_______(ครึ่งหลัง)_______
"สอง..."
"หืม?"
วีรภัทรเลิกคิ้ว มองร่างโปร่งที่ชูสองนิ้วให้เขาจากอีกฝั่งของโต๊ะในคาเฟ่ที่ชั้นล็อบบี้ของโรงแรมซึ่งกลายเป็นสถานที่ประจำของพวกเขาไปแล้ว วันนี้ร่างโปร่งยังคงโหกพี่ชายว่ามาค้างที่ห้องเหนือฟ้าเช่นเคย แม้จะดูสงสัย แต่เทสต์ก็ไม่ได้ว่าอะไร น่าจะเป็นเพราะยังเป็นช่วงโปรโมชั่นกับแฟนใหม่ที่เขายังไม่เคยเห็นหน้าค่าตา
อาจารย์หนุ่มเอื้อมมือไปประสานนิ้วเข้ากับนิ้วเรียวของอีกฝ่าย
"จะเอาอีกเค้กสองก้อนเหรอ? ระวังจะกินข้าวไม่ลงนะ"
"ปะ...เปล่าครับ"
ทีมอึกอัก ความกล้าที่อุตส่าห์สั่งสมมาหลายวันมลายหายไปทันทีที่อีกฝ่ายพาเขามาที่นี่พร้อมด้วยกุหลาบช่อโตที่ยังวางอยู่ในรถสปอร์ตคันหรู ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันเปลืองเงินโดยใช่เหตุ แต่ก็อดรู้สึกดีไม่ได้
ไม่! เขาจะมาปอดแหกตอนนี้ไม่ได้!
"มีอะไรเทสต์?"
ร่างสูงเริ่มกังวลกับท่าทีของอีกฝ่ายบ้างแล้ว อาจารย์หนุ่มกุมกระชับดึงมือเรียวขึ้นมาจุมพิตย้ำทีละข้อนิ้วเป็นเชิงปลอบใจ แต่นั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาประหม่าขึ้นไปอีก
"..."
"เทสต์...ฉันไม่ชอบเด็กที่กลัวอะไรไม่มีเหตุผลนะ"
วีรภัทรดุ ร่างโปร่งก้มหน้างุด เอ่ยรัวเร็วโดยไม่มองหน้าคนรัก
"เรามีอะไรกันแค่สัปดาห์ละสองครั้งได้มั้ยครับ!"
เสียงของเขาออกมาดังกว่าที่คิดมาก ทั้งพนักงานและลูกค้าในร้านหันมามองพวกเขาเป็นตาเดียว ทีมมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อรู้สึกตัว ร่างสูงยิ้มขำกับท่าทางของเด็กตรงหน้า ยกมือขึ้นเรียกเก็บเงินก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง
"เราไปหาที่คุยที่อื่นกันดีกว่า"
"ทำไมจู่ๆถึงขออะไรแบบนั้นล่ะ หืม?"
ทั้งสองอยู่ในห้องห้อมเดิมของชั้นบนสุดของโรงแรมที่ทีมเพิ่งได้เรียนรู้ว่าเป็นห้องที่ถูกสงวนไว้ให้วีรภัทรแค่คนเดียว ร่างโปร่งนั่งอยู่บนตักของคนรักโดยมีชายหนุ่มโอบเอวเขาไว้จากด้านหลัง ตำแหน่งล่อแหลมเช่นนี้ยิ่งทำให้ร่างโปร่งลำบากใจที่จะพูด
แต่อย่างที่เหนือฟ้าว่า หากเขาไม่ปกป้องตัวเอง ใครจะมาปกป้องเขา
"ผมกลัวว่าถ้าเรายังทำแบบนี้ ผมจะไม่มีสมาธิเรียนหนังสือ..."
"ให้ฉันสอนให้มั้ย ฉันก็จบบริหารมานะ" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว
"มันใช่ปัญหาซะที่ไหนล่ะครับ" คนอายุน้อยกว่าค้อน
"โอเคๆ ตกลงครับ" ชายหนุ่มยกมือยอมแพ้ "ว้า แต่แบบนี้ก็แปลว่าสัปดาห์นี้ฉันหมดโควตาแล้วสิ"
"..." ทีมพยักหน้า รู้สึกไม่ดีที่ทำให้อีกฝ่ายผิดหวัง
"ถ้าอย่างนั้น วันนี้เราหาอะไรอย่างอื่นทำกันดีกว่า"
ทั้งที่พูดอย่างนั้น แต่ใบหน้าคมยังคงคลอเคลียแถวซอกคอไม่ห่าง
"คุณวี ไหนบอกว่าจะไม่ทำไงครับ" ทีมขยับตัวหนี ไรหนวดที่ขึ้นจางๆครูดเนื้อผิวบอบบางบริเวณหลังคอจนขนลุกเกรียว ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาชอบ ถึงได้ไม่ยอมโกนหนวดจนเกลี้ยงเกลาเหมือนแต่ก่อน ถึงแม้จะทำให้ดูมีอายุมากขึ้นแต่กลับเพิ่มคะแนนนิยมจากสาวๆในคลาสขึ้นไปอีก
แต่คิดถึงเรื่องนั้นก็หงุดหงิดแล้ว
"ก็ไม่ทำไง"
ลิ้นร้อนตวัดเลียใบหูของคนรัก ทีมสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นจากตักของร่างสูงทันทีด้วยกลัวว่าหากนั่งอยู่นานกว่านั้นอาจจะต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวกว่าที่เป็น รีบเบี่ยงเบนความสนใจของวีรภัทรไปเรื่องอื่น
"ละ...แล้วคุณวีอยากทำอะไรครับ"
"ก็...พอจะมีไอเดียอยู่น่ะนะ"
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยเขี้ยวแหลมที่มุมปากทำให้ทีมสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก
"ว้าว!"
ลางสังหรณ์ไม่ดีทั้งหมดหายวับไปกับตาเมื่อทีมเห็นว่าชายหนุ่มพาเขามาที่ไหน
"ท่านประธานสวัสดีครับ มีอะไรให้พวกผมรับใช้เหรอครับ?"
หัวหน้าเชฟวัยสามสิบห้าปีในชุดสีขาวปลอดสะอาดขาวเนี้ยบทั้งที่อยู่หน้าเตาทั้งวันเป็นตัวแทนพนักงานในครัวทักทายพวกเขา ชายร่างสูงใหญ่บึกบึนเหลือบมองทีมด้วยสายตาสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร
"วันนี้ผมพาลูกมือมาฝากตัวน่ะครับ" วีรภัทรตอบยิ้มๆ โอบไหล่ร่างโปร่งที่มองนู่นมองนี่อย่างตื่นตาตื่นใจ "เขาชอบทำอาหารมาก เลยอยากจะให้มาลองเรียนรู้จากเชฟซักเมนู"
"ไม่มีปัญหาครับ คุณ..."
"ที...เทสต์ครับ" ทีมตื่นเต้นจนเกือบหลุดชื่อจริงของตัวเองออกไป ใครจะคิดล่ะว่า'เชฟใหญ่' พ่อครัวชั้นแนวหน้าของเมืองไทยและดังไปไกลถึงระดับโลกจะมายืนพูดคุยกับเขาอย่างไม่ถือตัวแบบนี้ "ผมชอบคุณมากๆเลยครับ!"
"...." วีรภัทรเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านี่เป็นความคิดที่ดีหรือไม่
"เรียกพี่ใหญ่ก็ได้นะ เราอยากทำอะไรล่ะ?"
หัวหน้าเชฟรูปหล่อฉีกยิ้มกว้าง เขาชอบที่จะสนทนาพ่อครัวรุ่นใหม่ทั้งหลายที่เข้ามาพูดคุยกับเขาเสมอ และประกายในแววตาของเด็กตรงหน้ายิ่งทำให้เขารู้สึกเอ็นดูเข้าไปใหญ่
"เอ่อ..ผม...ผม..."
ทีมตะกุกตะกัก ใบหน้าของเนียนแดงก่ำอย่างอับอายเมื่อคิดถึงเมนูต่างๆที่ตัวเองภูมิใจนักหนาเวลาทำให้เทสต์กิน แต่ตอนนี้กลับไม่ดีพอที่จะคู่ควรกับเวลาของเชฟใหญ่เลยสักนิด
"ไม่ต้องเกร็งน่า ตอนพี่เริ่มใหม่ๆก็ลองผิดลองถูกเองที่บ้าน ถ้าเราเชื่อว่าเราทำออกมาดี อะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ"
เชฟใหญ่โอบไหล่ร่างโปร่งเข้ามาใกล้อย่างสนิทสนม ลูบแขนอีกฝ่ายเร็วๆเพื่อลดความประหม่าให้อีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นสายตาทิ่มแทงของวีรภัทรที่มองตรงมา ร่างสูงรีบปล่อยแขกกิตติมศักดิ์ของเจ้าของโรงแรมเป็นอิสระทันที
"เอ่อ ถ้าอย่างนั้นลองทำเมนูง่ายๆของพี่ดูมั้ย?"
"พี่ใหญ่ ตรงนี้ทำยังไงเหรอครับ?"
"ผ่าตรงลงมายาวๆแล้วก็ผ่าขวางอย่างนี้..."
ทีแรกวีรภัทรตั้งใจว่าจะพาอีกฝ่ายมาทิ้งไว้ ให้เทสต์ได้เรียนรู้เทคนิคใหม่ๆในการทำครัวที่เจ้าตัวชื่นชอบนักหนา แต่ตอนนี้ชายหนุ่มกลับต้องมายืนเฝ้าคนรักกับพ่อครัวมือหนึ่งของโรงแรมอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้มีผลอะไรกับคนทั้งคู่ โดยเฉพาะเด็กน้อยที่ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ
"โห...แกะผลไม้นี่ยากกว่าที่คิดเยอะเลยนะครับ"
ทีมบ่นกับเชฟใหญ่ที่หัวเราะแล้วยีผมอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะจับมือของทีมเพื่อสอนวิธีการแกะสลักที่ง่ายขึ้น ร่างโปร่งเรียนรู้อย่างตั้งใจ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ทั้งหมดไว้ให้ได้มากที่สุด เมื่อครู่เขาแอบกระซิบถามเชฟใหญ่ว่าเมนูใดที่วีรภัทรโปรดปรานมากที่สุด ก่อนจะขอร้องให้อีกฝ่ายสอนวิธีทำเมนูนั้นให้เขา ซึ่งได้รับคำตอบเป็นแววตารู้ทันกับการพยักหน้ายิ้มๆ
อยากให้คุณวีชิมเร็วๆจัง
ทีมยิ้มไม่หุบเมื่อนึกถึงปฎิกิริยาที่เขาคาดหวังจะได้จากร่างสูง ก่อนจะดึงสติตัวเองกลับมาอยู่กับปัจจุบันเมื่อเห็นว่าเนื้อไก่ที่เขาวางลงบนเตาย่างใกล้สุกได้ที่แล้ว
"ขอบคุณมากนะครับพี่ใหญ่ วันนี้ผมได้เรียนรู้เยอะมากจริงๆ" ทีมยกมือไหว้ขอบคุณ หัวหน้าเชฟหนุ่มหล่อพยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้ม
"มีอะไรก็โทรหาพี่ได้นะ ถ้ามีอะไรสงสัยจะเข้ามาถามในครัวก็ได้"
นี่ถึงขั้นมีเบอร์กันเลยเหรอ?
อารมณ์ของวีรภัทรยิ่งขุ่นมัวขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มเดินเงียบตามคนที่ถือกล่องใส่อาหารฮัมเพลงเดินกลับห้องของพวกเขาอย่างอารมณ์ดี
ทีมวางกล่องลงบนเคาท์เตอร์มินิบาร์เล็กๆในห้อง จัดอาหารใส่จานอย่างสวยงามพร้อมด้วยผลไม้ที่แกะสลักเป็นรูปต่างๆในจานเล็กอีกจาน ก่อนจะนำมันออกมาเสิร์ฟบนโต๊ะ แต่คนที่เขาต้องการให้ประทับใจกลับยืนกอดอกเหม่อมองทิวทิศน์ยามค่ำคืนนอกระเบียง ในมือคีบบุหรี่ที่เพิ่งจุดมวนหนึ่งเอาไว้ ร่างโปร่งขมวดคิ้ว เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายสูบบุหรี่มาก่อน
"คุณวี อาหารเย็นเสร็จแล้วนะครับ"
ร่างโปร่งแง้มเปิดประตูกระจกพอให้เสียงลอดผ่านไปได้ กลัวว่าหากเปิดมากกว่านั้นกลิ่นบุหรี่จะเข้ามาในห้อง วีรภัทรหันมาตามเสียง ชั่ววินาทีที่สบตา ทีมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกแช่แข็งจากความเย็นยะเยือกในแววตาคู่นั้น ร่างสูงขยี้บุหรี่กับที่เขี่ย ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง กลิ่นควันบุหรี่จางๆยังคงติดอยู่บนร่าง
"เอ่อ...อาหารเย็น..."
"ฉันไม่หิว"
"เอ๊ะ แต่ว่า..."
"บอกว่าไม่หิว"
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่สนใจคนรักที่ยืนนิ่งอยู่หน้าระเบียง ทีมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ทำไมจู่ๆอีกฝ่ายถึงได้ดูอารมณ์เสียนัก ร่างโปร่งนึกทบทวนไปยังเหตุการณ์ก่อนหน้า
หรือว่า...
'เรามีอะไรกันแค่สัปดาห์ละสองครั้งได้มั้ยครับ!'โกรธจริงๆสินะ
ริมฝีปากเรียวเม้มเข้าหากันแน่น หรือว่าเขาจะเรื่องมากเกินกว่าที่คุณวีจะรับได้จริงๆ
ร่างเปลือยเปล่าของวีรภัทรยืนนิ่งท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวฝังเพดานที่พรั่งพรูลงมาราวกับห่าฝน ชายหนุ่มเวยหน้าปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านศีรษะ เผื่อว่าอารมณ์ที่คุกรุ่นในอกจะได้เย็นลงบ้าง
เขาเป็นคนขี้หวงตั้งแต่เด็ก วีรภัทรเป็นคนที่หวงทุกอย่างที่เป็นของเขา แต่หลังจากผ่านร้อนผ่านหนาวมาร่วมสี่สิบฝน ชายหนุ่มคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดีพอควร
แต่ไม่ใช่กับวันนี้ หากไม่ใช่เพราะมีพนักงานอยู่เต็มครัว เขาคงดึงหัวหน้าเชฟคนเก่งของโรงแรมมาประเคนหมัดให้ชิมไปแล้ว
แค่ความคิดที่ว่าร่างโปร่งจะถูกผู้ชายคนอื่นแตะต้อง ก็ทำให้เขาอยู่ไม่สุขได้แล้ว
เหมือนเด็กๆไม่มีผิด...เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกเบาๆดังขึ้น วีรภัทรขมวดคิ้ว ปิดน้ำจากฝักบัวแล้วใช้มือลูบใบหน้าเพื่อกำจัดหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่ก่อนจะหันไปหาคนที่เปิดประตูเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง แต่ถูกอีกฝ่ายสวมกอดจากด้านหลังเสียก่อน
"เท..."
"ผมขอโทษครับคุณวี"
คำขอโทษจากคนที่ซุกหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างทำให้วีรภัทรขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ร่างโปร่งไม่มีอะไรต้องขอโทษเขาเลยซักนิด
"เรื่องอะไร?"
"ผมทำให้คุณวีไม่พอใจ" ร่างโปร่งพึมพำ "เรื่องสองครั้งอะไรนั่น ลืมมันไปก็ได้ครับ ผมขอโทษ ผมจะไม่พูดอะไรแบบนั้น...อ๊ะ!"
ร่างบอบบางลอยหวือไปติดกับกำแพงห้องน้ำ แผ่นหลังเปียกชื้นไปด้วยละอองน้ำจนเสื้อนักศึกษาสีขาวแนบติดกาย เรียวแขนเล็กถูกรวบตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว วีรภัทรก้มลงใกล้ร่างโปร่งที่มีสีหน้าหวั่นใจ ลมหายใจอุ่นผสานด้วยกลิ่นควันบุหรี่อ่อนๆรินรดพวงแก้มแดงระเรื่อ
"เธอคิดว่าฉันโกรธเรื่องนั้นเหรอ?"
"เอ๊ะ? ไม่ใช่เหรอครับ?" ร่างโปร่งมีสีหน้างุนงง
"เธอคิดว่าฉันเป็นพวกหื่นกามขนาดนั้นเลยรึไง?"
วีรภัทรขมวดคิ้ว ทำหน้าดุใส่คนที่หงออยู่แล้วให้ทำตัวเล็กลีบลงไปอีก
"ถ้างั้น...คุณวีโกรธเรื่องอะไรเหรอครับ?"
"เดาสิ"
ร่างเปลือยเปล่าขยับประชิดทีม ชุดนักศึกษาที่เคยเปียกแค่ด้านหลังบัดนี้ชื้นไปด้วยหยดน้ำจากร่างของวีรภัทร เผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนและเม็ดเชอร์รี่สีชมพูเข้มที่เต่งตึงจากความเย็นชูชันผ่านเนื้อผ้าล่อตาล่อใจ ร่างสูงปล่อยมือคนรักให้เป็นอิสระ กอดอกมองอีกฝ่ายด้วยแววตาราาวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว
ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาตัวสั่นเป็นลูกนกเมื่อเห็นดวงตาคมสีเข้มขึ้น ใบหน้าที่มักยิ้มแย้มอยู่เสมอมีสีหน้านิ่งอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ทำ...ทำไงดี
ร่างโปร่งคิดอย่างกระวนกะวาย มือเรียวเอื้อมไปแตะใบหน้าคมอย่างประหม่า รู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายไม่ขยับหนี
"คุณวี ผมขอโทษ..." ริมฝีปากสีชมพูแตะริมฝีปากของวีรภัทรอย่างแผ่วเบา "ไม่ว่าผมจะทำอะไรผิด ผมขอโทษ อย่าโกรธผมเลยนะครับ"
"อยากรู้มั้ย ว่าฉันโกรธเรื่องอะไร?"
ทีมพยักหน้าช้าๆ ร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงต่ำที่ข้างหู
"ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของฉัน"
"เอ๊ะ? โอ๊ย!"
ฟันคมขบลงบนซอกคอขาว แม้จะไม่มีเลือดออกแต่ก็เห็นรอยเขี้ยวชัดพอตัว ร่างโปร่งผวากอดคอคนรักไว้ ลิ้นร้อนเลียแผลให้ทีมเบาๆ ดูดดึงผิวเนื้อขาวฝากรอยรักไว้ข้างๆกัน
"คุณวีหมายถึงพี่ใหญ่เหรอครับ?"
ร่างโปร่งถามอย่างงุนงง ยกมือขึ้นลูบรอยแสดงความเป็นเจ้าของบนคอของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
"เธอนี่กล้าดีจังนะ" มือใหญ่บีบคางเรียวเบาๆ "ทั้งที่รู้ว่าฉันกำลังโมโห ยังกล้าพูดชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉันแบบนี้.."
"คุณวี...หึงเหรอครับ?"
ประกายวาววับในแววตาของเด็กน้อยจู่โจมชายหนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว ทีมฉีกยิ้มกว้าง ดึงมือของเขามากุมไว้ด้วยท่าทางมีความสุข
"หึงจริงๆด้วย คุณวีน่ารักจัง"
คนถูกชมปั้นหน้าไม่ถูก อารมณ์สวรรค์เบี่ยงตบจูบเมื่อครู่หายวับไปกับตา ร่างโปร่งสวมกอดร่างเปลือยเปล่าของคนรัก คลอเคลียใบหน้ากับแผงอกกว้างอย่างเอาใจ
"มีใครบอกเธอมั้ย ว่าเธอเป็นเด็กประหลาดน่ะ"
ชายหนุ่มดึงแก้มเด็กน้อยบิดไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว ทีมส่งเสียงอื้อตอบรับ แต่ยังคงยิ้มแก้มปริ คุณวีเวลาโกรธนี่ก็เท่เหมือนกันแฮะ แต่ไม่ทำให้โกรธบ่อยๆน่าจะดีกว่า
"คุณวีอาบน้ำต่อเถอะครับ เดียวผมออกไปรอข้างนอก"
เมื่อความไม่สบายใจหายไป ความอายจากการที่เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังกอดร่างที่ไม่มีอาภรณ์ปกคลุมสักชิ้นอยู่
"อาบด้วยกันสิ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
ไม่พูดเปล่านิ้วเรียวยาวถือวิสาสะปลดกระดุมชุดนักศึกษาของคนรัก ทีมพยายามตะครุบเสื้อของตัวเองไว้แต่คนมือไวโยนเสื้อผ้าของเขาออกไปนอกห้องอาบน้ำอย่างง่ายดาย
"คุณวี..."
ร่างขาวที่ถูกปอกเปลือกจนเกลี้ยงพยายามใช้มือปิดเรือนร่างของตัวเองไว้ ใบหน้าเรียวเบือนหนีอย่างอับอาย ในห้องโล่งกว้างและแสงไฟสว่างโร่ ร่างโปร่งไม่สามารถซ่อนอะไรจากสายตาของอีกฝ่ายได้
นอกจากตัวตนที่แท้จริงของเขา..."อายอะไร...ฉันเห็นมาหมดแล้วน่า..." ร่างสูงเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำไหลกระทบร่างของพวกเขาทั้งคู่ ชายหนุ่มกดสบู่เหลวจากที่กดติดผนัง ถูมือจนขึ้นฟองแล้วลูบไล้ตามหัวไหล่มนอย่างเบามือ ลูบไล้มือที่เต็มไปด้วยสบู่เหลวลงมาตามแผ่น
หลัง "แล้วฉันก็ชอบทุกอย่างที่ฉันเห็นด้วย"
"คุณวี!" ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือกเมื่อมือใหญ่เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ
"ไม่ต้องห่วง..." ชายหนุ่มงับติ่งหูเย็น "สัปดาห์ละสองครั้ง...ฉันจำได้น่า"
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ...ถือว่าผมไม่ได้พูด..."
ร่างกายเริ่มร้อนรุ่มจากการปลุกกระตุ้นของมือใหญ่ คนอายุน้อยกว่าถูกหมุนตัวให้หน้าเข้าหากำแพง ก่อนจะถูกรั้งเข้ามาในอ้อมกอดของร่างแกร่ง เนื้อแนบเนื้อไม่มีอะไรขวางกั้นทำให้ร่างโปร่งรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่เคาะประตูทักทายอยู่ด้านหลัง
"ไม่ได้สิ ถ้ารับปากแล้วไม่ทำตามก็เสียผู้ใหญ่หมด"
วีรภัทรเอ่ยเสียงหยอกเย้า นิ้วเรียวสะกิดตุ่มไตที่แข็งขืนขึ้นมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู คนถูกแกล้งตัวสั่นเทิ้ม ยันมือกับกำแพงเพื่อทรงตัว ริมฝีปากอุ่นดูดดึงผิวเนื้อที่อ่อนไหวง่ายหลังใบหู เรียกเสียงครางผะแผ่วจากริมฝีปากบาง
"คุณ...คุณวี..."
"ไม่ทำอะไรหรอก...สัญญา..." ร่างสูงให้ความมั่นใจ แต่ครั้งนี้มันกลับทำให้ทีมรู้สึกหงุดหงิด ร่างโปร่งเบียดกายกลับเข้ามาหาคนรัก แต่อีกฝ่ายกลับถอยห่างออกมาอย่างจงใจ
"อยะ...อย่าแกล้งกันสิครับ"
"ฉันไม่ได้แกล้งนะ" วีรภัทรตอบพาซื่อ "ฉันแค่ทำตามที่เธอขอ"
"อือ..คุณวี.." สะโพกกลมบดเบียดเข้าหาร่างสูงที่กำลังสนุก ทีมที่ไม่สบายตัวจนถึงที่สุดเริ่มงอแง พยายามปลดปล่อยตัวเองจากความทุกข์ทรมานแต่ถูกอีกฝ่ายยึดข้อมือไว้แน่น "ฮึก...ไม่เอา..."
"ไม่เอาอะไรครับ" ร่างสูงจูบซับน้ำตาจากความหงุดหงิดใจของคนรัก ทีมเอนตัวเข้าหาสัมผัสอย่างโหยหา
"ไม่เอาแบบนี้.."
"แล้ว...อยากเอาแบบไหนครับคนเก่ง?"ลิ้นร้อนหยอกล้อกับใบหูของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้เด็กน้อยของเขากระตุกเฮือกแรงกว่าเดิม
"ฮึก..."
______________
ตัดฉับด้วยทุ่งดอกไม้แห่งศีลธรรม
ขอบคถณสำหรับทุกคอมเม้นท์
สาวกน้องแว่นอย่าเพิ่งน้อยใจ น้องเเว่นอยู่อีกเครื่อง ยังไม่มีเวลาโอนข้อมูล55555
ยัคงเป็นมนุษย์สอบที่ทำตัวเหมือนไม่มีสอบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
