Chapter 12: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ
“คุณวี เดี๋ยวก่อนครับ”
ทีมวิ่งตามร่างสูงเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของบ้าน เขาเตรียมใจไว้ตั้งแต่วันแรกแล้วว่าวันนี้จะต้องมาถึง ร่างโปร่งเคยวาดภาพเหตุการณ์จำลองหลายเหตุการณ์ไว้ในหัว แต่ทุกแบบจบลงด้วยการจากลา ซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากให้เกิด
วีรภัทรหยุดยืนอยู่กลางห้อง แต่ไม่ยอมหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนรัก
“ผม…ขอโทษครับ”
นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทีมคิดออกในตอนนี้ ร่างโปร่งก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนนิ่งไม่ตอบอะไร โอบแขนรอบเอวสอบอย่างระมัดระวัง ทีมแนบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง ได้แต่หวังว่าความรู้สึกของเขาจะถูกส่งไปให้ร่างสูงได้บ้าง
“คุณวี..พูดอะไรหน่อยสิครับ”
“อยากให้ฉันพูดอะไร”
ในที่สุดวีรภัทรก็ตอบกลับมา แต่เสียงทุ้มราบเรียบไร้ซึ่งอารมณ์นั้นทำให้เขารู้สึกใจเสียมากกว่าการที่อีกฝ่ายไม่พูดกับเขาเสียอีก
“ผมขอโทษ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้...”
วีรภัทรแกะแขนของเขาออก ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียง มองเขาด้วยสายตาที่ทำให้ทีมรู้สึกราวกับว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าติดกายซักชิ้น ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกเขา ทีมเดินเข้าไปหาคนรักตามคำสั่งอย่างไม่อิดออด เขาไม่อาจเสี่ยงทำให้วีรภัทรหัวเสียมากกว่าที่เป็นอยู่
ชายหนุ่มหลุบตาลงเป็นเชิงให้เขานั่งลงบนพื้น ทีมไม่อยากยอมรับว่าเขาคุ้นชินกับการคุกเข่าลงตรงหน้าร่างสูงจนสามารถเข้าใจคำสั่งได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำสั่ง ร่างโปร่งที่พอจะเดาได้แล้วว่าตัวเองต้องทำอะไรเอื้อมมือไปจับที่ซิปกางเกงของร่างสูง ตลอดเวลาที่ริมฝีปากสีชมพูน่ารักปรนเปรอความสุขให้กับร่างสูงอย่างเต็มความสามารถเพื่อง้อคนที่กำลังโกรธ วีรภัทรไม่ยอมแตะต้องเขาเลยแม้แต่น้อย และนั้นยิ่งทำให้ร่างโปร่งเข้าสู่โหมดแตกตื่น ทีมพยายามเอาอกเอาใจร่างสูงด้วยทุกอย่างที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายชอบ แต่ก็ไม่ได้รับปฎิกิริยาตอบสนอง จนกระทั่งมือใหญ่สอดเข้ามาในเส้นผมของเขาแล้วดึงศีรษะของคนรักออกมาอย่างไม่เบาแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บมากนัก ร่างโปร่งหอบหายใจ ริมฝีปากที่เคลือบด้วยของเหลวสีใสที่ไหลลงมาตามมุมปากทำให้วีรภัทรแทบละสายตาจากคนตรงหน้าไม่ได้
ก่อนจะรู้ตัว ร่างของเขาก็ถูกดึงให้ลุกขึ้นก่อนจะถูกผลักกระแทกผนัง โดยมีร่างของคนรักทาบทับตามมาติดๆ ไม่เปิดโอกาสให้เขาหนีไปไหน
แต่ก็ใช่ว่าทีมจะอยากหนีเสียเมื่อไหร่
“เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ”
วีรภัทรกระซิบกับซอกคอขาวแล้วฝากรอยฟันไว้บนผิวกายขาวเนียน ทีมสะดุ้งเฮือก แต่ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกวาบหวามในช่องท้องเมื่ิอคนรักดูดเม้มบรรเทาอาการเจ็บให้กับเขา ริมฝีปากอุ่นไล่ขบเม้มผ่านเนื้อผ้าลงมาถึงแผ่นอกของคนอายุน้อยกว่า เช่นเดียวกับมือใหญ่เค้นคลึงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นทั้งสองภายใต้กางเกงขายาว ทีมเผลอส่งเสียงออกมาเล็กน้อย ก่อนจะได้สติหุบปากฉับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กันแค่สองคนในบ้าน
“ร้องออกมาสิ” ร่างสูงกระซิิบเสียงพร่า ขบเม้มยอดอกแข็งที่ชูชันเสียดสีกับเนื้อผ้าอย่างน่ารักของเด็กน้อยของเขา
“อ๊ะ..คุณ...คุณวี...”ทีมสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วยาวถูกแทรกเข้ามาในร่างของเขาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า “มะ..ไม่ได้นะครับ...เดี๋ยวคนดะ..ได้นิ..อ๊ะ..”
ร่างโปร่งกระตุกเมื่อคนรักจงใจขยับครูดผ่านจุดที่ทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเอง วีรภัทรฉีกยิ้มอย่างสนุกสนาน เอ่ยกับคนรักอย่างผู้เหนือกว่า
“ดูเหมือนเด็กน้อยของฉันจะไม่เขาใจคำว่าบทลงโทษสินะ”
“คุณ…คุณ ฮะ..อ๊า…!!!”
แขนเรียวยกขึ้นโอบคอคนรักไว้อย่างต้องการแหล่งพักพิงเมื่อนิ้วเรียวยาวไม่คิดจะปล่อยเขาไปง่ายๆ ถึงแม้จะมีการเคลื่อนไหวตลอดเวลา แต่ทีมดูออกว่าคนรักจงใจปัดผ่านจุดที่ทำให้เขารู้สึกดี จนบ่อยครั้งร่างโปร่งต้องร่อนสะโพกตามนิ้วที่เริ่มเติมเต็มความต้องการเขาได้ไม่พอ
“ใครบอกให้ขยับ”
มือข้างที่ว่างของวีรภัทรจับไว้ที่ข้างสะโพกของคนรัก แม้จะไม่แน่นมาก แต่ทีมก็รู้ว่านั่นเป็นคำสั่งที่เขาไม่อาจฝ่าฝืน
“ฮึก…คุณวี...มากกว่านี้....”
คนที่ถูกความต้องการครอบงำทีละน้อยครางขอความเห็นใจด้วยน้ำตาคลอหน่วย เจ้าของชื่อขยับยิ้มมุมปาก จุมพิตเบาๆที่ข้างแก้มนิ่ม
“บอกแล้วไง ว่านี่เป็นบทลงโทษ”
นิ้วถูกถอนออกมาพร้อมกับอุณหภูมิร่างกายที่แนบชิดเขาอยู่เมื่อครู่ที่หายไป ทีมที่ขารับน้ำหนักตัวเองไปอยู่ทรุดตัวลงกับพื้น หอบหายใจมองร่างสูงที่เดินกลับไปที่เตียงนอนของตน
“ต้องการฉันมากเลยเหรอ” วีรภัทรยิ้ม มองคนที่พยักหน้าถี่รัวอย่างไม่สนใจความเขินอายใดๆ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงกระดิกนิ้วเรียกคนรักที่ยังคงนั่งเข่าอ่อนอยู่บนพื้น “อยากได้อะไรก็เข้ามาเอา”
ทีมไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำสอง ร่างโปร่งแทบจะกระโจนใส่คนรักทันทีที่ได้รับอนุญาต วีรภัทรที่โดนน้ำหนักตัวของคนรักหงายหลังลงนอนบนเตียง สอดแขนทั้งสองข้างไว้ใต้ศีรษะ ชื่นชนวิวทิวทัศน์ของร่างโปร่งที่ค่อยๆทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตัวเขาในขณะนี้ ใบหน้าที่พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดของทีมเป็นอะไรที่มักกระตุ้นอารมณ์ของเขาให้โหมกระพือได้เสมอ แต่เขาก็ยังอดห่วงไม่ได้ว่าร่างโปร่งจะทำตัวเองเจ็บเพราะเขา
“อะ…อ๊ะ…”
ดูท่าเขาจะเป็นห่วงมากเกินไป หลังจากปรับตัวได้ไม่นาน ใบหน้าขาวก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขของคนที่คุมจังหวะเกม ทีมโน้มตัวลงมาหาร่างสูงด้วยสีหน้าที่หลุดลอยเข้าไปในโลกแห่งความสุขของตัวเองเรียบร้อยแล้ว คนแก่ที่ใจไม่แข็งจริงอย่างเขาไม่อาจทนความยั่วเย้าของร่างที่ครั้งหนึ่งเคยไม่ประสีประสากับเรื่องนี้ วีรภัทรกดท้ายทอยของคนรักลงมามอบจูบดูดดื่มเพื่อเพิ่มความมัวเมาให้แก่เด็กน้อยที่น่ารักของเขา ได้รับรางวัลเป็นความอ่อนนุ่มที่ตอดรัดเขาเป็นอย่างดี
“อือ..ทีม..”
ชายหนุ่มครางเสียงแหบพร่า เจ้าของชื่อยิ้มอย่างมีความสุขที่ในที่สุดคนรักก็เอ่ยชื่อที่แท้จริงของตน วีรภัทรปล่อยให้ร่างโปร่งสนุกกับจังหวะของตัวเองอยู่ระยะหนึ่งก่อนจะกระแทกสะโพกสวนเร่งจังหวะรักให้เร่าร้อนขึ้น พลิกร่างของทีมลงไปนอนกับเตียงแล้วเร่งจัหงวะ เรียกเสียงครางหวานหูดังระงมไปทั่วห้อง ดูเหมือนคนรักของเขาจะลืมการมีอยู่ของพี่ชายฝาแฝดและลูกชายของเขาไปชั่วคราว ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่วีรภัทรต้องการ
ก็บอกแล้วไง...ว่าเป็นบทลงโทษ
“พี่เทสต์ ผมว่าขึ้นไปตอนนี้คงยังไม่เหมาะหรอกครับ”
เวย์พยายามห้ามคนรักไม่ได้ขึ้นไปบนห้องของบิดา ถึงเขากับพ่อจะไม่ใช่ครอบครัวประเภทที่เปิดอกคุยกันทุกเรื่อง แต่นิสัยของเวย์ก็เหมือนกับวีรภัทรมากพอที่จะรู้ว่าตอนนี้เจ้าของบ้านกำลังทำอะไรกับน้องชายฝาแฝดของคนรักของเขา
พ่อนะพ่อ จะกลับมาบ้านทำไมเนี่ย
“ไม่ พี่จะไปคุยกับทีมให้รู้เรื่อง”
ร่างโปร่งยังคงดื้อแพ่ง เดินขึ้นบันไดด้วยความมุ่งมั่นจะเอาคำตอบจากน้องชายให้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นบังคับฝืนใจน้องชายเขาให้สมยอมหรือไม่ เพราะถึงแม้วีรภัทรจะหล่อ รวย และดูอ่อนกว่าอายุจริงแค่ไหน ความห่างของอายุมันก็มากเกินกว่าเขาจะเชื่อว่าเป็นความสมัครใจของน้องชายตัวเอง
เสียงที่เหมือนทีมกำลังร้องด้วยความเจ็บปวดดังแว่วมาจากห้องของวีภัทรทำให้คนเป็นพี่เร่งฝีเท้าเข้าไปใหญ่ ลากเอาเวย์ที่พยายามรั้งเขาไว้ให้ตามมาด้วยอย่างไม่มีทางเลือก
“อ๊ะ..คุณ...คุณวี...” เมื่อเข้าใกล้มากขึ้น เสียงที่ดังในห้องก็ชัดเจนมากขึ้นว่ามันไม่ได้มาจากความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียว เทสต์ชะงักฝีเท้า ไม่คิดว่าจะมีวันที่ได้ยินน้องชายในกิจกรรมที่เขาไม่ควรรับรู้ “มะ..ไม่ได้นะครับ...เดี๋ยวคนดะ..ได้นิ..อ๊ะ..”
เขาไม่ได้ยินว่าชายหนุ่มตอบอะไร แต่เสียงของทีมที่ดังขึ้นมากกว่าเดิมบ่งบอกให้เขารู้ว่านี่ไม่ใช่จังหวะที่ดีจะยืนอยู่ตรงนี้
“คุณ…คุณ ฮะ..อ๊า…!!!”
“พี่เทสต์...เราลงไปรอข้างล่างเถอะครับ”เวย์เกลี้ยกล่อมคนรัก คราวนี้ร่างโปร่งยอมถอยทัพแต่โดยดี ไม่อาจทนฟังสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องได้มากกว่าที่ได้ยินในตอนนี้ ถึงแม้ใจจริงจะอยากฟังประตูเข้าไปกระชากคนที่กำลังเอาเปรียบน้องของเขาอยู่มาประเคนหมัดให้สักสองสามทีก็ตาม
ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้อาจารย์โรคจิต!!!!
ภายในห้องนอนใหญ่ของบ้านมีเพียงเสียงลมหายใจของร่างเปลือยเปล่าทั้งสองที่นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงจนแทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ทีมขยับซุกกอดร่างสูงอย่างออดอ้อน ประทับจุมพิตแผ่วเบาย้ำๆขึ้นไปถึงหัวไหล่ของวีรภัทรอย่างเอาอกเอาใจด้วยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหายโกรธเขาหรือยัง
“พอรู้ตัวว่าทำผิดแล้วอ้อนเก่งเชียวนะ”ร่างสูงบีบจมูกเด็กขี้อ้อนอย่างหมั่นไส้
“อ้อนเก่งแล้วหายโกรธรึยังครับ”
ขาเรียวตวัดพาดเกี่ยวขาของคนรักพร้อมด้วยดวงตาสีน้ำตาลสวยที่ช้อนมองเขาอย่างมีความหวังเมื่อเห็นท่าทีที่อ่อนลง วีรภัทรยิ้ม นึกอยากจะลงโทษคนอายุน้อยกว่าอีกซักรอบ แต่เขารู้สึกว่ายิ่งลงโทษเด็กน้อยของเขากลับยิ่งชอบใจเสียอย่างนั้น
“ก็ถ้าเพิ่งมารู้ความจริงเอาเมื่อกี้ก็คงจะโกรธหรอกนะ”
“เอ๊ะ...อะไรนะครับ?”
ทีมผุดลุดขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินดังนั้น ดวงตาคู่สยเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นรอยยิ้มรู้ทันที่เขาคุ้นเคยที่มุมปากของร่างสูง
“ป๋าไม่ได้โง่นะครับ” วีรภัทรหัวเราะในลำคอ ดึงร่างของคนรักที่ยังดูสับสนให้กลับลงมานอนบนตัวเขา “ตัวเท่าลูกหมาคิดจะถอนหงอกป๋ามันเร็วไปนะอีหนู”
“ง่า…คุณวีอ่ะ ผมใจเสียหมดเลยนะครับรู้มั้ย” ร่างโปร่งทุบที่ไหล่ของคนรักอย่างขุ่นเคือง
“ก็สมควรแล้วนี่ เด็กดื้อ” ชายหนุ่มหอมแก้มเนียนใสฟอดใหญ่ ถูใบหน้าที่เริ่มมีไรหนวดเล็กน้อยเข้ากับซอกคอขาวจนคนโดนแกล้งย่นคอหนีพร้อมด้วยเสียงหัวเราะ พลิกกายนอนทับร่างที่ดิ้นขลุกขลักทั้งที่ยังมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า
“อ่อก..คุณวี...ผมหนัก...”
“ยอมแพ้รึยัง”วีรภัทรถามเสียงหยอกเย้า ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนร่างข้างใต้
“ยะ..ยอมแพ้แล้ว...ผมหนัก”ทีมหัวเราะ พยายามดันแผ่นอกของคนรักออกจากร่าง
“สัญญานะ ว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”ร่างสูงเอ่ยสียงจริงจัง ขยับลุกขึ้นเล็กน้อยให้ร่างที่โดนทับได้มีอากาศหายใจ ทีมพยักหน้า
ยกมือขึ้นโอบรอบคอร่างสูงพร้อมรอยยิ้ม ยกศีณาะขึ้นประทับจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากได้รูปนั้นอย่างมีความสุข
“ครับ...ผมสัญญา”
------------
รู้นะว่ามาช้า แต่ทำอะไรไม่ได้5555ขอโทษที่ให้รอนะคะ ขอบคุณมากๆเลย
หัวข้อ: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19] (อ่าน 309524 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก