ตอนที่ 22 : เปิดเผย “ลูกไปไหนคุน” ภูริชเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำเห็นมีคุณนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง
“ผมให้ฝ้ายพาลงไปทานข้าวข้างล่าง ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่ภูมิ” หลังจากที่มีคุณใช้เวลาคิดทั้งคืน สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะบอกความจริงกับภูริช มีคุณไม่กังวลว่าภูริชจะไม่ให้เขาเข้าใกล้หลานอีก เพราะจากระยะเวลาที่ได้รู้จักนิสัยใจคอกันมาภูริชเป็นคนที่มีเหตุผลและความคิดพอ ถ้าจะมีใครสักคนที่ภูริชไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ก็น่าจะเป็นตัวของภูริชเอง
“คุนเป็นอะไรหรือเปล่า” ภูริชถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจของมีคุณ เขาเดินไปนั่งข้างๆ ที่ปลายเตียง
“ผมมีบางเรื่องอยากบอกพี่ภูมิครับ”
“เรื่องอะไร” ภูริชขมวดคิ้วก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นเรียบตึง
“อย่าบอกว่าคุนจะพูดเรื่องกลับบ้านอีกนะ เรื่องนี้เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว พี่ไม่ให้คุนกลับ”
“พี่ภูมิฟังผมก่อน”
“ไม่ครับ พี่ไม่ให้คุนกลับ” ภูริชยืนยันหนักแน่น ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยมีคุณไปในเมื่อเขารู้ใจตัวเองแล้ว
“ถ้าคุณอึดอัดเรื่องที่พี่ย้ายเข้ามาอยู่ห้องนี้ด้วยพี่จะย้ายไปห้องพักแขกเอง คุณสบายใจได้” ภูริชลุกขึ้นยืน มีคุณต้องดึงแขนไว้ไม่ให้ไปไหน
“เดี๋ยวครับ ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องกลับบ้าน”
“ถ้าอย่างนั้นคุนอยากคุยกับพี่เรื่องอะไร” ภูริชนั่งลงตามเดิม มองสีหน้าอึดอัดใจของอีกฝ่าย
“ถ้าคุนมีอะไรไม่สบายใจพูดกับพี่ได้นะพี่พร้อมจะรับฟัง”
“ผม...” มีคนสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกความกล้า “ผมชอบผู้ชายครับ”
“คุนพูดว่าอะไรนะ!” สีหน้าประหลาดใจปนตกใจของภูริชทำให้มีคุณใจแป้ว หรือว่าเขาจะตัดสินใจผิดไป ดูเหมือนใจของเขาไม่พร้อมรับมือกับท่าทางรังเกียจของภูริช
“.....”
“คุนบอกพี่อีกทีสิ เมื่อกี้คุนพูดว่าอะไร”
“.....”
“คุนบอกพี่ว่าคุนชอบผู้ชายอย่างนั้นเหรอ”
มีคุณยังคงนิ่งเงียบสายตาตกลงมองพื้น เขาถอนใจออกมายาวๆ ก่อนพยักหน้ารับ “ครับพี่ภูมิได้ยินไม่ผิดหรอก”
“คุณทำพี่แปลกใจ พี่ดูไม่ออกไม่เคยเอะใจสักครั้ง”
“ชอบผู้ชายก็ไม่ได้หมายความว่าผมอยากเป็นผู้หญิงนี่ครับ พี่ภูมิถึงดูผมไม่ออก”
“แล้วทำไมจู่ๆ คุนถึงบอกพี่” มีคุณนิ่งคิด
“เพราะพักนี้พี่ภูมิชอบเล่นชอบแหย่ผม ผมรู้ว่าพี่ภูมิไม่ได้คิดอะไรแต่ถ้าผมเงียบไว้แล้วสักวันพี่ภูมิรู้ ผมกลัวว่าพี่ภูมิจะรับสิ่งที่ทำลงไปไม่ได้” มีคุณเลี่ยงที่จะบอกว่าเพราะมันทำให้เขาหวั่นไหว
“รับไม่ได้ในเรื่องไหน” ภูริชยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ถามทั้งที่รู้คำตอบดีเขาอยากให้มีคุณพูดออกมา
“ก็เรื่อง..” มีคุณอึกอัก ไม่อยากพูดออกมา
“เรื่องไหนครับ”
“ก็อย่างเรื่องนอนเตียงเดียวกัน เรื่องที่พี่ภูมิเผลอหอมผมกอดผม ถ้าเรื่องนี้ทำพี่ภูมิลำบากใจแยกห้องได้นะครับผมเข้าใจ”
“อืม” ภูริชทำท่าคิด มีคุณลอบมองอีกฝ่าย ใจเต้นแรงระหว่างรอคอยคำตอบ
“แบบนี้เหรอ” ภูริชรวบตัวมีคุณเข้ามากอด “พี่ภูมิ!” เพราะมัวแต่ตกใจมีคุณจึงไม่รั้งตัวเองไว้ไม่ทัน ตกอยู่ในอ้อมกอดของภูริชอย่างง่ายดาย
“ไม่เห็นเป็นไรนี่”
“พี่ภูมิไม่ได้ชอบผู้ชาย อย่าล้อเล่นแบบนี้ผมไม่ขำ” ภูริชชะงัก ปล่อยแขนออกอย่างเสียดาย เขาไม่ควรรุกเร็วเกินไปเพราะมัวแต่ดีใจจึงไม่ทันคิด
“พี่ขอโทษครับ แต่พี่ไม่ได้ล้อเล่น”
“ไม่เป็นไรครับ” พี่คุณพยักหน้ารับให้รู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรมาก
“คุนไม่เข้าใจที่พี่พูด” มีคุณหันไปมองภูริช เขากำลังลุกขึ้นเพื่อขอตัวลงไปดูเด็กๆ
“ผมเข้าใจ”
“ไม่ คุนไม่เข้าใจ”
“ผมเข้าใจครับ พี่ภูมิต้องการบอกว่าที่กอดผมไม่ได้ต้องการจะแหย่หรือล้อผมเล่น แต่กอดเพื่อให้เห็นว่าพี่ภูมิยังกอดผมได้เหมือนน้องคนหนึ่งถึงแม้จะรู้ว่าผมชอบผู้ชายก็ตาม”
“เฮ้อ” มีคุณทำหน้างงเมื่อภูริชถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ “พี่ขออนุญาตนะ” ภูริชไม่รอให้เขาตอบ อ้อมแขนแข็งแรงกอดเขาอีกครั้งแต่ไม่แน่นเท่าครั้งแรก
“นี่คือกอดตอนพี่ไม่รู้ว่าคุณชอบผู้ชาย” ภูริชกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงกับซอกคอหอม “ส่วนนี่คือกอดตอนที่รู้ว่าคุณชอบผู้ชาย แบบนี้ยังคิดว่าพี่ไม่ชอบผู้ชายอยู่ไหม”
“พี่ภูมิ” มีคุณมึนไปหมด เขาพยายามรวบรวมสติทำความเข้าใจในสิ่งที่ภูริชพูด
“โดนจีบอยู่ไม่รู้ตัวเลยเหรอ” ดวงตาคนพูดวาววับ มีคุณเบิกตากว้าง
“อะ..อะไรนะครับ”
“เด็กน้อยของพี่” ภูริชถือโอกาสจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของมีคุณ “พี่จีบคุนอยู่อย่างไรล่ะครับ จีบมาได้สักพักแล้ว ถ้าไม่รู้ตัวมาก่อนก็ขออนุญาตเสียตอนนี้ ขอจีบนะครับ ยื่นใบสมัครแบบเต็มตัว”
“พี่ภูมิ!”
“อนุญาตไหมครับ แต่ถึงไม่อนุญาตพี่ก็จีบอยู่ดี”
“ไม่..ไม่ได้กำลังล้อผมอยู่ใช่ไหมครับ อื้อ!” มีคุณอุทานเมื่อแก้มถูกโจมตีโดยริมฝีปากร้อน
“แบบนี้ยังคิดว่าล้อเล่นอีกไหม”
“บอกกันดีๆ ก็ได้” มีคุณพึมพำเบาๆ ก้มหน้างุดเขินเกินกว่าจะสบตา
“ก็พี่บอกดีๆ แล้วคุนยอมฟังที่ไหน ไม่เชื่อกันก็ต้องสาธิตให้ดู” ริมฝีปากของภูริชคลอเคลียอยู่ริมขมับ “เชื่อพี่หรือยังครับ” มีคุณต้องใช้แรงใจสูงมากกว่าจะผลักอกของภูริชออก
“ผม..ผมจะลงไปดูเด็กๆ ปล่อยไว้กับฝ้ายนานแล้ว” มีคุณลุกพรวด เดินแกมวิ่งไปที่ประตูด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“เดี๋ยวครับคุนรอพี่ก่อน พี่แต่งตัวเสร็จค่อยลงไปพร้อมกัน” มีหรือมีคุณจะยอมรอ ร่างที่เล็กกว่าหายลับไปจากห้องอย่างรวดเร็วราวกับโดนพายุลูกใหญ่ไล่หลัง ภูริชหัวเราะหึหึในลำคอ ถือเป็นข่าวดีรับวันใหม่ มองจากปฏิกิริยาของมีคุณแล้วเขาน่าจะพอมีหวังอยู่บ้าง อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่ารังเกียจแถมยังเขินอายเขาอีกด้วย ภูริชผิวปากหวือ สงสัยแฝดจะมีแม่ใหม่เร็วๆ นี้
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่คุนเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” มีคุณหันไปมองหน้าฝ้ายสีหน้างงงันจนฝ้ายพลอยทำหน้างงไปด้วย
“พี่คุนถือส้อมค้างท่านั้นมาเป็นนาทีแล้วนะคะ” มีคุณรีบวางส้อมลงบนจานหลังจากโดนทัก
“ไม่มีอะไร พี่คิดเรื่องงานนิดหน่อย”
“อ๋อ” ฝ้ายหมดความสนใจคุณน้าหันไปดูแลคุณหนูแฝดแทน มีคุณลอบถอนใจเบาๆ เขาวนเวียนคิดถึงเรื่องที่ภูริชพูด ภูริชชอบเขาอย่างนั้นหรือ ตั้งแต่เมื่อไหร่และที่สำคัญมันเป็นไปได้อย่างไร ภูริชไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อนทำไมถึงเป็นเขา
“คุน” มีคุณสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงคนทำให้คิดมากตามมาหลอกหลอน
“ไม่ยอมรอพี่” ภูริชดึงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมีคุณออกนั่ง มองมาด้วยดวงตาเป็นประกาย มีคุณหายใจติดๆ ขัดๆ ไม่รู้ว่าควรทำหน้าอย่างไรดี
“ผมลงมาดูเด็กๆ”
“ลูกชายพ่อเก่งอยู่แล้ว ทานข้าวเองได้ไม่ต้องป้อนใช่ไหมครับ”
“ได้ครับ” “ได้คับ” เด็กชายภูกับเด็กชายริชรับคำผู้เป็นพ่อ
“เห็นไหม ทีพี่อยากให้อยู่ช่วยแต่งตัวคุนกลับไม่ยอมอยู่ช่วย”
“อู้” เด็กชายริชตาโต ในขณะที่เด็กชายภูหัวเราะชอบใจ “ภูเก่งกว่าพ่อภูแต่งตัวเองได้” มีคุณหน้าแดง แยกไม่ออกว่าเขารู้สึกอายหรือโมโหคนพูดกันแน่ ไม่ใช่แค่ฝ้ายที่อยู่ในห้อง แม่ครัวที่กำลังเสิร์ฟอาหารเช้าให้ภูริชก็ได้ยิน
“ลิดก๊ะแต่งได้ นี่ลิดส่ายเอง” เด็กชายริชดึงเสื้อที่สวมอยู่ขึ้นให้พ่อดู
“เก่งมากครับ ใครสอนเอ่ย” มีคุณหันขวับไปมอง ดูความร้ายกาจของคนพ่อเถอะ เขารู้ทันแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะสองแฝดกำลังตั้งใจฟังพ่อพูด
“น้าคุนครับ น้าคุณสอน ตอนแรกภูทำไม่ได้ตอนนี้เก่งแล้ว”
“น้าคุนก๊ะสอนลิดด้วย ลิดก๊ะเก่งแย้ว”
“อืม ถ้าอย่างนั้นสงสัยพ่อต้องให้น้าคุนสอนบ้างจะได้เก่งเหมือนภูกับริช”
“เดี๋ยวพ่อก๊ะเก่ง น้าคุนสอนแป๊บเดียว” เด็กชายริชให้กำลังใจผู้เป็นพ่อและเชื่อมันในฝีมือของน้าคุน
“ใช่ น้าคุณสอนเก่งมาก” เด็กชายภูช่วยการันตีอีกราย
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้พี่รบกวนด้วยนะครับ สอนพี่ใส่ชุดนอนก่อนเลย” มีคุณได้ยินเสียงฝ้ายหัวเราะคิกคัก เห็นแม่ครัวแอบยิ้มเขายิ่งนึกอยากฟาดงวงฟาดงาใส่คนเจ้าเล่ห์
“พี่ภูมิโตแล้วใส่เองเป็น ไม่ต้องให้ผมช่วยหรอกครับ”
“พ่อส่ายมะเป็นน้าคุน” เด็กชายริชรีบบอก เมื่อกี้เขาได้ยินกับหู แต่เอ~พ่อก็เคยแต่งตัวให้เขานี่นา เด็กชายริชหันกลับไปมองหน้าพ่องงๆ
“พ่อส่ายเองเป็นเป่า”
“เป็นครับ แต่บางชุดก็ต้องให้น้าคุนช่วยสอน พ่อไม่ได้เก่งทุกเรื่องเสมอไป”
“น้านฉิ บางเลื่องภูทำได้ลิดก๊ะทำม่ายด้าย” เด็กชายริชพยักหน้าเข้าใจ
“แต่น้าคุนว่าตอนนี้ภูกับริชควรรีบทานข้าวให้เสร็จก่อนครับ เพราะคืนนี้น้าคุนจะพากลับไปนอนบ้านคุณยาย”
“ไปบ้านคุณยายเหรอครับ” เด็กชายภูตาโต เขาไม่ได้กลับไปบ้านคุณยายนานแล้วชักคิดถึง
“ปายคับ ลิดปาย ลิดคิดถึงคุณยาย คิดถึงป้าเดือน” เด็กชายริชคิดถึงคุณป้าข้างบ้าน เขาคิดถึงแต่แม่หรอกไม่คิดถึงพี่ดิน
“คุน” ภูริชนิ่วหน้าเมื่อได้ยินสิ่งที่มีคุณพูด
“ผมขออนุญาตพาเด็กๆ กลับไปค้างที่บ้าน พรุ่งนี้แม่จะมาค้างที่นี่คืนนี้ผมเลยจะไปช่วยเก็บของ” มีคุณไม่อยากใช้คำว่าหนี เขาแค่อยากกลับไปตั้งหลักเท่านั้น
“คุณแม่อยู่บ้านพี่หมออิกไม่ใช่เหรอ”
“เห็นบอกว่าไม่มีคนอยู่นานๆ กลัวบ้านโทรมจะแวะเข้าไปปัดกวาด ผมเลยจะกลับไปช่วย” ความจริงมารดาให้เขาไปรับพรุ่งนี้ เพราะข้าวของในบ้านถูกเก็บอย่างดีตั้งแต่มีคุณย้ายมาอยู่บ้านภูริช จึงไม่มีอะไรให้ทำนอกจากปัดกวาดฝุ่นเท่านั้น
ภูริชค้านไม่ได้เมื่อมีคุณบอกว่าต้องกลับไปช่วยมารดา แต่เขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะหลบหน้าเขา
“คุนจะไปกี่โมง”
“เดี๋ยวเด็กๆ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็จะไปเลยครับ ผมรบกวนพี่ภูมิบอกคุณลุงคุณป้าให้ด้วย พอดีผมเพิ่งทราบเลยไม่ได้บอกท่านไว้เมื่อคืน ท่านออกไปข้างนอกกันแล้ว” ภูริชอยากถามว่าไม่ทราบเมื่อคืนหรือเพิ่งตัดสินใจเช้านี้ แต่ไม่เป็นไรมีคุณมีแผนของมีคุณ เขาก็มีเช่นกัน
“ได้เดี๋ยวพี่บอกพ่อกับแม่ให้ คุนไปเถอะ”
“ขอบคุณครับ” มีคุณรู้สึกโหวงในใจเมื่อภูริชรับคำง่ายดาย โดยไม่คัดค้านอะไรเลย
“เด็กๆ อย่าซนกับคุณยาย แล้วถ้าพี่ดินแกล้งโทรมาฟ้องพ่อได้”
“พี่ภูมิ” มีคุณลืมตัวทำเสียงดุภูริช ทำไมชอบทำตัวเป็นเด็กอยู่เรื่อยโดยเฉพาะเรื่องของดิน
“ก็พี่เป็นห่วงลูก” เสียงอ่อยๆ ของภูริชทำให้มีคุณเผลอยิ้ม เวลาทำหน้าแบบนี้ไม่ต่างกับลูกชายสักนิด
“ผมบอกแล้วว่าดินไม่ใช่เด็กเกเร เพราะโตกว่าเลยไม่ชอบเล่นกับเด็กๆ เท่าไหร่”
“ปอสาม” ภูริชทำเสียงคล้ายจะบอกว่าปอสามโตตรงไหน แต่พอโดนมีคุณถลึงตาใส่ถึงได้กลับไปจ๋อยตามเดิม
“ไม่เกเรก็ไม่เกเร พ่อฝากให้ภูกับริชดูแลกันและกันด้วย”
“ครับ” “คับ”
“ดูแลคุณยายกับน้าคุนด้วย ทำได้ไหมครับ”
“ภูทำได้” “ลิดก๊ะทามด้าย”
“ดีมากครับ ลูกผู้ชายต้องปกป้องคนที่เรารักได้” ภูริชยิ้มให้ลูกชายก่อนเบือนสายตาไปมองผู้เป็นน้า
“พ่อเองก็จะปกป้องคนที่พ่อรักเหมือนกัน” มีคุณต้องเบือนสายตาหนี ใจของเขาเต้นรัว ถ้าสายตานั้นไม่โกหกภูริชรวมเขาเข้าไปด้วยอย่างนั้นหรือ
“อิ่มกันแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นน้าคุนพาขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว” มีคุณพยายามเลี่ยงแม้ใจจะอยากรู้มากมายแค่ไหนก็ตาม
“อิ่มแย้วคับ” “ภูก็อิ่มแล้วเดี๋ยวไปกินหนมป้าเดือน”
“หึหึ ตกลงอิ่มหรือเก็บท้องไว้กันแน่” มีคุณแซ็วหลานชาย อุ้มคนพี่ลงจากเก้าอี้ตามด้วยคนน้อง
“สองอย่างเลย” เด็กชายภูยิ้มแป้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกัน พี่ภูมิผมขอตัวก่อนครับ” มีคุณหันไปบอกภูริช อีกฝ่ายแค่พยักหน้าและยิ้มรับ มีคุณยิ้มตอบก่อนจูงมือหลานชายขึ้นชั้นบน เขาจะแน่ใจได้ไหมว่าภูริชชอบเขาจริง ในเมื่อปฏิกิริยาของอีกฝ่ายช่างตรงข้ามกับคำที่พูดออกมา
ภูริชรอให้มีคุณเดินหายขึ้นไปชั้นบน จึงกวักมือเรียกฝ้ายให้เข้ามาหา
“ฝ้ายเดี๋ยวบอกให้ป้านิดจัดกระเป๋ให้ฉันด้วยสำหรับหนึ่งคืน แล้วให้ใครเอาไปให้ที่ทำงานที”
“ฝ้ายจัดให้ก็ได้นะคะหรือให้พี่คุนจัดก็ได้ แป๊บเดียวค่ะทันคุณภูมิทานอาหารเช้าแน่นอน”
“ไม่ต้อง อย่าให้คุนรู้ รอให้ออกไปก่อนค่อยจัด”
“เอ๋?”
“ฝ้าย”
“ค่ะ ฝ้ายทราบแล้วค่ะ” สงสัยคุณภูมิจะหนีเที่ยวแล้วไม่อยากให้พี่คุนรู้ ฝ้ายแยกออกมาปล่อยให้เจ้านายนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง ภูริชมองไปยังบันไดขึ้นชั้นสอง จุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก หนีพี่ได้หนีไปครับคุน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 652786 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก