงนะ

“มันเขี้ยว” คราวนี้บิดสองแก้มเลย แล้วชิ่งเดินไปห้องนั่งเล่นซะงั้น

“พี่ยู.....” ผมเรียกแบบลากเสียงยาว

“แล้วพี่ยูมีสอบกี่ตัว”

“2”

“ดีอ่ะ” ที่จริงพี่ยูก็หนักนะครับ เห็นทำโมเดลตึกสูงๆ แล้วยังมีพวกงานเขียนผังอีก ยากน่าดู แต่พี่ยูแบ่งเวลาเก่งไง ตอนนี้เลยว่างมากกกกก

“พี่ยูคร้าบบบบ” ว่างอย่างนี้ต้องใช้ครับ

“สรุปวิชานี้ให้หน่อย” ผมยื่นชีทปึกนึงให้พี่ยูดู 

“หึหึ ใช้เลยนะ”

“เปล่าน๊า แค่ให้พี่ยูทำหน้าที่พี่รหัสที่ดีไง”

“หึหึ นับวันยิ่งแถเก่งนะเรา”

“อื้อ...” หยิกแก้มผมอีกและ แต่ไม่ได้แรงมาก

“เดี๋ยวทำให้ ไปสเก็ตภาพต่อไป”

“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มแป้น อย่างนี้ผมจะลดเวลาอ่านหนังสือลงได้เยอะเลย

“ขอบคุณ ตรงนี้ครับ...” พี่ยูชี้ที่แก้มตัวเอง

“อื้อ...พี่ยูอย่าแกล้ง” ผมเขินนะ

“ไม่แกล้ง เร็วๆ หรือจะอ่านเอง” แหนะ...มีขู่ด้วย

“ทีเดียวนะ”

“ครับ” ผมก้าวเข้าไปหา แล้วประทับจูบที่แก้มของพี่ยู แต่เจ้าตัวดันหันหน้ามาทางผม ปากของเราเลยแตะกัน และพี่ยูกดลงมาแนบชิดยิ่งขึ้นไปอีก สักพักพี่ยูผละออก แล้วจุ๊บอีกที “ไปทำงานต่อได้แล้วครับ”

“อื้อ...พี่ยูอ่ะ ขี้แกล้ง” ผมลุกเดินหนีเข้าห้องทันที เขินอ่ะ -///-

-----------------------------
FIN.

..คำผิด แจ้งได้เลยนะคะ ^^..

[cchompoo]

 

[ΩPRESTOΩ]

น่ารัก ทั้งน้องขนมชั้นและพี่ยูเลย

 

[ืniyataan]

ขอเขินด้วยคน...น่ารักอ่ะ   

[КίmY]

น่ารักกก 
 

[golove2]

พี่ยู น้องชั้น น่าร๊ากกกกกก
หวานกันตลอด

 

[kedtawan]

น่ารัก ฟุ้งฟริ้ง ดี ชอบมาอีกนะ

[twinmonkey0311]

 

[moggy]

*Special 2*
By moggy
-----------------------

เพราะพี่ยูเล่าเอาไว้เยอะเกี่ยวกับนิทรรศการภาพศิลปะ ผมก็เลยอยากมาดู พอว่างพี่ยูก็ขับรถพาผมมาที่หออัครศิลปิน ที่นี่เป็นอาคารสถาปัตยกรรมแบบไทยร่วมสมัย ที่ประยุกต์จากสถาปัตยกรรมไทยประเพณี เพื่อความเหมาะสมกับประโยชน์ใช้สอยในการจัดแสดง และมีเอกลักษณ์ที่โดดเด่น รูปทรงของอาคารประกอบด้วยอาคารหลัก ซึ่งจัดแสดงนิทรรศการพระราชประวัติ และผลงานศิลปะฝีพระหัตถ์ของอัครศิลปินและยังมีนิทรรศการประวัติและผลงานของศิลปินแห่งชาติอีกด้วย


พอเดินเข้ามาด้านซ้ายมือจะเป็นห้อง ‘วิศิษฏศิลปิน’ คำว่า ‘วิศิษฏศิลปิน’ หมายถึง ผู้เป็นเลิศทางศิลปะ จัดสร้างขึ้นเพื่อเทิดพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี โดยจะเป็นห้องที่แสดงผลงานด้านต่างๆ ของพระองค์ ทั้งทางด้านงานเขียน ด้านดนตรี และด้านจิตรกรรม มีงานปั้นหนึ่งที่ผมชอบมีลักษณะคล้ายชามมีภาพวาดจากฝีพระหัตถ์เป็นรูปคนที่มีหัวเล็ก และคนที่มีหัวโต คั่นกลางด้วยลูกศรชี้ในแนวตั้ง หมายถึง คนที่ก่อนเข้ามาชมไม่มีความรู้อะไรเลยเกี่ยวกับงานศิลปะหรือมีความรู้มานิดหน่อย แต่พอกลับออกไป มีความรู้เพิ่มมากขึ้น พี่ยูบรรยายให้ฟังระหว่างเดินดูรอบๆ เพราะพี่ยูเคยมาแล้ว ทำให้การพูดให้ผมฟังไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนัก


พอเดินขึ้นไปชั้น 2 ห้องทางซ้ายมือจะเป็นภาพวาดและภาพถ่ายจากฝีพระหัตถ์ของในหลวงรัชกาลที่ 9

“สวยจัง พี่ยู” ผมตื่นเต้นมาก เพราะทุกๆ ผลงานของในหลวงรัชกาลที่ 9 สวยและมีความหมาย ท่านทรงเก่งมากจริงๆ

“ไปทางนี้กัน” พี่ยูยิ้มให้ก่อนจะพาไปอีกโซนหนึ่งซึ่งเป็นประวัติและผลงานของศิลปินแห่งชาติ ซึ่งมีทั้งทางด้านจิตรกรรม ประติมากรรม ภาพพิมพ์ ภาพถ่าย สื่อประสม สถาปัตยกรรม และศิลปะการแสดง


พอเดินดูที่ชั้น 2 เสร็จก็ลงมาข้างล่างจะมีมุมให้ทำของที่ระลึกกลับบ้านได้ ซึ่งก็คือ ‘ภาพพิมพ์’ วิธีการก็ไม่ยากเลย เอาหมึกดำที่ทางเจ้าหน้าที่เตรียมไว้ให้ ปาดลงบนแผ่นสีดำ จากนั้นก็ใช้ลูกกลิ้ง กลิ้งทับไปมา เพื่อให้สีติดบนลูกกลิ้งทั่วๆ จากนั้นก็เอาลูกกลิ้ง ไปกลิ้งไปมาบนภาพที่เราเลือกให้ทั่วๆ อย่าให้เหลือช่องว่าง เมื่อกลิ้งลูกกลิ้งบนภาพที่เราต้องการเรียบร้อย ก็ไปเอากระดาษขาวที่เจ้าหน้าที่เตรียมไว้ให้มาวางทับไปบนภาพ จากนั้น ก็เอาแท่งไม้มาลากกดๆ ให้ทั่วแผ่น เพื่อให้สีติดดี สม่ำเสมอ ห้ามให้กระดาษเลื่อน จากนั้นก็ลอกออกมาเอาไปผึ่งลม รอสีแห้ง พี่ยูพูดให้ฟังแต่เราไม่ได้ลองทำกันหรอกนะครับ เพราะใกล้ถึงเวลาที่จะปิดแล้ว เจ้าหน้าที่เลยเก็บของไปแล้ว


หลังจากเดินออกมาข้างนอก ค่อนข้างร่มรื่นทีเดียว ผมเดินถ่ายรูปไว้เยอะเลย ก่อนพี่ยูจะลากกลับ ต้องใช้คำว่าลากครับ พี่ยูเล่นเอามือมาล็อคคอแล้วลากขึ้นรถจริงๆ

“พี่ยู ปล่อย...”

“หิว”

“อ้าว แล้วก็ไม่บอก ชั้นก็เดินถ่ายรูปเพลินเลย”

“บอกแล้วนี่ไง”

“ครับๆ งั้นแวะกินก่อนเข้าห้องเนอะ”

“ไม่เอา ชั้นทำให้พี่”

“กว่าจะทำเสร็จ นานนะ”

“พี่รอได้” พี่ยูที่ขับรถอยู่หันมามองหน้าผมด้วยสายตาวิบวับ

“ครับๆ งั้นพี่ยูแวะห้างก่อนเข้าห้องให้ด้วยนะ ว่าแต่พี่ยูอยากกินอะไรครับ” พี่ยูพยักหน้าน้อยๆ

“อืม...เอาง่ายๆ”

“ข้าวผัดหมูเนอะ”

“อืม”



รถจอดลงที่หน้าห้างเล็กๆ

“เดี๋ยวหลง” พี่ยูเดินจับมือผมก่อนเดินเข้าประตูห้าง

“ไม่ใช่เด็กนะ”

“หึหึ เด็กกว่าพี่อีก” พี่ยูก็ยังจับมือผมไม่ปล่อย ผมก็ปล่อยเลยตามเลย จนเราเข้ามาในห้างพี่ยูก็ปล่อย เพราะผมต้องเลือกของ


ผมเดินไปที่ของสดก่อน ได้ทั้งเนื้อหมู ผักเสร็จ ก็เลือกผลไม้เผื่อไปนิดหน่อย

“พี่ยูเอาอะไรอีกไหม” ผมหันไปถามคนเข็นรถตาม

“ไม่”

“งั้นชั้นขอไปหยิบปีโป้ก่อนนะ หมดแล้ว” พี่ยูพยักหน้าแล้วเข็นรถตามผม

“พี่ยู หยิบให้หน่อย…” เพราะปีโป้มันวางในชั้นที่สูง ผมเลยหยิบไม่ถึง

“ไม่”

“พี่ยู...” ผมลากเสียงยาวเรียกพี่ยู

“จุ๊บก่อน แล้วจะหยิบให้”

“พี่ยู บ้า…” ผมเขินนะครับ กลางแจ้งอย่างนี้ ไม่ใช่มีแค่เรา 2 คนนะ

“เอาไง จะกินหรือเปล่า”

“อื้อ...พี่ยูอย่าแกล้งสิ”

“ไม่ได้แกล้ง แต่อยากได้จุ๊บ” พี่ยูพูดพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์มาก

“ติดไว้ก่อน...นะครับ” ผมพยายามต่อรอง

“ดอกเบี้ยแพงนะ”

“พี่ยู...” ผมเริ่มโอดครวญ แค่ผมอยากกินปีโป้ทำไมมันลำบากจัง

“...” พี่ยูยิ้มๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบให้

“2 ถุง” ผมร้องเมื่อพี่ยูหยิบมาแค่ถุงเดียว

“หืม...หึหึ...” เมื่อได้ยินเสียงโอดร้องของผม พี่ยูเลยหยิบให้อีกถุงหนึ่ง

“ขอบคุณครับ”

“ไม่ต้องขอบคุณ ยังไงชั้นก็ต้องจ่ายทั้งต้นและดอกให้พี่อยู่แล้ว”

“พี่ยูอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้ว” ผมเดินหนีไปหยิบอะไรอีกนิดหน่อย ก่อนจะไปคิดเงิน


พอคิดเงินเสร็จ เราก็เดินกลับมาที่รถ พี่ยูเดินไปวางของที่ท้ายรถ ผมขึ้นมานั่งในรถก่อนพี่ยูจะตามขึ้นมา

ผมเตรียมคาดเบลท์ แต่พี่ยูจับผมหันหน้ามาทางพี่ยูก่อนและไม่ทันได้ตั้งตัว

“อื้อ...” ไม่ใช่จุ๊บแล้วครับ แบบนี้เรียกจูบสูบวิญญาณดีกว่า กว่าพี่ยูจะผละออกให้ ผมหอบหายใจแทบไม่ทัน แล้วพี่ยูก็ไล้จมูกไปหอมแก้มผมแทน

“คนบ้า” ผมกำมือตีอกพี่ยูไปทีด้วยความหมั่นไส้

“พี่ลืมบอก...ดอกเบี้ยพี่คิดเป็นชั่วโมงนะ แล้วก็...แปรตามจำนวนของที่ให้พี่หยิบด้วย” พี่ยูไล้นิ้วโป้งกับปากผมไปมา

“คนเจ้าเล่ห์” ผมตีแขนพี่ยูไปอีกที

“หึหึ...เมื่อกี้แค่ต้นนะ ดอกเบี้ยพี่ยังไม่ได้คิดเลย พี่ใจดีให้ชั้นผ่อนได้” พี่ยูยกยิ้มมุกปาก แล้วยักคิ้วให้ผม

“พี่ยู...” ผมเริ่มงอแงก็ว่าได้ แค่ต้นเล่นเอาแรงผมหมดขนาดนี้ แล้วดอกเบี้ยที่เหลือล่ะ คูณสองเข้าไปอีก ตายแน่ๆ ขนมชั้น -*-

“ป่ะ กลับห้องกันดีกว่า” พี่ยูเอื้อมมือมารัดเบลท์ให้ แล้วจุ๊บปากผมอีกที ก่อนจะหันกลับไปขับรถอย่างอารมณ์ดี

----------------------------------
FIN.

**คำผิด แจ้งได้เลยนะคะ
**หออัครศิลปิน ใครว่างมาเดินชมกันค่ะ ของเขาดีจริงๆ

[cchompoo]

 

[twinmonkey0311]

 

[ืniyataan]

รอพี่ยูหม่ำๆขนมชั้น 

[คุณบี๋]

หวานมากค่าาาา 

[unicorncolour]

นึกภาพตอนน้องชั้นอ้อนเรียก 'พี่ยู' เสียงยาว

ใจละลายแทนพี่ยูเลย 

[yunnutjae]

น่ารักอะ พี่ยูนี่พูดน้อยต่อยหนักมาก เจ้าเล่ห์มากเด้อ 5555555555
บลูหายไปเลยอะ อยากรู้ว่าคู่กับพี่รหัสปะ 

[Mayana]