One Night with My Boss รักข้ามคืน
ตอนที่ 10 ความขี้หึงขี้หวงของพี่ดิน
(ปฐพี(ดิน)
คือ....นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับผม ทั้งที่คิดว่าแค่ชอบ ยังไม่ถึงขั้นรัก แต่ผมคงเกินเยียวยา เพราะตอนนี้ ทั้ง รัก ทั้งหลง ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่ผมกับคิดว่ามันพิเศษเสมอเมื่อเป็นเขา ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาต่อยตีแย่งใครกับเพื่อนรัก แต่ก็ทำ นี่ผมบ้าไปแล้ว
ผมนอนคิดเรื่องนี้อยู่พักใหญ่และกำลังกอดคนข้างๆที่กำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง แปลกนะ แค่ได้นอนกอดกันก็รู้สึกดีขนาดนี้ถ้าได้ทำอย่างอื่นจะมีความสุขมากขนาดไหน (อย่าหื่นค่ะคุณดิน) แต่เสียงโทรศัพท์ของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น ผมมีมายาทพอนะที่จะไม่แตะต้องรอเจ้าตัวตื่นมารับเอง เพียงพักเดียว เจ้าของเครื่องก็เอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์
"ฮาโหลลล" ท่าทางจะงัวเงียของบุญน่ารักดี แอบขำนิดนึง
"..." ใครมันโทรมาวะ ผมเงยหน้าไปดูนาฬิกา ตี2 ใครวะโทรมาไม่ดูเวล่ำเวลา
"กู อะ น่านคราย" ดูแล้วบุญยังไม่ตื่นเต็มที่
"..." ยังคงนอนฟังเงียบๆ
"กาว กาวหนายวะ กาวน้ำ กาวอาราย กูจะนอน" ท่าทางบุญจะหงุดหงิด
"..." ผมเริ่มเอะใจกับคำว่ากาว หรือว่าจะเฮียร้านเหล้า
"อ้าว เฮียกาว หรา มีอะไร พี่ดินจับอะไรเนี่ย!!!" ผมเริ่มเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อของนักบุญ หมั่นไส้ พอรู้ว่าใครโทรมาตื่นเลยนะ
"บุญคุยกับใคร" ถามเสียงเรียบเดี๋ยวไก่ตื่น
"จะบ้าเหรอเฮีย พูดอะไรบ้าๆ" อะไรคุยอะไรกัน
"บุญคุยกับใคร!!!" ผมเริ่มตวาดเสียงดัง ดึงโทรศัพท์ในมือนักบุญมากดตัดสาย
"ทำบ้าอะไร นี่มันจะมากไปแล้วนะ" นักบุญโมโหมาก นอนหันหลังให้ผม ผมเองก็งอนนะ แต่ ผมอยากกอดคนข้างนี่
นักบุญสะบัดตัวนิดหน่อยก่อนปล่อยให้ผมกอด เดี๋ยวตอนเช้าค่อยคุยกันก็แล้วกัน
ผมตื่นขึ้นมาประมาณ 10โมง คนข้างๆหายไปแล้ว หรือว่าเข้าห้องน้ำ ผมเดินหานักบุญจนทั่วห้องแต่ไร้วี่แวว สรุปหายไปไหน หรือว่าเมื่อคืน ไอ้เฮียนั่นมันนัดให้ออกไปไหน
.
.
.
.
.
.
ร้านเหล้าXXX
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ตั้แต่คบกับใครมา ไม่เคยแม้แต่จะโทรตาม หรืออกตามหาใครแบบนี้ แต่ตอนนี้สิ หึ เป็นเอามากนะมึง ไอ้ดิน
หน้าร้านเหล้า บรรยากาศเงียบๆ ผิดจากตอนหัวค่ำลิบลับ นักบุญจะมาที่นี่จริงๆใช่ไหม ผมเห็นเด็กในร้านเดินออกมาทิ้งขยะเลยถามมันไปว่า
"เฮียกาวอยู่ไหม"
"อยู่ครับ"เด็กมันก้มหัวให้แล้วนิดนึงก่อนตอบ
"อยู่กับใคร" เด็กมันทำท่าคิดก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาแล้วตอบ
"คุณนักบุญครับ" มึงทำหน้าเคลิ้มๆตอนพูดชื่อนักบุญทำเชี่ยอะไร เดี๋ยวเตะคว่ำเลย
"อยู่ไหนกัน" หน้าผมตอนนี้มองเลยว่าโหดสุดๆ มึงหนีกูมาหามัน ฮึ่ย!! รมณ์เสีย
"อยู่ที่เคาเตอร์ตรงนู้นครับ" เชรดด เด็กแม่ง ใจดีชี้บอกทิศทางให้ พอมองตรงเข้าไปตามที่มันบอก
ไอ้สาส เฮีย แม่ง ลวนลามเมียกู ภาพที่ผมเห็นคือ มันเอามือจับปกเสื้อนักบุญครับไม่ได้จับธรรมดา มันยังเลิกเสื้อนักบุญขึ้นจนเห็นหัวนมชมพูด้วย ไอ้เหี้ย กูยังไม่เคยได้ทำแบบนี้เลย ถึงจะเคยแค่ตอนนั้นตอนเดียวก็เถอะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ มึงเป็นใครมาทำกับเมียกูแบบนี้ ไม่มีการชักช้า ผมเดินตรงเข้าไป ชกแม่ง อารมณ์ คือโมโหสุดๆ
พลั่ก!!!
หมัดหนักๆลอยเข้ากระทบหน้าไอ้เฮียอย่างจัง มันเซ ล้มจนตกเก้าอี้ กะจะเข้าไปซ้ำอีกสักดอก นะ แม่งโมโห ควันออกหูแล้วเนี่ย ผมหันไปมองอีกคนที่มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน แม่ง มึงไม่รักนวลสงวนตัวมั่งวะ ปล่อยให้คนอื่นจับพร่ำเพื่อ ทำเชี่ยอะไร อยากจะด่าออกไปแบบนี้นะ แต่โดนอีกฝ่ายว่ากลับมาซะก่อน
"ไอ้เหี้ย ต่อยกูทำไม" ไอ้เฮียที่โดนตาอนทำหน้างง
"มึงมายุ่งกับเมียกูก่อน" ผมมองตาขวางชี้หน้ามัน
"กูไปยุ่งอะไรกับเมียมึง"
"แล้วเมื่อกี้มึงทำอะไรเมียกู"
"หยุดเลยนะพี่ดิน พี่จะบ้าหรือไง มาต่อยเฮียแบบนั้น เฮียกับผมไม่ได้อะไรกันสักหน่อย พี่ดินเองก็ด้วย" ทำไมกูจะไม่มีสิทธิ์ขอทวงสิทธิ์หน่อยเถอะ
"แต่บุญเป็นเมียพี่ พี่มีสิทธิ์หวง"
"พี่ดิน ผมไปเป็นเมียพี่ตอนไหนวะ" เจอคำนี้ถึงกับสะอึกสิครับ มันไม่ยอมรับจริงใข่ไหมว่าผมเป็นผัวมัน
"ก็คืนนั้นไงที่บุญเมา" ตอนย้อนความจำให้สินะ
"แค่เรื่องคืนเดียวหรือเปล่าวะ" นักบุญมันเถียงครับ ดูมันพูดนะ
"ไม่ว่าจะคืนเดียวหรือกี่คืน เราก็คือเมียพี่ ไปกลับ" ผมตอกกลับนักบุญไปก่อนลากนักบุญออกจากร้าน นักบุญมันก็รั้งต้วเองไว้ก่อนหะนไปพูดกับไอ้เฮียนั่น เห็นแล้วขัดใจสุดๆ
"เฮียเดี๋ยวผมโทรหา" ยังคิดจะโทรหามันอีกเหรอ
.
.
.
.
.
"จะไปไหน" ผมร้องนักบุญ เมื่ออีกฝ่ายกำลังเดินหนีเข้าไปในห้อง
"ก็เข้าห้องไง" เจ้าตัว ก็ดูจะโมโหอยู่ไม่น้อย แต่คงไม่เท่าอรามณ์ผมตอนนี้หรอก มีอยากที่ไหนหนีผัวไปหาคนอื่น (เขายอมรับมึงเป็นผัวแล้วหราาา)
"ขอโทษ" ผมทนเห็นอีกฝ่ายโกรธไม่ได้จริงครับ ทนไม่ได้ที่อีกฝ่ายทำเมินใส่ พอผมเอ่ย คำ ขอโทษ อีกฝ่ายก็เลิกคิ้วมองอย่างงง เออ กูผิด ถึงกูไม่ผิด กูก็จะขอโทษ
"ผมเองก็ขอโทษที่ไปไหนไม่บอก" อีกฝ่ายน่าจะอ่อนให้แล้วนิดนึง ผมเลยเดินตามเข้าไปในห้อง สวมกอดอีกฝ่ายแน่น นักบุญก็ไม่ได้ขีดขืนอะไร ยอมให้ผมกอด
สรุปพอผมใจเย็น ลงยอมอ่อนให้อีกฝ่าย อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะโอเคขึ้นมาใน
ทันที ดีนะที่นักบุญไม่ใช่คนใจแข็งมากนัก แต่ทำไมใจแข็งไม่ตอบรับเป็นแฟนผมสักที (มึงถามเขาอีกรอบแล้วหรือยัง)
.
.
.
.
.
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมมีเช้าวันทำงานที่ดี อากาศดี บรรยากาศรอบตัวก็ดีไปด้วย ได้อยู่กับคนข้างๆ ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ อะไรอะไรก็ดีไปหมด ผมรู้สึกมีความสุขจัง ผมขับรถเข้ามาจอดในลานจอดรถบริษัท ซึ่งมันพอดีกับ ไอ้น้ำ หรือชลธี น้องชายบังเกิดเก้าเทียบรถจอดพร้อมกัน นักบุญเห็นก็ยิ้มกว้าง ยิ้มอะไรขนาดนั้น มีอะไรกัน หรือเปล่าวะ เรื่องของนักบุญกับน้ำ นี่ผมก็ยังไม่เคลียร์นะ ว่าสองคนมันมีอะไรกันหรือเปล่า
"พี่น้ำๆ" นักบุญร้องเรียกโบกมือให้น้ำ เมื่อลงจากแล้ว ไอ้น้ำเองก็ยิ้มจนตาแทบปิด อะไรวะ พวกมึงสองคนมีซัมธิงกันหรือเปล่าวะ กูชักสงสัยแล้วนะ
"บุญ" น้ำเดินเข้ามาโอบไหล่นักบุญ แม่งสนิทเกินกูแล้วนะ อย่าออกนอกหน้า ผมเดินไปดึงนักบุญมาโอบเอวไว้แทน
"เด็กพี่อย่ายุ่ง"
"โหย พี่ดิน หวงแฟนจังนะ"
"ไม่ใข่แฟนนะครับ" โอ๊ย ยังจะเถียงอีกนะนักบุญ
"จริงเหรอ นี่ขนาดไม่ได้เป็นแฟนนะเนี่ย พี่ดินยังหวงขนาดนี้ ถ้าเป็นขึ้นมา ไม่หนักกว่านี้เหรอ" ดีมากไอ้น้องชายที่เข้าข้างพี่
"ถ้าเป็นแฟนพี่ พี่ก็จะจับบ่ามโซ่ใส่กุญแจมือให้ตัวติดกันตลอด คอยดูเถอะ" ผมพูดขำๆนะ ใครจะทำ หรือจะทำดีวะ
"อย่ามาตลกคุณดิน" นักบุญตีหน้าเครียดขึ้นมาทันที
"แล้วบุญเรียกพี่ทำไม" น้ำเปลี่ยนประเด็น
"อ่อ...ผมจะถามว่า ทำไมโทรหาไม่ติด ผมโทรหาตั้งหลายรอบแล้ว"
"เออ โทษที พี่ลืมโทรบอก พอดีโทรศัพท์พี่หาย ตอนไปเดินเล่นน่ะ สงสัยเหมือนกันว่ามันหายไปไหน สงสัยโดนลักตอนเข้าห้องน้ำ 555+"ตอบหน้าตายมาก มึงไม่คิดจะซีเรียสหน่อยเหรอวะน้ำ =_=
"งั้นผมขอเบอร์ใหม่หน่อย" เชรดด มึงเด็กกูไปขอเบอร์มันทำไม
"ได้สิ 080-XXXX-XXX" มึงใจง่ายไปไหมไอ้น้ำ
พอน้องชายตัวดีให้เบอร์นักบุญเสร็จ ผมก็ดึงไอ้น้ำมาคุยด้วย ขอเปิดอกคุยหน่อยเว้ย เรื่องนี้พี่ขอเคลียร์
"บุญขึ้นไปทำงานก่อนเลยพี่ขอคุยกันตามประสาพี่น้องหน่อย" ผมไล่นักบุญให้ขึ้นไปทำงาน เจ้าตัวก็พยักหน้ารับไม่อิดออดอะไร เด็กดีมาก
"มีอะไรพี่ดิน"
"มึงคิดยังไงกับนักบุญ"
"ก็ น้องมันน่ารักนะพี่" ไอ้น้ำส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผม
"ห้ามยุ่ง"
"รู้แล้วน่า ก็เห็นเป็นน้องไง เอ้ย ไม่ใช่สิ..." มึงจะกลับคำพูดหรือไง
"ไม่ใช่อะไร"
"ไม่ได้เห็นเป็นน้อง...."
"มึงจะเว้นช่วงทำไม พูดให้มันจบๆดิ"
"ผมเห็นนักบุญ เป็นพี่สะใภ้ หรือน้องสะใภ้ วะ ชักสับสน"
"เชี่ย ต้องพี่สะใภ้สิ"
"เอาเป็นว่าผมเห็นเป็นทั้ง พี่และน้อง สะใภ้แล้วกัน ไปนะ"
"มึงพูดเชี่ยอะไรวะ" (คุณดินคุณเป็นประธานบริษัทที่เริ่มไม่น่าเคารพแล้วนะคะ สำรวมคำพูดหน่อยค่ะ)
ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์ครับ งานการรอให่ผมอ่านผมเซ็นอีกบานเต เหอะ งานเยอะ ยังไม่ทันจะถึงห้องทำงานเลยแอบแวะมาหยอดเด็กสักหน่อย แต่เด็กมันไม่อยู่ที่โต๊ะ หายไปไหนของเขาวะ
"คุณแข นักบุญไปไหน" ผมคิ้วขมวดถามคนที่อยู่หน้าห้อง
"นักบุญ ไปห้องน้ำค่ะ" คุณแขตอบเสียงเรียบ สายตาเจ้ากรรมก็หันไปเห็นช่อดอกไม้อีกแล้วครับ ช่อใหญ่บนโต๊ะนักบุญ
"ดอกไม้ใคร"
"ของนักบุญค่ะ"
"ใครส่งมา" ผมหยิบดอกไม้ขึ้นมาดู มีนามบัตรเสียบมาด้วย 'นพนันท์' มึงอีกแล้วเหรอไอ้นพ แม่งไม่รู้จักเลิกลา สักที เขาก็บอกโต้งๆ ว่าไม่ชอบยังจะส่งดอกไม้มาอีก
"คุณนพนันท์ค่ะ"
"ผมขอ นักบุญมาแล้วช่วยโทรบอกผมด้วย" ผมถือดอกไม้เข้าไปในห้อง โดยไม่ฟังเสียงคุณแข จากนั้นก็หย่อนลงถังขยะอย่างไม่ใส่ใจ ดอกไม้ของมึงทุกช่อกูจะโยนลงถังให้หมด
.
.
.
.
.
"คุณแข นักบุญยังไม่กลับมาอีกเหรอ"
/ยังค่ะคุณปฐพี/
"เดี๋ยวผมออกไปดูเอง"
.
.
"หายไปไหนของเขานะ"
ผมเดินออกมาจากห้องทำงาน มองไปที่คุณแข คุณแข ก็เอาแต่ยิ้มแหยมาให้ผม เหมือนรู้อะไรสักอย่าง อย่างงั้นแหละ ผมเดินมาถึงห้องสันทนาการ ซึ่งเป็นห้องพักผ่อนของพนักงาน และเห็นนักบุญอยู่ตรงนั้นเขากำลังคุยโทรศัพท์ คุยโทรศัพท์อีกแล้วเหรอ แล้วเวลาทำไมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนั้น คุยกับใคร พอเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินคำพูดที่ไม่อยากได้ยินมากที่สุด
"อืม ชอบมาก รักเลยแหละ.ฝ...เฮ้ย!!!"
พอคำๆนี้ออกมาจากปากของนักบุญ สิ่งแรกที่ผมทำคือพยายามแย่งโทรศัพท์จากมือของนักบุญ
"อย่าทำแบบนี้นะไอ้พี่ดิน" นักบุญร้องห้ามพยายามดึงโทรศัพท์มาคุย
"เฮีย....คะ แค่นี้ก่อนนะ..." นักบุญพูดก่อนกดตัดสายทิ้งแล้วหันมามองหน้าผมตาขวาง
"คุยกับในอีกแล้วเหรอ ทำไมชอบอ่อยคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้" อารมณ์โมโหของผมทำให้ไม่ฟังสิ่งที่นักบุญจะพูด นี่ผมคงอาการหนักมากจริงๆสินะ
พลั่ก!!!
หมัดหนักของนักบุญลอยเข้ากระแทกที่หน้าจนผมมึนงงไปเลย ได้แต่ยืนหน้าชา อยู่ตรงนั้น
"ถ้าไม่คิดจะฟังอะไรก็ไม่ต้องมาคุยกัน" นักบุญทิ้งคำพูดเอาไว้แค่นั้นก่อนเดินหนีไป ผมเองก็ได้แต่ยืนอึ้ง ยืนมึนกับสิ่งที่ตัวเองโดนอยู่ตรงนั้น พอตั้งสติได้ ถึงได้รู้ตัวเองว่า ผมทำเกินไปจริงๆ อารมณ์มันมาก่อนเหตุผลจริงๆครับ ผมรีบเดินตามนักบุญไปทันที แต่มันก็ไม่ทัน นักบุญออกไปทานข้าวกับน้ำแล้ว
ผมได้แต่ยืนทึ้งหัวตัวอยู่อย่างนั้น นี่กูเป็นบ้าอะไร ทำไมป็นคนแบบนี้ไปได้ แต่ก่อนไม่เคยจะเป็นอย่างนี้เลยนะ ทำไมช่วงนี้ระงับอารมณ์ของตัวเองไม่ได้วะ โดยเฉพาะเรื่องของนักบุญ
.
.
.
.
ผมเดินคอตกกลับเข้าไปทำงานเหมือนอย่างทุกที หลังทานข้าวกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้วพอมาถึงหน้าโต๊ะทำงาน คุณแขก็เดินยิ้มแหย ก่อนบอกผมว่า
"คุณปฐพีคะ นักบุญลางานนะคะ เห็นว่าโดนคุณชลธีทิ้งที่รานไอศครีมในห้าง ฮะฮะ" อย่างให้ผมหายเครียดใช่ไหม หรือพูดเรื่องจริงครับ ฮะฮะ อยากจะหัวเราะอะนะ แต่หัวเราะไม่ออก
"ครับ" ผมตอบรับอย่างเนือยๆ
"คุณปฐพีไม่ไปรับน้องบุญหน่อยเหรอคะ น้องจะได้ไม่ต้องลางาน"
"อ้าว! นี่เรื่องจริงเหรอครับ ผมถึงว่าล้อเล่น" ผมทำท่าสงสัย
"อ้าว! เหมือนพูดเล่นเหรอคะ" ผมว่าบางทีคุณแข ก็ตรงไปนะครับ
"งั้นวันนี้ผมไม่เข้าบริษัทแล้วนะครับ ส่วนเรื่องลาของนักบุญไม่ต้องนะครับถือว่าไปทำงานกับผม"
"ได้ค่ะ" คุณแข คุณยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง ยิ้มดูเจ้าเล่ห์เหมือนรู้อะไรเลยนะครับ ผมชักหวั่นใจกับคุณแล้วสิ
.
.
.
.
ร้านไอศครีม
ผมมองใบหน้าด้านข้างของนักบุญผ่านกระจกร้านไอศครีม ไม่รู้ทำไมถึงมาถูกทั้งๆที่คุณแขก็ไม่ได้บอกว่านักบุญอยู่ห้างไหนสักหน่อย เสือกมาถูกอีก ใช่ที่ไหนล่ะ โทรถาม ไอ้น้ำ เอาสิ มันก็เอาแต่หัวเราะ แฮะแฮะ มาตามสาย ก่อนขอโทษผมที่ทิ้งนักบุญเอาไว้ น้องผมนี่นะ เชื่อเขาเลย ทิ้งคนทั้งคนไว้ได้
ผมเดินตรงเข้าไปในร้านเห็น นักบุญกำลังก้มหน้าก้มตาเขี่ยไอศครีมในถ้วยไปมา จนมันเละรวมเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว
"อะ แฮ่ม ขอนั่งด้วยได้ไหม" ผมกระแอมเล็กน้อยก่อนพูดพร้อมส่งยิ้มให้เจ้าตัวแต่นักบุญกัยพยักหน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผมนี่สิ
เขายังคงเขี่ยไอติมเล่นไปมาโดยไม่ได้สนใจมองผมที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ นี่คงไม่รู้สินะว่าคนที่นั่งอยู่ด้วยตอนนี้คือผม
"เป็นอะไรครับ ไอติมไม่อร่อยเหรอ"
"..." ไม่ตอบแต่ส่ายหัว แสดงว่าอร่อยหรือไม่อร่อยวะ
"แล้วเป็นอะไร"
"..." ไม่ตอบแฮะ
"ทะเลาะกับใครมาเหรอ"
"..." พยักหน้ารับด้วยวุ้ย
"ทะเลาะเรื่องอะไรเหรอ" ผมยังแกล้งถาม(ยังมีหน้าไปถามเขาอีก สาสส)
นักบุญปรายตาขึ้นมามองก่อนจะทำหน้าตรงใจ
"เฮ้ย!!! มาได้ไงวะ"
"ถามน้ำ" ผมตอบเสียงเรียบ
นักบุญนั่งนิ่งเลิกสนใจไอศครีมในถ้วย แล้วหันมามองหน้าผมแทนผมเอื้อมมือไปคว้ามืออีกฝ่ายบนโต๊ะ โชคดีที่นักบุญไม่ดึงมือออก
"ขอโทษ ขอยอมรับผิดแต่โดยดี"
"..."
"จะโกรธก็ได้นะ"
"..."
"แต่อย่าเมินพี่ก็พอ"
"..."
"นี่จะเมินกันจริงเหรอ ไม่อธิบายหน่อยเหรอว่าทำไมต้องคุยกับไอ้เฮียนั่น มันเป็นอะไรกับบุญ" ผมก้มหน้าลงทำท่าหมาหงอยเพื่อคนตรงข้ามจะเห็นใจ
"พร้อมฟังแล้วเหรอ" นักบุญปรายตามองผมก่อนพูดออกมาด้วยเสียงอ่อนใจ
"อืม" ผมพยักหน้ารับมองด้วยสายตาลูกหมา (มองยังไงวะ สายตาลูกหมา) นักบุญเงียบไปสักพักก่อนเอ่ยขึ้นว่า
"เฮีย เป็นลูกพี่ลูกน้องกับผม ก็เป็นพี่ชายนั่นแหละ"
"ห๊ะ!!" ตกใจ นะลูกพี่ลูกน้อง สรุปกูเข้าใจผิดมาตลอดสินะ ไอ้เชี่ยดิน มึงมันบ้า และงี่เง่าโคตรๆ
"ก็ตามนั้นแหละ"
"..."
"เป็นอะไร ไม่เชื่อหรือไง"
"เปล่า กำลังด่าตัวเองอยู่ ฮะฮะ" หัวเราะกลบเกลื่อนได้ห่วยมาก กูอายนะเนี่ยที่เข้าใจผิดมาตั้งนาน
"ด่าเยอะๆเลยนะ คิดมาได้...เฮ้อ!" นักบุญถอนหายใจ
"อืม แล้วทำไมต้องแอบคุยกันด้วย"
"ก็ปรึกษาเรื่องความรัก เฮียแกทะเลาะกับแฟนอะนะ"
"ใครเป็นแฟนไอ้เฮียวะ" ผมพูดขึ้นเบาๆ เอาเป็นว่าบ่นกับตัวเองละกัน
"ก็..." นักบุญชี้นิ้วมาทางผม จนผมต้องเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
"เฮ้ย!! ไม่ใช่พี่นะพี่ไม่ได้เป็นแฟนไอ้เฮียนั่นนะ" ผมรีบปฏิเสธ
"ใครบอกว่าใช่ล่ะ" นักบุญยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก โอ๊ย สาสส มีเขี้ยวด้วย น่ารักเชี่ยๆเลย
"ก็เห็นชี้นิ้วมาทางนี้" ผมยังคงทำหน้างงอยู่นะตอนนี้
"ก็คนที่เป็นแฟนเฮียคือน้องชายของพี่นี่ไง" นักบุญระบายยิ้มบนใบหน้า ใช้นิ้วชี้ จิ้มเข้าที่อกผม สองสามที
ปึง
"ไอ้เหี้ย!!!" เสียงผมอุทานออกมาเบา ก็ไม่เขิงเบาเท่าไหร่หรอก แค่คนหันมามองทั้งร้านก็เท่านั้น
ผมทุบโต๊ะเบาๆหนึ่งที ไม่แรงมาก เดี๋ยวข้าวของเขาพัง แม่ง บังอาจมาจีบน้องกู น้องกูเป็นผู้ชายนะเว้ย (ได้ข่าวว่ามึงก็จีบน้องเขา และน้องเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน) กูยอมไม่ได้ นักบุญกูก็ทั้งหึงทั้งหวงมากที่สุดแล้ว แต่ ไอ้น้ำน้องกู กูก็หวงเว้ย!!!
*************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
