หัวข้อ: ❤One Night with My Boss รักข้ามคืน ❤☆บทส่งท้าย☆ (05-05-2017)(END)

[Vammas]

One Night with My Boss รักข้ามคืน

 

ตอนที่ 4 รับผิดชอบ

 

จิ๊บๆ จิ๊บๆ จิ๊บๆ

 

เช้าวันใหม่อากาศสดใสมีเสียงนกร้อง เสียงนกที่ไหนร้องเนี่ย เตียงก็ไม่ได้ติดหน้าต่าง ทำไมถึงมีเสียงนกร้องได้นะ ไอ้นกบ้าไปไกลเลย คนจะนอน นี่ยังไม่ทันเช้าดีเลยนะ หรือใครมาเปลี่ยนเสียงนาฬิกาปลุกเนี่ย

 

จิ๊บๆ จิ๊บๆ จิ๊บๆ

 

"อืม..." ต้องมีใครมาเปลี่ยนนาฬิกาปลุกแน่ๆ แต่สัมผัสนุ่มหยุ่นนี่มันคืออะไรนุ่มนิ่มและดูคุ้นเคย สัมผัสที่บดคลึงอยูที่ริมฝีปากเบาๆนี่มัน เหมือนจูบเลยแฮะ เอ๊ะ! จูบ! ผมลืมตาตื่นขึ้นอย่างฉับพลัน ดวงตาผมเบิกกว้างทันทีหลังจากตื่นนอน ตาสว่างเลยครับ เมื่อเห็นหน้าท่านประธานอยู่ใกล้มากและที่สำคัญคือปาก ไอ้คุณประธานมันมันกำลังจูบผม!!!

 

"ว๊ากกกก......ผัวะ" ผมแหกปากร้องออกมาดังลั่น ก็คนมันตกใจครับ เลยปล่อนหมัดรับอรุณใส่หน้าท่านประธานไปหนึ่งมัดด้วยความตกใจ

 

"โอ๊ย..." ท่านประธานกุมมือเข้าที่เบ้าตาตัวเอง เอ่อ จะบอกยังไงดี สมน้ำหน้าดีไหม ใครใช้ใครมาแอบลักหลับคนนอน

 

"คุณดิน!!! อูย....พี่หมีมาเยี่ยมเมืองไทยเหรอครับ" ท่านประธานเอามือออกจากเบ้าตา จึงทำให้เห็นรอยช้ำเล็กๆใต้ตาของท่านประธาน

 

"ต่อยกันทำไมเนี่ย" ท่านประธานหน้าบูดเป็นตูดลิงเลย ฮ่าๆ สมน้ำหน้า

 

"ก็คุณดินอยาก ลักหลับแอบจูบผมเองนี่ครับ" ไม่ขอโทษนะครับเรื่องนี้ผมไม่ผิด

"ยังไม่ขอโทษอีก" ท่านประธานยังคงคิ้วผูกโบว์ หน้าหงิกเหมือนเดิม

"แบร่...เรื่องอะไร" ผมรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปในทันที เรื่องอะไรจะอยู่ให้โง่

"นี่ๆ...ออกมาคุยให้รู้เรื่องก่อน" ท่าทางท่านประธานจะยัวะจัดเล่นเคาะประตูห้องน้ำรัวๆจนผมเองอดสะดุ้งไม่ได้ กลัวท่านประธานจะพังประตูห้องน้ำเข้ามา

 

สุดท้ายท่านประธานก็ยอมแพ้ออกจากห้องผมไป ว่าแต่เข้ามาได้ไงเนี่ย ก่อนนอนล็อคแระตูห้องแล้วนะ หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมเดินออกจากห้องเตรียมพร้อมไปทำงาน ไว้ไปหาข้าวเช้าทานข้างนอก มองซ้ายแลขวา ปลอดท่านประธาน ไปเลยดีกว่า แต่เพียงแค่แตะลูกบิดประตู ก็โดนเรียกตัวไว้ซะงั้น โผล่มาจากไหนเนี่ย

 

"เดี๋ยว จะรีบไปไหน" แหม่ๆ....เสียงเย็นยะเยือกเลยไปกิน ลูกอมฮอล มาเหรอถึงได้เย็นขนาดนี้  ผมเหลือบท่านประธานก่อนอุทานเบาๆว่า

"อุ๊ต๊ะ...คุณดินจะไปเที่ยวหรือไปทำงานเหรอครับ ใส่แว่นดำด้วย" นั่นๆ ไอ้นักบุญปากหาเรื่องโดนด่าแต่เช้าเชียว

"เพื่อนเล่นเหรอ " อื้อหื้อสงสัยโกรธจริงๆ

"ขอโทษครับ" ผมตอบเสียงอ่อย

 

"แล้วจะรีบไปไหน"

"ทำงานครับ"

"รอไปพร้อมกัน"

"ไม่เป็นไรครับผมไปแท็กซี่ดีกว่า เกรงใจแค่ให้อาศัยอยู่ด้วยนี่ก็เกินพอแล้วครับ" ที่พูดเนี่ยผมเกรงใจจริงๆนะครับเกรงใจม๊ากมาก (เสียงสูงเชียว)

 

"ไม่ได้" ไม่พูดเปล้ายังเดินมาจับมือยึดไว้อีก

"ทำไมล่ะครับ"

"ไหนบอกให้ฉันจีบ"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ผมจะไปทำงานด้วย"

"เพราะฉันจะไปส่ง"

"ไม่ต้องครับ" ผมพยายามดึงมือให้หลุดจากพันธากานของท่านประธานแต่ไม่เป็นผมเลยมือเหนียวยังกับตุ๊กแก

 

"อย่าเถียง" ท่านทำหน้าดุเสียงดุใส่จนผมต้องยอมทำตาม นั่งรอท่านประธาน แต่งตัว อยู่ที่โซฟา ไม่ถึง 10นาที ท่านประธานก็เดินจับมือผมอีกครั้ง แล้วพากันออกจากห้องลงไปยังลานจอดรถ

 

"คุณดิน ไม่เห็นต้องทำอะไรแบบนี้เลยนะครับ" ท่านประธานยังคงเฉยๆ

"นักบุญ"

"ครับ?"

"ฉันทำอะไรไปฉันรู้ตัวดี ฉันไม่ได้ฝืน สิ่งที่ฉันทำเพราะฉันตั้งใจจะทำจริงๆ มันก็เหมือนการรับผิดชอบอะไรสักอย่าง ในสิ่งที่ตัวเองคิดว่ามันดีที่สุด ฉันว่ามันดีสำหรับตัวฉันและก็นายนะ นักบุญ" ท่านประธานพูดเสียวเรียบแบบจริงจังสุดๆ

 

"ที่คุณดินพูดแบบนี้แสดงว่าที่ทำมาทั้งหมดคือการรับผิดชอบสินะ"

"ไม่ใช่แต่ใกล้เคียง" ไม่ใช่แต่ใกล้เคียงมันคืออะไร?

 

"ผมไม่ต้องการการรับผิดชอบ ผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง ผมไม่ได้เสียหายอะไร ไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบผม" น้ำเสียงที่สั่นเครือของผมบอกท่านประธาน ผมพยายามเบนตัวชิดประตูอีกฝั่งให้มากที่สุดหันหน้ามองอะไรๆออกทางกระจก ไม่อยากพูดคุยอะไรทั้งนั้น ไม่อยากเห็นหน้าด้วย ความรู้สึกของผมมันอัดแน่นจนคับอกไปหมดไม่รู้ว่าเป็นอะไร ความรับผิดชอบบ้าบอ

 

ท่านประธานคงสังเกตุเห็นท่าทางแปลกๆของผมจึงตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง เพื่อจอดรถ

"เป็นอะไร โกรธอะไรหรือเปล่า" ท่านประธานหันมามองหาผม จะให้ตอบว่าโกรธ เหรอครับ คนอย่างไอ้นักบุญเนี่ยนะจะพูด...

"ใช่ ผมโกรธ" ปากไวกว่าความคิดอีกและ

 

ท่านประธานเลิกคิ้วมองอย่างงงวาาผมโกรธอะไร

"ผมไม่ต้องการ รับผิดชอบ"

"ทำไม"

"เพราะ.....เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะผมเมา ท่านประธานเองก็เมา ดังนั้น แค่ One Night Stand ไม่ต้องมายึดติดกัน ไม่ต้องอ้างคำว่ารับผิดชอบ ผมไม่ต้องการ" ผมพูดเสียงสั่น

 

"แต่ฉันไม่ได้เมา จำได้ทุกอย่าง ทุกสัมผัส จำได้ทุกๆอย่างในคืนนั้น มันไม่ใช่ One Night Stand สำหรับเราสองคน" ท่านประธานพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

"แต่ขอโทษด้วยครับ ผมชอบผู้หญิง" ผมปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูรถหนีออกมาจากความ อึดอัดนี้

 

"นักบุญนายจะไปไหน" ท่านประธานเปิดประตูรถตามผมลงมา

"วันนี้ผมลานะครับท่านประธาน" ผมเดินหนีออกมาจากบริเวณนั้นทันที

"โธ่เว้ย...." นี่เขาพูดอะไรผิดไปหรือไง นักบุญถึงโกรธเขาขนาดนั้น

 

*************************************

 

บาร์เหล้าXXX

 

ตอนนี้ผมนั่งแท็กซี่มาหาเฮียกาว ที่บาร์เหล้าของแก จะให้เดินมาคงไม่ใช่ที่เลยต้องนั่งรถมา เฮียแกกำลังเตรียมทำความสะอาดร้าน

"เฮียกาว หวัดดี" ผมยกมือไหว้ แบบว่าคนมันมีมารยาท

"เออ ไปไงมาไง" เฮียแกถาม

"ก็นั่งรถแท็กซี่มาลงนี่ แล้วก็เดินเปิดประตูเข้ามาหาเฮียนี่แหละ"

 

"เออ....แล้วไม่ทำงานหรือไง" เฮียแกถามอีก

"ถ้าทำจะเห็นผมอยู่นี่เหรอเฮีย" ผมตอบแล้วยักคิ้วให้เฮียแก

"มึงนี่วอนโดนตีนกู" เฮียแกยกเท้าแกว่งไปมา

"ล้อเล่นน่า ขี้เกียจเลยไม่ทำ" ผมตอบปัดๆเฮียแกไป

 

"แล้วมานี่มีอะไร"

"ผมจะย้ายกลับมาอยู่นี่แล้วนะ อยู่ที่นู้นผมเบื่อๆ ไม่มีสาวให้เหล่เลย"

"อะไรไอ้หล่อนั่นมันเอามึงเบื่อแล้วไง" เฮียแกโพล่งขึ้น พูดอะไรไม่อายปากเลย

 

"เฮีย!!!" ผมร้องเสียงหลง

"อ้าว...มึงไปอยู่กับเขาเป็นอาทิตย์ เขาไม่ได้ทำอะไรมึงหรือไง"

"เปล่า...ผมไม่ยอมใครง่ายๆหรอกน่า" พูดแล้วกระดากปากตัวเอง เหอๆ

"เหรอ" เฮียลากเสียงซะยาว เล่นผมอายกับคำพูดตัวเองเลย

 

"แล้วจะให้มาอยู่ไหมเนี่ย" ผมเปลี่ยนเรื่องถามแกอีกครั้ง

"ก็ตามใจ...ชั้น3ว่างเสมอ ข้าวของมึงก็ยังอยู่ครบดีนะกูยังไม่เก็บเผา นึกว่ามึง จะไปไม่กลับ ซะอีก" เอ่อ...เฮียครับ ภาษาพูดมันแปลกๆนะ

 

"เฮีย...ผมยังไม่ตาย"

"อ้าว...แล้วใครบอกว่ามึงตาย ฮ่าๆ" ยังมีหน้ามาขำอีก

"งั้นขอไปนอนก่อนแล้วกัน ง่วงนอน" ผมเดินขึ้นด้านบนร้านไปชั้น3ห้องตัวเอง แต่จู่ๆประตูห้องชั้น2ก็เปิดออกมา บานประตูห้องก็ตีเข้ากับหน้าผมพอดี

 

ผัวะ!!!

 

"โอ๊ย....จมูกกู"  ผมล้มก้นกระแทกพื้น แถม เลือดกำเดาไหลเลย ใครวะ เปิดประตูออกมาได้ ประตูกระจกแท้ๆไม่เห็นคนหรือไง

 

"ใครวะ เปิดประตูไม่ได้ดูอะไรเลยหรือไงวะ" ผมกำลังด่าไอ้คนที่เปิดประตูออกมา คนที่โผล่หน้ามาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณชลธี นี่เอง ห๊ะ!ท่านรอง

"ขอโทษที" คุณชลธี ก้มมองผมก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย

"ท่านรอง!!!" ใครว่า คุณชลธี เป็นคนเดียว ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน แล้วคุณชลธี ขึ้นมาทำอะไรบนนี้เนี่ย ชักยังไงๆ อยู่นะ

 

เฮียกาวแกคงได้ยินเสียงผมโวยวายเลยรีบขึ้นมาดูข้างบน ก็เห็นผมเลือดกำเดาพุ่งจึงช่วยพยุงผมลุกขึ้น

"เดินประสาอะไรให้ชนประตู" อ้าว หมา อีกกู

"ต้องโทษคนเปิดประตูสิเฮีย" ผมโบ๊ยไปที่คุณชลธี

"ขอโทษนะ นักบุญ ผมไม่ได้ตั้งใจ" คุณชลธี ขอโทษขอโพยผมทันทีที่เห็นผมบ่น

 

"น้ำ ช่วยพยุง ไอ้อ่อนก่อน" โหยๆเรียกชื่อเล่นด้วย มันยังไงครับมันยังไง

"อืม" คุณชลธีพยักหน้า แต่ผมยกมือห้าม

"ไม่ต้องครับท่านรองเดี๋ยวเสื้อเปื้อน"

"ไม่เป็นไร ฉันมีชุดเปลี่ยน" ผมหันไปมองหน้าเฮียกาว แต่แกยักไหล่น้อยๆแทนคำตอบ นี่อย่าบอกนะ ว่าคนที่เห็นคราวก่อน คือ....คุณชลธี

 

"ยังไงเนี่ยเฮียกาวววว" ผมถามเฮียแกเบาๆ เมื่อแกทำแผลที่จมูก และให้ผมเงยหน้ามองเพดานห้อง ส่วนคุณชลธีแกเปลี่ยนเสื้อไปทำงานแล้ว

"เรื่องมันยาว" เฮียแกบอกปัด

"ยาวยังไงก็จะฟัง เล่ามา"

"ไว้โอกาสดีๆก่อน"

"นี่ก็ดีสุดๆแล้ว" ผมเซ้าซี่เฮียแกเต็มที่

 

และแล้วการเซ้าซี้ของผม ก็ ไม่เป็นผล อดฟังเลยเรา ปากแข็งจริงๆ น้องไม่อยู่แปปเดียว ริมีความลับกับน้อง ไปสืบจากคุณชลธีก็ได้

 

คุณชลธี เป็นหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาใช้ได้เลย หล่อน้อยกว่าผมนิดหน่อย แต่ก็ยังสูงกว่าผม 4-5 cm.ละมั้งแต่ก็เตี้ยกว่าเฮียกาวนั่นแหละ ผิวขาวอมเหลือง แต่นามสกุลเนี่ยคุ้นๆ เหมือนท่านประธานเลย ~เฮ้อ~ แล้วจะไปนึกถึงท่านประธานทำไมเนี่ย พอๆ เลย ยิ่งคิดถึงยิ่งเจ็บ อูย...เจ็บจมูก นอนๆ พรุ่งนี้ ทั้งเขียวช้ำ ทั้งบวม แน่ๆ

 

*******************************************

 

(ปฐพี)

 

หนุ่มหล่อมาดนิ่งตอนนี้สติแตกสุดๆ เดินกลับไปกลับมาจนพื้นห้องแทบสึกกันเลยทีเดียว ในมือก็กดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่งอย่างกระวนกระวายใจ โทรไปแต่ละครั้ง ก็มีแต่เสียงผู้หญิงรับ บอกว่า 'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความไว้หลังสัญญาณ' จนผมเบื่อจะฟังแล้ว อยากได้ยินเสียงของเจ้าของโทรศัพท์ซะมากกว่าอีก

 

"หายไปไหนของเขาเนี่ย ทำไมไม่กลับมาสักที โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง"

 

 ผมไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมถึงเป็นห่วง นักบุญ มากมายขนาดนี้ จะบอกว่าชอบอาจใช่ แต่รักหรือเปล่าผมเองก็ไม่แน่ใจ วามจริงผมถูกใจ นักบุญ ตั้งแต่คืนนั้นแล้ว เห็นหน้าตาน่ารักตรงสเป็คผม พอเมามากๆก็ยิ่งอ้อน จนผมอดใจไม่อยู่

 

แต่พอเช้ามาเจ้าตัวก็หายไปซะแล้ว ไม่คิดว่าจะเจอกันในฐานะเจ้านาย กับลูกน้อง เจอตอนแรกในที่ทำงาน ผมแค่คุ้นหน้า เพราะนักบุญใส่แว่น ทำผมเรียบร้อยปกหน้านิดๆ ผมเลยจำไม่ค่อยได้ แต่มาจำได้ก็ตอนนักบุญเมาอีกรอบนี่แหละ ชัดเลย ผมเลยบอกตัวเองว่า จะไม่ปล่อยให้คนๆนี้หลุดมือไปเด็ดขาด

 

แล้วนี่อะไรจู่ๆก็มาโมโหผมบอกไม่ต้องมารับผิดชอบ มันแค่ One Night Stand คำว่ารับผิดชอบของผมไม่ใช่แค่เรื่องคืนนั้น ผมแค่อยากดูแล และปกป้องเขา ในทุกๆวันที่เราอยู่ด้วยกันต่างหาก

ที่บังคับให้มาอยู่ด้วยนั่นก็ใช่ ที่เปลี่ยนจากรถยุโรปที่กว้าง นั่งได้4-5คน มาเป็นรถสปอร์ตนั่งได้2คน จะได้มีข้ออ้างได้ใกล้ชิดกัน แต่อีกฝ่ายเหมือนไม่รับรู้เจตนาของผมเลย เอาแต่หนีท่าเดียว
 
ดูอย่างวันนี้สิผมอุตส่าห์แอบตั้งเสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ให้ใหม่จะได้ไม่เสียงดังเกินไป เพราะผมตั้งใจจะปลุกเอง แต่พอนั่งดูไปดูมาดันอดใจไม่ไหว ก้มลงจูบเบา แต่เจ้าตัวดันตื่นมาจังหวะพอดิบพอดี ชก เข้าที่เบ้าตาผมดีนะมันไม่ช้ำเท่าไหร่
 
"นักบุญนายอยู่ไหน" ผมพยายามคิดว่านักบุญไปอยู่ที่ไหน เอ๊ะ! หรือว่าจะอยู่บาร์เหล้า นี่ก็ 4ทุ่มแล้ว ถ้านั่งกินเหล้าอยู่ล่ะ ไม่ได้นะ ถ้าเมาก็เป็นเรื่องสิ ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องไปตาม คิดได้ดังนั้นผมจึงรีบตรงไปที่บาร์เหล้าทันที
 
****************************************
 
บาร์เหล้าXXX
 
"เฮียกาว ผมอยากกินเหล้า ขอสักจิบก็ได้" ตอนนี้ผมกำลังเกาะแข้งเกาะขาเฮียแกสุดชีวิตเผื่อแกจะใจอ่อน เห็นใจผม แต่เจอแกดีดเหม่งให้หนึ่งที ผมเลยเป็นลูกมือช่วยเฮีย อยู่หลังบาร์แทน
 
"มึงอยากจมูกอักเสบหรือไงคิดจะแดกเหล้า"
"แหม่ เฮีย ถือเป็นฆ่าเชื้อไงล่ะ" แถจนสีข้างถลอก
"เดี๋ยวกูฆ่าเชื้อให้เอาไหม น้ำลายกูเนี่ยของดี" ว่าจบแกเตรียมขากทั้งเสลดทั้งน้ำลายใส่ผมเต็มที่ จนผมต้องยกมือห้าม จะอ้วกแทนแก
 
"พอเลย เฮียเล่นอะไรทุเรศจริงๆ" เฮียแกคากทิ้งในถังขยะแทน
"อยากจะฆ่าเชื้ออีกไหมล่ะเดี๋ยวกูจัดให้ใหม่"
"ไม่ต้องเลย ไม่กินก็ได้ ขออะไรก็ได้ที่ไม่มีแอลกอฮอล์แทนได้มะ"
"เออ เดี๋ยวกูจัดให้10แก้วเลย" เฮียแกว่าพลางหันไปทำอะไรบางอย่างให้ผม
"เอ้าเสร็จแล้วแดกซะจะได้โตไวๆ" พูดจบก็ยื่นแก้วเบียร์มาให้ผม
"เบียร์เหรอเฮีย" ยิ้มอย่างกว้างเลยเพราะรูปร่างหน้าตามันเหมือนเบียร์มาก
 
"เออ บัตเตอร์เบียร์  รสชาติเข้มข้นหอมกลิ่นคาราเมล แถมยังมีฟองนมโปะเพิ่มความฟินให้มึงอีกด้วย" ผมรับมาจิบดู เออ ก็อร่อยดีวุ้ย คราวหลังแดกแต่ไอ้นี่ละกัน
 
ในขณะที่กำลังซด บัตเตอร์เบียร์ อยู่นั้น สายตาผมก็เหลือบไปเห็น พะแพงเข้า จนผมต้องรีบขยับตัวลงไปนั่งใต้เคาเตอร์บาร์ ให้เฮียกาวแกรับหน้าแทน สาวสวยหุ่นนางแบบเดินตรงเข้ามาทักเฮียกาวทันที
 
"สวัสดีค่ะเฮียกาว" หญิงสาวยกมือไหว้ เฮียแกก็พยักหน้ารับ
"บุญอยู่ไหมคะ" หญิงสาวมองไปรอบๆ
"ไม่อยู่...มีธุระอะไรกับมันล่ะ" เฮียกาวถาม
"แพงแค่อยากจะมาขอโทษบุญ แลัขอกลีบมาคืนดีกันแพงรู้สึกผิดจรืง"
หญิงสาวทำหน้าเศร้าให้เฮียแกเห็นใจ
 
ผมที่นั่งอยูใต้เคาเตอร์บาร์ถึงกับส่ายหัวในทันที นี่อีกคน สงสัยอยากเป็นนักแสดง เล่นซะอยากยกรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมให้จริงๆ หึ ผมหัวเราะในลำคอ
 
"มันไม่อยู่กลับไปก่อนเถอะ" ใช่ๆ เฮีย ไล่กลับไปเลยผมรำคาญ นี่ขนาดเฮียแกเอ่ยปากไล่แล้วยังจะนั่งเฉยอีก โห คุณ หน้า....มาก ด่าผู้หญิงไม่ดีนะครับ เอาอย่างผมได้ ผมด่าในใจ ฮ่าๆ
 
แม้มันช่างเป็นเวลาที่ดีเหลือเกิน พะแพง แฟนเก่ายังไม่ทันไป คุณประธานมันก็ดันโผล่มา ได้จังหวะพอดี คุณประธานเองก็เดินตรงมาทางเฮียเหมือนกัน พะแพงเห็นคุณประธานเนี่ยตาเยิ้มเชียว สรุปมันจะมาขอผมคืนดีหรือมาหาผัวใหม่กันแน่
 
"เฮีย นักบุญล่ะ"
"ใครจะรู้ไม่ได้นั่งเฝ้า" เฮียตอบหน้าตายมาก
'แจ๋วมาเลยเฮีย' ผมกระซิบบอกเฮียแกใต้โต๊ะ พร้อมยกนิ้วโป้งให้
"ตายจริง คุณรู้จัก บุญด้วยเหรอคะ" แม่จอมสอดพูดขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าท่านประธานรู้จักผม
"ครับ" ท่านประธานมองหญิงสาวอย่างชั่งใจ
"สวัสดีค่ะ พะแพงค่ะ" ใครถามชื่อ สาระ...จริงๆ
"ครับ....นักบุญไม่ได้มาจริงๆเหรอ" ท่านประธานไม่ตอบอะไรเธอแต่หันมาคุยกับเฮียแทน จนทำให้พะแพงเสียหน้า เดินหนี กลับบ้านไปทันที
"ไม่ได้มา" เฮียตอบสั้นๆ
 
"ไปไหนของเขานะ ไม่รู้หรือไงว่าคนเขาเป็นห่วง" ท่านประธานบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่เฮียกาวนี่สิเตะผมอยู่ใต้เคาเตอร์บาร์ไปป๊าบหนึ่ง
'เตะผมทำไม' ผมนี่แยกเขี้ยวใส่เฮียแกทันที แต่เฮียแกกับถลึงตาใส่ จะดุไปไหนเป็นพี่หรือเป็นพ่อเนี่ย
"งั้นผมกลับก่อนนะ" เฮียพยักหน้ารับ
 
พอทุกอย่างเรียบร้อยดีตัวปัญหาไปหมดผมก็หนีขึ้นด้านบนมันที กลัวมีตัวปัญหามาเพิ่มอีก พอใกล้ร้านปิด ผมก็ลงมาช่วยเฮียแกปิดร้าน คุณชลธี มาโผล่มา
 
"หวัดดีครับท่านรอง" ผมก้มหัวให้นิดหน่อย
"หวัดดีครับ แล้วกาวล่ะ" ท่านรองยิ้มแหยๆ มองผมแปลกๆ ผมว่าท่านรองต้องเข้าใจอะไรผิดๆอยู่แน่ๆเลย
"กำลังปิดงบรายวันอยู่ครับ"
"มึงคุยกับใครอยู่ไอ้อ่อน" เฮียเดินเข้ามาล็อคคอผมพร้อมยีหัวจนฟู แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นคุณชลธี
 
"อ้าว...น้ำ มาตั้งแต่เมื่อไหร่" เฮีย ทักพร้อมรอยยิ้ม
"เพิ่งมาเมื่อกี้ และกำลังจะกลับ" อ้าวท่านรองงอนเฮียซะแล้ว
"เป็นอะไร" เฮียจับมือท่านรองไว้ แต่โดนท่านรองสะบัดออก โอ้ว ชัดเลยงอนเฮียกาวแน่ๆ
 
"ก็เห็นมีคนมาอยู่ด้วยแล้วนี่" นั่นไง ไอ้นักบุญ คิดไว้ไม่มีผิด แหม่ ถ้าแทงหวยถูกแบบนี้บางก็ดีน่ะสิ
"ฮ่าๆ คิดอะไรของนายเนี่ย" ท่านรองหน้าเหวอสิ จู่ๆเฮียแกก็หัวเราะออกมา
 
"หัวเราะอะไร" ท่านรองท่าทางจะซีเรียสมากไม่ยิ้มเลย
"ฮ่าๆ ก็น้ำ คิดว่าผมกับไอ้อ่อนนี่เป็นอะไรกันน่ะสิ ฮ่าๆ" เฮียแกพูดไปหัวเราะไปจน คุณชลธี หน้าแดงขึ้นมาทันที ไม่ใช่แดงเพราะเขินนะแต่แดงเพราะโกรธ ต่อยเฮียสักหมัดสิคุณชลธี
 
ผัวะ
 
ชัดเจนแจ่มแจ๋ว เฮียแกโดนคุณชลธี ต่อยปากแตกเลยครับ สมน้ำหน้าจริงๆ หัวเราะอยู่ได้
"คุณชลธีใจเย็นๆครับ ผมกับเฮียเราไม่ได้มีอะไรกัน" ผมรีบพูดเพื่อแก้ความเข้าใจผิด เฮียแกได้สติ ก็ปาดเลือดตรงมุมปากออกแล้วเดินไปจับมือคุณชลธีไว้
 
"ไอ้อ่อนมันเป็นน้องผม" ตอนแรกคุณชลธีก็เหมือนจะไม่เชื่อนะแต่คุยไปคุยมาแกก็ยอมเชื่อจนได้ ดีนะแกต่อยแล้วไม่วิ่งหนีไปน่ะ ไม่งั้นเรื่องยาวแน่ๆกว่าจะเคลียร์กันได้
"งั้นผมไปนอนก่อนนะ คุยกันไปนะ "
 
หลังจากนั้นผมก็ขึ้นไปชั้น3เพื่อเข้าห้องตัวเอง ล้มตัวนอน บนที่นอนของตัวเอง ด้วยความง่วง เมื่อหลับตาลงก็เข้าสู่ห้วงนิทราในทันที.....Zzzzz

**********************************

[twinmonkey0311]

 

[SiHong]

 

[Vammas]

One Night with My Boss รักข้ามคืน





ตอนที่ 5 กาว น้ำ



ช่วงหลายอาทิตย์ก่อน ไอ้อ่อนมันเพิ่งเลิกกับแฟน แฟนเก่ามันยกเลิกสัญญาเช่าห้อง ที่มันอาศัยอยู่ด้วยกันโดยไม่ถามความเห็นจากมัน มันจึงต้องระเห็จมาอยู่กับผมแทน



โดยมีข้อแม้ว่า จะต้องไปโปรโมทร้านของผมให้ มันก็ตกลงทันที บอกจะเอาไปแปะที่เว็บของบริษัทไว้ให้เพื่อเป็นการประชาสัมพันธ์ร้านไปในตัว มันทำทั้งโปรชัวร์ร้าน รวมถึงโปรโมชั่นต่างๆมาให้สารพัด ไม่รู้ว่ามันว่างงานขนาดนั้นเลยเหรอ



"ไอ้อ่อน นี่มึงว่างขนาดนี้เลยหรือไงวะ" ผมถามเอาความจริงกับไอ้อ่อน

"เฮียก็พูดไป ผมทำช่วงพักไง ใครมันจะทำในเวลางานกันเล่า นี่ผมพักเที่ยงนะเนี่ยเลยเอามาให้เฮียน่ะ" ไอ้อ่อนตอบยิ้มๆ



"เออก็แล้วไป กูนึกว่ามึงว่างงานจัด"

"เออเฮีย วันนี้ผมเอาโปรชัวร์ไปให้ท่านรองดูด้วยท่านรองสนใจมากเลยนะเฮีย ไม่พ้นคืนนี้แน่ต้องมาชัวร์ ไอ้นักบุญคอนเฟิร์ม" ไอ้อ่อนทำท่าโอเคเป็นสัญลักษณ์บอกผม



"แล้วเกี่ยวอะไรกับกูวะ"

"เกี่ยวสิ ถ้าถูกใจท่านรองอาจทิปให้เฮียก็ได้นะ ไปทำงานก่อนนะเฮีย เดี๋ยวคืนนี้มาหา ท่านประธานคนใหม่ยิ่งไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมอยู่ คอยแต่จะจิกผมอยู่นั่นแหละ ไม่รู้เกิดเป็นคนหรือเกิดเป็นไก่ ไปละ" ผมจึงพยักหน้ารับไปส่งๆ กับสิ่งที่มันบ่นมายาวเหยียด



*********************************************



การประชาสัมพันธ์ของไอ้อ่อนได้ผลเกินคาด ลูกค้ามาจากไหนนักก็ไม่รู้พากันเดินเข้าร้าน จนแทบไม่มีที่นั่ง ไอ้อ่อนพอเลิกงานก็ระเห็จพาตัวเองมานั่งที่เคาเตอร์บาร์ สั่งของโปรดของมันเหมือนเคย



 "เฮีย หวัดดี" ไอ้อ่อนทักขึ้น ก่อนส่งยิ้มทะเล้นมาให้

"ว่าไงอ่อน มาอีกแล้วเหรอ" ผมทักมัน เอาจริงก็ทักมันไปงั้นๆแหละเพราะมันบอกอยู่ว่าจะมา



"อ่อนเอิน ไรเฮีย วันนี้เหนื่อยขอ Negroni เหมือนเดิม" ดูมันครับทำตัวเป็นลูกค้าเต็มที่ ทั้งๆที่ก็อาศัยอยู่กับผม มันน่าถีบจริงๆ



ในระหว่างที่มันนั่งแดกค็อกเทลตัวโปรดของมันอยู่นั้น สายตาผมก็เหลือบไปเห็น หนุ่มหล่อหน้าตาดีคนหนึ่งเข้า



ไม่รู้ว่าสายตาผมมันเป็นอะไรกันแน่ พอได้มองหนุ่มหล่อคนนี้แล้วเกิดรู้สึกว่า ยิ่งมองยิ่งสวย ผมว่าผมชอบมองผู้หญิงสวยๆนะ แต่ผู้ชายสวยนี่สิ ทำไมถึงติดตาผมแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่... ครับ มีแต่...



หนุ่มหน้าสวยไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับไอ้หน้าหล่อ ไอ้หล่อ ที่มันพาไอ้อ่อนไปฟีทเจอริ่งมาเมื่อคืนก่อนนั้น ทำไมผมรู้น่ะเหรอ ไอ้อ่อนอีกนั่นแหละที่มันเล่าให้ฟัง ถึงกับถอดเสื้อให้ดูหลักฐานด้วย มันกลัวผมไม่เชื่อมัน สงสัยไอ้หล่อมันจะเปลี่ยนคู่ควงใหม่ ผมคิดอย่างนั้นนะ



ท่าทางไอ้อ่อนเริ่มจะเมาแล้ว เะร่ะมันเรื่มพล่ามเรื่องไม่สบายใจออกมาทั้งหมดที่มันอัดอั้น



 "นี่เฮียรู้ไหมหัวหน้าใหม่ที่มา เอาใจยากสุดๆเลยอันนั้นไม่ได้ อันนี้ไม่ดี เล่นผมปวดหัวเลย หน้าตาก็ดีนะครับแต่ นิสัยเนี่ยแย่มาก"



"เอาอีกแล้ว ไอ้อ่อนกลับบ้าน ได้แล้วเมาได้ที่ทีไร พล่ามเรื่องไม่สบายใจออกมาทุกที" ผมเห็นท่าทางมันไม่ค่อยดีแล้วเลยไล่ให้ไปนอน แต่ไอ้หล่อมันดันเสนอหน้าขึ้นมาทันที



มันคุยอะไรกันบ้างผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก ตอนนี้ผมสนใจแต่หนุ่มหน้าสวยตรงหน้าซะมากกว่า ดูแล้วเจ้าตัวเองก็เริ่มเมาแล้วเหมือนกัน ไอ้หล่อที่มาด้วยก็ไม่สนใจอีก ไม่รู้มันคิดอะไรถึงทิ้งคนหน้าตาสวยๆ ไปหาไอ้อ่อนได้



 "เฮียเก็บเงินด้วย" เสียงไอ้อ่อนเรียกผมให้เก็บเงินกับมัน

"กลับแล้วเหรอ" ไอ้หล่อก็ถามขึ้นมาทันที



"กลับสิเดี๋ยวโรงแรมเต็มไม่มีที่นอน" เห็นร้านกูเป็นโรงแรมไปแล้วสินะไอ้อ่อน

"อ้าวทำไมนอนโรงแรมล่ะ บ้านก็มีทำไมไม่กลับบ้าน" ผมเลยแกล้งถามมันด้วยความหมั่นไส้



"ผมคนต่างจังหวัดเฮีย ห้องเช่าเก่าแฟนเก่ามันบอกยกเลิกสัญญาไปแล้วแถมไล่ผมออกมาอีก เลยต้องไปนอนโรงแรม ผมน่าสงสารไหมเฮีย ให้ผมไปนอนบ้านเฮียไหมล่ะ" ดูในครับมันยังจะชงมุขกับมาอีก



"ไปอยู่บ้านพี่ก็ได้นะ" ไอ้หล่อมันแรงครับสวนขึ้นมาทันทีแรงจริงอะไรจริง



"ไม่เอา...ผมไปนอนบ้านเฮียนี่แหละ" ไอ้อ่อนหันมามองหน้าผมเป็นเชิงให้ช่วยมันหน่อย แต่ผมเหรอจะช่วย ฮ่าๆ สมน้ำหน้ามัน อยากเล่นมากดีนัก ไปให้ไอ้หล่อมันฟีทเจอริ่ง อีกรอบแล้วกัน ฮ่าๆ เป็นพี่ต้องรักน้องแบบนี้แหละครับ



ความจริงผมสนใจคนตรงหน้ามากกว่าซะอีก หนุ่มหน้าสวยหุ่นสูงโปร่งดูท่าจะกำลังเมา เพราะทั้งหน้าแดงกล่ำไปหมด จนอดสงสารไม่ได้ สงสัยกินเหล้าเยอะเพราะแฟนที่พามาทิ้งไปกับคนอื่น แล้วเอาไงดีล่ะ ถ้าจะใกล้ฟุบเต็มที สุดท้ายก็ฟุบลงไปกลับเคาเตอร์บาร์



"นี่คุณ นี่ๆ" ผมสะกิดคนที่นอนฟุบอยู่ แต่ไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมา



ตอนนี้ร้านปิดแล้วลูกน้องผมเองก็พากันกลับบ้านไปหมดแล้ว คนสวยนี่ล่ะเอาไงดี สุดท้ายแล้วก็ต้องอุ้มให้ขึ้นไปนอนที่ชั้นบนกับผม ดีนะเตียงผมมันใหญ่พอสมควร ผมจัดการคลายเสื้อผ้าของคนที่หลับ ออกเพื่อเจ้าตัวจะได้สบายตัว และนี่คือจุดเริ่มต้นของผมกับเขา



*******************************************



(ชลธี (น้ำ)



เมื่อคืนผมเครียดเรื่องงาน ที่ต้องแก้ไขแบบให้ลูกค้า จึงดวดเหล้าเข้าไปเต็มที่ตอนแรกก็นั่งดื่มพี่ชาย หรืออีกตำแหน่งคือท่านประธานบริษัท แต่ผมจะเรียกแบบนั้นเฉพาะที่ทำงานเท่านั้น พี่ชายผมดันเจอคนรู้จักเข้า เลยทิ้งผมแล้วออกไปคนรู้จักแทน ตอนนี้ฤทธิ์เหล้าก็เริ่มทำพิษผมจนได้ ผมเมาหลับไปแล้วครับ



"อืม...."เสียงครางต่ำๆใกล้หู สัมผัสที่ถูกโอบกอด นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมลืมตาขึ้นมองรอบๆห้อง ฉิบหาย กูมานอนห้องใครวะ แล้วใครนอนกอดกูอยู่เนี่ย

"อืม....อ้าวคุณตื่นแล้วเหรอ" คนที่นอนกอดผมขยี้ตาตัวเองก่อนจะเอ่ยถาม

ผมเองก๋ได้แต่พยักหน้ารับ ไม่คิดเลยว่าจะโดนผู้ชายแบบนี้แล้ว มันรู้สึกแปลกๆ คนที่กอดผมเริ่มคลายแขนออก



"ขอโทษทีผมติดหมอนข้างน่ะ" ผมมองไปรอบๆ ไหนวะหมอนข้างมัน

"ไม่เป็นไร" ผมตอบเสียงเรียบ รักษาอาการอาการตกใจต้วเองเอาไว้

"เมื่อคืน คุณเมามาก ผมเรียกยังไงคุณก็ไม่ตื่นเลยต้องพาขึ้นมานอนด้วยกัน



ใครจะไปกล้าตอบอะไรได้ เพราะตัวเองทำตัวเองแท้ๆ

"คุณอกหักจากไอ้หล่องั้นเหรอ"

"ไอ้หล่อ" ผมทวนคำ



"ก็คนที่มากับคุณนั่นไง"

"เปล่า พอดีผมเครียดเรื่องงาน เลยดื่มเยอะไปหน่อย" ถึงขนาดฟุบเนี่ยคงไม่หน่อยแล้วมั้ง

"แล้ว คุณมีแฟนหรือยัง"



"ห๊ะ!!!" อะไรของเขานี่ บทจะรุกก็รุกจนหน้าตกใจ

"ผมไม่ใช่คนอ้อมค้อมหรอกนะ คิดอะไรก็พูดแบบนั้น ถ้าคุณไม่ชอบก็ขอโทษที" คนพูดก็พูดตรงซะไม่ให้เขาตั้งตัว ตื่นมาว่าตกใจแล้ว แต่ตอนนี้ผมตกใจกับคำพูดคนคนนี้มากกว่าอีก



"คือ...ผม...ยังไม่มี" ผมก้มหน้าหลบสายตาคนตรงหน้าเพื่อตอบ



"ผมชื่อ กาว แล้วคุณล่ะ" คนตรงหน้ายิ้มกว้างก่อนแนะนำตัว

"น้ำ" ผมตอบพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ

"ถ้างั้นเรามาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ดีกว่านะ" คนตรงหน้าพูดจบ ก็เบี่ยงตัวขึ้นคร่อมร่างผมไว้ทันที ใบหน้าคม เลื่อนเข้ามาใกล้จนปบายจมูกสัมผัสกัน ผมเองก็ได้แต่หลับตาปี๋เพราะความกลัวและตื่นตกใจ แต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเหมือนระฆังช่วยชีวิต



 ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



"ใครวะ" คนตรงหน้าพูดออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนลุกออกไปเปิดประตู ผมเองก็ได้แต่นอนหันหลังให้กับกำแพง แต่ก็ต้องสะดุ้งอีกที เมื่อประตูห้องปิดลงพร้อมกับเจ้าของห้องที่ตอนนี้หายไปแล้ว



ในเมื่อเจ้าของห้องไม่อยู่ผมก็หนีสิครับรออะไร ผมรีบแต่งตัวแล้วก็หนีเจ้าของห้องไปทันที



ผ่านมาสอง สาม วัน ผมไม่กล้าไปที่บาร์เหล้านั้นอีกเลย ใจหนึ่งกลัว ใจหนึ่งมันก็อยากไป เำราะความจริงผมว่า เจ้าของร้านเหล้าก็หล่อดีอยู่นะ แต่ดูจะรุกผมไวไปหน่อยนะ ผมตกใจ ทำตัวไม่ถูกก็เลยกลัว



วันนี้วันหยุด ผมออกมาเดินเล่นหาซื้อของ และเดินเที่ยวตามประสาคนโสด แล้วก็เจอกับเขาอีก เขาเห็นแล้วยิ้มกว้างจนตาหยี เดินตรงเข้ามาหา



"หวีดดี น้ำ"

"สวัสดีครับพี่กาว " ผมจัดการยัดโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ใส่ในถุงของที่ซื้อมา ก่อนยกมือไหว้คนตรงหน้า



"เรียกกาวเฉยๆนี่แหละจะได้ดูสนิทสนม ว่าแต่มาซื้อของเหรอ ของเต็มมือเลย" เขายังคงยิ้มกว้างส่งมาให้ ก่อนแย่งของในมือผมไปถือ

"ดูอารมณ์ดีนะ" ผมถามเสียงเรียบ



"อืม เพื่งอารมณ์ดีเมื่อกี้ ได้เจอคนที่อยากเจอ" พูดจบก็ผิวปากอย่างคนอารมณ์ดี แล้วคว้าข้อมือผมเข้า

"นี่!!!" ผมร้องทัก

"ไปกินติมกัน" เขาจับมือมือผมไปโดยไม่ฟังเสียง นี่คุณมันเป็นพวกมัดมือชกหรือไงกัน แต่ก็อดเขินไม่ได้ล่ะนะ ความจริงเขาก็สเป็คผมเหมือนกันละนะ



"เดี๋ยวๆ ไหนว่าไปกินไอติมไง" ผมชะงักเท้าเมื่อ คนที่ลากผมไปนั้น พาผมออกมายังลานจอดรถ



"ก็ใครบอกว่าจะพาไปกินไอ้ติมถ้วยบนห้างล่ะ"

"อ้าว!...แล้วจะพาไปกินไอ้ติมที่ไหนอะ" ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ร้านผมเอง ผมจะพาไปกินไอ้ติมแท่ง" คนตรงหน้ายิ้มจนตาแทบปิดมาให้



"เฮ้ย...ไอ้ติมอะไรของคุณ" ทำท่าไม่น่าไว้วางใจเลย มองคนตรงหน้าอย่างหวาดระแวง

"ไอ้ติมแท่งไง คิดอะไรอยู่เนี่ย หรือกลัวผมพาไปทำอย่างอื่น" คนตรงหน้ายิ้มกรุ่มกริ่ม เหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่



"ปะ เปล่า"

"งั้นขึ้นรถสิ" ผมลังเลอีกครั้งก่อนจะพูดออกไปมา

"ผมเอารถมา เดี๋ยวผมขับตามไปเองดีกว่า ไม่อยากทิ้งรถไว้ที่นี่" เรื่องอะไรจะยอมนั่งไปด้วยล่ะ เขาเองก็มองผมอย่างช่างใจก่อนพยักหน้ารับ เอาของที่ผมซื้อมาใส่เข้าไปในรถเขาแทนก่อนขับรถออกไป



"นั่นของๆผม" ผมเอ่ยทัก เขายังลดกระจกมาบอกกับผมอีกว่า

"อยากได้คืนก็ขับรถตามมาละกัน" โห....เล่นไม้นี้เลยเหรอ นี่กลัวว่าจะไม่ขับรถตามไปจริงๆใช่ไหม



แต่เอาตามจริงผมไม่ค่อยไว้ใจเขาเท่าไหร่หรอกนะ ก็ดูที่เขาทำกับผมสิไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด บังคับกันอย่างเดียว ชิ คิดว่าสนหรือไง ใครจะตามไปเอา เหอะ ผมสะบัดหน้าหนี ขึ้นรถและขับตรงกลับบ้าน แต่...เอ๊ะ! เหมือนผมลืมอะไรบางอย่าง



วันจันทร์ ช่วงเช้ามืด ผมรีบขับรถมาที่บาร์เหล้าในทันที ถ้าถามว่ามาทำไม ผมบอกได้คำเดียว หมอนั่นมันฉกกระเป๋าตังค์ผมไป ไหนจะโทรศัพท์มือถืออีก ไม่รู้แอบเอาไปตอนไหน (แกเป็นคนลืมเอาไว้เองไม่ใช่หรือไงย่ะ)



 ผมกดออดที่ร้านทันที สักพัก ขาก็โผล่ออกมา สภาพนี่ดูไม่ได้ แต่แอบมองอะนะ แหม่ เสื้อก็ไม่ใส่ โชว์หุ่นล่ำซิกแพ็ค มาเต็ม แบบนี้แล้วไหนจะใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวอีก มันก็เลยอดมองไม่ได้

"อ้าวน้ำมาทำไรแต่เช้ามืดเลย" เกาหัวตัวเอง

"มาเอาของ แล้วจะไปทำงานเลย"ผมบอกเสียงเรียบเก็บอาการกับสายตาที่อยากมองหุ่นคนตรงหน้าเอาไว้



คนหุ่นดี หันไปมองนาฬิกาก่อน แล้วหันมามองหน้าผมอีกรอบแล้วหันไปมองนาฬิกาอีกที

"จะไปทำงานตอนนี้เนี่ยนะ"

"ทำไม"

"คุณเข้างานกี่โมง"

"9โมงเช้า ทำไม" ผมถามขึ้นอีกครั้ง

"ป่ะ ไปนอนก่อน ไม่ต้องขยันขนาดนั้นก็ได้นะ" ผมถึงกับงงกับสิ่งที่เขาพูด หมายความว่าไง



"หมายความว่าไง" ผมถามด้วยความสงสัย

"คุณว่านี่กี่โมง" สิ้นคำถาม ผมยกข้อมือดูนาฬิกาทันที ฉิบหาย เพื่งจะตี5 มิน่าล่ะถึงบอกให้ผมขึ้นไปนอน



"งั้นผมกลับไปนอนบ้านแล้วกัน" ผมจบก็เตรียมหมุนตัวกลับแตาก็ถูกกระชาก ใช่กระชาก จนเซไปชนอกเขาเข้า

"นอนนี่แหละ ที่นี่ใกล้กว่าบริษัท ดังนั้น นอนที่นี่" พูดจบเขาดึงมือผมขึ้นไปชั้น2 เพื่อนอนต่ออีกสักพัก



"ถอดสูท ถอดกางเกง กับเสื้อเชิ๊ตออก"

"ห๊ะ!!!" ผมรีบกอดกระชับตัวเองแน่น

"ไม่ต้องคิดมากน่า คุณคงไม่อยากให้ชุดยับใช่ไหมน่ะ เอ้า...." เขาโยนเสื้อยืดกับกางเกงบ๊อกเซอร์มาให้



"ขอบคุณ" ผมรีบเปลี่ยนเสื้อทันที ก่อนล้มตัวลงนอน และใช้เวลาไม่นานผมก็หลับไป แบบว่า เป็นคนหลับง่าย อะนะ



***********************************



(กาว)



 "เฮ้อ....ทีตอนนอนไม่รู้จักระแวง เชื่อเขาเลย" กาวได้แต่ส่ายให้คนที่หลับไม่รู้เรื่อง



ตอนนี้เขานอนไม่หลับแล้วจึงลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมทำความสะอาดร้าน เพราะนี่ก็ปาเข้าไป 7โมงกว่าแล้ว และตัวปัญหาอีกคนก็โผล่มา



 "เฮียกาว หวัดดี" ไอ้อ่อนยกมือไหว้

"เออ ไปไงมาไง" ผมถามมัน

"ก็นั่งรถแท็กซี่มาลงนี่ แล้วก็เดินเปิดประตูเข้ามาหาเฮียนี่แหละ" ดูมันครับกวนบาทแต่เช้าเลย จากนั้นมันก็คุยกับผมอีกพักหนึ่งก่อนขอขึ้นไปนอน แต่เพียงแปปเดียวผมก็ได้ยินเสียงไอ้อ่อนดังโวยวายขึ้นมา เลยต้องขึ้นไปดูซะหน่อย เห็นน้ำยืนหน้าซีด มองไอ้อ่อนอย่างตกใจอยู่ ผมจึงเดินเข้าไปดูไอ้อ่อนมี่ตอนนี้ดั้งมันแดงช้ำแถมมีเลือดกำเดาไหลอีก แต่แหม่ ก็อดแซวมันไม่ได้



 "เดินประสาอะไรให้ชนประตู" ผมแอบขำมันอยู่นิดๆ

"ต้องโทษคนเปิดประตูสิเฮีย" มันทำปากยื่นปากยาวไปที่ ร่างโปร่ง

"ขอโทษนะ นักบุญ ผมไม่ได้ตั้งใจ" อ้าวรู้จักกันด้วยเหรอ



 "น้ำ ช่วยพยุง ไอ้อ่อนก่อน" ผมบอกน้ำ ให้ช่วยพยุงไอ้อ่อน แต่เห็นสายตาน้ำที่มองมามันแปลกๆยังไงไม่รู้สิ เหมือนมีคำถาม อยากถาม ได้แต่รับคำสั้นๆ



"ไม่ต้องครับท่านรองเดี๋ยวเสื้อเปื้อน" ไอ้อ่อนบอกคนตรงหน้าอย่างเกรงใจ ว่าแต่ท่านรอง งั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าเป็นท่านรองประธานของไอ้อ่อนที่เคยเล่าให้ฟัง



"ไม่เป็นไร ฉันมีชุดเปลี่ยน" ว่าจบก็พยุงไอ้อ่อนขึ้นทันที ก่อนขอตัวไปเปลี่ยนชุดจะชุดที่ไหนอีกล่ะ ก็คงชุดที่เขาไว้สำรองในรถละมั้ง



หลังจากทำแผลให้ไอ้อ่อนเรียบร้อยผมจึง โทรไปหาน้ำทันทีที่ผมว่าง



/สวัสดีครับ/

"หวัดดี" ผมกรอกเสียงไปตามสาย

/นั่นใครครับ/ เจ้าของเสียงถามงง

"ผมเอง กาว"

/คุณมีเบอร์ผมได้ไง/

"แล้วเมื่อวานใครทิ้งโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ไว้กับผมล่ะ" ผมย้อนถามคนในสาย

/มีธุระอะไร/

"อยากเจอ คืนนี้มาที่ร้านนะ"

/ดูก่อน ถ้าอยากไป/

"น่านะ หลังร้านปิดก็ได้อยากเจอ"

/จะให้ไปทำไมหลังร้านปิด/

"ก็อยากเจอนี่ น่านะนะนะ" ผมทำเสียงออดอ้อนสุดฤทธิ์ ซึ่งหน้าผมนี่ไม่ได้เข้ากับการกระทำเลยสักนิด

/อืม/



เมื่อเจ้าตัวรับปากแล้วผมก็ยิ้มกริ่มสิครับรู้สึกวันนี้อารมณ์ดีสุดๆแน่ พอตกดึกเปิดร้าน มีแต่เรื่องให้ปวดหัว ยันร้านปิด แต่คนที่รับปากว่าจะมาก็ไม่มา เลยยิ่งพาลหงุดหงิดสุดๆ เลยเจ้าไปทำบัญชีปิดงบหลังร้านพอทำเสร็จก็เห็นไอ้อ่อนยิ้มระรื่นเหมือนคุยกับใครอยู่ด้วยความหมั่นไส้ จึงจัดการล็อคคอยีหัวมันทันที



"คุยกับใครวะไอ้อ่อน" แต่การกระทำผมต้องชะงักเมื่อเจอคนตรงหน้า

 

"อ้าว...น้ำ มาตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า

"เพิ่งมาเมื่อกี้ และกำลังจะกลับ" อ้าว...ทำไมรีบกลับ



"เป็นอะไร" ผมจับมือคนตรงหน้า แต่โดนสะบัดออก เล่นเอาผมงงสิเป็นอะไรของเขา



"ก็เห็นมีคนมาอยู่ด้วยแล้วนี่" ผมถึงกับงง ก็คนที่อยากอยู่ด้วยก็ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วใครอีกล่ะที่จะอยู่กับผมอีก อย่าบอกนะว่าไอ้อ่อน



"ฮ่าๆ คิดอะไรของนายเนี่ย" ผมหัวเราะลั่นแบบไม่เคยเป็นมาก่อน



"หัวเราะอะไร" คนตรงหน้าไม่มีแม้แต่รอยยิ้มเอาแต่ทำหน้าเครียดใส่

"ฮ่าๆ ก็ขำน้ำ น่ะสิ ที่คิดว่าผมกับไอ้อ่อนเป็นอะไรกัน ฮ่าๆ" ผมยังอดขำไม่หายหัวเราะจนตัวงอ



ผัวะ



อื้อหือ ดาวขึ้นเลย ร่างโปร่งปล่อยหมัดใส่มาเต็มหน้า หมัดหนักใข่ย่อยเลย ดีนะที่จับมืออีกข้างไว้ ไม่งั้นวิ่งหนีไปแน่ แต่ไอ้อ่อนมันคงกลัวผมโดนต่อยอีกรอบมันเลยบอกไปว่า

 "คุณชลธีใจเย็นๆครับ ผมกับเฮียเราไม่ได้มีอะไรกัน" 



 "ไอ้อ่อนมันเป็นน้องผม" ผมรวบรวมสติจากการเห็นดาวบอกร่างโปร่งตรงหน้าไป

 "งั้นผมไปนอนก่อนนะ คุยกันไปนะ " ไอ้อ่อนบอกก่อนเดินขึ้นชั้น3ไป



"เชื่อผมนะ ผมกับไอ้อ่อนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ไม่เชื่อผมเอารูปให้ดูก็ได้นะ เชื่อผมนะ" ผมทำเสียงออดอ้อน

"....."

อีกฝ่ายยังยืนหันหลังเงียบไม่ตอบอะไร แต่สังเกตุจากหน้าแดงๆน่าจะเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว และตอนนี้ก็กำลังอายกับการกระทำของตัวเองอยู่



"หันมาหน่อย" ผมจับคนที่ยืนหันหลังให้หันมา แต่คนตรวกน้าก็ไม่ยอมที่จะสบตากับผม

"ขะ ขอโทษ ที่เข้าใจผิด แต่ที่ต่อย ผมไม่ขอโทษ" มีงี้ด้วย

"อ้าวทำไมล่ะ" ผมถามคนตรงหน้า

"อยากทำตัวหน้าหมั่นไส้เอง" มีสะบัดหนีด้วยแฮะ



"แล้ว จะเข้าข้างในไหม" ผมถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

"ไม่ล่ะ กลับเลยดีกว่า มีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่"



"แต่ผมอยากให้คุณอยู่ด้วยนะ ทำแผลที่ปากให้ก่อนก็ได้" ผมตื้อสุดกำลังเผื่อใจอ่อนบ้าง ร่างโปร่งทำท่าคิดก่อนพยักหน้ารับ ผมรีบคว้ามือของอีกฝ่ายมาจับในทันที ไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก



"หึหึ" ผมหัวเราะในลำคอ

"หัวเราะอะไร อยากโดนอีกสักหมัดหรือไง" คนพูดถลึงตาใส่พร้อมกับยกกำปั้นขึ้น



"เปล่าคร๊าบ ดุจริงๆแฮะ"



ผมพาร่างโปร่งขึ้นมาชั้น2 แล้วเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาให้ร่างโปร่ง ร่างโปร่งเองก็รับ หยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมา ความจริงแผลแค่นี้ไม่ต้องทำแผลก็ได้นะ แต่ถ้าไม่หาข้ออ้าง อะไรเลยคนตรงหน้าก็จะหนีกลับบ้านอีกแน่ๆ



"กาว" ร่างโปร่งเอ่ยชื่อผมขึ้นมาขณะทำแผลให้

"หือ" ผมครางรับ

"คุณคิดจะทำอะไร" ร่างโปร่งถาม

"หมายถึงอะไร" ผมสงสัยจริงนะที่ถามเนี่ยต้องการคำตอบแบบไหน



"หมายถึงเรื่องผมน่ะ"

"อ้อ..." ผมลากเสียงยาว ยิ้มกรุ่มกริ่มขึ้นมาในทันที

"อะไร" ร่างโปร่งเริ่มขมวดคิ้ว



"ขอจีบได้ป่ะ"



พอผมพูดจบร่างโปร่งก็เบิกตากว้าง เหมือนจะตกใจเอามาก คงไม่คิดล่ะสิว่าผมจะพูดตรงขนาดนี้ หึหึ คอยดูกันต่อไปละกันว่าเรื่องของ ผมกับน้ำ จะเป็นอย่างไรต่อไป......หึหึ



**************************************************
หากพิมพ์ผิดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
ขอขอบคุณทุกท่านที่สนใจเรื่องนี้ค่ะ

[yowyow]

 

[GuoJeng]

สองคู่ชูชื้น 555 รออ่านตอนต่อไปคับ

[เมื่อนั้นฝันว่า]

กาวน้ำ น้ำกาว

[หมอตัวเปียก]

เฮียกาวมาแรงมาก มาไวจริง ๆ เรื่องนี้พระเอก พระรองนี้รุกไวมาก

[twinmonkey0311]

 

[somakimi]

  กำลังรอค่ะสนุกมากเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พออ่านย้อนไปตอนเจอเพื่อนคุณดิน
ขำกร๊ากกกก เลย 
"จะว่าไปพี่คุ้นๆหน้าเราอยู่นะ" คุณนพนันท์ทักขึ้น
"จริงเหรอครับ ผมก็รู้สึกคุ้นๆหน้าคุณเหมือนกัน" ผมยิ้มตอบรับเรื่องที่ถาม
"อย่าบอกนะว่าไปเจอกันในร้านเหล้าน่ะ"ท่านประธาน
คุณน้ำ นี่เองที่นักบุญคิดว่าเป็นสาวคนใหม่ของเฮีย
พะแพง ร้ายกาจ นึกจะเลิกก็เลิก นึกจะคืนดีก็มา
แถมพอเจอคุณดิน ก็ตีสนิท ตาเยิ้มเข้าหา
ดีนะที่คุณดินไม่ใส่ใจ ถ้าสนนี่ มีเรื่อง ยาววววเลย
       
 
ปล.ขอบอกที่ผิดนะ
เห็นไอ้อ่อนยิ้มระรื่นเหมทอนคุยกับใครอยู่ / งง ไม่เข้าใจ
ด้วยคสามหมั่นไส้ ----- ความ
 จึงจัการล็อคคอยีหัวมันทันที ------ จัดการ
หยิบอุกรณ์ทำแผลออกมา ------ อุปกรณ์
คากทั้งเสล็ดทั้งน้ำลาย ------ ขาก / เสลด
มองหญิงสาวอย่างช่างใจ ------ ชั่งใจ

[golove2]

น่ารักทั้ง 2 คู่เลยค่ะ

คุณดินขี้หึงสุด ๆ


 

[Vammas]

One Night with My Boss รักข้ามคืน

ตอนที่ 6 ว่าที่คู่แข่ง

เมื่อคืนนี้ คุณชลธี ก็ถูกเฮียกาวหลอกล่อ จนต้องนอนค้างที่ร้านด้วยกัน เช้านี้ ผมเลยได้ติดรถมากับคุณชลธี

"เมื่อคืนขอโทษนะ" คุณชลธีพูดขึ้นเมื่อเราสองคนนั่งอยู่บนรถด้วยกัน

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณชลธี" เรื่องน้อย ความจริงมันก็ไม่ได้ทำให้ผมเดือดร้อนด้วยสิ

"เรียกพี่น้ำเถอะ" มาอีกคนและ ทำไมใครๆก็อยากเป็นพี่ไอ้นักบุญกันล่ะเนี่ย

"จะดีเหรอครับ" ผมถามย้ำ

"อื้อ แล้วขอโทษนะเรื่องจมูก" คุณชลธีเอามือมาจับตรงจมูกที่ดูเขียวช้ำ

"โอ๊ย!" แหม่ สะดุ้งเลยนะคุณชลธี

"เจ็บมากเหรอเรา"

"นิดหน่อยครับ" ผมส่งยิ้มให้คุณชลธี

ผ่านไป 10นาที ก็ถึงบริษัท ผมลงจากรถรอคุณชลธีหยิบของ แล้วเดินไปพร้อมกัน ผมกับคุณชลธี ค่อนข้างคุยกันถูกคอ เพราะอายุเราไล่เลี่ยกัน พอขึ้นไปลิฟท์ไปชั้นบน ผมกับคุณชลธี ก็แยกย้ายกันไปทำงาน ยังไม่ทันจะถึงโต๊ะทำงาน ไอ้นักบุญโดนฉุด เข้าไปในห้องประชุม ว๊ากกกกกก อยากจะร้องออกมาแค่โดนมือหนาๆมาปิดปากเอาไว้

"หายไปไหนมา ทำไมถึงมากับ ชลธี ได้" พอได้ยินเสียงก็จำได้ทันทีว่าเป็นใคร ที่แท้มือฉุด ก็คือท่านประธานนี่เอง

"ก็นอนอยู่ด้วย ไม่ให้มาด้วยกันได้ยังไง" ผมตอบตามความจริง แค่บอกไม่หมดเท่านั้นเอง

"ว่าไงนะ" ท่านประธานกัดฟันกรอด สองมือบีบเข้าที่แขนของผมทั้งสองข้างจนเจ็บไปหมด

"โอ๊ย..." พอผมร่องออกมาท่านประธานจึงปล่อยมือ แรงคนหรือแรงควายวะบีบมาได้ เจ็บจมูกไม่พอ ยังจะแขนอีก ดูดิแขนแดงหมดเลย

ท่านประธานมองสำรวจตัวผมก่อนมองมาที่หน้า ด้วยสายตาห่วงใยต่างจากเมื่อกี้ลิบลับเลย

"แล้วจมูก ไปโดนอะไรมา" ท่านประธานเอานิ้วแตะที่จมูกเบาๆ ผมเบี่ยงหลบนิดหน่อยกลัวเจ็บ

"ก็พี่น้ำ น่ะสิ" อุ๊บ เผลอตัว เอามือปิดปาก

"พี่น้ำ? ชลธี ?" ทำไมดูสนิทกันจังเมื่อวานมีอะไรเกิดขึ้นนะ

ท่านประธานหลีตามองอย่างข้องใจ

งามไส้แล้วไงไอ้นักบุญ เผลอปากอีกแล้ว ทำไมช่วงนี้มึงปากไวจัง

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ไปทำงานเถอะ" ผมบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ เดินเลี่ยงไปนั่งที่โต๊ะทำงาน พี่แข เองเห็นผมก็ยิ้มร่า ก่อนก้มหัวให้ท่านประธานนิดหน่อย

"น้องบุญ เมื่อกี้ กิ๊ฟ โทรมาบอกว่า ท่านรองชวนทานข้าวกลางวันบอกจะขอโทษที่ทำน้องบุญเจ็บ"

ท่านประธานที่กำลังจะเข้าถึงกับถอยหลังกลับออกมาถาม พี่แข อีกรอบ

"คุณว่าใครชวนนักบุญไปทานข้าวนะคุณแข" ท่านประธานหน้าหงิก

"ท่านรองชลธีค่ะท่านประธาน" พี่แขตอบยิ้มๆ

ท่านประธานเดินเข้าห้องเดินเข้าห้องไป แล้ว พี่แขจึงหันมาซักฟอกผมแทน

"เมื่อวานเป็นอะไรคะ ทำไมไม่มาทำงาน พี่โดนท่านประธานกินหัวทั้งวันเลยเมื่อวาน ท่าทางหงุดหงิดสุดๆเลยค่ะ พี่ล่ะปวดหัว"

"ไม่สบายนิดหน่อยครับ ขอโทษนะพี่แขที่ทำให้เดือดร้อน" ผมยิ้มแหยๆให้แก

Rrrrrr

 ขณะที่พี่แขกำลังเม้าท์มอยอยู่กับผมนั้นโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานก็ดังขึ้น พี่แขแกรีบวิ่งไปรับอย่างไว

"สวัสดีค่ะ ค่ะ ค่ะ ใช่ค่ะ ได้ค่ะ จะเรียนท่านประธานให้นะคะ ค่ะ ค่ะ"

พี่แข วางสาย ก่อนเดินส่งยิ้มมาให้ผม

"มีอะไรหรอพี่แข"

"น้องบุญ ช่วยไปบอกท่านประธานทีนะเที่ยงนี้ คุณกิ่งแก้ว คู่ค้าของเรานัดทานข้าวกลางวัน"

"ทำไมผมต้องไปบอกล่ะ พี่แข นั่นแหละไปบอก"

 พี่แข ส่ายหัวรัวๆก่อนดันหลังผมเข้าไปในห้องท่านประธาน

"พี่เคาะประตูให้"

ก็อกๆๆ

"คุณปฐพีครับ คุณกิ่งแก้ว คู่ค้าของเรานัดทานข้าวกลางวัน นี้ครับ" ผมพูดตามที่พี่แขบอกมา

"ผมไม่ไป คุณโทรไปแจ้งด้วยว่าผมไม่ว่างติดประชุม" ท่าทางวันนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ดีสุดๆไปเลย เห็นแล้วผมเองก็หวุดหงิดเหมือนกัน

"คุณปฐพี ไปกินรังแตนที่ไหนมาครับ ถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้" ปากไวอีกแล้วเรา ผมรีบเอามือปิดปากทันที

ท่านประธานขมวดคิ้ว มองหน้าผม ก่อนเบนหน้าหนีไปทางอื่น เอ้า เป็นอะไรก็ไม่บอก ทำตัวเป็นเด็กไปได้ โธ่...

"วันนี้กลับไปนอนคอนโดด้วยนะ" ผมถามเรื่องงาน ทำไมถึงเปลี่ยนมาเป็นเรื่องส่วนตัวได้ล่ะเนี่ย

"ห๊ะ!!!" ท่านประธานครับ บอกี่ครั้งให้แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไงเล่า อย่างจะเหนี่ยวคนตรงหน้าจริงๆเลย

"หูตึงหรือไง" ท่านประธานขึ้นเสียงใส่

"คุณปฐพี!!!" ผมขึ้นเสียงกับท่านประธานในทันที

ท่านประธานนิ่งไปเฉยๆ เมื่อผมเรียกชื่อเสียงด้ง ท่านประธานนี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ ผมไม่ทนแล้วนะ คำนี้ได้แต่คิดอยู่ในใจเท่านั้น ใครจะกล้าไปด่าท่านประธานล่ะ

"ขอโทษ" จู่ๆท่านประธานก็พูดเสียงเบาหวิว

"ครับ?"

"ก็ บอก ว่า ขอ โทษ" ท่านประถามเน้นคำ

"เข้าใจแล้วครับ ผมรับคำขอโทษก็ได้" ผมตอบเผื่อท่านประธานจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง

"งั้นขอตัวครับ" ก้าวขาเดินยัวไม่พ้นจากห้อง ก็ถูกเรียกเอาอีก

"เดี๋ยว"

"ครับ?" ขานรับอย่างงงๆ

"ตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วยกัน" ท่านประธานพูดขึ้น

"ขอโทษครับผมนัดท่านรองไว้แล้ว" ผมบอกไปตามตรง

"งั้นฉันไปด้วย" อะไรของท่านประธานเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ อารมณ์แปรปรวนจริงๆ เอาใจยากนะครับแบบนี้

"ผมขอถามคุณชลธีก่อนนะครับ"

"ไม่ต้อง เดี๋ยวคุยเอง" พูดจบ ก็คว้าโทรศัพท์มากดโทรหาคุณชลธี พูดไปกี่คำ ก็วางสาย ได้ยินแค่ว่าจะไปกินข้าวด้วยแค่นั้น

"คุยแล้วบอกว่าไปได้" ท่านประธานหันมายิ้มทะเล้นให้ เอ่อ คิดอะไรของเขาเนี่ย เมื่อผมก้าวเท้าออกจากห้อง ก็ต้องแปลกใจกับคนที่มานั่งรออยู่หน้าห้อง เพราะคนที่นั่งรอคือคุณ กิ่งแก้ว

"สวัสดีครับคุณกิ่งแก้ว" ผมส่งยิ้มทักทาย โค้งหัวให้นิดหน่อย

"สวัสดีค่ะ พอดีกิ่งนัดคุณปฐพีทานข้าวด้วยกัน เลยแวะเข้ามานั่งรอคุณปฐพี" นี่กะไม่คุณปฐพีปฎิเสธสินะ เพิ่งโทรมาบอกไม่ถึง10นาที ว่าจะนัดทานข้าวแต่ตัวเองเล่นมาดักทางการปฎิเสธแบบนี่ โอ้ว สุดยอดจริงๆ

"งั้นผมโทรแจ้งคุณปฐพีให้นะครับ คุณจะได้เข้าไปรอในห้องคุณปฐพี" ผมบอกก่อนโทรแจ้งคุณปฐพี ได้ยินเสียงฮึดฮัดมาตามสาย ผมก็อดขำไม่ได้ อะไรจะไม่อยากไปขนาดนั้น

คุณกิ่งแก้วเข้าไปในห้องทำงานคุณปฐพีเรียบร้อยแล้ว พี่แข ผู้อยากรู้อยากเห็นก็เดินเข้ามาคุยกับผมเหมือนเดิม แถมยังถือช่อดอกดอกไม้ขนาดใหญ่เดินเข้ามาหาผม

"น้องบุญ" เสียงแหลมดังมาแต่ไกล ก็ไม่ไกลกันมากก็โต๊ะติดกันนี่

"ครับ"

"แรงนะคะ กะมัดมือชกท่านประธานไม่ให้ปฏิเสธเรื่องทานข้าว ออกตัวแรงขนาดนี้ สงสัยน้องบุญจะมีคู่แข่งซะแล้ว" พี่แข แกแซวขำๆ

"คู่แข่งอะไรกันครับ ผมกับท่านประธานไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ช่อดอกไม้สวยนะครับใครให้มาเหรอพี่แข" ผมหัวเราะ กลบเกลื่อน แล้วถามถึงช่อดอกไม้

"เอ้า...เอาไป" พี่แขยื่นให้ด้วยสีหน้าเซ็งๆ

"ให้ผมทำไม ของพี่แขไม่ใข่เหรอครับ" ผมถามอย่างงงเมื่อพี่แขส่งช่อดอกไม้แสนสวยมาให้

"ของพี่ก็ดีสิคะ นี่ของน้องบุญค่ะ เสน่ห์แรงเหลือเกินนะคะ พี่อิจฉา" พี่แขทำเสียง จิ๊จ๊ะ ในลำคอ

"ของผม ตลกแล้วพี่แข ใครที่ไหนเขาจะซื้อดอกไม้ให้ผู้ชาย" ผมถามก่อนพลิกดูการ์ดที่แนบติดมาด้วย ข้อความในการ์ด มีอยู่ว่า

'สำหรับ นักบุญ ที่น่ารัก นพนันท์'

"คุณนพนันท์" ผมเรียกชื่อเจ้าของดอกไม้

"ใครเหรอคะน้องบุญ" พี่แขถามอย่างอยากรู้

"เพื่อนคุณปฐพีครับ" ผมตอบแล้วสักพักเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานก็ดังขึ้น พี่แขก็ก็รีบวิ่งไปรับ

Rrrrrr

"สวัสดีค่ะ ค่ะ อยู่ค่ะ สักครู่นะคะ" พี่แขนี่ยิ้มระรื่นเชียวก่อนกวักมือเรียกผมให้ไปรับโทรศัพท์

"สวัสดีครับ"

/สวัสดีครับ คุณนักบุญ พี่นพนันท์เอง จำได้ไหม/

"ครับ"

/ชอบดอกไม้ไหมครับ/ โอ้โห โทรมาเช็คด้วยเหรอวะ

"ครับ แล้วซื้อให้ผมทำไม"

เสียงตามสายเงียบไปสักพักก่อนตอบออกมาว่า

/ก็เคยบอกไปแล้วนี่ครับ ตอนงานวันเกิดน้องพิงค์/

"ครับ เรื่องอะไรครับ"

/ก็ผมจีบ/

"ห๊ะ!" ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ

/ตามนั้นครับ แค่นี้นะครับ ตั้งใจทำงานด้วย/

ทางด้านคุณนพนันท์ตัดสายไปแล้ว ผมได้แต่ยืนเอ๋อรับประทาน บอกเลยว่าช็อคนิดหน่อย ที่มีผู้ชายออกตัวว่าจะจีบ ทำไมปีนี้มึงมีแต่เรื่องผู้ชายวะ กูยังอยางได้ผู้หญิงอยู่นะเว้ย

*************************************

 เที่ยงแล้ว เที่ยงแล้ว หิวข้าวจังเลย แล้วเอาไงดีล่ะ ว่าแต่ จะรอ หรือไม่รอดีนะ คงไม่ต้องรอแล้วมั้ง ก็มีคนมานั่งรอแล้วนี่

"บุญ" โห...คุณชลธี เดินมารับเองเลยเหรอนี่ ผมนี้อึ้งเลย

"มารับเองเลยเหรอครับ คุณชลธี ผมนี่เกรงใจแย่เลย" ยิ้มแก้เก้อส่งไปให้คุณชลธี

"พี่น้ำ" ไม่รู้ทำไมมีคนอยากจะนับญาติกับผมจริงๆเลยนะ เอ้า พี่น้ำ ก็พี่น้ำ

"ครับๆ พี่น้ำ ก็พี่น้ำ"

"ดีมาก ว่าแต่ช่อดอกไม้สวยนะ" ตาดีจริงๆนะครับอุตส่าห์เอาไปแอบในหลืบแล้วเชียวเห็นแบบนี้ผมก็อายเหมือนกันนะครับ ผู้ชายกับดอกไม้ ไม่ได้เข้ากันเลยจริงๆ

"อยากได้ไหมล่ะครับ ผมให้" เดินไปหยิบช่อดอกไม้ส่งให้

"ฮ่าๆ ไม่เอาหรอก ไปกันเถอะ" พูดจบก็โอบไหล่ผมเดินออกไปกินข้าว

แต่ยังไม่ทันจะเดินออกไป ท่านประธานก็โผล่อกมาจากห้อง โดยมีคุณกิ่วแก้วควงแขนออกมาด้วย แหมะ ยัยคุณกิ่งแก้วนี่ก็ชอบเอานมแนบแขนท่านประธานจริงๆ จะเอาแขนท่านประธานกลับบ้านด้วยหรือไง เกาะเป็นตุ๊กแกเชียว

ท่านประธานก็จ้องผม ผมเองก็จ้องท่านประธาน ดูสิ ท่านประธานมีรอยลิปสติก ติดที่ปกเสื้อด้วย เข้าไปทำอะไรอะไรกันแน่วะ ฮึ้ย! เห็นแล้วหมั่นไส้ ส่วนคุณประธานนี่จะจ่องอะไรนักหนา ผมเลยมองตามสายตาท่านประธานที่มองมา อ่อ มือคุณชลธี ที่ตอนนี่โอบไหล่ผมอยู่ แต่ใครสนล่ะ ชิ

"อ้าวพี่ เอ้ย คุณปฐพี" คุณชลธีทักพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นท่านประธาน

 ท่านประธานพยักหน้ารับ ไม่ได้พูดอะไรต่อ เอาแต่จ้องแขนคุณชลธีที่โอบไหล่ผม

"ไปเถอะครับพี่น้ำ คุณปฐพีเขามีคนทานด้วยแล้ว" ผมสะกิดแขนคุณชลธี คุณชลธีจึงพยักหน้าโอบไล่ผม ยังไม่ทันจะเดินไปไหน ยัยคุณกิ่งแก้วก็พูดขึ้นว่า

"แหม่...ดูสนิทกันจังนะคะ หรือคุณสองคนจะเป็นอย่างว่า..."

"แล้วแต่คุณจะคิดครับ ผมห้ามความคิดใครไม่ได้ ถ้าใครจะมีความคิดต่ำๆแบบนี้" คุณชลธีตอบตอบเสียงเย็นๆพร้อมรอยยิ้ม คุณกิ่งแก้วถึงกับยืนนิ่งอึ้งกับคำตอบของคนชลธี

"คุณปฐพีคะดูลูกน้องคุณสิ กิ่งแค่ถามเฉยๆเองทำไมต้องว่ากันด้วย คุณต้องจัดการให้กิ่งนะคะ" ยัยคุณคุณกิ่งยืนเขย่าแขน คุณท่านประธานตวัดสายตาใส่คุณกิ่งแก้วก่อนจะพูดว่า

"คุณพูดจาเสียมารยาทก่อนะครับ ดังนั้นช่วยสงบปากสงบคำด้วย" ท่านประธานพูดยิ้มๆ แต่เจ็บลึกนะนั่น

"ผมขอตัวนะครับคุณปฐพี"

คุณชลธีเอ่ยปากขอตัวอีกครั้ง แต่ท่านประธานยังพูดเสริมอีกครั้งว่า

"ไม่ต้องเรียกคุณปฐพี เรียกตามปกติดีแล้ว คนแถวนี้จะได้ไม่เข้าใจผิดว่านายเป็นลูกน้องฉัน ถึงมันจะเป็น แต่นายก็มีศักดิ์เป็นน้องฉัน ไม่ใช่จะพูดอะไรก็พูด"

โอ้ว...สุดยอดท่านประธานพูดซะยัยกิ่งแก้วหน้านี่ซีดเชียว ปล่อยแขนท่านประธาน เลย สมน้ำหน้าปากดีนัก ชิ

"เอ่อ ขอโทษนะคะคุณปฐพี พอดี กิ่ง นึกได้ว่ามีธุระกับคุณพ่อ ยังไงก็ขอตัวกลับก่อนนะคะ บายคะ" ยัยคุณกิ่งแก้วรีบเผ่นแน่บออกจากที่นี่ทันที คงทนอยู่ไม่ไหว หน้าเธอคงยังบางอยู่ แต่ตอนนี้กูว่าไปกันสักทีเถอะหิวจนจะหัวกินแถวนี้ได้แล้ว เราสามคนเดินลงมาถึงลานจอดรถ โดยใช้รถคุณชลธี เพราะนั่งได้หลายคน

"อยากินอะไร" คุณชลธีหันมาถามยิ้มๆ

"อะไรก็ได้ครับ" ผมยิ้มตอบ แต่หน้าคนที่นั่งเบาะหลังนี่นิ่งจนไม่รู้คิดอะไรอยู่ กับเอาแต่จ้องผมจนผมโครตอึดอัด จะจ้องกูทำไมนัก จะจ้องกูให้ทะลุเลยหรือไง

ความจริงผมคิดจะนั่งเบาะหลังจะได้ให้พี่น้องนั่งหน้าคู่กัน แต่คุณประธานบอกจะนั่งหลังแล้วให้ผมนั่งหน้าแทน นี่คิดอะไรอยู่นะ ผมไม่เข้าใจ

"ฉันจะกินอาหารเกาหลี" ท่านประธานพูดขึ้น คุณชลธีเลยพาเข้าร้านอาหารเกาหลีที่อยู่ใกล้ๆแถวบริษัท แถวบริษัทผมมีร้านอาหารแทบทุกเชื้อชาติครับ จนถึงข้าวแกงข้างทางก็มี ปกติผมก็กินข้าวแกงข้างทางนี่แหละง่ายสะดวกรวดเร็ว แต่หลังๆ ก็ได้คุณท่านประธานพาไปกินร้านอาหารแทน ปกติ ชอบบังคับผมไปมากกว่า

ทั้งๆที่ผมอยากไปกินข้าวกับสาวๆในออฟฟิศ ซะมากกว่า ตัดโอกาส ตัดอนาคตผมหมด เสียตัวให้ผู้ชายครั้งเดียว ก็มีแต่ผู้ชายเข้ามาวุ่นวายในชีวิตเลยสินะ เวรกรรมอะไรของ ไอ้นักบุญ T^T

ระหว่างทานอาหารผมนั่งติดกับคุณชลธี ส่วนท่านประธานนั่งอีกฝั่ง ดูท่านประธานจะไม่สบอารมณ์เอามากๆเลยครับ หน้านี่บอกบุญไม่รับจริงๆ

"พี่น้ำครับ สรุปพี่น้ำให้เฮียกาวจีบหรือเปล่าครับ" ผมกระซิบถาม คนนั่งข้าง คุณชลธี นี่หน้าแดงแป้ด ขึ้นมาทันที

"ก็นะ" ผมหัวเราะ กับอาการหน้าแดงของคุณชลธี แต่ถ้าดูภายนอกอาจเหมือนเป็นการหัวเราะต่อกระซิกกันเหมือนคู่รัก และนั่นก็ทำให้ท่านประธานหน้าหงิกขึ้นมาทันที คงคิดว่าผมกับคุณชลธีมีอะไรกันแน่ๆ

"แล้วสองคนไปสนิทกันตอนไหน" ท่านประธานถามตวัดสายตามามองผม

"บาร์เหล้าครับพี่ดิน" คุณชลธีตอบ ตอบแบบนี้ท่านประธานจะคิดเป็นอะไรได้นอกจาก ผมไปนอนกับคุณชลธีแล้ว

ปึง!!!

"ว่าไงนะ"

ท่านประลุกพรวดสองมือตบโต๊ะเสียงดัง จนคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียวกัน เห็นแบบนั้นท่านประธานจึงนั่งลงที่เดิม

"พี่ดิน เป็นอะไร" คุณชลธีเองก็ตกใจที่จู่ๆท่านประธานเป็นแบบนั้น

"อย่าบอกนะว่านายสองคน....." ท่านประธานชี้มือมาทางผมกับคุณชลธีสบับกันไปมาก่อนยกมือขึ้นกุมหัว โอ๊ย...นี่คิดอะไรของเขาวะเนี่ย

"จะบ้าเหรอคุณดิน ผมไม่ได้มั่วขนาดนั้นนะ" ผมโวยวายลุกขึ้นยืนมองหน้าคุณท่านประธาน

คุณชลธีเองก็ทำหน้างงมองผมสลับกับท่านประธานไปมา โว๊ย...ถ้าประธานจะมองกันแบบนี้ ก็ไม่ต้องมาคุยกันแล้ว

"ผมกลับก่อนนะครับพี่น้ำ" ผมลุกเดินหนี

"แล้วบุญจะกลับยังไง" คุณชลธีจับมือผมไว้

"เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับเองครับ ผมไม่อยากเห็นหน้าคนแถวนี้" ผมว่าพลางเดินออกจากร้าน เดินออกมาเรื่อยๆ ก็ไม่เห็นมีแท็กซี่ผ่านมาสักคัน จะทำไงดีเนี่ย จะ บ่ายโมงอยู่แล้ว

ปี๊นๆ

เชี่ยเอ้ย ใครวะมาบีบแตรรถเรียกตอนนี้ คนกำลังเซ็งๆอยู่เกี๋ยวก็ด่าแม่งให้อายยันแก่เลย เจ้าของรถมาจอดเทียบตรงผมก่อนลดกระจกลงจึงทำให้เห็นว่าเป็นใคร โอ๊ย...คุณนพนันท์ มันจะโผบ่มาทำำมตอนนี้

"น้องบุญ" เสียงหวานมาเชียว

"หวัดดีครับคุณนพนันท์" ผมยิ้มแหยๆส่งไปให้

"มาทาน หรือครับ"

"ครับ พอดีจะกลับบริษัท แต่ไม่มีแท็กซี่ผ่านมาเลย"

"เอางี้เดี๋ยวพี่ไปส่ง แต่ต้องไปทานข้าวกับพี่ก่อนนะ" ห๊ะ! อะไรนะ ทำไมคนสมัยนี้ชอบมัดมือชกกันจังวะ ฟังกูบ้างไหม ดูปากกูนะครับ กู จะ กลับ บริ ษัท ก็อยากจะพูดแบบนั้นหรอกนะ แต่มันทำไม่ได้ T^T

"ไม่ดีกว่าครับ" ผมตอบบ่ายเบี่ยง

ขนาดตอบแบบนี้ไอ้คุณนพนันท์ มันยังลงมาเปิดประตูรถให้ เอาไงดีวะกู

"ไปเถอะครับ เดี๋ยวผมโทรบอกไอ้ดินให้"

บอกให้ไอ้คุณประธานมันโมโหหรือไงวะ แม่งทำไมวันนี้ กูดวงซวยนักวะ กูอยากจะร้องไห้ T^T

สุดแล้วจนรอดก็โดนไอ้คุณนพนันท์ ทั้งผลักทั้งดันจนเข้ามาในรถ แม่งไม่ถามความสมัครใจกูเลย ก่อนไอ้คุณนพนันท์ จะออกรถ มันก็กดโทรศัพท์ คุยกับคุณประธาน ที่รู้เพราะมันเรียกชื่อคุณประธาน

"ฮัลโหล เออกูเอง วันนี้กูขอยืมตัวเลขามึงวันหนึ่งก่อนนะเว้ย เออบังเอิญเจอกัน เอออยู่ในรถกู เออกูยืมตลอดบ่ายเลย ถ้ามึงจะอนุญาติกูยืมทั้งวันทั้งคืนได้ไหมวะ ฮ่าๆ เออกูรู้แล้วน่า เดี๋ยวๆเย็น กูพาไปส่งคืนมึงที่ห้อง สัส กูรู้แล้วน่า หวงจริงนะมึง" เชี่ยแล้วไงไหนแค่ชวนกูไปกินข้าวแล้วจะไปส่งไงวะ เห็นกูเป็นสิ่งของหรือไงวะ ยืมกูอยู่ได้ ถามกูบ้างไหม แสรดดดดดดด

"อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม" ไม่อยากแดกอะไรแล้วโว๊ย มึงไม่ต้องมายิ้มกริ่มให้กูเลย

"ไม่ครับ" ผมตอบเสียงแข็งหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง หน้าบูดเป็นตูดลิงดีๆนี่เอง ตอนนี้ผมอยู่ในร้านอาหารฝรั่งเศส กำลังม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากอยู่ ก็มันหิวนี่ครับ ตอนไปกินกับคุณประธานก็กินไปนิดเดียวเอง โดนพูดจาไม่เข้าหูก่อน....คุณนพนันท์เองก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน ให้ผมกินไปก่อนเลยไม่ต้องรอ พอกลับมาก็ชวนคุยทันที

"ชอบดอกไม้ที่ส่งไปให้ไหม"ยังจะถามเรื่องดอกไม้อีกเหรอ

"ก็สวยดีครับ แต่มันคงไม่เหมาะที่จะให้ผู้ชายมั้งครับ" ผมตอบไปตามจริง

"แล้วอยากได้อะไรนอกจากดอกไม้ล่ะ พี่ว่าดอกไม้เหมาะกับบุญมากเลยนะโดยเฉพาะ ดอกกุหลาบตูมสีขาว"

"หมายความว่าไงครับ" ผมได้ยินมาว่ากุหลาบขาวหมายถึงรักที่บริสุทธิ์ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม

"รู้ไหมกุหลาบตูมสีขาว หมายถึงอะไร"

"ความรักบริสุทธิ์ แต่ผมว่ามันคงไม่ใช่กับคุณนพนันท์แน่ๆใช่ไหมครับ" ชัวร์ป๊าบไอ้คุณนพนันท์นะเหรอจะมีรักบริสุทธิ์

"ฮ่าๆ...นั่นมันใข้กับกุหลาบขาวธรรมดา แต่สำหรับกุหลาบตูมสีขาวนั้น หมายถึง ดอกไม้ที่แสดงถึงความมีเสน่ห์น่าหลงใหล ไร้เดียงสาในเรื่องความรัก ประมาณนั้น "

"ผมเนี่ยนะไร้เดียงสา ตลกแล้ว" คนอย่างผมไม่ได้ไร้เดียงสาสักหน่อย

"ฮ่าๆ ครับๆ แต่ความหมายของพี่น่ะ พี่หมายถึง มีเสน่ห์น่าหลงไหลต่างหากล่ะ" แล้วคุณนพนันท์ก็สั่งให้บริกรไปหยิบดอกกุหลาบที่ถูกจัดช่อไว้เอามาส่งให้ผม แม่งไปซื้อมาตอนไหนวะ ไวฉิบหาย

"ให้ผมทำไม ผมบอกแล้วว่าผมไม่เหมาะกับดอกไม้" ผมปฏิเสธการรับดอกไม้

"แต่พี่อยากให้รับไปเถอะนะ ลองนับดูสิ ว่าดอกกุหลาบมีกี่ดอก"

"7ดอก ทำไมเหรอครับ" ผมถามงงๆ

"เข้าใจความหมายไหม" ใครจะไปรู้วะไม่ได้เปิดร้านขายดอกไม้นะเว้ย ตอบแบบนั้นไม่ได้ เลยได้แต่ส่ายหัวไปมา

"กุหลาบ  7ดอก หมายถึง คุณทำให้ฉันหลงเสน่ห์" โห....มุกจีบเหรอเนี่ย แต่ทำเอาเขินนิดๆเหมือนกันนะเนี่ย

"เอ่อ...." ไปไม่เป็นเลยกู

"ฮ่าๆ กินเสร็จแล้วใช่ไหม"

"ครับ แต่คุณนพนันท์ ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะครับ"

"ไม่กินแล้ว แค่นี้พี่ก็อิ่มสุดๆไปเลย" อ่อ อิ่มอกอิ่มใจสินะ

"อยากไปไหนต่อหรือเปล่า" ยังจะชวนกูอีกเหรอ

"ไม่ครับ ผมอยากกลับบ้าน หรือพาไปส่งที่บริษัทก็ได้ครับ"

คุณนพนันท์ยกข้อมือดูนาฬิกาก่อนจะพูดขึ้นว่า

"เพิ่งบ่าย3เอง งั้นไปดูหนังกัน" ไม่ได้ฟังกูเลยใช่ไหม กูล่ะเพลีย แล้วจะถามกูเพื่ออะไร ถ้าจะบังคับกูขนาดนี้ สุดท้ายก็ต้องไปดูหนังกับคุณนพนันท์จนได้ กว่าหนังจะจบก็เกือบ 2ชั่วโมง นี่ก็ปาไป 5โมงกว่า คุณนพนันท์ก็มาส่งที่คอนโดท่านประธาน

"ขอบคุณครับ คุณนพนันท์ ที่มาส่ง" ผมยิ้มแห้งๆส่งไปให้

"เรียกพี่นพ สิจะได้ดูสนิทกันไว้" คุณนพนันท์พูดยิ้มๆ

สรุปมีแต่คนอยากนับญาติกับ ไอ้นักบุญ สินะ เหอะๆ คนข้างบนห้องอีกคน ไม่รู้ขึ้นไป ผมจะโดนอะไรบ้าง กลัวใจท่านประธาน เอาใจช่วยผมด้วยนะครับ......อย่าให้ท่านประธานรังแกผมนะ........

********************************************************

[yowyow]

 

[หมอตัวเปียก]

ระเบิดน่าจะลงไม่น้อยนะนั้น คาดว่าเรื่องดอกไม้ที่นพส่งให้ก็น่าจะรู้แล้วล่ะ

ไอ้พี่ดินคนขี้หวง ขี้หึง และชอบคิดไปเอง

[GuoJeng]

รอท่านปรพธานทำโทษนักบุญ 555
  รออ่านตอนต่อไปคับ

[Vammas]

One Night with My Boss รักข้ามคืน



ตอนที่ 7 ทำเครื่องหมาย



โหยยยยย...ทำไมห้องแม่งเงียบจังวะ เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ เงียบอย่างกับป่าช้า ไฟยังไม่เปิด แอร์ก็ยังไม่เปิดห้องโคตรร้อนเลยว่ะ หรือไอ้คุณประธานมันยังไม่กลับวะ ถ้ามันกลับมาก็ต้องเปิดไฟ เปิดแอร์สิ เฮ้อ....ถอนหายใจแรงสักหนึ่งที โล่งอก ผมเดินตรงไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้อง พร้อมเปิดไฟเปิดแอร์เสร็จสรรพ ก็มานั่งชิวดูทีวีอย่างสบายใจ โดยไม่ได้สังเกตุคนที่แอบย่องมาด้านหลัง



พรึ่บ!



"เฮ้ย!!!" ใครปิดไฟวะ ใช่ที่ไหนล่ะ ผมถูกใครไม่รู้เอาผ้าพื้นใหญ่ปิดตาเอาไว้ แม่ง ปิดยันจมูกกูเกือบหายใจไม่ออก ดีนะมันยังใจดีขยับผ้าปิดตาให้พ้นจมูกสงสัยกลัวโดนจมูกที่เจ็บอยู่ แต่ด้วยความตกใจ จึงพยายามขัดขืนดิ้นรนสุดความสามารถ แต่ไม่เป็นผลเลยสักนิดเดียว เพราะคนร่างใหญ่ยังกะหมีควายโถมตัวนั่งทับบนตัวผม ตัวมันใหญ่จริงอะไรจริง หุ่นเหมือนท่านประธาน ฉิบหาย! หรือว่าท่านประธานวะ



"อย่าดิ้นสิ" ชัดเลยเสียงท่านประธาน แม่ง เล่น เชี่ยไรเนี่ย

"ปล่อย ผม ปล่อย" ตะโกนสุดชีวิต แต่สิ่งที่ได้คือ โดนรั้งข้อมือไปมัดติดกันอีก ดีนะหมัดไม่แน่นเท่าไหร่ แงๆ คิดจะทำอะไรกูเนี่ย



ท่านประธานจับอุ้มผมขึ้นพาดบ่าหัวห้อยไปด้านหลังท่านประธาน กูไม่ได้ตัวเบาขนาดนั้นนะ ยกกูเดินตัวปลิวเลยมึง ปล่อยผมไปเต๊อะ เล่นอะไรเนี่ย T^T



"คนดื้อต้องโดนลงโทษ ชอบหว่านเสน่ห์คนอื่นดีนัก" พูดจบก็ตีเข้าก้นผม หนึ่งที



เพียะ!!!



"โอ๊ย!! เล่นอะไรเนี่ย" เล่นอะไรของเขาเนี่ย ปล่อยกูเถอะ ผมไม่รู้ว่าท่านประธานจะพาผมไปไหน รู้สึกมึนๆหัว แม่งไม่กลัวกูเลือดตกห้วหรือไง แบกกูหัวกูทิ่มอยู่แบบนี้



เพียงพักเดียวร่างผมก็ถูกโยนลงไปบนที่นอนนิ่มๆ  แม่ง เล่นเหวี่ยงซะเต็มทีเลย ดีนะมันเป็นเตียง เตียง!!!! พากูมาเตียงทำม๊ายยย



"ขอพิสูจน์ก่อนนะว่าไปโดนใครเขาทำอะไรมาหรือเปล่า" เชี่ยแล้วไง ท่านประธานมันเริ่มปลดกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ด ทีละเม็ด แม่ง มึงจะปลดคล่องไปแล้วนะ จนเผยให้เห็นอกขาวๆของผม



ผมพยายามดิ้นจนมือที่ถูกมัดไว้หลวมคลายออก พอมือพ้นจากสิ่งที่ผูกมัด ก็รีบผลักท่านประธานออก ท่านประธานเสียหลักนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ  แบบเหมือนมันไม่ขยับเลย T^T แล้วโถมทับเข้ามาใหม่คราวนี้แนบชิดกว่าเดิมอีก มึงจะทำอะไรกู



ผมรีบดึงผ้าปิดตาออก ภาพที่เห็นดูพร่ามัว จนมองไม่ชัด แน่ล่ะโดนปิดตาไว้สักพักแล้วนี่ กว่าจะปรับโฟกัสตาสายตาตัวเองได้ โห หน้าท่านประธานนี่ อยู่หากไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นๆรดมาตามผิวหน้าจนรู้สึก ขนลุก แต่ไม่ใช่รังเกียจหรอก มันเป็นความรู้สึกแปลกๆมากว่า แบบว่าอธิบายไม่ถูกอะ



"เด็กดื้อ" ท่านประธานเอ่ยเสียงแหบพร่า

"ผมเปล่า" ท่านประธานขยับตัวนอนหงายสอดมือเข้ามาใต้ลำคอผมเพื่อดึงให้หัวของผมไปนอนเกยบนอกแกร่งของเขา อีกมือก็ลูบผมเล่น แทบเคลิ้ม แม่ง กูเสือกคล้อยตามเขาซะง่ายเชียว



"โกรธเหรอเรื่องเมื่อวานก่อน ขอโทษนะ" เสียงท่านประธานถามขึ้น

"โกรธอะไร ไม่ได้โกรธ" ผมตอบตามความจริง ก็ตั้งแต่เห็นท่านประธานแกร้อนอกร้อนใจไปตามผมที่ร้านเฮียกาวนั่นแหละ เห็นแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้



"หายโกรธก็ดีแล้ว เพราะฉันยังไม่หายโกรธ" พูดจบก็พลิกตัวขึ้นคร่อมร่างผมไว้อีกครั้ง อ้าวไหงสถานการณ์พลิกได้วะ



โห....มีงี้ด้วย เหมือนโดนลูบหลังแล้วตบหัวกูคว่ำเลยนะตอนนี้ มันไม่ใช่แล้วนะแบบนี้



"จะ จะทำอะไร" ผมถามเสียงสั่นๆ

"ลงโทษเด็กดื้อ" ว่าจบ ท่านประธานก็ดึงมือทั้งสองข้างไปผูกติดกับหัวเตียงในทันที



"เล่นอะไรเนี่ยคุณดิน"

"ก็บอกให้เรียกพี่ไง พูดสิ พี่ดินสุดหล่อน้องบุญขอโทษ" โห...คำพูดน่าอายสุดๆ ใครจะไปกล้าพูดวะ

"ใครจะไปกล้าพูด" ผมเบือนหน้าหนีออกจากท่านประธาน

"เร็วๆ พูดมา ไม่พูด จะ จูบนะ" ท่านประธานขู่ แค่จูบ ผมไม่กลัวหรอกนะ



"..."

"จะพูดไม่พูด"

"..."

"ถ้าไม่พูดจะปล้ำ" ไม่พูดเปล่า ยังเลื่อนมือมาปลดเข็มขัดผม ก่อนดึงกางเกงสแลคออก จนเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวจิ้วสีน้ำเงิน

"..."

"ยังไง จะพูดไม่พูด ความอดทนมีไม่มากหรอกนะ"

"...."

"ไม่ได้ทำมาตั้งอาทิตย์กว่าแล้วด้วย ลองหน่อยมะ รื้อฟื้นเรื่องคืนนั้นกัน" ท่านประธานส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาให้ก่อนก้มหน้าลงซุกซอกคอขาวๆ



"อื้ม...ห๊อม หอม" ท่านประธานพูดอย่างพึงพอใจ  เอาไงดีวะกู แค่พูดก็จบใช่ไหม

"พี่ดิน ครับ" โอ๊ย! ได้ผล ท่านประธานชะงัก ส่งยิ้มหวานมาให้ อย่ายิ้มมากไอ้นักบุญจะละลาย

"ว่าไงครับ" ท่านประธานยิ้มกริ่ม



"พี่ดินสุดหล่อครับ ปล่อยน้องบุญไปเถอะครับ น้องบุญขอโทษ" ผมพูดเสียงออดอ้อน เขินวุ้ย หน้าร้อนเลยกู



"โอ๊ย!!!" เสียงท่านประธานครับ ร้องออกมา

"..."

"ทำไมน่ารักแบบนี้ อดใจไม่ไหวแล้วเนี่ย"



ท่านประธานฝังจมูกและใบหน้าเข้าที่ซอกคอขาว เพื่อรับกลิ่นหอมหวานจากคนตรงหน้า ไล้ริมฝีปากหยักขบเม้มจนเกิดรอยแดงหลายจุด บนซอกคอขาวๆ ในพื้นที่ปกปิดไม่มิด ก่อนลากลิ้นนุ่มขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อ กัดดึงขบเม้มเบาๆเหมือนชิมรสขนมหวาน แต่ไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปในโพลงปากเกินกว่านั้น ก่อนชะงักการกระทำเพราะคนใต้มีอาการสั่นนิดๆ

เขาผละออกจากตัวผมแทบจะทันที มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ จนทำผมเคลิ้มแทบละลาย ตายละ!! ไอ้นักบุญ มึงเสือกรู้สึกดีกับผู้ชาย ได้ยังไง บอกตัวเองไว้ที่เป็นแบบนี้เพราะท่านประธานมันเก่ง ใช่! เขาเก่ง มึงเลยเคลิ้ม มึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา (มึงอย่าหลอกตัวเอง ไอ้นักบุญ เสียงแว่วจากคนเขียน)

แต่ตอนนี้ผมสงสัยมากกว่าว่าจู่ทำไมเขาถึงหยุด (อ้าว!! ไหนมึงบอกไม่ได้คิดอะไร) ผมมองหน้าเขา เราสองคนสบตากัน ก่อนเขาจะเอื้อมมือไปแกะเชือกที่หัวเตียง มือผมกลายเป็นอิสระอีกครั้ง โอ๊ย!!! ดูสิข้อมือช้ำเลย  เพราะไอ้คุณประธานคนเดียว ผมเด้งตัวขึ้น นั่งตัวตรงในทันที กลัวท่านประธานมันบ้าอีก
"ขอโทษ" สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ เชี่ยทำกูแบบนี้ น่าให้อภัยไหม ถาม?
"..." ผมไม่ตอบครับ งอน ชิ

"ขอโทษ...ที่คิดจะล่วงเกินนะ แต่..."
"แต่?"
"แต่ไม่ขอโทษที่สร้างรอยไว้ คนอื่นจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว" ท่านประธานพูดพร้อมยักคิ้วเจ้าเล่ห์มาให้
"ห๊ะ!!!" ผมรีบลุกไปดูกระจกที่ตู้เสื้อผ้า โอ้โห...มีรอยนับสิบบนคอผม แหม่! เด่นชัดทุกรอย ตั้งแต่ต้นคอ เล่นแรงไปแล้วนะ ท่านประธาน (-*-) ผมส่งสายตาอาฆาตไปให้

"นี่คือการลงโทษ" ท่านประธานกอดอกมองผม
"ห๊ะ!!"
"ยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ นับแต่นี้ต้องแทนตัวเองว่าน้องบุญและเรียกฉันว่าพี่ ไม่งั้น ปล้ำ!!"
"ห๊ะ!!" คือช่วงนี้เหมือนคนหูไม่ดีมากเอามากๆเลยครับ ฟังอะไรไม่ค่อยถนัดต้องร้อง ห๊ะ!! ตลอด
"อ่อ...อีกเรื่องตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ต้องมานอนห้องนี้ทุกวัน เข้าใจนะ"
"ห๊ะ!!"
"พูดเป็นแค่นี้หรือไง"

ผมส่ายหัวปฏิเสธเมื่อคนตรงหน้าถาม จะให้ตอบอะไรล่ะวะ เล่นออกคำสั่งแกมบังคับแบบนี้ ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพซักคำ ว่ากูยินดีหรือเปล่า บังคับกูจัง

"เป็นอะไร จ้องหน้าแบบนี้ หมายความว่าไง" โห โหดสัส อย่าให้ถึงทีบ้างแล้วกัน ชิ

**********************************

(ปฐพี (ดิน)

หลังกลับมาจากทานข้าวกลางวัน ผมก็เดินเป็นหนูติดจั่น เดินเข้าเดินออกห้องทำงาน คอยถามคุณแข ทุกๆ10นาที ว่าเขานักบุญกลับมาหรือยัง

นักบุญ นายหายไปไหน รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน ผมรู้ ว่านักบุญโมโหผม ก็คนมันไม่ชอบนี่ จู่ๆก็มาสนิทกับ ไอ้น้ำ ทั้งๆที่ผมมาก่อน ทำไมเรียกน้ำว่าพี่ได้ ทำไมกับผมเรียกไม่ได้ ในระหว่างนั้น โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น

Rrrrr

/ฮัลโหล/
"ไอ้นพ"
/เออกูเอง/
"มีอะไร"
/วันนี้กูขอยืมตัวเลขามึงวันหนึ่งก่อนนะเว้ย/
"นักบุญ เหรอ"
/เออบังเอิญเจอกัน/
"นักบุญอยู่ที่ไหน"
 /เอออยู่ในรถกู/
"มึงจะยืมตัวนักบุญเหรอ"
/เออกูยืมตลอดบ่ายเลยถ้ามึงจะอนุญาติกูยืมทั้งวันทั้งคืนได้ไหมวะ ฮ่าๆ/
"สัส มึงอยากตายเหรอ กูบอกแล้วไง ว่านักบุญเป็นเมียกู"
 /เออกูรู้แล้วน่า เดี๋ยวๆเย็น กูพาไปส่งคืนมึงที่ห้อง/
"ถ้ามึงทำอะไรนักบุญ มึงตายแน่"
 /สัส กูรู้แล้วน่า หวงจริงนะมึง/
"เออ แค่นี้แหละ"

 ผมกดวางสายจากไอ้เพื่อนรัก ที่มันกำลังจะหักเหลี่ยมโหดผม แม่ง รู้งี้กูไม่น่าปล่อย นักบุญ กลับเองเลยเว้ย จะโทษใครได้ก็ต้องโทษ ความ ขี้หวงจนเกินเยียวยาของผม รักมากก็ยิ่งหวงมาก จริงๆนะครับ แต่ผมยังไม่ได้รักนะแค่ชอบเฉยๆ จริงจริ๊ง (เสียงเชียวนะ)

ผมเดินออกจากห้องทำงานเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานของเด็กดื้อ มองอยู่พักหนึ่งก็ เหลือบไปเห็นช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางอยู่บนชั้นวางของ ของนักบุญ ผมจึงเรียก คุณแข มาถาม
"คุณแข" ผมเรียกเสียงเรียบเก็บอารมณ์สุดๆ

"คะ ท่านประธาน?"
"เรียกชื่อผมก็ได้ ดอกไม้นี่ของใคร"
"มีผู้ชายส่งมาให้น้องบุญค่ะ แขว่า เขาคงจะจีบน้องบุญแน่เลยค่ะ เห็น มีการ์ด เขียนว่า 'สำหรับ นักบุญ ที่น่ารัก นพนันท์' ด้วยค่ะ" ไอ้นพ มึงอีกแล้วเหรอ บอกผมละเอียดมากครับคุณแขสาธยายซะผมของขึ้นเลย ผม  คว้าช่อดอกไม้เดินเข้าห้องทำงาน ก่อนโยนมันลงในถังขยะ ผมเห็นหน้างงๆของคุณแขนะครับ แกหน้าเหวอเชียว คงตกใจที่ผมทำแบบนี้ ก็มันทนดูไม่ได้นี่ครับ บังอาจมากไอ้นพนันท์ ริตีท้ายครัวกูเหรอมึง หึหึ

ตอนเย็น ผมกลับมาพร้อมอารมณ์ที่ขุ่นมัวสุดๆ ก็ไอ้นพ แม่ง ไม่ยอมรับโทรศัพท์ นักบุญอีกคน มือถือเป็นอะไรวะ ทำไมมีแต่เสียงผู้หญิงรับอย่างเดียว บอกกับกูว่า หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามรถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความไว้หลังเสียงสัญญาณ กูโมโหแล้วนะเว้ย กลับมาเมื่อไหร่น่าดู ผมไม่ทำอะไรสักอย่างแม้แต่เปิดไฟ เปิดแอร์ ออกไปนั่งตรงระเบียงแก้เซ็ง แม่งเลย

พักใหญ่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา นักบุญครับ กลับมาแล้ว แหมะ ยังทำตัวสบายใจเชิบ ชิวได้อีก มันน่าโมโหจริงๆ แบบนี้มันต้องลงโทษ จะได้เข็ด แล้วเรื่องทุกอย่างก็เป็นเหมือนตอนต้นที่ทุกคนอ่านมาแหละครับ

เกือบจะปล้ำเด็กดื้ออยู่แล้วเชียว เห็นตัวสั่นเป็นลูกนกเชียว ไอ้เราอดสงสารไม่ได้ เรามันคนขี้ใจอ่อน ทำไงได้ อดสินะ โง่ฉิบ แต่ว่าผมฝากรอยแห่งความรักไว้เต็มคอเลย หึหึ อยากดื้อดีนัก สมควรโดน แล้วอีกอย่าง หมั่นไส้ ไอ้กุหลาบบนโต๊ะนั่นด้วย ตอนนี้เหรอ มันลงในไปอยู่ในถังขยะเรียบร้อยแล้ว เรื่องอะไรจะยอม ถ้ายอมก็ไม่ใช่ไอ้ดินสิ

 "หิวหรือยัง" ผมถามคนที่กำลังงอนผมอยู่
"..." เงียบไร้เสียงตอบรับ
"งั้นสั่งขึ้นมากิน อยากกินอะไร"
"..." สงสัยจะงอนมาก เอาไงดีวะ
"จะไม่พูดใช่ไหม" ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจนคนดื้อต้องผงะออก ได้ผลเว้ย มีเสียง จิ๊จ๊ะ ด้วย สงสัยจะชอบ (เสียงแบบนี้ไม่เรียกว่าชอบม้างงง) ไหนลองจับมือสิ อุ๊ย จ้องหน้ากลับด้วย แล้วถ้าหอมแก้มล่ะ

ฟอด!!! ใหญ่ๆ แก้มคนโดนหอมแดงแป๊ดเลย

พลั่ก!!!

"โอ๊ย!!!" หมอนลอยมากระแทกเต็มหน้า แบบนี้ต้องกอดจะได้ทำร้ายร่างกายไม่ได้
"ปล่อย!!!"
"ไมปล่อย บอกมาว่าเป็นอะไร พี่ยังโกรธที่เราไปกับคนอื่นอยู่นะ" เป็นไงล่ะเปลี่ยนสรรพนามตัวเองใหม่ด้วย
"คุณดิน ปล่อยผม" เรื่องสิ ปล่อยก็โดนหมอนฟาดอีกน่ะสิ ไม่หลงกลหรอก เว้ย ว่าแต่เรียกไม่ถูกใจเลย

"เรียกใหม่ เรียกเพราะๆ"
"เพราะๆ" ยังจะมีกวนตีนอีกนะ
"พะ พี่ดินครับ ปล่อยน้องบุญเถอะครับ แล้วเราไปหาข้าวกินกัน"

ฟอดดด คนอะไรน่ารักจริง

ผมหอมแก้มคนดื้อฟอดใหญ่แบบเน้นๆ เพื่อสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากแก้มขาว โอ๊ย ชื่นใจ ผมปล่อยเขาทันทีที่หอมแก้มคนดื้อจนพอใจแล้ว

"ทานอะไรดีครับ พี่จะได้โทรสั่ง"
"อะไรก็ได้" คนดื้อแก้มขึ้นสีไปทั้งหน้าเลย ยิ่งดูยิ่งน่าดูเอ็น เอ้ย เอ็นดู ความจริงก็อยากดูอย่างอื่นอีกนะ ถ้าจะให้ดู อิอิ

หลังจากผมสั่งอาหารมาทานเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาอาบน้ำ อยากเข้าไปอาบด้วยจัง แต่ต้องจำยอมอาบคนละห้อง อาบแยกทำไมไม่รู้เปลื้องน้ำรู้ไหม เขาอยากอาบด้วยง่ะ T^T ไม่สงสารเขาบ้างเลย

อยู่บ้าน ผมมีนิสัยแบบนี้แหละครับ อยากอ้อนคนที่ตัวเองชอบ แต่ดูคนที่เราชอบสิ ไม่สนใจเราเลย น้อยใจนะเนี่ย ความจริง ผมไม่ใช่คนเงียบขรึม อะไรเลยนะครับ มันแค่ภายนอกเท่านั้น อยากรู้ภายในเป็นไง ต้องตามไปดูตอนอาบน้ำ หรืออยู่บนเตียง (ไม่ใช่แหละ)

เข้าเรื่องเลยดีกว่าครับ ผมนี่ชอบพาเถลไถลออกนอกเรื่อง เหอๆ ผมนอนรอคนดื้ออยู่ที่เตียงในห้องนอน เอิ่ม 30นาที ผ่านไป สงสัยอาบน้ำยังไม่เสร็จ 1ชั่วโมง ผ่านไป เอ๊ะยังไง ยังไง 2ชั่วโมงผ่านไป ไม่ใช่และ นานไปแล้ว ผมลุกออกจากห้องเดินไปที่ห้องนอนเด็กดื้อ ปรากฎว่าประตูล็อค โอ้ว เล่นงี้เลยเหรอ  แต่ก็ว่านะ ลืมแล้วเหรอว่า ผมมีกุญแจสำรอง หึ

แอ๊ดดดด

ผมไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของอีกฝ่าย แต่ภาพตรงหน้าคือ เด็กดื้อที่นอนหลับ นอนขดตัวหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียง นอนอย่างกับเด็กๆเลยแฮะ ผมจึงจัดท่านอนให้ใหม่แล้วแทรกกายเข้าไปในที่นอน ประคองหัวของอีกฝ่ายให้นอนซุกเข้ากับแผ่นอก กอดเอวอีกฝ่ายหลวมๆ จะได้ไม่อึดอัด

 ในเมื่อไม่ไปนอนห้องผม ผมมานอนห้องนี้เองก็ได้ ใครสนล่ะ ห้องไหนก็เหมือนกัน ถ้าได้นอนด้วย ผมพยายามข่มตาหลับ แต่ มันไม่หลับอะ ก็มีคนที่ชอบอยู่ข้างๆแบบนี้ มันตื่นตัวดีจัง เอาวะจ่มตาอีกหน่อยเดี๋ยวก็หลับ

************************************

โอ๊ย....อึดอัด หนัก กูโดนผีอำหรือเปล่าวะเนี่ย ทำไมมันจยับตัวไม่ค่อยได้เลย ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่รดใส่หน้าด้วย อย่าบอกนะ ว่าผี ผมลืมตาขึ้นมา ว๊ากกกกกก ผี ผีไอ้คุณประธานครับ คุณประธานมันกอดผมทั้งมือทั้งขาถูกกอดเกี่ยวไว้ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดด้วย คือชาติก่อนเกิดเป็นปลาหมึกหรอ มือขาถึงได้เหนียวขนาดนี้

"คุณดิน" ผมสะกิดคนนอนเพื่อให้ตื่น แต่ไม่เป็นผล
"อื้อ" เสียงครางตอบรับติดหงุดหงิด ส่วนมือนี่ยังก็ไม้เลื้อยเลย มันเลื้อยแบบแปลกด้วย ไม่แปลกได้ไงมือ ไอ้คุณประธานมันเลื้อยเข้ามาในเสื้อผม แบบนี้มัน...ว๊ากกกกก ตื่นอยู่แน่ๆ ดิ้นสุดชีวิตครับ หลอกกันได้นะไอ้คุณประธาน

พลั่ก!!!
ตุบ!!!

"โอ๊ย!!!" ท่านประธานร้องหลง เพราะแกโดนผมถีบตกเตียงครับ สมน้ำหน้าจริงๆ คนอะไรฉวยโอกาสได้ตลอดเวลา

"เข้ามานอนห้องผมได้ไงเนี่ย" ผมถามเมื่อตั้งสติได้ เมื่อกี้สติหลุดไปแปปนึงเลยถีบท่านประธานตกเตียง
"โห...นี่เขารับอรุณกันแบบนี้เหรอ" ท่านประธานยันจากพื้นลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โอ๊ย จะสูงไปไหน
"ผมถามว่าเข้ามาได้อย่างไง"

"พูดใหม่"
"ห๊ะ"
"บอกให้พูดใหม่ ต้องพูดให้ชินด้วย"
"อ่อ...พะ พี่ ดินครับ" ผมพูดเสียงอ่อน
"ครับ" แหม่ แลอารมณ์ดีเหลือเกินนะ
"ออกไป" ผมดันร่างสูงออกจากห้อง ร่างสูงเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรยอมออกแต่โดยดี พอมาถึงหน้าประตู เขาก็ก้มมาจุ๊บที่ปากแบบเร็วๆก่อนจะพูดว่า

"มอนิ่ง คิส ครับ" ยิ้มกว้างจนปากจะถึงหูเชียวนะ ฉวยโอกาสตลอดเวลาให้ตายเถอะ ผมปิดประตู ก่อนยืนพิงประตูจับที่ริมฝีปากตัวเอง ยังรู้สึกถึงสัมผัสนั้นอยู่เลย

ตึกตัก ตีกตัก

เสัยงหัวใจอะไรจะดังได้ขนาดนี้ ใครแอบเข้าไปตีกลองอยู่ในนี้ ออกมาเลยนะมึง มึงเข้าไปตีกลองในใจกูทำไม ใจกูมันจะทะลุอยู่แล้ว เพราะความใกล้ชิดเหรอ กูถึงเป็นแบบนี้ ไม่ใช่แน่ กูต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ กูไม่ได้ตื่นเต้นที่อยู่ใกล้เขา กูแค่ตกใจ ที่เขาทำแบบนั้นกับกูต่างหาก ใช่ๆ มันเป็นแบบนี้แหละ

ก็อกๆๆ

"เสร็จหรือยัง บุญ" เสียงท่านประธาน ทำเอาผมที่คิดอะไรเพลินๆถึงกับสะดุ้งเมื่อท่านประธานเคาะประตูเรียก ผมเปิดประตูออก ก็เห็นท่านประธานแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"อ้าว ยังไม่อาบน่ำแต่งตัวอีกเหรอ จะสายแล้วนะ" ท่านประธานบอกเสียงเรียบ
"ขอโทษครับ"
"เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า" ท่านประธานยื่นหน้าเข้ามาเอาหน้าผากของเราสองคนชนกัน

ตึกตัก ตึกตัก

เอาอีกแล้ว เสียงหัวใจ มันจะดังอะไรกันหนักหนา เดี๋ยวคนตรงหน้าก็ได้ยินกันพอดี หยุดเต้นแรงแบบนี้ซะทีสิ ผมรีบผลักท่านประธานออก เพราะกลัวเจาจะได้ยินเสียงหัวใจผมที่เต้นแรงเมื่อเขาเข้าใกล้

"ผมไม่เป็นอะไร ขอตัวอาบน้ำแต่งตัวแปปนะครับ"
"อืม" ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนเดินไปนั่งที่โซฟาเพื่ออ่านหนังสือพิมพ์



"ไหนมึงบอกว่าแค่ตกใจไง ไอ้นักบุญ นี่มันไม่ใช่ตกใจแล้ว มันแบบว่า รู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ กูเป็นอะไรไปเนี่ย" ผมว่าผมแปลกแล้วนะ แต่ใจผมสิมันแปลกกว่า ก็มันดันมาเต้นแรงกับผู้ชายด้วยกันนี่สิ.......

[หมอตัวเปียก]

โอยยย อิคุณดิน บทจะเป็นคนดีก็นะ ไม่ถูกเวลาซะเลย

[Toon_TK]

ซื่อไปไหนคะลูกกกก

[GuoJeng]

   น่าจะปล้ำไปเลยไม่ต้องรอวันเมา 555
 รออ่านตอนต่อไปคับ

[yowyow]

 

[Vammas]

One Night with My Boss รักข้ามคืน



ตอนที่ 8 ทะเลาะ



ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก



โอ๊ย!!! ผมว่า ผมต้องป่วยแน่ๆ อยู่ๆใจก็เต้นแรงผิดจังหวะ เหมือนคนเข้ามาใครเข้าไปเล่นดนตรีร็อค จังหวะหนักๆ อยู่ในใจ แม่ง ป่วยแน่ๆ หัวใจของผมมักเป็นแบบนี้เวลาอยู่กับท่านประธาน มันแปลกมากๆ ทีกับคนอื่นไม่ยักกับเป็น ยิ่งเวลาสบตา หรือแม้แต่ถูกแนะเนื้อต้องตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ หัวใจผมมันก็จะเริ่มทำงานหนักทันที นี่ถ้าตั้งใจแตะเนื้อต้องตัวกันจริง ผมไม่ต้องตายเลยเหรอ ไม่ไหวแน่ๆ หัวใจผมรับไม่ไหวแน่ๆ



"น้องบุญ คุณปฐพี เรียกจ้า"



เสียงแหลมๆของ พี่แข ดังขึ้นขณะผมกำลังอยู่ในความคิดของตัวเอง จนพี่แขต้องเข้ามาสะกิดไหล่ผมให้ตื่นจากความคิดที่สับสนวุ่นวาย



"อ้าว พี่แข มีอะไร"

"คุณปฐพีเรียก" พี่แข ย้ำอีกครั้ง ผมได้แต่พยักหน้ารับก่อนลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน แต่ก็โดนพี่แข ดึงแขนไว้



"มีอะไรอีกพี่แข" ผมหันกลับไปถาม

"ร้อนแรงจริงๆ"

"หา!!!" พี่แขทำท่า เอามือลูบคอตัวเอง



ผมจับที่คอของตัวเอง และมันก็ทำให้ผมนึกออก ก็ไอ้ท่านประธานมันทำรอยเอาไว้พอรอยเก่าเริ่มจางมันก็ทำรอยใหม่เพิ่มทันที สาสสสสสส ไม่เห็นใจกูเลย กูไม่ใช่คนหน้าด้านนะเว้ย ที่จะเดินไปเดินมาโดยมี รอยเต็มคอแบบนี่ กูอายเป็นนะเว้ย



ผมไม่ตอบคำถามพี่แข รีบเดินหนีพี่แจเะอเข้าไปหาท่านประธาน พี่แขก็เอาแต่ยิ้มล้อเลียนผม อายครับ กูอาย!!!



ก็อกๆๆ ผมเคาะประตูก่อนเปิดเข้าไปในห้อง



"คุณปฐพี อะไรเหรอครับ"

"อยู่กันแค่สองคนเรียกใหม่"

"แต่ว่า...."



ท่านประธานยกมือขึ้นปราม ไม่ให้พูด พร้อมส่งยิ้มหวานส่งมาให้ ก่อนเอื้อมมือมาลูบผม



ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก



เอาอีกแล้วกู...ใจ แม่ง เต้น แปลกๆอีกแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้ ผมใช้มือข้างหนึ่งกุมที่หน้าอกของตัวเอง แต่ความร้อนภายในอกกับรู้สึกว่ามันลามขึ้นไปที่หน้า จนไม่กล้าแม้สบตา



"เป็นอะไร! บุญ"

"คะ ครับ" ผมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนเงยหน้ามองท่านประธาน

"พี่ถามว่าเป็นอะไร" ท่านประธานเปลี่ยนจากลูบผมเอามือมาสัมผัสแก้ม

"ปะ เปล่าครับ"

"ตอนกลางวันไปทานข้าวกันนะ อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า" ท่านประธานโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จนจมูกเฉียดกันเพียงนิดเดียว



ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก



"ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงๆนะ"



ผมดันตัวท่านประธานออก ก่อนก้าวถอยหลังนิดหน่อยให้ห่างพอประมาณ หัวใจผมรับไม่ไหว ท่านประธานก็ยังจะเดินเข้ามาชิดตามเดิมอีก



"ปะ เปล่าครับ" โอ๊ย...อย่ามาใกล้ได้ไหม เป็นยิ่งถอยห่างยิ่งเข้าใกล้หรือไงฟะ



Rrrrr



เสียงโทรศัพท์ช่วยชีวิต โทรศัพท์ผมเอง ที่ไหนล่ะ โทรศัพท์ท่านประธานต่างหากล่ะ ใครมันจะไปเปิดเสียงโทรศัพท์ตอนทำงานฟะ มีคนเดียวเท่านั้นแหละที่เปิดเสียงโทรศัพท์ได้



"แปปนะ"



ท่านประธานรับโทรศัพท์ คุยพักหนึ่วก็หันมามองหน้าผมแปปหนึ่ง แล้วจู่ๆก็เดินออกไปคุยในห้องพักสำหรับท่านประธาน โดยให้ผมยืนรออยู่โต๊ะทำงาน สงสัยจะมีเรื่องสำคัญไม่อยากให้ผมรู้เรื่อง ผมว่าผมเดินออกจากห้องท่านประธานดีกว่าดูแล้วจะคุยนาน



****************************************



(ปฐพี(ดิน)



อารมณ์ผมตอนนี้อยู่ในช่วงที่ดีมากเลยครับ ตั้งแต่วันนั้นผมก็ได้นอนห้องเดียวกันกับนักบุญตลอด ได้นอนกอดทุกคืน เป็นอะไรที่มีความสุขมากๆ ใครจะว่า ผมโง่ หรือ ซื่อบื้อ และอีก บลาๆๆ



ผมไม่สนใจหรอกนะ เพราะถ้าวันนั้นผมทำอะไรนักบุญไปจริงๆล่ะก็ ผมกับเขาอาจมองหน้ากันไม่ติด ไม่อยากเร่งรีบ อยากจะให้มันค่อยเป็นค่อยไป อยากจะให้เขาชอบผมแบบจริงๆจัง ผมไม่อยากเอาเรื่องคืนนั้นมาเป็นข้ออ้าง เรื่องความสัมพันธ์ของเราอีกต่อไปแล้ว



วันนี้เลยตั้งใจจะพาไปกินข้าวกลางวัน เพื่อให้ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นไปอีก แต่ไอ้โทรศัพท์เจ้ากรรม ดันแหกปากร้องออกมาเสียก่อน กะจะหอมแก้มเด็กดื้อสักหน่อยเถอะ



"ฮัลโหล ว่าไงไอ้โจ"

/ไอ้เชี่ยดิน มึงจะมางานเลี้ยงสังสรรค์กลุ่มหรือเปล่า/

"ไม่แน่ใจ คงไม่ไปหรอก"

/ยัยกิ่งแก้ว กิ๊กเก่าแกก็มานะเว้ย/มองมาทางนักบุญที่ยืนจ้องอยู่อย่างสงสัย กลัวเจาจะได้ยินสิ่งที่ไม่ดีเลยเดินหนีไปคุยตรงอื่น

"เออ งั้นกูไม่ไปหรอก"

/อ้าว ทำไมวะ แต่ก่อนมึงชอบเขาไม่ใช่เหรอ/

"กูรำคาญ แม่งมาตื้อกูทุกวันเลย น่าเบื่อ แล้วอีกอย่างนะกูไม่ชอบเขา แค่ควงสนุกๆเท่านั้น"

/เออๆ พ่อหล่อเลิกได้/

"เออ เรื่องนี้กูไม่ปฏิเสธ ถ้ากูไปกูจะพาเด็กไปด้วยคนหนึ่ง"

/แฟนใหม่ หรือไง/

"ก็ไม่เชิง กูกำลังจีบอยู่"

/อย่างมึงต้องจีบด้วยเหรอวะ/

"เออดิ"

/เออ ๆ กูจะคอยดูหน้าเด็กมึง1ทุ่มตรงนะเว้ย แค่นี้แหละ/



หลังจากวางสายผมก็เดินออกมาจากห้องพักกลัยไปที่โต๊ะทำงาน แต่เด็กดื้อนี่สิ ดันหนีออกจากห้องไปแล้ว ดูนาฬิกาที่ข้อมือ เห็นใกล้เที่ยง เลยเดินออกจากห้องทำงาน เพื่อไปพาเด็กดื้อไปทานข้าว แต่ว่า....



"อ้าว...หายไปไหน คุณแข"

"คะ คุณปฐพี"

"นักบุญล่ะ"

"อ้าว น้องไม่ได้แจ้งคุณปฐพีเหรอคะว่าจะกลับบ้านเห็นบอกไม่ค่อยสบาย" คุณแขทำท่าสงสัย

"หา! อ่อ...ครับ แจ้งแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะกลับไวขนาดนี้" (เด็กดื้อหนีกลับบ้านแบบนี้ได้ไง แบบนี้ต้องลงโทษ)

"ค่ะ"

"อ่อ คุณแข วันนี้ผมออกไปพบลูกค้า บ่ายนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ"

"ค่ะ คุณปฐพี"



ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมใช้ข้ออ้างนี้เพื่อออกนอกบริษัท แต่ความจริงผมตั้งใจโดดงานไปหาเด็กดื้อ นี่ผม ชอบ หรือ รัก เด็กดื้อ กันแน่นะ (คนเขียนว่าอย่างหลังนะ) ไม่สบายทำไมไม่บอก มิน่าล่ะเห็นหน้าแดงๆ  (เขาแดงเพราะเขินเว้ย ไม่ได้แดงเพราะป่วย สาสสส พระเอกเรื่องนี้ซื่อบื้อขนาดหนัก)



ผมรีบบึ่งรถกลับมาที่คอนโดอย่างรวดเร็ว ขึ้นห้องมากลับว่างเปล่า ไม่เจอคนป่วยสักคน เด็กดื้อหายไปไหน ผมรอตั้งแต่บ่าย คิดว่าเด็กดื้อคงไปหาหมอ ผมรออยู่หลายชั่วโมง เด็กดื้อก็ไม่โผล่มา จะทุ่มแล้วนะ ผมมีงานเลี้ยงสังสรรค์ของกลุ่มผมด้วย เอาไงดีนะ



"หายไปไหนของเขา ไหนว่าไม่สบาย"



ก็อกๆๆ



เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เด็กดื้อคงกลับมาแล้ว แต่...คนที่ผมไปเปิดประตูให้กับเป็น กิ่งแก้ว ซะงั้น มาทำไมวะ ผมมองเธออย่างสงสัย



"คุณปฐพี" เธอยิ้มหวานส่งมาให้

"มีธุระอะไร"

"กิ่งจะติดรถไปงานด้วยค่ะ"

"แล้วรถคุณล่ะ"

"รถกิ่งส่งเข้าศูนย์ไงคะ"

"ตั้งนานแล้วยังไม่ได้อีกเหรอ"

"ค่ะ กิ่งไปด้วยนะ"

"อืม เข้ามาก่อนสิ ขอไปอาบน้ำ แต่งตัวก่อน"

"ค่ะ" เธอยังคงส่งยิ้มหวานมาให้ผม

.

.

.

.

"คุณรู้ไหมว่าพวกมันกินเลี้ยงที่ไหน" ผมถามเมื่อเธอเราสองคนขึ้นรถมาแล้ว ไอ้พวกบ้ามันไม่ยอมโทรบอก (แล้วทำไมมึงไม่โทรถาม)

"บาร์เหล้าXXXค่ะ เห็นว่าใกล้บริษัทคุณ"

"อ่อ...ร้านนั้นผมรู้จัก"

หลังจากที่ถามเธอแล้วผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับเธออีกเลย ก็มันไม่มีอะไรให้คุยนี่หว่า และไม่อยากจะคุยด้วย

.

.

.

.

บาร์เหล้าXXX



"เฮ้ย ทางนี้เว้ย ไอ้ดิน ทางนี้" โจ เป็นหนึ่งกลุ่มเพื่อนของผม มันเป็นคนหน้าตาดีทีเดียว แค่หล่อน้อยกว่าผมก็เท่านั้น อันนี้ไม่ได้หลงตัวเองนะครับ .^_^.



ผมเดินตรงเข้าไปหากลุ่มเพื่อนทันที โดยมี กิ่งแก้ว แกะติดมาด้วย ไอ้โจมันก็ทำหน้าสงสัยก่อนเข้ามากระซิบข้างหูผม หลังจากผม สลัด กิ่งแก้วออกได้

 

"ไหนมึงบอกรำคาญไงวะ"

"เออดิ โคตรรำคาญเลย"



"เฮ้ย!!!...นั่น น้องน้ำ เว้ย"



เสียงเพื่อนอีกคนของผมดังขึ้น ครับไอ้นี่ชื่อว่าน หน้าตาดี ตัวเล็ก น่ารัก มันเป็นคนชอบกินนม ทุกๆวัน ตอนเช้าต้องกินนมมันบอกจะได้สูงๆ แต่กินมาเป็นสิบกว่าปี แม่ง ก็ตัวเท่าเดิม ไม่เห็นจะสูงขึ้นเลย ตลกดี ส่วนไอ้นพ แม่วก็นั่งแดกแต่เหล้าไม่ยอมพูดจาอะไร



เพื่อนสนิทของผมมีแค่สามคน นั่นก็คือ ไอ้โจ ไอ้นพ ไอ้ว่าน เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่ประถม ถามว่า ทำไมมีกิ่งแก้วด้วย เพราะผมเคยควงเธอตั้งแต่มัธยม จนถึงเดี๋ยวนี้ แค่คู่ควง อาจมีซัมติงบ้าง แต่ไม่เคยยกเธอเกินเลยไปกว่าคู่ขาคนนึง เธอเองก็ยอมรับเรื่องนี้ดี รึเปล่าวะ หลังๆเธอเริ่มเยอะกับผมตลอด



"อะไรของมึง" ผมหันไปถามไอ้ว่าน มันก็ชี้ให้ดู น้ำ น้องชายของผม ที่ตอนนี้กำลังนั่งคุยกับนักบุญ นักบุญครับ นักบุญจริงด้วย ไหนว่าไม่สบาย แล้วไอ้เฮียนั่นอีก หัวเราะต่อกระซิก กันไม่เกรงใจผมเลย (ก็เขาไม่รู้ว่ามึงอยู่นี่)

"คุยกับใครวะ น่ารักโคตรๆเลย กูชอบ" ไอ้โจมันพูดขึ้นด้วยสีหน้าทะเล้น

"มึงห้ามยุ่ง" ผมพูดเสียงแข็ง

"ไอ้เชี่ยกูจะจีบคนข้างๆ ไม่ได้จีบน้องมึง"

"นั่นแหละ ของกู พวกมึงห้ามจีบ โดยเฉพาะมึงไอ้นพ"ผมชี้ไปทางไอ้นพ ที่ตอนกำลังนั่งมองนักบุญตาเยิ้ม

"ของแบบนี้ใครดีใครได้โว้ย" หลังจากนั่งเงียบมาตั้งนานมันก็พูดขึ้นมา



ผมนี่ของขึ้นเลยรียกระชากคอเสื้อไอ้นพขึ้นมาทันที

"มึงก็รู้ว่านักบุญเป็นเมียกู"

"เมียมึงแล้วไง ก็กูจะเอา"



พลั่ก!!!



หมัดหนักๆถูกปล่อยออกไปโดนหน้า ไอ้นพ อย่างจัง ไอ้นพล้มลงไปกับพื้น พอไอ้นพตั้งหลักได้ ถีบผมจนล้มแล้วซ้ำด้วยหมัดหนักของมันจนผมปากแตก ผมแลกหมัดกับมันไปมา จนเกิดชลมุนขึ้น แขกในร้านต่างพากันตกใจร้องโวยวาย ไอ้โจกับไอ้ว่าน ต่างช่วยกันแยกผมสองคนออกจากกัน ส่วนกิ่งแก้วก็เอาแต่ร้องกรี๊ดๆ เหมือนผู้ชายสองคนต่อยกันเพราะแย่งเธอ ไอ้โจพยายามดึงไอ้นพ ส่วนไอ้ว่านพยายามดึงผม ด้วยความที่ไอ้ว่านมันตัวเล็กกว่า จึงต้านทานแรงผมไม่อยู่ผมหลุดจากไอ้ว่านได้ กะจะซัดมันอีกสักหมัด แต่ก็โดนเรียกเอาไว้ซะก่อน



"พี่ดิน/พี่ดิน" เสียงของน้ำกับนักบุญร้องขึ้น จนผมชะงัก นักบุญวิ่งมาเกาะแขนผมที่กำลังจะง้างหมัด

"คิดจะทำอะไรพี่ดิน" เสียงนักบุญร้องทัก

"ก็มัน มันบอกจะแย่งบุญจากพี่"

"หา!!!!กรี๊ดดดดดด"



เสียงทุกคนดังขึ้นพร้อมกันไม่ว่าจะเป็น น้ำ ไอ้ว่าน ไอ้โจ ไม่เว้นแม้แต่นักบุญ แต่เสียงที่ดังที่สุดคือกิ่งแก้ว เธอกรี๊ดดังลั่น วิ่งกรัแทกเท้าหนีไปเลย แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอเท่าไหร่นัก ทุกคนหันมาสนใจผมกับนักบุญและ ไอ้นพ แทน



"นี่มันเรื่องอะไรวะ" ไอ้โจหันมาถามผม คนอื่นๆก็พออยากรู้เรื่องเช่นเดียวกัน

"ก็ไอ้เหี้ยนพ แม่งจะเอาเมียกู" ผมทำท่าทางจะเข้าไปชกไอ้นพอีกรอบ

"ใครวะเมียมึง อย่าบอกนะว่า...." ไอ้ว่าน ถามก่อนหันไปมองหน้านักบุญ



นักบุญเองก็เหมือนจะเขินหรือยังไงไม่รู้ทำท่าทำทางแปลกๆ จนผมยังหวั่นๆว่าเขาจะไม่ยอมรับ ถ้าเขาไม่ยอมรับผมต้องบ้าตายแน่ๆ แต่ไอ้นพ แม่งก็เสือกเหมือนอ่านใจผมได้ก็พูดขึ้นว่า



"น้องบุญเขายังไม่ยอมรับเลยว่ามึงเป็นอะไรกับน้อง ดังนั้นกูมีสิทธิ์"

"ไอ้เหี้ย!!!" ปากดีฉิบหายจัดให้อีกสักหมัดดีไหม แม่ง ผมเตรียมง้างหมัดอีกครั้ง แต่เสียงนักบุญก็ดังขึ้นอีกรอบ



"พอทั้งคู่นั่นแหละ ผมตะเป็นอะไรกับใครก็ช่าง แต่พี่นพครับ ผมบอกตรงนี้เลยนะผมไม่ได้ชอบพี่" นักบุญแมนมากครับ น่ารักที่สุด



"แต่พี่ก็ยังมีสิทธิ์จีบไม่ใข่เหรอ" แหนะ ไอ้นี่ยังตื้อเขาอีก น้องเขาบอกไม่ชอบๆ ไม่ชอบ มึงจะตื้อทำเชี่ยอะไรวะ



"ผมไม่อยากให้ความหวังใคร" นักยุญพูดตัดบท ก่อนหันมามองผม

"พี่ดินครับ"

"ครับ?" ผมยิ้มมุมปากก่อนยักคิ้วกวนตีนไปให้ไอ้นพ

"ถ้าคิดจะรับผิดชอบผมเพียงแค่พลาดพลั้งไปแค่คืนเดียว ไม่ต้องหรอกนะครับ ไม่แมนพอ" นักบุญหันไปมองทางอื่นโดยไม่สบตาผม



"พี่จริงจัง ไม่ใช่แค่อยากรับผิดชอบ แต่เป็นเพราะพี่ชอบเราจริงๆ แค่นั้น ไม่เกี่ยวกับคำว่ารัยผิดชอบ" ผมเอื้อมมือำปกุมมือนักบุญไว้ ตอนนี้นักบุญหน้าเปบี่ยนสีครับ แบยนี้ผมมีหวังใช่ไหม



"ถ้าน้องบุญพูดแบบนั้นพี่ก็คงต้องทำใจ แต่ ถ้าไอ้ดินมันทำน้องบุญเสียใจพี่นี่แหละจะเป็นคนไปอัดหน้า....มึง!!!" ไอ้นพมันชูกำปั้นหันมาทางผม

"เออ" ผมตอบมันทันที แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นว่า



"ดีครับ ถ้าพวกคุณเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว ก็ช่วยเคลียร์ค่าเสียหายของร้านมาให้ผมด้วยนะครับ"



ไม่ใช่เสียงใครอื่น แต่เป็นเจ้าของร้านที่มีความสัมพันธ์คลุมเครือกับนักบุญเป็นคนเอ่ยออกมา แต่น้ำ น้องรักของผมก็พูดจึ้นแทนผมว่า

"เรื่องนี้เดี๋ยวน้ำเคลียร์เอง บุญพาพี่ดินกลับคอนโดเถอะ"



นักบุญพยักหน้าก่อนลากผมออกจากร้าน ผมเองก็โบกมือลาเพื่อนๆ ที่ทำหน้าเอ๋อ แบบว่า คนอย่างไอ้ดินนี่นะมีแฟนเป็นผู้ชาย



"ขอกุญแจรถด้วยครับ"

"บุญจะขับเหรอ ขับเป็นเหรอ" นักบุญพยักหน้ารับ



"ไม่มีรถก็ใช่ว่าจะขับไม่เป็นนี่" ผมจึงควักกุญแจรถจากกระเป๋ากางเกงส่งไปให้พร้อมลอยยิ้ม ตลอดทางที่อยู่ในรถนักบุญกับผมก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะผมหลับ 5555

.

.

.

.

.

คอนโด



"มานั่งนี่เลย" พอเข้าห้องมาได้นักบุญก็ดันผมมานั่งที่โซฟา ก่อนเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล ก่อนกลับมานั่งข้างๆผม

"โอ๊ย!" นักบุญมือเบามากแต่ร้องเพื่อเรียกคะแนนสงสาร

"เจ็บมากไหม" นักบุญใช้สำลีชุบยาแตะที่แผลเบาๆ

"เจ็บ...มากมากเลย" ผมทำเสียงเล็กเสียงน้อยอ้อนคนตรงหน้า

"สมน้ำหน้า" นักบุญแอบขำครับ ใจร้ายคนยิ่งเจ็บๆอยู่

"ดีนะพรุ่งนี้เสาร์หยุดไม่งั้นไปบริษัทอายแย่เลย"

"นี่ยังจะอายอีกเหรอครับ ไปต่อยกับพี่นพ ที่ร้านไม่เห็นอาย"



"ก็มันบอกจะแย่งเมียพี่" พอพูดจบนักบุญก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงก้มหน้าหลบสายตาผม เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหวจริงๆ

"ขอจูบได้ไหม" นักบุญไม่ตอบ ผมก็คิดเองเออเองเลยละกันว่าตกลง



ขอถือวิสาสะ เชยคางคนตรงขึ้น แล้วประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากสวยของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา บดเคล้าคลึงเบาๆ ก่อนเพิ่มแรงให้ดูหนักหน่วงขึ้น จนอีกฝ่ายต้องดันร่างผมออกเพราะหายใจไม่ทัน ผมยอมนะถทอว่ากำไรที่เขาให้ยอมจูบ ถึงจะดูโง่ไปหน่อยก็ยอมนะ



"ไปอาบน้ำเถอะ หรือจะอาบด้วยกันดี จะได้ต่อให้จบ"



ป๊าบ!



นักบุญเอาหมอนฟาดเข้าที่หน้าผมอย่างก่อนเดินหนีไปอาบน้ำ ผมเองก็บ้านะ บ้ามากด้วยที่เอาแต่ยิ้มกับความน่ารักของอีกฝ่าย



"ไม่ให้พี่อาบให้เหรอครับน้องบุญ"

"บ้า"

*****************************************************

[cchompoo]

 

[yowyow]

 

[หมอตัวเปียก]

หวงหนักมาก

[Vammas]

One Night with My Boss รักข้ามคืน

ตอนที่ 9 เป็นแฟนกันนะ(กาวน้ำ)

วันนี้ มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย ร้านพังเละเทะไปหมด เพราะศึกแย่งผู้ชายเนี่ยนะ ตลกฉิบหาย ไอ้อ่อน นะไอ้อ่อน ทำเรื่องให้กูอีกแล้ว ดูสิเมื่อไหร่จะได้เปิดร้านเนี่ย

"เป็นอะไรหน้าหงิกเชียว" น้ำถามขึ้นเมื่อเห็นผมหน้าบูดบึ้ง
"ก็ดูร้านสิ" ผมเอามือกุมขมับ
"ก็น้ำบอกแล้วไงว่าจะจัดการค่าเสียหายให้" น้ำดึงชายเสื้อผมให้หันไปมองสายตาอ้อนๆนั่นอะไร โอ๊ยอย่าทำสายตาอ้อนแบบนั้น เดี๋ยวไอ้กาวก็ปล้ำซะหรอก
"ก็รู้...แต่ร้านต้องซ่อมหลายวันแน่ๆ เบื่อตายเลย" ผมทำหน้าเศร้าเสียงหงอยให้อีกฝ่ายเห็นใจ

"งั้นเดี๋ยวน้ำมาอยู่เป็นเพื่อน หลังเลิกงาน" น้ำยังคงอ้อนผมเหมือนเดิมเอาหน้ามาซบแขนผม เดี๋ยวจับปล้ำจริงๆนะ เอ้า อย่ามายั่วกันสิ ผมรีบดึงน้ำออก กลัวตบะแตก

"ไม่ต้องมาทำอะไรขนาดนั้นก็ได้" ใจแข็งไว้ไอ้กาว ใจร่มๆเข้าไว้ อย่าบุ่มบ่าม หายใจเข้า พุท หายใจออก โธ

"ทำไมล่ะ ไหนว่าชอบน้ำ น้ำมาอยู่ด้วยไม่ดีใช่ไหม" น้ำหน้าบึ้ง ขมวดคิ้วใส่ผม พูดเสียงสะบัด
"ไม่ใช่อย่างนั้น" งานเข้าไหงเข้าใจผิดแบบนี้
"ไม่ใช่อย่างงั้นแล้วอะไร" งอนกูแล้ว เอาไงดี เอาไงดี
"เกรงใจ เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย" พอพูดจบ น้ำชะงักการกระทำของตัวเอง ก่อนก้มหน้า ในตาแดงก่ำ เหมือนคนจะร้องไห้

"น้ำๆ เป็นอะไร" กูพูดอะไรผิดวะ ไหงเรื่องมันถึงแย่ลง
"นั่นสินะ จริงอย่างที่กาวพูด" น้ำเสียงสั่น หันหน้าหนีไปทางอื่น
"น้ำ" ผมเรียกเขาเสียงอ่อย
"นี่ เงินค่าเสียหาย...ถ้าไม่พอก็โทรมาบอกน้ำละกัน" น้ำวางเงินจำนวนหนึ่งให้ ผมก่อนเดินเลี่ยงผมไปที่ประตู

"น้ำจะไปไหน" ผมร้องท้วง เพราะวันนี้น้ำบอกจะนอนค้างกับผม
"กลับบ้าน" น้ำตอบสั้นๆ ก่อนเดินหนีผมไป งามไส้ ดันเข้าใจผิดอีก

ระหว่างนั้นผมไม่มีอะไรทำนั่งเก็บข้าวของที่หล่นกระจุยกระจายเข้าที่ ผมอยากจะโทรไปคุยกับน้ำ ให้เข้าใจ แต่น้ำปิดเครื่อง โทรไปกี่ครั้งก็ปิดเครื่อง ไม่รู้จะทำไงดี จึงตัดสินใจโทรหาไอ้อ่อน

ตรืด ตรืด ตรืด

ผมรอสายสักพัก ไอ้อ่อนก็รับสายเสียงมันแบบงัวเงียมากๆ ผมเหลือบดูนาฬิกา ฉิบหาย ตี2 สงสัยโทรมาปลุกมัน

/ฮาโหลลล/ เสียงยานครางเลยนะมึง
"เออ กูเอง"
/กู อะน่านคราย/ ยังไม่ตื่นเต็มที่สินะ
"กาว"
/กาว กาวหนายวะ กาวน้ำ กาวอาราย กูจะนอน/ สัส ยังจะกวนตีนอีกนะ
"เฮียกาว"
/อ้าว เฮียกาว หรา มีอะไร (บุญคุยกับใคร) พี่ดินจับอะไรเนี่ย!!!/ สัส ทีงี้เสียงใสเชียวนะ นอนกับผัวอยู่ก็ไม่บอกกู
"เออ มึงนอนกับผัวมึงก่อนก็ได้พรุ่งนี้กูค่อยคุยกับมึง"
/จะบ้าเหรอเฮีย พูดอะไรบ้าๆ (บุญคุยกับใคร!!!)...../
"พรุ่งนี้มาหากูที่ร้านด้วย"
สายตัดครับดูท่าผัวมันจะไม่ชอบใจให้ไอ้อ่อนคุยกับผม แม่งเล่นเสียงดังขนาดนั้น
.
.
.
.
.
/หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณ/

"แม่งเอ้ย...อีคนรับสายแทนมันไม่คิดจะพูดอย่างอื่นหรือไงวะ ผมเป็นอยู่แค่ประโยคเดียว" มึงยังมีอารมณ์เล่นมุกอีกนะ สาสสสส
"ใจเย็นน่าเฮีย เดี๋ยวก็ติดต่อได้" ไอ้อ่อนกบั้นขำตบบ่าผมเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ
"มึงไม่ต้องมาทำพูดดีเลย สัส"
"อะไรล่ะเฮีย ผมไม่ได้พูดอะไรเลย เดี๋ยว ผมเจอพี่น้ำแล้วจะบอกให้ว่าเฮียน่ะคิดถึง จนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว" ผมพยักหน้ากับคำพูดมัน แม่ง แสนรู้ฉิบหาย เปลี่ยนเรื่องคุยเลยกู

"เมื่อคืนจัดไปกี่ดอก"
"บ้าเหรอเฮีย! ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเสียหน่อย" แล้วมึงหน้าแดงทำซากอะไร นี่ถ้าเป็นเป็นมึงคงแดงทั้งตัวเลยสิท่า
"ให้มันจริง มึงเริ่มชอบมันแล้วสิ ถึงได้ยอมนอนกับมัน" แม่งขาดมึงบอกไม่มีอะไร คอแม่งมีแต่รอย ผมเปิดคอเสื้อมันดู

"เฮียทำอะไร"
"ก็ดูคอไอ้คนปากแข็งอย่างมึงไง แม่ง บอกว่าไม่มีอะไร แต่รอยที่คอไม่มีวันจางเลยนะมึง"
"ก็พอจางเขาก็ทำรอยใหม่" แม่ง พูดเองหน้าแดงเอง สัส
"แล้วอย่างงี้เนี่ยนะที่มึงบอกไม่ได้มีอะไร" พูดแล้วหมั่นไส้ เลยเลิกเสื้อแม่งขึ้นดู โห เนื้อตัวแม่งมีแต่รอย
"เฮ้ยๆ เฮีย จะเปิดเสื้อดูทำไม อายนะเนี่ย" หน้าแดงเป็นตูดลิงเลยมึง
"อายเชี่ยอะไร ทำอย่างกับกูไม่เคยเห็นมึงแก้ผ้า" มือผมยังคงเป็นเสื้อมันอยู่

"เฮียแม่งก็พูดไป ตอนนั้นเรา...."

พลั่ก!!!

เชี่ย ใครแม่ง ต่อยกูวะ เลือดออกเลยเนี่ย พอหันกลับไปมอง ไอ้สลัด ผัวไอ้อ่อน แม่ง มาต่อยกูถึงที่เชียว ถิ่นกูนะเว้ย

"เฮ้ย! เฮีย" ไอ้อ่อนร้องเสียงหลง
"ไอ้เหี้ย ต่อยกูทำไม" ผมหันไปถามคนที่ต่อยผม
"มึงมายุ่งกับเมียกูก่อน" ผัวไอ้อ่อน ท่าทางจะโมโหจัดเล่นกำหมัดแน่น มองตาขวางมาที่ผม
"กูไปยุ่งอะไรกับเมียมึง" ผมเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วถามกลับไป
"แล้วเมื่อกี้มึงทำอะไรเมียกู" ผมก็งงสิ กูไปทำอะไรไอ้อ่อนวะ
"หยุดเลยนะพี่ดิน พี่จะบ้าหรือไง มาต่อยเฮียแบบนั้น เฮียกับผมไม่ได้อะไรกันสักหน่อย พี่ดินเองก็ด้วย"

"แต่บุญเป็นเมียพี่ พี่มีสิทธิ์หวง"
"พี่ดิน ผมไปเป็นเมียพี่ตอนไหนวะ" อ้าวไอ้เชี่ย ยังจะเถียงเขาอีก มึงเป็นเมียเขาตอนมึงเมาเมื่อคืนก่อนนู้นนนนไม่ใช่หรือไง
"ก็คืนนั้นไงที่บุญเมา" ผัวไอ้อ่อนพูดเสียงสั่น ที่สั่นเนี่ย สั่นเพราะ

โกรธ แน่ๆ หาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆไอ้อ่อน
"แค่เรื่องคืนเดียวหรือเปล่าวะ" ไอ้อ่อน สงสัยจะเริ่มโกรธเหมือนกันดลยพูดจาแบบนั้นออกไป
"ไม่วาาจะคืนเดียวหรือกี่คืน เราก็คือเมียพี่ ไปกลับ" พูดจบแม่งก็ลากไอ้อ่อนออกจากร้านผมทันที

"เฮียเดี๋ยวผมโทรหา" ไอ้อ่อนพูดพร้อมสีหน้าบึ้งตึงส่งไปให้คนที่ฉุดกระชากลากถูมัน หลังจากไอ้อ่อน ถูกพาตัวกลับไปวันนั้นมันก็ไม่ได้โทรหาผมอีกเลย ผมเข้าใจนะว่าเพราะอะไร
.
.
.
.
.
Rrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คนที่โทรมาก็คือไอ้อ่อนนั่นเอง กูนึกว่าผัวมัน ฆ่ามึงตายไปแล้วซะอีก หายหัวไปเลยมึง ผมบ่นอยู่ในใจ

/เฮีย ผมเองนะ/ มันจะกระซิบทำไมวะ
"เออ กูรู้ กูเมมชื่อมึงไว้"
/โหย เฮียกวนตีนวะ/ แหนะยังไม่เลิกกระซิบอีก
"มึงจะกระซิบทำไมเนี่ย หนีผัวมาคุยโทรศัพท์หรือไง"
/เฮีย แม่งรู้ทันว่ะ/ มึงยอมรับใช่ไหมว่าไอ้หล่อผัวมึง
"มีอะไรรีบพูดเดี๋ยวผัวจึงจับได้"
/เฮีย ไอ้คุณดินไม่ใช่ผัวผม/
"เรื่องของมึงเหอะ แล้วมีอะไร"
/พี่น้ำเปลี่ยนเบอร์ใหม่ จะโทรมาบอกเบอร์เนี่ย จะเอาไหม/
"เออ บอกมา"
/080-XXXX-XXX/
"ดีมาก เดี๋ยวเลี้ยง บัตเตอร์เบียร์ ของชอบไม่ใช่หรือไง ตั้งแต่เลิกแดกเหล้าเนี่ย"
/อืม ชอบมาก รักเลยแหละ....เฮ้ย!!! กุกกัก กุกกัก....อย่าทำแบบนี้นะไอ้พี่ดิน/ เสียงดัง กุกกัก จนผมแสบแก้วหู
"เกิดอะไรขึ้นไอ้อ่อน ไอ้อ่อน ไอ้บุญ"
/เฮีย....คะ แค่นี้ก่อนนะ...กุกกัก กุกกัก...เอาโทรศัพท์คืนมานะไอ้พี่ดิน/

งานเข้าไอ้อ่อนอีกแล้ว อะไรจะขี้หึงปานนั้นวะ แม่งพี่น้องจะคุยกันก็ไม่ได้หรือไงวะ แล้วไอ้อ่อนมันบอก ผัวมันหรือยังวะว่าเราเป็นพี่น้องกัน ช่างแม่ง ให้มันเคลียร์กันเอง (รักน้องก็งี้) กูขอเคลียร์เรื่องของกูก่อนละกัน เคลียร์เรื่องกูจบแล้วเดี๋ยวกูค่อยไปช่วยมึงละกันนะ ไอ้อ่อน หึหึ ขอให้มคงโดนผัวปล้ำ เสือกไม่ยอมรับเขาเป็นผัวสักที ว่าไปแล้วกดโทรศัพท์ หาน้ำดีกว่า

ตรืด ตรืด ตรืด

/ครับ/ เสียงที่อยากได้ยินมานานตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น ว่าแต่ทะเลาะกันเรื่องอะไรวะ กูยังงอยู่เลย
"น้ำ" ผมพูดเสียงอ่อน
/กาว โทรมาได้ไง/ น้ำท่าทางตกใจน่าดูเลยที่ผมโทรมา
"เปลี่ยนเบอร์ทำไมไม่บอก"
/ทำไมต้องบอกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน/ ทำเสียงประขดประชันด้วยวุ้ย
"งั้นก็ทำให้เป็นซะสิ"
/หมายความว่าไง/ น้ำเสียงน้ำเริ่มเปลี่ยนไปนิดๆ เหมือนกำลังดีใจหรือเปล่าวะ หรือกูคิดไปเอง
"มาที่ร้านคืนนี้ แล้วจะบอก"
/ทำไมต้องไป/ แหนะ ยังจะถามอีก
"อยากรู้ก็ต้องมาสิ 2ทุ่มนะ วันนี้ปิดร้าน ว่าไงล่ะ"
/อืม/
"งั้นน้ำ ทำงานไปเถอะ"

ผมกดตัดสายพร้อมรอยยิ้มเต็มเปี่ยม ดีใจวุ้ย ดูไม่ค่อยโกรธอะไรมากนี่หว่า ดีจัง ออกไปซื้อของแทนใจหน่อยดีกว่า
.
.
.
.
.
ห้างXXX

ผมรีบเดินตรงไปที่ร้าน ร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านรับทำแหวนคู่ มีหลากหลายดีไซน์ให้เลือก รวมถึงการสลักชื่อบนแหวน ผมเลือกแบบได้ก็ให้สั่งให้เขาสลักอักษรNK กับ KN ให้ แต่ต้องรออีก 1อาทิตย์ ถึงจะมารับแหวนได้ วันนี้เอาเป็นดอกไม้ไปขอเขาเป็นแฟนก่อนละกัน

ระหว่างทาง ผมก็ไปประสบพบเจอกับพะแพง เมียเก่าไอ้อ่อนเข้า เธอเห็นผมก็ยิ้มจนหน้าบาน ยกมือไหว้แล้วเข้ามาเกาะแขนผม นมนี่แนบแขนเชียว

"พี่กาวมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ นัดใครไว้เหรอป่าว"
"ทำธุระนิดหน่อย"
"ธุระอะไรคะ ให้แพงช่วยได้นะ"
"มาเลือกดอกไม้ให้แฟน"
"อ่อ ค่ะ" เธอปล่อยแขนผม หน้าเธอที่ยิ้มอยู่ก็หุบฉับทันที
"แล้วจะไปช่วยเลือกไหม" ผมหันไปถามเธอ เพราะคิดว่าถ้าเป็นได้ผู้หญิงไปช่วยเลือกดอกไม้ก็คงจะดี
"ค่ะได้ อยากได้ดอกอะไรคะ หมายถคงดอกไม้อะคะ" เธอตอบผมแบบเซ็ง เธอไปช่วยเลือกอยู่นานสองนาน สุดท้ายก็ได้ดอกกุหลาบมา เหอะ แล้วจะไปช่วยเลือกทำไมวะ บอกตามตรงเลยว่าเธอก็ช่วยเลือกและบอกรายละเอียดดีอยู่หรอก ผมได้ไอเดียหลายอย่างเลย

ขณะที่ผมกับเธอกำลังจะบอกลากัน เธอก็ยื่นหน้าเข้ามากระซิบอะไรบางอย่างกับผม
"....."
เธอบอกกับผมว่าอยากขอใครเป็นแฟนก็ควรทำตัวอะไรหลายอย่างให้โรแมนติคด้วย เธอแนะนำให้ใช้ลูกโป่งสีขาวชมพูกับดอกกุหลาบสีขาวแกมชมพู ประดับให้ทั่วร้าน  พูดจบเธอก็ถอยห่างออกมา พอผมได้คำแนะนำผมก็โทรไปหาลูกน้องให้เตรียมการให้ เธอส่งมายิ้มให้ แล้วโบกมือลา
"แล้วเจอใหม่นะพี่กาว" ผมเองก็ยืนยิ้มโบกมือลาเธอ

แต่ แหมะ จังหวะอะไรจะดีขนาดนี้ เมื่อผมเห็นหันหน้ากลับมาทางเดิม ก็เห็น คุณพระคุณเจ้า น้ำกับไอ้อ่อนครับ สีหน้าน้ำนิ่งมาก นิ่งจนผมนึกกลัว น้ำไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ได้แต่มองผมนิ่งๆในตาดูว่างเปล่า ไอ้อ่อนเองหน้าตามันก็ไม่ได้ต่างจากน้ำเท่าไหร่ แต่สีหน้ามันบอกได้คำเดียวกำลังหงุดหงิด ไม่ใช่เรื่องผมกับพะแพงแน่ เพราะมันไม่ได้มองมาทางผมกับพะแพง ดูท่าจะทะเลาะกับผัว

"น้ำ ไม่ใช่อย่างที่น้ำคิดนะ" ผมรีบพูดเพื่อไม่ให้น้ำเข้าใจผิด แต่ดูเหมือนน้ำจะเข้าใจผิดไปเต็มๆแล้ว ถ้าน้ำไม่ไปตามที่นัดคืนนี้ผมต้องบ้าตายแน่ วันนี้มันเป็นวันดี หรือวันซวยกันแน่นะ

ผมคว้ามือของน้ำเอาไว้ กลัวว่าเขาจะเดินหนีไป โดยไม่เพราะเหตุและผลก่อน น้ำไม่ขัดขืนอะไรยอมให้ผมจับ

มือแต่โดยดี แต่สีหน้าแววตามันดูไม่ดีเลย ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าน่ำกำบังคิดอะไรอยู่ ถ้ารู้มึงคงไม่มากลุ้มแบบนี้หรอกไอ้กาว ใช่ไหมครับน้ำ ผมอยากให้เราเข้าใจกันไวๆ

"มีอะไรก็พูดมา น้ำไม่มีเวลามาก" น้ำพูดเสียงเรียบ อย่าตัดเยื่อตัดใยผมแบบนี้สิครับ T^T
"คือว่า..." เอาวะไม่เซอร์พงเซอร์ไพร่แม่งแล้วพูด แม่ง กลางห้างนี่แหละ
น้ำมองหน้าผมงงผมปล่อยมือเขาก่อนบอกเขาว่า
"รอแปปนะ"

น้ำทำหน้างง เมื่อผมเดินตรงเข้าไปในร้านดอกไม้เพื่อเอาช่อดอกไม้ที่สั่งเอาไว้ โชคดีที่ทำเสร็จไว ความจริงผมไปเร่งเขาเองมากกว่า เขาเลยลัดคิวทำให้ก่อน ผมเดินออกมาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ น้ำเองก็ทำท่าตกใจสุดๆ แต่ไอ้อ่อนนี่หน้าบอกยุญไม่รับสุดๆเช่นกัน ผมเลยไล่มันไปนั่งรอที่ร้านไอศครีม ฝั่งตรงข้าม มันก็ยอมเดินไปแต่โดยดี แล้วผมก็หันมามองหน้าน้ำอีกรอบ
"น้ำ" ผมเรียกชื่อคนตรงหน้า
"..." น้ำนิ่งเงียบ
"เรามาทำอะไรให้ชัดเจนเหอะ" ผมลดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าน้ำ บอกนะตรงนี้โคตรอายครับ เพราะคนแม่งมาดูผมกับน้ำเพียบ
"..."น้ำยังนิ่งไม่ตอบอะไร แต่หน้านี่ขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด

"เป็นแฟนกันนะ" ผมส่งยิ้มไปให้ พร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้น้ำ ทั้งหน้าผมและหน้าน้ำตอนนี้ แดงจนไม่รู้จะแดงยังไง บอกตรงๆเลยว่า ทั้วเขิน และอายมาก
"..." น้ำไม่ตอบอีกตามเคย เขารับช่อดอกไม้ก่อนเดินหนีผม อันนี้ผมควรคิดว่าอย่างไรดีครับ สรุปน้ำตกลงหรือเปล่า รับช่อดอกไม้แล้วเดินหนี มันหมายถึงอะไร
"น้ำรอด้วยสิ" เดินหนีก็เดินตามสิครับ ว่าแต่ผมลืมใครไปหรือเปล่านะ แค่ตอนนี้ขอไปเคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อน ไปล่ะนะไปตามหัวใจก่อนละกัน
.
.
.
.
ในขณะนั้นที่ร้านไอศครีม

"ทิ้งกันเลยนะไอ้เฮียกาว ฮึ่ม!!"

********************************************

[mild-dy]

 

[yowyow]

 

[หมอตัวเปียก]

โอย สงสารคนโดนทิ้ง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พะแพง อะไรของนาง
มีแฟนใหม่ ขอเลิกกับนักบุญ
กลับมาขอคืนดีกับนักบุญ
นักบุญไม่ดีด้วย ตาเยิ้มจีบปฐพี
ตอนนี้มาอี๋อ๋อเฮียกาว 
นพนันท์ ชอบนักบุญจนยอมทะเลาะกับปฐพี
แสดงว่านักบุญนี่ หน้าออกสวยมากกว่าหล่อ
ในสายตาปฐพีกับนพนันท์สินะ