หัวข้อ: [Omegaverse]Indispensable ขาด... ไม่ได้ (yaoi) Akito x Aitsuki[LastCh 3/04/57]จบ

[ZYSQ_]

โอ้ เป็นอีกเรื่องที่อ่านได้เรื่อย ๆ แบบไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยล่ะค่ะ
แต่ว่านะ เนื้อหามีคำผิดค่อนข้างเยอะมากเลย อยากให้ช่วยตรวจทานด้วยนะคะ
แล้วก็อยากให้เพิ่มคำอธิบายเกี่ยวกับพวกคำศัพท์หรือรายละเอียดเกี่ยวกับ Omegaverse มากกว่านี้ด้วยค่ะ
ส่วนตัวที่เคยอ่านพวกโดจินแนวนี้เลยไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าคนที่ไม่เคยอาจจะงงได้

[2pmui]

พวกคร่ำครึมาจับไอจังไปแล้วว
อากิโตะ ก็อย่าดุคุณภรรยาหัวดิ้อนักสิ

[sirin_chadada]

ดื้อจนได้เรื่อง... อีกคนก็เอาแต่สั่งเสียงแข็ง

[Kei]

ดุเหลือเกินพ่อคุณ 55555

[arij-iris]

ดื้อจนได้เรื่องมั้ยละ ไอไอ

[midnight]

Chapter 12

สัมผัสหนัก ๆ และเย็นที่ข้อเท้าเป็นความรู้สึกแรก แพขนตาหนาขยับสั่นไหวก่อนเปลือกตาจะลืมขึ้นมา

ดวงตาคู่สว่างกวาดมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อตั้งสติหาทางหนีทีไล่

“บ้าชะมัด”ข้อเท้าขวาถูกคล้องไว้ด้วยโซ่เส้นหนาเหมือนสุนัข ปลายของโซ่นั้นยึดติดไว้กับขาเตียงแข็งยากที่จะดึงหลุด

ที่แย่ไปกว่านั้น... คือการที่ร่างเขาเหลือเพียงเสื้อคลุมไว้ตัวเดียว

เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างระหงสองร่างเดินเข้ามา ใบหน้าที่มองแล้วคุ้น ๆ พาให้ไอสึกิจ้องอยู่นานจนกระทั่งนึกขึ้นได้

คนนึงในนี้คือนาโอมิ คู่หมั้นของอากิโตะ ส่วนอีกคนที่สูงวัยกว่าเขามั่นใจว่าไม่เคยพบมาก่อน แต่มองจากใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เขาเพิ่งมีปากเสียงกันมาแล้วก็เดาได้ไม่ยากว่าต้องมีความสัมพันธ์กับอากิโตะแน่

“คนนี้น่ะเหรอ”คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ตาคมปราดมองร่างที่ยันตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วก้าวเข้าไปหยุดข้างเตียงแคบ “ท้องนูนขึ้นมาแล้วนิ”

“ค่ะ คุณแม่”ใบหน้าของนาโอมิบูดบึ้ง เธอมองร่างที่เริ่มมีน้ำมีนวลอย่างรังเกียจ ยิ่งเห็นแผ่นท้องที่นูนป่องมันยิ่งทำให้ใบหน้าสวยบึ้งตึง

“มีรอยกัดแล้วซะด้วย”มือเรียวจิกเส้นผมนุ่มพร้อมกดให้ก้มหน้าลงแล้วกระชากขึ้นมาให้สบตากับเธอ “อากิโตะคงถูกใจเธอมากสินะ”

ไอสึกิสบตากับคนที่มองเหยียดมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย และไม่คิดจะปริปากพูดตอบอะไรด้วย

“หึ”คุณนายทากาฮาชิปล่อยมือออกจากของที่หล่อนมองว่าเป็นของเล่นของบุตรชาย ก่อนจะปรายมาไปมองว่าที่สะใภ้ที่เธอหมายตาไว้ตั้งแต่ยังเล็กซึ่งกำลังมีสีหน้าบูดเบี้ยวไม่น่าดูสักนิด “ก็แค่ของเล่นชั่วคราว อย่าคิดมาผยอง เข้าใจไว้ซะด้วย โอเมก้า”

คำที่ตอกย้ำตัวตนนั้นไม่สามารถทำให้ไอสึกิสะเทือนได้ เขายังคงมีสีหน้าและแววตาที่เรียบเฉยไม่ต่างอะไรจากตอนแรกไม่แม้แต่จะหลบตาที่จ้องตรงไปยังหญิงวัยกลางคนซึ่งกระตุกยิ้มเย็นแล้วถึงปล่อยมือออกจากคนที่อยู่บนเตียง

“ไปกันเถอะ งานแถลงข่าวใกล้จะเริ่มแล้ว”คุณนายทากาฮาชิเอ่ยกับว่าที่สะใภ้ของเธอ ก่อนจะมองมาที่ไอสึกิอีกครั้ง

“แต่... คุณแม่คะ จะเอายังไงกับมัน...”

“นาโอมิคิดว่ามีวิธีอะไรที่จะจัดการเด็กคนนี้ในไม่ชั่วโมงให้อากิโตะเกลียดจนทิ้งมันล่ะ”น้ำเสียงที่ถามสวนกลับไปเย็นเยียบ “ฉันต้องการแค่เอาเด็กนี่มาต่อรองเรื่องการให้เขาแต่งงานกับเธอ เรื่องอื่นฉันไม่ยุ่ง”

“ถ้าอย่างนั้น หนูจะทำอะไรกับมันก็ได้สินะคะ คุณแม่”ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดเหยียดยิ้มสมใจแล้วสะบัดกายเดินตามหลังผู้สูงวัยกว่าออกไป

ร่างที่เกร็งแข็งผ่อนคลายลงหนังจากที่หญิงทั้งสองเดินออกไป ไอสึกิปิดตาลงด้วยความกังวล มือเรียวทาบหน้าท้องไว้โดยไม่รู้ตัว

“อากิโตะ...”

“คุณอากิโตะครับ”น้ะเสียที่เจือความเคร่งเครียดไว้อย่างเข้มข้นเอ่ยกระซิบข้างหลังชายหนุ่งที่ผู้คุยกับนักธุรกิจแนวหน้าต่างถิ่นซึ่งเป็นพันธมิตรกันอยู่

“ขอตัวสักครู่นะครับ”มุมปากหยักยกยิ้มให้กับคนตรงหน้าเล็ก ๆ ก่อนจะหันไปหาพ่อบ้านของตน “มีอะไรจิโร่ ฉันกำลังคุยธุระอยู่...”

“คุณฮานะมาอิหายตัวไปครับ”นับเป็นครั้งแรกที่จิโร่เอ่ยขัดผู้เป็นนาย “ผมให้คนออกตามหาแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่พบตัวครับ”

“ไอสึกิหายตัวไปได้ยังไง!”อากิโตะเบิกตากว้าง แต่ก็พยายามควบคุมตัวเองไม่ได้ยื่นมือไปกระชากคนเสื้อคนสนิทระบายอารมณ์ “ฉันสั่งให้ไอสึกิรอนายอยู่ที่บริษัท แล้วเขาหายไปได้ยังไง!!”

“คุณอากิโตะทะเลาะกับคุณฮานะมาอิใช่ไหมครับ”พ่อบ้านวัยกลางคนไม่ตอบคำถามที่ได้รับ แต่ถามกลับไปแทน

“...”เขาลืมไปได้ยังไงกันว่าคนรักของเขาเป็นคนหัวดื้อแค่ไหน ยิ่งมีปากเสียงกันแบบนี้ยิ่งทำให้เตลิดไปไกล “ไอสึกิไม่ได้ออกไปกับเพื่อนของเขาใช่ไหม”

“ไม่ครับ ทั้งร้านขายของที่คุณฮานะมาอิชอบไป และเพื่อนร่วมแผนกของเขาทุกคนก็ไม่เห็นตัวของคุณฮานะมาอิเลยครับ”

“แล้วตอนนี้มีข่าวอะไรบ้าง”อากิโตะพยายามสงบใจของตนเองลง

“ตอนนี้เราทราบแค่ว่าคุณฮานะมาอิออกจากบริษัทไปช่วงห้าโมงและเดินข้ามไปอีกฝั่ง แต่กล้องของเราไม่ได้ติดตั้งไว้ให้ฉายไปถึงอีกฝั่งได้ จึงไม่ทราบว่าเขาไปไหนครับ ตอนนี้กำลังประสานงานขอดูกล้องของร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทั้งหมดอยู่”จิโร่รายงานรวดเดียวแบบไม่หายใจ สีหน้าของผู้เป็นนายย่ำแย่ขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาคู่คมวาวโรจน์อย่างน่ากลัว

“ฉันสั่งให้เปลี่ยนกล้องใหม่ไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ!”ร่างสูงก้าวขายาว ๆ ออกจากงานไปอย่างเร่งรีบ “ให้คนของเราออกตามหาให้ทั่ว ถ้าร้านพวกนั้นไม่ให้ความร่วมมือดี ๆ ก็พังมันทิ้งซะ”

“ครับ”เมื่อได้รับคำสั่ง พ่อบ้านควบตำแหน่งมือขวาของประธานใหญ่แห่งทากาฮาชิก็สั่งการออกไปทันทีอย่างไม่รีรอ

อากิโตะหยิบมือถือออกมาเพื่อโทรหาเพื่อนสนิทอย่างฮาคุ แต่ก็มีการแจ้งเตือนของแอพริเคชั่นสีเขียวดีดขึ้นมาให้กดเข้าไปดู

ภาพของไอสึกิที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวเดิมที่คุ้นตาและมีโซ่คล้องขาเอาไว้กลับคลิปที่น่าจะตัดมาจากกล้องที่ถูกติดตั้งเอาไว้มุมห้องทำให้เขารู้สึกปวดหนึบในอก คนที่เขาบอกกับตัวเองว่าต้องปกป้องเอาไว้กำลังดิ้นรนหาทางเอาตัวรอดออกมา มือข้างนึงของไอสึกิประคองท้องที่ยังไม่ได้นูนเด่นมากนักเอาไว้ด้วยความต้องการปกป้องลูกของพวกเขา

“ฮาคุ”เสียงที่ลอดสายโทรศัพท์ไปเย็นเยือกไอถึงไขสันหลัง “ฉันต้องการยืมคนของนาย ส่งไปที่บ้านใหญ่”

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”ฮาคุถามกลับมาด้วยความประหลาดใจ เพราะถึงจะไม่ได้ชิดเชื้อกันนัก แต่อากิโตะก็ไม่เคยดูมุ่งร้ายกับบ้านหลักของตนขนาดนี้

“พวกเขาจับตัวไอสึกิไป”คำพูดสั้น ๆ ที่ไม่ต้องขยายความอะไรมาก ฮาคุรับปากแล้ววางสายไปอย่างรู้กัน “ที่ห้องใต้ดิน”

ด้วยความที่โทรไปได้จังหวะตอนที่ฮาคุนั่งกินข้าวกับครอบครัว ยามาโมโตะ โคสึเกะที่เปิดเรด้าห์หูฟังบทสนทนานั้นก็ของขึ้นแล้วนำทีมบอดี้การ์ดแนวหน้าของตระกูลออกไปบุกรังจิ้งจอกด้วยตนเองทันที

สถานที่จัดงานแถลงข่าวที่บ้านใหญ่ของทากาฮาชิจัดเตรียมไว้นั้นอยู่ไม่ใกล้ หากแต่ก็ไม่ไกลจากที่จัดงานเลี้ยงของอากิโตะมากนั้น ทำให้อากิโตะสามารถไปถึงได้อย่างรวดเร็ว

ผู้สื่อข่าวที่จู่ ๆ ก็ได้รับข้อความเชิญต่างพากันมาอย่างรีบเร่ง ด้วยความหวังที่จะได้ข่าวใหญ่ไปเรียกเรตติ้งให้สำนักงานของตน

“แม่คิดจะทำอะไร”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะก้าวเข้ามาเสียอีก “จะมายั่วโมโหอะไรผม”

“หึ ใครสั่งให้แกไม่รักดี ไปเอาเด็กโอเมก้ามากกไว้แล้วหลงใหลจนถอนหมั้นหนูนาโอมิกัน!!!”คุณนายทากาฮาชิผู้เป็นแม่ขึ้นเสียงใส่ลูกชายที่ขัดใจเธออย่างมากดังลั่น “โอเมก้าชั้นต่ำนั่นก็เป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้น ฉันสอนแกมากี่ครั้งแล้ว ห๊ะ!!!”

“ไอสึกิเป็นคนรักของผม”สายตาที่เย็นชาพอ ๆ กับน้ำเสียงสาดส่งไปให้เหล่าคนที่นั่งรอเวลากันอย่างทั่วถึง “ถ้าคิดจะแตะต้องเขา อย่าหาว่าผมไม่เตือน”

“แกมันนอกคอก ทำแต่เรื่องเสื่อมเสียให้กับตระกูล!”เสียงกรีดร้องแหลมสูงจนต้องนิ่วหน้าแผดดังคับห้องเล็กหลังเวที “แกต้องแต่งกับนาโอมิ จำไว้ อากิโตะ แกไม่มีสิทธิ์มาขัดคำสั่งของฉัน!!!”

“ผมไม่เคยฟังคำสั่งของใคร คุณก็รู้ดี”ถ้อยคำนั้นห่างเหินออกไปอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้าแกไม่อยากให้เด็กนั่นตาย แกต้องฟังคำสั่งฉัน”ใบหน้าสวยยิ้มเยาะอย่างเหนือกว่า “ทั้งเด็กคนนั้นและลูกในท้องด้วย”

“ถ้าคุณกล้า ‘ฆ่า’ หลานของคุณเอง ก็ลองดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น”อากิโตะไม่คิดที่จะตกเป็นเบี้ยล่างให้ใคร เขาหันหลังเดินขึ้นไปบนเวทีโดยไม่คิดจะรออะไรอีก

เขารู้จักนิสัยของแม่ตัวเองดี และมั่นใจว่าแม่จะไม่มีทางทำร้ายสายเลือดของตนด้วย

“ขอขอบคุณพี่น้องนักข่าวที่มาในวันนี้นะครับ”มือหนาคว้าไมค์ขึ้นมาพูดโดยไม่คิดจะนั่งลง “ผมจะขอรบกวนเวลาพักผ่อนของทุกคนไม่นาน”

“ถ้าคุณกล้าหักหน้าฉัน เราจะได้เห็นดีกันแน่ อากิโตะ”นาโอมิที่เพิ่งก้าวขึ้นเวทีมากระซิบจากข้างหลังก่อนจะมายืนยิ้มหวานส่งให้กับนักข่าว

“ผมอยากบอกให้ทุกคนได้รับรู้นะครับ ว่าผมแต่งงานแล้ว”เสียงฮือฮาของเหล่าผู้กระหายข่าวใหญ่ดังอื้ออึง “และภรรยาของผมไม่ใช่คนที่อยู่ข้างผมตอนนี้ครับ ผมขอตัว ส่วนคุณ ได้เห็นดีกับผมแน่ ไม่ต้องกังวลไป!”

เสียงกรีดร้องแหลมสูงมาพร้อมคำด่าทอดังไล่หลังประธานใหญ่ผู้เอาแต่ใจอย่างเสมอต้นเสมอปลายมา เขารีบพุ่งตัวออกไปขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าไปหาคนที่ใจเขากำลังคะนึงหา

ไม่รู้ว่าฮาคุจะช่วยไอสึกิออกมาได้หรือยัง...

ไอสึกิที่ล้มเลิกการหาทางปลดปลอกขาที่ล็อกกุญแจแน่นไปหลังจากที่พยายามอยู่พักหนึ่ง เขาขยับตัวไปนั่งพิงตัวเตียงแข็งและเย็นด้วยความเหนื่อยอ่อน

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำให้ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ ไอสึกิหันไปมองผู้มาใหม่ด้วยความระแวง แต่ก็ไม่ทันจะได้ส่งเสียงอะไร หญิงสาวในชุดเมดสี่คนก็พุ่งเข้ามาลากตัวเขาและกดเขาลงกับเตียงพร้อมทั้งพยายามป้อนยาบางอย่างให้เขากิน

ไอสึกิเบือนหน้าหนีเม็ดยาที่ถูกยัดเยียดนั่น เขาพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการฝืนบังคับ

“รีดมันออกมา เร็วเข้า”สัมผัสหนัก ๆ ที่กดทับหน้าท้องทำให้ร่างผอมต้องงอตัวลง เขาดิ้น ดิ้น ดิ้นและดิ้นหนีความรุนแรงที่จะกระเทือนลูกน้อยอย่างยากลำบาก “กดลงไป แรง ๆ เร็วเข้าสิ ต่อยมันไปหนัก ๆ เลยเร็ว!”

เสื้อสีอ่อนถูกเลิกขึ้นให้เห็นท้องนูนเล็ก ๆ ซึ่งกำลังขึ้นสีช้ำจากแรงกดกระแทก ไอสึกิใช้แรงฮึกสะบัดร่างของหญิงสาวสองคนที่ตึงแขนเขาเอาไว้ออกมากอดตัวเองไว้แน่น ไม่ให้ใครมาแตะต้องจุดที่ลูกของเขาฝังตัวอยู่ได้

“ดื้อด้านนัก”คราวนี้คนที่คอยออกคำสั่งเป็นฝากเดินเข้ามากระชากหัวของไอสึกิขึ้นแล้วฟาดมือตบลงมาซ้ำหลายที “แกทำให้คุณหนูเสียใจดีนัก ต้องเจอแบบนี้”

ยาเม็ดเล็กถูกบังคับให้กลืนเข้าไป ก่อนที่แท่งซิลิโคนที่หล่อเป็นรูปเครื่องเพศบุรุษขนาดใหญ่จะถูกฝืนสอดเข้าไปยังช่วงทางหลังซึ่งหุบสนิท

“อึก”ความเจ็บปวดจากกระปริขาดของเนื้อเยื่ออ่อนวิ่งไล่มาตามเส้นประสาท แต่ไอสึกิก็ไม่ร้องออกไปให้คนมุ่งร้ายพวกนั้นได้ใจ

ซิลิโคนเนื้อแข็งที่เย็นชืดกระแทกเข้ามาในร่างกายของเขาอยู่หลายทีก่อนจะถูกกระชากออกไปอย่างแรง

“หึ ของสกปรกอย่างแก คุณชายไม่มีทางเก็บไว้หรอก”เสียงตะคอกจากตัวหัวหน้าดังสะท้าน “จริงสิ! ถ้าคุณชายเป็นคนสั่งให้รีดเด็กออกจากท้องแกเอง จะเป็นยังไงกันนะ น่าสนุกใช่ไหมคะ”

ร่างสูงใหญ่ของคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทำเอาร่างที่อยู่บนเตียงผวา ไอสึกิเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง ความทรงจำเลวร้ายที่เคยต้องวิ่งหนีเหล่าอัลฟ่าที่กำลังกระหายย้อนกลับเข้ามาในสมอง เขาเริ่มที่จะดิ้นรนอีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงที่มากกว่าเก่า     

ข้อเท้าเรียวถูกดึงรั้งด้วยแรงที่มากกว่า ไอสึกิตวัดขาฟาดใส่ที่ข้างลำคอของคนที่มาแตะต้องตัวเขาเต็มแรงก่อนจะยันตัวลุกขึ้น ลืมความแสบที่ช่องทางหลังไปโดยไม่รู้ตัว

สายโซ่ที่ไม่ยาวนักทำให้ร่างโปร่งยืนได้แค่บนเตียง แต่มันก็เพียงพอให้คนที่มีทักษะการต่อสู้ติดตัวอยู่เคลื่อนไว้ได้ไม่ยากเย็น

เพราะอยู่ที่สูงกว่ามุมของการวาดขาข้างที่เป็นอิสระออกไปจึงทำได้เต็มที่ เตียงที่เล็กแคบทำให้เบต้าร่างใหญ่ทั้งหลายตะกายขึ้นมายากขึ้นด้วยไม่มีพื้นที่ในการยืนมากพาสำหรับพวกเขา ทั้งยังต้องคอยกันลูกเตะ ลูกถีบของโอเมก้าน้อยที่แสนพยศ

มือหนาของคน ๆ หนึ่งคว้าเอาสายโซ่เส้นหนาเอาไว้ได้ เขากระตุกอย่างแรงเพื่อให้ร่างที่ยืนหยัดอยู่ทรุดลงมานั่งกับพื้นเตียง

“ฤทธิ์มากนักนะ”หัวโจกที่ดูตัวใหญ่กว่าใครเพื่อนก้าวเข้ามากระชากคอเสื้อของไอสึกิแล้วฟาดมือลงที่แก้มนุ่มเต็มแรง “ก็ดี แรงเยอะก็ดี ถึงใจดี”

เลือดสีเข้มไหลซึมที่มุมปาก ดวงตาคู่สวยตวัดมองผู้พูดและพรรคพวกด้วยสายตาหยามเหยียด

“ถุ้ย”น้ำลายเหนียวบนสีเลือดสาดเข้าที่ใบหน้าหยาบกร้าน มันยิ่งทำให้อีกฝ่ายโกรธจัด “ก็เป็นแค่ลูกหมาใต้กระโปรงผู้หญิงคนนั้น ทำมาพูดดี”

“แก!!”หลังมือฟาดกลับเข้าที่ซีกแก้มอีกข้างจนบวมเป่ง ขาวเรียวถูกชายอีกสองคนเข้ามารุมจับแหกกว้าง “จะเป็นเมียพวกฉันแล้วยังมาปากดี หึ”

ปัง ปัง ปัง

เสียงลั่นไกปืนยิงรัวสามนัดติดดังสนั่น ร่างสูงใหญ่ที่เป็นหัวโจกทรุดตัวฟุบลงเช่นเดียวกับชายอีกสองคนที่ลงไปกองอยู่กับพื้น

“ไอสึกิ”เสียงที่คุ้นเคยร้องเรียกคนที่ทำใจแข็งทั้งที่กำลังหวาดกลัวก่อนที่สัมผัสอันอบอุ่นจะโถมเข้ามาโอบรัดร่างของเขาเอาไว้ “ไอสึกิ”

“อากิโตะ...”น้ำเสียงอ่อนระโหยและสั่งเครือนั้นกรีดลึกเข้าไปในใจของอัลฟ่าหนุ่ม “อากิโตะ...”

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไอสึกิ”ร่างที่มีรอยช้ำกระจายไปทั่วถูกรวมขึ้นมาไว้ในอ้อมอก ยิ่งเห็นสภาพของคนรักยิ่งทำให้ไฟที่สุมอยู่ในอกของประธานใหญ่แห่งทากาฮาชิ กรุ๊ปลุกโชน เขากวาดมองพวกที่กล้าหาญมาแตะตัวของไอสึกิด้วยสายตาโกรธแค้นชิงชัง

“จัดการพวกมันซะ ไม่ต้องสนทั้งนั้นว่าจะชายจะหญิง จะอัลฟ่าจะเบต้า!!”เป็นคิริวร้องสั่งการขึ้นมาก่อนที่อากิโตะจะพูดอะไรออกมา ไม่เพียงเท่านั้น เจ้าตัวยังเข้ามายกเท้ากระทืบคนที่สร้างรอยแผลบวมแดงไว้บนหน้าเพื่อนของเขาระบายความโกรธที่มันตีขึ้นมาไม่ยั้งแรง “ฮาคุ ฉันต้องการไม้เบสบอล”

“ฉันว่าตัดมือมันทิ้งไปก่อนเลยดีกว่า”ฮาคุเองก็ไม่คิดจะห้าม เขาเดินเข้ามาเหยียบมือที่โสโครกข้างนึงไปแนบพื้นก่อนจะค่อย ๆ บิดขยี้ช้า ๆ แต่หนักหน่วง “ไม่ต้องคิดว่านายแกจะมาช่วยแกได้... ฉันไม่คิดว่าทากาฮาชิ อากิโตะจะปล่อยมันให้ลอยหน้าลอยตาแน่... แต่คิดอีกที อาจจะไม่ต้องถึงมือหมอนั่นก็ได้”

ป่านนี้ท่านโคสึเกะคงถล่มยับไปแล้ว เหลือแต่ซากไปให้พวกเขาได้เก็บล่ะมั้ง ก็พอรู้ว่าต้นตอเป็นใครพ่อท่านก็เบนเข็มไปจัดการกับตาเฒ่างี่เง่ากับลูกสาวที่สุดจะหาคำบรรยายนั่นแทน

“ฮาคุ ฉันฝากจัดการก่อนแล้วกัน”ผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่ของคิริวถูกคลุมให้กับร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่าของไอสึกิที่อยู่ในอ้อมแขนของอากิโตะ “ฉันจะพาไอสึกิไปโรงพยาบาล”

“เดี๋ยวฉันจัดการทางนี้ให้ นายรีบไปเหอะ”รอยยิ้มเย็นกระตุกขึ้นที่มุมปากหยัก “ฉันรับรองว่าจะไม่ทำให้นายผิดหวังแน่”

“ขอบใจ”

อากิโตะพาไอสึกิออกมาจากบ้านใหญ่อย่างเร่งรีบ จิโร่หรี่ตามองเจ้านายของตนแล้วเปิดประตูให้กันทีที่ก้าวมาถึง ทั้งที่ใบหน้าดูเรียบเฉย แต่เท้านั้นเหยียบคันเร่งมิดขัดกับท่าทางที่แสดงออกมาอย่างสิ้นเชิง

อันที่จริงจิโร่อยากจะเข้าไปจัดการหลาย ๆ อย่างในนั้นเองให้สมกับที่พวกนั้นกล้าเข้ามาทำร้ายนายน้อยที่ยังไม่เกิดของเขา แต่นั่นล่ะ เขายังต้องดูแลเจ้านายอยู่

เอาไว้ค่อยไปคิดบัญชีย้อนหลังก็แล้วกัน

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ไอสึกิก็ถูกพาเข้าไปตรวจร่างกายอย่างละเอียดทั้งที่เจ้าตัวบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่คำพูดที่ดูอ้อนวอนของใครอีกคนทำให้เขาต้องยอมทำตามใจของคน ๆ นั้นไปเพื่อความสบายใจ

“จิโร่”เสียงเอ่ยเรียกคนสนิทลอดอกมาแผ่วเบา ดวงตาที่ฉายแววเคร่งเครียดกันมาสบกับคนสูงวัยกว่านิ่ง

“ครับ คุณอากิโตะ”

“ฉันจำได้ว่านายมีหลานชายเป็นเบต้า...”

“ครับ ตอนนี้เขาอายุสามขวบเศษ”

“ถ้าลูกฉันเป็นโอเมก้า... ฉันอยากให้หลานของนายมาดูแลเขา”

“คุณอากิโตะ”ดวงตาที่มีรอยแห่งวัยจาง ๆ เบิกกว้างขึ้นน้อย ๆ

“ฉันไว้ใจคนอื่นไม่ได้ นอกจากนาย”

“ครับ คุณอากิโตะ ผมจะจัดการทุกอย่างให้ตามที่คุณต้องการ”

“ขอบใจ”

ความคิดภายในหัวของอากิโตะตีวนไปหมด คำพูดเหยียดหยามของครอบครัวเขาที่มีต่อโอเมก้าดังก้องในหัว

เขาคิดว่าคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ต้องทำ... ให้โอเมก้ามีที่ยืนสักที



@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

มาแล้วค้าา หายตัวไปวิ่งล่าผู้ชายเสก็ตมาแล้วเดี้ยงค่ะ ฮ่าๆ ผลของการไม่ออกกำลังกาย ฮือออ

เราจะไม่มาม่ายาวให้ปวดตับบบ

ติชมได้เต็มที่เหมือยเคยน้าาา

คำผิดส่งแก้อยู่นะคะ แหะๆ

[sirin_chadada]

หวังว่าลูกในท้องจะไม่เป็นไร
ผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ก็ช่วยปรับตัวเข้าหากันหน่อยเถอะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แม่อากิโตะ ด่าอากิโตะ ไม่สมกับเป็นภรรยาผู้นำตระกูลเลย
ทั้งที่ลูกทำให้ตระกูลเจริญก้าวหน้า
“แกมันนอกคอก ทำแต่เรื่องเสื่อมเสียให้กับตระกูล!
“แกต้องแต่งกับนาโอมิ จำไว้ อากิโตะ แกไม่มีสิทธิ์มาขัดคำสั่งของฉัน!!!”
คิดหรือว่าอากิโตะ จะเชื่อฟังแม่แบบนี้ 
นาโอมิ ก็ร้ายกาจ ทำกับคนท้องขนาดนี้ยังกล้าสั่งอากิโตะ
เจอเล่นงานกลับ เจ็บแสบขนาดไหน ยกเลิกแต่งงาน
บ้านถูกถล่ม จะเป็นยังไงนะ สมน้ำหน้าโคตร
       
 

[arij-iris]

จัดการมันเลย อย่าให้เหลือซาก

[little_munoi]

ตื่นเต้น น้องจะเป็นไรไม๊นะ
จัดจากอย่าให้เหลือ
ชะนีเลว!

[แมวดำ]

ฆ่ามานนนนนนนนนน

[2pmui]

ระยำตำบอนมากนังโอนามิยางยืดลดพุง นังนี่ต้องโดนหนักๆ นังแม่ด้วย เสียสถาบันผู้หญิงมาก
คราวนี้คงหายดื้อไปบ้างนะไอจัง

[midnight]

​

Chapter 13

หลังจากผลตรวจร่างกายของไอสึกิออกมาแล้วว่าปกติ เด็กในท้องยังแข็งแรงไม่กระทบอะไร มันทำให้อากิโตะและครอบครัวยามาโมโตะหลับตาลงไปได้บ้าง แต่เพื่อความปลอดภัยและความสบายใจ ไอสึกิจึงต้องอยู่โยงที่โรงพยาบาลไปอีกสองสามวัน

โทโมเอะที่ได้ยินข่าวนั้นรีบลากเอารุ่นพี่ที่เคารพรักอย่างฮิโยชิและคู่กัดอย่างมัตสึระมาที่โรงพยาบาลทันที เธอน้ำตาคลอเมื่อได้เห็นรอยช้ำเขียวที่ร่างกายของรุ่นน้องที่รัก มือเรียวลูบไล้บาดแผลที่โผล่พ้นผ้าออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินดุ่มเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ไม่ไกล

เพี๊ยะ

มือเรียวสะบัดตบหน้าเจ้านายใหญ่ของตนไปเต็มฝ่ามืออย่างไม่ออกแรงท่ามกลางความตกตะลึงของเพื่อนร่วมงานที่อยู่ในที่นี่ด้วย

“ดิฉันนับถือท่านประธานมาตลอด และวางใจที่ไอสึกิได้มาอยู่ใต้ปีกของท่านประธาน แต่ดิฉันคงคิดผิดไป”เสียงหวานสั่นเครือมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล “ไม่ทันไรเขาก็ต้องเจ็บขนาดนี้แล้ว แค่โอเมก้าตัวเล็ก ๆ คนเดียว ท่านประธานยังปกป้องไม่ได้อีกหรือคะ!”

“...”อากิโตะหลุบตาหนีสายตาตัดพ้อที่ส่งมา เขาเม้มปากแน่นก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “ฉันขอโทษ”

“ขอโทษ ขอโทษแล้วได้อะไรกันคะ”โทโมเอะยังไม่ยอมจบแค่นั้น เสียงของเธอดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง “ครั้งนี้ยังดีที่ไอสึกิไม่เป็นอะไร แล้วถ้ามันมีเรื่องเกิดขึ้นมาอีกจะทำยังไงคะ ในเมื่อครอบครัวของท่านไม่คิดจะเปิดรับโอเมก้าเข้าไปในชีวิตพวกเขาและท่านประธานยังไม่เด็ดขาดกับเรื่องที่เกิดมากพอ!”

“คุณโทโมเอะ...”เสียงเบา ๆ จากคนที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยเรียกรุ่นพี่สาว “ครั้งนี้เป็นผมเองที่ไม่ดี... ไม่ใช่ความผิดของคุณอากิโตะหรอกครับ ถ้าเทียบแล้วผมยังโชคดีกว่าอีกหลายคนนะครับ”

“ทำไมกันล่ะ”น้ำตาของเจ้าหล่อนยังคงไหลพรากยิ่งกว่าท่อประปาแตก “เพราะเป็นโอเมก้าเลยไม่ได้รับการยอมรับ เพราะเป็นโอเมก้าเลยต้องโดนรังแกงั้นสิ มันไม่ใช่สักหน่อย โอเมก้าก็เป็นคน โอเมก้าก็มีความสามารถ มันไม่ควรเกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ขึ้นสักหน่อย”

“ใช่ มันไม่ควรจะเกิดขึ้น”อากิโตะเอ่ยสำทับขึ้น “ฉันจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก ไม่มีวัน”

หลังจากนั้นหนึ่งวัน สมาคมส่งเสริมสิทธิความเท่าเทียมของโอเมก้าก็ถูกประกาศตัวขึ้นพร้อมแคมเปญรณรงค์ให้ทุกคนเห็นความสำคัญของโอเมก้าในสังคม อากิโตะกับฮาคุที่เป็นผู้อำนวยการสมาคมนั้นตัดริบบิ้นเปิดงานโดยการเปิดรับสมัครโอเมก้าเข้ามาทำงานในบริษัทในเครือทากาฮาชิและเครือยามาโมโตะในตำแหน่งพนักงานฝ่ายต่าง ๆ จนไปถึงผู้จัดการฝ่าย ทั้งยังให้เข้าทำงานทั้งในบริษัทใหญ่และบริษัทย่อยในเมือง ไม่ได้ทำแต่เอาหน้าแล้วส่งไปอยู่สาขาเล็ก ๆ ในหลืบของประเทศอย่างที่ใครคาดเดา

โต๊ะแถลงข่าวถูกจัดขึ้นหลังจากสมาคมถูกจัดตั้งขึ้นมาสามวัน ช่วงเวลาก่อนหน้านั้น ป้ายบิลบอร์ดของใหญ่ตามเมืองต่าง ๆ ถูกสองบริษัทกว้านเช่าติดป้ายไวนิลแคมเปญที่จัดทำขึ้นมาจนทั่วญี่ปุ่น อันที่จริงอากิโตะกับฮาคุต้องการจัดงานแถลงข่าวตั้งแต่วันแรกที่เปิดสมาคม แต่พวกเขาตัดสินใจรอให้ไอสึกิแข็งแรงพอที่จะออกมายืนเคียงคู่กับประธานใหญ่ของทากาฮาชิก่อนจึงเลื่อนออกมา

“มันจะไม่เป็นอะไรแน่เหรอครับ”ไอสึกิเอ่ยถามขึ้นขณะที่อยู่ระหว่างการเดินทางไปยังที่จัดงานแถลงข่าว “ให้ผมออกมาด้วยแบบนี้...”

“ไม่เป็นอะไรหรอก”อากิโตะโอบเอาร่างอวบขึ้นมาจากแต่ก่อนมากอดเอาไว้แล้วกระซิบข้างหูเบา ๆ “ทุกคนจะได้รู้ว่าไอสึกิเป็นของฉันยังไงล่ะ”

ไอสึกิเหล่มองคนที่ยิ้มหวานให้กับเขาแล้วส่ายหน้าน้อย ๆ โดยไม่พูดอะไร เขารู้ดีว่าถึงพูดไปก็เท่านั้น ยังไงอากิโตะก็ทำตามใจตนเองอยู่ดี

เห็นว่าหวังดีนะ เขาถึงยอม ๆ ไป

ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงที่จัดงาน แสงแฟรชจากกล้องของสำนักข่าวหลายแห่งสาดใส่คนทั้งคู่อย่างบ้าระห่ำเหมือนกลัวจะไม่ได้รูปกันกลับไป บอดี้การ์ดของทั้งสองตระกูลนั้นก้าวเข้ามาแหวกทางให้กับทั้งคู่อย่างว่องไว ทั้งยังคอยกันไม่ให้ใครเข้าใกล้คนรักของเจ้านายที่ยังอ่อนแออยู่ได้ด้วย

“คนที่มากับประธารทากาฮาชิใช่คนรักของท่านประธานหรือเปล่านะ”นักข่าวสาวจากช่องดังเปรยขึ้น เธอไม่คิดจะฝ่าดงบอดี้การ์ดหน้าเหี้ยมพวกนี้เข้าไปแตะต้องคนสำคัญทั้งสองแม้แต่นิด และเชื่อว่าหลาย ๆ คนก็คิดเหมือนเธอเช่นกัน

ก็ยังอยากเหลือชีวิตไปเขียนข่าวขายกันอยู่นี่

“นั่นสิ เหมือนท้องจะนูน ๆ ด้วย”การเป็นนักข่าวแม้จะเป็นชายก็เป็นขาเม้าส์ได้เช่นกัน เหมือนกับนักข่าวบันเทิงคนนี้ที่ตีกระแสเก่งจนขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าชายแห่งข่าวคนดัง ที่ได้ฉายานี้เพราะเขาไม่ได้จำกัดเพียงแค่คนในวงการ แต่ถ้าใครมีชื่อเสียงให้สืบเสาะ เขาก็พร้อมจะรับงานนอกสายข่าวตัวเองในทันที “คู่แต่งงานของประธานอากิโตะแน่ ๆ”

“อื้อหือ คุณคุโรชิเงะมาเองเลยเหรอคะเนี่ย”สาวเจ้าหันควับไปมองคู่สนทนาอย่างอึ้ง ๆ “นึกว่าคุณไปหาข่าวหนังเรื่องใหม่ที่กำลังเป็นกระแสในตอนนี้ซะอีกค่ะ”

“ข่าวนี้มันน่าสนใจกว่ากันเยอะเลยนี่ครับ ฮ่า ๆ”คุโรชิเงะยิ้มกว้างจนตาหยี “ทากาฮาชิกับยามาโมโตะทุ่มเม็ดเงินขนาดนี้เพื่อโอเมก้ามันต้องมีเหตุผลแน่ ๆ จริงไหมครับ”

“นั่นสิคะ ฉันล่ะอยากรู้จริง ๆ”

นักข่าวจากทุกสำนักทยอยกันเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ที่มีการจัดเวทียกระดับเพื่องานแถลงข่าวครั้งนี้ พวกเขาเดินเข้าไปนั่งประจำจุดของตนเองอย่างกระตือรือร้นและกระหายข่าวอย่างเต็มที่

แน่สิ ในเมื่อโอเมก้าที่เป็นเหมือนชนชั้นล่างของสังคมกลับได้รับการผลักดันจากสองตระกูลใหญ่ที่ทรงอิทธิพลทั้งในและนอกประเทศเป็นอย่างมากจนไม่อยากจะเชื่อ ยิ่งทากาฮาชิที่เป็นตระกูลเก่าและถือตัวเองสูงส่งจนไม่เคยชายตาแลเพศสภาพที่อ่อนแอที่สุดของโลก ทั้งยังเห็นโอเมก้าพวกนี้เป็นเพียงเครื่องมือผลิตทายาทที่ใช้ง่ายได้ง่ายที่สุด กลับเป็นหนึ่งในผู้ริเริ่มสมาคมส่งเสริมสิทธิความเท่าเทียมของโอเมก้าซะเอง มันยิ่งทวีความน่าสนใจให้กับสังคมมากขึ้นไปอีก

“ขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้นะครับ”คำพูดเบสิคที่เหมือนว่าทุกงานจะต้องพูดเป็นการเกริ่นนำ “และขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจในการจัดตั้งสมาคมครั้งนี้ครับ”

เสียงปรบมือดังขึ้นครู่หนึ่งแล้วเงียบลงไป สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังประธานอากิโตะที่เป็นผู้กล่าวเปิดงานเป็นตาเดียว

“ผมคิดว่าทุกคนคงสงสัยเกี่ยวกับการจัดตั้งสมาคมในครั้งนี้ แต่ก่อนหน้านั้นผมขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักก่อนนะครับ”ร่างสูงโน้มลงมาประคองคนรักขึ้นด้วยความทะนุถนอม “ไอสึกิ คนรักของผมครับ”

เสียงฮือฮาที่ดังขึ้นทำให้ไอสึกิรู้สึกประหม่า แต่แรงบีบที่มือซึ่งถูกกุมเอาไว้นั้นเรียกกำลังใจของเขาให้กลับคืนมาจึงทำให้เขายังส่งยิ้มออกมาได้

“สวัสดีครับ”เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ ทั้งทีความจริงแล้วจะเงียบเอาไว้แล้วให้อากิโตะนำทางอย่างที่ควรจะเป็นก็ได้

“คุณไอสึกิเป็นภรรยาของท่านประธานอากิโตะเหรอครับ”คุโรชิเงะยิงคำถามขึ้นมาถามย้ำความสัมพันธ์ของทั้งคู่

“ใช่ครับ ไอสึกิเป็นภรรยาของผม เราจดทะเบียนกันแล้ว”อากิโตะย้ำกลับไปด้วยรอยยิ้มบาง “และอย่างที่ทุกคนเห็น เขาเป็นโอเมก้า ทั้งยังอุ้มท้องลูกของพวกเราด้วย”

แสงแฟลชสว่างวาบขึ้นรัว ๆ อีกครั้งยามที่ประธานใหญ่แห่งทากาฮาชิโอบร่างของคนรักเอาไว้ในอ้อมแขน

ไอสึกิทรุดตัวลงนั่งลงหลังจากที่เริ่มปวดขาน้อย ๆ อากิโตะที่เหลือบมองอยู่มุ่นหัวคิ้วเล็ก ๆ ก่อนจะหันไปกระซิบคนของเขาที่อยู่ทางด้านหลัง ซึ่งหลังจากนั้นไม่กี่นาที เก้าอี้พนักสูงบุนวมนุ่มก็ถูกยกมาให้กับคนรักของผู้สั่งการ อากิโตะให้ไอสึกิขยับมานั่งบนเก้าอี้นุ่มนี่แทนแล้วสะบัดมือให้คนเก็บเก้าอี้แข็ง ๆ นั่นออกไป

“ขอบใจนะ”ไอสึกิยิ้มบาง ๆ ให้กับความเป็นห่วงที่แสนจะเอาใจใส่นี่ เขาขยับตัวให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุดตามอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ

“ให้คู่กันทางนั้นเขาดูแลกันไปก่อนแล้วกันนะครับ”ฮาคุที่เป็นเพื่อนยังหยิบข้าวของออกมาปรนนิบัติภรรยาไม่เสร็จสักทีเอ่ยขึ้นเรียกความสนใจจากนักข่าวที่อ้าปากค้างกันอยู่ให้มาฝั่งเขาแทน “คงเดากันเอาไว้ในใจแล้วกับสาเหตุของการจัดตั้งสมาคมนี้ ครับ พวกเรายอมรับว่าส่วนนึงพวกเราตั้งใจทำเพื่อสังคมของทุกคน แต่เหตุผลสำคัญที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือคนรักของพวกเรา”

“หมายความว่าสมาคมนี้จัดตั้งขึ้นเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับคุณทั้งสองใช่ไหมคะ”เหยี่ยวข่าวสาวคนหนึ่งถามขึ้นเมื่อได้จังหวะแทรก

“เราตัดสินใจจัดตั้งสมาคมส่งเสริมสิทธิความเท่าเทียมของโอเมก้านี้ขึ้นเพื่อคนรักของพวกเราและโอเมก้าคนอื่นทุกคนครับ”อากิโตะหันมาตอบใส่ไมค์ ทำให้ฮาคุกลับไปนั่งยิ้มได้เหมือนเดิมด้วยท่าทีสบาย ๆ “ผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะต้องมีใครสักคนลุกขึ้นมาชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของความเท่าเทียมกันในสังคม

ผมรู้มาตลอดครับว่าโอเมก้าไม่ใช่ไม่มีความสามารถ แต่พวกเขาไม่มีโอกาสและไม่มีพื้นที่ให้ได้แสดงความสามารถในตัวพวกเขาออกมาเหมือนอย่างที่คนรักของผมได้รับ ก่อนหน้านี้ผมยังเมินเฉยไปจนกระทั่งวันที่ผมได้พบกับไอสึกิ ในวันนี้พวกเราจึงตัดสินใจเป็นผู้เปิดประตูนั้นให้กับโอเมก้าทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะได้ใช้ชีวิตภายใต้แสงสว่างไม่ใช่ต้องหลบหลีกซ่อนตัวอย่างที่แล้วมา”

“หมายความว่าในทุกวันนี้โอเมก้าถูกทุกคนเอาเปรียบอยู่อย่างนั้นหรือคะ”นักข่าวสาวที่มักจะเขียนข่าวสาดสีใส่เหล่าโอเมก้าอยู่เสมอโพรงถามขึ้น

“พวกเราคงปฏิเสธไม่ได้ว่าเคยกระทำกับโอเมก้าเหมือนเป็นเพียงสิ่งของใช่ไหมครับ”รอยยิ้มเย็นจากประธานหนุ่มส่งมาให้เบต้าสาวที่มีท่าทีไม่พอใจ “ไม่ว่าโอเมก้าคนนั้นจะเกิดในครอบครัวธรรมดาอย่างไอสึกิ หรือแม้จะเป็นตระกูลใหญ่อย่างคิริวก็ตามที คุณถามว่าถูกเอาเปรียบอยู่ไหม ผมขอถามกลับมาในวงการข่าวของพวกคุณมีพนักงานฝ่ายไหนเป็นโอเมก้าบ้างไหมล่ะครับ”

คราวเป็นเป็นฝั่งของเหล่านักข่าวที่มีท่าทีอึกอัก เพราะในสายงานของพวกเขา แม้กระทั่งคนครัวยังไม่มีโอเมก้าเลยสักคนเดียว

“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เคยชินกันอยู่ในใจของทุกคน แต่คงไม่ใช่กับผู้ถูกกระทำ”อากิโตะเลื่อนมือมาจับบ่าแคบของคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง “ผมยอมรับว่าที่ผมลุกขึ้นมาจัดตั้งสมาคมนี้ก็เพื่อคนรักและลูกของผม ผมอยากให้ลูกของผมไม่ว่าจะเป็นอัลฟ่า เบต้า หรือโอเมก้ามีที่ยืนในสังคม พวกคุณจะมองว่าผมเห็นแก่ตัว ทำเอาหน้าหรืออะไรก็ตามที ก็ตามสบายครับ ถ้านั่นทำให้เป้าหมายของพวกเราสำเร็จ โอเมก้าจะไม่ใช่เพียงของเล่นที่มีชีวิต ไม่ใช่เครื่องระบายความใคร่ผลิตทายาทใช้แล้วทิ้งอย่างที่เคยเป็นมา

ทากาฮาชิ กรุ๊ป และยามาโมโตะ กรุ๊ป ยินดีต้อนรับโอเมก้าทุกคนเข้ามาร่วมงานของพวกเรา และหวังว่าต่อไปในทุก ๆ ที่จะเปิดโอกาสให้กับโอเมก้าทุกคนได้พิสูจน์ตนเองครับ”

คำถามมากมายถูกยิงขึ้นมาให้ทั้งสี่ต้องตอบกันอย่างไม่หยุดพัก แต่ถ้านับจริง ๆ ไอสึกิก็ไม่ค่อยได้พูดตอบอะไรไป เพราะอากิโตะคอยตอบให้แทนอยู่ตลอด ซึ่งสำหรับเขาแล้วนับเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อยเลย

การมีคนมารุมล้อมทำให้คนที่ใช้ชีวิตเงียบสงบอย่างเขารู้สึกไม่สบายใจนัก โดยเฉพาะคำถามที่ล้วงเข้ามาถึงลำไส้ไล่ไปถึงกระเกาะนั่นอีก ในความรู้สึกของไอสึกินั้น บางคำถามเหมือนจะพยายามชักจูงให้เขาตอบไปในเชิงที่ตัวเขาทำทุกอย่างเพื่อจับอัลฟ่า

“ขอโทษนะครับ”ความหงุดหงิดพุ่งปรี๊ดขึ้นมาเมื่อคำถามแต่ละคำแลดูจะเร้าอารมณ์ให้พุ่งสูงเกินไป “ผมคิดว่างานครั้งนี้เป็นงานแถลงการณ์จัดตั้งสมาคมส่งเสริมสิทธิความเท่าเทียมของโอเมก้า คำถามก็ควรที่จะมุ่งเน้นเกี่ยวกับสมาคมไม่ใช่เหรอครับ”

คำพูดที่หลุดออกมาทำให้นักข่าวที่กระหายในเรื่องส่วนตัวของคนดังชะงักกึก

“เรื่องของผมกับคุณอากิโตะ ถ้าถึงเวลาพวกเราจะมาจัดโต๊ะเปิดแถลงเองครับ”ไอสึกิสูดลมหายใจลึกสงบสติอารมณ์ “ทุกคนครับ โอเมก้าอย่างพวกเราไม่ใช่คนที่จะมุ่งหวังที่จะจับอัลฟ่าไปซะทุกคน ไม่อย่างนั้นคงเห็นพวกเราเดินอยู่บนถนนในเมืองใหญ่กันทุกวันแล้วครับ ผมทราบว่าในสายตาของหลายคน โอเมก้าเป็นกลุ่มคนที่มีแต่ความต้องการ และไร้ความสามารถ ซึ่งไม่เคยมีการพิสูจน์คำเหล่านั้นสักครั้ง ผมคิดว่ามันคงไม่มากเกินไปที่จะขอให้ทุกคนเปิดใจมองข้ามสิ่งที่ธรรมชาติลิขิตเอาไว้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงแล้วมาเปิดประตูก้าวไปสู่การเปลี่ยนแปลงด้วยกันครับ ขอบคุณครับ”

อากิโตะยิ้มให้กับประโยคที่ยาวที่สุดที่คนรักของเขาเคยพูดมาให้ได้ยินเลยก็ว่าได้

คำพูดที่ไม่ได้สวยหรูแต่กลั่นออกมาจากใจของไอสึกินั้นแทรกลึกเข้าไปอยู่ในใจของใครหลายคน แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่อยากจะยอมรับเช่นกัน และเขาก็ไม่อาจที่จะเปิดปากโต้เถียงออกไปได้อีก ไม่อย่างนั้นคงไม่มีที่ยืนในวงการนี้อีกแน่นอน

คำถามหลังจากนั้นมาจึงมุ่งไปที่สมาคมเป็นส่วนใหญ่ไม่ออกนอกเรื่องอีกเลย

“เฮ้อ”ไอสึกิทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มหลังจากเข้าไปแช่น้ำอุ่นอยู่พักใหญ่ กว่างานแถลงข่าวเกี่ยวกับการเปิดสมาคมจะจบเล่นเอาเขาเหนื่อยแทบแย่ ข้อเท้าที่เจ็บจากการโดนปลอกรัดและแรงกระตุกนั้นออกอาการปวดขึ้นมาหน่อย ๆ “แย่ชะมัด”   

“ปวดเหรอ”อากิโตะที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามานั่งลงที่พื้นแล้วประคองเท้าเล็กขึ้นมานวดเบา ๆ

“คุณอากิโตะ”ไอสึกิชักเท้าหนีอย่างร้อนรน แต่ก็ถูกดึงกลับไปอย่างนุ่มนวลในวินาทีถัดมา “ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวก็หายแล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันนวดให้จะได้ดีขึ้นบ้าง”แรงคลึงที่รอยบวมทำให้ร่างทีมีน้ำมีนวลรู้สึกเจ็บในช่วงแระและรู้สึกสบายขึ้นในไม่กี่นาทีถัดมา “เรื่องแค่นี้ฉันทำให้นายได้ ไม่ต้องเกรงใจไปหรอก”

สัมผัสอุ่นชื้นที่ช่วงเท้าเรียกให้ผู้เป็นเจ้าของหลุบตาลงมอง ใบหน้าขาวขึ้นสีก่ำเมื่อเห็นใครอีกคนกำลังแนบริมฝีปากลงที่อวัยวะที่อยู่ล่างสุดของร่างกายอย่างไม่รังเกียจ

“คุณอากิโตะ”ไอสึกิโน้มตัวลงไปประคองใบหน้าหล่อเหลาขึ้นมาหาตน “คุณอากิโตะ”

ริมฝีปากสีระเรื่อเบียดแนบเข้าหาเรียวปากเย็นเบา ๆ ก่อนจะหนักขึ้นทีละน้อย กลีบปากนุ่มเผยออกเล็ก ๆ ให้ลิ้นที่ร้อนจัดเข้ามากวาดเอาความหวานไปจากตน

“ไอสึกิ”อากิโตะครางชื่อของคนที่เพิ่งผละใบหน้าออกไปเบา ๆ ดวงตาคมเหลือบขึ้นไปสบกับนัยน์ตาหวานฉ่ำน้ำ “นาย...”

“มารับรางวัลที่ลงทุนทำเพื่อผมขนาดนี้สิครับ”รอยยิ้มยั่วเย้าจากโอเมก้าผู้เป็นที่รักแทบจะทำให้อัลฟ่าหนุ่มกระโจนเข้าไปกลืนกินให้หมดทั้งตัว ถ้าไม่ติดว่าร่างกายของอีกฝ่ายไม่ได้มีเพียงลำพัง “ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ คุณอากิโตะ ไม่เป็นไรแน่นอน”

มือขาวยื่นมาปลดกระดุมใสช้า ๆ เสื้อที่ตกลงเผยให้เห็นแผงอกแกร่งไล่ลงมาถึงหน้าท้องที่มีซิคแพคเรียงตัวสวยไร้ไขมันส่วนเกิน ไอสึกิประทับจูบแผ่วเบาที่ข้างแก้มของชายหนุ่มแล้วจึงขยับใบหน้ามาสบตากันอีกครั้ง

“เพิ่งรู้นะ ว่านายก็ยั่วเป็นเหมือนกัน”น้ำเสียงหยอกเย้าลอดออกมาจากริมฝีปากที่ยกยิ้มไม่หุบ

“แล้วยั่วขึ้นไหมครับ”เรียวลิ้นเล็กแลบออกมาเล็มเลียปลายจมูกโด่งรั้นทีนึง ก่อนที่ร่างอวบจะถูกยกลอยขึ้นจากปลายเตียงมาวางบนเตียงนุ่มขนาดคิงไซส์

“ถ้าจะห้ามตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะ รู้ไหมเจ้าจิ้งจอกน้อย”ไอสึกิหัวเราะเบา ๆ ให้กับคำเรียกของคนตรงหน้า “ไหน รางวัลของฉันอยู่ไหนกันนะ”

เสื้อของเขาถูกเลิกขึ้นมาเหนือช่วงอกเปิดให้เห็นหน้าท้องที่นูนขึ้นมาจนชัดตาแล้ว ริมฝีปากร้อนพรมจูบไปที่แผ่นท้องขาวทักทายลูกน้อยที่อยู่ภายใน ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาหยอกล้อติ่งไตสีอ่อนนุ่มนิ่มให้แข็งชูชัน

“อ๊ะ”แผ่นหลังบางยกลอยขึ้นจากพื้นเตียงยามที่ลิ้นร้อนละเลงดูดดุนรัวเร็ว ไอสึกิหลุบตาลงมองใครอีกคนแล้วเลื่อนมือลงไปลูบไล้เส้นผมสีควันบุหรี่ที่นุ่มลื่นกว่าที่คิด “อ๊ะ อื้ออ”

อากิโตะที่ได้ยินเสียงครางหวานจากคนรักยิ่งได้ใจ เขาบดขยี้ติ่งเนื้อสีชมพูด้วยปากจนช้ำขึ้นสีก่ำแล้วมองผลงานด้วยความพอใจ ดวงตาฉ่ำน้ำปรือปรอยมองมาที่เขานั้นเร้าให้ความรู้สึกอยากครอบครองพุ่งขึ้นสูง

กลิ่นหอมเย็นที่เป็นเอกลักษณ์ของไอสึกิแผ่กำจายออกมาจาง ๆ ปลุกเร้าอารมณ์อัลฟ่าหนุ่มให้ทะยานขึ้นอีก กางเกงนอนตัวหลวมถูกดึงออกไปจากช่วงขาเรียวก่อนจะกลับมาเหวี่ยงกางเกงของตนออกตามไป

“เจลไหม”เสียงกระซิบถามเบา ๆ และได้รับคำตอบมาเป็นการส่ายหน้ารัวเร็ว “เด็กดี ยกก้นขึ้นเร็ว”

หมอนใบหนึ่งถูกนำมารองบั้นท้ายนุ่มให้สูงขึ้น ท่อนขาทั้งสองถูกจับแหกออกกว้างเปิดเผยส่วนลับของร่างกายให้เด่นชัด

“รางวัลของฉันอยู่นี่เอง”ปลายนิ้วเย็นแตะรอยจีบที่ยับย่น ถูไถเมือกเหลวที่หลั่งออกมายังไม่มากนักให้เปียกไปทั่วปากทางแคบก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปช้า ๆ “ยังไม่เปียกเท่าไหร่เลยนะ ไอสึกิ”

ไอสิกิเบือนหน้าหนีดวงตาที่ฉายประกายหยอกล้อนั่นแล้วขยับสะโพกหนีก่อนจะยันตัวลุกขึ้น ในเวลาเดียวกับที่อีกสองนิ้วของใครอีกคนสอดเข้าไปในร่างกายของเขา

“หืม?”

“นอนลงสิครับ”ไอสึกิเอ่ยสั่งคนที่ยังหยอกล้อช่องทางรักของเขาไม่เลิก “อ๊ะ อื้อ เอาออกไปได้ อ๊ะ แล้วล่ะครับ”

ร่างกายที่ถูกบดขยี้ผนังภายในจนหลั่งน้ำใสออกมาไหลอาบมือหนาของร่างสูง อากิโตะยอมถอนมือออกแล้วนอนลงโดยดี

ตามใจภรรยาคือสามีที่โลกรอ

“ชี้หน้ากันเลยนะครับ”มือเรียวเลื่อนไปจับส่วนกลางลำตัวที่ยาวเหยียดตรงชี้หน้าเขาเอาไว้แล้วขยับมือสาวขึ้นลงช้า ๆ

ท่อนเนื้อที่มีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาขยายตัวออกอีกจนเขาอดที่จะดีดส่วนปลายที่ผงกหัวทักทายกันเบา ๆ ไม่ได้ ไอสึกิขยับตัวขึ้นคร่อมร่างของอากิโตะเอาไว้ก่อนจะกดกายลงรับเอาแท่งเนื้อร้อนเข้าสู่ร่างกาย

“ขยับขึ้นก่อนไอสึกิ... อย่างนั้น ค่อย ๆ ขยับลงมาช้า ๆ”อากิโตะรีบกำกับคนรักก่อนที่เจ้าตัวจะเร่งร้อนจนเสียเลือด “นั่นล่ะ อย่างนั้น...”

แม้ร่างกายของโอเมก้าจะหลั่งสารหล่อลื่นออกมาได้ไม่น้อยนอกช่วงผสมพันธุ์ แต่เมื่อเทียบกับเวลาฮีทแล้วมันนับว่าน้อยกว่ากันมาก ยิ่งตอนนี้ที่ไอสึกิตั้งท้องอยู่ ร่างกายยิ่งหลั่งสารนั้นออกมาได้น้อยกว่าปกติไปอีก

ใช้เวลาอยู่พักหนึ่งกว่าที่ร่างเล็กจะรับเอาส่วนอ่อนไหวที่แข็งเกร็งของอากิโตะเข้าไปได้จนเกือบหมด ช่องทางหวานโอบกระชับสิ่งแปลกปลอมนั้นไว้อย่างหวงแหนตอดรัดเสียจนทำให้มันขยายขึ้นมาอีกจนคับไปหมด

“ลามกจังเลยนะครับ”สะโพกเล็กแคบขยับขึ้นลงช้า ๆ ก่อนจะเร็วขึ้นเมื่อมืออุ่นเลื่อนมากุมสะโพกเขาเอาไว้แล้วเป็นฝ่ายคุมจังหวะเอง “อ๊ะ อ๊ะ”

“ดี ไอสึกิ เก่งมาก”รสสัมผัสที่นำพาความเสียวซ่านไปทั่วสรรพางค์สร้างความพอใจให้กับคนที่ได้รับรางวัลอย่างมาก ช่องทางที่บีบรัดรีดเคล้นท่อนเนื้อของเขาให้พ่นน้ำออกมานี่มันช่างยอดเยี่ยม

เสียงเนื้อกระทบกันดังปนเสียงครางของทั้งคู่ สะโพกเล็กบิดรับการแทงสวนขึ้นมาของอีกคนได้อย่างเป็นจังหวะ ก่อนที่เจ้าตัวจะถูกพลิกลงให้นอนราบกับเตียงและถูกจับขาให้ยกขึ้นพาดบ่าแกร่งจนช่วงล่างทั้งหมดลอยขึ้นจากพื้น

“อ๊ะ อ่า อากิโตะ อื้อ อากิโตะ”คงมีเฉพาะเวลาอยู่บนเตียงที่ไอสึกิจะเรียกชื่อของคนรักออกมาโดยไม่มีคุณน้ำหน้าแสดงถึงความใกล้ชิดที่มากขึ้นกว่าปกติ

“ไอสึกิ ไอสึกิ...”ฝั่งอากิโตะเองก็ครางชื่อของไอสึกิออกมาแหบพร่า แรงบีบรัดนั้นทำให้เขาโถมกายเข้าไปลึกขึ้นอีก ชายหนุ่มกระแทกกายหนัก ๆ อยู่สามสี่ครั้งแล้วปลดปล่อยให้น้ำสีขุ่นสาดเข้าไปในร่างกายของฝ่ายตรงข้ามที่ตอดรัดรีดเอาน้ำไปจากเขาทุกหยาดหยดเช่นกัน “ฉันรักนายนะ ไอสึกิ ฉันรักนาย”

“ผม... ก็รักอากิโตะนะครับ”

ริมฝีปากของทั้งคู่แตะมอบความหวานให้กันเบา ๆ ก่อนจะโรมรันเข้าหากันอีกครั้ง และอีกครั้ง

จนหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน



@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@



ในส่วนของบทนี้นั้น... ยังไม่ได้แก้อะไรเลยค่ะ 555 ดูทุเรียนจบเราก็มาาา

บทหน้าก็จบแล้วน้าาาา ^v^

[sirin_chadada]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ขอบคุณ ที่รักกัน.....♫ ♬ ♪ .....
ขอบคุณทุกครั้งที่คอยกอดฉัน........♩ ♭ ♪  .....
แหะๆ....ร้องเพลงตามหน้ากากทุเรียน
ขอบคุณ ไรท์ ที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน
อากิโตะ ไอสึกิ 
อยากเห็นลูกไอสึกิ แล้วละ
       
 

[kiolkiol]

ชอบค่ะ อยากเห็นหน้าเด็กๆแล้ววว

[little_munoi]

ปกป้องให่ได้นะ อากิโตะ

[Kei]

ลูกคงออกมาน่ารักแน่ๆเบย

[แมวดำ]

รำคาญแม่อากิโตะจัง

[yymomo]

อร๊าาา  ตามอ่านจนทันแล้ว    ขอเม้นแบบรวบยอดเลยนะ

มันเป็นอะไรที่ละมุนตามสไตล์คนเขียนดี ซึ่งก็หวังไว้แบบนั้น  แรกๆก็ลุ้นๆนะว่าอิตาพระเอกจะเป็นยังไง 

ตอนเปิดตัวเนี่ยไม่เท่าไหร่  แต่หลังจากฉกตัวนู๋ไอไปเท่านั้นแหละ เกลียดเลย  แบบคำพูดคำจาน่าตบปากแตกมาก 

สุดท้ายก็อัลฟ่าดีๆนี่เอง  ไม่ต่างจากคนอื่นๆเท่าไหร่หรอก  แต่พออยู่ๆไป ชักมองว่าเออ มันก็น่ารักดี แต่เป็นพวกปากหนักปากแข็งไปหน่อย

หนุ่มซึนน่ะแหละ       แต่ที่แอบหมั่นไส้รองลงมา คือ อิตาพ่อบ้าน แบบเห้ยยย นิสัยยยยย 

ส่วนน้องไอ  ชอบนะ แบบว่าเก่งดีแต่ที่ชอบยิ่งกว่าคือ สังคมในเรื่องนี้ไม่น่าเกลียดจนแบบขยะแขยง  มันยังพอมีความเรียลอยู่ในนั้น

ปล.  เรื่องนี้เราว่ามันขาดจุดพีคไปนิสนึง  แต่จะเรียกว่าขาดไปเลยก็ไม่ได้ แต่ในความรู้สึกคือมันพีคไม่สุด  อีกเรื่องคือ คำผิดคำตกคำเกิน เยอะไปนะจ๊ะ

 

[midnight]

​​

Chapter 14

หลังจากไปของกระแสของการเรียกร้องสิทธิให้กับโอเมก้าถูกจุดขึ้น มหาชนในหลายส่วนที่รักในความยุติธรรมก็เกิดกระตือรือร้นในการหาข้อมูลเพื่อค้นหาความจริงที่เกิดขึ้นกับคนส่วนน้อยในสังคม

ภาพ คลิป และการเขียนเล่าเรื่องราวของตนเองที่ถูกเก็บอยู่ในบอร์ดลับของเหล่าโอเมก้าที่ถูกทารุณได้ถูกค้นพบและนำมาเผยแพร่ต่อ ๆ กันในโลกโซเชียลยิ่งสร้างกระแสความเกลียดชังให้กับผู้ที่พบเห็น พลังของกลุ่มคนในโลกอินเตอร์เน็ตที่รวมกันหนึ่งนั้นสามารถสร้างกระแสให้คนรุ่นใหม่พากันลุกฮือกันขึ้นมาต่อต้านการทำร้ายโอเมก้าในทุกทาง

“หากพูดถึงเรื่องที่กำลังเป็นที่สนใจในตอนนี้ พวกเราคงปฏิเสธไม่ได้ที่จะไม่มีใครไม่รู้จักสมาคมส่งเสริมสิทธิความเท่าเทียมของโอเมก้าซึ่งสร้างกระแสโอเมก้าฟีเวอร์ไปทั่วประเทศในตอนนี้นะครับ”คุโรชิเงะที่ยังคงเกาะติดข่าวสังคมที่ตนสนใจไม่ปล่อย เขาเลือกที่จะเทข่าวบันเทิงที่น่าสนใจหลายเรื่องไปชั่วคราวเพื่อมาทำข่าวนี้ “ตอนนี้เราอยู่กับกลุ่มคนที่เรียกตนเองว่า ผู้ปกป้องโอเมก้า นะครับ สวัสดีครับ คุณฮิโคโตะ”

“สวัสดีครับ”

“ครับ ตอนนี้ทุกคนคงอยากรู้กันแล้วนะครับว่าชใรมผู้ปกป้องโอเมก้านี่เกิดขึ้นมาได้อย่างไร และเพื่ออะไร ผมรบกวนให้คุณฮิโคโตะแถลงไขข้อสงสัยนี้หน่อยได้ไหมครับ”

“ด้วยความยินดีครับ ชมรมผู้ปกป้องโอเมก้านี่เกิดจากการที่พวกเราทุกคนได้เข้าไปเห็นความคับข้องใจ ความโหดร้ายที่โอเมก้าซึ่งเป็นคนส่วนน้อยในสังคมของพวกเราได้เจอครับ พวกเขาเป็นคนส่วนน้อยที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาให้พวกเราปกป้องพวกเขา ไม่ใช่รังแกอย่างที่เป็นมา ผมคิดมาตลอดว่าโอเมก้านั้นสบาย มีคนคอยดูแลอยู่ตลอด จนกระทั่งได้เห็นข่าวที่ประธานทากาฮาชิและประธานยามาโมโตะได้จัดตั้งสมาคมส่งเสริมสิทธิความเท่าเทียมของโอเมก้าขึ้นมา จึงได้เข้าไป้นหาความจริงและพบกว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิด ทุกคนในที่นี้ก็เช่นกัน แม้พวกเราจะไม่ได้รู้จักกันมาก่อน แต่ความรู้สึกของพวกเรานั้นเหมือนกัน

พวกเรารู้สึกผิดอย่างร้ายแรงที่ปล่อยปะละเลยเรื่องเหล่านี้ทั้ง ๆ ที่ยังมีคนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา เพราะอย่างนั้นพวกเราทุกคนจะช่วยกันพาโอเมก้าที่ตกอยู่ในเงามืดมาหลายปีให้ขึ้นมาอยู่ในแสงสว่างเช่นเดียวกับพวกเราทุกคนครับ”

เสียงจากโทรทัศน์ที่เปิดเอาไว้ในห้องทำงานกว้างที่ชั้นบนสุดของทากาฮาชิ กรุ๊ป เรียกเสียงปรบมือเบา ๆ จากร่างที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟานุ่ม

“ถูกใจเหรอ”อากิโตะเดินเข้ามาหาคนรักที่ยอมนั่ง ๆ นอน ๆ อย่างที่เขาต้องการได้สักที “ชอบใจที่โอเมก้าจะได้ไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อม ๆ สักทีสินะ”

“ผมก็เคยเป็นอย่างพวกเขานี่ครับ”เสียงที่เจือความขบขันตอบกลับมาเบา ๆ “เคยถูกมองเหยียด ถูกวิ่งล่าเหมือนสัตว์ตัวนึง แม้แต่คุณก็จับผมมาในตอนแรกไม่ใช่หรือไงครับ คุณอากิโตะ”

“บางเรื่องลืมมันไปก็ดีกว่าน่า”อากิโตะย่อตัวลงไปให้ใบหน้าของเขาเสมอกับคนที่นอนตะแคงข้างกอดหมอนอยู่ตรงหน้า “ถ้าฉันไม่จับนายมา เราจะได้อยู่ด้วยกันไหมล่ะ หืม”

“ก็ไม่รู้สิครับ”คำตอบที่ทำเอาเขาหมั่นไส้จนต้องระบายด้วยการขยี้ผมนุ่มของอีกคนแรง ๆ “กอดหน่อยสิครับ คุณอากิโตะ”

“ขี้อ้อนนะเรา”ประธานใหญ่ของทายาฮาชิขยับตัวเขาไปนั่งซ้อนหลังร่างอวบที่ยันตัวลุกขึ้น แขนทั้งสองข้างกอดร่างอุ่นเอาไว้หลวม ๆ “สวยจริง ๆ เลยนะ”

คำพูดที่จู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นสร้างความงุนงงให้กับผู้รับฟัง ก่อนที่จะถูกเฉลยด้วยสัมผัสร้อนที่ต้นคอ

ริมฝีปากอุ่นพรมจูบที่รอยกัดซึ่งเป็นเหมือนตราประทับของตนที่ตรึงไว้บนกายของไอสึกิ ลิ้นร้อนเล็มเลียต้นคอขาวจนเปียกชื้นไปทั่ว

“อื้ออ”เสียงครางแผ่วรื่นหูดังออกมายามที่กลีบปากร้อนขมเม้มติ่งหูนิ่ม “นี่ที่บริษัทนะครับ ไม่เอาน่า”

ไอสึกิเอ่ยปากห้ามก่อนที่อีกฝ่ายจะจับเขากินทั้งที่อยู่ในบริษัท ด้วยหลังจากที่เขาให้รางวัลกับอากิโตะไปตอนนั้น เช้าวันต่อมาเจ้าตัวก็โทรไปถามเรื่องอย่างว่าในยามตั้วครรภ์กับหมอซาโตhในทันที แล้วคำตอบที่ได้มาออกจะถูกใจเจ้าตัวไปหน่อยล่ะมั้ง

“เลยช่วงสามเดือนแรกมาแล้ว ถ้าไม่รุนแรงมากนักก็ทำได้ครับ”

นับแต่นั้นมา ทากาฮาชิ อากิโตะ ก็ไม่เคยพลาดโอกาสที่จะครอบครองร่างของโอเมก้าที่รักเลยสักครั้ง

ช่วงท้องของไอสึกิขยายขึ้นตามวันเวลาที่ผ่านไป จากในช่วงแรกที่ยังเดินเหินมาบริษัทได้ทุกวันจนตอนนี้เขาต้องอาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลยามาโมโตะตลอดวันแทน แต่ก็ไม่วายยังนั่งก้มหน้าทำงานจนถูกดุหลายครั้ง เจ้าตัวเลยต้องแอบไปทำตอนที่ไม่มีใครอยู่จนเสร็จสิ้น

เมื่อเข้าสู่เดือนที่เจ็ดอาการกระสับกระส่ายยามที่ไม่ได้อยู่ใกล้กับอากิโตะก็กลับมาอีกครั้ง เป็นที่แน่นอนว่าว่าที่คุณพ่อนั้นก็ย้ายห้องทำงานมาอยู่ที่บ้านใหญ่ต่างตระกูลโดยไร้คำโต้แย้ง

แผนการพัฒนาอุตสาหกรรมเพื่อลดการปล่อยมลพิษสู่สิ่งแวดล้อมของไอสึกิที่เขียนร่างมาตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยได้ผ่านที่ประชุมออกมาพัฒนาต่อยอดเพื่อการนำไปใช้จริงจนเป็นที่ฮือฮาของภายในบริษัทที่รู้ข่าว ด้วยที่ผ่านมามีหลายภาคส่วนให้ความสำคัญกับการลดขยะที่มีสารปนเปื้อนจากอุตสาหกรรมหนัก แต่ก็ยังไม่มีบริษัทใดมีแผนการที่ชัดเจนออกมา

อากิโตะที่ที่ได้อ่านแผนงานเป็นคนแรกนั้นภูมิใจในตัวของคนรักยิ่งกว่าใคร ๆ ไอสึกิเป็นคนละเอียดอ่อนมากกว่าที่เขาคิด ในรายงานฉบับนี้ไม่ใช่เพียงการลดมลพิษที่โรงงานผลิตสินค้าปล่อยออกสู่ภายนอกเท่านั้น แต่ยังมีแผนงานเพื่อลดมลพิษในครัวเรือนด้วยการสร้างสินค้าสีเขียวออกจำหน่ายด้วย

“ที่ประชุมพอใจกับเรื่องนี้มากเลยนะ”มืออุ่นลูบไล้หน้าท้องที่นูนสูงอย่างรักใคร่ “ถึงจะไม่ใช่งานที่แปลกใหม่ แต่วิธีการที่ละเอียดและมองเห็นว่าสามารถนำไปพัฒนาต่อยอดได้จริงนั่นมันยอดเยี่ยมมาก ถ้าหากบริษัทของเราทำสำเร็จและประกาศออกขายสินค้าพวกนั้นได้ก่อนใคร กำไรจะมหาศาลแค่ไหนฉันยังเดาไม่ออกเลย”

“ไม่น่าถึงขนาดนั้นมั้งครับ”ไอสึกิหลับตาพริ้มรับแรงกดนวดที่ด้านหลังอย่างสบายอกสบายใจ “มีคนอีกมากที่มีความคิดในด้านนี้ เราไม่รู้หรอกครับว่ามันจะสำเร็จไปได้ด้วยดีก่อนใครไหม และคนจะสนใจมากน้อยแค่ไหน”

“ทีมวิจัยบอกว่าช่วงกลางปีหน้าก็คงจะได้ผลลัพธ์ที่แน่นอนแล้ว”ประธานหนุ่มเห็นท่าทีที่พึงพอใจของคนรัก จึงออกแรงเพิ่มอีกนิดให้เจ้าตัวรู้สึกดีขึ้นอีกหน่อย “พอบอกว่าเป็นแผนงานของโอเมก้าก็แทบจะไม่มีใครเชื่อเลยล่ะ”

“แล้วพวกเขาจะรู้ ว่าโอเมก้าเก่งกว่าที่พวกเขาคิดครับ”ไอสึกิกระตุกยิ้มบาง ถึงจะเปิดโอกาสให้กับชนกลุ่มน้อยในสังคมแล้ว แต่ก็ยังมีอคติเล็ก ๆ ในใจกันอยู่ดี

“นั่นสิ ดูไอสึกิของฉันเป็นตัวอย่างก็ได้”จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆจากแก้มนิ่มไปหลายที “ความสามารถล้นเหลือยิ่งกว่าใครหลายคนซะอีก”

“ชมอีกผมก็ไม่ให้รางวัลหรอกนะ”ท้องที่ใหญ่จนต้องประคองเวลาเดินเหินและทำให้เขาเป็นตะคริวในบางเวลาทำให้กิจกรรมเข้าจังหวะเป็นเรื่องยากสำหรับไอสึกิ เขาจึงงดเว้นเด็ดขาดมาได้หลายวันแล้ว

“ฉันค่อยคิดดอกเบี้ยทีเดียวหลังจากนายคลอดออกมาแล้วกัน”อากิโตะจูบเบา ๆ ที่หลังคอขาวบริเวณที่มีรอยฟันของเขาอยู่

ไอสึกิขยับศีรษะนิดหน่อยให้ช่วงคอเปิดมากขึ้น นับตั้งแต่ถูกตีตรามาจนตอนนี้ เขารู้แล้วว่าอีกคนนั้นชมชอบการชื่นชมร่องรอยที่ฝากไว้ของตัวเองแค่ไหน เขาเลยเปิดให้เจ้าตัวได้สัมผัสมันอย่างเต็มที่ทุกครั้งไป

“ไอสึกิ ฉันกลับมาแล้ววว”คิริวเปิดประตูพรวดเข้ามาหาเพื่อนรักที่ต้องจับเจ่าอยู่บ้านระหว่างที่เขาได้ออกไปเที่ยว “นี่ ฉันมีของมาฝากด้วยน้า”

เครื่องรางสีแดงสวยถูกส่งมาให้กับอีกฝ่าย ไอสึกิรับมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมองมันนิ่ง

“คลอดปลอดภัย...”

“ใช่แล้ว ของศาลเจ้าซุอิเทนงุเลยนะ”คิริวยิ้มหวานออกมาโปรยให้กับทั้งสองคนในห้อง “เจ็ดเดือนกว่าแล้วนี่ อีกไม่เท่าไหร่เด็กน้อยก็จะได้ลืมตาดูโลกแล้ว ดีจัง”

“นั่นสินะครับ”มือเรียวกำเครื่องรางที่ได้รับเอาไว้หลวม ๆ “ขอบคุณนะ คิริว”

“ไม่เป็นไร ๆ”คนที่ได้รับคำขอบคุณไพร่มือไปที่ด้านหลังแล้วหลุบตาลงมาสบกับเพื่อน “ขอแค่ไอสึกิคลอดหลานของฉันออกมาอย่างปลอดภัยก็พอแล้วล่ะ”

คิริวโฉบหน้าลงมาจุบเบา ๆ ที่ปากสีอ่อนของเพื่อนสนิท ก่อนจะวิ่งแจ้นหนีสายตาที่รุกเป็นไฟของใครบางคนไปไกลลิบลิ่ว

ตุบ

แรงถีบจากในท้องทำเอาว่าที่คุณแม่สะดุ้ง ใบหน้ามนเบือนไปหาคนที่อยู่ด้านหลังอย่างตกใจ เพราะลูกของพวกเขาไม่เคยดิ้นแรงขนาดนี้ อากิโตะเลื่อนมือไปลูบไล้ตรงที่ลูกของเขาดิ้นเบา ๆ และเหมือนว่าเด็กน้อยจะรู้ว่าพ่อของเขากำลังโอเขาอยู่ จึงถีบเท้ามาอีกหลายครั้งแล้วนิ่งเงียบไป

“ลูกไม่พอใจที่นายไปจูบคนอื่น เห็นไหม”เสียงทุ้มกระซิบแผ่ว และได้รับการยืนยันด้วยแรงถีบอีกครั้งนึงจากภายในท้อง “มา มาให้ฉันลบรอยเร็ว”

ร่างสูงขยับพลิกตัวไปคร่อมกายของไอสึกิเข้าไว้ เขารอให้คนรักเอนตัวราบลงกับพื้นโซฟานุ่มนิ่มก่อนจึงไล่ตามลงไปช่วงชิงลมหายใจจากอีกฝ่ายอยู่สองนาน

“วันนี้ฉันมีประชุมประจำปี”อากิโตะเอ่ยขึ้นในช่วงเช้า ดวงตาคมจับจ้องร่างของว่าที่คุณแม่ที่ยังนอนตะแคงมองกลับมาอยู่บนตียงใหญ่ “จริง ๆ ฉันจะให้โฮรุซากิเข้าประชุมแทน แต่หุ้นส่วนจากอเมริกามาร่วมประชุมด้วยเลยต้องไปเอง... ไอสึกิ นายอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม”

“ได้สิครับ”คนที่ถูกถามระบายยิ้มเต็มใบหน้า “อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย คุณลุงโคสึเกะกับคิริวก็อยู่ ไม่เป็นไรหรอกครับ”

“ฉันจะรีบกลับมานะ”ริมฝีปากร้อนแนบกับหน้าผากมนเบา ๆ “ใกล้จะคลอดแล้ว อย่าไปซนที่ไหนรู้ไหม”

“ผมไม่ใช่เด็กสักหน่อย”ไอสึกิทำหน้ายู่ในคนตรงหน้า เขาไม่ใช่คนชอบอยู่นิ่ง เลยมักจะเดินไปมาแก้เบื่อจนโดนทั้งบ้านยามาโมโตะดุเอา ไม่เว้นแต่แม้จิโร่ที่เข้ามาเอ็ดอยู่เป็นประจำ “ตอนเย็น ๆ เจอกันนะครับ”

“ฉันจะพยายามกลับมาก่อนเย็นนะ”ร่างสูงหยิบสูทขึ้นมาสวมแล้วเดินออกนอกห้องไป เพียงแค่ไม่กี่ก้าวจากห้องพักแขกที่เขาอาศัยอยู่ชั่วคราวก็เจอเจ้าของบ้านอาวุโสเดินเข้ามาซะก่อน “ฝากดูไอสึกิด้วยนะครับ คุณลุงโคสึเกะ”

“ได้สิ ไปทำงานเถอะ”มือหนายตบไหล่ชายหนุ่มรุ่นลูกสองสามที แล้วเดินไปหาคนที่รับฝากเอาไว้ด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น

สภาพแวดล้อมดี เด็กที่เกิดมาจะได้อารมณ์ดี เป็นคติของเขา

โคสึเกะโผล่อหน้าเข้าไปเห็นไอสึกิหลับอยู่เลยถอยทัพกลับมาหมุนตัวไปหาภรรยาคู่ชีวิตที่เข้าครัวด้วยตัวเองอยู่แทน

อันที่จริงคุณนายยามาโมตะนั้นอยู่ในช่วงร่อนรอบโลกกับเพื่อนพ้อง แต่เมื่อเธอรู้ว่าเพื่อนของลูกชายที่เธอเอ็นดูยิ่งกว่าลูกตัวเองมาอาศัยที่บ้านชั่วคราว ทั้งยังเอาคนรักที่ท้องป่องมาด้วย เธอเลยจรลีกลับมาสิงที่บ้านอย่างรวดเร็ว

“หนูไอยังไม่ตื่นเหรอคะคุณ”หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสามีของเธอลงมาเพียงลำพัง “ฉันตุ๋นซุปไก่ไว้ให้หนูไอ คุณว่าเขาจะชอบไหมคะ”

“มีอะไรที่คุณทำแล้วไอสึกิเขาไม่ชอบไหมล่ะ ชิโอริ”โคสึเกะถามกลับยิ้ม ๆแล้วรวบเองเล็กของคนที่สวยที่สุดในสายตาเขาเอาไว้ “ใกล้จะได้เห็นหน้าหลานแล้วน้า ผมล่ะอยากรู้จริง ๆ ว่าหลานเราจะมีเพศสภาพเป็นหญิงหรือชาย”

“นั่นสิคะ ฉันก็ได้แค่ซื้อของที่เป็นกลาง ๆ เอาไว้ เดี๋ยวจะไม่ได้ใช้เอา”

สองสามีภรรยาพูดคุยกันงุ้งงิ้งราวกับว่าเด็กที่จะเกิดมานั้นเป็นหลานแท้ ๆ ของพวกเขาเอง...

ไอสึกิตื่นขึ้นมาในยามสาย เขายันตัวลุกขึ้นแล้วพาตัวเองเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายยามเช้าหัวยังมึน ๆ

อาการเจ็บแปลบที่ช่วงท้องทำให้เจ้าตัวมุ่นหัวคิ้ว เขาไม่อยากให้อากิโตะเป็นห่วงเลยไม่ได้บอกไป แต่ถ้ามันยังเจ็บถี่ขึ้นเรื่อย ๆ แบบนี้ก็คงต้องบอกแล้ว

“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะหนูไอ”เสียงหวานของคุณนายใหญ่เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นเขาเดินอุ้ยอ้ายออกมา “ป้าตุ๋นน้ำซุปไว้ให้หนูด้วยนะ ให้คนไปยกมาแล้วเดี๋ยวอีกสักแป็ปก็มาแล้วจ๊ะ นั่งก่อนเร็ว”

“ขอบคุณครับ”ไอสึกินั่งลงตามคำของคุณชิโอริ เขาเงยหน้าขึ้นไปหาคนที่เป็นหัวหลักในการดูแลเขาอย่างงุนงง “เอ่อ... มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ท้องใหญ่จังเลยนะ”มือเรียวเล็กยื่นมาลูบหน้าท้องที่นูนใหญ่เบา ๆ “ต้องเป็นเด็กที่จ้ำม่ำมากแน่เลย”

“อาจจะเพราะผมอ้วนก็ได้นะครับ”เขาตอบกลับไปด้วยเสียงที่เจือความขบขัน “ตั้งแต่นั่ง ๆ นอน ๆ แบบนี้ ผมกินเยอะกว่าเดินเยอะเลยครับ”

“กินเข้าไปเยอะ ๆ น่ะดีแล้ว จะได้มีแรง รู้ได้”ผู้อาวุโสตั้งท่าจะเทศน์การเตรียมตัวสำหรับการเป็นแม่อีกครั้งเล่นเอาคนที่ต้องฟังแอบผวาในใจ

“น้ำซุปมาแล้วค่ะ”ชุดอาหารที่มีเมนหลักเป็นน้ำซุปไก่ถูกวางลงบนโต๊ะเล็ก “ท่านโคสึเกะเชิญคุณผู้หญิงไปที่ห้องหนังสือนะคะ”

“เอ๊ะ”สาวงามของบ้านยามาโมโตะทำหน้าหงิกแล้วลุกขึ้นเดินตึงตังออกไป “ตาคนนี้นิ เรียกฉันทำไมกัน น่าเบื่อจริง”

ไอสึกิที่ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังถอนหายใจน้อย ๆ แล้วลงมือกินอาหารเช้าทั้งที่ไม่อยากเลย เขาฝืนกินซุปไปได้จนหมดกับข้าวและปลาย่างอีกนิดหน่อย

เขานั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องพักใหญ่ ไอสึกิเลยลุกขึ้นเดินประคองท้องออกจากห้องไปหาอะไรทำแก้เบื่อ

แต่... ไม่รู้อะไรดลใจให้เขากลับมาหยิบเครื่องรางสีสดที่ได้รับมาจากคิริวใส่กระเป๋าเสื้อของตนไปด้วย

แดดที่ลงจัดทำให้เขาไม่อยากออกไปเดินในสวน เลยหันหลังกับไปที่ห้องนั่งเล่นแทน

“อ๊ะ”ความปวดหนึบไล่ขึ้นมาพร้อมกับความอุ่นวาบที่ช่วงขา น้ำใส ๆ ไหลซึมลงตามตามท่อนขาเรียว “อึก”

ร่างของไอสึกิทรุดลงไปอยู่กับพื้นพรมนุ่ม เขาพยายามข่มความปวดที่แล่นไปทั่วร่างกายเอาไว้จนมันผ่อนลง

“ไอสึกิ!!!”เสียงของคิริวตะโกนขึ้นลั่น ร่างบางโฉบเข้ามาประคองร่างของเพื่อนที่สั่นระริกเอาไว้ “แย่แล้ว ฮาคุ ฮาคุ! ฮาคุ!! ออกรถเร็ว ฮาคุ!!!”

เสียงใสร้องเรียกคนรักที่ยังโงนเงนอยู่จนเจ้าตัวตื่นเต็มตา ฮาคุรีบวิ่งออกไปเคลื่อนรถมาจอดหน้าประตูบ้านของตนแล้ววิ่งกลับเข้ามาอุ้มตัวขอไอสึกิออกไป

“พ่อ โทรเรียกอากิโตะด้วย”คำสั่งที่เฉียบขาดอย่างที่นาน ๆ ทีจะหลุดออกมาจากคนที่ดูจะไม่เคยจริงจังกันชีวิตแทบจะทำให้ผู้เป็นพ่อหลั่งน้ำตาด้วยความปิติ “ให้มันตามไปที่โรงพยาบาลเลยนะ”

“แกรีบไปก่อนเถอะ ฉันจะขับรถตามไปเอง”โคสึเกะบอกกับลูกชายขณะที่มือกดโทรศัพท์ไปด้วย

“ไม่ คุณ ขึ้นรถ ฮาคุ คิริว พวกเธอดูไอสึกิไว้ ฉันจะขับเอง”สายตาของคนทั้งสามหันขวับมามองนายหญิงของบ้านที่ขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับเรียบร้อยแล้ว “เร็วสิ ชักช้าทำไมกันน่ะห๊ะ”

“ครับ ๆ”ทุกคนรีบขึ้นไปประจำในรถ ทันที แม้จะอยากอิดออดแค่ไหนก็ตาม...

เทพเจ้าแห่งโตเกียวกำลังจะกลับมาอีกครั้ง...

เพียงไม่กี่นาทีทุกคนก็พาให้ไอสึกิเข้าห้องคลอดไปเรียบร้อยแล้ว

ทางด้านอากิโตะที่ได้รับข่าวก็ยกเลิกการประชุมโดยไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมใด ๆ ทั้งนั้น เขารีบเดินทางมายังโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยมีหุ้นส่วนที่ทำให้เขาต้องไปประชุมนั่งมาด้วย

การจราจรที่แม้จะไม่ได้ติดขัดอะไร แต่การที่เจอไฟแดงทุกแยกที่ต้องผ่านนั้นทำให้อารมณ์หงุดหงิดของอากิโตะพุ่งขึ้นสูงทะลุปรอท ใจของเขาร้อนรนไปหมด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะวาร์ปไปอยู่หน้าห้องคลอดในเวลานี้เลยด้วยซ้ำ

“เป็นไงบ้างครับ”อากิโตะหันไปถามคุณนายชิโอริที่ดูจะสงบนิ่งที่สุดแล้ว “ยังไม่ถึงกำหนดเลย ทำไมถึง...”

“ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่หมอซาโต้ประเมินแล้วสั่งให้เร่งคลอดเลย แต่เหมือนหนูไอจะได้ยอมให้ใครแตะเลยหลังจากให้ยาไป...”ดวงตาของหญิงวัยกลางคนดูกังวลใจทำเอาอากิโตะใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“ก็บอกแล้วให้มาอัลตร้าซาวน์ดู ก็อยากจะลุ้นนัก”ฮาคุอดที่จะกัดเพื่อนซี้ไม่ได้ ทั้งที่มจของเขาก็เป็นกังวลไม่น้อยไปกว่าใคร

“คุณอากิโตะ”ซาโต้เดินออกมาจากห้องที่ปิดทึบ “เข้าไปอยู่กับคุณไอสึกิเถอะครับ ตอนนี้เขาคงต้องการคุณคนเดียว”

“อืม”ร่างสูงเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่โรงพยาบาลจัดเตรียมเอาไว้ให้ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องกระจกชั้นในเพียงลำพัง “ไอสึกิ”

ร่างอวบซุกตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยเรียกเขาด้วยแววตาสั่นไหว

“อากิโตะ”ไอสึกิร้องเรียกคนที่เขากำลังรอ แขนเรียวโอบรอบลำคอแกร่งทันทีที่ร่างสูงทรุดตัวลงตรงหน้า “อากิโตะ”   

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”สัมผัสอุ่นที่ลูบไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลังทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายลงไปมาก “เอาล่ะ เรามาพยายามด้วยกันนะ”

“อื้อ”

อากิโตะลุกขึ้นมาปูผ้าซับผืนใหญ่สีขาวสะอาดไว้กับพื้นแล้วขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้กลมที่ยกมาวางเอาไว้ติดกำแพง ไอสึกินั้นคุกเข่าลงกับพื้น สองแขนโอบเอวของคนตรงหน้าเอาไว้แน่น

“ฮึก”ความเจ็บแล่นขึ้นมาตามไขสันหลังอีกครั้ง ลมเบ่งที่ดันจากด้านในยามที่ภายในบีบตัวทำให้เขาออกแรงเบ่งไปตามจังหวะของมัน

“พยายามเข้า”เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบเบา ๆ ขณะที่ดวงตาจับจ้องไปที่บั้นท้ายขาวนวลที่สั่นนะริก “เอ้า ฮึบ”

ตัวของไอสึกิเกร็งจนเห็นข้อขาว เขาออกแรงตามจังหวะที่ธรรมชาติกำหนดอย่างสุดแรงทุกครั้ง ความรู้สึกว่ามีอะไรกำลังจะเคลื่อนออกไปจากกายทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้น

“อีกนิดไอสึกิ ลูกของเราจะออกมาแล้ว”อากิโตะส่งเสียงบอกกับคนรักด้วยความยินดีเมื่อเห็นช่องทางหวานขยายตัวออกกว้างขึ้น

หมอซาโต้เปิดประตูเข้ามาพร้อมพยาบาลมือโปรเงียบ ๆ เขารอให้หัวเด็กออกมาก่อนแล้วจึงจะเข้าไปดูดน้ำคร่ำออกจากปากเด็กน้อย

“อึก”ไอสึกิรวบรวมแรงอีกเฮือกนึงแล้วเบ่งอีกครั้ง เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างหลุดออกไปนอกตัวเขาส่วนหนึ่ง

“อย่าเพิ่ง... อดทนไว้ก่อนนะ”มืออุ่นที่จับใต้แขนเขาไว้บีบเขาเบา ๆ “ให้หมอจัดการอะไรสักอย่างก่อน”

อากิโตะมองซาโต้ที่กำลังดูดเอาน้ำใส ๆ ออกจากปากของลูกเขา เมื่อได้รับสัญญาณการพยักหน้า เขาก็หันกลับมาลูบแผ่นหลังเปียกชื้นของอีกคนต่อ

“อีกครั้งเดียว ไอสึกิ พยายามหน่อยนะ”

ไอสึกิเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่เขาไม่เคยคิดว่าตนจะได้รู้จักจนพัฒนามาเป็นคู่แต่งงานกันอย่างนี้ ผ้าเย็นที่ถูกน้ำมาซับใบหน้าเขาอย่างอ่อนโยนนั้นทำให้เขายิ้มออกมาอย่างไม่อาจกลั้น

โอเมก้าหนุ่มสูดลมหายใจลึกก่อนที่จะออกแรงเบ่งอีกครั้ง ทันทีที่ออกแรง เขาก็สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนตัวออกไปจากร่างกายของลูกน้อยของเขา

“เก่งมาก ไอสึกิ นายเก่งที่สุดเลย”อากิโตะไถลตัวลงมากอดคนรักที่ให้กำเนิดชีวิตใหม่ได้สำเร็จไว้แน่น “เก่งมากที่รัก เก่งมาก”

“ลูก...”ไอสึกิครางออกมาเบา ๆ แล้วพยายามพลิกตัวไปมองลูกของเขาที่ถูกพยาบาลอุ้มเอาไว้อยู่

“น้องเป็นอัลฟ่าเพศชายค่ะ”พยาบาลที่เลยวัยสาวไปแล้วยิ้มหวานออกมา เธอพาเด็กน้อยไปล้างตัวและเจาะฝ่าเท้าเพื่อตรวจเลือดก่อนจะพากลับมาให้คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ได้เห็น “ยินดีด้วยนะคะ"

มือเรียวกำลังจะเอื้อมไปแตะลูกน้อย ความความรู้สึกบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหว ทำให้เขาต้องผวาทิ้งแขนลงกับพื้น นิ้วเรียวจิกลงไปที่กระเบื้องจนเห็นข้อขาว

“อ๊ะ”อากิโตะที่เห็นท่าไม่ดี รีบจับคนรักให้เอนมาพิงอกตนไว้ เขาขยับมาไปจับกับมือของไอสึกิแน่น “มี... มีอีกคน”

คำพูดเบา ๆ ที่ทำให้ดวงตาสีเทาเปิดกว้าง อากิโตะกระชับมือคนรักเอาไว้มั่น แล้วพละออกมาข้างหนึ่งเพื่อโอบร่างที่อ่อนแอในสายตาเขาไว้

เด็กคนที่สองถูกคลอดออกมาโดยใช้เวลาไม่นาน แม้จะลำบากกว่าลูกคนแลกสักหน่อยตรงที่เขานั่งกับพื้น แต่ยาวที่ได้เห็นลูกเคลื่อนออกมาจากร่างกายของคนมันทำให้ใจของไอสึกิพองโตอย่างบอกไม่ถูก

“เป็นอัลฟ่าเพศชายค่ะ”

อากิโตะให้รางวัลคนรักด้วยการจูบแก้มที่ชื้นเหงื่อไปเน้น ๆ ทั้งสองข้าง เขาดีใจจนอยากจะร้องให้ลั่นโรงพยาบาลแห่งนี้ไปเลย

“ขอบคุณ ขอบคุณมากไอสึกิ นายกับลูกเป็นของขวัญที่พระเจ้ามอบให้ฉันจริง ๆ ฉันรักนาย ฉันรักนายที่สุดเลย”

“ผมก็รักคุณที่สุดเหมือนกันครับ...”



@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ตอนหน้าเป็นบทส่งท้ายแล้วนะคะ ^^ // เนื้อเรื่องก็จบตรงนี้ล่ะค้า ฮ่าๆ



เย้ รอบนี้ไม่ดองถึงปีน้า ทุกคนนนนนน ดีต่อใจ ><​

[princeofdark]

เครื่องรางขลังมาก

[sirin_chadada]

แฝดด้วยล่ะ

[2pmui]

น้ำยาดี้เนอะคุณพ่อ ฮ่าๆๆๆ

[arij-iris]

แฝดๆๆๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นึกอยู่เหมือนกันว่าน่าจะแฝดนะ
ไอสึกิ อวบอิ่มซะขนาดนี้ กินได้เยอะ กว่าเดิมด้วย
ลูกเป็นอัลฟ่าทั้งคู่ เจ๋ง สุดยอด
       
 

[Kei]

ว้ายได้แฝดดดดแม่ยกเป็นปลื้มมมมมมมม

[yymomo]

   เพิ่งอ่านเมื่อวานจนทันวันนี้มาต่ออีกแล้ว เสียดายที่อ่านช้าไปจริงๆ 

อิตาอากิโตะคนหื่นเอ๊ยยย  แกขนาดเมียท้องยังไม่เว้นจริงๆ  นี่ทำจนน้องไอไม่ไหวเลยสินะ อิตาหื่นเอ๊ย

แอบเครซี่เบาๆตรงที่น้องไอมีแฝด 

[midnight]

​

บทส่งท้าย

ในช่วงหลังคลอดสองสามวันแรก ไอสึกิถูกสั่งให้นอนพักอยู่ในโรงพยาบาล ระหว่างนั้นก็มีพ่อแม่และเพื่อน ๆ ของไอสึกิหลายคนแวะเวียนมาเยี่ยม มาดูหน้าหลานกันไม่ขาด

รวมทั้ง... คนของบ้านใหญ่ตระกูลทากาฮาชิด้วย พวกเขาเลือกมาในเวลาที่อากิโตะไม่อยู่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเมื่อโคสึเกะยืนคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง พร้อมทั้งชิโอริที่ปรายหางตามองพวกเขาอยู่ด้วย จะแตะหลานที่พวกเขายินดีรับเข้าตระกูลจนเนื้อเต้นก็ไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วจนจำต้องล่าถอยกลับไปอย่างคับอกคับใจ

แต่จะให้เสี่ยงมีปัญหากับบ้านยามาโมโตะทั้งที่พวกเขายังมีชนักติดหลังจากเรื่องคราวก่อนนั่นก็ดูจะโง่เกินไปสักหน่อย

และที่น่าตกใจกว่าการมาเยือนของบ้านทากาฮาชิคือการที่มิซึชิโนะ นาโอมิมาเยี่ยมเขาพร้อมกับลูกพี่ลูกน้องนอกตระกูลของอากิโตะ... และเธอกำลังตั้งท้อง แต่ดูจากสภาพที่บอบช้ำแล้ว ชีวิตของเธอคงไม่ดีเท่าไหร่นัก เมื่อเค้นถามจากคนที่น่าจะรู้มากที่สุดก็ได้รับคำตอบเพียงแค่ว่า ซาซากิ ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของคนรักนั้นเป็นอัลฟ่า และโกรธแค้นที่นาโอมิทำร้ายเขากับหลานที่ตอนนั้นยังไม่ลืมตาดูโลก เลยลงมือจัดการทุกอย่างตามใจตนเอง

ไอสึกิมองคนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ด้วยสายตาจับผิด แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเจ้าตัวยังคงดูไม่สะทกสะท้านอะไร

ข่าวที่คู่แต่งงานของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศให้กำเนิดทารกฝาแฝดที่เป็นอัลฟ่าทั้งคู่ออกมานั้นกระจายออกไปทั่ว สร้างความฮือฮาให้กับผู้เสพข่าวหลายคนนัก ด้วยอัตราที่จะเกิดฝาแฝดนั้นมีน้อยอยู่แล้ว ยิ่งเป็นอัลฟ่าทั้งสองคนด้วยแบบนี้ ทำให้เด็กทั้งสองถูกจับตามองเป็นอย่างยิ่ง

นาโอกิและคาสึกิต่างเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้านยามาโมโตะ ซึ่งแวะเวียนมาหาเจ้าตัวน้อยกันอยู่ไม่ขาด แม้ว่าอากิโตะจะพาไอสึกิกับลูกมาอยู่บ้านใหม่แล้วก็ตาม

ใช่ อากิโตะตัดสินใจซื้อบ้านของเขาขึ้นมาใหม่โดยไม่บอกไอสึกิ เขาจะอาศัยอยู่บ้านของเพื่อนสนิทไปตลอดไม่ได้ และลูกของเขาต้องการที่วิ่งเล่น เพราะอย่างนั้นคอนโดนั้นก็คงได้เวลาปล่อยให้คนเช่าไป

ถึงจะพูดว่าบ้านใหม่... แต่รั้วก็อยู่ติดกับบ้านใหญ่ของยามาโมโตะ ทำให้การเดินทางไปมาหาสู่ระหว่างกันไม่ได้ลำบากอะไรเลยสักนิด

ทารกน้อยทั้งสองติดพ่อแม่ของตนเองอย่างหนัก ทั้งยังหวงทั้งคู่มากอีกด้วย

“เฮ้อ เด็ก ๆ น่ารักจังเลยน้า”ชิโอริยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มนุ่มของหลานตัวน้อยอย่างมีความสุข “ฉันไปยกเลิกทริปมอสโกดีกว่า”

“เอาเลยคุณ เราจะได้มาเลี้ยงหลานกันทุกวันไปเลย”โคสึเกะสนับสนุนเต็มที่ เพราะกระเลี้ยงหลานสองคนพร้อมกันนั้น ถ้าด้วยแรงคนเดียวอาจจะทำให้เด็กคนนึงงอนเอาได้

แต่ถ้ามีคนเดียวน่ะเหรอ...

เขาก็พร้อมจะถีบส่งภรรยาไปเที่ยวเหมือนกัน

ของเล่นที่ทั้งสมวัยและไม่สมวัยถูกซื้อมากองไว้เต็มห้องนอนเด็ก ทั้งจากครอบครัวและจากเพื่อนฝูงที่พากันส่งของมาไม่ขาด

“โถ่ พ่อ แม่ ถ้าอยากมีหลานก็ให้ผมแต่งกันคิริวไว ๆ สิครับ”ฮาคุหาช่องโอดครวญขึ้นทันทีที่ได้จังหวะ “ที่นี้พ่อกับแม่อยากเลี้ยงหลานกี่คนก็บอกได้เลย คิริวให้ได้อยู่แล้ว”

“เอ๊ะ ฮาคุ ฉันไม่ใช่แม่หมูนะ!”ขวดน้ำที่เหลือน้ำอยู่ไม่มากถูกปาใส่หัวคนที่จ้องจะทำลูกอย่างแม่นยำ “แล้วที่อยู่กันนี่มันต่างจากไม่แต่งตรงไหนกันเนี่ย”

“เอ... คิริวมีอะไรกับคุณฮาคุไปแล้วเหรอครับ”ไอสึกิที่เดินถือขวดนมเข้ามาถามขึ้นอย่างสงสัย แต่ใบหน้านั้นเปื้อนยิ้ม “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับเนี่ย”

“เอ่อ... ก็หลังจากที่ฉันถามไอไอครั้งโน้นแหละ...”ใบหน้าใสขึ้นสีแดงเรื่อ แล้วค้อนใส่เพื่อนวงโต “อย่ามองแบบนั้นสิ ฉันไม่ได้อายุน้อยขนาดที่จะใสซื่ออยู่ได้นี่...”

“อ้าว เฮ้ย ไอ้ลูกงี่เง่า นี่แกกินคิริวก่อนถึงเวลาได้ไงวะ”โคสึเกะฟาดมือเข้าไปที่หัวของลูกชายเต็มรัก

“โอ้ย พ่อ!”

“แอ๊ แอ๊”เสียงร้องของเด็กทำให้ทุกคนที่กำลังหัวเราะกลิ้งหันไปมองฝาแฝดเป็นตาเดียว “แอ๊ แอ๊ อิ อิ”

“โอ้ยย ลูกใครน่ารักใจละลาย”คุณนายยามาโมโตะทรุดลงไปกองกับพื้นข้างเปลเด็กน้อย “เดี๋ยวป้าจะซื้อของเล่นมาให้อีกนะลูก”

“พูดถึง... ไอสึกิ”คิริวทำท่าเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาหันไปหาเพื่อนที่กำลังอุ้มลูกขึ้นมาดื่มนมโดยมีอากิโตะช่วยอยู่ข้าง ๆ “ไอสึกิให้จี้สลักชื่อเด็ก ๆ เป็นของขวัญชิ้นแรก และอากิโตะล่ะ ให้อะไรเด็ก ๆ เหรอ”

คราวนี้ทุกคนหันไปมองคู่สามีภรรยาที่คนนึงยืนยิ้มแหย อีกคนมีแววตาเปล่งประกายระยับอย่างแปลกตา...

“พอร์ตหุ้นน่ะ”

“...”

ก็... สมเป็นนักธุรกิจดีนะ



@@@@@@@@@@@@@@@@@@@



ในที่สุดก็จบแล้วค้าา จบจริงๆละ ฮ่าๆ เป็นยังไงกันบ้างคะ ^^ รอบนี้เราลงไม่ขาดตอนเลยย ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้นะคะ เย้

https://www.mx7.com/view2/zM5k7StfInDyVeB8
 
(ลงรูปไม่ได้ ฮ่าๆ)

แพลนที่เหลือจะเป็นตามนี้เลยค้า ตอนนี้เขียนสลับกันระหว่าง call it love กับ my prince of destiny นะคะ เอาไว้จะจบแล้วค่อยมาลงเนอะ จะได้ไม่ขาดตอน แหะ ๆ (อยากอ่านเรื่องไหนก่อนกันคะ ^^)



แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้าน้าาา

[yymomo]

    เห้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ  ทำไมเหมือนกำลังฟินพระอาทิตย์ตกดินอยู่ที่หน้าผาแล้วเหมือนโดนถีบส่งลงมาด้วยความเร็วและแรงมากกกกก   


ม๊ายยยยยยยยย   ชั้นกำลังฟินเลยอร่าาาาาาา มีส่วนขยายมากกว่านี้อีกหน่อยไม่ได้หรออออออออ