ตอนที่ 23 : ทีละก้าว“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคุน” คุณกมลวรรณถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง เมื่อจู่ๆ มีคุณก็พาสองแฝดเข้าบ้านมาโดยไม่ได้บอกกล่าวให้เธอรู้ล่วงหน้า
“หมายถึงอะไรครับแม่”
“ก็ที่หอบหลานมานี่ ไหนนัดกันไว้ว่าจะมารับแม่พรุ่งนี้”
“อ๋อ ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร” มีคุณแกล้งทำเป็นไม่รู้เพราะอยากให้มารดารู้สึกว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ
“สองแฝดบ่นคิดถึงป้าเดือน ผมเห็นว่ายังไงก็ต้องมารับแม่พรุ่งนี้อยู่แล้ว มาวันนี้เลยจะได้มาช่วยแม่ด้วย”
“ไม่มีก็ดีแต่คุนไม่ได้ปิดบังอะไรแม่เพราะกลัวแม่ไม่สบายใจใช่ไหม” เพราะรู้จักนิสัยของลูกชายดีว่าชอบแบกรับปัญหาเอาไว้คนเดียว เธอจึงต้องถามซ้ำให้แน่ใจ
“อย่าคิดมากสิครับไม่มีอะไรจริงๆ” มีคุณหันไปให้ความสนใจกับการปูที่นอนเพื่อหลบสายตามารดา บ้านไม่มีคนอยู่จึงต้องทำความสะอาดครั้งใหญ่ เขาฝากแฝดไว้ที่บ้านของดวงเดือนเพราะไม่อยากให้เด็กๆ โดนฝุ่น
“งั้นก็แล้วไป” คุณกมลวรรณโล่งอก มีคุณเหลือบตามองมารดา เขาไม่ได้โกหกเพราะมันไม่มีเรื่องอย่างที่มารดาเป็นห่วง มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีแต่มันเป็นเรื่องที่เขาคิดไม่ถึง สมองยังมึนงงกับสิ่งที่ได้รับรู้ ไม่ใช่เขาคิดไม่ตกแต่เขาคิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ภูริชชอบเขาจริงๆ หรือ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“มาทำไม”
“ดินทำไมพูดกับน้องแบบนั้นลูก เห็นไหมน้องหน้าเสียแล้ว” คุณดวงเดือนดุลูกชาย เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้าบ้านมาเจอเข้ากับสองแฝดในห้องรับแขก
“ผมถามเฉยๆ” เด็กชายดินวางกระเป๋านักเรียนลงบนโซฟาตัวที่ว่างอยู่ เขาเดินทางไปกลับด้วยรถโรงเรียนจึงไม่ต้องให้ผู้เป็นมารดาไปรับ
“ดินก็เลือกใช้คำกับน้องดีๆ แม่ไม่ได้สอนให้มีนิสัยเกเรแบบนี้นะ”
“ม่ายเป็นลาย” เด็กชายริชรีบบอกเพราะไม่อยากให้พี่ดินโดนดุ
“ใครถามเรา”
“ดิน!!”
“ขอโทษครับ ผมไปบนห้องนะแม่” เด็กชายดินคว้ากระเป๋านักเรียน เกือบเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วแต่เปลี่ยนใจหันกลับไปมองสองแฝดที่นั่งอยู่กับมารดา
“ภูขึ้นไปเล่นบนห้องไหม” เด็กชายภูรีบลุกก่อนคิดได้ เมื่อกี้พี่ดินว่าริชไม่เล่นด้วยหรอกเดี๋ยวจะต่อยให้
“ไม่ไปแน่นะ” เด็กชายภูขยุกขยิกนั่งไม่ติด อยากเล่นก็อยากเพราะเล่นกับพี่ดินสนุกสุดๆ แต่ไม่ก็ไม่ชอบใจที่พี่ดินว่าริช
“ภูปายฉิ”
“ไม่เอา ภูจะอยู่กับริช”
“ลิดก๊ะอยู่กาบป้าเดือน”
“เดี๋ยวป้าเดือนดูน้องให้เอง ภูอยากไปเล่นกับพี่ดินก็ไปเลยลูก ขึ้นไปพร้อมพี่เขา” เด็กชายภูทำหน้าลังเล พ่อบอกว่าต้องดูแลกันและกัน
“อยากไปด้วยก็ลุกขึ้น” เด็กชายดินพูดเสียงห้วน
“ภู” เด็กชายริชสะกิดพี่ชาย เป็นห่วงกลัวชักช้าเดี๋ยวพี่ดินโกรธไม่ให้เล่นด้วย
“จะสะกิดทำไม อยากไปด้วยหรือเปล่าอยากไปด้วยก็ลุกขึ้น” เด็กชายริชตาโต ชี้มือเข้าหาตัวเอง
“ลิดเหลอ ลิดเหลอ” น้ำเสียงเด็กชายริชดีใจออกนอกหน้า ตากลมโตเบิกว้าง รอยยิ้มสว่างไปทั้งหน้า
“จะพูดติดอ่างอีกนานไหมจะไปก็ตามมาขี้เกียจรอ” เด็กชายดินเดินดุ่มๆ ขึ้นบันได สองแฝดรีบลุกด้วยความรวดเร็ว
“ดินลงมาจูงน้องขึ้นไปด้วย” สิ้นเสียงสั่งของมารดาเด็กชายดินถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนก้าวลงมารอรับ
“ยุ่งจริงๆ”
“ม่าย ลิดม่ายยุ่ง ลิดดูเฉยๆ” เด็กชายริชพูดกันตัวเองเรียบร้อย เวลาเล่นกันพี่ดินชอบว่าเขายุ่ง เกะกะ
“พูดแล้วนะ” เด็กชายดินจับมือที่ยื่นส่งมา มือน้อยๆ ยังเล็กกว่ามือของเขามาก เด็กชายดินเผลอยิ้มให้กับใบหน้าเล็กที่แหงนเงยขึ้นมองเขาก่อนจะหุบฉับ
“ถ้ายุ่งจะไล่ลงมา”
“ไม่ๆ ริชไม่ยุ่ง ริชเด็กดี” เด็กชายภูปกป้องน้องเต็มที่ ได้ยินเสียงเด็กชายดินหัวเราะหึออกมา คุณดวงเดือนฟังเด็กสามคนคุยกันแล้วได้แต่อมยิ้ม เดี๋ยวก็ทะเลาะกัน เดี๋ยวก็ดีกัน เดี๋ยวก็ไม่ชอบกัน แต่อย่างไรก็ผูกพันกันอยู่ดี เห็นกันมาตั้งแต่ยังเล็ก เธอไม่เชื่อหรอกว่าลูกชายจะเกลียดน้องข้างบ้านได้ลงคอ ท่ามากเหลือเกิน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุณไปดูหน่อยว่าใครมา” คุณกมลวรรณง่วนอยู่กับการทำอาหารหน้าเตา ร้องบอกลูกชายให้ลุกไปดูเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งประตูรั้วหน้าบ้าน
“พี่อิกกับป้าวาดหรือเปล่าครับ” มีคุณขยับเก้าอี้ลุกขึ้นยืน หันไปฝากสองแฝดกับคุณดวงเดือนที่แวะมากินข้าวเย็นด้วย
“ไม่น่าใช่ แม่นัดพี่วาดให้มาเจอที่นี่ตอนเช้าพรุ่งนี้” มีคุณพยักหน้ารับรู้อดสงสัยไม่ได้ว่าใครแวะมา ในเมื่อมารดากับเขาไม่อยู่บ้านมาสักพักใหญ่และกลับมาโดยไม่ได้บอกกล่าวใคร
“พี่ภูมิ!” มีคุณแปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงยืนรอหน้าประตูรั้ว “มาได้ยังไงครับ” มีคุณเปิดประตูให้ภูริชเดินเข้ามา
“อยากตอบว่าขับรถมาแต่กลัวโดนคุนดุ” มีคุณนึกหมั่นไส้คนไม่อยากตอบแต่พูดออกมาเสียจบประโยค
“ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบครับ” มีคุณลงกลอนประตูก่อนเดินนำภูริชไปยังตัวบ้าน
“พี่อยากตอบ มาเพราะคิดถึง” มีคุณชะงักกึกจนภูริชเกือบเดินชน ร่างสูงถือวิสาสะกอดเอวคุณน้าเอาไว้กันล้ม
“พี่คิดถึง” สายตาที่เต็มไปด้วยความหมายกับน้ำเสียงทุ้มลึกของภูริชทำให้มีคุณใจเต้นแรง เขาต้องรีบหลุบตาลงต่ำเพื่อซ่อนบางอย่างเอาไว้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอเด็กๆ แล้ว” มีคุณพูดปัดพร้อมกับหมุนตัวออกจากวงแขนของภูริช
“ตั้งพรุ่งนี้” เสียงขึ้นจมูกบ่งบอกว่าคนพูดไม่ทันใจดังมาจากด้านหลัง มีคุณไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้เข้าตัวจึงเปลี่ยนเรื่องเสีย
“พี่ภูมิน่าจะโทรบอกผมก่อน”
“ไม่อยากกวนรู้ว่าคุนคงยุ่งกับการเก็บบ้าน” เรื่องอะไรภูริชจะโทรมาให้โง่ เดี๋ยวคุณน้าคนดีจะเผ่นหนีไปอีก เขาเคยมาส่งนาบุญจึงรู้จักทางเป็นอย่างดี
“พ่อ!” “พ่อ” สองแฝดตื่นเต้นเมื่อเห็นร่างสูงที่เดินตามหลังน้าคุนเข้ามา เด็กชายภูพยายามลงจากเก้าอี้แต่ถูกคุณดวงเดือนห้ามไว้
“สวัสดีครับคุณแม่ พี่เดือน” คุณกมลวรรณรีบวางทัพพีหันมายกมือรับไหว้พ่อของสองแฝด สีหน้าประหลาดใจไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแวะมา
“ทำไมคุนไม่บอกแม่ว่าภูมิจะมา ดูสิไม่ได้หาอะไรไว้ต้อนรับเลย” คุณกมลวรรณหันไปบ่นลูกชาย เธอกะมาค้างแค่คืนเดียวเพื่อดูแลบ้าน จึงไม่ได้ซื้อหาอะไรมามากมายนัก
“ผมไม่ได้บอกคุนครับเสร็จงานแล้วก็ตรงมาเลย” ภูริชรีบแก้ตัวให้มีคุณว่าเป็นความผิดของเขาเอง
“ภูมิมาหาสองแฝดหรือมีธุระอะไรกับ..แม่หรือเปล่า” คุณกมลวรรณยังไม่คุ้นคำแทนตัว ต่อไปต้องพยายามพูดให้ชินปากกว่านี้
“ไม่มีธุระอะไรครับผมคิดถึงก็เลยแวะมา”
“ติดลูกใช่ไหมคะคุณภูมิ” คุณดวงเดือนแซ็วคุณพ่อมือใหม่ มีลูกน่ารักอย่างสองแฝดก็สมควรที่จะติด
“ครับ” ภูริชยิ้มตอบดวงเดือน เห็นมีคุณแอบถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนสะดุ้งเมื่อสบตาเข้ากับเขา ภูริชขยับยิ้มรู้ทัน กลัวเขาจะเอ่ยชื่อว่าออกมาใช่ไหม
“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนแม่กำลังทำพอดี”
“ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอฝากท้องด้วยคน” ภูริชยิ้มกว้างให้คุณกมลวรรณ ทีนี้เขาก็อยู่ต่อได้แล้วโดยไม่ต้องกลัวว่าคุณน้าของเด็กๆ จะหาทางไล่กลับ ยืดเวลาออกไปได้หลายชั่วโมงหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่ภูมิสองทุ่มกว่าแล้วครับ” มีคุณมองนาฬิกาบนฝาผนัง ภูริชนอนเล่นกับสองแฝดบนพื้นไม้ที่ทำความสะอาดจนเงาวับในห้องรับแขก
“ครับ” ภูริชตอบรับ ตายังจับจ้องการ์ตูนบนหน้าจอโทรทัศน์ มีสองแฝดนอนขนาบซ้ายขวาบนหมอนใบเดียวกัน มีคุณยืนกอดอกมองว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะรู้ตัว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรอเก้อ
“เด็กๆ ต้องเข้านอนแล้ว”
“วันนี้วันศุกร์ให้นอนดึกอีกนิดก็ได้มั้งคุน” ภูริชยอมละสายตาหันมามองเขาแต่ไม่มีทีท่าว่าจะยอมลุก
“ไม่เกี่ยวกับศุกร์ครับ แฝดไม่ใช่เด็กโตวัยนี้ต้องการพักผ่อนที่เพียงพอ”
“แค่แผ่นนี้จบก็ได้ครับ” ภูริชของต่อรอง สองแฝดมองน้าคุนตาแป๋วอย่างมีความหวัง
“แม่อนุญาต” มีคุณหันไปมองมารดาที่เอ่ยปากอนุญาตตัดหน้าเขา “ไม่เป็นไรมั้งคุนนานๆ ที ไม่ใช่ทุกวัน”
“แค่แผ่นนี้นะครับ” มีคุณกำกับผู้ใหญ่ที่ดูเกเรมากกว่าเด็ก
“ครับผม”
“เย้” สองแฝดดีใจยกใหญ่พากันเบียดตัวเข้าหาพ่อ เด็กชายภูนอนเอาหัวเกยบนบ่าในขณะที่เด็กชายริชนอนกอดแขนพ่อเอาไว้ คุณกมลวรรณน้ำตาซึมกับภาพที่เห็น ดีใจที่หลานๆ มีความสุข
“ไปล้างหน้าแปรงฟันครับได้เวลาเข้านอนแล้ว” มีคุณนั่งยองๆ อุ้มเด็กชายริชขึ้นยืน เด็กชายภูขยี้ตาลุกโงนเงนขึ้นมานั่ง
“สวัสดีคุณพ่อก่อนครับ” มีคุณบอกเด็กๆ ให้ล่ำลาผู้เป็นพ่อ
“พี่ชักง่วงเหมือนกันไม่รู้จะขับกลับไหวไหม ขอนอนพักสายตาสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม ฝากคุนปลุกพี่ที” ภูริชขยับตัวขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นตบท้ายทอยหลายครั้ง สีหน้าง่วงงุน
“ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาเด็กๆ เข้านอนเสร็จแล้วจะลงมาปลุกพี่ภูมิ”
“ค้างที่นี่ไหมภูมิ จะได้ไม่ต้องฝืนขับกลับแม่เป็นห่วง เสื้อผ้าน่าจะใช้ของคุนได้”
“ไม่ได้ครับแม่! มีคุณเผลอทำเสียงตกใจก่อนรีบลดระดับเสียงลง “ผมตัวเล็กกว่าพี่ภูมิ”
“จะรบกวนคุณแม่หรือเปล่าครับ แต่ถ้าไม่รบกวนจนเกินไปผมนอนที่ห้องรับแขกนี่ก็ได้ครับ” มีคุณนึกหมั่นไส้คนขี้เกรงใจแต่พูดประโยคถัดไปไวมาก
“อย่าเลย มันนอนไม่สบายโซฟาตัวนิดเดียว ที่นอนปิกนิกแม่ก็ไม่มี ภูมินอนห้องคุนดีกว่า” คุณกมลวรรณมองร่างสูงของภูริชอย่างใช้ความคิด “แต่ผู้ใหญ่สองเด็กสองน่าจะนอนไม่พอ งั้นให้เด็กๆ มานอนกับแม่”
“แต่พี่ภูมิใส่เสื้อผ้าของผมไม่ได้หรอกครับ ตัวมันเล็กจะนอนไม่สบายเปล่าๆ”
“เรื่องนั้นคุนไม่ต้องห่วงพี่ ปกติพี่จะมีกระเป๋าเสื้อผ้าติดรถไว้อยู่แล้วเผื่อคืนไหนต้องค้างที่ออฟฟิศ” มีคุณหันขวับไปมอง พ่อของสองแฝดส่งยิ้มมาให้ด้วยดวงตาใสซื่อ มีคุณไม่อยากเชื่อแต่ก็ค้านลำบากเพราะห้องทำงานของภูริชมีห้องสำหรับพักผ่อนอยู่จริง
“งั้นก็ดีเลย คุนดูแลพี่เขาเดี๋ยวแม่ดูแฝดให้เอง” คุณกมลวรรณวางตะกร้าไหมพรมที่ถักอยู่ลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นเดินไปหามีคุณ
“แต่..”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่เอาเด็กๆ แปรงฟันเอง”
“ภูอยากนอนกับพ่อ” เด็กชายภูทำเสียงอ้อนคุณกมลวรรณ
“คืนนี้นอนกับยายก่อน ไหนใครบอกว่าคิดถึงยาย น้อยใจดีไหมหนอ”
“ลิดคิดถึงยาย” เด็กชายริชซบศีรษะเล็กๆ กับต้นขา สองมือโอบรอบอ้อนคุณยาย
“ภูก็คิดถึงภูจะนอนกับยาย พ่อไม่ต้องคิดถึงภูกับริชนะ พรุ่งนี้ก็เจอกัน” เด็กชายภูหันไปพูดกับผู้เป็นพ่อราวกับเป็นผู้ใหญ่ พ่อบอกว่ามาหาที่บ้านยายเพราะคิดถึงพวกเขา เขาเลยต้องบอกพ่อว่าไม่เป็นไรนะพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว
“ช่าย ไม่เหงาน้า น้าคุนก๊ะอยู่ด้วย” เด็กชายริชรีบบอกว่ายังมีน้าคุณอยู่เป็นเพื่อนพ่ออีกคน
“ห่วงพ่อกันจริงๆ ไปได้แล้วไม่อย่างนั้นคราวหน้ายายไม่ช่วยขอน้าคุนให้นะ” คุณกมลวรรณพูดปนหัวเราะ ทั้งขำทั้งเอ็นดูหลานแฝด
“โอ๊ะ ปายกานภู ปายกานเล็ว” เด็กชายริชกลัวน้าคุนไม่ให้นอนดึกอีก รีบจูงมือพี่ชายข้างหนึ่งคุณยายข้างหนึ่ง
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” ภูริชย่อตัวลงจูบกระหม่อมราตรีสวัสดิ์ลูกชายทั้งสองคน “ให้ผมอุ้มขึ้นไปส่งไหมครับ”
“ไม่เป็นไร ให้เด็กๆ เดินขึ้นไปเอง ไหวกันไหมเจ้าตัวยุ่ง”
“ไหวครับ” “หวายคับ” มีคุณลูบผมหลานด้วยความเอ็นดู ชื่นใจที่แม้จะง่วงนอนแค่ไหนก็ไม่งอแง
“ตามสบายนะภูมิ”
“ขอบคุณครับ” ภูริชค้อมศีรษะขอบคุณคุณกมลวรรณ รอจนยายหลานเดินลับขึ้นบันไดไปจึงหันไปหามีคุณ “ขอพี่ไปหยิบกระเป๋าก่อน”
“ครับ” มีคุณพยักหน้า มองตามร่างสูงพร้อมกับถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ อยากปฏิเสธแต่ก็กลัวมารดาจับพิรุธได้มีคุณยังไม่พร้อมจะเล่าเพราะเขายังตรองไม่ตก อยู่ห้องเดียวกันเตียงขนาดใหญ่พิเศษเขายังหวั่นไหว แล้วนี่เตียงแค่ห้าฟุต อยู่กันสองคน แค่คิดมีคุณก็กลัวใจตัวเองแล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่ขอผ้าห่มกับหมอนหน่อยครับ เดี๋ยวพี่นอนพื้นเอง” มีคุณเงยหน้าจากโน้ตบุ๊คมองภูริชด้วยสายตาประหลาดใจ เขาไม่มีงานเร่งด่วนแต่หาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตนเองว่าง
“พี่พูดจริงๆ” ภูริชบอกเมื่อเห็นสายตาของมีคุณ “พี่รู้ว่าคุนลำบากใจ กังวลกับสิ่งที่พี่พูดไปใช่ไหม”
“ผม..” มีคุณหลบตา เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“พี่ไม่เร่งรัดคุน ไม่ได้หวังให้คุนตอบรับทันที พี่บอกเพราะพี่อยากชัดเจน ไม่อยากให้คุนเข้าใจการกระทำของพี่ผิด”
“พี่ภูมิแน่ใจหรือครับ” มีคุณช้อนตาขึ้นมอง สายตาบ่งบอกความไม่แน่ใจและกังวล ภูริชพาดผ้าเช็ดตัวบนเก้าอี้ เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างมีคุณบนเตียง รักษาระยะห่างเอาไว้ไม่เข้าใกล้เกินไป
“แน่ใจสิ พี่ไม่ใช่วัยรุ่นไม่ได้ตัดสินใจด้วยอารมณ์ชั่ววูบ สำรวจใจตัวเองมาดีแล้ว” ภูริชเอื้อมมือไปจับมือมีคุณ กุมไว้ด้วยความทนุถนอม
“พี่ชอบคุน”
“พี่ภูมิ” มีคุณเรียกภูริชเสียงแผ่วเบา
“คุนไม่เชื่อพี่หรือ พี่ชอบคุนจริงๆ นะ ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ ชอบได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีพี่ก็ชอบคุนแล้ว”
“คือผม..”
“ถ้าคุนยังไม่มั่นใจให้โอกาสพี่ได้ไหมครับ ให้พี่ได้พิสูจน์ตัวเองพี่ขอคุนแค่นี้” ภูริชมองมีคุณด้วยสายตาอ้อนวอน
“คือผมจะบอกว่าที่ผมถามว่าแน่ใจแล้วหรือ ผมหมายถึงเรื่องนอนพื้นครับ พี่ภูมิแน่ใจแล้วนะครับถ้าแน่ใจผมจะได้ลงไปปูผ้าห่มทำเป็นที่นอนให้” ภูริชยิ้มค้าง เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์โผล่ขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนที่เจ้าของใบหน้าจะซ่อนมันไว้ภายใต้ดวงตาเรียบนิ่ง ร้ายเหลือเกินนะมีคุณ
“ไม่ตอบแปลว่ามั่นใจถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” มีคุณดึงมือออกจากมือของภูริช วางโน้ตบุ๊คบนตักลงข้างตัว ก่อนหย่อนขาลงจากเตียง
“พื้นผมทำความสะอาดแล้วอย่างดี รับประกันว่าไม่มีฝุ่นครับ”
“คุน~” ภูริชลากเสียงยาว เห็นแววว่าสิ่งที่พูดจะทำพิษ
“ทำไมครับ อย่าบอกผมว่าพี่ภูมิพูดไปอย่างนั้นเอง”
“คือ..มันก็...” ภูริชคิดหนัก จะบอกดีไหมว่าเขาพูดไปตามมารยาท ใครจะอยากนอนพื้นจริงๆ
“แล้วอย่างนี้ผมควรเชื่อดีไหมว่าพี่ภูมิชอบผมจริง ไม่ใช่พูดไปอย่างนั้นเอง” ภูริชถึงกับชะงัก ทำไมคุณน้าของลูกชายถึงร้ายกาจแบบนี้ เวลาเขาเอ่ยปากบอกรักทำเป็นหูทวนลม ทีอย่างนี้เอามาย้อนเขา
“เปล่าพี่พูดจริง แค่จะบอกว่าถ้ามีหมอนเหลือพี่ขอด้วยนะ” ภูริชพูดเสียงแห้ง รู้สึกฝืดคอไปหมด
“ไม่ต้องห่วงครับผมไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น”
“ใครว่า” ภูริชบ่นอุบอิบอยู่ในคอ ใจร้ายที่สุดต่างหาก
“พี่ภูมิพูดว่าอะไรนะครับ”
“เปล่า! พี่เปล่า” มีคุณมองหน้าตื่นๆ ของภูริชแล้วต้องรีบเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ เขาทำเป็นยุ่งอยู่กับการจัดการที่นอนให้ภูริช ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นเดี๋ยวจะได้ใจ
“เสร็จแล้วครับ”
“ขอบคุณครับ” ภูริชนั่งลงบนผ้าห่มผืนใหญ่ที่ใช้ปูแทนที่นอน มองมีคุณเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเครื่องนอนสำรองออกมาใช้
“ถ้าคุณกลัวผีเรียกพี่ได้นะ”
“ผมไม่กลัวครับ” มีคุณวางผ้าห่มผืนใหม่ลงบนเตียง
“แต่พี่กลัว”
“บ้านนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวผมรับรอง”
“คุนจะนอนแล้วเหรอพี่ยังไม่ง่วงเลย” ภูริชถามเมื่อมีคุณปิดไฟกลางห้อง เหลือเพียงแสงสว่างจากโคมไฟหัวเตียง
“ไหนบอกว่าง่วงขับรถไม่ไหวไงครับ” มีคุณขมวดคิ้วใส่คนเจ้าเล่ห์
“พี่เพิ่งอาบน้ำตาเลยสว่าง” ภูริชรีบแก้ตัว ชี้นิ้วไปทางประตูห้องให้รู้ว่าเขาเพิ่งเดินมาจากอาบน้ำเมื่อกี้นี่เอง
“พี่ภูมิลงไปดูโทรทัศน์ข้างล่างก่อนก็ได้นะครับง่วงค่อยขึ้นมา แต่ผมง่วงแล้ว”
“ไม่ล่ะพี่อยากอยู่กับคุน” มีคุณมองภูริชล้มตัวลงนอนเงียบๆ เขาเอื้อมมือไปปิดโคมไฟก่อนนอนหงายมองขึ้นไปบนเพดาน
“คุน”
“ครับ”
“พี่ถามอะไรสักอย่างได้ไหม”
“ถามมาสิครับ”
“คุนรังเกียจพี่ไหม” มีคุณอึ้ง ถ้าทำได้เขาอยากเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะสิ่งที่อยู่ในใจกับสิ่งที่ควรพูดขัดแย้งกันมากมายนัก ภูริชเป็นพ่อของแฝดเป็นแฟนของนาบุญ ถ้าเขาเปิดใจให้ภูริชมันจะผิดกับพี่สาวฝาแฝดหรือไม่
“ผม..” มีคุณลอบกลืนน้ำลาย “ผมไม่ได้รังเกียจพี่ภูมิแต่ผมไม่รู้ว่าควรเปิดโอกาสให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นไหม” มีคุณใจเต้นแรงเมื่อภูริชเงียบไป ทำไมเขาถึงรู้สึกใจหาย
“ขอบคุณครับ แค่คุนไม่รังเกียจพี่ก็ดีใจแล้ว”
“พี่ภูมิ” น้ำเสียงมีคุณลังเล จู่ๆ ก็นึกกลัวว่าชายหนุ่มจะถอยห่าง นายต้องการอะไรกันแน่มีคุณ
“คุนนอนเถอะไม่ต้องกังวล ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่ที่จะพิสูจน์ตัวเองให้คุนเห็นเอง ขอแค่คุนอย่าเพิ่งหนีพี่ไปไหนก็พอ”
“.....”
“คุน ไม่หนีพี่ได้ไหมครับ” มีคุณต่อสู้กับความรู้สึกในใจ สุดท้ายก็พ่ายแพ้
“ได้ครับ”
“ขอบคุณครับ ราตรีสวัสดิ์ครับคุน”
“ครับพี่ภูมิ” มีคุณหลับตาลงช้าๆ แปลกที่ความกังวลบางส่วนหายไปเพียงเพราะคำพูดและน้ำเสียงที่มั่นคงของภูริช ทุกอย่างอาจจะมีทางออกมากกว่าที่เขาคิดก็ได้
พี่นาบุญ พี่จะโกรธผมไหมถ้าผมจะสารภาพว่าผมชอบพี่ภูมิเข้าให้แล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 652702 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก